Την άποψη αυτή εκφράζει πολύ εύγλωττα το παρακάτω τραγούδι:
"Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος
Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις
ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις"
Μα είναι δυνατόν να πιστεύουμε, ότι ο Θεός θέλει ο άνθρωπος πρώτα ν' αμαρτήσει για να σπεύσει να τον σώσει (τι βλασφημία αλήθεια).
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέει:
"25. Όπως ο Θεός, καθώς είναι από τη φύση του αγαθός και απαθής, αγαπά όλους εξ ίσου, αφού είναι δημιουργήματά του, αλλά δοξάζει τον ενάρετο, που καρπώνεται τη βοήθεια Του, κι εκείνον που αποτυγχάνει στην πνευματική του προσπάθεια, τον ελεεί, εξ αιτίας τη μεγάλης ευσπλαχνίας του, και τον διδάσκει μέσα από δυσκολίες στη ζωή αυτή πως να επιστρέψει, έτσι και ο άνθρωπος, που έχει αγαθό νου κι έχει απομακρυνθεί από τα πάθη, όλους τους ανθρώπους τους αγαπά, τους ενάρετους για την φύση τους (επειδή είναι εικόνες Θεού) και την αγαθή τους πρόθεση, κι εκείνους, που αποτυγχάνουν στην πνευματική τους προσπάθεια, για την φύση τους (επειδή είναι εικόνες Θεού) κι επειδή τους συμπονά γιατί ζουν μέσα στην άγνοια και το σκοτάδι."
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: "Περί Αγάπης λόγος"
Όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος, ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Ο Θεός είναι ανενδεής και δεν επηρεάζεται από τη συμπεριφορά τον ανθρώπων. Ο Θεός είναι Αγάπη, από αγάπη έπλασε τον άνθρωπο και αγαπά εξ ίσου την Παναγία και τον Ιούδα. Η διαφορά βρίσκεται στον άνθρωπο.
Όταν ο Χριστός είπε:
"Ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ' οι κακώς έχοντες. 13 πορευθέντες δε μάθετε τι εστιν, Έλεον θέλω και ου θυσίαν· ου γάρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν." (Ματθ. 9, 12-13)
δεν εννοούσε ότι δεν ήλθε για τους δικαίους - άλλωστε όλοι είμαστε αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού, "ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων" (Ψαλμ. 142, 2) -, αλλά ότι ήρθε να σώσει εκείνους που συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους και δεν δικαιώνουν από μόνοι τους τον εαυτό τους απέναντι στο Θεό και στους συνανθρώπους τους.
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σ' έναν που αισθάνεται δίκαιος και σ' ένα που συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του, ότι ο αμαρτωλός νοιώθει ότι έχει την ανάγκη του Θεού για να σωθεί και γι αυτό στρέφεται προς το Θεό κι αναζητά την Αγάπη Του και το Έλεός Του.
Σε μια άλλη περίπτωση που ο Σίμων ο Φαρισαίος δικαίωνε τον εαυτό του σε σχέση με την πόρνη που έπλενε με δάκρυα τα πόδια του Ιησού, ο Χριστός του είπε:
" αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Σίμων, έχω σοί τι ειπείν. ο δε φησί· Διδάσκαλε, ειπέ. 41 δύο χρεοφειλέται ήσαν δανειστή τινι· ο είς ώφειλε δηνάρια πεντακόσια, ο δε έτερος πεντήκοντα. 42 μη εχόντων δε αυτών αποδούναι, αμφοτέροις εχαρίσατο. τις ούν αυτών, ειπέ, πλείον αγαπήσει αυτόν; 43 αποκριθείς δε ο Σίμων είπεν· Υπολαμβάνω ότι ώ το πλείον εχαρίσατο. ο δε είπεν αυτώ· Ορθώς έκρινας. 44 και στραφείς προς την γυναίκα τώ Σίμωνι έφη· Βλέπεις ταύτην την γυναίκα; εισήλθόν σου εις την οικίαν, ύδωρ επί τους πόδας μου ουκ έδωκας· αύτη δε τοίς δάκρυσιν έβρεξέ μου τους πόδας και ταίς θριξί της κεφαλής αυτής εξέμαξε. 45 φίλημά μοι ουκ έδωκας· αύτη δε αφ' ής εισήλθεν ου διέλιπε καταφιλούσά μου τους πόδας. 46 ελαίω την κεφαλήν μου ουκ ήλειψας· αύτη δε μύρω ήλειψέ μου τους πόδας. 47 ού χάριν λέγω σοι, αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ· ώ δε ολίγον αφίεται, ολίγον αγαπά. 48 είπε δε αυτή· Αφέωνταί σου αι αμαρτίαι." (Λουκ. 7, 40-47)
Δεν είναι επομένως το θέμα ποιον αγαπά ο Θεός περισσότερο, τον δίκαιο ή τον αμαρτωλό, γιατί μας αγαπά όλους το ίδιο, αλλά ποιος στρέφεται με περισσότερη αγάπη προς το Θεό, ανταποκρινόμενος στη δική Του Αγάπη.
Αυτό σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει κάποιος ν' αμαρτήσει πολύ για να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά του και να οδηγηθεί στη μετάνοια; Όπως λέει κι ο Χριστός, ο γιατρός είναι για τους αρρώστους κι όχι για τους υγιείς, αλλά είναι προτιμότερο να είσαι υγιής παρά άρρωστος και νά 'χεις την ανάγκη του γιατρού. Όταν ένας άνθρωπος ξεκινήσει νωρίς από μικρή ηλικία τον πνευματικό αγώνα, νοιώθει κάθε στιγμή της ζωής του την απόσταση που τον χωρίζει από το Θεό και πόσο λίγα μπορεί ν' ανταποδώσει για τη δική Του Αγάπη - "Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;" (Ψαλμ. 115,3) - κι έτσι δεν χρειάζεται ν' αποδημήσει σε χώρα μακρινή σαν το Άσωτο Υιό για να "έλθει εις εαυτόν" και ν' αναζητήσει το δρόμο της επιστροφής.
Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, αλλά όσοι δεν έχουν πέσει σε βαριά αμαρτήματα έχουν περισσότερες πιθανότητες και συντομότερο δρόμο να διανύσουν προς την αγιότητα. Γι αυτό ας κάνουμε όλοι τον αγώνα μας, συναισθανόμενοι ανεξαρτήτως σε ποιο σημείο της διαδρομής, ότι χωρίς τη βοήθεια τους Θεού δεν μπορούμε να σωθούμε, και να μην περιμένουμε να "πιάσουμε πάτο", για ν' αποκτήσουμε μετάνοια.
