Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Ανάλυση και συζητήσεις των βιβλίων της Καινής Διαθήκης

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:42 am

Περνούμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή.

Κατά Λουκάν (η' 27-39)

Η θεραπεία των δαιμονιζομένων

Τω καιρώ εκείνω ελθόντι τω Ιησού εις την χώραν των Γαζαρηνών υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ός είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο, και εν οικία ουκ έμενεν, αλλ' εν τοίς μνήμασιν. Ιδών δε τον Ιησούν και ανακράξας προσέπεσεν αυτώ και φωνή μεγάλη είπε· Τί εμοί και σοί, Ιησού υιέ τού Θεού τού υψίστου; δέομαί σου, μη με βασανίσης. Παρήγγειλε γάρ τώ πνεύματι τώ ακαθάρτω εξελθείν από τού ανθρώπου. πολλοίς γάρ χρόνοις συνηρπάκει αυτόν, και εδεσμείτο αλύσεσι και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσσων τα δεσμά ηλαύνετο υπό τού δαίμονος εις τας ερήμους. Επηρώτησε δε αυτόν ο Ιησούς λέγων· Τί σοί εστιν όνομα; ο δε είπε· Λεγεών· ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν· Και παρεκάλει αυτόν ίνα μη επιτάξη αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν. Ήν δε εκεί αγέλη χοίρων ικανών βοσκομένη εν τώ όρει· και παρεκάλουν αυτόν ίνα επιτρέψη αυτοίς εις εκείνους εισελθείν· και επέτρεψεν αυτοίς. Εξελθόντα δε τα δαιμόνια από τού ανθρώπου εισήλθον εις τους χοίρους, και ώρμησεν η αγέλη κατά τού κρημνού εις την λίμνην και απεπνίγη. Ιδόντες δε οι βόσκοντες το γεγενημένον έφυγον, και απήγγειλαν εις την πόλιν και εις τους αγρούς. Εξήλθον δε ιδείν το γεγονός, και ήλθον προς τον Ιησούν, και εύρον καθήμενον τον άνθρωπον, αφ' ού τα δαιμόνια εξεληλύθει, ιματισμένον και σωφρονούντα παρά τους πόδας τού Ιησού, και εφοβήθησαν. Απήγγειλαν δε αυτοίς οι ιδόντες πώς εσώθη ο δαιμονισθείς. Και ηρώτησαν αυτόν άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γαδαρηνών απελθείν απ' αυτών, ότι φόβω μεγάλω συνείχοντο· αυτός δε εμβάς εις το πλοίον υπέστρεψεν. Εδέετο δε αυτού ο ανήρ, αφ' ού εξεληλύθει τα δαιμόνια, είναι σύν αυτώ· απέλυσε δε αυτόν ο Ιησούς λέγων· Υπόστρεφε εις τον οίκόν σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός. και απήλθε καθ' όλην την πόλιν κηρύσσων όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς.


ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΑΝΕΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΕΒΑΖΕΤΕ ΠΟΣΤ. ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΣΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ



George
Δημοσιεύσεις: 25
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:40 pm
Τοποθεσία: π. Γεώργιος
Επικοινωνία:

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό George » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:42 am

Μαγεία - Δαιμονισμός και Απολύτρωση.

Η ανθρωπότης ολόκληρος μαστίζεται από θεωρίας πολλών ειδών. Ταλαιπωρείται από συστήματα φιλοσοφικά, υλιστικά, ορθολογιστικά κ.ο.κ. Από αυτά τα συστήματα εκπηγάζουν συμπεράσματα, αποφάσεις, γνώμαι. Άλλα εξ αυτών χαρακτηρίζουν την πάλη της συνειδήσεως ως έλεγχο, πού προέρχεται από κάποιαν σύγκρουσιν του αγαθού και του κακού. Η αμαρτία δια τα φιλοσοφικά αυτά συστήματα είναι απαράδεκτος. Εάν δε καταλήξουν στην απόφαση παραδοχής της αμαρτίας αποφαίνονται, ότι είναι άσκηση της ελευθέρας βουλήσεως του ανθρώπου. Να πράξη, δηλαδή, το καλόν ή το κακόν. Άλλοτε όμως διατυπώνουν άλλη θεωρίαν και δεν παραδέχονται την ύπαρξιν του κακού. Το κακόν, λέγουν, δεν υπάρχει. Όλος ο κόσμος είναι καλός! Τέλος καταλήγουν, αφού διαπιστωθεί ή ύπαρξης και το μέγεθος του κακού, ότι, ή παρουσία του αγαθού και του κακού έχουν την ιδίαν πηγή. Ως συμπέρασμα όλης αυτής της αλλοπρόσαλλης θεωρίας είναι ή άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου. Πονηρά πνεύματα, λέγουν, και διάβολος και σατανάς, δεν υπάρχουν. Επίσης ισχυρίζονται, ότι ή κόλασης είναι ανύπαρκτος! Ως εκ τούτου αί αόρατοι πνευματικοί δυνάμεις του σκότους, πού επιδρούν ποικιλοτρόπως επί των ανθρώπων, δια τον ορθολογισμό είναι ανύπαρκτοι. Τέλος το συνονθύλευμα τούτο και το αποτέλεσμα των πάσης φύσεως θεωριών των ορθολογιστών έχει ως έξης: Διάβολος ή σατανάς ή εωσφόρος ή Βεελζεβούλ ή Βελίαρ καί πονηρά πνεύματα ή δαίμονες κ.τ.λ. είναι δήθεν ή προσωποποίησης του κακού. Δηλαδή, οσάκις ο άνθρωπος θέλει να δώσει όνομα εις την ύπαρξιν του κακού αναφέρει ένα όνομα εξ αυτών και δι' αυτού του ονόματος προσωποποιεί το κακό. Λέγουν ακόμη, ότι ή φαντασία την οποίαν τρέφει εις μεγάλον βαθμό ο άνθρωπος, τον παρασύρει εις φαντασιώσεις. Το να επιζητεί επιμόνως να προλάβει το κακό, δημιούργησε τον μύθο της πραγματικής οντότητας και της υπάρξεως του σατανά. Δεν απέχει της πραγματικότητας η παραδοχή, ότι κατά τον μεσαίωνα υπάρχουν φοβερές δεισιδαιμονίες. Άλλα τούτο δεν σημαίνει ανυπαρξία του διαβόλου. Οι αντιθέσεις σε κάθε είδους θέσεις πού επικρατούν δημιουργούν και ανάλογα προβλήματα. Δια να εύρουν την λύσιν των χρειάζεται μόνον η ΑΛΗΘΕΙΑ. Επί του θέματος της φιλοσοφικής αρνήσεως της υπάρξεως του διαβόλου και της δεισιδαιμονίας των πολλών η ΑΛΗΘΕΙΑ υπάρχει μόνο στην Αγίαν Γραφή. Λυπηρό είναι το γεγονός, ότι άνθρωποι, πού ασχολούνται με την επιστήμη της Θεολογίας, καθηγητές καί ερευνητές οι ίδιοι της Αγίας Γραφής, αρνούνται την ύπαρξη του διαβόλου. Παρερμηνεύοντες τα χωρία της Αγίας Γραφής καταλήγουν στα συμπεράσματα όλως, ορθολογιστικά. Αρνούμενοι την ύπαρξη αοράτου πνευματικού κόσμου, αντιπροσωπεύοντας το κακόν, την ύπαρξη, δηλαδή, του διαβόλου ή σατανά, υποστηρίζουν τούτο με σαθρά και γελοία επιχειρήματα. Δεν είναι όμως προσβολή δι' αυτούς να προσγειωθούν εκ του ύψους της υπερηφάνειας στην ταπείνωσιν. Τότε λαμβάνοντες χάριν από τον Θεόν, πού δίδει χάριν στους ταπεινούς, θα αντιληφθούν, ότι ή ύπαρξη του διαβόλου μαρτυρείται εις πλείστα χωρία της Αγίας Γραφής. Άλλωστε, δια ποιον λόγον κατήλθεν εκ των ουρανών ο Υιός και Λόγος του Θεού; Δια ποίον λόγον έγένετο άνθρωπος; Ποία αφορμή εδόθη στον Θεόν, δια να σταυρωθεί εκουσίως υπέρ ημών; Άρνησης υπάρξεως του διαβόλου σημαίνει άρνηση της ενανθρωπήσεως του Σωτήρος του κόσμου, του γλυκύτατου Ιησού. Το συμπέρασμα είναι, ότι ή άρνηση της υπάρξεως του διαβόλου είναι μεγάλη βλασφημία κατά του ιδίου του Θεού. Ή παραδοχή εκ μέρους της Εκκλησίας της υπάρξεως αοράτου πνευματικού κόσμου, δηλαδή, αγαθών καί πονηρών πνευμάτων, αγγελικού κόσμου καί δυνάμεων του σκότους, υποστηρίζεται σαφώς υπό της Αγίας Γραφής. Χαρακτηριστικό της ακλόνητου αυτής ΑΛΗΘΕΙΑΣ είναι, ότι πάντες οί πατέρες της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων καί των μετά ταύτα, ασκητικοί πατέρες, νηπτικοί πατέρες, αναχωρητές πατέρες, μεγάλοι πατέρες καί διδάσκαλοι της Εκκλησίας καί τοπικοί Σύνοδοι, οί πάντες καί τα πάντα ομιλούν περί δαιμόνων, σατανά, πονηρών πνευμάτων καί σκοτεινών δυνάμεων. Επίσης περί της υπάρξεως των αγαθών πνευμάτων δηλαδή των αγγελικών ταγμάτων του ουρανού, παρέχει πλείστας μαρτυρίας ή Αγία Γραφή Παλαιά και Νέα. Αναφέρονται δε και αγγελικά ονόματα, ως των Αρχαγγέλων Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ. Περί της εν ουρανοίς απροσδόκητου αναταραχής και αναστατώσεως ομιλεί ο Απόστολος Ιούδας ο Αδελφόθεος. Περιγράφει την υπερήφανο στάση μιας μερίδας των ουρανίων δυνάμεων. Αυτοί, λέγει, «δεν διαφύλαξαν την αρχική αυτών αγνότητα και αγιότητα, το ψηλό αγγελικόν αξίωμα...». Δι' αυτό τονίζει, ότι ο Παντοδύναμος Θεός, «εις κρίσιν μεγάλης ημέρας δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν», «τους έχει φυλάξει δεμένους με τα αιώνια και σκοτεινά δεσμά της βαρείας ένοχης των, δια να δικαστούν κατά την μεγάλην εκείνη ημέρα της κρίσεως» (Ίούδ. 6) και (Β' Πέτρ. 2,4) (Έφεσ. 6,11). Το ανύπαρκτο έως τότε βαρύ αμάρτημα της υπερηφάνειας δημιούργησε την τάξιν των πονηρών πνευμάτων. Ή αγαθότητα των αγγελικών τούτων δυνάμεων, μετεβλήθη σε άκρα κακίαν καί πονηρία. Ή λάμψη του ουρανίου φωτός, πού περιέβαλλε τα φωτόμορφα πρόσωπα των αγγέλων μετεβλήθη σε σκότος δια τους αποστάτας. Δια της πτώσεως δε ταύτης δημιουργήθηκε το αντίθετο στρατόπεδο το εχθρευόμενο δια παντός τα έργα του Θεού. Πάσα αρετή καταδιώκεται έκτοτε. Το θέλημα και πασά θεϊκή εντολή του Δημιουργού έχει αντιμέτωπο τον διάβολο. Χρειάζεται προσοχή. Δια την ύπαρξιν του διαβόλου δεν χωρεί ουδεμία αμφιβολία. Ή ενανθρώπισης του Κυρίου σκοπό είχεν την απελευθέρωσιν του ανθρώπου εκ της δυναστείας του διαβόλου. Ή επί γης Εκκλησία του Χριστού κατεργάζεται την σωτηρίαν κάθε ψυχής. όταν ομιλούμε περί σωτηρίας, προϋποτίθεται η ύπαρξης εχθρού. Ό εχθρός ποίος; Ο σατανάς καί διάβολος ό «πλανών την οικουμένη όλη...» (Άποκ. 12,9). Απεριόριστος προσοχή επιβάλλεται να ύπάρχη εις την παρούσαν ζωήν εκ μέρους των πιστών. Ό διάβολος καραδοκεί δια να είσέλθη εις την ψυχήν καί να την θανάτωση. Είναι ανθρωποκτόνος καί ψυχοκτόνος. Εργάζεται χωρίς ανάπαυλα, ούτε τη μέρα ησυχάζει ούτε νύκτα αναπαύεται. Μυριάδες μυριάδων αι παγίδες του καί αυτός είναι έτοιμος να συλλαβή το θύμα του καί να το εκδικηθεί. Έναντι αυτού του αοράτου εχθρού ημείς είμεθα παντελώς ανίσχυροι. Δια τούτο επιβάλλεται όπως αναθέσωμεν πάσαν την ζωήν μας εις τον Κύριον Ιησούν. «πάσαν την μέριμνα ημών επιρρίψαντες έπ' αυτόν, ότι αυτω μέλει περί ημών, νίψατε, γρηγορήσατε" Ό αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α' Πετρ. 5,7-8 ). Οι θετικοί παράγοντες προς απελευθέρωσι εκ του πονηρού πνεύματος. Θετικοί παράγοντες δια την προσέλκυση της χάριτος του Θεού είναι αυτοί: α. Το Ακατανίκητο όπλο της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. β. Ή ανάγνωσης και ή μελέτη της Αγ. ΓΡΑΦΗΣ. γ. Ή βαθιά μελέτη του Λόγου του Θεού. δ. Μελέτη καί ανάγνωση ιδιαιτέρως των Ψαλμών του Δαυίδ. ε. Καθημερινή ανάγνωση των πατερικών κειμένων της Εκκλησίας. Οι άθλοι καί τα μαρτυρολόγια των αγίων. στ. Ή εξομολόγηση καί ειλικρινής απόφαση να μην επιστρέψει ο ασθενής εις τα οπίσω, αλλά να πράττει το θέλημα του Θεού. ζ. Οι παρακλήσεις καί οί χαιρετισμοί της Παναγίας μας καί άλλε παρακλήσεις αγίων. η. Ή νηστεία επίσης αποτελεί μέγα όπλο κατά των πονηρών πνευμάτων. Το διαβεβαίωσε ο Κύριος, όταν έδωκεν εις την γενεάν των ανθρώπων την θεϊκή Του συνταγή. «Το γένος τούτο εν ουδενί δύναται εξελθείν ειμή εν προσευχή καί νηστεία» (Μάρκ. 9,29). Η εγκράτεια εις την τροφήν, πού επεκτείνεται καί εις τα σαρκικά, είναι αναγκαία, δια να εκδιωχθεί ο διάβολος. θ. Επισφράγισμα μιας προσπάθειας κατά των πονηρών πνεύμα των είναι η μετάληψις των αχράντων μυστηρίων του Θεού. Το Σώμα καί το Αίμα του Κυρίου είναι το υπέρτατο όπλο, πού κατασυντρίβει την δύναμη του διαβόλου. : -«Ως λέοντες τοίνυν πυρ πνέοντες, όντως από της τραπέζης αναχωρούμε εκείνης, φοβεροί τω διαβάλω γινόμενοι» (Ρ.Ο. 59,260). «Πίνετε αγιασμό. Όσο πιο συχνά τόσο πιο καλά. Είναι το καλλίτερο καί αποτελεσματικότερο φάρμακο. Αυτό δεν το λέγω σαν παπάς, το λέγω σαν γιατρός. Από την Ιατρική μου πείρα». (Αρχιεπίσκοπος Λουκάς Βοϊνογιασινέτσκι, 1961). Αρχιμ. Σάββα Αχιλλέως. http://clubs.pathfinder.gr/saints/457031


Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΩΜΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ (ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ) ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ (ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ).
http://www.youtube.com/user/KERMENI?gl=GR&feature=mhee

Άβαταρ μέλους
Athanasios
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:20 pm

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό Athanasios » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:43 am

Αποσπασμα ομιλιας για το Ευαγγελιο της Εκτης Κυριακης του Λουκα του Αγιου Γρηγορίου Αρχιεπισκοπου Θεσσαλονικης του Παλαμα.

<<Ο ων εκ του Θεου τα ρηματα του Θεου ακουει>>(Ιωαν. Η 47). Λεγει ο Κυριος δηλαδη υπακουει στις εντολες του Θεου και μετατρεπει τους λογους σε εργα, ζει και πολιτευεται κατα Χριστον, εκτελει το θελημα του Ουρανιου Πατρος και γινεται <<κληρονομος μεν Θεου, συγκληρονομος δε Χριστου>> (Ρωμ. Η 17). Οποιος ομως παρακουει στον Θεο, διαπραττει την αμαρτια και επιδιδεται σ’ αυτη αμετανοητα ειναι δουλος της αμαρτιας και <<ουκ εστιν εκ του Θεου αλλα εκ του πονηρου>>(Α Ιωαν.γ 10,8 ). Αφου με την κακη προαιρεση μεταπλασσει την φυση την οποια ελαβε απο τον Θεο και την εξομοιωνει με τον πατερα της απωλειας. Γι’ αυτο και ο Κυριος ελεγε στους Ιουδαιους, <<υμεις εκ του πατρος υμων του διαβολου εστε, και τας επιθυμιας αυτου θελετε ποιειν>>. (Ιωαν.η 44).
Αυτοι του ειδους οι ανθρωποι ειναι αθλιωτεροι και απο τους φανερα δαιμονιζομενους, εστω και αν διαφευγουν την προσοχη των πολλων. Πραγματι, ενω οι δαιμονιζομενοι κατακοπτουν τα σωματα τους και μερικες φορες βλαπτουν σωματικως οποιους συναντουν, εκεινοι που δια των πονηρων επιθυμιων εχουν εξομοιωθει με το αρχεκακο εχθρο διαφθειρουν τις ψυχες τις δικες τους και οσων τους συναναστρεφονται απροσεκτα. Και ενω οι πρωτοι στον καιρο του θανατου αποβαλλουν μαζι με το σωμα και την επηρεια των δαιμονων, οι δευτεροι, επειδη αμαρτανουν αμετανοητα εχουν αθανατο και αναποβλητο την βλαβη. Επισης τον ελεγχουμενο φανερως απο τον δαιμονα ολοι τον λυπουμεθα οταν τον αντικρυσουμε, ενω τον φονεα και τον φιλαργυρο, τον υπερηφανο και τον αναισσχυντο και τον ανυποτακτο και ολους τους ομοιους των οχι μονο δεν τους λυπομαστε, αλλα και τους μισουμε. Διοτι ο ενας περιπιπτει στο παθος ακουσιως, ενω ο φιλαμαρτημων προσελκυει ελευθερα το κακο, μερικες φορες μαλιστα αποκρυπτοντας την βλαπτικοτητα και την κακοηθεια της νοσου του.
Επειδη ομως οι περισσοτεροι ανθρωποι δεν ειναι σε θεση να αντιληφθουν την εναντιον μας μανια του διαβολου απο τις επιθεσεις εκεινου κατα της ψυχης και απο την συνεργια του στην αμαρτια, παρεχωρησε ο Θεος να υπαρχουν και κατα το σωμα δαιμονοφορητοι, ωστε να μαθουμε απο αυτους ολοι ποσο φοβερη ειναι η κατασταση της ψυχης που εκαμε τουτον ενοικο της δια των πονηρων εργων. Οταν δε ο μονογενης του Θεου απο απροσμετρητον πελαγος φιλανθρωπιας εκλινε ουρανους και κατηλθε στην γη, για να ελευθερωση τις ψυχες μας απο την τυραννια του διαβολου, απεδιωκε τα δαιμονια και απο τους φανερα κατα το σωμα δαιμονιζομενους, το εκαμε αυτο για να παρουσιαση και να επιβεβαιωση με την φανερως ενεργουμενη ελευθερια και ιαση την γινομενη κρυπτως ελευθερια και ιαση της ψυχης. Πραγματι και οταν χαρισε την θεραπεια στην ψυχη του παραλυτικου, οχι μονο δεν επευφημηθη απο εκεινους που εβλεπαν μονον τα φαινομενα, αλλα και εβλασφημηθη, γι’ αυτο εθεραπευσε και την σωματικη του παραλυση, για να μαθουν, οπως ο ιδιος ελεγε προς τους παροντες, οτι <<εξουσιαν εχει ο υιος του ανθρωπου επι της γης αφιεναι αμαρτιας>>(Ματθ.θ6.).
Κυριως γι’ αυτο λοιπον απομακρυνει τους δαιμονες απο τους δαιμονιζομενους, για να μαθωμε οτι αυτος ειναι που τους αποδιωκει και απο τις ψυχες μας και μας χαριζει την αιωνια ελευθερια. <<εξελθοντι γαρ εις την γην>>, συμφωνα με την αναγιγνωσκομενη σημερα περικοπη του Ευαγγελιου, <<υπηντησεν αυτω ανηρ τις εκ της πολεως, ος ειχε δαιμονια εκ χρονων ικανων, και ιματιον ουκ ενεδιδυσκετο και εν οικια ουκ εμενε, αλλ’ εν της μνημασιν>>. Εξηλθε, λεγει, οχι ηλθε στην ξηρα, για να δειξη οτι ηλθε με πλοιο, αφου ηδη και την θυελλα του ανεμου κατεπαυσε και την θαλασσα εγαληνευσε με την επιτιμησι του. Διοτι οταν απο την Γαλιλαιαν επεβιβασθη στο πλοιο με τους μαθητας του ειπε προς αυτους, οπως λεγει παραπανω ο Ευαγγελιστης: <<διελθωμεν εις το περαν>> απο εδω φαινεται οτι προειδε το γεγονος και απο ευσπλαχνιαν ηλθεν αυτοκλητος βοηθος στον βασανιζομενο τοσον δεινως και πολυετως απο τους δαιμονες. Ο Λουκας λοιπον λεγει οτι ηταν ενας και ειχε πολλα δαιμονια, ο Μαρκος ομως ομιλει και αυτος περι ενος, <<αλλ’ εν πνευματι ακαθαρτω>>(Μαρκ.ε2). Ο δε Ματθαιος ισχυριζεται οτι ησαν δυο μαζι και εβασανιζοντο απο πολλα δαιμονια.
Την αιτια δε, για την οποιαν αλλοι Ευαγγελισται ομιλουν για εναν, αλλοι δε για περισσοτερους, και δαιμονιζομενους και δαιμονια, την εφανερωσε και ο Λουκας και ο Μαρκος, διοτι το ενα, το οποιον ο Μαρκος ονομασε ακαθαρτο πνευμα, εξεταζομενο στη συνεχεια απο τον Κυριο λεγει <<λεγεων ονομα μοι, οτι πολλοι εσμεν>>, πραγματι λεγεων ειναι ορμαθος και πολυαριθμον συστημα αγγελων ή ανθρωπων οι οποιοι στεκονται, μετακινουνται μαζι και αποβλεπουν και κινουνται προς ενα εργον και σκοπον. Γι’ αυτο και οι δαιμονιζομενοι εκεινοι, επειδη ενεργουντο και εκινουντο απο ενα τοιουτο συστημα, ευρισκοντο αδιασπαστως μαζι στα μνηματα και στα ορη και μαζι εβασανιζοντο, γι’ αυτο αλλοτε μεν καλουνται ενικως, αλλοτε δε πληθιντικως, και αυτοι και τα πονηρα πνευματα που τους ταλαιπωρουσαν.
Δεν ανεγνωρισε δε απλως τον Ιησουν ο λεγεων δια μεσου του ανθρωπου εκεινου, αλλα και <<προσεπεσε και φωνη μεγαλη ανεκραυγασε: τι εμοι και σοι, Ιησου, Υιε του Θεου του Υψιστου; δεομαι σου, μη με βασανισης, παρηγγειλε γαρ>> λεγει, <<ο Κυριος τω ακαθαρτω πνευματι εξελθειν απο του ανθρωπου>>. Εχοντας καταπλευσει επι τουτου ο Κυριος απο ευσπλαχνια στην παραλια εκεινη οπου ζουσε ο δαιμονιζομενος, διεταξε μεν τον λεγεωνα των δαιμονων να εξελθη απο τον ανθρωπο, που ομως να απελθη δεν του ειπε. Γι’ αυτο εκεινο το παμμιαρον σμηνος των πονηρων πνευματων κατεληφθη απο αμηχανιαν και εφοβηθη μηπως παραδοθη τωρα απο τον κυριον στην μελλουσα καταικη, στην προετοιμασμενη γι’ αυτα γεεννα του πυρος με την οποια θα παραδοθουν σε τελειαν ακινησιαν, αφου θα κταργηθη καθε ενεργεια τους. Ηναγκασθη λοιπον να προσελθη και να προσπεση χρησιμοποιωντας ταπεινοτερα και αληθινα λογια προς τον Κυριον, τα οποια τον εμαρτυρησαν οτι ειναι Υιος του Υψιστου μεσα στην πονηρια τους ενομιζαν οτι με αυτην την μαρτυρια σαν με καποια κολακεια θα μεταπεισουν τον Κυριο των ολων.
Και ο Κυριος ανεχθη την μαρτυρια των δαιμονων προς καταρτισμον των ευρισκομενων στο πλοιο. Διοτι πριν απο λιγο, βλεποντας ο κοσμος τα τοσον μεγαλα θαυματα του στην θαλασσα ελεγαν μεταξυ τους με απορια: <<τις εστιν ουτος, οτι και οι ανεμοι και η θαλασσα υπακουουσιν αυτω>>; τωρα ομως εμαθαν ποιος ειναι αυτος. Ειναι <<ο Υιος του Θεου του Υψιστου>>. Διοτι παντοτε, ακομη και ο διαβολος ειναι συνεργος στην βουλην του Θεου, οχι ομως επειδη το θελει ουτε αποβλεποντας σε αυτο, γι’ αυτο και καποιος απο τους θεοφορους λεγει, οτι <<το κακον συνεργει στο αγαθον, οχι με καλην προαιρεσι>>.
Ο δε Κυριος θελοντας να φανερωση στους παροντες οτι ο δαιμων που τοσο φριττει ενωπιον του δεν ειναι ενας, αλλα πληθος πολυ, τον ηρωτησε: <<τι σοι εστιν ονομα; ο δε ειπεν, λεγεων ονομα μοι, οτι δαιμονια πολλα εσμεν>>.λεγουν ορισμενοι οτι το ταγμα του λεγεωνος αποτελειται απο εξι περιπου χιλιαδες.
<<και παρεκαλουν αυτον>>, λεγε, <<ινα μη επιταξη αυτοις εις την αβυσσο απελθειν>>. Βλεπεις οτι ειναι ο φοβος, οπως ειπαμε παραπανω, αυτος που τους ηναγκασε και να προσελθουν και να προσπεσουν και να χρησιμοποιησουν σχηματα και λογια αληθινα και ταπεινοτερα. Κοιταξε ομως και την Παντοκρατορικην εξουσιαν του Κυριου και Θεου και Σωτηρος ημων Ιησου Χριστου. Πραγματι ο δαιμων και χωρις να το θελη τον εμαρτυρησε κυριον και της αβυσσου. Και ποιος ειναι αυτος που επιβλεπει αβυσσους; βεβαιως ο καθημενος στους ουρανους, αυτος που περιεχει και κατευθυνει τα παντα.
Βλεπε δε και οτι το στιφος των δαιμονων δεν ημπορει να μενη πουθενα, αν δεν εχει παρει απο αυτον την αδεια ή την παραχωρηση. Γι’ αυτο και οταν προσεταχθη απο τον κυριο να φυγη, αλλα δεν ελαβε εντολη που να απελθη, κατεληφθη απο μεγαλην βια και ηυρε ως καταφυγιον τους χοιρους, οι οποιοι εβοσκαν στο ορος, ωστε να διαφυγη δι’ αυτων. Αλλα ουτε καυ’ αυτων ειχεν απο μονον του την εξουσια, πολυ δε περισσοτερον δεν την εχει εναντιον των ανθρωπων ή αλλων οντων. Διοτι, λεγει<<ην εκει αγελη χοιρων πολλων βοσκομενη εν τω ορει. Και παρεκαλεσαν αυτον ινα επιτρεψη αυτοις εις εκεινους απελθειν, και επετρεψεν αυτοις. Εξελθοντα δε τα δαιμονια υπο του ανθρωπου εισηλθεν εις τους χοιρους, και ωρμησεν η αγελη των χοιρων κατα του κρημνου εις την λιμνην και απεπνιγη>>.
Τα δαιμονια λοιπον, ζητωντας δηθεν προφασι φυγης και εχοντας κακοποιο προαιρεση, εζητησαν την αδεια κατα των χοιρων, επειδη ο Σωτηρ τα εδιωκε απο τους ανθρωπους, εσυνηδητοποισαν οτι την στιγμην εκινη δεν εδιωκοντο απο εναν ή δυο, αλλα δια του ενος απο ολους τους ανθρωπους. Και ο Κυριος τους το επετρεψε, για να γνωρισωμε εμεις απο οσα επαθαν οι χοιροι, οτι ουτε τον ανθρωπο εκεινον θα ελυπουντο να τον καταστρεψουν τελειως, αν δεν ανεχαιτιζοντο και πριν αορατως απο την δυναμιν εκεινου.
<<ιδοντες δε>>, λεγει, <<οι βοσκοντες εφυγον, και απηγγειλαν εις την πολιν και εις τους αγρους το γεγονος>>. Λαβετε τωρα παρακαλω στον νου σας τον ασωτον υιον του Ευαγγελιου που εσωθη με την απομακρυνσιν απο τους χοιρους, για να καταλαβετε ποιοι ησαν αυτοι που εβοσκαν τους χοιρους, ή μαλλον ποιοι ομοιαζουν με αυτους. Πραγματι ο χοιρωδης βιος εξ αιτιας της ακαθαρσιας του συμβολιζει καθε πονηρον παθος, και χοιροι ειναι κυριως αυτοι που περιφερουν τον ερρυπωμενον απο την σαρκα χιτωνα. Προισταμενοι τους, ενα ειδος βοσκων, ειναι εκεινοι που υπερεχουν απο αυτους στην ηδυπαθεια και λαμβανουν προνοιαν για την σαρκα και την διαιτα τους εις τροπον ωστε να εκπληρωνουν την επιθυμια τους.



