Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού

[Αναστάσιος]

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ

Πανηγυρικά εορτάστηκε η μνήμη των Αγίων ενδόξων θεοστέπτων Βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, στην περιοχή της Νέας Μάκρης. Στον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό, που ετελέσθη στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Μάκρης, χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κύριλλος, συμπαραστατούμενος από πλειάδα κληρικών, από όλη την Μητροπολιτική μας περιφέρεια, καθώς και από άλλες Μητροπολείς. Μετά το πέρας της Ακολουθίας, πραγματοποιήθηκε η Λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος των Αγίων, στους δρόμους της Νέας Μάκρης. Ο Σεβασμιώτατος, στο κήρυγμα του, αναφέρθηκε στο πρόσωπο και την και το έργο του Αγίου Κωνσταντίνου, προτρέποντας τους παρευρισκομένους, να διαβάζουν την ιστορία και του Αγίου αλλά των χρόνων της βασιλείας του και να παίρνουν παραδείγματα προς μίμηση.


























(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php/epikair ... ropoli-mas)


Ήμουν κι εγώ εκεί. Και του χρόνου, πρώτα ο Θεός, να είμαστε καλά για να γιορτάσουμε και πάλι τους Αγίους μας. Τώρα αναμένουμε τον εορτασμό της Αγίας Μαρίνας.

[Αναστάσιος]

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

«Θερινό Πρόγραμμα «Κατασκήνωση στήν πόλη»
γιά παιδιά Δημοτικοῦ».

Στό πλαίσιο τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Γραφείου Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως διά το ἐπικείμενο Θέρος, διοργανώνεται τό πρόγραμμα: «Κατασκήνωση στήν πόλη γιά παιδιά Δημοτικοῦ» στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Κ. Κηφισιᾶς (1ης Μαΐου & Ἀραβοσιτᾶ Κ. Κηφισιά, τηλ. 210 8016585). Ἡ «κατασκήνωση» θά λάβει χώρα ἀπό 18ης ἕως καί 21 Ἰουνίου ἐ.ἔ. κατά τό συνημμένο ὡρολόγιο πρόγραμμα. Τό κόστος συμμετοχῆς ἀνέρχεται στά δέκα (10) εὐρώ για κάθε τέκνο. Αὐτονόητον τυγχάνει ὅτι θά ὑπάρχει ἔκπτωση για τέκνα προερχόμενα ἐκ τῆς ἰδίας οἰκογενείας.

Δηλώσεις Συμμετοχῆς γιά κάθε ἐνδιαφερόμενο ἕως τῆς 10ης Ἰουνίου ἐ.ἔ. στόν Ὑπεύθυνο Ἱερέα Νεότητος τῆς Ἐνορίας, ἤ στό Γραφεῖο Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἤ στό ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο neotita@imkifissias.gr.

Ἐκ τοῦ Γραφείου Νεότητος


ΩΡΟΛΟΓΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΩΣ


ΤΡΙΤΗ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019

Ὥρα Δραστηριότητα
09.00 Ἄφιξη
09.15 Προσευχή - Ἁγιογραφικό
09.30 Γυμναστική
10.00 Πρωινό
10.30 Ζωγραφική
11.30 Λογοτεχνία - Γλωσσικές Δραστηριότητες
12.30 Παιχνίδι
13.00 Ἀναχώρηση

ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019

Ὥρα Δραστηριότητα
09.00 Ἄφιξη
09.15 Προσευχή - Ἁγιογραφικό
09.30 Γυμναστική
10.00 Πρωινό
10.30 Κατασκευές
11.30 Πατριδογνωσία
12.30 Παιχνίδι
13.00 Ἀναχώρηση

ΠΕΜΠΤΗ 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019

Ὥρα Δραστηριότητα
09.00 Ἄφιξη
09.15 Προσευχή - Ἁγιογραφικό
09.30 Γυμναστική
10.00 Πρωινό
10.30 Κατασκευές - Ζωγραφική
11.30 Προβολή παιδικῆς ταινίας
12.30 Παιχνίδι
13.00 Ἀναχώρηση

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019

Ὥρα Δραστηριότητα
09.00 Ἄφιξη
09.15 Ὀπτικοακουστικό ἀφιέρωμα στόν Γέροντα Ἀθανάσιο τόν Λαυρεώτη
09.30 Γυμναστική
10.00 Πρωινό
10.30 Προσκυνηματική ἐπίσκεψη στήν Ἱερά Μονή Φανερωμένης Ροδοπόλεως
13.00 Ἐπιστροφή - Λῆξις κατασκηνώσεως


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΚΗΦΙΣΙΑΣ, ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΩΠΟΥ
«ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΝΕΟΤΗΤΟΣ»


ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: ..................................................................................................
ONOMA ΠΑΤΡΟΣ/ΚΗΔΕΜΟΝΟΣ: ..................................................................................................
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ..................................................................................................
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: ..................................................................................................
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ Δ/ΝΣΗ: ..................................................................................................
ΕΝΟΡΙΑ: ..................................................................................................
ΤΑΞΗ ΦΟΙΤΗΣΗΣ: ..................................................................................................


ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΗΛΩΣΗ

Οἱ κάτωθι ὑπογεγραμμένοι ........................................................................................

.......................................................................................................................................... ,

γονεῖς/κηδεμόνες τοῦ/τῆς ........................................................................................... , μαθητή/μαθήτριας τῆς ……... Δημοτικοῦ, δηλώνουμε ὑπευθύνως ὅτι τό τέκνο μας δέν ἀντιμετωπίζει σοβαρά θέματα ὑγείας καί γι’ αὐτό ἐπιτρέπουμε τήν συμμετοχή του στό Πρόγραμμα «Κατασκήνωση στήν πόλη γιά παιδιά Δημοτικοῦ» τοῦ Γραφείου Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.



Ἐν ………………………………. τῇ …/… / 2019



Ὁ Παραλαβών Ἱερεύς Οἱ Γονεῖς/Κηδεμ


(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php/epikair ... -stin-poli)

[Αναστάσιος]

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ



Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος

Ὅταν τὰ χελιδόνια μένουν ἀπὸ τροφὴ καὶ τὸ κρύο πλησιάζει, ξεκινοῦν τὸ ταξίδι τους γιὰ τὰ θερμὰ κλίματα. Ἐκεῖ θὰ βροῦν πολὺ ἥλιο καὶ ἀρκετὴ τροφή. Ἕνα χελιδόνι πετᾶ μπροστά, δοκιμάζει τὸν ἀέρα καὶ δείχνει τὸ δρόμο. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα χελιδόνια ἀκολουθοῦν τὴν πορεία του.

Ὅταν οἱ ψυχὲς μας μένουν ἀπὸ τροφὴ στὸν ὑλικὸ κόσμο κι ὅταν ἡ κρυάδα τοῦ θανάτου πλησιάζει, τότε τί καλὰ θὰ ἦταν νὰ ὑπῆρχε ἕνα χελιδόνι σὰν κι ἐκεῖνο, νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ τόπο θερμό, ὅπου θὰ βρίσκαμε πολλὴ πνευματικὴ ζέστη καὶ τροφή! Ὑπάρχει ἄραγε τέτοιος τόπος; Καὶ μποροῦμε ἄραγε νὰ βροῦμε τέτοιο χελιδόνι;

Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχει κανένας πού νὰ μπορεῖ νὰ δώσει ἀξιόπιστη ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτό. Μόνο ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει καὶ μάλιστα μὲ βεβαιότητα. Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει τὸ κομμάτι ἐκεῖνο τοῦ παραδείσου πού νοσταλγεῖ ἡ ψυχή μας, τώρα πού ζεῖ στὸ παγωμένο σύθαμπο τῆς ἐπίγειας ὕπαρξής μας. Γνωρίζει ἐπίσης τὸ εὐλογημένο ἐκεῖνο χελιδόνι, τὸ πρῶτο πού πετάει πρὸς τὸν τόπο τῆς νοσταλγίας, τῆς ἐπαγγελίας, πού διαλύει τὸ σκοτάδι, διαπερνᾶ μὲ τὰ δυνατὰ φτερὰ του τὴ βαριὰ ἀτμόσφαιρα ἀνάμεσα σὲ γῆ καὶ οὐρανὸ κι ἀνοίγει τὸ δρόμο γιὰ τὸ σμῆνος πού ἀκολουθεῖ. Κι ἀκόμα ἡ στρατευόμενη Ἐκκλησία στὴ γῆ θὰ σοῦ πεῖ γι’ ἀμέτρητα σμήνη χελιδονιῶν πού ἀκολούθησαν τὸ πρῶτο Χελιδόνι καὶ πέταξαν μαζί Του στὸν εὐλογημένο τόπο, ὅπου ἀφθονοῦν ὅλα τ’ ἀγαθὰ, τὸν τόπο τῆς αἰώνιας ἄνοιξης.

Θὰ ἔχεις ἀντιληφθεῖ πώς μὲ τὸ σωστικὸ αὐτὸ χελιδόνι ἐννοῶ τὸν ἀναληφθέντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ ἴδιος δὲν εἶπε πώς εἶναι ἡ Ὁδός; Δὲν εἶπε ὁ ἴδιος στοὺς ἀποστόλους, «πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν· καὶ ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω ὑμῖν τόπον, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήψομαι ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν» (Ἰωάν. ιδ’ 2, 3); Καὶ πρὶν ἀπ’αὐτὸ δὲν τοὺς εἶχε πεῖ, «κἀγώ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν» (Ἰωάν.ιβ’ 32); Ὅλ’ αὐτὰ πού ὁ ἴδιος εἶχε πεῖ, ἄρχισαν νὰ ἐκπληρώνονται λίγες βδομάδες ἀργότερα καὶ συνεχίζουν νὰ ἐκπληρώνονται μέχρι σήμερα καὶ θὰ ἐκπληρώνονται ὡς τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Αὐτὸ σημαίνει πώς ὁ Χριστός, πού ἦταν ἡ ἀρχή τῆς πρώτης δημιουργίας τοῦ κόσμου, ἔγινε ἀρχή καὶ τῆς δεύτερης δημιουργίας ἢ ἡ εὐλογημένη ἀνακαίνιση τῆς παλιᾶς.

Ἡ ἁμαρτία ἔδεσε τὰ φτερὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῶν ἀπογόνων του κι ἔτσι ἀπομακρύνθηκαν ὅλοι ἀπὸ τὸν Θεό, τοὺς τύφλωσε ὁ ἴδιος πηλὸς ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν πλαστεῖ. Ὁ Χριστός, ὁ πρῶτος Ἀδὰμ καὶ πρῶτος Ἄνθρωπος, ὁ πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ἦταν ὁ πρῶτος πού ἀναλήφθηκε μὲ πνευματικὰ φτερὰ στὸν οὐρανό, στὸ θρόνο τῆς αἰώνιας δόξας καὶ δύναμης. Βάδισε τὸ δρόμο πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ ἄνοιξε ὅλες τὶς πύλες του γιὰ τοὺς πιστοὺς πού ἔχουν ἀνοιγμένα τὰ πνευματικὰ φτερά τους, ὅπως ὁ ἀετὸς ἀνοίγει τὸ δρόμο γιὰ τὰ ἀϊτόπουλα, ὅπως τὸ χελιδόνι πού πετᾶ πρῶτο, ἐπικεφαλῆς, δείχνει στὸ σμῆνος τὸ δρόμο κι ἐκμηδενίζει τὴν ἀντίσταση τοῦ ἀέρα.

«Τὶς δώςῃ μοι πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσομαι και καταπαύσω;» (Ψαλμ. νδ’ 7), ἀναφωνεῖ θλιμμένος ὁ Ψαλμωδὸς πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί; Ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος: «ἡ καρδιά μου ἐταράχθη ἐν ἐμοί, καὶ δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐπ’ ἐμέ· φόβος καὶ τρόμος ἦλθεν ἐπ’ ἐμέ, καὶ ἐκάλυψέ με σκότος» (Ψαλμ. νδ’ 5,6). Τέτοια τρομερὴ αἴσθηση νεκρικῆς ὑπαρξιακῆς ἀγωνίας πρέπει νὰ ἐπικρατοῦσε στὶς ἐρημιὲς αὐτῆς τῆς ζωῆς, σὰν ἐφιάλτης σκοτεινὸς πού βάραινε ὅλο τὸ λογικὸ καὶ δίκαιο κόσμο πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ.

«Ποιὸς θὰ μοῦ δώσει φτερὰ γιὰ νὰ πετάξω μακριὰ ἀπ’αὐτὴ τὴ ζωή;» πρέπει νὰ ἦταν ἡ ἐρώτηση πού ἔκαναν πολλὲς εὐγενικὲς κι εὐαίσθητες ψυχές. Ἀλλά ποῦ θὰ κατευθυνθεῖς, ἁμαρτωλὴ ἀνθρώπινη ψυχή; Μπορεῖς ἀκόμα νὰ ὀνειρεύεσαι, νὰ νιώθεις τὸν τόπο τῆς θαλπωρῆς καὶ τοῦ φωτὸς ἀπ’ ὅπου ἐξορίστηκες; οἱ πύλες ἔκλεισαν πίσω σου, τὶς προσέχουν τὰ χερουβὶμ μὲ τὰ πύρινα ξίφη τους, γιὰ νὰ ἐμποδίσουν τὴν προσέγγισή σου. Ἡ ἁμαρτία κόλλησε τὰ φτερά σου, ὄχι τὰ φτερὰ τοῦ πτηνοῦ, μὰ τὰ θεϊκά, κι ἔχεις ἐγκλωβιστεῖ στὴ γῆ. Χρειάζεσαι κάποιον γιὰ νὰ σ’ ἐλευθερώσει πρῶτα ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας, νὰ σὲ καθαρίσει καὶ νὰ νὰ σὲ βοηθήσει νὰ σταθεῖς ὄρθιος. Μετὰ χρειάζεσαι κάποιον νὰ τοποθετήσει νέα φτερά, γιὰ νὰ μπορέσεις νὰ πετάξεις. Μετὰ θὰ χρειαστεῖς κάποιον ἄλλον, κάποιον πολὺ δυνατό, γιὰ τὸν ὁποῖο θὰ παραμερίσουν τὰ χερουβὶμ μὲ τὰ πύρινα ξίφη, ὥστε γιὰ χάρη Του νὰ περάσεις στὴν ἔνδοξη πατρίδα σου. Καὶ τελευταῖο, ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ κάποιον πού θὰ ζητήσει γιὰ λογαριασμό σου ἔλεος ἀπὸ τὸν Δημιουργό, ὥστε νὰ σὲ δεχτεῖ ξανὰ στὸν τόπο τῆς αἰώνιας πατρίδας.

