Δεν θα πιστέψω ποτέ στο Θεό που καταδικάζει την ύλη…
Σ’ ένα Θεό μαζοχιστή.
Σ’ ένα Θεό που απαγορεύει τις ανθρώπινες χαρές…
Στο Θεό που ευλογεί τους νέους Κάϊν της γης ή εμπνέει φόβο.
Στο Θεό καλοκάγαθο «παππού» που ανέχεται τα πάντα.
Στο Θεό που «ξεχωρίζει» μια Εκκλησία, ένα Έθνος, ένα πολιτισμό, μια φυλή, αποκλείοντας όλα τα άλλα…
Στο Θεό - Κριτή που δικάζει με το νόμο στο χέρι…
Στο Θεό που εξαντλούν οι φιλοσοφικές θεωρίες…
Στο Θεό που καταλαβαίνουν μονάχα οι ώριμοι, οι σοφοί και συστηματικοί.
Στο Θεό που τιμούν όσοι τρέχουν στις εκκλησίες, ενώ εξακολουθούν να κλέβουν με τέχνη και να συκοφαντούν.
Στον απρόσωπο Θεό των γραφείων των θεολόγων και των νομομαθών.
Στο Θεό που αρέσκεται στη «φιλανθρωπία» όσων δεν τηρούν την δικαιοσύνη…
Στο Θεό που καταδικάζει τη σεξουαλικότητα.
Στο Θεό - εκδικητή…
Στο Θεό - όπιο της παρούσας ζωής και ελπίδα μόνο μιας μεταθανάτιας ύπαρξης.
Στο Θεό του οποίου οι μαθητές αδιαφορούν για τον κόσμο και την ιστορία.
Στο Θεό που νομίζουν ότι αγαπούν όσοι δεν αγαπούν κανένα…
Στο Θεό όσων προσεύχονται για να εργάζονται άλλοι…
Στο Θεό που δεν είναι αγάπη ούτε μεταδίδει αγάπη…
Δεν πιστεύω στο Θεό στον οποίο δεν μπορώ να ελπίζω τη στιγμή που χάνονται όλες οι άλλες ελπίδες μου.
Ναι! Ο Θεός μου είναι ένας Θεός αλλιώτικος!
Πηγή: Χουάν Αρίας, Ο Θεός στον οποίο δεν πιστεύω, εκδ. Πορεία Πνευματική
http://istologio.org/?p=2939
