Άγιοι, οι καλύτεροί μας φίλοι - 1

Βίοι Αγίων, Θαύματα, Κείμενα, Λόγοι και Εικόνες

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Α.Γ.
Δημοσιεύσεις: 824
Εγγραφή: Παρ Φεβ 12, 2016 11:46 pm

Άγιοι, οι καλύτεροί μας φίλοι - 1

Δημοσίευσηαπό Α.Γ. » Τετ Απρ 08, 2020 9:49 am

Εικόνα

Άγιοι, οι καλύτεροί μας φίλοι - 1

* * *

Άγιος Παύλος Φλωρένσκυ ο Μαθηματικός και Φυσικός, ιερομάρτυς στα Νησιά Σολοβέτσκι της Ρωσίας (+1937)

Ο Παύλος Αλεξάνδροβιτς Φλωρένσκυ γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1882 στην πόλη Εβλάχ της Καυκασίας και πέθανε στα νησιά Σολοβέτσκι στις 8 Δεκεμβρίου 1937. Ο πατέρας του ήταν Ρώσος, από οικογένεια κληρικών που εγκατέλειψε τελικώς την ιερατική παράδοση, και η μητέρα του Αρμένια. Ο Παύλος Φλωρένσκυ διδάχτηκε τα εγκύκλια μαθήματα στην Τιφλίδα. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια αγνωστικιστών όπου δεν γινόταν ποτέ λόγος περί Θεού, ο Φλωρένσκυ, παθιασμένος καθώς ήταν από την έρευνα της πραγματικότητας σε όλες τις πτυχές της, αντιλαμβάνεται, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, «τα όρια της φυσικής γνώσεως» και αισθάνεται την ανάγκη να στηριχθεί σε μία θρησκευτική θέαση του κόσμου. Μολαταύτα, εγγράφεται στη Μαθηματική σχολη του Πανεπιστημίου της Μόσχας, από όπου εξέρχεται αριστούχος το 1904. Αλλά προς μεγάλη κατάπληξη όλων, αρνείται να ακολουθήσει την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία που του προτείνουν, και συνεχίζει τις σπουδές του στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας, που στεγαζόταν στη Μονή Τριάδος Αγίου Σεργίου. Εκεί θα διδάξει ως λέκτωρ, και κατόπιν ως καθηγητής φιλοσοφίας.

Το 1911, ύστερα από μακρές και επώδυνες αμφιταλαντεύσεις ως προς το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει, παντρεύεται μια δασκάλα αγροτικής καταγωγής και χειροτονείται ιερεύς: η οικογένεια, πέντε τέκνα, και η ιεροσύνη, θα εξισορροπήσουν και θα μετριάσουν τη σχεδόν φαουστική του δίψα για γνώσεις. Η διατριβή του, αληθινή θεολογική σύνοψις, την οποία υπεστήριξε το 1914 με τον τίτλο Στύλος και θεμέλιο της αληθείας, θα αποτελέσει ένα από τα μείζονα συμβάντα της πνευματικής και θρησκευτικής ζωής της Ρωσίας κατά τις παραμονές του Πολέμου. Από το 1912 έως και το 1917, ο Φλωρένσκυ αναλαμβάνει τη σύνταξη του Θεολογικού Κήρυκος της Ακαδημίας, τον οποίο και στρέφει προς τον εξωεκκλησιαστικό κόσμο και στον οποίο θα δημοσιεύσει ορισμένες από τις σπουδαιότερες έρευνές του, ειδικότερα τη μελέτη για τον πλατωνισμό Το νόημα του ιδεαλισμού, και μια αξιοσημείωτη ερμηνεία των στοιχείων των στίχων 6-8 του κεφ. β΄ της προς Φιλιππησίους επιστολής. Η επανάσταση θα εξαλλοιώσει τη ζωή του. Το 1919, η Ακαδημία και η μονή κλείνουν. Ο Φλωρένσκυ αρνείται να εγκαταλείψει τον τόπο του, πλήν όμως δεν θα εξορισθεί, όπως οι περισσότεροι από τους φίλους του φιλοσόφους. Πράγματι, η επιστημονική του κατάρτιση του επιτρέπει να βρεί μία θέση στη βιομηχανία πλαστικών, και εν συνεχεία στην Κεντρική Επιτροπή ηλεκτρικής ενέργειας. Αν και ποτέ δεν έβγαλε το ράσο, εντούτοις η σοβιετική κυβέρνηση θα κρίνει σκόπιμο να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του για την ανοικοδόμηση της χώρας. Παράλληλα, διορίζεται καθηγητής στα Ανώτερα Εργαστήρια Τεχνών και Τεχνικής (1921-1924), οι δε παραδόσεις της εποχής εκείνης θα λάβουν τη μορφή τριών πραγματειών, που θα δημοσιευθούν τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του: Η Αντίστροφη Προοπτική, Το Εικονοστάσι και Η Ανάλυση του χώρου στα έργα τέχνης, που ανανεώνουν εκ βάθρων την αισθητική προσέγγιση της αγιογραφίας. Την ίδια εποχή, που στάθηκε εξαιρετικά γόνιμη, ασχολείται με τη φιλοσοφία της λατρείας, τη δομή της γλώσσας και της μορφής, συγγράφει πολλά κεφάλαια των παιδικών του αναμνήσεων (τα οποία ένας κριτικός έφθασε μάλιστα να τα συγκρίνει με τον πεζό λόγο του Προύστ), δημοσιεύει μία μνημειώδη πραγματεία για τα «Διηλεκτρικά σώματα» και δεκάδες άρθρων στην Τεχνική Εγκυκλοπαίδεια της οποίας είναι ο βασικός συντάκτης. Αν και υπηρετεί ως μηχανικός στο εργαστήριο αντοχής υλικών, ο Φλωρένσκυ δεν θα αποφύγει την καταστολή. Το 1928 εξορίζεται στο Νόβγκοροντ, αλλά τον επόμενο χρόνο του επιτρέπουν να γυρίσει στη Μόσχα. Το 1932 δημοσιεύει το τελευταίο του άρθρο Η φυσική στην υπηρεσία των μαθηματικών, που θα χαρακτηρισθεί από την επίσημη κριτικη ως ιδεαλιστικό αποκύημα. Συλλαμβάνεται τον Φεβρουάριο 1933 και καταδικάζεται σε δεκαετή καταναγκαστικά έργα. Από την Σιβηρία, όπου μελετά τα φαινόμενα παγώματος, μεταφέρεται στο στρατόπεδο των νήσων Σολοβέτσκι, στο βορειότατο άκρο της Σιβηρίας. Εκεί, κάτω από τρομερές συνθήκες κρατήσεως, διευθύνει ένα εργαστήριο παραγωγής ιωδίου με βάση τα φύκια.

Στις 25 Νοεμβρίου 1937, καταδικάζεται σε θάνατο και εκτελείται στις 8 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Η διοίκηση δεν θα ενημερώσει την οικογένειά του παρά έξι χρόνια αργότερα, προσδιορίζοντας αυθαίρετα την 15η Δεκεμβρίου 1943 ως ημερομηνία του ῾φυσικού" του θανάτου. Και μόνο το 1990 θα γνωστοποιηθούν επιτέλους η ακριβής ημερομηνία και τα καθέκαστα της θανατώσεώς του.

Είναι δύσκολο, και μάλιστα αδύνατο, να εκτιμηθεί σφαιρικά το έργο του πολυτάλαντου και πανερευνητικού Φλωρένσκυ. Μαθηματικός, ποιητής, φιλόσοφος, ιστορικός της σκέψεως, φυσικός, μηχανικός, και, κατά τις σπάνιες στιγμές αναψυχής, μουσικός, ο Φλωρένσκυ παραβάλλεται συχνά προς τον Ντα Βίντσι ή τον Πασκάλ. Άνθρωπος της Αναγεννήσεως, πνεύμα εγκυκλοπαιδικό με αντινομίες που αγγίζουν την αμφιγνωμία, προσέβλεπε στην αρτιότητα του ενωτικού οράματος του Μεσαίωνος. «Τι έκαμα στην ζωή μου;» διερωτιόταν σε ένα από τα τελευταία του γράμματα. «Μελέτησα το σύμπαν ως σύνολο, ως μοναδικό πίνακα, ενιαία πραγματικότητα, αλλά σε κάθε στάδιο κοιταγμένη μες από ένα συγκεκριμένο πρίσμα. Εξ ού και η ακατάπαυστη διαλεκτική της σκέψεώς μου, που δεν έπαψε να συνοδεύεται όμως από μίαν εξίσου σταθερή όραση του σύμπαντος ως όλου».