Αὐτὸς ὁ «κάποιος» ἦταν ἄγνωστος στὸν προχριστιανικὸ κόσμο. Αὐτοαποκαλύφτηκε ὡς Κύριος καὶ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός, Υἱὸς τοῦ Ζῶντος Θεοῦ. Ἀπὸ ἀγάπη γιὰ σένα κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ, ντύθηκε ἀνθρώπινη σάρκα, φυλακίστηκε γιὰ χάρη σου, ἐπειδὴ ἤσουν φυλακισμένος, ἵδρωσε, κρύωσε, πείνασε καὶ δίψασε, δέχτηκε ἐμπτυσμούς, καρφώθηκε στὸ σταυρό, ἔμεινε στὸν τάφο τρεῖς μέρες, κατέβηκε στὸν Ἅδη γιὰ νὰ καταστρέψει μιὰ φυλακὴ χειρότερη ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, πού εἶχε προετοιμαστεῖ γιὰ σένα ὅταν ἡ ψυχή σου θὰ χωριζόταν ἀπὸ τὸ σῶμα. Καί ὅλ’ αὐτὰ γιὰ νὰ σὲ σώσει ἀπὸ ἐκεῖ πού κυλιόσουν στὴ λάσπη τῆς ἁμαρτίας, νὰ σὲ κάνει νὰ σταθεῖς ὄρθιος. Μετὰ ἀναστήθηκε «ἐκ νεκρῶν», γιὰ νὰ δώσει καὶ σὲ σένα φτερά, νὰ πετάξεις στὸν οὐρανό. Τελικὰ ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανὸ γιὰ ν’ ἀνοίξει καὶ γιὰ σένα τὸ δρόμο, νὰ σὲ ὁδηγήσει στὰ σκηνώματα τῶν ἀγγέλων.

Τώρα δὲν ἔχεις λόγο ν’ ἀναστενάζεις μὲ φόβο καὶ τρόμο, ὅπως ὁ προφητάνακτας Δαβίδ, οὔτε νὰ ἐπιθυμεῖς πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς. Τώρα ἐμφανίστηκε ὁ Ἀετός, πού ἄνοιξε τὰ φτερά Του καὶ σοῦ ἔδειξε τὸ δρόμο. Τὸ μόνο πού ἔχεις νὰ κάνεις, εἶναι ν’ ἀναπτύξεις τὰ πνευματικὰ φτερὰ πού σοῦ δόθηκαν ὅταν βαφτίστηκες στὸ ὄνομά Του καὶ νὰ ἐπιθυμήσεις μ’ ὅλη σου τὴν ψυχὴ ν’ ἀνεβεῖς ἐκεῖ ὅπου ἀναλήφθηκε ὁ Ἴδιος. Ὁ Κύριος ἔκανε τὰ ἐνενήντα ἐννιὰ ἀπὸ τὰ ἑκατὸ βήματα πού χρειάζεσαι γιὰ τὴ σωτηρία σου. Δὲν θὰ προσπαθήσεις νὰ κάνεις τὸ βῆμα πού ἀπέμεινε γιὰ νὰ ἐπιτύχεις τὴ σωτηρία σου, ὅταν μάλιστα «οὕτω γὰρ πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ὑμῖν ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Σωτῆρος ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (Β’ Πέτρ.α’ 11);

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ ἦταν τόσο ἀπρόσμενη στοὺς ἀνθρώπους, ὅσο ἦταν καὶ στοὺς ἀγγέλους ἡ ἐλευσή Του ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ κι ἡ κατὰ σάρκα γένννησή Του. Ἀλλά καὶ ποιὸ γεγονὸς στὴ ζωή Του δὲν ἀντιπροσωπεύει κάτι μοναδικὸ κι ἀπρόσμενο στὸν κόσμο; Ὅπως οἱ ἄγγελοι παρατηροῦσαν μὲ θαυμασμὸ πῶς ξεχώριζε ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὴν πρώτη δημιουργία καὶ τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν ξηρά, πῶς τοποθέτησε τὰ ἄστρα στὸν οὐράνιο θόλο καὶ πῶς δημιούργησε τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῶα ἀπὸ τὴ γῆ καὶ τελικὰ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, δίνοντάς του ψυχὴ ζῶσα, ἔτσι κι ἐμεῖς ὅλοι βλέπουμε μὲ θαυμασμὸ τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Σωτήρα μας, ἀπὸ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παναγίας Παρθένου ὡς καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του στὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Ἀπὸ μιὰ πρώτη ματιὰ ἦταν ὅλα ἀπρόσμενα, ἀναπάντεχα. Ὅταν ὅμως γίνεται φανερὸ πώς ὑπηρετοῦν τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας μας, ὅλοι οἱ λογικοὶ ἄνθρωποι πρέπει νὰ κραυγάσουν μὲ χαρὰ καὶ νὰ δοξολογήσουν τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, τὴ σοφία καὶ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος.



Δὲν μπορεῖς ν’ ἀφαιρέσεις κάποιο γεγονὸς ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴ παραμορφώσεις ὁλόκληρο τὸ ἔργο Του, ὅπως δὲν μπορεῖς νὰ κόψεις τὸ χέρι ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ τὸ πόδι του καὶ νὰ μὴ τὸν παραμορφώσεις, ἤ νὰ βγάλεις ἀπὸ τὸν οὐράνιο θόλο τὸ φεγγάρι ἤ ἕνα μέρος ἀπὸ τὰ μυριάδες ἄστρα καὶ νὰ μὴν παραμορφώσεις τὴν τάξη καὶ τὸ κάλλος τοῦ οὐρανοῦ. Γι’ αὐτὸ μὴ σκέφτεσαι πώς ἴσως «δὲν ἦταν ἀπαραίτητο ν’ ἀναληφθεῖ ὁ Κύριος». Ὅταν μερικοὶ ἀπό τούς Ἰουδαίους ἀναγκάστηκαν νὰ παραδεχτοῦν καὶ νὰ κραυγάσουν πώς «καλῶς πάντα πεποίηκε» (Μάρκ. ζ’ 37), πῶς ἐμεῖς πού βαφτιστήκαμε στὸ ὄνομά Του νὰ μὴν πιστέψουμε πώς ὅλα ὅσα ἔκανε ἦταν καλά; Ὅλα τὰ σχεδίασε καὶ τὰ ἔφτιαξε μὲ μεγάλη σοφία. Καὶ ἡ Ἀνάληψή Του ἦταν καλὰ σχεδιασμένη, μὲ πολλὴ σοφία, ὅπως ἦταν κι ἡ Ἐνσάρκωση, τὸ Βάπτισμα, ἡ Μεταμόρφωση κι ἡ Ἀνάστασή Του. «Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω» (Ἰωάν. ιστ’ 7), εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του.

Βλέπεις πώς ρυθμίζει καὶ κάνει τὰ πάντα γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἀνθρώπων; Κάθε λόγος καὶ κάθε πράξη Του ἔχουν ὡς σκοπὸ τους τὸ καλὸ ὅλων μας. Διαφορετικὰ δὲν θὰ εἶχε ἀναληφθεῖ. Ἂς μείνουμε ὅμως στὸ ἴδιο τὸ γεγονὸς τῆς Ἀνάληψης, ὅπως τὸ περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὰ δυό του ἒργα: στὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.

Εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του: «εἶπεν αὐτοῖς ὅτι οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ» (Λουκ. κδ’ 46). Ἀπὸ ποιὸν γέγραπται; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸ ἔγραψε, μέσῳ τῶν προφητῶν στὸ νόμο τοῦ Μωυσῆ, στοὺς προφῆτες καὶ στοὺς Ψαλμούς. Ὁ Κύριος ἐκτιμᾶ τὰ βιβλία αὐτά, στὸ μέτρο πού ἀναφέρονται προφητικὰ σὲ ὅσα ἐπρόκειτο νὰ τοῦ συμβοῦν. Ἐκεῖ εἶχαν γραφεῖ κι ἐκπληρώθηκαν. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἡ σκιά, ἐδῶ ἡ ζωὴ κι ἡ ἀλήθεια.

«Τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς» (Λουκ. κδ’ 45). Ἡ «διάνοιξη» τοῦ νοῦ εἶναι θαῦμα ἴσο μὲ ἀνάσταση νεκρῶν, γιατί κάτω ἀπὸ τὸ πυκνὸ πέπλο τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀνθρώπινη ἀντίληψη βρίσκεται στὸ σκοτάδι τοῦ τάφου. Διαβάζει, μὰ δὲν καταλαβαίνει, κοιτάζει, μὰ δὲ βλέπει, ἀφουγκράζεται, μὰ δὲν ἀκούει. Ποιὸς ἄνθρωπος στὴν Ἱερουσαλὴμ εἶχε δεῖ κι εἶχε διαβάσει καλύτερα ἀπό τούς Γραμματεῖς τὰ λόγια τῶν Γραφῶν; Μὰ τὰ προσέξανε τόσο λίγο! Γιατί ὁ Κύριος δὲν τράβηξε τὸν πυκνὸ πέπλο ἀπὸ τὸ νοῦ τους, ὥστε νὰ κατανοήσουν κι αὐτοὶ ὅπως οἱ ἀπόστολοι; Ἐπειδὴ οἱ ἀπόστολοι θέλησαν νὰ γίνει αὐτὸ ἐνῶ οἱ Γραμματεῖς ἀρνήθηκαν. Ἐπειδὴ οἱ Γραμματεῖς κι οἱ πρεσβύτεροι εἶπαν ὅτι «οὗτος ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτωλός ἐστι» καὶ περίμεναν τὴν εὐκαιρία γιὰ νὰ τὸν σκοτώσουν, οἱ ἀπόστολοι ὅμως εἶπαν: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις» (Ἰωάν. στ’ 68). Ὁ Θεὸς «διανοίγει τὸ νοῦ» ἐκείνων πού τὸ θέλουν χορηγεῖ τὸ ζῶν ὕδωρ σ’ αὐτοὺς πού διψᾶνε, ἀποκαλύπτεται σὲ ὅσους τὸν ἀναζητοῦν.

«Οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει…» Ἄν τὴν Ἁγία Γραφὴ τὴν εἶχαν γράψει συνηθισμένοι ἄνθρωποι, μὲ ἀνθρώπινη ἀντίληψη, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ εἶχε ἀναφερθεῖ στὰ κείμενά τους. Τὰ κείμενα τῶν προφητῶν ὅμως ἦταν ἔργα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι ὁ Θεός, πού εἶναι πιστὸς στὶς ὑποσχέσεις Του, ἔστειλε τὸ Μονογενῆ Του Υἱό γιὰ νὰ ἐκπληρώσει τὶς προφητεῖες καὶ νὰ τηρήσει τὶς ἐπαγγελίες Του. «Οὕτως ἔδει…» εἶπε Ἐκεῖνος πού βλέπει ὁλόκληρο τὸν κτιστὸ κόσμο, ἀπὸ τὴ μιὰ ἄκρη στὴν ἄλλη, ὅπως ὁ ἄνθρωπος βλέπει μιὰ γραμμένη σελίδα πού ἔχει μπροστά του. Κι ὅταν ὁ πάνσοφος λέει πώς «οὕτως ἔδει…» δὲν εἶναι καταγέλαστοι οἱ τυφλοὶ πού λένε πώς δὲν ἦταν ἀπαραίτητο νὰ γίνει ἡ Ἀνάληψή Του; Ἔπρεπε νὰ γίνει. Ὁ Κύριος ἔπρεπε νὰ πάθει στὴν ὥρα Του, νὰ χαρεῖ στὴν αἰωνιότητα. Ἔπρεπε ν’ ἀναστηθεῖ, γιὰ ν’ ἀναστηθοῦμε κι ἐμεῖς στὴν αἰώνια ζωή.

«Καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν και ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ» (Λουκ. κδ’ 47). Ὁ Μάρκος στὸ εὐαγγέλιό του ἀναφέρει τὸ ἴδιο μὲ ἄλλα λόγια: «κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Μάρκ. ιστ’ 15). Πάσῃ τῇ κτίσεισημαίνει σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος, στὴν ΙΣΤ΄ ὁμιλία του λέει: «Ὁ ἄνθρωπος ἔχει κάτι κοινὸ μὲ ὅλη τὴν κτίση. Μὲ τὴν πέτρα ἔχει τὴν ἴδια ὕπαρξη· μὲ τὸ ξύλο, τὴ ζωή· μὲ τὰ ζῶα, τὶς αἰσθήσεις· μὲ τοὺς ἀγγέλους, τὸ νοῦ… Ἔτσι μὲ τὴν ἔκφραση πάσῃ τῇ κτίσει πρέπει νὰ ἐννοήσουμε τὸν ἄνθρωπο».

Ἂν ὁ Κύριος Ἰησοῦς δὲν εἶχε πάθει καὶ δὲν εἶχε πεθάνει γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ποιὸς ἀπό μᾶς θὰ γνώριζε πώς ἡ ἁμαρτία εἶναι τέτοιο θανατηφόρο δηλητήριο; Ἂν δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ, ποιὸς ἀπό μᾶς, πού εἶχε ἀνακαλύψει πόσο φοβερὸ πράγμα εἶναι ἡ ἁμαρτία, θὰ εἶχε ἐλπίδα; Τότε ἡ μετάνοια θὰ ἦταν ἀνώφελη, ἡ συγχώρηση ἀδύνατη. Ἡ μετάνοια συνδέεται μὲ τὸ πάθος, ἡ συγχώρηση μὲ τὴν ἀνάσταση, μέσω τῆς Θείας χάρης. Μὲ τὴ μετάνοια ὁ παλιὸς ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας πεθαίνει, ὁδηγεῖται στὸν τάφο. Μὲ τὴ συγχώρηση γεννιέται ὁ νέος ἄνθρωπος, στὴν καινούργια ζωή.

Προσέξτε! Ἐδῶ εἶναι οἱ πιὸ χαρμόσυνες εἰδήσεις γιὰ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, ξεκινώντας ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα. Εἶναι ἐκεῖνα πού εἶπε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὸ δίκαιο Ἰωσὴφ μὲ τὰ λόγια τοῦ προφήτη: «Αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α’ 21). Αὐτὰ βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μὲ τὴν ἐμπειρία Ἐκείνου πού ἔπαθε καὶ τὸ δικαίωμα Αὐτοῦ πού νίκησε. Γιατί λέει ὅμως, ἀρξάμενον ἀπὸ Ἱερουσαλήμ; Γιατί στὴν Ἱερουσαλὴμ ἔγινε ἡ μέγιστη θυσία γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα, ἐπειδὴ ἐκεῖ ἔλαμψε ἀπὸ τὸν τάφο τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης. Ἂν ἡ Ἱερουσαλὴμ ἀντιπροσωπεύει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, κατὰ κάποιο μυστηριώδη τρόπο εἶναι εὐνόητο πώς ἡ μετάνοια κι ἡ ταπείνωση πρέπει νὰ ξεκινήσουν ἀπὸ τὸ νοῦ κι ἀπὸ κεῖ νὰ διαχυθοῦν σ’ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξη.

Ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ νοῦ ἔστειλε τὸ σατανᾶ στὴν κόλαση· ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ νοῦ χώρισε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα ἀπὸ τὸν Θεό, ὤθησε τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς Γραμματεῖς νὰ σκοτώσουν τὸν Χριστό. Ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ νοῦ εἶναι τὸ πιὸ πρόσφορο ἔδαφος γιὰ ν’ ἀναπτυχθεῖ ἡ ἁμαρτία ὡς τὶς μέρες μας. Ἂν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου δὲν γονατίσει μπροστὰ στὸν Χριστό, τὰ γόνατά του δὲν θὰ λυγίσουν. Ὅποιος ξεκίνησε νὰ εἰρηνέψει τὸ νοῦ του μὲ τὴ μετάνοια, ἄρχισε ἤδη νὰ θεραπεύει καὶ τὰ βαθύτερα τραύματά του.

«Ὑμεῖς δὲ ἐστε μάρτυρες τούτων» (Λουκ. κδ’ 48). Μάρτυρες σὲ τί; Μάρτυρες τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου, τῆς ἔνδοξης Ἀνάστασής Του. Μάρτυρες τῆς ἀνάγκης γιὰ μετάνοια, μάρτυρες τῆς ἀλήθειας, τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπὸ διώκτης ἄλλαξε κι ἔγινε ἀπόστολος, ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «εἰς τοῦτο γὰρ ὤφθην σοι, προχειρίσασθαί σε ὑπηρέτην καὶ μάρτυρα ὧν τε εἶδες ὧν τε ὀφθήσομαί σοι» (Πράξ. κστ’ 16). Κι ὁ ἀπόστολος Πέτρος εἶπε στὸ πρῶτο κήρυγμά του πρὸς τὸ λαὸ μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεός, οὐ πάντες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες» (Πράξ. β’ 32). Λέει ἐπίσης κι ὁ ἀπόστολος κι εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν… ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον» (Α’ Ἰωάν. α’1, 3).

Οἱ ἀπόστολοι ἦταν αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ κηρύγματος τοῦ Χριστοῦ, τῶν θαυμάτων Του κι ὅλων ἐκείνων πού ἔγιναν στὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του, ὅλων αὐτῶν στὰ ὁποῖα θεμελιώθηκε ἡ σωτηρία μας. Ἄκουσαν, εἶδαν, συμμετεῖχαν στὴν Ἀλήθεια. Ἦταν οἱ πρῶτοι πού μπῆκαν στὸ πλοῖο τῆς σωτηρίας, γιὰ νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ μπορέσουν νὰ βάλουν κι ἄλλους στὸ πλοῖο γιὰ νὰ τοὺς σώσουν. Ὁ νοῦς τους ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια κι οἱ καρδιὲς τους καθαρίστηκαν ἀπὸ τὰ πάθη. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τούς διαβεβαίωσε γι’ αὐτό: «ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν» (Ἰωάν. ιε’ 3). Κι ἦταν μάρτυρες ὄχι μόνο τῶν ἐξωτερικῶν πραγμάτων, πού μποροῦσαν νὰ δοῦν, ν’ ἀκούσουν, νὰ ἐρευνήσουν καὶ ν’ ἀγγίξουν σχετικὰ μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἦταν μάρτυρες καὶ τῆς ἐσωτερικῆς ἀναγέννησης καὶ ἀνακαίνισης τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν κάθαρση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Τὸ εὐαγγέλιο δὲν ἀνοίχτηκε μόνο μπροστὰ στὰ μάτια καὶ τ’ αὐτιά τους, ἀλλά καὶ μέσα τους, στὴν καρδιὰ καὶ τὸ νοῦ τους. Στὰ τρία χρόνια πού ἦταν μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, στὴν καρδιὰ καὶ τὸ νοῦ τους ἔγινε ὁλόκληρη ἐπανάσταση.

Ἡ ἐπανάσταση αὐτὴ συνίστατο στὴν ὀδυνηρὴ διαδικασία θανάτου τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, καὶ στὴν ἀκόμα πιὸ ὀδυνηρὴ γέννηση μέσα τους τοῦ νέου, τοῦ καινοῦ ἄνθρωπου. Πόσους νεκρικοὺς πόνους δοκίμασε ἡ ψυχὴ τους ὡσότου ἀναγεννηθοῦν, φωτιστοῦν καὶ μπορέσουν τελικὰ ν’ ἀναφωνήσουν: «ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Α’ Ἰωάν. γ’ 14); Πόσος χρόνος, πόσος κόπος, πόση ἀμφιβολία, φόβος, ἀγωνία, περιπλάνηση καὶ ἔρευνα, ὥσπου νὰ γίνουν ἀληθινοὶ καὶ πιστοὶ μάρτυρες τῶν σωματικῶν παθῶν, τοῦ θανάτου καὶ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, καθὼς καὶ τῶν δικῶν τους πνευματικῶν παθῶν, τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀνάστασής τους; Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ βέβαια οἱ ἀπόστολοι δὲν ἦταν ἀρκετὰ ὥριμοι καὶ πνευματικὰ σταθεροί.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος συνέχισε νὰ τοὺς καθοδηγεῖ σὰν παιδιὰ καὶ νὰ τοὺς ἐνθαρρύνει τὴ στιγμὴ τοῦ χωρισμοῦ μὲ τὰ λόγια: «Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανοὺς» (Ἰωάν. ιδ’ 18). Γι’ αὐτὸ κι ἔμεινε μαζί τους σαράντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του «οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι᾿ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. α’ 3). Καὶ τελικά τούς ὑποσχέθηκε νὰ τοὺς στείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, δύναμιν ἐξ ὕψους.

«᾿Εξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν».(Λουκ. κδ’ 50-51). Τί μεγαλειώδης, τί συγκινητικὴ ἀναχώρηση ἀπὸ τὴ γῆ! Ἐκεῖ στὴν ἄκρη τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, μὲ θέα τὸ λόφο ὅπου ὁ νεκρὸς Λάζαρος ἀναστήθηκε καὶ ξαναγύρισε στὴν πρόσκαιρη αὐτὴ ζωή, ὁ ἀναστημένος Κύριος ἀναλήφθηκε στὰ ἄπειρα ὕψη τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανό, ὄχι στ’ ἄστρα, μὰ πάνω ἀπ’ αὐτά. Δὲν πῆγε κοντὰ στοὺς ἀγγέλους, ἀλλά πάνω ἀπ’ αὐτούς, πάνω ἀπὸ τὶς οὐράνιες δυνάμεις, πάνω ἀπό τούς χοροὺς τῶν ἀθανάτων κι οὐράνιων ὑπάρξεων, πάνω ἀπ’ ὅλα τὰ παραδείσια ἐνδιαιτήματα τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἁγίων.

Ἀναλήφθηκε ψηλά, ἐκεῖ πού δὲν τὸν φτάνουν τὰ μάτια τῶν Χερουβίμ, στὸ θρόνο τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, στὸ μυστικὸ θυσιαστήριο τῆς Ἁγίας καὶ Ζωοποιοῦ Τριάδος. Τὰ μέτρα πού ἒχουν αὐτὰ τὰ ὕψη δὲν ὑπάρχουν στὸ δημιουργημένο κόσμο. Τὸ μόνο συγκρίσιμο μέγεθος ἴσως εἶναι τὸ βάθος ὅπου ἒριξε ἡ ὑπερηφάνεια τὸν Ἑωσφόρο, ὁ ὁποῖος ἀποστάτησε ἀπὸ τὸν Θεό. Τὸ βάθος ὅπου ὁ Ἑωσφόρος θέλει νὰ ρίξει ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς μᾶς ἔσωσε ἀπὸ τὸν ἀτέλειωτο αὐτὸ ὄλεθρο. Κι ἀντὶ γιὰ τὰ βάθη τῆς ἀβύσσου, μᾶς ἀνάστησε στὰ θεία ὕψη τοῦ οὐρανοῦ. Γιὰ δυὸ λόγους μᾶς ἀνάστησε: Πρῶτο ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ἀναστήθηκε ὡςἄνθρωπος κατὰ σάρκα, ὅπως εἴμαστε κι ἐμεῖς· καὶ δεύτερο ἐπειδὴ δὲν ἀναστήθηκε γιὰ δική Του χάρη ἀλλά γιά μᾶς, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξει τὸ δρόμο τῆς εἰρήνευσης μὲ τὸν Θεό. Ἀναλήφθηκε μὲ τὸ ἀναστημένο σῶμα Του, ἐκεῖνο πού οἱ ἄνθρωποι εἶχαν σκοτώσει κι εἶχαν θάψει στὴ γῆ. Τοὺς εὐλόγησε μὲ τὰ χέρια Του, πού ἔφεραν τὰ σημάδια ἀπὸ τὰ καρφιά.

Εὐλογημένε, πολυεύσπλαχνε Κύριε, πόσο μεγάλο εἶναι τὸ ἒλεός Σου! Ἡ ἱστορία τῆς ἔλευσής Σου στὸν κόσμο ξεκίνησε μὲ εὐλογία καὶ τελειώνει μὲ εὐλογία. Ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ἀνάγγειλε τὴν ἐλευσή Σου στὸν κόσμο, χαιρέτησε τὴν Παναγία Μητέρα Σου μὲ τὰ λόγια: «Χαῖρε, κεχαριτωμένη… εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί!» (Λουκ. α’ 28). Τώρα πού ἀποχαιρετᾶς ἐκείνους πού πίστεψαν σὲ Σένα, ἄνοιξες διάπλατα τὰ χέρια Σου καὶ τοὺς ἔδωσες τὴν εὐλογία Σου. Ὦ, ὑπερευλογημένε! Ὦ, Πηγὴ κάθε εὐλογίας! Εὐλόγησε καί μᾶς, ὅπως εὐλόγησες τοὺς ἀποστόλους Σου!

«Καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, οἳ καὶ εἶπον· ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν» (Πράξ. α’ 10-11). Οἱ δυὸ ἄνθρωποι πού ἦταν ντυμένοι ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, εἶναι δυὸ ἀπὸ τὶς ἀόρατες χορεῖες ἀγγέλων πού συνόδευσαν τὸν Κύριό τους ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, ὅπως τὸν εἶχαν συνοδεύσει νωρίτερα ἀπό τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ, ὅταν ἔγινε ἡ σύλληψή Του στὴ Ναζαρὲτ κι ἡ Γέννησή Του στὴ Βηθλεέμ. Στὴν Ἀνάληψη δυὸ ἀπ’αὐτοὺς μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἔγιναν ὁρατοὶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ δώσουν ἕνα μήνυμα στοὺς μαθητές.

Τὸ μήνυμα αὐτὸ ἦταν ζωτικῆς σημασίας γι’ αὐτούς, ἀπαραίτητο, γιὰ νὰ μὴ νιώσουν μόνοι τους κι ἐγκαταλελειμμένοι μετὰ τὴν ἀναχώρηση τοῦ Σωτήρα μας· «οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται». Αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα πού ἒστειλε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητὲς μέσω τῶν δύο ἀγγέλων Του.

Βλέπεις τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους; Ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα τῆς Ἀνάληψής Του στοὺς οὐρανούς, στὸ θρόνο τῆς δόξας τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ, δὲν ἀσχολήθηκε μὲ τὸν ἑαυτό Του ἡ μὲ τὴ δόξα Του, μετὰ τὶς ταπεινώσεις πού δέχτηκε, οὔτε ν’ ἀναπαυτεῖ μετὰ τὸ βαρὺ ἔργο πού ἒκανε ὅσο ζοῦσε στὴν ἐπίγεια ζωή, ἀλλά μὲ τοὺς μαθητές Του, πού ἔμειναν πίσω στὴ γῆ. Ἂν καὶ τοὺς εἶχε συμβουλεύσει πολὺ ὁ ἴδιος καὶ τοὺς εἶχε ἐνθαρρύνει, τοὺς στέλνει καὶ τοὺς ἀγγέλους Του γιὰ νὰ τοὺς παρηγορήσει περισσότερο καὶ νὰ τοὺς χαροποιήσει. Μ’ ὅλο πού εἶχε ὑποσχεθεῖ πώς θὰ τοὺς στείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸν Παράκλητο, ἂν καὶ τοὺς εἶχε πεῖ πώς «οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανοὺς· ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς» (Ἰωάν. ιδ’ 18), ὁ ἴδιος κάνει τώρα στὴν πράξη κάτι περισσότερο ἀπ’ ὅσα εἶχε ὑποσχεθεῖ: τοὺς φανερώνει ἀγγέλους ἀπὸ τὸν οὐρανό, τοὺς ὑπηρέτες κι ἀγγελιοφόρους Του, πρῶτον γιά νὰ τοὺς πείσει γιὰ τὴν ἐξουσία Του καὶ δεύτερον γιὰ ν’ ἀνανεώσει μὲ τὰ χείλη τῶν ἀγγέλων τὴν ὑπόσχεσή Του πώς θὰ ἔρθει πάλι κοντά τους.

«Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης», (Λουκ. κδ’ 52). Προσκύνησαν τὸν Κύριο μὲ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα τους, σὲ ἔνδειξη σεβασμοῦ καὶ ὑπακοῆς. Ἡ προσκύνησή τους σημαίνει: Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, παντοδύναμε Κύριε! Κι ἔπειτα γύρισαν ἀπὸ τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν στὴν Ἱερουσαλήμ, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ πού εἶχαν λάβει. Γύρισαν μετὰ χαρᾶς μεγάλης, ὄχι μὲ λύπη. Θὰ ἦταν λυπημένοι ἂν ὁ Κύριός τους εἶχε ἀποχωριστεῖ μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο. Ὁ ἀποχωρισμὸς αὐτὸς ὅμως γι’ αὐτοὺς ἦταν μιὰ καινούργια καὶ μεγαλειώδης ἀποκάλυψη. Δὲν εἶχε ἐξαφανιστεῖ ἀπὸ μπροστά τους μὲ κάποιο τρόπο γιὰ νὰ πάει ἀπλά κάπου. Ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ μὲ δόξα καὶ δύναμη.

Ἔτσι ἐκπληρώθηκαν κι ἐδῶ τὰ προφητικὰ λόγια Του, ὅπως εἶχαν ἐκπληρωθεῖ στὸ πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Κι ὁ νοῦς τῶν ἀποστόλων ἄνοιξε γιὰ νὰ κατανοήσουν αὐτὰ πού τοὺς εἶχε πεῖ: «Οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανόν εἰμὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὧν ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ἰωάν. γ’ 13). Κι ἄλλοτε τοὺς εἶχε πεῖ κάτι μὲ τὴ μορφὴ ἐρώτησης, τότε πού εἶχαν σκανδαλιστεῖ μὲ τὰ λόγια Του γιὰ τὸν ἄρτο πού κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανό: «Ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον;» (Ἰωάν. στ’ 62). Κι ἀλλοῦ πάλι: «Ἐξῆλθον παρὰ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον· πάλιν ἀφίημι τὸν κόσμον καὶ πορεύομαι πρὸς τὸν πατέρα» (Ἰωάν. ιστ’ 28).

Τὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας σκορπάει φόβο καὶ σύγχυση στὴν ψυχή. Τὸ φῶς τῆς γνώσης τῆς ἀλήθειας παρέχει χαρά, δημιουργεῖ δύναμη καὶ πίστη. Οἱ μαθητὲς βρίσκονταν σὲ σύγχυση καὶ φόβο ὅταν ὁ Κύριος τούς μιλοῦσε γιὰ τὸ θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ὅταν ὅμως τὸν εἶδαν ζωντανό, ἀναστημένο, εἶχαν χαρὰ μεγάλη. Οἱ μαθητὲς θὰ πρέπει νὰ ξαναβρέθηκαν σὲ σύγχυση καὶ φόβο, ὅταν ὁ Κύριος τούς μίλησε γιὰ τὴν Ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸν ἀποχωρισμό τους. Ὅταν αὐτὸ ὅμως ἔγινε μπροστὰ στὰ μάτια τους, ὅπως τὸ εἶχε προφητέψει, τότε γύρισαν μετὰ χαρᾶς μεγάλης. Ὁ φόβος τους ἐξαφανίστηκε, ἡ ἀμφιβολία τους διαλύθηκε, ἡ σύγχυση τοὺς ἐγκατέλειψε. Καὶ τὴ θέση ὅλων αὐτῶν πῆρε ἡ βεβαιότητα, μιὰ θαυμάσια καὶ ὁλοφώτεινη βεβαιότητα. Κι ἀπὸ τὴ βεβαιότητα αὐτὴ προέκυψε δύναμη καὶ χαρά. Βεβαιώθηκαν πώς ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλός τους εἶχε ἔρθει ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἀφοῦ τώρα ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανό. πώς τὸν ἔστειλε ὁ Πατέρας, ἀφοῦ τώρα γύρισε στὸν Πατέρα.

Πώς ἦταν καὶ εἶναι στὴ γῆ, ἀφοῦ ἄγγελοι τὸν συνοδεύουν καὶ κάνουν τὸ θέλημά Του. Μὲ τὴ βεβαιότητα αὐτὴ εἶχε συνδεθεῖ τώρα κι ἡ βέβαιη πίστη τους πώς θὰ ξανὰ ‘ρθει, τώρα ὅμως μὲ δόξα καὶ δύναμη, ὅπως τοὺς εἶχε πεῖ πολλὲς φορές. Κι οἱ ἄγγελοι τώρα ἐπανέλαβαν τὴν ὑπόσχεσή Του. Γι’ αὐτοὺς λοιπὸν δὲν ἔμενε τίποτ’ ἄλλο, παρὰ νὰ τηρήσουν τὶς ἐντολές Του μὲ ζῆλο καὶ θέρμη. Τοὺς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μείνουν στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ νὰ περιμένουν δύναμιν ἐξ ὕψους. Κι ἐκεῖνοι γύρισαν στὴν Ἱερουσαλὴμ μὲ μεγάλη καὶ δικαιολογημένη χαρά, ἀλλά καὶ μὲ μεγάλη πίστη πώς ἡ δύναμις ἐξ ὕψους θὰ τοὺς ἐπισκεφτεῖ.

«Καὶ ἦσαν διὰ παντὸς ἐν τῷ Ἱερῷ αἰνοῦντες χαὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεὸν» (Λουκ. κδ’ 53). Σ’ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρεται πώς συνέχισαν ὅλοι ὁμοθυμαδὸν νὰ προσκαρτεροῦν στὴν προσευχὴ (Πράξ. α’ 14). Μετὰ ἀπ’ ὅλα ὅσα εἶχαν δεῖ κι εἶχαν διδαχτεῖ, δὲν μποροῦσαν νὰ κρατήσουν τὸ νοῦ τους μακριὰ ἀπὸ τὸν Κύριο, πού ἀναλήφθηκε μπροστὰ στὰ μάτια τους, μὰ πού ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ τὸ λόγο εἶχε μπεῖ μέσα στὶς ψυχές τους. Εἶχε ἐνοικήσει στὴν καρδιά τους μὲ δύναμη καὶ δόξα, κι ἐκεῖνοι αἰνοῦσαν διαρκῶς καὶ δοξολογοῦσαν τὸν Κύριο.

Ὁ Κύριος γύρισε κοντὰ τους πολὺ πιὸ γρήγορα ἀπ’ ὅ,τι περίμεναν. Δὲν εἶχε ἔρθει ὁρατός, γιὰ νὰ τὸν δοῦν τὰ σωματικὰ μάτια, μὰ εἶχε κατοικήσει μέσα τους, εἶχε μπεῖ στὴν ψυχή τους. Μὰ δὲν εἶχε ἔρθει μόνος Του στὴν ψυχή τους, ἀλλά μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα, ἀφοῦ ὁ Κύριος εἶχε πεῖ γιὰ ὅλους ὅσοι τὸν ἀγαποῦν: «(Ἐγώ) καὶ ὁ πατήρ μου… πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα και μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσωμεν» (Ἰωάν. ιδ’ 23). Ἐκεῖνο πού ἔμενε, ἦταν νὰ ἔρθει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ νὰ κατοικήσει μέσα τους, γιὰ νὰ τοὺς κάνει τέλειους ἄντρες, στοὺς ὁποίους ἀνακαινίζεται ἡ εἰκόνα καὶ ἡ ὁμοίωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ἔπρεπε νὰ περιμένουν στὴν Ἱερουσαλήμ. Νὰ περιμένουν ὡσότου πραγματοποιηθεῖ.

Δέκα μέρες ἀργότερα κατέβηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ δύναμις ἐξ ὕψους, στὴν πρώτη αὐτὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μὴν ἐγκαταλείψει ποτὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέχρι σήμερα καὶ μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου.

Αἰνοῦμε κι εὐλογοῦμε τὸν Κύριο, γιατί μὲ τὴν Ἀνάληψή Του φώτισε τὸ νοῦ μας γιὰ νὰ δοῦμε τὸ δρόμο καὶ τὸν προορισμὸ τῆς ζωῆς μας. Αἰνοῦμε κι εὐλογοῦμε τὸν Πατέρα, πού μὲ τὴν ἀγάπη Του ἀνταποκρίνεται στὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Υἱό καὶ ἐνοικεῖ, μαζὶ μὲ τὸν Υἱό, σὲ ὅλους ἐκείνους πού ὁμολογοῦν καὶ τηροῦν τὶς ἐντολές Του. Ἔχουμε διαρκῶς τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ στὸ νοῦ μας, τοὺς αἰνοῦμε καὶ τοὺς εὐλογοῦμε ὅπως ἔκαναν οἱ ἀπόστολοι στὴν Ἱερουσαλὴμ κι ἀναμένουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸν Παράκλητο, νὰ ἔρθει καὶ σέ μᾶς. Περιμένουμε Ἐκεῖνον πού μᾶς ἐπισκιάζει ὅλους στὸ βάπτισμα, ἀλλά ἀποσύρεται ὅταν ἁμαρτάνουμε.

Εἴθε ν’ ἀνακαινιστεῖ μέσα μας ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ οὐράνιος. Εἴθε κι ἐμεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἀποστόλους νὰ αἰνοῦμε καὶ νὰ εὐλογοῦμε τὸν ἀναληφθέντα στοὺς οὐρανοὺς Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στὸν Ὁποῖο πρέπει κάθε δόξα καὶ ὕμνος, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: «Ἀναστάσεως Ἡμέρα», ἐκδ.Πέτρου Μπότση


(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php/afierom ... tou-kyriou)

[Αναστάσιος]

ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ ΜΑΣ.

«Ὀνομαστήρια Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Κυρίλλου».

Μέ πάνδημη συμμετοχή κλήρου καί λαοῦ, ἐτελέσθη σήμερα, Σάββατο 8 Ἰουνίου 2019, ὁ Ἀρχιερατικὸς Ἑσπερινός, στό Ἱερό Μητροπολιτικό Παρεκκλήσιο Προφήτου Ἠλιοὺ Ἐπισκοπείου Κηφισιᾶς, πρός τιμήν τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας. Κατά τὴν εὔσημον ἡμέραν ταύτην,ὡς γνωστόν, ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κύριλλος ἑορτάζει τὰ ὀνομαστήριά του.

Στόν Πανηγυρικό Ἑσπερινό χοροστάτησε ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου κ. Κλήμης, συγχοροστατούντων τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Βρεσθένης κ. Θεοκλήτου, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Ἐδέσσης Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ.Ἰωήλ, Ἠλιουπόλεως κ. Θεοδώρου, ἐκ τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων κ. Τιμοθέου,τοῦ Ἐπισκόπου Εὐρίπου κ. Χρυσοστόμου καθώς καί τοῦ Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ κ. Κυρίλλου. Ἔψαλλε ἡ πολυμελής βυζαντινή χορωδία «ἄδοντες καί ψάλλοντες», ὑπό τήν διεύθυνση τοῦ Πρωτ/ρου π. Σωτηρίου Ἀλεβιζάκη.Ἦταν ἐπίσης παρόντες μεταξύ ἄλλων ὁ ἐπανεκλεγείς Δήμαρχος Πεύκης-Λυκοβρύσεως κ. Ἀναστάσιος Μαυρίδης καί ὁ νεοεκλεγείς Δήμαρχος Μετεμορφώσεως κ. Εὐστράτιος Σαραούδας. Τόν θεῖο λόγο κήρυξε ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου κ. Κλήμης, ὁ ὁποῖος ἀνεφέρθη στό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ τιμωμένου Ἁγίου Ἱεράρχου Κυρίλλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας. Ὑπῆρξε πατήρ τῆς Ἐκκλησίας καί κατέστη ὁ πρῶτος δογματικός διδάσκαλός της. Εὐχήθηκε στόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας ὁ Θεός νά χαρίζει ὑγεία, δύναμη καί χάρη ὥστε νά ὀρθοτομεῖ τόν λόγο τῆς ἀληθείας καί νά εἶναι πραγματικός πατέρας καί διδάσκαλος τοῦ ποιμνίου του.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας εὐχαρίστησε τούς Ἁγίους Ἀρχιερεῖς γιά τήν παρουσία τους, τούς κληρικούς τῆς Μητροπόλεώς μας καί τῶν ἄλλων Μητροπόλεων πού ἦταν παρόντες καθώς καί τόν πιστό λαό πού κατέκλισε τόν χῶρο τοῦ Ἐπισκοπείου. Διένειμε σέ ὅλους τόν ἄρτο τῆς ἀρτοκλασίας καί ἐδέχθη τίς εὐχές ἀπό τούς παρευρεθέντας. Πλούσιο κέρασμα τέλος, προσεφέρθη σέ ὅλους ἐντός τοῦ ἐπισκοπικοῦ Μεγάρου.
























































(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php/epikair ... rxou-mas-3)

[Αναστάσιος]

Κυρίλλου του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγιοτάτης Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού, ημών δε Πατρός και Ποιμενάρχου, ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΕΤΗ!

Έτη πολλά, καλά κι ευλογημένα Σεβασμιότατε! Καλό Παράδεισο!

[Αναστάσιος]

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ;



Ἡ Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος ὥ­ρι­σε ὡς ἡ­μέ­ρα ἐ­νάρ­ξε­ως τῶν μα­θη­μά­των τῶν Κα­τη­χη­τι­κῶν Σχο­λεί­ων τήν Κυριακὴ 6ην Ὀ­κτω­βρί­ου 2019.

Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς γνωστό, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τῆς ἀνιδιοτελοῦς καὶ γνησίας ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, νοιάζεται καὶ ἐνδιαφέρεται πάντοτε γιὰ τὸν συνάνθρωπο καὶ ἀσφαλῶς γιὰ τὴν εὐαίσθητη παιδικὴ ἡλικία. Μέσα στὰ πλαίσια τῆς μέριμνας αὐτῆς, δραστηριοποιοῦνται καὶ λειτουργοῦν στὶς Ἐνορίες τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, κατηχητικὰ σχολεῖα καὶ νεανικὲς συντροφιές. Ἀναμφίβολα, τὸ κατηχητικὸ σχολεῖο ἀποτελεῖ θεσμὸ στὴν ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, διότι ἀνέθρεψε ἐπὶ σειρὰ δεκαετιῶν τὶς γενιὲς τῶν ἑλληνοπαίδων, ἐμπνέοντας τές, μὲ τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ ἦθος.

Στὶς μέρες μας εἶναι μεγάλη εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ γεγονὸς ὅτι ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει αὐτὸς ὁ ἱερὸς θεσμός. Διότι πραγματικά ἀποτελεῖ μιὰ πνευματικὴ ὄαση γιὰ τὶς νεανικὲς ψυχές, μέσα στὴν ἔρημο τῶν πόλεων· καὶ λέγοντας «ἔρημο», ἐννοοῦμε τὴν κοινωνικὴ ἀποξένωση, τὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ψυχικὴ ἐρήμωση, ποὺ ἔχει ἐπιφέρει ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς μέσα στὶς πολύβουες μεγαλουπόλεις. Διότι παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν συγκεντρωθεῖ τόσοι πολλοὶ ἄνθρωποι σ’ ἕνα περιορισμένο τόπο, εἶναι δυστυχῶς μεταξὺ τους ἀποξενωμένοι. Σχῆμα ὀξύμωρο, ποὺ ὅμως ἀποτελεῖ μία πραγματικότητα.

Ὁ πυρῆνας τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ οἰκογένεια καὶ οἱ νέοι ἄνθρωποι ἀπὸ αὐτὴν πρωτίστως λαμβάνουν τὶς βάσεις καὶ τὰ θεμέλιά τους. Τὸ κατηχητικὸ ἔργο ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη παράγοντα, ὁ ὁποῖος ἔρχεται γιὰ νὰ συνεισφέρει στὸ δύσκολο ἔργο τῆς οἰκογένειας καὶ να συμβάλλει θετικὰ στὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων. Ἡ προσφορὰ τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου στὴ νεανικὴ ἡλικία καθὼς διαπιστώθηκε μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῶν ἐτῶν εἶναι σημαντική. Τὰ ὀφέλη ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν προσφορὰ αὐτὴ στοὺς νέους, θὰ μπορούσαμε νὰ τὰ συνοψίσουμε στὰ ἑξῆς ἀκόλουθα:

- καλλιεργεῖ στὶς ψυχὲς τους τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο,

- τούς βοηθᾶ νὰ διακρίνουν τοὺς ποικίλους κινδύνους, τὶς παγίδες καὶ κακοτοπιὲς τῆς ζωῆς,

- τούς δίνει πνευματικὰ ἐφόδια, τὰ ὁποῖα θὰ φανοῦν πολύτιμα καὶ θὰ βοηθήσουν οὐσιαστικὰ στὴν ἀντιμετώπιση τῶν διαφόρων δυσκολιῶν ποὺ πρόκειται νὰ συναντήσουν στὴ ζωή τους,

- τούς καθοδηγεῖ στὸ δρόμο τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους,

- τούς διδάσκει τὸ σεβασμὸ τῶν ἀξιῶν τῆς κοινωνίας μας,

- τούς ἀποφορτίζει ἀπὸ τὴν πίεση, τὸ βάρος καὶ τὴν κούραση τῆς ἑβδομάδας,

- συντελεῖ στὴν κοινωνικοποίησή τους μέσα ἀπὸ τὸ ὁμαδικὸ πνεῦμα τῶν συνάξεων καὶ τῆς ψυχαγωγίας καὶ

- συμβάλλει στὴ διαμόρφωση μιᾶς ὑγιοῦς καὶ ὁλοκληρωμένης προσωπικότητας.

