ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[ΦΩΤΗΣ]

Η Αγία Αντωνίνα η Μάρτυς



Η Αγία Μάρτυς Αντωνίνα καταγόταν από την πόλη Νίκαια της Βιθυνίας και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (286-305 μ.Χ.). Όντας Χριστιανή, φανερώθηκε στον Μαξιμιανό, όταν αναχώρησε για τη Νίκαια και ομολόγησε με τόλμη γνώμης τον Χριστό. Γι’ αυτό βασανίσθηκε και οδηγήθηκε στη φυλακή. Αφού την έβγαλαν από τη φυλακή, την πίεσαν με την βία να αρνηθεί τον Χριστό. Η Αγία δεν δέχθηκε και παρέμενε σταθερή στην πίστη της. Τότε οι δήμιοι την κρέμασαν και της έγδαραν τα πλευρά. Έπειτα την τοποθέτησαν πάνω σε πυρακτωμένη σχάρα, αλλά και μετά από αυτό το μαρτύριο η αγία παρέμεινε αβλαβής.
Στη συνέχεια, αφού την έβαλαν σε σάκο, την έριξαν στη λίμνη της Νίκαιας, στην οποία βρήκε το μαρτυρικό θάνατο και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΣΤΙΣ 13 ΜΑΪΟΥ



Η αγία μάρτυς Γλυκερία ανήκει στη χορεία των καλλινίκων μαρτύρων της αγίας μας Εκκλησίας του 2ου αιώνος. Η καταγωγή της ήταν από την Τραϊανούπολι. Αυτοκράτωρ της εποχής αυτής ήταν ο Αντωνίνος ο Ευσεβής (138-161) και ηγεμόνας της περιοχής όπου διέμενε η Αγία ήταν ο Σαβίνος. Ο πατέρας τής Αγίας ωνομάζετο Μακάριος. Η Γλυκερία από τη μικρή της ηλικία αγάπησε τον Χριστό και «ανέπτυξε έντονη χριστιανική και κατηχητική δράση». Αυτό έστάθη και ή αφορμή για νά οδηγηθεί στον ειδωλολάτρη ηγεμόνα.
Άφοβα και θαρραλέα ή πιστή κόρη Γλυκερία στάθηκε μπροστά στον σκληρό έπαρχο, και αφού εχάραξε (=εσημείωσε) επάνω της το σημείο του Τιμίου Σταύρου ομολόγησε σταθερά: «Είμαι Χριστιανή και δούλη Χρίστου». Ό Σαβίνος την ανάγκασε να θυσιάσει στα είδωλα. Αυτή πλησίασε τα άψυχα αγάλματα και απηύθυνε θερμή προσευχή προς τον Κύριο. Την προσευχή της την τελείωσε με τα λόγια: «Ιησού Χριστέ, το άμωμον και άκακον Άρνίον του Θεού, έλα σε μένα την ταπεινή και σύντριψε τον δαίμονα (τον Δία), πού δημιουργήθηκε με την ανθρώπινη τέχνη, και διασκόρπισε την κακή τους θυσία». Και αμέσως ακούσθηκε βροντή και το πέτρινο άγαλμα του Δία έπεσε στη γη και συνετρίβη με κρότο μεγάλο. Οργισμένος τώρα ο έπαρχος, μαζί με τούς ιερείς των ειδώλων και το πλήθος των παρευρισκομένων ειδωλολατρών όρμησαν με πέτρες και λιθοβολούσαν την Αγία, για να τη θανατώσουν παραδειγματικά, γιατί δημοσία τους εντρόπιασε. Όμως οι πέτρες δεν άγγιζαν το άγιο σώμα της. Ή Αγία εσώθη θαυματουργικά.
Ακολούθησε η φυλάκισή της. Στη δύσκολη αυτή ώρα την ενίσχυσε η επίσκεψη του ιερέως Φιλοκράτη, ο όποιος και την ευλόγησε με το σημείο του Σταυρού.
Την επομένη ήμερα ή Αγία ώδηγήθη στον έπαρχο για νά δικαστεί. Ο Σαβίνος την απείλησε πώς, εάν δεν θυσιάσει στον Δία, θα θανατωθεί. Ή Αγία προτίμησε τον δρόμο του μαρτυρίου.
Την κρέμασαν από τα μαλλιά. Της έγδαραν την κεφαλή. Την κτύπησαν στο πρόσωπο. Όμως την ορμή των δημίων την παρέλυσε ή θαυματουργική παρουσία και επέμβαση αγγέλου. Ή Αγία πλημμυρισμένη από θεία Χάρι και δύναμη ευχαριστούσε τον Θεό... Ακολούθησε και πάλι φυλάκιση. Και μάλιστα τώρα αυστηρότερη, χωρίς να της δίδουν φαγητό και νερό, για να αποθάνει έτσι και να «σβήσει» εκεί μέσα στη φυλακή μόνη, εγκαταλελειμμένη. Ο Κύριος όμως δεν εγκατέλειψε την εκλεκτή δούλη του. Την έτρεφε καθημερινά με άρτο και γάλα. Και την πότιζε με καθαρό νερό, που τα έφερνε άγγελος. Ή είδησις αυτή συνεκλόνισε τον Σαβίνο. Την αποφυλακίζει και την αναγκάζει να τον ακολουθήσει σε περιοδεία στην Ηράκλεια. Στην πόλη αυτή ή Άγια ενισχύθηκε από την επικοινωνία πού είχε με τους Χριστιανούς και την ευλογία πού εδέχθη από τον επίσκοπο Δομίτιο.
Το μαρτύριο όμως της Αγίας δεν είχε τελειώσει ακόμη. Την έριξαν τώρα σε πυρακτωμένο καμίνι. Και με όπλο της και πάλι το σημείον του Τιμίου Σταυρού και με τη θερμή της προσευχή νίκησε. Δρόσος από τον ουρανό έσβησε τις ισχυρές φλόγες. Εξαντλημένοι οι δήμιοι και νικημένος ο έπαρχος από τα «μεγάλα της πίστεως κατορθώματα» της Αγίας, αποφάσισαν για τελευταία φορά να την πετάξουν σε μία φυλακή, πού ήταν στρωμένη με αιχμηρές πέτρες, αφού της έδεσαν τα χέρια και τα πόδια.
Άγγελος όμως Κυρίου και πάλι ενεφανίσθη. Έκοψε τα δεσμά της μάρτυρος και επούλωσε τελείως τις πληγές της. Ο υπεύθυνος δεσμοφύλακας, ο Λαοδίκιος, δεν την ανεγνώρισε. Φοβήθηκε μήπως η ίδια είχε δραπετεύσει, γι' αυτό ετοιμάσθηκε να αυτοκτονήσει. Όμως ή Αγία φώναξε: «Εγώ είμαι εκείνη πού ζητάς. Μη κάνης κακό στον εαυτό σου». Θεία Χάρις περιέλουσε τότε τον δεσμοφύλακα. Φόρεσε τα δεσμά της αγίας Γλυκερίας και έτρεξε να ομολογήσει πίστη στον Θεό των Χριστιανών. Και αμέσως διετάχθη ο αποκεφαλισμός του. (Ο από δημίων άγιος Λαοδίκιος συνεορτάζει με την άγια Γλυκερία).
Ακολούθησε αμέσως και το τέλος της μάρτυρος. Την οδήγησαν στο στάδιο για να την κατασπαράξουν τα θηρία. Με χαρά και με προσευχή ευχαριστίας προς τον Θεό εισήλθε η Αγία στον τελευταίο τόπο της θυσίας της. Εκεί έτελειώθη και παρέδωσε γαλήνια την ψυχή της στον Νυμφίο Κύριο.
Το σώμα της μάρτυρος το ενεταφίασαν οι Χριστιανοί στην Ηράκλεια της Θράκης με τον επίσκοπο Δομίτιο. Εκεί υψώθηκε και ο «περικαλλής ναός προς τιμήν της». Και θαύματα πολλά εγίνοντο. Και έδοξάζετο και έμεγαλύνετο ο Θεός.
Ή άγια Γλυκερία αποτελεί καύχημα των μαρτύρων γυναικών. Απέδειξε με τη σταθερότητα της στα αλλεπάλληλα μαρτύρια ότι η γυναικεία φύσις - όσο ασθενής και αν φαίνεται - όταν συμμαχήσει με τον πανίσχυρο αναστάντα Κύριο, υπερβαίνει τα ανθρώπινα συνήθη μέτρα και φθάνει σε υψηλά μεγαλεία. Γίνεται άγια. Δίκαια λοιπόν ο ιερός υμνογράφος χαιρετίζει την Αγία και της λέγει:
«Χαίρε, γυνή έν Χριστώ ανδρεία χαίρε, αγία μαρτύρων κλέος. Χαίρε, τών πιστών πολυέραστον πρότυπον. Χαίρε, δι' ης ό Βελίαρ ήττήθη• χαίρε, δι' ης ή Τριάς έδοξάσθη»([1]).
Ας μελετούμε λοιπόν και ας εμπνεώμαστε από τις γενναίες αυτές μορφές των άγιων γυναικών της Εκκλησίας μας, οι όποιες εβίωσαν τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «Πάντα ισχύω έν τώ ένδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ' 13). Όλα είναι κατορθωτά, όταν ζητούμε από τον Χριστό νά μας ενδυναμώνει. (Aπό τον "ΣΩΤΗΡΑ")

[ΦΩΤΗΣ]

