Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η Ορθοδοξία απέναντι στις προκλήσεις της σημερινής εποχής.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Σεπ 05, 2012 7:54 pm

Εικόνα

"3 Καί προσήλθον αυτώ οι Φαρισαίοι πειράζοντες αυτόν και λέγοντες αυτώ· Ει έξεστιν ανθρώπω απολύσαι την γυναίκα αυτού κατά πάσαν αιτίαν; 4 ο δε αποκριθείς είπεν αυτοίς· Ουκ ανέγνωτε ότι ο ποιήσας απ' αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς και είπεν, 5 ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και κολληθήσεται τή γυναικί αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν; 6 ώστε ουκέτι εισί δύο, αλλά σάρξ μία. ό ούν ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω. 7 λέγουσιν αυτώ· Τί ούν Μωσής ενετείλατο δούναι βιβλίον αποστασίου και απολύσαι αυτήν; 8 λέγει αυτοίς ότι Μωσής προς την σκληροκαρδίαν υμών επέτρεψεν υμίν απολύσαι τας γυναίκας υμών· απ' αρχής δε ου γέγονεν ούτω. 9 λέγω δε υμίν ότι ός αν απολύση την γυναίκα αυτού μη επί πορνεία και γαμήση άλλην, μοιχάται· και ο απολελυμένην γαμήσας μοιχάται. 10 λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού· Ει ούτως εστίν η αιτία τού ανθρώπου μετά της γυναικός, ου συμφέρει γαμήσαι. 11 ο δε είπεν αυτοίς· Ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ' οίς δέδοται·" (Ματθ. 19, 3-11)

Ο Χριστός επέτρεψε τη λύση του Γάμου μόνο για την περίπτωση της μοιχείας, όταν δηλαδή το "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" έχει καταλυθεί εκ των πραγμάτων, εξηγώντας παράλληλα ότι αυτό δεν έγινε έτσι από τον Θεό, αλλά παραχωρήθηκε εξ αιτίας της μεταπτωτικής "σκληροκαρδίας" των ανθρώπων. Σήμερα η Εκκλησία ενεργώντας σαν τον Μωυσή επιτρέπει κατ' οικονομίαν εξ αιτίας της αυξανόμενης σκληροκαρδίας μας τη λύση του Γάμου και για άλλες αιτίες, προκειμένου να βοηθήσει τους πρώην συζύγους ν' αποφύγουν στο μέλλον χειρότερες αμαρτίες απ' αυτές που έχουν ήδη κάνει ο ένας εναντίον του άλλου. Έτσι επικυρώνει στην ουσία την εκούσια ή μετά από δικαστική απόφαση διάλυση των Γάμων, αφού κάνει μια τυπική προσπάθεια να μεταπείσει τους συζύγους, εάν υπάρχει έδαφος γι αυτό.

Στην ουσία η Εκκλησία αποδέχθηκε με πολύ πόνο να επικυρώσει τη δεινή κατάσταση που έχουν φτάσει σήμερα οι Γάμοι, στην προσπάθειά της ν' αποτρέψει τα χειρότερα και να δώσει διέξοδο σε μια υπαρκτή κατάσταση. Παράλληλα συνεργάζεται μ' όσα ζευγάρια το επιθυμούν προκειμένου ν' αποτρέψει την εξάπλωση αυτού του φαινομένου. Εμείς πάντως θά 'πρεπε να ντρεπόμαστε για τη σημερινή κατάσταση και να ελέγξουμε ο καθένας τον εαυτό του, αν στο Γάμο μας συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, για ν' αποτρέψουμε τη διάλυση και του δικού μας Γάμου.

Η μόνιμη δικαιολογία του ενός ή και των δύο συζύγων, που επιδιώκουν τη λύση του Γάμου τους είναι: "δεν την/τον αγαπάω πια". Τι θα πει τους ...τελείωσε η αγάπη; Τι είναι η αγάπη και τελειώνει; Ο έρωτας τελειώνει, η κατά Θεόν αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, επειδή η πηγή της, ο Χριστός, είναι αστείρευτη.

Δυστυχώς το πρόβλημα είναι ότι δε μιλάμε για κατά Θεόν αγάπη, αλλά για κατ΄...ανθρώπους σύζευξη συμφερόντων. Έτσι, όταν επέλθει σύγκρουση συμφερόντων, η "αγάπη" πάει περίπατο κι ο εγωισμός αποκόπτει κάθε επικοινωνία με το Θεό, που θα μπορούσε να βοηθήσει στη λύση του προβλήματος.

Μόνο η κατά Θεόν αγάπη στηρίζει το Γάμο και είναι αιώνια (ξεπερνά ακόμη και το τέλος αυτής της ζωής). Οτιδήποτε άλλο είναι ρηχό, πεπερασμένο και προσωρινό (με ημερομηνία λήξεως).

Αν οι σύζυγοι (και οι δύο) ενδιαφέρονται πραγματικά να τηρήσουν το θέλημα του Θεού, τότε θα βρουν τρόπο, με τη βοήθεια του Πνευματικού τους, ν' αποτρέψουν τη διάλυση του Γάμου του και ν' αγαπήσουν ο ένας τον άλλο ξανά και με το σωστό αυτή τη φορά τρόπο.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Τετ Σεπ 05, 2012 7:55 pm

aposal στο athonite.gr έγραψε:Τα είπες όλα Νίκο.
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα ο γάμος είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί, γιατί οι περισσότεροι σύζυγοι ζούμε μια ζωή μακριά από τον Θεό. Επομένως έχουμε γίνει περισσότερο ατομικιστές και εγωιστές και δεν μας νιάζει αν με τις ενέργειές τους πληγώνουμε τον Θεό που ευλόγησε το μυστήριο και, βέβαια, και τον/την σύζυγό μας.
Η φιληδονία και ο εγωισμός, δύο από τα μεγαλύτερα πάθη του ανθρώπου, έχουν γίνει αυτοσκοπός και αυτός μας οδηγεί στην πνευματική, αρχικά, και ψυχική και σωματική αργότερα, εξαθλίωση.
Μόνο με την βοήθεια του Θεού μπορούμε να αντέξουμε στις σημερινές συνθήκες. Όποιος το κατανοεί και δώσει τον αγώνα του θα έχει μεγάλο όφελος. Οι υπόλοιποι...ο Θεός να τους φωτίσει.



Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Τετ Σεπ 05, 2012 7:55 pm

AleisterCrowley στο athonite.gr έγραψε:Η διαμάχη των συζυγων σε μια οικογένεια, η διαφορετική γενικότερη αντίληψη των δύο φύλων για τα πραγματα, ανήκει και αυτή στην γενικότερη εξελικτική πορεία του ανθρώπου ώς Ον..

Απο τη στιγμή που βιολογικά ακόμα και τα διδυμα παιδιά όταν γενιούνται δέν είναι ποτέ όμοια σάν οντότητες.. απο τη στιγμή που δέν υπάρχει ευθεία γραμμή στη Φύση, απο τη στιγμή που ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός σάν Ον και διαφέρει απο τους άλλους, δέν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν δύο άνθρωποι που να συμφωνήσουν σε όλα.. Αναπόφεκτα πρέπει να υπάρχει κάποιος συμβιβασμός λοιπόν σε κάθε οικογένεια μεταξύ ανδρός και γυναικός..

Αν ο συμβιβασμός αυτός λειτουργεί αρνητικά σε κάποιον απο τους δύο τότε το καλύτερο είναι να μήν συνεχίσει να υπάρχει οικογένεια.. Ειναι σάν ένα χημικό πείραμα που βγάζει κάποιο προιόν ασταθές ή μή, αποδεκτό ή μή.. Κοινωνικοί παράγοντες και γενικότερα εξωτερικοί παράγοντες είναι δυνατόν να δράσουν καταλυτικά και να πιέσουν σε κάποιο αποτέλεσμα αλλα δέν θα καταφέρουν ποτέ να αλλάξουν το πραγματικό αποτέλεσμα..

Είναι μεγάλη η ευθύνη μας σάν οντοτητες για την εξελικτική πορεία μας.. βλ. παιδιά



Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Τετ Σεπ 05, 2012 7:55 pm

Anastasios68 στο athonite.gr έγραψε:Αγαπητέ αδελφέ AleisterCrowley, με κάθε σεβασμό θέλω να σου πω ότι υπάρχει ο ορθολογισμός της σύγχρονης εποχής που πρεσβεύει παρόμοιες απόψεις, υπάρχει όμως και η Αγάπη (με κεφαλαίο Α) που "τα πάντα στέργει".



