Ορθοδοξία

Ο απόστολος Αριστόβουλος
(15 Μαρτίου και 31 Οκτωβρίου)



Στην ιστορική διαδρομή των αιώνων πολλοί παρουσιάσθηκαν ως πηγές γνώσεως και αναμορφωτές της ανθρωπότητας. Μερικοί από αυτούς κάτι πρόσφεραν φυσικά. Ψίχουλα βέβαια κι αυτά ανακατεμένα μ' ένα σωρό από πλάνες κι ανακρίβειες. Οι άλλοι, οι περισσότεροι, πρόσφεραν μόνο το ψέμα και την πλάνη και τις δεισιδαιμονίες, που βύθιζαν σε πιο βαθύ σκοτάδι τους ανθρώπους. Ύστερα από τον Κύριο αληθινοί διδάσκαλοι που αγωνίστηκαν και μπόρεσαν να διαλύσουν την πλάνη της ειδωλολατρίας και της ψευδοφιλοσοφίας και να σκορπίσουν το φως της αληθείας γύρω τους υπήρξαν οι μαθητές του Χριστού, οι Απόστολοι. Αυτοί με τους κόπους και τη θυσία τους έγιναν οι θεμελιωτές του νέου πολιτισμού, του χριστιανικού.

Εκτός από τους δώδεκα Αποστόλους, οι οποίοι επί τρία ολόκληρα χρόνια παρακολούθησαν τον Κύριο στις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης και υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του έργου, της διδασκαλίας και των θαυμάτων Αυτού, στα ιερά Ευαγγέλια γίνεται λόγος και για εβδομήκοντα άλλους αποστόλους. Τους διάλεξε κι αυτούς ο Κύριος από τα πλήθη που παρακολουθούσαν το κήρυγμα του. Γι' αυτούς μας ομιλεί ο ευαγγελιστής Λουκάς και μας λέγει: «Μετά δε ταύτα ανέδειξεν ο Κύριος και ετέρους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο προ προσώπου αυτού εις πάσαν πόλιν και τόπον, ου ήμελλεν αυτός έρχεσθαι» (Λουκ. Γ, 1). Και δεν περιορίζεται ο ευαγγελιστής να μας αναφέρει μονάχα την ανάδειξη τους, αλλά προσθέτει πώς αυτούς ο Κύριος τους έστειλε δύο-δύο μαζί να προπορευθούν από Αυτόν σε κάθε πόλη και τόπο, όπου επρόκειτο να πάει. Τους έστειλε για να προπαρασκευάσουν τρόπον τινά το έδαφος. Να προετοιμάσουν τις καρδιές να υποδεχθούν και να ακούσουν τον Κύριο.

Κι οι Απόστολοι; Πήγαν και γύρισαν χαρούμενοι. «Υπέστρεψαν δε οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες. Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματι σου» (Λουκ. ι', 17). Ευλογημένα τα αποτελέσματα της αποστολής. Κύριε, κι αυτά τα δαιμόνια, σαν αναφέρουμε το όνομα σου, φεύγουν κι αφήνουν ελεύθερα τα θύματα τους. Στα λόγια των μαθητών ανάλογος είναι κι η απάντηση του Κυρίου. Παιδιά μου, τους είπε: «Πλην εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται χαίρετε δε, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς» (Λουκ. α', 21). Ωραία αυτά που λέτε, απήντησε ο Κύριος. Πλην, μη χαίρετε για τούτο. Δηλαδή μη χαίρετε ότι τα πονηρά πνεύματα υποτάσσονται σε σας. Να χαίρετε κυρίως και να ευφραίνεσθε, γιατί τα ονόματα σας έχουν γραφεί στον Ουρανό, στη βασιλεία του θεού.

Ένας από τους εβδομήκοντα αυτούς Αποστόλους, για τους οποίους μιλήσαμε πιο πάνω, είναι κι ο άγιος Αριστόβουλος, αδελφός του αποστόλου Βαρνάβα, που είναι ο ιδρυτής και προστάτης της Εκκλησίας της Κύπρου. Για τον απόστολο αυτό θα αφιερώσουμε τις ολίγες γραμμές, που ακολουθούν.

Και πρώτα-πρώτα το όνομα του, όνομα Ελληνικό, μας δείχνει πόσο ο Ελληνικός πολιτισμός του νησιού μας είχε επηρεάσει και αυτούς τους Ιουδαίους που είχαν εγκατασταθεί από νωρίς στην Κύπρο. Αριστόβουλος σημαίνει αυτός που συμβουλεύει τα χρήσιμα. Αυτός που συμβουλεύει τα άριστα.

Για την παιδική και νεανική ηλικία του Αποστόλου δεν γνωρίζουμε δυστυχώς τίποτα. Το μόνο που γνωρίζουμε γι' αυτόν είναι, πώς από νωρίς υπήρξε ένας από τους ακολούθους του μεγάλου αποστόλου Παύλου. Κοντά στον φλογερό αυτό εργάτη του Ευαγγελίου, που ως σύνθημα της ζωής του είχε τα λόγια του «ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β', 20), μαθήτευσε αρκετό καιρό ο ιερός Αριστόβουλος. Το σύνθημα ζωής του θείου Παύλου, που αναφέραμε, έγινε και δικό του σύνθημα, Οδηγημένος από το προσκλητήριο διάγγελμα του Κυρίου «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» έσπευσε με χαρά του να ακολουθήσει τον Απόστολο, για ένα μονάχα ενδιαφερόμενος και για ένα και μόνο φροντίζοντας: Πώς να αρέσει στον Χριστό. «Παραδοθείς τη χάριτι του Θεού» (Πράξ. ιε', 40), όπως λέγει ο Λουκάς, δηλαδή, αφού εμπιστεύθηκε τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στην πρόνοια και προστασία του Θεού, επέδειξε από την πρώτη στιγμή ζήλο φλογερό και σύνεση εξαιρετική, ώστε πολύ δίκαια να μπορεί κι αυτός να επαναλαμβάνει μαζί με τον δάσκαλο του το σύνθημα του. Δεν ζω πια εγώ. Μέσα μου ζει μόνο ο Χριστός.

Πολλές δυσχέρειες αντιμετώπισε ο Αριστόβουλος στις διάφορες περιοδείες του με τον ακαταπόνητο αρχηγό του και πολλούς κινδύνους. Απτόητος όμως παρέμεινε παντού και πάντοτε, ώστε ο θείος Παύλος εκτιμώντας τα χαρίσματα του, διδακτικά και διοικητικά, αλλά και τον γνήσιο ζήλο του, να τον αναφέρει στην προς Ρωμαίους επιστολή του μεταξύ εκείνων προς τους οικείους του οποίου αποστέλλει ασπασμούς. Αργότερα μάλιστα τον χειροτονεί επίσκοπο και τον αποστέλλει στις Βρετανικές νήσους για το κήρυγμα του Ευαγγελίου.

Μεγάλο το φορτίο που του ανατέθηκε. Πολλές οι ευθύνες και πιο πολλές, απεριόριστες θα μπορούσαμε να πούμε, οι δυσκολίες κι οι κίνδυνοι. Οι κάτοικοι των σημερινών βρετανικών νήσων την εποχή εκείνη βρισκόντουσαν σε ημιάγρια κατάσταση. Η όλη χώρα ήταν τόσο βάρβαρη, ώστε και μετά πεντακόσια χρόνια, όταν ο πρώτος αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας Αυγουστίνος στάλθηκε εκεί από την εκκλησία της Ρώμης για συνέχιση της ιεραποστολής, φοβήθηκε τόσο, που διέκοψε το ταξίδι του στο μέσο και γύρισε πίσω. Σ' αυτά, λοιπόν, τα νησιά τα εξ ολοκλήρου απολίτιστα στάλθηκε ο Κύπριος απόστολος να κηρύξει και να ιδρύσει την πρώτη Εκκλησία. Κι ο Αριστόβουλος πήγε.

Με όπλα του τη φλογερή πίστη και την απόλυτο εμπιστοσύνη του στον Θεό, σήκωσε τον σταυρό του καθήκοντος κι έτρεξε να πειθαρχήσει στην υψηλή αποστολή που του ανατέθηκε.
Και με τη χάρη του Θεού σύντομα τάχθηκε στην πρώτη γραμμή των μεγάλων πρωταγωνιστών και αναμορφωτών της σημερινής Μεγάλης Βρετανίας και της οικουμένης γενικά.

Με οδηγό την εμπειρία που απέκτησε ακολουθώντας τον πολυτάλαντο αρχηγό του, τον θείο Παύλο, και με απόλυτη πεποίθηση στα λόγια του Κυρίου, «μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ. ι', 28) ρίχτηκε με όλη τη φλόγα της ατρόμητης καρδιάς του στο έργο της αλιείας και της σωτηρίας των ψυχών. Το κήρυγμα του έχει ως θέμα την απέραντη αγάπη του Θεού στον άνθρωπο.
Όσες φορές έρχονται στη μνήμη του τα λόγια του Κυρίου προς τον νυκτερινό επισκέπτη τον Νικόδημο, «ούτω γαρ ηγάπη σεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αίώνιον» (Ίωάν. γ', 16), τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα. Μιλά και κλαίει. Ελάτε λέει στους πρώτους ακροατές του στον Χριστό, για να βρήτε κοντά του, όπως βρήκα κι εγώ, την ειρήνη, την ευτυχία, τη χαρά. Με καχυποψία και ύβρεις τον υποδέχονται οι ημιάγριοι εκείνοι άνθρωποι. Ο Αριστόβουλος όμως δεν τα χάνει. Με την ψυχή δυναμωμένη από την εκτενή προσευχή συνεχίζει με υπομονή και καρτερία την προσπάθεια του. Και το αποτέλεσμα ενθαρρυντικό. «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε', 20). Εκεί που πληθύνθηκε η αμαρτία, αφθονώτερη δόθηκε η χάρη.

Το κήρυγμα του Αποστόλου, που ήταν κήρυγμα «ουκ εν πειθοίς ανθρωπινής σοφίας λόγοις, αλλ' εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως», (Α' Κορ. β', 4), ήταν κήρυγμα δηλαδή που γινότανε όχι με πιθανά και συναρπαστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά ήταν κήρυγμα που γινόταν με αποδείξεις του Αγίου Πνεύματος, πειστικές για τις ψυχές των ακροατών, και με δύναμη θεία, όπως φαινόταν από τα μεγάλα θαύματα που το συνόδευαν, είχε το θετικό κι ευχάριστο αποτέλεσμα.

Σιγά-σιγά οι ψυχές μαλακώνουν και τα πυργώματα της αθεΐας και ειδωλολατρίας γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο. Η αλήθεια παρά τους διωγμούς που δοκιμάζει ο ιερός εργάτης του Ευαγγελίου διαδίδεται σε αρκετά πρόσωπα.
Ο σπόρος της ευσέβειας, ποτισμένος με τα δάκρυα της ευλαβούς και κατανυκτικής προσευχής, φυτρώνει στις καρδιές. Για χρόνια ο ιερός Αριστόβουλος ανάμεσα σε μύριες δυσκολίες κι εξευτελισμούς συνεχίζει με αυταπάρνηση και παραδειγματικό ζήλο το έργο της σποράς του λόγου του Θεού. Στο τέλος η μεγαλεπήβολη προσπάθεια του είχε πλούσια την αμοιβή της. Όταν απέθνησκε, άφησε πίσω του μία εκκλησία ολιγάριθμη μεν, αλλά ζωντανή.
Η χριστιανική πίστη είχε με τους υπεράνθρωπους κόπους του εγκαθιδρυθεί στις ψυχές. Γι' αυτό τον λόγο η Αγγλικανική Εκκλησία μεταξύ των αγίων του εορτολογίου της έχει συμπεριλάβει και το τιμημένο όνομα Του. Τελεί τη μνήμη του για να ευχαριστήσει και να αποδώσει με τούτη την πράξη της την ευγνωμοσύνη της σ' Εκείνο, που της πρόσφερε ένα τόσο ζηλωτή και φλογερό εργάτη. Ένα πνευματικό εργάτη, που με τη βοήθεια Του σε μια εποχή τόσο δύσκολη έθεσε στη χώρα της τα θεμέλια του χριστιανικού πολιτισμού.
Κύπριος, λοιπόν, ο πρώτος αναμορφωτής της σημερινής γηραιάς αυτοκρατορίας. Αυτό αναφέρει κι ο γνωστός Άγγλος ιστορικός Σέρ Τζώρτζ Χίλλ στο έργο του «Ιστορία της Κύπρου». Κύπριος εκήρυξε τον χριστιανισμό, αλλά και Έλληνες Μικρασιάτες, ιεραπόστολοι και επίσκοποι, όπως ο Ποθεινός και ο Ειρηναίος, με κέντρο τη σημερινή Γαλλία, συνέχισαν κατά τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού τη μετάδοση της αλήθειας του Χριστού στους βάρβαρους λαούς των βρεττανικών αυτών νήσων. Κύπριος έσπειρε τον πρώτο σπόρο και Έλληνες συνέχισαν να σπέρνουν και να καλλιεργούν.
Μια απορία όμως γεννάται στις ψυχές όλων των σημερινών κατοίκων της μαρτυρικής Κύπρου, αλλά και των αδελφών τους της μάνας Ελλάδας.

