Ορθοδοξία

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ



Ο Όσιος Παΐσιος καταγόνταν από την Αίγυπτο. Γεννήθηκε γύρω στο 300 από γονείς που ήταν ευσεβείς, ενάρετοι και πλουτισμένοι με χριστιανικά ήθη. Η μητέρα του Παΐσιου είχε δει Θεϊκό όραμα μετά το θάνατο του συζύγου της όπου Άγγελος Κυρίου της ζητούσε να αφιερώσει στο Θεό το
μικρότερο παιδί της τον Παΐσιο. Ο Παΐσιος επειδή ήταν θεοφοβούμενος μαζί με την αύξηση της ηλικίας του, αύξανε και σε θεϊκή χάρη. Όταν έφθασε σε ώριμη ηλικία οδηγήθηκε στην έρημο στον γέροντα Παμβώ. Αυτός με το προορατικό χάρισμα που είχε, προγνώρισε το μέλλον του Παΐσιου
τον δέχτηκε με μεγάλη χαρά και άρχισε να τον ντύνει στο άγιο σχήμα των μοναχών. Έτσι σιγά σιγά τον ανέδειξε έμπειρο και δόκιμο, και στην πράξη και στη θεωρεία. Όταν έφθασε ο γέροντας Παμβώς στο τέλος του, είπε πολλές προφητείες στον Παΐσιο, όπου μετά τον θάνατο του, παρέμεινε στο ίδιο κελί μαζί με ένα άλλο μοναχό, τον Ιωάννη. Όταν πέρασε λίγος καιρός ο Παΐσιος θερμάνθηκε με τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος και αγωνιζόνταν με ψηλότερη πολιτεία. Άρχισε να νηστεύει όλη την εβδομάδα και έτρωγε μόνο το Σάββατο. Η δε τροφή του ήταν λίγο ψωμί και αλάτι. Διάβαζε συχνά και μελετούσε την προφητεία του θεσπέσιου Ιερεμία, που πολλές φορές φανερώθηκε σε αυτόν και του ερμήνευσε τα απόκρυφα νοήματα της προφητείας.
Ο Ιωάννης συνέχισε να μένει στο κελί όπου στην πορεία έγινε οδηγός για την σωτηρία σε πολλούς. Ο δε Παΐσιος τράβηξε δυτικά σε μία έρημο και κατοίκησε σε μια σπηλιά. Σιγά σιγά έμενε νηστικός όλη την εβδομάδα και κάθε Κυριακή μεταλάμβανε. Περνούσε δηλαδή μόνο με την Αγία Μετάληψη, χωρίς να λαμβάνει καμία άλλη τροφή. Η φήμη του απλώθηκε στη γύρω περιοχή και πλήθη αναρίθμητα από μοναχούς και λαϊκούς που επιθυμούσαν να συγκατοικήσουν με αυτόν άρχισαν να τον περικυκλώνουν, για να απολαύσουν τη διδασκαλία του. Σε όλη του την ζωή ο Παΐσιος είχε
συχνά επισκέψεις Του Ιησού Χριστού και των Αγγέλων του. Βοήθησε πολύ κόσμο να σωθεί και πολλούς να πιστέψουν στην Θεία δύναμη. Όταν πέθανε ενταφιάστηκε μαζί με τον αγαπημένο του Όσιο Παύλο στην έρημο. Αργότερα ο Μέγας Ισίδωρος έφερε τα άγια λείψανα και των δύο αγίων στο μοναστήρι που οικοδόμησε στην Πισιδία. Όσοι δε ενοχλούσαν από δαιμόνια ή έπασχαν από άλλη ασθένεια πρόστρεχαν στα άγια λείψανα και αγγίζοντας μόνο αυτά, γιατρευόνταν. Η μνήμη του Οσίου Παΐσιου γιορτάζεται στις 19 Ιουνίου.

Σκέφτομαι Φώτη διαβάζοντας τον βίο του Οσίου Παϊσίου σε τι ύψη άσκησης είχαν φτάσει αυτές οι μεγάλες μορφές της Ορθοδοξίας σε σύγκριση με τους εαυτούς μας που αν μας λείψει για λίγο το φαγητό δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Πόσο πίσω είμαστε στο σωματικό και τον πνευματικό αγώνα!

