Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (4, 1-11) μας πληροφορεί ότι ο Ιησούς, μετά την Βάπτισή Του, πήγε στην έρημο. Παρέμεινε εκεί σαράντα μέρες νηστεύων και όταν επείνασε, τότε ο διάβολος διάλεξε την στιγμή της φυσικής Του αδυναμίας και Του έθεσε τον πειρασμό να κάνει τις πέτρες ψωμί. Στη συνέχεια Τον προκάλεσε να πέσει από την στέγη του Ναού, ενώ δεν δίστασε να Του ζητήσει να τον προσκυνήσει. Ο Ιησούς ξεπερνά με σοφία τις παγίδες του διαβόλου, χρησιμοποιώντας και τις τρεις φορές λόγια από την Αγία Γραφή.
Αυτοί οι πειρασμοί, που δεν είναι άλλοι από τα υλικά αγαθά, την προκλητική στάση έναντι του Θεού και την τάση για εξουσία, ακολούθησαν τον Κύριο καθ' όλη την δράση Του επί της γης και αποτελούν την ρίζα όλων των πειρασμών με τους οποίους ο διάβολος επιχειρεί να μας αποκόψει από την αγάπη του Θεού. Από αυτούς προέρχονται και σε αυτούς ανακεφαλαιώνονται και συμπυκνώνονται.
Ο διάβολος, για να μας πειράξει, χρησιμοποιεί στοιχεία που έχει από την φύση του ο άνθρωπος, όπως είναι οι βιολογικές του ανάγκες, η σχέση του με τον Θεό και το αυτεξούσιο. Αυτή είναι η τακτική του. Έτσι κινήθηκε για να βγάλει τον Αδάμ από τον Παράδεισο, χρησιμοποιώντας και τους τρεις πειρασμούς ταυτόχρονα: του εμφύτευσε την επιθυμία να γευτεί τον καρπό, διέβαλλε τον Θεό και του υποσχέθηκε απόλυτη εξουσία. Με τον ίδιο τρόπο επιχείρησε να πειράξει τον Χριστό αλλά και προσεγγίζει τον καθένα μας.
Σήμερα που οι κοινωνίες των ανθρώπων διακατέχονται από το καταναλωτικό πνεύμα, που παραθεωρείται η πνευματική ζωή και η καθημερινότητα διέπεται από τα παιχνίδια της εξουσίας, αυτοί οι πειρασμοί αποτελούν διαρκείς εισβολείς στη ζωή μας. Όπως περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στους "Αδελφούς Καραμαζώφ", ο πολύς κόσμος αναζητά το θαύμα, το μυστήριο και την εξουσία, και γι' αυτό τρέχει όπου ακούσει κάτι το υπερφυσικό, το θαυμαστό, κάτι που θα ικανοποιήσει την περιέργειά του και θα ανακουφίσει χωρίς κόπο τις μεταφυσικές του ανησυχίες. Όλοι επιθυμούν να αναρριχηθούν στην πυραμίδα της εξουσίας και της δόξας με κάθε τρόπο, με οποιοδήποτε τίμημα.
Όλα αυτά στερούν από τον άνθρωπο την ελευθερία, τον κάνουν υποχείριο του διαβόλου, υπόδουλο των παθών του. Γι' αυτό τελικά παραμένει φοβισμένος, αισθάνεται απελπιστικά μόνος, δεν μπορεί να ζήσει ευτυχισμένα παρά την πληθώρα των αγαθών που διαθέτει, κυριεύεται από συμπλέγματα που δημιουργούν στην ψυχή του μεγάλα προβλήματα, αφού καταλαβαίνει πως ό,τι έχει κάνει τον οδήγησε σ' ένα σκοτεινό αδιέξοδο.
Χρειαζόμαστε λοιπόν σήμερα ένα χέρι βοηθείας, για να μας ανορθώσει από τούτη την μάταια και γαιώδη προσκόλληση στα πρόσκαιρα της καθημερινότητας. Χρειαζόμαστε τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ξεπέρασε τους πειρασμούς και αυτός ο τρόπος δεν μπορεί παρά να δωρηθεί μέσα από την σχέση μας με τον Ιησού. Είναι ανάγκη όμως να κοπιάσουμε, να βγούμε από το "βόλεμα" της απαρνήσεως των ευθυνών μας και να αναζητήσουμε την γνήσια ελευθερία με ταπείνωση και μυστηριακή κοινωνία, εν αληθεία και αγάπη.
Τότε πια δεν θα μας φοβίζει ούτε η παρουσία του πονηρού ούτε βέβαια και οι πειρασμοί. Η αγάπη και κυρίως η ταπείνωση, όπως αποκαλύφθηκε στο όραμα του Μ. Αντωνίου, θα μας κάνουν να κατανοήσουμε ότι "ουκ επ' άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος", ότι το πραγματικό νόημα της εξουσίας είναι η προσφορά στον άλλο και ότι η σχέση με το Θεό προσφέρει την πραγματική ελευθερία από τα πάθη και τις ανάγκες. Μόνο μέσα από αυτή την προοπτική η πνευματική μας πορεία θα είναι μια διαρκής προσέγγιση του μυστηρίου του Θεού, και η καρδιά μας θα αναφωνεί μαζί με τον Ιωάννη τον Θεολόγο: "ναι, έρχομαι ταχύ. Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού." (Αποκ. 22, 20)
Του Αρχιμ. Νεκταρίου Ντόβα, Ηγουμένου Ι. Μ. Άνω Ξενιάς
(Δημοσιεύτηκε από την paulina στο agioooros.net)