Ορθοδοξία

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μεγαλομάρτυρος, τοῦ Τροπαιοφόρου (+ 303, 23η Ἀπριλίου):

Μέρος Κάρας καί ἄλλα Λείψανα στή Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας.
Μέρος Κάρας στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος Βενετίας.
Ἕνας βραχίονας στό ΡΚ Κοινόβιο τῶν Βενεδικτίνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Lido Βενετίας.
Μέρος βραχίονος κ. ἄ. Λείψανα στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τῆς Φερράρας Ἰταλίας.
Μέρος Κάρας στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό Velabro Ρώμης.
Τμήματα στίς Μονές Ἰβήρων, Ξενοφῶντος καί Ζωγράφου Ἁγίου Ὄρους, ἁγ. Γεωργίου Φενεοῦ Κορινθίας καί στίς Λαύρες Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου Μόσχας καί ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων Βενετίας.
Δέν εἶναι γνωστό πότε ἀνακομίσθηκαν τά Λείψανα τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἀπό τήν Λύδδα τῆς Παλαιστίνης στήν ΚΠολη, μέχρι τό 1207 πάντως στήν ὁμώνυμη Μονή τῶν Μαγγάνων ὑπῆρχε ἡ Κάρα του. Ὅταν τό 1207 ἐγκαταστάθηκαν ἐκεῖ Λατίνοι Μοναχοί, ἡ Κάρα μεταφέρθηκε ἀπό τούς Καταλανούς στό φρούριο τῆς Λειβαδιᾶς, ἀπ' ὅπου τό 1393, μέ τήν ἐκδίωξη τῶν Καταλανῶν ἀπό τό Φραγκικό Δουκάτο τῶν Ἀθηνῶν, μεταφέρθηκαν στήν Αἴγινα, τότε Καταλανική κτήση. Στή Λειβαδιᾶ πάντως πρέπει νά ἔμεινε μέρος Κάρας καί κάποια Λείψανα, διότι σήμερα στή Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας φυλάσσονται μέρος Κάρας καί ἄλλα Λείψανα πού ἀποδίδονται στόν ἅγ. Γεώργιο.
Τό 1462, ὅταν οἱ Βενετοί ἀντικατέστησαν τούς Καταλανούς στήν Αἴγινα, πέτυχαν τήν κλοπή τῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου καί τήν μεταφορά της στή Βενετία, ὅπου κατατέθηκε στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος, ὅπου σήμερα φυλάσσεται μέρος Κάρας.
Στή Βενετία ἐπίσης, στό Κοινόβιο τῶν Βενεδικτίνων τοῦ ἁγ. Νικολάου Lido, φυλάσσεται ἕνας βραχίονας τοῦ Ἁγίου, τμηματικά ἀδιάφθορος, πού ἔφθασε ἐκεῖ τό 1296 ἀπό τήν Μονή ἁγ. Γεωργίου da fiore τῆς Καλαβρίας. Τό Λείψανο αὐτό προσκύνησε τό Σαββάτο τῆς Τυρινῆς τοῦ 1438 ὁ Πατριάρχης ΚΠόλεως Ἰωσήφ, παρά τίς ἀμφιβολίες τοῦ Χαρτοφύλακος Μιχαήλ Βαλσαμῶνος γιά τήν γνησιότητά του.
Σύμφωνα μέ μία δεύτερη παράδοση πού ἐπικρατεῖ στή Δύση (τήν Ρωμαϊκή), τά Λείψανα τοῦ Μεγαλομάρτυρος δωρήθηκαν ἀπό τήν ἁγ. Ἰσαπόστολο Ἑλένη στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ἀμέσως μετά τήν εὕρεσή τους (4ος αἰ.). Τά Λείψανα αὐτά κατατέθηκαν στήν Παπική Καθέδρα τοῦ Λατερανοῦ, ἀπ' ὅπου ἀργότερα μεταφέρθηκαν στό Ναό ἁγ. Γεωργίου Velabro. Τό 1600 ὁ Πάπας Κλήμης Η' δώρησε μέρος τῶν Λειψάνων αὐτῶν στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Φερράρας. Ἐκεῖ φυλάσσεται καί μέρος βραχίονος πού μετέφερε ἀπό τήν Παλαιστίνη κατά τίς Σταυροφορίες ὁ Κόμης Ροβέρτος τῆς Φλάνδρας. Τό Λείψανο αὐτό δωρήθηκε στό Ναό τό 1100 ἀπό τήν σύζυγό του Ματθίλδη.
Στήν Ἑλλάδα πρόβλημα ὑπάρχει μέ τήν εὐωδιάζουσα Κάρα πού φυλάσσεται στή Μονή ὁσ. Μελετίου Οἰνόης Βιλλίων Ἀττικῆς καί ἀποδίδεται στόν ὅσ. Μελέτιο τοῦ Κιθαιρῶνος, διότι ἡ ἐπιγραφή τῆς ἀργυρῆς θήκης τῆς Κάρας ἀναφέρει, ὅτι πρόκειται γιά τήν Κάρα τοῦ ἁγ. Μεγαλομ. Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου!

