Ορθοδοξία

Ο δρόμος της σωτηρίας



Μαθητής: Ποιος είναι ο ευκολότερος δρόμος, πού οδηγεί στην σωτηρία;

Γέρων: Φαντάσου, ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, βαδίζει επάνω στην γη. Με όλη του την ευαγγελική απλότητα. Περπατώντας και σύ μαζί Του, γίνεσαι καλύτερος από ό,τι είσαι τώρα;

Μαθητής: (Αφού σκέφθηκα για μια στιγμή, απάντησα):
– Υποθέτω, πώς θα έμενα ο ίδιος, όπως και πριν! Χωρίς καμία ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό. Πολλοί είχαν ακολουθήσει τον Χριστό. Και έπειτα εξέπεσαν!

Γέρων: Και ποιο είναι εκείνο, πού ελκύει την χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε τι άλλο;

Μαθητής: Δεν γνωρίζω, πάτερ.

Γέρων: Αν προσπαθείς να έχεις την απλότητα των Αποστόλων, δεν κρύβεις τα ανθρώπινα ελαττώματά σου, και δεν προσποιείσαι τον πολυευλαβη, τότε τον βρήκες τον δρόμο.
Μα παρ’ ότι είναι εύκολος, πολλοί δεν τον βρίσκουν! Ο δρόμος αυτός είναι η συντομότερη οδός προς την σωτηρία. Και ελκύει την χάρη του Θεού στον άνθρωπο. Η απλότητα και η ειλικρίνεια, είναι οι πιο ευάρεστες στον Κύριο αρετές. Εάν μή στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μή εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών (Ματθ. 18,3).

Πηγή: tostavroudaki.blogspot.gr

Μια διδακτική ιστορία για τη Σαρακοστή από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς

Οἱ διὰ Χριστὸν σαλοὶ διακρίνονται ἀπὸ μιὰ σπάνια ἔλλειψη φόβου.
Ὁ μακάριος Νικόλαος ἔτρεχε ἀνάμεσα στοὺς δρόμους τοῦ Πσκὼφ προσποιούμενος τὸν τρελό, ἐλέγχοντας τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὶς κρυφὲς ἁμαρτίες τους καὶ προφητεύοντας ἐκεῖνα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ τοὺς συμβοῦν.
Ὅταν ὁ Ἰβὰν ὁ Δ΄ ὁ Τρομερὸς κατέφθασε στὸ Πσκώφ, ὁλόκληρη ἡ πόλη διασαλεύτηκε ἀπὸ τὸν τρόμο γιὰ τὸ φοβερὸ τσάρο.
Γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν οἱ κάτοικοι τοποθέτησαν στὴν εἴσοδο κάθε σπιτιοῦ ψωμὶ καὶ ἁλάτι, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι, φοβισμένοι, δὲν ἐμφανίστηκαν.
Ὅταν ὁ κυβερνήτης τῆς πόλης πρόσφερε στὸν τσάρο ψωμὶ καὶ ἁλάτι σ’ ἕνα δίσκο, ὁ τσάρος ἔσπρωξε μακριά τον δίσκο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πέσουν καταγῆς τὸ ψωμὶ καὶ τὸ ἁλάτι.
Τότε ἐμφανίστηκε μπροστά του ὁ ὅσιος Νικόλαος: ντυμένος μὲ ποδήρη χιτώνα, δεμένο μὲ σκοινὶ στὴ μέση, χοροπηδοῦσε γύρω του μ’ ἕνα μπαστούνι, σὰν παιδί. Τοῦ φώναζε: «Ἰβάνουσκα, Ἰβάνουσκα, φάε ψωμὶ κι ἁλάτι καὶ μὴν τρῶς ἀνθρώπινο αἷμα».
Οἱ στρατιῶτες ἔτρεξαν νὰ τὸν πιάσουν, ὅμως ἐκεῖνος τοὺς ξεγλίστρησε καὶ κρύφτηκε.
Ὁ τσάρος ζήτησε νὰ μάθει γιὰ τὸ μακάριο Νικόλαο –ποιὸς ἦταν καὶ τί ἦταν– καὶ τὸν ἐπισκέφθηκε στo φτωχικό του.
Ἦταν τότε ἡ πρώτη ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὁ Νικόλαος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι ἐρχόταν ὁ τσάρος γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ, φρόντισε νὰ ἐξασφαλίσει ἕνα κομμάτι ὠμὸ κρέας.
Ὅταν λοιπὸν κατέφθασε ὁ Ἰβὰν ὁ Τρομερός, ὁ ὅσιος ἔβαλε μετάνοια καὶ τοῦ πρόσφερε τὸ κρέας λέγοντας «Φάε, Ἰβάνουσκα, φάε!».
Ὀργισμένος ὁ τσάρος τοῦ ἀπάντησε «Εἶμαι χριστιανὸς καὶ δὲν τρώω κρέας τὴ Σαρακοστὴ γιατὶ νηστεύω!».
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μονομιᾶς τὸν ἀποστόμωσε «Κάνεις πολὺ χειρότερα: τρέφεσαι μὲ σάρκα καὶ αἷμα ἀνθρώπων, ξεχνώντας ὄχι μόνον τὴ Σαρακοστή, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεό!».
Τὸ μάθημα αὐτὸ μπῆκε βαθιὰ μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ τσάρου Ἰβὰν· ντροπιασμένος ἔφυγε ἀμέσως ἀπ’ τὸ Πσκώφ, ὅπου ἀρχικῶς εἶχε ἔλθει μὲ τὴν πρόθεση νὰ κατασφαγιάσει τὸν πληθυσμό.
http://armenisths.blogspot.gr/2015/02/b ... .html#more

