Ορθοδοξία

Εσύ στέκεσαι θλιμμένος
με το βλέμμα σου υγρό
και η σκέψη σου βαρκούλα
τσακισμένη στο γιαλό
μα το δειλινό υφαίνει
χρυσαφιά στον ουρανό.
’κου, η αύρα ψιθυρίζει
στ' αφρισμένο κυματάκι
δες τον άνθρωπο λιγάκι
τον κατά θεό πλασμένο
στην Εδέμ, τον δοξασμένο
πως κατάντησε, τί χάλι
με σκυμμένο το κεφάλι
μακριά απ' τον Θεό
προσπαθεί να ηρεμήσει
μα ο Χριστός είναι η λύση.



Δες γύρω τα ψαροπούλια
πάνω στ' άσπρα βοτσαλάκια
παιχνιδίσματα γελάκια
και στον ουρανό την Πούλια
πως ασημολαμπιρίζει
η σιωπή πως τριγυρίζει
και το γιόμα γαληνεύει
μόνο ο άνθρωπος γυρεύει
τη χαμένη του Ειρήνη
που ο Χριστός μονάχα δίνει.



Εσύ στέκεσαι θλιμμένος
ζωντανός μα πεθαμένος
στο μελί το δειλινό
μα εγώ παρακαλώ
τον Ουράνιο Πατέρα
της αγάπης τον Θεό
και το δάκρυ μου διαμάντι
στη χρυσοβαμμένη Δύση

Πριν ο Ήλιος του να σβήσει
ν' αγκαλιάσεις τον Χριστό.

Για να ξοφλησω καποιο ταμα
ξεκινησα προσκυνητης.
Ξυπολητος μαζι μου ανταμα,
Θελησες να περπατεις,
απο διπλα μου να ακολουθεις.

Κι εγω το χερι σου πηρα
δρομο παιρνω και περνω.
Βλεπω αντικρυ την αγια θυρα
και το Μοναστηρι στο βουνο...
Να σε κοιταξω ομως δε γυρνω.

Φτανοντας στην Αγια εικονα
το δακρυ τρεχει απο το ματι μου θαμπό,
διπλα με σενα, στο πλευρο μου
στον ωμο σου γερνω μητερα Παναγια ακουμπω
εγινε επιτελους το ονειρο μου

Παναγια μου σ'αγαπω

Τι με έκαμε Χριστέ μου
κι έσκυψα ευλαβικά,
όταν στάθηκες κοντά μου
και μου μίλησες γλυκά;

Ήταν ο Σταυρός
και ήταν τα καρφιά
ζωής πηγή το αίμα να κυλά.
Κι ήταν μια καρδιά
που μ' άνοιξε πλατιά
αγάπης αγκαλιά.

Τι με έκαμε Χριστέ μου
κι είπα θέλω να σωθώ?
και Σου κράτησα το χέρι
και παντού Σ' ακολουθώ;
Ήταν ο Σταυρός...

Τι με έκαμε Χριστέ μου
και Σ'αγάπησα κι εγώ
και Σε πήρα στην καρδιά μου
της ζωής μου αρχηγό;

Ήταν ο Σταυρός σου Θεέ μου

Μᾶς συμβουλεύουν στοργικά, οἱ Ἅγιοι πατέρες,
γιὰ τοῦ Θεοῦ τὸ θέλημα, τὶς πονηρὲς ἡμέρες.

Νὰ κάνομε ὑπακοή, πάντα στὸ θέλημά του,
γιὰ μᾶς ἐθυσιάστηκε, νὰ εἴμαστε κοντά Του.

Σταυρώθηκε στὸ Γολγοθᾶ, χωρὶς καμιὰν αἰτία,
γιὰ νὰ ξεπλύνει τοῦ Ἀδάμ, τὴν πρώτη ἁμαρτία.

Καὶ ἔσωσε τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του,
νὰ εἶναι στὸν παράδεισο αἰώνια μαζί του.

Ἔσωσε τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀπ᾿ τοῦ ἐχθροῦ τὰ χέρια,
καὶ ἀπὸ μαῦροι κόρακες, ἔγιναν περιστέρια.

Γι᾿ αὐτὸ νὰ ἀποφεύγομεν τὴν κάθε ἁμαρτία,
νὰ ἔχομεν φόβον Θεοῦ, κι ὄχι ἀχαριστία.

