Δημοσίευσηαπό Athanasios » Σάβ Αύγ 18, 2012 11:30 am
Οι μαθητες αφου υπακουσαν στο πρωτο με προθυμια ειχαν επιτυχια, επιασαν αναριθμητο πληθος ιχθυων. Υπακουοντες δε και στο δευτερο εγιναν αμεσως συνθρονοι του Ιησου Χριστου.
Τουτο αποδεικνυει επαρκως οτι, οσοι υποτασσονται στα θεια προσταγματα, οχι μονον κληρονομουν την αιωνια Βασιλεια, αλλα γινονται ευτυχεις και σε αυτη την προσκαιρη ζωη. Επειδη ομως μερικοι, στοχαζομενοι οτι το ανθρωπινο γενος απο την αμαρτια του προπατορος εξοριστηκε σ’ αυτη την γη για να πασχει παντοτε και να ειναι σε τιμωρια, νομιζουν οτι ολοι οι νομοι και τα προσταγματα του Θεου δεν αποβλεπουν καθολου στην ειρηνικη και ευτυχη κατασταση του ανθρωπου στον κοσμο αυτο, αλλα αφορουν ειδικως και μονο στην ψυχικη σωτηρια μας.
Ειναι αναριθμητα τα ρητα των Θειων γραφων τα οποια υποσχονται στους εργατες των Θειων εντολων αμοιβες επουρανιες συγχρονως δε και επιγειες.
<<εαν θελητε>>, ειπε ως εκ στοματος Θεου ο προφητης Ησαιας <<και εισακουσητε μου, τα αγαθα της γης φαγεσθε εαν δε μη θελητε, μηδε εισακουσητε μου, μαχαιρα υμας κατεδεται το γαρ στομα Κυριου ελαλησε ταυτα>>.
Το δευτερο ειπε ο Δαυιδ. <<μακροτητα ημερων>>, λεγει <<εμπλησω αυτον>>, επειτα και την επουρανια <<και δειξω αυτω το σωτηριον μου>>.
Ο Ιησους Χριστος ο οποιος ηρθε στον κοσμο οχι <<ινα καταλυση, αλλ’ ινα πληρωση τον νομον>>, δηλαδη για να διδαξει τα μαθηματα της τελειοτητας τα οποια δεν περιεχονται στον νομον-<<ουδεν γαρ ετελειωσεν ο νομος>>, λογω της αδυναμιας εκεινων που τον δεχτηκαν, υποσχεθηκε φανερα και ολα τα αγαθα της γης σε οσους με την δικαιοσυνη και αρετη ζητουν την κληρονομια της Βασιλειας του Θεου: <<ζητειται>>, ειπε,<<πρωτον την Βασιλειαν του Θεου και την δικαιοσυνην αυτου, και ταυτα παντα προστεθησεται υμιν>>.
Μιλωντας δε για εκεινους, οι οποιοι για την αγαπη του εγκαταλειπουν υπαρχοντα και συγγενεις, κηρυξε και βεβαιωσε οτι αυτοι θα λαμβανουν αμοιβες και σε αυτο τον κοσμο:
<<αμην λεγω υμιν ουδεις εστιν, ος αφηκεν οικιαν ή αδελφους ή αδελφας ή πατερα ή μητερα ή γυναικα ή τεκνα ή αγρους ενεκεν εμου και του Ευαγγελιου, εαν μη λαβη εκατονταπλασιονα νυν εν τω καιρω τουτου,οικιας και αδελφους και αδελφας και μητερας και τεκνα και αγρους, μετα διωγμων, και εν τω αιωνι τω ερχομενω ζωην αιωνιον>>.