Η Αγία Ελένη, η εκ Σινώπης του Πόντου



Η Παρθενομάρτυς του Χριστού Αγία Ελένη ήταν κόρη της ευσεβούς οικογενείας Μπεκιάρη και έζησε τον ΙΗ΄ αιώνα στην αρχαιότερη πόλη του Πόντου, την ωραία Σινώπη. Οι γονείς της ανέθρεψαν αυτήν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και εφύτευσαν μέσα στην καθαρή καρδιά της την θερμή αγάπη προς τον Ιησού Χριστό.
Στην ανατροφή της επέδρασε ιδιαίτερα ο θείος της, αδελφός του πατέρα της, ο οποίος εδίδασκε τότε σε Ελληνικό κρυφό Σχολείο της Σινώπης.
Ηταν ωραιότατη στο σώμα, η δε αγνότητά της προσέδιδε ιδιαίτερη χάρη στο πρόσωπό της, το οποίο έλαμπε από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Διακρινόταν για την υπακοή στους γονείς της και τον θερμό έρωτα της ψυχής της προς τον Νυμφίο Χριστό και Σωτήρα μας.
Ήταν 15 ετών, όταν μία μέρα η μητέρα της την έστειλε να αγοράσει νήματα για το κέντημα από το κατάστημα του Κρυωνά.
Στον δρόμο υπήρχε το σπίτι του Ουκούζογλου Πασά, Διοικητού της Σινώπης, ο οποίος είδε την Ελένη από το παράθυρο. Η ωραιότητά της προσείλκυσε την ακόλαστη ψυχή του και σκέφθηκε να την μολύνει.
Ο Πασάς διέταξε και την έφεραν μπροστά του. Αφού έμαθε ποια ήταν, προσπάθησε δύο και τρεις φορές να την μιάνει, αλλά μία αόρατη δύναμη τον απομάκρυνε!
Ένα αόρατο τείχος προστάτευε την κόρη. Ήταν το τείχος της προσευχής. Η Ελένη καθ’ όλη την διάρκεια εκείνης της δοκιμασίας προσευχόταν νοερά, λέγοντας συνεχώς τον Εξάψαλμο.
Ο Αγαρηνός δεν απελπίστηκε…Διέταξε τους στρατιώτες να την κρατήσουν στο σπίτι του. Ήλπιζε ότι αργότερα θα κατόρθωνε να πετύχει τον βδελυρό σκοπό του.
Κατά τη διάρκεια της κρατήσεώς της η αγνή κόρη κατόρθωσε, με την βοήθεια του Θεού, να διαφύγει την προσοχή των στρατιωτών και να επιστρέψει στους ανήσυχους γονείς της, στους οποίους και διηγήθηκε όσα συνέβησαν.
Σε λίγο, ο Πασάς αντελήφθη την απόδρασή της, έγινε έξω φρενών και απειλούσε τους πάντες και τα πάντα!
Κάλεσε τη Δημογεροντία της Σινώπης και ζήτησε να του φέρουν την Ελένη. Σε διαφορετική περίπτωση, θα επακολουθούσε γενική σφαγή των Ελλήνων της πόλεως. Η Δημογεροντία τότε συνήλθε σε σύσκεψη στο Ελληνικό Σχολείο της Σινώπης. Κάλεσαν τον πατέρα της Ελένης και του ζήτησαν να παραδώσει στον Πασά την κόρη του για το συμφέρον του συνόλου.
Ο πατέρας της αναλύθηκε σε λυγμούς, αλλά τελικά υποτάχθηκε, όπως ο Πατριάρχης Αβραάμ, και εδέχθη να θυσιασθεί η θυγατέρα του, προκειμένου να αποφευχθεί η γενική σφαγή.
Μετέβη στο σπίτι του και αφού καταλλήλως ενίσχυσε την Ελένη, παρέλαβε αυτήν και πνίγοντας τον πατρικό του πόνο, την παρέδωσε στον Πασά, για να προσφέρει τον εαυτό της όχι βεβαίως στις ασελγείς ορέξεις του Αγαρηνού, αλλά ως θυμίαμα ευώδες στον Νυμφίο της Χριστό.
Ο βδελυρός Ουκούζογλου Πασάς εδέχθη με ανείπωτη χαρά την ωραιότατη Ελένη με την ελπίδα ότι θα κορέσει πλέον τις ασελγείς ορέξεις του. Έτσι, προσπάθησε πάλι πολλές φορές να μιάνει αυτήν, αλλά πάλι η ίδια έκπληξη: ένα αόρατο τείχος γύρω από την κόρη εμπόδιζε τον Πασά, ενώ μία αόρατη δύναμη απωθούσε αυτόν.
Η αγία κόρη προσευχόταν θερμά, έλεγε μυστικά τον Εξάψαλμο, τον οποίο γνώριζε από τον θείο της.
Την επομένη μέρα επεχείρησε πάλι ο Πασάς να επιτύχει τον βδελυρό σκοπό του, αλλά και πάλι αντιμετώπισε το ίδιο παράδοξο εμπόδιο. Εκνευρισμένος και οργισμένος, διέταξε να την κλείσουν στις φοβερές υγρές φυλακές της Σινώπης. Η καρδιά του κακοπροαίρετου Πασά σκλήραινε συνεχώς, τα μάτια του δεν έβλεπαν το ζωντανό θαύμα, η ακάθαρτη ψυχή του δεν συνερχόταν, αλλά αντιθέτως: κυριευμένος από τη σατανική ενέργεια, ήθελε οπωσδήποτε να μολύνει την αγία παρθένο.
Έτσι, την άλλη μέρα μετέβη στην φυλακή αποφασισμένος να επιτύχει επί τέλους την ικανοποίηση του πάθους του.
Αλλά και πάλι το αόρατο τείχος!…Και πάλι η Θεία Χάρη τον απωθούσε!…
Υπερβολικά οργισμένος, ο Πασάς διατάσσει να βασανίσουν την Ελένη και να την θανατώσουν, πράγμα το οποίο και έγινε. Το ιερό Λείψανό της ετέθη μέσα σε ένα σάκο και ερρίφθη στην θάλασσα. Αντί όμως να βυθισθεί, το μαρτυρικό σκήνος επέπλεε, ενώ ουράνιο φως κατέβαινε επ’ αυτού.
Οι Τούρκοι ετρομοκρατήθησαν και εκραύγαζαν: « Η γκιαούρισσα καίγεται!.. Η γκιαούρισσα καίγεται!…».
Το σεπτό Λείψανο συνέχισε να επιπλέει, ώσπου έφθασε στην τοποθεσία Γάι, όπου λόγω του μεγάλου βάθους της θαλάσσης τα νερά είναι μαύρα. Εκεί πλέον βυθίστηκε…
Μετά από μερικές ημέρες, ένα ελληνικό πλοίο αγκυροβόλησε στην τοποθεσία Γάι. Το τρίτο βράδυ, ο φύλακας του πλοίου παρατήρησε ότι από τον πυθμένα της θαλάσσης εξερχόταν φως και νόμισε ότι εκεί υπήρχε μεγάλος θησαυρός από χρυσό.
Αμέσως, ειδοποίησε τον πλοίαρχο για να ανελκύσουν με δύτες τον θησαυρό, τελικά όμως αντί χρυσού ανείλκυσαν τον σάκο με το τίμιο Λείψανο της Αγίας Παρθενομάρτυρος Ελένης. Στον πολύτιμο σάκο υπήρχε η σεπτή κεφαλή της Αγίας, αποκομμένη από το υπόλοιπο σώμα…Στην κορυφή είχε ένα καρφί…Επίσης, υπήρχε και μία άλλη τρύπα από καρφί.
Ήταν προφανές, ότι οι Αγαρηνοί αφού βασάνισαν την Αγία, έμπηξαν δύο καρφιά στο κεφάλι της και την αποκεφάλισαν.
Δυο από τους τούρκους δύτες γνώριζαν για το μαρτύριο και ότι έρριψαν την Αγία στην θάλασσα, αλλά φοβόνταν να ομιλήσουν προηγουμένως.
Ο πλοίαρχος τότε μετέφερε κρυφά την τιμία Κάρα της Αγίας Ελένης στον Ιερό Ναό της Παναγίας στην Σινώπη, το δε σεπτό Σκήνωμά της επιβίβασε σε άλλο πλοίο, το οποίο έφευγε με Έλληνες για την Ρωσία.
Στο σημείο της θαλάσσης που βυθίστηκε το ιερό Λείψανο, εξήλθε ως πίδακας γλυκύ νερό και από τότε η περιοχή αυτή ονομάσθηκε «Αγιάσματα». Διά της τιμίας Κάρας της Αγίας Παρθενομάρτυρος Ελένης γίνονταν πολλά θαύματα στην Σινώπη. Ιδιαίτερα, όσοι υπέφεραν από πονοκεφάλους, καλούσαν τον Ιερέα, ο οποίος έφερνε την αγία Κάρα, έψαλλε την Παράκληση, έκαμνε Αγιασμό και θεραπευόταν ο πόνος.
Ο πρόεδρος Καφαρόπουλος Χρήστος, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών πριν από το 1924, έφερε την τιμία Κάρα της Αγίας Ελένης και εναπέθεσε αυτήν στον Ιερό Ναό της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης στην Άνω Τούμπα Θεσσαλονίκης, όπου φυλάσσεται σήμερα ευωδιάζουσα και θαυματουργούσα, προς δόξαν του εν Αγίοις δοξαζομένου Κυρίου και Θεού ημών.
Ταις της Αγίας Παρθενομάρτυρος Ελένης της εκ Σινώπης του Πόντου αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΕΛΕΣΑ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΤΗΝ 1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ



ΣTO νησί των Κυθήρων, πού απέχει μία ώρα περίπου μέ καράβι άπό τή Νεάπολι της Λακωνίας, ευρίσκεται ο ναός της άγιας Έλέσας κτισμένος σε υψόμετρο 476 μ. πάνω άπό τή θάλασσα. Εκεί καταφεύγει πλήθος Χριστιανών, γιά νά τιμήσει τήν Αγία και νά πάρει Χάρι και ευλογία ασπαζόμενος τήν πάνσεπτη εικόνα της όσιομάρτυρος. Εκεί ή ψυχή κάθε ευλαβούς προσκυνητού δροσίζεται άπό τον καύσωνα τοϋ «κόσμου» καθώς μαθαίνει τή συγκλονιστική ιστορία μιας άγιας ζωής. Και πείθεται πώς ο δρόμος προς τήν αγιότητα είναι εύκολος σε οποιαδήποτε εποχή ή ηλικία και αν ευρίσκεται ο άνθρωπος. Ή άγια Έλέσα τελείωσε μαρτυρικά τή ζωή της σε νεαρή ηλικία τήν 1η Αυγούστου τού 375 μ.Χ.
Πατρίδα της Άγιας είναι ή Πελοπόννησος. Πατέρα είχε τόν σκληρό ειδωλολάτρη Έλλάδιο, άρχοντα ένδοξο και πλούσιο. Και μητέρα είχε τήν σεμνή και ταπεινή Ευγενία, μία γυναίκα πλημμυρισμένη άπό πίστη και θεοσέβεια. Ήταν όμως στείρα. Και θερμοπαρακαλούσε τόν Θεό νά τήν ελεήσει και νά τής χαρίσει παιδί. Μία μέρα σε ώρα προσευχής άκουσε ουράνια φωνή πού τής έλεγε: «Ήλέησέ σε ό Θεός εις ό,τι έζήτησας και έδωκε σοι καρπόν κοιλίας». Και ο καρπός ήρθε. Μία χαριτωμένη κόρη, πού τήν ονόμασαν Ελέησαν, Έλέσα.
Ή μικρή Έλέσα μεγάλωνε. Και μέσα της φούντωνε και ή αγάπη της προς τόν Χριστό. Τό μεγάλο αυτό μάθημα τό έμαθε άπό τήν μητέρα της. Άπό αυτήν έμαθε προσευχές, έμαθε ακόμη τις αρετές τής νηστείας, τής ελεημοσύνης και τής υπομονής. «Κανών βίου και υπόδειγμα ζωής» ήταν γιά τήν Έλέσα ή μητέρα της. Οι τελευταίες της υποθήκες ήσαν: «Φύλαξε, κόρη μου, τήν πίστη σου άγια, καθαρά και αμώμητο έως τέλους τής ζωής σου, καθώς τήν παρέλαβες άπό μένα». Μέ δάκρυα τήν αποχωρίστηκε, αφού πήρε τήν ευχή της και τήν ευλογία της.
Ή Έλέσα έμεινε ορφανή. Ήταν τότε μόλις 14 ετών, προικισμένη μέ όλα εκείνα τά δώρα πού χαρίζει ο Κύριος σε όσους Τόν αγαπούν. Είχε διάκριση, σοφία, σεμνότητα, ομορφιά, καλοσύνη, πού τήν έκαναν σε όλους πολύ ελκυστική. Ήταν ή εκλεκτότερη κόρη τής περιοχής της. Μπορούσε άνετα νά εξελιχθεί και αναδειχθεί στον κόσμο.
Ό πατέρας της τήν έπίεζε νά νυμφευθεί. Αυτή όμως είχε δεχθεί πρόσκληση άπό τόν ουράνιο Νυμφίο της. Μέ σύνθημα της: Γιά Σένα τά αφήνω όλα, «αρνήθηκε τά πλούτη και τις ανέσεις του παλατιού και αφέθηκε στήν Πρόνοια του Θεού και κατέφυγε σε τόπο έρημο», στο αφιλόξενο και άγονο νησί τών Κυθήρων. Μαζί της είχε και δύο άπό τις υπηρέτριες του αρχοντικού της πού θέλησαν και αυτές νά μονάσουν. Άπό τις πρώτες κιόλας ήμερες ή Άγια επεβλήθη στήν περιοχή ως ή προσευχομένη και θαυματουργούσα. Μέ τή δύναμη αυτή της θερμής προσευχής της άνέστησε ένα ναύτη πού θανατώθηκε άπό φαρμακερό φίδι.
Και ενώ ή Άγια είχε αρχίσει τούς ασκητικούς της αγώνες και απολάμβανε τήν ειρήνη και τήν χαρά της άφιερώσεώς της, ο πατέρας της τήν αναζητούσε ώργισμένος. Δεν άργησε νά τήν ανακάλυψη, εξαϋλωμένη μάλιστα άπό τήν άσκηση. Μέ γλυκόλογα προσπάθησε νά τήν αποσπάσει άπό τήν αγάπη του Χριστού. Ή Άγια μέ σθεναρή φωνή του απάντησε: «Προτιμώ, πατέρα, νά κατοικώ μέ θηρία παρά μέ ασεβείς ειδωλολάτρες. Προσκυνώ και πιστεύω τόν αληθινό Τριαδικό Θεό».
Στο άκουσμα αυτών τών λόγων ή καρδιά του πατέρα μετετράπη σε ηφαίστειο. Και μέ δαιμονικό μίσος άρπαξε τήν κόρη του άπό τά μαλλιά και τήν έσερνε αλύπητα στα κακοτράχαλα μονοπάτια και τήν έκτυποϋσε βίαια μέ ξύλο. Και ή Άγια ψέλλιζε ειρηνικά: «Έλέησόν με, ό Θεός...».Ή μανία όμως του ειδωλολάτρη δεν σταμάτησε εδώ. Της έδεσε τά χέρια πίσω. Τήν κρέμασε άπό τούς πλοκάμους της κεφαλής της σε δένδρο και εκεί συνέχιζε νά τήν κτυπά. Άπό τήν ταλαιπωρία ή άγια ξεψύχησε. Άλλά ο Κύριος τήν άνέστησε. Και αυτή ευχαριστούσε τόν Θεό πού τής χάρισε τόση υπομονή, ώστε νά αντέχει τόσα βάσανα γιά τήν αγάπη Του. Στο τέλος είπε: «Λύτρωσε με, Κύριε, άπό τάς χείρας του άπιστου πατρός μου και αξίωσε με τής ουρανίου βασιλείας. Και αν κάποιος Χριστιανός σε επικαλεσθεί γιά κάτι στο όνομα μου, σε παρακαλώ νά του τό εκπλήρωσης».
Τά λόγια αυτά ερέθισαν ακόμη περισσότερο τόν άσπλαχνο πατέρα της. Άρπαξε πέτρες και τις έριχνε μέ δύναμη «στη μονάκριβη κόρη του, πού κάποτε καμάρωνε νά τή βλέπει νά μεγαλώνει». Ή Άγια έτρεξε νά σωθεί. Και ξαφνικά «σχίζεται μία πέτρα του βουνού γιά νά τήν προοτατέψη - ή πέτρα αυτή υπάρχει ακόμα και σήμερα». Ό πατέρας της τήν κατεδίωξε μέχρις εκεί. Τη βρήκε γονατισμένη νά προσεύχεται και τήν κτύπησε μέ μία μεγάλη πέτρα στο πρόσωπο. Και μετά τήν αποκεφάλισε.
Μέ δάκρυα στα μάτια τήν έκήδευσε μία άπό τις συμμονάστριές της. Επί σαράντα μέρες επάνω άπό τόν τάφο της άκούοντο αγγελικές υμνωδίες. Ενώ ένα ιλαρό φως τή νύκτα φανέρωνε τόν τόπο όπου μία αγιασμένη νέα του 4ου αιώνος πότισε μέ τό αίμα της τό χώμα τής κυθηραϊκής γης!
Ή άγία 'Ελέσα οφείλει - κατ' άνθρωπον - τήν δόξα της στήν ευσεβή μητέρα της. Τό ιδανικό τής άγιότητος διδάσκεται και καλλιτεχνείται άπό τη μικρή ηλικία και μόνο άπό πιστούς γονείς. Είθε ο Κύριος διά πρεσβειών τής άγιας Έλέσας νά αξιώνει τούς σημερινούς γονείς νά αναδείξουν τά παιδιά τους ανθρώπους πού δεν θα συμβιβάζονται μέ τό πνεύμα τής ειδωλολατρίας και θα επιλέγουν ελεύθερα νά ζουν τήν ζωή του Ευαγγελίου, όπως μάς τήν έδίδαξε ο Χριστός! (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

[ΦΩΤΗΣ]

