Ορθοδοξία

Αξίζει τον κόπο να πούμε γενικότερα, ότι (όπως είπαν ο Πέτρος και ο Απόστολος) την απόφαση για την οδό της σωτηρίας του την παίρνει κάθε άνθρωπος με ωριμότητα, πολύ σκέψη και τη συμβουλή του Πνευματικού του. Στη συνέχεια, αν θέλει να γίνει μοναχός, πρέπει να βρει Μοναστήρι που τον αναπαύει και τον δέχεται να γίνει δόκιμος. Μετά από μια περίοδο δοκιμασίας, που θα ορίσει ο Γέροντας της Μονής, θα του πει, αν μπορεί να γίνει μοναχός ή όχι, και εκείνος θ' αποφασίσει, αν θέλει η όχι. Η μοναχική κουρά είναι πράξη οριστική και αμετάκλητη, δεν μπορεί να την πάρει κάποιος ελαφρά τη καρδία, γιατί αν το μετανιώσει, δεν υπάρχει επιστροφή.

Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάποιος αισθάνεται τη μοναχική κλήση και θέλει να γίνει μοναχός. Ο Πνευματικός του συμφωνεί και βρίσκει Μοναστήρι. Ολοκληρώνει τη δοκιμασία του και ο Γέροντας του λέει, ότι κατά τη γνώμη του δεν κάνει για μοναχός. Προφανώς θα του πει και γιατί δεν κάνει. Πιθανές αιτίες:

1. Έχει εκκρεμότητες στον κόσμο και πρέπει πρώτα να τις τελειώσει.
2. Έχει προβλήματα στον χαρακτήρα του, που εμποδίζουν την ένταξή του σε μοναστική κοινότητα.
3. Έχει προβλήματα πίστης, που θέλουν ξεκαθάρισμα.
4. Είναι προτιμότερο για τον ίδιο να διαλέξει τον έγγαμο βίο για τη σωτηρία του, επειδή δεν είναι απ' αυτούς που "χωρούν" την απόφαση του μοναχικού βίου ή επειδή είναι ο τύπος του οικογενειάρχη, που θα ευαρεστήσει περισσότερο το Θεό μέσα από μία Χριστιανική οικογένεια.

Ένας άνθρωπος που μπορεί να γίνει καλός οικογενειάρχης, μπορεί επίσης να γίνει και αρκετά καλός μοναχός, επειδή και τα δύο χρειάζονται αγάπη και αυτοθυσία, αλλά οι περισσότεροι έχουμε μία κλίση στο ένα ή στο άλλο, που θα κάνει τη ζωή μας "ευκολότερη" και πιο αποδοτική. Ένας άνθρωπος, που δεν μπορεί να γίνει μοναχός, ίσως μπορεί να γίνει οικογενειάρχης, αν αγωνιστεί πολύ και τον βοηθήσει και η/ο σύντροφος που θα ενώσει τη ζωή του/της μαζί της/του. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να γίνει καλός οικογενειάρχης, ίσως μπορεί να γίνει καλός μοναχός, αν ανήκει στην πρώτη περίπτωση του παραπάνω στίχου του Ευαγγελίου (Ματθ. ιθ' 12) και αγωνιστεί πολύ με τη βοήθεια του Γέροντα του. Υπάρχουν όμως άνθρωποι, που δεν μπορούν να κάνουν τίποτε από τα δύο καλά, επειδή έχουν προβλήματα πίστης ή προβλήματα με το χαρακτήρα τους. Αυτοί κι αν χρειάζονται πολύ αγώνα για να διορθώσουν πρώτα τα προβλήματά τους και ύστερα να αναζητήσουν οδό σωτηρίας. Αλλιώς ότι και να επιχειρήσουν, δε θα τους βγει σε καλό.

Ο Θεός δεν εγκαταλείπει κανέναν άνθρωπο που αναζητά την Αλήθεια με ειλικρίνεια (Α Τιμοθ. β' 4). Δε χρειάζεται βιασύνη. "Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα", ο Χριστιανός προετοιμάζει τον εαυτό του με τη βοήθεια του Πνευματικού του και περιμένει την ώρα που θα ωριμάσει μέσα του η απόφαση για το δρόμο που θα ακολουθήσει.

Επίσης πρέπει να πούμε, ότι καμιά κατάσταση σ' αυτή τη ζωή δεν είναι οριστική, εκτός από τον θάνατο και το μοναχισμό, που είναι θάνατος ως προς τον κόσμο. Επομένως, κάποιος μπορεί να αποφασίσει κάτι και μετά να αλλάξει δρόμο, πριν φτάσει στον προορισμό του, επειδή κατάλαβε, ότι έκανε λάθος επιλογή. Μπορεί να μην κάνει κάποιος σήμερα για μοναχός, αλλά αργότερα να κάνει. Μπορεί επίσης να μην κάνει για μοναχός στο συγκεκριμένο μοναστήρι ή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ή ... Μπορεί επίσης να συνδέσει τη ζωή του με έναν άλλο άνθρωπο, που να φύγει απ' αυτόν τον κόσμο, χωρίς να έχουν παιδιά και ύστερα ν' αποφασίσει, ότι θέλει να γίνει μοναχός. Ή μπορεί και οι δύο, αφού μεγαλώσουν τα παιδιά τους να γίνουν μοναχοί... ή μπορεί να διάλεξε λάθος άνθρωπο και ο γάμος να καταλήξει σε καταστροφή και μετά να αποφασίσει, ότι έφταιγε ο άνθρωπος και όχι ο Γάμος ή ότι θέλει να γίνει μοναχός... Δεν υπάρχει τέλος στις περιπτώσεις και τις επιλογές, αρκεί να αγαπά κάποιος τον Θεό και να θέλει να αγωνιστεί με τη βοήθεια Του. Έχουμε παραδείγματα αγίων, που έφτασαν στην αγιότητα μέσα από τους πιο παράξενους δρόμους. (Η Αγία Φωτεινή είχε 5 συζύγους, η πόρνη, ο τελώνης, ο ληστής...)

Υ.Γ. Συγχωρήστε με αν φάνηκα σκληρός με τη "Φωτεινή", αλλά δεν είναι σωστό κάποιος να φέρνει ένα τόσο σοβαρό πνευματικό θέμα, που αφορά τρίτο πρόσωπο, για να συζητηθεί δημόσια σαν κουτσομπολιό. Είναι προτιμότερο να συζητάμε τα θέματα αυτά χωρίς να αναφερόμαστε σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά γενικά. Όποιος έχει ανάγκη τις απαντήσεις, θα ωφεληθεί περισσότερο έτσι, παρά αν θίγεται το προσωπικό του θέμα. Καταλαβαίνω, ότι έχουμε συνηθίσει στα social να μιλάμε επί παντός επιστητού, αλλά εδώ δεν είναι ένας τέτοιος χώρος.

Όταν η καρδιά του ανθρώπου πυρωθεί από την αγάπη για τον Χριστό σε τέτοιο βαθμό που τα του κόσμου αποτελούν εμπόδια για την εξ ολοκλήρου αφιέρωσή του στον Κύριο, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον μοναχισμό.

Πέτρο συμφωνώ. Και πάντα υπάρχει δρόμος γι αυτόν που επιθυμεί διακαώς να αφιερωθεί στον Χριστό. Εμπόδια μπορεί να υπάρξουν, είναι δοκιμασίες, η παραίτηση όμως σημαίνει και απώλεια της σωτηρίας.

Γνωρίζω περίπτωση, από τον ευρύτερο οικογενειακό μου κύκλο, ανθρώπου που πήγε στο Άγιο Όρος νέος, έγινε μοναχός και έμεινε εκεί 20 ολόκληρα χρόνια. Βγήκε έξω για λίγο για λόγους υγείας και εκεί τον συνάντησε ο πειρασμός. Δυστυχώς πέταξε τα ράσα και ζει σαν λαϊκός.

Μιλάμε για συντριβή. Κάτι σαν την πτώση του διαβόλου και των δαιμόνων. Ο μοναχός βρίσκεται σε μια κατάσταση ανάμεσα στους ανθρώπους και στο Θεό, όπως οι άγγελοι. Όταν απαρνηθεί το σχήμα δεν γίνεται ξανά άνθρωπος, αλλά άγγελος χωρίς φτερά (μεταφορική εικόνα).

Δεν μπορεί να κάνει έγγαμη ζωή, επειδή δεν μπορεί να συνάψει χριστιανικό Γάμο. Δεν μπορεί να σωθεί, επειδή έχει απαρνηθεί τη σχέση του με τον Χριστό. Αδιέξοδο! Μόνη οδός σωτηρίας είναι η μετάνοια και η επιστροφή στο Μοναστήρι. Δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνει τότε, αλλά το έλεος του Θεού είναι άπειρο, δεν υπάρχει κανείς που να μην μπορεί να σωθεί, αν καταφύγει σ' αυτό.

Μια τελευταία παρόμοια περίπτωση, που την ένοιωσα πολύ έντονα, ήταν ο Ανδρέας Κονάνος. Μπορεί να μην ήταν μοναχός, αλλά ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς από μας. Πνευματικό αστέρι λαμπερό. Έπεσε στη γη. Τώρα, ότι και να κάνει, αστέρι ξανά δε γίνεται.

Θλιβερή περίπτωση ο Α. Κονάνος και όχι μόνο για τον ίδιο.

Νίκος έγραψε:..........
Μια τελευταία παρόμοια περίπτωση, που την ένοιωσα πολύ έντονα, ήταν ο Ανδρέας Κονάνος. Μπορεί να μην ήταν μοναχός, αλλά ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς από μας. Πνευματικό αστέρι λαμπερό..............

Εμένα πάντα με κούραζε ο τρόπος που μιλούσε.
Ελάχιστα τον έχω ακούσει.