Προσταζει ο Θεος τον Αβρααμ λεγοντας: <<εξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενειας σου και εκ του οικου του πατρος σου και δευρο εις γην, ην σοι δειξω>>. Ο Αβρααμ πιστεψε και υπακουσε στον Θεο και ο Θεος εδωσε ς’ αυτον πολυ πλουτο. <<Ααβρααμ δε ην πλουσιος σφοδρα κτηνεσι και αργυριω και χρυσιω>> αυτο ειναι αγαθο επιγειο. Του χαρισε νικη κατα των εχθρων του κτυπησε τεσσερεις βασιλιαδες <<και κατεδιωξεν αυτους εως Χοβα η εστιν εν αριστερα Δαμασκου και απεστρεψε πασαν την ιππον Σοδομων και Λωτ αδελφιδουν αυτου απεστρεψε και παντα τα υπαρχοντα αυτου και τας γυναικας και τον λαον>>, αυτο ειναι αγαθο επιγειο. Του εδωσε υιο απο τη Σαρα την στειρα γυναικα του και επληθυνε τους απογονος του σαν τα αστερια του ουρανου. <<ιδου Σαρα η γυνη σου τεξεται σοι υιον και καλεσεις το ονομα αυτου Ισαακ>>, <<αριθμησον τους αστερας, ει δυνηση εξαριθμησαι αυτους και ειπεν, ουτως εσται το σπερμα σου>> αυτα ειναι αγαθα επιγεια.
Βλεπε τον Ιακωβ οπου αυτος αναχωρει απο την πατρικη οικια του, χωρις να εχει τιποτα αλλο εκτος απο την ραβδο του, αλλα ανεγειρει στηλη και προσευχεται και υποσχεται στο Θεο το δεκατο ολων των μελλοντικων κτηματων του. Και ο Θεος του εδωσε βοδια και ονους και προβατα και υπηρετες και υπηρετριες <<ικανουσθω μοι>>, φθανει, ελεγε, οταν ευχαριστουσε τον Θεο, <<απο πασης δικαιοσυνης και απο πασης αληθειας, ης εποιησας τω παιδι σου εν γαρ τη ραβδω μου ταυτη διεβην τον Ιορδανη τουτον, νυνι δε γεγονα εις δυο παρεμβολας (κατασκηνωσεις)>>, αυτα ειναι αγαθα επιγεια.
Μετα απο αυτα τα λογια των Γραφων και τα παραδειγματα αναγκαζομαστε να πιστεψουμε, οτι εαν ο Θεος δεν χαριζει τα αγαθα της γης στους φιλους του, οι οποιοι τηρουν τις εντολες του και πραττουν το θελημα του, τοτε σε ποιους τα χαριζει; στους εχθρους του; στους παραβατες των νομων του; αν δε ουτε οι φιλοι του ουτε οι εχθροι του απολαμβανουν τα επιγεια αγαθα, ματαιως ο Θεος δημιουργησε τοσα ανθη, τοσους καρπους, τοσα πολυποικιλα και αμετρητα κτισματα, ματαιως εδωσε τοση σοφια στον νου και τοσες τεχνες στα χερια του ανθρωπου ωστε να κατασκευαζει τοσα αναριθμητα πραγματα, τα οποια προξενουν καθε ανεση και τερψη, αλλα ποιος θα πεισθει ποτε οτι ο Θεος ο οποιος ειναι πανσοφος και προνοητικοτατος, δημιουργησε πραγματα αχρηστα και εποιησε τοσα κτισματα ματαια;
Αληθως η αμαρτια του προπατορος μας κατεστησε φθαρτους και μας εξορισε απο τον παραδεισο. Αληθως για την αμαρτια του προπατορος ο Θεος καταραστηκε την γη και ειπε: <<επικαταρατος η γη εν τοις εργοις σου>> ειπε <<εν λυπαις φαγη αυτην πασας τας ημερας της ζωης σου>> ειπε <<ακανθας και τριβολους ανατελει σοι>>. Ναι αληθως, αλλα γιατι αυτα; ειναι φανερο για την αμαρτια. Αν λοιπον λειψει η αμαρτια και αντι αυτης ερθει η αρετη, αραγε παλι και μετα την αρετη η γη επικαταρατος και λυπες και ακανθοι και τριβολοι; οχι η αρετη ανεβαζει τον ανθρωπο στην κατασταση του προπατορος, την προπτωτικη, εκεινη την κατασταση της ευλογιας, της χαρας της ανεσης. Σε αυτην την κατασταση βρισκοταν ο Δαυιδ, οταν επραττε το θελημα του Θεου. Οταν ομως επραξε την αμαρτια, τοτε αισθανθηκε την καταρα της γης και τις λυπες και τα αγκαθια και τα τριβολια της. Γι’ αυτο ικετευοντας με δακρυα ελεγε; <<αποδος μοι την αγαλλιασιν του σωτηριου σου και πνευματι ηγεμονικω στηριξον με>>. Αυτο το ηγεμονικο πνευμα το οποιο ειχε ο ανθρωπος πριν την αμαρτια, ερχεται παλι στην καρδια του μετα την αρετη. Αυτο τον κανει ανωτερο απο ολα τα γηινα, αυτο τον πειθει να τα θεωρει ολα σαν απορριμματα. <<και ηγουμαι παντα σκυβαλα ειναι>>, ελεγε ο ανθρωπος του Θεου, <<ινα Χριστον κερδισω>>. Αυτο το πνευμα το ηγεμονικο εχει την ιδιοτητα να στηριζει τοσο πολυ, ωστε και η καταρα της γης και οι λυπες και οι ακανθες και οι τριβολοι της να προξενουν χαρα. <<νυν>>, ελεγε ο ιδιος ο ανθρωπος του Θεου Παυλος, τωρα, οταν εφθασα στην τελειοτητα της αρετης, <<χαιρω εν τοις παθημασι μου>>.
