Η Αγία Γραφή στην Ορθοδοξία

[ORTHODOXIA]

Η Αγία Γραφή στην Ορθοδοξία
(Α)
8 Δεκεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend



1. Η Ορθόδοξη ευσέβεια είναι βαθύτατα ποτισμένη από την Αγία Γραφή. Οι Πατέρες της Εκκλησίας ζούσαν διά της Αγίας Γραφής, σκέπτονταν και μιλούσαν διά της Αγίας Γραφής. Είχαν ταυτίσει την ύπαρξή τους με το λόγο του Θεού. Ό,τι λέμε σήμερα θεολογική ερμηνεία της Βίβλου -δηλαδή η φιλολογική, ιστορική και γραμματική εξήγηση- δεν ήταν στην εποχή των Πατέρων παρά κάτι το ολότελα δευτερεύον. Εκείνο που τους ενδιέφερε πρωτίστως ήταν ο πνευματικός χυμός της θείας αποκαλύψεως. Αν μαθητεύσουμε παρά τους πόδας των Αγίων Πατέρων, θα εννοήσουμε αμέσως ότι δεν πρόκειται περί διδασκάλων που μπορούμε να τους χωρίσουμε σε σχολές. Όλες οι σχολές, η ιστορική και η αλληγορική, η Αντιοχειανή και η Αλεξανδρινή, η των Αθηνών και η της Ιερουσαλήμ-οδηγούσαν πάντα από το λόγο της Γραφής στο ζων Πρόσωπο του Λόγου. Η πιο προφανής αλήθεια που απορρέει από τα πατερικά κείμενα είναι ότι οι λέξεις της Αγίας Γραφής ήταν για τους Πατέρες, πέρα από την άπειρη αξία που έχουν χαθεί καθαυτές, δρόμοι ανοιχτοί προς το Χριστό· Αυτός είναι η πηγή του φωτός. Μες απ’ όλες τις μορφές της εκκλησιαστικής ζωής, ο ίδιος ο Χριστός υπομνηματίζει αδιάκοπα τη διδασκαλία του στις χριστιανικές γενεές και την καθίστα αιωνίως ζώσα και αποτελεσματική.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προσεύχεται ως εξής μπροστά στην Αγία Γραφή; «Κύριε Ιησού Χριστέ, άνοιξε τους οφθαλμούς της διανοίας μου για να εννοήσω και να εκπληρώσω το θέλημά Σου… λάμπρυνε τις αισθήσεις μου με το φως Σου… Συ είσαι το μοναδικό φώς.» Και ο άγιος Μάρκος λέει:«Το Ευαγγέλιο είναι κλειστό στις ανθρώπινες προσπάθειες, το άνοιγμά του είναι δωρεά του Χριστού· το Άγιο Πνεύμα διεισδύει στον άνθρωπο και τον καθιστά άξιο να το αναγνώσει και να το εφαρμόσει.» Ο άγιος Εφραίμ συμβουλεύει: «Πριν από το διάβασμα, προσευχήσου και ικέτευσε το Θεό να σου αποκαλυφθεί».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι για τους Πατέρες η Αγία Γραφή είναι ο Χριστός, γιατί κάθε μια λέξη της μας θέτει μέσα στην Παρουσία του. Έτσι κάθε ανάγνωση της Γραφής τίθεται μέσα στη λειτουργική ή μυστηριακή σκοπιμότητα. Μεταλαβαίνουμε το λόγο προκειμένου να κοινωνήσουμε το Χριστό. Κι έτσι καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί το ρήμα «γιγνώσκω» μέσα στις Γραφές σημαίνει πάντα «γνώσι διά κοινωνίας».

2. Μόλις μπούμε μέσα σε ένα ορθόδοξο ναό, το σύνολο του καθώς και κάθε μια από τις λεπτομέρειες του, μας βυθίζει σ’ αυτή τη διά της κοινωνίας γνώση και απαυγάζει υπομνηματιστικά τη Γραφή.

Στο κατώφλι της ορθοδόξου εκκλησίας, θυμόμαστε άθελα τη φράση του αγίου Γερμανού, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως: «Αληθινά, με το Χριστό ο ουρανός κατέβηκε στη γη και η ψυχή μεταρσιώνεται με την οπτασία του ουρανίου κόσμου.» Η Ορθοδοξία είναι ουσιωδώς αυτή η οπτασία, η μυστική δράση «του ουρανού ανεωγότος και των αγγέλων αναβαινόντων και καταβαινόντων» (Ιωάν. α’, 52). Ο Θεός εδώ σχίζει τους ουρανούς, κατέρχεται στη γη. Οι αρχιτεκτονικές γραμμές του ναού μεταφράζουν αυτή τη καταβατική κίνηση· ο Θεός σκύβει, πλησιάζει, παρουσιάζεται εν μέσω του κόσμου, εντός του άνθρωπου· ο Λόγος γίνεται σαρξ. Ο τρούλος εκμηδενίζει το διάστημα. Ο υλικός ουρανός είναι μακριά, ο πνευματικός ουρανός με τους αγγέλους και τον Παντοκράτορα στη μέση του θόλου είναι πολύ κοντά μας, -απτή έκφραση της θείας Σαρκώσεως.

Οι τοιχογραφίες και οι εικόνες εισάγουν στην πνευματική θαλπωρή της Γραφής, την καθιστούν εκθαμβωτικά ζωντανή. Κάθε σημείο πάνω στους τοίχους εμψυχώνεται από την παρουσία του αοράτου. Τριγυρισμένος από τις ένδοξες απαρχές της καινής κτίσεως, από αγίους, πατριάρχες, προφήτες, αποστόλους και μάρτυρες και από τα άυλα τάγματα των άνω Δυνάμεων, ο πιστός βρίσκεται αληθινά μέσα στην Αγία Γραφή, ζει την «κοινωνία των αγίων». Τα κείμενα, αφηρημένα μέσα στο λεκτικό κάλυμμά τους, σαρκώνονται, παίρνουν πρόσωπο στις μορφές, τις γραμμές, τα χρώματα,- συνθέτουν ένα μεγαλειώδες άσμα που δονείται από ζωή και όπου όλα συγκλίνουν, εισρέουν και μιλούν στη ψυχή. Και οι τόσο εποικοδομητικές μορφές των άγιων, σαν ν’ αποσπώνται από τα βάθη του βίου τους, δείχνουν το απόλυτο της Γραφής που πραγματοποιείται τόσο ορατά, τόσο οικεία, τόσο άπλα στην ανθρώπινη ύπαρξη. «Το φως Σου λάμπει πάνω στις όψεις των αγίων Σου» ψάλλει η Εκκλησία.