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Χοζεβίτου (7ος αἰ., 8η Ἰανουαρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Μονή Χοζεβᾶ Ἱεροσολύμων.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Κυπρίου (+ 1752, 23η Ἀπριλίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στό Ναό ἁγ. Ἰωάννου Λευκωσίας.
Μέρος Κάρας στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Ἀπότμημα στή Μονή Ἀγάθωνος Φθιώτιδος.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Νεαπολίτου (+ 1797, 3η Νοεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό Ναό ἁγ. Εὐσταθίου Περισσοῦ Ἀττικῆς.
Τό Λείψανο τοῦ Νεομ. Γεωργίου ἀνακομίσθηκε "σῶον καί ἀκέραιον καί ἄφθαρτον καί πλῆρες οὐρανίου εὐωδίας καί χάριτος", μετά ἀπό ἐμφάνισή του "ἐν ὀράματι εἰς τινα γυναῖκα χήραν, εὐλαβῆ καί φοβουμένην τόν Θεόν". Ἀρχικά φυλάχθηκε στήν κατοικία τοῦ συνεφημερίου του Νεοφύτου καί μετά τόν θάνατό του στόν ἐνοριακό ναό τῆς Νεαπόλεως. Ἐκεῖ τό πρσκύνησαν καί "οἱ ἀείμνηστοι Μητροπολῖται Καισαρείας Παϊσιος, Κλεόβουλος καί Ἰωάννης, οἵτινες τακτικῶς ἤρχοντο εἰς Νεάπολιν καί ἐθαύμαζον καί ὡμολόγουν τήν χάριν τήν ὁποίαν ἔλαβεν παρά Θεοῦ, ἀναδειχθείς θαυματουργός". Μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή τοῦ 1922, τό Λείψανο μεταφέρθηκε στήν Ἑλλάδα (μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν, τό 1924), ἀπό τόν τότε ἐφημέριο Νεαπόλεως ἀρχιμ. Ἰγνάτιο καί κατατέθηκε στόν Ναό ἁγ. Εὐσταθίου Περισσοῦ Ἀττικῆς, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, σέ ἀρίστη κατάσταση.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Ἐφέσου (+ 1801, 5η Ἀπριλίου):
Ἡ Κάρα στή Μητρόπολη Σάμου καί Ἰκαρίας.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Χίου (+ 1807, 26η Νοεμβρίου):
Ἡ Κάρα στό Μουσεῖο Μπενάκη τῶν Ἀθηνῶν.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος:
Ἡ Κάρα στή Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Νεομάρτυρος πρόκειται• τῆς 11/2 (τοῦ Σέρβου), τῆς 14/2 (Μυτιλήνης), τῆς 26/3 (Βουλγαρίας), τῆς 5/4 (Ἐφέσου), τῆς 6/4 (Σαμοθράκης), τῆς 2/10 (Φιλαδελφείας), τῆς 26/11 (Χίου) ἤ τῆς 31/12 (τοῦ Θαυματουργοῦ).

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Ραψάνης Λαρίσης (+ 1818, 5η Μαρτίου):
Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Ναό Ραψάνης Λαρίσης.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Μυτιληναίου (+ 1693, 14η Φεβρουαρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Λειμῶνος Λέσβου.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῶν Ἰωαννίνων (+ 1838, 17η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα καί τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Λειψάνων στόν ὁμώνυμο Ναό Ἰωαννίνων.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Πτολεμαϊδος Αἰγύπτου (+ 1752, 23η Ἀπριλίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Γοματίου Χαλκιδικῆς (19ος αἰ., α' Σάββατο Μαϊου):
Ἀπότμημα στό Ναό Παναγίας Γοματίου Χαλκιδικῆς.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ἁγίου (Λαζάρ, + 1916, 15η Αὐγούστου):
Τά Λείψανα στή Μονή Βαράτεκ Ρουμανίας.

ΓΟΡΔΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Καισαρείας (+ 314;, 3η Ἰανουαρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους.

ΓΟΥΘΒΕΡΤΟΥ (Cuthbert) Ὁσίου, Ἐπισκόπου Farne Βρεττανίας (+ 687, 20η Μαρτίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στό ΡΚ Καθεδρικό Ναό τοῦ Ντάραμ Βρεττανίας.

