Ορθοδοξία

ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ

Βασιλεία εἰρήνης, ἡ Βασιλεία Σου Κύριε.
Στόν Οὐρανό χαρμόσυνη κοινωνία ᾿Αγγέλων
καί χοροί ἁγίων
πού τῆς δικῆς Σου ἀρετῆς καί δόξας
καθρεφτίζουν τό φῶς, τήν ἀγάπη,
τήν ὡραιότητα.

Μά καί στή γῆ μας, Βασιλεία εἰρήνης
ἡ ᾿Εκκλησία Σου, Κύριε.
Πλημμυρισμένη ἀπό τοῦ Πνεύματος τίς δωρεές·
Αἰῶνες δέεται γιά τήν εἰρήνη τῶν ψυχῶν,
τοῦ κόσμου,
γιά τήν ἑνότητα τῶν τοπικῶν ᾿Εκκλησιῶν.
Κι’ εἶναι γι’ αὐτό πού τῆς εἰρήνης τό ἄνθος
δέ μαραίνεται.

Εἰρηνοδότη Κύριε,
ρουφώντας ἀπ’ τῶν Μαρτύρων τούς κρουνούς
κι ἀπ’ τῆς ᾿Αλήθειας Σου τό γάργαρο νερό
δῶσε νά γίνει κι ἡ καρδιά μου
τῆς εἰρήνης Σου Βασίλειο ταπεινό.
Στά κύματα της πάνω ᾿Εσύ νά περπατᾶς
κι οἱ λογισμοί τότε, τά πάθη, οἱ μικρότητες
εὐθύς θά γαληνεύουν.
Κι ὅταν φυσήξει ὁ πιό ἰσχυρός βοριᾶς
κι ὅταν ξεσπάσει καταιγίδα δυνατή
τή Θεία Σου ν’ ἀκούω στά βάθη μου φωνή·
«Εἰρήνη σου», «᾿Εγώ εἰμί».
Κυρηναία

Βασιλιάς μας γεννήθηκες
Ο Βασιλιάς μας γεννήθηκ,,
για να μας δείξει τον δρόμο
το μονοπάτι που φτάνει στη ζωή
είναι στενό μα είν' το μόνο.
Πρώτος Αυτός τον περπάτησε
για να γιατρέψει τον πόνο
για να σηκώσει του κόσμου την βρώμια
μα βρήκε μίσος και φθόνο.
Παλάτια ελεφάντινα άφησε,
σε σταύλο αλόγων για να 'ρθεί,
απ' όλη τη δόξα Του άδειασε,
δούλου μορφή για να πάρει.
Σκληρό σταυρό για μας δέχτηκε,
χωρίς να ανοίξει το στόμα
αχαριστία και ξύδι και χολή
μα προσευχόταν ακόμα.
Πατέρα όλους συγχώρησε,
γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν
δώσε ζωή σ' όσους δέχονται Εμέ
αιώνια να μη πεθάνουν.
Με την καρδιά μας ευγνώμονη
γλυκιέ Ιησού Σε ευχαριστούμε.
Με δέος φόβο και ευλάβεια για Σε
μπρος στο σταυρό προσκυνούμε.

''Βάφτιση''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''


Φως διάχυτο γύρω μου,
Τα σύννεφα περνάω,
Και με ταχύτητα φωτός,
Το σύμπαν προσπερνάω.

Αχτίνες πέφτουν πάνω μου,
Τα μάτια του Θεού μου,
Είναι ο δικός μου Κύριος,
Το αφεντικό του νου μου,

Αχτίνες που με λούζουνε
Και που με χαρτώνουν,
Και την ψυχή μου τρέφουνε,
Θεία γνώση με φορτώνουν.

Βλάστηση αδιαπέραστη
Η σοφία του Θεού μου,
Σαν νέκταρ πέφτει πάνω μου
Το βλέμμα σου Ιησού μου,

Αυτό το βλέμμα ακολουθώ,
Κι αδημονώ να φθάσω,
Στις λίμνες και των δυο ματιών
Τον θησαυρό να πιάσω.