3. Όπως η πατερική σκέψη, έτσι και ο λειτουργικός λόγος είναι υφασμένος από το λόγο της Γραφής, μεταφράζει τη Γραφή σε προσευχή. Η λειτουργική παράδοση συντρέχει εδώ και προβάλλει με συναρπαστικό τρόπο τα αναγνώσματα της ημέρας, και με τα τροπάρια σαν με κάποια κύματα προς όλες τις κατευθύνσεις απλώνει τη μυστική πείρα που στα κύλισμα αιώνων είχε σημειωθεί πάνω σ’ αυτά τα κείμενα. Και ο πιστός την αναπνέει και καταλαβαίνει εύκολα, άμεσα, πως οι άγιοι Πατέρες και υμνογράφοι, μες από το προσωπικό, έκαναν να λάμψει το οικουμενικό βίωμα,

Σ’ αυτή την τέλεια συμφωνία, η λειτουργία διδάσκει την ορθή στάση ενώπιον του Θεού που μιλάει. Η εσωτερική μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος δεν δόθηκε παρά στην Εκκλησία, δηλαδή στην κοινωνία. Δεν μπορεί να νοηθεί έξω απ’ αυτή το χριστιανικό άτομο. Γνωρίζουμε τη Γραφή όχι μόνοι απέναντι του Θεού, αλλά ως μέλη του μυστικού σώματος, της Εκκλησίας.

Η μεγάλη λειτουργική αλήθεια που οι Ρώσοι αποκαλούν «σομπορνόστ», διδάσκει ότι δεν μπορούμε ποτέ να σταθούμε μόνοι ενώπιον του Θεού, να σωθούμε μόνοι, να διαβάσουμε τη Γραφή μόνοι. Όταν ανοίγω τη Γραφή, ακόμα και όταν τη μελετώ μόνος, την ανοίγω λειτουργικά· όλη η Εκκλησία τη διαβάζει μαζί μου.

Εύκολα γίνεται κατανοητή η απέραντη σπουδαιότητα αυτής της διά του όλου,-του εκκλησιαστικού όλου,- αναστροφής του ορθοδόξου με τη Γραφή. Η αίρεση αποκλείεται. Η λειτουργική προσευχή κυριαρχείται από το δογματικό δράμα της ολοκληρωτικής αληθείας, που ισορροπείται σε όλα της τα στοιχεία. Έτσι κάθε εδάφιο της Γραφής, κάθε φράση της, εναρμονίζεται στο σύνολο της θείας αποκαλύψεως. Η λειτουργία μας μαθαίνει την ορθή μελέτη των Γραφών.

Και τέλος η λειτουργία, κατά τον Θεόδωρο τον Ανδίδης, είναι η ανακεφαλαίωση όλων των επεισοδίων της θείας οικονομίας, είναι μια αληθινή, ζωντανή αναπαράσταση των γεγονότων της Γραφής, που απεργάστηκαν τη σωτηρία μας. Οι πιστοί μετέχουν σ’ αυτή την αναπαράσταση, δεν τη βλέπουν απλώς. Ζουν μέσα στα μυστήριο της Γραφής, γίνονται αυτόπτες της ιστορίας που περιέχει η Γραφή, αυτόπτες της ζωής του Χριστού. Η λειτουργική χάρη καταλύει τον χρόνο, μας εισάγει στο χρόνο που κρατεί από τη Γένεση ως την Παρουσία. Μας κάνει συγκαιρινούς αυτών των γεγονότων· ο χρόνος γίνεται διαφανής και αφήνει να δούμε ό,τι είναι αιώνιο. Κατά τις ακολουθίες των Χριστουγέννων και του Πάσχα ο Χριστός γεννάται και ανίσταται. Και δεν πρόκειται για μια επανάληψη, για μια αναπαράσταση μέσα στο χρόνο· το πλήρωμα των πιστών βρίσκεται μπροστά στο ίδιο το μοναδικό γεγονός.

Το μυστηριακό πεδίο φωτίζει από την πλευρά του αυτή την πνευματική πραγματικότητα. Σύμφωνα με την αξιοσημείωτη αντίληψη των Πατέρων της Εκκλησίας, τα μυστήρια συνεχίζουν τα μεγάλα συμβάντα της Γραφής, δίνοντάς τους μια έσχατη σημασία -τα προεκβάλλουν και τα τελειώνουν οι καρποί της Εδέμ, το μάννα, η Ευχαριστία, ο κατακλυσμός, η διάσχιση της Ερυθράς, το βάπτισμα, «τα δάκρυα της μετανοίας που συνεχίζουν το νερό του βαπτίσματος». Τα μυστήρια είναι σαν κάποιοι καρποί ώριμοι και μεστοί από χάρη, που η Εκκλησία δρέπει από το ιερό δένδρο της Γραφής. Ο αριθμός επτά των μυστηρίων είναι συμβολικός. Υπάρχει πλάι σ’ αυτά και η οποιαδήποτε άλλη αγιαστική ενέργεια της Εκκλησίας, η οποία ενέργεια έχει την ίδια προέλευση και φύση· είναι άρδευση και γεύση από την ίδια πηγή του Λογού, ζωή από τη ζωή του Χριστού.

Στην καρδιά της ορθοδόξου ευσέβειας, στο βάθος του αγιογραφικού μυστικισμού της, είναι τοποθετημένη η ακατάπαυστη προσευχή, η προσευχή του Ιησού, η προσκύνηση του ονόματος: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Σ’ αυτά τα λόγια ανάγεται όλη η Αγία Γραφή σαν στην πιο ουσιαστική απλότητα: ομολογία της κυριότητος του Χριστού, της θεότητας, της τριαδικής του υιότητας, κατόπιν η άβυσσος της πτώσεως και τέλος η επίκληση της άπειρης θείας ευσπλαχνίας. Η έναρξη και το τέλος συνοψίζονται σε μια μόνη λέξη φορτωμένη με όλη τη μυστηριακή δύναμη της παρουσίας του Χριστού μέσα στο όνομά του. Αυτή η προσευχή αντηχεί ακατάπαυστα στο βάθος της ψυχής -ο άνθρωπος γίνεται Αγία Γραφή- θεώνεται. «Ουκέτι ζω εγώ, ζη δε έν εμοί Χριστός».

6. Ξέρουμε τί σημασία έχει η εικόνα στην ορθόδοξη ευσέβεια. Είναι το άνοιγμα προς ένα άλλο κόσμο, ακριβέστερα, προς τον μεταμορφωμένο εκείνον κόσμο που συμβολίζει ο οίνος της Κανά, προς την αόρατη και υπέρτατη αλήθεια. Η εικόνα είναι η θεοφάνεια, η Γραφή σε σχήματα και χρώματα, και ύλη μπορεί να πει κανείς ότι δεν έχει άλλη παρά το φως του Αγίου Πνεύματος.

(συνεχίζεται)

[ORTHODOXIA]

Η Αγία Γραφή στην Ορθοδοξία
(B)
9 Δεκεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend

Ποιά είναι η ορθόδοξη στάση ενώπιον της Αγίας Γραφής, ποιός είναι ο ορθόδοξος τρόπος μελέτης της; Το ερώτημα είναι σπουδαίο, γιατί υπάρχει μεγάλη ποικιλία στάσεως και τρόπου στη σημερινή χριστιανοσύνη.

1. Η μεγάλη θεολογική κληρονομιά που οι πατέρες των οικουμενικών Συνόδων παρέδωσαν στις γενεές είναι η μετάφραση όλων των θεολογικών προβλημάτων διά των όρων του δόγματος της Χαλκηδόνος, διά της χριστολογικής βεβαιώσεως της ενώσεως των δύο φύσεων στη μία υπόσταση του Λόγου, ασυγχύτως και αχωρίστως. Ο ορθόδοξος τρόπος της μελέτης της Γραφής, θα πρέπει λοιπόν να ορισθεί ακριβώς με βάση αυτό το δόγμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο «θεανδρισμός» είναι το ορθόδοξο «a priori»(εκ των προτέρων) για το διάβασμα των θεοπνεύστων κειμένων.