ΓΟΥΡΙΑ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Καζάν Ρωσίας (+ 1630, 5η Δεκεμβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Καθεδρικό Ναό Εὐαγγελισμοῦ Καζάν.
Ἀποτμήματα στή Μονή Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ, πατρός Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου (+ 374, 1η Ἰανουαρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ τοῦ Θεολόγου, Ἀρχιεπισκόπου ΚΠόλεως (+ 389, 25η Ἰανουαρίου):

Ἡ Κάρα στή Μονή Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος Κάρας στή Μονή Μεταμορφώσεως - Μεγ. Μετεώρου.
Μέρος τῶν Λειψάνων στόν Πατριαρχικό Ναό ἁγ. Γεωργίου Φαναρίου ΚΠόλεως καί στή ΡΚ Βασιλική τοῦ ἁγ. Πέτρου Ρώμης,
Ἀπότμημα Κάρας στή Μονή Σλάτινας Ρουμανίας.
Ἡ δεξιά στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.
Ὁ ἀριστερός πύχης στή Μονή Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τοῦ ἀριστεροῦ ποδός στή Μονή ἁγ. Παύλου Ἁγίου Ὄρους.
Τρία τμήματα στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Χιλανδαρίου, Διονυσίου, Ξενοφῶντος, Σταυρονικήτα, Γρηγορίου καί Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους, Λειμῶνος Λέσβου, στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως καί στό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου τῶν Ἑλλήνων.
Στο ὁμώνυμο Προσκύνημα Ν. Καρβάλης Καβάλας.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Νύσσης (+ 390, 10η Ἰανουαρίου):

Ἡ Κάρα στή Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους.
Μία παλάμη στή Μονή Λειμῶνος Λέσβου.
Ἡ σιαγόνα στή Μονή Ντέτσανης Κοσυφοπεδίου.
Ἀποτμήματα στή Μονή Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων καί στό Ναό ἁγ. Γεωργίου τοῦ Νέου Βουκουρεστίου.
Περί τῆς Κάρας ἡ ὁποία ἐκτίθεται στόν Ναό ἁγ. Εὐσταθίου Περισσοῦ Ἀττικῆς, βλ. τήν σχετική ἀναφορά στό περί γνησιότητος τῶν ἁγίων Λειψάνων κεφάλαιο.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Πάπα Ρώμης, τοῦ Διαλόγου (+ 604, 12η Μαρτίου):

Ἀπότμημα στή Μονή Μποῦρα Μεγαλοπόλεως Αρκαδίας.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ἀκραγαντίνων (+ 680, 23η Νοεμβρίου):
Μέρη Κάρας στή Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος καί στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Παντελεήμονος Ἁγίου Ὅρους καί Παλαιοκαστρίτσας Κερκύρας καί στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Νεοκαισαρείας (+ 266, 17η Νοεμβρίου):
Μέρος Κάρας στή Μονή ὁσ. Διονυσίου Λιτοχώρου Πιερίας.
Μέρος χειρός στή Μονή Μεγ. Μετεώρου.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Παναγίας Σουμελᾶ Βερμίου καί Καστρίτσης Ἰωαννίνων.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ τοῦ Φωτιστοῦ, Ἐπισκόπου Μεγάλης Ἀρμενίας (+ 335, 30ή Σεπτεμβρίου):
Ἡ Κάρα καί ἡ ἀριστερά στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά στό Ἀρμενικό Πατριαρχεῖο τοῦ Ἐστμιατζίν Ἀρμενίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Παναγίας Σπηλιανῆς Νυσίρου.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου: Μία τῶν χειρῶν στή Μητρόπολη Ἰωαννίνων.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου ἀπό τούς 22 Ἁγίους Γρηγορίους πρόκειται.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Μάρτυρος, τῆς Κεφαλληνίας (4ος αἰ., 24η Αὐγούστου καί 11η Σεπτεμβρίου):
Μέρος τῶν Λειψάνων στή Ρ. Κ. Μονή ἁγ. Ζαχαρίου Βενετίας.
Οἱ Μάρτυρες Γρηγόριος, Θεόδωρος καί Λέων εἶναι ἄγνωστοι στούς Συναξαριστές. Γιά πρώτη φορά ἀναφέρονται τόν 14ο αἰ. ἀπό τόν Δομηνικανό Πέτρο Calo (+ 1348) σάν στρατιώτες ἀπό τήν Σικελία κατά τήν βασιλεία τοῦ Ἀρειανοῦ Αὐτοκράτορα Κωνστάντιου Β' (+ 360). Ὀρθοδόξου φρονήματος, διαφεύγοντας τούς διωγμούς τῶν Ἀρειανῶν, κατέφυγαν ἀρχικά στή Σάμο καί τελικά στήν Κεφαλλονιά, ὅπου τελειώθηκαν μαρτυρικά τήν 24η Αὐγούστου ἀγνώστου ἔτους. Στήν Κεφαλλονιά τιμῶνται τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων καί στή Σάμο τήν 11η Σεπτεμβρίου. Τά Λείψανά τους βρίσκονταν στό Ναό τοῦ ἁγ. Ζαχαρία Βενετίας πρίν τό 1001, ὁπότε τά προσκύνησε ὁ Γερμανός Αὐτοκράτορας Ὄθων Γ'. (Πρωτ. Γεωργίου Ἀντζουλάτου, «Οἱ φανέντες Ἅγιοι Μάρτυρες στήν Κεφαλλονιά Γρηγόριος, Θεόδωρος καί Λέων», στά Κεφαλληνιακά Χρονικά, τ. 8/1999, σελ. 177 - 207).