Η Αγία Ευδοκία η Μάρτυς



Η Αγία Μάρτυς Ευδοκία καταγόταν από την Ηλιούπολη, της επαρχίας Λιβανησίας Φοινίκης και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Τραϊανού (98-117 μ.Χ.). Στον πρότερό της βίο ζούσε ζωή ακόλαστη μέσα στα πάθη και την αμαρτία. Όμως η Χάρη του Θεού φώτισε την καρδιά της και με τις νουθεσίες κάποιου γέροντος μοναχού, που ονομαζόταν Γερμανός, μετανόησε. Στην συνέχεια, αφού είδε οπτασία, προσήλθε στον επίσκοπο Θεόδοτο και βαπτίσθηκε. Η οπτασία ήταν η εξής: Παρατηρούσε Άγγελο Θεού να οδηγεί αυτήν προς τον ουρανό και άλλους Αγγέλους να τη συγχαίρουν, την ίδια στιγμή κάποιος μαύρος ούρλιαζε καί έλεγε ότι αδικείται πάρα πολύ, επειδή η Ευδοκία έγινε Χριστιανή.
Μετά την πνευματική αναγέννησή της και την καλή αλλοίωσή της, διαμοίρασε τα πλούτη της στους πτωχούς και κατέφυγε σε μοναστήρι, όπου σχόλαζε στα έργα της αρετής.
Όμως κατηγορήθηκε από τους πρώην εραστές της ως Χριστιανή και συνελήφθη. Οδηγήθηκε στο βασιλέα Αυρηλιανό, ενώπιον του οποίου ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό και τιμωρήθηκε. Αλλά αφού ανέστησε με την προσευχή της την υπό του βασιλέως, που είχε πεθάνει, τον έπεισε να πιστέψει στον Κύριο. Και τότε απελευθερώθηκε. Αργότερα όμως συνελήφθη από τον άρχοντα της Ηλιουπόλεως Βικέντιο και αποκεφαλίσθηκε.
Έτσι η αγία Μάρτυς Ευδοκία έλαβε την αμάραντο στέφανο της δόξας και εισήλθε στη χάρη του Κυρίου της.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ



Η Οικογένεια της Αγίας
Η Αγία Ευφημία έζησε στους χρόνους της βασιλείας του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) και καταγόταν από τη Χαλκηδόνα. Ο πατέρας της ονομαζόταν Φιλόφρων και ήταν πλούσιος συγκλητικός, η δε μητέρα της ονομαζόταν Θεοδωρησιανή κι ήταν γυναίκα ευσεβής και φιλάνθρωπος.

Ενώπιον του ηγεμόνα
Εκείνη την εποχή ο Διοκλητιανός κίνησε μεγάλο διωγμό εναντίον των χριστιανών. Στα μέρη της Ανατολής ήταν ηγεμόνας τότε ο Πρίσκος με συνάρχοντα τον φιλόσοφο Απελλιανό, που ήταν κι ιερέας του θεού Άρη. Όταν έφθασε η γιορτή του θεού τους, έστειλαν γράμματα και κήρυκες σ' όλη την επαρχία της Χαλκηδόνας, προσκαλώντας όλους να γιορτάσουν. Όσοι δεν θα πήγαιναν στη Χαλκηδόνα, όπου ήταν ο ναός του Θεού, θα τιμωρούνταν με θάνατο.
Τότε όσοι ήσαν χριστιανοί συγκεντρώνονταν και κλείνονταν σε σπίτια ή κατάφευγαν στην έρημο, για να αποφύγουν την ειδωλολατρική γιορτή. Σε μια ομάδα χριστιανών οδηγός ήταν η Ευφημία. Ο Απελλιανός παρατήρησε την αποχή των χριστιανών και παρακίνησε τον ηγεμόνα να συλλάβει όσους ήταν δυνατό, μεταξύ δε αυτών και την ένδοξη Ευφημία. Όλη η συντροφιά της Ευφημίας ήταν σαράντα εννέα άτομα, ξεχώριζε δε η κόρη από το άνθος της ηλικίας και την ευγένεια της καταγωγής της.
Οδηγήθηκαν, λοιπόν, στον ηγεμόνα, που τους μίλησε με προσποιητή πραότητα λέγοντας:
- Εγώ βλέπω την πολλή σας σύνεση. Ελπίζω, ότι θα θυσιάσετε στον μεγάλο Άρη και δε θα προτιμήσετε αντί της δόξας και της τιμής τον πικρό και επώδυνο θάνατο.
Σ' αυτά τα λόγια του απάντησαν οι Άγιοι με ανδρεία και θάρρος:
- Μη χάνεις τα λόγια σου, άρχοντα. Εμείς το έχουμε μεγάλη ντροπή, ενώ είμαστε λογικά όντα να προσκυνούμε ανόητους θεούς, και ν' αφήνουμε τον αληθινό Θεό. Όσο για τα μαρτύρια με τα οποία μας απειλείς μάθε, ότι φοβούμαστε μήπως είναι ελαφριά και δεν είναι αρκετά για τέλειο μαρτύριο. Δοκίμασε να μας βασανίσεις και θα δεις τη δύναμη του Θεού μας.

Αρχή των βασανιστηρίων
Η απάντηση ήταν απρόσμενη για τον ηγεμόνα που οργισμένος διέταξε να τους κτυπούν καθημερινά για είκοσι μέρες. Την εικοστή μέρα τους έφερε πάλι μπροστά του και τους είπε:
- Τώρα που είδατε στην πράξη τον πρόλογο της δυστυχίας σας, πεισθήτε και θυσιάστε.
- Μη κουράζεσαι άδικα, απάντησε με μια φωνή ο γενναίος χορός. Είναι αδύνατο να σ' ακούσουμε και να θυσιάσουμε στα είδωλα.
Ο ηγεμόνας τους αντιμετώπισε πάλι κτυπώντας τους μέχρι που έπεσαν μισοπεθαμένοι. Με συμβουλή του Απελλιανού τους φυλάκισε όλους, για να τους στείλει στον Διοκλητιανό, εκτός από την Ευφημία, που την κάλεσε κοντά του και προσπάθησε να την πλανήσει με κολακείες. Εκείνη του έλεγε:
- Η δύναμη του Χριστού είναι ακατανίκητη. Μη νομίζεις ότι θα με νικήσεις επειδή με βλέπεις γυναίκα.
Τότε ο τύραννος πρόσταξε να τη γυρίσουν στους τροχούς με ταχύτητα. Τα μέλη της Μάρτυρος κακοποιούντο και πονούσε φοβερά, αλλά ο νους της δεν έφευγε από το Χριστό. Ύψωνε τα μάτια στον ουρανό κι έλεγε:
" Κύριε Ιησού Χριστέ, που σώζεις όσους ελπίζουν σ' εσένα , βοήθησε με. Δείξε, ότι εσύ είσαι Θεός αληθινός"
Ο Θεός απάντησε στην προσευχή της. Αμέσως την έλυσε από τον τροχό και θεράπευσε το σώμα της. Αλλά ο Πρίσκος, πιο τυφλός κι από τους θεούς του, δεν εννοούσε την αλήθεια και φοβέριζε πως θα την κάψει ζωντανή.
Η Ευφημία χωρίς να φοβηθεί από την απειλή αποκρίθηκε:
- Εγώ τύραννε, αυτή την πρόσκαιρη φωτιά δεν την φοβάμαι. Τρέμω για την αιώνια φωτιά, που καίει, όσους αρνούνται τον Χριστό.

Στο καμίνι της φωτιάς
Ο τύραννος πρόσταξε και άναψαν καμίνι. Ενώ λοιπόν επρόκειτο να την ρίξουν μέσα, ήλθαν οι πρωτοϋπηρέτες Σωσθένης και Βίκτωρ λέγοντας:
- Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε πρόθυμοι να κάμουμε, ότι μας διατάξεις. Όμως δεν μπορούμε ν' αγγίξουμε το σώμα της παρθένου γιατί βλέπουμε άνδρες με φοβερή όψη, που στέκονται κοντά της και μας απειλούν.
Ο Πρίσκος σ' αυτά τα λόγια απάντησε με μια διαταγή, να τους φυλακίσουν, επειδή έγιναν χριστιανοί. Ενώ γίνονταν αυτά η Αγία προσευχόταν λέγοντας:
" Ο Θεός, που βλέπεις τα πάντα, Συ, που έσωσες τους Τρείς Παίδας στη Βαβυλώνα, έλα βοηθός και στη δούλη σου, που αγωνίζεται για τη δόξα Σου".
Τελικά ο ηγεμόνας έστειλε δύο κακούς υπηρέτες, τον Καίσαρα και τον Βάριο, που ήσαν αδίστακτοι και δεν είχαν φόβο Θεού για να ρίξουν την Ευφημία στη φωτιά.
Μέσα στο καμίνι η Αγία δεν έπαθε τίποτα. Η φωτιά χύθηκε έξω και διεσκόρπισε τους ασεβείς. Η δε Ευφημία βγήκε χωρίς να έχουν πάθει τίποτε ούτε τα ρούχα της. Πάλι φυλακίστηκε, και οι δύο πρωτοϋπηρέτες Σωσθένης και Βίκτορ διατάχθησαν να θυσιάσουν στα είδωλα. Τότε με γενναίο φρόνημα είπαν:
- Εμείς ανθύπατε, πρωτύτερα είμαστε υποδουλωμένοι σε μεγάλη πλάνη, όπως είσαι και συ ακόμη. Τώρα, όμως, αξιωθήκαμε δια μέσου αυτής της παρθένου να γνωρίσουμε την αλήθεια. Μάθε λοιπόν, ότι δεν θα θυσιάσουμε σε άψυχους θεούς.
Μετά απ' αυτά τα λόγια τους παραδόθηκαν από τον ηγεμόνα στα θηρία. Τα θηρία όμως σεβάσθηκαν τα σώματα τους και δεν κατέφαγαν τις σάρκες, ήπιαν μόνο το αίμα. Τα σώματα τους οι πιστοί τα έθαψαν με ψαλμούς και ύμνους.