Οι σημερινοί άρχοντες και ο λαός της πλούσιας αυτής χώρας που λέγεται Ηνωμένο Βασίλειο γνωρίζουν από την εκκλησιαστική τους ιστορία την προσφορά αύτη των Ελλήνων χριστιανών ιεραποστόλων σ' αυτούς; Και αν την γνωρίζουν, στ' αλήθεια δεν θα 'πρεπε κι η συμπεριφορά τους προς την Κύπρο και την Ελλάδα γενικά, που τους χάρισε τέτοιους πνευματικούς ηγέτες και αναμορφωτές, να είναι διαφορετική;

Ευχή και προσευχή μας είναι, αυτοί να μη δοκιμάσουν ποτές την πικρία που δοκίμασε ο μαρτυρικός λαός μας στον αιώνα που βαδίζουμε από την αχάριστη συμπεριφορά τους προς τη νήσο μας και τη μάνα μας Ελλάδα, τη μητέρα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Όμως ο λόγος του Κυρίου, που έχει αιώνιο κύρος και ισχύ, πρέπει πολύ να μας συνέχει: «Ο αδικών κομιείται ο ηδίκησε».

Άγιε απόστολε Αριστόβουλε, κι εσύ ευλογημένε αδελφέ του, ένδοξε απόστολε Βαρνάβα, πρεσβεύσατε υπέρ ημών των αμαρτωλών. Δεήθητε του Κυρίου να χαρίσει στην πατρίδα μας Κύπρο την ελευθερία και στον μαρτυρικό λαό μας τη λύτρωση από τα δεινά. Στη μάνα Ελλάδα δε τον φωτισμό, για να συνεχίσει απερίσπαστη στους αιώνες τον ανάντη δρόμο της υψηλής αποστολής της και να μένει παντού και πάντοτε για όλους φως Χριστού και φως του κόσμου. Αμήν.

Απολυτίκιο Ήχος πλ. α'.
Τον συνάναρχον Λόγον...
Την κιθάραν του Πνεύματος την εξάχορδον, την μελωδήσασαν κόσμω τάς υπέρ νουν δωρεάς ως εκφάντορας Χριστού ανευφημήσωμεν, Στάχυν, Αμπλίαν, Απελλήν, συν Ναρκίσσω Ουρβανόν, και Αριοτόβουλον άμα ως γαρ Απόστολοι θείοι, χάριν αιτούνται ταις ψυχαίς ημών.

Μεγαλυνάριο
Δήμος αποστόλων θεοφεγγής, Νάρκισσος, Αμπλίας, Αριστόβουλος, Ουρβανός, Απελλής και Στάχυς, ανέτειλεν ως άστρα• δεύτε ουν και θαλφθώμεν, τη τούτων χάριτι.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ



Στις 30 Απριλίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου ενδόξου Αποστόλου Ιακώβου. Ήταν γιός του Ζεβεδαίου και αδελφός του αγαπημένου μαθητή του Χριστού Ιωάννου. Είναι από τους πρώτους μαθητές του Χριστού και πρόθυμα ανταποκρίθηκε, μαζί με τον αδελφό του, στο κάλεσμά Του, αφήνοντας τον πατέρα τους, το πλοίο τους και όλα τα υπάρχοντά τους.
Ο απόστολος Ιάκωβος μετά το Πάθος του Χριστού δίδαξε το ευαγγέλιο με παρρησία και θάρρος γεγονός που εξόργισε τον Ηρώδη Αγρίππα, ο οποίος τον συνέλαβε και τον θανάτωσε διά μαχαίρας το έτος 44 μ.Χ.
Το Κοντάκιον αναφέρεται στην προθυμία του να ακολουθήσει τον Κύριο αλλά και στην ιδιαίτερη τιμή που αξιώθηκε, αφού ήταν ένας από τους τρεις μαθητές που παρακολούθησαν τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
[Φωνής θεικής,ακούσας προσκαλούσης σε, αγάπην πατρός,παρείδες και προσέδραμες, τω Χριστώ Ιάκωβε, μετά και του συγγόνου σου ένδοξε, μεθ`ου και ηξιώθης ιδείν,Κυρίου την Θείαν Μεταμόρφωσιν].

Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ (ΒΑΣΤΑ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΩΣ)



Τίποτα από τα λόγια του Χριστού δεν είναι υπερβολικό.Ο Ιησούς είναι η απόλυτη αλήθεια.Λέει σε κάποιο σημείο στο Ευαγγελιό του ο Ιησούς ότι ''οι έχοντες πίστην μεγέθους ενός συναπιού μπορεί και όρη να μετακινήσουν.''ενώ αυτό φαίνεται υπερβολικό για κάποιους ή για κάποιους άλλους να έχει αλληγορική έννοια εν τούτοις αυτά καθ'εαυτά τα λόγια στην κυριολεξία έχουν γίνει πράξη.Κάπου είχα διαβάσει ότι ένας ρακέντυτος απλός μοναχός είχε κάνει πράξη με τα λόγια του να μετακινήσει ένα βουνό.Η μετακίνηση του βουνού βεβαίως δεν έγινε για το θεαθείναι αλλά κατά οικονομίαν του θεού για την πραγματική πίστη του ταπεινού μοναχού.έτσι και για πραγματοποίηση της αιτήσεως της ταπεινής και αγαθής πάνω από όλα Θεοδώρας ο θεός έκανε πράξη τα λόγια της.Το περίφημο κτίσμα με τα 17 δέντρα έχει γίνει πόλος έλξης για κάθε επισκέπτη που απορεί και εξίσταντο πως γίνονται να συμβαίνουν όλα αυτά και να κρατούν διαχρονικά αιώνες...

Τον δέκατο με ενδέκατο αιώνα ο χριστιανισμός εξαπλωνόταν ακόμα περισσότερο παρόλο τους τεράστιους διωγμούς που είχε δεχθεί.Άνθιζε και η μοναχική ζωή με οργανωμένα μοναστήρια διάσπαρτα παντού..Στην περιοχή της ανατολικής Μεσσηνίας στο χωριό Μοναστηράκι υπήρξε το μοναστήρι της Παναίτσας.Πάρα πολυ πλούσιο μοναστήρι με πολλές μοναχές. Το μοναστήρι, κατά την παράδοση, είχε γίνει στόχος επιδρομών, και λεηλασιών, από ληστές και κουρσάρους ή ακόμη και από μεμονωμένα άτομα
Ετσι οι ηγούμενοι της Μονής για ν' αποκρούσουν τέτοιες επιθέσεις διοργάνωσαν στρατιωτικά τμήματα από εθελοντές χριστιανούς των γύρω χωριών. Έτσι κάθε οικογένεια χριστιανών έπρεπε να στέλνει ένα παλικάρι για να υπηρετήσει σ' αυτό το εθελοντικό σώμα. Εάν δεν είχε η οικογένεια αγόρι έπρεπε να υπηρετήσει ο πατέρας και αν ο πατέρας δεν μπορούσε τότε έπρεπε να καταβάλει τα έξοδα για να στρατολογηθεί κάποιος μισθοφόρος.
Σ' αυτή λοιπόν την περιοχή μεταξύ των χωριών-Βάστα - Δασοχώρι - Άνω Μέλπεια, που ήταν γεμάτη από διάσπαρτους οικισμούς τσοπάνηδων, υπήρχε και μία οικογένεια φτωχή, που δεν είχε αγόρι αλλά πολλά κορίτσια. Ο πατέρας γέρος και άρρωστος δεν μπορούσε να υπηρετήσει στη φρουρά του Μοναστηριού. Δεν είχε ούτε τα χρήματα για να καταβάλει το αντίστοιχο ποσό για την πληρωμή κάποιου μισθοφόρου. Είχε πέσει σε μεγάλη στενοχώρια σαν χριστιανός που ήταν. Η ντροπή να μην υπηρετήσει κάποιος για λογαριασμό της οικογένειας θα ήταν μεγάλη.Τότε μια απ' τις κοπέλες, η Θεοδώρα, αποφάσισε να απαλύνει τον πόνο του πατέρα της. Ντύθηκε ανδρικά ρούχα και παρουσιάστηκε στο μοναστήρι για να εκτελέσει το ιερό χρέος. Εκεί παρουσιάστηκε σαν Θοδωρής.
Δυνατό κορίτσι,θαρραλέο συνηθισμένο στις κακουχίες δεν αντιμετώπισε προβλήματα με τη ζωή στο στρατιωτικό τμήμα. Ήταν σβέλτη και έξυπνη και με την προθυμία της απόκτησε τη συμπάθεια όλων, ακόμη και της ηγουμένης. Έτσι έγινε καπετάνιος της φρουράς,ρόλος αρκετά σημαντικός.
Όλα πήγαιναν καλά μέχρι τη μέρα που μια μοναχή υπέκυψε στον πειρασμό και σχετίστηκε μ' έναν αξιωματικό της φρουράς και έμεινε έγκυος. Βαρύ τ' αμάρτημα βαρειά πρέπει νάναι και τιμωρία και για τους δυο. Η ηγουμένη έκλεισε τη μοναχή στο κελί και κανένας δεν πλησίαζε την καταραμένη. Μόνο ο Θοδωρής με τη χρυσή καρδιά της λέει λόγια παρηγοριάς.
Τα λόγια παρηγοριάς δίνουν το πάτημα στην απομονωμένη μοναχή να γίνει πιστευτή γι' αυτόν που θα συκοφαντήσει για να σωθεί αυτή και ο αγαπημένος της. Έτσι κατονόμασε τον Θοδωρή σαν φταίχτη.
Ο Θοδωρής μπροστά στο δίλημμα να πει την αλήθεια για το ποιος είναι και να τιμωρηθεί ο πατέρας της, που εξαπάτησε την ηγουμένη και την τιμωρία τη δική της, προτίμησε το θάνατο. Έτσι οδηγήθηκε μακρυά απ' το μοναστήρι της Παναγίτσας στη θέση που βρίσκεται σήμερα το εκκλησάκι και θανατώνεται. Πριν την εκτέλεση ρωτήθηκε να πει τις τελευταίες τις επιθυμίες. και αυτή τότε, σύμφωνα με την παράδοση, είπε «Το σώμα μου να γίνει εκκλησία, το αίμα μου νερό και τα μαλλιά μου δάσος». Κι έτσι έγινε το θαύμα που βλέπουμε.
Με την πρώτη σπαθιά του δήμιου στο στήθος του Θοδωρή, πετάχτηκε το γυναικείο στήθος της Θεοδώρας και αποκαλύφθηκε η ζήλεια, η πονηριά και η συκοφαντία.
Μετά το βαρύ αμάρτημα, τη θανάτωση μιας αθώας, η κατάρα έπεσε βαρειά πάνω στο μοναστήρι και το ρήμαξε. Έτσι το θέλει η παράδοση αδελφέ αναγνώστη. Ο λαός κράτησε και συνδίασε με το διάβα των αιώνων τις τελευταίες επιθυμίες της Αγίας με το σημερινό θαύμα.Το εκκλησάκι είναι το σώμα της,τα μαλλιά της είναι τα δέντρα,και το ρυάκι αγίασμα που περνά δίπλα είναιτο αίμα της..

