ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ

[Φοιτητής]

Δεν επιμένω, όσο μπορεί κανείς να συγκεντρωθεί και μάλλον καλύτερα όπως είπε και ο αδελφός aposal ότι πει ο πνευματικός.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος είχα δει ένα βίντεο με τον πατέρα Στέφανο Αναγνωστόπουλο και μου λύθηκε η απορία.

π. Χρ.: Εκεί στις «Περιπέτειες ενός προσκυνητού» που αναφέρατε προηγουμένως, γέροντα, αναφέρονται κάποιοι τρόποι δια την ευχή. Μπορείτε να μας πείτε, ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι; Δηλαδή, πώς τονίζουμε την ευχή, τι τονίζουμε, εγώ θυμούμαι στο Άγιον Όρος το περιβόλι της Παναγίας μας, άκουγα κάποιους μοναχούς να τονίζουν «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», κάποιοι άλλοι να τονίζουν «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», δεν ξέρω, αυτοί είναι τρόποι έτσι εκφράσεως της ευχής;

π. Στ.: Εδώ τονίζονται κάποιες λέξεις αλλά δεν είναι τρόποι ευχής. Η ευχή έχει τρόπους αλλά δεν έχει ούτε μεθόδους, ούτε τεχνικές. Είναι έκφρασις μιας βαθειάς κραυγής προς τον Θεόν για να μας λυπηθεί.

Το βίντεο

Η απομαγνητοφώνημενη Συνέντευξη

[Νίκος]

Επιθυμείτε να μάθετε κάτι σχετικό με την προσευχή;
Τι θα μπορούσα να σας πω που να μην το ξέρετε;



Πλησιάζοντας κανείς τον Κύριο αμέσως νοιώθει την ανάγκη να προσευχηθή. Σ’ αυτό βοηθούν οι εκκλησιαστικοί ύμνοι και τα προσευχητάρια. Καθώς όμως προσεύχεται κανείς, διαπιστώνει ότι η προσευχή του διασπάται και διάφοροι λογισμοί απασχολούν την ψυχή. Τότε χρειάζεται αγώνας. Όσο περισσότερο αγωνίζεται κανείς να συγκρατήση το νου , τόσο και η προσευχή γίνεται περισσότερο καθαρή. Η ψυχική ατμόσφαιρα δεν καθαρίζεται τελείως αν δεν ανάψη η πνευματική φλόγα. Αυτή είναι δώρο τη; θείας Χάριτος. Όταν ανάψη, η ακατάσχετη φλυαρία των λογισμών σταματά. Συμβαίνει στην ψυχή ό,τι συμβαίνει και στην αιμορροούσα, μόλις άγγιξε το ένδυμα του Κυρίου: «Έστη η ρύσις του αίματος αυτής» ( Λουκ. 8,44 ) .

Στην κατάστασι αυτή η προσευχή τείνη να γίνη αδιάκοπη, αδιάλειπτη. Εδώ εξασκείται συστηματικά η προσευχή του Ιησού, η συνεχής επανάληψις του «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με».

Έως εδώ φθάνει κανείς με την δική του προσπάθεια. Απ’ εδώ και πέρα η θεία Χάρις επεμβαίνει περισσότερο δραστικά.

Η προσευχή δίνεται από τον Θεό και δεν απορρέει από την ψυχική διάθεσι του ανθρώπου. Εισέρχεται μέσα του το πνεύμα της προσευχής και γεμίζει το εσωτερικό της καρδιάς του. Η ψυχή τότε αναβλύζει μόνη της την προσευχή. Βρίσκεται στην επήρεια του πνεύματος της προσευχής.

Εδώ υπάρχουν δύο στάδια: Στο πρώτο η ψυχή να αισθάνεται τα αισθάνεται και τα διακρίνει όλα. Βλέπει γύρω της, νοιώθει την κατάστασί της, κυβερνά τον εαυτό της, μπορεί ακόμη και να διακόψη την επίσκεψι της χάριτος του πνεύματος της προσευχής.

Στο δεύτερο στάδιο, καθώς διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες και ιδιαίτερα ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, έχουμε μια εντελώς διαφορετική κατάστασι. Χαρακτηρίζεται σαν έκστασις ή σαν αρπαγή. Η ψυχή, μεθυσμένη από την Θεία Χάρη, παύει να αισθάνεται τα γήινα και τα αισθητά. Αδυνατεί να ελέγχη τον εαυτό της και να επηρεάζη την κατάστασι στην οποία βρίσκεται.

Αναφέρεται στα πατερικά κείμενα ότι κάποιος άρχισε την προσευχή το βράδυ, περιήλθε σ’ αυτή την κατάστασι και συνήλθε το πρωί. Σ’ άλλους με η κατάστασις αυτή συνωδευόταν με λάμψι στο πρόσωπο ή μια ακτινοβολία γύρω του . Σ’ άλλους με αιώρησι πάνω από το έδαφος. Ο Απόστολος Παύλος σ’ αυτή την κατάσταση «ανήλθε μέχρι τρίτου ουρανού». Και οι άγιοι προφήτες με τον τρόπο αυτό μετέφεραν τις βουλές του Θεού.

Θαυμάστε το έλεος του Κυρίου. Λίγο κοπιάζει κανείς και σε τι ύψη αξιώνεται ν’ ανεβή! Γι’ αυτό πρέπει να ενθαρρύνουμε κάθε αδελφό: Αγωνίζου, αξίζει τον κόπο!».

«Ποτέ να μην προσεύχεσθε βιαστικά. Να προσεύχεσθε με έντονη συμμετοχή του νου και της καρδιάς στα νοήματα της προσευχής.

Να προετοιμάζεσθε πριν από την προσευχή μαζεύοντας τις σκέψεις και προσπαθώντας με συγκεντρωμένη προσοχή να σταθήτε ενώπιον του Κυρίου. Βασική προϋπόθεσις μια καλής προσευχής είναι η μετάνοια. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί και ο Θεός «πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ουκ εξουδενώσει». Σε κάθε προσευχή θυμηθήτε τις αμαρτίες ,στις οποίες πέσατε.

Τι προσπαθώ να κατορθώσω με την προσευχή; Να θερμανθή η καρδιά από αγάπη προς τον Θεό και να διατηρήται έντονη η αίσθησις της παρουσίας του Θεού. Σ’ αυτό βοηθεί πολύ η προσευχή του Ιησού: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Συχνά να λέτε αυτή την προσευχή , μέχρις ότου η γλώσσα συνηθίση να την επαναλαμβάνη μόνη της.

Για να προοδεύση κανείς στην προσευχή πρέπει να προσπαθή να στολίση την καρδιά του με όλες τις αρετές . Προπαντός με την ταπείνωσι, την μετάνοια και την αυταπάρνησι. Ο Θεός όλα τα βλέπει και όλα τα ακούει. Γνωρίζει όλα τα μυστικά μας. Γι’ αυτό ας καθαρίσουμε κάθε κηλίδα του εαυτού μας. Και όποτε μας έλθη στο νου ή στην καρδιά μας κάτι το ακάθαρτο, αμέσως ας το απομακρύνουμε και αμέσως ας καταφεύγουμε στην προσευχή».

Κάθε αναφορά του νου και της καρδιάς προς τον Θεό είναι πραγματική προσευχή. Εάν, καθώς εργάζεσθε, ενθυμήσθε τον Θεό, αυτό αποτελεί προσευχή.

Ο Μ. Βασίλειος θέτει το ερώτημα: «Πώς οι απόστολοι μπορούσαν να προσεύχωνται αδιάλειπτα;» Και δίνει την απάντηση: «Σ’ όλες τις εκδηλώσεις τους είχαν την σκέψι τους στον Θεό και ζούσαν διαρκώς αφωσιωμένοι σ’ Αυτόν. Αυτή η εσωτερική τους διάθεσις αποτελούσε αδιάλειπτη προσευχή».