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Δεκαπολίτου (+ 816, 20ή Νοεμβρίου).:
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Μονή Μπίστριτσας Ρουμανίας.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Τό Λείψανό τοῦ ὁσ. Γρηγορίου ἀγοράσθηκε ἀπό τούς τοπικούς Ἡγεμόνες τῆς Κράγιοβας Ρουμανίας (σπουδαιότερος ἀπό αὐτούς ὁ Μπάρμπου Κραγιοβέσκου, ὁ ὁποῖος τελειώθηκε ἐρημητικά σέ σπήλαιο) καί κατατέθηκε στή μεγάλη Μονή τῆς Μπίστριτσας στήν Ὀλτένια, τό 1490. Γιά τήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἡ πανήγυρις τοῦ Ὁσίου εἶναι μία τῶν μεγαλυτέρων θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Ἄσσου Λέσβου (+ 1150, 4η Μαρτίου):
Ἀπότμημα στή Σκόπελο Γέρας Λέσβου.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Θαυματουργοῦ, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (13ος - 14ος αἰ., 8η Ἰανουαρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Νέου Σιναϊτου (+ 1346, 6η Ἀπριλίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ζτρέλο Σερβίας.
Ἀπότμημα στή Μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Θεσσαλονίκης, τοῦ Παλαμᾶ (+ 1357, Β' Νηστειῶν):

Τά Λείψανα στόν ὁμώνυμο Μητροπολιτικό Ναό τῆς Θεσσαλονίκης.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους, Παναγίας Ἔβρου καί Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Δομεστίχου (+ 1405, 1η Ὀκτωβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ε' Ἱερομάρτυρος, Πατριάρχου ΚΠόλεως (+ 1821, 10η Ἀπριλίου):

Τά Λείψανα στό Μητροπολιτικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν.
Τό μαρτυρικό Λείψανο τοῦ γέροντα Πατριάρχη ἔμεινε τρεῖς ἡμέρες στήν ἀγχόνη καί μετά παραδόθηκε στόν ὄχλο, ὁπότε συρόμενο στούς δρόμους ρίχθηκε στήν θάλασσα. Ἀπό ἐκεῖ τό ἀνέσυρε ὁ Κεφαλλονίτης Πλοίαρχος Ἰωάννης Σκλάβος καί τό μετέφερε στήν Ὀδησσό. Τό Λείψανο - κατά τόν λόγιο ἀρχιμ. Κων/νο Οἰκονόμο τόν ἐξ Οἰκονόμων - διατηρήθηκε "ἄφθορο καί ἀκήρατο" γιά διάστημα μεγαλύτερο τῶν δύο μηνῶν, μέχρι τόν ἐνταφιασμό του τήν 17η Ἰουνίου 1921, στόν Ναό Ἁγίας Τριάδος Ὀδησσοῦ, μέ τιμές Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καί Γερουσιαστή "ἐν ἐνεργείᾳ". Δέν εἶναι γνωστό σέ ποια κατάσταση ἀνακομίσθηκε στήν Ἑλλάδα τό 1871 καί κατατέθηκε στό Μητροπολιτικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, σέ καλλιτεχνική μαρμαρόγλυπτη λάρνακα.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ἁγίου, τοῦ Διδασκάλου, Μητροπ. Οὐγγροβλαχίας (+ 1834, 22α Ἰουνίου):
Τά Λείψανα ἐνταφιασμένα στή Μονή Καλνταρουσάνι Ρουμανίας.

Δ.

ΔΑΒΙΔ Ὁσίου, τῆς Θεσσαλονίκης (5ος αἰ., 26η Ἰουνίου):

Ἀπότμημα μετά δέρματος στή Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους.
Μέρος τῶν λοιπῶν Λειψάνων στή Μονή ἁγ. Θεοδώρας Θεσσαλονίκης καί σέ Ρ. Κ. Ναό τῆς Παβίας Ἰταλίας.
150 χρόνια μετά τήν κοίμηση τοῦ ὁσ. Δαβίδ, ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς του καί ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Σέργιος, ἀνακόμισε τό Λείψανό του ἀδιάφθορο καί εὐωδιαστό. Τό Λείψανο σύλησε καί μετέφερε στήν Ἰταλία, τό 1204, ὁ κατακτητής τῆς Θεσσαλονίκης Βονιφάτιος ὁ Μομφερατικός. Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιές συνθήκες διαλύθηκε, τό 1978 πάντως ἀποδόθηκαν στήν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ἡ Κάρα τοῦ Ὁσίου καί ἀρκετά Λείψανά του, τά ὁποία ἔκτοτε φυλάσσονται στή Μονή ἁγ. Θεοδώρας. (βλ. Μητροπ. Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος, "Ἡ ἐπανακομιδή τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ὁσ. Δαβίδ εἰς τήν Θεσσαλονίκην (17η Ἰουλίου 1978)", 1979).