Είναι προφανές ότι η καθαρή αντικειμενικότητα της επιστημονικής ερμηνείας είναι μύθος. Ο άνθρωπος πάντα χτυπιέται σαν τυφλός ανάμεσα στις πιο διαφορετικές υποθέσεις. Διά μέσου μιας σκέψεως φαινομενικά αντικειμενικής, διακρίνει κανείς το βάθος μιας πίστεως ή μιας απιστίας, το υπαρξιακό a priori του ανθρώπου.

Έτσι και η στάση ενός ορθοδόξου ενώπιον της Αγίας Γραφής προσδιορίζεται από τις απαρχές της πνευματικότητος του, από το θεανδρικό a priori.

Μονάχα εν τω Χριστώ μπορούμε να αναγνώσουμε την Αγία Γραφή και στο σώμα του Χριστού, που είναι η εκκλησία. Όταν ο πιστός παίρνει στα χέρια του την Αγία Γραφή, αυτό το a priori τοποθετεί κι εκείνον κι εκείνη μέσα στην Εκκλησία και στο εσωτερικό αυτής τhς πράξεως γίνεται το θαύμα -δεν πρόκειται πια για ιστορικά γεγονότα, αλλά για το Άγιο Βιβλίο που είναι μεστό από την παρουσία του Χριστού. Και το «πνεύμα της διακρίσεως», για το οποίο μιλάει ο απόστολος Παύλος, το πνεύμα της παραδόσεως, προσανατολίζει το νου ανάμεσα στους σωρούς των υποθέσεων και προσφέρει μια βέβαιη προοπτική που βαδίζει η ελεύθερη και δημιουργική αναζήτηση της Αληθείας. Η χριστολογική προϋπόθεση είναι η βάση της βιβλικής γνωσιολογίας.

2.Η λειτουργική υμνογραφία, ο χυμός του πατερικού στοχασμού, ο πλούτος της εικόνας ως μυστικής θεωρίας, όλα αυτά «τα ων ουκ άνευ» στοιχεία της Παραδόσεως, σχηματίζουν ένα κόσμο ουσιωδώς αποτελεσματικό. Η παράδοση πράγματι είναι μια ταύτιση. Χάρη στην παράδοση η Εκκλησία αναγνωρίζει τον εαυτό της ίδιο πάντα, όχι με τη στατική έννοια μιας αμετάβλητης ουσίας, αλλά με την έννοια της πιστότητας σε ό,τι μένει· και αυτό που μένει είναι ο πλούτος της Ζωής, το ξεχείλισμά της, και επομένως η παράδοση είναι στραμμένη πάντα προς το νέο και στο αθάνατο. Στην παράδοση δεν ζητάμε απλώς έτοιμες απαντήσεις, αλλά πλησιάζουμε τις φωτεινές πηγές, οικειωνόμαστε τη μεγάλη πείρα της Εκκλησίας, συνειδητοποιούμε το ένστικτο της Ορθοδοξίας. Ο Χριστός μες απ’ όλα αυτά είναι που μας διδάσκει, πάντα με νέα δύναμη.

3.Η Αγία Γραφή είναι ο λόγος του Θεού. Συγγραφέας της δηλαδή είναι ο Θεός. Και ο ευαγγελιστής δεν είναι παρά ένα οργανικό μέσο; Οι ορθόδοξοι απαντούμε σ’ αυτό το ερώτημα με τη βεβαίωση ότι η Αγία Γραφή είναι θεανδρικός λόγος. Ο Χριστός, Θεός και Άνθρωπος, είναι πληρέστερη και ακριβέστερη διατύπωση από ό,τι Χριστός-Θεός. Η μητέρα του θεανθρώπου είναι ακριβέστερη και πληρέστερη διατύπωση από ό,τι η Θεοτόκος. Ο άνθρωπος δεν γίνεται ποτέ ένα «μέσον», κανένας πνευματικός αυτοματισμός δεν
έχει εδώ θέση. Η παρουσία του Θεού κάτω από το ανθρώπινο κάλυμμα των λέξεων της Αγίας Γραφής είναι μια παρουσία ασύγχυτη και αχώριστη. Πλάι στην απόλυτη καθαρότητα της αποκεκαλυμμένης αληθείας, υπάρχει ο τόπος του ανθρώπινου στοιχείου, το ανθρώπινο πρίσμα, κι αυτό δικαιολογεί όλη την επιστημονική εργασία πάνω στα θεόπνευστα κείμενα και την ιστορική εξέλιξη αυτών των προσπαθειών,

4. Αυτό που είπαμε μας οδηγεί στη μεταϊστορική έννοια που είναι κεντρική στη νεώτερη ορθόδοξη εξήγηση.

Κάθε ιστορικό γεγονός που διηγείται η Γραφή είχε την τοπική και χρονική θέση του στην ιστορία και συγχρόνως αυτά τα γεγονότα μπορούν να φωτιστούν με μια σημασία υπεριστορική. Αυτό το πνευματικό δράμα μες από την ιστορία δεν υποτιμά καθόλου την ιστορία, αλλά τη ξεπερνά, την καθιστά διαφανή, εκβάλλει στα έσχατα της θείας οικονομίας. Ανάγει σε σφαίρα μυστική τις αιτίες των γεγονότων. «Είμαι ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ», αυτή η φράση μένει αληθινή για πάντα. Η λειτουργική κοινωνία μας μέσα στην προσευχή με τον Αδάμ και το Λάζαρο καθιστά αδύνατη απ’ αυτή την πείρα κάθε διάλυση των προσώπων τους σε καθαρά σύμβολα· και σε συμφωνία μ’ αυτό τον πραγματισμό, η τέλεση της εορτής τους αποκαλύπτει την πνευματική τους σημασία που ξεπερνά το καθαρά ιστορικό πεδίο της υπάρξεως. Για τους Πατέρες της Εκκλησίας, η Παλαιά Διαθήκη ήταν μια ιστορία πολύ συγκεκριμένη και συγχρόνως η προτύπωση του Χριστού.

Ένας θρησκευτικός πίνακας παρουσιάζει ένα ιστορικό γεγονός· μια εικόνα, με τον μυστηριακό χαρακτήρα των γραμμών και των μορφών της αποκαλύπτει την πνευματική δομή της ίδιας πραγματικότητας, το ιδεώδες σχήμα της, το σιωπηλό βάθος της.

Η Ορθοδοξία από τον πίνακα οδηγεί στην εικόνα.

