Ορθοδοξία

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ έγραψε:Μαρίνα, δεν κατάλαβα να αναφερόταν ο Νίκος σε εσένα όταν μίλαγε για την ψευτοταπείνωση, αλλά στους "Φαρισαίους". Βέβαια μπορεί να κάνω και λάθος. Πάντως πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι το πληκτρολόγιο μας στερεί τη δυνατότητα να έχουμε εικόνα των πραγματικών συναισθημάτων των άλλων. Οι άνθρωποι μιλούν με τα μάτια περισσότερο παρά με τις λέξεις. Μία άσχημη λέξη όταν την εκστομίζει κάποιος με αγάπη ακούγεται όμορφη.

Κωνσταντίνε μου συμφωνώ μαζί σου. Ισχύει και το αντίθετο, μπορεί να πεις όμορφη λέξη πως η ΑΓΑΠΗ και να μην έχει όχι την έννοια της Αγάπης αλλά να του μίσους, για αυτό μας ενοχλεί ο τρόπος πάντα που μας μιλάνε και όχι οι λέξεις. Αυτό με τον Νίκο είναι κάπως διαφορετικό γιατι ο Νίκος ήταν δίπλα μου σε πολύ δύσκολες εποχές άρα ότι και να μου πει και ότι και να κάμει ο Φιλώτας είναι πάντα ο Φιλώτας. Και από την άλλη να σου πω την αλήθεια αν δεν διέκρινε ίσως την ψευτοταπείνωση μου δεν θα το έλεγε. Άρα καλώς έκαμε.

Με στενοχωρεί πάντως που εγκαταλείπεις τον αγώνα. Όταν το κάνεις αυτό (όταν λες δηλαδή ότι (ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ - υποτιμώντας τους στην ουσία) έχεις πάψει να προσπαθεί), δεν κάνεις το ίδιο λάθος με αυτούς που κατηγορείς; Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ("ο ψευτοχριστιανός") να τον αποκαλέσουμε έτσι, μπορεί να μετάνιωσε γι' αυτό που είπε την ίδια στιγμή. Είναι δύσκολο να παραδεχτούμε δημόσια ότι κρίναμε κάποιον λανθασμένα, αλλά μέσα μας συχνά βαράει "συναγερμός" όταν ξεφεύγουμε από τα όρια. Αν τον προκαλούσες εσύ μπορεί να αναγκαζόταν να παραδεχτεί το λάθος του (ή το πιο συνηθισμένο να δικαιολογηθεί και να μη το παραδεχτεί). Τα λόγια σου (ή η συνείδησή του) θα γυρνούσαν όμως στο κεφάλι του και θα τον βάραιναν. Τουλάχιστον σε εμένα έτσι λειτουργεί. Επειδή μιλάω πολύ, συχνά λέω και πράγματα που δεν πρέπει (μην κοιτάς τώρα που έχουμε την ασφάλεια του πληκτρολογίου και ξαναδιαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε αυτά που γράφουμε). Να κρίνουμε έναν άνθρωπο από μία κουβέντα που είπε είναι τελείως λάθος.