Άβαταρ μέλους
stratis
Δημοσιεύσεις: 434
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:12 pm

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό stratis » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:44 am

ηπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ός είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών



Τί σοί εστιν όνομα; ο δε είπε· Λεγεών· ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν



Ένα από τα πολλά σημεία των Γραφών που αποδεικνύουν:

1. την ύπαρξη των δαιμονίων παρά τις διάφορες ανά τους αιώνες θεωρίες ότι δαίμονες δεν υπάρχουν.

2. τη δράση τους μέσα στον κόσμο εις βάρος μας.

3. Ότι πολλά δαιμόνια είναι δυνατό να βρίσκονται σε έναν άνθρωπο.

Λένε μάλιστα οι Πατέρες ότι αλίμονο αν ο Θεός επέτρεπε και μπορούσαμε να δούμε τους δαίμονες, θα πλήτταμε και τρομάζαμε από το πλήθος τους αλλά και τη συμπεριφορά τους.

Τί εμοί και σοί, Ιησού υιέ τού Θεού τού υψίστου; δέομαί σου, μη με βασανίσης.



Προσέξτε την ισχύ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Δείτε πως τον τρέμει μια ολόκληρη λεγεώνα δαιμόνων αλλά και πως τον αναγνωρίζει ως Θεό, την ώρα που εμείς οι άνθρωποι αμφισβητούμε τη θεότητά του ενώ ακόμη κι οι δαίμονες την αναγνωρίζουν και φρίττουν.

Επίσης να σημειώσουμε πως η επίκληση και μόνο του ονόματος του Ιησού είναι πανίσχυρο όπλο έναντι των δαιμόνων. Πόσες φορές στην προσευχή κανείς δεν έπεσε θύμα επίθεσης δαίμονος ή δαιμονίων αλλά με την επίκληση του Χριστού αμύνθηκε και νίκησε;

Ήν δε εκεί αγέλη χοίρων ικανών βοσκομένη εν τώ όρει

Και ηρώτησαν αυτόν άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γαδαρηνών απελθείν απ' αυτών, ότι φόβω μεγάλω συνείχοντο



Και φυσικά η αχαριστία των ανθρώπων διότι πειράχθηκαν εδώ οι άνθρωποι που παρανόμως έβοσκαν χοίρους (καθώς εθεωρούντο ακάθαρτα ζώα για τους Ιουδαίους) όταν ο Ιησούς έστειλε σε αυτούς τα δαιμόνια και τα γουρούνια γκρεμίστηκαν. Προτίμησαν τη βολή τους παρά να θαυμάσουν τη θεραπεία του συνανθρώπου τους.

Και παρεκάλει αυτόν ίνα μη επιτάξη αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν



Φανταστείτε πόσο τρομακτικό μέρος είναι αυτή η αβυσσος που και αυτοί ακόμη οι δαίμονες δε θέλουν να πάνε εκεί! Εκπληκτικό δεν είναι; Ειδικά όταν βλέπουμε π.χ. στην Αποκάλυψη το θηρίο που αναβαίνει εκ της αβύσσου; Ή ότι στην άβυσσο θα πάνε όσοι χαθούν;

Το ουσιαστικό μήνυμα εδώ είναι οι άνθρωποι να προσέχουμε, να κλείσουμε τις πόρτες και τις χαραμάδες που έχουμε ανοικτές ώστε να μην περιέλθουμε κι εμείς σε κατάστασης κατοχής από κάποια άλλη λεγεώνα δαιμόνων. Είναι μια προτροπή προς ένα αγώνα καθαρού όσο μπορούμε βίου με προσευχή, εγκράτεια, Θεία Κοινωνία, μελέτη του Θείου Λόγου και γενικώς του να κάνουμε οτιδήποτε μας φέρνει σε κοινωνία με το Θεό.



Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:45 am

Περνούμε στην επόμενη Ευαγγελική περικοπή.

Κατά Λουκάν (η' 41-56)

Η πίστη σώζει

Τω καιρώ εκείνω άνθρωπος τις προσήλθε τω Ιησού ώ όνομα Ιάειρος, και ούτος άρχων της συναγωγής υπήρχε· και πεσών παρά τους πόδας τού Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού· ότι θυγάτηρ μονογενής ήν αυτώ ως ετών δώδεκα και αύτη απέθνησκεν. Εν δε τώ υπάγειν αυτόν οι όχλοι συνέπνιγον αυτόν. Και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα, ήτις ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον ουκ ίσχυσεν υπ' ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν ήψατο τού κρασπέδου τού ιματίου αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις τού αίματος αυτής. Ο δε Ιησούς είπεν · Τίς ο αψάμενός μου; αρνουμένων δε πάντων είπεν ο Πέτρος και οι σύν αυτώ· Επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι και λέγεις τις ο αψάμενός μου; Ο δε Ιησούς είπεν· Ήψατό μου τις· εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ' εμού. Ιδούσα δε η γυνή ότι ουκ έλαθε, τρέμουσα ήλθε και προσπεσούσα αυτώ δι' ήν αιτίαν ήψατο αυτού απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός τού λαού, και ως ιάθη παραχρήμα. Ο δε είπεν αυτή· Θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εις ειρήνην. Έτι αυτού λαλούντος έρχεταί τις παρά τού αρχισυναγώγου λέγων αυτώ ότι Τέθνηκεν η θυγάτηρ σου· μη σκύλλε τον διδάσκαλον.

Ο δε Ιησούς ακούσας απεκρίθη αυτώ λέγων· Μή φοβού· μόνον πίστευε, και σωθήσεται. Ελθών δε εις την οικίαν ουκ αφήκεν εισελθείν ουδένα ει μη Πέτρον και Ιωάννην και Ιάκωβον και τον πατέρα της παιδός και την μητέρα. Έκλαιον δε πάντες και εκόπτοντο αυτήν. ο δε είπε· Μή κλαίετε· ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει. Και κατεγέλων αυτού, ειδότες ότι απέθανεν. Αυτός δε εκβαλών έξω πάντας και κρατήσας της χειρός αυτής εφώνησε λέγων· Η παίς, εγείρου. Και επέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παραχρήμα, και διέταξεν αυτή δοθήναι φαγείν. Και εξέστησαν οι γονείς αυτής· ο δε παρήγγειλεν αυτοίς μηδενί ειπείν το γεγονός.



Άβαταρ μέλους
Athanasios
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:20 pm

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό Athanasios » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:46 am

