Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

[Μαρίνα]

ΜΟΝΟ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ;
ΜΟΝΟ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ
ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ;
Σχόλια σέ ἄρθρο τοῦ γ.Μωυσέως τοῦ Ἁγιορείτου
στήν ἐφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ τῆς 19/6/2011
Ἱερομόναχος Διόδωρος Ἁγιορείτης

Μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον διάβασα τό περί μεταμοσχεύσεων ἄρθρο τοῦ Γέροντος Μωϋσέως, τό ὁποίο δημοσιεύθηκε στήν εφημέριδα Μακεδονία στις 19/6/2011 καί ἐν συνεχείᾳ ἀναρτήθηκε στό διαδικτυακό περιοδικό «Πεμπτουσία» τῆς Μονῆς Βατοπεδίου. Μετά τό τέλος τῆς ἀναγνώσεως τό ἐνδιαφέρον μετατράπηκε σέ ἔκπληξη, ἀπορία καί ἀμηχανία. ...
Θέλοντας νά προσφέρω ἀπάντηση ... καταγράφω τήν δική μου θέση ...

Τό 1959 περιγράφηκε στήν Γαλλία γιά πρώτη φορά ὁ ἐγκεφαλικός θάνατος. Τό 1968 στό πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρντ καθιερώθηκε ὁ ὁρισμός τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου καί καθορίστηκαν τά κριτήρια που καθορίζουν τόν ἐγκεφαλικό θάνατο (ὁρισμός μή ἀναστρέψιμου κῶματος). Τό 1971 στήν Μινεσότα τῶν Η.Π.Α. ὑποστηρίχθηκε ὅτι ἡ βλάβη τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους ἰσοδυναμεί μέ θάνατο. Τό 1976 δημοσιεύονται τά κριτήρια γιά τήν διάγνωση τοῦ ἐγκεφαλικού θανάτου.
Ὅλη αὐτή ἡ συζήτηση γιά τίς μεταμοσχεύσεις κρατάει 40 χρόνια.
Νά σημειωθεί ὅτι ἄλλο ἐγκεφαλικός θάνατος καί ἀλλο κλινικός θάνατος. Στόν κλινικά νεκρό ἔχουμε διακοπή τῆς καρδιακῆς λειτουργίας καί ἐπέρχεται ὁ καρδιακός θάνατος, ἐνῶ στόν ἐγκεφαλικά νεκρό ἔχουμε καταστολή καί ἀπώλεια τῆς λειτουργίας τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους.
Στήν περίπτωση τοῦ ἐγκεφαλικά νεκροῦ, γίνονται κλινικές δοκιμασίες, ὅπως ἔλεγχος τῶν ἀντανακλαστικῶν του εγκεφαλικού στελέχους, ἡ δοκιμασία τῆς ἄπνοιας καί ἐργαστηριακός ἔλεγχος.
Γιά τήν ἰατρική καί τήν νομική ἐπιστήμη, ὁ θάνατος εἶναι ἕνας καί ὁρίζεται ὡς «ἡ ἀνεπανόρθωτη ἀπώλεια τῆς ἰκανότητας γιά συνείδηση, σέ συνδυασμό μέ τήν ἀνεπανόρθωτη ἀπώλεια τῆς ἰκανότητας γιά αὐτόματη ἀναπνοή». Ἐφόσον, δηλαδή τεθεί ἡ διάγνωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, τό ἄτομο θεωρείται νεκρό καί ἡ παραπέρα θεραπευτική ὑποστήριξη θεωρείται ἄσκοπη ΕΚΤΟΣ ἐάν πρόκειται νά γίνει δωρεά ὀργάνων γιά μεταμόσχευση.
Ἀπαραίτητη προΰπόθεση γιά τήν δωρεά ὀργάνων, σύμφωνα μέ τούς γιατρούς, «εἶναι ἡ διατήρηση τῆς βιωσιμότητας τῶν ἰστῶν τοῦ δότη». Διατηροῦν ἐν ζωῇ, μά ἄλλα λόγια, τόν ἀσθενή μόνο γιά νἀ ἀφαιρέσουν ὄργανα ἀφοῦ τερματίσουν τῆν ζωή του.
Νομίζω ὅτι καθίσταται σαφῆς ἡ τεράστια καί θεμελιώδης διαφορά μεταξύ ἐγκεφαλικού καί βιολογικοῦ θανάτου. Τό γεγονός ὅτι ὁ ἀσθενής δέν μπορεί νά ἐπικοινωνήσει μέ τό περιβάλλον καί διατηρείται ζωντανός μέ μηχανική ὑποστήριξη, δέν δίνει σέ κανέναν τό δικαίωμα νά τερματίσει τήν ζωή του. Εὐρισκόμενος σέ μηχανική ὑποστήριξη ἀναπνέει, κτυπάει ἡ καρδία του, λειτουργεί τό ἥπαρ (σηκώτι) καί τά νεφρά του. Δέν γνωρίζουμε ὅμως τί γίνεται ἐντός του. Τίς νοερές δηλαδή λειτουργίες του.
Ἡ διαδικασία ἀφαίρεσης ὀργάνων, εἶναι ὁ τερματισμός τῆς μηχανικῆς ὑποστήριξης, καί ἐνῶ ὁ ἀσθενῆς ἀρχίζει νά πεθαίνει, μά μπορώντας νά ἀναπνεύσει, τοῦ ἀφαιρουνται ἐνῶ εἶναι ζωντανός τά ὄργανά του. Γνωστή εἶναι στόν ἰατρικό κόσμο ἡ κραυγή κατά τήν διάρκεια τῆς πρώτης τομῆς που οἱ ἴδιοι τήν ἑρμηνεύουν ὡς τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀέρα που συγκρατήθηκε στους πνεύμονες.
Γιά ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ δότης εἶναι νεκρός, ρωτάω, γιατί δἐν ἀφαιροῦν ὄργανα ὅπως ἥπαρ, καρδιά κτλ ἀπό πτώματα (πτωματικούς δότες); Γιατί μέ πολύ απλά λόγια, ὅταν πεθάνει ὀ ἄνθρωπος νεκρώνονται ὅλα τά ὄργανα.
Γιατί τέτοια μεγάλη σπουδή ἀπό τους γιατρούς νά πείσουν νωρίς γιά τόν τερματισμό τῆς μηχανικῆς στήριξης καί τήν δωρεά ὀργάνων; Γιατί τέτοια σύγχυση μέ πονηρούς ὄρους ὅπως ἐγκεφαλικός καί βιολογικός θάνατος, προθανάτιο στάδιο καί ἡθικά διλήμματα τοῦ τύπου κρατώντας τόν ἀσθενή ἐν ζωῇ ὑποφέρει; Γιατί μέ τήν πίστωση χρόνου στόν ἀσθενή, τά ὄργανά ἀρχίζουν νά φθείρονται καί δέν εἶναι συμβατά πρός μεταμόσχευση.