Εσείς που ζείτε μέσα στον κόσμο, πρέπει αφ’ ενός ν’ απομακρύνετε από την καρδιά σας κάθε αμαρτωλό λογισμό και αφ’ ετέρου ν’ αφιερώνετε στον Θεό όλες σας τις δραστηριότητες. Αυτή η αναφορά στον Θεό μετατρέπει κάθε πράξι σε προσευχή.

Αναφέρει η Αγ. Γραφή ότι το αίμα του Άβελ βοά προς τον Θεό. Κατά παρόμοιο τρόπο και τα έργα που αφιερώνονται στον Θεό, βοούν προς Αυτόν.

Κάποτε πρόσφεραν σ’ ένα στάρετς εκλεκτό φαγητό . Μόλις το πήρε, είπε: «Τί άσχημα που μυρίζει…». Τον ρώτησαν: «Πώς συμβαίνει αυτό;». Και αυτός τους εξήγησε ότι το έστειλε άνθρωπος χωρίς καλή διάθεσι και ζωή.

Κάθε έργο εμποτίζεται μ’ εκείνα τα αισθήματα με τα οποία πραγματοποιείται. Όσοι έχουν καθαρή καρδιά το αισθάνονται αυτό. Όπως ευωδιάζουν τ’ άνθη , έτσι ευωδιάζουν τα έργα που γίνονται με καλή προαίρεσι. Η ευωδία των καλών έργων υψώνεται προς τον ουρανό, όπως το θυμίαμα.

Οι δοκιμασίες σας δεν σταμάτησαν. Νομίζετε ότι μάταια το επιτρέπει αυτό ο Θεός; Το επιτρέπει επειδή σας αγαπά. Με την δοκιμασία σας καθαρίζει, σας κάνει αστραφτερή σαν διαμάντι στον ήλιο. Σας εξομαλύνει ακόμη τον δρόμο για την βασιλεία των ουρανών. Η άμαξα με την οποία φθάνει κανείς εκεί είναι η υπομονή. Και την υπομονή μόνο με τις δοκιμασίες μπορεί κανείς να την αποκτήση. Γι’ αυτό ακριβώς και στέλνονται».

«Είθε ο Κύριος να ευλογή την προσπάθειά σας για την αδιάλειπτη προσευχή. Είναι απαράβατος πνευματικός νόμος να μας χαρίζη ο Θεός ό,τι ωφέλιμο Του ζητάμε. Η θεία βοήθεια πάντοτε είναι έτοιμη να μας δοθή και πάντοτε βρίσκεται κοντά μας. Πρέπει όμως να την ζητήσουμε. Πλούσια μας χαρίζεται όταν δεν υπάρχη από πουθενά αλλού συμπαράστασι και με όλη μας την καρδιά απευθυνώμαστε στον Κύριο.

Όσο όμως στηριζόμαστε αγέρωχα στις δικές μας ανθρώπινες δυνάμεις, ο Κύριος δεν επεμβαίνη. Είναι σαν να λέη: «Ελπίζεις να επιτύχης μόνος σου. Πιστεύεις στο είδωλο του εαυτού σου. Περίμενε λοιπόν…».

Είθε ο Κύριος να μας χαρίση «πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» ( Ψαλμ. 50, 19 ) , ώστε να καταφεύγουμε πάντοτε σ’ Αυτόν».

«Η ποιότης και η ποσότης της προσευχής φανερώνουν την κατάστασι των σχέσεών μας με τον Θεό και την στάθμη της πνευματικής μας ζωής. Γι’ αυτό βλέπουμε αγίους, ν’ αρχίζουν από την δύσι του ηλίου την προσευχή και να την συνεχίζουν όλη την νύχτα , μέχρι την ανατολή και ακόμη περισσότερο. Η προσευχή τους ανυψώνει προς τον ουράνιο Πατέρα και τους αγίους , που τους παρηγορούν και τους ευφραίνουν».

«Επιθυμείτε να γνωρίσετε την νοερά προσευχή. Καλό και υπέροχο έργο επιθυμείτε! Είναι όμως δύσκολο να προκόψη κανείς στην προσευχή του Ιησού, αν δεν συνηθίση να συγκεντρώνεται γενικά σε κάθε προσευχή. Ακολουθήστε γι’ αυτό τον εξής τρόπο:

Συγκεντρώνετε την προσοχή σας στα λόγια στα νοήματα ορισμένων ψαλμών ή άλλων μικρών προσευχών, που ταιριάζουν στην εσωτερική σας κατάστασι. Επαναλαμβάνετέ τους συχνά με βαθειά συναίσθησι και ανάμεσά τους παρεμβάλετε την προσευχή του Ιησού. Αργότερα προσθέστε την επίκλησι προς την Υπεραγία Θεοτόκο και τους αγίους, καθώς και δεήσεις για ζώντας και νεκρούς».

«Η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», είναι όπλο ισχυρό και αποτελεσματικό. Και τούτο διότι το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι φοβερό στους εχθρούς της σωτηρίας μας και ευλογητό στους αγίους».

«Η πραγματική προσευχή είναι θείο δώρο. Να παρακαλήτε θερμά τον Θεό να σας το χαρίση.

Η ψυχρότητα στον προσευχή είναι αποτέλεσμα κατακρίσεων, οργής και θυμού, κοσμικών ενδιαφερόντων και απασχολήσεων, σαρκικών ικανοποιήσεων και απολαύσεων… Φυλαχθήτε απ’ όλα αυτά και θα υποχωρήση».

«Εάν μόνη σας επιδιώκετε την μοναχική κουρά, ίσως δεν πρέπει να επιμένετε. Εμπιστευθείτε το θέμα αυτό στην διάκρισι της ηγουμένης. Όταν εκείνη σας το προτείνη, τότε σεις ασφαλώς πρέπει να συμφωνήσετε. Υπήρξαν περιπτώσεις δοκίμων που αρνήθηκαν και αργότερα υπέμειναν θλίψεις και στενοχώριες. Καλύτερα ν’ αποφύγετε αυτό το ενδεχόμενο.

Ευγνωμονείτε τον Θεό για τον πόθο της προσευχής, που νοιώθετε. Αυτός είναι το θεμέλιο της μοναχικής ζωής. Προσεύχεσθε συχνά, πρόθυμα και υπομονετικά. Έτσι θα φθάσετε στην αδιάλειπτη προσευχή . Προσευχηθήτε ειδικά γι’ αυτό. Ο Κύριος είναι κοντά σας. Προσπαθήστε να Τον σκέπτεσθε διαρκώς και να κρατάτε τον εαυτό σας σε ευλαβική συναίσθησι της παρουσίας Του».

Από το βιβλίο : « Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»
Μετάφρασις από τα ρωσικά
ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2004

Πηγή: gonia.gr

[Domna]

"Με την προσευχή σώζεσαι και σώζεις"
Κυριακή, 29 Μάιος 2011



Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.

-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω;

-Νά προσεύχεσαι. Γιά ὅλους. Καί περισσότερο γιά αὐτούς πού ξεσηκώθηκαν ἐναντίον σου. Καί στό σπίτι. Ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία, στήν θεία λειτουργία. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό.

-Καί τί θά βγεῖ μέ αὐτό, πάτερ; εἶπε πικραμένος.

-Θά τό ἰδεῖς. Τά «ψίχουλα», οἱ μαργαρίτες -οἱ μερίδες πού βγάζει ὁ ἱερέας στήν προσκομιδή, ὅταν διαβάζει ὀνόματα- συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων· ζώντων καί κεκοιμημένων. Καί κάποια στιγμή, αὐτές τίς μερίδες ὁ παπᾶς τίς ρίχνει μέσα στό ἅγιο ποτήριο, μέ τά λόγια: «Ἀπόπλυνε, Κύριε, τά ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου, τῷ Αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δηλαδή παρακαλεῖ τόν Χριστό νά ξεπλύνει μέ τό Αἷμα Του τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού μνημόνευσε.

Καί πρόσθεσε:
- Γι᾿ αὐτό, ἄν θέλεις, ἄκουσέ με. Γράψε τά ὀνόματα ἐκείνων πού σέ ἐπιβουλεύονται σέ ἕνα χαρτί καί δῶσε τα στόν ἱερέα, νά τά μνημονεύει στή λειτουργία· καί θά τό ἰδεῖς!