(Παύλος Ευδοκίμωφ. Απόδοση Βασ. Μουστάκη)

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

[Achilleas]

Συμφωνώ και εγώ με την δημοσίευση. Όταν λέμε «Αγία Γραφή», εννοούμε το σύνολο των βιβλίων, τα οποία γράφτηκαν από ευσεβείς άνδρες υπό την έμπνευση και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό λέγονται και είναι θεόπνευστα.
Η Αγία Γραφή είναι το κατ’ εξοχήν θρησκευτικό βιβλίο της ανθρωπότητας, γιατί περιέχει την αλήθεια που αποκάλυψε ο Θεός στους ανθρώπους. Βεβαίως στη σύνταξη και στη διατύπωση των νοημάτων συνεργάσθηκε με το θείο παράγοντα δηλαδή το Άγιο Πνεύμα και ο ανθρώπινος παράγοντας. Το Άγιο Πνεύμα, εξασφαλίζει στην Αγία Γραφή το αλάθητο. Αφού η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη, άρα είναι και αλάθητη. Κάθε τι που γράφεται σε αυτήν είναι πέρα ως πέρα αληθές και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, έστω και αν εμείς δυσκολευόμαστε πολύ ή λίγο να το εννοήσουμε.
Ο τρόπος όμως της διατύπωσης, το γλωσσικό ιδίωμα, το ύφος, είναι έργο του ανθρωπίνου παράγοντα ανάλογα με τη λογοτεχνική ικανότητα των συγγραφέων των βιβλίων της Αγίας Γραφής.

[Νίκος]

Είναι η Αγία Γραφή ο Λόγος του Θεού;
Απόσπασμα ομιλίας του π. Γ. Δ. Μεταλληνού, τ. Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπ. Αθηνών, όπως αυτή έγινε στην Εκκλησία του Αγ. Αντύπα στο Γουδί, στις 1-11-07

Απομαγνητοφώνηση: Θ. Φ. Δ.



Απάντηση του π. Γεωργίου στην Ερώτηση:

"Μπορούμε να αποκαλούμε την Αγ. Γραφή Λόγο του Θεού; Και αν ναι, εννοούμε το γράμμα η το περιεχόμενο του ευαγγελίου;"

Λοιπόν, το πρώτον: Ο δυτικός κόσμος , κυρίως η προτεσταντική πλευρά του δυτικού Χριστιανισμού, μας έμαθε με την απολυτοποίηση της φράσης "λόγος του Θεού". Το μάθαμε στα κατηχητικά , το πήραμε κ' εμείς και λέμε "Η Αγία Γραφή [είναι] ο Λόγος του Θεού". Έμμεσα είναι ο λόγος του Θεού. Δηλαδή αυτό που λέει η Αγία Γραφή, ο Θεός το ορίζει. Αλλά αν μιλήσουμε με ακρίβεια επιστημονική, οχι! Tο γράμμα της Αγίας Γραφής δεν είναι ο Λόγος του Θεού.

Διότι ο Θεός δεν ομιλεί καμιά γλώσσα, πρώτα απ' όλα. Ούτε Εβραϊκά. Το πρόβλημα ετέθη από τον Γρηγόριο Νύσσης. που συνεχίζει τον Κρατύλο του Πλάτωνος από πλευράς γλωσσολογικής. Ο Δεύτερος μεγάλος Έλληνας γλωσσολόγος είναι ο Γρηγόριος ο Νύσσης, στα έργα του κατά Ευνομίου. Δεν γράφει καμιά γλωσσολογία σαν τον Μπαμπινιώτη, αλλά , απαντά σε ερωτήματα γλωσσολογικά.

Επομένως λοιπόν, το πρόβλημα είναι το εξής: Το ότι δεν είναι η Γραφή, αυτή καθαυτή ως γράμμα , ως βιβλίο, "Λόγος του Θεού". [Αν το αποδεχτούμε αυτό] τότε την μεταβάλλουμε σε "Κοράνιο". Ο καημένος ο Μωάμεθ είπε ότι ο Θεός , δια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, του έδωσε το Κοράνιο! Το πέταξε ο Αλλάχ από ψηλά (ευτυχώς που δεν πήρε κανένα κεφάλι..). Το ότι είναι τυπωμένο βιβλίο, ούτε καν να το πεις! Ξέρετε, έχει συνέπειες. Έχω πάει πολλές φορές και στο Ιράν και στο Ιράκ κτλ για συνέδρια και είμαστε πάντα προσεκτικοί. Όταν μιλούμε για την Τριαδικότητα του Θεού, σηκώνονται οι μεγάλοι Θεολόγοι τους (γιατί έχουν κ' αυτοί τους Θεολόγους τους..) και σου λέει "Παντρεύτηκε ο Θεός και έκανε γιό"; Το καταλαβαίνει ανθρωποπαθώς. Τι να του πεις τώρα; Δεν μπορείς να σκεφθείς; Του λες "όχι έτσι...". Γιατί με έβαλαν εμένα 2-3 φορές να τα αναλύσω, [και] λέω "Παναγία μου! Σε εμένα έτυχε να τους μιλήσω περί Αγίας Τριάδος;!". [Τα λέω αυτά] και λόγω της αμαρτωλότητάς μου και λόγω του ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ , οι άνθρωποι. Έχουν άλλες "προσλαμβάνουσες παραστάσεις".

Λοιπόν, για να το ολοκληρώσω: Η Γραφή , αυτή καθαυτή, ως γράμμα, ως κείμενο, δεν είναι Λόγος του Θεού. [Αυτά] μας τα ανέλυσε ο παπαγιάννης ο Ρωμανίδης. Ξέρετε ο Ρωμανίδης (αιωνία του η μνήμη!) έφερε στην επιφάνεια την αγιοπατερική παράδοση. Δεν είναι ότι βρήκε δικά του [θεολογικά εφευρήματα] , γιατί όταν λένε "ε, είναι του Ρωμανίδη....", αμ δεν είναι του Ρωμανίδη! Είναι Παλαιά, Καινή Διαθήκη, Οικουμενικές σύνοδοι, οι Πατέρες και μητέρες της Εκκλησίας! Είναι η εμπειρία των Αγίων. Αυτό έκαμε ο παπαγιάννης ο Ρωμανίδης. Ηρθε και μας ταρακούνησε ,τα νερά που ήτανε λιμνάζοντα. Ετσι , λοιπόν, λέει ότι η Γραφή τι είναι; "λόγος περί του λόγου του Θεού". [Είναι] ιερό βιβλίο! Που καταλήγουμε όμως; Αυτό που λέγει ένας Άγιος της Εκκλησίας: [Ότι] εάν καούν αυτομάτως όλα τα βιβλία της Αγίας Γραφής (παλαιάς και καινής διαθήκης) , ένας Άγιος θα [μπορέσει να] ξαναγράψει την Αγία Γραφή , εν Αγίω Πνεύματι. Είναι "φορέας" της Αγίας Γραφής, της Αποκαλύψεως του Θεού. Θα [μπορούσε να] ξαναγραφεί η Γραφή! Γι' αυτό λέμε πως η παραβολή του Ασώτου είναι το ευαγγέλιο του ευαγγελίου: Αν δεν είχε σωθεί τίποτε άλλο, μόνο η παραβολή του ασώτου, ξέρουμε ότι υπάρχει Θεός, γιατί υπάρχει, ο άνθρωπος [και] η σχέση του με τον Θεό, όλα τα μυστήρια της πίστεως λύνονται εκεί.

