Δημοσίευσηαπό Athanasios » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:37 am
Το μεγα μυστηριο της Αναστασεως το διδασκομαστε απο τον Σωτηρα μας και Θεον τοσο με λογια, οσο και με τα ιδια του τα εργα. Και στα παραγγελματα, και στις διδαχες, και στις θαυματουργιες του ο Κυριος αρχιζει απο τα κατωτερα και προχωρει προς τα μεγαλυτερα σαν με καποια σκαλοπατια ανεβαινει απο τα χαμηλοτερα στα υψηλοτερα και σιγα σιγα ανυψωνει το ανθρωπινο γενος στην δοξα και στη γνωση και την εννοια της θεοτητας του. Μπορει κανεις να το δει αυτο και σε πολλες αλλες περιπτωσεις, ιδιαιτερως ομως στην προκειμενη περιπτωση. Διοτι πρωτα ο Κυριος υπεδειξε και προανηγγειλε την δυναμη της αναστασης στην περιπτωση μιας βαριας ασθενειας για την οποια δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα, οταν επετιμησε τον πυρετο που εκαιγε την πεθερα του Πετρου(Ματθ.η 14-15) και προεκαλεσε τετοια αλλαγη στην κατασταση της, ωστε και να την ενισχυση στην διακονια των επισκεπτων, εκει που ολοι περιμεναν οτι θα πεθανει. Επειτα προσθετει κατι περισσοτερο στην εκδηλωση της δυναμης του ο φιλανθρωπος και προχωρει παλι σε μεγαλυτερο θαυμα, το οποιο εγινε στον δουλο του εκατονταρχου που επασχε απο πολυ σοβαρη ασθενεια, η οποια τον ειχε οδηγησει στο χειλος του θανατου, οταν αυτος ειχε φθασει στις τελευταιες του αναπνοες και προσεγγιζε τις πυλες του Αδη, τοτε εκληθη ο Δεσποτης, και προθυμοποιηθηκε κατ’ οικονομια να ελθει κοντα του. Εξ’ αιτιας ομως της αιτησης και της πιστης του εκατονταρχου ο οποιος του ειπε: <<Κυριε, ειπε λογον και ιαθησεται ο παις μου>>(Ματθ.η 8 ), μονο με το προσταγμα του ανεστησε αυτον που ολοι πιστευαν οτι ειχε σχεδον πεθανει, χωρις ουτε να πλησιαση καθολου ς’ εκεινο τον τοπο, αλλα εστειλε απο μακρια την υγεια στον ετοιμοθανατο την ιδια ωρα που εδωσε το προσταγμα. Ετσι ο δουλος απαλλαχθηκε απο τη νοσο και επανηλθε στην προηγουμενη και καλυτερη ακομα υγεια και κατασταση.
Επειτα παρουσιαζει ο Κυριος την δυναμη του και με αλλη μεγαλυτερη θαυματουργια, οταν πηγε στην πολη Ναιν. Διοτι πλησιαζοντας εκει συναντησε τον υιο της χηρας, ο οποιος ειχε ξεψυχησει και ειχε μεινει για πολυ χρονο στο φερετρο, ηδη τον οδηγουσαν στον ταφο. Αυτον τον ανεστησε και τον παρεδωσε στην μητερα του, οπως μας φανερωνει σαφεστατα η σημερινη περικοπη του ευαγγελιου.
Βλεπουμε εδω τον μεγαλουργο Θεο και Δεσποτη, τον Κυριον μας Ιησου Χριστον να θαυματουργει θαυμα μεγα, να ζωοποιει η ζωη, να ανιστα η αναστασης και να εγειρει τον νεκρο την ωρα της κηδειας. Με το θαυμα αυτο μας βεβαιωνει και μας πληροφορει για την προσδοκωμενη κοινη ανασταση των νεκρων και συγχρονως μας δειχνει απο πριν την δικη του ζωηφορο και θεια ανασταση, φανερωνοντας με αυτην την λυτρωση και ελευθερια μας καθως και την σωτηρια και την αιωνια ζωη. Γιατι λεει, οτι καθως πλησιαζε στην πυλη της πολεως , εκεινη την ωρα κηδευονταν ενας νεκρος το μονακριβο παιδι μιας χηρα. Ηρθε κοντα στην πυλη της πολεως Ναιν ο Χριστος και Θεος μας, η πυλη της ζωης και της αθανασιας και προσταξε ο Ζωοδοτης να σταματησουν τον θρηνο. Οταν ο Δεσποτης τους συναντησε, κρατησε το ξυλοκρεββατο και ειπε στην μητερα του νεκρου: Μη κλαις, γυναικα, αφησε το πενθος σου να ηρεμηση, επειδη εγω ειμαι η ανασταση και η ζωη. Παυσε τον οδυρμο, παυσε τους θρηνους, κρατησε τα δακρυα σου. Καταργειται εντος ολιγου η αιτια των δακρυων σου, το πενθος δινει την θεση του στην χαρα. Και πλησιαζοντας αγγιξε την σορο, εκεινοι που την μετεφεραν σταθηκαν γεματοι