Ορθοδοξία

Αφού ξεκουραστήκαμε αρκετά, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τον εκεί μοναχό, ο οποίος μας άνοιξε φιλόξενα και μας πρόσφερε λουκουμάκι, τσίπουρο και νερό. Συζητήσαμε την πιθανότητα να πάμε στο σπήλαιο του μυροβλίζοντα Αγίου (Νείλου), αλλά ο χρόνος θα ήταν τουλάχιστον μισή ώρα, παρέκκλισης από την πορεία μας. Επειδή ήμασταν κουρασμένοι αποφασίσαμε να μην πάμε (κάτι για το οποίο μετανιώσαμε στη συνέχεια) στον Άγιο, αλλά να συνεχίσουμε προς την Σκήτη των Καυσοκαλυβίων, καθότι είχαμε ακόμη περίπου 50 λεπτά διαδρομή. Τα πόδια μας είχαν αρχίσει προ πολλού να μας τσούζουν σε κάθε επίπονη προσπάθεια. Η δική μου ενόχληση ήταν κυρίως στον κατήφορο, παρά στον ανήφορο. Το ακριβώς αντίθετο ίσχυε για τον Διονύση. Ο Παναγιώτης, που ήταν και ο ελαφρύτερος της παρέας, έδειχνε να μην επηρεάζεται ιδιαίτερα. Ξεκινήσαμε λοιπόν κατηφορίζοντας, προς τα Καυσοκαλύβια, όπου φτάσαμε μετά από 50 λεπτά, όπως περιμέναμε. Υπολογίσαμε ότι ο συνολικός χρόνος, από την Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας μέχρι τα Καυσοκαλύβια (Κυριακό) ήταν 4,5 ώρες, μαζί με τα διαλείμματα βεβαίως, που ήσαν αρκετά.



Αντικρύζοντας από μακριά τα Καυσοκαλύβια (επιτέλους!) κραυγάσαμε κάτι αντίστοιχο με το: "Θάλαττα! Θάλαττα!" των προγόνων μας!

Φτάσαμε στον ξενώνα του Κυριακού, όπου βρήκαμε τον Δικαίο της Σκήτης, πατέρα Πολύκαρπο, με τον οποίο είχαμε συνεννοηθεί για τη διανυκτέρευση. Αφού μας κέρασε το λουκουμάκι, τον καφέ, το τσιπουράκι και το νερό (το τελευταίο το ήπιαμε με περισσή ευχαρίστηση), μας υπέδειξε το δωμάτιό μας, δύο ορόφους κάτω από τη βεράντα. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, αλλά, όπως περιμέναμε, δεν υπήρχαν ντους, παρά μόνο WC. Η πείνα μας όμως ήταν πολύ έντονη (δεν είχαμε φάει τίποτε από την προηγούμενη ημέρα), ώστε παρακαλέσαμε τον Δικαίο να μας δώσει κάτι να τσιμπήσουμε (ήταν περίπου 12:00 η ώρα), μέχρι την ώρα του φαγητού. Μας πρόσφερε ελιές και χαλβά που μας φάνηκαν ως «μάνα εξ ουρανού»! Τον ρωτήσαμε τι ώρα σερβίρεται το γεύμα στην Σκήτη και μας ενημέρωσε ότι αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το κανονίσουμε μεταξύ μας. Καταλήξαμε τελικά να φάμε κατά τις 16:00. Το φαγητό περιλάμβανε κριθαράκι και ελιές, ήταν όμως ιδιαίτερα νόστιμο! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα ίδια φαγητά που στο σπίτι δεν μου γεμίζουν το μάτι, στο Α.Ο. είναι πεντανόστιμα!