<*>

Τον συλλάβαμε επειδή με τη στάση του αποδεικνύει ότι υπάρχει Θεός

Ὅταν ἡ γυναίκα τοῦ Μαθηματικού και Φυσικού Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Παύλου Φλωρένσκυ (+1937), Ἄννα Μιχαήλοβνα ρώτησε τήν πραγματική αἰτία τῆς συλλήψεώς του, τότε τά ἁρμόδια ὄργανα τῆς ἔδωσαν τήν ἐξῆς ἀπάντησι: “Τόν συλλάβαμε ἐπειδή μέ τή στάσι του ἀποδεικνύει ὅτι ὑπάρχει Θεός”.

Από το βιβλίο: Παῦλος Φλωρένσκυ, Ἐπιμέλεια Μητρ. Ἀργολίδος Νεκτάριος, ἐκδ. Ἐπιστροφή, Ναύπλιο 2019

<*>

«“Θυμᾶμαι, εἴχαμε ἤδη τά τέσσερα ἀπ᾽ τά παιδιά μας”, διηγεῖται ἡ κ. Ἑλένη Μπουρμπαχάκη, “καί μέναμε σ᾽ ἕνα μικρό διαμέρισμα σέ μιά πολυκατοικία ἀπέναντι ἀπ᾽ τό νοσοκομεῖο. Ὁ μικρός χῶρος τοῦ διαμερίσματος μᾶς δυσκόλευε πολύ, ἀλλά ὁ πεθερός μου, γιά κάποιους δικούς του λόγους, δέν δεχόταν μέ κανένα τρόπο νά κτίσουμε σπίτι στό οἰκόπεδο πού μᾶς εἶχε δώσει. Μιά μέρα, λοιπόν, μᾶς ἐπισκέφθηκε ἡ μακαριστή ἀδελφή τοῦ π. Ἐλπιδίου τοῦ Νεοσκητιώτου [δίδυμου αδελφού τοῦ Ἁγ. Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου] καί μᾶς εἶπε νά πᾶμε στό Γέροντα, διότι κάτι ἤθελε νά μᾶς πῆ.
Τό ἀπόγευμα πήγαμε μέ τό σύζυγό μου στό σπιτάκι του, ὅπου μᾶς ὑποδέχθηκε σοβαρός.

—Σπύρο, εἶπε στόν ἄνδρα μου, δέν γίνεται νά συνεχίσετε ἄλλο ἔτσι. Βρῆκα ἕνα προκατασκευασμένο σπίτι, τό ὁποῖο δέν στοιχίζει πολλά λεφτά. Ἀφοῦ ὁ πατέρας σου δέν ἀφήνει νά κτίσετε, θά στήσετε στό οἰκόπεδο ἕνα ἕτοιμο σπίτι.

Ὁ σύζυγό μου τόν κοίταξε προβληματισμένος καί πρίν προλάβη νά ἀντιτείνη κάτι, ὁ π. Ἐλπίδιος συνέχισε:

—Θα τηλεφωνήσης στόν πατέρα σου καί θά τοῦ πῆς ὅτι μέσα στό οἰκόπεδο δέν θά κτίσετε, ἀλλά ἀποφασίσατε νά στήσετε ἕνα προκατασκευασμένο σπίτι. Μήν φοβᾶσαι τίποτε. Θά τοῦ πῆς ἁπλῶς: ‘Εἶπε ὁ π. Ἐλπίδιος’.

Ὁ Σπύρος πῆρε θάρρος καί τηλεφώνησε στόν πατέρα του ἐκείνη τήν ὥρα, λέγοντάς του ὅλα ὅσα τοῦ εἶπε ὁ παππούλης. Καί, ἀλήθεια, πόσο μεγάλη ἦταν ἡ ἔκπληξι καί ὁ θαυμασμός μας ὅταν τόν ἄκουσε νά τοῦ λέει:

—Γιατί, Σπύρο, νά στήσετε προκατασκευασμένο σπίτι; Δέν εἶναι καλύτερα νά κτίσετε κάτι;
Ἔτσι, μέ τίς προσευχές τοῦ Γέροντα, καταφέραμε σιγά σιγά νά κτίσουμε τό σπιτάκι πού ἔχουμε τώρα καί νά μεγαλώσουμε λίγο πιό ἄνετα τά παιδιά μας”»(Ὁ Γέροντας Ἐλπίδιος (1913-1983), ἐκδ. Ἱ. Μ. Ἁγ. Νικολάου, Ὀρούντα-Κύπρος 2018, 44).

<*>

Ἡ μακαριστή ἀδελφή τοῦ Γέροντα Ἐλπιδίου τοῦ Νεοσκητιώτου [δίδυμου ἀδελφού τοῦ Ἁγ. Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου], Ἀλεξάνδρα, γιά παράδειγμα, ὅταν πῆγε στήν Ἀθήνα, ἔπασχε ἀπό σοβαρό ἕλκος στομάχου καί δέν μποροῦσε νά φάη παρά ἐλάχιστα εἴδη φαγητῶν. Πλησίαζε τότε ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων καί ὁ π. Ἐλπίδιος τῆς εἶπε μέ νόημα:

—Ἀδελφή, ἀπό αὔριο ἀρχίζει ἡ νηστεία.

—Μά, πάτερ, τοῦ ἀντέτεινε αὐτή, πῶς μπορῶ νά νηστέψω; Οὔτε φροῦτα μπορῶ νά φάω οὔτε χόρτα οὔτε ὄσπρια!

Ὁ π. Ἐλπίδιος ἔμεινε γιά λίγο σιωπηλός καί προσευχόμενος. Ἔπειτα τῆς εἶπε μέ πίστι:

—Ἔ, ἀδελφή, θά κάνουμε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, θά ποῦμε “Εὐλογητός ὁ Θεός”, θά ξεκινήσουμε καί μετά... Ἔχει ὁ Θεός! Ἄν δέν τα καταφέρης, μπορεῖς νά φᾶς ὅ,τι θέλεις.
Αὐτό ἦταν! Ὁλοκλήρωσε τή νηστεία καί ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα καί ἔπειτα, ὡς τά βαθιά γεράματά της, οὐδέποτε τήν ξαναπόνεσε τό στομάχι της.

<*>

Ὁ Μητρ. Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος θυμᾶται, ἐπίσης, ἕνα σχετικό περιστατικό, πού συνέβη τά πρῶτα ἔτη τῆς ἐγκαταβιώσεως τοῦ Γέροντα Ἐλπιδίου τοῦ Νεοσκητιώτου [δίδυμου ἀδελφοῦ τοῦ Ἁγ. Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου] στή Σκήτη.

“Ὅταν ὁ π. Ἐλπίδιος πρωτοπῆγε στό Ἅγ. Ὅρος”, ἀναφέρει, “δέν γνώριζε πολύ καλά τά τυπικά τοῦ Κυριακοῦ τῆς Νέας Σκήτης. Σέ μιά ἀγρυπνία, λοιπόν πού θά γονόταν ἐκεῖ, δέν ὑπῆρχε Θ. Μετάληψι, δέν θά κοινωνοῦσαν δηλαδή οἱ πατέρες τῆς σκήτης. Ὁ Γέροντας δέν τό ἤξερε, καί, ἐπειδή ὀ ἴδιος συνήθιζε νά μεταλαμβάνει συχνά τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, πῆγε πρός τή βόρεια πύλη τοῦ Ἱεροῦ γιά νά εἰσέλθη καί νά κοινωνήση, ὡς ἱερέας πού ἦταν, ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Ἕνας ἀδελφός, ὅμως, πού τόν εἶδε, τόν πλησίασε καί, παρόλο πού ὁ ἴδιος ἦταν ἁπλός μοναχός καί κατά πολύ νεότερος τοῦ Γέροντα, τοῦ εἶπε ἀπότομα:

—Ἐμεῖς σήμερα δέν ἔχουμε Θ. Μετάληψι! Δέν μπορεῖς νά κοινωνήσης! Αὐτά τά τυπικά πού ἔχεις, νά τά ἐφαρμόζης στήν Ἀθήνα. Ἐδῶ εἶναι Ἅγ. Ὄρος, εἶναι σκήτη, καί πρέπει νά συμμορφωθῆς καί νά κάνης ὑπακοή σέ αὐτά πού σοῦ λέμε ἐμεῖς!

Ὁ π. Ἐλπίδιος, χωρίς νά ταραχθῆ καθόλου, τοῦ εἶπε ἁπλῶς:

—Νά ᾽ναι εὐλογημένο, πάτερ.

Καί παρέμεινε ὄρθιος σέ μιά ἄκρη μέχρι νά τελειώση ἡ ἀκολουθία. Ὅταν τελείωσε ἡ ἀγρυπνία, ἡ ὁποία διήρκησε ἔντεκα περίπου ὧρες, ὁ Γέροντας πῆρε δύο μοναχούς καί πῆγαν στήν Καλύβη του. Ἐκεῖ, τέλεσαν τή Θ. Λειτουργία, γιά νά μπορέση νά κοινωνήση, χωρίς νά ἐκφράση καθόλου παράπονο ἤ κρίσι γιά τόν ἀδελφό πού τοῦ εἶχε μιλήσει τόσο ἀπότομα πρίν.