Πολλοι πιστευουν οτι απεναντιας η ακριβης τηρηση του νομου του Θεου εμποδιζει την απολαυση των επιγειων αγαθων. Πως μπορει λενε οι κυβερνητες να εχουν επιτυχια του κρατους αν μερικες φορες δεν καταφευγουν στο ψεμμα και την αδικια παρακινουμενοι απο τις περιστασεις; επισης λενε οτι ο εμπορος χωρις την απατη την αδικια και το ψεμμα δεν πλουτιζει.
Ετσι εμεις βλεπουμε οτι ορισμενοι τηρουν τους νομους του Θεου και ομως δυστυχουν. Ενω αλλοι τους παραβαινουν και ειναι ευτυχισμενοι. Για τους πρωτους μας αποκρινετε ο Αποστολος Παυλος, λεγοντας: <<τις γαρ οιδεν ανθρωπων τα του ανθρωπου ειμη το πνευμα του ανθρωπου το εν αυτω;>> κανεις δεν γνωριζει τα αποκρυφα του ανθρωπου. Αλλα μηπως εκεινος που εμεις νομιζουμε δικαιο και αγιο ειναι υποκρτης και ψευτης και καθαριζει οπως οι Φαρισαιοι, <<το εξωθεν του ποτηριου και του πινακος, το δε εσωθεν γεμει αρπαγης και αδικιας>>; μηπως αυτος ειναι αλλος Ιωβ, που δοκιμαζεται απο το Θεο και με την δοκιμη μακαριζεται και ευλογειται τα εσχατα (τα αορατα) περισσοτερο απο τα εμπροσθεν (τα ορατα); Πραγματι ο Θεος δοκιμαζει τους δικαιους <<ως χρυσον εν χωνευτηριω>> και αυτοι <<ολιγα παιδευθεντες, μεγαλα ευεργετηθησονται>>. Γιατι ο Θεος τους βρηκε αξιους του εαυτου του και τους στεφει βασιλεις της επουρανιας Ιερουσαλημ, οπου θα λαμψουν σαν φωστηρες.
Για τους δευτερους μας αποκρινετε ο Προφηταναξ λεγοντας.
<<Μη παραζηλου εν πονηρευομενοις μηδε ζηλου τους εργαζομενους την ανομιαν>> γιατι; <<οτι ωσει χορτος ταχυ αποξηρανθησονται και ωσει λαχανα χλοης ταχυ αποπεσουνται>>. Ο αδικος πλουτος φθειρεται γρηγορα σαν τα χορτα, η ευτυχια η ανομος διασκορπιζεται σαν τον καπνο.
<<ειδον τον ασεβη υπερυψουμενον κι επαιρομενον ως τας κεδρους του Λιβανου και παρηλθον και ιδου ουκ ην και εζητησα αυτον, και ουχ ευρεθη ο τοπος αυτου>>.
Επισης παλι. <<ο μη συναγων μετ’ εμου σκορπιζει>>
Και ο Θεος υποσχεται
<<ζητειται πρωτον την βασιλειαν του Θεου και την δικαιοσυνην αυτου και ταυτα παντα προστεθησεται υμιν>>.