Ἄς παρακινήσουμε τὰ παιδιά μας νὰ φοιτήσουν στὰ κατηχητικά τῆς ἐνορίας μας. Ἔχουν νὰ ὠφεληθοῦν πολλά. Εἶναι γνωστὴ ἡ παλιὰ προτροπή: «Γονεῖς ποὺ ἔχετε παιδιὰ ἐὰν τὰ ἀγαπᾶτε, τὸ κατηχητικὸ σχολεῖο ποτὲ μὴν τὸ ξεχνᾶτε. Εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἀπ’ ὅλα τὰ ἀγαθά σας, γιατί αὐτὰ θὰ ὁδηγεῖ, θὰ σῴζει τὰ παιδιά σας».

Τελικά, τό Κατηχητικό θά δώσει στό παιδί σας ἕνα πανίσχυρο ὅπλο: μία ἀλάνθαστη πυξίδα γιά τή ζωή του. Γιατί τό παιδί σας θά περάσει στή ζωή του μία Ὀδύσσεια γεμάτη Σειρῆνες καί Συμπληγάδες - ἵσως μέ φτώχεια, ἵσως μέ πλοῦτο, πάντα ὅμως μέ πολλούς πειρασμούς καί παρασυρμούς.


(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php/epikair ... tou-simera)

[Αναστάσιος]

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΓΚΑ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΓΚΑ



ΑΚΙΝΔΥΝΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑ

ἤ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ;

Τό προσωπεῖο μιᾶς θρησκευτικῆς τεχνικῆς

π. Σωτήριος Ἀθανασούλιας

Ἕνα φαινόμενο, πού ἐπεκτείνεται συνεχῶς στήν ἐποχή μας καί προσλαμβάνει μεγάλες διαστάσεις, εἶναι ἡ διείσδυση τῆς λεγόμενης ἀνατολικῆς «πνευματικότητας» στίς χριστιανικές ἤ ἐκκοσμικευμένες κοινωνίες τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Ἀπό τή στιγμή πού τό ἀποκρυφιστικό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς υἱοθέτησε βασικές ἀντιλήψεις καί τεχνικές τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τοῦ Βουδισμοῦ, ὅπως ἡ μετενσάρκωση, τό κάρμα, ὁ διαλογισμός, ἡ γιόγκα κ.ἄ., καί τίς προωθεῖ σέ κάθε κατεύθυνση, τά στοιχεῖα αὐτά, ἀκόμη καί στήν Ἑλλάδα, τείνουν νά γίνουν μέρος τῆς καθημερινότητας, ἀφοῦ γίνονται ἀποδεκτά ἀπό ὅλο καί περισσότερους συνανθρώπους μας. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι, συνήθως, δέν μεταφέρονται ὅπως πραγματικά εἶναι, δηλαδή ὡς ἀντιλήψεις, τεχνικές ἤ ἀκόμη καί ὡς πράξεις λατρείας μιᾶς ἄλλης θρησκείας ριζικά ἀσύμβατης μέ τόν Χριστιανισμό, ἀλλά ἐμφανίζονται μέ κάθε εἴδους προσωπεῖα, προσαρμοσμένα στά χριστιανικά ἤ κοσμικά πρότυπα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα θρησκευτικῆς τεχνικῆς, πού ἐμφανίζεται μέ τό προσωπεῖο ἀκίνδυνης καί εὐεργετικῆς μεθόδου, εἶναι ἡ γιόγκα, μέ τήν ὁποία θά ἀσχοληθοῦμε σήμερα. Πράγματι, ἡ ἐν λόγῳ τεχνική προωθεῖται σήμερα ἀπό μέσα ἐνημερώσεως, ἐφημερίδες, περιοδικά, εἰδικά ἔντυπα, ὁμάδες, ὀργανώσεις καί μεμονωμένα πρόσωπα (γκουροῦ, δασκάλους τῆς Ἀνατολῆς), ὡς ἕνα εἶδος γυμναστικῆς, ὡς μέθοδος χαλάρωσης καί εὐεξίας κ.λπ. Γυμναστήρια καί κέντρα ὀμορφιᾶς τήν ἐντάσσουν στά προγράμματά τους, ἀγνοώντας σέ πολλές περιπτώσεις τί πραγματικά εἶναι. Εἰδικότερα, ἡ γιόγκα ἐμφανίζεται συνήθως, α) ὡς ἕνα εἶδος γυμναστικῆς, πού ὠφελεῖ τό σῶμα, ὅπως κάθε ἄλλη μέθοδος γυμναστικῆς ἤ καί ἀκόμη περισσότερο, ἀλλά ὠφελεῖ ἐξίσου καί τό «πνεῦμα», β) ὡς μία μέθοδος ἐντελῶς ἀκίνδυνη γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί εὐεργετική, τά «θετικά» ἀποτελέσματα τῆς ὁποίας κατοχυρώνονται, δῆθεν, καί ἐπιστημονικῶς, καί γ) ὡς μέθοδος, πού δέν ἔχει καμία σχέση μέ τή θρησκεία, ἄρα μπορεῖ νά τήν ἀσκεῖ ἄνετα ὁποιοσδήποτε, ἀκόμη καί ὁ συνειδητός Χριστιανός.

Γιά παράδειγμα, σέ μιά πρόχειρη ἀναζήτηση στό διαδίκτυο, διαβάζουμε σέ ἱστοσελίδες πού τήν προωθοῦν: «Ἡ γιόγκα δυναμώνει τό σῶμα, ἡρεμεῖ τό νοῦ καί εἶναι κατάλληλη γιά ὅλους, ἀκόμη καί γιά ἐκείνους πού δέν ἔχουν γυμναστεῖ ποτέ». «Θεωρεῖται ... ὁ πιό ἀποτελεσματικός τρόπος γιά νά ἀποβάλλεις τό στρές τῆς καθημερινότητας καί νά νιώσεις ἡρεμία καί γαλήνη, κάτι πού δέν παίρνεις ἀπό ἕνα πρόγραμμα ἄρσης βαρῶν». «Ἡ γιόγκα εἶναι μιά ἀρχαία ἐπιστήμη καί φιλοσοφία, πού πλέον ἀναγνωρίζεται καί ἀπό τή σύγχρονη δυτική ἰατρική». «Ἐπικεντρώνεται στήν σωματική ὑγεία καί νοητική εὐεξία». «Δέν ἔχουμε καμία σχέση μέ τή Θρησκεία, τόν Ἀποκρυφισμό ἤ μαύρη μαγεία καί ἄλλα». Ἀλλοῦ ἀπαριθμοῦνται τά «εὐεργετικά» της ἀποτελέσματα καί, λίγο - πολύ, προβάλλεται ὡς λύση ὅλων τῶν προβλημάτων: «Ἡ γιόγκα σέ κάνει πιό παραγωγικό ... αὐξάνει τήν ἐνέργειά σου ... ἐνισχύει τό μεταβολισμό σου ... σέ χαλαρώνει καί σέ βοηθᾶ νά κοιμηθεῖς καλύτερα ... ἐνισχύει τίς ἀρθρώσεις σου ... δυναμώνει τή σπονδυλική σου στήλη ... σώζει τά πόδια σου ... ἐνισχύει τό ἀνοσοποιητικό σου σύστημα ... "ἀνοίγει" τήν καρδιά σου ... μειώνει τή φλεγμονή ... χαρίζει καλή κυκλοφορία ... ἐνισχύει τή λίμπιντο ... βελτιώνει τό συντονισμό, τό χρόνο ἀντίδρασης, τή μνήμη, ἀκόμα καί τόν δείκτη νοημοσύνης ... καίει πολλές θερμίδες»! (http://www.wefit.gr/new/fitness/25-logo ... ai-antras/). Πρίν δοῦμε κατά πόσο ἰσχύουν παρόμοιοι ἰσχυρισμοί, ἄς δοῦμε τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ γιόγκα.

Τί εἶναι ἡ γιόγκα

Ὁ ὅρος «γιόγκα» στό ἰνδικό λεξιλόγιο προέρχεται ἀπό τήν σανσκριτική ρίζα jug καί σημαίνει «ζεύξη», «ἕνωση», «σύνδεση» μέ τήν ὑπέρτατη ὑπερβατική πραγματικότητα. Σημαίνει, ἐπίσης, τήν «ἀτραπό» ἤ τήν «ὁδό» γι’ αὐτή τήν ἕνωση, δηλαδή τίς τεχνικές, μέ τίς ὁποῖες ἐπιτυγχάνεται. Εἶναι φανερό, ὅτι ἡ ἕνωση ἐδῶ νοεῖται ἀποκλειστικά ἐντός τῶν περί Θεοῦ ἀντιλήψεων τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ. Κατά τήν ἀρχαία αὐτή θρησκεία, ὁ Θεός δέν εἶναι Πρόσωπο, ὅπως στή χριστιανική Παράδοση, ἀλλά μιά ἀπρόσωπη Ἐνέργεια, πού διαχέεται στό σύμπαν. Μεταξύ Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά, γιατί ὅλα τά πράγματα ἔχουν ἕνα θεῖο πυρῆνα, μιά θεϊκή οὐσία. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τόν ἄνθρωπο. Οἱ «θεοί» τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ εἶναι ὄντα, πού ἁπλῶς βρίσκονται πιό κοντά στήν ὑπέρτατη καί ἀπρόσωπη θεότητα. Σκοπός τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί κάθε ὄντος, εἶναι νά ἐπιστρέψει στή θεότητα, νά ἑνωθεῖ μέ αὐτήν, νά διαλυθεῖ μέσα σ’ αὐτήν, ὥστε νά καταργηθεῖ ἡ «δυαδικότητα» Θεοῦ καί ἀνθρώπου, νά γίνει ὁ ἄνθρωπος ἕνα μέ τόν Θεό. Κατά συνέπειαν, ἡ «ἕνωση» αὐτή ἀντιστοιχεῖ μέ ὅ,τι ὀνομάζουμε «σωτηρία» ἤ «θέωση» στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ δέ γιόγκα ἀντιστοιχεῖ ἀκριβῶς μέ τή διαδικασία, μέ τήν ὁδό πρός τή θέωση. Δηλαδή, ἡ γιόγκα δέν εἶναι μιά ἁπλῆ θρησκευτική τεχνική, ἀλλά κάτι πού βρίσκεται στόν πυρῆνα τῆς θρησκείας τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ.

Στή Δύση ἡ γιόγκα προπαγανδίζεται ὡς ἀποτελεσματική μέθοδος «γιά ὑγεία καί ὁμορφιά»

Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Ἰνδουϊσμός διακρίνεται σέ ἑκατοντάδες σχολές ἤ αἱρέσεις μέ μεγάλες διαφορές, ἀλλά καί μέ ἐχθρότητες μεταξύ τους. Ὅλες, ὡστόσο, ἀποδέχονται ὡς ἱερό κείμενο τή Μπαγκαβάτ Γκιτά («Θεῖο Τραγούδι»). Αὐτή εἶναι τό «εὐαγγέλιο» κάθε μορφῆς Ἰνδουϊσμοῦ, αὐτή μελετοῦν οἱ Ἰνδουϊστές κάθε μέρα καί αὐτή ψάλλουν στή λατρεία τοῦ Κρίσνα. Κατά τή Μπαγκαβάτ Γκιτά, ἡ γιόγκα δέν εἶναι ἀνθρώπινο εὕρημα ἤ δημιούργημα, ὅπως π.χ. ἡ ἐπιστήμη, ἀλλά «θεία» ἀποκάλυψη, δῶρο, πού ὁ «Κύριος τῆς γιόγκα», ὁ «θεός» Κρίσνα προσφέρει στόν κόσμο: «Στόν κόσμο αὐτόν ἀπό παλιά ἕνας διπλός δρόμος φανερώθηκε ἀπό μένα, ὤ ἀναμάρτητε. Τοῦ Γνιάνα γιόγκα γιά τούς ἀνθρώπους τῆς συλλογῆς καί τοῦ Κάμμα γιόγκα γιά τούς ἀνθρώπους τῆς δράσης» (3,33 κ.ἄ.). Ἡ γιόγκα εἶναι ἡ μορφή λατρείας, μέ τήν ὁποία ὁ «θεός» θέλει νά λατρεύεται: «Οἱ μεγάλες ψυχές ... Ἐμένα λατρεύουν ... πάντα δοξάζοντάς με καί ἀγωνιζόμενοι μέ ἀποφασιστικότητα προσκυνώντάς με, μέ λατρεύουν μέ ἀφοσίωση πάντα σέ γιόγκα» (9, 13-14).



Κατά τόν διακεκριμένο Θρησκειολόγο καί Καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας Ἀναστάσιο, ὁ τελικός σκοπός τῆς γιόγκα, δηλ. ὁ «φωτισμός» ἤ ἡ «ἕνωση», ἐπιτυγχάνεται σέ διάφορα στάδια τεχνικῶν, τά κυριώτερα τῶν ὁποίων εἶναι:

«α) Ἡ αὐτοσυγκράτηση (yama): συμ­μόρφωση πρός ὁρισμένες ἐπιταγές, ὅπως εἶναι ἀποφυγή γενετησίων σχέσε­ων, κλοπῆς, φιλαργυρίας.

β) Ἡ αὐτοκαλλιέργεια (niyama): ἐπιδίωξη ἀταραξίας, καθαριότητος, συ­νέπειας στήν ἄσκηση κ.τ.λ.

Ὕστερα ἀπό αὐτά τά δύο στάδια ὁ ἀσκούμενος μυεῖται καί παίρνει ἀπό τόν δάσκαλό του (γκουροῦ), ἕνα νέο ὄνομα καί μιά τελετουργική φράση (μάντρα), τήν ὅποια ὀφείλει νά ἐπαναλαμβάνει ἐπίμονα, γιά νά ἐπιταχυνθεῖ ἡ πορεία του πρός τή λύτρωση.

γ) Ὁ ἔλεγχος τοῦ σώματος (asana): μέ εἰδικές στάσεις τοῦ σώματος ἐπιδιώκεται ἡ ἐπιβολή πάνω στίς ζωτικές ἐνέρ­γειες τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισμοῦ.