<*>

Κεράσματα από τον Γέροντα Ελπίδιο τον Νεοσκητιώτη (+1983), τον δίδυμο αδελφό του Αγίου ιερομάρτυρος Φιλουμένου του Αγιοταφίτου (+1979)

Μετά τήν κοίμησι τοῦ Γέροντα Ἐλπιδίου τοῦ Νεοσκητιώτου [δίδυμου αδελφοῦ τοῦ Ἁγ. Φιλουμένου τοῦ Ἀγιοταφίτου] συνέβη καί τό ἑξῆς χαριτωμένο περιστατικό, ἀπ᾽ τό ὁποῖο φαίνεται ἡ ἰδιαίτερη σχέσι πού εἶχε μέ τούς Ἁγίους: “Τό Νοέμβριο τοῦ 1983”, διηγεῖται ὁ π. Νήφων, “ὁ π. Ἐλπίδιος ἀρρώστησε καί θά κατέβαινε στήν Ἀθήνα γιά νά πάη στούς γιατρούς. Πρίν φύγη ἀπ᾽ τή σκήτη, γνωρίζοντας τή μεγάλη εὐλάβειά του γιά τόν Ἅγ. Νήφωνα, τοῦ εῖπα:

—Γέροντα, στίς 23 Δεκεμβρίου εἶναι ἡ ἑορτή τοῦ ἀγαπημένου σου Ἁγίου. Ὅταν θά γυρίασης ἀπ᾽ τήν Ἀθήνα, νά θυμηθῆς νά φέρης γλυκά γιά νά κεράσουμε τούς ἀδελφούς.

—Μήν στενοχωριέσαι, μοῦ ἀπάντησε μέ νόημα, καί τόν Ἄγιο Νήφωνα θά γιορτάσουμε καί γλυκά θά φέρουμε!

Πέρασαν οἱ μέρες καί ὁ Γέροντας κοιμήθηκε στίς 2 Δεκεμβρίου καί βεβαίως δέν ἐπέστρεψε στό Ἅγ. Ὄρος. Τό βράδυ τῆς 22ας Δεκεμβρίου, μετά τόν Ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, θυμήθηκα τήν ὑπόσχεσι τοῦ Γέροντα καί τοῦ εἶπα μέ παράπονο:

—Γέροντά μου, μοῦ εἶπες νά μήν ἀνησυχῶ, διότι θά ἔχουμε κεραστικά γιά τήν ἑορτή, ἀλλά ἐσύ ἔφυγες γιά τόν οὐρανό! Τί θά γίνη τώρα;
Πέρασε, λοιπόν, τό βράδυ καί τό ἑπόμενο πρωΐ, ὅταν τελείωσε ἡ Θ. Λειτουργία πήγαμε ὅλοι οἱ πατέρες γιά φαγητό. Τότε εἶδα ἔκπληκτος στό τραπέζι πολλά κεραστικά.

—Ποῦ βρέθηκαν αὐτά ἐδώ;, ρώτησα ἀπορημένος τούς πατέρες.

—Ξέρεις, μοῦ εἶπαν, χθές τό βράδυ ἦλθαν δυό πνευματικά παιδιά τοῦ π. Ἐλπιδίου καί τά ἔφεραν.

—Γέροντά μου, εἶπα τότε μέ συγκίνησι, πραγματικά ἀγαπᾶς πολύ τόν Ἅγ. Νήφωνα καί σίγουρα ἔχεις βρεῖ παρρησία στόν οὐρανό!”.

<>

Η Υπεραγία Θεοτόκος δείχνει την αγάπη της προς τον Γέροντα Ελπίδιο τον Νεοσκητιώτη (+1983), δίδυμο αδελφό του Αγίου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου του Αγιοταφίτου (+1979)

Σέ μιά ἐπίσκεψι του Γέροντος Ἐλπιδίου τοῦ Νεοσκητιώτου (+1983) [δίδυμου ἀδελφοῦ τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου (+1979)] στήν Ἱ. Μονή Ἰβήρων, συνέβη καί τό ἀκόλουθο θαυμαστό περιστατικό, στό ὁποῖο φαίνεται ὅτι καί ἡ Κυρία Θεοτόκος ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως τό πνευματικό της τέκνο:

Ὅταν ὁ Γέροντας εἰσῆλθε στή Μονή, τόν ὑποδέχθηκε ὁ π. Μάξιμος, ὁ ὁποῖος τόν πῆγε στό χῶρο ὅπου φυλάσσονταν τά Ἱ. Λείψανα τῆς Μονῆς, γιά νά προσκυνήση. Τά Ι. Λείψανα βρίσκονταν σέ γυάλινες προθῆκες, ἐνῶ ἀπό πάνω τους ὑπῆρχε σειρά ἀπό ἀρχαῖες Εἰκόνες.

Τήν ὥρα πού προσκυνοῦσε ὁ π. Ἐλπίδιος, μιά Εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού ἦταν κρεμασμένη ψηλά στόν τοῖχο, ἔπεσε μέ δύναμι πάνω στήν γυάλινη προθήκη, ἀκριβῶς μπροστά του. Ἡ Εἰκόνα στάθηκε ὄρθια, χωρίς νά κάνη τήν παραμικρή ζημιά στό γυαλί. Ὁ π. Ἐλπίδιος, μέ ἁπλότητα, σάν νά μήν εἶχε συμβεῖ τίποτα τό παράξενο, ἔκανε ἀργά καί μέ εὐλάβεια τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, τήν προσκύνησε καί προχώρησε παρακάτω.

Ὁ π. Μάξιμος πού τόν συνόδευε, παρακολούθησε ἔκπληκτος τό συμβάν, καί, ἀφοῦ κρέμασε τήν Εἰκόνα πάλι στή θέσι της, συνέχισε συγκινημένος τήν ξενάγησι τοῦ Γέροντα.

<*>


Ο Γέροντας Ελπίδιος ο Νεοσκητιώτης (+1983), ο δίδυμος αδελφός του Αγίου Φιλουμένου του Αγιοταφίτου, φροντίζει με φώτιση του Αγίου Πνεύματος τους συγγενείς του

“Ὅταν ὁ π. Ἐλπίδιος ὁ Νεοσκητιώτης (+1983) [δίδυμος αδελφός τοῦ Ἁγ. Φιλουμένου τοῦ Ἁγιοταφίτου (+1979)] κατέβηκε ἀπ᾽ τό Ἅγ. Ὄρος”, θυμᾶται ὁ ἀνιψιός του Αἰμίλιος Χατζηπαυλῆς, “ἔμεινε γιά λίγες ἡμέρες στό σπίτι τῆς ἀδελφῆς του, μέχρι νά ὁλοκληρωθοῦν κάποιες ἰατρικές ἐξετάσεις. Στίς 18 Νοεμβρίου, μέ εἰδοποίησε νά πάω ἐκεῖ καί μοῦ εἶπε ἐπιτακτικά:

—Πρέπει νά πᾶς νά φερης τήν πεθερά σου!

—Τί λές, θεῖε!, εἶπα ἐγώ. Ποῦ νά τρέχω τώρα στή Βλάστη (δυτική Μακεδονία), 600 χιλιόμετρα ἀπ᾽ τήν Ἀθήνα, 1300 μέτρα ὑψόμετρο μέ τέτοια κακοκαιρία; Καί γιά ποιό λόγο ἄλλωστε νά ἔρθη τώρα στήν Ἀθήνα ἡ πεθερά μου;

—Νά πᾶς νά τή φέρης!, μοῦ εἶπε πάλι μέ ὕφος πού δέν σήκωνε ἀντιλογία. Καί ὅσο γιά τόν καιρό, μή φοβᾶσαι τίποτε... Θά πᾶς καί θά ἔρθης μιά χαρά.

Τί νά ἔκανα, λοιπόν; Ἄν καί δέν μποροῦσα νά κατανοήσω τήν ἐπιμονή του, ἔκανα ὑπακοή. Ἔτσι, ξεκινήσαμε, πήγαμε ἐπάνω στό χωριό, πήραμε τήν πεθερά μου καί γυρίσαμε στήν Ἀθήνα, χωρίς νά συναντήσουμε κανένα πρόβλημα στούς δρόμους. Ἐπιστρέφοντας, περάσαμε ἀπ᾽ τό σπίτι ὅπου ἔμενε ὁ Γέροντας μέ τήν ἀδελφή του, ἀλλά ὅλα ἦταν κλειστά. Πήραμε τηλέφωνο κάποιους γνωστούς, οἱ ὁποῖοι ὅμως δέν γνώριζαν πού βρίσκονταν. Σέ μιά τελευταία προσπάθεια νά τούς βροῦμε, περάσαμε ἀπό κάποιον ξάδελφό μας στήν Ἀθήνα, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐνημέρωσε ὅτι ὁ π. Ἐλπίδιος βρισκόταν στό νοσοκομεῖο.

