Πως να καταστρέψετε αποτελεσματικά το παιδί σας
-Από μικρό να μην του αρνείστε τίποτα. Δίνετέ του ό,τι επιθυμεί, ό,τι ζητάει, ιδίως όταν πεισματώνει και κλαίει. Έτσι θα μεγαλώσει και θα πιστεύει πως οι άλλοι του οφείλουν τα πάντα, πως έχει μόνο δικαιώματα!
-Όταν αρχίσει να ξεστομίζει βρισιές, εσείς να γελάτε. Έτσι θα του δώσετε να καταλάβει ότι είναι πολύ έξυπνο!
-Μην του λέτε ποτέ: «Αυτό είναι κακό!». Έτσι λένε μόνο τα παλιά μυαλά. Όταν αργότερα θα συναντήσει στη ζωή του δυσκολίες και θα υποστεί το κακό, τότε θα έχει τη βεβαιότητα πως η κοινωνία είναι που το αδικεί!
-Μαζεύετε εσείς ό,τι παρατάει εδώ κι εκεί βιβλία, ρούχα, παπούτσια. Μην του πείτε ποτέ: «Μάζεψέ τα, βάλ’ τα στη θέση τους». Έτσι θα πιστέψει πως η μάνα είναι δούλα του, και πως για όλα είναι υπεύθυνοι πάντα οι άλλοι!
-Αφήστε το να βλέπει τα πάντα (προπαντός στις μέρες μας στην τηλεόραση και στο ίντερνετ) και να διαβάζει τα πάντα, χωρίς ποτέ να το καθοδηγείτε. Το παιδί σας είναι ατσίδα και ξέρει να διακρίνει! Η μόρφωσή του θα γίνει έτσι πολύ πλατειά!
-Μην του δίνετε καμία πνευματική αγωγή. Να κοροϊδεύετε μπροστά του την πίστη, την Εκκλησία, τους παπάδες κι εκείνους που τους ακολουθούν. Όταν το παιδί μεγαλώσει, «θα διαλέξει από μόνο του»!
-Δίνετέ του μπόλικο χαρτζιλίκι για να μη νιώθει κατώτερο από τους άλλους και «να μη στερηθεί ό,τι στερηθήκατε εσείς». Όταν μεγαλώσει, θα είναι βέβαιο πως την αξία στον άνθρωπο τη δίνει το χρήμα, αδιάφορο πώς αποκτήθηκε!
-Μην του λέτε ποτέ: «Κάνε αυτό» ή «μην κάνεις εκείνο», γιατί έτσι το καταπιέζετε, δεν σέβεστε την ελευθερία του και την προσωπικότητά του. Μπορεί μάλιστα να του δημιουργήσετε και ψυχικά τραύματα! Όταν μεγαλώσει, θα νομίζει πως η ζωή είναι μόνο να διατάζεις, ποτέ ν’ ακούς!
-Να τσακώνεστε, να βρίζεστε, να προσβάλλετε ο ένας τον άλλον μπροστά του χωρίς ντροπή. (Μην ανησυχείτε, έτσι δεν θα του δημιουργήσετε ψυχικά τραύματα!). Αργότερα, όταν παντρευτεί, θα του φαίνεται φυσικό να κάνει τα ίδια!
-Όταν αρχίσει να μπλέκεται στα δίχτυα του ερωτισμού και της φιληδονίας, εσείς κλείστε τα μάτια σας. Μην του μιλήσετε, μην το καθοδηγήσετε, μην το συμβουλέψετε. Αφήστε το να βγάλει τα μάτια του, αφού «αυτό είναι φυσιολογικό»!
-Να παίρνετε πάντα το μέρος του μπροστά στους δασκάλους και τους γείτονες. Μην πιστεύετε ποτέ ότι «το αγγελούδι σας» μπορεί να κάνει αναποδιές και ατιμίες. Βρίστε εκείνους που φιλικά και καλοπροαίρετα σας αναφέρουν κάτι σχετικό. Είναι συκοφάντες και ζηλιάρηδες!
-Όταν θα πάτε στο αστυνομικό τμήμα, όπου το μάζεψαν γιατί έκλεψε ή γιατί πήρε ναρκωτικά, φωνάξτε δυνατά μπροστά σε όλους ότι είναι ένα παλιόπαιδο, ένας αλήτης, ότι θυσιαστήκατε για το καλό του αλλά δεν μπορέσατε ποτέ να το συμμαζέψετε. Έτσι εσείς θα βγείτε καθαροί!
-Ετοιμαστείτε για μια ζωή γεμάτη πόνο και τύψεις. Θα την έχετε.
( Επισκόπου Ειρηναίου, «Μητέρα Πρόσεχε»- Απάνθισμα)
Το είχα ακούσει στο ράδιο και μου είχε κάνει εντύπωση.
Η σχέση γονέων και παιδιών
Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Όταν θέλουμε να κάνουμε μια παρατήρηση στο σύντροφο μας, στα παιδιά μας, στον πατέρα μας, για ένα λάθος, που έκαναν και υπέπεσε στην αντίληψη μας, το πότε θα το πούμε και πως πρέπει να το πούμε, απαιτεί διακριση. Θα το πούμε αμέσως, εκείνη την ώρα ή θα το πούμε την επομένη ημέρα; Μήπως πρέπει να προηγηθεί προσευχή, όταν θ' αναφερθούμε στο χθεσινό γεγονός του τραυματισμού και της πληγής, που άνοιξε;
Γιατί οι περισσότεροι κάνουμε αυτό το λάθος : Έχουμε τόσο πολύ εγωισμό μέσα μας, που είμεθα βιαίοι και ξεσπάμε τη στιγμή του πειρασμού. Έστι δεν έχουμε διάκριση να πούμε εκείνο, που πρέπει, στον καιρό του, και με τον τρόπο, με τον οποίο θα διορθωθεί και θα ωφεληθεί ο άλλος.
πηγή : Ανασασμοί Σωτηρίας, πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.
Στο ίδιο πνεύμα με το παραπάνω, ένα μικρό απόσπασμα απο τα παιδικά χρόνια του Αγίου Σιλουανού.