Το απόγευμα, δεν υπήρχε εσπερινός στο Κυριακό και αποφασίσαμε να συναντήσουμε τον Γέροντα Ακάκιο, που κάποιοι μας τον είπαν ως Γέροντα Αγάπιο!
Ο Γέροντας Ακάκιος ήταν στην άκρη της Σκήτης, σε κάποια απόσταση από το Κυριακό και παρ’ όλο που ο Δικαίος μας περιέγραψε το πώς θα πάμε, δυσκολευτήκαμε αρκετά. Τελικά ρωτώντας άλλους μοναχούς, κατατοπιστήκαμε και τον επισκεφτήκαμε. Στην αυλόπορτα του κελιού του έχει ένα καμπανάκι, το οποίο χτυπήσαμε για τον ειδοποιήσουμε ότι έχει …επισκέπτες! Πράγματι, σε λίγο φάνηκε ο Γέροντας στην πύλη και αφού συστηθήκαμε, μας πέρασε στο ναό του κελιού του, αφού εκείνη την ώρα έκανε εσπερινό, με την βοήθεια ενός νεαρού υποτακτικού του, που ήταν όμως ιερομόναχος!
Μετά το τέλος του εσπερινού μας φιλοξένησε στην βεράντα του, μας κέρασε το παραδοσιακό λουκουμάκι, ένα ηδύποτο και το δροσερό του νερό και συζητήσαμε επί περίπου μια ώρα. Ο π. Ακάκιος, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ο μοναχός που έκλεισε τα μάτια του μακαριστού Γέροντα Πορφυρίου. Μας είπε αρκετά πράγματα για τον Γέροντα, αλλά δεν θέλησε να μας πει πού έχουν κρύψει τα οστά του, μετά την εκταφή. Το μόνο που μας είπε είναι πως εφόσον αγιοποιηθεί ο Γέροντας και επομένως θα προκύψει λόγος να προσκυνηθεί το άγιό του λείψανο, τότε θα τα επανεμφανίσουν! Φύγαμε από το κελί του και επιστρέψαμε στον ξενώνα, όπου ξανασυναντήσαμε την παρέα από την Κοζάνη που είχαμε δει και στην Λαύρα! Συζητήσαμε μαζί τους στην βεράντα του ξενώνα, μέχρι που σουρούπωσε και άρχισε η επίθεση των γνωστής ταυτότητας ιπτάμενων αντικειμένων (κουνουπιών, στη περίπτωσή μας), που ήδη με είχαν τσακίσει στη Λαύρα. Τα Καυσοκαλύβια έχουν και πολλές ενοχλητικές μύγες, που κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν μας άφηναν να ησυχάσουμε! Ευτυχώς το βράδυ αποσύρονταν από την …ενεργό δράση μέχρι την επομένη, κι έτσι μπορέσαμε να περάσουμε ανενόχλητα την τέταρτη διανυκτέρευσή μας.