Αγιου Ιωννου Αρχιεπισκοπου Κωνσταντινουπολεως του Χρυσοστομου

Λογος εις την αναστασιν της θυγατρος του Ιαειρου και εις την αιμορρουσαν


Το εργον επροφθασε τους λογους και οι Φαρισαιοι απεστομωθησαν ακομη περισσοτερο. Διοτι ηταν αρχισυναγωγος αυτος που ηρθε και το πενθος βαρυ. Το παιδι μονογενες και στο ανθος της ηλικιας του, μολις δωδεκα ετων και το ανεστησε δια μιας. Εαν δε ο Λουκας λεγει οτι ηλθαν και ειπαν <<μη σκυλλε (μη ταλαιπωρης) τον διδασκαλον τεθνηκε γαρ>>, θα απαντησωμε τουτο, οτι το <<αρτι ετελευσητε>> το ειπεν εκεινος στοχαζομενος τον χρονο της οδοιποριας ή για να επαυξηση την συμφορα. Συνηθιζουν, οσοι παρακαλουν, να μεγαλοποιουν με τα λογια την συμφορα τους και να προθετουν κατι επιπλεον, ωστε να προσελκυσουν περισσοτερο τους ικετευομενους. Κοιταξε ομως την απλοικοτητα του. Δυο πραγματα απαιτει απο τον Χριστον, και να ελθη ο ιδιος να βαλη το χερι του επανω, πραγμα που σημαινει οτι η μικρη ανεπνεε ακομη οταν την αφησε. Το ιδιο απαιτουσε και εκεινος ο Συρος Νενεμαν απο τον Προφητην. Ζητουσε, λεγει και να εξελθη και το χερι να βαλη επανω. Πραγματι οσοι ειναι πιο παχεις στο νου χρειαζονται και την ορασι και τα αισθητα πραγματα.
Ενω λοιπον ο Μαρκος λεγει οτι ελαβε τους τρεις μαθητας, καθως και ο Λουκας, ο Ματθαιος λεγει απλως τους μαθητας. Για ποιον λογον ομως δεν παρελαβε τον Ματθαιον, αν και ειχε μολις προσελθει; για να του δημιουργηση μεγαλυτεραν επιθυμια και επειδη ηταν ακομη ατελεστερος. Γι’αυτο τιμα τους τρεις μαθητας, ωστε να γινουν και οι αλλοι οπως εκεινοι. Ηταν γι’ αυτον αρκετο το οτι ειδε την αιμορροουσα και οτι ετιμηθη με το να γινη ομοτρα[εζος του Δεσποτου και να φαγη μαζι του. Και οταν εσηκωθη να φυγη τον ηκολουθησαν πολλοι σαν να περιμενουν καποιο μεγαλο θαυμα αλλα εξ’ αιτιας του προσωπου που ειχε ελθει. Επισης επειδη οι περισσοτεροι ησαν παχυτεροι στον νου εζητουσαν οχι τοσος την επιμελεια της ψυχης οσο την θεραπεια του σωματος και συνερρεαν ωθουμενοι αλλοι απο τα παθηματα τους και αλλοι σπευδοντας να γινουν θεαται της διορθωσεως ξενων παθηματων; αυτοι ομως που τον επλησιαζαν κυριως για τους λογους και την διδασκαλια του ως τοτε ησαν λιγοι. Πραγματι γι’ αυτο δεν αφησε να εισελθουν στην οικια παρα μονον οι μαθηται, και παλιν οχι ολοι, σε καθε περιπτωσι διδασκοντας μας να αποφευγουμε την δοξα των πολλων. <<και ιδου>>, λεγει <<γυνη εν ρυσει αιματος δωδεκα ετη εχουσα, προσηλθεν οπισθεν, και ηψατο του κρασπεδου του ιματιου αυτου. Ελεγε γαρ εν εαυτη εαν μονον αψωμαι του ιματιου αυτου, σωθησομαι>>. Για ποιον λογο δεν τον επλησιασε με παρρησιαν; εντρεπετο για την αρρωστια, επειδη ενομιζε οτι ειναι ακαθαρτος. Διοτι αν η γυναικα που ειναι στα εμμηνα της δεν εθεωρειτο καθαρα, πολυ περισσοτερο θα θεωρουσε τον εαυτο της ακαθαρτον εκεινη που πασχει απο τοιουτου ειδους ασθενεια, πραγματι συμφωνα με τον νομον αυτη η ασθενεια εθεωρειτο πολυ ακαθαρτος. Γι’ αυτο προσπαθει να μην γεινη αντιληπτη και κρυπτεται. Δεν ειχε ουτε αυτη ακομη σωστην και διαμορφωμενη γνωμη περι του Κυριου, αλλιως δεν θα επιστευε πως θα περνουσε απαρατηρητη. Και ειναι αυτη η πρωτη γυναικα που προσερχεται δημοσιως, ειχε ακουσει οτι θεραπευει και γυναικες και οτι τωρα πορευεται προς την μικρη κορη που μολις απεθανε. Δεν τον εκαλεσε ομως στον οικο της, μολονοτι ηταν πλουσια ,(ο Αγιος φαινεται συμπεραινει οτι η γυναικα αυτη, η μετεπειτα Αγια Βερονικη, ηταν πλουσια, απο τον χαλκινο ανδριαντα που, οπως διεσωσε η παραδοσις, εστησε αργοτερα στην αυλη του σπιτιου της) ουτε προσηλθε φανερα, αλλα μονον ηγγισε με πιστι κρυφα τα ενδυματα του. Ουτε καν εμφεβαλλεν, ουτε ειπε μεσα της: θα απαλλαγω αραγε απο την ασθενεια μου; Ή μηπως δεν θα απαλλαγω; αλλ’ επλησιασε γεματη ελπιδες για την αποκαταστασι της υγειας της.<< ελεγε γαρ>>, διηγειται ο Ευαγγελιστης, <<εν εαυτη εαν μονον αψωμαι του ιματιου αυτου, σωθησομαι>>. Ειδε απο ποιαν οικια ειχεν εξελθει, των τελωνων, και ποιοι τον ακολουθουσαν, αμαρτωλοι και τελωνες, ολα αυτα την εκαμαν αισιοδοξη. Και ο Χριστος; δεν την αφησε να διαφυγη απαρατηρητη, αλλα την παρουσιαζει στο μεσον και την φανερωνει, για πολλους λογους. Αν και μερικοι αναισθητοι λεγουν οτι το εκαμε απο φιλοδοξια. Γιατι λεγε, δεν την αφησε να περαση απαρατηρητη; Τι λες μιαρε(.Ματθ,θ,2) και παμμιαρε; αυτος που προτασσει να σιωπουμε, που αφηνει μυρια θαυματα να περασουν απαρατηρητα, αυτος αγαπα την δοξαν;
Γιατι λοιπον την παρουσιαζει στο μεσον; Πρωτον διαλυει τον φοβο της γυναικος, για να μη την ελεγχει η συνειδησις και ζη με αγωνια σαν να την εχη κλεψει την δωρεα. Δευτερον, την διορθωνει, επειδη ειχε φαντασθη οτι δεν θα υποπεση στην αντιληψι του. Τριτον επιδεικνυει σε ολους την πιστι της, ωστε να ποθησουν και οι αλλοι να την μιμηθουν, αλλωστε το εδειξε πως τα γνωριζει ολα πολυ καλα, αποτελει σημειον οχι μικροτερον απο την παυσι της ροης του αιματος. Επειτα, με την στασι της γυναικος κερδιζει τον αρχισυναγωγον, ο οποιος ηταν ετοιμος να κλονισθη στην πιστι και με αυτον τον τροπο να χαση το παν. Επειδη εκεινοι που ηλθαν ελεγαν <<μη σκυλλε τον διδασκαλον, οτι τεθνηκε το κορασιον>> και οι οικιακοι τον περιγελουσαν οταν ειπε οτι κοιμαται, ηταν φυσικο κατι παρομοιο να παθη και ο πατερας.
Γι’ αυτο προλαβαινοντας αυτην την αδυναμια, φερνει στο μεσον την γυναικα. Το οτι εκεινος ηταν πολυ παχυς στον νουν, ακουσε το απο τα λογια που του απευθυνει: <<μη φοβου, συ μονον πιστευε, και σωθησεται>>. Και πραγματι, επιτηδες περιμενε να επελθη ο θανατος και τοτε να παρουσιασθη, ωστε να γινη σαφης η αποδειξις της αναστασεως. Γι’ αυτο και βαδιζει καπως αργα και παρατεινει την συνομιλια του με την γυναικα, για να αποθανη εν τω μεταξυ η μικρη και να ελθουν οι απεσταλμενοι να το αναγγειλουν και να ειπουν: << μη σκυλλε τον διδασκαλον>>. Αυτο υπονοει και ο Ευαγγελιστης και το επισημαινει λεγοντας οτι <<ετι λαλουντος αυτου, ηλθον οι απο της οικιας λεγοντας, τεθνηκεν η θυγατηρ σου, μη σκυλλε τον διδασκαλον>>. Ηθελε να διαπιστωθη ο θανατος, για να μη δημιουργηθουν υποψιες για την αναστασι. Αυτο κανει παντου. Ετσι εκαμε και στην περιπτωσι του Λαζαρου, περιμενε και μια και δυο και τρεις ημερες. Για ολους αυτους τους λογους την παρουσιαζει στο μεσον και της λεγει: <<θαρσε, θυγατερ>>, οπως ακριβως ειχεν ειπει και στον παραλυτο: <<θαρσει τεκνον>>.(.Ματθ.θ,2). Επειδη η γυναικα ηταν φοβισμενη, γι’ αυτο λεγει <<θαρσει>> και την αποκαλει θυγατερα, η πιστις την εκαμε πραγματι θυγατερα. Και ακολουθει το εγκωμιον: << η πιστις σου σε εσωσε>>. Ο Λουκας μαλιστα μας αναφερει περισσοτερα για την γυναικα. Αφου προσηλθε, λεγει, και ελαβε την υγεια, δε την εκαλεσεν ο Χριστος αμεσως, αλλα πρωτα ερωτησε: <<τις ο αψαμενος μου;>>. Επειτα, ο Πετρος και οι αλλοι του ειπαν: <<επιστατα, οι οχλοι συνεχουσι σε και αποθλιβουσι και λεγεις, τις ο υψαμενος μου;>>- αυτο μαλιστα ειναι πολυ μεγαλη αποδειξις του οτι ειχε ενδυθη σαρκα αληθινην και οτι ειχε καταπατησε εντελως την υπερηαφανεια, διοτι δεν τον ακολουθουσαν απο μακρια, αλλα τον ειχαν περικυκλωσει απο παντου- αυτος, λεγει, επεμενε: <<ηψατο μου τις, εγω γαρ εγνων δυναμιν εξ εμου εξελθουσαν>>, αποκρινομενος με απλοικωτερον τροπο συμφωνα με το πνευματικον επιπεδο των παρευρισκομενων. Αυτα τα ελεγε για να πειση και εκεινην να το ομολογηση μονη της. Γι’ αυτο και δεν την ηλεγξεν αμεσως, ωστε αφου αποδειξη οτι τα γνωριζει ολα, σαφως να την πειση να τα ομολογηση ολα αυθορμητως, αυτο θα τον βοηθουσε να διακηρυξη την πιστι της γυναικος χωρις να προξενηση αμφιβολιες. Ειδες οτι η γυναικα ηταν καλλιτερα απο τον αρχισυναγωγον; δεν τον εσταματησε, δεν τον εκρατησε, μονον με τα ακρα των δακτυλων της τον ηγγισε, και μολονοτι ηλθε, αργοτερα, εφυγε πριν απο αυτον θεραπευμενη. Και εκεινος μεν ωδηγησε τον ιατρον στην οικια του, ενω σε αυτη ηρκεσε μονον η αφη.
Αν και ηταν δεμενη με τα δεσμα του παθους της, της ειχε ομως αναπτερωσει το ηθικον η πιστις. Και προσεξε πως την παρηγορει με τα λογια: <<η πιστις σου σεσωκε σε>>. Εαν την ειχε φερει στο μεσον για να επιδειχθη, βεβαιως δεν θα το προσεθετε αυτο. Αλλα το ειπε για να ενισχυση την πιστι του αρχισυναγωγου και συγχρονως να διακηρυξη την αρετην της γυναικος και να της προξενηση με αυτα τα λογια ευχαριστησι και ωφελειαν οχι μικροτεραν απο την σωματικην υγεια. Απο τουτο γινεται φανερον οτι με αυτο που εκαμε ηθελε να δοξαση εκεινην και συγχρονως να διορθωση τους αλλους, αλλα οχι να προβαλη τον εαυτον του. Διοτι ο ιδιος εμελλε να ειναι εξ’ ισου θαυμαστος και χωρις να γινη αυτο- αφθονωτερα απο χιονοστιβαδες εξεχυνοντο γυρω του τα θαυματα, και πολυ μεγαλυτερα απο αυτο και εκαμε και επροκειτο να καμη. Ενω η γυναικα αυτη, εαν δεν συνεβαινε αυτο θα ειχεν απελθει απαρατηρητη, απεστερημενη των μεγαλων αυτων επαινων. Γι’ αυτο την εφερε στο μεσον και την παρουσιασε ενωπιον ολων και την απηλλαξε απο τον φοβο (διοτι, λεγει, επλησιασε τρεμοντας) και την εκαμε να λαβη θαρρος και μαζι με την υγεια του σωματος της εδωσε και αλλα εφοδια, λεγοντας <<πορευσου εν ειρηνη>>.
Οταν ηλθε στην οικια του αρχοντος και ειδε τους αυλητας και τον οχλον θορυβημενον, τους ειπε: <<αποχωρειτε, ου γαρ απεθανε το κοριτσιον, αλλα καθευδει (κοιμαται) και κατεγελων αυτου>>. Ωραια τα τεκμηρια των αρχισυναγωγων, αυλοι και κυμβαλα στον θανατο, για να προκαλεσουν θρηνους. Και ο Χριστος; εξεβαλε ολους τους αλλους και εβαλε μεσα τους γονεις, ωστε να μην ημπορουν να ειπουν οτι εθεραπευσε με καποιον αλλον τροπο. Ανεστησε λοιπον με τον λογον του και πριν απο την αναστασι, λεγοντας: <<ου τεθνηκε το κορασιον αλλα καθευδει>>. Πολλες φορες το κανει αυτο. Οπως ακριβως και τοτε στην θαλασσαν επετιμησε πρωτα τους μαθητας, ετσι και εδω αποβαλλει την ανησυχιαν απο τις ψυχες των παροντων, δεικνυοντας συγχρονως οτι του ειναι ευκολο να εγειρη τους νεκρους- το ιδιο εκαμε και στην περιπτωσι του Λαζαρου, οταν ειπε <<Λαζαρος ο φιλος ημων κεκοιμηται>>(.Ιωαν,ια 11) και συγχρονως μας μαθαινει να μη φοβουμεθα τον θανατον, διοτι δεν ειναι πλεον θανατος, αλλα ηδη εχι γινει υπνος. Επειδη και ο ιδιος επροκειτο να αποθανη προπαρασκευαζει τους μαθητας με τα σωματα των αλλων, ωστε να λαβουν θαρρος και να υπομενουν τον θανατο με ηρεμια. Πραματι απο τοτε που ηλθεν αυτος, ο θανατος ειναι πλεον υπνος. Ωστοσο ομως των περιγελουσαν και αυτος ομως δεν ηγανακτησε που δεν τον επιστευαν για το θαυμα που θα επιτελουσε μετα απο λιγο, ουτε τους επετιμησε που γελουσαν, ωστε ο γελως, και οι αυλοι και τα κυμβαλα και ολα τα αλλα να γινουν αποδειξις του θανατου.
Επειδη πολλες φορες μετα τα θαυματα οι ανθρωποι δυσπιστουν, τους προλαμβανει με τις ιδιες τις αποκρισεις των, οπως εγινε και με τον Λαζαρο και με Μωυση. Στον μωυσην ειπε: <<τι τουτο το εν τη χειρι σου>>(Εξοδ.δ,2), ωστε οταν το ιδη να μετατρεπεται σε οφι, να μη λησμονηση οτι ηταν ραβδος προηγουμενως, αλλα ενθυμουμενος τα ιδια του τα λογια να εκπλαγη για το γεγονος. Και στην περιπτωσι του Λαζαρου ερωτα: <<που τεθεικατε αυτον>>;(.Ιωαν.ια.34) ωστε εκεινοι που απηντησαν <<ερχου και ιδε>> και οτι <<οζει (εχει βρωμισει), τεταρταιος γαρ εστι>> να μην ημπορουν πλεον αν απιστησουν για την αναστσι του νεκρου. Οταν λοιπον ειδε τα κυμβαλα και τον κοσμο τους ωδηγησε ολους εξω, και θαυματουργει παροντων των γονεων, εισαγοντας στο σωμα οχι αλλην ψυχην, αλλα επαναφεροντας αυτην την ιδια που εξηλθε, και ετσι εξυπνησε την μικρη σαν απο υπνο. Την πιανει δε απο το χερι για να πληροφορηση αυτους που παρακολουθουσαν, ωστε με οσα εβλεπαν να τους ανοιξη τον δρομο για την πιστι της αναστασεως. Διοτι ενω ο πατερας ελεγε <<επιθες την χειρα>>,(Ματθ.θ,18 ), αυτος κανει κατι περισσοτερο, οχι μονον θετει επανω της το χερι του αλλα την πιανει και την εγειρει, δεικνυοντας οτι τα εχει ολα ετοιμα. Και οχι μονο την εγειρει, αλλα προστασσει να της δωσουν και τροφη, για να μη φανη το γεγονος φανταστικο. Και δεν της διδει ο ιδιος, αλλα ανεθεσε σ’ εκεινους, οπως εκαμε και με τον Λαζαρο, οταν ειπε: <<λυσατε αυτον, και αφετε υπαγειν>>, και μετα τον εκαμε ομοτραπεζον του. Πραγματι φροντιζει παντοτε και για τα δυο, για να αποδειξη πληρως και τον θανατο και την αναστασι.