Πτώσεις συνεχώς έχουμε, Εκείνον να μην εγκαταλείπω τον αγώνα μου μια και δυο νομίζεις το έχω κάνει!!!!? Ποια είμαι εγώ να μην έχω? Μα δεν καταλαβαίνεις ότι η έκρηξη αυτή προήρθε γιατι με ανάγκασε να έχω πτώση? Με ανάγκασε να κρίνω, να σκεφτώ, να έχω λογισμό για μια κοπέλα που δεν την ξέρω, που δεν ξέρω αν όντως αυτά που είπε ήταν αλήθεια? Αδυναμία μου? Φυσικά. Όχι, κάνω ακόμα παραπάνω λάθος όταν τους κατηγορώ, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ παθητικά κάτι που θεωρώ κακό. Το δέχτηκα παθητικά η αλήθεια είναι μόνο και μόνο να μην προκαλέσω λογισμό παραπάνω σε εκείνον. Και να μην πουν ότι κάνω πνεύμα. Νομίζω πρέπει να μην μιλάμε. Αλλά με την σιωπή και τις πράξεις μας να «μιλάμε». Έπρεπε όταν άρχισε η συζήτηση και κατάλαβα που το πήγαινε να σηκωθώ να πάω τουαλέτα, κάτι να ξεφύγω. Εγώ ίσως και όλοι μας σκοπός μας δεν είναι να προκαλούμε τους άλλους. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να «προκαλέσω» και αυτό είναι επικίνδυνο. Εγώ αυτό το θέλω από ανθρώπους Πνευματικούς. Όταν δεν είχα Πνευματικό αυτό τον ρόλο άθελά του ή εξαναγκασμού τον είχε ο Φιλώτας σε μένα (και αν θες και τα ποσταρίσματα των άλλων μελών, έστω και απρόσωπα), όχι τόσο να με προκαλέσει όσο το να πει κάτι. Ο Φιλώτας όμως έχει το υπόβαθρο και το επίπεδο να διαδραματίσει και να βοηθήσει – κατευθύνει μια ψυχή μέχρι να βρει το δρόμο - πνευματικό εγώ δεν το έχω. Το θέμα Κωνσταντίνε δεν είναι να παραδεχτεί κάποιος κάτι ή το λάθος του, αλλά να μην προκαλεί τόσο που αυτό να το κάνει αυτοσκοπό της ζωής. Δεν πρέπει να κρίνουμε τον άλλον καθόλου αλλά πως είναι όταν κρίνει κάποιος από μια εικόνα? Δεν είναι τελείως λάθος? Για να καταλάβεις γιατι δεν βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του κοριτσιού εκείνου? Εγώ το έκανα και έβαλα τον εαυτό μου στην θέση του, και λυπήθηκα γιατι είδα ότι μια λεπτή γραμμή μας χωρίζει από τον έξω από δω και τον Θεό.

Θα σου πω και ένα άλλο παράδειγμα από προσωπική μου εμπειρία. Φέρθηκα λάθος σε μία γειτόνισσά μου με την οποία είχαμε λόγω της ενασχόλησής μας με τα κοινά στενή φιλία. Το κατάλαβα και προσπάθησα να επανορθώσω. Η ψυχή της είχε εντωμεταξύ τόσο μίσος για εμένα που αυτό ήταν αδύνατον. Μου μίλαγε με τέτοια απαξίωση και τόσο προσβλητικά που ήταν αδύνατον να την πλησιάσω. Με είχε κατατάξει στους "εχθρούς" της. Φταίω και εγώ βέβαια γιατί έπρεπε να αντέξω όλο αυτό το μίσος και να εκστομίσω τη συγγνώμη μου. Δεν τα κατάφερα. Δε σταματάω βέβαια να εύχομαι ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα διορθωθούν, αν και είναι πλέον δύσκολο. Δεν είναι κρίμα και οι δύο Χριστιανοί και να ψυχραινόμαστε έτσι; Ο αγώνας είναι συνεχής και δεν πρέπει να ψάχνουμε δικαιολογίες για να τον σταματάμε.

Τέτοια παραδείγματα είναι τόσο καθημερινά που δεν τους δίνουμε σημασία και αυτό είναι τόσο λάθος γιατι η ψυχή του κάθε ενός μας είναι μοναδική. Και εγώ χρωστώ συγγνώμη σε ανθρώπους που δεν έχω τα κότσια να την πω. Εγώ δεν ήρθα σε αντιπαράθεση, δεν ήταν και του χαρακτήρα μου να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά πιστεύω ότι με το να μουγκαθώ συνυπέγραψα στην κρίση αυτού του κοριτσιού. Θεωρώ υπεύθυνο τον εαυτό μου που πήρε τέτοια τροπή η συζήτηση, από την στιγμή που κατάλαβα ότι πλέον την κρίνω. Ας γινόμουν ρεζίλι, έπρεπε να την διακόψω, έστω και με χαζομάρες. Αλλά δεν το έκαμα. Ίσως να προλάβαινα και αυτόν και μένα τώρα.