δ) Ἡ ρύθμιση της ἀναπνοῆς (Pranayma): μέ τήν ἐφαρμογή τῶν ἀσκήσεων αὐτῶν ὁ ἀναπνευστικός ρυθμός ἐπιβραδύνεται, τό σῶμα καί ὁ νοῦς ἠρεμοῦν καί ὁλόκληρη ἡ νοητική δύναμη τοῦ ἀνθρώπου προετοιμάζεται γιά τά τελικά στάδια τῆς γιόγκα,

ε) Ἡ συγκράτηση τῶν αἰσθήσεων (pratyahar): μέ τήν παρατεταμένη ἐνατένιση ἑνός ἀντικείμενου, ὁ «γιόγκι» (δηλαδή ὁ ἀσκούμενος στή γιόγκα), ἐπιδιώκει νά ἐπιβληθεῖ πάνω στίς αἰσθήσεις του.

στ) Ἡ συγκέντρωση τῆς προσοχῆς (dharana): ἡ καθήλωση αὐτή τοῦ νοῦ ἀποβλέπει στή δημιουργία ἑνός μονωτι­κοῦ φραγμοῦ ἀπό τά γύρω φαινόμενα καί τίς ἐσωτερικές φαντασίες. Γιά νά τό πετύχει ἡ ἰνδουϊστική παράδοση ἔχει διαμορφώσει διάφορες τεχνικές, στίς ὁποῖες δεσπόζουν ἡ ἐπανάληψη τῆς ἰνδουϊστικῆς ἱερῆς συλλαβῆς «Ὤμ», σιωπηλά ἤ μέ μακρόσυρτο ψαλμικό ρυθ­μό, ἡ ἐνατένιση ἰδιότυπων σχημάτων κ.ἄ. Τά ἑπόμενα δύο τελευταῖα στάδια ὁδηγοῦν στόν τελικό σκοπό τῆς γιόγκα, πού εἶναι:

ζ) Ὁ στοχασμός, ἡ ἐνατένιση καί ἡ θε­ωρία (dhyana).

η) Ὁ φωτισμός, ἡ ἀπελευθέρωση (samadhi) ... ὁ γιόγκι καταλήγει σέ μιά κατάσταση ὑπερβάσεως καί αὐτῆς ἀκό­μη τῆς συνειδητότητος. Δέν ἀντιλαμβάνεται οὔτε χρῶμα, οὔτε ὀσμή, οὔτε ἦχο, οὔτε ἁφή, οὔτε τόν ἑαυτό του, οὔτε κανέναν ἄλλο. Τό πνεῦμά του «ἐλευθερώ­νεται» σύμφωνα μέ τήν ἔκφραση τῶν μυημένων ἀπό τή μνήμη καί τή λήθη. Αὐτό θεωρεῖται ἐπίγνωση, φωτισμός» (Ὄψεις Ἰνδουϊσμοῦ - Βουδισμοῦ, Ἀθήνα 1985, σ. 83-85).

Βέβαια, ὑπάρχουν διάφορες μορφές γιόγκα. Οἱ πιό γνωστές εἶναι ἡ Χάθα γιόγκα καί ἡ Ράτζα γιόγκα. Στήν ποικιλία τῶν μορφῶν στεγάζονται ἐντελῶς διαφορετικές ἀντιλήψεις καί πρακτικές, ἀπό τόν ἄκρατο «ἀσκητισμό», ὡς τόν πιό ἀπίθανο ὀργιαστικό ἐρωτισμό (Τάντρα καί Κουνταλίνι γιόγκα). Σέ κάθε περίπτωση ἀπαραίτητη εἶναι ἡ ὕπαρξη τοῦ κατάλληλου ὁδηγοῦ, τοῦ φωτισμένου δασκάλου, τοῦ γκουροῦ. Οἱ μαθητές τοῦ ὀφείλουν ἀπόλυτη ἀφοσίωση καί ἀπόλυτη ὑποταγή. Αὐτός μόνο γνωρίζει τήν ὁδό πρός τή λύτρωση. Βέβαια, μεταξύ τῶν μαθητῶν ὑπάρχουν τάξεις καί διαβαθμίσεις. Γιά παράδειγμα, στήν κίνηση τοῦ γνωστοῦ γκουροῦ Σατυανάντα στήν κατώτερη βαθμίδα βρίσκονται οἱ «Κάρμα Σανυάσιν», πού ζοῦν γιά νά ἐκπληρώσουν τό κάρμα τους καί νά προχωρήσουν στό ἀνώτερο μονοπάτι τῆς «Σαννυάσα». Ὁ «Σαντάκα Σαννυάσιν» μπαίνει στήν ἄμεση ὑποταγή τοῦ γκουροῦ, ἀκόμη κι ἄν αὐτός ἐμφανίζεται σάν τύραννος. Ὁ «Σαννυάσιν μαθητής» βαδίζει τόν δρόμο τῆς «ἀνώτερης κατανόησης τοῦ νοῦ» καί βρίσκεται στήν ἀπόλυτη ὑποταγή τοῦ γκουροῦ. Στήν ἀνώτερη βαθμίδα βρίσκεται ὁ «ταντρικός μαθητής», πού ἐκτελεῖ τυφλά τίς ἐντολές τοῦ γκουροῦ (Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», Ἀθῆναι 1993, σ. 173). Κατά τόν γκουροῦ Σατυανάντα, «ἡ Κουνταλίνι γιόγκα εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ αὔριο. Ἄν φοβᾶστε νά ξυπνήσετε τήν Κουνταλίνι σας, θά τό προσπαθήσει ἡ ἑπόμενη γενιά, καί ἄν ἀποτύχει τότε θά προσπαθήσει ἡ ἑπομένη. Σέ ἕνα ἑκατομμύριο χρόνια ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι κύριοι τῆς Κουνταλίνι»! (ὅ.π., σ. 175).

Ἀπό τά παραπάνω προκύπτει σαφῶς, ὅτι δέν ἰσχύουν οἱ ἰσχυρισμοί ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι κάτι ἄσχετο μέ τή θρησκεία. Ἀντίθετα, προκύπτει ὅτι εἶναι μιά θρησκευτική τεχνική, μιά πράξη λατρείας τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τῶν παραφυάδων του. Μήπως, ὅμως, μποροῦν νά διαχωριστοῦν τά θρησκευτικά ἀπό τά «εὐεργετικά» στοιχεῖα καί νά ἀσκεῖται ἡ γιόγκα μόνο γιά τά «εὐεργετικά» της ἀποτελέσματα; Κάτι τέτοιο θά ἰσοδυναμοῦσε μέ τό νά κάνει ἕνας πιστός τοῦ Ἰσλάμ κάθε πρωΐ καί γιά ἀρκετή ὥρα μετάνοιες μπροστά σέ μιά μεγάλη εἰκόνα τῆς Παναγίας, λέγοντας τήν εὐχή «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς» καί κάνοντας τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, καί νά ἰσχυρίζεται ταυτόχρονα ὅτι αὐτά τά κάνει γιά τήν πρωϊνή του γυμναστική, ὅτι κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ γιά νά γυμνάζονται τά δάκτυλά του καί ὅτι παρά ταῦτα παραμένει πιστός μουσουλμάνος! Ἄς δοῦμε, ὅμως, ἄν ἡ γιόγκα ἔχει ὄντως εὐεργετικά ἀποτελέσματα.

Πόσο ἀκίνδυνη εἶναι ἡ γιόγκα

Ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, ὅσοι μεταφέρουν τή γιόγκα στή Δύση, τήν προβάλλουν ὡς μέθοδο εὐεργετική γιά τό σῶμα καί τό «πνεῦμα», ἰσχυριζόμενοι ὅτι τά θετικά της ἀποτελέσματα κατοχυρώνονται δῆθεν καί ἐπιστημονικῶς. Ὅμως, αὐτά ἀποτελοῦν γενικές καί ἀόριστες διακηρύξεις τῶν ὀπαδῶν της. Δέν ἀποδεικνύονται, δέν προκύπτουν ἀπό ἔγκυρες ἔρευνες καί στατιστικές καί σέ καμία σοβαρή πανεπιστημιακή σχολή δέν διδάσκεται ἐπιστημονικῶς ἡ γιόγκα, παρά τίς προσπάθειες νά διεισδύσει σέ ὅλους τούς χώρους. Τό ὅτι ἕνας γυμναστής, κατόχος πανεπιστημιακοῦ πτυχίου, ἤ ἕνας φυσιοθεραπευτής, τήν ἐντάσσει στό πρόγραμμά του δέν ἀποτελεῖ, προφανῶς, ἐπιστημονική κατοχύρωση τῆς γιόγκα, ὅπως τό ὅτι ἕνας γιατρός ἀσκεῖ παράλληλα τήν Ὁμοιοπαθητική δέν ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι ἐπιστήμη.

Τό σημαντικότερο εἶναι, ὅτι οἱ ἰσχυρισμοί πώς ἡ γιόγκα εἶναι μιά καλή γυμναστική ἤ μιά ἀποτελεσματική μέθοδος «γιά ὑγεία καί ὁμορφιά», ἀπορρίπτονται ἀπό τούς ἴδιους τούς αὐθεντικούς δασκάλους της, τούς Ἰνδούς γκουρού. Ἔτσι, ὁ γκουρού Σατυανάντα ἀπευθύνει τήν ἑξῆς ἔκκληση: «Θερμά σᾶς παρακαλῶ ὅλους τούς ὁμιλητές καί ὅλους αὐτούς οἱ ὁποῖοι τήν ἐξασκοῦν νά μήν ὑποβιβάζουν τήν γιόγκα κάτω τοῦ ἀληθινοῦ σκοποῦ της. Ἐάν θέλεις νά κάνεις γιόγκα μόνον γιά τήν ὀμορφιά σου, ὑπάρχουν γι’ αὐτό τό σκοπό τά κέντρα ὀμορφιᾶς. Παρακαλῶ πήγαινε σ’ αὐτά καί μήν ἔρχεσαι στά κέντρα τῆς γιόγκα. Ἐάν θέλεις ἐπίσης νά φορμάρεις τό σῶμα σου, ὑπάρχουν τά κέντρα φυσιοθεραπευτικῆς ἀγωγῆς καθώς καί ἄλλα παρόμοια μέρη γιά νά πᾶς. Πήγαινε λοιπόν ἐκεῖ. Γιατί στά κέντρα τῆς γιόγκα θά πρέπει μόνον ὁ σκοπός τῆς ἀνάπτυξης τῆς συνειδητότητός σου νά σέ φέρνει» (Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, ὅ.π., σ. 169-170).

Ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος ἀναφέρει τό χαρακτηριστικό περιστατικό τοῦ F.W. Haack, ὁ ὁποῖος ἐπισκέφθηκε τόν ναό τῆς γιόγκα στό Γκόρακ Νάτ καί ρώτησε τόν ἐκεῖ «ἡγούμενο»: «Σουαμίζι τί λές γιά τήν ἄποψη πώς ἡ γιόγκα εἶναι εὐεργετική γιά τή σωματική ὑγεία;». Ὁ γκουρού γέλασε μέ τήν καρδιά του καί ἀπάντησε: «Νεαρέ φίλε, εἶναι χαρακτηριστικό γιά τούς ἀνθρώπους τῆς Δύσης νά ἀναζητοῦν παντοῦ κάποιο κέρδος». Τότε πῆρε σοβαρό ὕφος, ἔβαλε τό χέρι του στόν ὦμο τοῦ Haack καί πρόσθεσε: «Νεαρέ φίλε, ἡ γιόγκα εἶναι ἡ τέχνη τοῦ νά πεθάνει κανείς, ὄχι τοῦ νά ζήσει»! (ὅ.π., σ. 176).

Κάποιες μορφές γιόγκα ὁδηγοῦν σέ πολύ ἐπικίνδυνους χώρους γιά τή σωματική ὑγεία, ἀκόμη καί σέ ἀπειλή γιά τήν ἴδια τή ζωή. Ὁ γκουρού Σατυανάντα δέν φαίνεται νά συμμερίζεται καθόλου τήν ἄποψη ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι μιά ἀκίνδυνη μέθοδος, πού μόνο καλό μπορεῖ νά προσφέρει. «Μπορεῖ νά συμβεῖ ἕνα ἀτύχημα», ἐπισημαίνει. «Ἀλλά τά πάντα εἶναι ρίσκο. Ἡ ζωή εἶναι ἕνα μεγάλο ρίσκο, καί ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νά εἶναι ἕνας ριψικίνδυνος πολεμιστής». «Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά μπορεῖ νά τρελαθεῖς καί νά περάσεις τά ὑπόλοιπα χρόνια σου σέ ἕνα ψυχιατρεῖο. Δυστυχῶς αὐτό ἔχει συμβεῖ σέ μερικούς ἀνθρώπους πού ἀκολουθοῦν πρακτικές γιόγκα χωρίς καθοδήγηση». Πρός ἀποφυγήν τέτοιων κινδύνων συνιστᾶ ἀκραῖες ταντρικές τεχνικές, ὅπως τό νά πίνει κάποιος τά οὖρα του! (ὅ.π., σ. 173-174).

Ὁ ἔσχατος σκοπός τῆς γιόγκα συνιστᾶ ὁ ἴδιος σοβαρό κίνδυνο γιά κάθε σκεπτόμενο ἄνθρωπο. Ὄντως, στά τελικά στάδια ὁ γιόγκι «δέν ἀντιλαμβάνεται οὔτε χρῶμα, οὔτε ὀσμή, οὔτε ἦχο, οὔτε ἁφή, οὔτε τόν ἑαυτό του, οὔτε κανέναν ἄλλο». Προφανῶς, ἡ κατάσταση αὐτή ἰσοδυναμεῖ μέ τή μετατροπή τοῦ ἀνθρώπου σέ φυτό! Ὁ «Μραχμανίστα Γκουρού», κατά τόν Σατυανάντα, «εἶναι τό ἀποκορύφωμα ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς πνευματικῆς ἐξέλιξης». «Δέν ἔχει ἐπίγνωση γιά ζητήματα πού ἀφοροῦν τό σῶμα ... ζεῖ σέ ἀπόλυτη σιωπή, ἐξωτερική καί ἐσωτερική. Συχνά δέν ἔχει ἐπίγνωση τῶν μαθητῶν πού τόν περιτριγυρίζουν. Κατά καιρούς μπορεῖ νά προφέρει λέξεις πού εἶναι ἀσυνάρτητες». Οἱ εὑρισκόμενοι σ’ αὐτό τό ἐπίπεδο «μπορεῖ νά χάσουν ἐντελῶς τήν ἐπίγνωση τοῦ σώματος καί νά πάψουν νά τρῶνε, παρ’ ὅλο πού τούς προσφέρουν τροφές. Μετά ἀπό αὐτό, δέν μποροῦν νά ζήσουν γιά περισσότερο ἀπό δέκα ἤ δώδεκα μέρες καί σύντομα ἐγκαταλείπουν αὐτή τή θνητή μορφή» (ὅ.π., σ. 175). Νά γιατί ἡ γιόγκα δέν προσφέρει ὑγεία καί εὐεξία, ἀλλά ὁδηγεῖ στήν ἐξουδετέρωση τοῦ σώματος, ὅπως καί ὁλόκληρης τῆς προσωπικότητος τοῦ ἀνθρώπου! Νά γιατί «ἡ γιόγκα εἶναι ἡ τέχνη τοῦ νά πεθάνει κανείς, ὄχι τοῦ νά ζήσει»!