Ἀφοῦ ἀφήσαμε τήν πεθερά μου στό σπίτι μέ τά παιδιά, πήγαμε καί ἐμεῖς ἐκεῖ. Ὅταν μᾶς εἶδε νά μπαίνουμε στό δωμάτιο πού νοσηλευόταν, χαμογέλασε καί μᾶς εἶπε μέ νόημα:

—Γυρίσατε; Καλῶς ἤλθατε! Στό ταξίδι ὅλα καλά; Δέν εἶχες κανένα πρόβλημα, ἔτσι;

Τοῦ ἀπάντησα ὅτι ὅλα πῆγαν καλά, ὅπως ἀκριβῶς μοῦ εἶχε πεῖ. Παραμείναμε κοντά του μέχρι τό βράδυ καί τότε συνειδητοποιήσαμε τό λόγο πού μᾶς ἔστειλε νά φέρουμε ἐσπευσμένα τήν πεθερά μου ἀπ᾽ τό χωριό. Γνώριζε ὅτι ἐμεῖς θά ἔπρεπε νά ἤμασταν στό νοσοκομεῖο καί δέν ἤθελε νά μείνουν τά παιδιά μόνα τους στό σπίτι. Ἡ ἀγαπῶσα καρδιά του φρόντισε ἀκόμα καί γι᾽ αὐτό”.

<*>

Για την νηστεία του Αγίου Κάθμπερτ (St Cuthbert) της Νήσου Lindisfarne της Αγγλίας (+687)


Μία μέρα καθώς πορευόταν σε έναν μοναχικό δρόμο γύρω στην τρίτη ώρα μετά την ανατολή, βρέθηκε κατά σύμπτωση σε ένα χωριουδάκι το οποίο ήταν πολύ κοντά στο δρόμο του και βγήκε από το δρόμο για να πάει στο χωριό. Η γυναίκα του σπιτιού στο οποίο μπήκε ήταν η ευλαβής μητέρα μίας οικογένειας και ανυπομονούσε να ξεκουραστεί εκεί για λίγο και να ζητήσει λίγη τροφή για το άλογο που τον μετέφερε, γιατί ο χειμώνας ερχόταν, αλλά όχι για τον ίδιο.

Η γυναίκα τον υποδέχτηκε θερμά και θέλησε να του ετοιμάσει κάτι για να φάει όμως ο άνθρωπος του Θεού αρνήθηκε. "Δεν πρέπει να φάω ακόμη,"είπε ο Κάθμπερτ, "γιατί σήμερα είναι νηστεία." Ήταν πράγματι Παρασκευή και οι πιστοί κρατάνε την νηστεία τους συνήθως μέχρι την τρίτη ώρα πριν το ηλιοβασίλεμα σαν ένδειξη σεβασμού στα Πάθη του Χριστού.

Η γυναίκα, γεμάτη από φιλόξενο ζήλο, επέμενε. "Κοίταξε να δεις," είπε η γυναίκα, "στο δρόμο που ακολουθείς, δεν θα βρεις κανένα χωριό ή κάποιο σπίτι και έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου και δεν θα φτάσεις πριν το ηλιοβασίλεμα. Έτσι, σου ζητάω να φας κάτι πριν να φύγεις αλλιώς θα πρέπει να κρατήσεις την νηστεία σου όλη την ημέρα και ίσως μέχρι το επόμενο πρωί." Όμως παρότι τον πίεσε πολύ, η αφοσίωση στην πίστη του ξεπέρασε τα παρακάλια της και νήστεψε μέχρι το απόγευμα.

Όμως καθώς το λυκόφως έπεφτε και έβλεπε πως δεν έφτανε στο τέλος του ταξιδιού εκείνη την ημέρα και πως δεν υπήρχε καμία ανθρώπινη κατοικία κοντά όπου θα μπορούσε να μείνει την νύχτα, ξαφνικά καθώς ίππευε είδε εκεί κοντά πολλές σκηνές που ανήκαν σε βοσκούς και ήταν πρόχειρα χτισμένες για το καλοκαίρι και τώρα βρίσκονταν εκεί ερειπωμένες και κατεστραμμένες.

Πήγε εκεί αναζητώντας προστασία, έδεσε το άλογο του στο εσωτερικό μίας σκηνής, μάζεψε ένα σωρό από ξηρά χόρτα τα οποία ο άνεμος είχε ξεριζώσει από μια αχυροσκεπή και τα έβαλε μπροστά στο άλογο να το φάει. Ο Κάθμπερτ άρχισε να ψέλνει, όταν ξαφνικά στη μέση της ψαλμωδίας του είδε το άλογο του να γυρνάει πίσω το κεφάλι του και άρχισε να τρώει τα χόρτα της καλύβας και καθώς έπεσαν κάποια άχυρα φάνηκε ένα λινό ύφασμα τυλιγμένο. Περίεργος να δει τι μπορούσε να είναι, τελείωσε την προσευχή του, πήγε προς τα εκεί και βρήκε τυλιγμένα στο λινό ύφασμα ένα καρβέλι ψωμί ζεστό και κρέας αρκετά για το γεύμα ενός ανθρώπου.

Έπειτα έψαλε τις ευχαριστίες του για την ουράνια ευλογία, "Ευχαριστώ τον Θεό," είπε, "ο Οποίος δέχτηκε να ετοιμάσει ένα γεύμα για εμένα που νήστεψα για χάρη των Παθών Του." Έτσι έκοψε το καρβέλι που βρήκε και έδωσε το μισό στο άλογο και το άλλο το κράτησε για να το φάει ο ίδιος. Από εκείνη την ημέρα ήταν ο ποιο πρόθυμος στη νηστεία γιατί κατάλαβε πως αυτό το γεύμα ετοιμάστηκε για αυτόν σε αυτή την ερημιά από τον Κύριο ο Οποίος κατά παρόμοιο τρόπο τάισε παλιά τον προφήτη Ηλία στέλνοντας του τροφή με τα πουλιά όταν δεν υπήρχε άνθρωπος γύρω του να τον φροντίσει. Όσοι σέβονται τον Κύριο και ελπίζουν στο έλεος Του, θα σώσουν τις ψυχές τους από τον θάνατο και θα λάβουν φροντίδα όταν πεινάνε.

"Αυτή την ιστορία την άκουσα από έναν αδερφό του μοναστηριού μας το οποίο βρίσκεται στο στόμιο του ποταμού Wear, έναν ιερομόναχο, Ingwald ονομάζεται, ο οποίος έχει την χάρη στα γεράματα του να σκέπτεται την αιωνιότητα με μία καθαρή καρδιά και δεν συλλογίζεται τα φθαρτά και προσωρινά πράγματα αυτής της γης. Και είπε επίσης πως την ιστορία του την διηγήθηκε ο ίδιος ο Κάθμπερτ όταν ήταν επίσκοπος".

Η ιστορία αυτή καταγράφτηκε από τον άγιο μοναχό Μπίντ της Αγγλίας.



<*>

Άγιοι Επιπόδιος και Αλέξανδρος, Μάρτυρες στη Lyons Γαλλίας (+177)
22 Απριλίου


Κατά τους διωγμούς του Μάρκου Αυρηλίου (177), όταν οι ειδωλολάτρες θεώρησαν ότι όλοι οι χριστιανοί της Λυών είχαν εξαλειφθεί μετά το μαρτύριο του Αγίου Ποθεινού και των συν αυτώ (τιμώνται 2 Ιουνίου), ο Αλέξανδρος και ο Επιπόδιος, οι οποίοι από παιδικής ηλικίας συνδέονταν με στενή πνευματική φιλία, διέφυγαν από την πόλη και βρήκαν καταφύγιο στα περίχωρα, στο σπίτι μιας χριστιανής χήρας. Τους ανακάλυψαν όμως και τους έριξαν στην φυλακή, εν αναμονή της ανάκρισής τους.

Όταν οι δύο νέοι διακήρυξαν ότι είναι χριστιανοί, το πλήθος κραύγασε και ο δικαστής κατελήφθη από έξαλλη μανία διαπιστώνοντας ότι όλο το αίμα που είχε χυθεί δεν είχε κατορθώσει να εξαλείψει τους μαθητές του Χριστού, και έτσι διέταξε να φυλακίσουν χωριστά τον έναν από τον άλλο και να υποβάλουν τον Επιπόδιο σε βασανιστήρια.