Κρύο υγρό, κρυστάλλινο,
Που μέσα του γλιστράω,
Γυμνός στα μάτια του Θεού
Και στον βυθό βουτάω.

Νεκρός μέσα σε μια στιγμή
Φαίνεται να ηττήθηκα,
Μα από το Άγιο πνεύμα ευθύς
Πάλι ξαναγεννήθηκα.

Και βγαίνοντας από το νερό
Με πήραν απ’ το χέρι,
Με παρασύραν σε χορό,
Δυο χρυσοί αγγελοι,

Σαλπίσματα μεθυστικά,
Απ’ του ουρανού τα μέρη,
Και πάνω στο κεφάλι μου
Ένα άσπρο περιστέρι,

Oi aχτίνες τώρα μέσα μου
Ζεσταίνουν την καρδιά μου,
Γεμίζουν άπλετη χαρά
Όλα τα όνειρα μου.

Με προστασία φοβερή
Οι άγγελοι με φυλάνε,
Του πνεύματος την συντριβή
Άλλο δεν την φοβάμαι.

Με όπλο μου την προσευχή
Με πίστη στην ψυχή μου,
Αρχίζei μέσα στην καρδιά
Η εν χριστώ ζωή μου,

Αυτή η ζωή που έδειξες
Στον κόσμο καθώς ήρθες,
Με τέλος βασανιστικό
Και μιαν αρχή όλο νίκες.

Αρχή του τέλους η ζωή
Που πρέπει να πεθάνεις,
Προτού πεθάνεις υλικά,
Και για να μην πεθάνεις,

Κι ο θάνατος ο εν ζωή,
Φέρνει του πνεύματος την συντριβή,
Πορεία προσπαθείας,
Ανάσταση πνευματική.

Με λάδωσαν, με μύρωσαν,
Με αγάπη με τυλίξαν,
Ταυτότητα μου δώσανε,
Και τον σταυρό μου ’δείξαν.

''Βήμματα''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Τα βήματα σου άκουσα
Βαθιά μες στο μυαλό μου,
Κι ευθύς αμέσως δάκρυσα
Γνώρισα τον θεό μου.

Βήματα αγάπης δυνατής,
Κρυστάλλινης, Αληθινής,
Που μοιάζει φάρμακο γλυκό,
Αστείρευτης χρυσοπηγής.

Όμως σαν άνθρωπος κι εγώ
Μες στις δοκιμασίες,
Καμιά φορά λιγοψυχώ
Δώσε μου ευκαιρίες.

Έσκυψες και μου έδωσες
Νερό των αθανάτων,
Και λύσεις μου παρέδωσες
Όλων των προβλημάτων.

Μου έδειξες τον δρόμο σου
Άφησες και σημάδια,
Αλήθεια ποιός θα έφευγε
Απ’ τα δικά σου χάδια;

Οδός στενή και δύσκολη
Πορεία προσπαθείας,
Ανάβαση απ το πρωί
Με συντριβή καρδίας.

Με ήλιο όμως συντροφιά
Τρέμει κανείς το κρύο;
Τα βάζει άοπλος κανείς
Μ’ ένα γερό θηρίο;

Ποιος είναι αυτός που μόνος του
Μαθαίνει να βαδίζει;
Ποιανού είναι ο θάνατος
Που αγάπη μας γεμίζει;

Όμως σαν πέφτει η συννεφιά
Κι έρχεται η δυσκολία,
Λιγοψυχώ, δεν σκέφτομαι
Την μια σου την θυσία.

Σκίρτησα απ’ τον φόβο μου
Βαθύ ΄ταν το σκοτάδι,
μα οπλίστηκα και μου έδειξες
Το ένα σου σημάδι.

Χαράματα με ξύπνησες
Εμπρός να προχωρήσω,
Παρέα με την προσευχή
Για να σε συναντήσω.

