Δύο πράγματα μπορεί και πρέπει να προσφέρει ο γονιός στο παιδί του: την αγάπη του και το παράδειγμά του. Το παράδειγμα μπορεί να συνοδεύεται και από τον καλό λόγο (τη συμβουλή), αλλά προς Θεού όχι συμβουλές χωρίς αντίστοιχο παράδειγμα.
Γι αυτά που προσφέρει ο γονιός στο παιδί του δεν δικαιούται ούτε μπορεί να ζητά καμιά ανταπόδοση, επομένως σαφώς δεν αποκτά δικαιώματα πάνω στο παιδί, τα κάνει μόνο από αγάπη και στα πλαίσια της από κοινού πορείας όλων των μελών της οικογένειας προς τη Βασιλεία των Ουρανών.
Παρ' όλα αυτά είναι βέβαιο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν το παιδί δεχτεί αγάπη και σωστό παράδειγμα, ανταποδίδει την αγάπη στους γονείς του και ακολουθεί το παράδειγμά τους. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις, που οι γονείς επιτρέπει ο Θεός να δοκιμαστούν μέσω των παιδιών τους. Σ' αυτή την περίπτωση οι γονείς δεν επιτρέπεται να δυσανασχετούν, ούτε απέναντι στο Θεό ούτε απέναντι στα παιδιά τους, αλλά να προσπαθούν και πάλι με αγάπη, προσευχή και υπομονή ν' αξιοποιήσουν τη δοκιμασία για το κοινό καλό όλων των μελών της οικογένειας.
Η σχέση γονέων και παιδιών
Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Σχέση παιδιών με τους γονείς
του π. Παύλου Ιωάννου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης
Τη σχέση των παιδιών με τους γονείς. Τη σχέση των γονιών με τα παιδιά τους. Είναι μια δύσκολη σχέση. Πολλές φορές χωρίς ελευθερία, στο όνομα της αγάπης. Τις περισσότερες φορές με τον εγωισμό μας στη θέση της αγάπης είναι πάρα πολύ εύκολο να έρθει η σύγκρουση. Αλήθεια, όταν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας τί όραμα έχουμε στη ζωή μας; Μεγαλώνουμε παιδιά για να ζήσουν ελεύθερα και να σταθούν στα πόδια τους ή τα «καμαρώνουμε» γιατί μας ακούνε; Εάν χαιρόμαστε γιατί μας ακούνε πάντα, ουσιαστικά έχουμε αναγνωρίσει και ανακηρύξει σε αλάθητο τον εαυτό μας, και πιστεύουμε ότι έχουμε πάντα δίκιο, και χαιρόμαστε που τα παιδιά μας μάς ακούνε. Ενώ θα έπρεπε να ανησυχούμε αν μας ακούνε πάντα, και πολύ περισσότερο στο διάστημα της εφηβείας, που είναι η προσπάθεια του νέου παιδιού να κατακτήσει την ελευθερία του. Θέλει την αγάπη μας, αλλά όχι με τη στέρηση της ελευθερίας. Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει ευθύνη. Κι αυτό το ξέρουμε και το βιώνουμε. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να εξαρτώνται διαρκώς από μας ή μ’ έναν τέτοιο τρόπο που όταν μας φύγουν αύριο να μπορούν να σταθούν στα δικά τους τα πόδια; Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τί σημαίνει ότι το καλό μας το παιδί που το ορίζαμε όσο το είχαμε κοντά μας μόλις φύγει από κοντά μας μπλέκει και καταστρέφεται; Το ερώτημα καίριο. Φταίνε οι κακές παρέες ή ο τρόπος που εμείς το μεγαλώσαμε; Εμείς δεν ξέραμε ότι υπάρχουν και κακές παρέες; Δεν θα έπρεπε λοιπόν να το μεγαλώσουμε έτσι ώστε να μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να μη μας έχει ανάγκη; Όμως πολλές φορές εμείς το μεγαλώνουμε με λάθος τρόπο, με μια αγάπη που είναι αρρωστημένη, με μια αγάπη που δεν βλέπει το πραγματικό συμφέρον του παιδιού.
Να παρουσιάσω ένα απλό παράδειγμα: Πριν από δύο χρόνια βρισκόμουν τη μέρα της Μεταμορφώσεως στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο. Λειτουργούσα εκεί και είχα μαζί μου μια οικογένεια από την Αμερική με έξι παιδιά. Μετά πήγαμε κάπου να φάμε. Νηστεία μεν, Μεταμορφώσεως δε, μπορούσαμε να φάμε και κάτι ψαρικό. Εκεί που τρώγαμε, κάποια στιγμή σηκώθηκα και καθώς πήγα να γυρίσω είδα ένα παιδάκι. Ένα παιδάκι, 10,11,12 -κάπου εκεί-, μ’ ένα σουβλάκι στο χέρι και στρίβοντας βλέπω δίπλα και τους γονείς του που έκαναν το ίδιο. Εκείνη τη στιγμή μου καρφώθηκε στο μυαλό σαν ερώτημα: Αν το παιδί αυτό στα 15 του παίρνει ναρκωτικά, θα ρωτάει ο πατέρας ποιός φταίει και θα είναι σοβαρός; Ετοίμασε το παιδί του για να λέει «όχι», ακόμα και σε πράγματα που του αρέσουνε; Πότε το προπόνησε; Βλέπετε πόσο τυφλοί είμαστε, όταν αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό πράγμα είναι η προπόνηση για έναν αθλητή, προκειμένου να κερδίσει ένα μετάλλιο και δεν αναγνωρίζουμε την προπόνηση για έναν άνθρωπο, προκειμένου να κερδίσει τη ζωή! Για να δείτε ότι το πρόβλημα το ’χουμε εμείς, περίπου το ίδιο διάστημα, αλλά το χειμώνα, σ’ ένα σχολείο εδώ των Αθηνών, με κάλεσαν για να μιλήσω στα παιδιά στο πλαίσιο του μαθήματος της Περιβαλλοντικής Αγωγής. Το μάθημά τους ήταν εκείνη τη χρονιά οι νηστίσιμες συνταγές. Εμένα μου ζήτησαν να μιλήσω για τη νηστεία. Ε, τους μίλησα για τη νηστεία, τους είπα τί είναι, ποιός την είπε, γιατί την κάνουμε, πώς την κάνουμε και ούτω καθεξής. Τα παιδιά με ρώτησαν, τους απάντησα, τελειώσαμε. Την επόμενη χρονιά τα παιδιά αυτά ήρθανε στη Σιάτιστα. Η μαθήτρια που ανέλαβε να με προσφωνήσει, μ’ ευχαρίστησε πρώτον γιατί την περασμένη χρονιά είχα πάει στο σχολείο τους και μου ’πε το εξής: «Θα σας πω και κάτι που δεν το ξέρετε, και φαντάζομαι να χαρείτε. Τα περισσότερα παιδιά εκείνη την ημέρα όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας απαιτήσαμε από τους γονείς μας να νηστεύουμε την υπόλοιπη Σαρακοστή». Το ερώτημα απλό: Ποιός είχε πιο πολύ μυαλό, τα παιδιά ή οι γονείς τους; Γιατί το ζήτησαν τα παιδιά; Γιατί κατενόησαν πόσο σημαντικό είναι κι ότι δεν είναι «τα καημένα τα παιδιά». Με «τα καημένα τα παιδιά», τα κάνουμε όλα άρρωστα ουσιαστικά. Όταν βλέπουμε, λοιπόν, ένα παιδί να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του έξω από το σπίτι του, μήπως είναι λανθασμένη η αγωγή που του δώσαμε; Δηλαδή, πώς το φανταζόμαστε, θα είναι πάντα μαζί μας; Θα είμαστε πάντα πάνω από το κεφάλι του; Δεν το μεγαλώσαμε ώστε να είναι ελεύθερο, ώστε να είναι υπεύθυνο. Κι αυτό σημαίνει λανθασμένη αγάπη απέναντι του. Εάν πραγματικά σεβόμαστε την ελευθερία του, κι αν το αγαπάμε, τότε θα διαλεγόμαστε διαρκώς μαζί του από τη μικρή του ηλικία. Όχι όταν ξαφνικά αρχίσουν τα προβλήματα. Διότι αυτές δεν είναι δύο λέξεις, η Ελευθερία και η Αγάπη. Ορίζουν μια στάση ζωής. Θα είμαστε σ’ ένα διαρκή διάλογο με το παιδί μας και το παιδί μας θα μας εμπιστεύεται, γιατί θα βλέπει σ’ αυτή την προσπάθεια μας την αγάπη μας και θα την εμπιστεύεται. Τα παιδιά δεν είναι καθόλου παράλογα, αλλά τους έχουμε στερήσει, πολλές φορές, και την ελευθερία και την αγάπη. Γιατί αυτό που τους προσφέρουμε, τις περισσότερες φορές είναι δικό μας θέλημα.
Διαρκής διάλογος
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο σεβασμός της ελευθερίας οδηγεί σ’ ένα διαρκή διάλογο μ’ έναν δικό μας άνθρωπο, με τον άνθρωπο μας, με τον ή την σύζυγο. Ακόμη ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου μας κάνει ακριβώς να μπορούμε, ακόμα κι όταν διαφωνούμε με τον άλλον, να σεβόμαστε τη δυνατότητά του και την ελευθερία του να διαφωνεί μαζί μας κι όχι να έχουμε ως κριτήριο πάντα το δικό μας θέλημα. Η ελευθερία και η αγάπη είναι μια στάση ζωής τελείως αντίστροφη από τον εγωισμό και τις εγωιστικές σχέσεις που συνήθως δημιουργούμε. Ακόμη και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας και μέσα στο χώρο της κοινωνίας που ζούμε, αν πάσχουν οι ανθρώπινες σχέσεις μας είναι γιατί δεν έχουν ούτε ελευθερία ούτε αγάπη ή γιατί η αγάπη που έχουν μερικές φορές στερείται της ελευθερίας που πρέπει να προσφέρεις στον άλλον. Πόσες φορές εμείς ζητάμε την αποκλειστικότητα του άλλου; Με ποιό δικαίωμα; Όταν κάποιος είναι φίλος μου, του απαγορεύεται, να έχει κι άλλους φίλους; Όταν κάποιος βγαίνει με κάποιον φίλο του πρέπει να είμαι κι εγώ μαζί του; Κι αν δεν είμαι θα παρεξηγηθώ; Γιατί; Πόσο σέβομαι την ελευθερία του άλλου, την προσωπικότητά του; Χαίρομαι γιατί δεν είμαι ο αποκλειστικός φίλος. Το ίδιο και γενικότερα μέσα στις σχέσεις μας, στο χώρο μας τον εργασιακό, πόσο σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου, τη δυνατότητα του να είναι διαφορετικός; Ακόμα κι όταν κάποιος άνθρωπος έχει διαφορετική πίστη από μας, πόσο σεβόμαστε τη διαφορετικότητά του, τη δυνατότητά του να είναι κάτι άλλο, και πόσο διαρκώς συνεχίζουμε να τον αγαπάμε;
Εάν λοιπόν παρατηρήσουμε, με πάρα πολλή προσοχή, θα δούμε ότι η πραγματική ποιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων σ’ όλο της το φάσμα, αλλά και της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό, εκεί πάσχει. Παρ’ όλο, που το αρχέτυπό μας, ο Χριστός, μας ορίζει τον τρόπο. Αν ο Θεός όρισε τον τρόπο της σχέσης μαζί μας μέσα στην ελευθερία και στην αγάπη, τί σημαίνει το «αδιαιρέτως» ; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Αλλά το δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, δεν σημαίνει «σε καταπίνω». Σημαίνει, επειδή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, θέλω να είσαι αυτός που είσαι. Να σ’ αγαπώ γιατί είσαι «εσύ» κι όχι γιατί θέλω να σε κάνω «εγώ».
