Δημοσίευσηαπό gkou » Τρί Μαρ 05, 2013 10:28 am
Ο Χριστός είναι ο θεράπων ιατρός αυτού του Νοσοκομείου. Ο Ελεήμων Χριστός που ακατάπαυστα ελεεί τον κόσμο. Που βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Που δέχεται τον έσχατο, καθάπερ και τον πρώτο… Που και τον πρώτον ελεεί και τον ύστερον θεραπεύει… Και ξέρουμε όλοι ότι το Χριστό τον βρίσκουμε μέσα στην Εκκλησία. Εκεί Τον γνωρίζουμε αληθινά κι εκεί Τον μεταλαμβάνουμε. Ξέρουμε όλοι ότι στο Χριστό, όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε, γιατί Εκείνος μας χρειάζεται, αλλά γιατί εμείς Τον χρειαζόμαστε. Στο Χριστό, όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε σαν υγιείς, όπως ο Φαρισαίος, αλλά σαν ασθενείς, όπως ο τελώνης. Από το Χριστό, όπως και από το γιατρό, δεν κρύβουμε τις πληγές μας, αλλά τις φανερώνουμε, όσο αποκρουστικές κι αν είναι. Παντελώς και πλήρως αποκαλυπτόμαστε Ενώπιόν Του και κρεμόμαστε από τα χείλη Του, ν’ ακούσουμε την ιατρική συνταγή που θα δώσει, τη θεραπευτική αγωγή που θα προτείνει.
ΟΙ Πατέρες λένε πως η Εκκλησία, αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια πανίσχυρα φάρμακα:
Τις εντολές του Χριστού!
Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, εκδίδει το ίδιο ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε η Παναγία στην Κανά: «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε». Ό,τι μας λέει ο Χριστός να το κάνουμε. Άραγε, ό,τι λέει ο Χριστός, το κάνουμε; Κι αν δεν το κάνουμε, άραγε κλαίμε;
Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές, είναι σαν να τηρεί τη συνταγή που θα τον σώσει. Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές είναι ήδη κάτω από την επίβλεψη του Θεράποντος Χριστού. Είναι σε ενότητα μαζί Του και σε ενότητα με όλα τα μέλη της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια κοσμοσωτήρια φάρμακα, αλλά αιώνες τώρα έχει και τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα:
Γεννά αγίους!
Πουθενά αλλού δε γεννιούνται άγιοι παρά μόνο στην Εκκλησία. Καλούς ανθρώπους θα βρούμε κι αλλού, αγίους όχι. Γιατί οι άγιοι, άνθρωποι σαν κι εμάς, συνασθενείς και συμπάσχοντες, μπήκαν στην Εκκλησία και παραδόθηκαν ανεπιφύλαχτα στις οδηγίες του Ιατρού.
Και ο Χριστός, που δεν είναι μόνο Ιατρός αλλά είναι και Πατέρας, παραδίδεται σ’ αυτούς που Του παραδίδονται. Σκύβει πάνω τους στοργικά και τέλεια, όπως μόνο Εκείνος ξέρει, παρηγορεί, νοσηλεύει, θεραπεύει, αγιάζει και δοξάζει. Ο ελεήμων Χριστός γίνεται τοις πάσι τα πάντα, για να σώσει τον άνθρωπο.
«ἐν τῷ οἶκῳ σου δεῖ με μεῖναι.», λέει στον Ζακχαίο. «…Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω• πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε», λέει στην αμαρτωλή. «;ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου. ... Πιστεύεις τοῦτο;» λέει στη Μάρθα, που θρηνεί τον αδελφό της. «μὴ κλαῖε», λέει στη μάννα που κηδεύει το παιδί της. «Σήµερον µετ᾽ ἐµοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.», λέει στο ληστή.
Η σωτήρια αγάπη του Χριστού! Η σωτήρια αγκαλιά της Εκκλησίας! Που όλους μας δέχεται, που όλους μας παρηγορεί, που θέλει όλους να μας σώσει. Που θέλει όλους να μας κάνει ανθρώπους του Παραδείσου! Τον έναν, επειδή μετανόησε, τον άλλον, επειδή δε γόγγυσε, τον τρίτο, επειδή έκανε ελεημοσύνες, μας βάζει όλους στα σπλάγχνα της η Εκκλησία!
