Το Μυστήριο του Γάμου

[stratis]

Αυτό που γράφεις Νίκο με έχει απασχολήσει αρκετές φορές και άλλοτε καταλήγω στο ίδιο με σένα συμπέρασμα άλλοτε όμως όχι. Να σου θέσω ένα υποθετικό ερώτημα:

Εσύ έχεις μέχρι τώρα 5-10 προγαμιαίες σχέσεις κτλ κτλ, ξαφνικά με μια σχέση ολοκληρωμένη και ζώντας μαζί αποφασίζεις να παντρευτείς την νυν κοπέλα σου. Η κοπέλα ας πούμε ότι είναι και αυτή μια από τα ίδια. Πάτε στην εκκλησιά λοιπόν με τα ίδια μυαλά. Την ώρα του "δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς" πιστεύεις ότι όντως θα έρθει το ’γιο Πνεύμα να σε στεφανώσει, δηλ να σε επιβραβεύσει εσένα και την κοπέλα που φθάσατε αγνοί ως το γάμο;

Τα Μυστήρια εμείς είμαστε που τα ακυρώνουμε ή τα επικυρώνουμε και εξηγούμαι. Αν π.χ. κοροϊδεύω τη Θεία Κοινωνία λέγοντας πως είναι απλό κρασί και νερό, αυτή ναι μεν είναι Σώμα και Αίμα Χριστού αλλά σε μένα ως κρασί και νερό θα επιδράσει. Στην εξομολόγηση αν αμαρτάνω σκόπιμα ξέροντας ότι ο παπάς θα το σβήσει και μετά εγώ το ξανακάνω και θα του το ξαναπώ και πάει λέγοντας, τότε συγχωρούμαι;

Τα Μυστήρια απαιτούν σεβασμό. Αν εμείς είμαστε θεομπαίχτες, δε νομίζω να οφεληθούμε τίποτε. Και μη ξεχνάς ότι όλα μα όλα τα Μυστήρια συντελούνται με τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. Όταν εμείς κάνουμε αυτά που κάνουμε περιπαίζοντας με τον τρόπο μας τα Μυστήρια, τότε βλασφημούμε κατά του Πνεύματος και:

Κτ Ματθαίον ΙΒ' 31 Διά τούτο λέγω υμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοίς ανθρώποις, η δε τού Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοίς ανθρώποις· 32 και ός εάν είπη λόγον κατά τού υιού τού ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ· ός δ' αν είπη κατά τού Πνεύματος τού αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τώ νύν αιώνι ούτε εν τώ μέλλοντι.

και ναι μεν:

Όμως, Στρατή, είναι προτιμότερο να παντρεύονται τα νέα ζευγάρια στην Εκκλησία έστω από συνήθεια, έστω και χωρίς πολύ ευλάβεια, παρά να παντρεύονται με πολιτικό γάμο ή καθόλου

αλλά:

Κτ Λουκάν ΙΒ' 47 εκείνος δε ο δούλος, ο γνούς το θέλημα τού κυρίου αυτού και μη ετοιμάσας μηδέ ποιήσας προς το θέλημα αυτού, δαρήσεται πολλάς· 48 ο δε μη γνούς, ποιήσας δε άξια πληγών, δαρήσεται ολίγας. παντί δε ώ εδόθη πολύ, πολύ ζητηθήσεται παρ' αυτού, και ώ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αιτήσουσιν αυτόν.

[Νίκος]

Δεν μιλάμε για έγκλημα εκ προμελέτης, αλλά εξ αμελείας, για να χρησιμοποιήσω νομική ορολογία. Βλέπεις ο φόνος εκ προμελέτης είναι κακούργημα, ενώ ο εξ αμελείας εξαρτάται από το βαθμό της αμέλειας και μπορεί να είναι και πλημμέλημα. Έτσι όποιος συμμετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας από συνήθεια και από παράδοση και αγνοεί το βαθύτερο νόημά τους, ή δεν συμμετέχει και πολύ ενεργά, στο βάθος του όμως πιστεύει στι Θεό και στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, έστω κι αν δεν αξιοποιήσει τη Θεία Χάρη εκείνη τη στιγμή, μπορεί όμως να το κάνει αργότερα, αν έλθει σε μετάνοια. Εκείνος όμως που περιφρονεί και διακομμωδεί τα Μυστήρια της Εκκλησίας συμμετέχοντας σ΄αυτά ενώ δεν πιστεύει στο Θεό και στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, αυτός όχι μόνο δεν λαμβάνει τη Χάρη, αλλά επιβαρύνει την ψυχή του με μια ακόμη μεγάλη αμαρτία.

Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε Στρατή, αλλά δεν είναι άσπρο - μαύρο, υπάρχουν όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις.

[stratis]

Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε Στρατή, αλλά δεν είναι άσπρο - μαύρο, υπάρχουν όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις.

Και σε ειδικές γραμμές μπορώ να σου πω, απλά όπως λες πρέπει να φωτίσουμε όλες τις αποχρώσεις.

Για αυτόν λοιπόν που αμαρτάνει Νίκο εν αγνοία και μετά συνέρχεται έχει ήδη μιλήσει ο απόστολος Παύλος λέγοντας:

Προς Τιμόθεον Α' Α' 12 Καί χάριν έχω τώ ενδυναμώσαντί με Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών, ότι πιστόν με ηγήσατο, θέμενος εις διακονίαν, 13 τον πρότερον όντα βλάσφημον και διώκτην και υβριστήν· αλλ' ηλεήθην, ότι αγνοών εποίησα εν απιστία, 14 υπερεπλεόνασε δε η χάρις τού Κυρίου ημών μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.

Μπορούμε λοιπόν βάσιμα να ελπίζουμε ότι τον αμαρτάνοντα εν αγνοία αλλά έχοντα τη μαγιά μέσα του θα τον ελεήσει ο Θεός όπως έπραξε και με τον Παύλο ο οποίος από διώκτης έγινε απόστολος των εθνών.

Το να κοροϊδεύω συστηματικά όμως τα Μυστήρια του Θεού και να τα περιγελώ είναι άλλο πράγμα.

Ή -το βασικότερο για μένα που είναι και το πιο συχνό- εκ προ μελέτης να παραμένω εν αγνοία φοβούμενος αυτά που θα έπρεπε να αλλάξω στη ζωή μου μαθαίνοντας κάποια πράγματα που επειδή τα ψιλιάζομαι τα αφήνω στην άκρη.

[Νίκος]

[ εκ προ μελέτης να παραμένω εν αγνοία

Αυτό πολύ μου άρεσε θα το σημειώσω, για να το χρησιμοποιώ.

[stratis]

Γνωρίζει κανείς να μας πει τι συμβολίζει ο κουμπάρος στο Μυστήριο του γάμου; Γιατί είναι απαραίτητος στο Μυστήριο για την Εκκλησία; Χθες έγινε μια ερώτηση σε μια συζήτηση αλλά από θρησκευτικής-εκκλησιαστικής άποψης δεν υπήρξε απάντηση.

Παράλληλα θα στείλουμε και στο γέροντα Μάξιμο να μας πει την άποψή του.

[Πατήρ_Μάξιμος]

Δε ξέρω τι λέει η Εκκλησία, αλλά μπορώ να πω τα εξής.

Πρώτον ότι η Εκκλησία δέχεται τα καλά έθιμα και τις παραδόσεις.

Και δεύτερον, ότι στο κάθετι τι, άρα και στο γάμο έχει μεγάλη αξία ο φίλος, ο συμπαραστάτης στη δύσκολη ώρα, η μετά διακρίσεως επικοινωνία με εν Χριστώ αδερφούς.

Πάτερ Μάξιμος αγιορείτης, ο του γέροντος Ιωσήφ

[Athanasios]

Oπως και στη Βαπτιση υπαρχει ο αναδοχος, ετσι και στο μυστηριο του Γαμου υπαρχει ο κουμπαρος.
Στα πρωτα χριστιανικα χρονια βλεπουμε την βαπτιση να γινετε σε προχωρημενη ηλικια, και μετα τα 30 χρονια του βαπτιζομενου. Πρωταρχικος σκοπος ηταν η κατηχηση του χριστιανου. Τον ρολο αυτον τον αναλαμβανε απο τα πρωτα χρονια ο κατηχητης.
Αυτη ειναι και η θεση του κατηχητου και δασκαλου που πρεπει να εχει ο ο νονος.

Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" (Ματθ. 28,19).

Τον ιδιο φανταζομαι σημαντικο ρολο εχει και ο κουμπαρος στον Γαμο.
Ειναι αυτος που θα συμβουλεψει, και θα καθοδηγει το ζευγαρι σε ολη την υπολοιπη ζωη του, ωστε να ειναι κοντα στην διδασκαλια του Κυριου.

Και στα δυο μυστηρια ο ρολος τους ειναι πολυ σημαντικος και η επιλογη τους πρεπει να γινει με τρομερη προσοχη.

[Νίκος]

Για να ξαναδούμε αυτό το επίσης επίκαιρο και ακανθώδες θέμα του Γάμου. Άποψή μου, πιθανόν να κάνω και λάθος, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των γάμων στην ελληνική κοινωνία πάσχει από ενδημικά εσωτερικά προβλήματα, τα οποία ακόμη κι αν δεν οδηγήσουν στη διάλυσή του (1 στις 3 περιπτώσεις), κάνουν τους συζύγους λιγότερο ευτυχείς και τους δυσκολεύουν στον αγώνα για τη σωτηρία τους.

Ένας σοβαρός λόγος που δυναμιτίζει τον Γάμο από το ξεκίνημά του είναι η εικόνα που έχουμε πριν το Γάμο, για το τι είναι Γάμος και ποιος είναι ο σκοπός του. Παραθέτω το παρακάτω αρθράκι απ΄το site της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος, για να βοηθήσει στην αρχή της συζήτησης:

Ο Σκοπός του Γάμου

" Εις βοήθεια και διάδοχη του γένους των ανθρώπων" Στο ερώτημα «γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι» η πιο συχνή απάντηση είναι «για να κάνουν παιδιά». Η απάντηση είναι λάθος, ιδίως όταν διατυπώνεται έτσι απόλυτα και αξιωματικά. Βασικός σκοπός του γάμου είναι η αλληλοσυμπλήρωση, η αλληλοβοήθεια, η τελειοποίηση και η συνεργασία των δύο συζύγων. Οι σύζυγοι καλούνται στο δύσκολο άθλημα της αγάπης, η οποία αυξάνει τις πνευματικές διαστάσεις της συζυγίας και οδηγεί το γάμο στην οικογένεια που είναι η «κατ' οίκον Εκκλησία».

Δεύτερος σκοπός του γάμου είναι η γέννηση των παιδιών. Στο δήθεν αφελές ερώτημα «πως έρχονται τα παιδία στον κόσμο» εμείς απαντάμε «τα στέλνει ο Θεός» Και όταν δε στέλνει υποτασόμεθα στο θέλημά του και δε διαλύουμε το γάμο. Βέβαια παρ' όλο που η τεκνογονία δεν είναι ο κεντρικός και κύριος στόχος του γάμου δε παύει να είναι σημαντικός. Τα παιδιά εκτός του ότι φέρνουν ευτυχία στο σπίτι, εκτός του ότι αποτελούν τον καρπό της υπακοής στο θείο θέλημα, ενώνουν ψυχικά το ανδρόγυνο. Σήμερα, άλλωστε, με την οξεία φάση που διέρχεται το δημογραφικό μας πρόβλημα, είναι ανοησία και πλάνη να μιλάμε για οικογενειακό προγραμματισμό και περιορισμό των γεννήσεων, όταν σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα έχει μετατραπεί σε χώρα γερόντων. Και η πολιτεία οφείλει να δώσει κίνητρα τεκνογονίας και οικονομικές παροχές στις πολυτεκνικές οικογένειες για να βαστάξουν το δυσβάστακτο βάρος της ανατροφής των παιδιών, υπό τις σημερινές αντίξοες συνθήκες. Αλλά και η Εκκλησία ενθαρρύνει τα νέα ζευγάρια στην γέννηση παιδιών συνιστώντας λιγότερη υλοκρατία, λιγότερο ατομισμό και περισσότερο πνεύμα θυσίας. Πέραν όμως όλων αυτών, θέλημα Θεού είναι η γέννηση παιδιών μέσα στο γάμο και η ανατροφή τους μέσα στο θερμοκήπιο και τη θαλπωρή της χριστιανικής οικογένειας.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος
http://imd.gr/html/gr/section02/socialmatt...riage/01/04.htm