Να κάνω μια παρένθεση και να αναφερθώ πάλι στα νέα παιδιά. Πόσο καταπιεστικοί γινόμαστε και ανελεύθεροι θέλοντας να τους προσφέρουμε το Χριστό; Ο Χριστός πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή τους. Εάν τους έχουμε δώσει σωστή αγωγή από τα παιδικά τους χρόνια, τα βοηθάμε. Αλλά δεν θα τους Τον φορέσουμε καπέλο. Πήγα κάποτε σ’ ένα σχολείο. Όταν τους είπα: «Παιδιά, μπήκε ένας παπάς στην τάξη σας, έχετε κάτι να του πείτε;». Ένα παιδί αυθόρμητα μου λέει: «Πάτερ, γιατί η Εκκλησία είναι μακριά μας;». Κι εγώ του είπα: «Και γιατί να είναι κοντά σας; Τη χρειάζεστε;». Και μου λέει: «Ναι». Τότε του λέω: «Ψάχτε να τη βρείτε. Αν πραγματικά χρειάζεστε την Εκκλησία, τη χάρη του Θεού, αναζητήστε την για να την έχετε και να είναι δική σας». Και πολλές φορές τους λέω ότι πηγαίνω, όχι γιατί θέλω να τους φορέσω κάτι καπέλο, αλλά γιατί θέλω απλά, λίγο, ν’ αγγίξω κάποιους προβληματισμούς. Και τους τονίζω ότι: «στη ζωή σας θα περπατήσετε μόνο με τα δικά σας πόδια. Ούτε με τα δικά μου, ούτε με του πατέρα σας, ούτε με της μάνας σας. Κι είναι σημαντικό για σας, η σανίδα που θα πατήσετε εσείς να διαπιστώσετε ότι είναι γερή».
Έτσι λοιπόν, σ’ αυτή την κρίση, που είναι αποτέλεσμα του σκοτασμού του νοός μας, έρχεται το πρόσωπο του Χριστού με την ύπαρξη και τη δομή του να φωτίσει πρώτον το μυστήριο του ανθρώπου. Τί σημαίνει περνάνε κρίση οι ανθρώπινες σχέσεις; Σημαίνει ότι περνάει κρίση το ανθρώπινο πρόσωπο και η κρίση του ανθρώπινου προσώπου είναι οντολογική, δεν είναι ηθική γιατί ουσιαστικά έχει χάσει την επαφή με την αλήθεια του, μ’ αυτό που πραγματικά είναι, και λειτουργεί με λάθος τρόπο. Γι’ αυτό έχει διαρκώς παρενέργειες σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής του.
Ο Χριστός λοιπόν φωτίζει την πορεία του ανθρώπινου προσώπου, φωτίζει την υπόσταση και τη δομή του ανθρώπου και κατά συνέπεια φωτίζει τις σχέσεις του ανθρώπινου προσώπου με τον Θεό και με τον άνθρωπο. Ο ίδιος λοιπόν μας έδειξε ότι αυτός ο τρόπος είναι ένας και μοναδικός· η ελευθερία και η αγάπη, με την οποία Εκείνος ήρθε σε μας, η ελευθερία και η αγάπη με την οποία εμείς πηγαίνουμε σ’ Εκείνον.
Ο Χριστός ήρθε και προσέλαβε και θεράπευσε την ανθρώπινη φύση μας, γι’ αυτό με την Ανάληψη του Χριστού τελειώνει το έργο του Χριστού. Μένει όμως και το έργο του Αγίου Πνεύματος . Ποιό είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος; Το Άγιο Πνεύμα δεν ήρθε σαν μια μαζική έκχυση φωτός, που σκέπασε τον τόπο, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, αλλά ήρθε μεριζόμενο σε πύρινες γλώσσες, που η κάθε μια κάθισε στον καθένα ξεχωριστά. Το έργο λοιπόν του Χριστού αφορά στην ανθρώπινη φύση μας και στη θεραπεία της και το έργο του Αγίου Πνεύματος αφορά στο ανθρώπινο πρόσωπό μας. Δια του Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος μπορεί πλέον να νικήσει τον θάνατο και να ζήσει στη Βασιλεία του Θεού. Αλλά το Πνεύμα το Άγιο έρχεται και μένει σε μας να το δεχτούμε. Αν δεν το δεχτούμε, τότε είμαστε εμείς εκείνοι οι οποίοι ουσιαστικά δεν στρέψαμε την ελευθερία μας προς την αλήθεια. Γιατί αγάπη, αλήθεια και ελευθερία είναι τελικά το γερό βάθρο πάνω στο οποίο πατάει ο άνθρωπος και ο υγιής πολιτισμός του.
(Μητροπ. Σισανίου και Σιατίστης Παύλου, «Ελευθερία και Αγάπη οι βασικές συντεταγμένες των ανθρωπίνων σχέσεων.» Συλλογικός τόμος, «Ονειρεύομαι μια οικογένεια και ένα σχολείο», εκδ. Αρχονταρίκι)
Πηγή: vatopaidi.wordpress.com
του π. Παύλου Ιωάννου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης
Τη σχέση των παιδιών με τους γονείς. Τη σχέση των γονιών με τα παιδιά τους. Είναι μια δύσκολη σχέση. Πολλές φορές χωρίς ελευθερία, στο όνομα της αγάπης. Τις περισσότερες φορές με τον εγωισμό μας στη θέση της αγάπης είναι πάρα πολύ εύκολο να έρθει η σύγκρουση. Αλήθεια, όταν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας τί όραμα έχουμε στη ζωή μας; Μεγαλώνουμε παιδιά για να ζήσουν ελεύθερα και να σταθούν στα πόδια τους ή τα «καμαρώνουμε» γιατί μας ακούνε; Εάν χαιρόμαστε γιατί μας ακούνε πάντα, ουσιαστικά έχουμε αναγνωρίσει και ανακηρύξει σε αλάθητο τον εαυτό μας, και πιστεύουμε ότι έχουμε πάντα δίκιο, και χαιρόμαστε που τα παιδιά μας μάς ακούνε. Ενώ θα έπρεπε να ανησυχούμε αν μας ακούνε πάντα, και πολύ περισσότερο στο διάστημα της εφηβείας, που είναι η προσπάθεια του νέου παιδιού να κατακτήσει την ελευθερία του. Θέλει την αγάπη μας, αλλά όχι με τη στέρηση της ελευθερίας. Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει ευθύνη. Κι αυτό το ξέρουμε και το βιώνουμε. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να εξαρτώνται διαρκώς από μας ή μ’ έναν τέτοιο τρόπο που όταν μας φύγουν αύριο να μπορούν να σταθούν στα δικά τους τα πόδια; Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τί σημαίνει ότι το καλό μας το παιδί που το ορίζαμε όσο το είχαμε κοντά μας μόλις φύγει από κοντά μας μπλέκει και καταστρέφεται; Το ερώτημα καίριο. Φταίνε οι κακές παρέες ή ο τρόπος που εμείς το μεγαλώσαμε; Εμείς δεν ξέραμε ότι υπάρχουν και κακές παρέες; Δεν θα έπρεπε λοιπόν να το μεγαλώσουμε έτσι ώστε να μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να μη μας έχει ανάγκη; Όμως πολλές φορές εμείς το μεγαλώνουμε με λάθος τρόπο, με μια αγάπη που είναι αρρωστημένη, με μια αγάπη που δεν βλέπει το πραγματικό συμφέρον του παιδιού.
Να παρουσιάσω ένα απλό παράδειγμα: Πριν από δύο χρόνια βρισκόμουν τη μέρα της Μεταμορφώσεως στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο. Λειτουργούσα εκεί και είχα μαζί μου μια οικογένεια από την Αμερική με έξι παιδιά. Μετά πήγαμε κάπου να φάμε. Νηστεία μεν, Μεταμορφώσεως δε, μπορούσαμε να φάμε και κάτι ψαρικό. Εκεί που τρώγαμε, κάποια στιγμή σηκώθηκα και καθώς πήγα να γυρίσω είδα ένα παιδάκι. Ένα παιδάκι, 10,11,12 -κάπου εκεί-, μ’ ένα σουβλάκι στο χέρι και στρίβοντας βλέπω δίπλα και τους γονείς του που έκαναν το ίδιο. Εκείνη τη στιγμή μου καρφώθηκε στο μυαλό σαν ερώτημα: Αν το παιδί αυτό στα 15 του παίρνει ναρκωτικά, θα ρωτάει ο πατέρας ποιός φταίει και θα είναι σοβαρός; Ετοίμασε το παιδί του για να λέει «όχι», ακόμα και σε πράγματα που του αρέσουνε; Πότε το προπόνησε; Βλέπετε πόσο τυφλοί είμαστε, όταν αναγνωρίζουμε πόσο σημαντικό πράγμα είναι η προπόνηση για έναν αθλητή, προκειμένου να κερδίσει ένα μετάλλιο και δεν αναγνωρίζουμε την προπόνηση για έναν άνθρωπο, προκειμένου να κερδίσει τη ζωή! Για να δείτε ότι το πρόβλημα το ’χουμε εμείς, περίπου το ίδιο διάστημα, αλλά το χειμώνα, σ’ ένα σχολείο εδώ των Αθηνών, με κάλεσαν για να μιλήσω στα παιδιά στο πλαίσιο του μαθήματος της Περιβαλλοντικής Αγωγής. Το μάθημά τους ήταν εκείνη τη χρονιά οι νηστίσιμες συνταγές. Εμένα μου ζήτησαν να μιλήσω για τη νηστεία. Ε, τους μίλησα για τη νηστεία, τους είπα τί είναι, ποιός την είπε, γιατί την κάνουμε, πώς την κάνουμε και ούτω καθεξής. Τα παιδιά με ρώτησαν, τους απάντησα, τελειώσαμε. Την επόμενη χρονιά τα παιδιά αυτά ήρθανε στη Σιάτιστα. Η μαθήτρια που ανέλαβε να με προσφωνήσει, μ’ ευχαρίστησε πρώτον γιατί την περασμένη χρονιά είχα πάει στο σχολείο τους και μου ’πε το εξής: «Θα σας πω και κάτι που δεν το ξέρετε, και φαντάζομαι να χαρείτε. Τα περισσότερα παιδιά εκείνη την ημέρα όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας απαιτήσαμε από τους γονείς μας να νηστεύουμε την υπόλοιπη Σαρακοστή». Το ερώτημα απλό: Ποιός είχε πιο πολύ μυαλό, τα παιδιά ή οι γονείς τους; Γιατί το ζήτησαν τα παιδιά; Γιατί κατενόησαν πόσο σημαντικό είναι κι ότι δεν είναι «τα καημένα τα παιδιά». Με «τα καημένα τα παιδιά», τα κάνουμε όλα άρρωστα ουσιαστικά. Όταν βλέπουμε, λοιπόν, ένα παιδί να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του έξω από το σπίτι του, μήπως είναι λανθασμένη η αγωγή που του δώσαμε; Δηλαδή, πώς το φανταζόμαστε, θα είναι πάντα μαζί μας; Θα είμαστε πάντα πάνω από το κεφάλι του; Δεν το μεγαλώσαμε ώστε να είναι ελεύθερο, ώστε να είναι υπεύθυνο. Κι αυτό σημαίνει λανθασμένη αγάπη απέναντι του. Εάν πραγματικά σεβόμαστε την ελευθερία του, κι αν το αγαπάμε, τότε θα διαλεγόμαστε διαρκώς μαζί του από τη μικρή του ηλικία. Όχι όταν ξαφνικά αρχίσουν τα προβλήματα. Διότι αυτές δεν είναι δύο λέξεις, η Ελευθερία και η Αγάπη. Ορίζουν μια στάση ζωής. Θα είμαστε σ’ ένα διαρκή διάλογο με το παιδί μας και το παιδί μας θα μας εμπιστεύεται, γιατί θα βλέπει σ’ αυτή την προσπάθεια μας την αγάπη μας και θα την εμπιστεύεται. Τα παιδιά δεν είναι καθόλου παράλογα, αλλά τους έχουμε στερήσει, πολλές φορές, και την ελευθερία και την αγάπη. Γιατί αυτό που τους προσφέρουμε, τις περισσότερες φορές είναι δικό μας θέλημα.