ΔΑΒΙΔ Ἁγίου, υἱοῦ τοῦ Ἡγεμόνος Θεοδώρου τοῦ Γιαροσλάβ Ρωσίας (14ος αἰ., 5η Μαρτίου καί 19η Σεπτεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.

ΔΑΒΙΔ Ὁσίου, τῆς Εὐβοίας (16ος αἰ., 1η Νοεμβρίου):

Ἡ Κάρα στήν ὁμώνυμη Μονή Ροβιών Εὐβοίας.

ΔΑΛΜΑΤΙΟΥ Ὁσίου, τῆς Σιβηρίας (+ 1697, 15η Φεβρουαρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Ἀναλήψεως Κουργκάν Σιβηρίας.

ΔΑΛΜΑΤΟΥ Ὁσίου, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Δαλμάτων (4ος αἰ., 3η Αὐγούστου):
Ἀπότμημα στή Νέα Θηβαϊδα Ἁγίου Ὄρους.

ΔΑΜΙΑΝΟΥ τοῦ Ἀναργύρου:
Ἀποτμήματα στίς Μονές Μεγ. Λαύρας καί Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους, Λειμῶνος Λέσβου, Ντέτσανης καί Σοπόσανι Κοσσυφοπεδίου.
Δέν διευκρινίζεται ποιάς ἀπό τίς τρεῖς συζυγίες τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων.

ΔΑΜΙΑΝΟΥ Ἀναργύρου, τοῦ Ρωμαίου (1η Ἰουλίου):
Τεμάχια Κάρας στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀπότμημα στό ΡΚ Ναό ἁγ. Ἀναργύρων Ρώμης.

ΔΑΜΙΑΝΟΥ Ἀναργύρου, τοῦ ἐκ τῆς Ἀσίας (3ος αἰ., 1η Νοεμβρίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Διονυσίου καί Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους καί στόν ὁμώνυμο ΡΚ Ναό Ρώμης.
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τρεῖς συζυγίες αὐταδέλφων Ἁγίων Ἀναργύρων μέ τά ὀνόματα Κοσμᾶς καί Δαμιανός:
Α. Τήν 1η Ἰουλίου τιμῶνται οἱ Ἀνάργυροι τῆς α' συζυγίας, οἱ ὁποῖοι κατάγονταν ἀπό τήν Ρώμη καί θανατώθηκαν μέ λιθοβολισμό ἀπό τόν ζηλόφθονο δάσκαλό τους.
Β.Τήν 17η Ὀκτωβρίου τιμῶνται οἱ Ἀνάργυροι τῆς β' συζυγίας, Ἀραβικῆς καταγωγῆς, οἱ ὁποῖοι μαζί μέ τούς ἀδελφούς τους Λεόντιο, Ἄνθιμοκαί Εὐπρέπιο ἀσκοῦσαν ἀναργύρως τήν ἰατρική ἐπιστήμη καί μαρτύρησαν στίς Αἰγές τῆς Κιλικίας κατά τόν διωγμό τοῦ Διοκλητιανοῦ (284 – 305).
Γ. Τήν 1η Νοεμβρίου τιμῶνται οἱ Ἀνάργυροι τῆς β' συζυγίας, οἱ «ἐκ τῆς Ἀσίας, υἱοί Θεοδότης», οἱ ὁποῖοι κοιμήθηκαν εἰρηνικά σέ τόπο πού ὀνομάζονταν Φερεμᾶ (3ος αἰ.).
Στή Δύση ὑπάρχουν δύο παραδόσεις σχετικά μέ τά Λείψανα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, χωρίς νά διευκρινίζεται ποιὰς συζυγίας. Σύμφωνα μέ τήν πρώτη (Ρωμαϊκή) μεταφέρθηκαν στή Ρώμη ἀπό τόν Πάπα ἅγ. Γρηγόριο τόν Διάλογο, ἀπ' ὅπου τόν 10ο αἰ. κάποια ἀπό αὐτά μαζί μέ τίς Κάρες τους μεταφέρθηκαν στή Βρέμη. Τόν 11ο αἰ. οἱ Κάρες προσφέρθηκαν στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Βαμβέργης, ἀπό τόν Γερμανό Αὐτοκράτορα Ἐρρίκο Β'. Ὅμως τήν ἴδια περίοδο ὑπάρχουν ἰσχυρές μαρτυρίες, ὅτι οἱ Κάρες τῶν Ἁγίων βρίσκονταν στήν ΚΠολη.
Σύμφωνα μέ τήν δεύτερη παράδοση (Βενετική), μεταφέθηκαν τό 1154 στή Μονή τοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Μείζονος Βενετίας, ἐπί Ἡγουμένου Πασχάλη, ἀπ' εὐθείας ἀπό τήν Ἀνατολή. Ἡ παράδοση αὐτή δέν διαθέτει ἰσχυρά ἐρείσματα.

