Ο άνθρωπος του Θεού όλα τα κάνει προσευχή

[gkou]

Προσοχή στην διάθεση



Υπάρχουν ωστόσο μερικοί, που ύστερα από τόσα και τόσα και τέτοια παραγγέλματα, συμπεριφέρονται τόσο άσχημα την ώρα της προσευχής , ώστε και αν ακόμη κρύψουν το σώμα τους, φανερώνονται με τις φωνές τους, κραυγάζοντας σαν να βρίσκονται στους δρόμους και γελοιοποιούν τον εαυτό τους και με τη στάσι τους και με την φωνή τους. Δεν βλέπεις ότι και στην αγορά, αν κάποιος ζητιάνος πλησιάσει κάποιον με τέτοιον τρόπο και παρακαλεί με φωνές, θα κάνη αυτόν που παρακαλείται να απομακρυνθήκατε; Ενώ αν πλησιάσει ήσυχα και με τον τρόπο που πρέπει, τότε συγκινεί περισσότερο αυτόν που μπορεί να του κάνη την χάρη.

Όχι λοιπόν με την κλίση του σώματος , ούτε με την οξύτητα της φωνής, αλλά με την πρόθυμη διάθεση ας κάνουμε την προσευχή μας. Ούτε με θόρυβο και φασαρία και για επίδειξη, ώστε να διώξουμε και τους γύρω μας, αλλά με κάθε καλοσύνη, με την συντριβή της ψυχής και με δάκρυα που προέρχονται από τα βάθη της ψυχής μας.
Αλλά υποφέρεις ψυχικά και δεν μπορείς να μη φωνάζεις; Αλλά, όπως ακριβώς είπα, έτσι προσεύχεται και παρακαλεί αυτός που υποφέρει πάρα πολύ ψυχικά. Και ο Μωυσής υπέφερε και έτσι προσευχόταν και εισακούετο. Γι’ αυτό και του έλεγε ο Θεός: «Γιατί φωνάζεις σε μένα;» ( Εξ. 14,15 ) . Και η Άννα πάλι που δεν ακουόταν η φωνή της, πέτυχε όλα όσα θέλησε , επειδή φώναζε η καρδιά της. Και ο Άβελ πάλι όχι με τη σιωπή του, αλλά με τον θάνατό του προσευχόταν και με το αίμα του έβγαζε φωνές πιο δυνατές και από σάλπιγγες.

Κάνε την προσευχή σου μυστήριο. Ψάλλεις μαζί με τους Αρχαγγέλους.

Όπως λοιπόν ο άγιος εκείνος, στέναξε και συ˙ δεν σε εμποδίζω. Σχίσε, όπως συμβουλεύει ο Προφήτης, την καρδιά σου και όχι τα ρούχα σου ( Ιωήλ 2,13 ) . Κάλεσε από τα βάθη της ψυχής σου τον Θεό. «Από τα βάθη της ψυχής μου», λέγει «φώναξα σε σένα Κύριε» ( Ψαλμ. 129, 1 ) . Από κάτω, από τα βάθη της καρδιάς σου βγάλε την φωνή σου˙ κάνε την προσευχή σου μυστήριο. Δεν βλέπεις ότι και μέσα στα ανάκτορα δεν ακούγεται κανένας θόρυβος και επικρατεί μεγάλη ησυχία; Και συ λοιπόν, όταν μπαίνεις στα ανάκτορα, όχι στα γήινα, αλλά στα πολύ πιο φρικτά από αυτά, τα ουράνια, δείξε πολλή σεμνότητα. Διότι παίρνεις μέρος στο χορό των αγγέλων, κάνεις συντροφιά με αρχαγγέλους ,ψάλλεις μαζί με τα Σεραφείμ. Όλα αυτά τα τάγματα παρουσιάζουν πολλή τάξη και με πολλή φρίκη ψάλλουν εκείνη τη μυστική μελωδία, σαν μυστική υμνωδία στο βασιλιά των όλων Θεό.