Νομίζω πάντως ότι όλοι χαίρονται να ακούν τις ιστορίες των άλλων και τους πειρασμούς τους, διότι όπως λέει και ο Νίκος είναι πιο εύκολα να τους κρίνουμε τους άλλους παρά τον εαυτό μας. Όταν δίνεις στο διαδίκτυο λίγο από τον εσωτερικό σου κόσμο, κάποιοι βρίσκουν πάτημα για να φανούν "ανώτεροι". Εμένα μου έχει συμβεί συχνά και μπορεί να το κάνω και τώρα σε εσένα. Με εκνευρίζει βέβαια, αλλά όταν ο άλλος είναι Χριστιανός σκέφτομαι ότι το κάνει με Αγάπη, γιατί είναι αδελφός μου. Η ταπείνωση είναι κέρδος για την ψυχή μου θεωρώ. Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας.

Μα για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να υπάρχει διάλογος, για να βγει από σένα η ανωτερότητα σου και να πατήσεις πάνω μου. Η ανωτερότητα σου (και γενικά σαν όρος) δεν είναι λάθος, είναι παρεξηγημένη έννοια. Δεν θέλω να πατήσεις πάνω μου και να φανείς ανώτερος μου σε μια πτώση μου, γιατι εκεί έχω τον έξω από εδώ να μην έχω και εσένα. Ως αδελφός θα πρέπει να μου δώσεις το χέρι σου στην πτώση μου όχι να μου τονίσεις την ανωτερότητα σου. Δίνοντας το χέρι σου δίνεις την ανωτερότητα σου σιωπηλά, αλλά αναπαύεις και τον άλλον. Μου παρουσιάζεις με ορθόδοξο τρόπο ότι είσαι αδελφός μου. Από την ανωτερότητα σου (σε σχέση με μένα, τους άλλους) και από τα λόγια σου θα πάρω εγώ δύναμη να σηκωθώ από κάποια πτώση μου, να με βοηθήσεις στον αγώνα μου. Ή αν δεν θες ή δεν μπορείς να με βοηθήσεις καλύτερα κάτσε αμέτοχος, περισσότερο με βοηθάς χωρίς να συμμετέχεις στην πτώση μου παρά όταν κάνεις κάτι και με πας πιο κάτω και πέφτεις και εσύ. Σε αδειοδοτώ, άτυπα, όταν ποστάρω κάτι, που είδα να με σχολιάσεις να με διορθώσεις. Και ακόμα λάθος να είσαι σε κάτι που θα μου πεις, θα έρθει ο άλλος και θα σε διορθώσει σχολιάζοντας ή λέγοντας την άποψη του, αυτό τον σκοπό έχει ο διάλογος. Ακόμα και λάθος να είσαι, ματαλέγω, θα είναι το έναυσμα μου αυτό να κάνω να κάνουμε έναν διάλογο που θα πάρουν καλά στοιχεία όλες οι πλευρές. Αν δεν ήθελα την ανωτερότητα σου ή τα σχόλια σου ή την προκλητικότητα σου με την ορθή έννοια που έβαλες και εσύ πιο πάνω δεν θα πόσταρα τίποτα. Θα τα κράταγα για τον εαυτό μου. Θα έκαμα ότι κάμουν οι περισσότεροι και εγώ μέσα σε αυτούς, θα έμπαινα., θα διάβαζα το σύγγραμμα σου και όλα οκ. (καταρχήν αυτό έκαμα και με το ποστάρισμα του Νίκου και της Ορθοδοξίας με τον Άγιο Μεσογαίας, είδα, διάβασα, και δεν έχω τι να απαντήσω, μιας που τα λόγια του Αγίου όχι απλά με εκφράζουν αλλά έχει τόσο δίκιο που είμαι ανάξια να σχολιάσω κάτι, ακόμα και ένα …συμφωνώ μαζί του, ή δίκιο έχει … είναι άχρηστο) (για να κάνω έναν διάλογο πρέπει να έχω πάντα στο μυαλό μου και μπροστά μπροστά ότι ο άλλος έχει αγαθές και καλές προθέσεις και ότι οι απόψεις μου ίσως να μην είναι σωστές. Άλλη πλευρά βλέπω εγώ άλλη εσύ δεν σημαίνει ότι δεν βλέπουμε το ίδιο πράγμα. Και θα πρέπει να υιοθετώ πάντα ότι δεν έχω μόνον εγώ δίκιο, ίσως να είμαι λάθος, να είμαι προσκολλημένη σε κάτι και εσύ, ο άλλος, εσείς με τον διάλογο να μου ανοίξετε τα μάτια, θα πρέπει όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα να τα δεχτώ για να κάμω και να είμαι ανοιχτή σε διάλογο).