Στη δεξαμενή με τα θηρία
Την άλλη μέρα έφεραν πάλι την Αγία στον ηγεμόνα, κι αυτός άρχισε να τη φοβερίζει λέγοντας:
- Μέχρι πότε θα ταλαιπωρείς τον εαυτό σου; Μέχρι πότε θα λυπείς τους θεούς και θα οργίζεις τον βασιλιά; Καλό είναι να θυσιάσεις.
- Βασιλιά, υπάρχει άλλο φρονιμότερο από το να μη πιστεύει κανείς σε λιθάρια άψυχα και ανόητα;
Ο Πρίσκος τρελός από οργή διέταξε και κατασκεύασαν στη μέση του σταδίου μεγάλη δεξαμενή. Αφού τη γέμισε νερό έβαλε μέσα όλα τα σαρκοφάγα θηρία της θάλασσας και έριξε την Αγία.
Εκείνη προσευχόταν με δάκρυα και έλεγε:
" Ιησού, το φως μου, γίνε βοηθός της αδυναμίας μου, Συ που έκανες την κοιλιά του θηρίου καλό θάλαμο για τον Ιωνά. Σώσε με τώρα για να δοξασθούν όσοι σε προσκυνούν και καταισχυνθούν όσοι σε αρνούνται."
Με το σημείο του σταυρού μπήκε στο νερό η Αγία. Τα θηρία όρμησαν, αλλά μόλις πλησίασαν στο μαρτυρικό της σώμα, λησμόνησαν την τροφή. Κράτησαν την Αγία πάνω τους, σαν να φοβούνταν μήπως πάθει κακό στο νερό.
Ο Πρίσκος μπροστά σ' αυτό το θέαμα απορούσε κι έλεγε:
- Πως από μια γυναίκα νικήθηκε η φωτιά, οι πληγές, τα θηρία;
Ο Απελλιανός τυφλός από φανατισμό του απάντησε:
- Όλα τα κάνει με μάγια.
- Αλλά γιατί οι Θεοί που μισούν τα πονηρά έργα δεν την τιμωρούν;...

Στο λάκκο με τα καρφιά
Έπειτα ετοίμασαν άλλο λάκκο στρωμένο με καρφιά και σκεπασμένο από πάνω με λίγο χώμα. Η Αγία όμως πέρασε χωρίς να πάθει το παραμικρό. Μερικοί άλλοι που προσπάθησαν να περάσουν, έπεσαν στα κοφτερά όργανα και θανατώθηκαν.
Η Αγία στο μεταξύ ευχαριστούσε το Θεό, που την έσωσε κι έλεγε:
" Ποιος θα λαλεί την δύναμη των έργων Σου και θα κάνει ξακουστές τις ευχαριστίες για Σένα, Κύριε;" Με φύλαξες από πληγές και μαστιγώσεις, από φωτιά και θηρία, από νερό και λάκκο. Τώρα σώσε την ψυχή μου από τα χέρια του εχθρού της ανθρώπινης φύσης.

Το τέλος της Αγίας
Τώρα ο Πρίσκος επινοεί άλλο τρόπο για να ξεκάμει την Αγία. Την καλεί και με προσποιητή ευγένεια της λέει:
- Εσύ, σαν γυναίκα, πλανήθηκες. Εμείς δεν πρέπει να δείξουμε τόσο θυμό εναντίον σου. Συγχώρησε μας και θυσίασε στον Άρη. Αν θυσιάσεις, θα ζήσεις με ευτυχία, όπως σου πρέπει, γιατί και όμορφη είσαι και από ευγενική οικογένεια κατάγεσαι.
- Σταμάτησε άρχοντα, τις φλυαρίες. Εγώ να θυσιάσω στους δαίμονες έπειτα από τόσες ευεργεσίες, που έτυχα από τον Κύριο μου; Άφησε, δυστυχισμένε, την υποκρισία και κάμε ότι σου λέει ο διάβολος που σε συμβουλεύει.
Στη συνέχεια υποβλήθηκε σε άλλα βασανιστήρια, αλλά το σώμα της εξακολουθούσε να μένει ανέπαφο. Την έφεραν πάλι στο στάδιο για ν' αντιμετωπίσει θηρία. Η Αγία λυπόταν γιατί δεν αξιωνόταν να φύγει προς το Νυμφίο της και έλεγε αυτά προσευχόμενη:
" Κύριε μου έδειξες την ανίκητη δύναμη Σου, με έκαμες δυνατή στις πληγές και στα βασανιστήρια. Καθώς δέχτηκες τη θυσία και τα αίματα των μαρτύρων σου που μαρτύρησαν πριν από εμένα, δέξου και τη δική μου θυσία και παράλαβε την ψυχή μου".
Ενώ τέτοια ζητούσε με την προσευχή της, άφησαν εναντίον της τέσσερα λιοντάρια και τρεις αρκούδες. Τα θηρία, αφού πλησίασαν άρχισαν να φιλούν με ευλάβεια τα πόδια της Μάρτυρος. Μια από τις αρκούδες δάγκωσε την Αγία χωρίς να προξενήσει πληγή, έγινε όμως αφορμή να φύγει η Ευφημία προς τον ουρανό.
Ήταν τότε η 16η Σεπτεμβρίου, κατά την επικρατέστερη γνώμη, του 303 μ.Χ. Μόλις ξεψύχησε φωνή ακούστηκε από τον ουρανό, που έλεγε:
- Έλα προς τον Κύριο, συ που αγωνίστηκες τον καλό αγώνα για να λάβεις τους μισθούς για τα μαρτύρια, που υπέστης.
Μαζί με τη φωνή έγινε μεγάλος σεισμός που προξένησε τον πανικό στους κατοίκους.
Όταν βρήκαν ευκαιρία κατάλληλη οι γονείς της Αγίας πήραν το πολύτιμο εκείνο σώμα και το έθαψαν κοντά στη Χαλκηδόνα. Δεν έκλαιγαν, αλλά εχαίροντο, που αξιώθηκαν να γίνουν γονείς μιας τέτοιας κόρης.
Το τίμιο λείψανο της έγινε αίτιο πολλών θεραπειών και θαυμάτων.

Ένα από τα θαύματα της
Στην εποχή του Θεοδοσίου του Μικρού, το 410, κάποιος μοναχός και ιερέας, ο Ευτύχιος, έγινε αρχηγός αιρέσεως. Ισχυριζόταν ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έχει μόνο μια φύση και μια ενέργεια Θεότητας. Αυτός καθηρέθη από τον Άγιο Φλαβιανό, Πατριάρχη Κων/πόλεως. Αλλά ο Ευτύχιος δεν έπαυσε να ταράσσει την Εκκλησία μέχρι που πέθανε ο Θεοδόσιος.
Όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Μαρκιανός, διέταξε να συγκροτηθεί Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. για να εξετασθεί το θέμα. Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, εξακόσιοι τριάντα επίσκοποι και συγκρότησαν την Αγία Δ' Οικουμενική Σύνοδο. Αφού συζητήθηκε το όλο θέμα καταδίκασαν τη πλάνη και αναθεμάτισαν τον Ευτύχιο. Επειδή όμως οι αιρετικοί δεν πείθονταν στις αποφάσεις της Συνόδου, οι Πατέρες έκαναν το εξής:
Έγραψαν και οι Ορθόδοξοι και οι αιρετικοί Μονοφυσίτες σε δύο ξεχωριστά βιβλία τις απόψεις επί του θέματος. Έπειτα άνοιξαν τη θήκη, που περιείχε το λείψανο της Αγίας Ευφημίας, και τοποθέτησαν τα δύο βιβλία στο στήθος της Αγίας. Μετά από ορισμένο χρόνο άνοιξαν πάλι τη θήκη και είδαν το βιβλίο των Ορθοδόξων, που περιείχε και την απόφαση της Συνόδου, να το κρατά η Μάρτυς στην αγκαλιά της.
Απ' αυτό το θαύμα οι μεν Ορθόδοξοι στηρίχθηκαν στην πίστη και δόξασαν τον Θεό, οι δε αιρετικοί κατανικήθηκαν.
Το Πατριαρχείο μετέφερε μαζί του στον ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, το ιερό λείψανο της Αγίας Ευφημίας, όπου στο δεξιό μέρος αυτού του ναού έγινε παρεκκλήσι της Αγίας Ευφημίας την εποχή του Πατριάρχη Κων/πόλεως Γρηγορίου .
Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της τη 16ην Σεπτεμβρίου, τη δε μνήμη του θαύματος που συνέβη τότε στη Χαλκηδόνα, την 11ην Ιουλίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Η Αγία Ισαπόστολος Όλγα
Η ΑΓΙΑ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΟΛΓΑ (μετονομασθείσα ΕΛΕΝΗ) ή βασίλισσα.