Ὁ φθονερὸς ὁ διάβολος ποὺ θέλει τὸ κακό μας,
νὰ τὸν μισοῦμε πάντοτε, εἶν᾿ φοβερὸς ἐχθρός μας.

Νὰ ἀγαποῦμεν τὸν Χριστὸν ποὺ μᾶς χαρίζει ὑγεία,
καὶ τὴν Ἁγνὴ μητέρα Του, ποὺ εἶναι ἡ Παναγία.

Προσεύχεται νυχθημερὸν πάντοτε στὸν Υἱόν της,
νὰ πάῃ στὸν Παράδεισο ὅλη ἡ ἀνθρωπότης.

Ὦ Παναγία Δέσποινα, δῶσε μας τὴν εὐχή σου,
νἄμαστε οἱ ἀνάξιοι αἰώνια μαζί σου. Ἀμήν.

''Όνειρο''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Φως πάνω στο σώμα μου
Πλανιέται ολόγυρα μου,
Αιχμάλωτο με έπιασε
Πονάει η καρδιά μου.

Ο νους μου εταράχτηκε
Τα λογικά σαλεύουν,
Κάποιοι για κάποιον ψάχνουνε..
…Εμμένανε γυρεύουν.

Είναι μορφές δυσβάσταχτες
Και μοιάζουν με την σκιά μου,
Όμως τους αναγνώρισε
Η αθάνατη καρδιά μου.

Ένας τους ήρθε μίλησε
Σα να με ξέρει χρόνια,
Μα ξέρω ότι θα ’θελε
Δικός του να ’μαι αιώνια.

Ξέρω τι θέλεις σκοτεινέ
Θέλεις την ύπαρξη μου,
Θέλεις όλο το είναι μου
Μαζί με τηn ψυχή μου,

Το φως σου δεν είναι όμοιο
Μ’ αυτό του ενός Θεού μου
Το φως σου είναι σκοτεινό
Σαν και αυτό του νου μου.

Προστάτευσε με Δέσποτα
Φύλαξε τα μυαλά μου,
Έλα και βγάλ’ τον πονηρό
Από τα όνειρα μου...

Να με ελεήσει ο Θεός
Και θάρρος να μου δώσει,
Συνέχεια να προσεύχομαι
Και να με χαρτώσει.

Κύριε δως μου δύναμη
Την προσευχή να λέω,
Αδιάλειπτα να περπατώ
Στον δρόμο τον ωραίο,

Στον δρόμο αυτόν που έστρωσες
Και μακριά απ το ψέμα,
Κρατά με υπερύμνητε
Με το δικό σου αίμα.

Οταν σου λεω Χριστε μου σ'αγαπω
δεν λεγεται η χαρα μου
γινομαι αγγελος στον ουρανο
και εσυ εισαι τα φτερα μου

Χωρις εσενα η ζωη
τιποτα δεν αξιζει
μοιαζει μ'αστερι σκοτεινο
την νυχτα δεν φωτιζει

Αγαπη είναι να αγαπας
αγαπη είναι να λιωνεις
αγαπη είναι να πονας
χωρις να μετανιωνεις

Το ξερεις οτι σ'αγαπω
μη με ρωτησεις ποσο
γιατι δεν εχω τη σωστη
απαντηση να δωσω.

Θεε μου να'ταν δυνατο
δεκα φορες να ζουσα
δεκα φορες πιο δυνατα
εσενα μονο ν'αγαπουσα.

Να ερχεσαι Χριστε μου
τις πικρες να μου περνεις,
και να μου λες ψιθυριστα
αγαπη πως μου φερνεις.

''Πάθοι''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Αιχμή καρφιού εγλύστραγε
Και έμπαινε στη σάρκα,
Κι αυτό την παραμέριζε
Σαν μες στην λίμνη βάρκα,

Σαν και αυτή που πρόθυμα
Μπαίνουν οι ερωτευμένοι,
Και βόλτες παν’ στον ουρανό
Πιασμένοι χέρι χέρι.

Καρτερικά επόναγες
Περίμενες το τέλος,
Αυτό που θα μας έβγαζε
όλους μας απ’ το έλος,

Εκείνο που μέχρι τον λαιμό
Είχαμε προχωρήσει,
Και μας τραβάει ο πονηρός
Μέχρι να μας βυθίσει.