Δύσκολος όμως αγώνας και καθώς προχωράς πιο μέσα τόσο δύσκολος είναι.

Αυτό που είπες ότι ας τον ονομάσουμε ψευτοχριστιανό. Ίσως καλά έκανες και το πες, μάλλον θα έχεις δίκιο. Να σου πω όμως τι σκέφτηκα?

Είναι λίγο επικίνδυνο αλλά θα το πω, δεν με βοηθά και η γλώσσα. Ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία μας οκ? Γιατί πάντα μα πάντα σε ότι κάνω λάθος είναι υπό την επήρεια του έξω από δω? Μάλλον πάντα από τον έξω από εδώ είναι αλλά αν δεν έχω προδιάθεση εγώ τι θα καταφέρει? Διάβασα ότι ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και άλλοι, που μίλησαν για τον Θεό, είναι οι μορφές τους σε Εκκλησίες, ο Θεός είδε την καλή προδιάθεση στην καρδιά τους και τους «φώτισε». Μήπως μερικές φορές δεν θέλει και πολύ δουλεία ο έξω από εδώ μιας και εμείς δεν έχουμε αυτή την καλή προδιάθεση και του δίνουμε έδαφος? Δυστυχώς δεν μπορώ να το μεταφέρω όπως το έχω στο μυαλό μου.

Δεν ξέρω αν είναι ψευτοχριστιανός, και δεν θέλω να μάθω η αλήθεια είναι, ας τον φωτίσει ο Θεός και να τον βοηθήσει η Παναγία μας, ξέρω μόνο ότι μου προκάλεσε μεγάλο πρόβλημα, και δεν θα θελα να ματαβρεθώ σε τέτοια δύσκολη θέση.

Νίκος έγραψε:Αν δεν μπορούμε να δεχτούμε την δίκαιη ή άδικη κριτική των άλλων μ΄αυτό τον τρόπο, είναι γιατί εμείς δεν έχουμε αληθινή ταπείνωση, αλλά ψευτοταπείνωση. Δηλαδή, λέμε μεν ότι είμαστε αμαρτωλοι και ασκούμε δριμεία κριτική στον εαυτό μας, αλλά αν κάποιος μας προσάψει έστω και το ελάχιστο απ΄αυτά που του καταλογίζουμε, αμέσως αγανακτούμε και στρεφόμαστε εναντίον του. Αυτό μας δείχνει ότι έχουμε πολύ δουλειά ακόμη να κάνουμε για ν΄αποκτήσουμε αληθινή ταπείνωση, που θα μας κάνει να δεχόμαστε την κριτική των άλλων με χαρά και ευγνωμοσύνη, αντί με ενόχληση.

Αυτή η παράγραφος βασίζεται σε μια αντίστοιχη φράση του Γέροντα Παΐσιου και αναφέρεται σε όλους όσους αφορά και κυρίως σε μένα τον ίδιο. Ο καθένας μπορεί ν΄αποφασίσει κάνοντας την αυτοκριτική του, αν τον αφορά ή όχι.