Συ ομως προσεξε παρακαλω οχι μονον την αναστασι, αλλα οτι παρηγγειλε να μη το ειπουν σε κανεναν και περισσοτερο κοιταξε να διδαχθης απο ολα αυτα την ταπεινοφροσυνη και την αποφυγη της ματαιοδοξιας. Μαθε επισης και τουτο, οτι εξεβαλε απο την οικιαν εκεινους που θρηνουσαν και τους εκρινε αναξιους γι’ αυτην την θαυμαστην θεωρια και μην εξελθης και συ με τους αυλητας, αλλα μενε μαζι με τον Πετρον και τον Ιακωβον και τον Ιωαννην. Εαν εκεινους εξεδιωξε τοτε, πολυ περισσοτερο τωρα. Διοτι τοτε δεν ηταν ακομη φανερον οτι ο θανατος εγινεν υπνος, τωρα ομως αυτο ειναι και το απο τον ηλιον φανερωτερον. Αλλα δεν του ανεστησε τωρα την μικρη σου θυγατερα; θα σου την αναστηση ομως οπωσδηποτε και με πιο μεγαλην δοξα. Επειδη εκεινη μετα την αναστασι της απεθανε παλι, ενω η δικη σου οταν αναστηθη θα μεινη στο εξης αθανατος. Κανεις να μη χτυπιεται πλεον απο την θλιψιν, ουτε να θρηνη, ουτε να διαββαλη το κατορθωμα του Χριστου. Επειδη οντως ενικησε τον θανατο. Τι θρηνεις λοιπον αδικως; αφου το πραγμα εγινε υπνος. Τι οδυρεσαι και κλαις; αυτο και εθνικοι αν το εκαμαν θα επρεπε να τους περιγελουμε, οταν ομως κανει ο πιστος αυτες τις ασχημιες, ποια δικαιολογια, ποια συγγνωμη θα υπαρξη, εαν κανη παρομοιες ανοησιες και μαλιστα μετα απο τοσον χρονον και σαφη αποδειξι της αναστασεως; συ ομως σαν να προσπαθης να επαυξησης το παραπτωμα, μας φερνεις και γυναικες εθνικες για θρηνωδους με σκοπο να εξαψης το παθος και να ριξης λαδι στη φωτια, και δεν ακους τον Παυλο που λεγει:<<τις συμφωνησις Χριστω προς Βελιαρ (τον διαβολο): ή τις μερις πιστω μετα απιστου;>>.(Β Κορ.στ 15). Και οι μεν ειδωλολατρες οι οποιοι δεν γνωριζουν τιποτε για την αναστασιν, ευρισκουν ομως λογους παρηγοριας και λεγουν: υπομεινε με γενναιοτητα, δεν ημπορεις να ματαιωσης αυτο που εγινε, ουτε να το διορθωσης με τους θρηνους. Ενω εσυ που ακους πνευματικωτερους και υψηλοτερους λογους απο αυτους, δεν εντρεπεσαι να καμης μεγαλυτερες ασχημιες απο εκεινους; διοτι εμεις δεν εχουμε μονον αυτο να ειπουμε: υπομεινε γενναιως, επειδη οπωσδηποτε θα αναστηθη, το παιδι κοιμαται, δεν απεθανε, ησυχαζει, δεν εχαθη. Το περιμενει αναστασις και ζωη αιωνιος και αθανασια και καταστασις αγγελικη. Δεν ακους τον ψαλμο που λεγει <<επιστρεψον ψυχη μου εις την αναπαυσιν σου, οτι κυριος ευηργετησε σε>>;(Ψαλμ.ριδ.(114).7). Ο Θεος ονομαζει το πραγμα ευεργεσιαν και συ θρηνεις; και τι περισσοτερο θα εκαμες εαν ησουν εχθρος του νεκρου; εαν καποιος πρεπει να θρηνη, αυτος ειναι ο διαβολος, εκεινος ας κτυπα την κεφαλη του, εκεινος ας οδυρεται για το οτι οδευουμε προς μεγαλυτερα αγαθα. Στην ιδικην του πονηριαν αρμοζουν αυτες οι γοερες κραυγες, οχι σ’ εσε που μελλεις να στεφανωθης και να ευρης αναπαυσι. Ενα γαληνιο λιμανι ειναι ο θανατος. Παρατηρησε απο ποσα κακα ειναι γεματη η ζωη αυτη, σκεψου ποσες φορες την εχεις καταρασθη, και τα πραγματα προχωρουν προς το χειροτερο. Αλλα και απ’ αρχης δεν εκληρονομησες μικρην καταδικη: <<εν λυπαις τεξη τεκνα>>(Γεν.γ.16).λεγει , και <<εν ιδρωτι του προσωπου σου φαγει τον αρτον σου>>(Γεν.γ.19) και <<εν τω κοσμω θλιψιν εξετε>>(Ιωαν.ιστ33). Για τα εκει ομως τιποτε παρομοιον δεν εχει λεχθη, αλλα το εντελεως αντιθετον, οτι <<απεδρα οδυνη, λυπη και στεναγμος>>(Ης.λε.10) και οτι <<απο ανατολων και δυσμων ηξουσι(θα ελθουν) και ανακλιθησονται εις τους κολπυς του Αβρααμ>>(Ματθ.η.11), του Ισαακ και του Ιακωβ, και οτι εκει ειναι νυμφων πνευματικος και χαρμοσυνες λαμπαδες και ταξιδι στον ουρανο.
Γιατι λοιπον εντροπιαζεις αυτον που απηλθε΄γιατι προδιαθετεις τους αλλους να φοβουνται και να τρεμουν τον θανατο; γιατι κανεις πολλους να κατηγορουν τον Θεον οτι ειναι αιτιος πολλων δεινων; ή μαλλον γιατι μετα απο αυτα προσκαλεις του πτωχους και παρακαλεις τους ιερεις να προσευχωνται; για να ευρη αναπαυσιν ο νεκρος, λεγει, για να τον αντιμετωπιση ο δικαστης με ευσπλαχνιαν. Γι’ αυτα λοιπον θρηνεις και μοιρολογεις΄αρα τον εαυτον σου μαχεσαι και πολεμεις, προκαλωντας για σενα καταιγιδαν, ενω εκεινος εχει προσαραξει σε λιμανι. Και πως να αντιδρασω, λεγει, ετσι ειναι η φυσις. Δεν ευθυνεται ομως η φυσις ουτε αυτο ειναι αναποφευκτον, αλλα εμεις ειμεθα που κανουμε τα ανω κατω, εκφυλιζομεθα και προδιδουμε την ευγενεια των χριστιανων και τους απιστους τους κανουμε χειροτερους. Πως θα ομιλησουμε στον αλλον περι αθανασιας; πως θα πεισουμε τον εθνικον, οταν φοβουμεθα και φριττωμε τον θανατο περισσοτερον απο εκεινον; και μαλιστα πολλοι απο τους ειδωλολατρες, οταν απεθαναν τα παιδια τους, εφορεσαν στεφανι και λευκα ενδυματα, αν και δεν εγνωριζαν τιποτε περι αθανασιας, για να κερδισουν την παρουσαν δοξα, και συ ουτε για τη μελλουσα δεν παυεις να κτυπας το στηθος σου σαν τις γυναικες. Αλλα τωρα δεν εχεις κληρονομους της περιουσιας σου, δεν εχεις διαδοχο; και τι θα προτιμουσες γι’ αυτον, να κληρονομηση την περουσια σου ή τους ουρανους; τι θα επιθυμουσες, να κληρονομηση πραγματα που αφανιζονται, τα οποια μετα απο λιγο θα τα αφηνε, ή τα μονιμα και ακινητα; δεν τον εκαμες κληρονομο σου, αλλα τον εκαμε ο θεος ιδικον του, δεν εγινε συγκληρονομος των αδελφων του, αλλα του Χριστου. Και σε ποιον θα αφησουμε τα ενδυματα, σε ποιον τα οικηματα, σε ποιον τους δουλους και τους αγρους; παλι σε αυτον και μαλιστα με περισσοτεραν ασφαλειαν απο ο,τι αν ζουσε τιποτε δε σε εμποδιζει. Εαν οι βαρβαροι μαζι με τους νεκρους καιουν και τα υπαρχοντα τους, πολυ περισσοτερον ειναι δικαιον να στειλης και συ μαζι με τον νεκρον αυτα που του ανηκουν, οχι για να γινουν στακτη οπως εκεινα, αλλα για να τον περιβαλης με μεγαλυτεραν δοξα. Και αν μεν απηλθε αμαρτωλος, για να του συγχωρεθουν οι αμαρτιες, εαν δικαιος, για να αυξηθη ο μισθος και η ανταμοιβη του. Επιθυμεις ομως να τον ιδης; ζησε την ιδιαν ζωη μ’ εκεινον, και γρηγορα θα απολαυσης το ιερον του προσωπο. Και μαζι με αυτα συλλογισου και τουτο, οτι και αν δεν ακουσης εμενα, θα σε πειση οπωσδηποτε ο χρονος. Αλλα τοτε δεν θα εχης κανενα μισθον, αφου η παρηγορια θα προελθη απο τον χρονο που θα εχη απρελθη. Εαν ομως τωρα θελεις να φιλοσοφησης, θα κερδισης δυο, τα μεγαλυτερα. Και τον εαυτον σου θα απαλλαξης απο αυτα τα δεινα, και με πιο λαμπρο στεφανι θα σε στεφανωση ο Κυριος. Διοτι και απο την ελεημοσυνη και απο τα αλλα πολυ ανωτερον ειναι το να υπομεινης την συμφορα με πραοτητα. Αναλογισου οτι και ο Υιος του Θεου απεθανε, εκεινος για σενα και συ για τον εαυτον σου. Και μολονοτι ειπε <<ει δυνατον παρελθετω απ’ εμου το ποτηριον>>(Ματθ.κστ.39) και ελυπηθη, δεν απεφυγε ομως τον θανατον, αλλα τον εβιωσε σε ολη του την πραγματικοτητα. Και δεν υπεμεινε εναν κοινον θανατον, αλλα τον χειροτερο, και πριν τον θανατο μαστιγωσεις και πριν τις μαστιγωσεις ονειδισμους και ειρωνειες και υβρεις, για να σε μαθη να τα υπομενης ολα γενναιως. Αφου ομως απεθανε και απεθεσε το σωμα, το ελαβε παλι πιο ενδοξο προσφεροντας ετσι σε σενα τις καλλιτερες ελπιδες. Εαν αυτα δεν ειναι μυθος, τοτε μη θρηνης, εαν τα θεωρης αυτα αξιοπιστα μη δακρυζης, πως θα ημπορεσης να πεισης τον εθνικον οτι πιστευεις;
Αλλα και ετσι ακομη σου φαινεται ανυποφορο το συμβαν; γι’ αυτο ακριβως δεν αξιζει να τον θρηνης, επειδη εκεινος απηλλαγη απο πολλες παρομοιες συμφορες. Μη τον φθονης λοιπον, μη θελης το κακο του, διοτι το να αποζητη κανεις τον θανατον επειδη καποιος απεθανε προωρα και να τον πενθη που δεν εζησε για να υποφερη και αλλα πολλα παρομοια, σημαινει οτι τον φθονει και θελει το κακο του. Και μη σκεπτεσαι οτι δεν θα επιστρεψη πλεον στην οικογενειακην εστιαν, αλλα οτι και συ ο ιδιος σε λιγο θα πας κοντα του.μη συλλογιζεσαι οτι πλεον δεν θα επανελθη εδω, αλλα οτι και ολα αυτα που βλεπουμε γυρω μας δεν θα παραμεινουν οπως ειναι τωρα, αλλα θα μετασχηματισθουν. Διοτι και ο ουρανος και η γη και η θαλασσα και τα παντα θα αναμορφωθουν και τοτε θα λαβης το παιδι σου λαμπροτερο. Και αν μεν απηλθε ο αμαρτωλος, ο θανατος εσημανε την παυσι των εργων της κακιας, διοτι εαν ο Θεος εγνωριζε οτι θα παρουσιαζε μεταβολη δεν θα τον επαιρνε πριν μετανοηση. Εαν ομως εφυγε δικαιος απο την ζωη, κατεχει τωρα τα αγαθα με ασφαλεια. Αρα ειναι φανερον οτι τα δακρυα σου δεν μαρτυρουν φιλοστοργιαν, αλλα παθος αλλογιστον. Επειδη αν αγαπουσες αυτον που εφυγε, επρεπε να χαιρης και να ευφραινεσαι που απηλλαγη απο αυτην την τρικυμια. Τι περισσοτερον υπαρχει εδω; Ειπε μου τι νεο και ασυνηθες; τα ιδια δεν βλεπουμε συνεχως να επαναλαμβανωνται; Ημερα και νυκτα, νυκτα και ημερα, χειμων και θερος, θερος και χειμων, και τιποτε περισσοτερο. Και αυτα μεν ειναι παντοτε τα ιδια τα κακα πμως παντοτε παραδοξα και ανανεωμενα. Με αυτα λοιπον ηθελες να ταλαιπωρηται καθημερινως μενοντας εδω, να αρρωσταινη, να πενθη, να φοβηται, να τρεμη και αλλα μεν απο τα δεινα να τα υποφερη, αλλα δε να φοβηται μηπως τα υποστη; Ουτε βεβαιως ημπορεις να ισχυρισθης, οτι ταξιδευοντας στο μεγα τουτο πελαγος, ηταν δυνατον να απαλλαγη απο την λυπη και τις μεριμνες και τα αλλα παρομοια. Και εκτος αυτου συλλογισου και το αλλο, οτι δεν τον εγεννησες αθανατον, και οτι αν δεν απεθαινε τωρα, θα το υφιστατο αυτο λιγο αργοτερα. Αλλα δεν τον εχορτασες; Θα τον απολαυσης ομως εκει οπωσδηποτε. Αλλα επιθυμεις να τον βλεπης κι εδω; Και τι σε εμποδιζει; εχεις και τωρα αυτην την δυνατοτητα, εαν νηφης(νηφω=κρατω τον νου μου προσεκτικα μεσα μου και εξεταζω τους λογισμους μου) διοτι η ελπις των μελλοντων ειναι πιο φανερα απο την ορασι. Και αν ζουσε μεσα στα ανακτορα συ η ιδια η μητερα του δεν θα ζητουσες να τον ιδης, ακουγοντας οτι ευδοκιμει. Τωρα ομως που τον βλεπεις να εχη αποδημησει προς τα πολυ ανωτερα, μικροψυχεις για τον συντομον αυτον καιρο, και μαλιστα ενω εχης αντι εκεινου τον συζυγο σου; Ααλλα δεν εχεις ανδρα; Εχεις ομως παρηγορια, τον <<πατερα των ορφανων και κριτην των χηρων>>(Ψαλμ.ξζ(67)στ). Ακουσε οτι και ο παυλος αυτην την χηρεια την μακριζει, λεγοντας: <<η δε οντως χηρα και μεμονωμενη ηλπισεν επι κυριον>>(Α.Τιμ.ε,5). Πραγματι αυτη θα ευαρεστηση περισσοτερο στον Θεον, δεδομενου οτι απεδειξε περισσοτεραν υπομονη. Μη θρηνης λοιπον γι’ αυτο το γεγονος το οποιο θα γινη αφορμη να στεφανωθης, για το οποιο θα απαιτησης μισθον. Απλως επεστρεψες την παρακαταθηκην, εαν παρεδωσες αυτο που ο Θεος σου ειχε εμπιστευθη. Μη μεριμνας πλεον, αφου εφυλαξες το θυσαυρο σε ασυλητον θυσαυροφυλακιο. Και αν συνειδητοποιησης τι ειναι η παρουσα και η μελλουσα ζωη, και οτι αυτη μεν ειναι ιστος αραχνης και σκια, τα δε εκει ολα αμεταβλητα και αθανατα, δεν θα χρειασθης πλεον αλλους λογους. Τωρα το παιδι εχει απαλλαγη απο καθε ειδους μεταβολην, εαν ομως ηταν εδω, ισως παρεμεινεν εναρετος, αλλ ισως και οχι. Ή δεν βλεπεις ποσοι αποκηρυττουν τα παιδια τους; ποσοι αναγκαζονται να τα κρατουν κοντα τους αν και ειναι χειροτερα απο τα αποκηρυγμενα; Ας συλλογιζωμεθα ολα αυτα και ας φιλοσοφουμε με τον τροπον αυτον και τον νεκρο θα ευχαριστησωμε, και απο τους ανθρωπους θα απολαυσωμε πολλους επαινους, και απο τον Θεον θα λαβωμε τον μεγαλο μισθο της υπομονης και θα γινωμε μετοχοι των αιωνιων αγαθων, τα οποια ειθε να επιτυχωμε, με την χαρι και την φιλανθρωπια του Κυριου ημων Ιησου Χριστου, <<ω η δοξα και το κρατος εις τους αιωνας των αιωνων. Αμην.>>.