Η Εκκλησία, ακόμα κι αν την αρνηθούμε, παραμένει Μάννα και ψάχνει να συνάξει τα παιδιά της. Ψάχνει και περιμένει μήπως, έστω και μετά από χρόνια, γυρίσουμε κοντά της. Η επιστροφή όμως στην Εκκλησία προϋποθέτει να ξέρουμε ότι δεν είναι άδεια. Υπάρχει Πατέρας που μας αγαπάει σταθερά και αναλλοίωτα και για πάντα!
Όπως κι αν είμαστε, απ’ όπου κι αν προερχόμαστε, όσο κι αν ασωτέψαμε.
Πίστεψέ με, υπάρχει Πατέρας που βγήκε στο δρόμο και μας περιμένει!
Η επιστροφή μας στην Εκκλησία του Χριστού προϋποθέτει να ξέρουμε ότι η αγάπη του Χριστού δεν αλλοιώνεται. Δεν έχει διακυμάνσεις. Ο Χριστός δεν μας αγαπάει άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε πολύ. Ο Χριστός δεν αγαπάει άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Οι Πατέρες λένε ότι όσο αγαπάει την Παναγία τόσο αγαπάει και όλους εμάς. Δεν μπορούμε εμείς, ό,τι κι αν πράξουμε, να επηρεάσουμε της Αγάπης το Πέλαγος. Του Θεού το απέραντο έλεος.
Εμείς μόνο τη δική μας αγάπη μπορούμε να ορίσουμε. Μόνο τη δική μας στάση μπορούμε να ρυθμίσουμε:
Αν θα Τον αναγνωρίσουμε σαν Πατέρα ή αν θα λειτουργήσουμε αυτόνομα, χωρίς Αυτόν. Αν θα ζήσουμε στην Εκκλησία Του ή αν θα φύγουμε σε χώρα μακρινή. Αν θα ταυτιστούμε με όσα λέει ή αν θα τα απορρίψουμε. Εμείς επιλέγουμε ποια στάση θα κρατήσουμε, όχι Εκείνος. Όπως γίνεται με τον ήλιο. Στέλνει το φως και τη θερμότητά του παντού. Όμως δεν αποδέχονται όλα τα αντικείμενα την ίδια ποσότητα ακτινοβολίας. Υπάρχουν αντικείμενα που μαζεύουν τις ακτίνες και άλλα που τις απωθούν… Έτσι γίνεται και με μας… όσο Ήλιο θέλουμε, τόσο μαζεύουμε… Όσο Χριστό θέλουμε, τόσο Χριστό κρατάμε στη ζωή μας… Γι’ αυτό πηγαίνουμε στην Εκκλησία…, όχι για να εξευμενίσουμε το Χριστό, αλλά για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας…
Για να γίνουμε δεκτικοί της θείας αγάπης! Ό,τι κάνουμε στην Εκκλησία, οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες μας, είναι για να σπάσει η δική μας λίθινη καρδιά…, για να ανοίξει η ύπαρξή μας και να απορροφήσει Χάρη… Μήπως κι αρχίσουμε να μετανοούμε…
Ακούς;
Μήπως κι αρχίσουν τα μάτια μας να κλαίνε… Όπως έκλαψαν τα μάτια του Δαυίδ, όταν είδε την αμαρτία του…
Όπως έκλαψαν τα μάτια του Πέτρου, όταν αρνήθηκε το Χριστό καί ἤρξατο κλαίειν, ἀλλ' οὐχί ἁπλῶς, ἀλλὰ πικρῶς, …
Όπως έκλαψαν τα μάτια της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ώσπου στέγνωσε όλη…
Όπως έκλαψε ο άσωτος, όταν έπεσε στα πόδια του Πατέρα… Με βεβαία την ελπίδα ότι όσο κι αν αμαρτήσαμε, στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει πάντα χώρος και για μας..
Υπάρχει και για μας η στολή η πρώτη. Όσο κι αν αμαρτήσαμε, - ακούς; - στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και για μας δαχτυλίδι!...