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Σεπ 05, 2012 7:57 pm

Είναι προφανές ότι ο AllasterCrowley δεν είναι Χριστιανός, αφού οι απόψεις που εκφράζει δεν έχουν καμιά σχέση με την πίστη μας.

Εμείς πιστεύουμε ότι μετά από το Μυστήριο του Γάμου οι σύζυγοι είναι "οι δύο εις σάρκα μίαν", ότι το "Μυστήριον τούτον μέγα εστί. (εγώ δε λέγω) εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν" και "ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτο".

Ο αγωνιζόμενος Χριστιανός με πολύ πόνο ψυχής, συντριβή και συναίσθηση απώλειας μπορεί να φτάσει στο διαζύγιο, αφού έχει καταβάλει κάθε ανθρωπίνως δυνατή προσπάθεια για να το αποφύγει, και μόνο εφόσον η διατήρησή του βλάπτει πνευματικά αντί να ωφελεί τα μέλη της οικογένειας, για κανένα άλλο λόγο (ούτε καν τη μοιχεία).


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Τετ Σεπ 05, 2012 7:57 pm

katerina στο athonite.gr έγραψε:Εγώ θα παραθέσω μόνο τη δική μου ιστορία χωρίς να ασπάζομαι καμία άποψη και ας προβληματιστούν όλοι. Οι γονείς μου παντρεμένοι από συνοικέσιο, είχαν πάντοτε προβλήματα στο γάμο τους. Η μητέρα μου ως Χριστιανή, ενώ ήταν αιωνίως δυστυχισμένη αποφάσισε να παραμείνει στη σχέση παρόλο που υπήρξε και απιστία από την πλευρά του πατέρα μου. Ενώ έμεινε στη σχέση για τα παιδιά της, στην ουσία εμείς, τα παιδιά της, γινόμσταν μάρτυρες καθημερινά μιας κατεστραμμένης σχέσης που μέχρι σήμερα ευχόμασταν να είχε διαλυθεί, να ήταν και οι δύο σε άλλες ίσως σχέσεις ή ακόμη και μόνοι τους, πιο ήρεμοι και πιο ευτυχισμένοι. Ότι θα πεθάνουν δηλαδή και δεν έχουν νοιώσει ποτέ την αγάπη ο ένας για τον άλλο είναι καλύτερο? Αποδεικνύει καλύτερα την Χριστιανική τους αφοσίωση? Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν πιστεύω να θέλει να ζούν οι άνθρωποι μέσα σε τέτοιες συνθήκες ψυχολογικής και συναισθηματικής καταπίεσης. Και πόσο μάλλον να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, νομίζοντας ότι τους πρόσφεραν και τους δύο γονείς ενώ μέχρι σήμερα εμάς ως παιδιά και ως σημερινούς ενήλικες, μας κατατρέχουν οι κακές αναμνήσεις των παιδικών χρόνων που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν ακόμα τον χαρακτήρα μας. Ποτέ δεν απαρνηθήκαμε το Θεό ως οικογένεια, πάντα είμαστε κοντά Του. Όμως νοιώθω ότι οι γονείς μου βασανίζουν ο ένας τον άλλο όχι εσκεμμένα απλά γιατί δεν ταιριάζουν ως χαρακτήρες. Για προβληματισμό.



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Σεπ 05, 2012 7:57 pm

Κατερίνα λες ότι η μητέρα σου είναι Χριστιανή, όμως ταυτόχρονα λες ότι δεν αγαπάει τον πατέρα σου. Αυτά τα δυο δεν συμβιβάζονται μεταξύ τους. Ο Χριστιανός είναι ΑΓΑΠΗ. Αγαπά "τον πλησίον του ως εαυτόν" και προφανώς και ο πατέρας των παιδιών της μητέρας σου εμπίπτει στον ορισμό του πλησίον.

Επομένως, ή η μητέρα σου είναι Χριστιανή και αγαπάει τον πατέρα σου το λιγότερο σαν άνθρωπο, αν όχι σαν σύζυγο, ή δεν τον αγαπάει και είναι Χριστιανή μόνο κατ΄όνομα και στους τύπους.

Λες επίσης ότι η μητέρα σου υπήρξε στο Γάμο της "αιωνίως δυστυχισμένη". Αυτό το λες εσύ κρίνοντας από τη δική σου πλευρά ή στο έχει πει η ίδια; Ο Χριστιανός, όταν ταλαιπωρείται, δεν είναι δυστυχισμένος, επειδή τηρεί το θέλημα του Θεού (αγαπά τους συνανθρώπους του) από Αγάπη προς Αυτόν κι επομένως, αν δεν λαμβάνει ανταπόδοση από τους ανθρώπους, την λαμβάνει από το Θεό και σ' αυτή τη ζωή σαν Ειρήνη μέσα στην καρδιά του και στην άλλη Ζωή πολύ περισσότερο. Το να ταλαιπωρείται ο Χριστιανός (με τ' ανθρώπινα δεδομένα) για να τηρήσει το θέλημα του Θεού, είναι μια μορφή μαρτυρίου, κι αν οι άλλοι δεν την κατανοούν, προφανώς εξ ίσου δεν κατανοούν και το λόγο που μαρτύρησαν όλοι οι Μάρτυρες της Εκκλησίας μας. Το μαρτύριο για το Χριστιανό είναι μέρος της ιδιότητάς του, αφού μέσω αυτού δίνει αληθινή και πέραν πάσης αμφιβολίας μαρτυρία της πίστης και της Αγάπης του προς το Θεό.

Δυστυχώς σήμερα οι σύζυγοι δεν έχουν θυσιαστικό πνεύμα, αλλά αντίθετα διακατέχονται από το πάθος του εγωισμού. Έτσι μπαίνουν στο Γάμο με σκοπό να χρησιμοποιήσουν τον/την σύντροφό τους για να κερδίσουν περισσότερες απολαύσεις κι αν κάποια στιγμή δεν είναι σε θέση να τις προσφέρει ή βρεθεί κάποιος/α που να προσφέρει περισσότερα, τον εγκαταλείπουν αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Ο Γάμος Κατερίνα δεν είναι συνεταιρισμός προς ίδιον ή κοινό όφελος, αλλά Μυστήριο. Οι σύζυγοι ενώνονται "εις σάρκα μίαν" και γίνονται από δυο σώματα, ένα σώμα με δυο ψυχές που αγωνίζονται για την κοινή σωτηρία. Όποιος είναι Χριστιανός μ' αυτές τις σκέψεις πρέπει να μπαίνει στο Γάμο, θεωρώντας ότι μπαίνει σε μια σχέση που δεν τελειώνει ποτέ, ούτε καν με τον σωματικό θάνατο.

Επομένως, αν η μητέρα σου είναι πραγματικά Χριστιανή, όπως λες, τότε πολύ καλά έκανε κι έμεινε δίπλα στο σύζυγό της, έστω κι αν εκείνος υπέκυψε στα πάθη του κι έβαλε το Γάμο τους σε δοκιμασία, επειδή "ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται". Πως θα σου φαινόταν αν ο πατέρας σου είχε αρρωστήσει σωματικά και είχε γίνει ανίκανος να προσφέρει στη μητέρα σου οτιδήποτε, κι εκείνη αντί να τον περιθάλψει και να τον υπηρετεί, όσο τον αφήσει ο Θεός σ΄αυτή τη ζωή, τον παρατούσε κι έφευγε; Πότε είναι ο άνθρωπος πιο αξιολύπητος και άξιος συμπαράστασης, όταν πάσχει από μια αρρώστια, που μπορεί να του στερήσει την πρόσκαιρη αυτή ζωή, ή όταν πάσχει από μια πνευματική αρρώστια, που μπορεί να του στερήσει την αιώνια ζωή; Να είσαι βέβαιη ότι με την αγάπη της η μητέρα σου μπορεί και να καταφέρει να σώσει και την ψυχή του πατέρα σου, αλλά σίγουρα θα σώσει τη δική της.

Βεβαίως υπάρχουν και γυναίκες, που δεν δίνουν τέλος σ' έναν αρρωστημένο Γάμο, όχι επειδή αγαπούν κατά Χριστόν το σύντροφό τους, αλλά για άλλους πολύ πιο εγωιστικούς λόγους (βιοποριστικούς, αδυναμία χαρακτήρα κλπ), και για να δικαιολογήσουν τη στάση τους λένε ότι το κάνουν για τα παιδιά τους ή επειδή είναι Χριστιανές. Αυτές οι γυναίκες είναι πραγματικά δυστυχισμένες, επειδή δεν έχουν την Ειρήνη και την παρηγοριά που δίνει η αληθινή πίστη στο Θεό, αλλά κι επειδή δεν είναι ειλικρινείς ούτε καν με τον εαυτό τους. Μάλιστα πολλές φορές αυτές οι γυναίκες τη δυστυχία τους αυτή την κάνουν δηλητήριο, που δηλητηριάζει τόσο τη σχέση των παιδιών τους με τον πατέρα τους, όσο και με τον Ουράνιο Πατέρα.