Γίνε λοιπόν και συ ένας από αυτούς όταν προσεύχεσαι και ζήλεψε τη μυστική τους τάξι. Διότι δεν προσεύχεσαι σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό, τον πανταχού παρόντα, που ακούει προτού να μιλήσουμε και γνωρίζει τα απόρρητα της ψυχής μας.
Αν προσεύχεσαι έτσι, θα πάρεις πολύ μισθό. «Ο Πατέρας σου», λέγει, «που βλέπει στα κρυφά, θα σε ανταμείψει στα φανερά» ( Ματθ. 6,6 ) . Δεν είπε «θα σου χαρίσει», αλλά «θα σε ανταμείψει». Έγινε χρεώστης σου και με αυτό σε τίμησε πάρα πολύ. Και επειδή είναι αόρατος, τέτοια επιθυμεί να είναι και η προσευχή σου.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

[Νίκος]

"Ἔπαρσις τῶν χειρῶν μου...." (Μικρά κεφάλαια περί προσευχῆς)
Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου 2013



του π. Κων. Ν. Καλλιανού

1. Ὁ λόγος μου εἶναι πολύ φτωχός, ὥστε νά διαβεῖ τά ὅριά του καί νά προσεγγίσει τό μεγαλειῶδες τῆς προσευχῆς ἱερό τοπίο, ὅπου τό εἶναι εἰσέρχεται στήν εὐλογημένη συνάντηση μέ τό Θεό. Γιατί τήν ἐπιζητοῦμε αὐτή τή συνάντηση, μάλιστα σέ ὧρες πικραμένες, σέ στιγμές μοναξιᾶς καί ἀπελπισίας, ὅταν οἱ βεβαιότητες, ὅσον ἀφορᾶ τά ἀνθρώπινα πράγματα καί ζητήμτα, ἐξαντλοῦνται ἤ βαραίνουν, σέ σημεῖο νά μᾶς ὁδηγοῦν, νά μᾶς παρασύρουν σέ βυθούς ἀπωλεἰας. Γι᾿ αὐτό πολύ σωστά γράφτηκε πώς "προσευχή σημαίνει ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ, συνάντηση μέ τόν Θεό, καί προώθηση πιό πέρα ἀπό τή συνάντηση, στήν κοινωνία μαζί Του." (Μητροπολίτης Ἀντώνιος τοῦ Σουρόζ). Μέσα ἀπό τήν ἀναζήτηση λοιπόν αὐτή καί τή συνάντηση, ἀρχίζει νά δημιουργεῖται ἡ εἰλικρινής σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ἡ ὁποία καθορίζεται ἀπό τόν βαθμό τῆς πίστεως, δηλαδή τῆς ἐμπιστοσύνης, τήν ὁποία ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὡς κτίσμα, στό Θεό ὡς τόν Κτίστη καί Δημιουργό του.

2. Ἡ προσευχή εἶναι ἀσφαλῶς ἡ πιό εὐγενής καί ἐπίσημη ἐκδήλωση τοῦ θρηκευτικοῦ λεγομένου συναισθήματος τοῦ ἀνθρώπου (π. Κων. Καλλίνικος) Μόνο πού πρέπει ν᾿ αὐθύνεται μέ εἰλικρίνεια, συντριβή καί ταπείνωση στόν Κυριό μας κι ὄχι στόν ἑαυτό μας, ὅπως συμβαίνει ὅταν ὁ νοῦς μας δέν ἔχει ἀποκολληθεῖ ἀπό τήν αὐτοβέβαιότητά μας, ἀπό τήν αὐτάρκειά μας καί τήν φαρισαϊκή μας συμπεριφορά. Γιατί τότε ἡ προσευχή εἶναι μονόλογος, ἐπειδή δέν τόν ἀπασχολεῖ τόν προσευχόμενο νά καταφύγει στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στά μάτια καί στήν προσοχή τῶν ἀνθρώνων "διά τό θεαθῆναι", γιά τήν εἴσπραξη τῶν ἐπαίνων: ὅτι τάχα ἐπιτελεῖ ἐπιμελῶς τά "θρησκευτικά του καθήκοντα" καί δέν εἶναι "ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων" (Λκ.) Τό δυσάρεστο εἶναι πώς οἱ φαρισαϊκοί θρησκευτικοί ἐμπαιγμοί, τόσον ἀπό μερίδα, ὄχι καί εύκαταφρόνητη, τοῦ χτριστεπωνύμου πληρώματος, ὅσο καί ἀπό κάποιους λειτουργούς Του συνεχίζονται.... Καί ταῦτα πρός νουθεσίαν μας.