ΔΑΝΙΗΛ Ὁσίου, τοῦ Στυλίτου (+ 490, 11η Δεκεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Μεγ. Λαύρας Ἁγίου Ὄρους.

ΔΑΝΙΗΛ Ὁσίου, Ἡγεμόνος τῆς Μόσχας (+ 1303, 4η Μαρτίου καί 30ή Αὐγούστου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στήν ὁμώνυμη Μονή τῆς Μόσχας.
Τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Δανιήλ ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο τό 1652 ἀπό τόν Πατριάρχη Μόσχας Νίκωνα καί μέ ἐντολή τοῦ Τσάρου Ἀλεξίου Μιχαήλοβιτς κατατέθηκε στό Ναό τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στή μονή του, ὅπου παρέμεινε μέχρι τό 1930. Κατά τήν ἔκφραση τοῦ ἐπ. Νικολάου ὁ ὁποῖος τοῦ ἄλλαζε τά ἐνδύματα, "ἦταν ὁλοζώντανο". Τό 1930 οἱ Σοβιετικές Ἀρχές ἔκλεισαν τήν Μονή καί τό Λείψανο ἔμεινε κρυμμένο σέ κάποιο Παρεκκλήσιο, χάρις στίς προσπάθειες τοῦ Ἡγουμένου Τύχωνος. Τά ἴχνη τοῦ Λειψάνου χάθηκαν τό 1932. Ὅταν τό 1988 ἡ Μονή ἐπιστράφηκε στήν Ἐκκλησία, τό Λείψανο βρέθηκε καί σήμερα φυλάσσεται ἐκεῖ.

ΔΑΝΙΗΛ Β' Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Σερβίας (+ 1337, 13η Ἰουλίου καί 20ή Δεκεμβρίου):
Τά Λείψανα στό Πατριαρχεῖο Πεκκίου Σερβίας.

ΔΑΝΙΗΛ Ὁσίου, τοῦ Ἡσυχαστοῦ, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Βορονέτς Ρουμανίας (+ 1496, 23η Ἀπριλίου καί 14η Δεκεμβρίου):
Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Μονή.

ΔΑΝΙΗΛ Ὁσίου, τοῦ Περεγιασλάβλ Ρωσίας (+ 1540, 7η Ἀπριλίου):
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.

ΔΑΝΙΗΛ Ἁγίου:
Ἀπότμημα στή Μονή Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων.
Δέν διευκρινίζεται περί ποίου Ἁγίου πρόκειται• τῆς 16/2 καί τῆς 10/7 (Μαρτύρων), τῆς 12/9 (Ὁσίου) ἤ τῆς 11/12 (Στυλίτη).

ΔΑΣΙΟΥ Μάρτυρος, τοῦ Δορυστόλου (+ 303, 20ή Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στό ΡΚ Ναό τοῦ ἁγ. Κυριακοῦ Ἀγκῶνος Ἰταλίας.

ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΥ Ἁγίου, Ἐπισκόπου Χύτρων Κύπρου (10ος αἰ., 6η Νοεμβρίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Κύκκου Κύπρου.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Μεγαλομάρτυρος, τοῦ Μυροβλύτου (4ος αἰ., 26η Ὀκτωβρίου):

