Ορθοδοξία

ΣΥΜΠΟΣΙΟ.
Η Εκτενής
απο το θρόνο
είμαστε εμείς που δεόμαστε
"υπέρ των αγίων του Θεού Εκκλησιών"

Η Εκφώνηση
απο το Σύνθρονο
είμαστε εμείς που καυχόμαστε
"υπέρ της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας"

Η Προσφώνηση
στ` Αρχονταρίκι
είμαστε εμείς που μιλάμε
'υπέρ της των πάντων ενώσεως"

Αντί της ξενότητος
το ξενίζειν
κι αντι του"ακρατοποτείν"
το"οινοσπονδείν"


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΡΓΗΣ.
ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ
ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ

"ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΜΥΣΤΙΚΩΣ"

Μείναμε μόνοι
κάποια στιγμή
η Ευαγγελίστρια κι εγώ.
Στο εικόνισμα
Εκείνη,
μπροστά της εγώ.
Με τον Αρχάγγελο
Εκείνη
με την ελπίδα εγώ.
Πρεσβεία
Εκείνη
σιωπή εγω.
Ανάβρυσμα
Εκεινη,
ικεσία εγώ.
¨Και ηγαλλίασε το πνεύμα μου"

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΡΓΗΣ.
ΕΚ ΦΑΝΑΡΙΟΥ
ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ.

Στην Μητέρα Του Χριστού μας !



Σε παρακαλώ,
Μητέρα του Χριστού μας:
δος μου
τη γνησιότητα του ήθους σου,
την ευρυχωρία του νου σου,
την άνεση της καρδιάς σου,
την ευελιξία του είναι σου,
την υγεία του ψυχισμού σου.

Για να δω κι εγώ To Θεό
να γεννιέται μέσα μου,
στο εδώ και τώρα
της κάθε μου μέρας.
Και να χαίρομαι
μαζί σου,
Μαριάμ ευλογημένη.
Αμήν.

π. Ανδρέας Κονάνος

Ἑσπερινός

Στὸ ρημαγμένο παρακκλήσι
τῆς Ἄνοιξης τὸ θεῖο κοντύλι
εἰκόνες ἔχει ζωγραφίσει
μὲ τ᾿ ἀγριολούλουδα τ᾿ Ἀπρίλη.

Ὁ ἥλιος, γέρνοντας στὴ δύση,
μπροστὰ στοῦ ἱεροῦ τὴν πύλη
μπαίνει δειλὰ νὰ προσκυνήσῃ
κι ἀνάφτει ὑπέρλαμπρο καντήλι.

Σκορπάει γλυκειὰ μοσκοβολιὰ
δάφνη στὸν τοῖχο ριζωμένη -
θυμίαμα ποὺ καίει ἡ Πίστις -

καὶ μία χελιδονοφωλιά,
ψηλὰ στὸ νάρθηκα χτισμένη,
ψάλλει τὸ Δόξα ἐν Ὑψίστοις...

Γ. ΔΡΟΣΙΝΗΣ

Στου Ιούλη τις κορφές Νώντα Σκοπετέα.





Στου Ιούλη τις κορφές
Νώντα Σκοπετέα

Μήνας πυρρός και Ανάργυρος ήρθε να σε γιατρέψει …
Με ιάματα και εσπερινούς ψυχές να γαληνέψει !
Άρτοι σε κόφες καρτερούν ξανά να ευλογηθούνε
Κι ανοιξαντάρια άπαυστα από παντού ηχούνε …

Σε αποσκιάδα Ιερού σε ασπάστηκε στα μάτια…
Δρωτάρια στάξανε στη γη, ποτίσαν μονοπάτια ,
που οδηγούν σε Εκκλησιές σε βράχους λαξευμένες
από τη Μάνη ως τις Μαριές σεπτά Λειτουργημένες.

Χρυσοβαλάντου η Κυρά , Αγιά Παρασκευούλα ,
και Αθωνίτες Άγγελοι σε μιας Ζωής πηγούλα ,
το Ζέον ετοιμάζουνε , Νυμφώνος Κοινωνία ,
την μέρα που εορτάζουνε μνήμη τους την οσία .

Μικρής Μαρίνας προσευχή τον σατανά πατάει ,
Τρίχρονου Μάρτυρα η ευχή την Μάνα του οδηγάει,
Και ένα χαλίκι από τη Χιό στο αίμα βουτηγμένο
Μαρκέλλας είναι φυλαχτό , αιώνες δωρισμένο .

Προκόπιος που κρύσταλλο στον Ουρανό υψώνει ,
Και Κυριακή και Υάκινθος με όνομα που μυρώνει ,
Στου Ταϋγέτου τα ύψιστα λιβάνι κουβαλάνε ,
του Αγιολιά την μηλωτή γέρνουν και προσκυνάνε …

Όλους , Θεσβίτης τους θωρεί καθώς ξαναανεβαίνει …
Σε πύρινο άρμα ένδοξος τον ερχομό προσμένει ,
Της Παρουσίας του Χριστού της ένδοξης της Θείας ,
Σάλπιγγα , Πρόδρομος κι αυτός Θεού Επιφανείας …

Μήνας πυρρός και Ανάργυρος ήρθε να σε γητέψει …
Στου παραδείσου τις κορφές , τον Πλάστη να αγναντέψει!

Από την συλλογή στιχουργημάτων με τίτλο:
Του Μηνού η ψυχή .

Γράφει κάποιος σοφὸς γέροντας:



Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει δύναμη
κι Αυτός μου έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω.

