Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου

[gkou]

Εκκλησία , η μάννα μας



Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε; Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου; Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γιατί η Εκκλησία είναι η Μάννα που μας τρέφει. Η φιλόστοργη Μάννα.Η πνευματική καρδιά απ’ την οποία διαχέεται το αίμα και κρατιούνται ζωντανά τα παιδιά της.

Η Εκκλησία είναι σώμα. Δεν είναι κόμμα. Είμαστε μέλη. Δεν είμαστε οπαδοί. Σώμα ένα με κεφαλή το Χριστό. Πονάει ένα μέλος και πονάμε όλοι. Δοξάζεται ένα μέλος και δοξαζόμαστε όλοι. Οικογένεια μία είναι η Εκκλησία: Οι Ζώντες, - όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όσοι βογγάνε έξω απ’ αυτήν…- Αυτοί που έφυγαν…, οι αδελφοί μας οι Κεκοιμημένοι. Κι αυτοί που ακόμα δεν ήρθαν… Οι αγέννητοι.., τα παιδιά των παιδιών μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα, όσοι θα μπουν στην Εκκλησία και όσοι θα βογγάνε έξω απ’ αυτήν. Οικογένεια μία. Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν εορτάζουμε αλλά συνεορτάζουμε. Δεν νηστεύουμε αλλά συννηστεύουμε. Δε στενάζουμε αλλά συστενάζουμε. Δεν προσευχόμαστε αλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργούμε και συλλειτουργούμαστε. Σώμα ένα είμαστε.

Οι γιαγιάδες μας το ήξεραν καλά αυτό. Ήξεραν ότι πρώτα ανήκουμε στην Εκκλησία και μετά στον εαυτό τους. Πρώτα στην Εκκλησία και μετά στο σπίτι τους. Γι’ αυτό συμμετείχαν στις ανάγκες της. Στο χτίσιμο της Εκκλησίας, στο στρώσιμο, στον έρανο, στις νηστείες, στους εσπερινούς, στα Μυστήρια, στη Λειτουργία. Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί άλλος δρόμος βγάζει σε άλλο τέρμα. Γνώριζαν ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσα στο Καράβι του Χριστού που όσα κύματα και όσες θύελλες κι αν το χτυπούν , δεν καταποντίζεται.
- Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία, μήπως να μη τα φέρνουμε;
- Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε ο Γέροντας Πορφύριος.

Η Εκκλησία, το Σκάφος του Χριστού!
Το Σώμα του Χριστού!
Το Στόμα του Χριστού!
Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι!
Αλήθεια, έχουμε βαθιά και ορθή γνώση του τι είναι η Εκκλησία;
Είναι μόνο για τις Κυριακές και τις γιορτές
ή μπολιάζει όλο το βίο μας;
Είναι μόνο για ορισμένες ηλικίες ή αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο από τα πρώτα μέχρι τα έσχατα;
Τι περιμένουμε απ’ Αυτήν;
Τι θέλουμε να μας δώσει και τι της χρωστάμε;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ
τι είναι η Εκκλησία και τι της οφείλουμε;

Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και για ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και για ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι αν είναι.
Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας.
Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!

(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ

[gkou]

Ο Χριστός είναι ο θεράπων ιατρός αυτού του Νοσοκομείου. Ο Ελεήμων Χριστός που ακατάπαυστα ελεεί τον κόσμο. Που βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Που δέχεται τον έσχατο, καθάπερ και τον πρώτο… Που και τον πρώτον ελεεί και τον ύστερον θεραπεύει… Και ξέρουμε όλοι ότι το Χριστό τον βρίσκουμε μέσα στην Εκκλησία. Εκεί Τον γνωρίζουμε αληθινά κι εκεί Τον μεταλαμβάνουμε. Ξέρουμε όλοι ότι στο Χριστό, όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε, γιατί Εκείνος μας χρειάζεται, αλλά γιατί εμείς Τον χρειαζόμαστε. Στο Χριστό, όπως και στο γιατρό, δεν πηγαίνουμε σαν υγιείς, όπως ο Φαρισαίος, αλλά σαν ασθενείς, όπως ο τελώνης. Από το Χριστό, όπως και από το γιατρό, δεν κρύβουμε τις πληγές μας, αλλά τις φανερώνουμε, όσο αποκρουστικές κι αν είναι. Παντελώς και πλήρως αποκαλυπτόμαστε Ενώπιόν Του και κρεμόμαστε από τα χείλη Του, ν’ ακούσουμε την ιατρική συνταγή που θα δώσει, τη θεραπευτική αγωγή που θα προτείνει.