Στις κολακείες με τις οποίες προσπάθησε ο δικαστής να κάμψει το φρόνημα του Επιποδίου, ο μάρτυς απάντησε: «Η ζωή που μου προτείνεις είναι για εμένα θάνατος αιώνιος, και ο θάνατος με τον οποίο με απειλείς δεν είναι παρά μετάβαση στην ζωή την ατελεύτητη! Όταν διατάξεις να θανατωθούμε, τα βασανιστήριά σας θα μας επιτρέψουν να περάσουμε από τον χρόνο στην αιωνιότητα, από τα δεινά του θνητού βίου στην μακαριότητα της αθανάτου ζωής».

Ο δικαστής χτύπησε άγρια το στόμα που πρόφερε αυτά τα λόγια και διέταξε να κρεμάσουν τον Επιπόδιο σε ικρίωμα και να γδάρουν οι δήμιοι τις σάρκες του με σιδερένια άγκιστρα. Διψασμένος για αίμα, ο λαός εξεγέρθηκε απαιτώντας να του παραδώσουν τον χριστιανό αυτόν, ώστε ο δικαστής, φοβούμενος αναταραχή, διέταξε να αποκεφαλίσουν χωρίς χρονοτριβή τον Επιπόδιο.

Την επομένη διέταξε να παρουσιαστεί ο Αλέξανδρος και επιχείρησε να τον εκφοβίσει, υπενθυμίζοντάς του τα βασανιστήρια που επιφυλάσσονται στους μάρτυρες. Ο Αλέξανδρος αποκρίθηκε: «Νομίζεις οτι θα με κάνεις να φοβηθώ με την υπενθύμιση των μαρτυρίων; Να ξέρεις ότι απλώς συδαυλίζεις τον πόθο μου να τα ακολουθήσω. Το όνομα Χριστιανός που προσπαθείς να εξαλείψεις, θα λάμψει τότε ακόμη περισσότερο!». Ο δικαστής διέταξε να τον ξυλοκοπήσουν ανελέητα τρεις δήμιοι, και όταν έχασε κάθε ελπίδα ότι θα μπορούσε να κάμψει το φρόνημα του Αγίου, διέταξε να τον σταυρώσουν.

Ευσεβείς χριστιανοί ήλθαν αργότερα, πήραν τα σώματα των δύο μαρτύρων και τα έκρυψαν σε σπήλαιο, στα περίχωρα της Λυών, το οποίο κατέστη ονομαστό εξαιτίας των θαυμάτων που επιτελούνταν.

Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Απρίλιος. Εκδόσεις Ορμύλια.



<*>

Άγιος Ηλίας Λακατούσου, Μάρτυρας και Ομολογητής των Φυλακών της Ρουμανίας (+1983)

Ένας Άγιος των ημερών μας με άφθαρτο Ι. Λείψανο


Ο π. Ηλίας γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1909 στο χωριό Κραπατούριλε, νόμος Βέλτσεα. Από μικρός ήταν κοντά στην εκκλησία και επιθυμούσε να υπηρετήσει το Θεό. Το 1934 αποφοίτησε τη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου και μετά από λίγο χειροτονήθηκε ιερέας.

Την περίοδο του κομμουνισμού ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στο Θεό και υπέφερε πολλά.

Συνελήφθη το 1952 με αφορμή τη συμμετοχή του στην πατριωτική ομάδα των λεγεωναρίων και φυλακίστηκε στο Γκαλές. Απελευθερώθηκε το 1954. Το 1959 συνελήφθη ξανά και φυλακίστηκε έως το 1964 σε καταναγκαστικά έργα στο Δέλτα και στην Περιτράβα, όπου συνάντησε τον π. Ιουστίνο Πέρβου έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή πνευματικούς της Ρουμανίας.

Μετά την απελευθέρωσή του έζησε υπό επιτήρηση στο χωριό Μπολιντίν, όπου εργάστηκε ως οικοδόμος. Μεταξύ 1965-1970 ο π. Ηλίας υπηρέτησε σε μια ενορία του νομού Τελεορμάν ενώ το 1970 μετακινήθηκε στο Κουκουρούζ, όπου τον Ιανουάριο του 1978 συνταξιοδοτήθηκε.

Τα βάσανα και οι συνθήκες στις φυλακές είχαν προξενήσει βλάβες στην υγεία του και το τέλος της ζωής του το πέρασε στα νοσοκομεία. Εκεί το 1983 είπε ότι αν δεν πεθάνει μέχρι στις 22 Ιουλίου θα ζήσει ακόμη δύο χρόνια. Πράγματι εκοιμήθη στις 22 Ιουλίου 1983 όπως προείπε. Επίσης τότε είπε ότι αν η σύζυγος του πεθάνει σε 15 χρόνια, να την κηδεύσουν κοντά του, όπως και έγινε.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1998, στην κηδεία της συζύγου του π. Ηλία όλοι οι παρόντες έγιναν μάρτυρες ενός απρόσμενου γεγονότος: ήταν άφθαρτο το σώμα του και ευωδίαζε. Ζύγιζε 7-8 κιλά ήταν στεγνό και ελαφρύ και είχε χρώμα φυστικί.

Η είδηση της εύρεσης του λειψάνου του π. Ηλία διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη την χώρα. Οι πιστοί, μοναχοί και ιερείς τιμούν τον π. Ηλία και προσεύχονται για την γρήγορη αγιοποίησή του.

Τα λείψανα του προς το παρόν βρίσκονται σ’ ένα παρεκκλήσι στο κοιμητήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη συνοικία Τζιουλέστι του Βουκουρεστίου.



<*>


Άγιος Μάγκχολντ (St Maughold) ο Ιρλανδός, Επίσκοπος της Νήσου Man της Ιρλανδικής Θάλασσας (+488)

25 Απριλίου


Ο Άγιος Μάγκχολντ (St Maughold) ήταν Ιρλανδός πρίγκιπας και πρίν βαπτιστεί Χριστιανός από τον Άγιο Πατρίκιο (St Patrick) τον Φωτιστή της Ιρλανδίας ήταν καπετάνιος μιας ομάδας πειρατών.

Ο Maughold και οι πειρατές του προσπάθησαν να κάνουν στον Άγιο Πατρίκιο ένα πολύ ανόητο αστείο. Έβαλαν έναν ζωντανό άνθρωπο σε ένα σάβανο προσποιούμενος τον πεθαμένο. Στη συνέχεια κάλεσαν τον Άγιο Πατρίκιο να προσπαθήσει να αναστήσει τον υποτιθέμενο νεκρό. Ο Άγιος Πατρίκιος ήρθε, έβαλε το χέρι του στο σάβανο και έφυγε. Όταν ο Maughold και οι φίλοι του άνοιξαν το σάβανο, βρήκαν τον άνθρωπο πεθαμένο.

Ένας πειρατής από τους φίλους του Maughold, με το όνομα Connor, πήγε γρήγορα στον Άγιο Πατρίκιο και του ζήτησε συγγνώμη. Ο Άγιος Πατρίκιος τότε συγκέντρωσε τον Maughold και τους πειρατές του, τους δίδαξε τον Χριστό και τους βάφτισε όλους Χριστιανούς. Στη συνέχεια ευλόγησε τον άνθρωπο που είχε πεθάνει, ο οποίος αμέσως επέστρεψε στη ζωή και βαφτίστηκε επίσης. Ο Άγιος Πατρίκιος επέκρινε τότε τον Maughold λέγοντας ότι έπρεπε να βοηθά τους άνδρες του να έχουν καλές ζωές και του είπε ότι πρέπει να αντισταθμίσει τα άσχημα πράγματα που έχει κάνει στη ζωή του με αρετές.

Ο Maughold αποσύρθηκε από τον τόπο που έμενε για να αποφύγει τον κοσμικό πειρασμό. Ως κανόνα για τα προηγούμενα εγκλήματά του, ο Άγιος Πατρίκιος του είπε να μπει σε μία ψαρόβαρκα χωρίς κουπιά και να αφήσει το Θεό να οδηγήσει την βάρκα του.

Η βάρκα του παρασύρθηκε από τα κύμματα στη Νήσο Man η οποία βρίσκεται στη Θάλασσα της Ιρλανδίας, μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, όπου εκεί ήταν ήδη εγκατεστημένοι οι ιεραπόστολοι μαθητές του Αγίου Πατρικίου, ο Άγιος Ρομούλος (St Romulus) και ο Άγιος Κόνινδρος (St Conindrus) [Romuil και Conindri].

Ο Maughold βγήκε στη βορειοανατολική ακτή του νησιού κοντά στο Ramsey, στο Maughold Head, και έμεινε σε μία σπηλιά στην πλευρά του βουνού.

Αργότερα επιλέχτηκε από τους Manx, τους κατοίκους της Νήσου Man, για να διαδεχθεί τον Romuil και τον Conindri ως Επίσκοπος.