ΥΓ. Μαρίνα μου, προτιμώ το Νίκος (που είμαι εγώ) από το Φιλώτας (που είναι ρούχο που φοράω σε ειδικές περιστάσεις). Καλά είναι και τα δύο αλλά εγώ προτιμώ το πρώτο. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις ;

Νίκος έγραψε: ΥΓ. Μαρίνα μου, προτιμώ το Νίκος (που είμαι εγώ) από το Φιλώτας (που είναι ρούχο που φοράω σε ειδικές περιστάσεις). Καλά είναι και τα δύο αλλά εγώ προτιμώ το πρώτο. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις ;

το φιλώτας δηλαδή τι σημαίνει? ρούχο?

marinam έγραψε:το φιλώτας δηλαδή τι σημαίνει? ρούχο?

Όχι, εγώ το χρησιμοποιώ έτσι .

Πως είναι το ράσο που φοράει ο ψάλτης όταν ανεβαίνει στο ψαλτήρι; Τότε τον φωνάζουμε Πρωτοψάλτη ή Λαμπαδάριο, κι όχι με τ΄όνομά του, άσχετα αν από κάτω είναι ο Θανάσης. Όταν όμως το βγάζει τον φωνάζουμε απλά Θανάση.

Έτσι κι εγώ είμαι ο Φιλώτας στα Χριστιανικά forums, αλλά από κάτω είμαι απλά ο Νίκος.

ΑΑΑΑΑ
τώρα κατάλαβα.

Αν ψαχτούμε καλά, κατά βάθος όλοι είμαστε υποκριτές σε κάποια σημεία. Εφόσον ναι μεν δεχόμαστε τη διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης, αλλά όλοι σε κάποια σημεία κάνουμε τα στραβά μάτια όταν πρόκειται για τη βολή μας. Η μόνη διαφορά είναι ότι μερικοί άνθρωποι έχουν κραυγαλέα υποκριτική συμπεριφορά ενώ άλλοι έχουν υποκρισία που μόνο ο Θεός ξέρει.
Το να μας ταράζει πολύ η οποιαδήποτε μη χριστιανική συμπεριφορά ενός αδερφού δεν χρησιμεύει σε κάτι αντίθετα δείχνει ότι ίσως έχουμε κι εμείς κάποιο θέμα μέσα μας.

Έχει πει κάτι πολύ ωραίο σχετικά ο Άγιος Νικόδημος:

Γιατί να ξέρεις πως, όταν λογιστείς άσχημα για κανένα κακό του αδελφού σου, είναι κάποια ρίζα του ίδιου κακού και στην καρδιά την δική σου.

eleanna έγραψε:Αν ψαχτούμε καλά, κατά βάθος όλοι είμαστε υποκριτές σε κάποια σημεία. Εφόσον ναι μεν δεχόμαστε τη διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης, αλλά όλοι σε κάποια σημεία κάνουμε τα στραβά μάτια όταν πρόκειται για τη βολή μας. Η μόνη διαφορά είναι ότι μερικοί άνθρωποι έχουν κραυγαλέα υποκριτική συμπεριφορά ενώ άλλοι έχουν υποκρισία που μόνο ο Θεός ξέρει.
Το να μας ταράζει πολύ η οποιαδήποτε μη χριστιανική συμπεριφορά ενός αδερφού δεν χρησιμεύει σε κάτι αντίθετα δείχνει ότι ίσως έχουμε κι εμείς κάποιο θέμα μέσα μας.

Έχει πει κάτι πολύ ωραίο σχετικά ο Άγιος Νικόδημος:

Γιατί να ξέρεις πως, όταν λογιστείς άσχημα για κανένα κακό του αδελφού σου, είναι κάποια ρίζα του ίδιου κακού και στην καρδιά την δική σου.