Ἔτσι ἀρχίζει ἀπό διαφόρους ἐπιτήδειους ἡ ἐκμετάλλευση καί προσπαθούν νά χρησιμοποιήσουν τᾶ συναισθήματα τῶν συγγενῶν μέ ἀτάκες τύπου ὁ ἀδικοχαμένος νέος ζεῖ τώρα μέσα στόν τάδε, ἤ ἔδωσε ζωή στόν δείνα καί ἄλλα φαιδρά. Ἔτσι, τερματίζοντας τήν ζωή κάποιου δίνουμε χαμόγελο ζωῆς κάπου αλλοῦ.
Κάποιοι φαίνεται προσπαθούν νά καθησυχάσουν τους ἑαυτούς τους. Αὐτούς τους παραπέμπω στόν γνωστό μύθο τοῦ Αἰσώπου γιά τήν ἀλεπού που ἔκοψε τήν οὐρά της.
Παραπέμπω ὅμως, τόν Γέροντα, στίς γνώμες τῶν προσφάτων ἁγίων καί φωστήρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Τόν Γέροντα Παΐσιο:
«Καί ὅταν μερικά ὄργανα κινούνται μέ ὑποστηρικτικές ἐνέργειες καί τότε ἐξακολουθεί νά ενεργή ἡ ψυχή μέσα στόν ἄνθρωπο, ἐφ' ὅσον ἐνεργεί σε ἄλλο ὑγιές σωματικό ὄργανο. Πάντως, ὅσο ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου βρί­σκεται, ἔστω καί ὑπολειτουργούντων τῶν ὀργάνων τοῦ σώματος, μέσα στό σώμα, μπορεί νά μήν λειτουργή ἡ διανοητική λειτουργία, ἡ μνήμη ἤ ἴσως καί ἡ αἴσθηση, ἀλλά ἐφ' ὅσον λειτουργεί ἡ καρδιά, λειτουργεί ἡ νοερά ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό σημαίνει ὅτι τότε ὁ ἄνθρωπος μπορεί νά μήν ἔχη συνείδηση τοῦ περιβάλλο­ντος κόσμου, μπορεί νά μή σκέπτεται, μπορεί νά μήν αἰσθάνεται ἤ ἀκόμη μπορεί ἀμυδρῶς νά ἀντιλαμβάνεται, ἀλλ' ὅμως ὑπάρχει ἡ ψυχή καί εἶναι δυνατόν νά ἔχη κοινωνία μέ τόν Θεό. Καί βέβαια, ἐάν ἔχη συνηθίσει στήν ζωή του νά προσεύχεται, τότε ἡ νοερά του ἐνέργεια βρίσκεται σέ μεγάλη ἔνταση, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀδιάλειπτη προσευχή.»
"Πώς ἐπεμβαίνουμε βίαια σέ ἕναν ἄνθρωπο, τοῦ ὁποίου δέν λειτουργούν μερικές ἐγκεφαλικές λειτουργίες, ἀλλά ἐπειδή λειτουργεί ἡ καρδιά καί ὑπάρχει ἀκόμη ἡ ψυχή, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται;" (Ε.κ.Μ., σ. 361) "Μήπως τόν βίαιο χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σώμα τόν κάνουμε ἀκόμη βιαιότερο καί ἐπομένως μεγαλώνουμε τόν πόνο τῆς ψυχῆς, ὅταν λαμβάνουμε τά ὄργανα τοῦ σώματος, ἐνώ ἀκόμη ζῇ ὁ ἄνθρωπος;" (ἐνθ. ἀν.) "...μήπως στεκόμαστε λίγο ἀνάλγητοι ἀπέναντι τοῦ ψυχορραγούντος καιί μήπως δέν σεβόμαστε τίς πλέον συγκλονιστικές προσωπικές πλευρές τῆς ζωῆς του;" (ενθ. αν.) 'Μήπως ἡ υἱοθέτηση σκληρῶν ἐπιλογῶν, ἔστω γιά τήν παράταση τῆς ζωῆς ἑνός ἄλλου ἀνθρώπου, ἐκλαμβάνεται ὡς βίαιη ἐνέργεια καί μία ἰδιότυπη «δολοφονία»;"
*Ἀπό το βιβλίο "Μαρτυρίες Προσκυνητών. Γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης. 1924-1994", Ἐκδόσεις "ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ", Ἐπιμέλεια: Νικόλαος Δ. Ζουρνατζόγλου, Ἐπισμηναγός Ε.Α., Κεφ. Δ': Μαρτυρίες Ἁγιορείτου Μοναχού Η., σελ. 121-126
Ἐπίσης παραπέμπω στήν ἐπιστολή τοῦ Γέροντος Σωφρωνίου τοῦ Ἔσσεξ, πρός τήν ἀδελφήν του Ἀλεξάνδρα, μέ ἡμερομηνίαν 11.3.1968, ἀναφέρονται καί τά ἑξῆς ἀποκαλυπτικά διά τό θέμα μας:
«Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή θά σοῦ πῶ ὅτι μέ τόν πιό κατηγορηματικό τρόπο εἶμαι ἐναντίον τῆς μεταμοσχεύσεως τῆς καρδιᾶς. Ἐκτός τῶν ἄλλων, ἡ πράξη αὐτή βρίσκεται σχεδόν πάντοτε στά ὅρια τοῦ φόνου τοῦ δότη. Ἰδιαίτερα κατά τούς τελευταίους καιρούς τό πιό «ἐπιτυχημένο», ἀπό ἰατρική ἄποψη, πείραμα ἔγινε στή Νότια Ἀφρική…Ὅταν γίνεται λόγος γιά τόν «ζωολογικό κῆπο», τότε μπορεῖ νά ἐπιτραποῦν τέτοιες ἐγχειρήσεις. Ἴσως σοῦ φανῆ σκληρός αὐτός ὁ λόγος. Ἀλλά ἐγώ πνίγομαι ἀληθινά μέχρι φρίκης ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἐπικαιρότητάς μας, δηλαδή ἀπό τούς ἀτέλειωτους φοβερούς ἐκβιασμούς, τούς φόνους, πού εἶναι ἀδύνατον νά δεῖς ἀκόμη καί στόν κόσμο τῶν ἄγριων θηρίων»
*Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Γράμματα στή Ρωσία, Ἱ.Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 2009, σελ. 291 - 292.
Ἐπίσης παραπέμπομεν σέ ἄρθρα τοῦ μοναχοῦ Ἡσαΐα, τοῦ Κελλίου Παναγούδα, που δημοσίευσε στο περιοδικό «Παρακαταθήκη» καί μπορεί κανείς νά τά βρεί στήν ηλεκτρονική διεύθυνση, στα τεύχη 73 καί 74.