Αρκεί να ομολογήσουμε την αμαρτία μας…
Αρκεί να μπούμε κάτω απ’ το πετραχήλι του Πνευματικού και τα μάτια μας να βγάλουνε δάκρυα…
Αν μπορούσαμε να πούμε στον κόσμο αυτή τη μόνη δυνατή και παρήγορη αλήθεια…, ότι στην Εκκλησία δίνεις δάκρυα και παίρνεις άφεση…, ότι το Χριστό δεν τον απασχολούν οι αμαρτίες μας αλλά η μετάνοιά μας…
Αν μπορούσαμε να πούμε στα νέα παιδιά να μη διστάζουν, όπως κι αν έζησαν, να γυρίσουν στην Εκκλησία… Γιατί η Εκκλησία είναι Μάννα κι όταν γυρίζουμε σ’ αυτή, δε ρωτάει να μάθει τι κάναμε, αλλά μας κοιτάει στα μάτια να δει τι πάθαμε…, πόσα συντρίμμια γίναμε…
Η ζωή της Εκκλησίας και η Αγάπη της για μας – άκουσέ με- δεν εξαρτώνται ούτε απ’ την αθλιότητά μας ούτε απ’ την αγιότητά μας, αλλά από το Χριστό!
Ο Χριστός είναι ο ενεργών τα πάντα μέσα στην Εκκλησία. Ο Χριστός βαπτίζει! Ο Χριστός στεφανώνει! Ο Χριστός ενώνει! Ο Χριστός ακούει! Ο Χριστός διαβάζει συγχωρητική ευχή! Ο Χριστός ευλογεί! Ο Χριστός παρηγορεί! Ο Χριστός αγιάζει όλη την κτίση!
Ο ιερέας;
Ο ιερέας δανείζει τα χέρια του και τη φωνή του. Σηκώνει τα χέρια του και δέεται:
«Αὐτὸς οὖν, φιλάνθρωπε Βασιλεῦ, πάρεσο καὶ νῦν ἁγίασον τὸ ὕδωρ τοῦτο, τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ» και αγιάζεται το νερό! Σηκώνει τα χέρια του και το λάδι γίνεται έλαιον αγαλλιάσεως! το ψωμί Σώμα! Και το κρασί Αίμα Χριστού! Πνεύματι Ἁγίῳ!
Αν μπορούσαμε να πούμε στα παιδιά μας ότι ο ιερέας, όποιος κι αν είναι, μπορεί και κάνει αυτό που δεν μπορούν να κάνουν ούτε οι Άγγελοι:
Θεία Λειτουργία!
Δηλαδή;
Δηλαδή κατεβάζει το Θεό στη γη!
Κατεβάζει τη Θεοτόκο!
Κατεβάζει χιλιάδες αγγέλους που συνωστίζονται στο Ναό, αλλά που εμείς δεν έχουμε μάτια και δε βλέπουμε…
Ο γέροντας Ιάκωβος, στη Μεγάλη Είσοδο συχνά κοντοστεκόταν, δεν προσχωρούσε κι οι άνθρωποι γύρω του τον άκουγαν να ψιθυρίζει:
«Παρακαλώ, Άγιοι Άγγελοι, κάντε τόπο να περάσω..».
Κι ο παπα- Φιλάρετος ο Αγιορείτης, όταν τέλειωσε η Λειτουργία, είπε σε κάποιους: Σμήνος! Σμήνος με τύλιξε! Άγγελοι στο Ναό, Άγγελοι στο δάσος, χιλιάδες Άγγελοι! κι άρχισε να κλαίει…
Αυτό είναι η Θεία Λειτουργία! Άνθρωποι και Άγγελοι μαζί! Ζώντες και κεκοιμημένοι, παππούδες και προπαππούδες, οι πιστοί όλων των αιώνων… όλοι μέλη Χριστού! Σώμα Χριστού! Οστά Χριστού! Με σένα που αγαπάω και με σένα που προσπερνάω. Με οικείους και εχθρούς, όλοι σώμα ένα. Αυτό γίνεται σε κάθε Λειτουργία! Αυτό γίνεται στην Εκκλησία! Για χάρη μας! Νάτος ο Χριστός! Πάρεστι και φωνεί σε! Μας φωνάζει, - ακούς- τον καθένα με τ’ όνομά του. Να πάρουμε Χριστό! Χριστός να γίνουμε! Να επιστρέψουμε μετανοούντες και φεγγοβόλοι στα σπίτια μας.