Ο Άγιος Εφραίμ



Ο Άγιος Εφραίμ γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1384μ.Χ. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας Μόρφη. Οι γονείς του όταν βάπτισαν τον Άγιο του έδωσαν το όνομα Κωνσταντίνος. Σε μικρή ηλικία ο Άγιος Εφραίμ ορφάνεψε από πατέρα. Από εκείνη την στιγμή η μητέρα του ανέλαβε εξ ολοκλήρου την φροντίδα της οικογένειας. Στην φροντίδα αυτή συμπεριέλαβε και την χριστιανική αγωγή των παιδιών της. Ο Άγιος από μικρός έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για τον Θεό και την Χριστιανική πίστη.

Όταν ο Άγιος Εφραίμ ήταν δεκατεσσάρων ετών, στην περιοχή των Τρικάλων γινόταν από τους Τούρκους, υπό τις διαταγές του Σουλτάνου Βαγιαζίτ του 1ου, επιχειρήσεις παιδομαζώματος. Το παιδομάζωμα ήταν το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των Γενίτσαρων. Μάζευαν οι Τούρκοι μικρά Ελληνόπουλα, τα έστελναν στην Τουρκία όπου σε ειδικά στρατόπεδα τα μεγάλωναν γεμίζοντας την καρδιά τους αγάπη για τον Αλλάχ και μίσος για τον Χριστό και την Ελλάδα. Αυτά τα Ελληνόπουλα γίνονταν οι φοβεροί Γενίτσαροι, που όπως λένε πολλές μαρτυρίες ήταν σκληρότεροι και από τους ίδιους τους Τούρκους.

Φοβούμενη η μητέρα του Αγίου ότι θα τον πάρουν και αυτόν οι Τούρκοι, τον συμβούλεψε να φύγει από το πατρικό του σπίτι και να κατευθυνθεί σε περιοχές της Ελλάδας που δεν ήταν ακόμα κάτω από τον Τουρκικό ζυγό. Όταν έφτανε σε μια τέτοια περιοχή, τον ορμήνεψε, να βρει ένα μοναστήρι και να εισαχθεί εκεί ως δόκιμος μοναχός, μιας και η μοναστική ζωή ήταν κάτι που επιθυμούσε και ο ίδιος. Τις συμβουλές αυτές ακολούθησε ο Άγιος Εφραίμ και μετά από πολλούς κόπους έφτασε στο όρος Αμώμων της Αττικής. Είναι το όρος που, στις μέρες μας, στους πρόποδες του είναι χτισμένη η Νέα Μάκρη. Στο όρος είχαν μαζευτεί χριστιανοί ασκητές, και από αυτούς ονομάστηκε όρος Αμώμων, δηλαδή όρος των Καθαρών. Εκεί υπήρχε και το ανδρικό μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σε αυτό το μοναστήρι κατάφυγε ο Άγιος Εφραίμ και έμεινε έως την ηλικία των 18 ετών ως δόκιμος μοναχός της μονής.

Στην ηλικία των δεκαοκτώ χρίστηκε μοναχός και έλαβε το όνομα Εφραίμ (όπως έχουμε αναφέρει μέχρι τότε ονομαζόταν Κωνσταντίνος). Μετά δε από λίγα χρόνια χειροτονήθηκε Ιερέας. Στο μοναστήρι περνούσε πολύ λίγο χρόνο. Συνήθως ήταν απομονωμένος σε μια σπηλιά στην περιοχή όπου και ασκήτευε.

Τα χρόνια περνούσαν και η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε υποδουλώσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Στην περιοχή της Αττικής δρούσαν Τουρκικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Εβρενόμπεη. Μέρος αυτών των στρατευμάτων, το 1424, αναπτύχθηκε στην περιοχή του όρους Αμώμων και άρχισε να καταστρέφει, να λεηλατεί και να δολοφονεί, κάνοντας πράξη την συνήθη τακτική των Τουρκικών στρατευμάτων τον καιρό εκείνο. Έτσι έφτασαν και στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και απαίτησαν να τους παραδοθούν οι θησαυροί του μοναστηριού. Το μοναστήρι όμως ήταν φτωχό και το μόνο που κατάφεραν να πάρουν οι Τούρκοι από εκεί ήταν οι ζωές όλων των μοναχών που σφαγιάστηκαν στην αυλή του μοναστηριού.

Ο Άγιος την ημέρα εκείνη δεν ήταν στο μοναστήρι. Όταν το επισκέφθηκε την επόμενη, βρήκε τα πτώματα των μοναχών στην αυλή και το μοναστήρι κατεστραμμένο. Αφού φρόντισε για την ταφή των μοναχών, αποσύρθηκε μόνιμα πλέον στην σπηλιά που ασκήτευε. Στο μοναστήρι κατέβαινε μόνο στις μεγάλες εορτές για να λειτουργήσει στην εκκλησία του. Σε μια τέτοια εορτή, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1425 (ημέρα μνήμης της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού), ξαναεπισκέφθηκαν οι Τούρκοι την μονή. Συνέλαβαν τον Άγιο και άρχισαν να τον υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια προσδοκώντας να τους αποκαλύψει τυχών μυστικές κρύπτες με θησαυρούς που δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν. Οκτώ ολόκληρους μήνες ο Άγιος υπέμενε τα φρικτά βασανιστήρια των Τούρκων έως τις 5 Μαΐου του 1426 κρεμασμένος ανάποδα καρφωμένος με καρφιά στον κορμό μιας μουριάς, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, σε ηλικία 42 ετών.

Στις μέρες μας στο μοναστήρι αυτό μένουν και υπηρετούν μοναχές. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και την βοήθεια του. Ο Άγιος με την χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που χτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή. Η ηρεμία που επικρατεί στον χώρο είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. Θα την νιώσετε κι εσείς όταν με την βοήθεια του Χριστού επισκεφθείτε τον Άγιο Εφραίμ στην μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Νέα Μάκρη Αττικής.

Η εκκλησία μας έχει αφιερώσει στην μνήμη του Αγίου Εφραίμ δύο ημέρες του έτους. Την 5η Μαΐου όπου τιμούμε το μαρτυρικό θάνατο του Αγίου και την 3η Ιανουαρίου όπου τιμούμε την ανεύρεση των ιερών λειψάνων του. Τα ιερά λείψανα του Αγίου Εφραίμ βρέθηκαν με Θεία Παρέμβαση το 1950, 524 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του

