Επειδή είχαμε αρκετό χρόνο μέχρι τον εσπερινό, με προτροπή του αρχηγού Παναγιώτη αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την «διπλανή» Ι. Μονή Φιλοθέου, η οποία ήταν σε απόσταση 35 λεπτών από το μονοπάτι. Αφήσαμε τα μπαγκάζια μας στην Καρακάλλου, βρήκαμε το μονοπάτι και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο ελαφρύς ένιωθα χωρίς το σακίδιο ώμου να μου δεσμεύει την πλάτη. Η διαδρομή ήταν πάλι σκιερή, κάτω από τα πελώρια δένδρα που κυριαρχούσαν στην χλωρίδα της περιοχής.
Η ανηφόρα τελικά δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη κι έτσι δεν υπήρξαν διαμαρτυρίες από κάποιου... Μετά από μισή περίπου ώρα φτάσαμε στο μοναστήρι, όπου υπέστην ένα πρώτο shock στη θέα του το γκαζόν με το οποίο είναι στρωμένο! Είναι το μοναδικό μοναστήρι στο οποίο συμβαίνει αυτό. Τολμώ να πω (ιεροσυλία...) ότι το πράσινο δάπεδο που θύμισε γήπεδο! Πλέον του όμορφου χορταριού, ο χώρος ξεχείλιζε από άνθη, κυρίως τριανταφυλλιές, πράγματα που πρόδιδαν την ύπαρξη μοναχού με πολλές κηπουρικές γνώσεις. Βγάλαμε τις σχετικές φωτογραφίες και ανεβήκαμε στο αρχονταρίκι, όπου μας κέρασαν τα καθιερωμένα. Αμέσως μετά ο Αρχοντάρης μας άνοιξε τον ναό για να προσκυνήσουμε και εν συνεχεία, αποχωρήσαμε, αφού πρώτα καθίσαμε για λίγο στο «κιόσκι» της, έξω από την πύλη, που την σκιά εξασφάλιζε μια υπέροχη φλαμουριά, αν δεν κάνω λάθος. Μετά το ...τσιγάρο του οδηγού πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η επιστροφή μας φάνηκε ποιο εύκολη, μάλλον λόγω της ελαφρά κατηφορικής φοράς.
Ι.Μ. Φιλοθέου