Άβαταρ μέλους
stratis
Δημοσιεύσεις: 434
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:12 pm

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό stratis » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:47 am

Θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε·


Μή φοβού· μόνον πίστευε, και σωθήσεται


Σε αυτές τις δύο προτάσεις θεωρώ ότι κρύβεται το νόημα της ευαγγελικής αυτής περικοπής. Η πίστη. Να έχουμε πίστη, δυνατή, αγνή και στέρεη. Πίστη και μόνο πίστη δίχως τίποτε άλλο που να μπορεί να τη νοθεύσει ή να την αλλοιώσει.

Η πίστη και μόνο σώζει και θαυματουργεί. Το λέει κι αλλού άλλωστε ο Χριστός.

Ένα άλλο αξιοσημείωτο κομμάτι είναι το εξής:

εγώ γάρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ' εμού


Ο Χριστός δηλαδή εξέπεμπε κάποια δύναμη, ενέργεια -πως να το πω δεν ξέρω- κάθε φορά που θαυματουργούσε ή θεράπευε κάποιον άνθρωπο.

Τω καιρώ εκείνω άνθρωπος τις προσήλθε τω Ιησού ώ όνομα Ιάειρος, και ούτος άρχων της συναγωγής υπήρχε·


Ανάμεσα και στους αρχισυναγωγούς υπήρχαν τελικά άνθρωποι που πίστεψαν στον Ιησού και Τον παρακάλεσαν τους βοηθήσει, οι οποίοι τελικά Τον πίστεψαν. Τι πλήγμα για το ιερατείο που μέσα στο Ευαγγέλιο βλέπουμε σε κάθε περίπτωση που ο Κύριός μας τους αποστομώνει να επιθυμούν να τον σκοτώσουν. Ο Ιάειρος ήταν ένα πλήγμα στην άποψή τους για το διδάσκαλο Ιησού.



Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:48 am

Περνούμε στην επόμενη Ευαγγελική περικοπή.

Κατά Λουκάν (η' 19-31)

Η "δέσμευση" του ανθρώπου από τα υλικά αγαθά

Είπεν ο Κύριος· Άνθρωπος δε τις ήν πλούσιος, και ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς. Πτωχός δε τις ήν ονόματι Λάζαρος, ός εβέβλητο προς τον πυλώνα αυτού ηλκωμένος, και επιθυμών χορτασθήναι από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης τού πλουσίου· αλλά και οι κύνες ερχόμενοι επέλειχον τα έλκη αυτού. Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον Αβραάμ· απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τώ άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοίς κόλποις αυτού. Και αυτός φωνήσας είπε· πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον Λάζαρον ίνα βάψη το άκρον τού δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξη την γλώσσάν μου, ότι οδυνώμαι εν τή φλογί ταύτη. Είπε δε Αβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες σύ τα αγαθά σου εν τή ζωή σου, και Λάζαρος ομοίως τα κακά· νύν δε ώδε παρακαλείται, σύ δε οδυνάσαι· και επί πάσι τούτοις μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν. Είπε δε· ερωτώ ούν σε, πάτερ, ίνα πέμψης αυτόν εις τον οίκον τού πατρός μου· Έχω γάρ πέντε αδελφούς· όπως διαμαρτύρηται αυτοίς, ίνα μη και αυτοί έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου. Λέγει αυτώ Αβραάμ· έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας· ακουσάτωσαν αυτών. Ο δε είπεν· ουχί, πάτερ Αβραάμ, αλλ' εάν τις από νεκρών πορευθή προς αυτούς, μετανοήσουσιν. Είπε δε αυτώ· ει Μωϋσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν, ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται.



Άβαταρ μέλους
Athanasios
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:20 pm

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό Athanasios » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:49 am

Ομιλια απο το κατα Λουκαν Ευαγγελιον εις τον πλουσιον και εις τον Λαζαρον.