Ο Βίος του Αποστόλου Θωμά


Οι απόστολοι Θωμάς και Ιάκωβος Αλφαίου. Ψηφιδωτό του 6ου αιώνα από τη Ραβέννα

1. Ο Θωμάς ως μαθητής του Χριστού
Ο Θωμάς ήταν όπως είναι γνωστό ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου, που μετά την Ανάληψη σκορπίσθηκαν σ’ όλη την οικουμένη, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας.
Όλοι οι απόστολοι με κόπους και δυσκολίες έφεραν το φώς της αλήθειας στους σκλάβους της αμαρτίας ανθρώπους. Ο Θωμάς είναι εκείνος, που με τον δισταγμό του ολοκλήρωσε την πίστη των άλλων Αποστόλων και την έκανε βεβαιώτερη. Από τότε κανένας Ιουδαίος ή ειδωλολάτρης δεν μπορούσε να πεί οτι ο Κύριος δεν αναστήθηκε. Διότι ο Θωμάς ήταν ο ακριβέστερος μάρτυρας της Αναστάσεως αφού τόλμησε να ψηλαφήσει το Αναστάντα Χριστό.
Ο Θωμάς ήταν Ιουδαίος, γιός φτωχών γονέων, πιστός στο Μωσαϊκό Νόμο, με αγνό βίο. Ήταν ψαράς στο επάγγελμα. Όταν τον κάλεσε ο Χριστός δεν ανέβαλε, αλλά τον ακολούθησε με χαρά. Ήταν μαθητής πρόθυμος, υπηρέτης πιστός. Αγάπησε πολύ τον Κύριο, κι όταν οι Ιουδαίοι ήθελαν να θανατώσουν το Σωτήρα, ο Θωμάς έλεγε στους άλλους μαθητές:
” Ας πάμε κι εμείς να πεθάνουμε μαζί Του. Είναι καλύτερα να σταυρωθούμε με το Δεσπότη, παρά να ζούμε χωρίς Αυτόν”.
Όταν μετά την Ανάσταση του, ο Κύριος παρουσιάσθηκε στους μαθητές στο ανώγειο χωρίς να ανοίξει τις πόρτες, ο Θωμάς δεν ήταν εκεί. Όταν ήλθε και του είπαν οι άλλοι, οτι είδαν τον Κύριο εκείνος δεν πίστεψε. Έλεγε, οτι θα πιστέψει μόνο αν ψηλαφήσει τον Αναστάντα.
- Τι λές Θωμά; Αν απιστεί ο μαθητής πως να πιστέψει ο Ιουδαίος; Αν δεν παραδέχεται την Ανάσταση ο Απόστολος, πως να την παραδεχτούν οι Έλληνες; Δεν θυμάσαι τα θαύματα; λεπροί καθαρίζονται, παράλυτοι σηκώνωνται, τυφλοί βλέπουν, νεκροί αναστένονται και σε μένεις στην απιστία; Ας απιστεί ο Καϊάφας, ας συκοφαντεί ο Ιουδαίος• αλλά ο ένας από τους δώδεκα Αποστόλους να δυσπιστεί για την Ανάσταση;
Αυτά και άλλα τέτοια θα έλεγαν οι Αποστόλοι στο Θωμά. ” Και μετά από οκτώ ημέρες ήσαν εντός οι Μαθητές αυτού, και ο Θωμάς μαζί τους• έρχεται ο Ιησούς, ενώ οι θύρες ήταν κλειστές, και στάθηκε στο μέσο τους και είπε:
- Ειρήνη σ’ εσας.
Έπειτα λέγει στον Θωμά:
- Φέρε το δάκτυλο σου εδώ, και δες τα χέρια μου και την πλευρά μου και μην γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός.
Και απεκρίθηκε ο Θωμάς και είπεν σ’ Αυτόν:
- Εσύ είσαι ο Κύριος μου και Θεός μου.
Λέγει σ’ αυτόν ο Ιησούς:
- Επειδή με είδες και πίστευσες; Μακάριοι αυτοί που δεν θα με δουν και θα πιστεύσουν.
(Ιωάν. 20,26)
2. Αποστολή στα έθνη
Ύστερα από την Ανάληψη του Κυρίου, την ημέρα της Πεντηκοστής, έλαβε κι αυτός μαζί με τους άλλους την χάρη του Παναγίου Πνεύματος και το πρόσταγμα:
- Αφού πορευθείτε σε όλο τον κόσμο κηρύξτε το Ευαγγέλιο σ’ όλη τη Κτίση. (Μαρκ. 16,15)
Κάθε απόστολος κληρώθηκε να πάει σε ορισμένη χώρα της Οικουμένης. Ο Θωμάς κληρώθηκε να πάει στους Πάρθους, Πέρσες, Μήδους και Ινδούς. Οι Ινδοί ήταν οι πιό ωμοί και βάρβαροι τότε άνθρωποι.
Βλέποντας ο Θωμάς οτι έπρεπε να πάει σε τέτοιο άγριο έθνος στεναχωρήθηκε. Ενώ σκεφτόταν τι να κάνει, εμφανίζεται σ’ αυτόν μιά νύχτα ο Κύριος και του λέει:
- Μη φοβάσαι Θωμά, αλλά πήγαινε στις Ινδίες, κήρυξε το Ευαγγέλιο κι η χάρις μου θα είναι μαζί σου.
Εκείνες τις μέρες έτυχε να είναι στα Ιεροσόλυμα κάποιος έμπορος από μιά πόλη της Ινδίας, Αμβανής στο όνομα. Αυτόν είχε στείλει ο βασιλιάς Γουνδιαφόρος για να βρει κτίστη επιδέξιο επειδή ήθελε να οικοδομήσει ανάκτορο.
3. Δούλος Χριστού
Ο Κύριος γνωρίζοντας, τι επρόκειτο να κάμει ο Θωμάς στην Ινδία, φάνηκε σαν άνθρωπος μιά μέρα στην αγορά και λέει στον Αμβάνη:
- Θέλεις ν’ αγοράσεις ένα αιχμάλωτο, κτίστη, που έχω;
- Ναι, του αποκρίθηκε ο Αμβανής.
Τότε έδειξε το Θωμά και συμφώνησαν την αγορά για τρείς λίτρες αργυρίου. Έγραψε δε ο Ιησούς στο απαραίτητο χαρτί:
” Εγώ Ιησούς ο Υιός Ιωσήφ, του τέκτονος, επώλησα σε εσένα τον Αμβάνη, τον δούλο μου Θωμά”.
Ο αγωραστής ρώτησε τον Θωμά αν ήταν αιχμάλωτος του Ιησού. Ο Θωμάς απάντησε:
- Ναι, αυτός είναι ο Κύριος μου, που μ’ αγόρασε με μεγάλη τιμή.
Ακολούθησε λοιπόν, ο Θωμάς τον Αμβάνη και τον υπηρετούσε σαν δούλος. Την άλλη νύχτα φάνηκε πάλι ο Κύριος σε όραμα και του δίνει τα αργύρια, που πήρε λέγοντας:
- Πάρε την αξία της αγοράς σου και τη χάρη μου.
Την άλλη μέρα έφυγε ο έμπορος με το Θωμά για την Ινδία. Μετά από πολυήμερο ταξίδι έφθασε στην Ανδράπολη που είχε μεγάλο πανηγύρι εκείνη την μέρα, γιατί ο ηγέμονας πάντρευε την κόρη του. Οι κήρυκες καλούσαν όλους στους γάμους. Πήγαν κι ο Αμβάνης με το Θωμά. Ενώ όλοι έτρωγαν από τα φαγητά, μόνο ο Θωμάς δεν έτρωγε, αλλά καθόταν σκεφτικός προσέχοντας τον εαυτό του.
4. Τιμωρία του υπηρέτη
Βλέποντας τον Θωμά ένας από τους υπηρέτες, τον κτύπησε στο πρόσωπο λέγοντας:
- Αφού είσαι καλεσμένος σε γάμο πρέπει να χαίρεσαι και να γιορτάζεις.
Ο Απόστολος του αποκρίθηκε:
- Το σφάλμα σου μακάρι να στο συγχωρήσει ο Κύριος στον μέλλοντα αιώνα. Το χέρι σου θα το κατασπαράξουν τα θηρία στον παρόντα αιώνα, για να σωφρονισθούν και να παραδειγματισθούν κι άλλοι.
Πράγματικά, καθώς εκείνος ο υπηρέτης πήγε να φέρει νερό, τον καταξέσχισε ένα θηρίο, που παραμόνευε ( ήταν κοντά ) στο πηγάδι και έτσι ο υπηρέτης πέθανε. Το χέρι του το πήρε ένας σκύλλος και το έφερε στο συμπόσιο. Οι καλεσμένοι που το είδαν απορούσαν ποιού ήταν το χέρι. Τότε μιά Εβραία, που έπαιζε στον γάμο, είπε:
- Φοβερό μυστήριο έγινε σήμερα ανάμεσα μας. Ακούστε όλοι, διότι σήμερα ο Θεός ή Απόστολος του Θεού καταδέχτηκε να καθίσει μαζί μας. Γιατί εγώ ενώ έπαιζα, άκουσα ένα άνθρωπο πατριώτη μου να λέει στα εβραϊκά σ’ ένα υπηρέτη που τον κτύπησε:
” Το χέρι σου θα το κατασπαράξουν τα θηρία για να σωφρονισθούν οι άλλοι”. Και να ο λόγος του έγινε πραγματικότητα.
Αυτό το θαύμα το πληροφορήθηκε ο ηγέμονας της πόλεως. Κάλεσε, λοιπόν τον Απόστολο και του είπε:
- Αν εσύ με την κατάρα σου μπορείς να προκαλέσεις θάνατο, δειξε και τη δύναμη, που έχει η ευχή σου στην κόρη μου που παντρεύθηκε σήμερα.
5. Εγκράτεια και παρθενία
Ο Θωμάς με χαρά πήγε στο δωμάτιο των νεόνυμφων και τους στήριξε στη σωφροσύνη. Τους έπεισε δε να φυλάξουν παρθενία και αφού τους αφιέρωσε στο Θεό, έφυγε.
Μετά από λίγη ώρα βλέπει ο γαμπρός κάποιον άνθρωπο, που έμοιαζε με το Θωμά, να συνομιλεί με τη νύφη. Επειδή νόμισε οτι είναι ο Θωμάς του είπε:
- Εσύ δεν έφυγες; Πως ήλθες πάλι εδώ ξαφνικά;
Τότε ο άλλος αποκρίθηκε:
- Δεν είμαι ο Θωμάς, αλλά αδελφός του Θωμά κατά χάρη. Όποιος με ακολουθήσει και αρνηθεί τον κόσμο, όπως ο Θωμάς, θα γίνει όχι μόνο αδελφός μου, αλλά και κληρονόμος της βασιλείας του Πατέρα μου.
Λέγοντας αυτά εξαφανίσθηκε. Οι νεόνυμφοι έκλεισαν στην καρδιά τους αυτά τα λόγια κι όλη τη νύχτα προσεύχονταν στον Κύριο.
Το πρωί πήγε ο πατέρας της κόρης στο δωμάτιο και βλέποντας τους νεόνυμφους να κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλο ταράχθηκε και τους ρώτησε τι συμβαίνει.
Εκείνοι αποκρίθηκαν:
- Εμείς ευχόμαστε αυτός ο χωρισμός να φυλαχθεί, μεταξύ μας μέχρι το τέλος, για να μείνουμε αχώριστοι στον ουρανό, σύμφωνα με την υπόσχεση που μας έδωσε ο ξένος.
Μόλις άκουσε αυτά ο πατέρας στεναχωρήθηκε και υποσχέθηκε οτι θα δώσει πολλά δώρα, αν βρεθεί αυτός που τους είπε τέτοια λόγια.
Έψαχναν λοιπόν και ζητούσαν τον ξένο, αλλά “σταμάτησαν ερευνόντας τις έρευνες” ( Ψαλμ. 63,7). Ο Απόστολος σ’ εκείνους, που τον ζητούσαν με κακό σκοπό δεν φανερωνόταν, αλλά παρουσιαζόταν στους νέους μαθητές του Χριστού, χωρίς να τον βλέπουν οι άλλοι, και τους στήριζε.
Οι νεόνυμφοι παρακαλούσαν τον Κύριο, να καταπραΰνη την οργή του πατέρα τους και να τον αξιώσει να μάθει την αλήθεια. Ο Θεός άκουσε την προσευχή τους και έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε να γίνει χριστιανός. Διδάχθηκε δηλαδή από τους νέους την πίστη και πίστεψε ολόψυχα στο Χριστό.
Ο Θωμάς τους βάπτισε κι έγιναν κι αυτοί κήρυκες του Ευαγγελίου.
6. Οικοδομή του παλατιού του βασιλιά των Ινδιών
Στη συνέχεια ήλθε ο Θωμάς στο βασιλιά της Ινδίας Γουανδιαφόρον, που τον ρώτησε τι ξέρει να κατασκευάζει από ξύλα και τι από λίθους. Ο Απόστολος απάντησε οτι από ξύλα ξέρει να κατασκευάζει αλέτρια, κουπιά και ζυγούς για βόδια. Από λίθους δε κολώνες, ναούς και βασιλικά ανάκτορα.
Τότε του λέει ο βασιλιάς:
- Μπορείς, λοιπόν, να μου κατασκευάσεις ένα ανάκτορο στον τόπο, που αγαπώ;
Ο Θωμάς υποσχέθηκε, οτι μπορεί. Τον οδήγησε ο βασιλιάς σ’ ένα πραγματικά ωραίο τόπο με βρύσες και δέντρα, και του είπε:
- Σχεδίασε μου σε πάπυρο το σχήμα της οικοδομής για να δω αν μου αρέσει, διότι θα απουσιάσω τρία χρόνια σ’ άλλη χώρα για κάποια υπηρεσία. Θέλω δε, όταν θα επιστρέψω να είναι έτοιμο το ανάκτορο.
Ο Απόστολος έκαμε ένα ωραιότατο σχέδιο. Έβαλε ανατολικά τα παράθυρα, για να μπαίνει το φως, δυτικά τις πόρτες για τον αέρα. Τον κλίβανο τον έβαλε στο νότιο μέρος και στο βορρά τους αγωγούς του νερού, για να είναι δροσερό το καλοκαίρι. Ο βασιλιάς χάρηκε για το ωραίο σχέδιο και είπε:
- Αληθινά, είσαι άριστος τεχνίτης και πρέπει να υπηρετείς το βασιλιά αφού είσαι έμπειρος.
Τότε ο βασιλιάς πρόσταξε να δώσουν στον Απόστολο χρυσάφι, για να αγωράσει τα απαραίτητα για την οικοδομή. Παρακαλούσε εν το μεταξύ τον Απόστολο να βάλει αμέσως τα θεμέλια.
Εκείνος του αποκρίθηκε:
- Δεν γίνεται να κτίσουμε παλάτι αυτό το μήνα, αλλά τον ερχόμενο, τον Οκτώβριο.
Λέγοντας αυτά εννοούσε τη μέλλουσα ζωή.
7. Διανομή των χρημάτων στους πτωχούς
Σύμφωνα με τη βασιλική διαταγή έδωσαν στο Θωμά οτι χρειαζόταν και αυτός έφυγε για τον τόπο της κατασκευής. Εκεί όμως άρχισε να ετοιμάζει ουράνιο παλάτι για το βασιλιά. Κάθε μέρα δίδασκε και βάπτιζε τους ειδωλολάτρες και μοίραζε τα πλούτοι στους φτωχούς.
Μετά από καιρό ζήτησε ο βασιλιάς πληροφορίες αν τελείωσε το οικοδόμημα. Ο Θωμάς του απάντησε οτι χρειάζεται κι άλλα ακόμη έξοδα για να κατασκευάσει τη στέγη. Ο βασιλιάς έστειλε πολύ χρυσάφι κι ένα γράμμα, που έλεγε:
” Να την κατασκευάσεις το γρηγορότερο τη στέγη των ανακτόρων, όσο πιό ωραία γίνεται για να το δεις τελειωμένο και να σε δοξάσω με επαίνους και εγκώμια”.
Ο Απόστολος μόλις πήρε τα χρήματα, ευχαριστώντας το Θεό είπε:
- Σ’ ευχαριστώ φιλάνθρωπε Κύριε, διότι γνωρίζεις με πολλούς και ποικίλους τρόπους να ετοιμάζεις τη σωτηρία κάθε ανθρώπου.
Και μοίρασε πάλι τα χρήματα στους φτωχούς.
8. Φυλάκιση
Μετά από λίγο καιρό έτυχε να πάνε στο βασιλιά κάποιοι ανθρώποι από τον τόπο, όπου έμενε ο Θωμάς. Τους ρώτησε λοιπόν, ο βασιλιάς, για να πληροφορηθεί την ομορφιά και το μεγαλείο των ανακτόρων.
Εκείνοι του είπαν:
- Μην περιμένεις, βασιλιά, απ’ εκείνον οικοδομές, γιατί αυτός μοίρασε στους φτωχούς, όλο το χρυσάφι. Όχι δε μόνο αυτό, αλλά και κηρύττει ένα Θεό άγνωστο και κάνει θαύματα.
Ο βασιλιάς ταράχθηκε και διέταξε να φέρουν μπροστά του το Θωμά. Παρουσιάστηκε ο Θωμάς κι ο βασιλιάς με θυμό τον ρώτησε αν έκτισε το παλάτι.
Ο Απόστολος αποκρίθηκε:
- Το παλάτι εκείνο, που έμαθα να κτίζω από τον μόνο αρχιτέκτονα Χριστό, το έκτισα πολύ ωραίο.
- Αυτή την ώρα να πάμε να το δούμε. Του είπε ο βασιλιάς.
- Νομίζω οτι δεν χρειάζεται για τον παρόντα κόσμο. Όταν φύγεις από τον κόσμο αυτό, τότε θα σου χρησιμεύσει.
Ο βασιλιάς νόμισε, οτι τον κοροΐδευε και σαν θηρίο θυμωμένος είπε:
- Αυτόν τον απατεώνα να τον κλείσετε σε σκοτεινό λάκκο μαζί με τον έμπορο, που τον έφερε εδώ.
Ενώ ο Απόστολος ήταν στη φυλακή, ο αδελφός του βασιλιά, κυριευμένος από λύπη για την ζημιά, αρρώστησε βαριά. Κάλεσε λοιπόν, τον αδελφό του και του είπε:
- Εγώ λυπήθηκα για τη ζημιά, που πάθαμε από εκείνο τον απατεώνα, αρρώστησα και φεύγω από αυτή τη ζωή.
9. Το ουράνιο παλάτι
Ύστερα από λίγη ώρα έμεινε νεκρός. Άγγελος Κυρίου πήρε την ψυχή του και την έφερε στις σκηνές των Δικαίων και τον ρωτούσε σε ποιά θέλει να κατοικήσει. Βλέποντας η ψυχή μιά ωραιότατη παρακαλούσε να μείνη σ’ αυτή. Τότε ο Άγγελος του είπε:
- Σ’ αυτή δεν μπορείς να κατοικήσεις, επειδή είναι του αδελφού σου, που του την έκτισε ο Θωμάς.
Η ψυχή τότε αποκρίθηκε:
- Σε παρακαλώ άφησε με να γυρίσω πίσω στον αδελφό μου για να την αγοράσω και μετά επιστρέφω πάλι εδώ.
Ο Άγγελος έδωσε τη ψυχή στο νεκρό σώμα. Αμέσως ο νεκρός αναστήθηκε και ζήτησε τον αδελφό του. Ο βασιλιάς ήλθε κοντά του κι εκείνος τότε του είπε:
- Αδελφέ μου πιστεύω, οτι προτιμάς να δώσεις το μισό της βασιλείας σου, για να με δεις ζωντανό. Τώρα μια μικρή χάρη σου ζητώ.
- Πες το και θα κάνω οτι μπορώ.
- Δώσε μου το παλάτι, που έχεις στους ουρανούς και πάρε, όσα χρήματα θέλεις.
- Εγώ έχω παλάτι στον ουρανό; Από που;
- Ναι, έχεις, αν και συ δεν το γνωρίζεις. Σου το έκτισε ο ξένος, που είναι στη φυλακή. Είναι ωραιότατο, το είδα, όταν μ’ άρπαξε Άγγελος Κυρίου.
Τότε ο βασιλιάς κατάλαβε και απέφυγε να εκπληρώσει την υπόσχεση του λέγοντας:
- Αν το θέμα, αδελφέ μου, ήταν στη βασιλεία μου και στην εξουσία μου θα τηρούσα την υπόσχεση μου. Τώρα όμως αυτό βρίσκεται στον ουρανό. Πάρε όμως εσύ τον ίδιο το Θωμά για να σου κατασκευάσει καλύτερο.
10. Απελευθέρωση και συνέχεια του Αποστολικού κηρύγματος
Μετά απ’ αυτά ελευθέρωσε το Θωμά και τον Αμβάνη και τους ζήτησε συγνώμη για το σφάλμα του. Ο Θωμάς ευχαρίστησε τον Κύριο και βάπτισε αυτούς και όλους τους άρχοντες. Ο λαός βλέποντας τους αρχηγούς του να προσέρχονται στην πίστη προσερχόταν κι αυτός στην ευλάβεια.
Απ’ αυτή την πόλη αφού ολοκλήρωσε το έργο του, έφυγε ο Απόστολος και πήγε σ’ άλλη μεγάλη πόλη των Ινδιών. Εκεί συνάντησε στους βαρβάρους ριζωμένη βαθιά την ασέβεια και την ειδωλολατρία. Σιγά-σιγά χωρίς ν’ αρχίσει αυστηρούς ελέγχους με αγάπη και υπομονή τους έφερε στο φως της μόνης αλήθειας. Εκείνοι άρχισαν να του αποδίδουν τιμές για να εκδηλώσουν την ευγνωμοσύνη τους. Ο Απόστολος τους εξηγούσε το αποστολικό έργο λέγοντας:
- Ένας από τους δώδεκα υπηρέτες του Λόγου, που είδαμε τα τόσα θαύματα, είμαι κι εγώ. Ήλθα ως εδώ για να σας κηρύξω αυτού του Θεού την φιλανθρωπία και το άπειρο έλεος.
Σ’ αυτό τον τόπο βάπτισε πολλούς, μεταξύ των οποίων και τη γυναίκα του βασιλιά Μισδίου, Μιγδονία και τη γυναίκα του άρχοντα Χαρασίου, Τερτιανή. Αυτές οι δύο μάλιστα συμφώνησαν να ζήσουν ασκητικά στ’ ανάκτορα τους.
11. Πάλι στη φυλακή
Ο βασιλιάς και ο Χαράσιος θύμωσαν επειδή δε ζούσαν οι γυναίκες τους, όπως αυτοί ήθελαν και γνωρίζοντας, οτι ο Θωμάς είναι ο αίτιος διέταξαν να τον φέρουν μπροστά τους.
- Δεν φτάνει, Θωμά που ξεσήκωσες όλη τη χώρα με τα μάγια σου και πίστεψαν τόσοι στο Χριστό; Τώρα διδάσκεις και τις γυναίκες μας ν’ απομακρυνθούν από τους άνδρες τους;
Έπειτα έδωσε διαταγή να τον φυλακίσουν. Τα μεσάνυκτα πήγαν οι Χριστιανοί στη φυλακή, που ο Απόστολος, την άνοιξε με την προσευχή κι έμειναν κοντά του, για να τους στηρίζει στην πίστη.
Αυτή τη νύχτα βγήκε ο Θωμάς σ’ ένα σπίτι, όπου είχαν ετοιμάσει όλα για τη Θεία Ευχαριστία και για το Άγιο Βάπτισμα. Εκεί βάπτισε τον Ουαζάνη, γιο του βασιλιά Μισδίου και την κόρη του Τέρτια. Τους κοινώνησε όλους λέγοντας:
- Αυτό το Σώμα το Πανάγιο, που έγινε θυσία και το πολύτιμο και πανάχραντο Αίμα που χύθηκε στο Σταυρό για τις αμαρτίες μας, ας δώσει σε μας υγεία ψυχής και ας γίνει αρραβώνας της Ουρανίας Βασιλείας.
Τότε ακούσθηκε μια φωνή από τον ουρανό λέγοντας:
- Αλήθεια σας λέω, μη φοβάστε, αλλά πιστεύετε.
Μετά από αυτά ο Θωμάς γύρισε πάλι στη φυλακή και κλείσθηκε, όπως πρώτα. Τον ακολούθησαν οι αρχόντισσες Τερτία, Μιγδονία και Μαρκία θέλοντας να μείνουν μαζί του.
Ο Απόστολος τότε τους είπε:
- Θυγατέρες μου, και συνδούλες του Κυρίου Ιησού Χριστού, ακούστε τον τελευταίο μου λόγο. Αύριο θα πάω στο Δεσπότη μου, για να απολαύσω το μισθό του κόπου μου. Χαίρομαι γι’ αυτό και ευφραίνομαι, γιατί ήλθε ο καιρός της ανταποδόσεως. Εσείς να μείνετε ατάραχοι στην πίστη, όταν με δείτε νεκρό. Αν φυλάξετε την πίστη θα συναντηθούμε στον ουρανό.
Έπειτα κλείσθηκε στο δεσμωτήριο για να προσευχηθεί. Οι γυναίκες έκλαιγαν, γιατί ήξεραν οτι θα τον θανατώσει ο Μισδίος, στον οποίον πήγαν οι φύλακες και του είπαν τα εξής:
- Βασιλιά, ελευθέρωσε εκείνο τον μάγο, γιατί όσες φορές θέλει, ανοίγει την πόρτα και φεύγει αλλά κι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου έρχονται και συνομιλούν μαζί του.
12. Μαρτυρικό τέλος του Αποστόλου
Πήγε ο ίδιος ο βασιλιάς τότε στις φυλακές και βλέποντας τις πόρτες κλειστές, όπως τις άφησε, θαύμασε κι αφού εξέτασε τον Θωμά, τον ρώτησε αν είναι δούλος κανενός ή ελεύθερος.
Εκείνος λοιπόν αποκρίθηκε:
- Είμαι δούλος του Κυρίου μου Ιησού Χριστού που είναι Θεός αληθινός και κατοικεί στους ουρανούς και μ’ έστειλε εδώ για να σώσω πολλούς από εσάς.
- Βαρέθηκα εγώ τις μαντείες σου, απάντησε ο Μισδίος, και θα σου δώσω το θάνατο που σου πρέπει για να γλυτώσω το γένος μου από τις μαγείες και κακουργίες σου.
Αυτά είπε, αλλά επειδή φοβόταν τον όχλο γιατί είχαν πιστέψει πολλοί, και για να μη γίνει εκεί μέσα σύγχυση, τον οδήγησε έξω απ’ την πόλη με λίγους στρατιώτες σε κάποια απόσταση τον παρέδωσε σε πέντε στρατιώτες να τον ανεβάσουν πάνω στο βουνό και να τον φονεύσουν.
Έτσι ο βασιλιάς γύρισε στην πόλη, ενώ ο λαός έτρεχε με προθυμία ν’ αρπάξει τον Απόστολο από τα χέρια των στρατιωτών. Αυτός όμως τους εμπόδιζε και όταν έφθασε στον καθορισμένο τόπο προσευχήθηκε ως εξής:
- Κύριε Θεέ μου, που είσαι η ελπίδα και η λύτρωση όλων των πιστών, οδήγησε με σήμερα που έρχομαι κοντά σου να μην εμποδιστεί η ψυχή μου από τα πονηρά δαιμόνια. Τελείωσα το έργο μου και ξεπλήρωσα την εντολή σου, αφού πωλήθηκα σαν δούλος. Δώσε μου, λοιπόν, σήμερα την ελευθερία.
Αφού είπε αυτά ο Θείος Απόστολος, ευλόγησε και ευχήθηκε στους πιστούς και κατόπιν είπε στους στρατιώτες:
- Εκτελέστε τώρα την διαταγή του Βασιλιά.
Εκείνοι αμέσως τον ελόγχισαν και τον κτύπησαν ταυτοχρόνως με τα ακόντια και έτσι τελείωσε το δρόμο της ζωής του ο Απόστολος Θωμάς στην πόλη Μαλιαπούρ, που λέγεται και Άγιος Θωμάς, στην ανατολική πλευρά της Ινδικής χερσονήσου.
13. Θαύμα θεραπείας δαιμονιζόμενου
Οι πιστοί αφού τον έκλαψαν πικρά, τον τύλιξαν σε σεντόνια και πολύτιμα υφάσματα που έφερε η Τερτία και τον έθαψαν σε μέρος που έθαβαν τους βασιλιάδες. Η βασίλισσα και ο Ουζάνης με τους υπόλοιπους έμειναν στον τάφο όλη την ημέρα και τη νύχτα και έκαναν αγρυπνία.
Κατά την νύχτα φάνηκε ο Θείος Απόστολος και τους είπε:
- Τι κάθεστε στον τάφο μου; Δεν είμαι σ’ αυτόν όπως νομίζεται, αλλά ανέβηκα στους ουρανούς. Εσείς, Τερτία και Μιγδονία, μη ξεχάσετε όσα σας είπα, αλλά να φυλάξετε την ευσέβεια και ο Χριστός θα σας βοηθήσει.
Ο Ουζάνης που ήταν διάκονος και ο Ονησίφορος ο πρεσβύτερος, που τους χειροτόνησε ο Θωμάς όταν πήγαινε στο μαρτύριο, δίδασκαν με παρρησία το Ευαγγέλιο και πίστευαν καθημερινά αμέτρητο πλήθος.
Έπειτα από καιρό δαιμονίσθηκε ένας γιός του Μισδίου και μη μπορώντας να βρεί τη γιατρειά του, πήγε ο βασιλιάς στον τάφο του Αποστόλου να πάρει ένα κομμάτι απ’ το άγιο λείψανο για να το βάλει στο γιό του να θεραπευθεί. Όταν άνοιξε τον τάφο δεν βρήκε το λείψανο, γιατί κάποιος χριστιανός το πήρε κρυφά και το πήγε στη Δύση ( Έδεσσα της Συρίας μετά από τον Κωνστάντιο στην Κων/πολη και από την άλωση στη Ρώμη). Ο Θωμάς φάνηκε στον βασιλιά και του είπε:
- Όταν ζούσα απίστησες και τώρα πιστεύεις; Αλλά για να δεις τη φιλανθρωπία του Δεσπότου μου, πάρε χώμα απ’ τον τάφο μου και βάλε το στο γιό σου για να βρει αμέσως την υγεία του, γιατί εγώ δεν είμαι μνησίκακος.
Έφερε λοιπόν ο βασιλιάς εκεί τον γιό του και παίρνοντας λίγο χώμα απ’ τον τάφο με πολλή πίστη το έβαλε στον δαιμονιζόμενο λέγοντας:
- Πιστεύω στον Κύριο Ιησού Χριστόν, τον αληθινό Θεό.
Αμέσως θεραπεύθηκε ο γιός του. Βαπτίσθηκε και ο ίδιος και όλο του το παλάτι και οι λοιποί απ’ την πόλη και έγινε μελάλο πανηγύρι παντού σ’ εκείνα τα μέρη. Ο βασιλιάς παρακαλούσε με δάκρυα τη γυναίκα του Τερτία και Μιγδονία να παρακαλέσουν το Δεσπότη Χριστό να συγχωρήσει τα προηγούμενα αμαρτήματα του καθώς και τα κακά που έπραξε εναντίον του Αγίου Του Αποστόλου.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 6 Οκτωβρίου.
Εκδόσεις Απόστολος Βαρνάβας, Ο Απόστολος Θωμάς
Πηγή: Διαδικτυακός Κόμβος Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ



Ὁ ὅσιος Σεραφείμ, τὸ ὁλοφώτεινο ἀστέρι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, ἔζησε, ἔδρασε καὶ ἔλαμψε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα (1759-1833).
Γεννήθηκε στὶς 19 Ἰουλίου τοῦ 1759 στὴν πόλη Κοὺρκ καὶ παρέμεινε ἐκεῖ μέχρι τὰ δεκαεννέα του χρόνια. Στὴν ἡλικία αὐτὴ πῆρε τὴ γενναία ἀπόφαση ν᾿ ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Θεό• κι Ἐκεῖνος ὁδήγησε τὰ βήματά του στὸ μοναστήρι τοῦ Σάρωφ.
Ἐνῷ ἦταν ἀκόμη δόκιμος, ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ ὑδρωπικία. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἀσθενείας, θεραπεύθηκε θαυματουργικὰ μὲ ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου.
Στὴ μοναχική του κουρὰ (1786) ὀνομάστηκε Σεραφείμ -προηγουμένως εἶχε τὸ ὄνομα Πρόχορος. Τὸ ἴδιο ἔτος χειροτονήθηκε διάκονος καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, σὲ ἡλικία 34 ἐτῶν, ἱερεύς. Ὅταν λειτουργοῦσε, πετοῦσε στὰ οὐράνια, καὶ πολλὲς φορὲς ἀξιωνόταν νὰ βλέπει θαυμαστὰ ὁράματα καὶ ν᾿ ἀκούει ἀγγελικὲς μελῳδίες.
Διψώντας νὰ πλησιάσει περισσότερο τὸ Θεό, Τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν ἀξιώσει ν᾿ ἀποσυρθεῖ σὲ κάποια ἐρημικὴ περιοχή. Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ χειροτονία του σὲ ἱερέα, ἔλαβε ἄδεια ἀπὸ τὴ μονὴ ν᾿ ἀφοσιωθεῖ στὴ μελέτη, στὴ σιωπή, στὴν ἄσκηση, στὴν ἔντονη προσευχή. Γιὰ δεκαέξι χρόνια, βαθιὰ μέσα στὸ δάσος, ἀγωνιζόταν ν᾿ ἀνεβαίνει, μέρα μὲ τὴ μέρα, τὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Τότε ἔκανε καὶ τὴ γνωστὴ ἄσκηση, τὶς «χίλιες νύχτες προσευχῆς»: Πάνω σὲ μιὰ μεγάλη πέτρα, ξαγρύπνησε προσευχόμενος ἐπὶ χίλιες νύχτες.
Μαζὶ μὲ τὴν προσευχή, διάβαζε ἀκατάπαυστα τὴν Ἁγία Γραφή. «Πρέπει νὰ τρέφεις, ἔλεγε, τὴν ψυχὴ μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ εἶναι ὁ «ἄρτος τῶν ἀγγέλων». Μ᾿ αὐτὸν πρέπει νὰ τρέφονται οἱ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν μὲ πάθος τὸ Θεό». Εὐλαβεῖτο ἀφάνταστα τὴ Θεοτόκο. Στὸ πρόσωπό Της ἔβρισκε ἀνέκφραστη πνευματικὴ ἀγαλλίαση. Συχνὰ ἔλεγε: «Ἡ Παναγία εἶναι ἡ χαρά, ἡ μεγαλύτερη ἀπ᾿ ὅλες τὶς χαρές».
Στὸ διάστημα ποὺ ἀσκήτευε στὴν ἔρημο, δέχθηκε ἐπίθεση λῃστῶν, ποὺ τὸν τραυμάτισαν βαριά, θεραπεύθηκε καὶ πάλι θαυματουργικὰ ἀπὸ τὴ Θεοτόκο.
Τὸ 1810 ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν ἔρημο στὴ Μονὴ τοῦ Σάρωφ καὶ ἔμεινε ἔγκλειστος στὸ κελλί του, ἀσκούμενος στὴ σιωπή. Στὴν ἀρχὴ ἀπέφευγε τὸν κόσμο. Ἀργότερα ὅμως, τὸ 1815, σὲ ἡλικία 56 ἐτῶν, ἄνοιξε τὸ κελλί του καὶ δεχόταν κάθε ἐπισκέπτη. Εἶχε ἀποκτήσει πιὰ φήμη ἁγίου καὶ φωτισμένου ἀνδρὸς καὶ ὁ κόσμος ἔτρεχε κοντά του νὰ ξεδιψάσει. Ὁ ἴδιος, ὡστόσο, δὲν βγῆκε ποτὲ ἀπὸ τὸ κελλί του γιὰ ἄλλα δέκα χρόνια.
Σὲ ἡλικία 66 ἐτῶν, κατόπιν ὁράματος καὶ προσταγῆς τῆς Θεοτόκου, ἀφιερώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὴ διακονία τοῦ πλησίον καὶ ἄρχισε στὸ ἑξῆς τὸ ἔργο τοῦ «στάρετς», τοῦ πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ.
Ἡ δράση τοῦ ὡς «στάρετς» ὑπῆρξε καταπληκτική. Ἀναρίθμητες ψυχὲς ἔτρεχαν κοντά του, γιὰ νὰ βροῦν τὴ γαλήνη, τὴ χάρη, τὴ σωτηρία. Καὶ ὅσοι δὲν μποροῦσαν νὰ φθάσουν μέχρι τὸ κελλί του, τὸν κατέκλυζαν μὲ ἐπιστολές.
Οἱ ἐπισκέπτες του ἐπέστρεφαν ἄλλοι ἄνθρωποι. Καθὼς προσευχόταν γι᾿ αὐτούς, καθὼς τοὺς εὐλογοῦσε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, καθὼς μύρωνε τὸ μέτωπό τους μὲ λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τῆς Παναγίας, καθὼς τοὺς ἔδινε πνευματικὲς συμβουλές..., μιὰ μυστικὴ δύναμη ἁπλωνόταν στὶς ψυχές τους. «Ὁποιοσδήποτε ἐρχόταν στὸν στάρετς Σεραφείμ, ἔνιωθε νὰ τὸν ἀγγίζει ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ὑπῆρχε σ᾿ αὐτὸν καὶ ν᾿ ἀγκαλιάζει τὴν ψυχή του». Σ᾿ ὅλους μοίραζε εἰρήνη, χαρά, θεϊκὲς εὐλογίες.
Συνιστοῦσε συχνὰ τὴν εἰρήνη: «Ἀπόκτησε τὴν πνευματικὴ εἰρήνη καὶ τότε χιλιάδες ψυχὲς ὁλόγυρά σου θὰ βροῦν τὴ λύτρωση». Σχετικὰ μὲ τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, δίδασκε: «Ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μιλοῦσε πολὺ γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Χαιρετοῦσε τοὺς ἐπισκέπτες του μὲ τὰ λόγια: «Χαρά μου, Χριστὸς ἀνέστη!». Καὶ κάθε φορὰ ποὺ κοινωνοῦσε, ἀπήγγελλε τὸν πασχαλινὸ κανόνα «Ἀναστάσεως ἡμέρα...».
Ἀπὸ τὰ πνευματικά του χαρίσματα, τί νὰ πρωτοαναφέρουμε; Τὸ μάτι του διέσχιζε τὰ βάθη τῶν καρδιῶν. Εἶχε βλέμμα προφήτου. Προέβλεπε τὰ μέλλοντα. Ἀπαντοῦσε σὲ ἐπιστολὲς χωρὶς νὰ τὶς ἀνοίξει, γιατὶ γνώριζε τὸ περιεχόμενό τους. Θεράπευε μὲ τὴν προσευχή του πλῆθος ἀρρώστων. Πολλὲς φορὲς τὸ πρόσωπό του ἄστραφτε σὰν ἥλιος. Καὶ μέσα στὸ δάσος, ὅταν ἀσκήτευε, εἶχε φιλίες μὲ τὰ ἄγρια πουλιὰ καὶ ζῷα, καὶ μάλιστα μὲ μιὰ πελώρια ἀρκούδα, ποὺ κάθε μέρα ἐρχόταν νὰ φιλευτεῖ ἀπὸ τὸ χέρι του! Ζωὴ προπτωτική, παραδεισένια!
Ὁ θάνατός του ὑπῆρξε ὀσιακός. Στὶς 2 Ἰανουαρίου τοῦ 1833 βρέθηκε νεκρός, γονατισμένος, μὲ τὰ μάτια προσηλωμένα στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Τὴν προηγούμενη μέρα εἶχε κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ εἶχε ἀποχαιρετήσει τοὺς πατέρες τοῦ μοναστηριοῦ.
Τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὴ γῆ θὰ μείνει ἀξέχαστο. Ἢ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ λίγες παρόμοιες μορφὲς γνώρισε. Τὰ λόγια του καὶ τὰ ἔργα του θὰ δυναμώνουν πάντα τοὺς πιστούς.
Ἅγιος ἀνακηρύχθηκε ἐπίσημα τὸ 1903. Ἢ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 2 Ἰανουαρίου, ἀλλὰ καὶ στὶς 19 Ἰουλίου -ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἁγίου λειψάνου του. Ἡ ἁγιότητά του γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο γνωστὴ στὸν ὀρθόδοξο χριστιανικὸ κόσμο.
Συγκλονιστικὸ γεγονὸς γιὰ τὴ Ρωσία ὑπῆρξε ἡ εὕρεση τῆς σοροῦ του, τὸ 1990, καὶ ἡ μεταφορά της στὴ γυναικεία Μονὴ τοῦ Ντιβέγιεβο (τὴν ὁποία ὁ ὅσιος εἶχε ὑπὸ τὴν πνευματική του καθοδήγηση καὶ προστασία).
Εἴθε οἱ πρεσβεῖες του νὰ μᾶς ἐνισχύουν στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας, καὶ τὸ παράδειγμά του νὰ μᾶς ἐμπνέει.