Ἀπό τότε πέρασαν μιά, δυό, τρεῖς ἑβδομάδες. Μετά ἀπό ἕνα μήνα, νάτος, πάλι στόν παπᾶ. Καί πέφτοντας μπροστά στά πόδια του, ἐξομολογήθηκε:
- Θαῦμα, πάτερ! Θαῦμα! Θαῦμα! Δέν θά τό πιστέψετε! Ἔκανα αὐτό πού μοῦ εἴπατε. Καί, νά! Αὐτοί πού μέχρι τώρα μέ μισοῦσαν, καί ἤθελαν τό κακό μου, τώρα μοῦ συμπεριφέρονται μέ τέτοιο σεβασμό, μοῦ δείχνουν τέτοια ἀγάπη πού δέν ξέρω, πῶς νά τό ἐξηγήσω. Τό στόμα τους, πού πρῶτα ἦταν ὅλο χολή, τώρα στάζει μέλι. Ὅπου καί νά σταθοῦν, μόνο καλές κουβέντες λένε γιά μένα!

Καί ὁ σεβάσμιος γέροντας συμπέρανε:
-Εἶδες, λοιπόν! Σοῦ τό ἔλεγα. Ἄφησε τό θέμα σου στό Θεό καί θά τό ἰδεῖς. Τώρα τό βλέπεις, ὁλοκάθαρα, πόσο ὁ Θεός φροντίζει γιά μᾶς.

Πάντοτε λοιπόν, καί σύ «ἐν ψαλτηρίῳ» νά τό ἀνοίγεις τό κάθε σου πρόβλημα. Νά προσεύχεσαι. Ἰδιαίτερα γιά «τούς ἐχθραίνοντάς σοι ματαίως» (Ψαλμ. 3,8 )· δηλαδή γιά ἐκείνους πού, χωρίς κανένα λόγο, σέ ἐπιβουλεύονται. Καί ὁ Θεός, θα τούς κάνει φίλους σου.

Πηγή: gareggys.gr

[Domna]

Γέροντας Βλάσιος: Βάλτε μπρος τη "μηχανή" της ψυχής
Πέμπτη, 09 Ιούνιος 2011 - Του Γιώργου Θεοχάρη



Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΒΛΑΣΙΟΣ,ΑΣΚΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΓ.ΟΡΟΥΣ ΣΤΟ AGIORITIKOVIMA.GR:

“Δούλη στο σώμα γίνεται η άλογη ψυχή, αν λοιπόν δεν προσέξουμε, η ψυχή μας υποδουλώνεται στις θελήσεις και τις επιθυμίες του σώματος και γίνεται δούλη η ψυχή της φθαρτής σάρκας", υπογράμμισε στο agioritikovima.gr ο 77χρονος ασκητής γέροντας Βλάσιος από το κελί της Γεννήσεως του Χριστού στα ξακουστά Κατουνάκια του Αγίου Όρους . Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του, ζητήσαμε από τον ερημίτη γέροντα να μας μιλήσει για την ψυχή,τη σωτηρία της και την αμαρτία.Αρνήθηκε όμως να δημοσιεύσουμε φωτογραφία του,καθώς είχαμε μία στο αρχείο μας,την είχαμε τραβήξει όταν κάποια στιγμή τον επισκεφθήκαμε στην απόκρυμνη καλύβα του,που ζει με επτά ακόμα μοναχούς.

''Όσο μπορείτε να αγωνίζεστε, η εσωτερική κατάσταση να είναι κατά θεόν ,να αισθανθείτε τη δύναμη της προσευχής. Ασχοληθείτε με τη ψυχή σας για νιώσετε κοντά του.Να λέτε συνεχώς “κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με”. Να βάλετε πρόγραμμα, τουλάχιστον μισή ώρα την ημέρα για τους αρχάριους πρέπει να είναι η προσευχή .

Άμα πάρει μπρος η μηχανή της ψυχής τότε ο Θεός φωτίζει και δίνει και τα υπόλοιπα. Μπορεί αν η ψυχή να είναι πνευματικά ..νεκρή και να μην το αντιλαμβάνεσαι. Να μη γίνουμε δούλοι του σώματος , αλλά της ψυχής που περιέχει το σώμα και αυτή πρέπει να κυριαρχεί .Αν η ψυχή γίνει δούλη του σώματος , ενώ είναι Κυρία και δέσποινα, αλίμονο μας!'' εξηγεί ο γέροντας Βλάσιος.

Kαι διευκρινίζει" Δεν πρέπει η ψυχή να υποδουλώνεται δια των ηδονών στο σώμα..Ειρήνη στον πόλεμο,μόνο έτσι θα κυριαρχήσει η αρετή. Ο πνευματικός αγώνας θα σώσει τη ψυχή σας, βρείτε έναν καλό πνευματικό,να εξομολογείστε και να σας καθοδηγεί. Επίσης, η προσευχή αλλάζει τον άνθρωπο, είναι η μεγαλύτερη αρετή και ο πονηρός αυτή μισεί περισσότερο. ο διάβολος πολεμάει τον άνθρωπο με τρεις τρόπους: Με τις κακές ή καλές σκέψεις, εννοώντας καλές σκέψεις ότι αρχικά εμφανίζονται έτσι, εκ των υστέρων όμως ….προκύπτουν δηλητηριώδης, δηλητήριο …που το καλύπτει με το μέλι. Τα συναισθήματα της λύπης, ακηδίας και αμέλειας. Και το τρίτο είναι η φαντασία,όταν γίνεστε φαντασοποιοί. Π.χ Μας φέρνει ένα πρόσωπο ή κατάσταση που μας ηδονίζει, συλλαμβάνει ο νους και συγκαταθέτει να γίνει η πράξη. Προσέξτε το πολύ αυτό, και μάλιστα εν ώρα προσευχής να αποβάλλεται. Αυτό είναι δόλωμα του διαβόλου, αγκιστρώνει τη ψυχή για να αμαρτήσει, είναι μεγάλος εφευρέτης και τεχνίτης της Αμαρτίας για την απώλεια των ψυχών μας.

Η ψυχή παγιδεύεται από αυτά και σκοτίζεται. Δια της φαντασίας ο πονηρός έχει ρίξει ακόμα και Αγίους.

Αναφορικά με τους μελλοντολόγους και τα μέντιουμ ο γέροντας είπε"Προσέχετε από τους τσαρλατάνους ψευδοπροφήτες

Όσοι απευθύνονται σε αυτούς αφεντικό δεν έχουν τον Χριστό. Και για να επιστρέψεις στον ΧΡΙΣΤΟ όταν προηγουμένως έχεις δοθεί σε μέντιουμ και κατ΄επέκταση στον Πονηρό, θέλει πολύ αγώνα. Είχε ήρθε κάποιος καθηγητής που είχε μυηθεί σε φιλοσοφικές πρακτικές και αγωνιστήκαμε πολύ για να διώξουμε το κακό από πάνω του. Μεγάλη ιστορία…

Μακριά από τους γκουρού, εάν εγκλωβιστείτε δεν είναι εύκολο να αποδεσμευτείτε. Είναι πολύ δύσκολο μετά."

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr

[gkou]

Για τη νοερά προσευχή (1)



...Κατά την ταπεινή μου γνώμη, εσύ που θέλεις να εργασθής μέσα στον κόσμο την Νοερά προσευχή, ΠΡΟΣΕΞΕ: Οφείλεις να φυλάγης τον εαυτό σου καλά. Να μην του επιτρέπης να παρασύρεται από το δόλιο πνεύμα της φαντασίας η οποία συλλαμβάνει με τον νου καταστάσεις ανύπαρκτες, αλλά να εκδιώκης ευθύς αμέσως κάθε πονηρή εικόνα , επαναλαμβάνοντας αδιαλείπτως το Όνομα του Ιησού Χριστού, δηλαδή το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και όταν την Ευχή τη λες με θέρμη και επιμονή, εξαφανίζεται σαν καπνός κάθε αισχρή και πονηρή εικόνα. Όπου δε ευρίσκεται το σώμα, εκεί να φροντίζης να συμμαζεύης τον νου σου και να ΠΡΟΣΕΧΗΣ ως ακοίμητος φρουρός , ώστε μεταξύ της καρδιάς σου και του γλυκυτάτου Ονόματος του Ιησού Χριστού να μην επιτρέπης την είσοδο άλλων λογισμών, εικόνων, εννοιών και σκέψεων.