...το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, τον βοήθησε πολύ στην μετέπειτα εξέλιξή του. Είναι γνωστό ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην διάμόρφωση του χρακτήρα και της εν γένει προσωπικότητος των παιδιών η ατμόσφαιρα που επικρατεί μέσα στην οικογένεια. Οι γονείς του ήσαν απλοί χωρικοί, αλλά με βαθειά πίστη στον Θεό.
Έλεγε ο ίδιος για τον πατέρα του: "Εγώ εις το μέτρον του πατρός μου δεν έφθασα. Εκείνος ήτο εντελώς αγράμματος ...; και το "Πάτερ ημών" εισέτι απήγγελλεν εσφαλμένως ...; έμαθεν αυτό εξ ακοής εν τω ναώ, αλλ' ήτο πράος και σοφός άνθρωπος". Μάλιστα, διηγόταν διάφορα περιστατικά από την ζωή στο πατρικό του σπίτι. Θα αναφέρουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό. Κάποτε θέριζαν στο χωράφι και ήταν η σειρά του νεαρού Συμεών (τό κοσμικό του όνομα) να μαγειρέψη. Ξέχασε ότι ήταν Παρασκευή και έβρασε χοιρινό κρέας από το οποίο έφαγαν όλοι. Μετά από έξι μήνες, μια γιορτινή ημέρα, ο πατέρας του του είπε μειδιώντας: "Ενθυμείσαι τέκνον μου, ότι έδωκας εις εμέ να φάγω χοιρινόν κρέας εις τον αγρόν; Ήτο Παρασκευή ...; πίστευσον έτρωγον τούτο ως να ήτο πτώμα". Και στην απορία του Συμεών γιατί δεν του το είπε τότε, απάντησε: "Δεν ήθελον τέκνον μου να προκαλέσω ταραχήν εις σέ". Όταν διηγόταν το περιστατικό αυτό ο όσιος πρόσθετε: "Ιδού, τοιούτον γέροντα ήθελον να έχω: Ποτέ δεν ηρεθίζετο και ήτο πάντοτε πράος και συνετός. Σκεφθήτε, υπέμεινεν ήμισυν χρόνον, και εύρε την κατάλληλον στιγμήν, ώστε να διορθώση και να μη ταράξη εμέ".
πηγή : Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Γιατί οι περισσότεροι κάνουμε αυτό το λάθος : Έχουμε τόσο πολύ εγωισμό μέσα μας, που είμεθα βιαίοι και ξεσπάμε τη στιγμή του πειρασμού. Έστι δεν έχουμε διάκριση να πούμε εκείνο, που πρέπει, στον καιρό του, και με τον τρόπο, με τον οποίο θα διορθωθεί και θα ωφεληθεί ο άλλος.
πηγή : Ανασασμοί Σωτηρίας, πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.
Στο ίδιο πνεύμα με το παραπάνω, ένα μικρό απόσπασμα απο τα παιδικά χρόνια του Αγίου Σιλουανού.
...το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, τον βοήθησε πολύ στην μετέπειτα εξέλιξή του. Είναι γνωστό ότι παίζει σημαντικό ρόλο στην διάμόρφωση του χρακτήρα και της εν γένει προσωπικότητος των παιδιών η ατμόσφαιρα που επικρατεί μέσα στην οικογένεια. Οι γονείς του ήσαν απλοί χωρικοί, αλλά με βαθειά πίστη στον Θεό.
Έλεγε ο ίδιος για τον πατέρα του: "Εγώ εις το μέτρον του πατρός μου δεν έφθασα. Εκείνος ήτο εντελώς αγράμματος ...; και το "Πάτερ ημών" εισέτι απήγγελλεν εσφαλμένως ...; έμαθεν αυτό εξ ακοής εν τω ναώ, αλλ' ήτο πράος και σοφός άνθρωπος". Μάλιστα, διηγόταν διάφορα περιστατικά από την ζωή στο πατρικό του σπίτι. Θα αναφέρουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό. Κάποτε θέριζαν στο χωράφι και ήταν η σειρά του νεαρού Συμεών (τό κοσμικό του όνομα) να μαγειρέψη. Ξέχασε ότι ήταν Παρασκευή και έβρασε χοιρινό κρέας από το οποίο έφαγαν όλοι. Μετά από έξι μήνες, μια γιορτινή ημέρα, ο πατέρας του του είπε μειδιώντας: "Ενθυμείσαι τέκνον μου, ότι έδωκας εις εμέ να φάγω χοιρινόν κρέας εις τον αγρόν; Ήτο Παρασκευή ...; πίστευσον έτρωγον τούτο ως να ήτο πτώμα". Και στην απορία του Συμεών γιατί δεν του το είπε τότε, απάντησε: "Δεν ήθελον τέκνον μου να προκαλέσω ταραχήν εις σέ". Όταν διηγόταν το περιστατικό αυτό ο όσιος πρόσθετε: "Ιδού, τοιούτον γέροντα ήθελον να έχω: Ποτέ δεν ηρεθίζετο και ήτο πάντοτε πράος και συνετός. Σκεφθήτε, υπέμεινεν ήμισυν χρόνον, και εύρε την κατάλληλον στιγμήν, ώστε να διορθώση και να μη ταράξη εμέ".
πηγή : Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Πως μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το Θεό;
του Αρχιμανδριτου Εφραιμ Παναούση
Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παiδιά για το Θεό; Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά καί οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στούς καιρους μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια;
Σ' αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί.
Γι' αυτό καί χρειάζεται στο ξεκίνημα να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν» την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το κεραμίδι στην Α' Οικουμενική Σύνοδο. Πρίν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το μεγάλο μυστήριο του Θεοϋ στην παιδική ψυχή πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή, όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του αλλά καί ή συνεχής στοργή καί φροντίδα το έπεισαν για το ποιοι είναι οι γονείς του πού δίπλα τους αισθάνεται ασφάλεια καί σιγουριά, έτσι πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει σ' Εκείνον καί να εκδηλώνει την πίστη του με συγκεκριμένο τρόπο.
Οι εικόνες, το καντήλι, το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, ή προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται ως φυσικό του περιβάλλον καί στη συνέχεια ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα ή προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. Κοντολογίς ή πνευματική ατμόσφαιρα πού υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα καί αποτελεί την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη στο Θεό δεν είναι έργο απροσδιόριστο χειρών ανθρώπων αλλά πραγματικότητα πού .μπορεί να βιωθεί.