ΟΙ Πατέρες λένε πως η Εκκλησία, αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια πανίσχυρα φάρμακα:
Τις εντολές του Χριστού!
Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, εκδίδει το ίδιο ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε η Παναγία στην Κανά: «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε». Ό,τι μας λέει ο Χριστός να το κάνουμε. Άραγε, ό,τι λέει ο Χριστός, το κάνουμε; Κι αν δεν το κάνουμε, άραγε κλαίμε;
Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές, είναι σαν να τηρεί τη συνταγή που θα τον σώσει. Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία και αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές είναι ήδη κάτω από την επίβλεψη του Θεράποντος Χριστού. Είναι σε ενότητα μαζί Του και σε ενότητα με όλα τα μέλη της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία, αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια κοσμοσωτήρια φάρμακα, αλλά αιώνες τώρα έχει και τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα:
Γεννά αγίους!
Πουθενά αλλού δε γεννιούνται άγιοι παρά μόνο στην Εκκλησία. Καλούς ανθρώπους θα βρούμε κι αλλού, αγίους όχι. Γιατί οι άγιοι, άνθρωποι σαν κι εμάς, συνασθενείς και συμπάσχοντες, μπήκαν στην Εκκλησία και παραδόθηκαν ανεπιφύλαχτα στις οδηγίες του Ιατρού.
Και ο Χριστός, που δεν είναι μόνο Ιατρός αλλά είναι και Πατέρας, παραδίδεται σ’ αυτούς που Του παραδίδονται. Σκύβει πάνω τους στοργικά και τέλεια, όπως μόνο Εκείνος ξέρει, παρηγορεί, νοσηλεύει, θεραπεύει, αγιάζει και δοξάζει. Ο ελεήμων Χριστός γίνεται τοις πάσι τα πάντα, για να σώσει τον άνθρωπο.

«ἐν τῷ οἶκῳ σου δεῖ με μεῖναι.», λέει στον Ζακχαίο. «…Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω• πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε», λέει στην αμαρτωλή. «;ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου. ... Πιστεύεις τοῦτο;» λέει στη Μάρθα, που θρηνεί τον αδελφό της. «μὴ κλαῖε», λέει στη μάννα που κηδεύει το παιδί της. «Σήµερον µετ᾽ ἐµοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.», λέει στο ληστή.

