Βάζε μετάνοια συνεχώς όταν σφάλεις και μη χάνεις καιρό

[Νίκος]

Βάζε μετάνοια συνεχώς όταν σφάλεις και μη χάνεις καιρό
3 Απριλίου 2012



του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού

Έλαβα, παιδί μου, την επιστολή σου, και είδα σ’ αυτή την ανησυχία σου.

Όμως μη λυπάσαι, παιδί μου. Μην ανησυχείς τόσο. Και αν πάλι έπεσες, πάλι σήκω. Ονομάσθηκες ουρανοδρόμος. Δεν είναι, παράξενο να σκοντάφτει εκείνος που τρέχει. Μόνον χρειάζεται να έχει υπομονή και μετάνοια κάθε στιγμή.

Βάζε λοιπόν μετάνοια συνεχώς, όταν σφάλεις, και μη χάνεις καιρό. Γιατί, όσον αργείς να ζητήσεις συγχώρηση, τόσον δίνεις άδεια στον πονηρό να απλώνει μέσα σου ρίζες. Μην τον αφήνεις να αποκτά δικαιώματα εις βάρος σου.

Λοιπόν μην απελπίζεσαι όταν πέφτεις, αλλά αφού σηκωθείς πρόθυμα βάζε μετάνοια λέγοντας· – Συγχώρησέ με, Χριστέ μου, άνθρωπος είμαι και ασθενής.

Δεν είναι εγκατάλειψη αυτό. Αλλά, επειδή έχεις ακόμα μεγάλη υπερηφάνεια κοσμική, κενοδοξία πολλή, σε αφήνει ο Χριστός μας να σφάλλεις, να πέφτεις. Να μαθαίνεις κάθε μέρα αισθητά την αδυναμία σου και να υπομένεις τους φταίχτες. Να μην κατακρίνεις τους αδελφούς, εάν σφάλλουν, αλλά να τους υπομένεις.

Ώστε, όσες φορές πέφτεις, πάλι να σηκώνεσαι, και αμέσως να ζητάς τη συγχώρηση.

Μην αφήνεις λύπη στην καρδιά σου. Διότι η χαρά του πονηρού είναι η λύπη, η αθυμία, από την οποία γεννιούνται πολλά και με τα οποία γεμίζει πικρία η ψυχή αυτού που τα έχει. Ενώ η διάθεση του μετανοούντος λέει: «Ήμαρτον, συγχώρησον, Πάτερ»! Και διώχνει τη λύπη. «Μήπως, λέει, δεν είμαι άνθρωπος ασθενής; Λοιπόν, τί πρέπει να κάνω»; Πράγματι, παιδί μου, έτσι είναι. Έχε θάρρος.

Μόνον όταν έλθει η χάρις του Θεού, τότε στέκει στα πόδια του ο άνθρωπος. Αλλιώς, χωρίς χάρη, πάντοτε παρασύρεται και πάντοτε πέφτει. Να έχεις ανδρεία λοιπόν και μη φοβάσαι καθόλου.

Είδες πώς υπέμεινε τον πειρασμόν ο αδελφός που γράφεις; Το ίδιο κάνε και σύ. Απόκτησε γενναίο φρόνημα στους πειρασμούς που έρχονται εναντίον σου. Πάντως θα έλθουν. Έχεις ανάγκη απ’ αυτούς. Γιατί αλλιώς δεν καθαρίζεσαι. Άφησε τί λέει η ακηδία και η ραθυμία σου. Μην τους φοβάσαι. Καθώς με τη χάρη του Θεού πέρασαν οι προηγούμενοι, έτσι θα περάσουν και αυτοί, αφοί κάνουν το έργο τους.

Φάρμακα είναι οι πειρασμοί και βότανα ιατρικά, που θεραπεύουν τα πάθη τα φανερά και τις αόρατες πληγές μας.

Έχε λοιπόν υπομονή για να κερδίζεις καθημερινά, να αποταμιεύεις μισθό, ανάπαυση και χαρά στην ουράνια Βασιλεία. Γιατί έρχεται νύχτα, δηλ. ο θάνατος, που τότε κανείς πλέον δεν μπορεί να εργασθεί. Γι’ αυτό τρέξε. Είναι λίγος ο καιρός.

Γνώριζε δε και αυτό· ότι καλλίτερα είναι μια ημέρα ζωής γεμάτη νίκες με βραβεία και στεφάνια, παρά χρόνια πολλά και να ζεις με αμέλεια. Γιατί μιας ημέρας αγώνας με γνώση και αίσθηση ψυχής, ισχύει για πενήντα χρόνια κάποιου άλλου, χωρίς γνώση αλλά που αγωνίζεται με αμέλεια.

Χωρίς αγώνα και χωρίς να χύσεις αίμα μη περιμένεις να ελευθερωθείς από τα πάθη. Αγκάθια και τριβόλια φυτρώνει η γη μας μετά την παράβαση. Πήραμε εντολή για κάθαρση· αλλά με πόνο πολύ, με ματωμένα χέρια, και με πολλούς αναστεναγμούς ξεριζώνονται. Κλάψε λοιπόν, χύσε δάκρυα ποταμούς, και μαλακώνει η γη της καρδιάς σου. Και, αφού το χώμα βραχεί, εύκολα ξεριζώνεις τα αγκάθια.