Έλος εμείς δεν βλέπουμε
Παρά μονάχα λίμνη,
Και μπαίνουμε στα πάθη μας
Καθόμαστε στην πρύμνη,

Και ξανοιγόμαστε βαθιά
Σε απάτητα πελάγη,
Χαιρόμαστε την αλλαγή
Νομίζοντας οι πάγοι,

Δεν είναι κίνδυνος για μας
Παρά μονάχα για άλλους,
Δεν γίνονται αυτά σ’ εμάς
Τους βλέπουμε τους φάρους.

Ναυάγια δεν βλέπουμε
Μέχρι να βυθιστούμε,
Σκυλόψαρα δε νιώθουμε
Μέχρι να φαγωθούμε.

Μιλάμε σαν να βλέπουμε
Τα πάντα μας τριγύρω,
Ενώ ταυτόχρονα σχεδόν
Γυρνάμε γύρω γύρω.

Βαλτώνουμε στα πάθη μας
Ζώντας αρρωστημένα,
Μη ξέροντας την γιατρειά
Δεν πίνουμε απ’ το αίμα,

Αυτό που τρέχει άφθονο
Απ’ την πληγή της σάρκας,
Σαν λόγχισαν οι άνθρωποι
Την μια πλευρά της βάρκας.

Αίμα που έτρεξε γοργά
Στου τόπου το κρανίο,
Και υπερχείλισε του Αδάμ
Τον πτωτικό τον βίο.

Αίμα που ξεκαθάρισε
Την λύτρωση από την πτώση,
Και μοίρασε ταυτόχρονα
Της σωτηρίας γνώση,

Μοιράζοντας μόνο χαρά
Μαζί με σωτηρία,
Δίνοντας αλλεπάλληλα
Ακόμα μια ευκαιρία,

Όταν χαρίζεις έλεος
Και αιώνια βασιλεία,
Κάθε φορά στην εκκλησιά
Μετά την λειτουργία,

Την ώρα των άχραντων
Και Θειων μυστηρίων,
Η μόνη ελπίδα των πιστών
Ζωή των αιωνίων.

...Η πρόκα εβυθίστηκε
Τελείως μες στην σάρκα,
Σαν βακτηρία έπεσε
Σε Βουλιαγμένη βάρκα,

Για να πιαστούν οι ναυαγοί
Έξω να τους τραβήξεις,
Και την ψυχή τους στοργικά
Όλων να την φροντίσεις.

Παιδιῶν Χριστούγεννα


᾿Απόψε,
καθώς τά μάτια Σου θ’ ἀνοίξεις, Θεῖο Βρέφος,
στήν ἄξενη τοῦ κόσμου μας «σπηλιά»,
κι ἀναζητήσει ἡ Θεϊκή ματιά Σου
τῆς παιδεμένης γῆς μας τά παιδιά,

θαρρῶ,
σ’ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη πού θά φτάσει
Δύση -᾿Ανατολή -Νότο -Βορρᾶ,
γιά «τῶν μικρῶν» πού ἀγάπησες, θά κλάψει,
τή συμφορά!

῾Ηρῶδες νέοι στή Βηθλεέμ τοῦ κόσμου!...
῎Αλλη «νηπίων σφαγή»,
ἀνίλεα μέ δόλο θανατώνει
τήν παιδική χιλιάκριβη ψυχή!
— ῎Εξω ὁ Χριστός ἀπό τήν κάμαρά τους...
— ῎Εξω ἡ Βασιλεία Του ἀπ’ τήν καρδιά τους...
— Τῆς Τρίτης Χιλιετίας τά παιδιά τά μεγαλώνει,
ἡ ...θεά ᾿Οθόνη!

Κι ἄκου!
πέντε φυλῶν τίς Μάννες πού θρηνοῦν,
ἐδῶ τῆς πείνας, ...τοῦ «λευκοῦ θανάτου» ἐκεῖ,
τά σκέλεθρα παιδιά τους!
Τῆς ἐρημιᾶς καί τῆς ὀρφάνιας τό λυγμό, ἄκου!
Τόν τρόμο ἀπό τή βόμβα τοῦ θανάτου!...
Καθώς, ξανά πορεύεσαι στήν Αἴγυπτο,
«φυγάς» τοῦ μίσους,
τ’ ἀποδιωγμένα ἀπ’ τήν αὐλή τοῦ παιχνιδιοῦ,...
τή σπιτική φωλιά, ...θυμήσου.
Κι ἄς γίνει ὁ ἐρχομός Σου,
«ἐπί γῆς Εἰρήνη...»!
᾿Από τή φάτνη Σου ἄς κυλήσει,
ὦ «᾿Ανατολή», τό φῶς Σου,
νέα αὐγή στή σκοτεινιά τοῦ κόσμου!
Νά ξεχυθεῖ, νά γαληνέψει ἡ φρίκη!
Νά ξεδαγκώσουν τά παιδιά,
τοῦ σκοταδιοῦ οἱ λύκοι...
Μέ τῶν ᾿Αγγέλων τά δοξαστικά
νά σμίξει τῆς χαρᾶς τους τό «᾿Αλληλούια»!
Στήν κατσουφιά τοῦ ἀνθρώπου,
«Κάλαντα» γλυκά
κι ἀθῶα, γελαστά παιδιῶν τραγούδια!...