3. Ὁ ὅσιος Νεῖλος ἀναφέρει ὅτι "οἱ δαίμονες ἐχθρεύονται πολύ τήν προσευχή καί τούς εἶναι πολύ δυσάρεστη" (Λόγος περί προσευχῆς, μετ. π. Εύσέβιος Βίττης). Ὅμως αὐτό δέν τό πολυκαταλαβαίνουμε, γιατί μέσα στίς καθημερινές μας τίς μέριμνες μπερδεύεται κι ὀ σατανάς, σέ σημεῖο πού νά μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν προσευχή καί γενικότερα τήν ἐνασχόλησή μας μέ τά πνευματικά, βάζοντας τό λογισμό μας νά μᾶς καθησυχάζει μέ τήν ἀναβολή. Γι᾿ αὐτό καί ἡ ἀναβολή γεννᾶ τήν ἀπειθαρχία καί κατά συνέπεια τούς περισπασμούς. Αὐτό, μάλιστα, μᾶς προτρέπει καί ὁ ὅσιος Νεῖλος ὅταν λέγει: "Στῆθι ἐμπόνως καί προσεύχου εὐτόνωςκαί ἀποστρέφου τάς τῶν φροντίδων καί διαλογισμῶν ἐπιτεύξεις"δηλ. "Στάσου καί προσευχήσου ἔντονα καί σιχάσου τίς συνομιλίες τῶν φροντίδων τῶν λογισμῶν" (μετ. π. Εὐσέβιος)

4. Συνακόλουθη μέ τήν προσευχή εἶναι καί ἡ ἀγρυπνία, ἡ διαρκής δηλαδή ἐνθύμηση τῆς ἐγρηγόρσεως, ἤ ὅπως λέγει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: "Γρηγορεῖτε, ἤτοι εὑρίσκεσθε πάντοτε ἔξυπνοι (δηλ. ἄγρυπνοι) κί ἑτοιμασμένοι, ἐπειδή δέν ἠξεύρετε εἰς ποίαν ὥραν θέλει ἔλθει Κύριος διά νά ἀποδώσῃ εἰς τόν κάθε ἕνα κατά τά ἔργα του". Αὐτό παράλληλα ἀνακαλεῖ στή μνήμη μας τόν Κυριακό λόγο τῆς ἀγωνιώδους ἐκείνης καί φρικτῆς ὥρας στόν κῆπο τῆς Γεσθημανῆς. "Οὕτως οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι μετ᾿ ἐμοῦ;"(Μτθ.26,40) Γιά νὰ ἐξηγήσει ὁ ἱ.Εὐαγγελιστής, ὅτι αὐτή ἡ προσευχή τοῦ Κυρίου δέν ἦταν ὅπως οἱ προηγούμενες πού συναντοῦμε στά ἱ. Εὐαγγέλια (λ.χ. Μρκ. 1. 9 έξ. Μτθ 14, 22-23 κ.ἀ) Ἀλλά ἦταν ἒναγώνιος εὐχή, σύμφωνα μέ τό εὐαγγελικό λόγιο: "Καί γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο"(Λκ. 22, 44), γιά νά συνεχίσει ὁ χριστιανός φιλόσοφος Βλ. Πασκάλ καί νά πεῖ: "Ὁ Ἰησοῦς βρίσκεται σέ ἀγωνία, ὡστόσο ἄς μή μᾶς καταλάβει ὁ ὕπνος. Ἀφοῦ ὀ Ἰησοῦς βρίσκεται σέ ἀγωνία καί βάσανα ἄς προσευχηθοῦμε ἀκόμα πιό πολύ". Ἀλλά καί νά τονίσει ὀ π. Μιχ. Καρδαμάκης "Ἡ ἀγωνία τοῦ Χριστοῦ περιμένει καί τή δική μας ἀγωνία, ὅταν μᾶς ζητᾶ νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τά ἐπερχόμενα γεγονότα.."