Κι όταν ολιγοψύχησα
Και έγειρα το κεφάλι,
Αμέσως ήρθες κι έγινες
Δικό μου προσκεφάλι,

Μ αγκάλιασες, με κοίταξες,
Μου πήρες το στεφάνι,
Θυσία γι’ άλλη μια φορά,
Το έχεις ξανακάνει.

''Δέησις''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''


Ω, Άχραντη Μητέρα μου,
Παρθένα Παναγιά μου,
Βοήθησε τον κόσμο σου,
Έμπα στα όνειρα μου,

Κάνε Ένδοξη Κυρία μου
Μύρο τα δάκρυα μου,
Του Υιού σου βαλ’ το θέλημα
Βαθιά μες την καρδιά μου.

Μ’ ευλάβεια προσεύχομαι
Να ’σαι πάντα κοντά μου,
Δώσε μου και κατάνυξη
Αιώνια δικιά μου.

Θυμάμαι την παλιά ζωή
Πως ήθελα να φύγω,
Μια αγκαλιά πως γύρευα
Εκεί να καταφύγω,

Κι ενώ μ’ απόγνωση έψαχνα
Για ήσυχο ακρογιάλι,
Με έφερες Μητέρα μου
Στου Υιού σου το λιμάνι,

Κι αμέσως επροσάραξα,
Έδεσα και τους κάβους,
Κατέβασα και τα πανιά,
Εδώ δεν έχει σκλάβους.

Μετά από τόση ταραχή,
Τόση ταλαιπωρία,
Βρήκα ειρήνη και χαρά
Γαληνή κι ηρεμία.

Κλαίω για την αγάπη σου
Αυτήν που δεν αξίζω,
Αυτήν που δίνεις άπλετα
Κι εγώ την χαραμίζω.

Ελέησε με Δέσποινα,
Κάνε με όργανο σου,
Ευλόγησε τον δύστυχο
Να γίνω ιδικός σου.

Στα πόδια σου προσεύχομαι
Με συντριβή μεγάλη,
Η εικόνα σου μυροβολα
Κι έχει θωριά μεγάλη.

Εικόνα ξυλοκέντητη,
Δακρύβρεχτη εικόνα,
Κάτω από το φως του καντηλιού
Μου σιγομουρμουρίζεις,
Και για αγάπη μου μιλάς
Με το δικό μου στόμα.

Την θύμηση μου
Την ξυπνάς,
Με ζέστη με τυλίγεις,
Αλήθεια φέρνεις στην καρδιά,
Το πνεύμα μου ραντίζεις,

Ρίζες αγάπης μου πετάς,
Χρυσόσκονη μου ρίχνεις,
Καρύκευμα μοναδικό
Που φέρνει ευφορία,
Άπειρη η αγάπη σου
Παρθένα μου Κυρία.

''Ανάστασις''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''


Έκρηξη ακτίνων έγινε
Και σχίστηκαν οι βράχοι,
Το μνήμα χαμογέλασε
Και χάρηκε η πλάση.

Οι φύλακες σαστίσανε,
Δεν ’ξέραν τι είχε γίνει,
Τον τάφο σαν κοιτάξανε
Άδειο να έχει μείνει.

Είδαν την πέτρα τηn βαριά
Παράμερα στην άκρη,
Και γέλαγαν οι υάκινθοι,
Οι κάμποι, και τα δάση.

Στον τάφο μέσα βρίσκονταν
Με σμύρνα κολλημένες,
Προσεχτικά σε μια γωνιά
Οι γάζες τυλιγμένες.

Ο τόπος μοσχοβόλαγε,
Πνιγόσουν απ’ τον μύρο,
Τρεις μέρες πριν ραντίσανε
Για την ταφή τον Κύριο.

Μέσα στην άγρια ερημιά
Κανείς δεν είχε φτάσει,
Αλλά το νέο έτρεξε
Σαν άτομο σε σχάση.