Η σωτήρια αγάπη του Χριστού! Η σωτήρια αγκαλιά της Εκκλησίας! Που όλους μας δέχεται, που όλους μας παρηγορεί, που θέλει όλους να μας σώσει. Που θέλει όλους να μας κάνει ανθρώπους του Παραδείσου! Τον έναν, επειδή μετανόησε, τον άλλον, επειδή δε γόγγυσε, τον τρίτο, επειδή έκανε ελεημοσύνες, μας βάζει όλους στα σπλάγχνα της η Εκκλησία!
Η Εκκλησία, ακόμα κι αν την αρνηθούμε, παραμένει Μάννα και ψάχνει να συνάξει τα παιδιά της. Ψάχνει και περιμένει μήπως, έστω και μετά από χρόνια, γυρίσουμε κοντά της. Η επιστροφή όμως στην Εκκλησία προϋποθέτει να ξέρουμε ότι δεν είναι άδεια. Υπάρχει Πατέρας που μας αγαπάει σταθερά και αναλλοίωτα και για πάντα!
Όπως κι αν είμαστε, απ’ όπου κι αν προερχόμαστε, όσο κι αν ασωτέψαμε.
Πίστεψέ με, υπάρχει Πατέρας που βγήκε στο δρόμο και μας περιμένει!
Η επιστροφή μας στην Εκκλησία του Χριστού προϋποθέτει να ξέρουμε ότι η αγάπη του Χριστού δεν αλλοιώνεται. Δεν έχει διακυμάνσεις. Ο Χριστός δεν μας αγαπάει άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε πολύ. Ο Χριστός δεν αγαπάει άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Οι Πατέρες λένε ότι όσο αγαπάει την Παναγία τόσο αγαπάει και όλους εμάς. Δεν μπορούμε εμείς, ό,τι κι αν πράξουμε, να επηρεάσουμε της Αγάπης το Πέλαγος. Του Θεού το απέραντο έλεος.
Εμείς μόνο τη δική μας αγάπη μπορούμε να ορίσουμε. Μόνο τη δική μας στάση μπορούμε να ρυθμίσουμε:
Αν θα Τον αναγνωρίσουμε σαν Πατέρα ή αν θα λειτουργήσουμε αυτόνομα, χωρίς Αυτόν. Αν θα ζήσουμε στην Εκκλησία Του ή αν θα φύγουμε σε χώρα μακρινή. Αν θα ταυτιστούμε με όσα λέει ή αν θα τα απορρίψουμε. Εμείς επιλέγουμε ποια στάση θα κρατήσουμε, όχι Εκείνος. Όπως γίνεται με τον ήλιο. Στέλνει το φως και τη θερμότητά του παντού. Όμως δεν αποδέχονται όλα τα αντικείμενα την ίδια ποσότητα ακτινοβολίας. Υπάρχουν αντικείμενα που μαζεύουν τις ακτίνες και άλλα που τις απωθούν… Έτσι γίνεται και με μας… όσο Ήλιο θέλουμε, τόσο μαζεύουμε… Όσο Χριστό θέλουμε, τόσο Χριστό κρατάμε στη ζωή μας… Γι’ αυτό πηγαίνουμε στην Εκκλησία…, όχι για να εξευμενίσουμε το Χριστό, αλλά για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας… 
Για να γίνουμε δεκτικοί της θείας αγάπης! Ό,τι κάνουμε στην Εκκλησία, οι νηστείες, οι προσευχές, οι ελεημοσύνες μας, είναι για να σπάσει η δική μας λίθινη καρδιά…, για να ανοίξει η ύπαρξή μας και να απορροφήσει Χάρη… Μήπως κι αρχίσουμε να μετανοούμε…
Ακούς;
Μήπως κι αρχίσουν τα μάτια μας να κλαίνε… Όπως έκλαψαν τα μάτια του Δαυίδ, όταν είδε την αμαρτία του…
Όπως έκλαψαν τα μάτια του Πέτρου, όταν αρνήθηκε το Χριστό καί ἤρξατο κλαίειν, ἀλλ' οὐχί ἁπλῶς, ἀλλὰ πικρῶς, …
Όπως έκλαψαν τα μάτια της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ώσπου στέγνωσε όλη…
Όπως έκλαψε ο άσωτος, όταν έπεσε στα πόδια του Πατέρα… Με βεβαία την ελπίδα ότι όσο κι αν αμαρτήσαμε, στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει πάντα χώρος και για μας..
Υπάρχει και για μας η στολή η πρώτη. Όσο κι αν αμαρτήσαμε, - ακούς; - στην Εκκλησία του Χριστού υπάρχει και για μας δαχτυλίδι!...
Αρκεί να ομολογήσουμε την αμαρτία μας…
Αρκεί να μπούμε κάτω απ’ το πετραχήλι του Πνευματικού και τα μάτια μας να βγάλουνε δάκρυα…