... http://www.egolpion.com/p_diodoros_transplants.el.aspx

Γιαννάκη σε ευχαριστώ.

[Νίκος]

Η Δ.Ι.Σ. για ναρκωτικά και μεταμοσχεύσεις
Πέμπτη, 18 Αύγουστος 2011 - Συντάχθηκε απο τον/την εκ της Ι. Συνόδου



Συνήλθε σήμερα Πέμπτη, 18 Αυγούστου 2011, στην δεύτερη Συνεδρία Της για τον μήνα Αύγουστο η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
...
- Κα­τό­πιν της παρουσιάσεως στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής των βασικών αρχών του υπό κατάρτιση βασικού Νομοσχεδίου για τα Ναρκωτικά, απεφασίσθη όπως η αρμόδια για τα θέματα αυτά Ειδική Συνοδική Επιτροπή Ειδικών Ποιμαντικών Θεμάτων και Καταστάσεων παρακολουθεί ανελλιπώς το θέμα και παρέμβει κατά την διαβούλευση του Νομοσχεδίου, υποστηρίζουσα τις θέσεις της Εκκλησίας.

- Κα­τό­πιν της ψηφίσεως του Νομοσχεδίου για την δωρεά οργάνων και την εικαζομένη συναίνεση χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν καν οι θέσεις της Εκκλησίας, απεφασίσθη:

α) Νά ανακληθεί ο Εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων.

β) Νά αποσταλεί Εγκύκλιος προς τον Λαό για να ενημερωθεί σχετικά με τις θέσεις της Εκκλησίας για το θέμα αυτό, η οποία υποστηρίζει την αξία της φιλαλληλίας και της προσφοράς ζωής, αλλά αρνείται την εικαζομένη συναίνεση και την ιδιωτικοποίηση των Μεταμοσχεύσεων.

Πηγή: romfea.gr

[Μαρίνα]

Νά αποσταλεί Εγκύκλιος προς τον Λαό για να ενημερωθεί σχετικά με τις θέσεις της Εκκλησίας για το θέμα αυτό, η οποία υποστηρίζει την αξία της φιλαλληλίας και της προσφοράς ζωής, αλλά αρνείται την εικαζομένη συναίνεση και την ιδιωτικοποίηση των Μεταμοσχεύσεων.

Πηγή: romfea.gr

ααα μπράβο να ενημερωθούμε λίγο, για τις θέσεις και για όλα.

[Achilleas]

ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ






Οι εξωχριστιανικές θρησκείες για τις Μεταμοσχεύσεις

Ας ανοίξουμε τώρα και την αυλαία των άλλων θρησκειών, των εκτός τού Χριστιανισμού. Και πρώτον, ας προσεγγίσουμε τη θέση, που παίρνει ο Ιουδαϊσμός στο θέμα των Μεταμοσχεύσεων.

Κατά τις ερμηνείες, που δίνουν κατά καιρούς οι Ραββίνοι, στην Ιουδαϊκή θρησκείαν, η πρώτη αξία στη θρησκευτική κλίμακα των άξιων είναι η προστασία της ζωής τού ανθρώπου.

Επίσης, πρυτανεύει στον Ιουδαϊσμό, η υπεράσπιση της αξίας της φυσικής κατασκευής και κατάστασης τού ανθρώπου, που η σύγχρονη ιατρική δε φαίνεται να τηρεί απαρεγκλίτως και να σέβεται απόλυτα (Χριστοδούλου Κ. Παρασκευαΐδη, μητροπολίτου Δημητριάδος, «Διαθρησκειακή θεώρηση των Μεταμοσχεύσεων», Αθήναι 1991, σελ. 6).

Ως προς δε το σεβασμό και την προσήκουσα τιμήν προς τους νε­κρούς, ως Αρχή, τηρείται απαραβίαστα, εκτός εάν η παραβίαση της Αρχής αυτής γίνει, για να βοηθηθεί ένας άλλος ζωντανός ασθενής.

Βάσει των ανωτέρω, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι, στον Ιουδαϊσμό, όχι μόνον επιτρέπεται, άλλ' ότι σχεδόν επιβάλλεται η προσφορά οργάνου από ζωντανό άνθρωπο για τη σωτηρία της ζωής ενός άλ­λου: Ο δότης, κατά τον Ιουδαϊσμό, πρέπει και να διακινδυνεύσει ακόμη, χάριν τού κινδυνεύοντος να αποθάνει δέκτη. Καλεί δε η θρη­σκεία αυτή το δότη να μπει στη θέση τού λήπτη, όταν ο θάνατος τού δεύτερου είναι επικείμενος και σίγουρος, εάν δε γίνει μεταμόσχευση.

Όσο για το «νεκρό» δότη και τον «εγκεφαλικό» λεγόμενο θάνατο, ο Ιουδαϊσμός είναι ρητός και σαφής: Η πριν άπ' τον καρδιακό θά­νατον τού δότη επέμβαση, για την αφαίρεση οργάνου του, ισοδυναμεί με φόνο. Ο «εγκεφαλικός θάνατος» καταδικάζεται ρητώς και απολύ­τως, ως κριτήριο θανάτου.

Δεύτερο: Κατά δε το Ισλάμ, κάθε βήμα στη διαδικασία των Με­ταμοσχεύσεων, πρέπει να γίνεται με γνώμονα και αφετηρία την Αρχή της αξίας τού Ανθρώπου, ο οποίος πιστεύεται ως ο πρίγκηπας όλης της Κτίσης, ως το ανώτατο δημιούργημα τού Θεού.

Κάθε αφαίρεση οργάνου, είτε από ζωντανό, είτε από νεκρό, που δεν γίνεται για τη σωτηρία της ζωής ενός δέκτη, καταδικάζεται σαν «έργω προσβολή» και «πράξει ασέβεια» προς τον Άνθρωπο.