Βλέποντας τον άλλο στον εαυτό μας

Κάποτε ένας μοναχός κάποιας Μονής παρακάλεσε τον Θεό να του ανοίξει τα μάτια για να βλέπει σε κάθε άνθρωπο την κρυμμένη κακία και να μπορεί έτσι να προτρέχει σε βοήθεια.

Όταν ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του, ο μοναχός προσπάθησε να εντείνει τις προσπάθειες του, καθώς τώρα διέκρινε με σαφήνεια το κακό.

Εξαιτίας όμως της πνευματικής του ανωριμότητας, το κακό τον γέμισε τρόμο, και στη συνέχεια ένιωσε αηδία και τελικά αποστροφή για τους ανθρώπους.

Μια μέρα έφτασε στο μοναστήρι κάποιος που ήθελε να μιλήσει με το γέροντα της Μονής. Ο μοναχός που είχε αξιωθεί να βλέπει το κακό, βλέποντας πόσο αμαρτωλός και βαθιά εξαχρειωμένος ήταν ο επισκέπτης, του είπε τα εξής:

«Πώς τολμάς να εμφανίζεσαι και να ζητάς το γέροντα έτσι όπως είσαι; Η παρουσία σου τον προσβάλλει»! Ο επισκέπτης έφυγε. Ο γέροντας τότε κάλεσε τον μοναχό και τον ρώτησε αν είχε έλθει κανείς.

«Ναι», απάντησε ο μοναχός

«Και γιατί δεν είναι εδώ;», ξαναρώτησε ο γέροντας.

«Τον έδιωξα…».

Ο γέροντας τον κοίταξε και του είπε:

«Δεν σκέφτηκες ό,τι ίσως αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία του ανθρώπου αυτού;».