Η θέα από τον ξενώνα της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων

Ευχαριστούμε πολύ για τις φωτογραφίες και για την ωραία αφήγηση! Τα απόλαυσα ιδιαίτερα !

H αφήγηση είναι φοβερή.Ευχαριστούμε. (η φωτό με τα βράχια μου θύμισε το δικό μου πέρασμα το 2000 απο ένα δύσκολο μονοπάτι και μια μικρή κατολίσθηση που προκαλέσαμε.πολύ δύσκολα τα μονοπάτια)

ΠΕΜΠΤΗ 23.06.2011
Το πρωί της Πέμπτης ήμασταν χαλαροί, λόγω της έλλειψης της πρωινής Θ.Λ. Στις σκήτες κάθε κελί έχει το δικό του εκκλησάκι και ο μοναχός ή οι μοναχοί που μένουν στο κελί τελούν μόνοι τους τις ακολουθίες. Έτσι σηκωθήκαμε αργά (07:00) και απολαύσαμε «με το πάσο μας» τους καφέδες, με τα λουκουμάκια και τα νερά που μας ετοίμασε ο Δικαίος της Σκήτης.
Επόμενη στάση μας ήταν η Ι. Μονή Αγίου Παύλου. Αρχικά δεν είχαμε κλείσει διανυκτέρευση στην Μονή, όπως είχαμε κάνει για τις πρώτες 4 διανυκτερεύσεις, γιατί ο αρχαιότερος της παρέας απεφάνθη ότι δεν χρειάζεται! Την ίδια «στρατηγική» είχαμε ακολουθήσαμε και για την 6η και τελευταία μας διανυκτέρευση στην Ι. Μονή Κωνσταμονίτου. Ένα τηλέφωνο όμως που κάναμε στην Ι. Μονή Παύλου από την προηγούμενη ημέρα, μας πληροφόρησε ότι, λόγω πολλών προσκυνητών δεν μπορούσε να μας φιλοξενήσει την Πέμπτη και μας τίναζε το πρόγραμμα στον αέρα!. Ευτυχώς ένας φίλος μου, που μένει στη Θεσσαλονίκη, έχει αρκετές διασυνδέσεις με Αγίου Παύλου και Νέα Σκήτη κι όταν τον πληροφόρησα το πρόβλημά μας, πήρε τηλέφωνο τον Αρχοντάρη της Ι. Μονής κι έτσι εξασφαλίσαμε κατάλυμα! Στην Ι Μονή Αγίου Παύλου θα πηγαίναμε με το ferry για το οποίο ο Δικαίος μας πληροφόρησε ότι περνάει κατά τις 09:00. επειδή η διαδρομή ήταν κοντά στο δεκαπεντάλεπτο, κατά τις 08:30 ζωστήκαμε τα μπαγκάζια μας και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε το μονοπάτι για τον αρσανά της σκήτης, που ναι μεν ήταν κατηφορικό, αλλά αρκετά επίπονο επειδή από ένα σημείο και ξεκινούσαν εκείνα τα ατελείωτα σκαλιά. Είχαμε ήδη διασχίσει το 1/3 της απόστασης όταν συναντήσαμε ένα προσκυνητή που προσπαθούσε να πάει κι αυτός στον αρσανά, χωρίς να ξέρει το δρόμο, παίρνοντας οδηγίες μέσω κινητού τηλεφώνου. Μόνο που προχωρούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που πηγαίναμε εμείς!
-Πού πας; τον ρωτήσαμε
-Στον αρσανά, μας απάντησε.
-Έλα μαζί μας, κι εμείς εκεί πηγαίνουμε.
-Σίγουρα είναι από δω; μας ρώτησε.
-Ναι, του απαντήσαμε.
Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια μικρή τσιμεντένια προβλήτα, όπου δεν υπήρχε κανείς άλλος! Ο νεοεισελθείς στην παρέα μας πήρε πάλι τηλέφωνο, και αφού μίλησε, μας πληροφόρησε ότι δεν είναι αυτός ο αρσανάς της Σκήτης, φεύγοντας πανικόβλητος!
Η ώρα ήταν 08:50. Κοιταχτήκαμε άφωνοι και τελικά ρωτήσαμε τον αρχηγό μας αν είναι σίγουρος ότι αυτός είναι ο αρσανάς, ή όχι. Ο Παναής απάντησε ότι δεν θυμόταν καλά, αλλά αυτός θα έπρεπε να είναι (!!) Αρχίσαμε τις γκρίνιες και του φωνάξαμε ότι αφού δεν ήταν σίγουρος γιατί δεν είχαμε ρωτήσει, πριν ξεκινήσουμε, τον Δικαίο! Τελικά μετά από σύντομη διαβούλευση αποφασίσαμε να φύγουμε κι εμείς. Με τρελό ρυθμό αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά! Σε λίγα λεπτά, ασθμαίνοντες ως γέροι 180 χρονών με προχωρημένη πνευμονική λοίμωξη, σταματήσαμε για ανάσες και πάλι συνεχίσαμε. Όμως δεν γνωρίζαμε πού ακριβώς ήταν ο σωστός αρσανάς και μάλιστα είχαμε χάσει τον προπορευόμενο συμπροσκυνητή που είχε τηλεφωνική επικοινωνία με κάποιους που γνώριζαν! Συνεχίσαμε ευθεία και στις 09:05 βρεθήκαμε έξω από το κελί του Γέροντα Ακάκιου! Χτυπήσαμε το κουδούνι (καμπανάκι) και σε λίγο ξεπρόβαλλε ο Γέροντας, με χέρια γεμάτα αλεύρι! Του εξηγήσαμε το πάθημά μας και τον ρωτήσαμε πού είναι ο αρσανάς. Έκανε μια γκριμάτσα και μας απάντησε ότι είναι στην άλλη άκρη της Σκήτης και ότι έχει αρκετό ποδαρόδρομο! Απελπιστήκαμε!
-Το χάσαμε το πλοίο, ψέλλισε ο Παναής!
-Όχι, θα το προλάβετε!
-Μα δεν περνάει από εδώ στις 09:00;
-Όχι, στις 09:30 περνάει το ταχύπλοο και μετά από λίγο έρχεται και το ferry, αλλά βιαστείτε!
Αφού μας εξήγησε ποιο μονοπάτι να πάρουμε, αρχίσαμε πάλι να ανηφορίζουμε. Στη διαδρομή προσπεράσαμε δυο Αλβανούς με ένα μουλάρι που πήγαιναν κι αυτοί στο ίδιο μέρος. Ο Διονύσης που ως βαρύτερος από όλους είχε ζοριστεί αφόρητα τους ζήτησε να ανέβει στο μουλάρι (δεν υπήρχε αναβάτης, αφού οι δύο Αλβανοί πήγαιναν πεζή), αλλά εκείνοι δεν το επέτρεψαν λέγοντας ότι δεν θέλουν να κουράσουν το μουλάρι, γιατί θα πάρει εμπόρευμα από τον Αρσανά και θα το κουβαλήσει επάνω, στην Σκήτη και επομένως πρέπει να είναι ξεκούραστο. Τελικά αφού δοκιμάσαμε τις αντοχές μας στο έπακρο, φτάσαμε στον προορισμό μας κατά τις 09:25. Αυτός μάλιστα, ήταν ο σωστός αρσανάς. Τα οικοδομικά υλικά που κουβαλούσαν τα μουλάρια ήταν εκεί, όπως και καμιά δεκαπενταριά άτομα, που περίμεναν την ατμοπλοϊκή συγκοινωνία. Σε λίγο ήρθε το ταχύπλοο και πήρε κόσμο ΜΟΝΟ για Ουρανούπολη και κατά τις 09:50 ήρθε και το ferry. Προλάβαμε και πήραμε φωτογραφία με τα μουλάρια που σε στυλ convoy μετέφεραν υλικά στη Σκήτη.