Ερώτηση από το ακροατήριο: "Μπορούμε να πούμε πως η Αγ. Γραφή είναι η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού;"

Άφηστε τα τώρα τα συναισθηματικο-ηθικά [σχήματα λόγου], όχι ότι δεν το λέμε, αλλά δεν είναι η ώρα. Η Αγία γραφή (παλαιά και καινή διαθήκη) είναι λόγος περί του Λόγου του Θεού. Ποιος είναι ο "Λόγος του Θεού"; Είναι η αποκάλυψη. Η αυτοφανέρωση του Θεού. Επιστολή προς Εβραίους: "Πολυμερώς και πολυτρόπως.."[Εβρ. 1:1] με χίλιους τρόπους απεκαλύφθει ο Θεός , και στην Παλαιά Διαθήκη, μέσα στην κτίση ολόκληρη. Βλέπετε [πως] η κτίση σε βάζει να σκεφθείς ,αν έχεις λίγο λογική, πως όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Οχι ότι η κτίση σου δίνει αποκάλυψη του Θεού [αλλά] σε κινεί προς την Χάρη του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος τα λέει αυτά.

Απο την άλλη πλευρά , έχουμε την αποκάλυψη του Θεού, που κορυφώνεται στον Ιησού Χριστό. Που είναι η ένσαρκη Αλήθεια. Ο Χρυσόστομος και ο π. Πόποβιτς λένε "Η Eνσαρκος Παναλήθεια". Το πλήρωμα της Αλήθειας… "οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν".. είναι ο Χριστός. Στον Χριστό, [δηλαδη] εν τω Υιώ, κορυφώνεται η αποκάλυψη του Θεού. Αυτή η αποκάλυψη, είναι γεγονός που συμβαίνει , λαμβάνει χώρα, στην καρδιά του ανθρώπου. Την καθαρή "καρδία", και όχι στην διάνοια η στην φύση. Εδώ είναι η αρχή. Επειδή γράφονται σε αυτά τα κείμενα (που είναι υπέροχα!) τίθεται το θέμα του Αυγουστίνου, τα είπαμε [και] με αυτό το παιδί, τον μαθητή μου. ο Αυγουστίνος μη έχοντας τις εμπειρίες των Αγίων (εγώ τον τιμώ ως άγιο) και μη έχοντας γνώση των Πατέρων της Ανατολής, νομίζει ότι οι θεοφάνειες της Π.Δ. είναι φαινόμενα "γινόμενα και απογινόμενα". Αυτά [όμως] είναι τα φυσικά φαινόμενα. Δηλαδή: [Έστω πως] μελετάμε την αστραπή η την βροντή. Σε μία καταιγίδα ο Φρανκλίνος, ο αμερικάνος, μελέτησε την αστραπή και την βροντή. [Τα φαινόμενα αυτά] έχουν αρχή και μετά έρχεται και η λιακάδα οπότε τελειώνουν όλα, βγαίνει και το ουράνιο τόξο. Αυτά είναι τα Φυσικά φαινόμενα, έχουν αρχή και τέλος. Η αποκάλυψη του Θεού δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος και λαμβάνει χώρα μέσα στην ανθρώπινη "καρδία". Οπότε ο προφήτης, ο απόστολος, ο άγιος που φθάνει στο ίδιο ύψος είναι μια ενιαία "inspiration" είναι μία ενιαία η "Θεοπνευστία" [της οποίας έχουν εμπειρία]. Όποιος φθάσει στην θέωση , (μπορεί να είναι εγγονός του Αδάμ η μπορεί να είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα ζήσει στην Γη προ της δευτέρας παρουσίας) την ίδια Θέωση [θα έχει]. Είναι συμμετοχή στο γεγονός της Πεντηκοστής. Οποίος φθάσει λοιπόν στην Θέωση βλέπει τον Πατέρα, τον Υιο, το Αγιο Πνεύμα , βλέπει ότι ο Θεός έχει δύο Φύσεις, την Παναγία κτλ. Αυτά δεν είναι θέμα λογικής και δεν μπορείς να αναγκάσεις κανένα να το δεχτεί.

Προσέξτε όμως! Αυτό είναι το λάθος. Έρχεται ο άλλος, ο "βλάκας" και σου λέει "εν ονόματι της αστροφυσικής, εν ονόματι των μαθηματικών , τα αρνούμαι!". Όχι, μπουμπούνα. Διότι όταν εσύ έχεις τηλεσκόπιο και μελετάς άστρα που είναι χιλιάδες έτη φωτός μακριά από την Γη , μπορώ εγώ ο αδαής να σου πω "αυτά είναι όλα παραμύθια της χαλιμάς". Και [τότε] μου λες: "Ελα στο τηλεσκόπιο και θα τα δεις κ'εσύ!". Αν λοιπόν καθαρίσει κανείς το τηλεσκόπιο της καρδιάς (του παπαγιάννη είναι [το παράδειγμα], αιωνία του η μνήμη! θα είμασταν στραβοί χωρίς τον παπαρωμανίδη, συμπλήρωσε τον φλωρόφσκι και τον ολοκλήρωσε) [σου] θα δεις τα ίδια πράγματα. Ό,τι βλέπει ο Αβρααμ, ό,τι βλέπει ο Αγιος Σπυρίδων, ό,τι ο απόστολος παύλος και πέτρος θα τα δω κ'εγώ. Αλλα δεν θέλουμε να κοπιάσουμε. Εδώ είναι το πρόβλημα. Για να γίνω επιστήμονας , π.χ. "Νανόπουλος" που είναι μεγάλος αστροφυσικός , ότι και να λέει είναι μεγάλος ,ή π.χ. "Φωκάς" να' ναι καλά οι άνθρωποι, πρέπει να σπουδάσω. Καμιά δεκαπενταριά η είκοσι χρόνια. Εδώ σου λέει "κάτσε και άρχισε δίπλα σε έναν καθηγητή που είναι ο Γέροντας , ο Πνευματικός [Πατέρας] που ξέρει την πορεία. Βέβαια πνευματικοί δεν ήμαστε εμείς, ε; Εμείς είμαστε τσαρλατάνοι. Πνευματικός [Πατέρας] είναι αυτός που έχει Αγιον Πνευμα "εν τη καρδία", ο άγιος δηλαδή. Εμείς είμαστε "της προσκολλήσεως". Δόξα τω Θεώ, έστω κ' έτσι! Διαφορετικά θα είσαστε πεθαμένοι, αν δεν είχατε κάποιον που μελετάει τους πατέρες και σας λέει "οι απόστολοι, οι προφήτες, οι Πατέρες αυτά λένε" . Αυτός είναι ο ρόλος ο δικός μας. Μπορεί να γίνω κ' εγώ "Αγιος Σπυρίδων". Προσέξτε! Ο Θεός να με συγχωρήσει , είναι βλασφημία να πω "εκείνοι ήσαν και κανείς άλλος!". Σήμερα έχουμε τον όσιο Δαυίδ της Ευβοίας. Ανάστημα πνευματικό! Συνεχίζει τον Μ. Βασίλειο, με έναν άλλο τρόπο αλλά «εν τω αυτώ πνεύματι, εν τω αυτώ νοϊ και εν τη αυτή εμπειρία».