Ελπίζω ειλικρινά κι εύχομαι η μητέρα σου να είναι αληθινή Χριστιανή.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό Domna » Τετ Σεπ 05, 2012 7:58 pm

Η γνωμη του γέροντα Παίσιου

Εικόνα

Το «φταίξιμο» και το «δίκαιο» των συζύγων.

Μια φορά ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είχε προβλήματα με την γυναίκα του. Πήγαιναν για χωρισμό. Δεν ήθελε να δη ο ένας τον άλλον. Ήσαν και οι δύο δάσκαλοι, είχαν και δύο παιδάκια. Δεν έτρωγαν ποτέ στο σπίτι. Σε άλλο εστιατόριο έτρωγε ό ένας μετά το Σχολείο, σε άλλο ό άλλος, και αγόραζαν και κάτι σάντουιτς, για να φάνε τα παιδιά. Τα καημένα, όταν οι γονείς γύριζαν στο σπίτι, πήγαιναν και έψαχναν στις τσέπες και στις τσάντες τους, για να δουν τι τους έφεραν απ' έξω να φάνε. Περνούσαν μεγάλο δράμα! Αυτός έκανε και τον ψάλτη. Σε άλλη εκκλησία πήγαινε ή γυναίκα του, σε άλλη έψαλλε αυτός. Τόσο πολύ! «τι να κάνω, πάτερ, μου λέει, σηκώνω μεγάλο σταυρό, πολύ μεγάλο. Κάθε μέρα έχουμε φασαρίες στο σπίτι». «Πήγες στον Πνευματικό;», τον ρωτάω. «Ναι, πήγα, μου λέει, και μου είπε: Υπομονή να κάνης σηκώνεις μεγάλο σταυρό». «Για να δω, του λέω, ποιος σηκώνει μεγάλο σταυρό. Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν παντρευτήκατε, μαλώνατε έτσι;». «Όχι, μου λέει. Οκτώ χρόνια ήμασταν πολύ αγαπημένοι. Λάτρευα την γυναίκα μου περισσότερο από τον Θεό! Μετά εκείνη άλλαξε. Έγινε γκρινιάρα, ιδιότροπη...». Ακούς; Την λάτρευε περισσότερο από τον Θεό! «Έλα εδώ, του λέω. Λάτρευες την γυναίκα σου περισσότερο από τον Θεό! Ή γυναίκα σου φταίει τώρα ή εσύ, που φθάσατε σ' αυτήν την κατάσταση; Εξ αιτίας σου πήρε την Χάρη Του ό Θεός από την γυναίκα σου. Και τι σκέφτεσαι να κάμεις τώρα;», τον ρωτάω. «Μάλλον να χωρίσουμε», μου λέει. «Μήπως έμπλεξες και με καμιά άλλη;». «Ναι, έχω ύπ' όψιν μου κάποια», μου λέει. «Βρε, δεν καταλαβαίνεις ότι εσύ είσαι ό φταίχτης; Να ζήτησης πρώτα συγχώρεση από τον Θεό, γιατί λάτρευες την γυναίκα σου περισσότερο από Εκείνον. Μετά να πάς να ζήτησης συγχώρεση από την γυναίκα σου. Να με συγχώρεσης, να της πεις, εγώ έγινα αιτία να δημιουργηθεί αύτη ή κατάσταση στο σπίτι και να ταλαιπωρούνται και τα παιδιά. Έπειτα να πάς να εξομολογηθείς και να λατρεύεις τον Θεό σαν Θεό και να αγαπάς την γυναίκα σου σαν γυναίκα σου, και θα δεις, τα πράγματα θα πάνε καλά». Τον τράνταξα. Άρχισε να κλαίει. Μου υποσχέθηκε πώς θα με ακούσει. Ήρθε μετά από λίγο καιρό χαρούμενος. «Σ' ευχαριστώ, πάτερ, μας έσωσες, μου λέει. Είμαστε μια χαρά, κι εμείς και τα παιδιά μας». Βλέπεις; Να είναι αυτός ό φταίχτης και να νομίζει κιόλας ότι σηκώνει πολύ μεγάλο σταυρό!...

Υπάρχουν και περιπτώσεις που μπορεί να έχει και ό ένας και ό άλλος δίκαιο. Κάποτε έλεγα σε μια συντροφιά πόσο αγνός ήταν ό Μακρυγιάννης. Είχε και σωματική και ψυχική αγνότητα. Όποτε πετάγεται κάποιος και μου λέει: «Όχι να θέλουν να παρουσιάσουν τον Μακρυγιάννη και για άγιο!». «Γιατί όχι;», τον ρωτάω. «Γιατί έδερνε την γυναίκα του», μου απαντάει. «Κοίταξε να σου πω τι συνέβαινε. Ο Μακρυγιάννης, όταν τύχαινε να έχει κανένα τάλιρο και ερχόταν καμιά χήρα που είχε παιδιά, της το έδινε. Η γυναίκα του, ή καημένη, γκρίνιαζε. Μα κι εσύ παιδιά έχεις, του έλεγε, γιατί το έδωσες;. Κι εκείνος της έδινε κανένα μπάτσο και της έλεγε" εσύ έχεις τον άνδρα σου, που θα σε οικονομήσει. Αυτή ή καημένη δεν έχει άνδρα, ποιος θα την οικονομήσει;». Δηλαδή και οι δύο είχαν δίκαιο.

Ύστερα, αν ό ένας από τους δύο συζύγους ζει πνευματικά, τότε και δίκαιο να έχει, δεν έχει κατά κάποιον τρόπο δίκαιο. Γιατί, σαν πνευματικός άνθρωπος που είναι, πρέπει να αντιμετώπιση μία αδικία πνευματικά. Να τα αντιμετωπίζει δηλαδή όλα με την θεία δικαιοσύνη, να βλέπει τι αναπαύει τον άλλον. Γιατί, αν μια ψυχή είναι αδύνατη και σφάλλει, έχει κατά κάποιον τρόπο ελαφρυντικά. Ο άλλος όμως, που είναι σε καλύτερη πνευματική κατάσταση και δεν δείχνει κατανόηση, σφάλλει πολύ περισσότερο. Όταν και οι πνευματικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα πράγματα κοσμικά, με την κοσμική, την ανθρώπινη δικαιοσύνη, τι γίνεται μετά; Πρέπει να πηγαίνουν συνέχεια στα κοσμικά δικαστήρια. Γι' αυτό και βασανίζονται οι άνθρωποι (σ. 55-58).

