Ορθοδοξία

Ο όσιος Λεόντιος ο εν Αιγιαλεία (11ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)



Ο όσιος Λεόντιος γεννήθηκε την ε­ποχή της δυναστείας των Παλαι­ολόγων το 1377 από οικογένεια θεοφιλή, αρχοντική και πλούσια στην ιστορική Μονεμβασία. Ο πατέρας του Ανδρέας ήταν διοικητής «όλου του Μωρέως» (Πελοποννήσου). Από μικρό παιδί ο μικρός Λέων (αυτά ήταν το κοσμικό όνομα του) απήλαυσε μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον όλες τις ανέσεις, υλικές και πνευματικές. Διδάχθηκε όχι μόνο την κατά Θεόν μόρ­φωση «με ευγενικά και χρηστά ήθη» αλλά και τις «θύραθεν επιστήμες». Ο ίδιος αισθανόταν ιδιαίτερη τέρψη από τη μελέτη. Γι' αυτό ο πατέρας του τον έ­στειλε στην Κωνσταντινούπολη για να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη φιλο­σοφία, που αγαπούσε.

Η αναστροφή του με τους ανθρώπους του παλατιού ήταν ευγενής και λεπτή. Η σύνεση του και η καλοσύνη του τον έκα­ναν αγαπητό σε όλους. Ιδιαίτερα όμως τον εξετίμησε πολύ ο βασιλεύς Ανδρόνικος και τον αγαπούσε υπερβολικά.

Όταν πέθανε ό πατέρας του, ο Λέων επέστρεψε στη Μονεμβασία. Η πιστή όμως μητέρα του ποθώντας το μοναχι­κό βίο ανεχώρησε σε μοναστήρι. Ο ευ­σεβής και γλωσσομαθής Λέων δημιούργησε τη δική του οικογένεια, με χριστια­νική συζυγία και πολιτεία θεάρεστη. Ο Θεός μάλιστα του χάρισε και τρία χα­ριτωμένα παιδιά. Καθώς όμως περνού­σαν τα χρόνια, αισθανόταν μέσα του πόθο για το μοναχικό βίο. Έτσι με την άνετη συγκατάθεση της ευσεβούς συ­ζύγου του και των οικείων του σε ηλι­κία ώριμη άφησε την οικογενειακή εστία και πορεύθηκε με χαρά για την εκπλή­ρωση του μεγάλου του ονείρου.

Έγινε μοναχός με νέο όνομα πλέον, Λεόντιος, υποτασσόμενος στον γέροντα Μενίδη, που ήταν πνευματικός πατέρας ενός μικρού Κοινοβίου της Λακωνίας.

Αργότερα μετέβη στο Άγιον Όρος για να διδαχθεί από τα εποπτικά μαθήματα πνευματικών ασκήσεων ενάρετων Γε­ρόντων. Στον τόπο αυτό, σημειώνει ο βι­ογράφος του, «πολλούς ιδρώτας έχυνε υπέρ των της αρετής αγώνων». Τόσο πολλή δε ήταν η ταπείνωση του Οσίου, ώστε πίστευε για τον εαυτό του ότι ήταν κατώτερος από όλους τους άλλους και έκανε αδιάκριτη υπακοή. Αντικρίζοντας τον οι συμμοναστές του τον έβλεπαν ως πρότυπο τους, τον θεωρούσαν «ανώτε­ρο τους και του απέδιδαν μεγάλη τιμή».

Ο Όσιος φοβήθηκε την ανθρώπινη δόξα και την τιμή. Η κενοδοξία, ο ύπουλος αυτός εχθρός, μπορούσε να κατα­στρέψει πολύ γρήγορα ό,τι πλούτο θη­σαύριζε ο Θεός μέσα του. Γι΄ αυτό μετά από θερμή προσευχή και ιερή περι­συλλογή φωτιζόμενος από το Πανάγιον Πνεύμα ήλθε στην περιοχή της Αι­γιαλείας. Εκεί επάνω από το Αίγιο στο μικρό και αφιλόξενο τότε βουνό Κλωκός μέσα σε μια σπηλιά ασφαλίστηκε «ως στρουθίον» κάτω από το βλέμμα του παντοκράτορος Κυρίου. Εκεί ο όσιος Λεόντιος έζησε τον υπόλοιπο χρόνο της μοναχικής του ζωής νεκρώνοντας κάθε γήινη και σαρκική επιθυμία. Εκεί εδοκίμασε πειρασμούς λογισμών, αντιμετώ­πισε κρύο και καύσωνες και παρέμεινε ασάλευτος και γενναίος, αφοσιωμένος τελείως στο Θεό.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός για τους α­γώνες του και την αγάπη του σ' Αυτόν τον αντάμειψε με την έκτακτη χάρη της θαυματουργίας. Στο σπήλαιο του κατέ­φθαναν πολλοί ασθενείς και πονεμένοι για να βρουν θεραπεία και να απολαύ­σουν τη θαλπωρή της καλοσύνης του.

Για την περιοχή ήταν «φως Χριστού» και μια αστείρευτη πηγή αγάπης. Ο βι­ογράφος του σημειώνει ότι έγινε «αίτιος σωτηρίας πολλών ανθρώπων».

Τόσο μεγάλη ήταν η φήμη της οσιότητός του, ώστε έφθασαν κοντά του και οι Δεσπότες της Πελοποννήσου Θωμάς και Δημήτριος Παλαιολόγος (αδέλφια του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορος του Βυ­ζαντίου). Οι εντιμότατοι και ευσεβείς αυτοί άρχοντες της Πελοποννήσου, ευλαβούμενοι τον όσιο άνδρα Λεόντιο, έ­κτισαν για χάρη του κοντά στο σπή­λαιο της ασκήσεως του μεγαλόπρεπο Μοναστήρι στο όνομα του Αρχαγγέ­λου Μιχαήλ (γνωστό σήμερα ως Μονή Ταξιαρχών Αιγίου). Εκεί εναπέθεσαν και θεία, πολύτιμα δώρα τους, θησαυ­ρίσματα ιερών Λειψάνων και τμήμα­τα από τα Άχραντα Πάθη τού Κυρίου (Σπόγγο, Τίμιο Ξύλο κ.ά.).
Το τέλος του το προαισθάνθηκε ο μα­κάριος ασκητής. (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

Πηγή

Αγία Ερμιόνη κόρη του αποστόλου Φιλίππου



Ημερομηνία εορτής: 04/09/2013
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 4 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.

Χωρεῖς πρὸς αὐτοὺς οὐρανοὺς Ἑρμιόνη,
Ἑρμαῖον εὑρηκυῖα τὴν σωτηρίαν.

Βιογραφία
Ήταν μια από τις τέσσερις κόρες του αποστόλου Φιλίππου, που είχε και αυτή το προφητικό χάρισμα (Πράξ. κα’ 8) και αφοσιώθηκε στο αποστολικό έργο.

Όταν πήγε μαζί με την αδελφή της Ευτυχίδα στην Έφεσο για να συναντήσει τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, βρήκε αντ' αυτού, που είχε αποβιώσει, τον μαθητή του Πετρώνιο, από τον οποίο διδάχτηκε και στηρίχτηκε περισσότερο στο ευαγγελικό έργο. Λέγεται μάλιστα, ότι κάποτε από την Έφεσο πέρασε ο Τραϊανός για να πάει να πολεμήσει τους Πέρσες, και άκουσε πολλά για το προφητικό χάρισμα της Ερμιόνης. Την κάλεσε λοιπόν για να προφητεύσει γι αυτόν. Η Ερμιόνη του είπε ότι θα νικήσει τους Πέρσες, αλλά τη βασιλεία των Ρωμαίων θα καταλάβει ο γαμπρός του Αδριανός, που πράγματι έγινε. Επειδή η προφητεία επαληθεύτηκε, ο Τραϊανός διέταξε και βασάνισαν σκληρά την Ερμιόνη. Κατόπιν την παρέδωσε στους δήμιους για να τη θανατώσουν, αλλά αυτοί πίστεψαν στον Χριστό και την άφησαν ελεύθερη. Έτσι η Ερμιόνη πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στην Έφεσο.

Πηγή: saint.gr

Ο ΟΣΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ (ο Στειριώτης)
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΤΙΣ 7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ



Η καταγωγή των προπατόρων τού οσίου Λουκά ήταν από την Αίγινα. Εξ αίτιας όμως των επιδρομών των Σαρακηνών (865-870 μ.Χ.) α­ναγκάσθηκαν μαζί με πολλούς άλλους να μετοικήσουν. Αυτοί έφθασαν στην Φωκί­δα. Εδώ, στο χωριό Καστόριο (σημ. Κα­στρί) κοντά στους αρχαίους Δελφούς γεννήθηκε όσιος Λουκάς τό 896 μ.Χ. από τούς γονείς του Στέφανο και Ευφροσύνη. Είναι ο Όσιος το τρίτο από τα επτά παι­διά της οικογένειας. Από μικρή ηλικία πα­ρουσίασε έμφυτο και ζωηρό πόθο προς την μοναχική ζωή. Προσηύχετο με θερ­μότητα, αγαπούσε πολύ την νηστεία. Α­πέφευγε τα εκλεκτά φαγητά. Ζούσε λιτά και ασκητικά. Έβοσκε τα πρόβατα του σπιτιού τους. Δούλευε στα χωράφια τους. Αγαπούσε πολύ τούς πτωχούς και πο­νεμένους. Γι' αυτό πολλές φορές τούς έ­δινε με πολλή χαρά όχι μόνο το λιτό του φαγητό αλλά και τα ρούχα του. Σε ηλικία 13 ετών μένει ορφανός από πατέρα. Ο πόθος του προς την μοναχική ζωή γίνεται ισχυρότερος. Εκείνες τις ήμε­ρες συμπωματικά πέρασαν από τό χω­ριό τους δύο μοναχοί πού πήγαιναν από τη Ρώμη προς τα Ιεροσόλυμα. Άκουσαν με προσοχή τον αγνό του πόθο. Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις της μητέρας του τον οδήγησαν στην Αθήνα και τον παρέδω­σαν στα χέρια ενός ευλαβούς ηγουμένου, Ίσως της Ιεράς Μονής Παντανάσσης στο Μοναστηράκι. Εδώ κείρεται μοναχός. Σύν­τομα όμως επιστρέφει στη γενέτειρα του. Για 7 χρόνια θα ασκηθεί στο όρος Ίωαννίτζη (σημ. Βαρδούσια) νότια της Δεσφίνας Φωκίδος. Ζει εδώ σε ένα μικρό Έλλη χωρίς ανέσεις. Έχει σκάψει μάλιστα και ένα λάκκο, για να τού θυμίζει τον θάνατο. Προσεύχεται θερμά και αδιάλειπτα στον παντοκράτορα Κύριο. Ενώνεται μαζί του. Ζει εμπειρίες δυνατές. Φωτίζεται ό νους του. Καθαίρεται ή ψυχή του από τα πάθη. Παράλληλα όμως καλλιεργεί και ένα μι­κρό κήπο. Ο,τι παράγει, τό προσφέρει ε­λεημοσύνη. Αλλά και τον πνευματικό του πλούτο και αυτόν τον προσφέρει σε πλή­θος ανθρώπων πού καταφθάνουν εκεί και ζητούν βοήθεια, λύσεις στα προβλή­ματα τους, φως στα αδιέξοδα, και έχουν δίψα για γνωριμία με τον Χριστό. Προς όλους αυτούς ό Όσιος γίνεται πνευματι­κός καθοδηγώ και σοφός σύμβουλος. Ασκεί αξιόλογη κοινωνική, ποιμαντική, φι­λανθρωπική και ιεραποστολική δράσι. Ό­λοι τον σέβονται και τον αγαπούν. Ακόμη και τα άλογα ζώα και τα ερπετά τής γης. Ό Θεός έπροίκισε τον άγιό του και με χάρι­σμα θαυματουργίας και προφητείας. Το 917 λόγω τής απειλητικής επιδρο­μής των Βουλγάρων (την οποία μάλιστα προείδε και προφήτευσε) αναγκάζεται να εγκατάλειψη τον τόπο τής ασκήσεως του και να έλθει στην Κορινθία. Εκεί για 10 χρόνια στο Ζεμενό τού Ξυλοκάστρου ασκείται σε πολύ σκληρή μορφή υπακο­ής σε ενάρετο στυλίτη γέροντα, στον ευκτήριο οίκο του μάρτυρα Προκοπίου. Ο Όσιος εξαγνίζεται. Ό γέροντας του διδά­σκεται και συγκινείται από τό παράδειγμα τού νέου αυτού βιαστού τής Βασιλείας των ουρανών...

Όταν τό 927 ό νέος τσάρος Βουλγαρί­ας Πέτρος υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με τούς Βυζαντινούς και τα πράγματα ηρέ­μησαν, ό Όσιος επιστρέφει και πάλι στο αγαπητό του όρος Ίωαννίτζη. Εδώ για 12 χρόνια φωτίζει και πάλι με την πλού­σια πνευματική του δράσι και τις ακα­ταπόνητες ιεραποστολικές προσπάθειες του για να σύνδεση με τον Χριστό τούς ανθρώπους. Ζει ταπεινά και απλά. Λέγε­ται ότι κάποτε τον έπεσκέφθη ό αρχιεπί­σκοπος Κορίνθου, ό όποιος βλέποντας την πτωχεία τού κελίου του θέλησε να τού προσφέρει χρήματα για τον άνακαινισμό του. Και ό Όσιος σεβαστικά τα αρ­νήθηκε λέγοντας ότι «έχω ανάγκην τών προσευχών σας και τών διδαχών σας και όχι τών χρημάτων».

Καθώς τα χρόνια περνούν, ή φήμη τού ενάρετου και όσιου αυτού γέροντος α­πλώνεται παντού. Φοβήθηκε όμως ό άγι­ος τον εγωισμό του. Γι αυτό αποσύρεται σε πιο ήσυχο μέρος, στο λιμανάκι «Καζάμιον» κοντά στα Αντίκυρα τής Φωκί­δος. Αλλά και από εκεί νέες επιδρομές των Ούγγρων τον οδήγησαν στη βραχο­νησίδα Άμπελών. Από εκεί ενίσχυε τούς θαλασσινούς, παρηγορούσε και γαλήνευε τις ταραγμένες ψυχές των ανθρώ­πων πού τον αναζητούσαν επίμονα.

Ύστερα όμως από επώδυνη ασθένεια πιέζεται από τούς μαθητάς του και επι­στρέφει πάλι στην Φωκίδα τό 946. Τού υποδεικνύουν τό Στείριον όρος. Εδώ σε ήσυχο και μαγευτικό τόπο θα ζήση τα τελευταία επτά χρόνια τής ζωής του. Θα οργάνωση κοινόβιο αυστηρό. Θα συνέ­χιση να ακτινοβολεί με την αγάπη του και τα θαύματα του. Πολλοί ζητούν τη φιλία του, απλοί αλλά και επώνυμοι, όπως ό στρατηγός τού θέματος τής Ελλάδος Πό­θος.

Θα δουν θαύματα στις οικογένειες τους από τις ολόθερμες προσευχές τού όσιου Λουκά. Και προς όλους θα αισθά­νεται υποχρεωμένος να ξεχρεώνει καθη­μερινά τό γραμμάτιο τής αγάπης και τής θυσίας.

Το βράδυ τής 7ης Φεβρουαρίου τού έ­τους 953 μ.Χ. ό όσιος Λουκάς σε ηλικία 56 ετών και μετά από ολιγοήμερη ασθένεια, αφού χαιρέτησε για τελευταία φορά τούς συνασκητές και μαθητές του και τούς παρακάλεσε να προσεύχονται γι' αυτόν, αναχώρησε για τό ουράνιο ταξίδι, την Βα­σιλεία των ουρανών, πού τόσο έπόθησε και αγάπησε.

Παρά την κακοκαιρία των ήμερων εκεί­νων πλήθος λαού ευεργετημένου έτρεξε για να ασπασθεί και να κήδευση με ευ­γνωμοσύνη τον Όσιό του. Από τον τάφο του ανέβλυζε έλαιο αρωματικό και θερα­πευτικό.Τον 11ο αιώνα ό ηγούμενος Φιλόθεος έκτισε επιβλητικό καθολικό. Και σήμερα ή Μονή τού οσίου Λουκά Βοιωτίας είναι ένα από τα λαμπρότερα βυζαντινά μνημεία τής πατρίδος μας με δύο περικαλλείς Να­ούς, περίφημα ψηφιδωτά, προπαντός δε με τον θησαυρό τού ιερού σκηνώματος τού οσίου Λουκά τού Στειριώτου.

Ό όσιος Λουκάς ό νέος ό Στειριώτης μάς διδάσκει πώς μόνον όποιος αγαπά τον Θεόν «έξ όλης τής καρδίας και διανοίας και ισχύος» μπορεί να αγαπήσει αληθινά και σωστά τούς ανθρώπους. Διότι τότε τούς βλέπει όλους σαν παιδιά τού Θεού αγαπητά και αυτά. Στο πρόσωπο τους βλέπει τον Θεό. Και Αυτόν υπηρετεί και διακονεί. Αυτόν τον συνδυασμό ό όσιος Λουκάς άριστα συνεδύασε στη ζωή του. Ασκητισμός, θείος έρωτας και αγάπη προς όλους. Δίκαια τό Απολυτίκιο του τον ονομάζει «όσιων καύχημα», «Στειρίου φω­στήρα», «Ελλάδος κλέος». Ας έχουμε την ευχή του. Και ας βαδίζουμε στα ίχνη τού οριακού και ιεραποστολικού του βίου. (Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)

Πηγή

Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΗΣ



Ο Όσιος Μάξιμος γεννήθηκε γύρω στα 1270 στη Λάμψακο, που ήταν πολή ξακουστή κοντά στον Ελλήσποντο. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι γένος ευγενών, συνάμα ήταν κι άνθρωποι ευλαβείς και ενάρετοι. Ήταν όμως άτεκνοι και παρακαλούσαν νύχτα μέρα τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί.
Ο Θεός τους χάρισε ένα παιδί τους έδωσε ένα γιό που τον ονόμασαν Εμνανουήλ (Ο Θεός μαζί μας).
Από τα παιδικά του χρόνια τον αφιέρωσαν στο Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου στη Λάμψακο. Από νωρίς με φρόνημα μεγάλου ανθρώπου, είχε για φίλους οσίους γέροντες ασκητές που ησύχαζαν εκεί κοντά. Στα 17 του χρόνια άφησε γονείς, πατρίδα και κόσμο. Πήγε σε ένα βουνό κοντά στη
πόλη Γάνος στην Προποντίδα, που εκεί κατοικούσαν πολλοί ασκητές. Φόρεσε το μοναχικό σχήμα, μετονομάστηκε Μάξιμος και υποτάχτηκε σε ένα προχωρημένο πνευματικά και πρακτικό γέροντα που λεγόνταν Μάρκος, για να διδαχτεί τη μοναχική ζωή. Όταν πέθανε ο πνευματικός του πατέρας, ο Μάξιμος αναχώρησε για να διασχίσει τη Μακεδονία και τα κοντινά όρη ζητώντας να βρει τέτοιο γέροντα σαν τον πρώτο. Ο Θεός του εκπλήρωσε το πόθο του, όπου στο Παπήκειο όρος βρήκε άγιους άντρες, όμοιους με τους παλιούς που κατοικούσαν στα βουνά. Αργότερα έφυγε για προσκύνημα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί επισκέφτηκε τους πανέμορφους ναούς της Πόλης, και ευλαβικά προσκύνησε τα θησαυρισμένα Άγια μέσα σε αυτούς. Εκείνος που πραγματικά τον είχε εκτιμήσει ήταν ο Πατριάρχης Αθανάσιος. Μα και ο Όσιος ευλαβείτο τον Πατριάρχη, τον επισκεπτόνταν συχνά και με χαρά άκουγε τις σοφές νουθεσίες του και τους θείους λόγους του και τον ονόμαζε νέο Χρυσόστομο. Άγιος καθώς ήταν, άφησε την Κωνσταντινούπολη και οδηγήθηκε από την Θεοτόκο στο περιβόλι της το Άγιο Όρος. Αφού πέρασε από πολλά μοναστήρια, έφτασε στη Μέγιστη Λαύρα του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, που έζησε στις απρόσιτες σπηλιές του Άθωνα. Θαύμασε του αγίου Πέτρου την ησυχία και του αγίου Αθανασίου την κοινοβιακή ζωή. Μετά από επισκέψη σαν όραμα που είδε τη Θεοτόκο, πήγε να εξομολογηθεί σε ένα γέροντα στο όρος Καρμήλιο. Ο γέροντας μη όντας διακριτικός, νόμισε ότι πλανήθηκε ο Μάξιμος, και όσα είδε ήταν φαντασία του και τον ονόμασε πλανεμένο. Έτσι λοιπόν πλανεμένα γυρνούσε από περιοχή σε περιοχή, και έφτιαχνε για να μείνει μικρές καλύβες από κλαδιά ίσα ίσα να τον χωράει, και μετά τις έβαζε φωτιά, επειδή ήθελε για μοναδική του σκεπή το Πνεύμα το Άγιο και μοναδική τροφή του τον Άρτο της Ζωής. Έτσι άρχισαν να τον φωνάζουν εκτός από πλανεμένο, και Καυσοκαλύβη.
Βρήκε μία σπηλιά ο Όσιος και έφτιαξε μία καλύβα με κλαδιά και χορτάρια. Έφτιαξε έτσι ένα κελί που δεν το έκαψε αλλά πέρασε εκεί όλη του την ζωή. Έσκαψε και το μνήμα του έξω από το κελί του. Σε τούτη την καλύβα έμεινε ο Όσιος 14 χρόνια κοντά στο ξωκκλήσι της Παναγίας, για να μεταφερθεί για τελευταία φορά σε άλλη καλύβα κοντά στη Λαύρα. Στα 95 χρόνια πρόβλεψε πως πλησιάζει το τέλος της επίγειας ζωής του. Τη μέρα του θανάτου του εκμυστηρεύθηκε με ακρίβεια στο μοναχό Νικόδημο καθώς και στα πρόσωπα που θα βρισκόνταν στη ταφή του. Όπως και πράγματι έγινε. Στις 13 Ιανουαρίου 1365 ο Θεός κάλεσε την ψυχή του στις αιώνιες μονές. Η μνήμη του οσίου Μάξιμου του Καυσοκαλύβη γιορτάζεται από την εκκλησία μας στις 13 Ιανουαρίου.

Ὁ Ἅγιος Καλλιόπιος ὁ Μάρτυρας



Ημ. Εορτής: 7 Απριλίου

Βιογραφία:
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Καλλιόπιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Πέργη τῆς Παμφυλίας καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Σὲ πολὺ μικρὴ ἡλικία ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ ἡ ἐνάρετη μητέρα του Θεόκλεια τὸν ἀνέθρεψε καὶ τὸν γαλούχησε μὲ τὰ νάματα τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Ἔτσι κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν ὁ νεαρὸς Καλλιόπιος ὄχι μόνο δὲν φοβήθηκε, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐμψύχωνε καὶ παρηγοροῦσε τοὺς ὀλιγόψυχους. Ἐνῷ ὁ διωγμὸς εἶχε κηρυχθεῖ, ὁ Ἅγιος ἀναχώρησε γιὰ τὴν Πομπηϊούπολη, ὅπου αὐτοβούλως παρουσιάσθηκε στὸν ἔπαρχο Μάξιμο, τὸν ὁποῖο ἔλεγξε γιὰ τὰ ἐγκλήματά του κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὀργισμένος ὁ ἔπαρχος διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν, νὰ τὸν βασανίσουν καὶ νὰ τὸν κλείσουν στὴ φυλακή. Μαζί του εἰσῆλθε στὴ φυλακὴ καὶ ἡ μητέρα του, ἡ ὁποία σπόγγιζε τὸ αἷμα τοῦ υἱοῦ της. Γιατί ἀφοῦ ἔδωσε ὅλο τὸν πλοῦτο της στοὺς πτωχούς, ἀκολούθησε τὸ παιδί της στὴν πορεία πρὸς τὸ μαρτύριο. Ἀφοῦ ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ τὸν Ἅγιο, τὸν καταδίκασαν σὲ σταυρικὸ θάνατο. Ἔτσι ἔγινε κοινωνὸς μὲ τὸν Χριστὸ ὄχι μόνο στὸ Πάθος ἀλλὰ καὶ στὴν ἡμέρα ἀκόμη. Γιατί ἦταν Μεγάλη Παρασκευὴ ὅταν σταυρώθηκε. Ἡ μητέρα του ἔδωσε στοὺς δήμιους πέντε χρυσὰ νομίσματα καὶ τοὺς παρακάλεσε νὰ μὴν σταυρώσουν τὸν υἱό της ὅμοια μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ μὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω. Καὶ ἀφοῦ σταυρώθηκε τὴν Τρίτη ὥρα τῆς Παρασκευῆς, παρέδωσε τὸ πνεῦμα. Ἡ δὲ μητέρα του, ἀφοῦ ἔπεσε ἐπάνω στὸν ἐσταυρωμένο υἱό της, παρέδωσε τὴν ψυχή της.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐκβλαστήσας ὡς ῥόδον Μάρτυς ἀμάραντον, ἀθλητικῶς κατευφραίνεις τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, τῇ εὐπνοίᾳ τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου· σὺ γὰρ παθῶν ζωοποιῶν, ἀνεδείχθης κοινωνός, νομίμως ἀνδραγαθήσας, ὦ Καλλιόπιε μάκαρ, ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Μαρτυρίου στίγμασι, σὲ ἱερῶς κοσμηθέντα, καὶ ἁγίοις πάθεσι, συμμορφωθέντα Κυρίῳ, βλέψασα, ἡ σὲ τεκοῦσα ἁγία μήτηρ, σύμψυχος, τῇ προαιρέσει Μάρτυς σοι ὤφθη, Καλλιόπιε θεόφρον, μεθ’ ἧς δυσώπει ἐλεηθῆναι ἡμᾶς.

Μεγαλυνάριον.
Λόγοις τοῖς μητρῴοις ἱκανωθείς, αὐτόκλητος ἧκες, πρὸς ἀγῶνας μαρτυρικούς, οὓς καὶ διανύσας, Πατρὸς τοῦ οὐρανίου, τέκνον ὡραῖον ὤφθης, ὦ Καλλιόπιε.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/sid/2583/sxsaintinfo.aspx

Αγία Καλοδότη

Ημερομηνία εορτής: 06/09/2013
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 6 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.

Καλοδότη, τμηθεῖσα τὴν κάραν ξίφει,
Καλῶν δοτῆρι σοὶ παρίσταται Λόγε.

Βιογραφία
Η Αγία Καλοδότη ήταν γυναίκα κάποιου Κύρου, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Συνελήφθη κατά τον επί Δεκίου διωγμό και αποκεφαλίστηκε από τον ηγεμόνα και κουρίκτορα Ουαλεριανό, ενώ ήταν έγκυος.

Πηγή: http://www.saint.gr/2359/saint.aspx

Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ Ο ΚΟΝΩΝ



Ο Οσιομάρτυρας Κόνωνος καταγόνταν από την Μικρά Ασία και έζησε την εποχή των Αγίων Αποστόλων. Ήταν γιός του Νέστορος ο οποίος είχε συλληφθεί από τους ειδωλολάτρες και αξιώθηκε μαρτυρικού τέλους. Ο Άγιος Κόνων αντιμετώπιζε με θάρρος τους ειδωλολάτρες, προσπαθώντας να τους αποδείξει την πλάνη τους. Είχε εξουσία από το Θεό κατά των δαιμόνων, γεγονός που εντυπωσίαζε τους ειδωλολάτρες. Όμως είχε προκαλέσει και αντιδράσεις με τον ιερό του ζήλο. Έτσι όταν επισκέφθηκε την Ισαυρία ο ηγεμόνας Μάγνος, τον συνέλαβαν και τον παρουσίασαν για να τον τιμωρήσει. Ο ηγεμόνας του ζήτησε να θυσιάσει στα είδωλα, αλλά εκείνος αρνήθηκε και ομολόγησε το Χριστό.
Η είδηση ότι συνελήφθει ο Άγιος Κόνων, διαδόθηκε στο λαό, ο οποίος κινητοποιήθηκε και απείλησε τον ηγεμόνα. Τελικά ελευθέρωσαν τον Άγιο, αφού προηγουμένως τον είχαν κακοποιήσει. Με τη βοήθεια των χριστιανών μεταφέρθηκε στο σπίτι και συνέχισε τη ζωή του με τον ίδιο ζήλο. Έζησε άλλα δύο χρόνια και απήλθε προς Κύριον. Ο Οσιομάρτυρας Κόνων είχε τη χάρη του Πνεύματος μέσα του. Με τον ιερό του ζήλο διέλυσε το κράτος της ασέβειας, που υπήρχε στην πατρίδα του, και με την καθαρότητα του βίου του και το πλήθος των θαυμάτων που έκανε, οδήγησε πολλούς ειδωλολάτρες στο φως της χριστιανικής πίστης. Στις 5 Μαρτίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του.

O Όσιος Μελέτιος o εκ Λάρδου

O Όσιος Μελέτιος, Καταγόταν από τό χωριό Λάρδος, από μικρός έδειχνε την μεγάλη αφοσίωση καί αγάπη του στον Θεό. Βόσκοντας στό βουνό τά πρόβατα του πατέρα του, είχε όσο χρόνο ήθελε γιά νά προσεύχεται καί νά δοξάζει τόν Μεγαλοδύναμο μέ τόν καθαρό νου του καί τήν αθώα καρδιά του.

Μέ όραμα ανακάλυψε μιά μικρή εικόνα του Κυρίου καί μέ ευλογία του τότε Μητροπολίτου Ρόδου, ό όποιος εν τω μεταξύ τόν έκαμε Μοναχό καί ιερέα, τήν περιέφερε στις ενορίες της πόλεως καί των χωριών καί μέ τήν βοήθειαν τών χριστιανών έκτισε την Ιερά Μονή του το 1855 δίνοντας στον Ιερό Ναό το όνομα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Βλέποντας οι χωρικοί τήν μεγάλη αγιότητα του Οσίου Μελετίου καί τήν αγάπη του πού είχε στους φτωχούς καί στους αρρώστους, τόν βοηθούσαν νά ολοκληρώσει τό έργο της Μονής καί πολλοί πρό­σφεραν τά γύρω άπό αυτήν κτήματα τους, γιά νά μπορεί νά είναι αυτάρκης στίς ανάγκες της.

Πολλοί πτωχοί Χριστιανοί καί Τούρκοι ακόμα δούλευαν γιά νά κτιστεί τό Μοναστήρι καί ταυτό­χρονα συντηρούσαν τίς οικογένειες τους βοηθούμε­νοι άπό τόν Άγιο.

Ο όσιος Μελέτιος ήταν άνθρωπος προσευχής. Όταν στό Μοναστήρι δέν έβρισκε τήν απόλυτη ησυχία γιά προσευχή κλεινόταν σέ μιά σπηλιά πού ήταν εκεί κοντά καί εκεί απολάμβανε στον βαθμό πού ήθελε τήν ησυχία, τήν νηστεία, τήν αγρυπνία καί τήν προσευχή.

Η καθαρή ζωή του μαζί μέ τήν θερμή προ­σεχή του θαυματουργούσαν ή μάλλον ο Θεός θαυματουργούσε διαμέσου του πιστού και ενάρετου δούλου του Μελετίου. Έφερναν από όλο τό νησί ασθενείς καί δαιμονισμένους πού τους έδεναν σέ ένα χοντρό κορμό δένδρου (τομπρούκι) διάβαζε συνήθως τό ψαλτήρι καί τους εξορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου, ο ίδιος δε νήστευε, γιά νά γίνεται δεχτή ή προσευχή του από τόν Θεόν, καί έτσι έθεραπεύοντο.

Ήταν καί άνθρωπος μεγάλης αγάπης καί εξασκούσε πολύ τήν ελεημοσύνη καί τήν φιλανθρω­πία. Έγύριζε στά χωριά γιά νά εξομολογήσει καί νά νουθετήσει τους Χριστιανούς. Στίς γυναίκες έλεγε νά αποφεύγουν οποιαδήποτε σχέση μέ τους Τούρκους στρατιώτες οπού υπήρχαν αυτοί. Αυτό τό έπληροφορήθησαν καί πήγαν στό Μοναστήρι νά τόν συλλάβουν καί νά τόν σκοτώσουν.Ή Παναγία όμως τόν φύλαξε. Δέν βρισκόταν εκεί τήν ώρα εκείνη καί έτσι έφυγαν άπρακτοι.

Ο Όσιος Μελέτιος έκανε καί εν ζωή θαύματα και μετά θάνατον απεδείχθη θαυματουργός.

Πέθανε με πικρό θάνατο. Συκοφαντήθηκε άδικα γιά αθέμιτη πράξη μέ μιά άρρωστη στά μυα­λά, σκέπασε τόν συκοφάντη του μπροστά στον Μητροπολίτη πού τόν κάλεσε γιά νά τόν ανακρίνει, αλλά άπό τήν μεγάλη του θλίψη ξεψύχησε μπροστά στον Δεσπότη, ό όποιος κατάλαβε την πραγματική αλήθεια καί έκήδευσε τό λείψανο του με μεγάλες τιμές. Στήν ανακομιδή των λειψάνων του ευωδίασε όλος ό τόπος. Οι Χριστιανοί πήραν ό,τι μπορούσαν από αυτά γιά ευλογία στά σπίτια τους καί στήν Μονή του παρέμεινε ή αγία κάρα του μέ τίς ωλένες των χειρών ως θησαυρός πολύτιμος καί προστασία καί βοήθεια τών μοναζουσών πού είναι σήμερα εκεί καί του κάθε Χριστιανού πού μέ πίστη καί ευλάβεια τά ασπάζεται καί επικαλείται τήν χάρη καί τήν βοή­θεια του.

Επειδή ό όσιος Μελέτιος δέν έχει ανακηρυχθεί ακόμα επίσημα από την Εκκλησία ως άγιος συνεορτάζεται μέ τόν άγιο Μελέτιο Επίσκοπο της Μεγάλης Αντιοχείας στις 12 Φεβρουαρίου.

Πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας: Ο όσιος Νικάνωρ και οι διαστρεβλωτές τη ιστορίας



Στις 7 Αυγούστου η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και ιδιαιτέρως η Δυτική Μακεδονία εορτάζει την μνήμη του Οσίου Νικάνορος του Θεσσαλονικέως. Γεννήθηκε στην πόλη του Αγίου Δημητρίου το 1491 και βαπτίσθηκε Νικόλαος. Έλαβε αρίστη μόρφωση και εργάσθηκε ως κληρικός κοντά στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Νωρίς όμως απεφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχισμό και μοίρασε στους φτωχούς την μεγάλη πατρική περιουσία του.
Ο Νικόλαος, που έλαβε το αρχαίο μακεδονικό και συγχρόνως χριστιανικό όνομα Νικάνωρ, δίδαξε σε πόλεις και χωριά της Δυτικής Μακεδονίας και βοήθησε πολλούς Ρωμιούς να μην εξισλαμισθούν. Ασκήτευσε επί αρκετά έτη σε μία σπηλιά στο όρος Καλλίστρατον δίπλα στον ποταμό Αλιάκμονα και απέναντι από το σημερινό χωριό Χρώμιο Κοζάνης. Ίδρυσε την περίφημη Μονή της Ζάβορδας, η οποία συνδέθηκε με το όνομά του και η οποία πανηγυρίζει την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.
Ο Όσιος εκοιμήθη το 1549 αφού έγινε ονομαστός για τα θαύματά του σε όλη την τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Η θαυματουργός κάρα του σώζεται και προσκυνείται σήμερα στη Μονή του.
Σήμερα η Μονή Οσίου Νικάνορος Ζάβορδας υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Γρεβενών και αποτελεί προσκύνημα πανελλήνιο. Διατηρεί σπουδαία βιβλιοθήκη με ιστορικά κειμήλια. Ο Όσιος Νικάνωρ θεωρείται προστάτης όλης της Δυτικής Μακεδονίας και βρίσκουμε Ναούς του στην Κοζάνη, στην Καστοριά κ.α. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα οι μοναχοί βοηθούσαν τους Έλληνες αγωνιστές να εισέρχονται στη Μακεδονία και τους περνούσαν με το σχοινί πάνω από τα φουσκωμένα νερά του Αλιάκμονα. Εκεί οι Μακεδονομάχοι εύρισκαν καταφύγιο και τροφή σε δύσκολες στιγμές. Με την βοήθεια της Μονής πέρασαν τον Αλιάκμονα την 11η Οκτωβρίου 1912 τα τμήματα της 5ης Μεραρχίας για να λάβουν μέρος στον ένδοξο Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Λόγω της εθνικής και θρησκευτικής της δράσεως η Μονή έγινε στόχος εκδικητικών διαθέσεων από διάφορες πλευρές κυρίως δε από τους εξισλαμισμένους Βαλαάδες της περιοχής Βεντζίων. Το 1995 τα περισσότερα κτίσματα της Μονής κατέρρευσαν λόγω του σεισμού, αλλά ανοικοδομήθηκαν ταχέως με προσωπική εργασία και φροντίδα του Σεβ. Μητροπολίτου Γρεβενών κ. Σεργίου. Η επίσκεψη στη Μονή του Οσίου Νικάνορος αποτελεί μία ευκαιρία αναβαπτίσεως στην Ιστορία και στην Ελληνορθόδοξη παράδοση της Μακεδονίας. Παράλληλα ο επισκέπτης θα θαυμάσει το εντυπωσιακό τοπίο καθώς η Μονή είναι κτισμένη σαν φρούριο σε ύψωμα, το οποίο κατά τα τρία τέταρτα περιβάλλεται από τον ρου του Αλιάκμονα.
Ο βίος του Οσίου και η ιστορία της Μονής μας μεταδίδουν πολλά και χρήσιμα διδάγματα, τα οποία δυστυχώς δεν θα τα διδαχθεί ποτέ το σημερινό ελληνόπουλο στο σχολείο. Με την τάση αφελληνισμού και διαστρεβλώσεως των ιστορικών γεγονότων τα παιδιά μας θα μαθαίνουν μία παγκοσμιοποιημένη ιστορία χωρίς ήρωες, μάρτυρες, θυσίες και πρότυπα.Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του απαράδεκτου βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού, το οποίο κατά την άποψή μου δεν είναι ούτε διορθώσιμο ούτε διδάξιμο. Πρέπει να αποσυρθεί, αν θέλουμε να καλλιεργήσουμε το αίσθημα του υγιούς πατριωτισμού, την δημοκρατική ευθύνη και την ελληνορθόδοξη αυτογνωσία ώστε να μη καταντήσουν τα παιδιά μας ένας άπατρις χυλός χωρίς αξίες και ιδανικά.
Αν κάποιος θαρραλέος και φιλότιμος δάσκαλος έλεγε στους μαθητές του λίγα λόγια για τον Όσιο Νικάνορα και το μοναστήρι του οι νέοι μας και οι νέες μας θα μάθαιναν ότι πολλοί κληρικοί και μοναχοί επί Τουρκοκρατίας κράτησαν όρθια την εθνική συνείδηση αποτρέποντας τους εξισλαμισμούς. Όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία εκείνη την εποχή χανόταν και για τον Ελληνισμό. Τούρκευε, γινόταν φανατικός ανθέλλην. Παράδειγμα οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας που μας απασχολούν ακόμη και σήμερα μέσω της αλβανικής προπαγάνδας. Ήταν Χριστιανοί που εξισλαμίσθηκαν τον 17ο αιώνα, άλλοι εκουσίως , άλλοι βιαίως. Η αλλαγή του θρησκεύματος τους οδήγησε γρήγορα και σε αλλαγή της εθνικής συνειδήσεως. Ενώ αντιθέτως πολλοί Καππαδόκες και Πόντιοι που αναγκάσθηκαν να μιλούν τουρκικά κράτησαν την ελληνικότητά τους μέσω της Ορθοδοξίας. Στα μαύρα χρόνια της δουλείας η Ορθοδοξία ήταν η δύναμη που διετήρησε τον Ελληνισμό, γράφει ο αείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν. Αυτό βίωναν καθημερινά με το έργο τους Ορθόδοξοι μοναχοί όπως ο Όσιος Νικάνωρ, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Νεκτάριος Τέρπος και άλλοι γνωστοί ή άγνωστοι. Και μοναστήρια σαν αυτό της Ζάβορδας βοήθησαν όλους τους εθνικούς αγώνες για την Ελευθερία και την απομάκρυνση διαφόρων κατακτητών. Σε ποιο σχολικό βιβλίο θα βρουν άραγε τα ελληνόπουλα την προσφορά της Μονής Ζάβορδας στην παιδεία και στους αγώνες του Έθνους;
Ας προσευχηθούμε στον Όσιο Νικάνορα να χαρίζει υγεία στον καθένα μας και πνευματική προκοπή στον λαό μας.

Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ Ο ΕΚ ΒΕΡΡΟΙΑΣ



Ο Όσιος Νικόδημος γεννήθηκε στην Βέρροια της Θεσσαλίας. Επειδή έτυχε καλής ανατροφής ακολούθησε τη μοναχική ζωή εγκαταλείποντας την πατρίδα του ξενιτεύτηκε περνώντας με στερήσεις, θλίψεις, με κακουχίες, ζώντας στις ερημιές και στα όρη, ταλαιπωρώντας αδιάκοπα τη σάρκα του με νηστείες και αγρυπνίες. Φρόντιζε να τα κάνει όσο μπορούσε πιο κρυφά, ώστε έτσι να λάβει μεγαλύτερη δόξα από τον Θεό, επειδή ξεγέλασε με σοφό και επιτήδειο τρόπο τον άρχοντα του σκότους. Γι' αυτό λοιπόν και γίνεται κοινωνός των αδύτων και πολύ θαυμαστά πλησιάζει στο όρος της απάθειας και αντικρύζει μυστικά τον Θεό με αίσθηση ψυχής. Διότι καθώς αγωνιζόνταν να κάνει τον ευατό του όχι μόνο εραστή, αλλά και άριστο εκπληρωτή της κατά Χριστόν αγάπης, αμελούσε μεν τα του εαυτού του, φρόντιζε δε με πολύ ζήλο να εκτελεί τα του Θεού. Ζώντας λοιπόν πάντοτε με αυτά, θεωρούσε τελείως σκύβαλα και ψέμα και όνειρο όλα τα παρόντα, λογιζόμενος ζωή και πνοή του την αρετή. Στα τέλη της ζωής του, φθάνει στην ευδαιμόνα πόλη Θεσσαλονίκη αφού προηγουμένως έζησε σε πολλούς τόπους.
Φθάνοντας λοιπόν σε αυτή, θεώρησε καλό να δώσει τον εαυτό του σε κοινόβιο για χάρη της υποταγής ώστε και από αυτό πλέον να λάβει τελειότερες τις αμοιβές. Έτσι πηγαίνει σε κάποιο μοναστήρι λεγόμενο Φιλοκάλλους. Εκεί πλέον επετέλεσε κάθε είδους αρετή και μάλιστα μυστικά, όπως προείπαμε, έτσι ωστε να μην τον υποσκελίσει τυχόν έστω και ασυνείδητα ο αντίπαλος διάβολος με την εχθρική και τόσο επιμονή ραδιουργία του. Κατά τα άλλα φαινόταν στους άλλους ότι ζει αδιάφορα, καθώς συνομιλούσε διαρκώς με πόρνες και υποκρινόταν πως συμμετέχει πάντοτε σε γλέντια. Για το λόγο αυτό όλοι τον έλουζαν με κατηγορίες, αλλά και ο ηγούμενος καμιά φορά τον πέταγε για αυτό έξω από τη μονή.
Όλα αυτά ο αδαμάντινος τα υπέφερε με καρτερία, σκεπτόμενος ορθά τον Κύριο. Ο Νικόδημος εκτελούσε με προθυμία το διακόνημα του νηστικός. Όλη την εβδομάδα έμενε νηστικός, τρεφόμενος μόνο με την ζωοπαρόχο προσευχή, την οποία ακριβώς και ουράνιο άρτο ονόμαζε ο νοητός Άρτος
ο Υιός του Θεού. Όσα έπαιρνε από τη Μονή για την τροφή του, τα έδινε στους φτωχούς που συναντούσε. Ο διάβολος βλέποντας όλα αυτά τον φθονούσε τρομερά για αυτό και ξεσηκώνει τους υπασπιστές του με όλη του τη δύναμη εναντίον του Αγίου.
Έτσι κάποια μέρα που τον βρήκαν να κάθεται εκεί με αυτές τον μαχαίρωσαν ανελέητα. Ο Καλλίνικος μόλις αναπνέοντας ζήτησε να τον μεταφέρουν στη Μονή του. Φθάνοντας εκεί δεν του επέτρεψε ο ηγούμενος να περάσει την πύλη παράδωσε το πνεύμα του εκεί σε ηλικία σαράντα χρονών το 1307 μ.Χ. Η μνήμη του γιορτάζεται την 24η Νοεμβρίου.