Ν΄ αγωνίζεσαι με όλες σου τις δυνάμεις της ψυχής σου να έχης τον νου σου στα στενά συνδεδεμένο με την μνήμη του Θεού. Να αποφεύγης τα «κρυφοκοιτάγματα» και τις απρεπείς συνομιλίες με τους αισχρούς λογισμούς. Πρόσεχε ιδιαιτέρως τις πονηρές έννοιες , τις οποίες ο διάβολος , ο «πολύπειρος και άξιος στην μίμησι ζωγράφος», λέγει ο Γέροντάς μου, εισάγει στην καρδιά σου, πότε μεν ζωγραφίζοντας μορφές που αφυπνίζουν τα πάθη, πότε υποδεικνύοντας τρόπους για την πράξι της αμαρτίας και πότε εικονίζοντας στη φαντασία πρόσωπα και σχήματα βλαβερά. Σ’ εκείνον που ο δαίμονας βρήκε την θύρα του νου αφρούρητη και ανασφάλιστη και εισήλθε με την ελεύθερη συγκατάθεσί του μέσα του, σωματοποιεί ηδονικά τις αισχρές εικόνες , οι οποίες καταρρακώνουν την ψυχή σέρνοντάς την στο βάραθρο της αιωνίου απωλείας.
Κάποιος μοναχός ήτο προθυμότατος στην προσευχή φροντίζοντας μάλιστα να έχη και το μυαλό του, όπως νόμιζε, καθαρό από σκέψεις. Αλλά πέρα από την προσευχή, σ’ όλα τ’ άλλα ήτο απρόσεκτος και αμελής και προκοπή δεν είχε καμμιά.

Εν τούτοις είχε την ψευδαίσθησι ότι ήτο σωστός στην πνευματική του ζωή, επειδή τηρούσε όλους τους τύπους της προσευχής. ( Όπως λένε και σήμερα μερικοί: Ανάβω το κεράκι μου, καίω το καντηλάκι μου, φιλάω την εικονίτσα μου, πάω στην εκκλησίτσα μου, είμαι εντάξει!

Μπορεί όμως να μην είσαι εντάξει, γιατί δεν βγήκαν τα πάθη, δεν φρόντισες την αγριελαία της ψυχής σου να την μπολιάσης και να την κάνης καλιελαία, για να δώση καρπούς αγαθούς στον Θεό και στον πλησίον.)

Μια μέρα, λοιπόν, ένας δαίμονας πήγε στον Μέγα Μακάριο και του είπε με ειρωνεία:
- Τι παράξενοι που είστε εσείς οι ερημίτες, οι ασκητές και οι καλόγεροι και κάποιοι χριστιανοί εκεί στις πόλεις , που κάνουν τον έξυπνο!
- Γιατί; τον ρωτά ο άγιος.
- Να, ο τάδε μοναχός σας ξαφνικά μες κρατά κάτω από τη μασχάλη του και με σφίγγει δυνατά. Τόσο δυνατά , που δεν με αφήνει να φύγω, κάνοντας όλα τα θελήματά μου. Και ύστερα στέκεται ώρες ολόκληρες και λέει: «ρύσαι με από του πονηρού, Κύριε, ρύσαι με από του πονηρού, Κύριε», και με κρατάει ακόμα κάτω από τη μασχάλη του.

Ο Μέγας Μακάριος απόρησε και κάλεσε το μοναχό να δη πως περνάει στα διακονήματά του. Και διαπίστωσε ότι άλλοτε έδειχνε αδιαφορία, άλλοτε ήθελε να κάνη τον Γέροντα και να διατάζη, άλλοτε τον έτρωγε το σαράκι του φθόνου, μερικές φορές θύμωνε και ωργιζόταν δήθεν δίκαια για το άδικο των άλλων, αντιλογούσε, όταν του έκαναν παρατηρήσεις και δεν τις δεχόταν. «Και ποιός είσαι εσύ, που θα μου κάνης παρατήρηση; έλεγε. Εγώ όλη την ημέρα προσεύχομαι!». Πάντοτε του έφταιγαν οι άλλοι, ποτέ αυτός, γι’ αυτό και δεν ζητούσε ποτέ συγγνώμη. Επιπλέον ήτο και ανυπόμονος, πεισματάρης και φλύαρος.

Με λίγα λόγια πολλά ψυχικά πάθη τον τυραννούσαν κι αυτός ήτο ήσυχος και ΕΠΛΑΝΑΤΟ, επειδή δήθεν προσηύχετο. Η προσευχή του όμως ήτο τυπική.
Του έλειπε η ουσία και ο ταυτόχρονος αγώνας για την κάθαρσι εκ των αδυναμιών και των παθών της ψυχής του. Απαιτείτο υπακοή, ταπείνωσις, κόπος και μόχθος πολύς , πόνος και αιματοξερρίζωμα των κρυφίων και φανερών κακιών από την καρδιά του. Γιατί τότε μόνο θα ήτο η προσευχή του αποτελεσματική και θεοειδής…

Από το βιβλίο: “ H «ευχή» μέσα στον κόσμο”
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

[gkou]

Για τη νοερά προσευχή (2)

Εσύ ζης μέσα στον κόσμο. Στο σπίτι, στην υπηρεσία σου, να είσαι συνεπής και τυπικός με όλους. Απόφευγε όσους μπορούν να σε βλάψουν. Πρόσεχε μόνο μη δείχνης μπροστά τους ιδιαίτερη φιλία με άλλους. Θα το προσέξουν και θα βρης τον μπελά σου.
Γράφεις , ότι μέσα σου αισθάνεσαι κάποτε ένα πόνο στο στήθος, που σου φέρνει στενοχώριαν και πνιγμό. Αυτό, παιδί μου, να το προσέξης πολύ. Άλος πόνος είναι από την δίψαν της προσευχής. Άλλος προέρχεται από κάποιο δικαίωμα και από ακαταστασίαν.

Επρόσεξες αν καμμιά φορά αργήσης να φας, πώς η κοιλιά σου διαμαρτύρεται και πονά; Το ίδιο και η ψυχή , για όσους την συνήθισαν στην πνευματικήν τροφήν. Εγώ, αυτό το παθαίνω πολύ συχνά. Αν τύχουν μέριμνες και αναποδιές και δεν συγκεντρωθώ στην κανονική μου ώρα στην προσευχή, η καρδιά μου αισθάνεται τόσον πόνον, τόση δίψα, ώστε να υποφέρω χωρίς να με πειράξη κανένας. Αναγκαστικά τρέχω στο δωμάτιο. Σκύβω το κεφάλι στην καρδιά˙ ακριβώς εκεί που πονά. Κρατώ την αναπνοή μου όσον αντέχω, λέγοντας λαίμαργα συνέχεια την ευχή. Και 100 και 200 φορές μπορώ να πω σε μιαν εισπνοή…

… Είπαμεν όμως, ότι έχουμε και ένα άλλο είδος πόνου. Αυτό είναι της ακαταστασίας και του πειρασμού. Θα το προσέξης αυτό, αν σου τύχει από απροσεξίαν ή και δαιμονικήν συνέργειαν, να στεναχωρέσης κάποιον αδελφόν. Μόλις αυτός μέσα του τα βάζει μαζί σου, αμέσως μέσα στο στήθος σου αισθάνεσαι έναν πόνο ανακατεμένο με σύγχυση και ταραχή. Αν έχεις άδικο τρέξε αμέσως, βάλε μετάνοια, ζήτα συγνώμη. Μαλάκωσε τού άλλου την καρδιά, αν θέλης να μαλακώση ο Θεός και την δική σου.