Ο νεαρός μοναχός ταραγμένος, ζήτησε από το γέροντα να ικετεύσει το Θεό να του αφαιρέσει το διορατικό χάρισμα που είχε λάβει. Όμως ο γέροντας του απάντησε:

«Όχι, ο Θεός δεν παίρνει πίσω ό,τι δωρίζει. Θα Του ζητήσω όμως, όταν θα βλέπεις το κακό σε κάποιον άνθρωπο, να το βιώνεις σαν να ήταν δικό σου, επειδή και αυτός και εσύ είστε μέλη ενός μοναδικού σώματος, του σώματος της ανθρωπότητας…»

Ο ίδιος αυτός μοναχός, στα πλαίσια των περιοδειών του, έφτασε κάποτε έξω από ένα σπίτι, όπου και ζήτησε φιλοξενία ή πιο συγκεκριμένα να του επιτρέψουν να μπει και να του παραχωρήσουν ένα μικρό χώρο για να προσευχηθεί. Δεν ικέτεψε για καταφύγιο και στέγη, παρά μόνο για το δικαίωμα να κάνει την προσευχή του.

Ο οικοδεσπότης ξαφνιάστηκε, και όταν ο φιλοξενούμενος του μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να προσεύχεται, έστησε αυτί. Ξαφνικά άκουσε τον μοναχό να προσεύχεται κλαίγοντας και να εξομολογείται στο Θεό τα αμαρτήματα του οικοδεσπότη (που ήταν άνθρωπος κακός, φορτωμένος με πολλά αμαρτήματα) σαν να τα είχε διαπράξει ο ίδιος.

Ακούγοντας όλα του τα αμαρτήματα, ο οικοδεσπότης είδε τον εαυτό του. Μέσα από τα μάτια εκείνου του δίκαιου ανθρώπου, κοίταξε τον δικό του εαυτό. Τρόμαξε, άρχισε να μετανοεί και να κλαίει. Εξομολογήθηκε στο μοναχό εκείνο και μόλις τελείωσε, είχε πια θεραπευτεί.
http://www.isagiastriados.com/2012-02-2 ... CF%82.html

Η τέλεια γυναίκα

Κάποτε ο Νασραντίν συζητούσε με έναν φίλο του.

-Λοιπόν, σκέφθηκες ποτέ να παντρευτείς;

-Ναι, σκέφτηκα, απάντησε ο Νασραντίν. Στα νιάτα μου αποφάσισα να ψάξω για την τέλεια γυναίκα. Διέσχισα την έρημο, έφθασα στη Δαμασκό και γνώρισα μια πολύ όμορφη και πνευματική γυναίκα∙ όμως δεν ήξερε τίποτα από τα πράγματα του κόσμου που ζούμε. Συνέχισα το ταξίδι μου και έφτασα στο Ισφαχάν. Εκεί συνάντησα μια γυναίκα που γνώριζε το βασίλειο της ύλης και του πνεύματος , όμως δεν ήταν ωραία. Γι’ αυτό τελικά αποφάσισα να επιστρέψω στο Κάιρο, όπου δείπνησα στο σπίτι μια όμορφης, θεοσεβούμενης αλλά και ρεαλίστρια γυναίκα.

-Και γιατί, λοιπόν, δεν την παντρεύτηκες;

-Α, φίλε μου! Δυστυχώς κι εκείνη ήθελε έναν τέλειο άνδρα…
http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

Τήν εὐχή μου παιδί μου...

Στο φαρμακείο είμαι. Τεχνητά δάκρυα θέλω. Τα φυσικά μου τελείωσαν. Έχει κόσμο και χαζεύω. Δίπλα μου ο κυρ Μανώλης, ο γείτονας. Συνταξιούχος εμποροϋπάλληλος, 75άρης. Την τελευταία τριετία,η σύνταξή του έχει κατρακυλήσει στα 634,80 ευρώ το μήνα. Έχει έναν γιό. Ανειδίκευτο. Εργάτη. Άνεργο. Χωρισμένο. Μένουν μαζί πατέρας και γιός, για να μοιράζονται τα έξοδα. Τα βασικά ε; Ενοίκιο για το δυάρι, θέρμανση, λογαριασμούς, τη διατροφή για το εγγόνι, κάτι να φάνε. Και τα φάρμακα του παππού…
Ο γέροντας στέκεται με μάτια χαμηλωμένα και σιγοψυθιρίζει με τη Μαρία, τη φαρμακοποιό. Κάτι πιάνει το αυτί μου – ξέρω, δεν είναι σωστό αυτό που κάνω. «Έχω χάσει 4 ραντεβού απο την απεργία στον ΕΟΠΥΥ, παιδί μου. Έληξαν οι τρίμηνες για τα φάρμακα της καρδιάς, ξέμεινα. Πες μου πόσο κάνουν, να δώ αν μπορώ να τα αγοράσω».