Άγγελοι ψέλνανε Ωσαννά,
Με σάλπιγγες υμνούσαν,
Του ενός Θεού την ύπαρξη
Και τον δοξολογούσαν,

Που νίκησε τον θάνατο,
Συνέτριψε το φίδι,
Τον δαίμονα που πονηρά
Κρυφή πληγή εγίνει.

Ως Ζωηφόρος Αρχηγός
Εξήλθε εκ του Άδη,
Και φώτισε για πάντοτε
Με μίας το σκοτάδι.

Πηγή της αναστάσεως
Τα σπάργανα του μνήματος,
Χριστέ μετά Πατρός και Πνεύματος
Πάντα πληρών ο Απερίγραπτος.

Εν τω τάφο κατήλθε o Αθάνατοs,
Να πληρωθεί το έργο των αιώνων,
Ότι υπάρχει Θεού Υιός
Του Σώζοντος το γένος των Ανθρώπων.

Τον θάνατο θανάτωσε,
Και εκ νεκρών ανέστη,
Και ανεγέρθη ωσάν Θεός
Απ’ όλα όσα υπέστη.

Και πρώτη ήρθε η Μαγδαληνή
Αυτή να προσκυνήσει,
Με προσευχή τον Κύριο
Κι ωδή να τον υμνήσει,

Και είδε τον αμπελουργό,
Αγάπη να τρυγάει,
‘Μη μου άπτου’ αναφώνησε
Και να την ευλογάει.

Στους μαθητές του έτρεξε
Έργο να ανακοινώσει,
Το χάρισμα του Πνεύματος
Του Αγίου να τους δώσει,

Συνεχιστές Του ήθελε
Στην Θέση Του να αφήσει,
Τους Δώδεκα Απόστολους
Και να τους Ευλογήσει.

Κάποιοι τον ψηλαφίσανε
Δειλά για να πειστούνε,
Θαύμα πως αντικρίζουνε
Ήθελαν για να δούνε,

Κι αφού τον προσκυνήσανε,
Κλαίγοντας, και υμνώντας,
Τον αποχαιρετήσανε
Όλοι δοξολογώντας,

Eφτανε η ώρα η τελική,
Η Ανάληψη να γίνει,
Από το έργο του Ιησού
Αυτό είχε απομείνει,

Οι ουρανοί ανοίξανε,
Τα αστέρια κατεβήκαν,
Ο ήλιος αναστέναξε,
Και τα βουνά γογγύξαν,

Σύννεφα σιγοκλαίγανε
Aπό χαρά μεγάλη,
Kαι του Χριστού την αρπαγή
Kανόνισαν με χάρη.

Άνοιξα την καρδιά μου στον Κύριο


«Μακάριος ο άνθρωπος όστις δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών.»
(Ψαλμός α΄ 1α )

Κύριέ μου,
Πόσο αλήθεια ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που άφησε σκέψη και καρδιά, όλο τον εαυτό του, στα δικά Σου χέρια. Εσύ είσαι η αγάπη. Το θέλημά Σου είναι το αγαθό, το ευάρεστο, το τέλειο. Ο ασεβής, που έχει στρέψει τα νώτα του σε Σένα, έχει αυτό-αποκλεισθεί από την αγάπη Σου, που είναι η μόνη πηγή μακαριότητας. Οι ταλαίπωροι ασεβείς, με το δικό τους θέλημα πασχίζουν να χτίσουν το δικό τους παράδεισο, μα μόνο να βουλιάζουν στη δική τους κόλαση καταφέρνουν. Αλήθεια, ο άνθρωπος που έχει μια μονάχα βουλή, τη δική Σου, που δεν ζητά παρά μόνο τη δόξα του ονόματός Σου, που «μένει εν Χριστώ Ιησού», μόνο αυτός μπορεί να είναι μακάριος.

