ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
23 ΕΩΣ 27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012
ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΜΑΪΟΥ 2012.
Είναι πρωί εργάσιμης ημέρας: Τετάρτη 23 Μαΐου, η ημέρα που εορτάζεται η απόδοση του Πάσχα, η ημέρα που σταματάμε να λέμε το «Χριστός Ανέστη» και επανερχόμαστε στο «Άγιος ο Θεός» και στο «Δι ευχών».
Η ώρα είναι γύρω στις 08:10. Είμαι μόνος στο σπίτι, αφού η γυναίκα μου έχει φύγει για τη δουλειά. Έχω γευτεί το ωραίο πρωινό που έφτιαξα, παίρνω το σακίδιό μου (ώμου) και κατεβαίνω στο αυτοκίνητο. Πηγαίνω στο γειτονικό βενζινάδικο (το οποίο εμπιστεύομαι απόλυτα) φουλάρω βενζίνη, ελέγχω τον αέρα και ξεκινάω για τον Άγιο Στέφανο Αττικής. Είναι 08:28 και έχω συνεννοηθεί με τον φίλο και συνάδελφο Διονύση να περάσω να τον πάρω κατά τις 09:00, από το parking των Goody’s, δίπλα στην Εθνική οδό, στο ύψος του Αγίου Στεφάνου.
Υπολόγισα τον χρόνο που θα κάνω για να φτάσω στον Άγιο Στέφανο με βάση τον αντίστοιχο χρόνο που έκανα τις προηγούμενες φορές (πέρυσι και πρόπερσι), αλλά έκανα ένα βασικό λάθος. Τις προηγούμενες φορές ξεκινούσαμε Σάββατο και όχι εργάσιμη ημέρα! Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσω στο σημείο συνάντησης στις 09:25!! Παρ’ όλα αυτά ο Διονύσης δεν γκρίνιαξε! Του εξήγησα βέβαια (με πειστικά επιχειρήματα, όπως πάντα) ότι οι δρόμοι ήταν πηγμένοι και το κατάλαβε. Αυτό που δεν κατάλαβε είναι γιατί δεν το είχα προβλέψει.
Καλή αρχή!
Τέλος πάντων φύγαμε με μισή ώρα καθυστέρηση, κάτι όμως που δεν μας πτόησε καθόλου! Ο καιρός ήταν πολύ καλός, ό,τι έπρεπε για ταξίδι.
Λίγο αργότερα το κινητό μου ήχησε. Ο Νικηφόρος αφού μας καλημέρισε, ρώτησε τι ώρα περίπου θα ήμασταν στη Λάρισα. Του εξήγησα ότι δεν θα αργήσουμε, λόγω αργοπορημένης εκκίνησης, (είχαμε αρχικά πει για τις 12:30), αλλά όχι πολύ, γιατί η Εθνική δεν έχει πολλή κίνηση. Είπε ότι θα μας ξανάπαιρνε στις 12:20 κι εγώ κατάλαβα λανθασμενα ότι εκείνη την ώρα θα ξεκίναγε από το σπίτι του. Θεώρησα, επομένως, καλό να πιούμε με τον Διονύση ένα καφεδάκι μετά τη Λαμία...
Ο Νικηφόρος μας πήρε πράγματι την ώρα που είπε, αλλά μας είπε ότι ήταν ήδη στην Εθνική οδό και μας περίμενε!
Υπέστην ένα μικρό shock.
Τελικά φτάσαμε στο σημείο που μας περίμενε στις 13:02. Χαιρετηθήκαμε, βάλαμε τα μπαγκάζια του στο αχανή χώρο αποσκευών του Toyota Corolla (289 lit, παρακαλώ) και συνεχίσαμε. Αποφασίσαμε να γευματίσουμε παραλιακά. Πήγαμε λοιπόν στην Λεπτοκαρυά σε μια ψαροταβέρνα δίπλα στη θάλασσα και παραγγείλαμε χταπόδι, κουτσομούρες, γαύρο και … μπριζόλα!
Κάποια στιγμή φύγαμε, αρκούντως χορτάτοι!
Ακριβώς στις 16:00 (το μόνο ραντεβού σήμερα που έπεσα μέσα) ήμασταν στην BP του Στάθη, στη Θεσσαλονίκη. Αγκαλιές, φιλιά, κοινωνικά σχόλια κλπ. ήπιαμε και τα καφεδάκια μας στο ενδιάμεσο. Ο Στάθης πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και το έβαλε στο πλυντήριο γιατί, είναι αλήθεια, είχε τα χάλια του! Όταν μου επέστρεψε τα κλειδιά, το μπλε Toyota έλαμπε ολόκληρο!
Υπενθυμίζω ότι το χρώμα του αυτοκινήτου μου – όταν είναι πλυμένο – είναι sapphire blue!
Τα λέγαμε για καμιά ωρίτσα με τον φίλο Στάθη και δώσαμε ραντεβού για το πρωί της επομένης στην Ουρανούπολη, στο γραφείο προσκυνητών, απ’ όπου θα παίρναμε τα διαμονητήρια.
Η ώρα είχε πάει ήδη 17:00. Έβαλα βενζίνη και ξεκινήσαμε. Μπήκαμε στην Εγνατία οδό, η οποία ξεκινάει από Ηγουμενίτσα με κατεύθυνση προς την Αλεξανδρούπολη. Κάποια στιγμή την αφήσαμε για Ρεντίνα και Σταυρό (και Άγιον Όρος, όπως δηλώνει η καφέ πινακίδα λίγο πριν τη διασταύρωση).
Η φύση είναι υπέροχη, ασορτί με τον καιρό.
Κατά τις 18:45 ήμασταν έξω από το ξενοδοχείο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ». Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας και βγήκαμε για ένα καφεδάκι και μετά για φαΐ. Γύρω στις 20:00 πήραμε τον Βασίλη ο οποίος θα ξεκίναγε κατά τις 17:00 από τα Μέγαρα, μαζί με τον κουμπάρο του Σπύρο και τον Αντρέα από την Κορινθία. Του δώσαμε σαφείς εντολές να πάει για φαγητό και βενζίνη (πετρέλαιο) στο Olympus Plaza στον Κορινό, που είναι πάνω στην Εθνική. Ο Βασίλης, ως συνήθως, δεν αντιλαμβάνεται έγκαιρα μηνύματα που δεν έχουν να κάνουν – αποκλειστικά – με φαγητό κι έτσι έκανε πράγματι τη στάση στον Κορινό, αλλά μόνο για φαΐ και όχι για ανεφοδιασμό σε καύσιμη ύλη (fuel).
Κατά τις 23:00 δεχθήκαμε αγωνιώδη τηλεφωνική κλήση από τον Βασίλη και την παρέα του, γιατί δεν έβρισκαν ανοιχτό βενζινάδικο! Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε παρά να τους ευχηθούμε καλή τύχη! Σε λίγο την πέσαμε για ύπνο, αφού πρώτα είχαμε μια τελευταία επικοινωνία μαζί του, του ευχηθήκαμε καλό ξεμπέρδεμα και του εξηγήσαμε πώς θα βρει το ξενοδοχείο και δεν θα χαθεί στον τεράστιο πολεοδομικό ιστό της Ουρανούπολης!
Κι όμως παραλίγο να χαθεί! Με πήρε τηλέφωνο στις 01:15, μέσα στον ύπνο βαρύ, για να του υπενθυμίσω την ονομασία (και το ακριβές στίγμα) του ξενοδοχείου!
Αχ αυτοί οι νότιοι!