Η οποιαδήποτε στάση μας - πρέπει να γνωρίζουμε - μπορεί να «χρεώσει» το Θεό καί την Εκκλησία. Μερικές φορές εφευρίσκοντας τρόπους για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, επιστρατεύουμε καί το Θεό σαν συνήγορο των δικών μας αποφάσεων. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην χρησιμοποιούμε την παρουσία του Θεοϋ κατ' επιλογήν καί κυρίως στις οφειλές των άλλων σε μας. "Αν π.χ. υποστηρίζουμε κάτι έξώφθαλμα άδικο καί χρησιμοποιούμε καί το Θεό γι' αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τώς το παιδί θα απορρίψει καί εμάς καί το δίκιο μας.
Είναι νομίζουμε λάθος να μιλούμε για το Θεό με έννοιες πού τό παιδί δεν κατανοεί. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην παιδική ψυχή. Θα μπορούσαμε ''πλάθοντας'' το Θεό να του μιλήσουμε με όπλο τις καινοδιαθηακές ή παλαιοδιαθηκικές ιστορίες για την αγάπη Του, την ειρήνη Του πού απλόχερα σκορπίζει σ' εκείνους πού τον πιστεύουν καί Τόν αγαπούν. Είναι ευκολότερη ή προσέγγιση του Θεού όταν μιλάμε για τα «χαρακτηριστικά Του.
Kαλά θα είναι να ακολουθούμε το μεγάλωμα του παιδιού και να του αποκαλύπτουμε τις αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως κατά τη δεκτικότητα του. Ο νέος αυτός ρόλος πού αναλαμβάνουμε, δηλαδή αυτή ή έμπειρία της διδασκαλίας ή της μικρας κατηχήσεως θα μας φέρει συχνά αντιμέτωπους με τίς πραγματικά μεγάλες πνευματικές ελλείψεις ή και την τελεία μας άγνοια πάνω στα πνευματικά ζητήματα. "Ας φροντίσουμε μιλώντας για το Θεό να γνωρίσουμε τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μήπως βρεθούμε σε δρόμους μη ορθόδοξους. "Ας αναζητήσουμε το απόσταγμα της πατερικής σοφίας πού αποτελεί τη σωστική κιβωτό. Σχεδόν ταυτόχρονα μπορεί ν' αρχίσει λίγο στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια ή αμφισβήτηση για την αλήθεια ή ακόμη θ' αναπτυχθούν σκέψεις ως προς την ορθή πίστη άλλων θρησκειών. Στίς μέρες μας μάλιστα πού ό συγκρητισμός καταργεί τίς ιδιαιτερότητες και τίς ταυτότητες των τόπων καί των προσώπων χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος ώστε το παιδί μας να πεισθεί πώς ή πίστη πού του διδάξουμε είναι πραγματικά ή σωστή.
Είναι πολύ σημαντικό ή διδασκαλία μας να συνοδεύεται από τιμία συνεχή προσπάθεια μας να μάθει το παιδί πώς οί εντολές του Θεού είναι πραγματικά εφαρμόσιμες. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς καλά γιατί χρειάζεται ή πράξη να προηγείται της θεωρίας. Ή άρνηση του Θεού από μέρους του παιδιού οέ κάποια ηλικία έρχεται όχι τόσο από την προσωπική του επανάσταση, όσο γιατί αδυνατεί να σηκώσει το «βάρος» της μαρτυρίας του Χριστοϋ στο σχολείο ή στην κοινωνία γενικότερα. Δεν μπορεί να σηκώνει «μόνο» του τίς ειρωνείες των φίλων καί συμμαθητών του. καί τότε μοιάζει με τους πολλούς. Τότε, ίσως, είναι ώρα να 'ποϋμε στο παιδί μας πώς ή αγάπη μας σε κάποιον δεν είναι θεωρητική αλλά έχει αξία όταν για εκείνον πού αγαπάς θυσιάζεσαι. Αυτό δηλαδή πού δίδαξε ό Κύριος «αυτή εστίν ή εντολή ή έμή, Ινα αγαπάτε αλλήλους καθώς ήγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης σγάπην ουδείς έχει, 'ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων .αυτού» (Ίω. ιε' 12, 13). Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την άνάγκη της μαρτυρίας του ονόματος του Χρίστου πού συχνά γίνεται μαρτύριο.
Την πιο σκληρή μάχη καλείται να δώσει ό παιδαγωγός στα αμείλικτα ερωτήματα του παιδιού: γιατί το κακό στον κόσμο; Γιατί πεθαίνουν οί άνθρωποι; γιατί πονούν; Κι όμως αποτελεί βασικό ζήτημα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής, σε όλους τους καιρούς. Μέ πολλή υπομονή καί διάκριση θα ξεκινήσουμε από το θέμα της Ελευθερίας του ανθρώπου. Ό άνθρωπος, πλασμένος από το Θεό, απολάμβανε τον πλούτο των δωρεών του ζώντας στον Παράδεισο. Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο καί αθάνατο. Τί θα ήταν ό άνθρωπος χωρίς την ελευθερία καί την αθανασία; Με την αμαρτία ό άνθρωπος χάνει μόνος του την ελευθερία, αίχμαλωτίζεται. Δεν του τη στερεί ό Θεός. Έκτοτε το κακό σαν παγκόσμια επιδημία εξαπλώνεται στη γη ως ακριβό τίμημα αυτής τής κακής χρήσης της Ελευθερίας.
Άφοϋ τέλος καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με το λόγο καί το παράδειγμα μας, ας αναθέσουμε με την προσευχή μας τά παιδιά στο Θεό, για να επιλέξει Εκείνος τον τρόπο πού θα μιλήσει στην καρδιά τους
Πηγή: agiosgeorgioslatsia.com
του Αρχιμανδριτου Εφραιμ Παναούση
Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παiδιά για το Θεό; Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά καί οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στούς καιρους μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές καί άμεσες. Πού είναι ό Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ό πόνος, ή αρρώστια, ό θάνατος χτυπούν βάναυσα καί ανελέητα; Πού είναι ό Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια;
Σ' αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων καί αντιρρήσεων μόνο ή εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στήν εκκλησιαστική παράδοση καί την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί.