Μνημονεύεται ως σήμερα στη Νήσο του Man για την καλοσύνη του και την παιδική απλότητά του προς τους ντόπιους Manx. Αρκετές τοποθεσίες στο Νησί μετά την κοίμησή του πήραν το όνομά του.

Ο Άγιος Μάγκχολντ (St Maughold), γνωστός επίσης ως Macaille, Maccaldus, Machalus, Machaoi, Machella, Maghor, Mawgan, Maccul, Macc Cuill, κοιμήθηκε το 488 και τιμάται ως πολιούχος της Νήσου Man. Η εορτή του είναι στις 25 Απριλίου.


<>

Εκοιμήθη ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας, ο Φιλοθεΐτης (+8 Δεκεμβρίου 2019)

Ξημερώματα Κυριακής 8 Δεκεμβρίου 2019, γύρω στις 7:00 το πρωί ώρα Ελλάδος και 22.00 ώρα Αμερικής, κοιμήθηκε εν Κυρίω ο Γέροντας Εφραίμ στην Αριζόνα.

Ο λαοφιλής Γέροντας πλήθους Μονών, μετά από πολύχρονη ασθένεια, έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ένα ευλογημένο έργο και μία πλούσια πνευματική παρακαταθήκη. Ήταν ο αναμορφωτής του μοναχισμού στην Αμερικανική Ήπειρο πολλά μοναστήρια μετατρέποντας τις ερήμους σε αγιασμένους τόπους.

Πνευματικός γόνος του συγχρόνου Οσίου Πατρός Ιωσήφ του Ησυχαστού. Κοντά του ο Γέροντας Εφραίμ έλαβε σπουδαία πνευματική μόρφωση και άσκηση. Μετά την κοίμησή του, ο Γέροντας Εφραίμ δημιουργεί την δική του συνοδεία και σύντομα καλείται να αναλάβει την Ι. Μονή του Φιλοθέου στο Άγιον Όρος.

Το κοινόβιο αυτό γνωρίζει σπουδαία πνευματική άνθιση σε ελάχιστα χρόνια και εξ αυτού επανδρώνονται άλλα τρία αγιορείτικα Κοινόβια και Σκήτες. Ο αριθμός των γυναικείων Μονών που ιδρύθηκαν ή επανδρώθηκαν υπό την πνευματική του καθοδήγηση είναι πολύ μεγαλύτερος.
Αυτό όμως που τον έχει καταστήσει παγκοσμίως γνωστό είναι η μεγάλη πνευματική κίνηση που έχει δημιουργήσει στην Αμερική. Με κέντρο την Ι. Μονή Αγ. Αντωνίου στην Αριζόνα έχει δημιουργήσει περίπου είκοσι μοναστικές αδελφότητες με σπουδαίο ιεραποστολικό έργο.

Ο Γέροντας διακατεχόταν από το χάρισμα του λόγου. Αν και μιλούσε πολύ απλά τα λόγια του είναι μεστά βαθύτατων πνευματικών νοημάτων. Οι ομιλίες του ήταν για όλους ένα σπουδαίο σχολείο ορθοδόξου πνευματικότητος.

Από τις μεγαλύτερες σύγχρονες
πνευματικές μορφές της Ορθοδοξίας.

Ο Γέροντας Εφραίμ γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1928 στον Βόλο ως Ιωάννης Μωραΐτης. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη φτώχεια, βοηθώντας τον πατέρα του στην εργασία του, αλλά πάντα ακολουθούσε το ευσεβές παράδειγμα της μητέρας του (η οποία έγινε αργότερα μοναχή με το όνομα Θεοφανώ).

Σε ηλικία 14 χρονών άρχισε να λαχταρά τον μοναχισμό, αλλά δεν πήρε ευλογία από τον πνευματικό να πάει στο Άγιο Όρος έως ότου έγινε 19 χρονών.

Με την άφιξη του στο Άγιο Όρος, στις 26 Σεπτεμβρίου 1947, πήγε κατευθείαν στον γέροντα Ιωσήφ (Ησυχαστή), στη σπηλιά του Τιμίου Προδρόμου, ο οποίος τον αποδέχτηκε στην αδελφότητα του, και έκανε την κουρά του 9 μήνες αργότερα το 1948 με το όνομα Εφραίμ.

Από υπακοή στο γέροντά του, ο μοναχός Εφραίμ χειροτονήθηκε διάκονος και στη συνέχεια ιερέας.

Η ζωή στην αδελφότητα του γέροντος Ιωσήφ ήταν πολύ αυστηρή και ασκητική.
Μετά την κοίμηση του γέροντος Ιωσήφ το 1959, συγκεντρώθηκαν αρκετοί μοναχοί γύρω από γέροντα Εφραίμ που τον είχαν ως πνευματικό πατέρα.

Το 1973 η αδελφότητά του μετακόμισε στην Ιερά Μονή Φιλοθέου όπου έγινε και ηγούμενός της. Λόγω της φήμης του γέροντος Εφραίμ, η μοναστική αδελφότητα μεγάλωσε γρήγορα.

Του ζητήθηκε από την επιστασία του Αγίου Όρου, να αναβιώσει και να επανδρώσει πολλά μοναστήρια στο Άγιο Όρος τα οποία έπασχαν από λειψανδρία, όπως του Ξηροποτάμου, Κωνσταμονίτου και Καρακάλλου. Αυτά τα μοναστήρια είναι κάτω από την πνευματική του καθοδήγηση μέχρι και σήμερα.

Επίσης υπάρχουν πολλά άλλα μοναστήρια στην Ελλάδα κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του γέροντος Εφραίμ, όπως η Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στις Σέρρες, της Παναγίας της Οδηγήτριας στην Πορταριά (Βόλος) και αυτό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, πρώην μετόχι της Φιλοθέου, στη νήσο της Θάσου.

Το 1979 έφθασε στον Καναδά για λόγους υγείας.

Ο π. Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς, συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί, να νουθετεί και να διδάσκει τους απόδημους Έλληνες. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α. Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν.

Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο απόδημος ελληνισμός να έχει μια μόνιμη βάση πνευματικού ανεφοδιασμού.
Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουργκ των Η.Π.Α. Έγινε συνέχεια με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή.

Συνέχισε να είναι πνευματικός πατέρας ιερών μονών στο Άγιο Όρος και 8 γυναικείων μοναστηριών σε όλη την Ελλάδα, αλλά καθώς δεν ήταν πρακτικό να είναι ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, καθώς έλειπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Βόρεια Αμερική, παραιτήθηκε το 1990.

Στην Αμερική έως σήμερα έχει ιδρύσει 19 μοναστήρια, 17 είναι στις Η.Π.Α. και τα 2 είναι στον Καναδά (ανδρικά και γυναικεία), τα οποία υπάγονται στην Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής και Καναδά.

Τα μοναστήρια είναι τα εξής: δύο στη Φλόριντα, δύο στο Τέξας, δύο στο Σικάγο, δύο στη νότια Καρολίνα, ένα στη Νέα Υόρκη, ένα στην Ουάσιγκτον, ένα στην Πενσυλβανία, ένα στην Καλιφόρνια, ένα στο Ιλινόις, ένα στο Μίτσιγκαν, ένα στο Μόντρεαλ, και ένα στο Τορόντο, αφιερωμένα στο Χριστό, στην Παναγία και σε διαφόρους Αγίους.

Επίσης έχει κατασκευάσει ένα γηροκομείο.

Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου

Η ίδρυση και κατασκευή της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου ξεκίνησε το 1995. Η ιερά μονή είναι ανδρική και λειτουργεί με περίπου 35 μοναχούς από διάφορες εθνικότητες, με ηγούμενο τον αγιορείτη ιερομόναχο π. Παΐσιο που προέρχεται από το Άγιο Όρος.

Το μοναστήρι έχει τώρα έκταση 2000 στρεμμάτων και το επισκέπτονται καθημερινά πολλοί προσκυνητές από όλο τον κόσμο.

Το μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου είναι κοινόβιο με 5 εκκλησίες, του Αγ. Αντωνίου και Αγ. Νεκταρίου, του Αγ. Νικολάου, η οποία είναι πετρόκτιστη, του Αγ. Σεραφείμ, του Αγ. Δημητρίου, ρωσικού τύπου, και του Αγ. Γεωργίου. Κοντά στο μοναστήρι πάνω σε ένα λοφίσκο επίσης είναι κτισμένο το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, όμοιο με τα εκκλησάκια της Σαντορίνης, με χρώματα του μπλε και του άσπρου.

Το μοναστήρι προσφέρει συσσίτια για φτωχούς και σε δημιούργησε ίδρυμα για φτωχές και εγκαταλειμμένες γυναίκες στην πόλη του Tuscon.

Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσήλυτους. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνικής, καθώς όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

Οι μοναχοί ακολουθούν και εφαρμόζουν επακριβώς τις Βυζαντινές παρακαταθήκες, τις παραδόσεις, τις ιερές ακολουθίες, τις ολονυχτίες, τις προσευχές και τη ζωή με το ωράριο του Αγίου Όρους.