Διαρκής διάλογος
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο σεβασμός της ελευθερίας οδηγεί σ’ ένα διαρκή διάλογο μ’ έναν δικό μας άνθρωπο, με τον άνθρωπο μας, με τον ή την σύζυγο. Ακόμη ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου μας κάνει ακριβώς να μπορούμε, ακόμα κι όταν διαφωνούμε με τον άλλον, να σεβόμαστε τη δυνατότητά του και την ελευθερία του να διαφωνεί μαζί μας κι όχι να έχουμε ως κριτήριο πάντα το δικό μας θέλημα. Η ελευθερία και η αγάπη είναι μια στάση ζωής τελείως αντίστροφη από τον εγωισμό και τις εγωιστικές σχέσεις που συνήθως δημιουργούμε. Ακόμη και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας και μέσα στο χώρο της κοινωνίας που ζούμε, αν πάσχουν οι ανθρώπινες σχέσεις μας είναι γιατί δεν έχουν ούτε ελευθερία ούτε αγάπη ή γιατί η αγάπη που έχουν μερικές φορές στερείται της ελευθερίας που πρέπει να προσφέρεις στον άλλον. Πόσες φορές εμείς ζητάμε την αποκλειστικότητα του άλλου; Με ποιό δικαίωμα; Όταν κάποιος είναι φίλος μου, του απαγορεύεται, να έχει κι άλλους φίλους; Όταν κάποιος βγαίνει με κάποιον φίλο του πρέπει να είμαι κι εγώ μαζί του; Κι αν δεν είμαι θα παρεξηγηθώ; Γιατί; Πόσο σέβομαι την ελευθερία του άλλου, την προσωπικότητά του; Χαίρομαι γιατί δεν είμαι ο αποκλειστικός φίλος. Το ίδιο και γενικότερα μέσα στις σχέσεις μας, στο χώρο μας τον εργασιακό, πόσο σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου, τη δυνατότητα του να είναι διαφορετικός; Ακόμα κι όταν κάποιος άνθρωπος έχει διαφορετική πίστη από μας, πόσο σεβόμαστε τη διαφορετικότητά του, τη δυνατότητά του να είναι κάτι άλλο, και πόσο διαρκώς συνεχίζουμε να τον αγαπάμε;
Εάν λοιπόν παρατηρήσουμε, με πάρα πολλή προσοχή, θα δούμε ότι η πραγματική ποιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων σ’ όλο της το φάσμα, αλλά και της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό, εκεί πάσχει. Παρ’ όλο, που το αρχέτυπό μας, ο Χριστός, μας ορίζει τον τρόπο. Αν ο Θεός όρισε τον τρόπο της σχέσης μαζί μας μέσα στην ελευθερία και στην αγάπη, τί σημαίνει το «αδιαιρέτως» ; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Αλλά το δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, δεν σημαίνει «σε καταπίνω». Σημαίνει, επειδή δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, θέλω να είσαι αυτός που είσαι. Να σ’ αγαπώ γιατί είσαι «εσύ» κι όχι γιατί θέλω να σε κάνω «εγώ».
Να κάνω μια παρένθεση και να αναφερθώ πάλι στα νέα παιδιά. Πόσο καταπιεστικοί γινόμαστε και ανελεύθεροι θέλοντας να τους προσφέρουμε το Χριστό; Ο Χριστός πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή τους. Εάν τους έχουμε δώσει σωστή αγωγή από τα παιδικά τους χρόνια, τα βοηθάμε. Αλλά δεν θα τους Τον φορέσουμε καπέλο. Πήγα κάποτε σ’ ένα σχολείο. Όταν τους είπα: «Παιδιά, μπήκε ένας παπάς στην τάξη σας, έχετε κάτι να του πείτε;». Ένα παιδί αυθόρμητα μου λέει: «Πάτερ, γιατί η Εκκλησία είναι μακριά μας;». Κι εγώ του είπα: «Και γιατί να είναι κοντά σας; Τη χρειάζεστε;». Και μου λέει: «Ναι». Τότε του λέω: «Ψάχτε να τη βρείτε. Αν πραγματικά χρειάζεστε την Εκκλησία, τη χάρη του Θεού, αναζητήστε την για να την έχετε και να είναι δική σας». Και πολλές φορές τους λέω ότι πηγαίνω, όχι γιατί θέλω να τους φορέσω κάτι καπέλο, αλλά γιατί θέλω απλά, λίγο, ν’ αγγίξω κάποιους προβληματισμούς. Και τους τονίζω ότι: «στη ζωή σας θα περπατήσετε μόνο με τα δικά σας πόδια. Ούτε με τα δικά μου, ούτε με του πατέρα σας, ούτε με της μάνας σας. Κι είναι σημαντικό για σας, η σανίδα που θα πατήσετε εσείς να διαπιστώσετε ότι είναι γερή».
Έτσι λοιπόν, σ’ αυτή την κρίση, που είναι αποτέλεσμα του σκοτασμού του νοός μας, έρχεται το πρόσωπο του Χριστού με την ύπαρξη και τη δομή του να φωτίσει πρώτον το μυστήριο του ανθρώπου. Τί σημαίνει περνάνε κρίση οι ανθρώπινες σχέσεις; Σημαίνει ότι περνάει κρίση το ανθρώπινο πρόσωπο και η κρίση του ανθρώπινου προσώπου είναι οντολογική, δεν είναι ηθική γιατί ουσιαστικά έχει χάσει την επαφή με την αλήθεια του, μ’ αυτό που πραγματικά είναι, και λειτουργεί με λάθος τρόπο. Γι’ αυτό έχει διαρκώς παρενέργειες σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής του.
Ο Χριστός λοιπόν φωτίζει την πορεία του ανθρώπινου προσώπου, φωτίζει την υπόσταση και τη δομή του ανθρώπου και κατά συνέπεια φωτίζει τις σχέσεις του ανθρώπινου προσώπου με τον Θεό και με τον άνθρωπο. Ο ίδιος λοιπόν μας έδειξε ότι αυτός ο τρόπος είναι ένας και μοναδικός· η ελευθερία και η αγάπη, με την οποία Εκείνος ήρθε σε μας, η ελευθερία και η αγάπη με την οποία εμείς πηγαίνουμε σ’ Εκείνον.
Ο Χριστός ήρθε και προσέλαβε και θεράπευσε την ανθρώπινη φύση μας, γι’ αυτό με την Ανάληψη του Χριστού τελειώνει το έργο του Χριστού. Μένει όμως και το έργο του Αγίου Πνεύματος . Ποιό είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος; Το Άγιο Πνεύμα δεν ήρθε σαν μια μαζική έκχυση φωτός, που σκέπασε τον τόπο, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές, αλλά ήρθε μεριζόμενο σε πύρινες γλώσσες, που η κάθε μια κάθισε στον καθένα ξεχωριστά. Το έργο λοιπόν του Χριστού αφορά στην ανθρώπινη φύση μας και στη θεραπεία της και το έργο του Αγίου Πνεύματος αφορά στο ανθρώπινο πρόσωπό μας. Δια του Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος μπορεί πλέον να νικήσει τον θάνατο και να ζήσει στη Βασιλεία του Θεού. Αλλά το Πνεύμα το Άγιο έρχεται και μένει σε μας να το δεχτούμε. Αν δεν το δεχτούμε, τότε είμαστε εμείς εκείνοι οι οποίοι ουσιαστικά δεν στρέψαμε την ελευθερία μας προς την αλήθεια. Γιατί αγάπη, αλήθεια και ελευθερία είναι τελικά το γερό βάθρο πάνω στο οποίο πατάει ο άνθρωπος και ο υγιής πολιτισμός του.
(Μητροπ. Σισανίου και Σιατίστης Παύλου, «Ελευθερία και Αγάπη οι βασικές συντεταγμένες των ανθρωπίνων σχέσεων.» Συλλογικός τόμος, «Ονειρεύομαι μια οικογένεια και ένα σχολείο», εκδ. Αρχονταρίκι)
Πηγή: vatopaidi.wordpress.com
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Πως να εξασφαλίσεις τη ζωή του παιδιού σου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Στις μέρες μας ακούμε συχνά από γονείς τα εξής λόγια: «Θέλουμε να εξασφαλίσουμε τη ζωή του παιδιού μας». Γι αυτό εργάζονται πολύ σκληρά, για να μαζέψουν -συχνά αδίκως- χρήματα ή να μορφώσουν τα παιδιά τους προς την κατεύθυνση που, όπως νομίζουν, φέρνει τη μεγαλύτερη δυνατή φυσική ασφάλεια και υλική ευμάρεια. Αυτό γίνεται από τους λεγόμενους χριστιανούς! Ενεργούν έτσι διότι η αντίληψη τους για την πραγματική ζωή και την πραγματική εξασφάλιση της ζωής είναι εσφαλμένη.
Ιδού με ποιόν τρόπο μια αληθινή χριστιανή μητέρα προετοίμαζε το γιό της, τον άγιο Κλήμεντα Αγκύρας:
«Κάνε μου την τιμή γιέ μου να σταθείς ανδρείος για το Χριστό, να Τον ομολογήσεις άφοβα και χωρίς δισταγμό! Ελπίζω μέσα στην καρδιά μου ότι σύντομα θα ανθίσει επάνω σου το στεφάνι του μαρτυρίου· προς τιμή μου και προς σωτηρία πολλών. Μή φοβηθείς τις απειλές ή τα ξίφη ή τους πόνους ή τις πληγές ή την πυρά. Τίποτα να μη σε χωρίσει από το Χριστό, αλλά να κοιτάξεις προς τον ουρανό – από εκεί μπορείς να περιμένεις τη μεγάλη, αιώνια και πλούσια ανταμοιβή σου από το Θεό. Να φοβάσαι το μεγαλείο του Θεού· να φοβάσαι τη φρικτή κρίση Του· να φοβάσαι τον Παντεπόπτη Θεό- διότι όλοι εκείνοι που Τον αρνούνται θα λάβουν μισθαποδοσία φοβερή· το πυρ το άσβεστο και τον αιωνίως ακοίμητο σκώληκα. Ας είναι η ανταμοιβή μου από εσένα, γλυκύτατο παιδί μου, για τους πόνους με τους οποίους σε ανέθρεψα και σε μόρφωσα, αυτή: να κληθώ μητέρα ενός μάρτυρος. Μη λυπηθείς να χύσεις το αίμα σου, αυτό το αίμα που δέχθηκες από μένα, γιατί από εκεί θα λάβω και εγώ τιμή. Υπόταξε το σώμα σου στα βασανιστήρια και τότε θα συνευφραίνομαι ενώπιον του Κυρίου μας – σαν να υπέφερα κι εγώ γι’ Αυτόν».
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Ο Πρόλογος της Οχρίδας”, Εκδ. Αθως, σ. 223)
Πηγή: armenisths.blogspot.com
Στις μέρες μας ακούμε συχνά από γονείς τα εξής λόγια: «Θέλουμε να εξασφαλίσουμε τη ζωή του παιδιού μας». Γι αυτό εργάζονται πολύ σκληρά, για να μαζέψουν -συχνά αδίκως- χρήματα ή να μορφώσουν τα παιδιά τους προς την κατεύθυνση που, όπως νομίζουν, φέρνει τη μεγαλύτερη δυνατή φυσική ασφάλεια και υλική ευμάρεια. Αυτό γίνεται από τους λεγόμενους χριστιανούς! Ενεργούν έτσι διότι η αντίληψη τους για την πραγματική ζωή και την πραγματική εξασφάλιση της ζωής είναι εσφαλμένη.