Αν μπορούσαμε να πούμε στον κόσμο αυτή τη μόνη δυνατή και παρήγορη αλήθεια…, ότι στην Εκκλησία δίνεις δάκρυα και παίρνεις άφεση…, ότι το Χριστό δεν τον απασχολούν οι αμαρτίες μας αλλά η μετάνοιά μας…
Αν μπορούσαμε να πούμε στα νέα παιδιά να μη διστάζουν, όπως κι αν έζησαν, να γυρίσουν στην Εκκλησία… Γιατί η Εκκλησία είναι Μάννα κι όταν γυρίζουμε σ’ αυτή, δε ρωτάει να μάθει τι κάναμε, αλλά μας κοιτάει στα μάτια να δει τι πάθαμε…, πόσα συντρίμμια γίναμε…
Η ζωή της Εκκλησίας και η Αγάπη της για μας – άκουσέ με- δεν εξαρτώνται ούτε απ’ την αθλιότητά μας ούτε απ’ την αγιότητά μας, αλλά από το Χριστό!
Ο Χριστός είναι ο ενεργών τα πάντα μέσα στην Εκκλησία. Ο Χριστός βαπτίζει! Ο Χριστός στεφανώνει! Ο Χριστός ενώνει! Ο Χριστός ακούει! Ο Χριστός διαβάζει συγχωρητική ευχή! Ο Χριστός ευλογεί! Ο Χριστός παρηγορεί! Ο Χριστός αγιάζει όλη την κτίση!
Ο ιερέας;
Ο ιερέας δανείζει τα χέρια του και τη φωνή του. Σηκώνει τα χέρια του και δέεται:
«Αὐτὸς οὖν, φιλάνθρωπε Βασιλεῦ, πάρεσο καὶ νῦν ἁγίασον τὸ ὕδωρ τοῦτο, τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ» και αγιάζεται το νερό! Σηκώνει τα χέρια του και το λάδι γίνεται έλαιον αγαλλιάσεως! το ψωμί Σώμα! Και το κρασί Αίμα Χριστού! Πνεύματι Ἁγίῳ!
Αν μπορούσαμε να πούμε στα παιδιά μας ότι ο ιερέας, όποιος κι αν είναι, μπορεί και κάνει αυτό που δεν μπορούν να κάνουν ούτε οι Άγγελοι:
Θεία Λειτουργία!
Δηλαδή;
Δηλαδή κατεβάζει το Θεό στη γη!
Κατεβάζει τη Θεοτόκο!
Κατεβάζει χιλιάδες αγγέλους που συνωστίζονται στο Ναό, αλλά που εμείς δεν έχουμε μάτια και δε βλέπουμε…
Ο γέροντας Ιάκωβος, στη Μεγάλη Είσοδο συχνά κοντοστεκόταν, δεν προσχωρούσε κι οι άνθρωποι γύρω του τον άκουγαν να ψιθυρίζει:
«Παρακαλώ, Άγιοι Άγγελοι, κάντε τόπο να περάσω..».
Κι ο παπα- Φιλάρετος ο Αγιορείτης, όταν τέλειωσε η Λειτουργία, είπε σε κάποιους: Σμήνος! Σμήνος με τύλιξε! Άγγελοι στο Ναό, Άγγελοι στο δάσος, χιλιάδες Άγγελοι! κι άρχισε να κλαίει…
Αυτό είναι η Θεία Λειτουργία! Άνθρωποι και Άγγελοι μαζί! Ζώντες και κεκοιμημένοι, παππούδες και προπαππούδες, οι πιστοί όλων των αιώνων… όλοι μέλη Χριστού! Σώμα Χριστού! Οστά Χριστού! Με σένα που αγαπάω και με σένα που προσπερνάω. Με οικείους και εχθρούς, όλοι σώμα ένα. Αυτό γίνεται σε κάθε Λειτουργία! Αυτό γίνεται στην Εκκλησία! Για χάρη μας! Νάτος ο Χριστός! Πάρεστι και φωνεί σε! Μας φωνάζει, - ακούς- τον καθένα με τ’ όνομά του. Να πάρουμε Χριστό! Χριστός να γίνουμε! Να επιστρέψουμε μετανοούντες και φεγγοβόλοι στα σπίτια μας.
Το μεγαλύτερο δώρο της Εκκλησίας στον κόσμο είναι η Θ. Λειτουργία. Μια παγκόσμια ελεημοσύνη, με τεράστιο βεληνεκές! Όπου γίνεται Λειτουργία, ευλογούνται τα πάντα. Ευεργετείται όλος ο χώρος …, οι καταστάσεις…, τα καθεστώτα…, οι πολιτικές…
Αναίμακτα…
Ακυρώνονται σχέδια…
Καταργούνται μίση…
Πέφτουνε τείχη…
Αποφεύγονται ναυάγια …πάσης φύσεως ναυάγια …Σώζονται άνθρωποι.. Ευεργετούνται οι παρόντες! Ευεργετούνται οι απόντες!... Ευεργετούνται οι κεκοιμημένοι!...