Ο Θεός τα ρύθμισε όλα με σοφία. Με άλλα χαρίσματα προίκισε τον άνδρα, με άλλα την γυναίκα. Έδωσε στον άνδρα ανδρισμό ,για να τα βγάζη πέρα στις δύσκολες υποθέσεις και για να υποτάσσεται σε αυτόν η γυναίκα. Γιατί , αν έδινε και στην γυναίκα τον ίδιο ανδρισμό , δεν θα μπορούσε να σταθή η οικογένεια. Έλεγαν στην Ήπειρο για μία γυναίκα ότι ήταν φοβερή! Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο μέχρι κάτω και είχε πάντα μαζί της ένα γιαταγάνι! Οι ληστές την έπαιρναν στην συντροφιά τους! Σκεφθήτε να έχουν μία γυναίκα στην σπείρα τους! Μια φορά πήγε ώρες δρόμο με τα πόδια σε ένα μακρινό χωριό ,για να πάρη ένα Βλαχάκι και να το κάνη γαμπρό στην κόρη της. Επειδή όμως εκείνο αντιδρούσε, το έκλεψε, το φορτώθηκε στην πλάτη της και το έφερε στο χωριό της! Αυτά όμως είναι εξαιρέσεις. Αν επιστρατεύσης γυναίκες και κάνης με αυτές έναν λόχο και βάλης καμμιά δεκαριά προσκοπάκια να έρχωνται από πέρα, ου, έφυγαν όλες! Θα νομίζουν ότι είναι ο εχθρός!« Ο ανήρ , λέει η Γραφή , εστί κεφαλή της γυναικός ». Δηλαδή ο Θεός κανόνισε , ώστε ο άνδρας να αφεντεύη στην γυναίκα. Να αφεντεύη η γυναίκα στον άνδρα είναι ύβρις στον Θεό. Ο Θεός έπλασε πρώτα τον Αδάμ και ο Αδάμ είπε για την γυναίκα: " Τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου ". Η γυναίκα , λέει το Ευαγγέλιο , πρέπει να φοβάται τον άνδρα , δηλαδή να τον σέβεται , και ο άνδρας πρέπει να αγαπάη την γυναίκα. Μέσα στην αγάπη είναι ο σεβασμός . Μέσα στον σεβασμό είναι η αγάπη. Αυτό το οποίο αγαπώ , το σέβομαι κιόλας. Και αυτό το οποίο σέβομαι , το αγαπώ. Δηλαδή δεν είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Ένα πράγμα είναι και τα δύο. Οι άνθρωποι όμως φεύγουν από αυτήν την αρμονία του Θεού και δεν καταλαβαίνουν αυτά που λέει το Ευαγγέλιο. Έτσι ο άνδρας παίρνη στραβά αυτό που λέει το Ευαγγέλιο και λέει στην γυναίκα: « Πρέπει να με φοβάσαι ». Μα , αν σε φοβόταν , δεν θα σε παντρευόταν! Είναι και μερικές γυναίκες που λένε: « Γιατί η γυναίκα να φοβάται τον άνδρα; Αυτό δεν το παραδέχομαι. Τι θρησκεία είναι αυτή; Δεν υπάρχει ισότητα ». Αλλά βλέπεις τι λέει η Αγία Γραφή; « Αρχή σοφίας , φόβος Κυρίου ». Φόβος Θεού είναι ο σεβασμός προς τον Θεό , η ευλάβεια , η πνευματική συστολή . Αυτός ο φόβος σε κάνει να αισθάνεσαι δέος. Είναι κάτι το ιερό. Η ισότητα που ζητούν οι γυναίκες με τους άνδρες μόνον ως ένα σημείο μπορεί να ισχύση. Σήμερα στις γυναίκες , επειδή εργάζονται και ψηφίζουν , μπήκε ένα αρρωστημένο πνεύμα και νομίζουν ότι είναι ίσες με τους άνδρες. Φυσικά οι ψυχές ίδιες είναι. Αλλά , όταν ο άνδρας δεν αγαπά την γυναίκα και η γυναίκα δεν σέβεται τον άνδρα , δημιουργούνται σκηνές στην οικογένεια. Παλιά το να αντιμιλήση η γυναίκα στον άνδρα , το θεωρούσαν πολύ βαρύ. Τώρα μπήκε ένα αλήτικο πνεύμα. Τότε τι όμορφα ήταν! Έχω γνωρίσει ένα ανδρόγυνο που ο άνδρας ήταν πολύ κοντός και η γυναίκα μια ανδρογυναίκα , ψηλή μέχρι εκεί επάνω! Αφού εκατόν ογδόντα οκάδες σιτάρι το ξεφόρτωνε από το κάρρο μόνη της . Μια φορά ένας εργάτης -;ψηλός κι εκείνος- πήγε να την πειράξη και εκείνη τον άρπαξε και τον πέταξε πέρα σαν σπιρτόξυλο! Αλλά να βλέπατε τι υπακοή έκανε στον άνδρα της , πως τον σεβόταν! Έτσι κρατιέται η οικογένεια , αλλιώς δεν γίνεται.

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ`
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πηγή: orthodox-world.pblogs.grΕικόνα



Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό Domna » Δευτ Οκτ 15, 2012 12:02 pm

Παντρεύεσαι; Σκότωσε τον Εγωισμό σου! Αγαπάς; Διορθώσου!

Εικόνα

Tι σημαίνει ένα διαζύγιο; Την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε. Αυτό βασικά σημαίνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι δικαιολογίες μας. Την αποτυχία να αγαπηθούμε. Τη λαθεμένη αντίληψη που είχαμε για τον γάμο. Ο γάμος δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. [...]

Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου [ενν. του γάμου]. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου. Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός…». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά.

Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου.
Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ’ αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο.
Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική!
Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.»

Βλέπετε κάποια στιγμή ενώνουμε τα χέρια και τους λέω: «Έχετε δει δύο κλειδιά περασμένα σε κρίκο; Όπου και να ‘ναι, θα είναι μαζί. Στην τσέπη μας ευρίσκονται ή μας πέσαν στον δρόμο ή τα πετάξαμε στη θάλασσα, θα είναι πάντα μαζί γιατί τα ενώνει ένας κρίκος. Αν όμως βγουν από τον κρίκο είναι ζήτημα τύχης, αν θα μείνουν και τα δύο κοντά και μαζί. Ποιος είναι ο κρίκος; Η χάρη του Θεού. Βάλτε τα χέρια σας, βάλτε τις καρδιές σας και οι δυο σας στο χέρι του Θεού. Ο Θεός δεν μας παίρνει με το ζόρι, απλώνει το δικό Του χέρι και εάν εσείς με τη θέληση βάλετε τα δικά σας χέρια ο Θεός θα σας ενώσει σε μια ενότητα τέλεια και αγία και έτσι να πορευτείτε.»

Όταν στην Ελλάδα καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος, εγώ πανηγύριζα. Είπα, «επιτέλους, θα αποφύγω την ταλαιπωρία να παντρεύω ανθρώπους που δεν ξέρουν τι κάνουν.» Να πας στον Δήμαρχο κι όπου θέλεις. Όχι όμως εδώ! Γιατί ο χώρος αυτός εδώ είναι για αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και πιστεύουν τι κάνουν. Ένα διαζύγιο μπορεί να έχει πολλές αφορμές, αλλά οι αιτίες του είναι λίγες.

Πώς προετοιμάζονται δύο νέοι άνθρωποι για να παντρευτούν; Από ‘κεί θα καταλάβεις ποια θα είναι η συνέχεια.
Πόσο καλά γνωρίζονται; Ή πόσο βαθιά αγνοούνται;

Έχω ακούσει πολλές φορές την παρατήρηση «δεν ήτανε έτσι στην αρχή». Έτσι ήτανε, παιδί μου, αλλά εσύ δεν τον είδες. Ο αρραβώνας δεν είναι μια χαζοχαρούμενη περίοδος που θα κοιτάξουμε πώς θα περάσουμε καλά. Είναι ακριβώς μια περίοδος που οι άνθρωποι μιλάνε σοβαρά για το μέλλον τους, βλέπουν αν συμφωνούν, αν ταιριάζουν, αν έχουν την ίδια πλεύση μέσα στη ζωή τους, ακόμα μερικές φορές σε μερικά πράγματα, που φαίνονται πιο ρηχά, πιο εύκολα.
Κάποτε έλεγα σε δυο παιδιά που συνδεόντουσαν:
- Παιδιά χωρίστε τώρα γιατί θα χωρίσετε αύριο.
- Μα γιατί;

- Γιατί δεν έχετε καμία σχέση μεταξύ σας. Τα ενδιαφέροντα του ενός είναι τελείως διαφορετικά κι εξειδικευμένα, του άλλου είναι -τα παιδιά χρησιμοποιούν σήμερα αυτή τη λέξη- «μπάζα». Σε λίγο εσύ θα αρχίσεις να τη ζηλεύεις και εσύ σε λίγο θα αρχίσεις να κουράζεσαι. Λοιπόν, μην κάνετε λάθη!

Ευτυχώς κατάλαβαν έγκαιρα. Γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό να βλέπεις την αλήθεια. Το σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς είναι εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να το ζεις. Εμείς μάθαμε ότι η αγάπη είναι σαρκωμένη. Κι αν δεν σαρκώνεται, δεν σταυρώνεται, τότε ακριβώς δεν προχωράει.

Το Διαζύγιο τελικά είναι μια αποτυχία. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Πώς θα αντιμετωπίσουμε ένα διαζύγιο; Διδασκόμεθα από τα λάθη μας; Καταλάβαμε γιατί φτάσαμε εδώ; Πρώτα-πρώτα έχουμε τη συνείδηση ότι αποτύχαμε; Και δεν αποτύχαμε τυχαία, αποτύχαμε για συγκεκριμένους λόγους, καθαρούς και ορατούς ή πιστεύουμε ότι φταίει μόνο ο άλλος; Στα ζευγάρια που παντρεύω τους εύχομαι: «Παιδιά μου, σας εύχομαι να μάθετε στη ζωή σας να φταίτε πάντα και οι δυο μαζί. Γιατί αν πιστέψετε ότι φταίει μόνο ο άλλος, κάτι δεν πάει καλά μεταξύ σας.»