Η ακεραιότητα τού ανθρωπίνου σώματος, κατ' αρχήν, περιφρου­ρείται ακόμη και μετά θάνατον. Η Μεταμόσχευση επιτρέπεται μόνο για σοβαρότατους λόγους υγείας, όταν προκύπτει θέμα ζωής ή επικει­μένου θανάτου και με την προϋπόθεση, ότι δεν υπάρχει απολύτως κα­νένας άλλος δρόμος σωτηρίας. Μόνον υπό τις ανωτέρω προϋποθέσεις επιτρέπεται Μεταμόσχευση, ο δε δότης πρέπει να είναι ήδη νεκρός, όχι εγκεφαλικά, αλλά καρδιακά.

Ο Ισλαμισμός, έπειτα, δεν απαιτεί την εν ζωή συγκατάθεση τού δότη, για μία μετά θάνατό του αφαίρεση οργάνου του. Μόνον η Νο­μοθεσία μερικών ισλαμικών χωρών, κι όχι η θρησκεία, απαιτεί να προϋπάρχει τέτοια συγκατάθεση.

Περιττό, φυσικά, να αναφέρουμε, ότι ο Ισλαμισμός θεωρεί προσβολή προς την αξία τού Ανθρώπου κάθε επί χρήμασιν απόκτηση οργάνου.

Τρίτον: Οι εκπρόσωποι, έπειτα, τού Βουδισμού δεν έχουν τοποθε­τηθεί σαφώς, ως προς το ζήτημά μας, μολονότι η θρησκεία τους, με ορισμένες διδασκαλίες της, μπορεί να θεωρηθεί, ότι ευνοεί τις Μετα­μοσχεύσεις «προς ανακούφιση τού πόνου» (Χ. Παρασκευαΐδη, αυτόθι, σελ.11).

Ειδικότερα οι Ιάπωνες, που συνήθως συνδυάζουν Βουδισμό και Σιντοϊσμό, σα θρησκείες τους, θεωρούν «τελεσίδικο και οριστικό» το θάνατο μόνο μετά τη νεκρώσιμη Ακολουθία και μάλιστα, για την α­κρίβεια, μετά την επιμνημόσυνη τελετή, που γίνεται 49 μέρες μετά το θάνατον.

Επομένως, στην περίπτωση αυτήν, οΰτε λόγος να γίνεται, για Μεταμοσχεύσεις από «νεκρό» δότη. Γι’ αυτό, σ' αυτούς τους λαούς, θα πρέπει μάλλον να γίνεται λόγος μόνο για Μεταμοσχεύσεις από ζώντα δότη και προκειμένου για ένα από τα δίδυμα όργανα του.

Από το χώρο του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου

1. Ζητήματα Ηθικής των Μεταμοσχεύσεων κατά τους Παπικούς και Προτεστάντες:

H δυτική χριστιανική ηθική σκέψη, ευθύς εξ αρχής, έκανε διάκριση μεταξύ των διαφόρων ειδών των προς Μεταμόσχευση οργάνων. Η Σύνοδος τού γερμανικού Παπικού Επισκοπάτου, καθώς και το προτεσταντικό Συμβούλιο της Ευαγ­γελικής Εκκλησίας της Γερμανίας, θεωρεί ανεπίτρεπτες τις Μεταμο­σχεύσεις ορισμένων ειδών ανθρωπίνων οργάνων:

1) Τού εγκεφάλου, που, άλλωστε, εξ επόψεως ιατρικής, τέτοια Με­ταμόσχευση ανήκει ακόμη στο πεδίον της ουτοπίας ή, τουλάχιστον, τού επιστημονικού Φουτουρισμού και ηθικά απαγορεύεται, διότι τα διακριτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τού ανθρώπου συν­δέονται μ' αυτό το όργανον.

2) Των γεννητικών αδένων, επειδή αυτοί καθορίζουν την γεννητική ατομικότητα τού ανθρώπου (Transplantations d' organes, Decla­ration de la Conference des eveques allemands et du Conseil de Γ Eglise evangelique d" Allemagne, 2 Juill. 1990 trad. fr. de L. Giroux, Editions Paulines, 1993).

Στους Ρωμαιοκαθολικούς έχουν δοθεί οι εξής οδηγίες: Οποιοδήποτε κι' αν είναι το είδος τού μεταμοσχευομένου οργάνου, στις περισ­σότερες περιπτώσεις, η Μεταμόσχευση δεν παύει να είναι ιατρική πρά­ξη, που υποκρύπτει σοβαρούς κινδύνους: κίνδυνοι χειρουργικοί, κίνδυ­νοι απόρριψης τού μοσχεύματος άπ' το λήπτη οργανισμό, καθώς και άλλες επιπλοκές. Ο ασθενής πρέπει να υποβληθεί μετεγχειρητικώς και έφ' όρου ζωής σε αυστηρή ανοσοκατασταλτική αγωγή, που έχει αρνητικές παρενέργειες.

Ποτέ δεν μπορεί να αποκλεισθεί μια ενδεχόμενη απόρριψη τού μοσχεύματος, με όλες τις απειλητικές για την ιδία τη ζωή τού ασθενούς συνέπειες και με την αγωνία και το άγχος, που η απόρριψη, ή ο φόβος της μπορεί να προκαλέσει. Ξέχωρα είναι τα μεγάλα ψυχολογικά προ­βλήματα, που δημιουργούνται στο λήπτη για το «χρέος» του προς το, συνήθως, νεκρό δότη. Προκύπτουν, δηλαδή, πολλές ψυχοπαθολογι­κές καταστάσεις (Ε. Leon, M.L. Baudin. S.M. Consoli, «Aspects psychiatriques des greffes d' organe», Encyclopedic Medico - Chirurgi-cale, 37670 A 65, novembre 1990, p. 1-6).

Επομένως, μόνο λόγω αδηρίτου ανάγκης, όπως άμεσου κινδύνου για τη ζωή τού ασθενούς, ή επείγουσας ανάγκης διατήρησης μιας ση­μαντικής οργανικής λειτουργίας τού ασθενούς, μπορούν να επιτρέψουν να γίνει η σύσταση στον άρρωστο για μια εγχείρηση με τόσο βαρείες συνέπειες. Ο γιατρός πρέπει προηγουμένως με πολλή σύνεση να ζυγί­σει τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας χειρουργικής επέμβασης. Δεν εί­ναι δε λίγοι και οι ασθενείς εκείνοι, που, μετά ενημέρωση, κρίνουν, ότι μια Μεταμόσχευση θα τους ήταν μάλλον ένα βαρύ άχθος.

Το 1957, ο πάπας Πίος ο 12ος ανεγνώριζε το δικαίωμα τού ασθενούς να αρνηθεί να τύχει εντατικής αγωγής αναζωογόνησης, εάν κρί­νει, ότι αυτή τού είναι «αβάστακτο φορτίο» (Πίος 12ος «Προβλήμα­τα θρησκευτικά και ηθικά εκ της ιατρικής αναζωογόνησης», εν Docu­mentation catholique No 1267,22 dec. 1957, col. 1605-1610).