Ἡ γιόγκα στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἡ Ἐκκλησία μας σέβεται ἀπόλυτα τό δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου νά προσχωρήσει στόν Ἰνδουϊσμό καί σέ κάθε ἄλλη θρησκεία. Δέν ἀνέχεται, ὅμως, τό γεγονός νά ὁδηγεῖται κάποιος ἐκεῖ χωρίς νά τό θέλει, χωρίς νά τό ἔχει ἐπιλέξει καί χωρίς νά εἶχε τήν πρόθεση νά τό κάνει. Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει μέ τή γιόγκα. Ἡ ἄσκησή της ὁδηγεῖ στή σταδιακή ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί στή σταδιακή ἐξοικείωση μέ τίς ἀρχές τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ μέχρι τήν πλήρη ἔνταξη στίς τάξεις του. Πολλοί ἀκολούθησαν τή γιόγκα, ἐπειδή τούς προσφέρθηκε ὡς τέχνη ζωῆς. Κατέληξαν, ὅμως, νά γίνουν Ἰνδουϊστές καί νά ζοῦν σέ κοινόβια («ἀσράμ») γνωστῶν γκουρού στήν Ἰνδία ἤ σέ ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου.

Εἰδικότερα, μέ τήν ἄσκηση τῆς γιόγκα ἐξασθενεῖ ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίληψη ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πρόσωπο (ἀκριβέστερα, ὅτι εἶναι τρία Πρόσωπα), μέ τό Ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά σχετίζεται καί νά διαλέγεται ὡς ἕτερος. Ἐξασθενεῖ ἡ αἴσθηση τῆς τεράστιας διαφορᾶς μεταξύ τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ καί τοῦ κτιστοῦ κόσμου καί ἀνθρώπου, μπροστά στήν ὁλιστική καί πανθεΐζουσα ἀντίληψη τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν ὅτι «ὅλα εἶναι ἕνα», ὅλα ἔχουν θεϊκή οὐσία, ὅλα εἶναι ἐπί μέρους μορφές καί ἐκδηλώσεις μιᾶς ἀπρόσωπης θεότητας.

Τό ἴδιο τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό κέντρο τῆς πίστεώς μας, σταδιακά σχετικοποιεῖται. Ὁ Χριστός παύει πλέον νά θεωρεῖται ὡς μόνος Ἅγιος, μόνος Κύριος, μόνος Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Τό πολύ θεωρεῖται ἕνας φωτισμένος δάσκαλος, ἕνας γκουρού, ὅπως πολλοί ἄλλοι, ἤ μιά κατάσταση στήν ὁποία ὁ καθένας μπορεῖ νά φθάσει ἤ ἀκόμη καί νά τήν ξεπεράσει!

Ἡ σωτηρία, τέλος, δέν προέρχεται ἀπό τόν Χριστό, οὔτε προσφέρεται ἔξωθεν, κατά τό θρησκευτικό ὑπόβαθρο τῆς γιόγκα, ἀλλά ἔρχεται ἀπό μᾶς τούς ἴδιους, πηγάζει ἀπό μέσα μας, ἀρκεῖ νά ἐφαρμόσουμε κάποιες τεχνικές. Αὐτές δέν ἔχουν σκοπό νά θεραπεύσουν τήν ἐνοικοῦσα στό σῶμα ἁμαρτία, ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη ἄσκηση, ἀλλά νά ἐξουδετερώσουν τό ἴδιο τό σῶμα. Σωτηρία δέν εἶναι ἡ διάσωση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ὅπως στούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, πού διατηροῦν ὅλα τά προσωπικά τους γνωρίσματα, ψυχικά καί σωματικά, ἀλλά ἡ ἐξαφάνιση καί ἡ διάλυσή του μέσα στήν ἀπρόσωπη θεότητα. Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ ἀντιστρέφεται πλήρως! Συμπερασματικά, γιά τόν Χριστιανό ἡ γιόγκα εἶναι ἡ μέθοδος γιά νά χάσει ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει: τήν πίστη του στόν Χριστό.


(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php/epikair ... i-i-giogka)

[Αναστάσιος]

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΑΡΑ ΚΗΦΙΣΙΑΣ.

Το πρόγραμμα ΕΔΩ.


(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php/epikair ... a-kifisias)

[Αναστάσιος]

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ.

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ετελέσθη την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019, στον Ι. Ν. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κεφαλαρίου, στην οποία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κύριλλος. Μετά την Θεία Λειτουργία, πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου ήρωος Μακεδονομάχου Παύλου Μελά. Κατόπιν ετελέσθη τρισάγιο στον αδριάντα του Παύλου Μελά, που υπάρχει στην πλατεία Κεφαλαρίου και πραγματοποιήθηκε κατάθεση στεφάνων από τον Μητροπολίτη και άλλους φορείς. Το παρών έδωσαν ο Δήμος Κηφισίας, διάφοροι Σύλλογοι καθώς και εκπρόσωπος του Δήμου Θεσσαλονίκης.
























(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php/epikair ... avlou-mela)

[Αναστάσιος]

Ο ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ.



τοῦ Ἰωάννου Ἐλ. Σιδηρᾶ Θεολόγου-Ἱστορικοῦ-Νομικοῦ


Ὁ Μακεδονομάχος Παῦλος Μελᾶς ὑπῆρξε ὄντως τὸ «ἱερὸν σφάγιον» καὶ μάλιστα ὁ «ἐθελόθυτος ἀμνὸς τῆς Μακεδονίας», ὁ ὁποῖος κινούμενος καὶ ὠθούμενος ἐξ ἐνὸς ἄδολου καὶ γνήσιου «πατριωτικοῦ φιλομακεδονικοῦ ἔρωτος» ἀπαρνήθηκε τὰ τοῦ κλεινοῦ ἄστεως τῶν Ἀθηνῶν ἐγκόσμια καὶ τερπόψυχα. Ὁ Παῦλος Μελὰς οὐδέποτε συμβιβάστηκε μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἀνοδικῆς στρατιωτικῆς καριέρας καὶ τῶν κοινωνικῶν δημοσῖων σχέσεων τῶν σαλονιῶν τῆς Ἀστικῆς ἐλιτίστικης Ἀθήνας, ἀλλὰ «ἀκουσίως καὶ ἐθελουσίως», «ἐλευθέρως καὶ ἀγογγύστως», ἐπέλεξε ὄντως ὡς «ἐθελόθυτος ἀμνός» καὶ «ἐθελόθυτον θῦμα» τὴ ζωὴ τοῦ Μακεδονομάχου, ἡ ὁποία τὸν ὁδήγησε στὸν «ἐν τιμῇ θάνατον» ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν.

Ὁ γυναικάδελφος τοῦ Παύλου Μελᾶ, ὁ λόγιος καὶ ἐμφιλόσοφος Ἴων Δραγούμης κακίζοντας τὸν ἑαυτό του γιὰ ρᾳθυμία ἢ ἀδράνεια ἔγραφε στὸ προσωπικό του Ἡμερολόγιο: «Ἴσως δὲν ἔχω ἀρκετὴ πίστη στὴν ἰδέα τῆς πατρίδας γιὰ νὰ κάμω ὅ,τι ἔκαμε ὁ Παῦλος». Καταδεικνύεται λοιπὸν ὅτι ἡ ἀκλόνητη καὶ ἀμετάθετη πίστη ποὺ ἔτρεφε ὁ Παῦλος Μελὰς στὸ «ταμεῖον τῆς ψυχῆς» του γιὰ τὴν ἰδέα τῆς Πατρίδος, ὑπῆρξε ἡ κινητήριος δύναμη, καίτοι μὴ καταγόμενος ἐκ Μακεδονίας, νὰ ἀπαρνηθεῖ «πᾶσαν τὴν βιοτικὴν μέριμναν» αὐτοῦ καὶ νὰ αὐτοθυσιασθεῖ γιὰ τὴ λατρευτή του Μακεδονία. Ἐξάλλου, ὁ ἴδιος ὡς περήφανος Ἕλληνας, ὡς ἔντιμος ἀξιωματικὸς καὶ κυρίως ὡς γνήσιος πατριώτης, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ ὑποφέρει ἐνδομύχως καὶ συνειδησιακῶς τὴν ἐπονείδιστη γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἧττα τοῦ ἀποτυχημένου ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου τοῦ 1897, εἶχε στρέψει ὅλη τὴ μέριμνα καὶ τὴν ἐναγώνια σκέψη του στὴ σωτηρία τῆς Μακεδονίας καὶ στὴν πρὸς τοῦτο ἀφύπνιση τῶν Ἑλλήνων Μακεδόνων καὶ τοῦ βαρέως καθεύδοντος «ἐθνικοῦ κέντρου» ποὺ παρακολουθοῦσε ἐκ τοῦ μακρόθεν τὰ γενόμενα σὲ βάρος τοῦ ἀκραιφνοῦς μακεδονικοῦ ἑλληνισμοῦ.

Ὁ μακεδονικὸς θρῦλος «Μίκης Ζέζας»

Ὁ Παῦλος Μελᾶς ὑπῆρξε ὁ πρῶτος Ἕλληνας ἀξιωματικὸς ποὺ πέρασε στὴν ὀθωμανοκρατούμενη Μακεδονία, ἡ ὁποία ὑπῆρξε τὸ «μῆλον τῆς ἔριδος» πολλῶν μνηστήρων, ἤτοι Βουλγάρων, Σέρβων καὶ Ρουμάνων, καὶ θυσιάστηκε ὡς ὑπέρμαχος ἀντάρτης ὑπὲρ τῶν «μακεδονικῶν βωμῶν καὶ ἑστιῶν». Καὶ μόνον αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἦταν ἀρκετὸ νὰ γίνει ὁ Παῦλος Μελᾶς ἕνα «πρόσωπο-σύμβολο» τῆς Μακεδονίας καὶ ἐν γένει τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Μελᾶς δὲν ἤξερε τὸν πόλεμο. Ἀπ’ ὅπου περνοῦσε, περνοῦσε φανερὰ καὶ χαμογελοῦσε… Ὅμως ἴσως αὐτὸ τὸ φανερό του πέρασμα μαζὶ μὲ τὸ γλυκὸ χαμόγελο καὶ τὴ συγχώρεση, ἔφερε τὴν ἀνάσταση στὶς καρδιὲς τῶν Μακεδόνων. Ἔτσι ὁ Παῦλος Μελᾶς ἔγινε ὁ μακεδονικὸς θρῦλος Μίκης Ζέζας… Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1904 ὁ Παῦλος Μελᾶς πάτησε τὸ αἰματόβρεχτο καὶ εὐλογημένο χῶμα τῆς μακεδονικῆς γῆς ἦταν ὡσὰν νὰ ἐδέχθη τὸ «ἀόρατον σφράγισμα» τῆς θείας πρόνοιας νὰ ἀγωνισθεῖ καὶ νὰ θυσιασθεῖ χύνοντας τὸ ἑλληνικὸ αἷμα τοῦ ὡς «ἄξιον τέκνον τῆς πατρῴας ἑλληνικῆς γῆς τῶν Μακεδόνων» ὅπου ἡ ἱστορία γράφεται μόνο μὲ τὸ «αἷμα ἁγίων, μαρτύρων καὶ ἡρῴων».

Ἀνεκλάλητη ὑπῆρξε ἡ χαρὰ τοῦ Πάπα-Σταύρου Τσάμη ἀπὸ τὸ Πισοδέρι ὅταν εἶδαν τὰ μάτια τοῦ τὸν Παῦλο Μελὰ τὸν ὁποῖο οἱ κληρικοὶ ὑποδέχονταν ὡς «Μεσσίαν τῆς Μακεδονίας». Ὅταν ὁ Μελὰς μὲ τοὺς συντρόφους τοῦ ἔφθασαν στὸ χωριὸ Καρυὲς (Ὄρνοβικ) καὶ τοὺς ὑπεδέχθη ὁ Πάπα-Στέφανος, εἶπε χαμηλόφωνα στὸν Μελά: «Σὲ ξέρω. Ὁ Πάπα-Τσάμης μου εἶπε πὼς σὰν ἔρθει αὐτός, τότε θὰ γίνουν μεγάλα πράγματα… ὁ Θεὸς νὰ σὲ βοηθήσει παιδί μου». Κι ὁ Παῦλος Μελᾶς ἀναφέρει συγκλονισμένος σὲ μία ἐπιστολή: «Ἦταν τόση ἡ χαρὰ του διὰ τὴν ἀνακάλυψιν τοῦ σωτῆρος τῆς Μακεδονίας ὥστε λυπόμουν νὰ τὸν διαψεύσω». Ποτὲ δὲν ἤθελε νὰ διαψεύσει τοὺς μακεδόνες ἀγωνιστὲς συναισθανόμενος βαρυτάτη τὴν εὐθύνη στοὺς ὤμους του, ὅπως ὅταν ἐξέθετε στοὺς συνεργάτες-μέλη τῆς «Ἀμύνης τῆς Κοζάνης» τοὺς στόχους τῆς παρουσίας του στὴ Μακεδονία, γράφοντας ἔπειτα σὲ μιὰ ἐπιστολή του: «Ἔβαλα εἰς τὴν ὁμιλίαν μου ὅλην τὴν πειστικότητα, ὅλον τὸν ἐνθουσιασμὸν καὶ τὴν φλόγα τῆς ψυχῆς μου. Καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἦταν προθυμότεροι καὶ ἀπὸ ἐμὲ νὰ ἐργασθοῦν ἀλλὰ δὲν ἐγνώριζαν τὸ πώς, ἐνθουσιάστηκαν ἀλλὰ δὲν ζήτησαν τὴν γνώμη μου». Καὶ ἀλλοῦ ἐναγωνίως γράφει: «Πρέπει νὰ τοὺς ὁμιλήσω, νὰ τοὺς ἐμπνεύσω ἐνθουσιασμόν, πατριωτισμόν, θάρρος καὶ πεποίθησιν. Θεέ μου βοήθησε μέ. Μὴ μὲ ἐγκαταλείπεις. Εἶμαι μόνος, χωρὶς βοήθεια οὐδαμόθεν, χωρὶς εἰδήσεις, χωρὶς συνεννοήσεις…».