Παντρεύομαι σημαίνει δέχομαι τον άλλο όπως είναι γιατί τον αγαπάω.
Παντρεύομαι σημαίνει ότι αγωνίζομαι, κάνω τα πάντα για να δίνω χαρά σ’ αυτόν που αγαπάω. Άρα λοιπόν υπάρχει μια κοινή πορεία και των δύο, δηλαδή το ότι ο άλλος με δέχεται, δεν γεννάει ασυλία του εγωισμού μου, αφού με δέχεται όπως είμαι. Σε δέχεται γιατί σε αγαπάει, εσύ αγαπάς; Τότε διορθώσου. Τότε αφού βλέπεις ότι κάτι ενοχλεί τον άλλο, διόρθωσέ το. Όταν ακούω ανθρώπους να λένε: «εγώ αυτός είμαι ή εγώ αυτή είμαι, δεν αλλάζω», τους λέω: «Κακώς παντρευτήκατε, γιατί όταν κάποιος αγαπάει, αλλάζει.» Δεν αλλάζω σημαίνει δεν αγαπάω. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.

Μητροπολίτου, Σισανίου και Σιατίστης Παύλου
Για μια υγιή και ζωντανή οικογένεια, έκδ. Σχολής Γονέων Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου


http://istologio.org/?p=4227



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Το διαζύγιο και η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Νοέμ 27, 2013 10:07 pm

ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ;
Τετάρτη, 27 Νοέμβριος 2013 από synodoiporia.blogspot.gr

Εικόνα

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σισανίου & Σιατίστης κ. Παύλου

Η οικογένεια είναι το αληθινό, το γνήσιο, το θεοίδρυτο, το ευλογημένο κύτταρο της κοινωνίας και της ᾿Εκκλησίας, στο οποίο βλέπει το φως του ήλιου, ανατρέφεται, μεγαλώνει, μορφοποιείται, ωριμάζει, ολοκληρώνεται ο άνθρωπος.

Μιά ενωμένη, αγαπημένη, φυσιολογική, χαρούμενη και ευλογημένη οικογένεια είναι ο πνευματικός χώρος μέσα στον οποίο όλα τα μέλη - γονείς και παιδιά - θα καλλιεργήσουν με το φως του Ευαγγελίου αρετές. Μιά τέτοια οικογένεια προσφέρει στον κόσμο ολοκληρωμένες προσωπικότητες, προσφέρει ῾Αγίους. Αυτός είναι ο σκοπός της οικογένειας· να αγιάζει και τους γονείς και τα παιδιά.
Στο μυστήριο του γάμου από την αρχή δηλώνουμε ότι ο γάμος είναι κοινή πορεία και των δύο στην αρχή, των υπολοίπων μετά, των παιδιών δηλαδή, προς την ευλογημένη βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του ῾Αγίου Πνεύματος και προσευχόμεθα για την σωτηρία τους. ῞Ολα τα υπόλοιπα εντάσσονται μέσα σε αυτή την προοπτική. Το μυστήριο του γάμου εντάσσει όλη την οικογένεια σε αυτό το πλαίσιο ζωής.

Πρότυπο της σχέσης μέσα στο γάμο είναι η σχέση του Χριστού και της ᾿Εκκλησίας. Σε αυτό το πρότυπο καλούνται να μαθητεύσουν και επί τη βάσει αυτού να πορευθούν. Σε αυτόν τον πνευματικό χώρο θα βιώσουν την αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, δηλαδή γεγονός σχέσης.

Το μυστήριο του γάμου προσφέρει την ποιότητα αυτής της σχέσης. ῾Ο Θεός είναι αγάπη. ῾Ο άνθρωπος «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτόν ο Θεός» καλείται να είναι αγάπη. ῾Ο γάμος είναι μυστήριο αγάπης. Καί η οικογένεια ο χώρος της άσκησης της αγάπης και για την αγάπη.

῎Ας προβληματιστούμε, όμως, σύντομα γύρω από την σημερινή οικογένεια. Κάποιες διαπιστώσεις για την κατάστασή της. Βλέπουμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις την απουσία επικοινωνίας μεταξύ των συζύγων. Καί μάλιστα πολλές φορές αυτή η δυσκολία της επικοινωνίας έρχεται πάρα πολύ νωρίς μέσα στην πορεία του γάμου.

Καί ενώ δύο άνθρωποι φαίνονται στην αρχή να έχουν να πούν πολλά, στο τέλος φτάνουν στο σημείο να βάζουν την τηλεόραση στη μέση, γιατί δεν έχουν πιά τίποτα να πούν μεταξύ τους. Καί αρχίζουν οι εντάσεις και οι δυσκολίες, γιατί φαίνεται κανείς να μην έχει την διάθεση - ή τουλάχιστον και οι δύο-, να κατανοήσει τον άλλον, να ακούσει τον άλλον, να προσέξει τον άλλον.

Πίσω από αυτήν την συμπεριφορά υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα. Το καίριο πρόβλημα· Είναι το κενό της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων. ῾Ο γάμος είναι μυστήριο αγάπης για την ᾿Εκκλησία. Οι άνθρωποι που παντρεύονται υποτίθεται ότι αγαπιώνται, αλλά η αγάπη τους δεν είναι σαρκωμένη, η αγάπη τους δεν περνάει μέσα στην καθημερινότητά τους, άρα ουσιαστικά είναι ανύπαρκτη!

Αυτό που οι άνθρωποι συνήθως ονομάζουν αγάπη για τον άλλον είναι η επιθυμία να έχουν κάποιον που να τους εξυπηρετεί και από τον οποίο να παίρνουν οτιδήποτε. ῾Η δυσκολία είναι στο να μετέχουν, στο να είναι κοινή πραγματικά η ζωή τους.

᾿Ακόμα, διαπιστώνει κανείς, πιστεύω ότι είναι συμπέρασμα και συνέχεια του πρώτου, το πρόβλημα της επικοινωνίας με τα παιδιά τα ίδια. Θα μπορούσαμε εδώ να αναφέρουμε εκείνο το περιστατικό που αναρτήθηκε και στο διαδίκτυο. Είναι πραγματικό περιστατικό, με την δασκάλα που διορθώνει την έκθεση του μαθητή της που έχει σαν τίτλο· «Μιά προσευχή στον Θεό» και ζητάει από τον Θεό· «Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση, γιατί αν με κάνεις τηλεόραση θα με προσέχουν οι γονείς μου, θα με προσέχουν τ’ αδέρφια μου, θα μου δίνουν σημασία... ῞Οταν ο πατέρας μου γυρίζει στο σπίτι θα προσέχει εμένα, ενώ τώρα με παραμελεί». Καί όταν η δασκάλα διαβάζει την έκθεση και κλαίει και μπαίνει λέει στο δωμάτιο ο σύζυγός της και την βλέπει να κλαίει και την ρωτάει, του δίνει την έκθεση. ῾Ο πατέρας που διαβάζει αυτή την έκθεση βγάζει ένα πάρα πολύ σωστό συμπέρασμα και λέει· «Ποιός ξέρει από ποιά διαλυμένη οικογένεια προέρχεται αυτό το παιδί». Καί η δασκάλα και σύζυγος του την ξαναδείχνει την έκθεση για να προσέξει ότι αυτή είναι η έκθεση του γιού τους!

Είδατε ωραία που έκανε την διάγνωση ο πατέρας όντας από απέναντι; «᾿Από ποιά διαλυμένη οικογένεια»! Τέτοιου είδους διαλυμένες οικογένειες που νομίζουν όμως ότι είναι καλές, υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλές. Το πόσες είναι το ξέρουν τα παιδιά, τα οποία ακριβώς θα μπορούσαν να κάνουν πολλές τέτοιες προσευχές και να κάνουν και άλλα αιτήματα.

Είναι πάρα πολύ φυσιολογικό με αυτό το πλαίσιο ζωής να έρχονται πολύ γρήγορα οι εντάσεις και οι συγκρούσεις μέσα σε ένα σπίτι. Καί είναι γνωστές οι εντάσεις και οι συγκρούσεις απ’ τις πιο απλές μέχρι τις πιο δύσκολες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στα ζευγάρια... ίσως θα έρθει η στιγμή που θα διαφωνήσουν, που θα υψώσουν την ένταση της φωνής τους... δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι στην ποιότητα αυτών των συγκρούσεων που βλέπει κανείς την τάση να εκμηδενιστεί ο άλλος, την τάση να γίνει το θέλημα του καθενός που το επιζητεί. Με άλλα λόγια είναι μια σύγκρουση τέτοια που δείχνει την απουσία της αγάπης στο ζευγάρι και κατά συνέπεια τα προβλήματα που σε ένα τέτοιο σπίτι είναι λογικό να έχουν τα παιδιά, αφού τα παιδιά βλέπουν και καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα εμείς νομίζουμε.