Γι' αυτό καί χρειάζεται στο ξεκίνημα να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν» την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το κεραμίδι στην Α' Οικουμενική Σύνοδο. Πρίν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το μεγάλο μυστήριο του Θεοϋ στην παιδική ψυχή πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή, όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του αλλά καί ή συνεχής στοργή καί φροντίδα το έπεισαν για το ποιοι είναι οι γονείς του πού δίπλα τους αισθάνεται ασφάλεια καί σιγουριά, έτσι πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει σ' Εκείνον καί να εκδηλώνει την πίστη του με συγκεκριμένο τρόπο.
Οι εικόνες, το καντήλι, το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, ή προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται ως φυσικό του περιβάλλον καί στη συνέχεια ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα ή προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. Κοντολογίς ή πνευματική ατμόσφαιρα πού υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα καί αποτελεί την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη στο Θεό δεν είναι έργο απροσδιόριστο χειρών ανθρώπων αλλά πραγματικότητα πού .μπορεί να βιωθεί.
Η οποιαδήποτε στάση μας - πρέπει να γνωρίζουμε - μπορεί να «χρεώσει» το Θεό καί την Εκκλησία. Μερικές φορές εφευρίσκοντας τρόπους για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, επιστρατεύουμε καί το Θεό σαν συνήγορο των δικών μας αποφάσεων. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην χρησιμοποιούμε την παρουσία του Θεοϋ κατ' επιλογήν καί κυρίως στις οφειλές των άλλων σε μας. "Αν π.χ. υποστηρίζουμε κάτι έξώφθαλμα άδικο καί χρησιμοποιούμε καί το Θεό γι' αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τώς το παιδί θα απορρίψει καί εμάς καί το δίκιο μας.
Είναι νομίζουμε λάθος να μιλούμε για το Θεό με έννοιες πού τό παιδί δεν κατανοεί. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις πού δεν έχουν αντίκρυσμα στην παιδική ψυχή. Θα μπορούσαμε ''πλάθοντας'' το Θεό να του μιλήσουμε με όπλο τις καινοδιαθηακές ή παλαιοδιαθηκικές ιστορίες για την αγάπη Του, την ειρήνη Του πού απλόχερα σκορπίζει σ' εκείνους πού τον πιστεύουν καί Τόν αγαπούν. Είναι ευκολότερη ή προσέγγιση του Θεού όταν μιλάμε για τα «χαρακτηριστικά Του.
Kαλά θα είναι να ακολουθούμε το μεγάλωμα του παιδιού και να του αποκαλύπτουμε τις αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως κατά τη δεκτικότητα του. Ο νέος αυτός ρόλος πού αναλαμβάνουμε, δηλαδή αυτή ή έμπειρία της διδασκαλίας ή της μικρας κατηχήσεως θα μας φέρει συχνά αντιμέτωπους με τίς πραγματικά μεγάλες πνευματικές ελλείψεις ή και την τελεία μας άγνοια πάνω στα πνευματικά ζητήματα. "Ας φροντίσουμε μιλώντας για το Θεό να γνωρίσουμε τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μήπως βρεθούμε σε δρόμους μη ορθόδοξους. "Ας αναζητήσουμε το απόσταγμα της πατερικής σοφίας πού αποτελεί τη σωστική κιβωτό. Σχεδόν ταυτόχρονα μπορεί ν' αρχίσει λίγο στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια ή αμφισβήτηση για την αλήθεια ή ακόμη θ' αναπτυχθούν σκέψεις ως προς την ορθή πίστη άλλων θρησκειών. Στίς μέρες μας μάλιστα πού ό συγκρητισμός καταργεί τίς ιδιαιτερότητες και τίς ταυτότητες των τόπων καί των προσώπων χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος ώστε το παιδί μας να πεισθεί πώς ή πίστη πού του διδάξουμε είναι πραγματικά ή σωστή.
Είναι πολύ σημαντικό ή διδασκαλία μας να συνοδεύεται από τιμία συνεχή προσπάθεια μας να μάθει το παιδί πώς οί εντολές του Θεού είναι πραγματικά εφαρμόσιμες. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς καλά γιατί χρειάζεται ή πράξη να προηγείται της θεωρίας. Ή άρνηση του Θεού από μέρους του παιδιού οέ κάποια ηλικία έρχεται όχι τόσο από την προσωπική του επανάσταση, όσο γιατί αδυνατεί να σηκώσει το «βάρος» της μαρτυρίας του Χριστοϋ στο σχολείο ή στην κοινωνία γενικότερα. Δεν μπορεί να σηκώνει «μόνο» του τίς ειρωνείες των φίλων καί συμμαθητών του. καί τότε μοιάζει με τους πολλούς. Τότε, ίσως, είναι ώρα να 'ποϋμε στο παιδί μας πώς ή αγάπη μας σε κάποιον δεν είναι θεωρητική αλλά έχει αξία όταν για εκείνον πού αγαπάς θυσιάζεσαι. Αυτό δηλαδή πού δίδαξε ό Κύριος «αυτή εστίν ή εντολή ή έμή, Ινα αγαπάτε αλλήλους καθώς ήγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης σγάπην ουδείς έχει, 'ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων .αυτού» (Ίω. ιε' 12, 13). Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την άνάγκη της μαρτυρίας του ονόματος του Χρίστου πού συχνά γίνεται μαρτύριο.
Την πιο σκληρή μάχη καλείται να δώσει ό παιδαγωγός στα αμείλικτα ερωτήματα του παιδιού: γιατί το κακό στον κόσμο; Γιατί πεθαίνουν οί άνθρωποι; γιατί πονούν; Κι όμως αποτελεί βασικό ζήτημα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής, σε όλους τους καιρούς. Μέ πολλή υπομονή καί διάκριση θα ξεκινήσουμε από το θέμα της Ελευθερίας του ανθρώπου. Ό άνθρωπος, πλασμένος από το Θεό, απολάμβανε τον πλούτο των δωρεών του ζώντας στον Παράδεισο. Ό Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο καί αθάνατο. Τί θα ήταν ό άνθρωπος χωρίς την ελευθερία καί την αθανασία; Με την αμαρτία ό άνθρωπος χάνει μόνος του την ελευθερία, αίχμαλωτίζεται. Δεν του τη στερεί ό Θεός. Έκτοτε το κακό σαν παγκόσμια επιδημία εξαπλώνεται στη γη ως ακριβό τίμημα αυτής τής κακής χρήσης της Ελευθερίας.
