"Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε"

[Νίκος]

Με ποιο μέτρο θα κριθούμε;

Όλοι ελπίζουμε ότι Θεός θα μας κρίνει με επιείκεια, επειδή οι περισσότεροι συνειδητοποιούμε τα πνευματικά μας χάλια. Όμως ο βαθμός της επιείκειας αυτής εξαρτάται από τη δική μας συμπεριφορά. Όπως είπε ο Χριστός μας:

«1 Μή κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· 2 εν ώ γάρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ώ μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. 3 τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τώ οφθαλμώ τού αδελφού σου, την δε εν τώ σώ οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; 4 ή πώς ερείς τώ αδελφώ σου, Άφες εκβάλω το κάρφος από τού οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τώ οφθαλμώ σού; 5 υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ τού οφθαλμού σού, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ τού οφθαλμού τού αδελφού σου. « (Ματθ. 7, 1-5)

Και σε μετάφραση: «Μην κατακρίνεται για να μην κατακριθείτε, 2 γιατί με όποιο τρόπο κρίνεται μ’ αυτόν θα κριθείτε και μ’ όποιο μέτρο μετράτε μ’ αυτό θα μετρηθείτε κι εσείς. 3 Γιατί βλέπεις το αγκαθάκι μέσα στο μάτι του αδελφού και δε νοιώθεις το δοκάρι που έχεις μέσα στο δικό σου μάτι; 4 Ή πως θα πεις στον αδελφό σου: «Άσε με να σου βγάλω το αγκάθι από το μάτι σου», ενώ φαίνεται το δοκάρι μέσα στο δικό σου μάτι; 5 Υποκριτή βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις και το αγκάθι από το μάτι του αδελφού σου.»

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι έχουμε την τάση, παρά τα χάλια μας, να βλέπουμε τα λάθη όλων των άλλων, να τους χαρακτηρίζουμε μ’ αυτά και να προσπαθούμε να τους διορθώσουμε, σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα. Στη θεωρία είμαστε όλοι καλοί, στην πράξη όμως, όταν αφορά τον εαυτό μας τα χαλάμε. Γι αυτό ο Χριστός είπε σ’ αυτούς, που ήθελαν να λιθοβολήσουν τη μοιχαλίδα, να το κάνουν μόνο εφόσον θεωρούν τους εαυτούς τους αναμάρτητους (Ιωαν. 8, 3-11). Όμως κι Εκείνος παρ’ ότι αναμάρτητος δεν την κατέκρινε, αλλά με αγάπη την παρότρυνε να μην αμαρτάνει πια.

Στο Γεροντικό του Αγίου Όρους αναφέρεται η ιστορία ενός μοναχού που ήταν αμελής στα πνευματικά του καθήκοντα και φυγόπονος στα διακονήματα. Έφυγε σε μικρή σχετικά ηλικία χωρίς να μεταβάλει τη συμπεριφορά του. Οι πατέρες της Μονής πίστεψαν ότι αυτή η ψυχή χάθηκε, όμως ο Πανάγαθος Θεός ευδόκησε να δει στον ύπνο του ένας Γέροντας, προχωρημένος στα πνευματικά, τον μοναχό να βρίσκεται στον Παράδεισο. Τον ρώτησε τότε γεμάτος απορία:
«Πες μου αδελφέ πως έγινε και βρίσκεσαι στον Παράδεισο, παρά τη μικρή προσπάθεια, που κατέβαλες στη ζωή σου;»
«Τι να σου πω αδελφέ, δεν γνωρίζω. Ίσως ο Θεός με ελέησε, επειδή ποτέ δεν κατέκρινα κανένα στη ζωή μου, αφού θεωρούσα τον εαυτό μου χειρότερο απ’ όλους.»

Επομένως είναι εύκολο να προσελκύσουμε το Μέγα Έλεος του Θεού για τα δικά μας λάθη, αρκεί να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, όταν ασχολούμαστε με τα λάθη των άλλων.

[stratis]

Θα πρέπει όμως να διαχωρίσουμε την κρίση από την κατάκριση. Η κρίση ίσως να μην απαγορεύεται καθώς αναφέρει "την δικαίαν κρίσιν κρίνατε". Βέβαια το ερώτημα είναι, είμαστε ικανοί για αυτό; Επιπρόσθετα η κρίση θα πρέπει να αφορά πράξεις προσώπων, όχι πρόσωπα.

[Νίκος]

Στρατή ακόμη κι αν επιτρέπεται να κρίνουμε, το ότι μ' όποιο μέτρο κρίνουμε μ' αυτό θα κριθούμε, πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα.

[Σταυρος]

Ερώτηση όταν στην εργασία σου σε στέλνουν κάπου για εκπαίδευση επαγγελματική και σου λένε ποιος από αυτός κάνει για την δουλεία και ποιος όχι .εγώ ξέρω με αυτά τα λίγα που έχω διαβάσει ότι άμεσος κάνω κρίση και μαζί καταλαλιά (ο πνευματικός μου λέει να ζητώ την βοήθεια του θεού να κρίνω σωστά) πιστέψτε αισθάνομαι απαίσια όταν γίνετε αυτό.
Είναι δικό μου φταίξιμο αυτό?

[Νίκος]

Σταύρο άλλο η κρίση κι άλλο η κατάκριση.

Ο Χριστός ζητά να μην καταδικάζουμε τους συνανθρώπους μας για τις πράξεις τους, επειδή ποτέ δεν ξέρουμε τι αγώνας γίνεται μέσα στον κάθε άνθρωπο.

Αυτό πρακτικά μπορούμε να το καταφέρουμε, αν μάθουμε ν' αποσυνδέουμε την πράξη από τον άνθρωπο και να καταδικάζουμε πράξεις και συμπεριφορές κι όχι ανθρώπους.

Πχ. αντιλαμβανόμαστε κάποιον να λέει ψέμματα. Μπορούμε να καταδικάζουμε το ψέμμα, αλλά να μην χαρακτηρίζουμε τον άνθρωπο ψεύτη, επειδή, όσο κι αν η πράξη του είναι καταδικαστέα, δεν γνωρίζουμε τους λόγους που τον οδήγησαν σ΄αυτή.

Έτσι καταδικάζουμε την πορνεία, αλλά όχι την πόρνη, την ομοφυλοφιλία, αλλά όχι τον ομοφυλόφιλο, την αδικία, αλλά όχι τον άδικο κλπ.



Με λίγα λόγια αυτό που αποστρεφόμαστε είναι η αμαρτία, αλλά όχι οι αμαρτωλοί, επειδή κι εμείς αμαρτωλοί είμαστε. Μάλιστα μπορεί για την ίδια αμαρτία η δική μας ευθύνη απέναντι στο Θεό να είναι πολύ μεγαλύτερη απ' ότι ων συνανθρώπων μας, επειδή εμείς ξέρουμε και έχουμε την ευλογία να είμαστε κοντά στην Εκκλησία και να μπορούμε να βοηθηθούμε απ' αυτή.

[Σταυρος]

Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα τέτοιες αναστολές να κάνω τα χειρότερα ,αλλά από τότες που ξεκίνησα να διαβάζω κάποια πράγματα πλέον σκέπτομαι το παραμικρό δεν θέλω να πειράζω κανέναν και τίποτα .