Η Μαρία στοιβάζει κουτάκια στον πάγκο. Ένα για τη στεφανιαία νόσο. 4 ευρώ. Το βασικό της χοληστερίνης. 54 ευρώ. Το αντιθρομβωτικό. 4 ευρώ. Το αντιυπερτασικό. 16 ευρώ. Η ασπιρίνη. 2 ευρώ. «80 ευρώ, κυρ Μανώλη, τόσο βγαίνει».
Ανοίγει το πορτοφόλι του. Πάλι κρυφοκοιτάζω. Ο μήνας έχει 16 και το πορτοφόλι 20 ευρώ.
«Έβαλα και λίγο πετρέλαιο, Μαρία. Κρυώναμε αυτή την εβδομάδα. Δώσε μου μόνο τα φτηνά. Την ασπιρίνη και τα άλλα δύο. Για τα άλλα έχει ο Θεός. Τί θα πάθω; Δεν παθαίνω τίποτα. Είμαι γερό σκαρί». Κοιτάζει κατάματα, με χαμόγελο και μια υποψία αληθινής αξιοπρέπειας την φαρμακοποιό.
Έχουμε μείνει οι 3 μας. Για 10 δευτερόλεπτα δεν μιλάει κανείς. Σιωπή. Ξαφνικά, η Μαρία ανοίγει ένα σακουλάκι και πετάει όλα τα κουτιά μέσα.
- «Πάρτα κυρ Μανώλη. Κι όταν στα γράψουν, έλα να μου δώσεις τη συνταγή».
– «Μα… θα αργήσω.. έτσι όπως πάει.. Απο Γενάρη πιά… άστα, Μαρία, άστα. Δώσε μου τα φτηνά»
– «Είμαστε εντάξει ,κυρ Μανώλη. Στο καλό να πάς. Καλημέρα.»
– «Ευχαριστώ. Την ευχή μου, παιδί μου…»
(…δεν τα πήρα τελικά τα τεχνητά δάκρυα. Ααα! Και να μη ξεχάσω: Στις μέρες που έρχονται, αλλά και σε εκείνες που θα ακολουθήσουν.. που δεν θα είναι γιορτινές… αλλά θα είναι δύσκολες… ακόμα κι αν δεν έχω τίποτα, να δίνω έστω καμιά ευχή από καρδιάς. Τσάμπα είναι. Και θεραπευτική. Σαν φάρμακο που δεν αγοράζεται με χρήματα…)
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014 ... .html#more

Xίλιες εκκλησίες να χτίσεις, αν δεν μπεις μέσα δεν σώζεσαι!!!