Κάποτε ενώ έχουμε και το δίκαιο με το μέρος μας, ο άλλος νομίζει ότι φταίμε. Ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωσι , συμμετέχουμε από τη δαιμονικήν ακαταστασίαν του άλλου. Και πάλι θα βάλουμε μετάνοια. Θέλουμε δεν θέλουμε, θα πάρουμε πάνω μας το σφάλμα, αν θέλουμε να γαληνέψη η ψυχή μας. Ο Θεός φυλάξη μην τύχη κανένας δαιμονισμένος να τα βάλη μαζί μας. Εκεί πρέπει να είσαι πολύ δυνατός να τα βγάλης πέρα…

… Ύστερα απ’ όσα σου έγραψα γι’ αυτό το θέμα, εξέτασε μόνος σου τον εαυτό σου και θα βρης από πού προέρχεται κάθε πόνος μέσα σου. Μόνο πρόσεχε. Να κλείνεσαι όσο μπορείς στον εαυτό σου, για να μη δίνης δικαίωμα σε κανέναν.

Ερωτάς γιατί εγώ συστήνω να λέγης όρθια την ευχήν, ενώ γράφει στα πατερικά, ότι καλύτερα γίνεται συγκέντρωσις καθιστά σ’ ένα σκαμνάκι.

Το σκαμνάκι καλό είναι˙ όμως δεν είναι για σένα. Ούτε και για μένα ακόμα που κοντεύω να γεράσω. Παρατηρώ, όταν κάμνω όρθιος προσευχή, η ευχή τρέχει γρήγορα και καθαρά. Φέρνει κατάνυξι, δάκρυα, θεωρία και άλλα που δεν μπορείς τώρα να καταλάβης. Πολλές φορές, τόση ευωδία βγαίνει από το στήθος, όπου και το κελλί ακόμα μοσχοβολάει. Το ίδιο συμβαίνει και στον Γέροντα Αρσένιον. Είδες αυτό το Γεροντάκι; Να ‘ξερες τι χάριν έχει! Πολλές φορές σε τέτοιαν ηλικίαν, τόσο μεγάλη γλυκύτητα αισθάνεται σαν προσεύχεται και τόσην ευωδίαν, ώστε ξεχνιέται όρθιος ώρες ολόκληρες. Το αντίθετο συμβαίνει με τον π. Πρόδρομο. Ας είναι νέος, όταν κουραστή από την ορθοστασία, θολώνει το μυαλό του…

… Γράφεις, ότι λέγεις την ευχήν κάμποσην ώραν προφορικά. Όμως σου συμβαίνει κάτι σαν ενδοστρέφεια. Σε τραβά να κλείσης το στόμα, να λέγης μέσα σου με τον νουν. Αυτό είναι σημάδι μικρής προόδου. Όταν φωνάξουμε πολλήν ώραν με το στόμα, βάζοντας βία για να κατανοήσωμεν τα λεγόμενα, σιγά-σιγά μπαίνει η ευχή στην καρδιά˙ έρχεται αυτή η ενδοστρέφεια˙ πνίγεται ο λαιμός˙ δεν μπορεί να μιλήση το στόμα. Εν τω μεταξύ σφίγγουμε τον νουν˙ κρατούμε όσο αντέχουμεν την αναπνοήν και λέμε όσο μπορούμε πιο καθαρά την ευχήν. Αν μπορούσες να κατορθώσης την καθαράν προσευχήν και ν’ αποκτήσης εκείνα τα γλυκά δάκρυα που πηγάζουν κατόπιν αβίαστα, τότε θα σου ‘λεγα και πάρα κάτω…

Από το βιβλίο: «Ιωσήφ Μ.Δ.
ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ
Ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος
της νοεράς προσευχής»
Δ΄ΕΚΔΟΣΙΣ

[gkou]

"Το νεύρο της ψυχής"

Ο κοινός Κύριος μας παρέδωσε υπόδειγμα προσευχής λέγοντας: « Όταν προσεύχεσθε μη φλυαρήτε όπως οι ειδωλολάτρες˙ διότι νομίζουν ότι θα εισακουσθούν με την πολυλογία τους» ( Ματθ. 6,7 ) , ονομάζοντας βαττολογία την φλυαρία, που λέγεται με πολλά λόγια, αλλ’ είναι στερημένη από κάθε ωφέλεια.
Όταν λοιπόν ο Κύριος απαγορεύη την φλυαρία, με αυτό που λέγει υπαινίσσεται ότι δεν πρέπει οι προσευχόμενοι να ζητούν αυτά που φεύγουν και χάνονται , ούτε την ομορφιά του σώματος, που μαραίνεται από το χρόνο και καταστρέφεται από την αρρώστεια και σκεπάζεται από τον θάνατο˙ διότι τέτοιο είναι το σωματικό κάλλος ˙ είναι άνθος που ζει λίγο χρόνο, που φαίνεται για λίγο κατά την άνοιξι της νεότητος και που ύστερα από λίγο καταστρέφεται από την παλαιότητα του χρόνου.
Αν όμως κάποιος θέλη να εξετάση και την υπόστασί του, τότε θα μπορέση να το περιφρονήση περισσότερο. Διότι τίποτε άλλο δεν είναι, παρά φλέγμα και αίμα και ρεύμα και χυλός μασημένης τροφής. Διότι από αυτόν και τα μάτια και οι παρειές και οι μύτες και τα φρύδια και τα χείλη και όλο το σώμα ποτίζεται˙ και αν σταματήση κάποτε το πότισμά τους, οπωσδήποτε με αυτά θα λείψη και η ομορφιά του σώματος.
Ούτε να επιζητούν τον πλούτο των χρημάτων , που σαν τα νερά των ποταμών ρέει σε κάποια κατεύθυνσι και μετά προς άλλη και μεταβαίνει άλλοτε σ’ αυτόν και άλλοτε σ’ εκείνον, και φεύγει από αυτούς που τον έχουν και δεν ανέχεται να παραμένη σ’ αυτούς που τον αγαπούν και έχει αμέτρητους εχθρούς και σκόρους και ληστές και συκοφάντες και ναυάγια και πολεμικές επιθέσεις και επαναστάσεις λαών και κακουργίες υπηρετών και αφαιρέσεις εγγράφων και προσθήκες και μειώσεις και τα άλλα δεινά, όσα γεννιούνται σε όσους αγαπούν τα χρήματα από την φιλοπλουτία τους.
Ούτε να επιζητούν την δύναμι των αξιωμάτων˙ διότι και σ’ αυτήν γεννιούνται πολλές θλίψεις, φροντίδες που καταστρέφουν, συνεχείς αγρυπνίες, επιβουλές από τους φθονερούς , δολιότητες από αυτούς που μισούν, πολυλογία ρητόρων, που με τα πολύ πειστικά λόγια υποκλέπτει την αλήθεια και προξενεί μεγάλο κίνδυνο στους δικαστές.
Διότι υπάρχουν, πράγματι υπάρχουν μερικοί που είναι φλύαροι και λέγουν ανόητα, που ζητούν αυτά και τα παρόμοια από τον Θεό των όλων, δεν κάνουν όμως κανένα λόγο για τα αληθινά αγαθά. Και οι άρρωστοι βέβαια δεν διδάσκουν στο γιατρό τη χρήσι των φαρμάκων, αλλά μόνο ανέχονται όσα τους προσφέρει, έστω κι αν η μέθοδος της θεραπείας είναι επίπονη.
Ούτε όσοι ταξιδεύουν συμβουλεύουν τον κυβερνήτη πώς να κρατά το πηδάλιο και να κατευθύνη το σκάφος, αλλά κάθονται πάνω στα καταστρώματα και ανέχονται την δική του τέχνη, όχι μόνον όταν οδηγούνται από ευνοϊκούς ανέμους, αλλά και όταν βρίσκωνται στον έσχατο κίνδυνο . Και μόνο στο Θεό, που γνωρίζει πάρα πολύ καλά να μας δίνη ό,τι ακριβώς μας συμφέρει, δεν ανέχονται οι ανόητοι να παραχωρούν την ψυχή τους, αλλά ζητούν ως ωφέλιμα τα ολέθρια, κάνοντας όπως ο άρρωστος , που παρακαλεί το γιατρό να του δώση όχι εκείνα που τον απαλλάσσουν από την αρρώστεια, αλλ’ όσα τρέφουν την ύλη, την μητέρα της αρρώστειας.
Και βέβαια ο γιατρός δε θα ανεχθή την παράκλησι του αρρώστου, αλλά και αν ακόμη τον δη να χύνη δάκρυα και να θρηνή, θα ακολουθήση την επιταγή της επιστήμης του περισσότερο και δεν θα λυγίση από τα δάκρυά του˙ και την απείθεια αυτή δεν την ονομάζουμε απανθρωπιά, αλλά φιλανθρωπία. Διότι όταν υπακούη στον ασθενή και του χορηγή όσα τον ευχαριστούν, του συμπεριφέρεται όπως οι εχθροί του˙ όταν όμως του αντιστέκεται και πολεμά την επιθυμία του, συμπεριφέρεται με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία. Έτσι και ο γιατρός των ψυχών μας, δεν δέχεται να δώση σ’ εκείνους που του ζητούν εκείνα που θα τους βλάψουν. Ούτε πάλι οι φιλόστοργοι πατέρες δέχονται να δώσουν μαχαίρια ή κάρβουνα αναμμένα στα πολύ μικρά παιδιά τους που τα επιζητούν, διότι γνωρίζουν καλά ότι μία τέτοια ενέργεια θα τα βλάψη.
Μερικοί μάλιστα από αυτούς που δεν ξέρουν τι ζητούν στην προσευχή , έπεσαν στη χειρότερη ανοησία και δε ζητούν από τον Θεό στην προσευχή τους μόνο ομορφιά σώματος και πλούτο και εξουσία και όλα τα παρόμοια, αλλά και καταριώνται τους εχθρούς τους και παρακαλούν να πέση πάνω τους κάποια τιμωρία και Εκείνον που με την προσευχή τους ζητούν για τον εαυτό τους να γίνη ήρεμος και φιλάνθρωπος, θέλουν Αυτόν με την προσευχή τους να Τον κάνουν για τους εχθρούς τους σκληρό και απάνθρωπο.
( Περί του κατά Θεόν … . ΕΠΕ 26, 124-128. PG 51, 26-27 )