Έτσι, λοιπόν, για να το κλείσω, όποιος φτάσει και γίνει αγιος, όποιος φτάσει δηλαδή στην Θέωση, βλέπει αμέσως αυτά που λέμε "αποκάλυψη του Θεού". Εμείς που είμαστε τυφλοί, πνευματικά , στηριζόμαστε σε αυτό που βλέπουν οι Άγιοι. Όπως ένας τυφλός. [Τα λέω αυτά] χωρίς να υποτιμώ κανέναν. Άλλο η διάνοια. Εγώ μιλώ τώρα για τυφλότητα πνευματική, ένας τυφλός μπορεί να είναι διάνοια. Ο Τυφλός όμως, [ακόμα] κ'αυτός που είναι διάνοια, όταν βγούμε σε κάποια περιοχή που δεν την ξέρει, στηρίζεται σ' εμένα. Και του λέω: "έχει σκαλιά εδώ... ανεβαίνουμε... κατεβαίνουμε". Είναι προσβλητικό; Έτσι μου λέει κ' εμένα η εσένα η του άλλου, ο απόστολος Πέτρος, ο απόστολος Παύλος , ο Μ. Βασίλειος, "εέει σκαλιά εδώ... ανέβα". Εμείς λοιπόν που είμαστε τυφλοί στηριζόμεθα στην εμπειρία των Αγίων που ζουν την αποκάλυψη του Θεού ως αυτοφανέρωση του Θεού. Λοιπόν, αυτή η αποκάλυψη είναι ο λόγος του Θεού, "εγένετο ρήμα θεού" (Λουκάς 3:2). Το "ρήμα θεού" τι σημαίνει; [είναι] ο λόγος του Θεού! Οι δυτικοί νομίζουν ότι πάει ο Θεός και ψυθιρίζει στο αυτί του ανθρώπου και έχουν στην εικόνα ένα πουλάκι, το Αγ. Πνεύμα, που ψυθιρίζει με το ράμφος του στο αυτί του Πέτρου, του Παύλου κτλ. Αυτό είναι η παρερμηνεία , το ανθρωποπαθές στοιχείο, που είναι η καταστροφή της Πνευματικότητας της Αγίας Γραφής.

Οποίος δεχτεί την αποκάλυψη, όλα αυτά τα ζει, και αυτός είναι ο λόγος του Θεού. Τώρα , από εκεί και πέρα, αναγκάζεται ο Προφήτης η ο απόστολος να πει κάποια πράγματα. Να, ο Παύλος στην Β' Προς Κορινθίους (12:2) λέει " οιδα ανθρωπον εν χριστω προ ετων δεκατεσσαρων ειτε εν σωματι ουκ οιδα ειτε εκτος του σωματος ουκ οιδα ο θεος οιδεν αρπαγεντα τον τοιουτον εως τριτου ουρανου". Χρησιμοποιεί την γλώσσα της εποχής. Του αλλάξανε τα φώτα! Και λέει παραφρονών κ' εγώ θα σας τα πω. Γιατί του λέγανε "δεν είσαι απόστολος, δεν είδες τον Χριστό!" [και τους απαντούσε] "Βρε τον είδα!". Γι' αυτό είπε τρεις φορές (πόσες θα το είπε! πεντακόσιες τρεις!) την εμπειρία του προς την Δαμασκό. Οπότε τους λέει "θέλετε να δείτε που έφτασα;". Και δεν λέει "εγώ" , λέει "οίδα άνθρωπον" γιατί ντρεπόταν να πει "εγώ". Αυτό το «εγώ» θα μας φάει, που λέει κ' ο Μακρυγιάννης. Η ιδιοτέλεια.

Έτσι, λοιπόν, ο Απόστ. Παύλος έχει αυτές τις εμπειρίες. Η εμπειρία καθαυτή , συμπερασματικά, είναι ο Λόγος του Θεού. "εγένετο ρήμα θεού", Λόγος Θεού. Η μετάδοση αυτής της εμπειρίας, όπως την διηγείται ο Άγιος. , είναι λόγος του Θεού από δεύτερο χέρι, Η καταγραφή αυτής της μαρτυρίας, όπως κάποιοι που τον άκουσαν τον Άγιο, είναι λόγος Θεού από τρίτο χέρι. Το περιγράφουν. π.χ. ο Μάρκος το κύρηγμα του Πέτρου, ο Λουκάς το κήρυγμα του Παύλου. Και εμείς στο πανεπιστήμιο που αυτά τα μελετάμε η εσείς που διαβάζετε έχουμε λόγον Θεού, από τέταρτο χέρι. Να λοιπόν γιατί, αυτό που μας λένε οι καημένοι οι Δυτικοί, είναι λόγος Θεού από τέταρτο χέρι.

Θυμάστε που σας έλεγα (να κλείσουμε με αυτό για τώρα) πως μου έλεγε ένας γερμανικής καταγωγής στην Αμερική, στο διάλογο μας με τους Λουθηρανούς, Ο καθηγητής Γκρόντελ, (μου έκανε και μάθημα ο καημένος να είναι καλά) "Πάτερ Γεώργιε, μην ξεχνάτε πως είμαστε ναοί του Αγ. Πνεύματος". Μπήκα στο νόημα αμέσως και με πολύ αγάπη βεβαία, γιατί δεν φταίει ο άνθρωπος ,του είπα "από που το συνάγετε αυτό;". Μου λέει να, εδώ: Α' Κορινθίους, Β' Κορινθίους, "ναος θεου εστε και το πνεύμα του θεου οικει εν υμιν" . Του λέω «συγνώμη, επειδή το λέει εκεί, είμαστε ναοί του Θεού;» Μου λέει "είμαστε βαπτισμένοι, άρα..." . Του λέω, "με συγχωρείτε αν ο διάβολος το διαβάσει αυτό, είναι κ' αυτός ναός του Θεού;". Μου πιάνει το χέρι και μου λέει "αδελφέ Μεταλληνέ, σε καταλαβαίνω". Και κάτσαμε μία ώρα μετά και μιλούσαμε για το θέμα: Πότε [ο άνθρωπος] γίνεται ναός του Αγ. Πνεύματος. Και τα δέχθηκε. Όλα αυτά τα είχαν δεχθεί οι Λουθηρανοί! Άλλο που ήρθαν μετά... συγνώμη, πρέπει να ξέρουμε [πως] όλα αυτά εξαρτώνται από μασονικές δυνάμεις της Γενεύης. Και στο τέλος έβγαλαν Ρωμανίδη, εμένα, κάποιους άλλους κτλ που είχαμε διάλογο επί αυτών των πραγμάτων , κυρίως τον Ρωμανίδη και λέγανε παραμύθια της Χαλιμάς μεταξύ τους. Ο Γκέοργκ Κρετσμαρκ καθηγητής στο Μοναχο, ιστορικός, το κατάλαβε. Και μία φορά , την τελευταία φορά που ήμουν και εγώ και ο Ρωμανίδης και άλλοι μαζί τους, λέει "Δυστυχώς δεν μας αφήνουν να συνεχίσουμε τον ωραίο διάλογο". Διότι πολλοί , ακόμα και λουθηρανοί, λέγανε "πάτε να μας κάνετε Ορθόδοξους". Και εμείς τους λέγαμε "Οχι Ορθοδόξους βρε παιδιά , Χριστιανούς, να σας κάνουμε εσάς και να γίνουμε κ' εμείς”. Ας σταθούμε εδώ και θα συνεχίσουμε την άλλη φορά.