Το ίδιο θα εδικαιούτο κανείς να συμπεράνει και προκειμένου για τις Μεταμοσχεύσεις.

Παρ' όλες τις ανωτέρω επιφυλάξεις, που πρέπει να ισχύουν σε ορι­σμένες περιπτώσεις ασθενών, γεγονός επίσης είναι, ότι μεγάλος αριθ­μός ασθενών, χωρίς Μεταμόσχευση οργάνου, θάπρεπε, ή να αναμένει αφεύκτως το θάνατον, ή, στην καλυτέρα περίπτωση, να είναι καταδι­κασμένος σε μια δύσκολη και ασφυκτικά δυσχερή ζωή. Μια Μετα­μόσχευση σ' αυτούς, θα τους έδινε μια λίγο-πολύ πλήρη αποκατάστα­ση στην υγεία τους.

Ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος ο 2ος είπε το 1992: «Πρέπει να χαίρομε, που η ιατρική, στα πλαίσια της υπηρεσίας, που προσφέρει στη ζωή, βρήκε, με τις Μεταμοσχεύσεις οργάνων, ένα νέον τρόπον να προ­σφέρει τις υπηρεσίες της στην πανανθρώπινη οικογένεια. (Ιωάννης Παϋλος ο 2ος «Η κοινωνία έχει ανάγκην από συγκεκριμένες χειρονο­μίες αλληλεγγύης και αυτοπροσφοράς». Ομιλία της 20ης Ιουν. 1999 εν: Docum. Cath. No 2051, 7 Juin 1992, p. 526-527).

Ηθικά προβλήματα άπ' την αφαίρεση οργάνου

από «δότη εν ζωή», κατά τους Παπικούς

Με αυτά τα ηθικά προβλήματα ασχολήθηκε ήδη - προ της διάδοσης των μεταμοσχεύσεων οργάνων, - απ' το 1956 -, ο πάπας Πίος 12ος και απεφάνθη:

1) Αν και η ζωή είναι το βασικό (θεμελιώδες) αγαθόν τού Προ­σώπου, το γεγονός αυτό δεν δίδει στο Πρόσωπο κανένα δικαίωμα πά­νω στο σώμα, ή στους Ιστούς, ή στα όργανα τού συνανθρώπου.

2) Ο Πάπας αυτός, αντέδρασε ζωηρά κατά μιας ερμηνείας της «Αρχής της Ολότητας». Δηλαδή: Ένα Πρόσωπο δεν κωλύεται μεν ηθικώς να θυσιάσει ένα μέλος, ή ένα όργανό του, για το γενικώτερο καλό τού όλου σώματός του.

Αυτή όμως η Φυσική Αρχή δεν ισχύει για το σύνολον - αν­θρωπότητα και τα πάσχοντα Μέλη της. Και συμπεραίνει ο ρωμαίος Ποντίφηκας: Το σύνολον τού Οργανισμού - Ανθρωπότητας, δεν έχει κανένα δικαίωμα να εγείρει και επιβάλει στα άτομα απαιτήσεις, επί τού σωματικού πεδίου, δυνάμει τού φυσικού δικαιώματος, που έχει το «όλον» επί τού «μέρους» (Πίος 12ος, Ομιλία της 13ης Μαΐου 1956, εν Docum. Cath. No 1228,24 Juin 1956, Col. 773-781).

Επομένως, κάθε αφαίρεση οργάνων από δότη εν ζωή, προϋποθέτει «ρητή, ελευθέρα και συνειδητή» συναίνεσή του (Ιωάννης-Παύλος 2ος, «Ομιλία 20ης Ιουνίου 1991» ιδέ ανωτ.: Docum. Cath., 1992), ή την άδεια τού νομίμου εκπροσώπου του. Τότε μόνον το διδόμενον όργανον είναι «δωρεά, που βέβαια πρέπει να τη θεωρήσουμε σα μιαν αυθεντική μορφή ανθρώπινης και χριστια­νικής αλληλεγγύης» (Ιωάννης-Παύλος ο 2ος, αυτόθι).

Στη συνέχεια, ο Πάπας οριοθετεί την αλληλεγγύη με την εξής δια­τύπωση: «Ένα Πρόσωπον επιτρέπεται να δώσει μόνον ό,τι μπορεί το ίδιο να στερηθεί χωρίς σοβαρό κίνδυνο ή βλάβη της ζωής του, ή της προσωπικής του ταυτότητας και μόνο για ένα λόγο, που είναι και δί­καιος και χαρακτηρίζεται από συμμετρικότητα» (Ιωάννης-Παύλος 2ος, Ομιλία της 20ης Ιουνίου 1991, ως άνωτ. Docum. Cath. 1992).

Η πρακτική δε των Μεταμοσχεύσεων, π.χ. λοβού ήπατος, που αναγεννάται και στο δότη και στο λήπτη, προϋποθέτει βεβαίως κιν­δύνους. Η Μεταμόσχευση όμως νεφρού, έχει μεν λιγότερους κινδύ­νους, άλλ' επιφέρει ακρωτηριασμό στο δότη εν ζωή, αφού ο νεφρός δεν αναγεννάται, εν αντιθέσει προς το ήπαρ, άλλ' αφίνει ακρωτηριασμό στο δότη.

Γύρω στο 1955, εξ αφορμής τέτοιων Μεταμοσχεύσεων, που επέφε­ραν ακρωτηριασμό, ηθικολόγοι υπενθύμισαν, ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει ήδη καταδικάσει κάθε μορφής ακρωτηριασμό, εκτός εκείνου, που στοχεύει στη θεραπεία τού οργανισμού τού ίδιου τού ακρωτηριαζομένου (J. Desclos, Greffesd organes et solidarite. Editions Paulines, 1993, p. 99-105).

Άλλοι ηθικολόγοι, έκαναν την εξής παρατήρηση: Η καταδίκη τού ακρωτηριασμού άπ' την Εκκλησία δεν ήταν δυνατό να αφορούσε σε αφαιρέσεις οργάνων, που γίνονται για τη σωτηρία της ζωής και την υγεία τού συνανθρώπου μας και που δεν εφαρμόζονταν τότε, που η Εκκλησία διετύπωνε την καταδίκη της αυτή κατά των ακρωτηρια­σμών.

Το 1944, ένας αμερικανός ηθικολόγος, ο B.J. Cunningham είχε δια­τυπώσει την εξής θέση: «Σ' αυτόν τον τομέα, επιτρέπεται να κάνεις για τους άλλους, ό,τι δικαιούσαι να κάνεις, ή, να δεχθείς για τον εαυτό σου».

Το 1956, ο Ρ.Ε. Tesson S.J. επανέφερε στην επικαιρότητα αυτήν την αρχήν τού αμερικάνου ηθικολόγου, συμπληρώνοντάς την, ως εξής: «Ναι, μεν, αλλά με τον εξής όρο: το πλεονέκτημα και η ωφέλεια, που δέχεται ο ευεργετούμενος, να είναι στο ίδιο μέτρο και στην ίδια ανα­λογία με τη βλάβη, που υφίσταται ο δωρητής (Ε. Tesson S.J. «Greffe humaine et morale». Cahiers Laennec 16, No 1, mars 1956, p. 28-33).

Έκτοτε, νεώτεροι ηθικολόγοι, διεύρυναν ως εξής τη σημασία, που μπορούσε να έχει η συναίνεση σε ένα τέτοιον ακρωτηριασμό. Είπαν: είναι πράξη αλληλεγγύης, γενναιοδωρίας, μάλιστα και αγάπης. Έτσι, το 1991 ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος ο 2ος επικύρωσε αυτούς τους χαρακτηρισμούς.

Ηθικά προβλήματα απ' την αφαίρεση οργάνου

από «νεκρό δότη», κατά τους Παπικούς

Το σπουδαιότερο άπ' αυτά είναι το φλέγον ζήτημα τού «Εγκε­φαλικού θανάτου». Ως προς αυτόν, η Ρωμαιοκαθολική Εκ­κλησία, τουλάχιστον έμμεσα, αναγνωρίζει την πλήρη ηθική νομιμότητά του. Το 1985 ο πάπας Ιωάννης-Παύλος ο 2ος εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του για το τελεσθέν έργο από μίαν Ομάδα Εργα­σίας της ποντιφικικής Ακαδημίας των Επιστημών, που συγκλήθηκε και επιδοκίμασε αυτό το νέο κριτήριο θανάτου, τον «Εγκεφαλικό θάνατον» (Docum. cath. No 1907, Γ dec. 1985, p. 1103).

Και το 1989, ο ίδιος Πάπας καλούσε επιστήμονες, ηθικολόγους, φι­λοσόφους και θεολόγους να συνενώσουν και συντονίσουν τις προσπά­θειές τους, προκειμένου να καταλήξουν σ' ένα «ορισμό τού θανάτου», καθώς και σ' ένα, όσο το δυνατόν περισσότερο ακριβή, προσδιορισμό της «στιγμής τού θανάτου».

Ο ίδιος, όμως, δεν έπαιρνε συγκεκριμένη θέση. (Ιωάννης-Παύλος 2ος, «Ο προσδιορισμός της στιγμής τού θανάτου, Ομιλία της 14ης Δεκεμβρίου 1989», (Docum. cath. No 2002,18 mars 1990, p. 284-286). Το δε 1991, σε δήλωσή του, επιδοκιμάζει τη δωρεάν οργάνου μετά θά­νατον (post mortem) (Jean- Paul ο 2ος, «Discours du 20 Juin 1991», Docum. Cath. No 2051, 7 Juin 1992, p. 526-527).

Πως να υποθέσουμε, ότι ο Πάπας σ' αυτή τη χρονολογία αγνοούσε τις συγκεκριμένες διαδικασίες της διαπίστωσης και διάγνωσης τού θανάτου, προ της αφαίρεσης τού οργάνου τού δότη;

Επίσης, τον Οκτώβριο τού 1993, η Ιεραρχία των γάλλων επι­σκόπων παραθέτει, σε κείμενό της προς το λαό, τη γνώμη των ειδικών επιστημόνων της ποντιφικικής Ακαδημίας των Επιστημών, πράγμα, που δείχνει, επίσης, μία σιωπηλή έπιδοκιμασία, εκ μέρους των γάλλων Ιεραρχών, τού «εγκεφαλικού θανάτου», ως «κριτηρίου θανάτου». (Conseil permanent de la Conference des eveques de Fra­nce, «Solidarite et respect des personnes dans les greffes de tissus et d' organes», Docum. Cath. No 2082,21 Nov. 1993, p. 967-973).

Ο σεβασμός των δικαιωμάτων του Προσώπου κατά τους Παπικούς

Υπάρχει ένα είδος λογικής, που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «τεχνική λογική, που επικρατεί, όταν πρόκειται να κάνουμε ένα μερεμέτι, μιαν επιδιόρθωση» (Β. Cadore, «Μια δωρεά που οφείλεται σε γενναιοδωρία», Lumiere et vie 44, No 225, decembre 1995, p. 53-68).

Αυτή η λογική θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα συλλογικό σφετερισμό επί των σωμάτων, δίνοντας, έτσι, μίαν απόλυτη προτεραιότητα στις ανάγκες της Δημόσιας Υγείας.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αντιτίθεται σφοδρώς σε κάτι τέ­τοιο, για δυο λόγους. Ο ένας εμμένει στην αξιοπρέπεια τού Προσώ­που, που είναι ήδη νεκρό. «Το σώμα δεν επιτρέπεται να αντιμετωπί­ζεται σαν μια οντότητα καθαρώς φυσική ή βιολογική... Μια τέτοια στενή υλιστική αντίληψη, θα μας οδηγούσε σε μιαν καθαρώς εργαλειακή χρήση τού σώματος, και, επομένως, και τού Προσώπου (Ίωάννης-Παύλος 2ος, «Ομιλία της 20ής Ιουνίου 1991» ένθα άνωτ., Docum. Cath., 1992).

Ξεφεύγουμε απ' αυτήν την αντίληψη με το να εγγράψουμε το αφαιρούμενο όργανο στη «συμβολική προοπτική της δωρεάς. Αφού προηγήθηκε συναίνεση και μάλιστα αίτηση τού νεκρού, πριν πεθάνει, η αφαίρεση οργάνων επιτρέπει στο δότη να επιδείξει αλληλεγγύη, γενναιοδωρία και μετά τα όρια της ζωής του. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στα άτομα να προβάλλουν το χρέος τους για αγάπη και πέραν τού θα­νάτου» (Ιωάννης-Παύλος ο 2ος, «Ομιλία της 20ης Ιουνίου 1991», ένθα ανωτ., Docum. Cath., 1992).