Ήμουν στο λεωφοερίο και δίπλα μου καθόταν μία κυρία. Περνώντας έξω από έναν ιερό ναό έκανα το σταυρό μου. Παρακινούμενη από εμένα έκανε και εκείνη κάτι σαν σταυρό, γρήγορα-γρήγορα, κάτι σαν ανακάτεμα. Της λέω:
– Αυτόν τον σταυρό που κάνεις δεν τον φοβάται ο διάβολος· έτσι όπως τον κάνεις είναι σαν να κοροϊδεύεις.
Θίχτηκε τότε εκείνη και λέει:
– Τι είναι αυτά που λέτε; Το ξέρετε πως εγώ είμαι πολύ πιστή και βοηθάω την εκκλησία όσο μπορώ;
Της απάντησα πως δεν το ήξερα και συνέχισα:
– Δηλαδή εκκλησιάζεστε, εξομολογείστε, κοινωνάτε και συμμετέχετε στα μυστήρια της Εκκλησίας;
– Δεν εκκλησιάζομαι συχνά, μου λέει, ούτε συμμετέχω ιδιαίτερα, αλλά βοηθάω όσο μπορώ την εκκλησία. Έχω δώσει ένα σωρό λεφτά για να χτιστούν εκκλησίες, για να εξοπλιστούν με τα απαραίτητα, για να αγιογραφηθούν τόσοι άγιοι….
– Χίλιες εκκλησίες να χτίσεις, αν δεν μπεις μέσα δεν σώζεσαι, της απάντησα. Η Εκκλησία σαν κιβωτός που είναι, το ξέρεις πως πρέπει να μπεις μέσα για να σωθείς; Ξέρεις τι απέγιναν αυτοί που έφτιαξαν την κιβωτό του Νώε; ΠΝΙΓΗΚΑΝ!
Πνίγηκαν, επειδή την κατασκεύασαν αλλά δεν πίστευαν στο κακό που ερχόταν και έμειναν απ’ έξω! Γι’ αυτό όσες εκκλησίες και να φτιάξει ο άνθρωπος και όσα μοναστήρια, αν δεν μπει μέσα στην κιβωτό που λέγεται Εκκλησία, να κοινωνάει το σώμα και το αίμα του Χριστού, δεν σώζεται.

Δημήτριος Παναγόπουλος (†)

http://armenisths.blogspot.gr/2015/11/x.html#more

Μέσα σ' ένα λεωφορείο...



Ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο απόγευμα. Εκείνο όμως που του έκανε εντύπωση ήταν οι έρημοι δρόμοι, τα νεκρά πεζοδρόμια, τα σιωπηλά μαγαζιά. Η πόλη ήταν έρημη.
Ο καλός καιρός και η αργία του Σαββατοκύριακου έκανε ακόμα και τους αναποφάσιστους αστούς να τολμήσουν μια επίσκεψη στην πιο κοντινή παραλία.
Μέσα στο λεωφορείο ήταν άλλοι τρεις άνθρωποι. Δύο ηλικιωμένοι και ένας μετανάστης. Το χρώμα του τον πρόδιδε. Ο μελαμψός άνδρας τον κοιτούσε επίμονα. Μετά από δύο στάσεις ο άνδρας με την περίεργη ενδυμασία σηκώθηκε. Ο ιερέας νόμιζε ότι θα κατέβει στην επόμενη στάση. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ο άνδρας πλησίασε τον ιερέα και κάθισε δίπλα του. Δεν είπε κάτι. Κοιτούσε κάτω, σαν να σκεφτόταν να μιλήσει αλλά κάτι τον εμπόδιζε.
Ο ιερέας μαζεύτηκε. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα τον ρώτησε: «Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι»;
Ο άνδρας ανασηκώθηκε, ακούμπησε την πλάτη του στο σκληρό κάθισμα του λεωφορείου και αναστέναξε.....
Ο ιερέας επανέλαβε την ερώτηση. Ο σιωπηλός άνδρας έβγαλε σιγά σιγά ένα χαρτάκι από την τσέπη του πουκαμίσου του. Ήταν παλιό, ταλαιπωρημένο. Το άνοιγε αργά, σαν να κρυβόταν εκεί ένα μεγάλο μυστικό, το δικό του μυστικό. Καθώς το άνοιγε τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα.
Ο ιερέας παρατηρούσε γεμάτος αγωνία τις κινήσεις του. Τα μαύρα του χέρια έτρεμαν καθώς το περιεχόμενο του χαρτιού αποκαλύφθηκε. Ήταν μια φωτογραφία. Ήταν μια εικόνα του παρελθόντος που στοίχειωνε τον άνδρα. Ο ιερεάς στην θέα της φωτογραφίας ενστικτωδώς τον ακούμπησε στην πλάτη του…
Ήταν πλέον μόνοι τους μέσα στο λεωφορείο. Αυτοί και ο οδηγός.
Ο άνδρας κοίταξε τον ιερέα στα μάτια και είπε: «Θέλω βαπτιστώ…».
Ο ιερέας δεν μίλησε, απλά ένευσε καταφατικά.
Τα μάτια παίζανε ανάμεσα στην φωτογραφία και στις σκέψεις του, ανάμεσα στο «τώρα» και στο «τότε».
Η φωτογραφία απεικόνιζε τον ίδιο, χαμογελαστό, ντυμένο σαν αντάρτη, κρατώντας ψηλά και περήφανα το όπλο του με φόντο νεκρά κορμιά ανθρώπων.
Γιατί την είχε μαζί του; Γιατί κουβαλούσε επάνω του αυτό το απάνθρωπο στιγμιότυπο; Τιμωρούσε τον εαυτό του; Μήπως δεν ήθελε να ξεχάσει τι είχε κάνει; Μήπως αυτή η φωτογραφία ήταν η παρουσία της συνείδησής του; Γιατί δεν την είχε πετάξει;
Μετανόησε, αλλά δεν ήθελε να ξεχάσει. Μετανόησε, αλλά κρατούσε τον εαυτό του στην ταπείνωση βλέποντας ποιος ήταν, τι έκανε, πως έζησε…
«Θέλω βαπτιστώ…» ξαναείπε "...μετανοιώνω...αγαπώ Χριστό...." και ξέσπασε σε λυγμούς.
Ο ιερέας τον αγκάλιασε… δεν είχε λόγια. Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, ποιος ήταν αυτός ο λαβωμένος ψυχικά άνδρας που με θάρρος του απεκάλυψε το παρελθόν του.
Η επόμενη στάση πλησίαζε. Ήρθε η ώρα να κατέβουν από το λεωφορείο. Ο ιερέας πήρε από το χέρι τον άνδρα. Στεκόταν και οι δύο τους αμίλητοι καθώς ο οδηγός άνοιγε την πίσω πόρτα ώστε να κατέβουν. Μπροστά τους βρισκόταν ο ναός όπου εφημέρευε ο ιερέας.
Η πόρτα του λεωφορείου έκλεισε και μαζί της έκλεισε και η πόρτα ενός παρελθόντος γεμάτο μίσος, οργή και ψυχική οδύνη. Τώρα πλέον ο ιερέας άνοιγε την πόρτα του ναού, μια πόρτα η οποία θα εισήγαγε τον ξενιτεμένο στην ενδοχώρα της συγχώρεσης, της ειρήνης, της ηρεμίας, της αγάπης.
Ένας ξενιτεμένος θα έβρισκε επιτέλους την πατρίδα του…μια πατρίδα που δεν έχει σύνορα ανθρώπινα. Μια πατρίδα στην οποία πολίτες της είναι όλοι όσοι δάκρυσαν για τα λάθη τους, πίστεψαν στην Αλήθεια, πλύθηκαν στο Λουτρό της Ουράνιας Υιοθεσίας και καταδικάστηκαν στην Αιώνια θαλπωρή Του.

http://ellpalmos.blogspot.gr/2014/07/bl ... .html#more

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ 8ΧΡΟΝΟΥ ΡΑΓΙΣΕ ΚΑΡΔΙΕΣ

Άφωνη άφησε δασκάλα σε Δημοτικό Σχολείο κοινότητας των Κοκκινοχωρίων, ένας οκτάχρονος μαθητής, όταν τυχαία, ανακάλυψε το «μυστικό» του πριν λίγες μέρες.

Μέχρι εκείνη τη μέρα, το υπέροχο μυστικό, μοιραζόταν ο οκτάχρονος με συνομήλικο συμμαθητή και φίλο του.