Καλό Παράδεισο Άγιε Γέροντα
Σ’ ευχαριστούμε για όλα… †

Θαύμα στην Αμερική του πατρός Εφραίμ Φιλοθεΐτη

Το 1960 ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης (1927-2001), μεγάλος ελληνοαμερικανός θεολόγος και μετέπειτα καθηγητής της δογματικής στη θεολογική σχολή του Α.Π.Θ. σε επιστολή του προς τον λόγιο αγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη έκανε έκκληση το Άγιο Όρος να στείλει μοναχούς και να ιδρυθεί ένα τουλάχιστον ή περισσότερα-αν ήταν δυνατόν-μοναστήρια στην Αμερική. Ο π. Ιωάννης έλεγε ότι χωρίς μοναχισμό και προβολή του ασκητικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, η Ορθοδοξία στην Αμερική θα εκλείψει ή θα μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Θα καταντήσει σαν τον παπισμό και σαν τον προτεσταντισμό, που έχουν καταργήσει κάθε νηστεία και ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την άσκηση και τη νήψη (πρβλ μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη, Όσιος Αθανάσιος Αθωνίτης, τόμος 1ος Άγιον Όρος Αθήναι 1975 σελ. 274-275). Αυτό που ζητούσε ο π. Ιωάννης το 1960, και δυστυχώς το Άγιον Όρος δεν μπόρεσε να το ικανοποιήσει, το πραγματοποίησε ο Θεός δεκατέσσερα χρόνια μετά, ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.

Το 1979 φθάνει στον Καναδά, για λόγους υγείας, ο ιερομόναχος π. Εφραίμ, ηγούμενος της Ι. Μ. Φιλοθέου του Άγίου Όρους, πνευματικό τέκνο του ησυχαστού Ιωσήφ, ο οποίος ανακαίνισε και επάνδρωσε με μοναχούς του, εκτός από την μονή του Φιλοθέου και τις μονές Καρακάλλου, Ξηροποτάμου και Κωσταμονίτου. Ήταν γνήσιος εκπρόσωπος της παλαιάς αγιορείτικης παραδόσεως και ο εκ των κυρίων παραγόντων της αναστηλώσεως και ανασυγκροτήσεως του αγιορειτικού μοναχισμού.

Ο π. Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί να νουθετεί να διδάσκει τους αποδήμους Έλληνες που βρισκόταν εκεί. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α. Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν. Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο ελληνισμός να έχει μία μόνιμη βάση ανεφοδιασμού. Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουρκ των Η.Π.Α. Το θεϊκό αυτό πείραμα είχε μεγάλη επιτυχία και συνεχίσθηκε με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή. Και οι προτάσεις και οι δωρεές γαιών-και μάλιστα από ετεροδόξους και αλλοθρήσκους – συνεχίζονται και υπάρχει προοπτική ιδρύσεως και άλλων. Τελευταία ο π. Εφραίμ δέχθηκε πρόσκληση να ιδρύση μονή και σε άλλη ήπειρο. Ας ευχηθούμε και η πρόσκληση αυτή να πραγματοποιηθεί. Οι εκτάσεις που εκτείνονται τα μοναστήρια αυτά, είναι τεράστιες 400-1500 στρέμματα. Πρόσφατα Εβραία δώρισε 2.000 στρέμματα στο Νέο Μεξικό, για να ιδρυθεί καινούργιο μοναστήρι. Τα μοναστήρια είναι και ανδρικά και γυναικεία. Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσηλύτους. Έχουν γίνει ορθόδοξοι, Μορμόνοι, Μουσουλμάνοι, Ινδοί, Εβραίοι, Παπικοί, Προτεστάντες. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνική χωρίς τα ελάχιστα αγγλικά και όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

Αρκετοί από αυτούς έχουν έλθει για κάποιο διάστημα και στο Άγιο Όρος, για να γνωρίσουν την μοναστική ζωή και παράδοση στην κοιτίδα της. Τα μοναστήρια όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια περίπου. Οι ομογενείς έχουν αγκαλιάσει τις μονές με μία αγάπη άνευ προηγουμένου.

Πολλοί εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και γιορτή και παρακολουθούν το δύσκολο τυπικό των ακολουθιών ευχαρίστως. Το σπουδαιότερο είναι ότι τα μοναστήρια άρχισαν να επηρεάζουν και τους ιερείς μας επί το παραδοσιακότερον. Το επισκέπτονται συχνά, ανανεώνουν τις πνευματικές τους δυνάμεις, υιοθετούν εκκλησιαστικές και παραδοσιακές ποιμαντικές μεθόδους, ρασοφορούν, γίνονται ευαίσθητοι στα δογματικά θέματα, και αντιδρούν στον συγκριτισμό και στον οικουμενισμό, που πάνε να ενώσουν όλες τις θρησκείες ασχέτως των τεραστίων και φοβερών διαφορών που υπάρχουν. Ο π. Εφραίμ έχει ως βάση του το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα, λίγη ώρα μακριά από την πρωτεύουσα της Αριζόνας τον Φοίνικα και κοντά στην πόλη Florence. Το μοναστήρι αυτό ιδρύθηκε το 1995, μέσα στη έρημο της Αριζόνας, σε μια περιοχή που κατοικούν κυρίως Μορμόνοι. Οι Μορμόνοι είναι προτεσταντική παραφυάδα, που ιδρύθηκε το ΙΘ’ αιώνα και δέχεται την πολυγαμία και ότι οι Αμερικανοί προέρχονται από τους Εβραίους. Έχουν ως κέντρο τους την πολιτεία Γιούτα των Η.Π.Α. και ίδρυσαν το Salt Lake City πρωτεύουσα της Γιούτα. Γύρω από το μοναστήρι αγοράσθηκαν άλλα 1200 στρέμματα, στα οποία φυτέψανε ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, φυστικιές Αιγίνης, αμπέλια grape fruits και άλλα. Η περιοχή από έρημος έχει μεταβληθεί σε μία καταπράσινη όαση χάρη στο νερό, που βρήκαν άφθονο κάνοντας γεωτρήσεις. Επίσης μεταφυτεύτηκαν δένδρα που ήδη ήταν τεράστια, όπως φοίνικες και κάκτοι, που προσδίδουν μία ιδιαίτερη εξωτική ομορφιά και χάρη. Παρτέρια πλακόστρωτα, κρυφός φωτισμός τη νύκτα, συντριβάνια, ομοιώματα ζώων μέσα στους κήπους, συμπληρώνουν την παραδεισένια ομορφιά. Τα πρώτα κτίρια του μοναστηριού ήταν 4 τροχόσπιτα των 24 τετραγωνικών μέτρων περίπου, τα οποία έχουν μετατραπεί σε κτήρια, ενώ κτίσθηκαν πλήθος άλλα σε μόνιμες βάσεις. Εκτός της κεντρικής εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου (αφιερωμένη και στον Άγιο Νεκτάριο), έχει άλλες πέντε εκκλησίες και μία υπό ίδρυση σε ένα γειτονικό βουναλάκι. Οι εκκλησίες είναι του Αγίου Δημητρίου, του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Παντελεήμονος, του Αγίου Ιωάννου μέσα στο καμπαναριό της μονής, και του Αγίου Προφήτου Ηλία που κτίζεται τώρα. Οι ρυθμοί των ναών είναι διάφοροι και από όλα τα μέρη της ορθοδοξίας καταλλήλως προσαρμοσμένα στο αμερικανικό περιβάλλον. Το μοναστήρι εκτείνεται σε μία έκταση 432 στρεμμάτων περίπου, έχει επτά ξενώνες και μπορεί να φιλοξενήσει 500 άτομα. Ο αριθμός επισκεπτών είναι τεράστιος.

