ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΙΟΥ,ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ κ. ΜΑΡΚΟΥ
«καί Αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν.49,10)
Στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, πολλά χρόνια, αἰῶνες πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα προσδοκοῦσε τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία, τοῦ Σωτῆρα καί Λυτρωτῆ. Ἡ προσδοκία αὐτή ὅλων τῶν ἐθνῶν τῆς γῆς, μονοθεϊστικῶν ἤ πολυθεϊστικῶν, ὑπῆρξε συνέπεια ἀφ’ ἑνός μέν τῆς ἀναζητήσεως τοῦ ἀνθρώπου νά γνωρίσει τόν «Μεγάλο ἀναμενόμενο τοῦ δύστυχου, πεσμένου ἀνθρώπου», ἀφ’ ἑτέρου δέ τῆς διακαοῦς νοσταλγίας του γιά τή Λύτρωση. Γι’ αὐτό ἡ θεανθρώπινη προσδοκία προβάλλει ὡς τό πανανθρώπινο αἴτημα προχριστιανικῶν ἐθνῶν.
Σ’ ὅλη τήν Ἀσία εἶχε διαδοθεῖ ἡ πίστη σέ κάποιο ἐρχόμενο Μεγάλο Μεσίτη. Στήν Κίνα ἡ θεανθρώπινη προσδοκία προβάλλει, ἀπό τόν 6ο αἰ. π. Χ., ὡς προσδοκία «τοῦ Ἁγίου» ἀπό τήν Δύση, τόν ἐρχομό ἑνός μεγάλου Βασιλέα, πού θά κυριαρχήσει σ’ ὅλες τίς χῶρες τῆς γῆς μέ δικαιοσύνη, εἰρήνη καί χαρά.
Ἔντονη εἶναι ἡ νοσταλγία τοῦ λυτρωτῆ στούς Ἰνδούς. Στό Βεδισμό, τό ἀρχαιότατο ἰνδικό θρήσκευμα, ὁ Θεός προσδοκᾶται νά ἐνανθρωπήσει ἀποστελλόμενος ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα, ὡς μεσίτης Θεοῦ καί κόσμου. Στό Μαχαγυάνα Βουδισμό, μεταγενέστερο, ἐξελιγμένο Βουδισμό, ὁ Βούδας πού ἔδρασε τόν 5ο αἰ. π.Χ., προεῖπε: «Μετά 500 ἔτη θά χρεωκοπήσει ἡ διδασκαλία μου». Στό Θιβετικό Βουδισμό διατυπώνεται ἡ προσδοκία λυτρώσεως τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό τόν Βασιλέα τῶν ἐθνῶν, διά μέσου Παρθενογέννητου θεανθρώπου λυτρωτῆ, υἱοῦ τοῦ ὑψίστου Θεοῦ. Στό Χινδουϊσμό ἐκφράζεται ἡ νοσταλγία ἐνανθρωπήσεως τοῦ ὕψιστου Θεοῦ πρός βοήθεια καί λύτρωση τῶν ἀνθρώπων.
Σωτήρα Θεάνθρωπο περίμεναν καί οἱ Ἰρανοί, ὁ ὁποῖος, ὅταν θά ἐρχόταν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, θά γεννιόταν ἀπό παρθένο καί τήν γέννησή του θά ἀνάγγελλε ἡ ἐμφάνιση ἀστέρα, ὁ ὁποῖος θά διακρινόταν ἀπό τούς ὑπολοίπους.
Ἀξιόλογη εἶναι ἡ προσδοκία τοῦ Θεανθρώπου Λυτρωτῆ στόν ἀρχαῖο ἑλληνικό κόσμο. Στόν «Προμηθέα Δεσμώτη» ὁ Αἰσχύλος διακηρύσσει:
«τέρμα στόν πόνο αὐτόν μήν καρτερεῖς,
πρίν κάποιος θεός τίς συμφορές σου νά σηκώσει
καί στόν ἀνήλιαγο Ἅδη ἀντί γιά σένα
στούς ἄφεγγους κατέβει τοῦ Ταρτάρου βυθούς»
(στίχ. 1026 κ. ἑ)
Γιά τό μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο βεβαία καί ἀπαραίτητη γιά τούς ἀνθρώπους, ὥστε ἀναμένεται ἀνεπιφύλακτα. Στήν «Ἀπολογία» του ὁ Σωκράτης, ὅπως διασώζει ὁ Πλάτων, λέγει στούς δικαστές του: «τήν ὑπόλοιπη ζωή σας θά τήν περάσετε στόν πνευματικό λήθαργο, ἐάν ὁ Θεός δέν στείλει κάποιον ἄλλον πρός ἐσᾶς, φροντίζοντας γιᾶ σᾶς».
Ἀλλά καί στούς Λατίνους οἱ ἀρχαῖοι χρησμοί τῶν Σιβυλλῶν εἶχαν ἀναγγείλει τήν ἔλευση ἑνός Βασιλέα, στόν ὁποῖο θά πίστευαν ὅσοι ἤθελαν νά σωθοῦν, ὅπως ἀναφέρει ὁ Κικέρων. Ὁ Βιργίλιος μνημονεύει τούς χρησμούς τῆς Κυμαίας Σίβυλλας, τούς ὁποίους βλέπει νά ἐκπληρώνονται καί προσφωνεῖ τό προσδοκώμενο παιδί εὑρισκόμενο στήν ἀγκαλιά τῆς Θεομήτορος. Ἀνάλογη, συντομότερη ἀλλά ἔντονη, εἶναι ἡ ἐπίκληση τοῦ Ὁρατίου, ἐνῶ καί οἱ Κέλτες ἀνέμεναν τή γέννηση τοῦ Θεοῦ ἀπό παρθένο.
Κορυφαία ἔκφραση τῆς προσδοκίας τοῦ Μεσσία στόν ἀρχαῖο Ἰσραήλ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς προαιώνιας βουλῆς τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπό τό θεόπνευστο κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Ὅλες αὐτές οἱ ἐπιγραμματικές ἀναφορές, τίς ὁποῖες σταχυολογήσαμε ἀπό τό πλῆθος τῶν σχετικῶν μαρτυριῶν, ἀποτελοῦν τήν περίτρανη, ἐμπεριστατωμένη ἀπόδειξη ὅτι, στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκπληρώθηκε ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν, ὅτι στό Θεανδρικό Του πρόσωπο «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν».
Πηγή: http://www.imchiou.gr