Κάποτε ένας προτεστάντης πάστορας είπε σ’ έναν ορθόδοξο ιερέα:
- Εμείς κάνουμε ορφανοτροφεία, γηροκομεία, συναυλίες, ελεημοσύνες… Εσείς οι ορθόδοξοι τι κάνετε;
Και του απάντησε εκείνος: Θεία Λειτουργία! Που γεμίζει δωρεάν τον Παράδεισο και αδειάζει την κόλαση!... Αυτό κάνει η Εκκλησία… αδειάζει την κόλαση και γεμίζει τον Παράδεισο…
Συντηρεί τον κόσμο, κάνοντας Θ. Λειτουργία! Αγρυπνάει τη μέρα, αγρυπνάει και τη νύχτα. Κάθε νύχτα…, αιώνες τώρα…, πόσοι άγιοι βγαίνουν από τα εικονοστάσιά τους και συντρέχουν στους ανθρώπους!...
Πόσα μοναστήρια λειτουργούν ολονύκτιες λειτουργίες! Πόσα χέρια σηκώνονται και πόσα δάκρυα χύνονται υπέρ όλου του κόσμου!...

Έλεγε ο άγιος Σιλουανός:
«… κλαίει η ψυχή μου δια τον κόσμον όλον… Μετά δακρύων Σε ικετεύω, Κύριε, παρηγόρησον τας τεθλιμμένας ψυχάς του κόσμου… Δος εις πάντας τους λαούς να ακούσουν της γλυκείας Σου φωνής : αφαίωνται υμίν αι αμαρτίαι…»
Και οι μαθητές του ρωτούσαν τον π. Παϊσιο Ολάρου, Ρουμάνο μοναχό:
γέροντα, γιατί κλαις τόσο πολύ;
Κι εκείνος απαντούσε:
Επειδή εσείς δεν κλαίτε!
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας, καθημερινά, πενθούν υπέρ όλου του κόσμου! Και πεινούν και διψούν και γυμνητεύουν υπέρ όλου του κόσμου. Μετανοούν υπέρ όλου του κόσμου και δια της μετανοίας σώζουν τον κόσμο!

Αυτή είναι η Εκκλησία! Μάννα απεριόριστης ισχύος και απεριόριστης εμβέλειας! Αρκεί να την εμπιστευτούμε… Και εμπιστεύομαι σημαίνει πως τα πάντα είναι ημέτερα… Ό,τι έχω είναι για σένα. Ό,τι έχω είναι από σένα και σε σένα επιθυμώ να το γυρίσω. Και ό,τι έχεις είναι δικό μου. Κάθε ανάγκη σου αφορά και μένα. Κάθε προσβολή που σου γίνεται πλήττει και μένα. Όταν υβρίζεσαι κι εγώ υβρίζομαι! Όταν σε χτυπούν, πονάω! Κι όταν σε ανεβάζουν στο σταυρό, συσταυρώνομαι μαζί σου! Εμπιστεύομαι σημαίνει συμπάσχω και συνθάπτομαι και συνδοξάζομαι!... Μοιράζομαι μαζί σου τα πάντα, αγία μου Εκκλησία! Όπως έκαναν χιλιάδες Μάρτυρες που πέθαναν, για να μη σε αρνηθούν….
(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ

[gkou]

Τώρα είναι καιρός ειρήνης. Πες μου, τί θέλεις Μητέρα Εκκλησία; Από τα υπάρχοντά μου; Πάρε. Από τα χρήματά μου; Πάρε. Από τα κτήματά μου; Πάρε.
«Πατέρα, γιατί δίνουμε τόσα πολλά στην Εκκλησία;» ρωτούσε ένα παιδί, σημερινός αρχιτέκτονας με τέσσερα παιδιά αρχιτέκτονες, και του απαντούσε ο πατέρας του: Γιατί η Εκκλησία είναι το αμπάρι μας! Αν έχει εκείνη , θα έχουμε κι εμείς.
Πάρε λοιπόν και πάρε τα καλύτερα απ’ ό,τι έχω, γιατί εσύ μου τα δίνεις. Το καλύτερο λάδι, το καλύτερο κρασί, το καλύτερο κερί, το καλύτερο πρόσφορο, το καλύτερο στρέμμα… Το καλύτερο παιδί μας, πάρ’ το στα Άγια των Αγών… Τον καλύτερό μας εαυτό, τα δυνατότερα χαρίσματά μας…, πάρ’ τα… Δέξου μας να σε διακονήσουμε …ο ένας με τα γράμματα που ξέρει, ο άλλος με την τέχνη που ξέρει, ο τρίτος με το λόγο κι ο τέταρτος με τη σοφία. Ο ένας χτίζοντας κι ο άλλος ψάλλοντας.
Οι παλιοί άνθρωποι το ήξεραν αυτό…
ότι στην εκκλησία δεν πάμε σαν επισκέπτες, αλλά σα να μπαίνουμε στο δικό μας σπίτι. Γι’ αυτό κουβαλούσαν πέτρες, έφερναν νερό, δάνειζαν τα ζώα τους, έχτιζαν κι έντυναν την Εκκλησία. Στο Ιερό ενός Ναού υπάρχει ένα πετσετάκι που πάνω του έχουν κεντήσει τα εξής:
1903: Δώρο της δούλης του Θεού Ουρανίας.
1903! Αυτή χάθηκε! Το κέντημα έμεινε!
Ο Θεός θυμάται!
Αν η Εκκλησία τιμάει τα γεννήματά μας και τα κεντήματά μας, ασύγκριτα περισσότερο θα τιμήσει, αν της παραδώσουμε, τα χαρίσματά μας. Αν η Εκκλησία τιμάει τα κεντήματά μας, ασύγκριτα περισσότερο θα τιμήσει τα παιδιά μας, αν ολόψυχα Της τα προσφέρουμε. Αν τα μεγαλώσουμε με ευλάβεια, σαν να μην ανήκουν σε μας, αλλά σ’ Αυτόν που μας τάδωσε. Αν τα μεγαλώνουμε με φόβο Θεού , σαν να πρόκειται να τα χαρίσουμε στην Εκκλησία. Αν τα μεγαλώνουμε με τη συνείδηση ότι ετοιμάζουμε τους αυριανούς κατηχητές, επιτρόπους, ψάλτες, αγιογράφους, ιεραποστόλους, τους αυριανούς ιερείς, μοναχούς, επισκόπους, τους αυριανούς πνευματικούς… Τους αυριανούς εργάτες του Ευαγγελίου… Τους αυριανούς αγίους που θα στηρίξουν τον κόσμο…
Γιατί οι άγιοι άνθρωποι της Εκκλησίας, τους οποίους με καημό αναζητάμε, δεν πέφτουν απ’ τον ουρανό. Γεννιούνται μέσα σε οικογένειες. Πίσω απ’ αυτούς κρύβονται μάννες και πατεράδες και γιαγιάδες και αδερφές που η ζωή τους δε διέφερε απ’ τη ζωή της Εκκλησίας.
Πίστεψέ με…
Αν θέλουμε να δούμε προκοπή, η ζωή μας πρέπει να ταυτιστεί με τη ζωή της Εκκλησίας.