Τά Λείψανα στήν ὁμώνυμη Βασιλική τῆς Θεσσαλονίκης.
Μέρος στό ΡΚ Ἀββαεῖο τοῦ San Lorentzo in Campo Ἰταλίας.
Ἀπότμημα στή Λαύρα ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι Ἁγίας Πετρουπόλεως.
Πρῶτος τάφος τοῦ μαρτυρικοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου ἦταν τό πηγάδι τοῦ λουτροῦ στό ὁποῖο τό ἔρριξαν εἴτε οἱ ἐθνικοί γιά νά μήν τό βροῦν οἱ Χριστιανοί, εἴτε οἱ μαθητές του γιά νά τό σώσουν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες. Κατά τήν παράδοση, "ἀπό τό πηγάδι ἐκεῖνο πού κρατοῦσε τό ἅγιο σῶμα, ἀνέβλυσε τό πρῶτο καί ἅγιο μῦρο"! Στή συνέχεια τό Λείψανο ἐνταφιάσθηκε στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου. Πάνω ἀπό τόν τάφο αὐτό ὑψώθηκε ἀρχικά μικρός Ναός (Μαρτύριο) καί κατά τόν 5ο αἰ. ἡ περίφημη Βασιλική, τήν ὁποία ἔκτισε ὁ θεραπευμένος ἀπό θαῦμα τοῦ ἁγ. Δημητρίου Ἔπαρχος τοῦ Ἰλλυρικοῦ Λεόντιος. Ἡ Βασιλική αὐτή ἀκολούθησε ὅλες τίς ἱστορικές περιπέτειες τῆς Θεσσαλονίκης, μέ τήν ὁποία ἡ μνήμη τοῦ ἁγ. Δημητρίου ἔχει ταυτισθεῖ. Δυστυχῶς, τίς περισσότερες καί μεγαλύτερες βεβηλώσεις τοῦ Ναοῦ καί τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου, τίς προκάλεσαν "Χριστιανοί"! Λ.χ. τό 1185 οἱ Νορμανδοί λεηλάτησαν τόν Ναό, "πυρπόλησαν τίς ἅγιες εἰκόνες του καί μέ τό μῦρο πού ἀνέβλυζε ἄφθονο ἀπό τόν τάφο τοῦ Ἁγίου, γυάλισαν τά παπούτσια τους καί τηγάνισαν ψάρια"! (Μ. Ἀρχιμ. Παντ. Καλπακίδη, "Ἅγιος Δημήτριος - Βίος καί Ναός τοῦ Προστάτου τῆς Θεσσαλονίκης", σελ. 14).
Μέχρι τήν καταστροφή τῆς Βασιλικῆς ἀπό τήν μεγάλη πυρκαγιά τοῦ 1917 (ἡ ὁποία κατέστρεψε τά 2/3 τῆς Θεσσαλονίκης), ἦταν κοινά ἀποδεκτό, ὅτι τά Λείψανα τοῦ ἁγ. Δημητρίου ἦσαν στόν τάφο του. Ὅμως, κατά τίς ἀνασκαφές πού διενήργησε κατά τήν ἀναστηλωτική περίοδο 1926 - 1949, ὁ τότε Ἔφορος Βυζαντινῶν Ἀρχαιοτήτων Καθηγητής Γ. Σωτηρίου, ὁ τάφος βρέθηκε κενός. Ὅπως ἀποδείχθηκε στή συνέχεια, κατά τήν κατάλυση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τούς Σταυροφόρους, ὁ κατακτητής τῆς Θεσσαλονίκης Βονιφάτιος ὁ Μομφερατικός, ἀφαίρεσε τά Λείψανα τοῦ ἁγ. Δημητρίου καί τοῦ ὁσ. Δαβίδ καί τά μετέφερε στήν Ἰταλία.
Τό Λείψανο τοῦ ἁγ. Δημητρίου ἀνακομίσθηκε τότε ἀδιάφθορο. Ὅπως προκύπτει ἀπό ἔγγραφο τοῦ Ἀββαείου τοῦ ἁγ. Λορέτζου In Campo, ὅπου τό Λείψανο φυλάχθηκε ἀπό τό 1236 μέχρι καί τό 1978 - 80, "τό σῶμα τοῦ Μάρτυρος εἶχε διατηρηθεῖ ἀκέραιον καί εὐωδιάζον μέχρι τήν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν ὁ Καρδινάλιος Νεγκρόνι, Ἐπίτροπος τότε τοῦ Ἀββαείου, τό ἀπέστειλεν εἰς τήν Ρώμην δι' ἀναγνώρισιν, ἐπεστράφη δέ ἀπό ἐκεῖ κατά τι ἠλαττωμένον, εἰς τά τέλη τοῦ 17ου αἰ." (Μητροπ. πρ. Παραμυθίας Τίτου Ματθαιάκη, "Θέματα Ἁγιολογίας", 1987, σελ. 253).
Δέν εἶναι γνωστό πότε καί κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες διαλύθηκε τό Λείψανο, κατά τήν ἀναγνώριση πάντως τήν ὁποία διενήργησε τό Βατικανό τό 1968, βρέθηκαν ὀστά καί ὄχι ἀδιάφθορο Λείψανο.
Ἡ τιμία Κάρα τοῦ Μυροβλύτου Μεγαλομάρτυρος ἐπέστρεψε στή Θεσσαλονίκη τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1978 καί μεγάλο μέρος τῶν λοιπῶν Λειψάνων τό 1980 (Βλ. Πρωτ. Δημ. Βακάρου, "Ἡ ἐπανακομιδή τῆς τιμίας Κάρας τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου"• Περιοδικό "Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς", τ. 1978, σελ. 384 - 389• καί Ἀρχιμ. Παντ. Καλπακίδη, "Περί τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου"• Περιοδικό "Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς", τ. 1983, σελ. 203 - 213).