Καλή μου eleanna (δεν ξέρω αν είναι το ονομά σου αυτό) νομίζω, μάλλον είμαι σίγουρη τον μόνο αναμάρτητον που ξέρω και ξέρεις και ξέρουμε είναι ο Χριστός! Ή μήπως κάνω λάθος (και εδώ)?

"Όλοι μας", η γενίκευση δεν αρμόζει σε όρθόδοξη πίστη, δεν είμαστε υποκριτές, γιατι γνωρίζω έναν και μοναδικό που δεν είναι, έτσι πιο ορθότερο θα έλεγα ότι όλοι μας έχουμε τις "αδυναμίες μας - αμαρτιες μας".

Το θέμα είναι τι διάθεση, και προ - διπάθεση θα έλεγα, έχω εγώ για να τις εξαλείψω.

τα στραβά μάτια δεν τα κάνω για κανέναν. Ίσως, όχι ίσως να σαι σίγουρη όμως ότι κάνω πολύ χειρότερες αμαρτίες. Αλλά χαίρομαι που εσύ δεν ανήκεις σε καμία κατηγορία ανθρώπων που με βάζεις για να λες ...μερικοί το έχουν .... και όχι το έχουμε.


λες:

Το να μας ταράζει πολύ η οποιαδήποτε μη χριστιανική συμπεριφορά ενός αδερφού δεν χρησιμεύει σε κάτι αντίθετα δείχνει ότι ίσως έχουμε κι εμείς κάποιο θέμα μέσα μας.___Η μόνη διαφορά είναι ότι μερικοί άνθρωποι έχουν κραυγαλέα υποκριτική συμπεριφορά ενώ άλλοι έχουν υποκρισία που μόνο ο Θεός ξέρει.

διαφωνώ. Αλλά θα γίνω πολύ γραφική αλλά και σπαστική για να εξηγήσω το πως και το γιατί. Εξάλλου δεν θα καταλάβω και κάτι στο να το πω, αντίθετα μόνο λογισμούς θα φέρω σε άλλους ανθρώπους. Θα πω μόνο ότι μας χρησιμευει να μην τον μημιθώ, να μην τον έχω παράδειγμα, στον να προσευχομαι για αυτόν. Να παίρνω μαθήματα. Και σε αυτό που λες το τι έχω μέσα μου, εδώ δίκιο έχεις. Το πα και πριν όμως. Ο μόνος που δνε έχει "θέμα" μεσα Του είναι Εκείνος.

Επίσης όμως υπάρχει και αυτό που είπε ο Χριστός σε κάποιο από τα Ευαγγέλια: προσπαθείς να δεις το ελαχιστότατο σκουπιδάκι που έχει ο αδελφος σου στο μάτι του ενώ το δοκάρι που έχεις εσύ στο δικό σου μάτι δεν το βλέπεις ... σε ελευθερη μετάφραση πάντα. Έτσι να το πω και πιο λαικά, προτιμώ να είμαι πόρνη, κλέφτρα, να φονεψω άνθρωπο, παρά να σε, να τον, να τους κρίνω.

Ως συμπέρασμα εδώ και πολύ καιρό μου πέρασε από το μυαλό, θα έλεγα, κάτι το οποίο δεν περίμενα να το σκεφτώ. Αν και το χω πει. Η Εκκλησία είναι τόσο παρεξηγημένη που ειλικρινά δεν το φανταζόμουν. Αλλά ποτέ δεν περίμενα η Εκκλησία να είναι παρεξηγημένη απο τους ίδιους τους ανθρώπους που την αποτελούμε.

Αρχίζω και καταλαβαίνω (άργησα αλλά αργά παν τα ζα που λένε και στο χωριό μου) γιατι ο καθένας κοιτά το τομάρι του - ψυχή του, αρχίζω και καταλαβαίνω γιατι το αγαπάτε αλλήλους στους περισσότερους είναι ....μην πειράξεις τους αλλήλους....