Ιδού με ποιόν τρόπο μια αληθινή χριστιανή μητέρα προετοίμαζε το γιό της, τον άγιο Κλήμεντα Αγκύρας:
«Κάνε μου την τιμή γιέ μου να σταθείς ανδρείος για το Χριστό, να Τον ομολογήσεις άφοβα και χωρίς δισταγμό! Ελπίζω μέσα στην καρδιά μου ότι σύντομα θα ανθίσει επάνω σου το στεφάνι του μαρτυρίου· προς τιμή μου και προς σωτηρία πολλών. Μή φοβηθείς τις απειλές ή τα ξίφη ή τους πόνους ή τις πληγές ή την πυρά. Τίποτα να μη σε χωρίσει από το Χριστό, αλλά να κοιτάξεις προς τον ουρανό – από εκεί μπορείς να περιμένεις τη μεγάλη, αιώνια και πλούσια ανταμοιβή σου από το Θεό. Να φοβάσαι το μεγαλείο του Θεού· να φοβάσαι τη φρικτή κρίση Του· να φοβάσαι τον Παντεπόπτη Θεό- διότι όλοι εκείνοι που Τον αρνούνται θα λάβουν μισθαποδοσία φοβερή· το πυρ το άσβεστο και τον αιωνίως ακοίμητο σκώληκα. Ας είναι η ανταμοιβή μου από εσένα, γλυκύτατο παιδί μου, για τους πόνους με τους οποίους σε ανέθρεψα και σε μόρφωσα, αυτή: να κληθώ μητέρα ενός μάρτυρος. Μη λυπηθείς να χύσεις το αίμα σου, αυτό το αίμα που δέχθηκες από μένα, γιατί από εκεί θα λάβω και εγώ τιμή. Υπόταξε το σώμα σου στα βασανιστήρια και τότε θα συνευφραίνομαι ενώπιον του Κυρίου μας – σαν να υπέφερα κι εγώ γι’ Αυτόν».
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Ο Πρόλογος της Οχρίδας”, Εκδ. Αθως, σ. 223)
Πηγή: armenisths.blogspot.com
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Η ανατροφή των παιδιών
Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κυρού Αντωνίου Κόμπου,2005
Ομιλία του μακαριστού Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κυρού Αντωνίου Κόμπου,2005
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.
-
ORTHODOXIA
- Δημοσιεύσεις: 355
- Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
- Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
aposal έγραψε:Συμβουλές του Γέροντα Πορφυρίου (1905 – 1991) για την οικογένεια
1. Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη
Σε μια παντρεμένη, ο γέροντας της είπε :
-Να μην μιλάς καθόλου όταν ο άντρας σου βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Κάνε την προσευχή σου και ζήτα και από άλλους να προσεύχονται. Διαφορετικά, του δημιουργείται άσχημη κατάσταση, δεν βρίσκει χαρά και ζεστασιά κοντά σου και τότε αρχίζει να κοιτάει δεξιά και αριστερά.
Τα παιδιά που είχαν ψυχολογικά προβλήματα τα ονόμαζε μπερδεμένα. Μάλιστα, για διάφορα παιδιά που είχαν προβλήματα και που έτυχε εγώ ο ίδιος να πάω τους γονείς τους στον γέροντα, έλεγε, ότι ήδη από την κοιλιά της μητέρας του είχαν αυτό το πρόβλημα, γιατί, όταν η μητέρα τους ήταν έγκυος, δεν φρόντιζε να είναι τακτοποιημένη η ζωή της, να έχει ηρεμία, γαλήνη, να προσεύχεται και να συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Στην κυρία Χ.Χ. ο Γέροντας έλεγε :
-Ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά. Η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας!
-Και πως μπορούμε να γίνουμε άγιοι;
-Πολύ απλό. Όταν έρθει η Θεία Χάρις!
-Και πως έρχεται η Θεία Χάρις;
-Με την ταπείνωση και την προσευχή. Αλλά η προσευχή πρέπει να είναι δυνατή, ζωντανή. Όταν προσευχόμαστε με πίστη και επιμονή, πάντοτε έχουμε αποτελέσματα.
-Μην πιέζεις, μου έλεγε, τα παιδιά σου. Αυτά που θέλεις να τους πεις, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνον όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει, ακούν αυτά που θέλουν να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πες το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σαν το πνευματικό χάδι που αγκαλιάζει τα παιδιά κι αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις κάνουμε μερικές φορές να τα χαϊδέψουμε κι αυτά αντιδρούν. Σ’ αυτό όμως, το πνευματικό χάδι, δεν αντιδρούν ποτέ.
Να σας πω πως το είδα αυτό να εφαρμόζεται στην πράξη. Την πρώτη φορά, από τότε που πέθανε ο άνδρας μου, που πήγα με τα παιδιά μου διακοπές, ο μεγάλος μου γιος βρήκε εκεί κάποιες παρέες και τον έχανα τα απογεύματα, χωρίς να ξέρω που πήγαιναν και τι έκαναν. Του έλεγα λοιπόν : «Έλα παιδί μου, μη φεύγει πάλι. Τι πας και κάνεις και χάνεσαι;». Όλα αυτά δηλαδή που λέμε συνήθως εμείς οι μητέρες. Εκείνος όμως δεν άκουγε. Μια μέρα λοιπόν, θυμήθηκα αυτά που μου είχε πει ο Γέροντας και μόλις έφυγε το παιδί, πήρα την Παράκληση στη Παναγία και άρχισα να τη διαβάζω. Πριν προλάβω να την τελειώσω, μπαίνει μέσα ο γιος μου και με ρωτά : «Μαμά, που είπες ότι ήθελες να πάμε μαζί το απόγευμα;». Ήταν τόσο άμεση η απάντηση της Παναγίας, που μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι εκείνα που μου έλεγε ο γέροντας ήταν η μόνη σωστή στάση απέναντι στα παιδιά.
-Τι να κάνουμε με το παιδί μας Γέροντα που είναι γεμάτο ανασφάλεια και φοβίες;
-Εσείς φέρετε εξ ολοκλήρου την ευθύνη γι’ αυτό. Εκ κοιλίας μητρός του δημιουργήσατε με τις κακές μεταξύ σας σχέσεις, όλα αυτά τα ψυχικά τραύματα που θα κουβαλά σ’ όλη του τη ζωή.
-Η κόρη μου Γέροντα ζει αμαρτωλή ζωή. Πως θα τη σώσω;
-Μόνο με τη δική σου αγιότητα. Η αγιότητα των γονιών σώζει τα παιδιά τους.
-Ούτε μια φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά σας να τσακώνεστε, ή έστω, να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ο ένας στον άλλον.
-Μα, είναι δυνατό αυτό Γέροντα;
-Και βέβαια είναι. Και μάλιστα έτσι, όπως σας το λέω. Ούτε μια φορά.
2. Αποσπάσματα από το βιβλίο : Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά, 2003).
Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονιών μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουν άγιοι κοντά στα παιδιά, με την πραότητα και την υπομονή τους, την αγάπη τους. Να βάζουνε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό και αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά τη χάρη.
Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών, φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβουλές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους. Αν οι γονείς δεν ζουν μια ζωή αγία, αν δεν μιλούν με αγάπη, ο διάβολος ταλαιπωρεί τους γονείς με τις αντιδράσεις των παιδιών. Η αγάπη, η ομοψυχία, η καλή συνεννόηση των γονέων είναι ό,τι πρέπει για τα παιδιά. Μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά.
Να προσεύχεστε οι γονείς σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς τον Χριστό και να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά. Κι όταν κάνουν αταξίες, να παίρνετε κάποια παιδαγωγικά μέτρα, αλλά να μην τα πιέζετε. Κυρίως να προσεύχεστε.
Μια μητέρα με ρώτησε πώς να φέρεται στα παιδιά της. Της είπα :
Να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Αν τους δίνεις διαρκώς συμβουλές, θα γίνεις βαρετή και όταν θα μεγαλώσουν θα αισθάνονται ένα είδος καταπίεσης. Να προτιμάς λοιπόν την προσευχή. Να τα λες στον Θεό και ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούν τα αυτιά τους. Μπορείς να το κάνεις και αυτό, αλλά προπάντων να μιλάς για τα παιδιά σου στο Θεό. Να λες : «Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ, σ’ Εσένα τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω. Γι’ αυτό Σε παρακαλώ φώτισέ τα». Κι ο Θεός θα τους μιλάει και θα λένε : «Ωχ, δεν έπρεπε να στενοχωρήσω τη μαμά»! κι αυτό θα βγαίνει από μέσα τους, με τη Χάρη του Θεού.
Συμβουλές του Γέροντα Πορφυρίου (1905 – 1991)
Αποσπάσματα από το βιβλίο : Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (έκδοση Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά, 2003).
Πολλές μητέρες δίνουν αρνητική αγωγή στα παιδιά τους. Αυτές που κάθονται πάνω από τα παιδιά τους συνεχώς και τα καταπιέζουν, δηλαδή τα υπερπροστατεύουν, απέτυχαν στο έργο τους. Ενώ πρέπει να αφήσεις το παιδί να ενδιαφερθεί μόνο του για τη πρόοδό του. Τότε θα πετύχεις. Όταν κάθεσαι συνεχώς από πάνω τους, τα παιδιά αντιδρούν. Αποκτούν νωθρότητα, μαλθακότητα και συνήθως αποτυγχάνουν στη ζωή τους. Είναι ένα είδος υπερπροστασίας που αφήνει τα παιδιά ανώριμα.
Θέλει προσοχή όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε : «Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος, είσαι τέλειος». Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε όμως να του πείτε να κάνει προσευχή. Να του πείτε : «Παιδί μου τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός τη Χάρη Του». Τούτο δω είναι το τέλειο. Σε όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.
Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό. Τι λέει ο λόγος του Θεού; «Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών μου ταράσσουσιν» (Ησαΐας, 3,12). Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει, και χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού! Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή και βγαίνουν απροσάρμοστα και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν.
Με τον έπαινο, από μικρά, τα παιδιά μας τα οδηγούμε στον εγωισμό. Και τον εγωιστή μπορεί και να τον κοροϊδεύεις, αρκεί να του λες ότι είναι καλός, να του φουσκώνεις το εγώ του. Επειδή ο άνθρωπος μεγαλώνει με τον εγωισμό, αρχίζουν τα μπερδέματα μέσα του, υποφέρει, δεν ξέρει τι κάνει. Αιτία της ψυχικής ακαταστασίας είναι ο εγωισμός. Ο εγωιστής είναι άρρωστος. Αυτό, και ίδιοι οι ψυχίατροι αν το μελετήσουν, θα το πουν.
Μεγαλώνοντας το παιδί, με συνεχώς αυξανόμενο το υπερεγώ του, το απομακρύνουμε από όλες τις αξίες της ζωής. Ο εγωισμός είναι η αιτία που τα παιδιά χάνονται, που οι άνθρωποι γίνονται αντάρτες. Ο διάβολος είναι ο μέγας εγωιστής, ο μέγας εωσφόρος. Δηλαδή ζούμε τον εωσφόρο μέσα μας, τον διάβολο. Δεν ζούμε την ταπείνωση, που είναι απαραίτητη για τη ψυχή του ανθρώπου.
Ο διάβολος έκανε τη γη λαβύρινθο, για να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Καταντήσαμε τη γη μας σωστό ψυχιατρείο! Και δεν καταλαβαίνουμε τι μας φταίει! Όλοι απορούμε : «τι γίναμε, που πάμε, γιατί τα παιδιά μας πήρανε τους δρόμους, γιατί φύγανε από τα σπίτια τους, γιατί παρατήσανε τη ζωή, γιατί παρατήσανε τη μόρφωσή τους»;
Οι γιατροί, οι ψυχολόγοι, λένε συχνά, όταν ένας άνθρωπος πάσχει : «Α, νεύρωση έχεις! Α, άγχος έχεις!» και τα τοιαύτα. Δεν παραδέχονται ότι ο διάβολος υποκινεί και διεγείρει τον ανθρώπινο εγωισμό. Κι όμως ο διάβολος υπάρχει, είναι το πνεύμα του κακού.
Να μαθαίνουμε να αγαπάμε και όχι να ζητούμε να μας αγαπούνε. Να αγαπάμε ΟΛΟΥΣ και να κάνουμε θυσίες, όσο μπορούμε μεγάλες, για όλους τους εν Χριστώ αδελφούς, ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένουμε επαίνους, και αγάπη από αυτούς. Αυτοί θα κάνουν για μας ό,τι ο Θεός τους λέει. Αν είναι κι εκείνοι Χριστιανοί θα δώσουνε δόξα στον Χριστό, γιατί βρεθήκαμε και τους βοηθήσαμε, ή τους είπαμε έναν καλό λόγο.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γ. Κορή «Σύγχρονες Προφητείες και θαύματα»
Οι γονείς πρέπει να συμπεριφέρονται στα παιδιά με αγάπη και καλοσύνη και να προσεύχονται γι’ αυτά στο Θεό.