Τα καημένα τα μουλαράκια όλη τη μέρα κουβαλάνε υλικά από τον αρσανά στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων

Στον αρσανά των Καυσοκαλυβίων, περιμένοντας το πλοίο για την ΙΜ Αγίου Παύλου. Στο βάθος διακρίνεται ο ιερέας του Πρωτοχωρίου Κοζάνης και η παρέα του.

Το πλοίο μας μετέφερε χωρίς απρόοπτα στην Μονή μέσα σε ένα εικοσάλεπτο. Αποβιβαστήκαμε στον αρσανά και για καλή μας τύχη, βρήκαμε έναν μοναχό, που θα πήγαινε στην Ι. Μονή μέσα σ’ ένα ολοκαίνουριο Mercedes GLK, ο οποίος αφού βεβαιώθηκε ότι κι εμείς έχουμε τον ίδιο προορισμό, μας πήρε μαζί του! Αυτό το όχημα, τύπου jeep, με εντυπωσίασε! Άνετη ανάρτηση, ιδανική για χωματόδρομους, κάτι σαν χαλί, που απορροφούσε όλες τις ανωμαλίες του δρόμου (που δεν ήταν και λίγες), πολύ καλή ηχομόνωση του κινητήρα, ώστε να μην φτάνει τίποτε το ενοχλητικό στην καμπίνα των επιβατών και κλιματιστικό που σε μεταφέρει σε άλλους κόσμους, πιο δροσερούς! Για τον κινητήρα δεν χρειάζεται να κάνω μνεία. Δεν μπορούσα βέβαια να τεστάρω τις ικανότητές του σε τέτοιες συνθήκες, αλλά η υπογραφή Mercedes δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις…
Φτάσαμε στην Ιερά Μονή και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο Αρχονταρίκι, όπου γινόντουσαν εργασίες κι έτσι περιμέναμε στον φαρδύ διάδρομο. Σε λίγο ήρθε ο βοηθός του Αρχοντάρη, μας κέρασε το καθιερωμένο λουκουμάκι, το τσίπουρο και το νεράκι και στη συνέχεια, αφού του εξηγήσαμε ότι εξασφαλίσαμε την σημερινή διανυκτέρευσή μας στην Μονή από τον ίδιο τον Αρχοντάρη, τον πατέρα Μητροφάνη. Ο βοηθός κούνησε το κεφάλι του επιδοκιμαστικά και εν συνεχεία μας έβαλε σε ένα πεντάκλινο, μαζί με άλλους δύο. Αφού τακτοποιηθήκαμε αρχίσαμε να συζητούμε για την επόμενή μας διανυκτέρευση, που ήταν κι αυτή στον αέρα, μια και δεν είχαμε κλείσει από πριν. Κάναμε μία προσπάθεια προς την Ι. Μονή Ξηροποτάμου, που είναι κοντά στη Δάφνη, ώστε να είναι εύκολη στη συνέχεια ή έξοδός μας από το Α.Ο. αλλά ήταν γεμάτη. Είχαμε και το πρόβλημα ότι θέλαμε να φύγουμε με ταχύπλοο προς Ουρανούπολη και όχι με το ferry, για να κερδίσουμε χρόνο, αφού είχαμε να κάνουμε πολύ δρόμο στη συνέχεια (Ουρανούπολη – Αθήνα). Για το λόγο αυτό απορρίψαμε την ιδέα να είναι η τελευταία μας διανυκτέρευση στην Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου, γιατί θα μας δυσκόλευε στον να πάρουμε το ταχύπλοο, αφού από τις Αγιορείτικες γραμμές μας είπαν ότι θα έπρεπε να πάρουμε το πλοιαράκι από την Δάφνη. Αυτό συνέβαινε μόνο για τις Ι. Μονές που βρίσκονταν μεταξύ Δάφνης και Ουρανούπολης, αφού από Δάφνη μέχρι Καυσοκαλύβια δραστηριοποιείται άλλη εταιρία (Μικροάθως) η οποία μας έπαιρνε από όπου θέλαμε.
Προσπαθήσαμε στην Ι. Μονή Διονυσίου, αλλά ήταν κι αυτή γεμάτη. Τελικά πήραμε τηλέφωνο τον Δικαίο της Σκήτης της Θεοτόκου (Νέα Σκήτη) που ήταν δίπλα μας και ανήκει στην ιερά Μονή Αγίου Παύλου, όπου ο πατήρ Χερουβείμ δέχθηκε να μας φιλοξενήσει στον ξενώνα του Κυριακού. Έτσι λύσαμε ένα ακόμη ζήτημα. Η επόμενη κίνηση ήταν να πάρουμε στο κινητό τον καπετάνιο του ταχύπλοου του Μικροάθω που λέγεται Μικρά Αγία Άννα και να κλείσουμε τρεις θέσεις για Ουρανούπολη, το πρωί του Σαββάτου. Όπερ και έγινε. Του είπαμε ότι θα πάρουμε το πλοίο από τη Νέα Σκήτη και μας είπε να είμαστε στον αρσανά της, κατά τις 10:00.
Με όλες μας τις εκκρεμότητες λυμένες κάναμε ένα μπάνιο, ξεκουραστήκαμε λίγο στο δωμάτιό μας και εν συνεχεία, πριν πάμε στον εσπερινό, επισκεφθήκαμε το κιόσκι, έξω από την πύλη της Μονής, προκειμένου να απολαύσουμε τον φραπέ που θα μας έφτιαχνε ο παμμέγιστος Παναγιώτης. Η θέα από το κιόσκι ήταν - όπως το περιμέναμε – φανταστική κι έτσι τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε μια μικρή αφίσα, αναρτημένη στο κιόσκι, η οποία ήταν αφιερωμένη στους …καπνιστές. Την φωτογράφησα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να την αναρτήσω (upload) στο φόρουμ.



Η θέα από το κιόσκι της Ι. Μ. Αγίου Παύλου

Η πινακίδα για τους καπνιστές που ήταν αναρτημένη στην Ι. Μ. Αγίου Παύλου. Εξαιρετικά αφιερωμένη (special dedicated) σε όλους τους καπνιστές!