Εγώ θα προσθέσω στους δυο σκοπούς που αναφέρονται πιο πάνω και δυό ακόμη λιγότερο πνευματικούς, αλλά σίγουρα υπαρκτούς: την απόλαυση ή τη νομιμοποίηση του σαρκικού έρωτα και την οικονομική και κοινωνική εξασφάλιση. (Νίκος Θ. Μπουγάτσος, "Η Ορθόδοξη Θεολογία για το σκοπό του Γάμου",.Εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήνα 1989).

Δυστυχώς, ενώ πράγματι ο βασικός σκοπός του Γάμου είναι η αλληλοσυμπλήρωση κι αλληλοβοήθεια μεταξύ των συζύγων για ν΄αντιμετωπίσουν τις αναπόφευκτες δοκιμασίες αυτού του βίου κι έτσι να φθάσουν πιο εύκολα στο βασικό σκοπό του ανθρώπου που είναι η Βασιλεία των Ουρανών, οι περισσότεροι νέοι ή και λιγότερο νέοι πηγαίνουν ή δεν πηγαίνουν στο Γάμο έχοντας στο μυαλό τους μια εντελώς διαφορετική εικόνα.

Το ότι ο βασικός σκοπός του Γάμου είναι η αλληλοβοήθεια κι η αλληλοσυμπλήρωση φαίνεται από τη Γένεση κι ειδικότερα από τη δημιουργία της γυναίκας απ΄το πλευρό του Αδάμ:

"18 Και είπε Κύριος ο Θεός: Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος, θα κάνω σ' αυτόν βοηθό όμοιο μ' αυτόν.
19 Και έπλασε ο Θεός πάλι από τη γη όλα τα ζώα τού αγρού, και όλα τα πουλιά τού ουρανού, και τα έφερε προς τον Αδάμ, για να δει πώς θα τα ονομάσει, και ό,τι όνομα θα έδινε ο Αδάμ σε κάθε έμψυχο, αυτό και να είναι το όνομά του. 20 Και ο Αδάμ έδωσε ονόματα σε όλα τα κτήνη, και σε όλα τα πουλιά τού ουρανού και σε όλα τα ζώα τού αγρού, για τον Αδάμ, όμως, δεν βρισκόταν βοηθός όμοιος μ' αυτόν.
21 Και ο Θεός επέβαλε έκσταση στον Αδάμ, και κοιμήθηκε. Και πήρε μία από τις πλευρές του και έβαλε σάρκα στη θέση της. 22 Κι έπλασε ο Θεός την πλευρά, που πήρε από τον Αδάμ, σε γυναίκα και την έφερε στον Αδάμ.
23 Και ο Αδάμ είπε: Αυτό είναι τώρα κόκαλο από τα κόκαλά μου, και σάρκα από τη σάρκα μου. Αυτή θα ονομαστεί γυναίκα, επειδή πάρθηκε από τον άνδρα της. 24 Γι' αυτό, ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του, και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του και θα είναι οι δύο σε μία σάρκα." (Γένεση, κεφ. 2)

Σημεία κλειδιά του χωρίου αυτού είναι το "ποιήσομεν αυτώ βοηθόν κατ΄αυτόν" και το "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν". Δηλαδή ο Αδάμ αυτό που είχε ανάγκη ήταν από σύντροφο, για να μοιράζεται μαζί του το ξεχείλισμα της αγάπης του Θεού, επειδή ο άνθρωπος πλασμένος κατ΄εικόνα του Θεού είναι ον κοινωνικό, όπως είναι κι ο Θεός. Η λαϊκή ρήση: "Ο άνθρωπος δεν κάνει μόνος του ούτε στον Παράδεισο" αποδίδει ακριβώς την πραγματικότητα.