Δεν πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά τον σατανά που πολεμά τα παιδιά σας.
Στη προσευχή, να προσεύχεστε απλά και ταπεινά, χωρίς να περιμένετε να σας απαντήσει ο Θεός, ή να σας αποκαλυφθεί. Απλά να πιστεύετε.
Δεν πρέπει να χαϊδεύουμε ένα παιδί μπροστά σε άλλο, γιατί ζηλεύουν.
Συμβουλές του Γέροντα Παϊσίου (1924 – 1994)
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου
Ένας στρατιωτικός είχε τελευταία στενοχωρηθεί γιατί έβλεπε τον γιο του να ζει μακριά από την Εκκλησία και να έχει μπλέξει με κακές παρέες. Ο ίδιος συμβούλευε τον γιο του να πάει κοντά στην Εκκλησία και να αφήσει τις κακές παρέες, εκείνος όμως δεν άκουγε, καθώς βρισκόταν στην δύσκολη ηλικία της εφηβείας, με τα τόσα της προβλήματα. Η αγάπη του πατέρα προς το παιδί του, τον έκανε να επισκεφτεί τον Γέροντα στο Άγιον Όρος για να τον συμβουλευτεί. Έφτασε στον Γέροντα και του διηγήθηκε όλο το πρόβλημα που αντιμετώπιζε με τον γιο του. Εκείνος τότε του είπε :
-Όταν ήταν μικρός, τον μάθατε να κάνει τον σταυρό του; Τον πηγαίνατε τακτικά στην εκκλησία; Τον κοινωνούσατε τακτικά; Τον μαθαίνατε να λέει προσευχή;
-Ναι, όταν ήταν μικρός, όλη μας η φροντίδα ήταν πώς να τον αναθρέψουμε Χριστιανικά και τα κάναμε όλα αυτά.
-Ε, τότε να μην φοβάσαι, γιατί τον γιο σου τον οχύρωσες πολύ καλά! Μόνο να εύχεσαι (προσεύχεσαι) να ενεργήσει η Χάρη του Χριστού μας. Εσύ τώρα, σ’ αυτήν την ηλικία το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του δείχνεις πολύ αγάπη και να εύχεσαι στον Θεό να ενεργήσει Εκείνος για το συμφέρον του, γιατί αν εσείς τον τροφοδοτείτε συνεχώς με καλοσύνη και αγάπη, τότε όπου και να πάει, όπου και να μπλέξει κάποια στιγμή θα δει ότι έξω από την οικογένεια το κλίμα είναι ανθυγιεινό και υπάρχει παντού συμφέρον και υποκρισία. Έτσι θα γυρίσει φυσιολογικά στο σπίτι. Αν όμως στο σπίτι υπάρχουν γκρίνιες φασαρίες, τσακωμοί, τότε δεν θα του κάνει καρδιά να επιστρέψει. Και πάλι πρέπει να προσέχουμε γιατί αυτή η ηλικία μόνον αγάπη και προσευχή θέλει.
Την ευσέβεια στα παιδιά πρέπει να φροντίσουμε να την δίνουμε με το γάλα και όχι με την ξηρά τροφή. Γιατί όταν τα παιδιά είναι πολύ μικρά, δηλαδή μωρά, αντιγράφουν τους γονείς τους σαν άγραφη κασέτα. Τότε θα πρέπει να φροντίζουμε να τους τη γεμίζουμε με αγάπη και καλοσύνη. Όταν όμως λίγο μεγαλώσουν θα πρέπει να προσέχουμε και να ενεργούμε με διάκριση και λεπτότητα, όπως όταν κουρδίζουμε ένα ρολόι : Όσο παίρνει το ελατήριό του, το κουρδίζουμε. Και σιγά – σιγά, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σπάσει το κουρδιστήρι από την πίεση. Και να αχρηστευθεί το ρολόι. Εμείς οφείλουμε με πολύ καλό τρόπο να εξηγούμε στο παιδί για ποιο λόγο δεν πρέπει να κάνει κάτι και γιατί πρέπει να το κάνει έτσι. Από κει και πέρα όμως θα πρέπει να μην το βομβαρδίζουμε συνέχεια με : «μη αυτό», «μη εκείνο», «μη έτσι», «μη αλλιώς». Αφού εμείς κάνουμε το βασικό, τότε να παραδίδουμε το κατσαβίδι μας στον Χριστό, για να ρυθμίζει Εκείνος πλέον τα πράγματα και να «σφίγγει» σιγά – σιγά καμιά «βίδα». Να μην έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας (απ’ ό,τι στον Χριστό) και θέλουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Πάρα πολύ βοηθάει, όταν οι γονείς για όλες τις αταξίες των παιδιών του θεωρούν ότι υπεύθυνη είναι η δική τους ζωή, που δεν είναι όσο κοντά στον Χριστό θα έπρεπε και εξ αιτίας τους κληρονομούν στα παιδιά τους αυτήν την κατάσταση. Όταν οι γονείς έχουν τέτοιο ταπεινό φρόνημα και με ειλικρινή ταπείνωση συναισθάνονται την ευθύνη που φέρουν και ειλικρινά μετανοούν, τότε συγκινείται και ο Χριστός και – ως πάνσοφος και παντοδύναμος που είναι – έχει τη δύναμη και τον τρόπο, κι όλο και κάποιο «σωσίβιο» θα τους ρίξει για να σωθούν.
(ας μην ξεχνάμε ότι «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» και συνεπώς η επιστροφή των γονέων κοντά στον Χριστό σώζει και τα τέκνα τους).
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ο Γέρων Παΐσιος» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου
Πάρα πολλοί γονείς, νομίζοντας ότι αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, τα καταστρέφουν με τον τρόπο τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Πχ μια μητέρα από την υπερβολική κατά σάρκα αγάπη που δείχνει στο παιδί της, όταν το έχει στην αγκαλιά της, του λέει : «τι καλό παιδί που έχω εγώ», ή «το καλύτερο παιδί του κόσμου έχω εγώ» κλπ. Το μικρό παιδί όμως αποκτά χωρίς τη θέλησή του και από πολύ μικρό, ένα υψηλό φρόνημα για τον εαυτό του, ότι δηλαδή είναι καλό και φυσικά δεν αισθάνεται την έλλειψη της παρουσίας της αγαθής δύναμης του Θεού, ούτε μαθαίνει να την ζητά. Έτσι δημιουργείται μέσα στη ψυχή του παιδιού μια αυτοπεποίθηση «μάρμαρο», την οποία οι περισσότεροι παίρνουν μαζί τους στον τάφο, γιατί δεν μπορούν να την αποβάλουν.
Το κακό είναι ότι οι πρώτοι που δέχονται τις παρενέργειες της υψηλοφροσύνης αυτής είναι οι γονείς, γιατί πώς θα καθίσουν τα παιδιά να ακούσουν τους γονείς, αφού έχουν την εντύπωση ότι είναι καλά και ότι τα ξέρουν όλα;
Γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ την πνευματική τους ζωή, γιατί δεν φέρουν μόνο την ευθύνη για τον εαυτό τους, αλλά και για τα παιδιά τους. Βέβαια και αυτοί έχουν το ελαφρυντικό ότι τα «κληρονόμησαν» από τους δικούς τους γονείς, αλλά δεν δικαιολογούνται για το γεγονός, ότι από τη στιγμή που το συνειδητοποίησαν δεν φρόντισαν να τα απορρίψουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά : ναι μεν «κληρονομούν» κάτι για το οποίο δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αλλά δεν πρέπει να κατηγορούν γι’ αυτό τους γονείς τους, γιατί είναι αυτεξούσια και αν θέλουν και δεν αγαπούν αυτά που κληρονόμησαν, μπορούν να τα απορρίψουν.
Οι γονείς πρέπει να αφιερώνουν όσο περισσότερο χρόνο μπορούν στα παιδιά τους, ακόμα και σε βάρος της μελέτης τους, και πολλές φορές σε βάρος της εργασίας τους.
Η μαλθακότητα των σημερινών νέων είναι μία από τις κύριες αιτίες των ψυχοσωματικών ανωμαλιών.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»
Μερικές μητέρες, για να τα έχουν όλα τακτοποιημένα μέσα στο σπίτι, περιορίζουν ασφυκτικά τα παιδάκια και δεν τα αφήνουν να μετακινήσουν μια καρέκλα, ή ένα μαξιλάρι. Τους επιβάλλουν στρατιωτική πειθαρχία και έτσι τα παιδιά, ενώ γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν, δυστυχώς, βλαμμένα. Ένας μυαλωμένος άνθρωπος, αν δει σε ένα σπίτι που έχει πολλά παιδιά, όλα τα πράγματα στη θέση τους, θα βγάλει συμπέρασμα, ότι ή τα παιδιά είναι βλαμμένα, ή η μάνα είναι βάρβαρη και επιβάλλει στρατιωτική πειθαρχία. Υπάρχει φόβος στην ψυχή των παιδιών, γι’ αυτό πειθαρχούν. Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά. Πόση χαρά μου έδωσαν τα παιδάκια, με τις παιδικές τους αταξίες, που χαλούσαν την κοσμική τάξη (= το κάθε πράγμα στη θέση του)! Αυτό είναι η μεγαλύτερη αταξία, που κουράζει πολύ τον σημερινό άνθρωπο.
Η μάνα, είναι καλύτερα να ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με τα άψυχα πράγματα (το νοικοκυριό). Να τους μιλάει για τον Χριστό, να τους διαβάζει βίους αγίων. Παράλληλα να ασχολείται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάει πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήσει αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της. Έτσι και τα παιδιά της θα ζουν χαρούμενα και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη, γιατί μέσα της θα έχει τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρεί ούτε ένα τρισάγιο να πει, πώς θα αγιαστούν τα παιδιά της;
Μερικοί γονείς που θρησκεύουν, προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να γίνουν καλά παιδιά, όχι γιατί τους απασχολεί η σωτηρία της ψυχής τους, αλλά γιατί θέλουν να έχουν καλά παιδιά. Περισσότερο δηλαδή τους στενοχωρεί τι θα πει ο κόσμος για τα παιδιά τους, παρά μήπως πάνε στην κόλαση. Τότε, πώς να βοηθήσει ο Θεός; Σκοπός δεν είναι να πηγαίνουν με το ζόρι στην εκκλησία, αλλά να αγαπήσουν την εκκλησία. Να μην κάνουν το καλό με το ζόρι, αλλά να το αισθανθούν ως ανάγκη. Η αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τις ψυχές των παιδιών και υποτάσσονται φυσιολογικά. Έτσι μεγαλώνουν με ευλάβεια και διπλή υγεία, χωρίς ψυχικά τραύματα. Αν οι γονείς ζορίζουν το παιδί τους από φόβο Θεού, βοηθάει ο Θεός και βοηθιέται και το παιδί. Αν όμως το κάν
ουν από εγωισμό, τότε δεν βοηθάει ο Θεός. Πολλές φορές ταλαιπωρούνται τα παιδιά από την υπερηφάνεια των γονέων.
-
ORTHODOXIA
- Δημοσιεύσεις: 355
- Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
- Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
aposal έγραψε:Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ (1924 – 1994) ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου
Πρέπει οι γονείς να ζουν χριστιανικά και να προσέχουν την συμπεριφορά τους, γιατί τα παιδάκια τους, από μικρά, όταν ακόμη δεν μιλάνε, αρχίζουν και καταγράφουν σαν κομπιούτερ όλα όσα βλέπουν και ακούν μέσα στο σπίτι τους. Κι αν βλέπουν τον πατέρα και τη μητέρα τους να μαλώνουν συνέχεια και βρίζουν ο ένας τον άλλον, τα παιδάκια τα καταγράφουν και όταν φτάσουν σε κάποια ηλικία, χωρίς να το θέλουν, αρχίζουν και αυτά να μαλώνουν και να βρίζουν με τις ίδιες κουβέντες που άκουγαν από τους γονείς. Με τον τρόπο αυτό «κληρονομούν» όλες τις εμπαθείς καταστάσεις και όταν αύριο καταλάβουν το λάθος τους, θα χρειαστεί αίμα για να τις ξεριζώσουν.