Το μοναστήρι έρχεται σε επισκέψεις 2ο μετά το Γκραντ Κάνυον, το μεγάλο φαράγγι που κυλάει ο ποταμός Κολοράντο, και είναι ορατό λόγω του μεγέθους του από τη σελήνη δια γυμνού οφθαλμού. Το Γκραντ Κάνυον έχει μήκος 450 χιλιόμετρα, πλάτος στο φαρδύτερο σημείο 30 χιλιόμετρα και στο στενότερο σημείο 6,5 χιλιόμετρα, βάθος δε 1600 μέτρα. Το Γκραντ Κάνυον είναι ένα από τα επτά θαύματα του φυσικού κόσμου γι’ αυτό είναι από τα μεγαλύτερα αξιοθέατα της Αμερικής. Καταλαβαίνουμε τώρα τι σημαίνει, να έρχεται το μοναστήρι του αγίου Αντωνίου δεύτερο στις επισκέψεις μετά το Γκραντ Κάνυον. Η φιλοξενία παρέχεται δωρεάν κατά το αγιορείτικο πρότυπο, και είναι αβραμιαία. Τράπεζα παρέχεται το πρωί μετά την ακολουθία και το απόγευμα μετά τον εσπερινό. Οι προσκυνητές άνδρες και γυναίκες συντρώγουν μετά των μοναχών, ακούγοντας το ανάγνωσμα από πατερικά κείμενα όπως συνηθίζεται στις οργανωμένες μονές. Στους ξενώνες υπάρχουν φρούτα, αναψυκτικά, γλυκά, ξηροί καρποί, καφές, τσάι, που προσφέρονται ελεύθερα. Το μοναστήρι εκτός από την φιλοξενία παρέχει και φιλανθρωπικό έργο. Έχει συσσίτια για φτωχούς και προσφέρει βοήθεια σε όποιον του ζητήσει. Στο Tucson, μια κοντινή πόλη νοτιώτερα του μοναστηριού, δημιουργείται ίδρυμα για φτωχιές και εγκαταλειμμένες γυναίκες. Συνεπώς στη μονή ησυχασμός, ιεραποστολή, φιλοξενία και φιλανθρωπία συνυπάρχουν σε μια αρμονική σύνδεση. Οι ακολουθίες γίνονται κατά το αγιορείτικο τυπικό, ελαφρά προσαρμοσμένο για τις συνθήκες της Αμερικής. Καθημερινά προσεύχονται 2-6 το βράδυ και όταν έχει ολονυκτία από τις 12 τα μεσάνυκτα μέχρι 6.30 το πρωϊ. Το απόγευμα τελείται η Θ΄ ώρα, ο Εσπερινός και το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς. Οι μοναχοί είναι γύρω στους 35 και ηγούμενος είναι ο αγιορείτης ιερομόναχος Παϊσιος που είχε έρθει στην αρχή με πέντε άλλους μοναχούς από το Όρος για να το επανδρώσουν. Ο π. Εφραίμ δεν έχει διοικητικά καθήκοντα αλλά είναι ο Γέροντας των ιερών μονών, τόσο στην Αμερική όσο και εδώ στην Ελλάδα. Είναι από τους χαρισματούχους εκείνους κληρικούς, που συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου για εξομολόγηση, νουθεσία, και πνευματική καθοδήγηση. Ακόμη και από την Ελλάδα έρχονται για να εξομολογηθούν. Και παρατηρείται το αντίστροφο φαινόμενο απ’ ότι ίσχυε μέχρι τώρα, να έρχονται δηλαδή από την Αμερική για εξομολόγηση και καθοδήγηση στην Ελλάδα και μάλιστα στο Άγιο Όρος. Τώρα οι όροι αντιστράφηκαν και θα πρέπει να προσέξουμε μήπως εφησυχάζοντες για την πνευματικότητά μας, σε λίγο αναγκασθούμε να προστρέχουμε στο εξωτερικό για πνευματική βοήθεια.

Ο π. Αντώνιος Μοσχονάς συνταξιούχος εφημέριος στο Tucson από τους βασικούς συνεργάτες και συμπαραστάτες του Γέροντα Εφραίμ στην περιοχή, αναφέρει ότι: «εμείς οι ιερείς και οι αρχιερείς στην Αμερική για 70 χρόνια περίπου προσπαθούσαμε να φέρουμε τον κόσμο στις εκκλησίες κάνοντας φεστιβάλ. Δηλαδή διοργανώναμε γιορτές και πανηγύρια και προσφέραμε ποτά, φαγητά, χαρά, διασκέδαση και άλλα παρόμοια. Είχαμε ξεχάσει την προσευχή το κομποσχοίνι την εξομολόγηση τη νηστεία, την άσκηση, την παράδοση της Εκκλησίας μας. Το σπουδαιότερο, δεν αφήναμε να δημιουργηθούν μοναστικά κέντρα. Τα θεωρούσαμε ότι δεν χρειάζονται και ότι δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στην Εκκλησία μας. Και ήρθε ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι χωρίς κοσμικές σπουδές, χωρίς πτυχία θεολογίας, χωρίς να έχει ρηξικέλευθες και καινοτόμους ιδέες, όπως πιστεύαμε ότι έχουμε εμείς και μας θύμισε την παράδοσή μας. Δεν πούλησε σουβλάκια, γύρο, μουσακά, μπακλαβάδες και τα άλλα φαγητά της ελληνικής κουζίνας, αλλά πούλησε, ή μάλλον προσέφερε δωρεάν, τον ξεχασμένο Χριστό της Ορθοδοξίας. Δεν κάλεσε σε χορούς και διασκεδάσεις, αλλά σε αγρυπνίες και νηστείες. Και ο κόσμος, φωτισμένος από το Θεό, τον πλαισίωσε και τον περιτριγύρισε και τον ενίσχυσε. Η κοσμοσυρροή που παρατηρείται είναι άνευ προηγουμένου. Η Αμερική που προσπαθούσε να ξεφύγει από την καταναλωτική κοινωνία, την αφθονία και τον κόρο των υλικών αγαθών, με κινήματα όπως των hippies και τη στροφή προς τις ανατολικές θρησκείες, άρχισε να ανακαλύπτει τον γνήσιο και αρχέγονο χριστιανισμό της Ορθοδοξίας μας. Ο π. Εφραίμ ήρθε και έκανε μία μεγάλη σκάλα από τη γη στον ουρανό. Μας έδωσε την δυνατότητα εδώ στην Αμερική ν’ ανεβαίνουμε πάνω στον ουρανό με τα μέσα της ορθοδόξου παραδόσεως. Το μοναστήρι, του Αγίου Αντωνίου εδώ στην Αριζόνα, κτίσθηκε με σημεία που έδειξε ο Θεός. Όταν ήρθε ο Γέροντας στην περιοχή μας και έψαχνε για μέρος που θα έκτιζε τη νέα μονή, ενώ προσπαθούσε να πάει αλλού, έχασε το δρόμο του και ήρθε εδώ. Έμεινε κατενθουσιασμένος. Αμέσως πήγαμε σε κτηματομεσίτη της περιοχής για να δούμε τι μπορούσαμε να αγοράσουμε. Όταν φθάσαμε στο μέρος που κτίσθηκε το μοναστήρι αργότερα, ενώ μιλούσαμε με τον κτηματομεσίτη, ακούσαμε να χτυπάνε καμπάνες όπως χτυπάνε οι καμπάνες της Φιλοθέου. Ο Γέροντας είπε τότε: «εδώ θα το κτίσουμε». Το είπα στον αείμνηστο Αντώνιο, επίσκοπο του Σαν Φρανσίσκο, στον οποίο υπαγόμαστε και κείνος είπε μέσα του «Κεφαλλονίτικη φάρσα», διότι είμαι από την Κεφαλλονιά. Μετά δύο χρόνια όμως, ενώ πηγαίναμε στο μοναστήρι και σταματήσαμε λίγο πριν φθάσουμε να φορέσουμε τα ράσα μας, γιατί φορούσαμε λαϊκά ρούχα όπως συνηθίζουμε εδώ στην Αμερική, άκουσε τις καμπάνες και ο δεσπότης. Είχε δώσει εντολή στον ηγούμενο να μην κάνουν επίσημη υποδοχή, γι’ αυτό όταν φθάσαμε τον μάλωσε. Εκείνος όμως απάντησε ότι δεν χτύπησαν τις καμπάνες και ότι οι πατέρες είναι στα κελλιά. Τότε ο δεσπότης κατάλαβε τι συνέβη και μου εξομολογήθηκε τι είχε σκεφθεί όταν του ανακοίνωσα τι είχε συμβεί σε μας. Ο επίσκοπος Αντώνιος όταν γνώρισε τον π. Εφραίμ και το έργο του, μου είπε: «ο Εφραίμ θα γεμίσει την Αμερική με μοναστήρια. Πόσο τυχεροί είμαστε, που έχουμε γνωρίσει και περπατάμε και μιλάμε και ευλογούμεθα από ένα ζωντανό άγιο». Ας ευχηθούμε το «Γκραν Κάνυον» της Ορθοδοξίας μας, τα Ορθόδοξα μοναστήρια της Αμερικής, να πολλαπλασιασθούν αριθμητικά και να προοδεύουν συνεχώς ποιοτικά. Δεν ξέρουμε ποιες είναι οι βουλές του Κυρίου μας.«Μπορεί στο μέλλον η Αμερική να γίνει μία νέα Βυζαντινή Αυτοκρατορία»

του Αρχιμ. π. Μελετίου Βαδραχάνη

Επιφυλλίδες του “Ορθοδόξου Τύπου”
(Αριθ. Φύλλου 1724 ημερ. 22/02/08)


<>

Πηγή:

Orthodox Web - Ορθοδοξία



Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες