Με αφορμή κάποιες υπερβολές μισαλλοδοξίας, που εκδηλώνονται από κάποιους συνομιλητές μου στα Χριστιανικά forums, εξ αιτίας της συνάντησης Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο, βάζω αυτό τον προβληματισμό, ώστε να προσδιορίσουμε, αν η εντολή του Χριστού ν' αγαπάμε τους συνανθρώπους μας σαν αδελφούς μας, περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους ή μόνο τους Ορθόδοξους Χριστιανούς.
Για μένα υπήρξε πάντοτε παράδειγμα η άποψη γι αυτό το θέμα του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου. Η στάση του βασίζεται στη βαθιά πίστη στον εξωστρεφή και ιεραποστολικό ρόλο της Ορθοδοξίας, που προέρχεται από την προσωπική εμπειρία του από την καθημερινή επαφή με αλλόδοξους και ετερόδοξους στο χώρο της Αρχιεπισκοπής Αλβανίας. Την πίστη του αυτή την έκανε πράξη πραγματοποιώντας ένα τεράστιο έργο προς Δόξαν Θεού, το οποίο είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους υπόλοιπους.
Η βασική αρχή του π. Αναστασίου είναι ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανός μένει εδραίος στη πίστη του και από αυτή αντλεί δύναμη, ώστε δια της αγάπης και της διακονίας να δώσει το Φως του Χριστού και σ' όσους δεν Τον έχουν ακόμη γνωρίσει. Όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί μας και "πλησίον" κατά την έννοια της εντολής του Χριστού κι αυτό σαν Χριστιανοί έχουμε την υποχρέωση να το υλοποιούμε συνεχώς με τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας. Η μισαλλοδοξία δεν είναι έννοια επιτρεπτή για το Χριστιανό. Ο Χριστός το έκανε αυτό σαφές με την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, φέρνοντας σαν παράδειγμα "πλησίον" έναν άνθρωπο, οποίος δεν είχε την ίδια πίστη με τους Ιουδαίους, ήταν δηλαδή γι αυτούς αιρετικός.
Επομένως εν Χριστώ αδελφοί είμαστε με όλους τους ανθρώπους απ' αιώνος και έως του αιώνος, επειδή ο Χριστός σταυρώθηκε και ανέστη για όλη την ανθρωπότητα κι αυτή είναι η πράξη της υιοθεσίας κάθε ανθρώπου από το Θεό, που μας καθιστά αδελφούς. Όσοι άνθρωποι αναγνωρίζουν την υιοθεσία αυτή καθίστανται και στην πράξη αδελφοί, όσοι όχι παραμένουν αδελφοί, αλλά η σχέση τους είναι ανενεργή. Το ότι πολλοί αδελφοί μας δεν έχουν ακόμη αναγνωρίσει την υιοθεσία τους από το Θεό, δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση, εμάς που την αναγνωρίζουμε, να τους αγαπούμε και να ευχόμαστε τη σωτηρία τους.
Όμως, κινούμενοι από την ίδια αγάπη, είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε σταθεροί στην πίστη μας, ώστε να συνεχίσει αυτή ν' αποτελεί την μόνη ελπίδα σωτηρίας όλης της ανθρωπότητας.