Η μεγαλύτερη βοήθεια και η καλύτερη κληρονομιά που μπορούν να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους, είναι να τα κάνουν από μικρά δέκτες της δικής τους φυσικής καλοσύνης. Κι αυτό θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια, γιατί τα μικρά παιδιά, εφ’ όσον οι κασέτες τους είναι άδειες από κάποιο καλό ή κακό περιεχόμενο, γεμίζουν από τις παραστάσεις του πιο κοντινού τους περιβάλλοντος, που είναι οι γονείς. Αν λοιπόν το μικρό παιδάκι βλέπει τους γονείς του να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να είναι συνετοί, χαρούμενοι, να προσεύχονται ταπεινά κλπ, τότε σαν καρμπόν τα αποτυπώνουν αυτά στη δική τους ψυχή, που γεμίζει από το καλό περιεχόμενο των γονέων.
Πάρα πολλοί γονείς, νομίζοντας ότι αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, τα καταστρέφουν με τον τρόπο τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Πχ μια μητέρα από την υπερβολική κατά σάρκα αγάπη που δείχνει στο παιδί της, όταν το έχει στην αγκαλιά της, του λέει : «τι καλό παιδί που έχω εγώ», ή «το καλύτερο παιδί του κόσμου έχω εγώ» κλπ. Το μικρό παιδί όμως αποκτά χωρίς τη θέλησή του και από πολύ μικρό, ένα υψηλό φρόνημα για τον εαυτό του, ότι δηλαδή είναι καλό και φυσικά δεν αισθάνεται την έλλειψη της παρουσίας της αγαθής δύναμης του Θεού, ούτε μαθαίνει να την ζητά. Έτσι δημιουργείται μέσα στη ψυχή του παιδιού μια αυτοπεποίθηση «μάρμαρο», την οποία οι περισσότεροι παίρνουν μαζί τους στον τάφο, γιατί δεν μπορούν να την αποβάλουν.
Το κακό είναι ότι οι πρώτοι που δέχονται τις παρενέργειες της υψηλοφροσύνης αυτής είναι οι γονείς, γιατί πώς θα καθίσουν τα παιδιά να ακούσουν τους γονείς, αφού έχουν την εντύπωση ότι είναι καλά και ότι τα ξέρουν όλα;
Γι’ αυτό οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ την πνευματική τους ζωή, γιατί δεν φέρουν μόνο την ευθύνη για τον εαυτό τους, αλλά και για τα παιδιά τους. Βέβαια και αυτοί έχουν το ελαφρυντικό ότι τα «κληρονόμησαν» από τους δικούς τους γονείς, αλλά δεν δικαιολογούνται για το γεγονός, ότι από τη στιγμή που το συνειδητοποίησαν δεν φρόντισαν να τα απορρίψουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά : ναι μεν «κληρονομούν» κάτι για το οποίο δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αλλά δεν πρέπει να κατηγορούν γι’ αυτό τους γονείς τους, γιατί είναι αυτεξούσια και αν θέλουν και δεν αγαπούν αυτά που κληρονόμησαν, μπορούν να τα απορρίψουν.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄ : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ»
(σελ. 348-349)
Από μικρός μπορεί ο άνθρωπος να βοηθηθεί, για να συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής και να χαίρεται σωστά. Όταν ήμουν μικρός, τα περνούσα τα παιδιά στο τρέξιμο. Εκείνα δεν με άφηναν να τρέξω, με έδιωχναν. «Προσφυγόπουλο» με έλεγαν. Πήγαινα μετά, στην μάνα μου, με κλάματα. «Τι έχει και κλαις;» μου έλεγε εκείνη. «Δεν μ’ αφήνουν τα παιδιά να τρέξω» της έλεγα. «θέλεις να τρέξεις; Να, αυλή, τρέξε. Γιατί θέλεις να τρέχεις εκεί, για να σε βλέπουν οι άλλοι και να σου λένε μπράβο; Αυτό έχει υπερηφάνεια». Άλλη φορά ήθελα να παίξω με το τόπι και δεν με άφηναν τα παιδιά. Πήγαινα πάλι στην μάνα μου κλαίγοντας : «Τι έγινε και κλαις πάλι;» με ρωτούσε. «Δεν μ’ αφήνουν τα παιδιά να παίξω με το τόπι» της έλεγε. «Αυλή μεγάλη έχουμε, τόπι έχεις, παίξε εδώ. Τι θέλεις; Να σε βλέπουν οι άλλοι για να σε καμαρώνουν; Αυτό έχει υπερηφάνεια». Τότε σκέφτηκα : «Δίκιο έχει η μητέρα». Έτσι, σιγά – σιγά, δεν ήθελα ούτε να τρέχω, ούτε να παίζω τόπι μπροστά στον κόσμο, γιατί κατάλαβα ότι αυτό είχε μέσα υπερηφάνεια και έλεγα : «Πράγματι, τι χαμένα πράγματα! Δίκαιο έχει». Ύστερα, τόσο πολύ δεν με πείραζε, που, όταν έβλεπα τα άλλα παιδιά να τρέχουν, να χτυπούν το τόπι και να καμαρώνουν, γελούσα και έλεγα : «τι κάνουν»; Και ήμουν μικρό παιδί. Τρίτη Δημοτικού πήγαινα. Μετά ζούσα μια φυσιολογική ζωή. Έτσι τώρα, αν μου πουν : «Τι προτιμάς, να ανέβεις Αύγουστο μήνα ξυπόλυτος τον Άθωνα, μέσα στα πουρναρόφυλλα, ή να πας σε μια τελετή που θα σε φορέσουν μανδύα κλπ;» θα πω ότι προτιμώ να πάω ξυπόλυτος στον Άθωνα. Όχι από ταπείνωση, αλλά γιατί αυτό με αναπαύει.
Οι άνθρωποι που έχουν υπερηφάνεια δεν βοηθήθηκαν μικροί από το σπίτι. Το κοσμικό φρόνημα βασανίζει τον άνθρωπο. Και αν δεν προσεχθεί αυτό και οι γονείς δεν βοηθήσουν τα παιδιά, όταν είναι μικρά, αυτό, μετά, γίνεται κατάσταση. Άλλο είναι ένα παιδί να το επαινέσεις λίγο, για να μην απογοητευθεί, και άλλο να του φουσκώνεις τον εγωισμό. Λχ είπε ένα ποίημα, αλλά δεν το είπε καλά και απογοητεύεται. Τότε θα του πει ή μάνα : «Ε, καλά το είπες». Αν όμως το πει καλά το ποίημα και αρχίσει η μάνα μπροστά στους άλλους : «Μπράβο, εσύ το είπες καλύτερα από όλα τα παιδιά. Το δικό μου παιδί είναι το καλύτερο», εκείνο είναι το κακό. Κι έτσι, οι γονείς, καλλιεργούν πολλές φορές στα παιδιά την υπερηφάνεια. Ή, κάνει λχ το παιδί μια αταξία στο σχολείο και ο δάσκαλος το μαλώνει. Πάει μετά το παιδί στο σπίτι και λέει στους γονείς του : «Ο δάσκαλος με μάλωσε άδικα». Όταν ο πατέρας, ή η μάνα υποστηρίζει το παιδί και λέει μάλιστα, μπροστά του, «Θα του δείξω εγώ … Το παιδί το δικό μου είναι …», μετά εκείνο θεωρεί καλό αυτό που έκανε και τελικά βασανίζεται από χαμένα πράγματα.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Δ΄, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ»
(σελ. 84-85)
Η ανατροφή του παιδιού αρχίζει από την εγκυμοσύνη. Αν η μητέρα που κυοφορεί συγχύζεται και στενοχωριέται, το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της ταράζεται. Ενώ, όταν η μάνα προσεύχεται και ζει πνευματικά, το παιδάκι στην κοιλιά της αγιάζεται. Γι’ αυτό η γυναίκα, όταν είναι έγκυος, πρέπει να λέει την ευχή, να μελετάει λίγο το ευαγγέλιο, να ψάλλει, να μην έχει άγχος, αλλά και οι άλλοι να προσέχουν να μην την στενοχωρούν. Τότε το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι αγιασμένο και οι γονείς δεν θα έχουν πρόβλημα μαζί του, ούτε όταν είναι μικρό, ούτε όταν μεγαλώσει.
Ύστερα, όταν γεννηθεί το παιδί, πρέπει να το θηλάσει όσο πιο πολύ μπορεί. Το μητρικό γάλα δίνει υγεία στα παιδιά. Με τον θηλασμό, τα παιδιά, δεν θηλάζουν μόνο γάλα. Θηλάζουν και αγάπη, στοργή, παρηγοριά, ασφάλεια και αποκτούν έτσι δυνατό χαρακτήρα. Αλλά και την ίδια τη μητέρα τη βοηθάει ο θηλασμός. Όταν οι μητέρες δεν θηλάζουν τα παιδιά, δημιουργούνται ανωμαλίες στον οργανισμό τους που μπορεί να οδηγήσουν σε μαστεκτομές.
Η μάνα που τεμπελιάζει και δεν θηλάζει το παιδί, μεταδίδει τεμπελιά και στο παιδί. Παλιά, τα κουτιά με το συμπυκνωμένο γάλα είχαν απ’ έξω μια μάνα που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδάκι. Τώρα έχουν μια μάνα που κρατάει κάτι λουλούδια! Δεν θηλάζουν οι μάνες τα παιδιά, οπότε τα παιδιά μεγαλώνουν απαρηγόρητα. Ποιος θα τους δώσει στοργή και αγάπη; Το κουτί με το γάλα της αγελάδας; Θηλάζουν από το «παγωμένο» μπουκάλι και παγώνει η καρδιά τους. Ύστερα, όταν μεγαλώσουν, ζητούν παρηγοριά στο μπουκάλι, στις ταβέρνες. Πίνουν, για να ξεχάσουν το άγχος και γίνονται αλκοολικοί. Αν δεν πάρουν στοργή τα παιδιά, δεν θα έχουν να δ
ώσουν στοργή και πάει σχοινί – κορδόνι. Έρχονται μετά οι μανάδες : «Κάνε προσευχή πάτερ, χάνω το παιδί μου»!
(σελ. 87-88 )
Οι γυναίκες συνήθως δεν έχουν μέτρο στις δουλειές τους. Θέλουν συνέχεια να ανοίγουν δουλειές. Ενώ έχουν πολλή καρδιά και θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλό νοικοκυριό στην ψυχή τους, ξοδεύουν την καρδιά τους σε ασήμαντα πράγματα. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ποτήρι με ωραία σχέδια, με γραμμές κλπ. Και αν δεν είχε γραμμές, τη δουλειά του πάλι θα την έκανε. Εκείνες όμως πηγαίνουν στο κατάστημα και αρχίζουν : «Όχι, τις θέλω μέχρι εκεί τις γραμμές, όχι έτσι, όχι αλλιώς». Και αν έχει και κανένα λουλούδι, ε, τότε είναι που σκιρτά η καρδιά. Έτσι η γυναίκα καταστρέφει όλη της τη δυναμικότητα! Σπάνια θα βρεις άνδρα να δίνει προσοχή σε κάτι τέτοια. Και αν ένα πορτατίφ, λχ είναι καφέ ή μαύρο, ούτε που το προσέχουν οι άνδρες. Αλλά η γυναίκα θέλει κάτι όμορφο, να χαίρεται, δίνει ένα κομμάτι της καρδιάς της σε αυτό, άλλο κομμάτι σε κάτι άλλο, οπότε τι μένει για τον Χριστό; Τα χασμουρητά από την κούρασή της στην ώρα της προσευχής. Όσο απομακρύνεται η καρδιά της γυναίκας από τα όμορφα, τόσο πλησιάζει τον Χριστό. Και όταν η καρδιά δοθεί στον Χριστό, τότε έχει μεγάλη δύναμη!