Άφοϋ τέλος καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με το λόγο καί το παράδειγμα μας, ας αναθέσουμε με την προσευχή μας τά παιδιά στο Θεό, για να επιλέξει Εκείνος τον τρόπο πού θα μιλήσει στην καρδιά τους
Πηγή: agiosgeorgioslatsia.com
-
Anastasios68
- Διαχειριστής
- Δημοσιεύσεις: 3833
- Εγγραφή: Πέμ Ιούλ 26, 2012 10:31 am
- Τοποθεσία: Πεύκη
- Επικοινωνία:
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Ευχαριστούμε πολύ Δόμνα για το πολύ διδακτικό αυτό κείμενο.
Ευχαριστώ και εγώ προσωπικά ως γονέας μικρών παιδιών.
Ευχαριστώ και εγώ προσωπικά ως γονέας μικρών παιδιών.
«ὃς δ' ἂν εἲπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ, ῥακά, ἒνοχος ἒσται τῷ συνεδρίῳ»
Κατά Ματθαῖον, Κεφ. 5, 22
Κατά Ματθαῖον, Κεφ. 5, 22
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση!
«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»
Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;» Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου». Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!
πηγή:Ζωντανό Ιστολόγιο
«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»
Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;» Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου». Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!
πηγή:Ζωντανό Ιστολόγιο
. 
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Η σημασία του να μάθετε τα παιδιά σας να είναι αισιόδοξα!
Η αισιοδοξία είναι μια στάση ζωής που όχι μόνο προκαλεί θετικά συναισθήματα αλλά έχει και άμεση συσχέτιση με την καλή υγεία.
Πολλές έρευνες υποστηρίζουν τα θετικά αποτελέσματα της αισιοδοξίας στην ανθρώπινη ζωή. Έρευνα που είχε διεξαχθεί στο Πανεπιστήμιο του Κεντάκι το 2001, υπέδειξε ότι η θετική στάση ζωής κατά τη νεαρή ηλικία, προάγει τη μακροζωία. Επιπλέον, το πρακτορείο Reuters μας ενημερώνει ότι οι έφηβοι που ακλουθούν μια πιο αισιόδοξη στάση ζωής όσων αφορά τον εαυτό τους και τον κόσμο, έχουν σημαντικά λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν συμπτώματα κατάθλιψης. Μια ακόμα έρευνα στο πανεπιστήμιο του Κορνέλ, μας ενημερώνει ότι η θετική στάση ζωής και η αισιοδοξία αποτελούν ισχυρό αντίδοτο για το στρες, τον πόνο και την ασθένεια καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής. Η εξάλειψη του στρες είναι πολύ σημαντική ,καθώς το στρες έχει συνδεθεί με την ανάπτυξη επικίνδυνων συμπεριφορών στην εφηβεία όπως υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και αντικοινωνική συμπεριφορά. Τι είναι όμως αυτό που βοηθάει τα παιδιά να υιοθετήσουν μια πιο αισιόδοξη στάση ζωής; Όπως μας ενημερώνουν οι επιστήμονες, ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι οι γονείς και η δική τους προδιάθεση. Η αισιοδοξία είναι μια ικανότητα που πλάθετε κατά την παιδική ηλικία, και καθώς τα παιδιά είναι μικρά σφουγγαράκια που απορροφούν ότι βλέπουν από το περιβάλλον τους. Η αισιόδοξη στάση των γονέων προς τη ζωή και τα γεγονότα είναι κάτι που τα παιδιά αντιγράφουν.Μικρές συμβουλές για να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι αισιόδοξα
Ακούστε τα παιδιά σας: Να ακούτε τα παιδιά σας όχι μόνο με τα αυτιά αλλά και με το μυαλό σας. Να θυμάστε ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμα πλήρως το λεξιλόγιο τους και την έκφραση τους. Όταν, λοιπόν, το παιδί σας, σας λέει «μισώ τα μαθηματικά» στην πραγματικότητα πιθανότατα να σας λέει «Δε τα καταλαβαίνω, πως μπορώ να τα μάθω καλύτερα;». Είναι ευθύνη του γονέα να καταλάβει τι θέλει να πει το παιδί και να το μάθει να εκφράζετε και να καταλαβαίνει ότι για κάθε πρόβλημα υπάρχει μια θετική λύση.
Μη βάζετε ταμπέλες: Τα παιδιά τείνουν να ικανοποιούν ή να μην ικανοποιούν τις προσδοκίες των γονέων τους. Είναι θεμιτό να το σκεφτείτε καλά πριν πείτε «η Μαρία μας είναι πολύ ντροπαλή», καθώς αυτή η φράση θα αποτελέσει σημαντικό παράγοντα για τη διαμόρφωση της ταυτότητας της. Οι αρνητικές ταμπέλες που βάζουμε στα παιδιά μας μπορεί να είναι βλαβερές για την άποψη που σχηματίζουν για τον εαυτό τους και έμμεσα ενδυναμώνουμε τη συμπεριφορά που δε μας αρέσει.
Αναδιατυπώστε: Οι έφηβοι έχουν την ανάγκη να τους παίρνουν στα σοβαρά και για να μπορέσουμε να έχουμε μια καλή επικοινωνία μαζί τους πρέπει να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα τους. Για παράδειγμα αν το έφηβο παιδί σας, σας λέει «μισώ το σχολείο», δεν είναι πραγματικό να απαντήσετε ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να το βοηθήστε να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που δεν του αρέσει και να το βοηθήσετε να φέρει μόνο του παραδείγματα των θετικών στοιχείων της σχολικής ζωής (ίσως κάποιοι φίλοι ή κάποια μαθήματα που του αρέσουν).
Ψάξτε για τη θετική πλευρά: Είναι υψίστης σημασίας να δείξουμε στα παιδιά ότι το κάθε τη έχει και αρνητική αλλά και θετική πλευρά και να τα ενθαρρύνουμε να ψάχνουν για το θετικό αντίκτυπο της κάθε κατάστασης. Για παράδειγμα ένα παιδί που δεχόταν βία στο σχολείο είπε στη μαμά του «ο κόσμος είναι ένα απαίσιο μέρος», η απάντηση της μαμάς, η οποία είναι και η σωστή, ήταν «Ναι, υπάρχουν άσχημα πράγματα, αλλά πρέπει πάντα να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και για τα όμορφα πράγματα που υπάρχουν και να ξέρεις ότι συμβαίνουν καθημερινά!»
