Τι γίνεται, όταν ένας παντρεμένος(-η) νοιώσει, ότι η σχέση του(της) με τη(το) σύζυγό του(της) δεν πάει καλά και ταυτόχρονα αισθανθεί ότι ελκύεται συναισθηματικά και σωματικά από μια άλλη/'άλλον;
Αυτό το θέμα είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί δοκιμάζει ένα μεγάλο ποσοστό των σημερινών γάμων κι έχει σαν κατάληξη πολλά διαζύγια, συζύγους συναισθηματικά ερείπια και ταλαιπωρημένα παιδιά.
Κατ΄αρχήν γιατί παντρεύτηκε αυτός(-η) που σήμερα διεκδικεί εξωσυζυγική σχέση; Δεν παντρεύτηκε από αγάπη; Και τι απόγινε εκείνη η αγάπη, που τον(την) οδήγησε να πάρει την πολύ σοβαρή απόφαση να δώσει μπροστά στο Θεό και την Εκκλησία όρκους αιώνιας αγάπης και πίστης στη(στο) σύντροφό του(της); Ποιος ήταν ο λόγος που έκανε την αγάπη αυτή να σβήσει και μια άλλη να διεκδικεί σήμερα τη θέση της;
Είναι πολύ σημαντική η απάντηση σ΄αυτές τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια και διάθεση συντριβής απέναντι στο Θεό. Γιατί ότι λέμε στο Θεό δεν το ξελέμε, χωρίς συντριβή.
Αν, λοιπόν, η απάντηση είναι ότι έκανε λάθος επιλογή, κι ότι ο(η) σύντροφος, που διάλεξε ήταν άλλη(-ος) απ΄ αυτή(-ός) που νόμιζε ότι ήταν, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί γιατί έγινε η λάθος επιλογή, ώστε η σημερινή νέα επιλογή να μην είναι εξ ίσου λάθος με την πρώτη. Και για να γίνουμε πιο σαφείς, αν η πρώτη επιλογή έγινε από καθαρή σαρκική έλξη, έρωτα λένε πολλοί, και στη συνέχεια ανακάλυψε ότι αυτό το αίσθημα από μόνο του, ούτε διαρκεί πολύ ούτε είναι αρκετό για να διατηρήσει στη ζωή ένα γάμο, να μην βασίσει και τη δεύτερη επιλογή πάνω στο ίδιο αίσθημα, γιατί θα οδηγηθεί κι αυτή σε παρόμοια αποτυχία. Αν πάλι η πρώτη επιλογή έγινε (ω μη γένοιτο) για λόγους συμφέροντος, και στη συνέχεια ανακάλυψε ότι δεν προέκυψε συναισθηματική κάλυψη, να μην προχωρήσει σε δεύτερη επιλογή εξ ίσου λανθασμένη κι επιπόλαια με την πρώτη.
Τι άλλαξε ανάμεσα στο παντρεμένο ζευγάρι και ποιοι ήταν οι λόγοι της αλλαγής; Μήπως η συμπεριφορά τη(του) συντρόφου του(της), που σήμερα τον σπρώχνει μακριά, οφείλεται σε δική του λάθος συμπεριφορά;
Είναι σωστό και για τον ίδιο(την ίδια) και για την(τον) υποψήφια(-ο) σύντροφο, να ρίχνεται τόσο επιπόλαια σε μια νέα σχέση ενώ δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει την προηγούμενη;
Ο άνθρωπος που αισθάνεται ότι ζει σ΄ένα αποτυχημένο γάμο και νοιώθει την ανάγκη αλλαγής συντρόφου, αλλά είναι Χριστιανός και θέλει να παραμείνει, πρέπει οπωσδήποτε όλα αυτά τα ερωτήματα να τα βάλει στον εαυτό του και να τ΄ απαντήσει με κάθε ειλικρίνεια και σοβαρότητα και σε συνεργασία με τον Πνευματικό του να προσδιορίσει τη στάση του απέναντι στο γάμο του.
Οι μοιχεία είναι αμάρτημα, που πληγώνει θανάσιμα τη σχέση μας με το Θεό. Η διάλυση του Γάμου μπορεί να είναι η λύση, μόνο όμως όταν έχουν εξαντληθεί η προσπάθειες αναβίωσής του κι αυτές προσκρούουν στην έλλειψη διάθεσης συνεργασίας από τον άλλο σύζυγο. Ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση καθοριστικό ρόλο παίζει η γνώμη του Πνευματικού μας.
Δεν υπάρχει σαρκική αγάπη που να δικαιολογεί τη διάρρηξη της σχέσης μας με το Θεό. Επίσης δεν υπάρχει κανένα αίσθημα, που να μας δικαιολογεί και να μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας απέναντι στους συνανθρώπους μας.
Και οι σαρκικοί πειρασμοί είναι δοκιμασίες. Αν τους αντιμετωπίσουμε σωστά, μπορούμε να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αν όμως όχι, τότε διακινδυνεύουμε για μια στιγμή "χαράς" να εισπράξουμε τον αιώνιο θάνατο. Γι αυτό δεν παραδίδουμε το μυαλό μας και το κάστρο της καρδιάς μας αμαχητί στις σειρήνες, των εφήμερων ερώτων, όσο γλυκά κι αν τραγουδούν.
Κι αν, παρόλα όσα λέμε, κάποιος(-α) παρασυρθεί στη δίνει μιας τέτοιας σχέσης και κάποια στιγμή έρθει εις εαυτόν και θελήσει ν' αποκαταστήσει τη σχέση του με το Θεό, αλλά και να διορθώσει κατά το δυνατόν την κατάσταση που έχει δημιουργήσει, τι μπορεί να κάνει;
Τότε τα πράγματα έχουν γίνει πράγματι εξαιρετικά δύσκολα και πολύπλοκα. Εκτός από τις ευθύνες απέναντι στη(στο) σύζυγο και τα παιδιά(αν υπάρχουν), έχουν δημιουργηθεί ευθύνες απέναντι σ' ένα ακόμη άνθρωπο, εκτός κι αν αυτή(-ος) υπήρξε η αιτία του κακού.
Το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση δεν μπορεί να παραμείνει για πολύ καιρό σε εκκρεμότητα. Επειδή η απομάκρυνση από το Θεό, σαν αποτέλεσμα της αμαρτίας, οδηγεί σε συσκότιση του νου, που δεν εγγυάται τη λήψη των σωστών αποφάσεων, το πρώτο βήμα της μετάνοιας είναι η καταφυγή και πάλι στο πετραχήλι του Πνευματικού. Η έμπρακτη μετάνοια μαζί με τη βοήθεια του Πνευματικού μπορεί να οδηγήσει σε μια καθαρότερη εικόνα της κατάστασης και στην αναζήτηση της λύσης, που θα έχει τη μικρότερη δυνατή ζημιά πνευματική, συναισθηματική και πρακτική για όλους τους εμπλεκόμενους.
Δεν υπάρχει περίπτωση από μια τέτοια κατάσταση να βγουν αλώβητοι οι εμπλεκόμενοι. Όλοι θα υποστούν μικρότερα ή μεγαλύτερα τραύματα, πνευματικά και συναισθηματικά, είτε έχουν ευθύνη γι αυτή την κατάσταση είτε όχι. Γι αυτό, όταν αρχίσουν να τραγουδούν οι σειρήνες τις απιστίας, θυμηθείτε ποιο είναι το τίμημα που πληρώνει όποιος παρασυρθεί απ' το τραγούδι τους.