Πηγή: www.oodegr.com

[ΠΟΠΗ]

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ




Αγία Γραφή, Άγιες Γραφές, Θεία Γραφή, Γραφή, Γραφές, Iερά Γράμματα ή Βίβλος, χαρακτηρίζεται το σύνολο ή «βιβλιοθήκη» κειμένων θρησκευτικού χαρακτήρα. Με τον όρο αυτό βασικά περιγράφεται η Παλαιά Διαθήκη, που αναφέρεται στη πρό Χριστού περίοδο, και η Καινή Διαθήκη, που αναφέρεται στην παρουσία του Χριστού, τη διδασκαλία του και στις επιστολές και Πράξεις των Αποστόλων, του Χριστιανισμού. αλλά και ο συνδυασμός αυτής, δηλαδή της.

Το σύνολο των βιβλίων που συγκροτεί τον "χριστιανικό κανόνα" της Παλαιάς Διαθήκης (1ο μέρος της Αγίας Γραφής) και Καινής Διαθήκης (2ο μέρος της Αγίας Γραφής), προέκυψε από την ανάγκη να καθοριστούν τα βιβλία εκείνα που εκφράζουν αυθεντικά την πίστη της Εκκλησίας, ώστε να αποκλειστούν μεταγενέστερα ψευδεπίγραφα έργα, που περιείχαν μη αποδεκτές ή και αιρετικές διδασκαλίες.

Παρ' όλα αυτά όμως, οι διάφορες τοπικές Εκκλησίες, ενώ δέχθηκαν όλες την Καινή Διαθήκη, περίπου στο σύνολό της, ακολούθησαν διαφορετικές πρακτικές στην αναγνώριση των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει ένας ενιαίος κανόνας ολόκληρης της χριστιανικής Εκκλησίας.

Το μεγάλο σχίσμα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας και αργότερα η Μεταρρύθμιση συνέβαλαν στο να παγιωθούν οι διαφορετικές παραδόσεις στο θέμα του κανόνα, με αποτέλεσμα οι τρεις μεγάλες Ομολογίες να δέχονται σήμερα διαφορετικό αριθμό βιβλίων, διαφορετικό Κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται συνολικά 76 βιβλία. Δηλαδή 27 της Καινής Διαθήκης, τα οποία και είναι: τα ευαγγέλια των 4 ευαγγελιστών, οι Πράξεις των Αποστόλων, 21 Αποστολικές επιστολές και η Αποκάλυψη, και 39 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης ή της ιουδαϊκής Βίβλου τα οποία χαρακτηρίζει ως "κανονικά" και που τιτλοφορούνται σύμφωνα με τη μετάφραση των Εβδομήκοντα, καθώς και 10 (ή 11) βιβλία ακόμη, τα λεγόμενα "αναγινωσκόμενα" ή "δευτεροκανονικά", τα οποία και είναι:

Α' Έσδρας

(Β' Έσδρας, θεωρείται κανονικό από την Ρωσική και την Αιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία)

Τωβίτ

Ιουδίθ

Α' Μακκαβαίων

Β' Μακκαβαίων

Γ' Μακκαβαίων

Σοφία Σολομώντος

Σοφία Σειράχ

Βαρούχ

Επιστολή Ιερεμίου

ανεβάζοντας τον αριθμό των βιβλίων σε 49.


Πέρα από τα 10 επιπλέον βιβλία, αποδέχεται τις εξής 4 προσθήκες:

μία προσθήκη στην Εσθήρ, στα ελληνικά

τρεις προσθήκες στον Δανιήλ, στα ελληνικά


ΠΗΓΗ:wikipaidia

Κατεβάστε την Αγία Γραφή σε μονοτονικό μορφής .doc
Παλαιά Διαθήκη (Συμπιεσμένο σε zip)
http://www.agioritikovima.gr/site/images/stories/pd.zip

Καινή Διαθήκη (Συμπιεσμένο σε zip)
http://www.agioritikovima.gr/site/images/stories/kd.zip

πηγη: agioritikovima.gr

[Achilleas]

Αγία Γραφή και Ιερά Παράδοση

ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου (†)



Όταν κάνουμε λόγο για την αγία Γραφή και την ιερή παράδοση δεν εννοούμε δύο ξεχωριστά ή αντίθετα πράγματα, αλλά ένα αρμονικό όλο· την όλη αποκάλυψη του Θεού για χάρη της σωτηρίας του ανθρώπου.

Ο Μ. Βασίλειος συνοψίζει αυτή τη διδαχή της Ορθοδοξίας με τα ακόλουθα λόγια:
«Από τα δόγματα και τας αληθείας που διαφυλάσσει η Εκκλησία, άλλα μεν τα έχομε πάρει από τη γραπτή διδασκαλία, άλλα δε, που μυστικά έφθασαν μέχρις εμάς, τα εκάναμε δεκτά από την παράδοση των αποστόλων. Και τα δύο έχουν την ίδια σημασία για την πίστη. Και κανείς από όσους έχουν ακόμη και μικρή γνώση των Εκκλησιαστικών θεσμών δεν θα προβάλει αντίρρηση σ' αυτά... Γιατί αν επιχειρήσουμε να εγκαταλείψουμε όσα από τα ''έθη" είναι άγραφα, γιατί δήθεν δεν έχουν μεγάλη σημασία, χωρίς να το καταλάβουμε, θα ζημιώναμε το ευαγγέλιο στην ουσία του ή μάλλον θα μετατρέπαμε το ευαγγέλιο σε "κενόν νοήματος όνομα"».

Ο Μ. Βασίλειος δεν παραλείπει να αναφέρει συγκεκριμένα παραδείγματα από τα «έθη» της Εκκλησίας στην εποχή του, τα οποία κανείς δεν αμφισβητούσε και όμως δεν βρίσκονταν σε καμμία γραπτή παράδοση:

«Λόγου χάρη (για να θυμηθώ το πρώτο και πιο συνηθισμένο από όλα), ποιος εδίδαξε γραπτώς ότι όσοι ελπίζουν στο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φανερώνουν αυτή την πίστη με το να κάνουν το σημείο του σταυρού; Το να στρεφόμαστε προς ανατολάς κατά την προσευχή, ποιο γραπτό κείμενο μας το δίδαξε; Τους λόγους της Εκκλησίας κατά τον αγιασμό του άρτου της θείας ευχαριστίας και του ποτηρίου, ποιος από τους αγίους μας τους άφησε γραπτώς; Δεν αρκούμεθα ασφαλώς σ' αυτά που οι απόστολοι ή το ευαγγέλιο μνημονεύουν, αλλά προ της ευχαριστίας και μετά από αυτήν λέγομεν και άλλα, γιατί διδαχθήκαμε από την άγραφη διδασκαλία πως έχουν μεγάλη δύναμη στην επιτέλεση του μυστηρίου».

Αλλά ο ίδιος πατέρας της Εκκλησίας αναφέρεται και στην τέλεση άλλων ιερών μυστηρίων. «Ευλογούμε», λέγει, «επίσης και το νερό του βαπτίσματος και το έλαιο του χρίσματος και ακόμη και αυτόν που βαπτίζεται. Από ποία γραπτά κείμενα τα πήραμε αυτά; Δεν τα γνωρίζουμε από την σιωπηρή και μυστική παράδοση;... Δεν προέρχονται όλα αυτά από αυτή τη διδασκαλία που κρατήθηκε μυστική και δεν δημοσιεύθηκε, την οποία οι πατέρες μας διατήρησαν με σιγή, χωρίς να την πολυερευνήσουν και να την περιεργάζονται, επειδή ορθά είχαν μάθει ότι πρέπει με σιωπή να προστατεύουμε τη σεμνότητα των μυστηρίων;».