Ο άγιος ευαγγελιστής Μάρκος
(25 Απριλίου)



Είναι ένας από τους ευαγγελιστές.
Αυτός μας έδωκε το δεύτερο Ευαγγέλιο που είναι και το συντομότερο από τα τέσσερα κι είναι γνωστό σαν το Ευαγγέλιο των θαυμάτων του Ιησού.
Μέσα σ' αυτό ο ιερός ευαγγελιστής, παρόλο που δεν ήταν από τον κύκλο των δώδεκα αποστόλων, έχει περιλάβει αρκετά από τα γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας.
Ολίγα από τη διδασκαλία Του, τα θαύματα Του, τα Πάθη και την Ανάσταση Του. Παραλείπει την επί του όρους Ομιλία και τις πιο πολλές από τις μακρές ομιλίες του Ιησού Χριστού. Πιο πολύ ο ευαγγελιστής διηγείται αυτά που έκανε ο θείος Διδάσκαλος κι όχι αυτά που είπε.
Και τούτο, γιατί κύριος σκοπός της συγγραφής του ήταν με την έκθεση αυτή των θαυμάτων να αποδείξει τη θεϊκή του Ιησού καταγωγή. Ποίος όμως υπήρξε ο ευαγγελιστής Μάρκος και πόθεν ήντλησε τις πληροφορίες του;

Σύμφωνα με τα λιγοστά στοιχεία, που κατέχουμε, ο ευαγγελιστής ήταν γιος κάποιας ευσεβούς Ιουδαίας γυναίκας, που λεγόταν Μαρία κι ήταν αδελφή του Κυπρίου αποστόλου οπό τους εβδομήκοντα, του Βαρνάβα. Από αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κι ο Μάρκος καταγόταν από το ευλογημένο νησί της Κύπρου.
Ήταν δηλαδή Κύπριος. Κύπριος που είχε εγκατασταθεί αργότερα στα Ιεροσόλυμα. Το ιουδαϊκό όνομα του ευαγγελιστού ήταν Ιωάννης. Μάρκος ήταν το Ρωμαϊκό του επώνυμο, που πήρε κατά τη συνήθεια που υπήρχε τότε. Και μ' αυτό έμεινε γνωστός στον χριστιανικό κόσμο.