Αστεριου Επισκοπου Αμασειας

Ο Θεος και Σωτηρ ημων εκπαιδευει τους ανθρωπους με αποφατικα και δογματικα θεσπισματα, ωστε να μισουν την κακιαν και να αγαπουν την αρετην, αλλα χρησιμοποιωτας και διαφωτιστικα υποδειγματα παραδιδει με σαφηνεια τα μαθηματα της αγαθης βιοτης, μας βοηθει ετσι με εργα και με λογους να προαχθουμε στην καταληψι της αγαθης και φιλοθεου ζωης. Πραγματι αφου επανειλημμενως μας εχει παραγγειλει με το στομα των Προφητων και Ευαγγελιστων, αλλα και με την φωνην την ιδικην του, να αποστρεφωμεθα μεν τον υπερηφανον και υπεροπτικον πλουτον, την δε φιλανθρωπον διαθεσι και την συνδυασμενη με την αρετην πτωχεια να την αγαπουμε, ετσι και τωρα για να καμη ακομη πιο αξιοπιστον την συμβουλη για το καλον, τεκμηριωνει τον λογον με πρακτικα υποδειγματα, και με μιαν διηγησι περιγραφει τον πλουσιον και τον πτωχον μας παρουσιαζει την αγαπη του ενος προς τις τιμες και τις απολαυσεις σε συνδυασμο με την τεθλιμμενην ζωην του αλλου, αλλα και την καταληξι που ειχε ο καθενας, για να ερευνησωμε σε ποιον απο τους δυο αυτους αντιθετους τροπους ζωης υπαρχει η αληθεια και να γινωμε συνετοι κριται του εαυτου μας.
<<Ανθρωπος τις ην πλουσιος και ενεδιδυσκετο πορφυραν και βυσσον>>. Με την χρησι δυο συντομων ονοματων ο λογος εμπαιζει και διακωμωδει την πλαδαρα και αμετρον διαχυσιν οσων πλουτουν κακως. Διοτι της μεν πορφυρας το χρωμα ειναι πολυδαπανον και εξεζητημενον της δε βυσσου η χρησις τουλαχιστον δεν ειναι αναγκαια. Εκεινοι ομως που εχουν εκλεξει τον ορθον και απεριεργον τροπον ζωης αρεσκονται και αγαπουν να χρησιμοποιουν μονον τα αναγκαι, να αποφευγουν δε τον συρφετον της ματαιας κενοδοξιας, καθως και την πολυδαπανον διαβιωσιν ως μητερα της κακιας. Και για να γνωρισωμε σαφεστατα την δυναμι του λεγομενου, ας καθορισθη πρωτα η χρησις των ενδυματων, ποια ειναι τα ορια της και ποιοι οι κανονες τους οποιους ακολουθουν οι συνετοι. Τι λεγει λοιπον ο νομος του δικαιου; ο Θεος εδημιουργησε το προβατον με πλουσιον κομη και πολυ μαλλι. Παρε το αυτο, κοψε του το μαλλι και δωσε το στην υφαντικην τεχνη, κατασκευασε με αυτο χιτωνα και ιματιον, ωστε να αποφευγης την ταλαιπωριαν του χειμωνος και την βλαβη απο τον καυσωνα. Εαν παλι χρειαζεσαι και ενα ελαφρυτερον ενδυμα κατα την εποχη του θερους, ο Θεος εδωσε την χρησιν του λινου για μεγαλυτερην ανεσι, σου ειναι πολυ ευκολον να αποκτησης απο αυτο το υλικο ομορφο καλυμμα για το σωμα σου, το οποιον θα σε ενδυη και συγχρονως θα σε δροσιζη μα την ελαφροτητα του. Και οταν θα τα απολαυσης αυτα αποδωσε στον Κτιστην ευχαριστια για το οτι οχι μονο μα εδημιουργησεν, αλλα και για την ασφαλεια της ζωης μας εφροντισεν. Αν ομως αφησης το προβατον και το μαλλι του και τα αλλα αναγκαια παρσκευασματα για τα οποια εχει προνοησει ο Δημιουργος των ολων και παρεκκλινοντας σε ανοητους επιθυμιες επιζητης την βυσσον και συναγης τα νηματα των περσικων σκωληκων, υφαινης δε αερινον ιστον αραχνης και ερχομενος στον βαφεα του προσφερης μεγαλες αμοιβες για να θηρευση κοχλιες απο την θαλασσα και να βαψη μα το αιμα αυτου του ζωου το ενδυμα σου, αυτο ειναι χαρακτηριστικον ανθρωπου υπερβολικα φιλοκτημονος, ο οποιος σπαταλα την περιουσιαν του και δεν εχει που να διαθεση το περισσευματης. Και για τουτο ευλογως αυτος ο ανθρωπος μαστιγωνεται απο το Ευαγγελιον κατηγορουμενος ως βλαξ και θηλυπρεπης, αφου καλλωπιζεται με στολισμους αθλιων κορασιων.
Στην πορφυρα δε και την βυσσσον προδεθεσε το οτι ετρυφουσε καθε ημερα λαμπρως, οπωσδηποτε και τα δυο αυτα φανερωνου μιαν και την αυτην εσωτερικην διαθεσι, ο αχρηστος δηλαδη και εξεζητημενος στολισμος των ενδυματων και η ηδυπαθης υποδουλωσις στην γαστερα και τον φαρυγγα.
Η τρυφη(μαλθακοτης, ηδυπαθεια, καλοπερασις) λοιπον ειναι πραγμα που αντικειται στην φιλαρετο ζωην, φανερωνει δε μαλθακοτητα και συγχυσιν, αμετρον απολαυσι και ηθος δουλοπρεπες. Και οταν μεν αυτο ακουγεται φαινεται ωσαν να ειναι ενα και το αυτο πραγμα, οταν ομως εξεταζεται κατα μερος και προσδιοριζεται ακριβως, βλεπουμε οτι συνισταται απο πολλην και ποικιλην και πολυκεφαλον κακιαν. Διοτι τρυφη ημπορει να υπαρξη και χωρις την παρουσια πολλων υλικων αγαθων. Ειναι δε αδυνατον να συσσωρευση κανεις υλικον πλουτο, χωρις να αμαρτηση, εκτος εαν συμβη μια σπανια περιπτωσις, να εχη καποιος και πλουτον αφθονον και να τηρη με ακριβεια το δικαιον, οπως ο Ιωβ. Αυτος λοιπον που ζει με τρυφην χρειαζεται πρωτον οικιαν πολυτελη, στολισμενην οπως οι νυμφες με ψηφιδες και λιθους και χρυσον, με προσανατολισμο καταλληλον, αναλογο με τις εναλλαγες των εποχων του ετους. Διοτι πρεπει το χειμωνα να κατοικη σε μερος ευηλιον και στραμμενον προς τις ακτινες του νοτου, η θερινη του ομως κατοικια πρεπει να βλεπη προς βορραν ωστε να αεριζεται απο λεπτες και συγχρονως ψυχρες βορεινες αυρες. Εκτος τουτου χρειαζονται πολυτελη καλυμματα για να ενδυσουν τα βαθρα, τις κλινες, τα στρωματα, τις θυρες. Πραγματι ολα οσα εχουν, και τα αψυχα, τα ενδυουν επιμελως, ενω την ιδια στιγμην οι πτωχοι εκδυονται ελεεινως. Προσθεσε επι πλεον σ’ αυτα και αναλογισου τον αργυρο των σκευων, τον χρυσον, την πολυδαπανον προμηθεια των φασιανων, τον οινον απο την Φοινικη, ο οποιος ρεει αφθονος γαι τους πλουσιους και πανακριβος, απο τις αμπελους της Τυρου, και εκτος τουτων ολην την προπαρασκευην της απολαυσεως, την οποιαν μονον οσοι την χειριζονται ημπορουν να την κατονομασουν επιμελως. Αυξανομενη δε καθημερινως η τρυφη επι το πολυπλοκωτερον χρησιμοποιει στα φαγητα και αρωματα απο την Ινδιαν, ουτως ωστε οι μυροπωλες υπηρετουν τους μαγειρους περσσοτερον απο ο,τι οι ιατροι. Εδω βαλε στο νου σου το πληθος που περικυκλωνει καθε τραπεζι: τους τραπεζοποιους, τους οινοχοους, τους ταμιες και οσους πληρωνονται απο αυτους, τους μουσικους, τις μουσικες, τις χορευτριες, τους αυλητας, τους γελωτοποιους, τους κολακες, τους παρασιτους, ολον τον συρφετον που ακολουθει την ματαιοτητα. Για να αποκτηθουν ολα αυτα ποσοι πτωχοι αδικουνται! Ποσοι ορφανοι γρονθοκοπουνται! Ποσες χηρες δακρυζουν! Ποσοι σπαρασσονται δεινως και τρεχουν στην αγχονη! Και η ψυχη αυτων των ανθρωπων ωσαν να εγευθη καποιο νερο της ληθης ξησμονει ολοτελως τον εαυτον της, δηλαδη ποια ειναι και με τι εχει συζευχθη, και οτι καποτε αυτη η συζυγια της θα λυθη και οταν αναδημιουργηθη το σωμα θα συγκατοικηση παλι μαζι του. Οταν ελθη ο καταλληλος καιρος και το απαραιτητον προσταγμα το οποιον την αποσπα απο την κοινωνια με το σωμα, τοτε γινεται απολογισμος ολης της ζωης και ανωφελης μετανοια, κατοπιν εορτης. Διοτι η μεταμελεια ωφελει τοτε, οταν εκεινος που αλλαζει γνωμην εχη εξουσιαν της διορθωσεως, οταν ομως η διορθωσις γινη ακατορθωτος, η λυπη ειναι αχρηστος και ματαια η μετανοια.
<<Πτωχος δε τις ην ονοματι Λαζαρος>>. Και συνεχιζοντας ο λογος τον χαρακτηριζει οχι απλως πτωχον εστερημενον απο δαπανες και απο την κτησι των αναγκαιων, αλλα επι πλεον και κατεχομενον απο οδυνηραν ασθενειαν και σωματικως καταβεβλημενον, χωρις οικια, χωρις οικογενεια, χωρις θεραπεια, πεσμενον στην πυλη του πλουσιου. Και πολυ επιμελως διεκραγωδει στην συνεχεια της διηγησεως τις συμφορες του πτωχου, για να στηλιτευση την σκληροτητα εκεινου που δεν τον ελεει.
Διοτι οποιος δεν υποφερει καθολου ουτε συμπασχει εμπρος στην λιμοκτονια και την ασθενειαν ειναι αλογον θηριον το οποιον κακως εχει λαβε μορφην ανθρωπου και με την προαιρεσι του διαψευδει την φυσι, ή μαλλον ειναι και απο τα ιδια τα θηρια πιο ασυμπαθης, αφου και οι χοιροι αισθανονται καποιαν λυπην οταν σφαζεται ενας χοιρος και βλεποντας το θερμον αιμα να ρεη γρυλλιζουν μελαγχολικα, και οι βοες περικυκλωνουν τον φονευομενον ταυρον εκδηλωνοντας τον πονο τους με ενα μυκηθμο γεματον παθος. Τα δε σμηνη των γερανων, οταν καποια συντροφος τους πιπτει στην παγιδα, πετουν γυρω απο την κρατουμενην και γεμιζουν τον αερα απο μια θρηνητικην κραυγη ζητωντας την ομοφυλο και συντροφο τους. Και ο ανθρωπος, το λογικον και ημερον ζωον το οποιον εχει αποστολην να ομοιωθη με τον Θεον προοδευοντας στην αγαθοτητα, να φροντιζη τοσον ολιγον για τους συνανθρωπους του στις οδυνηρες περιστασεις των συμφορων τους!
Εκειτετο λοιπον ο πονεμενος αυτος και ευγνωμων πτωχος χωρις ποδια- διοτι αν ειχε θα εφευγε απο τον απεχθη εκεινον και υπερηφανον, θα αλλαζε τοπον αντι της ξενοκτονου εκεινης πυλης που ηταν κλεισμενη για τους πτωχους-στερημενος απο χερια, χωρις να εχη καν παλαμη να απλωση για ελεημοσυνην, με φραγμενα και αυτα τα οργανα της φωνης, παραγοντας μονον εναν βραχνο και τραχυν ηχον απο το στηθος, με ακτωτηριασμενα ολα τα μελη του, απομειναρια κακης ασθενειας, ελεεινον δειγμα της ανθρωπινης αδυναμιας. Αλλ’ ομως ουτε ο καταλογος αυτος των συμφορων κατεστη δυνατον να συγκινηση εκεινον τον ακαμπον, αλλα παρεβλεπε σαν καποιον λιθο τον ανθρωπον αμαρτανοντας χωρις προφασι. Διοτι δεν ημπορουσε να προβαλη την κοινην και προχειρο δικαιολογιαν οτι δεν εγνωριζα, δεν ειχα παρει ειδησι, διεφυγε της προσοχης μου οτι ο πτωχος υποφερει. Και ομως εκεινος εκειτετο εμπρος στην πυλη, θεαμα για τους εισερχομενους και τους εξερχομενους, για να καταστηση αναπολογητον τον υπερηφανο εκεινον. Επιθυμουσε και τα ψιχια της τραπεζης και ουτε αυτα ημπορουσε να απολαυση, αλλα ενω ο πλουσιος εκινδυνευε να διαρραγη απο την πλησμονην, ο πτωχος ελιωνε απο την πεινα. Ειναι καλον και δικαιον να αναθεσωμε σε εκεινην την Χαναναιαν απο την Φοινικη να διδαξη τον μισανθρωπον πλουσιον, λεγοντας του εκεινα που εχουν γραφη, οτι: Ω αχαρακτηριστε και υπερηφανε, <<και τα κυναρια εσθιει απο των ψυχιων των πιπτοντων απο της τραπεζης των κυριων αυτων>>.(Ματθ.ιε.27). Και συ δεν εθεωρησες αξιον αυτης της δωρεας ουτε τον αδελφον, τον συνανθρωπον σου; αλλα οι μεν κυνες ετρεφοντο επιμελως, οι φυλακες ιδιαιτερως, οι κυνηγοι του χωριστα και υπο στεγην κατοικουσαν και κλινην και υπηρετες διεθεταν, ο καθενας απο τους οποιους ειχε την αποστολην του, η δε εικονα αυτη του Θεου ειχε ριφθη στο χωμα παρημελημενη και καταπατουμενη, αυτη που διεπλασθη απο τον αριστοτεχνην και δημιουργον των ολων με το ιδιο του το χερι, οπως αξιοπιστως τεκμηριωνει ο Μωυσης στην Γενεσι. Και αν ετελειωνε μεχρις εδω το διηγημα του Λαζαρου και αυτη ηταν η φυσις των πραγματων, ωστε η ζωη μας να περιοριζεται στην ανωμαλιαν αυτου του κοσμου, θα αφηνα παραπονουμενος δυνατες φωνες, πως εμεις που δημιουργηθηκαμε ομοτιμοι διαγουμε τοσον ανισα μαζι με τους συνανθρωπους μας. Επειδη ομως πτωχε μου αδελφε τα υπολοιπα ειναι ωραια να τα ακουση κανεις, αφου πρωτα στεναξης για τα προηγουμενα, ετοιμασου να ευθυμησης μαθαινοντας την μακαριαν απολαυσι του συμπτωχου σου. Διοτι θα ακουσης για το ακριβες δικαστηριον του δικαιου κριτου, στο οποιο στεναζει αυτος που εζησε μεσα στα παθη και τις ηδονες και τρυφα εκεινος που μοχθουσε ο καθενας τους αποκομιζει αυτα που του αξιζουν.
<<Εγενετο δε αποθανειν τον πτωχον και απενεχθηναι υπο των αγγελων εις τον κολπον του Αβρααμ>>. Βλεπεις τους διακονητας του δικαιου και πτωχου και τους υπηρετες της μεταστασεως του; αγγελοι ανελαβαν να τον προστατευουν, οι οποιοι βλεποντας προς αυτον με προσηνεια και πραοτητα προεδηλωναν με το σχημα τους την απολαυσι και την ανεσι που τον αναμενει. Διοτι μετεφερθη και ετοποθετηθη στις αγκαλες του Πατριαρχου Αβρααμ, πραγμα που παρεχει αφορμην αποριας σε οσους ερευνουν τα βαθη των γραφων.
Πραγματι, εαν ολοι οι δικαιοι που φευγουν απο την ζωην αυτην μετεφεροντο στον ιδιον τοπον, η αγκαλη αυτη θα ηταν πολυ μεγαλη, η εητασις της θα ηταν απειρος, εαν βεβαιως εμελλε να χωρεση ολον το πληθος των οσιων. Εαν ομως αυτο ειναι εντελως αδυνατον-διοτι μια ανοικτη αγκαλη δυσκολα περικλειει και εναν ακομη ανθρωπο, το πολυ δε δυο βρεφη- τοτε εδω προκειται για καποιον θαυμαστην θεωριαν, η οποια δια μεσου της εικονος της αισθητη αγκαλης μας χειραγωγει σε καποια νοητην πραγματικοτητα. Τι εννοει δηλαδη με αυτο;
Ο Αβρααμ, λεγει, δεχεται οσους ειχαν θεαρεστον τροπον ζωης εδω. Ειπε μας, λοιπον, ω θεσπεσιε Λουκα- σου απευθυνομαι σαν να εισαι παρων και σε βλεπω-γιατι ενω οι δικαιοι ειναι πολλοι και παλαιοτεροι απο τον αβρααμ, αυτη την τιμην την επεφυλαξες γι’ αυτον που ειναι μεταγενεστερος, αποσιωπωντας τον Ενωχ, τον Νωε, και οσους αλλους ηκολουθησαν τον ιδιον τροπον ζωης;
Αλλα σε αντιλαμβανομαι νομιζω και δεν απομακρυνει απο το θεμα μας η εξηγησις που εχω στο νου μου. Επειδη δηλαδη ο Αβρααμ ηταν δουλος του Χριστου και αυτος εδεχθη τις φανερωσεις του Χριστου και αυτος εδεχθη τις φανερωσεις του Χριστου περισσοτερον απο τους αλλους ανθρωπους, αλλα και το μυστηριον της Τριαδος διετυπωθη αρκετα φανερα στην σκηνη τουτου του γεροντος, τοτε που εφιλοξενησε τους τρεις αγγελους ως ανδρες οδοιπορους, και γενικως απο πολλα μυστικα αινιγματα αυτος ο ανθρωπος εγινε οικειος του Θεου, ο οποιος μετα απο χρονια εφορεσε την σαρκα και δια μεσου του ανθρωπινου τουτου παραπετασματος, ωμιλησε φανερα στους ανθρωπους. Γι’ αυτο λεγει οτι ο κολπος, η αγκαλη του ειναι ωσαν ενας γαληνιος λιμενας και ακυμαντον αναπαυτηριον των δικαιων. Διοτι η σωτηρια ολων μας και η ελπις και η προσδοκια του μελλοντος αιωνος ειναι ο Χριστος, ο οποιος ως γνωστον εβλαστησεν ανθρωπινως απο την σαρκα του Αβρααμ. Και μου φαινεται οτι η τιμη που αποδιδει ο λογος προς τον γεροντα εχει αναφοραν στον Σωτηρα, ο οποιος ειναι και κριτης και μισθαποδοτης της αρετης και προσκαλει τους δικαιους με την ευγενικην φωνη του λεγοντος <<δευτε οι ευλογημενοι του Πατρος μου, κληρονομησατε την ητοιμασμενην υμιν βασιλειαν.>>.(Ματθ.κε 34) <<Εγενετο δε αποθανειν τον πτωχον>>. Ειναι διπλη η εννοια της πτωχειας του Λαζαρου, δηλωνει αφ’ ενος μεν την ελλειψι των αναγκαιων, αφ’ ετερου δε την μετριοφροσυνην και την ταπεινοτητα του ηθους. Μην οικειοποιειται λοιπον τον επαινον της αρετης εκεινος που ειναι απορος απο υλικα αγαθα και πτωχος σε χρηματα, αυτος που εχει ενδυθη με εναν ελεεινον μανδυα, ουτε να νομιζη οτι θα του αρκεση η πτωχεια για να σωθη. Διοτι δεν επαινειται ο κατ’ αναγκην πτωχος αλλα θαυμαζεται εκεινος που εχει και εσωτερικην μετριοφροσυνη. Επειδη δε αυτους που απλως ειναι αποροι, εχουν ομως διαγωγην ακαλλιεργητον και δεν αγωνιζονται για την αρετην, η αναγκαστικη ακτημοσυνη τους γινεται εφοδιον πολλων και πονηρων τολμηματων. Και μαλιστα εγω, οποτε εχω παρευρεθη σε επισημο δικαστηριον ειδα οτι ολοι οι κλεπτες και οι σωματεμποροι, ακομη οι λωποδυτες και αυτοι οι δολοφονοι, ειναι πτωχοι, αγνωστοι, χωρις οικεια και οικογενεια. Ως εκ τουτου ειναι ολοφανερον οτι η Γραφη εδω μακαριζει τον πτωχον εκεινον, ο οποιος υπομενει τους μοχθους με ψυχην φιλοσοφον, καρτερει δε με γενναιοτητα στις διαφορες περιστασεις της ζωης και δεν καταφευγει σε καλλιαν κακουργια για να χαριση στην σαρκα την απολαυσι της τρυφης. Αυτον εννοει σαφως ο Κυριος στον πρωτον μακαρισμον, οταν λεγη <<μακαριοι οι πτωχοι τω πνευματι>>(Ματθ.ε 3). Ουτε λοιπον καθε πτωχος ειναι δικαιο, αλλ’ εκεινος που ειναι σαν τον Λαζαρον, ουτε καθε πλουσιος ειναι καταδικασμενος, αλλα αυτος που ζει με προαιρεσιν ομοιαν με εκεινην που ειχε ο συγχρονος του Λαζαρου, και ολοφανεροι μαρτυρες τουτου ειναι οσοι ειχαν την εμπειριαν αυτη στη ζωη τους. Πραγματι ποιος ηταν πλουσιωτερος απο τον Ιωβ; αλλ’ ομως η περισση ευπορια ουτε απεξενωσε τον ανδρα αυτον απο την δικαιοσυνη, ουτε με ενα λογον, τον εξωρισεν απο την αρετην. Ποιος ηταν πτωχοτερος απο τον Ισκαριωτη; και ομως δεν τον ωφελησε καθολου η πτωχεια στην σωτηρια του, αλλα μολονοτι συνανεστρεφετο με τους ενδεκα πτωχους φιλοσοφους και μαλιστα με τον ιδιον τον Κυριον ο οποιος επτωχευσεν αυτοπροαιρετως, παρεξετραπη απο την κακην του προαιρεσι στη φιλαργυρια και απο αυτην εραδιουργησε και την προδοσιαν.
Αξιζει ομως να εξετασωμεν και την εκφορα που εγινε στον καθενα τους οταν απεθαναν. Ο μεν πτωχος λοιπον οταν εκοιμηθη, ειχεν αγγελους να τον προστατευουν και να τον υπηρετουν, οι οποιοι τον ωδηγουσαν με καλες ελπιδες στον τοπο της αναπαυσεως <<ο δε πλουσιος αποθανων>>, λεγει, <<εταφη>>. Με κανενα καταλληλοτερον τροπον δεν θα ημπορουσε η γραφη να περιγραψη, και μαλιστα μονολεκτικως, την αδοξο καταληξι του πλουσιου. Διοτι οταν ο αμαρτωλος αποθνησκει οντως θαπτεται, επειδη ειναι χοικος κατα το σωμα, γηινος δε κατα την ψυχην, αφου με την συμπαθεια προς την σαρκα εχει υποβιβασει την φυσικην υπεροχη της ψυχης προς τα υλικα , και δεν αφηνει καμμιαν αγαθην αναμνησι της ζωης του, αλλα καλυπτεται απο αδοξο ληθη και εχει το ιδιον τελος με τα βοσκηματα. Διοτι οπως ο ταφος δεχεται το σωμα, ετσι και ο αδης την ψυχη: δυο σκοτεινα δεσμωτηρια που μοιραζονται του πονηρου ζωου την τιμωριαν.και ποιος δεν θα κατηγορουμε τον αθλιον για την απερισκεψια του; οσον ευρισκετο επανω απο το χωμα εκαυχατο, υπερηφανευετο, περιφρονουσε ολους τους οικειους και συνανθρωπους του και θεωρουσε σχεδον σαν μερμυκες και σκωληκες οποιου συναντουσε, ετοιμος να διαρραγη απο την κενοδοξιαν.
Οταν ομως απεσπασθη απο την ζωην αυτη και εστερηθη σαν μαστιγωμενος δουλος απο εκεινα που δεν του ανηκαν, των οποιων απο μωριαν ενομιζε πως ειναι κυριος, τοτε κρμνιζεται στην αντιρροπο της υπερηφανειας ταπεινοτητα, και εκφωνωντας γραωδεις οδυρμους επικαλειται διαρκως και ανωφελως τον πατριαρχην λεγοντας: <<Πατερ Αβρααμ, ελεησον με και πεμψον Λαζαρον, ινα βαψη το ακρον του δακτυλου αυτου υδατος και καταψυξη την γλωσσαν μου, οτι οδυνωμαι εν τη φλογι ταυτη>>, ζητωντας ελεος, το οποιον δεν εδως τοτε που ειχε προχειρον την εξουσια να ευεργετη. Και ειχεν την αξιωσι να ελθη βοηθος του κατα του πυρος ο Λαζαρος, επιθυμωντας να απομυζηση τον δακτυλο του λεπρου δροσιζομενον με λιγο νερο. Αυτες ειναι οι απερισκεψιες των φιλοσωματων, αυτο ειναι το τελος των φιλοπλουτων.
Οφειλει λοιπον οποιος ειναι συνετος και ανησυχει για το μελλον, να αποφυγη την πειραν των ομοιων κακων, θεωρωντας την παραβολην ως φαρμακον που μας προφυλασσει απο την ασθενεια, και να ασκηση την συμπαθεια και την φιλανθρωπιαν ως αιτιαν της μελλουσης ζωης. Διοτι ο λογος μας εξεθεσε δραματικως την νουθεσιαν αναφερομενος σε ωρισμενα προσωπα, ωστε να διδαχθουμεεμψυχως, με ζωντανα υποδειγματα τον νομον της αγαθης βιοτης και ποτε να μη καταφρονησουμε τα παραγγελματα της γραφης ωσαν να εκφοβιζουν δηθεν μονον λεκτικως, χωρις να προαγουν την απειλην σε τιμωρια. Γνωριζω πραγματι, οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι δελεαζονται απο παρομοιες υποψιες και χαριζουν στον εαυτο τους ανεμποδιστον την εξουσα να αμαρτανουν. Αλλα απ’ οτι ειδαμε εδω η Γραφη διδασκει οτι καμμια συγγνωμη δεν ημπορει να ελαφρυνη εκεινην την κολασιν, ουτε εκεινη η φιλανθρωπια ελαττωνει την ωρισμενην τιμωριαν, εαν μαλιστα πρεπει να τεκμηριωσωμε τον λογον απο αυτα που ειπεν ο Πατριαρχης. Διοτι αν και τοσο πολλες ικεσιες και μυριες ελεεινες φωνες ηκουσε απο τον πλουσιον, ουτε απο τους οδυρμους του εκαμφη, ουτε τον εξεβαλε απο την οδυνην, εκεινον που πικρως εμαστιζετο, αλλα με αυστηρον φρονημα επεκυρωσε την δικαιαν κρισην, λεγοντας οτι ο Θεος ετοποθετησε τον καθενα εκει που του αξιζε, και σε σενα μεν ο οποιος απελαμβανες την ζωην σου εις βαρος των ξενων συμφορων ωρισθησαν αυτα τα βασανιστηρια ως καταδικη για τα πλημμεληματα σου σε εκεινον δε ο οποιος εμοχθησε εκει και κατεπιεσθη και εγευθη την πικρια σε ολην την ενσαρκο ζωην του, απενεμηθη εδω γλυκεια και ευφροσυνος καταστασις. Ομως εκτος αυτου υπαρχει και χασμα μεγα το οποιον τους εμποδιζει να ελθουν σε επαφη μεταξυ τους και χωριζει τους τιμωρουμενους απο τους τιμωμενους, για να διαγουν ξεχωριστα εχοντας καθαραν την απολαυσι των αγαθων και των κακων. Πιστευω δε οτι η αισθητη παραβολη αποτελει υπαινιγμο νοητης θεωριας. Δεν πρεπει δηλαδη να εννοησουμε καποιαν ταφρο την οποιαν εχουν ανοιξει οι αγγελοι, οπως γινονται τα χαρακωματα των εχθρικων στρατοπεδων, αλλα ο Λουκας εθεσε την εικονα του χασματος για να τονιση την σαφη διακρισι, το οτι δεν υπαρχει επικοινωνια μεταξυ αυτων που εζησαν εναρετα και των αλλων. Επισφραγιζει δε αυτην την εξηγησι μας και ο Ησαιας λεγοντας <<μη ουκ ισχυει η χειρ Κυριου του σωσαι, ή εβαρυνε το ους αυτου του μη ακουσαι; αλλα τα αμαρτηματα υμων διιστωσιν ανα μεσον υμων και ανα μεσον του Θεου>>.