Του ζήτησα σοφία
κι Αυτός μου έδωσε προβλήματα να μάθω να λύνω.

Του ζήτησα οικονομική άνεση
κι Αυτός μου έδωσε νου και ικανότητα να δουλεύω.

Του ζήτησα θάρρος
κι Αυτός μου έδωσε κινδύνους να ξεπερνώ.

Του ζήτησα αγάπη
κι Αυτός μου έδωσε προβληματικά άτομα να βοηθώ.

Του ζήτησα χάρες
κι Αυτός μου έδωσε ευκαιρίες να εκμεταλλευτώ.

Απ’ ό,τι ζήτησα δεν πήρα τίποτε τίποτε από αυτά που ήθελα.
Πήρα όμως τα πάντα αυτά που πραγματικά χρειαζόμουν.

Η προσευχή μου εισακούσθηκε!

Γλυκιά μου Παναγιά
Του Κύριου και Θεού μου η Μητέρα.
Ανθρώπων ασθενούντων Γιάτρισσα.
Στο Άγιο σου εικόνισμα, με αγάπη και δέος γονατίζω
Κάτι που θέλω να σου πω, βγαλμένο απ’την ψυχή ,σου ψιθυρίζω
Με βρήκαν θύελλες ζωής, καλή μου Παναγία
Βάσανα και άτυχες στιγμές, μου έβλαψαν την υγεία.
Πονώ και κλαίω Μάνα μου και του Θεού μου Μάνα.
Με δάκρυα βγαλμένα απ’ την ψυχή και σου ζητώ το θάμα.
Θεράπευσε με Παναγιά, τόσο που σ’ αγαπώ, τόσο που σε πιστεύω.
Τούτο το θαύμα Γιάτρισσα, για εμε να κάνεις ,σου γυρεύω.
Έχεις τον τρόπο Γιάτρισσα Παναγιά ,έχεις τον τρόπο τον δικό σου!!
Φτάνει μια λέξη, Μάνα ,εσύ να πεις, στον Κύριο μου και υιό σου.
Γίνου για εμε μεσίτρια, μίλα για εμε, την χάρη θα στην κάνει.
Μια λέξη μόνο Παναγιά. Για να γίνω καλά, μια λέξη μόνο φτάνει!!!

Να 'μουν του σταύλου έν' άχυρο



Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

Να λάμψω από τη λάμψη του κι' εγώ σαν διαμαντάκι
κι' από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

Να μοσκοβοληθώ κι' εγώ από την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι

Κωστής Παλαμάς

ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ. ΠΑΤΗΡ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ.




ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ
Όλες αυτές τις μέρες 
του Πάθους Σου, Κύριε,
με συγκινεί πολύ 
η αφοβία Σου 
μπροστά 
στον όποιο θάνατο.

Γιατί, νιώθω, 
ότι δεν πέθανες 
μονάχα στο Σταυρό, 
Χριστέ μου.

Έζησες και σε δόσεις 
την πίκρα του θανάτου 
σ’ όλη σου τη ζωή.

Θάνατος ήταν κι όταν δεν σε καταλάβαιναν.
Και τ’ άγια λόγια Σου παρανοούσαν.
Κι όταν ¨αγύρτη¨ σε καλούσαν.
Κι όταν ως πλάνο σ’ έδιωχναν.
Κι όταν ¨δαιμονισμένο¨ 
Εσένα (!) έλεγαν.

Κι όταν οι μαθητές Σου ζήταγαν πρωτεία.
Κι όταν φωτιά να πέσει πρότειναν, 
σ’ αυτούς που σε απέρριπταν.
Κι όταν ο Ιούδας έχασε το ζήλο του 
και πάγωσε.
Κι ο Πέτρος σε αρνήθηκε.
Ενώ πριν λίγο έδινε όρκους αιώνιας αγάπης. 
Κι ο κόσμος όλος φώναζε λόγια σκληρά εναντίον Σου.

Τη μια στα ουράνια Σε ανέβαζαν.
Την άλλη αλύπητα 
να Σε σταυρώσουν ήθελαν.

Όλα αυτά, 
θάνατοι μικροί, 
να σου ξεσκίζουν 
την ψυχή.

ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΙ ΘΕΑΤΕΣ
Τα Πάθη του Χριστού, 
κανείς να νιώσει 
δεν μπορεί.

Είναι ο Χριστός!
Και ποιος μπορεί 
να πει 
ότι Τον νιώθει;

Μονάχα όσοι πονούν, 
μόνο αυτοί, κάπως, 
λίγο, 
μπορούν να μπουν 
στα μέτρα Του, 
και να συντονιστούν 
σ’ ένα βαθμό 
μαζί Του.

Όσοι αδικούνται, 
συκοφαντούνται, 
δέχονται προσβολές, 
βρισιές, 
χαστούκια ή ξύλο, 
ή διωγμούς, κατατρεγμούς, 
φτώχεια, πείνα,
εξορίες, χωρισμούς, 
και θάνατο...

Μονάχα αυτοί.
Εμείς οι άλλοι, 
απλά έναν οίκτο 
νιώθουμε 
για τον Ιησού, 
τον ¨καημένο¨,
όπως στα σήριαλ, 
που στάζει 
κανα δάκρυ 
πότε πότε.

Οι πονεμένοι 
αυτών των ημερών, 
που νιώθουν 
την Αγάπη Του, 
ας ευχηθούνε 
και για μας, 
τους «συγκινημένους θεατές» 
του πεντάλεπτου.