Για τη μητέρα του Μαρία μας μιλούν οι Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. ιβ', 12). Η φωτισμένη αυτή γυναίκα φαίνεται πώς ήταν αρκετά ευκατάστατη και στα Ιεροσόλυμα διέθετε μεγάλο ευρύχωρο σπίτι. Ακόμη πώς η ευσεβής εκείνη δέσποινα πίστεψε μεταξύ των πρώτων στον Κύριο με το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου και μάλιστα είχε αφοσιωθεί μ' όλη της την καρδιά στο έργο της διακονίας της Εκκλησίας. Επικρατεί η γνώμη ότι στο δικό της σπίτι ο Κύριος δίδαξε πολλές φορές. Κι ακόμη πώς σ' αυτό κατά τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης ετέλεσε και τον "Μυστικό Δείπνο". Στον ιερό εκείνο χώρο ακούστηκαν για πρώτη φορά από το στόμα του Κυρίου τα φρικτά λόγια του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. "Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου... Πίετε εξ αυτού πάντες τούτό εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το υπέρ υμών και πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών".

Εδώ οι μαθητές πρώτο κοινώνησαν από το Μυστήριο της ζωής. Ο ευαγγελιστής Μάρκος πιστεύεται ακόμη ότι είναι εκείνος ο νεανίσκος, που, όπως αναφέρει ο ίδιος στο Ευαγγέλιο του (Μαρ. ιδ', 51-52), ακολούθησε τον Ιησού μετά τον Μυστικό Δείπνο στον κήπο της Γεθσημανής τυλιγμένος σ' ένα σινδόνι, Μετά τη σύλληψη του θείου Διδασκάλου οι υπηρέτες όρμισαν και προς αυτόν. Μα ο νεανίσκος, για να γλιτώσει, αφήκε το σινδόνι κι έφυγε γυμνός.

Μετά την Ανάσταση του Κυρίου, στο σπίτι της Μαρίας, που ήταν μια από τον ευλογημένο κύκλο των Μυροφόρων γυναικών, πρέπει οπωσδήποτε να ήταν συγκεντρωμένοι οι Μαθητές κι εκεί "κεκλεισμένων των θυρών" δέχτηκαν την επίσκεψη του Αναστάντος Χριστού. Σ' αυτό το ίδιο σπίτι θα πρέπει να βρισκόντουσαν και κατά την ήμερα της Πεντηκοστής, που έγινε η επιφοίτηοη του Αγίου Πνεύματος. Σ' αυτό και πάλι πρέπει οι απόστολοι κι οι πρώτοι χριστιανοί να μαζευόντουσαν για να προσευχηθούν και να δοξολογήσουν τον Νικητή του θανάτου, τον Αναστημένο Χριστό.

Από τα ολίγα αυτά είναι φυσικό να παραδεχθούμε, πώς ο Μάρκος με τις στενές σχέσεις, που η αγία μητέρα του Μαρία είχε με τον Κύριο, πρέπει κι αυτός να γνωρίστηκε μαζί του και από το άγιο στόμα του Κυρίου να άκουσε πολλές φορές τα ρήματα της αιωνίου ζωής, που τον βοήθησαν να πιστεύσει. Το σπίτι της Μαρίας στα Ιεροσόλυμα είναι, που φιλοξένησε αργότερα κι όλη τη χριστιανική κίνηση κι έγινε η πρώτη "κατ' οίκον εκκλησία".

Σ' αυτό το ίδιο σπίτι οι χριστιανοί ένοιωσαν τη μεγάλη χαρά για την απελευθέρωση του αποστόλου Πέτρου, που τον είχε φυλακίσει ο Ηρώδης. Στη φυλακή ο απόστολος ήταν δεμένος, ακόμη και στον ύπνο του, με δύο βαριές αλυσίδες κι είχε συνέχεια δύο φρουρούς οπλισμένους. Απ' έξω από την πόρτα της φυλακής τέσσερις τετράδες στρατιωτών τον φύλαγαν. Οι χριστιανοί στο σπίτι του Μάρκου, στα γόνατα πεσμένοι, προσευχόντουσαν με δάκρυα, να τους χαρίσει ο Κύριος την παρηγοριά τους, τον απόστολο τους. Και να: Κατά τα μεσάνυχτα, ενώ ο Πέτρος κοιμότανε, "άγγελος Κυρίου επέστη και φως έλαμψε εν τω οικήματι". Οι αλυσίδες έπεσαν. Κι ο άγγελος, αφού έβγαλε τον Πέτρο από την φυλακή και τον οδήγησε στους δρόμους της μεγάλης πόλεως, τον αφήκε. Κι αυτός, δοξολογώντας τον θεό, κατευθύνθηκε στο σπίτι του Μάρκου. "Ήλθεν επί την οικίαν Μαρίας της μητρός Ιωάννου του επικαλουμένου Μάρκου ου ήσαν ικανοί συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι". (Πράξ. ιβ', 12). Ποια ήταν η συγκίνηση των χριστιανών, όταν τον είδαν ανάμεσα τους, δεν είναι δύσκολο στον καθένα μας να το φαντασθεί. Από το σπίτι αυτό ο απόστολος παρακολουθούσε και διηύθυνε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Από τα μικρά του χρόνια λοιπόν ο Μάρκος γνώρισε κι αγάπησε τον Κύριο. Κι από τον Πέτρο διδάχθηκε πιο πλατιά και πιο βαθιά τα σχετικά με τη ζωή του. Αυτό το συμπεραίνουμε από τον ίδιο τον απόστολο, που στην πρώτη του Καθολική επιστολή (Α' Πέτρ. ε', 13) ονομάζει τον Μάρκο "υιόν" του, δηλαδή πνευματικό του παιδί.

Μετά την Ανάσταση του Χριστού και τον διασκορπισμό των αποστόλων για το κήρυγμα, βρίσκουμε τον Μάρκο να συνοδεύει τον θείο του Βαρνάβα και τον Απόστολο Παύλο στην πρώτη τους αποστολική περιοδεία. Ο ιερός συγγραφέας των Πράξεων ονομάζει στην περίπτωση αυτή τον Μάρκο "υπηρέτην". "Είχον, λέγει, και Ιωάννην υπηρέτην" (Πράξ. ιγ', 5). Φυσικά με τη λέξη αυτή δεν πρέπει να εννοήσουμε ότι ο Μάρκος προσέφερε στους δύο αποστόλους υλικές υπηρεσίες, αλλά βοήθεια στη διάδοση του Ευαγγελίου. Από τα Ιεροσόλυμα στην Αντιόχεια κι απ' εκεί σ' ολόκληρη την Κύπρο μέχρι την Πέργη της Παμφυλίας ο Μάρκος είναι ακόλουθος και βοηθός των αποστόλων. Από την Πέργη όμως, είτε γιατί κουράστηκε από τις ταλαιπωρίες της περιοδείας, είτε γιατί είχε επιφυλάξεις σχετικά με τη στάση του Παύλου απέναντι στους εξ Εθνών χριστιανούς, από τους οποίους δεν ζητούσαν να τηρήσουν τα ιουδαϊκά έθιμα, ο Μάρκος απεχώρησε από τη συντροφιά των αποστόλων κι επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα. Αυτό το θέμα των νέων χριστιανών, που προήρχοντο από τους εθνικούς, το τακτοποίησε, ως γνωστό, η πρώτη Αποστολική Σύνοδος των Ιεροσολύμων. Στη σύνοδο αυτή οι δύο απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας με σύμπνοια θαυμαστή και φωτισμό Θεού εξέθεσαν μπροστά στα πλήθη των πιστών "όσα εποίησεν ο Θεός σημεία και τέρατα εν τοις έθνεσι δι' αυτών" (Πράξ. ιε', 14). Τις αποφάσεις της συνόδου αυτής αποδέχτηκαν οι χριστιανοί κι ο Μάρκος παραμέρισε τις επιφυλάξεις του κι έγινε πάλι συμπαραστάτης του Παύλου. Είναι άξια πολλής προσοχής η χειρονομία του θείου αποστόλου, όταν ευρίσκετο στη Ρώμη κατά τη δεύτερη φυλάκιση του. Στην επιστολή του προς τον Τιμόθεο (Β' Τιμόθ. δ', 11), που του ζητά να τον επισκεφθεί, του λέγει και τούτα τα λόγια: "Μάρκον αναλαβών άγε μετά σεαυτού. εστί γαρ μοι εύχρηστος εις διακονίαν".

Δηλαδή, όταν θα έρχεσαι, πάρε μαζί σου και φέρε και τον Μάρκο, γιατί μου είναι χρήσιμος για υπηρεσία. Τον Μάρκο βρίσκουμε να συνοδεύει αργότερα για δεύτερη φορά τον Βαρνάβα στην Κύπρο και να εργάζεται σκληρά μαζί του για την εξάπλωση και σταθεροποίηση του Ευαγγελίου στη νήσο μας.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Βαρνάβα στη Σαλαμίνα της Κύπρου από τους Ιουδαίους - τον σκότωσαν με τις πέτρες - βρίσκουμε τον Μάρκο στην περιοχή των Σόλων. Την πόλη αυτή, όπως λέγει κάποια παράδοση, έκτισε ο βασιλιάς της Αίπειας Φιλόκυπρος κατά το α' τέταρτο του Στ' αιώνα π.Χ. προς τιμή του μεγάλου νομοθέτη των Αθηνών, του Σόλωνα, που είχε τότε επισκεφθεί την Κύπρο. Σ' αυτή την πόλη η Πρόνοια του Θεού κανόνισε, ώστε ο Μάρκος να συναντήσει τον Αυξίβιο, που είχε έρθει από τη Ρώμη, και να τον κατηχήσει. Κοντά στον φλογερό ευαγγελιστή ο Αυξίβιος συμπλήρωσε τις γνώσεις του για τη νέα πίστη, δέχτηκε το βάπτισμα και χειροτονήθηκε από αυτόν επίσκοπος της πόλεως εκείνης.

Από την Κύπρο ο ευαγγελιστής Μάρκος, αφού επιθεώρησε τις διάφορες εκκλησίες κι ενίσχυσε τους πιστούς, αναχώρησε για την Αλεξάνδρεια. Στην πολυάνθρωπη εκείνη πόλη ίδρυσε την πρώτη εκκλησία και μετά αναχώρησε για τη Ρώμη, για να συναντήσει τον απόστολο Παύλο. Η ευγενική ψυχή του νεαρού αποστόλου ένοιωθε την ανάγκη να βρεθεί κοντά στον πολύπειρο Απόστολο και να συζητήσει μαζί του μερικά προβλήματα του χριστιανικού έργου. Με τη βοήθεια του Θεού η συνάντηση εκείνη πραγματοποιήθηκε γρήγορα. Σ' αυτή οι δύο απόστολοι, αφού αντήλλαξαν ασπασμό χριστιανικής αγάπης, άρχισαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να συνομιλούν για την Κύπρο. Κατά τη συνομιλία ο Μάρκος αποκάλυψε στον φλογερό απόστολο το μαρτυρικό τέλος του φίλου του αποστόλου Βαρνάβα, τα της ταφής του με το χειρόγραφο ευαγγέλιο του Ματθαίου επάνω στο στήθος του και κατέληξε στην ανάγκη κάποιος ή -κάποιοι απεσταλμένοι τους να επισκεφθούν το νησί, για να συνεχίσουν το έργο τους. Η εισήγηση του ευαγγελιστού έγινε αμέσως δεκτή από τον θείο Παύλο, ο οποίος έσπευσε να στείλει στο πολύπαθο νησί τους συνεργάτες του Επαφρά και Τυχικό και μερικούς άλλους. Ο στοργικός Μάρκος παρέμεινε αρκετό καιρό, όπως φαίνεται, κοντά στον φυλακισμένο απόστολο Παύλο και συνεργαζόταν μαζί του και τον παρηγορούσε.