Νηστεύει η Εκκλησία; Νηστεύουμε κι εμείς. Καταλύει η Εκκλησία; Καταλύουμε κι εμείς. ‘Έχει Χριστούγεννα η Εκκλησία; Έχουμε κι εμείς. Πενθεί η Εκκλησία; Πενθούμε κι εμείς. Ανάσταση γιορτάζει η Εκκλησία; Ανάσταση γιορτάζουμε κι εμείς… οκταήμερη Λαμπρή σαν ημέρα μία. Να χτυπάει η καμπάνα του εσπερινού και να σταματούν οι δουλειές μας. Να χτυπάει η καμπάνα της Κυριακής ή της Γιορτής και να μη μας κρατάει τίποτα μακριά από τη Θ. Λειτουργία. Η αγιαστούρα του παπά να θεμελιώνει τα σπίτια μας, να τα εγκαινιάζει και να τα αγιάζει. Να ασθενούμε και να τρέχουμε στον παπά για ευχέλαιο. Να αμαρτάνουμε και πάλι στον παπά να τρέχουμε για άφεση αμαρτιών. Να μπαίνουμε κάτω απ’ το πετραχήλι του. Το αυτί μας στραμμένο στο στόμα του παπά. Εκείνου του παπά που αγαπάει την εκκλησία: τί λέει; τί θέλει από μας; Να αξιωθούμε να πάρουμε την ευχή ευλαβούς ιερέως.
Πριν από λίγο καιρό πέθανε σ’ ένα χωριό της Ηπείρου ένας ιερέας , 99 χρονών. Σπούδασε έξι παιδιά. Είχε στην ευθύνη του δυο-τρία χωριά, ογδόντα άνθρωποι όλοι- όλοι. Λειτουργούσε ασταμάτητα μέχρι το τέλος της ζωή του. Στην κηδεία του ήταν 1600 άτομα. Όταν διαβάστηκε ένα γράμμα που άφησε , μεταξύ των άλλων έλεγε:
σας παρακαλώ, να ευχαριστήσετε όλους αυτούς που με στεγνώνανε, κάθε φορά που έφτανα με τα πόδια, στα χωριά τους, βρεγμένος ως το κόκκαλο. «Να ευχαριστήσετε αυτούς που με στεγνώνανε!». Μακάρι να στεγνώναμε κι εμείς, όχι τα ράσα του ιερέα, σπάνια θα χρειαστεί, αλλά τα δάκρυα της Εκκλησίας.
Μ’ ακούς;
Άκουσέ με…
Η Εκκλησία κλαίει. Κλαίει για μας…
Όχι μόνο για όσους είναι έξω απ’ αυτήν αλλά και για μας που είμαστε στα χέρια της… Κλαίει , όχι γιατί αμαρτάνουμε, αυτό είναι της φύσης μας, αλλά γιατί νιώθουμε καλοί και ηθικοί και δίκαιοι και δεν μετανοούμε!
Ζούμε σε έσχατους καιρούς. Το ποτάμι μοιάζει να μην έχει γυρισμό. Υπερπλεόνασε η αμαρτία και φταίμε όλοι γι’ αυτό. Νιώθουμε αθώοι, αλλά δεν είμαστε. Έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης για τις ελεύθερες συμβιώσεις, για τις διαστροφές που νομιμοποιούνται, για τα εξώγαμα που γεννήθηκαν και γι’ αυτά που θα γεννηθούν… Έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε . Γιατί όπως αυτός που αγιάζει αγιάζει και όλους κι όλα γύρω του, έτσι κι εμείς , κάθε φορά που αμαρτάνουμε επιβαρύνουμε και μολύνουμε όλους και όλα γύρω μας… Και η μόλυνση, όπως ξέρουμε, δεν είναι τοπικό φαινόμενο… Εξελίσσεται , άλλοτε σιγά κι άλλοτε ραγδαία, και μολύνει όλο το σώμα. Κινδυνεύουμε από σήψη!
(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