Ο Αδάμ, λοιπόν, ο πρώτος άνθρωπος κι όχι ο άνδρας, γιατί μέχρι το διαχωριμό της Εύας στον άνθρωπο συνηπήρχαν αυτά που σήμερα χαρακτηρίζουμε ανδρικές και γυναικείες ιδιότητες, δεν είχε ανάγκη τη γυναίκα ούτε επειδή δεν ήταν ο ίδιος πλήρης ή τέλειος, ούτε πολύ περισσότερο για λόγους σαρκικής απόλαυσης, αλλά είχε ανάγκη από σύντροφο για να μοιραστεί μαζί του την αγάπη του Θεού.

Η δεύτερη φράση "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" είναι κι η πιο παρεξηγημένη. Δηλαδή, σχεδόν όλοι πιστεύουν ότι η φράση αυτή, που επαναλαμβάνεται και κατά την τέλεση του Μυστηρίου του Γάμου, εννοεί την σαρκική συνεύρεση του ζευγαριού με σκοπό την τεκνογονία ή απλά την ηδονή. Είναι όμως η άποψη αυτή τελείως λάθος. Επειδή ο Αδάμ (άνδρας πια) και η Εύα (η πρώτη γυναίκα), μέχρι την πτώση τους ήταν πλήρεις Θείου Έρωτος και δεν είχαν ανάγκη τον σαρκικό έρωτα, που είναι μεταπτωτικό υποκατάστατο του Θείου 'Ερωτα. Αυτό προκύπτει από τη διδασκαλία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου:"Μετά την παράβασιν τα της συνουσίας γέγονεν, επεί μέχρις εκείνου καθάπερ άγγελοι ούτω διητώντο εν τω παραδείσω, ουχ υπό επιθυμίας φλεγόμενοι, ουχ υπό ετέρων παθών πολιορκούμενοι, ου ταις ανάγκαις της φύσεως υποκείμενοι, αλλά δι’ όλου άφθαρτοι κτισθέντες και αθάνατοι" (ΙΕ' Ομιλία εις την Γένεσιν). Γι αυτό ο Αδάμ όταν έλεγε την επίμαχη φράση εννοούσε την ταύτιση του ζευγαριού μετά το Γάμο, ώστε ν΄αποτελούν ένα σώμα με δυο αλληλοσυμπληρούμενες ψυχές.

(Συγγνώμη θα το διακόψω εδώ και θα το συνεχίσω μόλις μπορέσω).

[stratis]

Καιρός ήταν να ζωντανέψουμε πάλι!, αν και πραγματικά όλοι είμαστε πολύ πιεσμένοι.

Θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια στο εκτενές post σου Νίκο.

" Στο ερώτημα «γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι» η πιο συχνή απάντηση είναι «για να κάνουν παιδιά».

Εγώ θα προσθέσω στους δυο σκοπούς που αναφέρονται πιο πάνω και δυό ακόμη λιγότερο πνευματικούς, αλλά σίγουρα υπαρκτούς: την απόλαυση ή τη νομιμοποίηση του σαρκικού έρωτα και την οικονομική και κοινωνική εξασφάλιση.

Εδώ θα προσέθετα και "από συνήθεια", "για να μη μείνω μόνος" κτλ. Ως προς τη νομιμοποίηση της σαρκικής συνεύρεσης, δεν το συμμερίζομαι τόσο πολύ. Παλαιότερα ίσχυε αλλά σήμερα δεν το νομίζω. Έπειτα και μέσα στο γάμο υπάρχουν κάποια όρια και κάποιοι κανόνες στη συνεύρεση. ’λλωστε μια ματιά στη σημερινή νέα γενιά ή καλύτερα γενικότερα στις/ους άγαμους γλετζέδες -ελπίζω να μην περάσει για παππού κανείς - και στο πως αντιμετωπίζουν το γάμο και τις σχέσεις τους φτάνει και περισσεύει.