Ο φίλος του οκτάχρονου, μας ανέφερε η δασκάλα του με την παράκληση να τηρηθεί απόλυτη εχεμύθεια, είχε πατέρα άνεργο και φαίνεται ότι μια μέρα, είπε στον οκτάχρονο φίλο του, πως σε λίγες μέρες -του είπε η μάμα του- δεν θα είχε υλικά να του φτιάχνει σάντουιτς για το σχολείο και ήταν στεναχωρημένη.
Ο οκτάχρονος, όπως είπε στη δασκάλα του, χωρίς να πει στη μητέρα του το γιατί, της ζήτησε να του μοιράζει το σάντουιτς στη μέση, για να… μπορεί να το τρώει πιο εύκολα.
Στην πραγματικότητα όμως, εδώ και βδομάδες, κάθε μέρα ο οκτάχρονος έδινε το μισό του σάντουιτς στο φίλο του. Κάθονταν στο παγκάκι στην πίσω μεριά του σχολικού γηπέδου το διάλειμμα, μοίραζαν το σάντουιτς και έτρωγαν μαζί.

Μια μέρα η δασκάλα τους, το πρόσεξε και τις επόμενες δυο μέρες τα παρακολούθησε. Την τρίτη μέρα, την περασμένη Δευτέρα, δεν κρατήθηκε. Τους πλησίασε και απλά τους έσφιξε στην αγκαλιά της.

Η δασκάλα κράτησε το μυστικό των δύο οκτάχρονων και όπως μας είπε, νιώθει μεγάλη χαρά που έχει στην τάξη της ένα τέτοιο μαθητή.
http://ellpalmos.blogspot.gr/2012/04/8.html#more

Ἡ μετάνοια τοῦ σιτοκλέφτη καί ἡ καλοσύνη τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου

Μια νύχτα, που ήταν πανσέληνος, ο Άγιος Ευθύμιος, μόλις είχε τελειώσει τους μεσονυκτικούς του ύμνους στον Θεό και όπως συνήθιζε, έκανε προσκυνηματικές επισκέψεις στους ναούς.
Ξαφνικά, βλέπει σ” έναν υπαίθριο χώρο, δύο ανθρώπους να κλέβουν σιτάρι από τις υπόγειες αποθήκες.
Ο ένας έβγαζε από κάτω το σιτάρι, ενώ ο άλλος έπαιρνε πάνω σακιά και τα πήγαινε… σε μια γωνιά, όπου δεν θα τα έβλεπε κανείς. Μόλις εκείνος ο σβέλτος σιτοκλέφτης πήρε είδηση τον Άγιο, το έβαλε στα πόδια, αφήνοντας τον σύντροφό του στον λάκκο.

Τότε, ο θείος Ευθύμιος, επειδή θεώρησε πως θα έκανε μεγάλο κακό, αν στερούσε από τους φτωχούς το αναγκαίο σιτάρι και μάλιστα σε μια εποχή που το ψωμί ήταν τόσο σπάνιο όσο και το χρυσάφι αποφάσισε να πάρει την θέση αυτού, που έφυγε.
Συνέχισε λοιπόν ο άλλος να βγάζει το σιτάρι, χωρίς να ξέρει τίποτε ενώ ο Άγιος το έπαιρνε και το μετέφερε.
Όταν πια, ο άνθρωπος εκείνος έβγαλε αρκετό σιτάρι και θέλησε ν” ανέβει πάνω, ο Άγιος μέσα στο σκοτάδι, σκύβει και του λέει… Τί, θα φύγουμε και θ” αφήσουμε εκείνα τα τυριά, και του έδειχνε συνάμα με το δάκτυλο τον τόπο. Και πού το ξέρεις εσύ αυτό;
Άκουσα πριν από λίγο καιρό τον επίσκοπο, να το λέει, απάντησε ο Άγιος. Τότε ο άλλος βρήκε τον τόπο και πήρε, όσα τυριά ήθελε και τα παρέδωσε στον Άγιο. Έπειτα πιάνοντας το χέρι που του έδωσε εκείνος, ανέβηκε πάνω. Και μόλις κατάλαβε, ποιός ήταν, έλιωσε από την ντροπή και την τρομάρα. Παραλυμένος από φόβο κυλίστηκε μπροστά στα πόδια του Αγίου.
Μα εκείνος, τον χάιδεψε με καλοσύνη, τον σήκωσε από την γη, τον αγκάλιασε και είπε… Μην στεναχωριέσαι παιδί μου, νομίζοντας, πως έκανες κάτι τρομερό. Γιατι τα πράγματα αυτά είναι δικά σου και του Θεού.
Κι αν πήρες κάτι, από τα δικά σου τα πήρες και όχι από τα ξένα. Μα και πάλι, αν θελήσεις, έλα να πάρεις, ότι χρειάζεσαι! Κι εκείνος, ο σιτοκλέφτης μετανόησε κι έγινε υπόδειγμα στους άλλους χριστιανούς.
Αγίου Ευθυμίου του νέου
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014 ... .html#more