Θεῖο Βρέφος, τῆς φτωχικῆς Σπηλιᾶς,
στήν εὐσπλαχνία τῆς Θείας Σου ματιᾶς,
κλεῖσε τοῦ κόσμου ὅλου τά παιδιά.
Τή Θεϊκή Σου ἄνοιξε ἀγκαλιά
στά «βρέφη» πού ἀγάπησες...
῎Ελα, καί πές ξανά
— ᾿Αφῆστε τά παιδιά νά ’ρθοῦν σέ Μένα!...
Ποιός τά γυρίζει πίσω;!...
Τῆς Βασιλείας μου τήν Πύλη, σ’ ὅποιον
μέ παιδική ψυχή, θ’ ἀνοίξω.
Α. Αὐγερινοῦ

Παναγία μου!
Μητέρα μου πονεμένη και στοργική!
Βασίλισσά μου, που προσκυνείσαι
Από τάγματα Αγγέλων και Αρχαγγέλων
Και υμνείσαι από αναρίθμητα πλήθη πιστών Χριστιανών σου
Κλίνε, Παναγία μου, το αυτί Σου να Σου πω
Τον μυστικό πόνο της ψυχής μου.
Με βλέπεις.
Είμαι βασανισμένος άνθρωπος, αμαρτωλός
Που δεύτερος αμαρτωλός σαν και μένα άλλος, δεν υπάρχει.
Θλίβομαι, πονώ, κλαίω, σπαράζει η ψυχή μου
Που Σου το λέγω, Παναγία μου.
Το κρατώ μυστικό από τους άλλους.
Γιατί πώς να τους το πω;
Με τι λόγια, με τι κουράγιο να τους μιλήσω
Να τους παρουσιάσω την αθλιότητά μου, τις πολλές μου αμαρτίες;
Σε Σένα, Παναγία μου
Μητέρα μου γλυκειά, λέω τον πόνο
Και εκφράζω τη μεγάλη μου θλίψη.
Τα βάσανά μου είναι πολλά
Γιατί οι αμαρτίες μου είναι πολλές και μεγάλες.
Έλα, λοιπόν, Παναγία μου, λυπήσου με και βοήθησέ με.
Δώσε μου μετάνοια, δώσε μου χάρη να μετανοήσω
Να κλάψω, όπως μου πρέπει, να πέσω κάτω να ζητήσω το έλεος
Από τον Μονογενή Σου Υιό, να ειρηνεύσω, να σωθώ.
Παναγία μου, Παναγία μου, κάνε μου τούτο το μεγάλο καλό.
Σήκωσε από πάνω μου την αμαρτία και τη θλίψη, τον πόνο της ψυχής μου.
Διώξε από κοντά μου τα βάσανα και τους πειρασμούς.
Και σώσε με, γλυκειά μου Παρθένα, Μητέρα του Κυρίου και Σωτήρος μου.
Αμήν.

Παρακαλώ την Παναγιά
την πιό γλυκιά μητέρα,
πού είναι εις τους ουρανούς
για μάς η πλατυτέρα.

Που ήπιε πίκρα και χολή
κι αυτή για τον Υιόν της,
΄Οταν τον είδε στο Σταυρό
τον ίδιον τον Θεό της.

Έκλαψε και επόνεσε
για τον μονογενή της,
αθώον τον σταυρόσανε
και πήραν την ψυχή της.

Υμνούμε και γιορτόζουμε
τώρα την κοίμηση της,
μπροστά της γονατίζόμε
στην χάρη την δική της.

Αυτή που τόσο πόνεσε
και μας καταλαβαίνει,
για μάς στον Παντοδύναμο
τις προσευχές μας φέρνει.

Σ΄ ολους τους αδύναμους
να δίνει το κουράγιο,
να ξεπερνούν τους πόνους τους
να μήν γίνουν ναυάγιο.