Καί δυστυχώς είναι ένα μεγάλο μέρος αυτών των οικογενειών που πριν καλά - καλά προχωρήσουν, φτάνουν στο διαζύγιο, στη σύγκρουση την τελική. Γιά να επιβεβαιώσουν στην πράξη αυτό που ήδη είπαμε, γιατί αυτή είναι η βασικότερη αιτία του διαζυγίου. ῾Η απουσία της αγάπης! ῾Απλά έρχεται να συνειδητοποιηθεί μέσα στο χρόνο, μέσα στην κοινή ζωή, ότι τελικά δεν τους δένει η αγάπη αυτούς τους ανθρώπους· τους έδεσαν ίσως ένας ενθουσιασμός, τους οδήγησε να είναι μαζί, τους έδεσαν ίσως κάποιες άλλες συνθήκες χωρίς όμως να έχουν ποτέ υπολογίσει αυτό που πραγματικά συμβαίνει.

Καί γεννιέται ένα ερώτημα· Καλά, γιατί; Καθώς μάλιστα ο αριθμός αυτών των ζευγαριών αυξάνεται - και όχι μόνο των νέων αλλά και των μεγαλύτερων. Καί εκεί όμως υπάρχει η ίδια κατ’ ουσίαν προϋπόθεση, τι συμβαίνει και γιατί δυό νέοι άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι μορφωμένοι πολλές φορές, που υποτίθεται ότι ξέρουν τι θέλουν, που υποτίθεται ότι αγαπούν τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο, γιατί καταλήγουν εκεί;

Καί η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή· Φρονώ ότι είναι η απουσία της ουσιαστικής προετοιμασίας για τη συγκρότηση της οικογένειας. Στις περισσότερες περιπτώσεις λειτουργούν τα πράγματα πάρα πολύ ερασιτεχνικά.

῾Υπάρχουν μερικά ερωτήματα που βγαίνουν μέσα από την ζωή· «Πόσο έτοιμοι είναι οι νέοι για τον γάμο;», «Πόσο ξέρουν τι είναι ο γάμος;», «Πόσο ετοιμάζονται από νωρίς για ένα τέτοιο σημαντικό και μεγάλο έργο;». Δεν μπορείς να κάνεις ένα τέτοιο σημαντικό έργο τόσο επιπόλαια, με τόσο εξωτερικά και επιδερμικά κριτήρια.

Θυμάμαι, όταν κάποτε ήμουνα καθηγητής στο σχολείο, στην Α´ κιόλας Λυκείου, είπα στα παιδιά· «Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα θέμα. Θα σας πω το θέμα και εσείς θα γελάσετε, αλλά θα το συζητήσουμε». «Ποιό θέμα;», με ρώτησε ένας μαθητής. Τού είπα· «Σήμερα θα μιλήσουμε για τον γάμο». Γέλασαν όλοι. Λέω· «Γιατί γελάσατε;». Καί μου λέει ο μαθητής· «Δεν νομίζετε ότι είναι νωρίς;». Καί εγώ του απάντησα πάρα πολύ σοβαρά· «Φοβάμαι, παιδί μου, ότι είναι ήδη πολύ αργά». Κι όταν ξαφνιάστηκε γι’ αυτό που είπα - και τα άλλα τα παιδιά - του είπα· «᾿Εσύ, παιδί μου, σε δέκα χρόνια από σήμερα θα έχεις τελειώσει αυτό το σχολείο, πιθανώς το Πανεπιστήμιο, πιθανώς να έχεις τελειώσει και τον στρατό, αν όλα πάνε καλά, δεν θα ψάξεις να βρείς μια κοπέλα να κάνετε χωριό;». «Ναί», μου λέει. Λέω σε μία μαθήτρια· «Καί εσύ το ίδιο δεν θα επιδιώξεις;» «Ναί». «Γιά απαντήστε μου σε ένα μου ερώτημα· ῾Ο τύπος του χαρακτήρα, του άνδρα ή της γυναίκας, όπως τον ονειρεύεστε ο καθένας και η καθεμιά σας, από πότε θα αρχίσει να διαμορφώνεται;». Καί έπεσε νεκρική σιγή στην τάξη!

῎Επειτα από λίγη ώρα, κάποιος μου είπε· «Μήπως από τώρα;». Καί του είπα· «Φοβάμαι ότι έχουμε αργήσει. Καί θα σας πω, λέω, το πιο ανώδυνο από όλα· ᾿Εάν κάποιος ή κάποια από εδώ μέσα έχει μάθει στο σπίτι του να του τα φέρνουν όλα έτοιμα και στο χέρι, είναι υποψήφιος αποτυχημένος οικογενειάρχης».

῎Ετσι λοιπόν βασική αιτία είναι ότι έρχονται απροετοίμαστοι για ένα γεγονός τόσο σημαντικό και τόσο μεγάλο όσο είναι το μυστήριο του γάμου και η συγκρότηση της οικογένειας. Σε αυτό βέβαια πρέπει να πούμε ότι έχει μια τεράστια ευθύνη και η πατρική οικογένεια. Διότι η πατρική οικογένεια δεν προετοιμάζει τα παιδιά για τον γάμο.

Θυμάμαι ένα νέο παιδί του οποίου, δυστυχώς, έπειτα από δεκατέσσερα χρόνια ο γάμος διαλύθηκε, ο οποίος μου είπε εξομολογητικά· «᾿Επί δεκατέσσερα χρόνια γκρέμιζα ο,τι η γυναίκα μου προσπαθούσε να φτιάξει... Δυστυχώς έτσι έμαθα από το σπίτι μου».

῎Ετσι, αυτή ήταν η ατμόσφαιρα του σπιτιού και παρόλο που ήταν νέο παιδί και παρόλο που είναι λογικό να μην του άρεσε ο τρόπος που φερόταν ο πατέρας του στη μάνα του, όμως τον συνέχισε! Καί όταν πλέον γκρεμίστηκε αυτό που τόσα χρόνια γκρέμιζε, τότε δεν είχε το θάρρος να πάρει τις ευθύνες και με δόλιο τρόπο τις έρριξε τις ευθύνες στη μητέρα και το παιδί του προς το παρόν τον πίστεψε, χωρίς να μπορεί να υπολογίσει τι θα συμβεί όταν το παιδί ξυπνήσει!

῎Ετσι, λοιπόν, η πατρική οικογένεια έχει τεράστια σημασία, γιατί θεωρεί ότι η μοναδική προετοιμασία για τον γάμο των παιδιών είναι να τους φτιάξει το σπίτι ή να τους εξασφαλίσει μια περιουσία. Γιά την αληθινή πνευματική περιουσία, που πρέπει να τους εξασφαλίσει και να τους την προσφέρει από πολύ μικρή ηλικία, δεν ασχολείται.

Καί ένα ακόμα σημείο, είναι ο τρόπος της παρέμβασης της πατρικής οικογένειας και πριν από τον γάμο και μετά τον γάμο. Πριν, όσον αφορά την εκλογή, τον τρόπο και ούτω καθεξής... Καί απ’ την άλλη μεριά μετά, με τις παρεμβάσεις οι οποίες ουσιαστικά δείχνουν τον λαθεμένο τρόπο που μεγάλωσαν τα παιδιά και τον λαθεμένο τρόπο που συνεχίζουν να είναι κοντά τους.

Αυτή είναι μια πραγματικότητα που τη ζούμε λίγο ή πολύ όλοι. ῎Αλλοτε είναι πιο τραγική, άλλοτε πιο ήπια αλλά όμως, δυστυχώς, αρκετά διαδεδομένη.

Θα τολμούσα να πω και κάτι άλλο· Σήμερα, εάν λίγο παρατηρήσεις τα παιδιά που έρχονται να παντρευτούν, είσαι σχεδόν βέβαιος για το εάν θα επιτύχουν ή όχι. Γιατί ο καθένας, όπως λέει και η παροιμία, «αυτό που έχει δίνει». Καί όταν βλέπεις κάποιον και δεν έχει τίποτα, τι θα δώσει αυτός ο άνθρωπος; Καί έτσι γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι είναι θέμα χρόνου η διάλυση μιάς τέτοιας οικογένειας.

Πως βλέπει τώρα η ᾿Εκκλησία τον γάμο; Σαν μυστήριο αγάπης και αλληλοπεριχώρησης. Μέσα στην ᾿Ακολουθία του Γάμου, που είναι θαυμασιώτατη και θεολογικώτατη και καλύπτει όλες τις πλευρές της ζωής, από την αρχή μαθαίνουμε ότι ο γάμος είναι οδός σωτηρίας, «υπέρ των δούλων του Θεού τάδε και τάδε και της σωτηρίας αυτών». Είναι ο κεντρικός λόγος η σωτηρία του ανθρώπου, η ολοκλήρωσή του μέσα από την κοινωνία με τον Θεό και με τον άνθρωπο.

Είπαμε ότι ο άνθρωπος είναι ανδρόγυνη φύση. ῎Ετσι λοιπόν μέσα από την κοινωνία του γάμου ολοκληρώνεται. Αυτό σημαίνει σώζεται, γίνεται ακέραιη, σώζεται η ανθρώπινη φύση. Καί με την κοινωνία με τον Θεό, πλέον αυτή η ανθρώπινη πραγματικότητα γίνεται Θεανθρώπινη.

Το αρχέτυπο του γάμου είναι γνωστό, το τονίζει θαυμάσια το αποστολικό ανάγνωσμα· Είναι η σχέση του Χριστού και της ᾿Εκκλησίας, μια σχέση θυσιαστική, γιατί είναι αγαπητική, και επειδή είναι αγαπητική είναι θυσιαστική. Είναι ο ευλογημένος συναγωνισμός ποιός θα τιμήσει πρώτος τον άλλον, ποιός θα αναπαύσει πρώτος τον άλλον.

Αλλά αυτό το μυστήριο, μας τονίζει η ᾿Εκκλησία από την αρχή, δεν είναι απλά ένα στοιχείο του κόσμου αυτού, αλλά εντάσσεται μέσα στην προοπτική της βασιλείας του Θεού, γιατί ουσιαστικά προετοιμάζει γι’ αυτό τον άλλον γάμο, της ψυχής του ανθρώπου με το Χριστό.

῾Η βάση και το θεμέλιο της οικογένειας είναι το μυστήριο του γάμου. Μυστήριο εκκλησιαστικό σημαίνει τη δομική παρουσία του Χριστού μέσα σε αυτή τη σχέση. ῾Ο Θεός δεν έρχεται εξωτερικά για να ευλογήσει, έρχεται για να θεμελιώσει αυτή τη σχέση στο δικό Του πρόσωπο. Δεν υπάρχει άλλο θεμέλιο. Το μυστήριο δεν είναι νομιμοποίηση της σχέσης· είναι θεμελίωση αυτής της σχέσης πάνω στο ατράνταχτο θεμέλιο «ος εστίν ᾿Ιησούς Χριστός».

Καί τώρα το ερώτημα· «Πόσο το καταλαβαίνουμε;». Καί εμείς, οι κληρικοί, που το τελούμε αλλά και το ζευγάρι που έρχεται να παντρευτεί. Πόσο το θέλουμε; Πόσο το θέλουνε πραγματικά να είναι έτσι ο γάμος τους; Καί βέβαια πόσο το προσπαθούμε; Πόσο προσπαθούν να βιώσουν αυτό που συνέβη, να κρατήσουν ζωντανή αυτή την Θεανθρώπινη πλέον διάσταση του γάμου; Πόσο επιδιώκει το ζευγάρι να ζήσει αυτή την αλήθεια. Ποιά; Την παρουσία του Θεού στη σχέση τους!

Στα παλαιότερα χρόνια, τότε που ίσως οι άνθρωποι παντρευόντουσαν μέσα από γνωριμίες, αυτό που έδενε το γάμο ήταν μια αίσθηση που υπήρχε· η αίσθηση του ιερού· «Αυτή είναι η γυναίκα μου πλέον», «αυτός είναι ο άνδρας μου». Ξεκινώντας από αυτό, που σήμαινε στο βάθος ότι αποδεχόντουσαν τον άλλον σαν το στέφανο και την δόξα με την οποία τους στεφανώνει ο Θεός, τους έκανε να αγωνίζονται και τελικά η σχέση τους αυτή να λειτουργεί έτσι.

Εδώ θέλω να κάνω μια σύντομη αναφορά στις προγαμιαίες σχέσεις και να πω πάρα πολύ απλά ότι αυτές οι σχέσεις υπονομεύουν το μυστήριο του γάμου. Γιατί; Γιατί αυτές οι σχέσεις δηλώνουν ότι «δεν έχω ανάγκη τον Θεό για να είναι ο άλλος δικός μου» και αυτή είναι η βάση της αποτυχίας.

῎Ετσι θα λειτουργήσει στη συνέχεια, με αυτό το κριτήριο δεν είναι πλέον ο άλλος το πρόσωπο με τον οποίο ο Θεός με στεφανώνει και με δοξάζει. Δεν είναι ο στέφανος και η δόξα πλέον του άλλου ο καθένας και ο αγώνας για να τον βλέπουν έτσι, αλλά είναι μια εγωιστική επιλογή. ῾Η νάρκη στα θεμέλια της οικογένειας έχει μπεί, είναι αυτή η έλλειψη σεβασμού κατ’ αρχήν στο πρόσωπο του Θεού, είναι η έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπο του άλλου.

Καί είναι σημαντικό να βοηθήσουμε τους νέους ανθρώπους να καταλάβουν αυτή την ουσιώδη κατάσταση που δημιουργεί αυτή η σχέση, την οποία την διεκδικούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι διεκδικούν την αποτυχία τους.

῎Ετσι, λοιπόν, όταν κανείς επιλέγει έτσι, δεν επιλέγει γιατί αγαπά, επιλέγει γιατί έχει εγωισμό, γιατί θέλει και απαιτεί από τον άλλον ο,τι του αρέσει, ο,τι τον ενδιαφέρει. ῎Αλλωστε η πραγματική αγάπη δεν είναι τα ανθρώπινα συναισθήματα, που τόσο εύκολα πολλές φορές εξατμίζονται, αλλά είναι καρπός του ῾Αγίου Πνεύματος.

Με τον γάμο θεμελιώνεται λοιπόν η οικογένεια. ῾Η αγάπη είναι η συνεκτική δύναμη του γάμου. Τα παιδιά είναι καρπός αυτής της αγάπης. Καί ο γάμος και η οικογένεια και τα παιδιά είναι η κατάφαση της ᾿Εκκλησίας στη σεξουαλικότητα του ανθρώπου. Καί είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε και αυτό στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα ζευγάρια.

῎Αλλωστε σε αυτή την ιερώτερη ώρα του γάμου, τι προσευχόμεθα; Να χαρίσει ο Θεός στο ζευγάρι ομόνοια ψυχών και σωμάτων. ᾿Αλλά είναι πάρα πολύ σημαντική η σειρά με την οποία η ᾿Εκκλησία παραθέτει τα πράγματα. ῾Η ομόνοια των ψυχών είναι η βάση και το θεμέλιο· αυτή θα οδηγήσει στην ομόνοια και των σωμάτων.

῞Ολοι μας ξέρουμε ότι τα ζευγάρια σήμερα δεν διαλύονται γιατί δεν έχουν σχέσεις ερωτικές, αλλά διαλύονται γιατί δεν έχουν αγάπη. ῾Η οικογένεια, λοιπόν, στην προοπτική της ᾿Εκκλησίας, η ᾿Εκκλησία είναι η οικογένεια του Θεού και η οικογένεια καλείται να είναι «κατ’ οίκον» ᾿Εκκλησία.

᾿Εφόσον, λοιπόν, η οικογένεια καλείται να είναι «κατ’ οίκον» ᾿Εκκλησία, τι είναι η ᾿Εκκλησία; Είναι ο τόπος της συνάντησης και κοινωνίας με τον Θεό, ο τόπος του αγιασμού του ανθρώπου. ῎Αρα λοιπόν η οικογένεια στην προοπτική της ᾿Εκκλησίας είναι τόπος αγιασμού και θεώσεως του ανθρώπου.

῾Η ᾿Εκκλησία μιλάει και για την παιδοποιία και για την καλλιτεκνία. Την παιδοποιία, ως καρπό της αγάπης των ανθρώπων, και ότι παράλληλα δεν είναι θέμα ποσότητας παιδιών· είναι θέμα καλλιτεκνίας, σωστής αγωγής και σωστού μεγαλώματος, δηλαδή προετοιμασίας των αγίων.

Καί είναι πάρα πολύ σημαντικό το να καταλάβει η οικογένεια ότι από εκεί ξεκινάει η αγωγή των παιδιών. Ξεκινάει από το ότι ετοιμάζουμε τα παιδιά για να γίνουνε μέλη της βασιλείας του Θεού, για να αγιασθούν. Γιατί χωρίς αυτή την προϋπόθεση, χωρίς αυτή τη βάση στην ζωή τους, ο,τι και να κτίσουν θα είναι αποτυχημένο.

Σήμερα το βλέπουμε πάρα πολύ έντονα· Τα παιδιά μας δυσκολεύονται, γιατί δεν έχουν θεμέλιο και γι’ αυτό ταλανίζονται διαρκώς δεξιά και αριστερά.