Ὁ Παῦλος Μελᾶς στὶς 14 Αὐγούστου 1904 ὁρίζεται ἀπὸ τὸ Μακεδονικὸ Κομιτάτο τῆς Ἀθήνας ὡς γενικὸς Ἀρχηγὸς τῶν σωμάτων στὴν περιοχὴ Μοναστηρῖου-Καστοριᾶς καὶ λίγες μέρες ἀργότερα καθὼς ξεκινοῦσε νὰ μεταβεῖ στὴ Μακεδονία, ἔγραφε ἀπὸ τὴ Λάρισα, τὴν 21η Αὐγούστου 1904, στὴ σύζυγο τοῦ Ναταλία: «Ἀναλαμβάνω αὐτὸν τὸν ἀγῶνα μὲ ὅλην μου τὴν ψυχὴν καὶ μὲ τὴν ἰδέαν ὅτι εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ τὸν ἀναλάβω. Εἶχα καὶ ἐγὼ τὴν ἀκράδαντον πεποίθησιν ὅτι δυνάμεθα νὰ ἐργασθῶμεν ἐν Μακεδονίᾳ καὶ νὰ σώσωμεν πολλὰ πράγματα. Ἔχων δὲ τὴν πεποίθησιν ταύτην, ἔχω καὶ ὑπέρτατον καθῆκον νὰ θυσιάσω τὸ πᾶν ὅπως πείσω καὶ κυβέρνησιν καὶ κοινὴν γνώμην περὶ τούτου».

Ὁ Μητροπολίτης Καστοριᾶς Σεραφείμ, διάδοχος τοῦ μεγίστου ἐκείνου Μακεδονομάχου Μητροπολίτου Καστοριᾶς Γερμανοῦ Καραβαγγέλη, μὲ ἔμφαση ὑπογραμμίζει ὅτι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ Παύλου Μελᾶ ἦταν ἡ ἄδολη ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ πρὸς τοῦτο μνημονεύει τὴ σχετικὴ ἐπιστολή, τὴν ὁποία ἀπέστειλε στὴ γυναῖκα τοῦ Ναταλία, γράφοντας μεταξὺ ἄλλων: «Ἀδελφοί, ἡμεῖς ποὺ ἤλθομεν ἀπὸ τᾶς Ἀθήνας διὰ νὰ σᾶς βοηθήσωμεν, ἐφέραμε μαζί μας μόνον ἀγάπη, πατριωτισμὸν καὶ παλληκαριά… θὰ σᾶς βοηθήσωμεν νὰ ὑπερασπισθῆτε κατὰ τῶν ἀτιμιῶν τῶν Βουλγάρων καί, ἂν εἶναι ἀνάγκη, καὶ κατὰ τῶν ἀτιμιῶν τῶν Τούρκων. Ἠμεῖς δὲν θὰ σᾶς βιάσωμεν νὰ μᾶς ἀκολουθήσετε, ὅπως σας ἔκαμαν οἱ Βούλγαροι. Αὐτοί… τὸ καλοκαῖρι διὰ τῆς βίας σας ἐσήκωσαν μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ δείξουν εἰς τὴν Εὐρώπην ὅτι ἡ Μακεδονία εἶναι βουλγαρικὴ καὶ ὁλόκληρος ἐπανεστάτησε καί… ἄφησαν τοὺς Τούρκους καὶ ἔκαψαν τὰ χωριά σας. Ἐμεῖς ὅπλα θὰ δώσωμεν δωρεὰν εἰς ὅσους μας ζητήσουν. Ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ δὲν θὰ μᾶς ζητήσουν, θὰ τοὺς ἀγαπῶμεν καὶ θὰ τοὺς προστατεύωμεν… θὰ πολεμοῦμε στῆθος μὲ στῆθος καὶ πρῶτα θὰ πέφτωμεν ἠμεῖς καὶ ἔπειτα σεῖς».

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴ Μητέρα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

Ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς προσωπικότητος τοῦ «Παλικαριοῦ τῆς Μακεδονίας» Παύλου Μελᾶ, ὅπως γράφει ὁ Μητροπολίτης Καστοριᾶς Σεραφείμ, ἦταν ἡ ἀγάπη τοῦ πρὸς τὴ Μητέρα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ πρὸς τὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ «τρίπτυχο» ποὺ ἀποδίδει ἀψευδῶς τὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἥρωος καὶ μάρτυρος Ἀνδρὸς ἦταν: 1) Ἀγάπη στὴν Ἐκκλησία, 2) Σεβασμὸς στοὺς Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, 3) Συμμετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Στὶς 24 Αὐγούστου 1904 ὁ Παῦλος Μελᾶς μαζὶ μὲ τοὺς ἄνδρες τοῦ ἐπισκέφθηκαν τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μερίτσας, ὅπου ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς νὰ τοὺς μεταλάβει. Σὲ σχετικὴ ἐπιστολὴ του γράφει τὰ ὅσα βίωσε στὰ ἐνδόμυχά της ὑπάρξεώς του, μὲ τὰ ἑξῆς συγκινητικὰ καὶ καρδιόβγαλτα λόγια: «Ἐπήγαμε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Μονῆς. Εἶναι παλαιοτάτη, βυζαντινή. Οἱ τοῖχοι κατάμαυροι σχεδόν, σκεπασμένοι μὲ εἰκόνας Ἁγίων. Ἀκούσαμεν τὸν ἑσπερινὸν πρῶτα καὶ κατόπιν μας μετέλαβεν ὁ γέρων χωρικός, ἱερεὺς τῆς Μονῆς. Οὐδέποτε μὲ τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ὁ νοῦς μου διαρκῶς ἐστρέφετο πρὸς Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος χάριν ἠμῶν καὶ τῆς θείας θρησκείας Τοῦ ὑπέστη τὸ μαρτύριον. Τὸ μέγεθος τῆς Θυσίας Του, τὸ μέγεθος τῆς Ἀποστολῆς Του, μ’ ἔκαναν νὰ αἰσθάνωμαι πόσο μικροὶ καὶ πόσον μακρὰν Αὐτοῦ εὐρισκόμεθα, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ μὲ ἐνεθάρρυναν. Πάντοτε τὸν ἐλάτρευσα διὰ τὴν θρησκείαν του καὶ τὸν ἐθαύμασα διὰ τὴν θυσίαν του. Ἐλπίζω νὰ μᾶς βοηθήσει. Αἰσθάνομαι τώρα ἰσχυρός, γενναῖος καὶ καλύτερος. Ἕτοιμος νὰ κάνω τὰ πάντα».

Ὅταν τελείωσε τὸ ἱερὸ προσκύνημα στὸ Μοναστῆρι καὶ ἄρχισε ἡ ἠρωϊκὴ καὶ μαρτυρικὴ πορεία του, ὁ ἴδιος ἔγραψε: «Ἐκάμαμεν τὸν σταυρόν μας καὶ ξεκινήσαμεν…». Εἶχε βαθύτατη τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ ἀποστολὴ ὅλων ἦταν ἱερὴ καὶ γι’ αὐτὸ πάντοτε συμβούλευε τοὺς συντρόφους του νὰ τηροῦν εὐλαβικὰ τὰ παραγγέλματα τῆς θρησκείας καὶ νὰ μὴ βλασφημοῦν. Γράφει μάλιστα σὲ ἐπιστολή του: «Βάσιν τοῦ πολέμου, τὸν ὁποῖον ἀναλάβαμεν θὰ ἔχωμεν τὴν θρησκείαν. Διότι ἐναντίον αὐτῆς πρὸ πάντων ἐπιτίθενται οἱ Βούλγαροι».

Ἡ θυσία τοῦ Παύλου Μελᾶ ὡς ἔμπνευση γιὰ τὸν Ἀγῶνα

Ὁ ἐθελόθυτος Ἀμνὸς τῆς Μακεδονίας, τὸ ἱερὸν σφάγιον, ὁ Παῦλος Μελάς, τὴν 13η Ὀκτωβρίου 1904 βρίσκεται μαζὶ μὲ τοὺς ἄνδρες του στὴ Σιάτιστα, ὅταν ξαφνικὰ δέχονται πυρὰ ἀπὸ ὀθωμανικὸ ἔνοπλο ἀπόσπασμα ποὺ τοὺς εἶχε ἐντοπίσει. Μιὰ σφαῖρα τὸν πῆρε στὴ μέση. Ἀφοῦ ἔπεσε κάτω, ἔβγαλε τὸ σταυρό του καὶ τὸν παρέδωσε στὸν πιστὸ καὶ ἀχώριστο σύντροφό του Πύρζα, λέγοντας: «Τὸν σταυρὸ νὰ τὸν δώσεις στὴ γυναῖκα μου καὶ τὸ τουφέκι μου, ὅπως σου εἶπα, τοῦ Μίκη καὶ νὰ τοὺς πεῖς ὅτι τὸ καθῆκον μου ἔκαμα», καὶ σὲ λίγο ἄφησε τὴν ψυχή του στὰ χέρια τοῦ πλάστου καὶ δημιουργοῦ Θεοῦ.

Γιὰ νὰ μὴν ἀναγνωριστεῖ ὁ νεκρὸς ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, οἱ ὁποῖοι δὲν γνώριζαν ποιὸς ἀκριβῶς ἦταν ὁ ἄνδρας ποὺ εἶχαν σκοτώσει, οἱ σύντροφοι τοῦ Μελᾶ ἀπέκοψαν τὴν κεφαλή του, τὴν ὁποία μὲ θρήνους καὶ οἰμωγὲς ὁ Πάπα-Σταῦρος Τσάμης ἐκήδευσε κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Πισοδέρι. Τὸ δὲ νεκρὸ σῶμα μετεφέρθη στὴν Καστοριά, ὅπου ὁ ἀτρόμητος καὶ γενναιόφρων Μητροπολίτης Γερμανὸς σχεδὸν ἀπειλώντας τὸν Ὀθωμανὸ Καϊμακάμη παρέλαβε ἀπαρηγόρητος τὸν λατρεμένο τοῦ Παῦλο Μελὰ καὶ μὲ θρήνους ἐναπέθεσε τὸ λείψανο στὸ μικρὸ βυζαντινὸ παρεκκλήσιο τῶν Παμμέγιστων Ταξιαρχῶν, ὅπου ἀνεφώνησε. «Ὁ Παῦλος Μελᾶς δὲν πέθανε. Τώρα ἀρχίζει ἡ πραγματική του ζωή. Ἡ θυσία του θὰ ἐμπνεύσει ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους. Ὁ Ἀγῶνας θὰ φουντώσει ὡς τὴν ἐπιτυχία».

Ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Γερμανὸς περιγράφοντας τὰ τῆς κηδεύσεως τοῦ σώματος τοῦ Παύλου Μελᾶ ἔγραφε στὴν μὲ ἡμερομηνία 26 Νοεμβρίου 1904 ἐπιστολὴ τοῦ πρὸς τὸν Ἴωνα Δραγούμη, γυναικάδελφο τοῦ Μελᾶ, τὰ ἑξῆς:

«Φίλτατε ἀδελφέ,

Μαθῶν ὅτι ἐφτάσατε εἰς Ἀθήνας, ἐν συγκινήσει ψυχῆς καὶ φρικτὴ δοκιμασία τεθλιμμένης καρδίας, ὑποβάλλω τὴ Ὑμετέρα Ἀγάπη θερμὰ συλλυπητήρια ἐπὶ τὴ ἐθνικὴ ἀπωλεία τοῦ ἐνδόξου ἥρωος, ἐνθουσιωδῶς πατριώτου, πολυκλαύστου ἀδελφοῦ μου, πολυτίμου γαμβροῦ σου καὶ πρωτομάρτυρος τῆς ἐθνικῆς ἠμῶν παλιγγενεσίας. Ἐγὼ τὸν ἐθρήνησα καὶ τὸν θρηνῶ εἰσέτι ἀπαρηγόρητος. Φαντάζομαι δὲ μακρόθεν ὁποία καταιγὶς φρικώδης ἐνέσκηψεν εἰς τὸν δεδοξασμένον οἶκον σας καὶ ποὶαν πληγὴν κατήνεγκεν εἰς τὴν τρυφερᾶν σου καρδίαν καὶ νὰ παρηγορήση χήραν καὶ ὀρφανὰ ἐν τῇ φρικώδει δοκιμασία».

Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ ἠρωϊκὸς θάνατος τοῦ πρωτομάχου Μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ ἀφύπνισε τοὺς ἡγέτες τοῦ ἐθνικοῦ κέντρου τῶν Ἀθηνῶν καὶ σύσσωμο τὸν ἑλληνικὸ λαό. Τοῦτο καταγράφει στὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο ὁ ἄλλος γυναικάδελφος τοῦ Παύλου Μελᾶ, Φίλιππος Δραγούμης, ὅπου διαβάζουμε: «22 Ὀκτωβρίου, τὴν ἄλλη μέρα: Σήμερον τὸ πρωὶ γίνεται τὸ μνημόσυνο τοῦ Παύλου εἰς τὴν Μητρόπολιν. Πολὺ πλῆθος σπεύδει πρὸς αὐτήν… ὅλοι ἔκλαιον, εἰς τὸ τέλος ὅλοι ἐκράυγασαν: Αἰωνία σου ἡ Μνήμη, ἔψαλλε ὁ χορὸς καὶ συγχρόνως ἔπαιζεν ἡ μουσικὴ τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο. Ὅταν ὅλα ἐσίγησαν ἠκούσθη μιὰ γενικὴ κραυγὴ «Ζήτω ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία». Ὤ, βλέπω, εἶμαι πλέον βέβαιος ὅτι θὰ ὠφελήσει ὁ θάνατός του».

Στὴν περίπτωση τοῦ Παύλου Μελᾶ ἐπαληθεύεται ἡ ρήση: «Ὅταν πεθάνει ἕνας γενναῖος, ἀνασταίνεται ἕνας λαός». Καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Δούφλιας συμπληρώνει: «Οἱ γέροντες στὴ Δυτικὴ Μακεδονία τὸν θυμοῦνται καὶ βουρκώνουν. «Ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Μεγαλεξάνδρου», μοῦ εἶπε κάποιος. Κι ἕνας ἄλλος στὰ Κορέστια κομπιαστά: «Ἦταν ὁ Ἁγιώργης τῆς Μακεδονίας». Ἀκόμα τὰ χορτάρια εἶναι κόκκινα πάνω στὸ Βίτσι, ἐκεῖ ὅπου τὸ αἷμα του ἀνακατώθηκε μὲ τὰ δάκρυα τῶν Μακεδόνων. Ἐκεῖ ποὺ τὸν ἔκλαψε ὁ Πάπα- Σταῦρος κι ὕστερα διάβηκε κι αὐτὸς τὸ πάνθεο τῶν ἡρῴων. Ἔτσι λένε στὰ χωριὰ τῆς Καστοριᾶς καὶ τῆς Φλώρινας. Κι ἔτσι τραγουδοῦν. Καὶ τὰ κόκκινα χορτάρια τὰ ὀνομάζουν «Λούδια τ’ Μελᾶ». Τὸν τραγουδοῦν καὶ λένε:

«Παῦλος Μελᾶς κι ἂν πέθανε

Τὰ παλικάρια ζοῦνε

Θὰ φέρουνε τὴ λευτεριὰ

Στὴ χώρα ποὺ ποθοῦμε».


(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/)