Μερικές μητέρες, για να τα έχουν όλα τακτοποιημένα μέσα στο σπίτι, περιορίζουν ασφυκτικά τα παιδάκια και δεν τα αφήνουν να μετακινήσουν μια καρέκλα, ή ένα μαξιλάρι. Τους επιβάλλουν στρατιωτική πειθαρχία και έτσι τα παιδιά, ενώ γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν, δυστυχώς, βλαμμένα. Ένας μυαλωμένος άνθρωπος, αν δει σε ένα σπίτι που έχει πολλά παιδιά, όλα τα πράγματα στη θέση τους, θα βγάλει συμπέρασμα, ότι ή τα παιδιά είναι βλαμμένα, ή η μάνα είναι βάρβαρη και επιβάλλει στρατιωτική πειθαρχία. Υπάρχει φόβος στην ψυχή των παιδιών, γι’ αυτό πειθαρχούν. Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά. Πόση χαρά μου έδωσαν τα παιδάκια, με τις παιδικές τους αταξίες, που χαλούσαν την κοσμική τάξη (= το κάθε πράγμα στη θέση του)! Αυτό είναι η μεγαλύτερη αταξία, που κουράζει πολύ τον σημερινό άνθρωπο.
Η μάνα, είναι καλύτερα να ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με τα άψυχα πράγματα (το νοικοκυριό). Να τους μιλάει για τον Χριστό, να τους διαβάζει βίους αγίων. Παράλληλα να ασχολείται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάει πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήσει αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της. Έτσι και τα παιδιά της θα ζουν χαρούμενα και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη, γιατί μέσα της θα έχει τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρεί ούτε ένα τρισάγιο να πει, πώς θα αγιαστούν τα παιδιά της;
(σελ. 92-93)
Ύστερα από την εφηβεία, που είναι η πιο δύσκολη ηλικία, η αγωνία των γονέων είναι μεγαλύτερη για τα παιδιά τους, μέχρι να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν. Οι γονείς τότε ας κάνουν ό,τι μπορούν, για να τα βοηθήσουν, και ό,τι δεν μπορούν να κάνουν, επειδή ξεπερνάει τις δυνάμεις τους, ας το αναθέτουν στον Παντοδύναμο Θεό. Όταν εμπιστευθούν τα παιδιά τους στον Θεό, τότε ο Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει για πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως. Αν λχ τα παιδιά δεν ακούν, να τα εμπιστευθούν στον Θεό και όχι να βρίσκουν διάφορους τρόπους να τα ζορίζουν. Να πει η μητέρα στον Θεό : «Θεέ μου, δεν με ακούν τα παιδιά μου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Φρόντισέ τα Εσύ».
Μου έκανε εντύπωση προχθές στην αγρυπνία, μια μητέρα που την γνώριζα από παλιά. Ήρθε να με χαιρετήσει. Βλέπω, είχε μαζί της μόνο τα μεγαλύτερα παιδιά. «Που είναι τα μικρά»; Τη ρωτάω. «Στο σπίτι γέροντα, μου λέει. Τέτοια μέρα θέλαμε να ‘ρθούμε στην αγρυπνία και είπαμε με τον σύζυγο : «Αφού σε αγρυπνία πάμε δεν πάμε κάπου για διασκέδαση, ο Θεός θα διαθέσει έναν άγγελο να φυλάξει τα μικρά μας». Σπάνια συναντάς σήμερα τέτοια εμπιστοσύνη, γιατί τώρα, όπως έλειψε η εμπιστοσύνη των παιδιών στους γονείς, έλειψε και η εμπιστοσύνη των γονέων στον Θεό. Και ακούς πολλούς γονείς να λένε : «Γιατί το δικό μου παιδί να πάρει κακό δρόμο; Αφού εμείς εκκλησιαζόμαστε». Δεν δίνουν όμως κατσαβίδι στον Χριστό να σφίξει καμιά βίδα (δηλαδή δεν τα εμπιστεύονται σ’ Αυτόν). Θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Και ενώ υπάρχει ο Θεός που προστατεύει τα παιδιά και ο φύλακας άγγελος είναι συνέχεια κοντά τους, αυτοί αγωνιούν, μέχρι που αρρωσταίνουν. Και παρ’ όλο που είναι πιστοί άνθρωποι, φέρονται σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην υπάρχει φύλακας άγγελος, οπότε εμποδίζουν την θεία επέμβαση. Ενώ πρέπει να ταπεινώνονται και να ζητούν βοήθεια από τον Θεό και ο καλός Θεός θα προστατέψει τα παιδιά.
(σελ. 94-97)
-Γέροντα, όταν το παιδί δεν υπακούει και αντιδρά, πώς πρέπει να φερθούν οι γονείς;
-Για να μην υπακούει το παιδί και να φέρεται άσχημα, κάτι θα φταίει. Μπορεί να βλέπει άσχημες σκηνές, ή να ακούει άσχημα λόγια μέσα στο σπίτι, ή έξω από αυτό. Πάντως τα παιδιά στα πνευματικά θέματα τα βοηθούμε κυρίως με το παράδειγμά μας, όχι με το ζόρισμα. Περισσότερο μάλιστα τα βοηθάει η μητέρα με το παράδειγμά της, με την υπακοή της και τον σεβασμό της προς τον σύζυγο. Αν σε κάποιο θέμα έχει διαφορετική γνώμη από εκείνον, ποτέ να μην την εκφράζει μπροστά στα παιδιά, για να μην το εκμεταλλεύεται ο πονηρός. Ποτέ να μην χαλάει τον λογισμό των παιδιών για τον πατέρα. Ακόμη και αν φταίει ο πατέρας να τον δικαιολογεί. Αν λχ φερθεί άσχημα, να πει στα παιδιά : «Ο μπαμπάς είναι κουρασμένος γιατί ξενύχτησε, για να τελειώσει μια επείγουσα δουλειά. Και αυτό το κάνει για σας».
Πολλοί γονείς μαλώνουν μπροστά στα παιδιά και τους δίνουν άσχημα μαθήματα.
Το παιδί έχει ανάγκη από πολύ αγάπη και στοργή και από πολλή καθοδήγηση. Θέλει να καθίσεις κοντά του, να σου πει τα προβλήματά του, να το χαϊδέψεις, να το φιλήσεις. Όταν το μικρό παιδί είναι καμιά φορά ανήσυχο και κάνει σκανταλιές, αν το πάρει η μάνα στην αγκαλιά, το χαϊδέψει και το φιλήσει, ηρεμεί, γαληνεύει. Αν χορτάσει στοργή και αγάπη όταν είναι μικρό, ύστερα έχει δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής.
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
10 υπέροχα πράγματα για να πείτε στο παιδί σας!
“Ήσουν πάντα ένα συν στη ζωή μου”
Εξηγήστε στο παιδί σας πόσο σημαντική είναι η παρουσία του για σας καθημερινά. Είναι ότι πιο υπέροχο μπορεί ν’ ακούσει. Το να ξέρει ένα παιδί πως είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στη ζωή σας, βάζει τα θεμέλια για να μεγαλώσει με όμορφα συναισθήματα για τον εαυτό του.
“Είναι καλό να μιλάς”
Όταν ένα παιδί παραπονιέται για κάτι, συνήθως δεν λέει …παραμύθια, αλλά ζητά να μάθει με ποιον τρόπο να χειριστεί μια δυσάρεστη κατάσταση. Αντί λοιπόν, να του πείτε «σταμάτα να λες παραμύθια», δοκιμάστε το «έλα να δούμε μαζί τι θα κάνουμε». Αυτό θα δείξει στο παιδί τις στρατηγικές με τις οποίες θα μπορεί στο μέλλον να αντιμετωπίσει αντίστοιχα προβλήματα, αλλά και θα του δώσει να καταλάβει ότι ενδιαφερόσαστε για το τι του συμβαίνει.
“Είμαι πολύ περήφανος/η για εσένα. Τα κατάφερες πολύ καλά”
Το να γνωρίζει ένα παιδί πόσο υπερήφανοι είναι οι γονείς του για κάτι που έκανε – απλό η περισσότερο σύνθετο – του δίνει κίνητρα για να δοκιμάσει περισσότερο τις δυνάμεις του. Έτσι, δεν χρειάζεται να φοβόσαστε να επαινείτε συχνά το παιδί σας, ακόμη και για τις πιο μικρές κατακτήσεις του.
“Είπα, όχι”
Τα παιδιά έχουν ανάγκη τα όρια και την καθοδήγηση. Είναι σημαντικό να συμπεριφέρεστε με σεβασμό στα παιδιά, όμως χρειάζονται και την ωριμότητά σας για να γνωρίσουν τα μονοπάτια τη υπεύθυνης συμπεριφοράς. Τα παιδιά που δεν γνωρίζουν περιορισμούς, αισθάνονται ανασφαλή.
“Δεν πειράζει να κλαις ή να νιώθεις στενοχωρημένος”
Η πιο κοινή απάντηση σ’ ένα παιδί που κλαίει, είναι: «Έλα, έλα τώρα μην κλαις». Αυτό όμως περνά στο παιδί το μήνυμα πως είναι αδυναμία το να κλαίει κανείς και πως είναι καλύτερο να κλειδώσει μέσα του τα συναισθήματά του. Αν το παιδί πονάει ή είναι στενοχωρημένο, δοκιμάστε να του πείτε: «Αν σε πονάει, κλάψε μέχρι να σου περάσει». Δίνοντάς του την άδεια να κλάψει, του δίνετε τη δυνατότητα να αναμετρηθεί το ίδιο με τα συναισθήματά του και όχι με το πώς νομίζετε εσείς πως Θα πρέπει να νιώθει.
“Δεν είσαι υποχρεωμένος να κάνεις οτιδήποτε”
Τα παιδιά σήμερα έχουν πολύ φορτωμένο πρόγραμμα. Όλο και με κάτι ασχολούνται: μπαλέτο, μαθήματα μουσικής, αθλητισμό. Αρκεί να το πουν οι γονείς και τα παιδιά είναι έτοιμα να κάνουν τα πάντα. Ξεχνάμε, όμως, πως ακριβώς όπως και οι μεγάλοι, έτσι και τα παιδιά έχουν ανάγκη από χρόνο χωρίς να κάνουν τίποτε, να ξεκουραστούν και να ονειροπολήσουν. Ο υπερβολικός προγραμματισμός καταστρέφει τη δημιουργικότητα του παιδιού, αλλά και το Παιχνίδι που χρειάζεται.
“Δεν πειράζει να κάνεις λάθη”
Ίσως είναι πάνω από τις δυνάμεις σας το να μείνετε ήρεμοι, όταν το παιδί σας αδειάσει τις κόκκινες νερομπογιές του πάνω στο αγαπημένο σας λευκό τραπεζομάντιλο. Δεν είναι όμως τόσο δύσκολο το να το βοηθήσετε να μάθει πως όλοι κάνουν λάθη.
Όλα τα παιδιά έχουν ατυχήματα, καθώς μεγαλώνουν. Το να τα κρατάτε σε απόσταση ή το να φοβούνται μήπως κάνουν κάτι λάθος, σε καμιά περίπτωση δεν τα βοηθά να νιώσουν αυτοπεποίθηση, να μεγαλώσουν νιώθοντας ικανά να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους.
“Είσαι πολύ έξυπνος, που τα κατάφερες”
Δίνοντας στο παιδί την ευκαιρία να φτιάχνει μόνο του κάτι ή να λύνει δύσκολα παιχνίδια, το κάνει να νιώθει αυτοπεποίθηση.Αν πάλι αποτύχει, μπορείτε να πείτε: «Μπράβο σου, που προσπάθησες». Αν πάλι το κάνει με επιτυχία, έχετε μια πολύ καλή ευκαιρία να το επαινέσετε.
“Μου αρέσεις, γιατί είσαι εσύ”
Την άνευ όρων αγάπη την έχουμε ανάγκη όλοι. Ένα παιδί χρειάζεται πολύ περισσότερο να ξέρει και να αισθάνεται πως είναι πολύ καλά όπως είναι εκείνη τη στιγμή. Λέγοντάς του κάτι τέτοιο, του λέτε ταυτόχρονα πως δεν χρειάζεται να σας αποδείξει τίποτα: αρκεί που βρίσκεται εκεί για σας.