(«Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος, σ. 127-129. -σε νεοελληνική απόδοση.)

Πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

[nickzark]

παρήγορο

[mark]

Η μετάνοια φέρνει την Θεία παρηγοριά



- Γέροντα, τί είναι ή θεία παρηγοριά;

- Ή θεία παρηγοριά τί είναι; Θά σάς πώ ένα παράδειγμα, γιά νά καταλάβετε καλύτερα.
Ένα παιδάκι κάνει μιά μικρή ζημιά, σπάζει λ.χ. ένα εργαλείο του πατέρα του, καί ύστερα στενοχωριέται καί κλαίει, γιατί τήν θεωρεί πολύ μεγάλη. Όσο περισσότερο κλαίει καί αναγνωρίζει τήν ζημιά πού έκανε καί υποφέρει, τόσο περισσότερο ό πατέρας του τό χαϊδεύει καί τό παρηγορεί: Καλά, παιδάκι μου, μή στενοχωριέσαι, δέν πειράζει, θά αγοράσουμε άλλο. Εκείνο όμως, βλέποντας τήν στοργή τού πατέρα του, κλαίει άπό φιλότιμο περισσότερο. Δέν μπορώ, λέει, νά μή στενοχωριέμαι. Νά, τώρα χρειάζεται τό εργαλείο καί έγώ τό έσπασα. Παιδάκι μου, δέν είναι τίποτε, παλιό ήταν, τού λέει. Άλλά εκείνο πάλι στενοχωριέται. Καί όσο αυτό στενοχωριέται, άλλο τόσο ό πατέρας του τό σφίγγει στήν αγκαλιά του, τό φιλάει καί τό χαϊδεύει. Έτσι, καί όσο περισσότερο υποφέρει ό άνθρωπος καί λυπάται γιά τήν άμαρτωλότητά του ή γιά τήν αχαριστία του πρός τόν Θεό καί κλαίει φιλότιμα πού λύπησε μέ τις αμαρτίες του τόν Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο καί ό Θεός τόν ανταμείβει μέ θεία αγαλλίαση καί τόν γλυκαίνει εσωτερικά. Αυτή ή λύπη έχει μέν πόνο, άλλά έχει καί ελπίδα καί παρηγοριά.

Όποιος όμως θέλει τήν θεία παρηγοριά, δέν πρέπει νά ζητάη παρηγοριά. Πρέπει νά νιώση τό σφάλμα του, νά μετανοιώση, καί τότε θά έρθη άπό μόνη της ή θεία παρηγοριά.

Κάποτε είχε δημιουργηθή στο Άγιον Όρος ένα θέμα καί είχαν έκτεθή μερικοί. Τυχαία μέ συνάντησε ένας άπό αυτούς πού είχαν έκτεθή καί μού είπε: Άχ, καί σέ ήθελα, γιά νά μέ παρηγόρησης. Καί αυτό, γιατί τόν είχε ξεσκονίσει κάποιος. Καί είχε δίκιο ό άλλος πού τόν ξεσκόνισε. Όταν τό άκουσα, απόρησα! Νά ζητάη παρηγοριά, ένώ είχε σφάλει! Άν δέν ζητούσε παρηγοριά, άλλά ταπεινωνόταν καί έλεγε: έσφαλα, Θεέ μου, θά ερχόταν ή θεϊκή παρηγοριά μέσα του. Τώρα αυτός, ένώ είχε σφάλει, ήθελε νά τού πώ: Δέν πειράζει, μή στενοχωριέσαι, δέν ήταν καί τόσο μεγάλο τό φταίξιμο σου, δέν φταις μόνον έσύ, φταίει καί ό άλλος. Έ, τί παρηγοριά είναι αυτή; Αυτό είναι κοροϊδία. Ή θεία παρηγοριά έρχεται άπό τήν μετάνοια.

- Οταν, Γέροντα, μετά άπό μιά πτώση ακόλουθη μιά κατάσταση μετανοίας, άλλά αισθάνεσαι ένα ψυχικό καί σωματικό τσάκισμα, σημαίνει ότι ή μετάνοια δέν είναι σωστή;

- Τήν πρώτη μέρα δικαιολογείται ένα ψυχικό καί σωματικό τσάκισμα. Έπειτα όμως, όταν ύπάρχη πραγματική μετάνοια, άν καί λυπάται καί πονάη εσωτερικά ό άνθρωπος, νιώθει τήν θεία παρηγοριά.

- Ναι, άλλά δέν ξεχνάει καί τό σφάλμα του.

- Ναί, δέν τό ξεχνάει. Θλίβεται-παρηγοριέται, θλίβεται-παρηγοριέται. Ένα σκαμπίλι δίνει στόν εαυτό του γιά τό σφάλμα πού έκανε, ένα χάδι δέχεται άπό τόν Θεό, ένα σκαμπίλι- ένα χάδι… Αυτή είναι ή μετάνοια πού φέρνει τήν θεία παρηγοριά.

Πηγή: http://gerontes.wordpress.com