Πρωτογενής φορέας της αγωγής των παιδιών είναι το ευλογημένο σπίτι. Τα παιδιά που ζούν σε ένα ευλογημένο σπίτι έχουν πραγματικά γερά θεμέλια. ᾿Αληθινά ευλογημένο. Διότι, προσέξτε, το σπίτι μπορεί να είναι και θρησκόληπτο και τότε πλέον καταστρέφει και γκρεμίζει.

Ποιός είναι ο τρόπος της ζωής της οικογένειας; Είναι ο τριαδικός τρόπος. ῾Η αλληλοπεριχώρηση των προσώπων. Λέμε ότι στην ῾Αγία Τριάδα τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και του ῾Αγίου Πνεύματος αλληλοπεριχωρούνται και ότι ο Θεός είναι ᾿Αγάπη. Χωράνε το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς το ένα να είναι απειλή του άλλου. Καί το πλήρωμα της σχέσης αυτής είναι η αγάπη. Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, αυτό είναι το πρότυπο μιάς οικογένειας. Είναι η ζωή της αλληλοκενώσεως, αυτής της αλληλοπεριχωρήσεως, όπου ο ένας δεν είναι απειλή του άλλου. ᾿Εάν κάποιος από τους συζύγους είναι απειλή για τον άλλον, αν νοιώθουμε τα παιδιά απειλή μας, εάν τα παιδιά νοιώθουν τους γονείς ότι είναι απειλή, αυτό σημαίνει ότι είναι θεμελιωμένα σε λάθος θεμέλιο. Είναι λάθος η αγωγή την οποία προσφέρουμε, γιατί είναι λάθος τα βιώματα τα οποία και τα παιδιά ζούν στη δική μας στάση.

Στην ᾿Εκκλησία έχουμε τις εικόνες· στην «κατ’ οίκον» ᾿Εκκλησία οι γονείς είναι οι πρώτες, οι ζωντανές εικόνες στο εικονοστάσι της «κατ’ οίκον» ᾿Εκκλησίας και περιμένουμε να συμπληρωθεί με τα παιδιά, που θα είναι καρπός της αγάπης των ανθρώπων και ζωντανές εικόνες του Θεού.

Ενα βασικό πρόβλημα του γάμου, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι είναι ο εγωισμός των συζύγων. Τι λέει η ᾿Εκκλησία στους συζύγους; «Πρέπει να δώσεις αίμα για να λάβεις πνεύμα». ῞Οτι αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι ευτυχία δεν είναι περίπατος, δεν είναι καλοπέραση· είναι άσκηση, είναι αγώνας. ῎Ασκηση παραίτησης και εκκοπής του δικού μας θελήματος προκειμένου να γίνει του Θεού το θέλημα. Καί του Θεού το θέλημα είναι η ᾿Αγάπη.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι «κύριος σκοπός του γάμου είναι η αδιάσπαστη ενότητα και κοινωνία των συζύγων, η εν Χριστώ συμβίωση, η ολοκλήρωση των δύο φύλων, η συσταύρωση και συνανάσταση των συζύγων, η φιλόθεη, φιλάνθρωπη, φιλότεκνη και ενάρετη ζωή. Τίποτα δεν συγκροτεί τον βίο όσο η αγάπη του άνδρα και της γυναίκας. Πρότυπο και μέτρο της υλικής αγάπης, η ᾿Αγάπη του Χριστού και της ᾿Εκκλησίας».

Μένει ένα ερώτημα καίριο· «Μπορεί μια οικογένεια να είναι υγιής έξω από την ᾿Εκκλησία;» Στο ερώτημα αυτό απαντά η σύγχρονη εποχή μας. Βλέπουμε γύρω μας τους καρπούς της αυτονομίας της οικογένειας από την ᾿Εκκλησία και από την κοινωνία με τον τριαδικό Θεό.

Στο σημείο αυτό, επίσης, μια σύντομη αναφορά στη δική μας ευθύνη, στην ευθύνη των κληρικών. Είμαστε ποιμένες. Τι κάνουμε για τον γάμο και την οικογένεια; Τελούμε το μυστήριο. Πόσο συνείδηση έχουμε αυτού που τελούμε; Αυτό το φανερώνει ο τρόπος που το τελούμε. ῎Οχι μόνο την ώρα της ιεροτελεστίας αλλά και ο τρόπος της προετοιμασίας, ο τρόπος που υποδεχόμαστε το ζευγάρι που έρχεται να βγάλει την άδεια, το πως τους βλέπουμε, το πως τους αντιμετωπίζουμε, το πόσο τους προετοιμάζουμε και γιατί όχι, τους κατηχούμε.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε, και η οικογένεια αλλά και εμείς, ότι η οικογένεια δεν έχει άλλο στήριγμα απ’ την ᾿Εκκλησία στην πορεία της για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της. ῎Αρα, λοιπόν, η εκκλησιαστική ζωή της οικογένειας είναι το μόνο ουσιαστικό αντίδοτο.

᾿Εμείς είμαστε οι κύριοι παράγοντες στην εκκλησιαστική ζωή της οικογένειας, όχι μόνο διότι τελούμε τη Θεία Λειτουργία και τα μυστήρια της ᾿Εκκλησίας αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο ετοιμάζουμε τους ενορίτες μας και μέσα σε αυτούς βέβαια είναι και οι οικογένειες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μια ενορία συγκροτείται από ένα συγκεκριμένο αριθμό οικογενειών. ῎Αρα δηλαδή μικρών «κατ’ οίκον» ᾿Εκκλησιών, που συγκροτούν τη μεγάλη ᾿Εκκλησία, την ενορία, που είναι η οικογένεια του Θεού που κατοικεί σε έναν συγκεκριμένο τόπο. ῎Αρα, λοιπόν, πρέπει να μετρήσουμε τις ευθύνες μας σ’ αυτό. ῾Ο Θεός θα ζητήσει και από εμάς λόγο για την κατάσταση πολλών οικογενειών και ακόμα για τον τρόπο με τον οποίον υποδεχτήκαμε αυτά τα ζευγάρια και τον τρόπο με τον οποίον τελέσαμε το μυστήριό τους!

῾Η εκκλησιαστική ζωή, που αναφέρθηκε πιο πάνω ότι είναι το μοναδικό αντίδοτο, τι σημαίνει; Σημαίνει την πίστη την σωστή, την προσευχή, την λειτουργική ζωή, τον αγώνα για κάθαρση και αγιασμό. Χρειάζεται η πνευματική τροφοδοσία, που είναι η εξομολόγηση, η μελέτη του λόγου του Θεού και άλλων βιβλίων, η νηστεία. Τελικά και ουσιαστικά η πνευματική τροφοδοσία δίδεται στη ζωή της ενορίας!

᾿Εμείς έχουμε κάνει την ενορία μας τόπο φιλόξενο; Τόπο που αναπαύονται οι άνθρωποι που έρχονται; Καί η θεραπεία στις πληγές της οικογένειας είναι ο αγώνας για την βίωση των αρετών, είναι ο αγώνας για την φανέρωση του νοήματος της ζωής. ῾Η ζωή μέσα στην ᾿Εκκλησία είναι η πηγή της έμπνευσης σε δύσκολες ώρες.


Θεωρώ λοιπόν, καταλήγοντας, ότι εμείς, ως ποιμένες, έχουμε μια μεγάλη ευθύνη· Να ανοίγουμε τον δρόμο στους ανθρώπους που οδηγεί στην οικογένεια του Θεού, στην ενορία, στην ᾿Εκκλησία του Χριστού. Καί το δεύτερο· Να ετοιμάσουμε τη μεγάλη οικογένεια, την ενορία, για να υποδεχτεί την μικρή οικογένεια, την «κατ’ οίκον» ᾿Εκκλησία.

῾Η ᾿Εκκλησία είναι η μόνη που μπορεί να ερμηνεύει τα πράγματα, είναι η μόνη που ξέρει επί της ουσίας γιατί διαλύονται οι οικογένειες. Δεν ψάχνουμε· ξέρουμε εκ των προτέρων. ῞Οταν ένα σπίτι δεν έχει οικοδομηθεί σε σωστό θεμέλιο, είναι θέμα χρόνου το να γκρεμιστεί.

᾿Εμείς είμαστε συνεργοί στην οικοδομή. Πολλές φορές όταν πέσει μια πολυκατοικία κατακυρώνουμε την ευθύνη στον μηχανικό που την έφτιαξε. ῎Ας ευχηθούμε να μην μας κατακυρώσει ο Θεός την ευθύνη για «κατ’ οίκον» Εκκλησίες, που από την δική μας αμέλεια γκρεμίστηκαν!

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 9 και 0 επισκέπτες