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

[Domna]

Μόνο προσευχή μπορούμε να κάνουμε



“Μόνο προσευχή μπορώ να κάνω πλέον…”

Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό από άλλους ή το έχουμε πει και οι ίδιοι; Είναι αλήθεια: ΜΟΝΟ προσευχή μπορούμε να κάνουμε… αλλά συνήθως δεν το λέμε μ’ αυτή την έννοια.

Συνήθως, υπάρχει ένας στεναγμός, ένα ανασήκωμα των ώμων και μετά λέμε “καλά, μόνο προσευχή μπορώ να κάνω πλέον”. Α φού πρώτα έχουμε ψάξει κάθε κοσμική και ανθρώπινη λύση για το κάθε πρόβλημα: προβληματικές σχέσεις, ασθένειες, μοναξιά, προβλήματα στη σχολή, παρανοήσεις μεταξύ των φίλων ή της οικογένειας, κ.λπ. Αν και ίσως να μην είναι αυτή η πρόθεση εκείνου που το λέει, αυτό συχνά μεταφράζεται ως εξής: “Κοίτα, εγώ, με την πανσοφία μου, τις απέραντες ικανότητες και δεξιότητές μου, έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να το λύσω αυτό το πρόβλημα και τίποτα δεν πέτυχε. Οπότε, Κύριε, ίσως, λέω ίσως, Εσύ μπορείς να κάνεις κάτι. Έχω εξαντλήσει όλες μου τις δυνάμεις και δεν έχω πια πού αλλού να καταφύγω”.

Η αλήθεια είναι ότι ΜΟΝΟ προσευχή μπορούμε να κάνουμε. Είναι το ισχυρότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας, για τους αγαπημένους μας και για τον κόσμο. Αν έχουμε συνεχώς το Θεό ενώπιον μας και στρεφόμαστε σ’ αυτόν για τα πάντα, τότε ακολουθούμε τη σωστή σειρά. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι θα κάτσουμε κάτω και δε θα κάνουμε τίποτα. Όχι. Πρέπει να έρθουμε σε τέτοια συνεργασία με το Θεό: ο άνθρωπος τεντώνει το χέρι του από τη γη και ο Θεός κλίνει από τον ουρανό. Πρέπει, βέβαια, να κάνουμε αυτό που μας αντιστοιχεί, αλλά πρέπει να αντιστρέψουμε το σύστημα με το οποίο χειριζόμαστε τις καταστάσεις: πρώτα στρεφόμαστε στο Θεό και έπειτα με Αυτόν πάντα στην καρδιά μας και τα χείλη μας, ψάχνουμε τη βοήθεια στα μέσα που Εκείνος μάς έχει δώσει. Το δύσκολο κομμάτι είναι να τα αφήσουμε όλα στα χέρια του Θεού πρώτα και έπειτα να δουλέψουμε μαζί Του.

Ένα τέτοιο παράδειγμα βλέπουμε στις ορθόδοξες χώρες, ιδιαίτερα στις εκκλησίες που έχουν ολόσωμα λείψανα Αγίων. Οι φοιτητές έρχονται στο ναό από πολύ νωρίς το πρωί πριν το μάθημα για να προσκυνήσουν τα λείψανα και προσεύχονται σε αυτά, ειδικά τις μέρες μιας δύσκολης εξέτασης. Σίγουρα, ο φοιτητής έχει μελετήσει σκληρά για τις εξετάσεις, αλλά ξέρει ότι χωρίς τη βοήθεια του Κυρίου, αυτό είναι μάταιο. “ Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων (Ψαλμ. 128, 1) .

Ο Γέρων Κλεόπας συμβούλευε πάντα τους ανθρώπους: όταν η μητέρα σας, το παιδί σας, ο σύζυγός σας, οποιοσδήποτε είναι άρρωστος, καλέστε πρώτα τον ιερέα, όχι το γιατρό! Η εκκλησία έχει προσευχές για ό,τι μπορείτε να φανταστείτε και αυτές οι προσευχές είναι πολύ αποτελεσματικές. Στραφείτε, πρώτα, σ’ αυτές τις προσευχές και έπειτα προχωρήστε. Εάν χτίζετε σπίτι υπάρχει ευχή για την έναρξη αυτής της απόπειρας, για τα ταξίδια υπάρχουν ευχές, για τη μελέτη υπάρχουν ευχές… Κάτι που βεβαιώνει το όφελος αυτών των προσευχών εδώ στο μοναστήρι σχετίζεται με τα κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής που έχουμε. Πολλοί μάς ρωτάνε πώς και τα κοτόπουλα δεν έχουν γίνει θήραμα για τα πολλά αρπακτικά ζώα που περιπλανώνται στο κοντινό δάσος. Η απάντηση: κάθε χρόνο, στη γιορτή του αγίου Βλασίου, προστάτη των οικόσιτων ζώων, γυρνάμε το κοτέτσι με τον ιερέα, τραγουδώντας το τροπάρι του ιερομάρτυρος και έτσι τα κοτόπουλα παίρνουν ευλογία. Αν, κάποια στιγμή, μια-δυο κότες εξαφανίστούν (πράγμα που στα έξι χρόνια έχει συμβεί περίπου τρεις φορές), κλειδώνουμε τις υπόλοιπες στο μαντρί για μερικές εβδομάδες, ενώ συνεχίζουμε να προσευχόμαστε στον άγιο Βλάσιο να μας προστατέψει ξανά.

Προσευχηθείτε πρώτα και μετά πάρτε τα άλλα μέτρα, αλλά κρατήστε το βλέμμα σας στο Θεό.

Στην πραγματικότητα, η προσευχή είναι ένα μόνο μέρος μιας μικρής τριάδας: δεν περιορίζεται μόνο στο να ζητάμε από το Θεό να εκπληρωθεί το αίτημά μας. Τα άλλα δύο μέρη αυτής της μικρής τριάδας είναι η ελεημοσύνη και η νηστεία. Στις παραδοσιακά ορθόδοξες χώρες, είναι πολύ κοινό να συναντήσεις κάποιον που, είτε κάνει μια προσφορά σε μια εκκλησία, είτε σε κάποιον που έχει ανάγκη, ακόμη και κάποιον άγνωστο στο δρόμο και λέει “σε παρακαλώ, δέξου αυτό εδώ. Ο αδελφός μου είναι άρρωστος και χρειάζεται το έλεός Του”. Το ενδιαφέρον είναι ότι η απάντηση από τον παραλήπτη δεν είναι “ευχαριστώ”, αλλά “ας το πάρει ο Θεός”. Βέβαια, αυτό αποτελεί μέρος της προσευχής των ανθρώπων για να ελεηθεί ο αγαπημένος τους. Αυτή η προσφορά είναι μια θυσία και είναι το δεύτερο μέρος της τριάδας.

Η προσφορά μιας θυσίας ως ικεσία στην προσευχή είναι, βεβαίως, βιβλική συνήθεια. Στην Παλαιά Διαθήκη, το σφάγιο ήταν πάντα ένα νεαρό ζώο που ήταν πεντακάθαρο. Αλλά μήπως υπάρχει πολυτιμότερη θυσία σε όλη την Ιστορία από όταν ο ίδιος ο Κύριός μας θυσίασε τον εαυτό Του επάνω στο σταυρό για τη σωτηρία μας; Όταν προσευχόμαστε με την καρδιά μας στο Θεό και του ζητάμε να μας βοηθήσει, πρέπει επίσης να προσφέρουμε ό,τι θυσία μπορούμε. Αυτό είναι ένας καθαρισμός του εαυτού μας, τον οποίο βεβαίως τον δέχεται ο Κύριος. Όποια κι αν είναι η ελεημοσύνη μας (οικονομική, υλική, εργασίας, κ.λπ.), πρέπει να είναι πραγματικά μια θυσία, και όχι απλά από το πλεόνασμά μας.

Το τρίτο μέρος αυτής της μικρής τριάδας είναι η νηστεία. Όταν έχουμε μεγάλη ανάγκη του θείου ελέους, προσευχόμαστε, θυσιάζουμε, και πέρα από τις ορισμένες ημέρες και περιόδους, προσθέτουμε κι άλλη νηστεία. Πολλοί γέροντες συμβουλεύουν τους ανθρώπους που βρίσκονται σε τέτοια ανάγκη να προσθέσουν τη Δευτέρα σαν ημέρα νηστείας, ή να μην τρώνε τίποτα κάθε μέρα μέχρι το μεσημέρι.

Αυτή η νηστεία και η ελεημοσύνη, μαζί με την προσευχή, μας βοηθούν επίσης να γνωρίσουμε τις αμαρτίες μας. Οι άγιοι Πατέρες μάς λένε ότι τα δεινά, οι δοκιμασίες και οι ασθένειες μάς συμβαίνουν για έναν από τους εξής τρεις λόγους: είτε από το διάβολο για να μας οδηγήσει μακριά από το Θεό, είτε από τον ίδιο το Θεό για να μας ξυπνήσει και να μας επαναπροσανατολίσει εκεί όπου ανήκουμε, είτε από τις αμαρτίες μας. Στη σύγχρονη κοινωνία, έχουμε χάσει τη διάθεση να παραδεχτούμε ότι κάτι μας συμβαίνει εξαιτίας των δικών μας πράξεων ή λαθών. Πάντα πρόκειται για το σφάλμα κάποιου άλλου, ποτέ το δικό μας. Η αλήθεια είναι ότι αμαρτάνοντας όχι μόνο φέρνουμε δοκιμασίες στον εαυτό μας, αλλά μπορεί να κάνουμε και τους άλλους να υποφέρουν. Η σύμπασα κτίση έπεσε και υπέφερε, και συνεχίζει να υποφέρει, εξαιτίας των δικών μας αμαρτιών. Οι αμαρτίες μας έχουν και αιώνιες και πρόσκαιρες συνέπειες, αλλά ξέρουμε επίσης ότι με την αληθινή μετάνοια και εξομολόγηση αυτές οι συνέπειες μειώνονται και συχνά εξαλείφονται.

Έτσι, εν μέσω δοκιμασιών, αναγκών και ταραχών, ας προσευχηθούμε πρώτα, ας δώσουμε ελεημοσύνες θυσίας και ας νηστέψουμε, εξετάζοντας τις δικές μας αμαρτίες, καθώς ικετεύουμε το Θεό να μας δώσει ό,τι είναι καλό και αναγκαίο για τις ψυχές μας, για τους αγαπημένους μας, για τον κόσμο. Ο Θεός πράγματι απαντά σε αυτές τις προσευχές… αλλά όχι πάντα με τον τρόπο που θέλουμε. Οι τρόποι Του σίγουρα δεν είναι σαν τους δικούς μας, και το μυαλό μας δεν μπορεί να κατανοήσει ή να εξιχνιάσει την κρίση Του. Όταν η απάντησή Του στις ικεσίες μας δεν είναι αυτή που θέλουμε, πρέπει και πάλι με ευχαριστία να εμπιστευθούμε το έλεος και την κρίση Του. Γιατί, αν ξανακοιτάξουμε τη ζωή μας και δούμε εκείνες τις φορές που φαινόταν ότι ο Θεός δεν απάντησε την προσευχή μας όπως θέλαμε, σχεδόν πάντα θα δούμε ότι την απάντησε όπως χρειαζόταν για τη σωτηρία μας.

Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Όταν στρεφόμαστε πρώτα στο Θεό και τον έχουμε ενώπιον μας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, ειδικά σε περιόδους δοκιμασίας, και αναγνωρίζουμε ταπεινά ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, τότε στ’ αλήθεια, δε μας εγκαταλείπει. Πράγματι, θυμηθείτε ότι ΜΟΝΟ προσευχή μπορούμε να κάνουμε: πριν, κατά και μετά από ένα καθήκον, πριν, κατά και μετά από μια δοκιμασία, σ’ όλη μας τη ζωή, εμπιστευόμενοι πλήρως το Θεό.

Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, με τέτοια συνεργασία, τείνοντας το χέρι στο Θεό, ικετεύοντας το έλεός, τη βοήθεια και την καθοδήγησή Του, καθώς εκείνος κλίνει προς το μέρος μας για να πιάσει το τεντωμένο μας χέρι και να μας οδηγήσει στο μονοπάτι της ειρήνης.

Πηγή: περιοδικό “Το Πέπλο” της Ι.Μ. Παναγίας Φοβεράς Προστασίας Lake George :: Προσαρμογή από τον εξαίρετο ιστοχώρο http://www.orthodoxinfo.com

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση

[gkou]