Για να είναι, λοιπόν, δυνατόν η αφαίρεση οργάνου να προσλάβει την αξία και το νόημα της εκτέλεσης μιας ανθρώπινης απόφασης ολότελα ανιδιοτελούς και αποβλέπουσας στο καλό τού συνανθρώπου, τονίζε­ται και προϋποτίθεται η εξασφάλιση της ρητής και ελεύθερης συναίνε­σης τού δότη.

Έπειτα, η αφαίρεση ιστών ή οργάνων, δεν πρέπει να γίνεται με οικονομική συναλλαγή, παρ' ό,τι μερικοί ηθικολόγοι προσπαθούν να νομιμοποιήσουν μορφές εμπορίου ιστών και οργάνων. Είναι δε γεγο­νός, ότι τέτοιο εμπόριο υπάρχει εν τοις πράγμασιν σε μερικές χώρες. (Α. Carpentier, «La transplantation d' organes», εν Ν. Lenoir, Β. Sturlese, Aux frontieres de la vie: paroles d' ethique, II, La Documen­tation frangaise, 1991, p. 15-36).


Οι πληροφορίες σχετικά με τη θέση της Παπικής «Εκκλησίας» ελήφθησαν εκ τού άρθρου τού P. Verspieren, «Transplantation d' organe», εν Εγκυκλοπαίδεια: Catholicisme hier, aujourd 'hui, de-main», tome XV, col. 225-239, Paris 1997 και εκ τού άρθρου τού G. Jacquemet: «Greffe humaine», tome V, col. 226-228, Paris 1962, της αυτής Εγκυκλοπαίδειας.

Από το βιβλίο: ΠΟΙΕΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ; Φάκελλος "Μεταμοσχεύσεις". Οι νόμιμες δολοφονίες εν ονόματι της ζωής ή η νομιμοποίηση της Ευθανασίας;

Χρίστου Βασιλειάδη Θεολόγου - Φιλολόγου πρ. Εκπαιδευτικού

Πηγή: http://www.egolpion.com/8rhskeies_metam ... is.el.aspx

[Νίκος]

Αχιλλέα, η συγκριτική Θεολογία δεν είναι ότι καλύτερο, για να βρούμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί επιχειρήματα υπέρ ή κατά της μεταμόσχευσης οργάνων.

Ο Χριστός μας έδωσε την εντολή της Αγάπης, μέσα από την οποία πρέπει να φιλτράρουμε με διάκριση όλες τις ενέργειές μας, για να δούμε, αν είναι σύμφωνες με το θέλημά Του.

Επομένως επικλήσεις στη λογική ή τις άλλες θρησκείες δεν ωφελούν, αλλά μάλλον μπερδεύουν.

Αν ο δότης δίνει από Αγάπη κι ο λήπτης παίρνει κι εκείνος με Αγάπη και ταπείνωση, αποδεχόμενος τη δωρεά, όχι όμως για να σώσει αποκλειστικά τη ζωή του, αλλά επειδή έχει ακόμη υποχρεώσεις σ΄αυτή τη ζωή (κυρίως προς τους άλλους), τότε δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι η μεταμόσχευση είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού.

Η Εκκλησία μας ήδη έχει βάλει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θεωρεί, ότι οι μεταμοσχεύσεις δεν είναι αντίθετες με το θέλημα του Θεού. Το πλαίσιο αυτό ήδη το παραβίασε η Πολιτεία με τον τελευταίο νόμο περί μεταμοσχεύσεων.

Θυμίζω ότι ο νόμος που λέει ότι, όποιος δεν έχει εκφράσει την αντίθεσή του στη δωρεά οργάνων θεωρείται, ότι συναινεί να δωρηθούν τα όργανά του, χωρίς να χρειάζεται να το δηλώσει απερίφραστα, ισχύει από τις αρχές του 2012. Γι αυτό καλά είναι όλοι να σπεύσουμε να δηλώσουμε ότι δεν συναινούμε, ώστε να έχουμε το δικαίωμα ν΄αποφασίσουμε, εμείς ή τ' αγαπημένα μας πρόσωπα, αν θα συναινέσουμε, όταν και αν χρειαστεί, στο να δωρίσουμε τα όργανά μας, για το καλό της ψυχής μας και της ψυχής αυτού που θα λάβει την τυχόν δωρεά.

[Achilleas]

Μέ τό ζόρι δότες ὀργάνων ὅλοι οἱ Ἕλληνες Πολίτες




Όλοι οι Έλληνες πολίτες θα θεωρούνται σε πέντε μήνες Αναγκαστικοί δότες και όχι δωρητές οργάνων.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με νόμο που πέρασε και ψηφίστηκε το 2011, επί Παπανδρέου στο 1ο Μνημόνιο, η αφαίρεση των οργάνων θα μπορεί να γίνεται από Νοσοκομεία, Ιδιωτικές κλινικές ή εταιρείες και όχι από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, που γινόταν μέχρι σήμερα, και μάλιστα χωρίς την συγκατάθεση των οικείων του ασθενούς ή την προηγούμενη γραπτή αίτηση του ιδίου προσώπου.

Η συγκεκριμένη διάταξη αποτέλεσε αφορμή για την παραίτηση του προεδρείου του ΕΟΜ και την έντονη δυσαρέσκεια των Γιατρών των ΜΕΘ, καθώς θεωρούν πως η χώρα μας θα αποτελέσει τροφοδότη οργάνων και ανθρωπίνων ιστών για όλο τον πλανήτη, ενώ το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε πράγμα, επειδή κάποιο φυσικό ή νομικό πρόσωπο ασκεί πια κυριότητα σε αυτό.

http://tothermometro.blogspot.gr/2013/0 ... _9505.html

[Νίκος]

Νομίζω όμως ότι εξακολουθεί να υπάρχει η δυνατότητα να δηλώσει κάποιος, όσο είναι υγιής, ότι δεν επιθυμεί να γίνει δωρητής οργάνων. Είναι έτσι; Ας το ψάξουμε.