εκπληξη και απορια. Ποιος ειναι αυτος, και με ποιον σκοπο εβαλε το χερι του πανω στην σορο; και καθως περιμεναν εκθαμβοι και προσδοκουσαν να δουν τι θα συμβει, φωναξε τον νεκρο ο Χριστος και ειπε: <<σοι λεγω νεανισκε εγερθητι>>. Και ετσι με τον λογο και την αφη ανεστησε τον νεκρο, ο οποιος λαλουσε τωρα ενωπιον ολων. Ενω μπορουσε ο Χριστος μονο με λογο να κανει το θαυμα, αγγιζει ομως την κλινη για να μαθουμε οτι το σωμα του Χριστου και Θεου μας ειναι σωμα της ζωης και της αθανασιας και οτι αυτος ειναι εκεινος που επλασε στην αρχη με τα αχραντα χερια του τον ανθρωπο, και με το Θειο και νοερο εμφυσημα του του εδωσε ψυχη και ζωη. Επισης οτι στο τελος αυτος μελλει να αναστηση με σαλπιγγα την ανθρωπινη φυση και αφου εγειρη τους νεκρους να αποδωση στον καθενα αναλογα με τα εργα του, διοτι ειναι κριτης ζωντων και νεκρων και αυτος ειναι η οδος και η αληθεια, γι’ αυτο και οσοι τον ακολουθουν δεν θα χρειασθουν οδηγο. Επειδη δε ειναι και ζωη, οσοι εκπληρωνουν τις αγιες εντολες Του και αν αποθανουν θα ζησουν, οπως παλι λεγει ο ιδιος σε αλλο σημειο: <<ο πιστευων εις εμε, καν αποθανη ζησεται>>.(.Ιωαβ.ια). Και <<εαν τις τον λογον μου τηρηση, θανατον ου μη θεωρηση εις τον αιωνα>>,
Ακουνε βεβαια τον λογο του Θεου και δαιμονες και ανθρωποι φαυλοι, αλλα οταν προκειται για τον λογο της σωτηριας δεν αρκει η απλη ακροαση, αλλα πρεπει κανεις να ακουσει και να εκπληρωσει οτι ακουσε. Δεν θα αντικρυσει λοιπον θανατο σε ολους τους αιωνες ο σταθερος φυλακας των θειων εντολων και προσταγματων του Χριστου. Αυτα τα λεγει ο Κυριος, οχι βεβαια επειδη καταργει τον σωματικο θανατο αλλα επειδη ως Θεος που ειναι δεν τον θεωρει ως θανατο. Επειδη φυσικα για το Θεο οχι μονο το να ζωοποιει το νεκρο και το φθαρμενο ειναι ευκολο, αλλα και το να οδηγει και το ανυπαρκτο στη γεννηση. Γι’ αυτο και λεει: <<νεανισκε σοι λεγω>> και σε προσταζω, σηκω επανω. Σε σενα τον αποθαμενο το λεγω, δεν σου βαζω ή εμφυσω αλλη ψυχη αντι εκεινη που ειχες, αλλα την ιδια ανακαλω κυριαρχικος να επιστρεψει με την δυναμη μου. Λαβε ζωην και σηκω ειπε επανω, διεταξε ο Δεσποτης και ο δουλος υπακουσε στο προγραμμα του Κυριου, και αφου εψυχωθη και κινηθηκε ανακαθισε και αρχισε να μιλαει μπροστα σε ολο τον κοσμο, για να μη νομισει κανεις οτι εσηλθε καποιο πονηρο πνευμα μεσα και κινησε το σωμα και αρα το γεγονος εγινε με φαντασια και απατη. Γι’ αυτο ανακαθισε ο νεκρος και λαλουσε , προς ικανη αποδειξη της κοινης και καθολικης αναστασης των νεκρων. Διοτι αυτα ειναι βεβαια και ασφαλη σημεια της αναστασης, πραγματι σωμα αψυχον ουτε να καθισει ουτε να μιλησει μπορει. Στη συνεχεια τον εδωσε στην μητερα ου, προς μεγαλυτερη αποδειξη και βεβαιωση του γεγονοτος. Και επειδη το θαυμα ηταν τοσο μεγαλο που προξενησε φοβο και καταπληξη σε οσους βρεθηκαν εκει, που δοξασαν το Θεο λεγοντας οτι. <<Προφητης μεγας εγηγερται εν ημιν, και οτι επεσκεψατο ο Θεος τον λαον αυτου>>. Δεν ειχαν σχηματισει ακομα την αντιληψη οτι ο Σωτηρας Χριστος ειναι Θεος, ομως ουτε αυτο ηταν μικρο, το να θεωρουν τον Κυριον ως μεγαλο Προφητη και μεγαλυτερο απο τους αλλους Προφητες, και απο αυτον τον νομοδοτη Μωυση, σιγα σιγα θα ανεβαιναν και σε υψηλοτερη αντιληψη και θα πιστευαν οτι ειναι Θεος αληθινος.
Η φημη του θαυματος διαδοθηκε τοτε σε ολη την Ιουδαια και σε ολα τα περιχωρα, γι΄αυτο και ο Κυριος δημιουργησε πολλους μαρτυρες του γεγονοτος, ωστε οι φθονεροι Ιουδαιοι οσο και να ηθελαν να τον διαβαλλουν και να κρυψουν τα θαυματα, να μη μπορουν.