οι περισσότεροι νέοι ή και λιγότερο νέοι πηγαίνουν ή δεν πηγαίνουν στο Γάμο έχοντας στο μυαλό τους μια εντελώς διαφορετική εικόνα

Ή μη έχοντας καθόλου εικόνα διότι αν είχαν, αν ήξεραν τι πραγματικά συμβαίνει την ώρα του Μυστηρίου και το πίστευαν τότε δε θα τολμούσαν να περάσουν το κατώφλι του ναού. ’λλωστε το Μυστήριο επισκιάζεται συνήθως από το τραπέζι. Όλοι αυτό περιμένουν και στο Μυστήριο απλά κουβεντιάζουν μεταξύ τους.

Κατα τα λοιπά θέτεις πολύ σωστά το θέμα Νίκο και χρησιμοποιείς άψογα τις αγιογραφικές αναφορές. Πολύ καλή και η επεξήγηση του "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν".

Τελικά καταλαβαίνω ότι δεν πιστεύουμε στο Θεό αλλά κάπου κάτι μας ενοχλεί μέσα, αρνούμαστε μεν τα πάντα αλλά χρησιμοποιούμε φράσεις που ουδέποτε διαβάσαμε και μελετήσαμε για να στηρίξουμε τις λάθος θέσεις μας.

ενδημικά εσωτερικά προβλήματα

Δηλαδή; Μερικά παραδείγματα;

[Athanasios]

Στην εποχή μας δυστυχώς τα κριτήρια επιλογής του ανθρώπου έχουν αλλάξει.
Ο άνθρωπος επιθυμεί να έχει το γρηγορότερο αμάξι, το ακριβότερο και με τα περισσότερα αγαθά. Το σπίτι του θέλει να είναι μεγαλύτερο πολυτελέστερο και σε καλύτερη περιοχή από αυτό που έχει το κοινωνικό μας περιβάλλον, άσχετα αν μπορεί να το εξοφλήσει και να το διαχειριστεί.
Όλα τα θέλουμε καλύτερα μεγαλύτερα και ακριβότερα. Όχι γιατί πιστεύουμε ότι θα μας κάνουν καλύτερη την ζωή, αλλά γιατί θέλουμε να τα επιδείξουμε στους άλλους.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το γάμο.
Χάνοντας την ταπεινότητα μας χάνουμε και την ουσία των πραγμάτων. Παύει να υπάρχει σαν κριτήριο η εύρεση κατάλληλου συντρόφου για την δημιουργία μιας σωστής οικογένειας, και ψάχνουμε για τον σύντροφο που θα μπορούμε να επιδείξουμε στους άλλους σαν τρόπαιο.
Βλέπουμε κοπέλες για παράδειγμα (το αντίστοιχο συμβαίνει και με τους άντρες) να ψάχνουν για τον πλούσιο γαμπρό, τον επιτυχημένο επαγγελματικά και τον ποιο όμορφο. Αυτόν και τον οποίο θα περιφέρουν στα διάφορα συγγενολόγια που θα λένε μπράβο είδες η κόρη της μαρίτσας, και στα μπαρ και στις καφετέριες για να τους δουν όλοι και να σκάσουν από την ζήλια τους. Να μας δουν και οι φίλες που βιάστηκαν να παντρευτούν και πήραν τους φουκαράδες.
Θα επιθυμήσουν να κάνουν και τον ακριβότερο γάμο ένα σόου ένα μιούζικαλ του Δαλιανίδη να το πω, ο οποίος δυστυχώς είναι και το πιστοποιητικό και η επισφράγιση αυτής της τόσο επιτυχημένης συναλλαγής.
Πολλές και πολλοί αρνούνται πεισματικά να δημιουργήσουν οικογένεια και να θελήσουν να παντρευτούν αν δεν βρεθεί το κατάλληλο εμπόρευμα.
Πείθονται δε ότι αγαπούν τον σύντροφο τους ερμηνεύοντας όλοι αυτή την λάμψη και την χλιδή σαν ευτυχία και αγάπη.
Αλήθεια πιστεύετε ότι τέτοιοι γάμοι με το μόνο που ενδιαφέρει είναι τα παραπάνω έχουν πιθανότητες να δημιουργήσουν σωστές οικογένειες;