Η πολύχρονη προσευχή του Ισαάκ

Ήθελα να πω περισσότερα, και να σας αναφέρω και άλλους λόγους για τους οποίους ήταν στείρα η Ρεβέκκα και η Ραχήλ, αλλά ο χρόνος δε μας επιτρέπει και με βιάζει να γυρίσω το λόγο πίσω και να σας μιλήσω για την δύναμι της προσευχής. Γι’ αυτό άλλωστε ανέφερα όλα αυτά, για να μάθετε ότι τη στείρωσι της γυναίκας την έλυσε η προσευχή του Ισαάκ και μάλιστα προσευχή πολυχρόνια. «Προσευχόταν» , λέγει, «Ο Ισαάκ για τη Ρεβέκκα τη γυναίκα του και η προσευχή του εισακούστηκε από τον Θεό» ( Γεν. 25, 21 ) . Και μη νομίσης ότι παρεκάλεσε τον Θεό και εισακούσθηκε αμέσως, αλλά αφιέρωσε πολύ χρόνο παρακαλώντας το Θεό.
Και αν θέλετε να μάθετε πόσο χρόνο, εγώ θα σας πω με ακρίβεια. Είκοσι χρόνια κατανάλωσε παρακαλώντας τον Θεό. Από πού γίνεται αυτό φανερό; Από τη συνέχεια της διηγήσεως . Θέλοντας η Γραφή να φανερώση την πίστι και την υπομονή και την ενάρετη ζωή εκείνου, δεν απέκρυψε ούτε το χρόνο , αλλά μας τον φανέρωσε κι αυτόν κάπως σκοτεινά για να διεγείρη την ραθυμία μας, αλλά όμως δεν μας τον άφησε άγνωστο. ‘Άκουσε λοιπόν πώς έμμεσα μας φανέρωσε χρονικό διάστημα της προσευχής˙ « Ο Ισαάκ ήταν σαράντα ετών», λέγει, «όταν νυμφεύθηκε τη Ρεβέκκα , την θυγατέρα του Βαθουήλ του Σύρου» ( Γεν. 25,21 ) . Έμαθες πόσων ετών ήταν όταν νυμφεύθηκε. Λέγει η Γραφή ότι ήταν σαράντα ετών όταν πήρε τη Ρεβέκκα. Και αφού μάθαμε πόσων χρονών ήταν όταν νυμφεύθηκε, ας μάθουμε και πότε έγινε πατέρας και πόσων ετών ήταν τότε όταν γέννησε τον Ιακώβ και θα μπορέσουμε να δούμε πόσο χρόνο έμεινε στείρα η γυναίκα και ότι αυτό το διάστημα ολόκληρο παρακαλούσε το Θεό.
Πόσων ετών λοιπόν ήταν όταν γέννησε τον Ιακώβ; «Εξήλθε», λέγει «ο Ιακώβ κρατώντας με το δεξί του χέρι τη φτέρνα του αδελφού του˙ γι’ αυτό τον ωνόμασε Ιακώβ, και εκείνον Ησαύ. Ο Ισαάκ ήταν εξήντα ετών όταν τους γέννησε « ( Γεν. 25,25 ). Αν λοιπόν όταν νυμφεύθηκε τη Ρεβέκκα ήταν σαράντα ετών και όταν γέννησε τα παιδιά ήταν εξήντα , είναι φανερό ότι για είκοσι χρόνια έμεινε στείρα η γυναίκα του και όλο αυτό το διάστημα ο Ισαάκ παρακαλούσε το Θεό.
Έπειτα δεν ντρεπόμαστε και δεν κρυβόμαστε, όταν βλέπουμε τον δίκαιο να επιμένη είκοσι χρόνια και να μην απομακρύνεται και εμείς με την πρώτη παράκλησι ή το πολύ με την δεύτερη να εξαντλούμαστε και να δυσανασχετούμε; Μολονότι αυτός είχε πολλή παρρησία προς το Θεό, εντούτοις δε δυσανασχετούσε για την αναβολή της εκπληρώσεως του σκοπού του, αλλά επέμενε καρτερικά. Εμείς όμως μολονότι είμαστε γεμάτοι από αναρίθμητες αμαρτίες και έχουμε πονηρή συνείδησι και δεν δείχνουμε ούτε την παραμικρή συμπάθεια προς τον Κύριο, αν δεν εισακουσθούμε, πριν ακόμη μιλήσουμε, στενοχωρούμαστε, απελπιζόμαστε, απομακρυνόμαστε από την προσευχή˙ γι’ αυτό και φεύγουμε πάντοτε χωρίς καμιά ωφέλεια. Ποιός παρεκάλεσε τον Θεό για είκοσι ολόκληρα χρόνια για ένα πράγμα όπως αυτός ο δίκαιος ; Μάλλον όχι είκοσι χρόνια, αλλά μόνο είκοσι μήνες;
Χθες λοιπόν, σας έλεγα ότι είναι πολλοί αυτοί που προσεύχονται με χασμουρητά και νωθρότητα και τεντώνονται και γυρίζουν από εδώ και από εκεί συνέχεια και προσεύχονται με μεγάλη αδιαφορία. Σήμερα όμως παρετήρησα ότι την ώρα των προσευχών γίνεται και μία άλλη κατάχρησι πιο καταστρεπτική από εκείνη. Διότι πολλοί πέφτοντας κάτω μπρούμυτα και κτυπώντας το μέτωπο στη γη και χύνοντας πικρά δάκρυα και σηκώνοντας τα χέρια και δείχνοντας μεγάλη προθυμία , χρησιμοποιούν αυτό το ζήλο και τη προθυμία εναντίον της ιδικής των σωτηρίας. Διότι δεν παρακαλούν το Θεό για τα δικά τους αμαρτήματα, ούτε ζητούν συγχώρεσι για τα δικά τους πλημμελήματα, αλλά όλο τους αυτό το ζήλο τον στρέφουν εναντίον των εχθρών˙ και κάνουν το ίδιο σαν κάποιος ν’ ακονίση το ξίφος και να μη χρησιμοποιήση το όπλο εναντίον των εχθρών , αλλά να το βυθίση στο λαιμό του. Έτσι και αυτοί˙ δεν προσεύχονται για τη συγχώρεσι των δικών τους αμαρτιών, αλλά για την τιμωρία των εχθρών, το οποίο σημαίνει ότι ωθούν το ξίφος εναντίον του εαυτού τους.


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

[gkou]

ΙΒ΄
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ι΄

Επισκέφθηκαν κάποτε τον αββά Λούκιο, που έμενε στο Ένατο, κάποιοι μοναχοί που ανήκαν στους λεγόμενους «Ευχίτες». Κι ο Γέροντας τους ρώτησε:
- Ποιο είναι το εργόχειρό σας;
- Εμείς δεν αγγίζουμε κανένα εργόχειρο, απάντησαν εκείνοι, σύμφωνα με το λόγο του απόστολου Παύλου, που είπε να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, συνέχεια.
- Καλά, δεν τρώτε; τους ρωτάει ο Γέροντας.
- Τρώμε, απαντούν.
- Κι όταν τρώτε, τους ξαναρωτά, ποιος προσεύχεται για σας;
Εκείνοι σιωπούν. Τους ρωτάει πάλι:
- Δεν κοιμάστε;
- Ναι, απαντούν.
- Κι όταν, λοιπόν, κοιμάστε, ποιος προσεύχεται για σας;
Κ’ εκείνοι κοιταζόντουσαν με απορία, μην έχοντας τι ν’ απαντήσουν. Και τότε τους λέει ο Γέροντας:
- Συγχωρήστε με, αλλά απ’ ό,τι λέτε, φαίνεται καθαρά πως δεν πράττετε όπως διδάσκετε. Να σας πω, λοιπόν, κ’ εγώ το εργόχειρό μου, για να ιδήτε, πως και το εργόχειρό μου δεν αφήνω, και η προσευχή μου είναι αδιάλειπτη, χωρίς καμία διακοπή. Έτσι, κάθομαι μπροστά στο Θεό, αφού έχω βρέξει τα βλαστάρια από τα φύλλα των φοινίκων, και πλέκοντας μ’ αυτά το σχοινί, λέω το «Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και καλά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου». Αυτό δεν είναι προσευχή;
- Ναι, απάντησαν εκείνοι.
Και συνεχίζει ο Γέροντας:
- Όταν, λοιπόν, δουλέψω σ’ αυτή την εργασία όλη τη μέρα, βγάζω ένα μεροκάματο γύρω στα δεκάξι νουμία. Απ’ αυτά προσφέρω τα δυο σ’ όποιον έρθει στη θύρα μου και τα ‘χει ανάγκη, και τα υπόλοιπα κρατώ εγώ για τη δική μου διατροφή. Και μ’ αυτό τον τρόπο, όταν εγώ τρώγω ή κοιμούμαι, προσεύχεται για μένα εκείνος, που πήρε μερίδιο από τα δύο νουμία. Έτσι, με τη χάρη του Θεού, σ’ εμένα εφαρμόζεται ο λόγος του Αποστόλου, δηλαδή το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι» .


Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