Το μεγαλύτερο δώρο της Εκκλησίας στον κόσμο είναι η Θ. Λειτουργία. Μια παγκόσμια ελεημοσύνη, με τεράστιο βεληνεκές! Όπου γίνεται Λειτουργία, ευλογούνται τα πάντα. Ευεργετείται όλος ο χώρος …, οι καταστάσεις…, τα καθεστώτα…, οι πολιτικές…
Αναίμακτα…
Ακυρώνονται σχέδια…
Καταργούνται μίση…
Πέφτουνε τείχη…
Αποφεύγονται ναυάγια …πάσης φύσεως ναυάγια …Σώζονται άνθρωποι.. Ευεργετούνται οι παρόντες! Ευεργετούνται οι απόντες!... Ευεργετούνται οι κεκοιμημένοι!...
Κάποτε ένας προτεστάντης πάστορας είπε σ’ έναν ορθόδοξο ιερέα:
- Εμείς κάνουμε ορφανοτροφεία, γηροκομεία, συναυλίες, ελεημοσύνες… Εσείς οι ορθόδοξοι τι κάνετε;
Και του απάντησε εκείνος: Θεία Λειτουργία! Που γεμίζει δωρεάν τον Παράδεισο και αδειάζει την κόλαση!... Αυτό κάνει η Εκκλησία… αδειάζει την κόλαση και γεμίζει τον Παράδεισο…
Συντηρεί τον κόσμο, κάνοντας Θ. Λειτουργία! Αγρυπνάει τη μέρα, αγρυπνάει και τη νύχτα. Κάθε νύχτα…, αιώνες τώρα…, πόσοι άγιοι βγαίνουν από τα εικονοστάσιά τους και συντρέχουν στους ανθρώπους!...
Πόσα μοναστήρια λειτουργούν ολονύκτιες λειτουργίες! Πόσα χέρια σηκώνονται και πόσα δάκρυα χύνονται υπέρ όλου του κόσμου!...
Έλεγε ο άγιος Σιλουανός:
«… κλαίει η ψυχή μου δια τον κόσμον όλον… Μετά δακρύων Σε ικετεύω, Κύριε, παρηγόρησον τας τεθλιμμένας ψυχάς του κόσμου… Δος εις πάντας τους λαούς να ακούσουν της γλυκείας Σου φωνής : αφαίωνται υμίν αι αμαρτίαι…»
Και οι μαθητές του ρωτούσαν τον π. Παϊσιο Ολάρου, Ρουμάνο μοναχό:
γέροντα, γιατί κλαις τόσο πολύ;
Κι εκείνος απαντούσε:
Επειδή εσείς δεν κλαίτε!
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας, καθημερινά, πενθούν υπέρ όλου του κόσμου! Και πεινούν και διψούν και γυμνητεύουν υπέρ όλου του κόσμου. Μετανοούν υπέρ όλου του κόσμου και δια της μετανοίας σώζουν τον κόσμο!
Αυτή είναι η Εκκλησία! Μάννα απεριόριστης ισχύος και απεριόριστης εμβέλειας! Αρκεί να την εμπιστευτούμε… Και εμπιστεύομαι σημαίνει πως τα πάντα είναι ημέτερα… Ό,τι έχω είναι για σένα. Ό,τι έχω είναι από σένα και σε σένα επιθυμώ να το γυρίσω. Και ό,τι έχεις είναι δικό μου. Κάθε ανάγκη σου αφορά και μένα. Κάθε προσβολή που σου γίνεται πλήττει και μένα. Όταν υβρίζεσαι κι εγώ υβρίζομαι! Όταν σε χτυπούν, πονάω! Κι όταν σε ανεβάζουν στο σταυρό, συσταυρώνομαι μαζί σου! Εμπιστεύομαι σημαίνει συμπάσχω και συνθάπτομαι και συνδοξάζομαι!... Μοιράζομαι μαζί σου τα πάντα, αγία μου Εκκλησία! Όπως έκαναν χιλιάδες Μάρτυρες που πέθαναν, για να μη σε αρνηθούν….
(συνεχίζεται)
Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