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Μπασαράμπη (13ος αἰ., 26η Ὀκτωβρίου):
Τό Λείψανο ἀδιάφθορο στόν Πατριαρχικό Ναό τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Βουκουρεστίου•
Ἡ δεξιά στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Τό Λείψανο τοῦ ὁσ. Δημητρίου ἀνακομίσθηκε εὐωδιαστό καί ἄφθαρτο, 400 περίπου χρόνια μετά τήν κοίμησή του, ὅταν τόν 17ο αἰ. παρουσιάσθηκε ὁ Ὅσιος "κατ' ὄναρ" σέ μία παράλυτη κόρη καί τῆς εἶπε "Ἐάν, παιδί μου, μέ βγάλουν οἱ γονεῖς σου ἀπό τήν κοίτη τοῦ ποταμοῦ Λόμο, ἐγώ θά σέ θεραπεύσω". Στό σημεῖο πού ὑπέδειξε ὁ Ὅσιος, πολλοί εὐλαβεῖς ἄνθρωποι εἶχαν δεῖ κατά καιρούς ἕνα ὑπεκόσμιο φῶς νά καταυγάζει τήν περιοχή. Φαίνεται πῶς σέ κάποια μεγάλη πλημμύρα, ὁ ποταμός παρέσυρε τό Λείψανο ἀπό τό σπήλαιο τῆς ἀσκήσεώς τοῦ Ὁσίου καί τό "κράτησε" θαμένο στήν λάσπη του, χωρίς ὅμως νά ὑποστεῖ καμμία βλάβη ἤ φθορά, μέχρι τήν ἐμφάνισή του στήν παράλυτη κόρη καί τήν θεραπεία της.
Τό Ἱερό Λείψανο κατατέθηκε ἀρχικά στόν ἐνοριακό ναό τοῦ χωριοῦ του.'Αργότερα ὁ Ἡγεμόνας τῆς Οὐγγροβλαχίας ἔκτισε ἐκεῖ Ναό πρός τιμή του καί τό κατέθεσε. Κατά τόν Ρωσο - Τουρκικό πόλεμο τοῦ 1769 - 1774, ὁ Στρατηγός Πέτρος Σαλτίκωφ πῆρε τό Λείψανο μέ σκοπό νά τό μεταφέρει στήν Ρωσία, ὅμως στό Βουκουρέστι Ρουμάνοι Ὀρθόδοξοι (μέ προεξάρχοντα τόν Δημήτριο Χάτζη), τοῦ ζήτησαν νά τό ἀφήσει εὐλογία στήν Ρουμανία, "σάν παρηγοριά τῶν Ρουμάνων λόγῳ τῶν πολλῶν ληστειῶν πού ἔκαναν οἱ Τοῦρκοι στήν Ρουμανική χώρα". Ὁ Στρατηγός δέχθηκε καί πῆρε μόνο τό δεξί χέρι τοῦ Ἁγίου σάν εὐλογία γιά τήν χώρα του (σήμερα φυλάσσεται στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου).

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ἁγίου, Μεγ. Ἡγεμόνος τῆς Μόσχας (Ντόσκοϊ, + 1389, 19η Μαϊου).
Τά Λείψανα στόν Καθεδρικό Ναό Ἀρχαγγ. Μιχαήλ Κρεμλίνου.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ἁγίου, Ἀρχιεπ. Ροστώφ Ρωσίας (+ 1709, 21η Σεπτ. καί 28η Ὀκτωβρίου):
Μέρος ἀδιαφθόρου Λειψάνου στό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ροστώφ Ρωσίας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Νεομάρτυρος, τοῦ Πελοποννησίου (+ 1803, 13η Ἀπριλίου):
Ἀποτμήματα στίς Μονές Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους καί Κοιμ. Θεοτόκου Σισανίου Σιατίστης καί στή Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Τριπόλεως (+ 1803, 13η Ἀπριλίου):
Ἀπότμημα στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Νεομάρτυρος, τῆς Σαμαρίνης (+ 1808, 18η Αὐγούστου):
Ἀπότμημα στή Μονή ὁσ. Νικάνορος Γρεβενῶν.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, τοῦ Ἀρεοπαγίτου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν (+ 96, 3η Ὀκτωβρίου):
Μέρη Κάρας στίς Μονές Δοχειαρίου καί Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους.
Δέρμα καί δύο τμήματα στή Μονή Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἄκρο μικροῦ δακτύλου μέ σάρκα στή Μονή Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους.
Ἀποτμήματα στίς Μονές Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, ὁσ. Διονυσίου Λιτοχώρου Πιερίας, Νταοῦ Πεντέλης καί Βουλκάνου Μεσσηνίας.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ἱερομάρτυρος, Ἐπισκόπου Κορίνθου (+ 182, 29η Νοεμβρίου):
Ἡ Κάρα στή Μονή Ἱερουσαλήμ Δαύλειας Βοιωτίας.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Α' Ἁγίου, Πατριάρχου ΚΠόλεως (15ος αἰ., 23η Νοεμβρίου):
Τά Λείψανα στή Μονή Παν. Εἰκοσιφοινίσσης Δράμας.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ὁσιομάρτυρος, μαθητοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου (+ 1520, 1η Νοεμβρίου):
Ἀποτμήματα στή Μητρόπολη Διδυμοτείχου καί στή Μονή ἁγ. Ἀναστασίας Βασιλικῶν Θεσσαλονίκης.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Ὁσίου, τοῦ Ὀλύμπου (+ 1541, 24η Ἰανουαρίου):

Ἡ Κάρα στή Μονή Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους.
Ἡ δεξιά καί ἡ σιαγόνα στήν ὁμώνυμη Μονή Λιτοχώρου Πιερίας.