Όπως μας ενημερώνει η διευθύντρια του παιδιατρικού νοσοκομείου του Σηάτλ, Leslie Walker «η αισιοδοξία και η ελπίδα είναι δύο πολύ κοντινές έννοιες και είναι κάτι που ενώ θα έπρεπε, εμείς οι γονείς δεν αφιερώνουμε χρόνο για να εξετάσουμε. Αυτά όμως, είναι τα βασικά στοιχεία που κάνουν το παιδί να ξυπνάει κάθε πρωί και να συνεχίζει την προσπάθεια». Και θα ήθελα να προσθέσω αυτά τα στοιχεία κάνουν κι εμάς τους ίδιους να ξυπνάμε κάθε πρωί και να συνεχίζουμε την προσπάθεια! Υιοθετήστε, λοιπόν, μια πολύ θετική στάση ζωής γιατί όχι μόνο η δική σας ζωή θα γίνει πιο όμορφη, αλλά και γιατί με αυτόν τον ευχάριστο τρόπο θα προφυλάξετε το παιδί σας από πολλούς κινδύνους.
Αμαλία Λουίζου, ΜΑ
Ψυχοθεραπεύτρια-Οικογενειακή Σύμβουλος
Κέντρο Παιδιού Εφήβου Οικογένειας
πηγή : friendshipiseverything.blogspot.com
Η αισιοδοξία είναι μια στάση ζωής που όχι μόνο προκαλεί θετικά συναισθήματα αλλά έχει και άμεση συσχέτιση με την καλή υγεία.
Πολλές έρευνες υποστηρίζουν τα θετικά αποτελέσματα της αισιοδοξίας στην ανθρώπινη ζωή. Έρευνα που είχε διεξαχθεί στο Πανεπιστήμιο του Κεντάκι το 2001, υπέδειξε ότι η θετική στάση ζωής κατά τη νεαρή ηλικία, προάγει τη μακροζωία. Επιπλέον, το πρακτορείο Reuters μας ενημερώνει ότι οι έφηβοι που ακλουθούν μια πιο αισιόδοξη στάση ζωής όσων αφορά τον εαυτό τους και τον κόσμο, έχουν σημαντικά λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν συμπτώματα κατάθλιψης. Μια ακόμα έρευνα στο πανεπιστήμιο του Κορνέλ, μας ενημερώνει ότι η θετική στάση ζωής και η αισιοδοξία αποτελούν ισχυρό αντίδοτο για το στρες, τον πόνο και την ασθένεια καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής. Η εξάλειψη του στρες είναι πολύ σημαντική ,καθώς το στρες έχει συνδεθεί με την ανάπτυξη επικίνδυνων συμπεριφορών στην εφηβεία όπως υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και αντικοινωνική συμπεριφορά. Τι είναι όμως αυτό που βοηθάει τα παιδιά να υιοθετήσουν μια πιο αισιόδοξη στάση ζωής; Όπως μας ενημερώνουν οι επιστήμονες, ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι οι γονείς και η δική τους προδιάθεση. Η αισιοδοξία είναι μια ικανότητα που πλάθετε κατά την παιδική ηλικία, και καθώς τα παιδιά είναι μικρά σφουγγαράκια που απορροφούν ότι βλέπουν από το περιβάλλον τους. Η αισιόδοξη στάση των γονέων προς τη ζωή και τα γεγονότα είναι κάτι που τα παιδιά αντιγράφουν.Μικρές συμβουλές για να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι αισιόδοξα
Ακούστε τα παιδιά σας: Να ακούτε τα παιδιά σας όχι μόνο με τα αυτιά αλλά και με το μυαλό σας. Να θυμάστε ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμα πλήρως το λεξιλόγιο τους και την έκφραση τους. Όταν, λοιπόν, το παιδί σας, σας λέει «μισώ τα μαθηματικά» στην πραγματικότητα πιθανότατα να σας λέει «Δε τα καταλαβαίνω, πως μπορώ να τα μάθω καλύτερα;». Είναι ευθύνη του γονέα να καταλάβει τι θέλει να πει το παιδί και να το μάθει να εκφράζετε και να καταλαβαίνει ότι για κάθε πρόβλημα υπάρχει μια θετική λύση.
Μη βάζετε ταμπέλες: Τα παιδιά τείνουν να ικανοποιούν ή να μην ικανοποιούν τις προσδοκίες των γονέων τους. Είναι θεμιτό να το σκεφτείτε καλά πριν πείτε «η Μαρία μας είναι πολύ ντροπαλή», καθώς αυτή η φράση θα αποτελέσει σημαντικό παράγοντα για τη διαμόρφωση της ταυτότητας της. Οι αρνητικές ταμπέλες που βάζουμε στα παιδιά μας μπορεί να είναι βλαβερές για την άποψη που σχηματίζουν για τον εαυτό τους και έμμεσα ενδυναμώνουμε τη συμπεριφορά που δε μας αρέσει.
Αναδιατυπώστε: Οι έφηβοι έχουν την ανάγκη να τους παίρνουν στα σοβαρά και για να μπορέσουμε να έχουμε μια καλή επικοινωνία μαζί τους πρέπει να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα τους. Για παράδειγμα αν το έφηβο παιδί σας, σας λέει «μισώ το σχολείο», δεν είναι πραγματικό να απαντήσετε ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να το βοηθήστε να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που δεν του αρέσει και να το βοηθήσετε να φέρει μόνο του παραδείγματα των θετικών στοιχείων της σχολικής ζωής (ίσως κάποιοι φίλοι ή κάποια μαθήματα που του αρέσουν).
Ψάξτε για τη θετική πλευρά: Είναι υψίστης σημασίας να δείξουμε στα παιδιά ότι το κάθε τη έχει και αρνητική αλλά και θετική πλευρά και να τα ενθαρρύνουμε να ψάχνουν για το θετικό αντίκτυπο της κάθε κατάστασης. Για παράδειγμα ένα παιδί που δεχόταν βία στο σχολείο είπε στη μαμά του «ο κόσμος είναι ένα απαίσιο μέρος», η απάντηση της μαμάς, η οποία είναι και η σωστή, ήταν «Ναι, υπάρχουν άσχημα πράγματα, αλλά πρέπει πάντα να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και για τα όμορφα πράγματα που υπάρχουν και να ξέρεις ότι συμβαίνουν καθημερινά!»
Όπως μας ενημερώνει η διευθύντρια του παιδιατρικού νοσοκομείου του Σηάτλ, Leslie Walker «η αισιοδοξία και η ελπίδα είναι δύο πολύ κοντινές έννοιες και είναι κάτι που ενώ θα έπρεπε, εμείς οι γονείς δεν αφιερώνουμε χρόνο για να εξετάσουμε. Αυτά όμως, είναι τα βασικά στοιχεία που κάνουν το παιδί να ξυπνάει κάθε πρωί και να συνεχίζει την προσπάθεια». Και θα ήθελα να προσθέσω αυτά τα στοιχεία κάνουν κι εμάς τους ίδιους να ξυπνάμε κάθε πρωί και να συνεχίζουμε την προσπάθεια! Υιοθετήστε, λοιπόν, μια πολύ θετική στάση ζωής γιατί όχι μόνο η δική σας ζωή θα γίνει πιο όμορφη, αλλά και γιατί με αυτόν τον ευχάριστο τρόπο θα προφυλάξετε το παιδί σας από πολλούς κινδύνους.
Αμαλία Λουίζου, ΜΑ
Ψυχοθεραπεύτρια-Οικογενειακή Σύμβουλος
Κέντρο Παιδιού Εφήβου Οικογένειας
πηγή : friendshipiseverything.blogspot.com
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
Βρήκα μαζεμένες πάρα πολλές ομιλίες σχετικά με την οικογένεια και τα παιδιά, τις τοποθετώ εδώ για όποιον επιθυμεί να τις ακούσει.
ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Είναι περίπου στο μέσο της σελίδας.
ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Είναι περίπου στο μέσο της σελίδας.
Re: Η σχέση γονέων και παιδιών
ΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ
Μιά φορά κι έναν καιρό, ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα, αποφάσισαν να ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα. Ό λαγός επέμενε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο. Το πουλί επέμενε για το πέταγμα, το ψάρι επέμενε για το κολύμπι. Ό σκίουρος έπέμενε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα. Όλα τα ζώα επέμεναν, λοιπόν, να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα την ειδικότητα τους. Ό λαγός έτρεχε σαν τον άνεμο και έπαιρνε άριστα στο τρέξιμο αλλά, σύμφωνα με το πρόγραμμα, γία να πάρει πτυχίο έπρεπε να «περάσει» και τα άλλα μαθήματα. Έτσι παραλίγο να πνιγεί στο κολύμπι, έσπασε το κεφάλι του στο κάθετο σκαρφάλωμα στο δέντρο καί τελικά πουθενά δεν τα πήγε καλά, άφοϋ υστέρα από αυτά ούτε και να τρέξει δεν μπορούσε. Το πουλί έσπασε τα φτερά του καί το ράμφος του στο σκάψιμο σαν τυφλοπόντικας καί τελικά όλα τα ζώα είχαν μέτρια απόδοση ακόμα καί σε αυτό πού από τη φύση τους ήταν ικανά να κάνουν άριστα.
Αυτή ή ιστορία είναι πάντοτε επίκαιρη σε καιρούς εξετάσεων. Τότε κανείς έρχεται αντιμέτωπος με τον παιδαγωγικό σχεδιασμό, με τα όνειρα τα δικά του αλλά καί των γονιών κι όλων εκείνων πού αγωνίστηκαν με τον τρόπο τους για να φτάσει τώρα στο σημείο να σκαρφαλώσει κάθετα ή να σκάψει στο έδαφος τη στιγμή πού ή φύση τον είχε προικίσει με φτερά.
Τί έχουμε πάθει με την αγάπη; Γιατί δεν την περιλαμβάνουμε στο σχεδιασμό για την κοινωνία του αύριο; Ποιος θα μας μάθει πώς να σπάσουμε τους καθρέφτες πού θωπεύουν τον εγωισμό μας; Ποιος δάσκαλος έχει μάθει να μην είναι μόνο δάσκαλος μέσα στην τάξη αλλά να είναι ό εμψυχωτής; Αυτός πού θα ανακαλύψει το ταλέντο μέσα στην ψυχή των μαθητών του καί θα το ποτίζει μέρα με τη μέρα με τη δική του πείρα καί αγάπη έτσι ώστε μια μέρα να πάρουμε όλοι μια βαθιά αναπνοή από το οξυγόνο τους; Να γεμίσουν τα πνευμόνια μας από τη χαρά της δημιουργίας. Όταν ή χαρά της ανακάλυψης της μοναδικότητας μας καταφέρει να είναι το κύριο αίτημα της παιδείας.
Θά το έχουμε συναντήσει όλοι σε κάποια στιγμή το ερώτημα: «"Αν ήσουν μόνος σε ένα ερημικό νησί, τί θα ήθελες να είχες πάρει μαζί σου;» Τί είναι εκείνο πού χρειάζεσαι περισσότερο από όλα τα υπάρχοντα σου; Καί δώστου ό κάθενας να ψάχνει τί είναι εκείνο πού δε θα του λείψει. Καί μέχρι να ανακαλύψει πώς το σπουδαιότερο από όλα είναι να έχει μαζί του τον εαυτό του με όλη του τη λαμπρότητα καί τη μοναδικότητα, θα αναλώνεται με την τηλεόραση, το στερεοφωνικό ή την οδοντόβουρτσα του.
Ό δάσκαλος πού θα μεταδώσει στο μαθητή τη σπίθα της δημιουργικότητας, θα είναι εκείνος πού σε κάποια στιγμή της ζωής του ευλογήθηκε να συναντήσει καί κείνος έναν εμπνευστή καί καθοδηγητή της δημιουργικότητας του. Πώς αλλιώς μπορείς να διδάξεις κάτι πού ποτέ σου δε γεύτηκες, δεν αγκάλιασες καί δεν πόνεσες; Μαθήματα για τον άνθρωπο καί τον ανθρωπισμό από ανθρώπους πού ποτέ δεν έσφιξαν το χέρι του άλλου, όταν χαιρετιούνται στο δρόμο. Μαθήματα αριθμητικής όταν ό μόνος αριθμός πού γνωρίζουν είναι το ένα καί μοναδικό, ό εαυτός τους, Ένα καί ένα ίσον ένα.