Αυτή η διατήρηση «εν σιωπή» ήταν στο φρόνημα των αποστόλων και αναφερόταν στη σωστή στάση των πιστών απέναντι στο μυστήριο του Θεού.

«Οι απόστολοι και οι πατέρες που έθεσαν από την αρχή στην Εκκλησία θεσμούς, επιδίωκαν να διαφυλάξουν τη μυστικότητα. Άλλωστε αυτό που εύκολα πληροφορείται ο οποιοσδήποτε παύει να είναι μυστήριο· αυτό είναι το νόημα της άγραφης παράδοσης», καταλήγει ο Μ. Βασίλειος. Όμως στη συνέχεια επανέρχεται, φέρει σαν παράδειγμα την ομολογία κατά το ιερό βάπτισμα και γράφει:

«Την ομολογία της πίστης στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα από ποία γραπτή παράδοση την έχουμε; Γιατί, αν με βάση την παράδοση του βαπτίσματος θέτουμε σαν ουσιαστικό στοιχείο του βαπτίσματος την ομολογία, από συνέπεια στην ευσέβεια, αφού όπως βαπτιζόμαστε έτσι οφείλουμε να πιστεύουμε, ας μας επιτρέψουν από συνέπεια πάλι στην ευσέβεια, να προσφέρουμε τη δοξολογία με τρόπο όμοιο προς την πίστη. Αν όμως απορρίπτουν αυτό τον τρόπο της δοξολογίας σαν άγραφο, τότε ας μας παρουσιάσουν γραπτές αποδείξεις και για την ομολογία της πίστης και για τα άλλα που αναφέραμε».

Δεν υπάρχει λοιπόν αξιολογική διαφορά ανάμεσα στη γραπτή και άγραφη αποκάλυψη του Θεού, ανάμεσα στη γραπτή και άγραφη παράδοση της Εκκλησίας, που ανάγεται στους πρώτους εκκλησιαστικούς αιώνες και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής της Εκκλησίας διά μέσου των αιώνων.

Υπογραμμίζουμε πως το ευαγγελικό μήνυμα φυλάσσεται και μεταδίδεται από την Εκκλησία. Οι Απόστολοι εμπιστεύθηκαν τη διδαχή του Χριστού στους ποιμένες της Εκκλησίας, που βρίσκονται σε αδιάσπαστη αποστολική διαδοχή και εγγυώνται για την καθαρότητα και την ασφαλή μετάδοση αυτής της διδαχής στις επερχόμενες γενεές. Αυτή η «παράδοση» ή «παρακαταθήκη» που παρελήφθη «άπαξ» από τους αγίους και μεταδίδεται χωρίς «χάσματα» και «διακοπές» από γενεά σε γενεά δεν αποτελεί «εντάλματα ανθρώπων», αλλά είναι το αποτέλεσμα της συνεχούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία που έχει κεφαλή τον Χριστό.

Ο Χριστός δεν ήλθε να γράψει βιβλία, αλλά να οδηγήσει τα διασκορπισμένα τέκνα του Θεού σε ενότητα υπό τον ίδιο σαν Κεφαλή. Αυτό ήταν και το βασικό μήνυμα της Παλαιάς Διαθήκης, που κατανοείται ορθά με κέντρο το πρόσωπο του ερχόμενου μεσσία. Για τους χριστιανούς το νέο, το κεντρικό γεγονός δεν είναι η σύνταξη κάποιων βιβλίων, που ονομάσθηκαν Καινή Διαθήκη, αλλά το ίδιο το γεγονός της εν Χριστώ σωτηρίας. Οι απόστολοι έλαβαν την εντολή να «αυξήσουν» το σώμα του Χριστού κτίζοντας πάνω στο ένα θεμέλιο, τον Χριστό· δεν ήταν έργο τους να γράψουν βιβλία. Αλλά και τα κείμενα που έγραψαν συγκεντρώθηκαν μετά το θάνατό τους από την ίδια την Εκκλησία και συγκρότησαν τον κανόνα της Καινής Διαθήκης. Ήταν κείμενα περιπτωσιακά, προϋπέθεταν το προφορικό κήρυγμα και δεν το καθιστούσαν περιττό, ούτε το αντικαθιστούσαν.

Ο «Κανόνας» της Καινής Διαθήκης (ο κατάλογος των βιβλίων που ανήκουν στην Καινή Διαθήκη) δεν γίνεται κατανοητός χωρίς την ιστορική πορεία της Εκκλησίας. Χωρίς την Εκκλησία δεν μπορούμε με πειστικότητα να απαντήσουμε στο ερώτημα ποια βιβλία ανήκουν στην Αγία Γραφή και για ποιο λόγο, ούτε μπορούμε να προχωρήσουμε στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής χωρίς κίνδυνο να δημιουργούνται ατέλειωτες ξεχωριστές ομάδες, σχίσματα και αιρέσεις που θέτουν σε κίνδυνο τη σωτηρία του ανθρώπου.

Όλες οι αιρετικές ομάδες, που προβάλλουν διαφορετικό «Κανόνα» της Γραφής ή που αποκλίνουν από την αλήθεια της αγίας Γραφής οφείλουν τις κακοδοξίες τους σ' αυτό τον ένα λόγο: Απέρριψαν την Εκκλησία και αποκόπηκαν από την κοινωνία με αυτήν. Έτσι έχασαν το σταθερό μέτρο κρίσεως και το σημείο αναφοράς που θα τους εξασφάλιζε την κοινωνία «μετά πάντων των αγίων» και την μετοχή στην σωτήρια πίστη που παραδόθηκε «άπαξ» στους αγίους (Ιούδα 3). Όταν κανείς απορρίψει την Εκκλησία, γίνεται ο ίδιος σημείο αναφοράς και μέτρο κρίσεως· αυτόματα πέφτει θύμα της υποκειμενικής πλάνης· μετατίθεται σε «άλλο ευαγγέλιο» (Γαλ. α' 6-8).

Αν ο άνθρωπος διατηρούσε την καθαρότητα της καρδιάς του ο Θεός θα συνέχιζε να επικοινωνεί με περισσότερο άμεσο τρόπο με τον άνθρωπο, δεν θα χρειαζόταν ο γραπτός λόγος. Αυτό σημαίνει πως τα βιβλία της αγίας Γραφής δόθηκαν σαν είδος φαρμάκου, που πρέπει να χρησιμοποιεί ο ασθενής άνθρωπος. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως ο γραπτός λόγος απομονώνεται και απολυτοποιείται, γιατί είναι μέρος της «παρακαταθήκης», όχι το όλον. Η ιερή παράδοση της Εκκλησίας είναι το όλον και αυτή δεν νοείται έξω από την Εκκλησία.

Πρόκειται για την ιερή μνήμη της Εκκλησίας, για την κοινή εμπειρία «πάντων των αγίων» όχι για εντάλματα ανθρώπων. Είναι η αποστολική διαδοχή, που συνδέεται άμεσα με την αποστολική διδαχή και εκφράζεται σαν κοινή συνείδηση της Εκκλησίας, με «στόμα» τις οικουμενικές συνόδους.

Απόσπασμα από το βιβλίο του «Ή Ορθοδοξία μας».

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
ΤΕΥΧΟΣ 31

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr