ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[Anastasios68]

Όσιος Ιωάσαφ γιος του βασιλιά της Ινδίας Αβενίρ



Ημερομηνία εορτής: 26/08/2013
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 26 Αυγούστου εκάστου έτους.

Ζήλῳ τὰ βασίλεια Παμβασιλέως,
ᾬκησεν υἱὸς γηΐνου βασιλέως.

Βιογραφία
Για τη ζωή του οσίου Ιωάσαφ βρίσκουμε σε κάποιο διήγημα, που επιγράφεται «Βαρλαάμ», και αποδίδεται στον Ιωάννη το Δαμασκηνό. Το περιεχόμενο συνοπτικά έχει ως έξης: Επί μεγάλου Κωνσταντίνου υπήρχε στις Ινδίες κάποιος βασιλιάς, που τον έλεγαν Αβενίρ. Σ' αυτόν λοιπόν, είπαν κάποιοι αστρολόγοι ότι ο νεογέννητος γιος του Ιωάσαφ, κάποτε θα ασπασθεί τη χριστιανική θρησκεία. Για να ματαιώσει αυτή την «προφητεία» ο Αβενίρ, έκλεισε το βασιλοπαίδι σ' ένα απομακρυσμένο παλάτι μαζί με υπηρέτες και δασκάλους, και τους συνέστησε να μη πουν τίποτα στο παιδί για την πίστη των χριστιανών. Εκεί ο Ιωάσαφ μεγάλωσε και του δόθηκε μεγάλη μόρφωση. Αλλά του έκανε εντύπωση ο περιορισμός μέσα στον όποιο ζούσε, και απαίτησε να μάθει την αιτία. Κανείς όμως δεν του έλεγε τίποτα. Αυτός όμως, μετά από πολλές παρακλήσεις προς τον πατέρα του, κατάφερε και τον έπεισε να βγαίνει έξω από το παλάτι αλλά υπό αυστηρή επιτήρηση. Σε κάποιο περίπατο του όμως, συνάντησε δύο φτωχούς γέρους, που τους έδωσε γενναία ελεημοσύνη και αυτοί συγκινημένοι του αποκάλυψαν το μυστικό του περιορισμού του. Από τότε ο Ιωάσαφ διψούσε να μάθει για τη χριστιανική θρησκεία. Και ο Θεός ευλόγησε και έμαθε, από κάποιο χριστιανό Ιερέα τον Βαρλαάμ, που κατάφερε να μπει στο παλάτι με την ιδιότητα του πραγματευτή. Τελικά ο Ιωάσαφ βαπτίστηκε, έκανε χριστιανό και τον πατέρα του, αργότερα έγινε μοναχός και δίδαξε στη χώρα του το Ευαγγέλιο.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τὴ εἰσηγήσει, φῶς προσέλαβες, θεογνωσίας, Ἰωάσαφ Ὁσίων ἀγλάισμα, τοῦ Βαρλαὰμ λαμπρυνθεῖς γὰρ τοὶς ρήμασι, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν ἔφθασας. Μεθ' οὐ πρέσβευε, Τριάδι τὴ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Πηγή: saint.gr

[ΦΩΤΗΣ]

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΤΙΣ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ



Ο όσιος Θεόφιλος ο Μυροβλύτης ανήκει στη χορεία των οσίων Α­γιορειτών Πατέρων του 15ου αι­ώνος. Γεννήθηκε στη Ζίχνα της Μακεδονίας τό 1460 από ευσεβείς και ενάρετους γονείς. Προικισμένος από τόν Θεό με τό χάρισμα της φιλομάθειας απέκτησε από μικρός πλούσια γνώση των ελληνικών γραμμάτων. Άλλά και στη γνώση των Άγιων Γραφών δεν υ­στέρησε. Με πολλή δίψα και με χαρά εντρυφούσε στο λόγο του Θεού. Ρου­φούσε τα ιερά νοήματα. Και έκανε πρά­ξη στη ζωή του όλα όσα ο Κύριος ζητά από τούς δικούς του. Ή ζωή του παρου­σίαζε ένα σύνολο ζηλευτών αρετών. Ή­ταν όλος «ευωδιά Χριστού». Σε νεαρή ηλικία δέχθηκε κλήση από τόν Θεό γιά τη ζωή της αφιερώσεως. Απαρνήθηκε λοιπόν και γονείς και φίλους και περι­ουσία και πατρίδα. Και έκάρη μοναχός τό 1504 με τό όνομα Θεοδόσιος. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε ιερεύς από τόν Επίσκοπο Ρενδίνης (Καρδίτσης) Ακάκιο.

Με πόνο ψυχής παρακολουθούσε ο Όσιος τήν κατάσταση του σκλαβωμέ­νου Ελληνισμού. Τό δούλο Γένος μας είχε ανάγκη κατηχήσεως και ενισχύσε­ως, καθώς ή φλόγα τής πίστεως του τρεμόσβηνε. Γι’ αυτό - γιά κάποιο διάστημα - άρχισε ΝΑ περιοδεύει ιεραποστολικά. Και όπως χαρακτηριστικά ο βιογράφος του σημειώνει, «περιεπάτει εις διαφό­ρους τόπους διδάσκων και ώφελών τούς Χριστιανούς διά του λόγου και του παραδείγματος τής εαυτού ζωής».

Λίγο αργότερα βλέπουμε τόν όσιο Θε­όφιλο νά διακονεί στην ιερά Μονή Βατοπαιδίου τόν έφησυχάζοντα επίσκοπο Μηθύμνης Μαλαχία. Μετά τόν θάνα­το του επισκόπου αυτού δόθηκε στον όσιο ή ευκαιρία νά επισκεφθεί τήν Αίγυ­πτο με εντολή του άγιου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νήφωνος (11 Αυ­γούστου). Έπρεπε νά φθάσει εκεί συν­οδεύοντας τόν επίσκοπο Ακάκιο γιά νά ερευνήσουν εάν ήταν αληθινά τα όσα θαυμαστά εργαζόταν ο Πατριάρχης Α­λεξανδρείας Ιωακείμ (1487-1567). Ή­ταν τότε εποχή πού κατηγορούντο εκεί οι Χριστιανοί «ώς υπαίτιοι θανατικών συμφορών». Και ο Πατριάρχης με δύο θαύματα μοναδικά, πού με τήν ισχυρή του πίστη είχε επιτελέσει (μετακίνη­σε βουνό και ήπιε δηλητήριο χωρίς νά βλαφτεί), έπεισε τόν Οθωμανό βασι­λέα τής Αιγύπτου Μέλεκ Μηνάζ γιά τήν αθωότητα των Χριστιανών, ώστε νά κά­νει «σεβαστά τα δικαιώματα τους». Τα θαύματα αυτά, πού έγιναν με τήν πίστη στη δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, τα περιέγραφε λίγα χρόνια αρ­γότερα ο άγιος Πατροκοσμάς ο Αιτωλός στις Κατηχήσεις του προς τούς σκλα­βωμένους Έλληνες.

Ό όσιος Θεόφιλος αφού προσκύνη­σε τό θεοβάδιστο όρος Σινά και τούς Αγίους Τόπους, επέστρεψε μόνος του στην Κωνσταντινούπολη (διότι ο Επί­σκοπος Ακάκιος πέθανε στα Ιεροσό­λυμα) κομίζοντας γραπτές τις χαροποιές ειδήσεις γιά τήν αλήθεια των θαυ­μαστών σημείων τής Αιγύπτου. Στην Κωνσταντινούπολη ο Όσιος είλκυσε τήν απόλυτη εμπιστοσύνη των εκκλη­σιαστικών άρχων. Όλοι θαύμαζαν «τόν τόσο σοφό και ενάρετο» ιερωμένο. Γι' αυτό και τόν διόρισαν «νοτάριο και έξαρχο τής Μεγάλης Εκκλησίας».

Σύντομα όμως ο Όσιος καταφρόνησε τις τιμές και κατέφυγε πάλι στον ερημι­κό και προσφιλή του Άθωνα. Στην Ιερά Μονή Ιβήρων σαν φιλόπονη μέλισσα τρυγούσε τόν ευωδιαστό θησαυρό των αρετών των συμμοναστών του. Παράλ­ληλα ασκούσε με απόλυτη υπακοή και τό εξαίρετο χάρισμα πού είχε από μι­κρός, του καλλιγράφου. Αντέγραψε με πολλή επιμέλεια και καλλιτεχνία όλα τα λειτουργικά βιβλία τής Μονής, πολλά από τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα με αφιερώσεις του όχι μόνο στην Ιερά Μ. Ιβήρων άλλά και σε άλλες Μονές.

Βέβαια προτεραιότητα έδινε ο Όσιος στην καλλιτεχνία τής ψυχής του. Αυτήν τη φρόντιζε περισσότερο, ώστε νά τήν καθιστά «άλας και φως» του κόσμου. Έτσι σύντομα ή φήμη του Όσίου αυτού, ενάρετου και σοφού καθοδηγού εξήλθε από τό Όρος. Έφθασε στα περίχωρα τής Χαλκιδικής... μέχρι και τη Θεσσα­λονίκη. Πολλοί πιστοί έπεθύμησαν και τόν έκαναν «ποιμένα και διδάσκαλο» τής ζωής τους. Ό βιογράφος του ση­μειώνει πώς «έλαμπε με τό φως και τήν ένθεο πολιτεία του».

Ό Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Θεόκλητος θαυμάζοντας τό ταπεινό ή­θος του τόν πίεζε νά δεχθεί προαγωγή σε επίσκοπο του θρόνου τής Θεσσαλο­νίκης. Όμως ο Όσιος προφασιζόμενος ασθένεια αρνήθηκε τήν τιμή. Έγινε με­γαλόσχημος μοναχός. Αναζήτησε ευ­λαβείς και όσιους ασκητές γιά νά δι­δαχθεί μαθήματα πνευματικά και πα­ρέμεινε κοντά τους γιά μικρά διαστή­ματα σε ήσυχα κελλιά τής Ιεράς Μονής Ιβήρων και τής περιοχής των Καρυών. Και τελικά εγκαταστάθηκε με τόν υπο­τακτικό του Ισαάκ σε ένα κελλί του ά­γιου Βασιλείου στην Καψάλα κοντά στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος. Εδώ, μακριά από περισπασμούς και θορύ­βους, θα παραμείνει μέχρι τό τέλος τής ζωής του ο Όσιος. Τό ερειπωμένο κελλί πού του δόθηκε τό ανακαινίζει και ζει με αυστηρότητα και υπακοή στους μοναχικούς όρους.

Μελετά τώρα με περισσότερη άνεση τήν Αγία Γραφή και τούς θείους Πα­τέρες. Προσεύχεται πολλές ώρες τήν ήμερα και γίνεται «μετάρσιος» και «καταφλέγεται από θεία αγάπη», καλλιερ­γώντας τη νοερά προσευχή.

Ό Κύριος Ιησούς Χριστός τόν πλη­ροφόρησε εσωτερικά γιά τήν ώρα τής έκδημίας του. Πρώτα συνέταξε τη Δια­θήκη του. Τήν Πέμπτη 5 Ιουλίου 1548 έκαμε Ευχέλαιο. Μετά ζήτησε συγχώ­ρηση από τούς παρευρισκομένους και τήν Παρασκευή βυθίσθηκε σε σιωπή. Τό Σάββατο μετέλαβε με ευλάβεια και κατάνυξη τα Άχραντα Μυστήρια. Τήν Κυριακή 8 Ιουλίου 1548 πριν από τήν ανατολή του ηλίου ο Όσιος παρέδωσε τήν ψυχή του στον Κύριο και Θεό μας λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξου τό πνεύμα μου». Παρήγγειλε δε στον Ισαάκ όταν πεθάνει νά μην ειδοποιήσει κανέναν γιά τόν θάνατο του και νά τόν σύρει νεκρό στο δάσος και νά τόν αφήσει εκεί...

Ό Ισαάκ υπάκουσε στην εντολή του οσίου γέροντος του. Οι μοναχοί όμως τής περιοχής άνεκάλυψαν αμέσως με θεία νεύση τό ιερό του σκήνωμα, τό οποίο και ενταφίασαν με τιμές στο πα­ρεκκλήσιο του Μεγάλου Βασιλείου του ερημητηρίου του. Ό Θεός έδόξασε τόν ταπεινό και αφανή ερημίτη όσιο Θεόφι­λο μετά τό θάνατο του με τό χάρισμα τής μυροβλυσίας. Τό δεξιό χέρι του Οσίου σώζεται στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος του Άγιου Όρους.

Ό όσιος Θεόφιλος παρέδωσε στο Χρι­στό από μικρός τα πλούσια χαρίσμα­τα του. Και αναδείχθηκε κατά τόν υ­μνογράφο «γνησιώτατος φίλος του Σωτήρος Χρίστου», «εύωδέστατον κρίνον τών έν Άθω» άγιων και «νοητόν άλάβαστρον όσιων αρετών». Ας αγωνιζόμα­στε κι εμείς νά βαδίζουμε τόν δρόμο τής ζωής των αγίων μας. Τότε θα γινό­μαστε κι εμείς «ευωδιά Χριστού» προς χαράν των αδελφών μας Χριστιανών και δόξαν Θεού.

Πηγή.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝΑΣ
Εορτάζει στις 6 Ιουνίου εκάστου έτους



Βιογραφία
Ο Όσιος Ιλαρίων γεννήθηκε το 775 μ.Χ. και καταγόταν από την Καππαδοκία. Οι γονείς του, Πέτρος που ήταν προμηθευτής άρτου των ανακτόρων και Θεοδοσία, ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι και γαλούχησαν τον μικρό γιο τους με τα νάματα της ορθόδοξης πίστης. Όταν ενηλικιώθηκε, ποθώντας το δρόμο της αρετής και της άσκησης πήγε στο μοναστήρι της Ξηρονησίας, στην Κωνσταντινούπολη, όπου αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στην άσκηση, την αυστηρή νηστεία, τη σιωπή και την μελέτη των Θείων Γραφών. Αργότερα πήγε στη Μονή Δαλμάτων, όπου και έγινε μεγαλόσχημος. Εκεί παρέμεινε μία δεκαετία σαν κηπουρός και γρήγορα έγινε παράδειγμα άσκησης, ταπεινοφροσύνης και μεγαθυμίας για όλους τους αδελφούς, οι οποίοι παμψηφεί τον ανέδειξαν ηγούμενο της Μονής. Όταν ξέσπασε η θύελλα της Εικονομαχίας ο αυτοκράτορας Λέων ο Αρμένιος, με τον ασεβή πατριάρχη Θεόδοτο το Μελισσηνό, προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να κάμψουν το αγέρωχο φρόνημα του Οσίου. Εκείνος όρθωσε το πνευματικό του ανάστημα και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Τότε άρχισε ο απηνής διωγμός του. Επί οκτώ ολόκληρα χρόνια, υπέστη αγόγγυστα και με θαυμαστή καρτερία περιορισμούς σε απομακρυσμένες Μονές, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς και εξορίες. Άντεξε όμως, όλες τις ταλαιπωρίες «ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού», ευχαριστώντας και δοξάζοντας τον δωρεοδότη Κύριο, πού τον αξίωσε να μείνει αλύγιστος στις επάλξεις του αγώνα. Μετά το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, επέστρεψε στη Μονή του, έζησε τρία ακόμη χρόνια και εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία 70 ετών, το 845 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ δ’.
Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Ἰλαρίων τὸ πνεῦμά σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῶν λόγων τοῦ Κυρίου τὴν χάριν γεωργήσας, ἤνθησας καθάπερ ἔλαια, παμμάκαρ Ἰλαρίων, ἐλαίω τῶν θείων ἀρετῶν, καὶ τῆς ὁμολογίας σου σοφέ, ἰλαρύνων τᾶς καρδίας καὶ τᾶς ψυχᾶς, τῶν πίστει σοὶ ἐκβοώντων δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντη, δόξα τῷ ἐνεργούντι διά σου, πάσιν ἰάματα.

Κοντάκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Πυρὶ προσομιλῶν, οὐδαμῶς κατεφλέχθης, Ἰλάριε σοφέ, ἀθλητὰ γενναιόφρον, τὴν δρόσον γὰρ ἐκέκτησο, τοῦ Θεοῦ ἀναψύχουσαν, ὅθεν ἤνυσας, τοὺς ὑπὲρ φύσιν ἀγώνας, ἀγαλλόμενος, μετὰ Ὁσίων θεόφρον, μεθ᾽ ὧν ἡμῶν μνήσθητι.

Ἱλαρὸς ὢν πνεύματι σὺ Ἱλαρίων,

Ἱλαρὸς ἐν σώματι ἦς καὶ καρδίᾳ.

Βῆ δ’ ἐς ὄλυμπον Ἱλαρίωνος κέαρ ἁγνὸν ἐν ἕκτῃ.

Πηγή: saint.gr

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚΙΟΣ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΛΜΑΤΩΝ
Εορτάζει στις 30 Μαΐου εκάστου έτους



Στις 30 Μαίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του οσίου Ισαάκιου, ο οποίος ήταν Σύρος το γένος και έζησε τον 4ον αιώνα. Βασιλιάς ήταν ο Ουάλης που είχε δεχτεί την αίρεση του Αρείου. Τότε οι Αρειανοί επικρατούσαν και είχαν πετύχει να κλείσουν οι ναοί των Ορθόδοξων, γεγονός που προκαλούσε θρήνο σε όλους εκείνους που διατηρούσαν ανόθευτη την πίστη.
Κατά το τελευταίο έτος της βασιλείας του Ουάλη συγκεντρώθηκε πλήθος πολύ βαρβάρων Γότθων στο Δούναβη και μελετούσαν να ορμήσουν κατά της Κωνσταντινούπολης. Ο Ουάλης ανησύχησε και με στρατεύματα πολλά στράφηκε κατά αυτών.
Ο όσιος Ισαάκιος όταν πληροφορήθηκε τι επρόκειτο να γίνει, επισκέφθηκε τον Ουάλη και τον παρακάλεσε να ανοίξει τους ναούς των Ορθοδόξων, για να έχει επιτυχία στον πόλεμο. Εκείνος όμως έμενε αμετάπιστος και είχε τραγικό τέλος, όπως το είχε προβλέψει ο όσιος.
Μετά από αυτό απέκτησε το σεβασμό και την αγάπη των χριστιανών της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι του ζήτησαν επίμονα να μείνει στην πόλη τους. Ο Ισαάκιος τελικά έμεινε εκεί κι έχτισαν όλοι μαζί ένα μοναστήρι, στο οποίο συγκεντρώνονταν και άκουγαν τις κατηχήσεις του. Ο όσιος Ισαάκιος έφθασε εις γήρας καλό,και πληροφορήθηκε από το Θεό την ημέρα της κοίμησής του. Κατήχησε για μία φορά τα πνευματικά του τέκνα κι ανέθεσε καθήκοντα ηγουμένου στο Δάλματο. Και ούτως απήλθε προς Κύριον.

[ΦΩΤΗΣ]

Όσιος Ιωακείμ ο Παπουλάκης



Ο Όσιος Ιωακείμ ο Παπουλάκης γεννήθηκε στο μικρό χωριουδάκι Καλύβια, απέναντι από το Σταυρό της Ιθάκης, το έτος 1786.

Οι γονείς του ονομάζονταν 'Αγγελος και Αγνή και ήσαν πιστοί χριστιανοί. Ο μικρός Ιωάννης (έτσι ονομαζόταν ο Άγιος πριν γίνει μοναχός) πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια διότι πέθανε η μητέρα του όταν αυτός ήταν ακόμα πολύ μικρός. Ο πατέρας του Άγγελος ξαναπαντρεύτηκε μια σκληρή γυναίκα, η οποία δεν έχανε ευκαιρία να τιμωρεί και να βασανίζει τον μικρό Ιωάννη. Ο Ιωάννης από μικρό παιδί ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Με πολλή αγάπη και δυνατή πίστη στο Χριστό, δεν έλειπε ποτέ από την εκκλησία, νήστευε, προσευχόταν συνεχώς και σκορπούσε αγάπη και καλοσύνη στους ανθρώπους. Με πολύ ζήλο μελετούσε θρησκευτικά βιβλία και κυρίως το Ιερό Ευαγγέλιο.

Νέος εργάστηκε ως ναυτικός. Σε κάποιο από τα ταξίδια του, έφυγε από το πλοίο και πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί έγινε μοναχός στην Ι. Μονή Βατοπαιδίου και από Ιωάννης ονομάστηκε Ιωακείμ.

Στο μοναστήρι έμεινε 20 περίπου χρόνια και έγινε υπόδειγμα αρετής και πνευματικής προκοπής ανάμεσα στους υπόλοιπους μοναχούς. Όταν ξέσπασε το 1821 η Ελληνική Επανάσταση φεύγει από το μοναστήρι κι έρχεται ως Ιεραπόστολος στην Πελοπόννησο. Από εκεί φυγαδεύει στα Επτάνησα πολλούς γέρους και γυναικόπαιδα μαζί με τον παπα-Γιάννη Μακρύ από τον Πύλαρο της Κεφαλονιάς.

Τα Επτάνησα τότε τα κατείχαν οι Άγγλοι, ύπουλοι εχθροί της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ο Άγιος Ιωακείμ νιώθοντας τον κίνδυνο, δεν επιστρέφει στο μοναστήρι του, αλλά έρχεται στην πατρίδα του Ιθάκη, όπου για σαράντα περίπου χρόνια, πηγαίνοντας ακούραστος σε κάθε χωριό και κάθε σπίτι του νησιού, διδάσκει το λόγο του Θεού, βοηθά τους απόρους και τους φτωχούς, κτίζει εκκλησίες, ενημερώνει και ελέγχει τους κατοίκους στα θέματα της πίστης.

Ζώντας ο ίδιος με μεγάλη άσκηση και σε εκούσια φτώχεια, αποτελεί το στήριγμα, την παρηγοριά, την ελπίδα όλων των κατοίκων της Ιθάκης. Για την μεγάλη του αρετή και την υψοποιό του ταπείνωση ο Θεός τον προίκισε με το ιαματικό και προφητικό χάρισμα, με σκοπό την μετάνοια και την ψυχική σωτηρία των ανθρώπων. Για αυτό και στις καρδιές και συνειδήσεις των ντόπιων ανέκαθεν ο Παπουλάκης ήταν ο Άγιος τους.

Ο Άγιος Ιωακείμ κοιμήθηκε στις 2 Μαρτίου 1868. Η επίσημη αναγνώρισή του ως Αγίου της εκκλησίας μας έγινε τον Μάρτιο του 1998. Η μνήμη του εορτάζεται την 23ην Μαΐου εκάστου έτους, (ημέρα ανακομιδής Ιερών λειψάνων).

Η μνήμη του Οσίου Ιωακείμ του Παπουλάκου, τιμάται στις 23/5, τίθεται για προσκύνηση λείψανό του, που βρίσκεται στον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία της Καστέλλας!

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΡΙΣΤΗΣ



Ο όσιος Ιωάννης ο θεριστής ανήκει στους Ορθοδόξους Αγίους της Δύσεως του 11ου αιώνος. Η καταγωγή του ήταν από την Καλαβρία, από το Κουρσάνο κοντά στο Στύλο. Τόπος όμως της γεννήσεώς του ήταν πιθανώς το Παλέρμο της Σικελίας. Εκεί βρέθηκε εγκυμονούσα η μητέρα του Καλλίστη, συρομένη αιχμάλωτη από Σαρακηνούς πειρατές. Και εκεί τον γέννησε μέσα στο χαρέμι ενός φημισμένου μουσουλμάνου. Η πιστή μητέρα φρόντισε με αίσθημα ευθύνης να γαλουχήσει το μικρό της σπλάχνο με τα νάματα της Ορθοδόξου Πίστεως και να το καθοδηγήσει σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Και το μικρό παιδί δεχόταν με δίψα τη θεία διδασκαλία. Καθώς μεγάλωνε, ποθούσε με λαχτάρα να βαπτισθεί και να γίνει Χριστιανός. Γι’ αυτό σε ηλικία 14 ετών έφυγε κρυφά μόνος του και ήρθε στην Καλαβρία, στον τόπο των προγόνων του. Εκεί ο μικρός έφηβος συναντήθηκε με τον τοπικό Επίσκοπο. Του εξέφρασε την επιθυμία του. Και αφού ο Επίσκοπος εξακρίβωσε την αγνότητα των προθέσεών του, τον κατήχησε και τον βάπτισε δίνοντάς του το όνομα Ιωάννης.

Το όνομα του μεγάλου ασκητή της ερήμου του Ιορδάνη, του Τιμίου Προδρόμου, συγκινούσε αφάνταστα τον Όσιό μας. Με πολλή ευλάβεια ασπαζόταν την ιερή εικόνα του και επιθυμούσε βαθιά να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Με υπόδειξη του Επισκόπου ο Όσιος ήλθε στο όρος Κονσολίνο σε κάποιο αρχαίο μοναστήρι. Εκεί δύο ευλαβείς ασκητές, ο όσιος Αμβρόσιος και ο όσιος Νικόλαος, μύησαν τον Ιωάννη στην ορθόδοξη ασκητική ζωή. Ο όσιος Ιωάννης, αφού παρέδωσε στους πτωχούς τον πλούτο που βρήκε κρυμμένο στο πατρικό του σπίτι, αφοσιώθηκε απερίσπαστος στην εν Χριστώ άσκησή του.

Ασκούσε αγόγγυστη υπακοή στους προεστώτες, εργαζόταν τα διακονήματα με χαρά και προσευχόταν αδιάλειπτα. Δεν παρέλειπε όμως και το καθήκον της αγάπης προς τους ανθρώπους. Ο Ιωάννης ήταν φύση καλοσυνάτη και στοργική. Έδειχνε ιδιαίτερη προθυμία να βοηθεί τους πτωχούς χωρικούς στα χωράφια στο θερισμό την εποχή του καλοκαιριού.

Ο Συναξαριστής μάς αναφέρει και ένα παράδοξο γεγονός. Συνέβη κάποτε ο όσιος Ιωάννης να επισκεφθεί σε ώρα θερισμού χωρικούς στα χωράφια τους. Και με καλοσύνη τους πρόσφερε λίγο φαγητό και κρασί. Καθώς δε ξεκουράζονταν οι χωρικοί, ξέσπασε καταιγίδα και αυτοί έτρεξαν να ασφαλιστούν. Όταν επέστρεψαν λίγο μετά στα χωράφια τους, αντίκρισαν έκπληκτοι ένα θαύμα: όλο τον καρπό θερισμένο και ασφαλισμένο σε δεμάτια! Τι είχε συμβεί; Ο Ιωάννης είχε προλάβει, πριν ξεσπάσει η πρωινή αυτή καταιγίδα, με τρόπο ταχύτατο – θαυματουργικό να θερίσει και να δεματίσει τον καρπό. Στο θαύμα ακριβώς αυτό οφείλεται η προσωνυμία του «θεριστής».

Ο Όσιος έκτισε μεγαλύτερο μοναστήρι στο όνομα της «αγίας μητέρας του Θεού». Και υπήρξε ο ίδιος κτήτοράς του και ηγούμενος με μεγάλο κύρος. Έδινε πρώτος το παράδειγμα ενός καλού ποιμένος που φρόντιζε με θυσία και ανιδιοτέλεια για τα λογικά του πρόβατα – τους μοναχούς του.

Ζούσε με πολύ μεγάλη εγκράτεια και νήψη και επιτελούσε θαύματα θεραπείας πολλών ασθενών με τη δύναμη της θερμής προσευχής του.

Ο όσιος Ιωάννης εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία περίπου 75 ετών. Μετά την κοίμησή του η Μονή μετονομάσθηκε σε ιερά Μονή Οσίου Ιωάννου του Θεριστού και παρέμεινε σε ακμή μέχρι τον 17ο αιώνα.

Στις ημέρες μας στην ευρύτερη περιοχή της Καλαβρίας συντελείται μια αναγέννηση της Ορθοδοξίας.

Ας δέεται ο όσιος Ιωάννης ο θεριστής, ώστε η ιερά Μονή του – που σήμερα ανακαινίζεται – ποτέ να μην υποταχθεί στο σκοτάδι του Παπισμού, αλλά να μεταδίδει στην πλανεμένη Δύση ανόθευτο το φως της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και πολλούς προσκυνητές καλοπροαίρετους Ρωμαιοκαθολικούς να μεταστρέφει και να οδηγεί στην αληθινή Ορθόδοξη Πίστη προς δόξαν του Κυρίου Παντοκράτορος.

Πηγή

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΛΑΜΠΑΔΙΣΤΗΣ



Όποιος επισκέπτεται τό μαρτυρικό και πολύπαθο νησί της Κύπρου μας έχει τήν αίσθηση ότι περπατά σέ μιά γη πού εύωδιάζει από χριστιανική πίστη. Τό μαρτυρεί αυτό ή παρουσία πολλών εκατοντάδων ιερών Ναών και προσκυνημάτων- άλλά και ιερών Μονών πού ξεπερνούν τις 200 όλες όσες κατά καιρούς άνθισαν. Άλλά και ό χορός τών Αγίων της Κύπρου είναι πλουσιότατος. Πάνω άπό 600 είναι οί επώνυμοι και ανώνυμοι Άγιοί της πού κοσμούν τό Αγιολόγιο της. Είναι νά άπορεί κανείς πώς μπόρεσε ένα τόσο μικρό κομμάτι γης νά αναδείξει τόσο πολλούς αγίους, μάρτυρες, ασκητές, πατέρες και όμολογητές της πίστεως, άπό τήν άρχή τής χριστιανικής της ιστορίας μέχρι σήμερα.
Έναν άπό τούς οσίους της, τόν λαοφιλή άγιό της Ιωάννη τόν Λαμπαδιστή (ή Λαμπαδό) θά μελετήσουμε, τόν όποίο εορτάζουμε κάθε χρόνο στις 4 Όκτωβρίου.
Στή βόρεια πλευρά του πανέμορφου τοπίου της οροσειράς του Τροόδους και σέ υψόμετρο 700 μ. βρίσκεται ή ιστορική Μονή του όσιου Ιωάννου του Λαμπαδιστή, λαμπρό μνημείο παγκοσμίου κληρονομιάς. Εκεί βρίσκεται και ό τάφος του. Εκεί και ή αργυρή τίμια λειψανοθήκη του μέ τό θησαύρισμα της αγίας κάρας του. Έδώ καταφθάνουν πλήθη προσκυνητών γιά νά παρακαλέσουν τόν θαυματουργό άγιο Ιωάννη τόν Λαμπαδιστή. Δέν πρόκειται γιά κάποιον γέροντα σεβάσμιο, άλλά γιά ένα νέο πού μόλις στήν ηλικία τών 22 ετών είχε εκπληρώσει τόν έπί γης προορισμό του, και ό Κύριος τόν κάλεσε κοντά του. Και ή άγια μας Εκκλησία του χάρισε επάξια τόν τίτλο του Όσίου, γιατί έζησε όσιακά και ασκητικά.
Έζησε τόν 10ο αιώνα και σέ περίοδο ειρηνική. Τότε πού ό Βυζαντινός αυτοκράτορας Νικηφόρος Β' Φωκάς (963-969) είχε ελευθερώσει τό νησί άπό τό ζυγό τών Αράβων κατακτητών.
Ή καταγωγή του Ιωάννη ήταν άπό ένα μικρό χωριό κοντά στήν κωμόπολη Γαλάτα στήν περιοχή Μιτσερού. Είχε τήν ευτυχία νά ανατραφεί μέσα σε ιερατικό σπίτι, πού απέπνεε βαθιά ευσέβεια και φόβο Θεού. Δέν ξεχνούσαν ποτέ οί ευλαβείς γονείς του, τόσο ό ιερεύς πατέρας του π.Κυριάκος όσο και ή μητέρα του ή πρεσβυτέρα Άννα, ότι τό μικρό και μονάκριβο παιδί πού είχαν ήταν δώρο Θεού. Καρπός θαυματουργού προσευχής τους στο πρόβλημα της άτεκνίας τους.
Άπό μικρή ηλικία ό Ιωάννης αγάπησε πολύ τά ιερά γράμματα των θείων Γραφών όχι μόνο στή θεωρία, άλλά και στήν πράξη. Ζούσε μέ υπακοή και αυστηρή πειθαρχία στό θέλημα του Κυρίου, καλλιεργώντας μέ ακρίβεια τις άγιες αρετές του Ευαγγελίου.
Κάποια μέρα έκοψε ένα τσαμπί σταφύλι άπό τό αμπέλι πριν άπό τις 6 Αυγούστου, ήμερα πού ή άγια μας Εκκλησία ευλογεί τις απαρχές των καρπών της αμπέλου. Τότε λοιπόν ό ακριβής και παραδοσιακός στό εκκλησιαστικό ήθος πατέρας του του έκαμε αυστηρή παρατήρηση και τόν έρράπισε. Ό μικρός Ιωάννης, χωρίς νά θιγεί, δέχθηκε ταπεινά και ευγνώμονα τήν πατρική τιμωρία του ιερέα πατέρα του. Τομ ζήτησε βαθιά συγγνώμη και έτρεξε στό αμπέλι και τοποθέτησε ξανά τό κομμένο τσαμπί στή θέση του. Και εκείνο θαυματουργικά κόλλησε πάνω στό κλήμα!
Σέ ηλικία 18 ετών - έφηβος πλέον ό Ιωάννης-πιέστηκε άπό τούς γονείς του νά αρραβωνιασθεί. Εκείνος όμως είχε άλλου στρέψει τά βλέμματα του. Πρός τόν Νυμφίο Χριστό. Σ' Αυτόν ήθελε νά αφιερώσει τή ζωή του. Οί οικείοι της υποψήφιας νύφης όμως αντέδρασαν σκληρά στήν απόφαση του και τόν εκδικήθηκαν. Του πρόσφεραν κάποια μέρα φαγητό δηλητηριασμένο. Εκείνος ανυποψίαστος τό γεύθηκε. Και αμέσως τυφλώθηκε.
Μέ υποδειγματική υπομονή δέχθηκε νά σηκώσει ό Άγιος τήν φοβερή αυτή αδικία. Ατάραχος, χωρίς ίχνος έκδικήσεως πρός τούς δολίους εχθρούς του, χωρίς παράπονα κατά του Θεού, πού επέτρεψε μιά τόσο μεγάλη δοκιμασία, αναχωρεί ειρηνικός. Ξεκινά τώρα τή νέα του ζωή.
Παραδίδει τόν εαυτό του στις πνοές του Αγίου Πνεύματος και έχοντας μαζί του ώς βοηθό - υπηρέτη τόν πιστό Ιωάννη έρχονται στή μαγευτική περιοχή τής Μαραθάσας. Μέσα στήν ησυχία τής φύσεως, κάτω άπό τό βλέμμα του παντεπόπτου Κυρίου και τή διαρκή προστασία των αγγέλων βιώνει ό Ιωάννης τόν βαθύ του πόθο. Ή ψυχή του βαθιά αναπαυμένη δοξολογεί ακατάπαυστα τόν Κύριο και Θεό μας. Τέσσερα χρόνια θά παραμείνουν έδώ, μέ αυστηρή νηστεία, μελέτη και προσευχή. Μέσα στά ελάχιστα αυτά χρόνια ό νεότατος Ιωάννης θά παραγάγει πλούσια πνευματική καρποφορία. Ή ζωή του ήταν μιά ισχυρή ακτινοβολία θείας αγάπης πρός όλους τούς ανθρώπους τής περιοχής του. Παρά τή μικρή του ηλικία διέθετε τόσο μεγάλη πίστη, ώστε οί προσευχές του θαυματουργούσαν. Άνθρωποι ασθενείς έθεραπεύοντο, πολλοί μετανοούσαν και άλλαζαν ζωή... Ό τυφλός Όσιος συνέχιζε μέ ταπείνωση νά σκορπίζει τό φως του Χρίστου προς τούς «έσκοτισμένους και πλανωμένους». Ό Κύριος έμεγαλύνετο...
Κάποια μέρα περπατούσαν μέ τόν υπηρέτη του. Γύρω τους αβάσταχτη ή ζέστη. Φοβερός ό καύσωνας. Νερό πουθενά. Και ό πιστός βοηθός του διψούσε. Και τότε μέ μιά δυνατή προσευχή σάν άλλος Μωυσής έκαμε ό Όσιος ένα βράχο νά ραγίσει και νά αναβλύσει από μέσα του κρυστάλλινο νερό. Πηγή πού τούς ξεδίψασε. Και πού μέχρι τώρα ξεδιψά, άλλά και αγιάζει μέ τό νερό της περαστικούς και προσκυνητές, γνωστό σήμερα ώς «άγιασμα του Λαμπαδιστού».
Ό Ιωάννης δέν επρόκειτο νά μείνει τυφλός γιά πάντα. Λίγες ήμερες πριν άπό τό θάνατο του ό πανάγαθος Κύριος έχάρισε τό φως στον πιστό και αγαπημένο του φίλο και Όσιο του.Λίγες ώρες πριν τόν καλέσει ό Θεός γιά τό ουράνιο ταξίδι, ύψωσε τό βλέμμα του ό Όσιος και είδε τρεις μεγαλοπρεπείς χρυσόφτερους αετούς.
Ορισμένοι σχολίασαν τό θέαμα αυτό ώς σύμβολο της προστασίας και ευαρέσκειας του αγίου Τριαδικού Θεού πού ερχόταν νά παραλάβει τήν όσία και υπομονετική ψυχή του εκλεκτού του δούλου. Ό Όσιος έγειρε και κοιμήθηκε γαλήνια τόν ύπνο του θανάτου. Τερμάτιζε ένδοξος και τιμημένος χωρίς νά έχει χάσει καμία μάχη. Πάντα πολεμούσε μέ τόν Χριστό στο πλευρό του, εμπνευστή και συμπαραστάτη του.Ένας ακόμη Άγιος άφηνε τά εγκόσμια γιά νά προστεθεί στό φωτεινό χορό των Κυπρίων Όσίων. Τό αγιασμένο τίμιο Λείψανο του τό κήδευσαν οί γονείς του, ό ιερέας πατέρας του και ή μητέρα του στόν ναό του άγιου Ήρακλειδίου στήν περιοχή πού άσκήτευε, μέ βαθιά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη προς τόν Θεό γιά τό θείο δώρο πού τούς αξίωσε νά γαλουχήσουν και νά αναθρέψουν.
Αργότερα, στις αρχές του 11ου αιώνος, στή βόρεια πλευρά του ναού του άγιου Ήρακλειδίου κτίστηκε παρεκκλήσιο στό όνομα του οσίου Ιωάννη τού Λαμπαδιστή. Εκεί ιδρύθηκε και Μονή πού πήρε τό όνομα του. Και στις μέρες μας ή παρουσία του αγίου Ιωάννη γίνεται πόλος έλξεως χιλιάδων ευλαβών προσκυνητών. Και θαύματα επιτελούνται σέ όσους μέ πίστη καταφεύγουν σ' αυτόν. Ιδιαίτερα ό Όσιος ελευθέρωνε δαιμονιζομένους άπό τά πονηρά πνεύματα.Όσιος Ιωάννης ό Λαμπαδιστής. Γέννημα και καύχημα της Κύπρου, της «νήσου τών Αγίων», άλλά γέννημα και θρέμμα και μιας ευλαβούς ιερατικής οικογενείας.
Άς μήν εμποδίζουν οί γονείς τά παιδιά τους στό δρόμο της επιλογής τους.Πολύ νά προσεύχονται νά τά φωτίζει ό Θεός γιά νά πορεύονται τόν δρόμο του θείου θελήματος.Γιά τούς πολλούς τό θείο θέλημα είναι ή δημιουργία οικογένειας.Γιά τούς ελαχίστους ό δρόμος της άφιερώσεως. Γιά όλους όμως ανεξαιρέτως ό Θεός θέλει νά βαδίζουμε τό δρόμο της Άγιότητος. Αυτόν τό δρόμο πού τερματίζει στόν ένδοξο Παράδεισο άς αγαπήσουμε όλοι. Και άς τόν βαδίζουμε μέ συνέπεια και μέ χαρά μέ τις πρεσβείες όλων τών Αγίων της Κύπρου μας και του όσιου Ιωάννου του Λαμπαδού.(Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

[ΦΩΤΗΣ]

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ



Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησης του είναι το έτος 1690 και τόπος η Ν. Ρωσία (Ουκρανία). Και τούτο, γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718, είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού, του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας, μαχόμενος για την υπεράσπιση της πατρίδας του. Γαλουχημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών Τούρκων.

Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ, με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζεται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ’ εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος», που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλινα ραβδιά, τον κλωτσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Υπομένει όμως όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα, αφού ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δαμάζει τη θηριωδία των Τούρκων, οι οποίοι έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων, θαυματουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στη Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό· επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους, τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε τη θηριωδία των Τούρκων.

Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μια παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκούραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκοπίου, με άδεια του Τούρκου, πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα, μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια, ο μέχρι χθες δούλος και σκλάβος κηδεύεται από Χριστιανούς - Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή το οδήγησαν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, εναποθέτοντάς το στη μάνα γη. Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. του είπε ο Όσιος ότι το σώμα του έχει μείνει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν πριν 3 ½ χρόνια, ζητώντας του να κάνουν εκταφή και εκείνος θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέθηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό του Αγίου Γεωργίου, στον οποίο αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Σε μια εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το ιερό λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση μέσα στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίερο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη μέρα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώνουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκεπασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, αλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπροστά στη Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, στην Καππαδοκία, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται. Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Διαμαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην απόγνωση και τη δυστυχία τους καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά, αλλά διαλαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το ιερό λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμαστά γεγονότα. Γίνεται εκεί ένα μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία και το οποίο παραμένει εκεί ως το 1924.

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΣΙΑΝΟΣ



Ο Όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος, είναι ο μοναδικός άγιος που γιορτάζει κάθε... 4 χρόνια αφού η μνήμη του τιμάται στις 29 Φεβρουαρίου.
Ποιός ήταν ο Όσιος Κασσιανός ο Ρωμαίος
Γεννήθηκε στην Ρώμη από γονείς ευσεβείς, οι οποίοι φρόντισαν να τον αναθρέψουν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Η γνωριμία και η συναναστροφή του, από την παιδική του ηλικία, με αγίους ανθρώπους επέδρασε ευεργετικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητος και του όλου τρόπου ζωής του, γράφει ο Πρωτ. π. Γεώργιος Παπαβαρνάβας.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει: «Μετέβη εις διαφόρους τόπους και συνήντησε αγίους και γνωστικωτάτους οσίους και τας αρετάς όλων συναθροίζει εις τον εαυτόν του, ως άλλη φιλόπονος μέλισσα· ώστε και αυτό έγινεν εις τους άλλους τύπος και παράδειγμα παντός είδους αρετής. Όθεν ανώτερος των παθών γενόμενος και τον νουν καθαρίσας, εγνώρισεν την τελείαν κατά των παθών νίκην».

Η λαϊκή παράδοση για τον «τεμπέλη» Άγιο!
Κάθε τέσσερα χρόνια, λοιπόν, που το έτος είναι δίσεκτο, την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου, δηλαδή στις 29 του μήνα, γιορτάζει ο Όσιος Κασσιανός. Η περίεργη αυτή γιορτή, έδωσε αφορμή για διάφορες λαϊκές ερμηνείες και δοξασίες.
Στη Μυτιλήνη, τη γιορτή του Αγίου Κασσιανού τη θεωρούν ως γιορτή των τεμπέληδων! Λένε μάλιστα: «του Κασσιανού γιορτάζουν οι οκνοί». Η παράδοση από την Μυτιλήνη που εξηγεί τις παραπάνω εκφράσεις είναι η εξής:

Μια μέρα που ο Χριστός γύριζε με τους Αποστόλους, έκατσε σε ένα μέρος να ξεκουραστεί. Πάνε τότε όλοι οι Άγιοι κοντά, για να του γυρέψουν δουλειά. Πάει ο Άι- Νικόλας και του λέει:
- Χριστέ μου για πες μου, τι να κάνω;
Λέει τότε ο Χριστός:
- Πήγαινε να δεις ποια καράβια και καΐκια βολοδέρνουν και απέ να τα σώζεις.
Πάει ο Άι - Τρύφωνας και του λέει:
- Εγώ τι θέλεις να κάνω;
- Αμ' το κλαδευτήρι το' χεις στη μέση σου και κρέμεται, τι ρωτάς λοιπόν; Πήγαινε στα χωράφια και στα αμπέλια και κάνε τη δουλειά σου. Διώξε τις αρρώστιες απ' τα δέντρα κι όλα τα κακά!
Ένας, ένας πήγαν όλοι οι Άγιοι στο Χριστό και ανέλαβαν τη δουλειά τους. Πίσω, πίσω πήγε και ο Άγιος Κασσιανός και λέει:
- Εγώ Χριστέ μου, τι να κάνω;
Γέλασε τότε ο Χριστός, δε βάσταξε και του ‘πε:
- Αμ' εσύ είσαι που είσαι οκνός! Φύλαγε λοιπόν το Φλεβάρη! Κι άμα δεις και τραβάει είκοσι εννιά, έμπα μέσα στο είκοσι εννιά και κάνε τη δουλειά σου. Πάλι, σα δεν έχει είκοσι εννιά, κάτσε απ' όξω.

[ΦΩΤΗΣ]

Όσιος Κύριλλος της Λευκής Λίμνης (Μπιέλο Οζέρο)

O όσιος πατήρ ημών Κύριλλος γεννήθηκε στην Μόσχα (1337) από γονείς ευγενείς και ευσεβείς και έλαβε το όνομα Κοσμάς στο άγιον Βάπτισμα. Έμεινε ορφανός και την φροντίδα του ανέλαβε ενας από τους κοντινούς συγγενείς του, ο Τιμόθεος Βελιαμίνωφ, αξιωματούχος στην αυλή του μεγάλου ηγεμόνα Δημητρίου. Αυτός, εκτιμώντας την ευφυία και τα μεγάλα προσόντα του προστατευόμενου του, του εμπιστεύθηκε σύντομα την διαχείριση της περιουσίας του. Παρά τις τιμές πού απολάμβανε, ο Κοσμάς παρέμενε μελαγχολικός, διότι στην καρδιά του είχε ανάψει ή αγάπη του αγγελικού βίου, ενώ κανένα μοναστήρι πού επισκέφτηκε δεν τολμούσε να τον δεχθεί φοβούμενο την έναντίωση του ισχυρού Τιμοθέου. “Ετσι προσευχόταν κρυφά στον Θεό νά τον λυτρώσει άπό αυτούς τους δεσμούς με τον κόσμο και την ματαιότητα του. Μαθαίνοντας την άφιξη στην Μόσχα του μακαρίου Στεφάνου [14 Ίουλ.], ηγουμένου της Μονής Μάχριστσκ, ο Κοσμάς πήγε νά τον βρει και του έκμυστηρεύθηκε με δάκρυα τον ιερό πόθο του. ο Στέφανος τον ενέδυσε με το μοναχικό Σχήμα, δίνοντας του το όνομα Κύριλλος, δεν τον εκειρε όμως και μετέβη νά αναγγείλει το νέο στον Τιμόθεο. Εκείνος εξοργισμένος έδιωξε τον άνθρωπο του Θεού με προσβολές• λίγο αργότερα ωστόσο μετενόησε, χάρις στις επιπλήξεις της συμβίας του, ζήτησε συγχώρεση άπό τον άγιο ηγούμενο και επέτρεψε στον Κύριλλο νά ακολουθήσει τον δρόμο πού του εΐχε χαράξει ο Θεός.
Άφού μοίρασε τά υπάρχοντα του στους φτωχούς, ο Κύριλλος έκάρη μοναχός στην Μονή Σιμονώφ, άπό τον Θεόδωρο [28 Νοεμ], άνηψιό του άγιου Σεργίου του Ραντονέζ, ο όποιος τον εμπιστεύθηκε σε έναν ενάρετο μοναχό, τον Μιχαήλ, ο όποιος έγινε αργότερα επίσκοπος Σμολένσκ. Υπακούοντας στον Γέροντα του σάν νά ήταν ο ίδιος ο Θεός, ο νεαρός μοναχός επιδόθηκε με χαρά σε ολες τις απαιτήσεις της μοναχικής ζωής και φλεγόμενος άπό παράφορο ζήλο ζήτησε την ευλογία του γιά νά νηστεύει περισσότερο άπό τούς άλλους μοναχούς και νά μήν λαμβάνει τροφή παρά μόνο κάθε δύο ή τρεις ήμερες. ο Μιχαήλ δεν του την έδωσε και τον διέταξε νά γευματίζει στην κοινή τράπεζα δίχως όμως νά χορταίνει. Εγειρόταν την νύχτα, και ενώ ο Γέροντας διάβαζε το Ψαλτήριο εκείνος έκανε μετάνοιες, μέχρι νά αρχίσει ή Ακολουθία του Όρθρου. Αυτή ή νυκτερινή προσευχή έγινε γιά τον όσιο πιο αναγκαια και άπό την βρώση και την πόση και δεν την εγκατέλειψε ποτέ, ακόμη και όταν ανέλαβε το βαρύ διακόνημα του αρτοποιού. Τις διαβολικές φαντασίες, δταν κυρίως απουσίαζε ο Γέροντας του, τις αποσοβούσε μέ την ευχή του Ίησού και με το σημείο του Σταυρού. “Εκανε τέτοιες προόδους δουλαγωγώντας τις ορμές τής σαρκός, ώστε οι αδελφοί τον θεωρούσαν περισσότερο άγγελο, παρά άνθρωπο• και όταν ο άγιος Σέργιος επισκεπτόταν το μοναστήρι, πρώτα μετέβαινε στο αρτοποιείο γιά νά συνομιλήσει μαζί του επί θεμάτων πνευματικών. Έν συνεχεία, ο Κύριλλος μετατέθηκε στο μαγειρείο και μπροστά στον πυρωμένο φούρνο επαναλάμβανε στον εαυτό του: «Νά υποφέρεις την φωτιά αυτή γιά νά μήν υποφέρεις το αιώνιο πυρ!» Φοβούμενος, όμως, τον έπαινο τών ανθρώπων, ο μακάριος Κύριλλος άρχισε νά υποκρίνεται σαλότητα, αστειευόμενος και γελώντας με κάθε τυχόντα, μέχρι πού ο ηγούμενος του επέβαλε νά τρέφεται όλες τις ήμερες μέ ξερό ψωμί και νερό. Μέ χαρά άδραξε ο Κύριλλος την ευκαιρία νά νηστεύει «αναγκαστικά και όχι οικειοθελώς». Όταν ολοκληρώθηκε το έπιτίμιο αυτό, μετά άπό έξι μήνες, θέλησε νά αφοσιωθεί αποκλειστικά στην προσευχή μέσα στο κελλί του- μήν τολμώντας όμως νά ζητήσει άπό τον ηγούμενο νά άπαλλαχθεί άπό το διακόνημά του, έκμυστηρεύθηκε την επιθυμία του στην Θεοτόκο. Και λίγες ήμερες αργότερα, ο ηγούμενος τον απάλλαξε άπό την εργασία του στο μαγειρείο και του εμπιστεύθηκε την αντιγραφή ενός χειρογράφου. ο Κύριλλος ευχαρίστησε την Παναγία και άρχισε το έργο του με μεγάλη χαρά. Σύντομα όμως αντιλήφθηκε, ότι παρά την ησυχία της διαμονής του στο κελλί ή προσευχή του ήταν λιγότερο βαθειά και λιγότερο κατανυκτική άπό ό,τι προηγουμένως• αφού ολοκλήρωσε λοιπόν το καθήκον του, μέ πολλές ευχαριστίες στον Θεό επέστρεψε στο μαγειρείο, όπου και μόχθησε επί εννέα χρόνια.
Άφού χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, ο όσιος συνέχισε τά ταπεινά του καθήκοντα και όταν ο Θεόδωρος ορίστηκε επίσκοπος Ροστώφ, υποχρεώθηκε παρά την θέληση του νά αναλάβει την ήγουμενία (1390). Παραμένοντας ταπεινόφρων και πράος, όπως και προηγουμένως, δίχως νά ελαττώσει την άσκηση του, διοικοΰσε μέ σοφία το μοναστήρι και έπιδαψίλευε τις πνευματικές συμβουλές του στους μεγάλους του κόσμου τούτου, όπως και στους ταπεινότερους πιστούς, τούς όποιους προσείλκυε σέ μεγάλο αριθμό ή φήμη του. Διαπιστώνοντας όμως ότι κινδύνευε νά άπωλέσει το πολυτιμότερο αγαθό του μονάχου, την ησυχία, παραιτήθηκε του αξιώματος παρά τις διαμαρτυρίες τών αδελφών και διήγε έγκλειστο βίο στο κελλί του. το αποτέλεσμα όμως ήταν το αντίθετο άπό εκείνο πού ανέμενε και ή απόσυρση του αυτή το μόνο πού έκανε ήταν νά του αποφέρει μεγαλύτερη δόξα, ή οποία γέννησε τον φθόνο του νέου ηγουμένου. Γιά τον λόγο αυτό, ο όσιος Κύριλλος αποσύρθηκε γιά ένα διάστημα σέ κοντινή μονή, αφιερωμένη στο Γενέθλιον τής Θεοτόκου. Ή ψυχή του όμως, διψασμένη γιά θεωρία και απερίσπαστη προσευχή, λαχταρούσε νά φύγει μακριά άπό τούς ανθρώπους. Μία νύχτα, ενώ έλεγε τον Ακάθιστο Ύμνο, ή ψυχή του έπληρώθη κατανύξεως και άκουσε ουράνια φωνή νά λέγει: «Κύριλλε, αναχώρησε άπό εδώ και πήγαινε στην Λευκή Λίμνη, όπου θά βρεις ανάπαυση, διότι ετοίμασα γιά σένα έκεί τόπον γιά την σωτηρία σου». Κοιτάζοντας έξω είδε φώς άπλετο νά λάμπει προς τον Βορρά, κατά την Λευκή Λίμνη. “Εμπλεως χαράς, πέρασε προσευχόμενος όλη αυτην την νύχτα πού ήταν φωτεινότερη άπό λαμπρό πρωινό. Λίγο αργότερα αναχώρησε προς εκείνη την κατεύθυνση, μαζί μέ τον άγιο Θεράποντα [27 Μαΐου], έναν άπό τούς πνευματικούς αδελφούς του πού επέστρεφε μετά άπό διαμονή στην περιοχή τής Λευκής Λίμνης. Άφού βρήκε τον τόπο πού του υπέδειξε ή Θεοτόκος, πάνω σέ λόφο πού βρισκόταν σέ ένα πυκνό και ερημικό δάσος, έμπηξαν εκεί έναν σταυρό και άρχισαν νά διάγουν βίο ήσυχαστικό, απαλλαγμένο άπό κάθε βιοτική μέριμνα. Σέ λίγο καιρό ο Θεράπων αναχώρησε γιά νά ιδρύσει μονή λίγο πιο μακριά.
Ό Κύριλλος, ηλικίας τότε εξήντα ετών, δεν μπόρεσε νά απολαύσει την πλήρη έρημία πού ποθοΰσε παρά μόνο γιά λίγο καιρό, γιατί δύο αγαπητοί σ’ αυτόν μοναχοί τής Μονής Σιμονώφ, ο Ζεβεδαίος και ο Διονύσιος, ήλθαν νά μείνουν κοντά του, ακολουθούμενοι σέ λίγο άπό τον Ναθαναήλ, ο όποιος και ανέλαβε το διακόνημα του οικονόμου τής άδελφότητος. Αν και αρνήθηκε αρχικά νά γίνει πνευματικός τους πατέρας, ο όσιος αναγκάστηκε νά ενδώσει στις επίμονες παρακλήσεις τους και έτσι οί αδελφοί έκτισαν μικρά κελλιά κοντά στο δικό του. Ενας κάτοικος τής περιοχής, ο Ανδρέας, τρέφοντας μίσος κατά τών μοναχών, προσπάθησε πολλές φορές νά βάλει φωτιά στον φράκτη πού περιέβαλλε τά κελλιά τών ερημιτών, χάρις όμως στην παρέμβαση τής Παναγίας αυτά δεν έπαιρναν φωτιά. ο Λνδρέας συναισθάνθηκε την αμαρτία του, ζήτησε συγχώρεση άπό τον όσιο, και λίγο αργότερα έγινε μοναχός. “Εχοντας κατά νου τά λόγια του Κυρίου: Τον έρχόμενον προς έμέ ού έκβάλω έξω (Τω. 6, 37), ο όσιος Κύριλλος δεχόταν, παρά τον φλογερό πόθο του γιά την ησυχία, όσους έδειχναν έτοιμοι νά αντιμετωπίσουν τις δυσχέρειες αύτοΰ του έρημου τόπου άπό αγάπη γιά τόν Θεό. Λπό ταπεινά ασκητικά κελλιά, κτίστηκε ένα μοναστήρι πού έγινε κοινόβιο, και αργότερα ναός, αφιερωμένος στην Κοίμηση τής Θεοτόκου, μέ την βοήθεια ξυλοκόπων πού έστειλε ή Παναγία. “Ενας βογιάρος, άπληστος και βίαιος, ο Θεόδωρος, σκεπτόμενος ότι ο πρώην ηγούμενος της Μονής Σιμονώφ θά είχε φέρει μαζί του πολλά πλούτη, έστειλε την νύχτα ληστές νά λεηλατήσουν την μονή. Πλησιάζοντας στον άγιο τόπο, οί κακοποιοί είδαν πλήθος από τοξότες πού την φύλαγαν άγρυπνοι, ενώ την επόμενη νύχτα υπήρχε εκεί μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων πού έμοιαζαν μέ φοβερούς πολεμιστές. το έβαλαν στά πόδια τρομοκρατημένοι και διηγήθηκαν τά συμβάντα στον βογιάρο, ο όποιος έστειλε έ’ναν υπηρέτη στο μοναστήρι για νά μάθει αν κάποιο σπουδαίο και ισχυρό πρόσωπο είχε φθάσει εκεί με την συνοδεία του. Του απάντησαν ότι έδώ και μία εβδομάδα κανένας επισκέπτης δεν εΐχε έλθει στην μονή. ο Θεόδωρος κατάλαβε τότε ότι ο Θεός και οί άγγελοι του φύλαγαν το μοναστήρι. Μετέβη λοιπόν στον όσιο γιά νά του ομολογήσει το δόλιο σχέδιο του. ο άγιος Κύριλλος του απάντησε: «Πίστεψε με, Θεόδωρε, δεν έχω τίποτε άλλο παρά μόνο τούτο το σχισμένο ράσο πού βλέπεις νά φορώ και μερικά βιβλία».
Ή τάξις πού είχε θεσπίσει ο όσιος Κύριλλος εΐχε κάνει την μονή αυτή όμοια μέ προθάλαμο του ουρανού. Στην εκκλησία απαγορεύονταν οί ομιλίες και ή αναχώρηση πριν το τέλος τής Ακολουθίας. Όλοι οί μοναχοί στέκονταν όρθιοι, μετά φόβου, στο μέρος όπου τούς είχε ορισθεί, ακολουθώντας το παράδειγμα του οσίου πατέρα τους πού παρέμενε ασάλευτος σάν στύλος, δίχως νά ακουμπά ούτε στον τοίχο, ακόμη κι όταν ήταν εξαντλημένος. Μετά το λιτό γεύμα στην τράπεζα, οί αδελφοί επέστρεφαν, αφού έπαυε κάθε εργασία, στά κελλιά τους γιά νά εκτελέσουν τον Κανόνα τους. Όλα σ’ αυτούς ήσαν κοινά και απαγορευόταν νά ονομάζει κανείς το ό,τιδήποτε «δικό μου» ή νά προφέρεται κάν ή λέξη «χρήμα». Ελεύθεροι άπό κάθε επίγεια προσπάθεια, μοναδική τους μέριμνα ήταν νά αρέσουν στον Θεό και νά διατηρούν μεταξύ τους τον δεσμό τής αγάπης.
Σέ περιόδους ένδειας, ο όσιος ενθάρρυνε τούς αδελφούς νά διατηρούν την εμπιστοσύνη τους στον Θεό και τούς απαγόρευε νά εγκαταλείπουν την μονή προς αναζήτηση πόρων. Μία μόνο φορά τον χρόνο έβγαινε ένας μοναχός γιά νά αγοράσει τά αναγκαια, ενώ αν τούς έστελναν ελεημοσύνες αυτές γίνονταν δεκτές ως δώρα του Θεού. ο όσιος εξάλλου επαγρυπνούσε γιά την διατήρηση τής ησυχίας και τής ανεξαρτησίας τής μονής, την όποια επιθυμούσε πτωχή• γιά τον λόγο αυτό αρνούνταν τις δωρεές σέ κτήματα ή χωριά, έτσι ώστε νά μήν ταράζει τούς μοναχούς του, ούτε νά τούς γεννά κοσμικές μέριμνες.
Ό διάβολος κάποτε ένέβαλε λογισμούς μίσους γιά τον άνθρωπο του Θεού σέ κάποιον μοναχό, ονόματι Θεόδοτο. Αυτός, άφοΰ αγωνίστηκε έναν χρόνο, αποφάσισε τελικά νά τούς εξομολογηθεί, άλλά ή ντροπή τον εμπόδιζε νά μιλήσει. “Εχοντας αξιωθεί άπό τον Θεό νά διαθέτει το χάρισμα τής διορατικότητος, ο Κύριλλος άρχισε νά του μιλά γιά τούς λογισμούς μίσους, περιγράφοντας μέ ακρίβεια την εσωτερική κατάσταση του μαθητή του και του ομολόγησε ότι ο ίδιος ήταν στην πραγματικότητα κακός και αμαρτωλός. Συντριμμένος άπό την ταπεινοσύνη του Γέροντα, ο αδελφός έπεσε στά πόδια του κλαίγοντας και ζήτησε συγχώρηση, κατόπιν δε επέστρεψε εν ειρήνη στο κελλί του. Και σέ πολλές άλλες περιστάσεις ο όσιος Κύριλλος φανέρωσε το δώρο αυτό τής διορατικότητος προς οίκοδομήν τών ψυχών και διόρθωσιν τών αμαρτωλών. Είχε λάβει επίσης το χάρισμα τής ίάσεως, το όποιο ασκούσε ραντίζοντας μέ αγιασμό τούς άρρωστους, ή χρίζοντας τους μέ λάδι ή ακόμη και εμφανιζόμενος στον ύπνο τους• επιπλέον έξέβαλλε μέ εξουσία δαιμόνια. Άνέστησε μάλιστα και έναν νεκρό, έτσι ώστε νά μπορέσει νά μεταλάβει και νά αναπαυθεί κατόπιν έν ειρήνη. Σέ εκείνους όμως πού είχαν προσβληθεί άπό ασθένεια ως τιμωρία γιά τις αμαρτίες τους, αρνιόταν την ίαση, προκειμένου νά μπορέσει ή ψυχή τους νά σωθεί μέσα άπό την δοκιμασία αυτή. Σέ μιά χρονιά λιμού έδωσε εντολή νά δίνουν τροφή σέ όσους παρουσιάζονταν, ενώ το αλεύρι, όσο το μοίραζαν άλλο τόσο πολλαπλασιαζόταν. Μιαν άλλη φορά έπιασε πυρκαγιά και ο όσιος την έσβησε μέ τον σταυρό στο χέρι στέκοντας ορθός μπροστά στις πελώριες φλόγες. “Εφερε πάνω του αλυσίδες πού ακόμη και σήμερα τιμώνται και ή καρδιά του γέμιζε άπό θείο έρωτα σέ τέτοιον βαθμό πού δέν μποροΰσε νά κρατήσει τά δάκρυα του, όταν τελοΰσε την θεία Λειτουργά ή διάβαζε ή προσευχόταν στο κελλί του.
Καθώς ή φήμη του όσιου Κυρίλλου εΐχε φθάσει μακριά, οί μεγάλοι του κόσμου τούτου έγραφαν σέ αυτόν και δέχονταν ταπεινά τις συμβουλές του γιά νά κυβερνούν τούς υπηκόους τους σύμφωνα μέ τις εντολές του Θεού και νά κάνουν ελεημοσύνες γιά την σωτηρία τους. Στον μεγάλο ηγεμόνα Βασίλειο τής Μόσχας έγραφε, λόγου χάριν: «”Οπως σέ ένα καράβι το ελάττωμα ενός κωπηλάτη δέν συνιστά μεγάλο κακό, ενώ εκείνο του καπετάνιου θέτει σέ κίνδυνο όλο το πλοίο, έτσι και όταν ο ηγεμόνας άμαρτάνει, ζημιώνει όλους τούς υπηκόους του».
“Οταν ο όσιος, σέ ηλικία ενενήντα χρόνων, εξαντλημένος άπό τούς ασκητικούς αγώνες αισθάνθηκε ότι πλησίαζε ή ώρα νά μεταβεί στην ουράνια πατρίδα του, συγκέντρωσε τούς πενήντα τρεις μαθητές του, τούς συνέστησε νά μήν παρεκκλίνουν κατά το παραμικρό άπό το κοινοβιακό Τυπικό πού είχε θεσπίσει, όρισε ώς διάδοχο του έναν άνθρωπο ενάρετο, ονόματι Ίννοκέντιο, και κατόπιν αποσύρθηκε στην σιωπή και την προσευχή. Όταν ήταν πια στά τελευταία του και οί αδελφοί έκλαιγαν λέγοντας πώς το μοναστήρι θά ερημωνόταν μετά την έκδημία του, τούς υποσχέθηκε ότι δεν θά τούς εγκατέλειπε και ότι ή αδελφότητα τους θά αυξανόταν σημαντικά, υπό τον όρο ότι θά διατηρούσαν την αδελφική αγάπη. Άφού τούς ευλόγησε και τούς ασπάσθηκε, κοινώνησε τών Άχραντων Μυστηρίων και παρέδωσε την ψυχή του στά χέρια του Κυρίου, την 9η Ιουνίου 1427, ενώ προσευχόταν. Αμέσως ή Οψη του όσιου φωτίστηκε και μία ουράνια εύωδία γέμισε τον τόπο. Τά τίμια λείψανα του έπετέλεσαν κατόπιν πλήθος θαύματα στο μοναστήρι του πού έγινε το κέντρο τής επονομαζόμενης «Θηβαΐδος του Βορρά». Πολλοί μαθητές του έγιναν ονομαστοί γιά την αγιότητα του βίου τους και ίδρυσαν μονές πού τηρούσαν πιστά το Τυπικό του όσιου Κυρίλλου.
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Εκδόσεις Ινδικτος