«… Και επί καθέδρας χλευαστών δεν εκάθισεν».
( Ψαλμός α΄ 1β)

Κύριέ μου,
Πόσο Σ’ ευχαριστώ, που μου αποκάλυψες μα και με απομάκρυνες από την περιοχή των χλευαστών, δηλαδή των ανθρώπων εκείνων, που ικανοποιημένοι μόνο από τον εαυτό τους, δεν ξέρουν να αγαπούν, δεν ξέρουν να προσεύχονται για τους άλλους, δεν ξέρουν να χαίρονται και να απολαμβάνουν τα δώρα της αγάπης Σου και μόνη διέξοδο βρίσκουν στο χλευασμό, στην ειρωνεία και στην κοροϊδία. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι αυτής της κατηγορίας κοντά μας, δίπλα μας, ανάμεσά μας, μα Σου είμαι ευγνώμων, που δεν μπόρεσα ποτέ να ταιριάξω μαζί τους και με τη χάρη τη δική Σου με αξίωσες να δέχομαι τα πλάσματά Σου, όπως Εσύ ακριβώς τα έπλασες και τα δέχεσαι. Σ’ ευχαριστώ. Έτσι να με κρατήσεις μέχρι τέλους.

«Και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα».
(Ψαλμός α΄ 2)

Κύριέ μου,
Πάντοτε, όλοι οι άνθρωποι, και εγώ φυσικά, έχουν ένα στόχο, ένα σκοπό, ένα ιδανικό, που τους γεμίζει, και σ’ αυτό αποβλέπουν. Και εγώ κάποτε είχα τέτοια αντικείμενα μπροστά στα μάτια της ψυχής μου, μα τώρα όλα αυτά ξέπεσαν, μαράθηκαν, ατόνησαν και έπαυσαν να έχουν ενδιαφέρον πια για μένα. Μόνο μέσα στο Λόγο Σου, μέσα στο αιώνιο θέλημά Σου, εκεί αναπαύεται το πνεύμα μου και η ψυχή μου. Γι’ αυτό μέρα και νύχτα, αδιάκοπα μελετώ το νόμο Σου, την αιώνια βουλή Σου, και μ’ αυτή γνωρίζω τα θαυμάσιά Σου, που γεμίζουν την καρδιά μου με χαρά και αγαλλίαση. Μπροστά στον αιώνιο νόμο Σου όλα τα άλλα είναι τόσο μικρά, τιποτένια, ασήμαντα, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος σκύβαλα μπροστά στο έξοχο της γνώσεώς Σου, που μου δίνει τη μόνη ικανοποίηση.



«Και πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή».
( Ψαλμός α΄ 3)


Είναι, Θεέ μου, μια τόσο θαυμαστή μεταχείριση, ώστε μόνο που τη διαβάζω, μου δίνει τέτοια χαρά, που με κάνει να πετάω στα σύννεφα. Αυτό το «πάντα», αυτή η αμείωτη , αυτή η απεριόριστη εμπιστοσύνη, έχει τόσο απέραντη έκταση, που για να είμαι ειλικρινής με τρομάζει. Μα είμαι υποχρεωμένος να το δεχτώ, όχι στο μέτρο που η καρδιά μου μπορεί να φτάσει, μα όπως Εσύ ο Θεός μου μού το φανερώνεις, και να πιστέψω σ’ αυτό.
Να το έχω σαν οριστικό και δεδομένο, στους καθημερινούς μου συλλογισμούς. Άλλωστε, δε ζητώ κάτι δικό μου, κάτι για τον εαυτό μου, αφού για πολλούς λόγους έπαψα να ασχολούμαι μ’ αυτόν και δεν ξέρω μάλιστα και αν υπάρχει καθόλου. Αυτά που θα «πράττω» θέλω να είναι για τη δόξα τη δική Σου και ταυτόχρονα, επειδή Σε αγαπώ, θα είναι και για το δικό μου αγαθό.