[Νίκος]

"Στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων τηρείται αρχείο όπου καταχωρίζονται οι δηλώσεις των πολιτών περί αντίθεσής στην αφαίρεση οργάνων μετά θάνατον. Κάθε ενήλικος πολίτης μπορεί να αποστέλλει στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων σχετική δήλωσή του, με βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής. Για τη δήλωση δεν απαιτείται συγκεκριμένος τύπος, αρκεί να συνάγεται ρητά και αβίαστα η ακριβής βούληση του προσώπου. Η δήλωση αυτή είναι ελεύθερα ανακλητή. Η ανάκληση γίνεται με νεώτερη δήλωση ανάκλησης, η οποία αποστέλλεται ομοίως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων.Η αρχική δήλωση διαγράφεται από το αρχείο και θεωρείται ως μη γενόμενη." (Ν. 8984/2011, άρθρο 8 παρ. 3)

Για όποιον θέλει να διαβάσει το Νόμο βρίσκεται στο link:

http://www.eom.gr/index.php?option=com_ ... 37&lang=el

[Νίκος]

ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ:
"Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΕΕΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ"
Δευτέρα, 01 Απρίλιος 2013 - desk agioritikovima



Του Μάνου Χατζηγιάννη

Διχασμένη εμφανίζεται η Εκκλησία αναφορικά με το φλέγον ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και της δωρεάς οργάνων. Από τη μία η κατα τα φαινόμενα συνηθέστερη θέση είναι πως η Εκκλησία δεν αντιτίθεται. Αυτό εξέφρασε άλλωστε και πρόσφατα, όπως το “Αγιορείτικο βήμα” είχε αναφέρει, ο Μητροπολίτης Ρόδου Κύριλλος λέγοντας σε ραδιοφωνική του συνέντευξη προ δεκαπενθημέρου ότι επίσημη θέση επί του θέματος δεν έχει πάρει η εκκλησία, ωστόσο δεν αντιτίθεται σε μια τέτοια ενέργεια.
Την ίδια γραμμή ακολούθησε λίγο έως πολύ πριν λίγες μέρες και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ.Νικόλαος στην εκπομπή της ΝΕΤ “Ειδική έκδοση”. "Στην απόφαση να χαθούν και οι δύο η Εκκλησία λέει να δώσουμε ζωή από το θάνατο" σχολίασε ο κ. Νικόλαος χαρακτηριστικά.

Από ό,τι φαίνεται όμως δεν έχουν όλοι οι Μητροπολίτες την ίδια άποψη. Για παράδειγμα ο Μητροπολίτης Γλυφάδος πρόσφατα εξέδωσε ανακοίνωση αναφορικά με τη μη συναίνεση στη δωρεά οργάνων σε περίπτωση “εγκεφαλικού θανάτου” και προτρέπει να συμπληρώσουν όσοι θέλουν και σχετική υπεύθυνη δήλωση άρνησης και να την αποστείλουν στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχέυσεων (ΕΟΜ).

Μεσογαίας Νικόλαος: Η χριστιανική διδασκαλία έχει μεταμοσχευθεί στη δική μου καρδιά


Στην παρέμβασή του στην εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης πάντως ο κ. Νικόλαος έθεσε εμμέσως το θέμα του “εγκεφαλικού θανάτου” και των αντιδράσεων κάποιων Χριστιανών δίνοντας ένα παράδειγμα:

“Μια κοπέλα 21 ετών” είπε “είχε εγκεφαλική αιμορραγία. Μου τηλεφώνησε λοιπόν ο δ/ντης της κλινικής να πάω εκεί γιατί οι γονείς ήθελαν την άποψη της Εκκλησίας για τη δωρεά οργάνων. Με ρώτησαν λοιπόν οι άνθρωποι αν υπάρχει αντίρρηση από την Εκκλησία να προχωρήσουν. Ο γιατρός χαρακτήρισε την κοπέλα “εγκεφαλικά νεκρή”. Εγώ τον ρώτησα γιατί την χαρακτήρισε έτσι. Εκείνος απάντησε πως μόνο με ένα θαύμα μπορεί να γλιτώσει. Τότε εγώ ρώτησα αν εννοεί θεραπεία ασθενούς ή ανάσταση νεκρού κι εκείνος απήντησε “Ανάσταση νεκρού”. Τότε κι εγώ είπα στους γονείς να πάμε να διαβάσουμε μια ευχή. Έκανα όντως μια ευχή και η μάνα είχε πέσει ολόκληρη πάνω στο κορίτσι κρατώντας εικονούλες. Κατόπιν γύρισε στον πατέρα και του είπε “να τα δώσουμε”. Εγώ ήθελα να σεβαστώ τη δική τους απόφαση. Μετά από 3 μέρες οι γονείς ήλθαν και με βρήκαν. Είχαν κρίση συνειδήσεως γιατί η καθυστέρηση στην απόφασή τους κατέστησε τα όργανα μη μεταμοσχεύσιμα.”

Κλείνοντας την ιστορία ο Μητοπολίτης Μεσογαίας επισήμανε πως “Εκκλησία σημαίνει αγάπη , αλλά σημαίνει και σεβασμό στην ιερότητα του θανάτου”.

Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του ο κ. Νικόλαος χαρακτήρισε “αγαπητική” την απόφαση εκείνων των οικογενειών που επιλέγουν να δωρίσουν τα όργανα του θανόντος συγγενή τους. Σχολίασε πως “η χριστιανική διδασκαλία έχει μεταμοσχευθεί στη δική μου καρδιά” και τόνισε ότι “στην δική μας παράδοση είναι πολύ σημαντικη΄η καρδιακή κοινωνία των ανθρώπων”.

Ιδιαίτερα σημαντικό και κατατοπιστικό ήταν το σχόλιό του αναφορικά με το δότη και το λήπτη. “Η Εκκλησία είναι σαν να έχει δύο παιδιά. Σεβασμό, λοιπόν, στο δότη και αγάπη στο δυνητικό λήπτη. Στην απόφαση να χαθούν και οι δύο η Εκκλησία λέει να δώσουμε ζωή από το θάνατο”

Επίσης ο κ. Νικόλαος ρώτησε τον επίσης συμμετέχοντα στην εκπομπή πρόεδρο του ΕΟΜ, Αν, Χατζή, αν θα ήταν σωστό να ορίζουμε έναν οργανισμό ως νεκρό με ζώντα όργανα. Ο κ. Χατζής απήντησε σε γενικές γραμμές είναι σωστός ο ορισμός, αλλά ακόμη πιο σωστός θα ήταν ο ορισμός “βιώσιμα όργανα”. Βέβαια όπως διευκρίνισε ο κ. Χατζής ένας τέτοιος οργανισμός δε θα μπορούσε να ζήσει πολύ αφού τα υπόλοιπα όργανα δε θα αντέξουν.

Ο κ. Νικόλαος επισήμανε ακόμη πως στην Ελλάδα για πολλά χρόνια οι ζώσες μεταμοσχεύσεις νεφρού ήταν πολύ περισσότερες από τις πτωματικές, δηλαδή συγγενείς προσέφεραν το νεφρό τους στους δικούς τους ανθρώπους.

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ

[Achilleas]

ΞΥΠΝΗΣΕ ΑΠΟ ΚΩΜΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ ΔΩΡΗΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΝ!

[youtube]Aa6h6zjNxEE[/youtube]