5. Μοναξιά καί προσευχή· εἴσοδος στό "ταμιεῖον", κλείσιμο ἐρμητικό τῆς θύρας καί προσευχή "ἐν τῶ κρυπτῷ"(Μτθ. 6, 6). Γιατί τότε θά καθαιρεθεῖ καί τό παραμικρό ἴχνος φαρισαϊσμοῦ καί προσποιήσεως, ἐπάρσεως καί αὐτοβεβαιώσεως. Τότε ἡ συντριβή, τά δάκρυα, οἱ στεναγμοί καί γενικότερα ἡ γύμνωση τῆς ψυχῆς ἀπό τά προσωπεῖα θά ἔχει μεγαλύτερα καί οὐσιαστικότερα ἀποτελέσματα. Γιατί τὸ βαθύτερο πρόβλημα καί τό πλέον οὐσιαστικό εἶναι τό π ῶ ς εἰσέρχεσαι καί πόσο συχνά τό ἐπιχειρεῖς αὐτό. Ἐπειδὴ μέσα στὶς μέρες ποὺ ἔρχονται, εἶναι προτιμότερη ἡ εἴσοδος στὸ «ταμιεῖον» καὶ λιγότερο ὅπου ἀλλοῦ…….

* Στὴν ἱερὴ Μνήμη τοῦ σεβαστοῦ μου Μαρκέλλου μοναχοῦ Καρακαλλινοῦ

Πηγή: συν-οδοιπορία

[Φωτεινή]

Προσευχή: Μια σχέση μεταξύ δύο προσώπων



Διονύσιου Φαρασιώτη


Στην προσευχή υπάρχουν δύο άκρα. O άνθρωπος από τη μιά και ο Θεός από την άλλη. Eίναι μια σχέση μεταξύ προσώπων διαφορετικών που προχωρούν σε αμοιβαία συνάντηση. Γι’ αυτό το αν θα προκόψει κανείς στην ευχή, αν θα προχωρήσει κανείς γρηγορότερα ή βραδύτερα εξαρτάται από την ελεύθερη προαίρεση του ανθρώπου, αλλά και από το Θεό. Έχουμε να κάνουμε με ελεύθερα πρόσωπα. Aυτή η ελευθερία δεν παραβιάζεται από καμία μεριά. O άνθρωπος από τη μεριά του βάζει την καλή του προαίρεση, τους κόπους του, την επιθυμία του να πλησιάσει. O Θεός βάζει τη Xάρη Tου. Όλα αυτά που προσφέρει ο άνθρωπος όσο μεγάλοι κι αν φαίνονται οι ασκητικοί του αγώνες στα μάτια των ανθρώπων, τόσο μικροί, λίγοι, ασήμαντοι, ανύπαρκτοι φαίνονται αν τους συγκρίνουμε με τις προσφορές του Θεού. O άνθρωπος κάνει ένα βήμα και ο Θεός απαντάει με χίλια, για να μικραίνει την μεταξύ τους απόσταση.

Όμως αυτό το ένα, το μικρό, το ασήμαντο βηματάκι που θα κάνει ο άνθρωπος προς τη μεριά του Θεού είναι εντελώς απαραίτητο. Γιατί μ’ αυτό δείχνει τη διάθεση του, την καλή του προαίρεση, γιατί μ’ αυτό δίνει το «δικαίωμα» στο Θεό να τον πλησιάσει χωρίς να παραβιάσει την πνευματική του ελευθερία. O Θεός αντίθετα από το διάβολο, σέβεται πολύ την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν την παραβιάζει ποτέ· γιατί αγαπάει τον άνθρωπο· θέλει να έχει μαζί του μια σχέση αγάπης και η αγάπη υπάρχει μόνο μέσα στην ελευθερία των προσώπων. Όπου δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει αγάπη. O διάβολος είναι τύραννος, επειδή μισεί.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com