I.MASHKOV-H Αγία Δούκισσα Όλγα εισέρχεται στην Αγιά Σοφιά στην Πόλη

Ή 'Αγία αυτή ήταν βασίλισσα της Ρωσίας και δια του αγίου Βαπτίσματος μετονομάσθηκε Ελένη, το έτος 957. Δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς τις άοκνες προσπάθειες της για τη χριστιανική διαφώτιση του Ρώσικου λαού. Έκανε τα πάντα για να γνωρίσουν οι Ρώσοι την αλήθεια του Ευαγγελίου του Χριστού. Ή 'Αγία αυτή, όταν ήλθε με την ακολουθία της κάποτε στο Βυζάντιο, έτυχε θερμής υποδοχής για τους αγώνες της υπέρ του Χριστιανισμού. Πάνω στον αγώνα αυτό, παρέδωσε την τελευταία της πνοή την 11η Ιουλίου 969.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ



Την εποχή της βασιλείας του Διοκλητιανού το έτος 282 υπήρχε ένα ευσεβές αλλά άτεκνο αντρόγυνο των οποίων τις δεήσεις εισάκουσε ο Θεός. Έτσι απέκτησαν ένα κορίτσι που το ονόμασαν Κυριακή και το ανέθρεψαν με την αγάπη του Κυρίου, διότι σκόπευαν να το αφιερώσουν στον Θεό.
Όταν άρχισαν οι διωγμοί, η οικογένεια παραδόθηκε στον τύρανο ο οποίος τους μεν γονείς τους έδειρε και στην συνέχεια τους έστειλε στην Αρμενία Μελιτινής, την δε Κυριακή απέστειλε στη Νικομήδεια, στον Καίσαρα Μαξιμιανό.
Ο τελευταίος αφού διαπίστωσε το αμετάπιστο της νέας, πρόσταξε να την βασανίσουν χωρίς αποτέλεσμα, για αυτό την έστειλε στον άρχοντα της Βιθυνίας Ιλαρίωνα. Αυτός αφού την ανέκρινε την έβαλε στο ναό των ειδώλων, η δε αγία προκάλεσε με την προσευχή της σεισμό, οπότε ο ναός κα
ταστράφηκε και ο άρχοντας χτυπήθηκε από κεραυνό. Στη συνέχεια ο διάδοχός του υπέβαλε την αγία σε ποικίλα βασανιστήρια, από τα οποία αυτή σώθηκε θαυματουργικά. Τέλος διέταξε τον αποκεφαλισμό της, η οποία αφού προσευχήθηκε παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού. Η εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της στης 7η Ιουλίου.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ





Η ίδρυσης της Ιεράς Μονής χρονολογείται από το 1325 μ.Χ. στην περιοχή Λίτρες της Άνδρου, με θαυματουργικό τρόπο αφού η Αγία Μαρίνα παρουσιάσθηκε σε ένα γέροντα ασκητή της εποχής στον τόπο αυτό (σημερινά Αποίκια), που του υπέδειξε να βρει την κεκρυμένη σε μια σχισμή ενός βράχου εικόνα της. Ο αυτοκράτωρ Εμμανουήλ Παλαιολόγος, τον ενισχύει οικονομικά και ιδρύει την Μονήν.

Κατά τον 16ον αιώνα, ύστερα από επιδρομές πειρατών κατακαίεται τρεις φορές η Μονή, και οι λιγοστοί μοναχοί που είχαν απομείνει δεν μπορούν να δώσουν την παλαιά αίγλη στην Μονή. Το έτος 1743 η Μονή πια ευρίσκεται σε τελεία παρακμή και μόνο πέντε υπέργηροι Μοναχοί υπάρχουν στη Μονή. Όμως η Αγία Μαρίνα, με νέο θαύμα, φέρνει στη Μονή της τον Ιερομόναχο Σωφρόνιο τον Πελοππονήσιον, που με συνεχή οράματα, τον κρατά στην Μονή, και που εκποιώντας την περιουσία του στην Πελοπόννησο, ανακαινίζει τη Μονή και την μετατρέπει σε γυναικεία το έτος 1746. Πολλές αρχοντοπούλες της Άνδρου ενδύονται το αγγελικό σχήμα, και φθάνει ο αριθμός των Μοναζουσών, πλέον τας εκατόν (100). Η αίγλη της Μονής και η φήμη της, γίνεται γνωστή σ’ όλο τον τότε κόσμο, αφού το αργυροποιείο, η χαρακτική, και η βιοτεχνία του μεταξοσκώληκα, είναι το παγκόσμιο γνώρισμά της.

Όμως δεν άργησε και πάλι η Μονή, να δοκιμασθεί όσο ποτέ άλλοτε, και να κλείσει με διάταγμα του Όθωνα, διά του Βαυαρού Υπουργού Εσωτερικών Μάουερ, που εδίδετο εντολή να κλείσουν 417 Μοναστήρια – μεταξύ των οποίων ήτο και η Μονή της Αγίας Μαρίνης Άνδρου – να δημευθεί η περιουσία τους και οι Μοναχοί ή Μοναχές να μετατεθούν στα Μοναστήρια που παρέμειναν, ή να κοσμοποιηθούν. Τούτο εγένετο το έτος 1833. Την εικόνα της Αγίας Μαρίνης την θαυματουργή, την αγόρασε σε δημοπρασία η ιστορική Οικογένεια Εμπειρίκου, και την διαφύλαττε στον κεντρικό Ναό της Χώρας, την Παναγία, επί 146 έτη. Είναι εικόνα που επισυνάπτεται στο κείμενο. Η ιερά Μονή μετατρέπεται σε στάβλο ζώων, γκρεμίζονται και σχεδόν ισοπεδώνονται τα κτήρια, και μια άμορφη μάζα από πέτρες και ξύλα και ακαθαρσίες ζώων και ανθρώπων που περνούν από εκεί, για να σταβλίσουν τα ζώα τους (αρνιά, κατσίκια, βόδια, άλογα), είναι η εικόνα που αντικρίζει ο περαστικός.

Από εδώ και κάτω φίλοι αναγνώστες θα αφήσουμε τον Ηγούμενο π. Κυπριανό, και πρώην Αρχοντάρη της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους να μας πει, πώς με την βοήθεια της Αγίας Μαρίνης και των Αγίων Αικατερίνης και Παρασκευής επανοικοδομήθηκε και ανασυστάθηκε η Μονή, για να ομοιάζει σήμερα με ολόλευκο Πύργο και παλάτι φιλοξενίας και αγάπης Χριστού.

Το έτος 1975 είμαι διάκονος του Σεβ/τάτου Μητροπολίτου Σύρου, Τήνου, Άνδρου κ.λ.π. κ. Δωροθέου, και προσωπικός του ακόλουθος. Με έπαιρνε πάντοτε μαζί του, σαν διάκονό του, στις ιεροτελεστίες των εορταζόντων Μονών ή Ναών. Την 20η Ιουλίου του έτους εκείνου ενθυμούμαι ότι πήγαμε μαζί στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου της Άνδρου. Διερχόμενοι από το ερειπωμένο κάστρο και τη Μονή της Αγίας Μαρίνης κάμνει μια ευχή, όπως μου είπε αργότερα, «Αγία μου Μαρίνα να με αξιώσεις, πριν κλείσω τα μάτια μου, να σε δω τουλάχιστον καθαρισμένη... ως πότε θα σε βλέπω να παραμένεις στάβλος». Στη συνέχεια της ενδόμυχης ευχής του απευθύνεται σε μένα και μου λέγει : «Κυπριανέ άκουσες τι ευχή έκανα». Όχι, του απαντώ, και μου φανερώνει την ευχή. Του απαντά η ταπεινότης μου, «Να σε αξιώσει Δέσποτά μου η Αγία Μαρίνα, να δεις τη Μονή της όπως επιθυμείς». Τρεις φορές κατά τη διαδρομή ο Σεβασμιότατος μου επανέλαβε, έντονα την ευχή του για τη Μονή της Αγίας Μαρίνης, και τις τρεις φορές έλαβε την ίδια απάντηση από την ταπεινότητά μου, ώσπου μετά το πέρας της λειτουργίας, επήγε ο καθένας στα ίδια. Η ελαχιστότης μου έμεινε στο πατρικό σπίτι στην Άνδρο, στο χωριό που μέχρι σήμερα εφημερεύω, και που είχα πρόγραμμα να κτίσω Ναό του Αγίου Κυπριανού. Με τη σκέψη αυτή, ξάπλωσα να ξεκουραστώ αλλά δεν πρόφτασα, διότι με πρόλαβε το τηλεφώνημα του Αρχιερατικού Επιτρόπου, που έλεγε: «Ο Δεσπότης Κυπριανέ, προτείνει σε σένα και σε μένα να αναστηλώσουμε τη Μονή της Αγίας Μαρίνης και ο Δεσπότης μας, θα φροντίσει να γίνει, με υπουργικό διάταγμα, η ανασύσταση της Μονής». Αρνήθηκα να δεχτώ την πρόταση του Δεσπότη μας στον Αρχιερατικό επίτροπο, αν και μου επανέλαβε επί τρεις συνεχείς ημέρες, λέγοντάς του τα σχέδιά μου, και ότι έχω υπό την προστασία μου την υπερήλικη μητέρα μου.

Αισθανόμενος, ύστερα από αυτή την άρνησή μου, άσχημα ανέβηκα στο δωμάτιό μου, για να αναπαυθώ, έκαμα την προσευχή μου, σε μια εικόνα της Αγίας Μαρίνας, λέγοντάς της τα εξής : «Αγία μου Μαρίνα μη εκλάβεις την άρνησίν μου, σαν άρνησιν προς το Άγιον πρόσωπό σου. Εγώ σε αγαπώ, είσαι η αγαπημένη, από τις αγαπημένες μου Αγίες, και εσύ γνωρίζεις τον ιερό μου πόθο. Πεπεισμένος ότι τα είχα βρει με την Αγία Μαρίνα έπεσα ήσυχος να κοιμηθώ. Δεν ενθυμούμε τι ώρα ήτο και αν ήμουν κοιμώμενος ή έξυπνος, όταν νοιώθω σε κάποιο σημείο του δωματίου να γίνεται σεισμός και να συνταράσσεται το δωμάτιο. Σκέφθηκα ότι αν είναι σεισμός, έχω δύο σκάλες να κατέβω, οπότε δεν προλαμβάνω και θα με καταπλακώσουν τα ερείπια. Έκαμα το Σταυρό μου και είπα : «Κάθισε εδώ Κυπριανέ και σκεπάσου με την κουβέρτα και ότι πει ο Θεός».