«Διότι γνωρίζει ο Κύριος την οδόν των δικαίων».
(Ψαλμός α΄ 6)

Κύριέ μου,
Είναι φορές, που με πνίγει μια αίσθηση μοναξιάς και εγκατάλειψης, λες και κανένας δεν στρέφει τα μάτια του σε μένα. Μα Σ’ ευχαριστώ, γιατί καθώς βαδίζω στη μοναχική μου στράτα, νιώθω πάνω μου το γλυκό βάρος των ματιών Σου και την απαλότητα της σκιάς της δικής Σου παρουσίας. Τότε συγκινημένος ψάλλω στο όνομά Σου, γιατί στους δρόμους που άνοιξε η αγάπη Σου για να βαδίσουν οι δίκαιοί Σου πάντα συναντώ την παρουσία Σου, τα θαυμάσιά Σου. Τους άλλους δρόμους τους φοβάμαι τόσο πολύ. Εκεί υπάρχει ο κίνδυνος και η απόγνωση.
Πόσο Σ’ ευχαριστώ!

«Γλυκιά Παρθέν’ αξίωσε με
νάρθω και πάλι στο ναό σου
όπου φυσά γλυκά η αύρα
στο ρέμα στα πλατάνια μυστικά!»

«Γλυκιά Μητέρα των θλιμμένων
και στήριγμα των Χριστιανών
δος στις ψυχές των πονεμένων
λίγη δροσιά των ουρανών»

Ούτε των γιασεμιών, ούτε των ρόδων
Μπορούν οι ανασασμοί, καθώς τριγύρω
Σκορπίζονται, να φτάσουν Οδηγήτρα
Κυρά, της αγιοσύνης Σου το μύρο.
Παντάνασσα στο Θείο χαμόγελο Σου
Στην άφθαρτη πραότη, που έχεις πάρει,
Εσείσθηκε η καρδιά μου, της ζωής μου
Τινάζοντας το μόχθο και τα βάρη..

Απ'το αίμα του Σταυρού Σου
ω Χριστέ μου ξεκινούν,
κύματα θείας αγάπης
που το σύμπαν συγκλονούν.

Ω πλυμένος με το αίμα
πλησιάζω τον Θεό
και την άπειρη αγάπη
ταπεινά ευχαριστώ.

Τέτοια αγάπη δεν μπορούσα
ω ποτέ να φανταστώ,
να πεθάνει καρφωμένος
και για μένα ο Χριστός.

Ναι, καρφώθηκε στο ξύλο
για να λυτρωθώ εγώ,
κι από του Σταυρού το δρόμο
ν' ανεβώ στον ουρανό.

Ω Θεέ μου, Σε δοξάζω
που μου έδωσες Συ φως,
να γνωρίσω τι μυστήριο
κλείνει μέσα ο Σταυρός.

Απο τοτε που σε γνωρισα εγω
και εφερα στα χειλη τ'ονομα σου.
Θελω τοσο να σου πω.
ποσο πολυ Θεε μου σε αγαπω

Ακου σε με θελω αποψε να σου μιλησω
με τα χειλη να σου ψελισω
Σ'αγαπω

Απ'της αγαπη σου τη ζεστασια να κρατηθω
Συνχωρεσε με,οτι κι αν εκανα παρακαλω
Χριστε μου ποσο σ’αγαπω για σενα μοναχα ζω
Να σ’γκαλιασω εστω μονο ενα λεπτο
Γιατι πολλυ σε αγαπω

Στο σκοταδι μονος μου φοβαμαι
με την σκεψη μην μου φυγεις μακρια
Και ξαναζησω τις στιγμες που πονανε
Γιατι δεν θα αντεξω ξανα
Χριστε μου ολα εισαι εσυ και δεν φοβαμαι

Ακου με θελω αποψε να σου μιλησω
με τα χειλη να σου ψελισω
Σ'αγαπω
Απ'της αγαπη σου τη ζεστασια να κρατηθω
Συνχωρεσε με,οτι κι αν εκανα παρακαλω
Χριστε μου ποσο σ’αγαπω για σενα μοναχα ζω
Να σ’γκαλιασω εστω μονο ενα λεπτο
Γιατι πολλυ σε αγαπω