Ο Μάρκος συνεργάστηκε για πολύ καιρό και με τον απόστολο Πέτρο. Τον είχε συνοδεύσει στις περιοδείες του και μάλιστα αναφέρεται και "ως ερμηνευτής του", γιατί μετέφραζε τους λόγους του κορυφαίου αποστόλου από τα Εβραϊκά στα Λατινικά ή στα Ελληνικά. Τη διδασκαλία αυτή του Πέτρου, όπως την άκουσε από το στόμα του, την κατέγραψε ο Μάρκος στην Ελληνική γλώσσα κι είναι το Ευαγγέλιο του, που αναφέραμε. Σ' αυτό ο Ιερός και θεόπνευστος συγγραφέας προσπαθεί με γλώσσα ζωντανή και καθαρή Ελληνική να αποδείξει πώς ο Ιησούς είναι "ο Υιός του Θεού". Στην έκθεση, που μας δίνει, βλέπει ο αναγνώστης τα στοιχεία της φύσεως να καθυποτάσσονται στη δύναμη του ασύγκριτου Διδασκάλου της Γαλιλαίος και παντοδύναμου εξουσιαστή. Οι δαίμονες μ' ένα πρόσταγμα του φυγαδεύονται με τρόμο κι οι διάφορες ανίατες αρρώστιες υποχωρούν και θεραπεύονται μ' ένα μονάχα λόγο του. Απλή μελέτη του σύντομου τούτου Ευαγγελίου, που γράφτηκε για τους χριστιανούς της Ρώμης και γενικότερα για τους εξ εθνών χριστιανούς, γεμίζει με δέος και βαθιά συγκίνηση την ψυχή. Εκατομμύρια πιστών το μελέτησαν και το μελετούν. Και μυριάδες κατόρθωσαν με τη μελέτη του να υψωθούν πνευματικά και να προστεθούν στους πολίτες της βασιλείας του Θεού. Πότε ακριβώς ο Μάρκος έγραψε το Ευαγγέλιο του δεν γνωρίζουμε. Το πιο πιθανό είναι πώς το έγραψε στη Ρώμη ή στην Αίγυπτο, όπως φρονεί ο ιερός Χρυσόστομος, μεταξύ του 65 και 70 μ.Χ.

Μετά τον θάνατο των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου ο ευαγγελιστής Μάρκος κατά την παράδοση κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Πεντάπολη κι ύστερα χρημάτισε πρώτος επίσκοπος κι οργανωτής της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας. Εδώ, κατά την παράδοση πάλι, κάποια μέρα που κήρυττε, τον άρπαξαν οι εχθροί της πίστεως, οι εθνικοί κι οι ειδωλολάτρες, κι αφού τον έδεσαν με σχοινιά, τον έσυραν στους δρόμους της Αλεξανδρείας, όπου και πέθανε από τα τραύματα του στις πέτρες. Το άγιο λείψανο του το περιμάζεψαν με πόνο οι χριστιανοί και το έθαψαν σ' ένα γειτονικό χωριό.
Κατά τον 9ο αιώνα έμποροι Ενετοί μετέφεραν τα άγια λείψανα στη Βενετία και τα τοποθέτησαν σ' ένα πολύ μεγάλο και ωραιότατο ναό, που έκτισαν προς τιμή του.

Ο ευαγγελιστής Μάρκος αποδείχθηκε ένας από τους τέσσερις στύλους της Εκκλησίας του Χριστού. Όσοι τον ζωγραφίζουν συνηθίζουν να βάζουν κοντά του συμβολικά ένα λιοντάρι. Η προτίμηση αυτή οφείλεται στο ότι ο άγιος Μάρκος ασχολείται με τα θαύματα του Κυρίου, για να αποδείξει τη θεία δύναμη του Χριστού. Το λιοντάρι συμβολίζει αυτή τη δύναμη και θεωρείται ο βασιλιάς των ζώων.
Τη διδασκαλία του Κυρίου και τα θαύματα του, που κατέγραψε ελληνικά στο Ευαγγέλιο του, τα επεσφράγισε και με τη μαρτυρία της ζωής του. Το παράδειγμα του θα μένει πάντα ζωντανό κι αθάνατο στους αιώνες. Θα μένει και θα διδάσκει τις γενεές των ανθρώπων τι μπορεί να επιτύχει ένας που ξέρει να αξιοποιεί τις ευκαιρίες, που του παρουσιάζει ο Πανάγαθος Θεός.
Ευκαιρίες πολλές παρέχει και σ' εμάς η αγάπη του Θεού. Και τις παρέχει, γιατί η αγάπη του Θεού, όπως μας βεβαιώνει κι ο θείος Παύλος, "θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν" (Α' Τιμοθ. β', 4). Ναί, αδελφοί μου, η αγάπη του Θεού θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούμε και με τη βοήθεια της πίστεως να γνωρίσουμε ο καθένας μας το θέλημα του, που προσφέρει τόσο την επίγεια, όσο και την ουράνια ευτυχία.

Τις ευκαιρίες αυτές τις αναρίθμητες, που μας προσφέρει η αγάπη του Θεού, θα θελήσουμε στ' αλήθεια, να τις προσέξουμε κι εμείς και να τις αξιοποιήσουμε; Φυσικά από μας δεν ζητά σήμερα ο Κύριος να θυσιάσουμε τη ζωή μας. Δεν το ζητά από όσους κατοικούμε τούτο τον τόπο. Και δεν το ζητά επί του παρόντος. Από μας ζητά σήμερα κάτι άλλο. Ζητά να θυσιάσουμε κάτι εγωισμούς κι αμαρτωλές συνήθειες, κάτι αδυναμίες και πάθη που μας κρατούν υποχείριους και σκλάβους "του άρχοντος του σκότους του αιώνος τούτου", του Σατανά. Αυτά ζητά να θυσιάσουμε ο Κύριος. Κι είναι ανάγκη να το κάμουμε.
Όσοι ποθούμε τούτο το νησί να επιβιώσει.
Όσοι ποθούμε τούτος ο τόπος που αγιάστηκε με τα, δάκρυα και το αίμα τόσων αγίων ψυχών, αποστόλων, ασκητών, μαρτύρων, οσίων και δικαίων, πρέπει να σπεύσουμε το ταχύτερο να κλίνουμε τον αυχένα κάτω από τον "χρηστόν ζυγόν του Κυρίου".
Ναι! Να κλίνουμε τον αυχένα και να αγωνισθούμε να ζήσουμε κατά το θέλημα Του.
Έτσι μονάχα θα εξασφαλίσουμε την επιβίωση και τη χαρά μας. Αυτό μας συνιστά ο θείος απόστολος και ευαγγελιστής Μάρκος. Αυτό επιβάλλει το συμφέρον μας.
Αυτό θέλει κι ο Θεός από τον καθένα μας.


Απολυτίκιο Ήχος γ'
Απόστολε άγιε, και Ευαγγελιστά Μάρκε, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.
Εξήγηση: Άγιε απόστολε και ευαγγελιστά Μάρκε, μεσίτευε, σε παρακαλούμε, στον ελεήμονα και φιλάνθρωπο Θεό να χαρίσει στις ψυχές μας τη συγχώρηση των αμαρτιών μας.

Μεγαλυνάριο
Πέτρω τω Θεόπτη μαθητευθείς, των υπερκοσμίων, εχρημάτισας μιμητής• όθεν του Σωτήρος, ημίν ευηγγελίσω, ώ Μάρκε θεηγόρε, την συγκατάβασιν.

Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΘΗΝΟΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΑΘΗΤΑΙ ΑΥΤΟΥ



Στις 16 Ιουλίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Αθηνογένους, επισκόπου Πηδαχθόης και των μαθητών αυτού, οι οποίοι κατάγονταν από την Καππαδοκία της Σεβάστειας και έζησαν τον 3ον αιώνα. Ο άγιος Αθηνογένης διακρινόνταν για την αρετή του και τη βαθιά ταπείνωση, γεγονός που επηρέαζε τους καλοπροαίρετους και τους οδηγούσε στο Χριστό.
Τη δράση του αγίου προκάλεσε τον ειδωλολάτρη ηγεμόνα Φιλόμαχο, ο οποίος τον συνέλαβε μαζί με τους δέκα μαθητές του και τους υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια. Εκείνοι όμως, τα υπέμειναν όλα, χωρίς να υποκύψουν στις πιέσεις του ηγεμόνα. Τέλος αποκεφαλίστηκαν και οι έντεκα και έλαβον παρά Κυρίου τους στεφάνους της αθλήσεως.

Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ



Στις 12 Σεπτεμβρίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του ιερομάρτυρος Αυτονόμου ο οποίος ήταν επίσκοπος στην Ιταλία κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού, 3ον αιώνα και αρχές 4ου. Με την έναρξη των διωγμών έφυγε από την Ιταλία και πήγε σε ένα χωριό της Βιθυνίας. Εκεί έμεινε αρκετό διάστημα και έχτισε ευκτήριο οίκο. Αργότερα άρχισε να επισκέπτεται διάφορες περιοχές να κηρύσσει το λόγο της ευσέβειας και να εκριζώνει τελείως την πλάνη της ειδωλολατρείας και απιστίας.
Μετά από αδιάκοπες περιοδείες επέστρεψε στο χωριό όπου είχε κτίσει τον ευκτήριο οίκο. Συνέχισε τον αγώνα κατά της λατρείας των ειδώλων, προκαλώντας όμως και την αντίδραση των απίστων. O Συναξαριστής μας πληροφορεί σχετικά: «Οι Έλληνες παρεφύλαξαν ένα καιρό ότε ελειτουργεί
την θείαν μυσταγωγίαν ο θεράπων του Κυρίου Αυτόνομος, και τότε ώρμησαν εναντίον του ευκτηρίου ναού, και αφού εκτύπησαν όσους εύρον εκεί με πέτρας, με ξύλα και με άλλα άρματα τα οποία είχον εις τας χείρας των, τελευταίον εθανάτωσαν και τον άγιον Αυτόνομον εις αυτήν την αγίαν τράπεζαν, εις την οποίαν ίστατο λειτουργών τω Κυρίω».

Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΒΛΑΣΙΟΣ



Ο Βλάσιος σπούδασε ιατρική και οι γνώσεις που πήρε ενίσχυσαν την πίστη του. Διότι στη μελέτη του ανθρώπινου σώματος έβλεπε αναρίθμητα και καταπληκτικά δείγματα σοφίας.
Όλα αυτά δεν τα απέδωσε στην τύχη, καθώς μαρτυρούν τον παντοδύναμο και πάνσοφο Δημιουργό. Ο Βλάσιος ήταν άριστος επιστήμονας και σοφός στο μυαλό. Όμως η Αγία Γραφή ρωτάει: Ποιος από σας είναι σοφός και φωτισμένος; Όποιος είναι ας το δείξει όχι με λόγια, αλλά με τα έργα της καλής του ζωής και με πραότητα που δίνει στον άνθρωπο η αληθινή σοφία. Ο Βλάσιος το έδειξε. Την επιστήμη του έκανε όχι επάγγελμα, αλλά αγαθοεργία. Θεράπευε και φρόντιζε τους φτωχούς ασθενείς και συγχρόνως μελετούσε την Αγία Γραφή. Η καλή του εργασία τον έφερε στις τάξεις του κλήρου και τον ανέδειξε επίσκοπο Σεβαστείας. Από τη θέση του χρησιμοποίησε περισσότερο την επιστήμη του για τη δόξα του Θεού, με έργα και διδασκαλία. Τελικά βασανίστηκε από τον έπαρχο Αγρικόλα και απόκεφαλίστηκε. Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του στις 11 Φεβρουαρίου.