Εκείνη τη στιγμή νοιώθω κάτι να με αρπάζει και να με τοποθετεί κάπου. Ξυπνάω λοιπόν και βλέπω ότι ευρισκόμουν στα ερείπια της Αγίας Μαρίνης – σε απόσταση οκτώ χιλιομέτρων από το σπίτι μου – και διαλογιζόμουν, «τι είναι αυτά που λέει ο Δεσπότης μου, είναι δυνατόν να αναστηλωθεί αυτή η Μονή που είναι πετρωμένα μπάζα, να κοπούν τα πελώρια δένδρα που είχαν γίνει δάσος κ.λ.π. εμπόδια». Κάνοντας αυτούς τους διαλογισμούς, βλέπω να σχίζεται στα δύο το Νότιο μέρος του τοίχους, να ανοίγει σαν συρταρωτή πόρτα, και να παρουσιάζεται ένας αμαξωτός δρόμος που έφθανε στην κορυφή του βουνού, και να ξεπροβάλλουν τρεις νέες Μοναχές που μου έκαμαν νεύμα να σταματήσω εκεί που ήμουν, διότι ερχόντουσαν να με συναντήσουν.

Μέσα σε λίγα λεπτά ήλθαν μπροστά μου η μία πίσω από την άλλη – και η πρώτη παίρνει το λόγο – με χαιρετάει και μου λέγει : «Χαίρε Κυπριανέ…». Εγώ φοβούμενος από το παράδοξο αυτό θαύμα που βλέπω, κάμνω μια υπόκλιση σεβασμού και λέγω : «Ευλογείτε Γερόντισσες…». Τότε αυτή που με χαιρέτησε, επιτακτικά μου λέγει : «Θα κτιστεί το Μοναστήρι Κυπριανέ, και να δεχθείς την εντολή του Δεσπότη σου». Άρχισα τότε εγώ να προφασίζομαι, με πολλά «πως», πω τούτο, πώς εκείνο, θέλουμε πολύ νερό και δεν υπάρχει Γερόντισσα. Τότε με πάει σε ένα μέρος της Μονής και μου λέγει : «εδώ έχω νερό Κυπριανέ, για να πίνει όλη η Άνδρος». Πράγματι ευρέθη το άφθονο νερό στο σημείο που μας υπέδειξε η Αγία Μαρίνα.

Συνεχίζω εγώ όμως την άρνησή μου και τις προφάσεις μου λέγοντάς της : « Γερόντισσα ποιος θα πείσει τους τσοπαναραίους να πάρουν τα πρόβατά τους, τα κατσίκια τους και τα βόδια τους και τα άλογά τους; Ποίος θα πείσει τον Παπαγιάννη ότι το εκκλησάκι που λειτουργεί είναι της Μονής και θα αποχωρήσει;».

Τότε με βγάζει έξω από το τείχος, και βλέπω στη σειρά τους δύο ιερείς των Αποικίων και τους κολίγους. Απευθύνεται πρώτα στον Πατέρα Ιωάννη (την ευχή του να έχουμε, διότι εκοιμήθη) και του λέγει : « Εσύ Παπά Γιάννη δεν θα δώσεις το κτήμα και την εκκλησία;» και ο Παπα-Γιάννης απάντησε θετικά με μια υπόκλιση. Έπειτα απευθύνεται στον αρχηγό των τσοπαναραίων τον Ζανή Καλαμπούκη και του λέγει : « Εσύ Ζανή δεν θα δώσεις εντολή να πάρουν τα ζώα τους από εδώ;». Το ίδιο και ο Ζανής με μια υπόκλιση, έδωσε θετική απάντηση.

Έπειτα αφού με πήγε μέσα από το τείχος, εγώ συνέχιζα να αρνούμαι και της λέγω : « Γερόντισσα ο Αρχιερατικός Επίτροπος θέλει να αναλάβει την αναστήλωση, αναθέσατε σ’ αυτόν». Τότε η απάντησίς Της σε αυστηρόν τόνο ήτο : «Εσύ θα αναλάβεις Κυπριανέ, σ’ αυτόν θα μιλήσω άλλη ώρα». Συνεχίζοντας μου λέγει σε γλυκό ύφος και τόνο : «Εσύ θα αναλάβεις την αναστήλωση της Μονής Κυπριανέ και δεν θα χρειαστείς να κτυπήσεις άλλη πόρτα, για βοήθεια, - γιατί ξέρω, ότι αυτό σε στεναχωρεί – θα είμαι κοντά σου, εδώ, και ότι θέλεις θα το ζητάς από εμένα».

Τότε την ερώτησα : «Ποία είσαι εσύ και ποίες είναι οι άλλες δύο, που με τόση σιγουριά, με τέτοια βεβαιότητα, μου λέγετε αυτά;» και ευθέως μου απάντησε : «Δεν κατάλαβες Κυπριανέ!!! Είμαι η Μαρίνα και οι δύο άλλες αδελφές μου, είναι η Παρασκευή και η Αικατερίνα που συγκατοικούν με εμένα στο Μοναστήρι. Το διάταγμα του Όθωνα μας πέταξε έξω και μένουμε λίγο πιο πάνω από το Μοναστήρι. Θα ανοίξει όμως το Μοναστήρι και θα έλθουμε πάλι εδώ να κατοικήσουμε. Εμένα δε, θα με βλέπεις κάθε μέρα. Μαζί θα αγωνιστούμε να αναστηλώσουμε το Μοναστήρι. Να δεχθείς λοιπόν, την εντολή του Δεσπότη σου τ’ άκουσες Κυπριανέ;». με χαιρέτησε και κάμνει μία στροφή προς το δρόμο και κλείνει το τείχος σαν συρταρωτή πόρτα.

Τότε νέο σεισμό νοιώθω, ενώ ταυτόχρονα, νομίζω ότι με ξαναπέταξε ο σεισμός στο κρεβάτι μου. Ξυπνώντας από την ληθαργική, ενοραμική κατάσταση, βλέπω ότι πράγματι ευρίσκομαι στο κρεβάτι μου • ανάβω το φως και κοιτάζω το ρολόι που έδειχνε 3,45’ μ. μεσονύκτιο. Κάμνω το σταυρό μου, και στρέφοντας τα μάτια μου στην εικόνα της Αγίας Μαρίνης λέγω με το λογισμό μου «Αγία μου ήσουν Εσύ • ήμουν κοντά Σου • Μιλούσα μαζί Σου», τότε βλέπω τα μάτια της, στην εικόνα να ανοιγοκλείνουν, σαν να μου λέγουν. Να εγώ ήμουν». Δεν χρειαζόμουν άλλα πλέον για να βεβαιωθώ ότι η Αγία, διάλεξε την ταπεινότητα μου, για να αναστηλώσω την Μονή της, και αμέσως παίρνω εκείνη την ώρα τον Αρχιερατικό, ο οποίος ακούγοντας τη φωνή μου ετρόμαξε και του λέγω να πει στο Μητροπολίτη μας, ότι δέχομαι να αναλάβω την αναστήλωση της Μονής της Αγίας Μαρίνης και ότι τα υπόλοιπα θα του τα εξηγούσα άλλη ώρα.

Από την επομένη, η ταπεινότης μου ευρίσκετο, με έναν κασμά, ένα φτυάρι και ένα καρότσι στο ερειπωμένο Μοναστήρι. Πέντε ολόκληρα χρόνια αγωνιζόμουν να ξεμπαζώσω το ερειπωμένο Μοναστήρι. Όμως η παρουσία παρουσία της Αγίας που μου υποσχέθηκε ήτο πάντοτε έντονη. Έγινε δε ακόμη πιο έντονη με την Εικόνα Της (η εικόνα του κειμένου). Ένας γέροντας, επίτροπος του ναού της Παναγίας στη Χώρα μου λέγει μια μέρα : «Έμαθα πατέρα Κυπριανέ ότι άνοιξες το Μοναστήρι, έχε υπ’ όψιν σου, ότι η Εικόνα της Αγίας Μαρίνης που είναι σ’ αυτό το προσκυνητάρι είναι της Μονής, που την αγόρασαν η οικογένεια Εμπειρίκου και την τοποθέτησαν εδώ. Να μπορούσες να την πάρεις και να την πας στο Μοναστήρι, το Μοναστήρι θα σωζότανε».

Τότε θυμήθηκα την υπόσχεση της Αγίας Μαρίνας, ότι θα είναι παντού και πάντοτε μαζί μου, και αμέσως πηγαίνω στον εφημέριο του ναού της Παναγίας τον π. Νικόλαο και με παρακλητικό τρόπο, του ζητώ, αν είναι δυνατόν να μου δώσει την εικόνα που ανήκε άλλοτε στο Μοναστήρι. Το πώς δεν με έδειρε είναι απορίας άξιον, και με το δίκαιό του ο π. Νικόλαος, αφού όπως μου εξήγησε η εικόνα της Αγίας ετοποθετήθη, πριν τόσα και τόσα χρόνια, από τους ιδιοκτήτες της στο Ναό της Παναγίας. Η ταπεινότης μου του απαντά «Πατέρα Νικόλαε η Αγία Μαρίνα σε με τον ελάχιστον είπε, ότι θα είναι κοντά μου, θα είναι πάντοτε παρούσα και θα με βοηθάει στο έργο της Μονής της. Να κατέβει από τον Ουρανό είναι αδύνατο, μήπως εννοούσε ότι θα είναι κοντά μου, με την Ιερά και θαυματόβρυτο αυτή εικόνα Της;».

Δεν άντεξε και με έβγαλε έξω και δεν δέχτηκε καμιά άλλη συζήτηση. Μετά όμως από τρεις ημέρες δέχομαι ένα σημείωμα από τον πατέρα Νικόλαο, που μου έγραφε να κατέβω να τον συναντήσω στον Ναό της Παναγίας.