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΘΕΟ

Ένας βασιλιάς κάλεσε όλους τους λόγιους για να του δείξουν τον Θεό:
«Σας κάλεσα εδώ, εσάς τους επιστήμονες της αυτοκρατορίας μου για να μου Τον δείξετε, εγώ θέλω να δω τον Θεό . Αν δε μου Τον δείξετε θα σας κόψω το κεφάλι.»


-«Μα βασιλιά μου πως θα σας δείξουμε τον Θεό;»


-«Ε, εσείς ξέρετε πολλά πράγματα έχετε βιβλία θα βρείτε τον τρόπο»

Και πλησίαζε ο καιρός που έπρεπε να δώσουν απάντηση και ήταν εκεί ένας βοσκός με τα πρόβατα του.
-Γιατί είστε στενοχωρημένοι;

- Ο βασιλιάς μας κάλεσε επειδή είμαστε επιστήμονες και μας ζήτησε να του δείξουμε το Θεό. Αλλά εμείς παρά τις γνώσεις μας δεν τα καταφέραμε και μας περιμένει ο θάνατος

-Εγώ μπορώ να δείξω στο βασιλιά το Θεό αλλά ποιος θα με πάρει σε αυτόν;

Και πήραν το βοσκό και τον παρουσίασαν στο βασιλιά.

-Μεγαλειότατε, ξέρουμε ότι μας περιμένει ο θάνατος επειδή δεν καταφέραμε να σας δείξουμε το Θεό. Αλλά βρήκαμε αυτόν το βοσκό και μας είπε ότι αυτός θα σας Τον δείξει.

-Εντάξει βοσκέ αυτοί παρά τις γνώσεις τους δεν κατάφεραν να μου δείξουν το Θεό και θα τα καταφέρεις εσύ;

-Βασιλιά μου θα δεις το Θεό αλλά θα κάνεις ότι σου πω;

-Θα κάνω ότι μου πεις μόνο να Τον δω

Έκανε μεγάλη ζέστη ο ήλιος έκαιγε ήταν Ιούλιος μήνας και του λέει: «Βασιλιά ο Θεός βρίσκεται στον ήλιο. Εκεί κατοικεί. Να κοιτάς τον ήλιο αλλά να έχεις υπομονή, νομίζεις ότι ο Θεός εμφανίζεται τόσο γρήγορα;»

Και ο βασιλιάς κοίταζε… προσπαθούσε…

-Τι κάνετε;

-Βρε βοσκέ , ο ήλιος καίει και φωτίζει πολύ δυνατά και δεν μπορώ να κοιτάζω άλλο.

-Καλά βασιλιά μου αν εσύ δεν μπορείς να κοιτάζεις τον ήλιο που είναι δημιούργημα του Θεού πως θα δεις τον Θεό που δημιούργησε τον ήλιο;

Και τότε ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε : «Κοιτάξτε βρε εσείς με όλα σας τα γράμματα δεν μπορέσατε να μου εξηγήσετε τόσο καλά όσο αυτός ο βοσκός.
http://orthodoxhparea.blogspot.gr/searc ... E%95%CE%A3