Άβαταρ μέλους
Athanasios
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:20 pm

Re: Το Ευαγγέλιο της Κυριακής

Δημοσίευσηαπό Athanasios » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:49 am

Το σημερινο ιερο Ευαγγελιο περιγραφει τη ζωη δυο ανθρωπων. Ο ενας ειναι πλουσιος, ο αλλος πτωχος. Εμεις σημερα θα μεινουμε στο δευτερο, τον πτωχο. Θα δουμε, πως ο πτωχος εγινε κατοχος του σπουδαιοτερου αγαθου, της βασιλειας των ουρανων.
Ηταν με λεει το ιερο ευαγγελιο, ενα πτωχος, μα παρα πολυ πτωχος ανθρωπος, το ονομα του ηταν Λαζαρος. Το ιερο Ευαγγελιο δεν μας λεει αν ηταν ποτε πλουσιος και επτωχευσε, φαινεται οτι παντοτε ηταν φτωχος. Η δυστυχια του Λαζαρου αυξανε απο το γεγονος οτι βρισκοταν μπροστα στον <<πυλωνα>> ενος πλουσιου, ο οποιος ειχε αφθονα ολα οσα επιθυμουσε. Φαγητα, ενδυματα, υπηρετες, αμαξια πολυτελη. Ο Λαζαρος δεν ηταν μονο φτωχος και πεινασμενος, αλλα και αρρωστος. Ολο του το σωμα ειναι γεματο πληγες και οι μονοι του συντροφοι ησαν οι <<κυνες>>, οι οποιοι <<ερχομενοι απελειχον>> τις πληγες. Φανταστειτε την σωματικη αδυναμια του. Ουτε να κινηθει δεν μπορουσε ευχερως. Φανταστειτε τι πεινα και τι στερηση ειχε, ωστε να προσπαθει να χορτασει το στομαχι του απο τα ψιχουλα, τα οποια επεφταν απο το τραπεζι του πλουσιου. Απο τα ψιχουλα!
Κανετε τωρα συγκριση των δυο ανθρωπων, του πλουσιου και του Λαζαρου. Ο ενας με πλουσια ενδυματα, με πλουσια φαγητα, με πλουτο, με αφθονους υπηρετες, με αμαξες, ο αλλος γυμνος, πεινασμενος, αρρωστος, με μονη συντροφια <<τας κυνας>>.
Καποτε απεθαναν και οι δυο. Ο πλουσιος πηγε στον τοπο της βασανου. Ο Λαζαρος στους κολπους του Αβρααμ. Αλλα γιατι αραγε; Τι εκανε ο Λαζαρος και ετιμηθη τοσον πολυ απο τον Θεο; Μηπως επειδη ηταν πτωχος; Σας λεγω οχι. Μηπως επειδη ηταν καταφρονεμενος; Σας λεγω οχι. Τοτε τι ηταν εκεινο που του εξασφαλισε τον παραδεισο; Μια αρετη; Η υπομονη; Ναι η υπομονη. Δεν κατεκρινε, δεν χλευασε, δεν περιφρονησε, δεν παραπονεθηκε για τον πλουσιο, ουτε σε ανθρωπους ουτε σε Θεο.
Δεν κατηγορησε τον Θεο για το καταντημα του, δεν ειπε κατι που θα μπορουσε να πει ο καθενας μας, κατι σαν αυτα: θεε μου τι δικαιοσυνη ειναι αυτη, αυτος να πεταει τα αγαθα και εγω να μη εχω ουτε ρουχο, ουτε ενα κομματι ψωμι, ουτε ενα φαρμακο. Θεε μου γιατι; Τι εκανα; Τιποτα, απο αυτα, μονο μια λεξη συνοψιζει τη διαγωγη του: <<υπομονη!>>.
Αυτο εμεις το καταλαβαινουμε χριστιανοι μου; εχουμε καταλαβει το νοημα της υπομονης; υπομονη σημαινει να υποφερω, να πεινω, να ειμαι αρρωστος, αν εχω ανθρωπους στο σπιτι κου, που να βογγουν, να μην εχω χρηματα, να πεθαινω και να μη διαμαρτυρομαι. Να μη διαμαρτυρομαι στο Θεο. Να μη λεω: σ’ αυτον που ειναι αδικος, ψευτης, τα δινει ολα, σε μενα τι; μαλιστα το αριστο ειναι να λεμε: <<Δοξα τω Θεο>>.
Τωρα θα ηθελα να σας πω, τι δεν ειναι υπομονη: Δεν ειναι υπομονη, οταν δεν εχω εργασια και δεν προσπαθω να βρω, αυτο ειναι τεμπελια. Δεν ειναι υπομονη, οταν ειμαι αρρωστος και δεν χρησιμοποιω την ιατρικη επιστημη, αυτο ειναι εγκλημα. Υπομονη ειναι, οταν με ανδρειο φρονημα προσπαθω να υπερνικησω τις δυσκολιες, κανω ο,τι εξαρταται απο μενα, τα υπολοιπα τα αναθετω στον Θεο και δε βγαινει λογος παραπονου απο το στομα μου. Υπομονη δεν ειναι η ανδρεια, υπομονη ειναι δραση ενωπιον των δυσκολιων, ειναι η ανοχη του Θεου στη ζωη μας.




Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 7 και 0 επισκέπτες