Τί θα γίνει λοιπόν με το μέλλον, όταν αυτό σχεδιάζεται να είναι τόσο μοναχικό, όσο καί το βλέμμα του μαθητή πού κοιτά με αναστεναγμό το δάσκαλο να του μιλά για την άνοιξη δείχνοντας του στην τηλεόραση πώς είναι τα λουλούδια πού ανθίζουν...
Αντε να γεμίσουν οι αυλές με γέλια καί χαρές, λουλούδια καί περιπάτους,με αυθορμητισμό καί τρέλα για να γίνει ή άνοιξη όχι μάθημα γνώσης αλλά μάθημα ζωής.
Του θεολόγου Δημητρίου Καραβασίλη
περιοδικό ''Πειραική Εκκλησία''
Το βρήκα στον Προσκυνητή
Μιά φορά κι έναν καιρό, ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα, αποφάσισαν να ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα. Ό λαγός επέμενε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο. Το πουλί επέμενε για το πέταγμα, το ψάρι επέμενε για το κολύμπι. Ό σκίουρος έπέμενε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα. Όλα τα ζώα επέμεναν, λοιπόν, να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα την ειδικότητα τους. Ό λαγός έτρεχε σαν τον άνεμο και έπαιρνε άριστα στο τρέξιμο αλλά, σύμφωνα με το πρόγραμμα, γία να πάρει πτυχίο έπρεπε να «περάσει» και τα άλλα μαθήματα. Έτσι παραλίγο να πνιγεί στο κολύμπι, έσπασε το κεφάλι του στο κάθετο σκαρφάλωμα στο δέντρο καί τελικά πουθενά δεν τα πήγε καλά, άφοϋ υστέρα από αυτά ούτε και να τρέξει δεν μπορούσε. Το πουλί έσπασε τα φτερά του καί το ράμφος του στο σκάψιμο σαν τυφλοπόντικας καί τελικά όλα τα ζώα είχαν μέτρια απόδοση ακόμα καί σε αυτό πού από τη φύση τους ήταν ικανά να κάνουν άριστα.
Αυτή ή ιστορία είναι πάντοτε επίκαιρη σε καιρούς εξετάσεων. Τότε κανείς έρχεται αντιμέτωπος με τον παιδαγωγικό σχεδιασμό, με τα όνειρα τα δικά του αλλά καί των γονιών κι όλων εκείνων πού αγωνίστηκαν με τον τρόπο τους για να φτάσει τώρα στο σημείο να σκαρφαλώσει κάθετα ή να σκάψει στο έδαφος τη στιγμή πού ή φύση τον είχε προικίσει με φτερά.
Τί έχουμε πάθει με την αγάπη; Γιατί δεν την περιλαμβάνουμε στο σχεδιασμό για την κοινωνία του αύριο; Ποιος θα μας μάθει πώς να σπάσουμε τους καθρέφτες πού θωπεύουν τον εγωισμό μας; Ποιος δάσκαλος έχει μάθει να μην είναι μόνο δάσκαλος μέσα στην τάξη αλλά να είναι ό εμψυχωτής; Αυτός πού θα ανακαλύψει το ταλέντο μέσα στην ψυχή των μαθητών του καί θα το ποτίζει μέρα με τη μέρα με τη δική του πείρα καί αγάπη έτσι ώστε μια μέρα να πάρουμε όλοι μια βαθιά αναπνοή από το οξυγόνο τους; Να γεμίσουν τα πνευμόνια μας από τη χαρά της δημιουργίας. Όταν ή χαρά της ανακάλυψης της μοναδικότητας μας καταφέρει να είναι το κύριο αίτημα της παιδείας.
Θά το έχουμε συναντήσει όλοι σε κάποια στιγμή το ερώτημα: «"Αν ήσουν μόνος σε ένα ερημικό νησί, τί θα ήθελες να είχες πάρει μαζί σου;» Τί είναι εκείνο πού χρειάζεσαι περισσότερο από όλα τα υπάρχοντα σου; Καί δώστου ό κάθενας να ψάχνει τί είναι εκείνο πού δε θα του λείψει. Καί μέχρι να ανακαλύψει πώς το σπουδαιότερο από όλα είναι να έχει μαζί του τον εαυτό του με όλη του τη λαμπρότητα καί τη μοναδικότητα, θα αναλώνεται με την τηλεόραση, το στερεοφωνικό ή την οδοντόβουρτσα του.
Ό δάσκαλος πού θα μεταδώσει στο μαθητή τη σπίθα της δημιουργικότητας, θα είναι εκείνος πού σε κάποια στιγμή της ζωής του ευλογήθηκε να συναντήσει καί κείνος έναν εμπνευστή καί καθοδηγητή της δημιουργικότητας του. Πώς αλλιώς μπορείς να διδάξεις κάτι πού ποτέ σου δε γεύτηκες, δεν αγκάλιασες καί δεν πόνεσες; Μαθήματα για τον άνθρωπο καί τον ανθρωπισμό από ανθρώπους πού ποτέ δεν έσφιξαν το χέρι του άλλου, όταν χαιρετιούνται στο δρόμο. Μαθήματα αριθμητικής όταν ό μόνος αριθμός πού γνωρίζουν είναι το ένα καί μοναδικό, ό εαυτός τους, Ένα καί ένα ίσον ένα.
Τί θα γίνει λοιπόν με το μέλλον, όταν αυτό σχεδιάζεται να είναι τόσο μοναχικό, όσο καί το βλέμμα του μαθητή πού κοιτά με αναστεναγμό το δάσκαλο να του μιλά για την άνοιξη δείχνοντας του στην τηλεόραση πώς είναι τα λουλούδια πού ανθίζουν...
Αντε να γεμίσουν οι αυλές με γέλια καί χαρές, λουλούδια καί περιπάτους,με αυθορμητισμό καί τρέλα για να γίνει ή άνοιξη όχι μάθημα γνώσης αλλά μάθημα ζωής.
Του θεολόγου Δημητρίου Καραβασίλη
περιοδικό ''Πειραική Εκκλησία''
Το βρήκα στον Προσκυνητή
Μέλη σε σύνδεση
Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 13 και 0 επισκέπτες