Κατέβηκα λοιπόν στη χώρα, και στο Γραφείο του Ναού, με περίμεναν συγκεντρωμένοι, ο π. Νικόλαος και οι τέσσερις Επίτροποι του Ναού, οι οποίοι μου υποδεικνύουν να υπογράψω ένα πρακτικό, το οποίο διαβάζοντάς το, έγραφε ότι μου παραχωρούν την Εικόνα της Αγίας Μαρίνης. Με ρίγη συγκινήσεως το υπέγραψα, λέγοντάς του : «τι ήτο αυτό που σας έκαμε να αλλάξετε την αρνητική σας στάση για την Εικόνα της Αγίας;». η απάντησή τους ήτο «μη μας ρωτάς». Μου ενεχείρησαν δε και έναν φάκελο με τρεις χιλιάδες, λέγοντάς μου, ότι αυτά είναι για τη μεταφορά της εικόνος στο Μοναστήρι. Δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης τρέχουν εκείνη τη στιγμή από τα μάτια μου προς τη Αγία, βλέποντας την έντονη παρουσίαν της και την ταχύτατην βοήθειά της. Με αναμμένα κεράκια με θυμιάματα και με συνοδεία πιστών, μεταφέραμε την εικόνα στη Μονή το έτος 1976.

Έκτοτε η Μονή απέκτησε την Κυρά της, απέκτησε Έφορο, απέκτησε Οικονόμο, απέκτησε Γερόντισσα. Από τότε, ότι και αν έβαζα στη σκέψη μου, για ανέγερση κτιριακών συγκροτημάτων στη Μονή, ξεκινούσα με απειροελάχιστες οικονομικές δυνατότητες και όταν βρισκόμουν σε οικονομικό αδιέξοδο, για την εξόφλησή του, έτρεχα στην εικόνα της Αγίας και την παρακαλούσα θερμά, να βρει τον τρόπο να εξοφλήσω το χρέος. Και Εκείνη, ω Εκείνη, έτρεχε να μου φέρει το ποσό που χρεωστούσα, και παραπάνω απ’ αυτά.

Έτσι χτίστηκε και πάλι η Μονή της Αγίας Μαρίνης, από την Αγία Μαρίνα και τους προσκυνητές της, που έφερνε και φέρνει, με θεία της νεύση, για να προσφέρουν το κεράκι τους, και να πάρουν το δώρο τους από την Αγία Μαρίνα, με τα θαύματά της και την αγάπη της.

Η ταπεινότης μου δεν αισθάνεται ευεργετημένη από την Αγία Μαρίνα, δι’ αυτό και έχω δοθεί ολόκληρος στην Αγίαν μας, και δεν με ενδιαφέρει τίποτε εκτός από το πώς θα τελειοποιηθούν οι ναοί της Μονής, ο ξενώνας της, και ότι άλλο που θα κοσμεί την Μονή της Αγίας. Κάποτε είχα αγαπήσει το Άγιον Όρος, και έλεγα να πεθάνω στο Άγιο Όρος • τώρα η προσευχή μου έχει αλλάξει, και λέγω να πεθάνω Αγία μου Μαρίνα κοντά σου, διότι ξέρω, ότι συ θα με βοηθήσεις να ανέβω την Ουρανόδρομο κλίμακα.

Αδελφοί μου αγαπητοί, δεν με ενδιαφέρουν τα υλικά και τα εγκόσμια αλλά η υγεία, η ψυχική και σωματική για να συνεχίσω την τελειοποίηση του έργου της Μονής της Αγία Μαρίνης, και με την του Χριστού αγάπη και της Αγίας Μαρίνης, το της φιλοξενίας των προσκυνητών της, που με εντολή της Αγίας Μαρίνης, πραγματοποιείται και θα πραγματοποιείται. Ο κάθε προσκυνητής, ή όσοι και αν είναι, θα πρέπει να φάει, να κοιμηθεί δωρεάν, και εφόσον το επιθυμεί κάθε προσκυνητής, θα προσφέρει το κεράκι του στην Αγία Μαρίνα.

Με την του Χριστού Αγάπη,

+ Αρχιμανδρίτης Κυπριανός Χειμώνας

Απολυτίκιο

Ανδρείαν και φρόνησιν συ κεκτημένη, σεμνή, ανδρείως κατεπάτησας όφιν αρχέκακον, Μαρίνα πανεύφημε ήσχυνας Ολυμβρίου τας Πικράς Τιμωρίας ηύφρανας Ασωμάτων τας χορείας αθλούσα, διό απαύστως πρέσβευε Χριστώ, εις το σωθήναι ημάς.

Μεγαλυνάριο

Την Λαμπάδα πάντες Τη φαεινήν, και της παρθενίας, τον ασύλλητον θυσαυρόν, τη νύμφη Κυρίου, και Άσπιλον Αμνάδα, Μαρίναν την αγίαν, ύμνοις τιμήσωμεν.

[ΦΩΤΗΣ]

Αγία μάρτυς Θωμαΐς



Η Αγία Μάρτυς Θωμαΐς γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια και διακρινόταν για την ευσέβεια και την πνευματική της μόρφωση. Από μικρή ηλικία είχε επιδοθεί στα έργα της φιλανθρωπίας και του ελέους, συνοδεύοντας τη μητέρα της. Τη διακονία αυτή εξακολούθησε να την ασκεί ακόμα και όταν νυμφεύθηκε.
Η Αγία είχε μια κατά πάντα ευλογημένη οικογένεια. Με το σύζυγο της συνδεόταν με αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη. Την ειρηνική τους όμως συνύπαρξη την φθόνησε ο εφευρέτης της κακίας διάβολος και θέλησε να τους χωρίσει, μάλιστα δε με τραγικό τρόπο.
Κάποτε που η Θωμαΐδα ήταν μόνη της στο σπίτι, επειδή ο σύζυγος της έλειπε σε δουλειές, δέχθηκε ανήθικη επίθεση από τον πάτερα του συζύγου της, δηλαδή τον πεθερό της, ο οποίος κυριευμένος από το δαίμονα της πορνείας και υποδουλωμένος στο πάθος της ακολασίας ήθελε να έχει μαζί της ερωτική σχέση. Η Αγία, η οποία είχε πάντοτε ζωντανή στη μνήμη της την αίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού και ζούσε με αγνότητα και σωφροσύνη, αντιστάθηκε με σταθερότητα και παρρησία. Προσπάθησε να τον πείσει ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γίνει, επειδή είναι, αντίθετο με το θέλημα του Θεού, το οποίο ήταν γι αυτήν τρόπος ζωής και πηγή εμπνεύσεως. Τυφλωμένος όμως εκείνος από το πάθος, επέμενε απειλώντας την με θάνατο. Η Αγία Θωμαΐς συνέχισε να αντιστέκεται και προτίμησε το θάνατο από την υποδούλωση στο κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου. Γιατί η έξοδος με μαρτυρικό τρόπο από την παρούσα σύντομη ζωή για τη δόξα του Θεού δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση από το θάνατο στη ζωή. Είναι νίκη της ζωής επί του θανάτου, ήταν γι αυτήν τρόπος ζωής και πηγή εμπνεύσεως. Τυφλωμένος όμως εκείνος από το πάθος, επέμενε απειλώντας την με θάνατο. Η Αγία Θωμαΐς συνέχισε να αντιστέκεται και προτίμησε το θάνατο από την υποδούλωση στο κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου. Γιατί η έξοδος με μαρτυρικό τρόπο από την παρούσα σύντομη ζωή για τη δόξα του Θεού δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση από το θάνατο στη ζωή. Είναι νίκη της ζωής επί του θανάτου.
Ο δυστυχής εκείνος την μαχαίρωσε θανάσιμα και μετά το τραγικό αυτό περιστατικό έχασε το φως του και γύριζε μέσα στο σπίτι σαν χαμένος. Στην κατάσταση αυτή τον βρήκαν κάποιοι γείτονες που έψαχναν για τον υιό του, και τον παρέδωσαν στις αρχές για να δικαστεί. Ενώ η Θωμαΐδα, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «έλαβε στέφανον μάρτυρος διά την σωφροσύνην».
Ο προϊστάμενος της σκήτης της Αλεξανδρείας, μοναχός Δανιήλ, μόλις πληροφορήθηκε το μαρτυρικό τέλος της Θωμαΐδος, κατέβηκε αμέσως στην πόλη με μερικούς μοναχούς και παρέλαβε το ιερό λείψανο της Αγίας. Το μετέφερε με ευλάβεια στη Σκήτη και το ενταφίασε με τιμές στο κοιμητήριο των πατέρων. Τότε συνέβη και το έξης θαυμαστό. Κάποιος μοναχός, ο όποιος επολεμείτο από το δαίμονα της πορνείας και είχε ταλαιπωρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, προσευχήθηκε στον τόπο που ενταφιάσθηκε το λείψανο της Μάρτυρος, ζητώντας τη βοήθειά της. Και αφού άλειψε το σώμα του με λάδι από το καντήλι που έκαιγε στον τάφο της, απαλλάχθηκε από τον πειρασμό και ειρήνευσε. Αλλά κατά καιρούς, και άλλοι πιστοί, μοναχοί και λαϊκοί, που βασανίζονταν από σαρκικούς πειρασμούς, προσεύχονταν στην Αγία και με τις πρεσβείες της ενισχύονταν στον αγώνα τους ή και απαλλάσσονταν από το πάθος.
(Επισκόπου Φαναρίου Αγαθαγγέλου, Συναξαριστής Απριλίου)