“Σ’ αγαπώ”
Είναι οι πιο όμορφες λέξεις που Θα μπορούσε ν’ ακούσει ένα παιδί. Ως γονείς, οφείλουμε να τις χρησιμοποιούμε τουλάχιστον μία φορά την ημέρα.
Πηγή: hamomilaki.blogspot.com
“Ήσουν πάντα ένα συν στη ζωή μου”
Εξηγήστε στο παιδί σας πόσο σημαντική είναι η παρουσία του για σας καθημερινά. Είναι ότι πιο υπέροχο μπορεί ν’ ακούσει. Το να ξέρει ένα παιδί πως είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στη ζωή σας, βάζει τα θεμέλια για να μεγαλώσει με όμορφα συναισθήματα για τον εαυτό του.
“Είναι καλό να μιλάς”
Όταν ένα παιδί παραπονιέται για κάτι, συνήθως δεν λέει …παραμύθια, αλλά ζητά να μάθει με ποιον τρόπο να χειριστεί μια δυσάρεστη κατάσταση. Αντί λοιπόν, να του πείτε «σταμάτα να λες παραμύθια», δοκιμάστε το «έλα να δούμε μαζί τι θα κάνουμε». Αυτό θα δείξει στο παιδί τις στρατηγικές με τις οποίες θα μπορεί στο μέλλον να αντιμετωπίσει αντίστοιχα προβλήματα, αλλά και θα του δώσει να καταλάβει ότι ενδιαφερόσαστε για το τι του συμβαίνει.
“Είμαι πολύ περήφανος/η για εσένα. Τα κατάφερες πολύ καλά”
Το να γνωρίζει ένα παιδί πόσο υπερήφανοι είναι οι γονείς του για κάτι που έκανε – απλό η περισσότερο σύνθετο – του δίνει κίνητρα για να δοκιμάσει περισσότερο τις δυνάμεις του. Έτσι, δεν χρειάζεται να φοβόσαστε να επαινείτε συχνά το παιδί σας, ακόμη και για τις πιο μικρές κατακτήσεις του.
“Είπα, όχι”
Τα παιδιά έχουν ανάγκη τα όρια και την καθοδήγηση. Είναι σημαντικό να συμπεριφέρεστε με σεβασμό στα παιδιά, όμως χρειάζονται και την ωριμότητά σας για να γνωρίσουν τα μονοπάτια τη υπεύθυνης συμπεριφοράς. Τα παιδιά που δεν γνωρίζουν περιορισμούς, αισθάνονται ανασφαλή.
“Δεν πειράζει να κλαις ή να νιώθεις στενοχωρημένος”
Η πιο κοινή απάντηση σ’ ένα παιδί που κλαίει, είναι: «Έλα, έλα τώρα μην κλαις». Αυτό όμως περνά στο παιδί το μήνυμα πως είναι αδυναμία το να κλαίει κανείς και πως είναι καλύτερο να κλειδώσει μέσα του τα συναισθήματά του. Αν το παιδί πονάει ή είναι στενοχωρημένο, δοκιμάστε να του πείτε: «Αν σε πονάει, κλάψε μέχρι να σου περάσει». Δίνοντάς του την άδεια να κλάψει, του δίνετε τη δυνατότητα να αναμετρηθεί το ίδιο με τα συναισθήματά του και όχι με το πώς νομίζετε εσείς πως Θα πρέπει να νιώθει.
“Δεν είσαι υποχρεωμένος να κάνεις οτιδήποτε”
Τα παιδιά σήμερα έχουν πολύ φορτωμένο πρόγραμμα. Όλο και με κάτι ασχολούνται: μπαλέτο, μαθήματα μουσικής, αθλητισμό. Αρκεί να το πουν οι γονείς και τα παιδιά είναι έτοιμα να κάνουν τα πάντα. Ξεχνάμε, όμως, πως ακριβώς όπως και οι μεγάλοι, έτσι και τα παιδιά έχουν ανάγκη από χρόνο χωρίς να κάνουν τίποτε, να ξεκουραστούν και να ονειροπολήσουν. Ο υπερβολικός προγραμματισμός καταστρέφει τη δημιουργικότητα του παιδιού, αλλά και το Παιχνίδι που χρειάζεται.
“Δεν πειράζει να κάνεις λάθη”
Ίσως είναι πάνω από τις δυνάμεις σας το να μείνετε ήρεμοι, όταν το παιδί σας αδειάσει τις κόκκινες νερομπογιές του πάνω στο αγαπημένο σας λευκό τραπεζομάντιλο. Δεν είναι όμως τόσο δύσκολο το να το βοηθήσετε να μάθει πως όλοι κάνουν λάθη.
Όλα τα παιδιά έχουν ατυχήματα, καθώς μεγαλώνουν. Το να τα κρατάτε σε απόσταση ή το να φοβούνται μήπως κάνουν κάτι λάθος, σε καμιά περίπτωση δεν τα βοηθά να νιώσουν αυτοπεποίθηση, να μεγαλώσουν νιώθοντας ικανά να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους.
“Είσαι πολύ έξυπνος, που τα κατάφερες”
Δίνοντας στο παιδί την ευκαιρία να φτιάχνει μόνο του κάτι ή να λύνει δύσκολα παιχνίδια, το κάνει να νιώθει αυτοπεποίθηση.Αν πάλι αποτύχει, μπορείτε να πείτε: «Μπράβο σου, που προσπάθησες». Αν πάλι το κάνει με επιτυχία, έχετε μια πολύ καλή ευκαιρία να το επαινέσετε.
“Μου αρέσεις, γιατί είσαι εσύ”
Την άνευ όρων αγάπη την έχουμε ανάγκη όλοι. Ένα παιδί χρειάζεται πολύ περισσότερο να ξέρει και να αισθάνεται πως είναι πολύ καλά όπως είναι εκείνη τη στιγμή. Λέγοντάς του κάτι τέτοιο, του λέτε ταυτόχρονα πως δεν χρειάζεται να σας αποδείξει τίποτα: αρκεί που βρίσκεται εκεί για σας.
“Σ’ αγαπώ”
Είναι οι πιο όμορφες λέξεις που Θα μπορούσε ν’ ακούσει ένα παιδί. Ως γονείς, οφείλουμε να τις χρησιμοποιούμε τουλάχιστον μία φορά την ημέρα.
Πηγή: hamomilaki.blogspot.com
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Νεογέννητο παιδί και προσευχή
Ο Χριστός είπε ότι όταν γεννηθεί ένα παιδί, η μητέρα ξεχνάει τους πόνους της διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον.
Τα λόγια Του δείχνουν ότι για τον Ίδιο τον Θεό η γέννηση του κάθε παιδιού είναι ένα γεγονός: κάθε πρόσωπο είναι στα μάτια τού Θεού μοναδικό, είναι ένας άλλος, ένα εσύ.
Ένας γέροντας συμβούλεψε κάποια μητέρα η οποία σύντομα θα γεννούσε να βάλει μια πνευματική σφραγίδα στο παιδί λέγοντας την προσευχή τού Ιησού κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο νοσο-κομείο, ακόμα και την ώρα τού τοκετού.
Το νεογέννητο παιδί
Αν προσευχόμαστε και σιγά-σιγά μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στο πνεύμα της προσευχής, δημιουργούμε μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία τα παιδιά γεύονται την προσευχή και την παρουσία τού Θεού.
Αν μένουμε μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, τότε, ακόμα και χωρίς λόγια ακόμα και πριν μάθουν να μιλούν, τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν εντελώς φυσικά ένα αισθητήριο για την προσευχή και την επιθυμία να γνωρίσουν τον Θεό.
Όταν γεννηθεί το παιδί τους, οι γονείς εκφράζουν την αγάπη τους γι’ αυτό με πολλούς τρόπους· ένας από αυτούς — και μάλιστα από τους πιο δυνατούς — είναι η προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται κοντά στο παιδί τους, να λένε τις προσευχές τους κοντά του η κοντά στο κρεβάτι του και γενικά να το περιβάλλουν με προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται ενδόμυχα τη στιγμή που αγκαλιάζουν το παιδί τους. Μπορούν να ευλογούν το παιδί με το σημείο του Σταύρου και να παρακαλούν τον Θεό, την Παναγία και τους άγιους να ευλογούν και να προστατεύουν το παιδί τους.
Όταν οι γονείς πηγαίνουν να ρίξουν μια ματιά στο παιδί τους την ώρα που κοιμάται, για να δουν αν όλα πάνε καλά, μπορούν να προσεύχονται γι’ αυτό και να κάνουν επάνω του το σημείο του σταυρού, από το κεφάλι ως τα πόδια και από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Γνωρίζω κάποιον πατέρα, ο οποίος προσευχόταν κάθε βράδυ για το γιό του γονατιστός δίπλα στο κρεβάτι του, ενώ εκείνος κοιμόταν, και παρακαλούσε θερμά τον Θεό να γεμίσει τη ζωή του παιδιού με τη χάρη Του.
Αδελφής Μαγδαληνής, ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ, Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, σ. 26-27
ΠΗΓΗ: http://otheosagapiesti.blogspot.com/201 ... st_29.html
Ο Χριστός είπε ότι όταν γεννηθεί ένα παιδί, η μητέρα ξεχνάει τους πόνους της διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον.
Τα λόγια Του δείχνουν ότι για τον Ίδιο τον Θεό η γέννηση του κάθε παιδιού είναι ένα γεγονός: κάθε πρόσωπο είναι στα μάτια τού Θεού μοναδικό, είναι ένας άλλος, ένα εσύ.
Ένας γέροντας συμβούλεψε κάποια μητέρα η οποία σύντομα θα γεννούσε να βάλει μια πνευματική σφραγίδα στο παιδί λέγοντας την προσευχή τού Ιησού κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο νοσο-κομείο, ακόμα και την ώρα τού τοκετού.
Το νεογέννητο παιδί
Αν προσευχόμαστε και σιγά-σιγά μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στο πνεύμα της προσευχής, δημιουργούμε μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία τα παιδιά γεύονται την προσευχή και την παρουσία τού Θεού.
Αν μένουμε μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, τότε, ακόμα και χωρίς λόγια ακόμα και πριν μάθουν να μιλούν, τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν εντελώς φυσικά ένα αισθητήριο για την προσευχή και την επιθυμία να γνωρίσουν τον Θεό.
Όταν γεννηθεί το παιδί τους, οι γονείς εκφράζουν την αγάπη τους γι’ αυτό με πολλούς τρόπους· ένας από αυτούς — και μάλιστα από τους πιο δυνατούς — είναι η προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται κοντά στο παιδί τους, να λένε τις προσευχές τους κοντά του η κοντά στο κρεβάτι του και γενικά να το περιβάλλουν με προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται ενδόμυχα τη στιγμή που αγκαλιάζουν το παιδί τους. Μπορούν να ευλογούν το παιδί με το σημείο του Σταύρου και να παρακαλούν τον Θεό, την Παναγία και τους άγιους να ευλογούν και να προστατεύουν το παιδί τους.
Όταν οι γονείς πηγαίνουν να ρίξουν μια ματιά στο παιδί τους την ώρα που κοιμάται, για να δουν αν όλα πάνε καλά, μπορούν να προσεύχονται γι’ αυτό και να κάνουν επάνω του το σημείο του σταυρού, από το κεφάλι ως τα πόδια και από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Γνωρίζω κάποιον πατέρα, ο οποίος προσευχόταν κάθε βράδυ για το γιό του γονατιστός δίπλα στο κρεβάτι του, ενώ εκείνος κοιμόταν, και παρακαλούσε θερμά τον Θεό να γεμίσει τη ζωή του παιδιού με τη χάρη Του.
Αδελφής Μαγδαληνής, ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ, Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, σ. 26-27
ΠΗΓΗ: http://otheosagapiesti.blogspot.com/201 ... st_29.html
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 40 και 0 επισκέπτες