Από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στην Ι. Μονή ενημερώσαμε τον βοηθό Αρχοντάρη ότι θέλουμε να εξομολογηθούμε στον ηγούμενο, πατέρα Παρθένιο. Η αποστομωτική απάντήσή του ήταν: «Αν θέλετε να τον δείτε πρέπει να του το πείτε εσείς οι ίδιοι»!
Οι ευκαιρίες που είχαμε να συναντήσουμε τον ηγούμενο ήταν το απόγευμα στον εσπερινό και μετά στην τράπεζα. Πρώτη φορά μου συνέβαινε αυτό! Συνήθως όταν ήθελες να δεις τον ηγούμενο ή κάποιον άλλον μοναχό για εξομολόγηση ενημέρωνες τον Αρχοντάρη και αυτός κανόνιζε τα υπόλοιπα! Μάλιστα ακόμη και για την Θεία Μετάληψη έπρεπε να έχεις ενημερώσει τον Αρχοντάρη!
Τέλος πάντων! Παρακολουθήσαμε τον εσπερινό και όταν τελείωσε, όλοι μαζί συντεταγμένοι πήγαμε απέναντι, στην τράπεζα. Δεν είχαμε καμία ευκαιρία να μιλήσουμε στον ηγούμενο. Απολαύσαμε τα βραστά καλαμαράκια με το κοφτό μακαρονάκι και το ωραίο κρασάκι της Μονής και μετά σηκωθήκαμε γιατί αποχώρησε πρώτος ο Ηγούμενος. Τον ξαναχάσαμε πάλι! Ρωτήσαμε κάποιους άλλους μοναχούς, οι οποίοι μας ενημέρωσαν ότι συνήθως πηγαίνει στο Ηγουμενείο, μετά τις 21:00 και πως πιθανόν να τον δούμε εκεί. Άλλοι μας έδειξαν το κτίριο όπου είναι το κελί του, στον 2ο όροφο!
Παρ’ όλες τις προσπάθειές μας, δεν καταφέραμε να τον συναντήσουμε. Περιμέναμε και στο Ηγουμενείο κάποια ώρα (μετά τις 21:00), αλλά δεν ενεφανίσθη ο …αναμενόμενος. Κάποιος – άλλος – μοναχός που μας είδε, μας είπε ότι δεν πρόκειται να κατέβει στο Ηγουμενείο, εκτός και αν τον έχετε ενημερώσει από πριν!
Jiffos!
Η απογοήτευση ήταν έκδηλη στα πρόσωπά μας! Κατά τις 22:00 με πήρε ο φίλος μου από Θεσσαλονίκη για να μάθει αν βολευτήκαμε καλά στο Μοναστήρι και του είπα πως όλα είναι μια χαρά, εκτός του ότι δεν καταφέραμε να δούμε τον Γέροντα! Επειδή αύριο θα πηγαίναμε στη Νέα Σκήτη τον ρώτησα αν γνώριζε κάποιον ιερομόναχο που να εξομολογούσε. Μου υπέδειξε τον γέροντα Βενέδικτο, ο οποίος ήταν και συγγραφέας βιβλίων και αποφασίσαμε να τον επισκεφθούμε, την επομένη.
Η Αγίου Παύλου έχει ένα μικρό μπαλκονάκι, που βλέπει στο βουνό, έρημο και θεοσκότεινο και καθίσαμε για λίγο εκεί, πριν την πέσουμε για ύπνο. Τα ουρλιαχτά από τα τσακάλια καθώς και ο μονότονος «σφυριγμός» του μπούφου μας κρατούσαν συντροφιά, μαζί φυσικά με τα γνωστής ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα, που περίσσευαν σε έναν τόσο παρθένο χώρο!
Ο Παναγιώτης είχε μαζί του και τσιπουράκι, για κάτι τέτοιες μοναχικές, αλλά μοναδικά ήρεμες νύχτες…
Έτσι κύλησε και η 5η μας διανυκτέρευση στο Α.Ο.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24.06.2011
Φτάσαμε λοιπόν και στην προτελευταία ημέρα μας επί του Αγίου Όρους, για φέτος! Το πρωί πήγαμε στη Θεία Λειτουργία και όταν αυτή τελείωσε περάσαμε στην Τράπεζα, μόνον οι προσκυνητές, γιατί σήμερα ήταν Παρασκευή και δεν σερβιριζόταν κανονικό γεύμα το πρωί. Παρ’ όλα αυτά απολαύσαμε τις φέτες του ωραίου ψωμιού τους καθώς και την μαρμελάδα!
Μετά το πρωινό μεταβήκαμε στα δωμάτιά μας, ζωστήκαμε τα μπαγκάζια μας και ετοιμαστήκαμε να μεταβούμε στην διπλανή Σκήτη της Θεοτόκου, ή Νέα Σκήτη όπως λέγεται. Πρώτα κάναμε την καθιερωμένη στάση μας στο κιόσκι, όπου απολαύσαμε τον φραπέ του Παναγιώτη και του επιτρέψαμε να λιβανίσει κάτω από την αφίσα που τον προειδοποιεί για τις συνέπειες της πράξης του (στου κουφού την βρόντα, όσο θέλεις πόρτα).
Ρωτήσαμε από ποιόν δρόμο θα πάμε (όποιος καεί από το κουρκούτι φυσάει και το γιαούρτι) αν και ήταν εύκολη η διαδρομή και ιδιαίτερα βατή. Στο δρόμο βγάλαμε μερικές φωτογραφίες μια και είχαμε άπλετο χρόνο.