Αχιλλέα μου έχεις απόλυτο δίκιο.Αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεπεράσει τα πάντα,είχαν φτάσει στο
απόλυτο της επικοινωνίας με τον Κύριο,όπου μόνο με την Θεία Μετάληψη συντηρούνταν το σώμα
όλη την εβδομάδα.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΝΕΟΣ Ο ΛΑΤΡΗΝΟΣ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΤΙΣ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Στα τέλη του 9ου αιώνος µΧ στην Ελαία της Μικράς Ασίας, κοντά στην Πέργαμο, έγεννήθη ό όσιος Παύλος. Ό πατέρας του απέθανε σε κάποια ναυμαχία εναντίον των Αράβων. Ή µητέρα του ή Ευδοξία µετά τη δοκιμασία αυτή µετώκησε σε νέο τόπο κοντά στην Βι­θυνία έχοντας µαζί της τα δυό της παιδιά, τον Παύλο και τον Βασίλειο. Ή ευσεβής µη­τέρα τους φρόντισε µε ιδιαίτερη επιμέλεια για την κατά Θεόν και κατά κόσµον µόρ­φωσί τους. τους έστειλε µάλιστα και στην πλησιόχωρη 'Ιερά Μονή του αγίου Στεφά­νου για ώλοκληρωµένη παιδεία.Μετά τον θάνατο της µητέρας ό Βασί­λειος κείρεται µοναχός στη Λαύρα του προφήτου Ήλιου στον 'Όλυμπο της Βιθυ­νίας και στη συνέχεια τον βρίσκουμε να µονάζn στο Βραχιανό όρος της Μιλήτου. Ό Παύλος όμως, ό αδελφός του µοναχού Βασιλείου, ζει µόνος. Βόσκει χοίρους. Το περιβάλλον του κόσμου δύσκολο. Κατό­πιν θείας πληροφορίας ό Βασίλειος τον προσκαλεί κοντά του. Του περιγράφει την ωραιότητα της µοναχικης ζωης. Ό Παύ­λος συγκινείται. Επιθυμεί να δοκιµάσn τη νέα ζωή. Εισέρχεται λοιπόν στην 'Ιερά Μονή Καρυός του Λάτρου (του µεγάλου αυτού µοναστικού κέντρου της Μικρασί­ας) και µε την καθοδήγηση του ηγουμένου Πέτρου ανακαλύπτει τα µυστικά της µονα­χικης πολιτείας. Ό Παύλος θέλγεται. Γίνε­ται µοναχός.

Πρώτος τόπος ασκήσεώς του είναι ή Μονή Προφήτου Ήλιού. Εδώ ανεδείχθη µεγάλος «βιαστής της βασιλείας των ου­ρανων» (πρβλ. Ματθ. ια' 12). Με πολλή χαρά έκοπτε τα θελήματα του. Έδάµαζε τις επιθυμίες της ανέσεως της σαρκός. Προκειμένου να µένn ξύπνιος, καθάριζε την αυλή της Μονής έχοντας στους ώμους του δύο µεγάλες πέτρες. Κάποτε σε ώρα Ακολουθίας εκοιµηθη. Και εδέχθη ράπι­σµα από τον ηγούμενο που τον συνεκλό­νισε. Από τότε έμενε πάντοτε αφωσιωµέ­νος «ψυχή τε και σώματι» τις ιερές αυτές ώρες. Προκειμένου να αγαπήσn περισ­σότερο τούς αδελφούς, του ανετέθη το διακόνηµα του µαγείρου. Με πολλή χαρά διακονούσε εκεί, έχοντας στη σκέψη του αγίους λογισμούς. Βλέποντας την φωτιά του µαγειρείου ενεθυµείτο «το πυρ της κο­λάσεως». Και µε δάκρυα ζητούσε το ελε­ος του Θεού. Ό µοναχός Παύλος διακο­νούσε αγόγγυστα όλη την ημέρα τους α­δελφούς. Το βράδυ δε, όταν όλα ησύχαζαν, εξήρχετο από την Μονή. Και εκεί κοντά στο γειτονικό δάσος επάνω σε ένα δένδρο προσηύχετο θερμά. Έφαίνετο, λέ­γει ό Ιερός συναξαριστής, «όλος φλεγόμενος και τα δάχτυλα του έμοιαζαν µε δέκα αναµµένους δαυλούς». Ενώ όμως αγαπούσε την ερηµία, παρέμενε από υπα­κοή στο κοινόβιο, για να ασκηθεί, όπως του έλεγε ό ηγούμενος, στην ταπεινοφρο­σύνη. Και τα εδέχετο όλα µε ειρήνη λογισµων και χωρίς ταραχή στην καρδιά του.

Μετά τον θάνατο του ηγουμένου ό Θεός καλεί τον όσιο Παύλο να ασκηθεί µαζί µέ τον συµµοναστή του Δημήτριο στην άφι­λόξενη και άγονη περιοχή νοτίως του Λά­τρου. Εκεί είχε καταφύγει πλήθος ασκητών από Σινα και Ραϊθώ, για να φυλαχθούν από τις επιθέσεις των Σαρακηνών. Εδώ ό όσιος Παύλος θα ασκηθεί µέσα σε σπή­λαιο. Θα χρησιμοποιήσει τρία δυνατά ό­πλα για τον εξαγνισμό της ψυχής του, την νηστεία, την αγρυπνία και την προσευ­χή. Εδώ θα δεχθεί και πόλεμο ορατό ά­πό τους φθονερούς δαίμονες. Πολλές φο­ρές θα τον τρομάξουν µέ τις άγριες όψεις τους περίεργους θορύβους και πετροβολισμούς. Μετά από οκτάμηνη άσκηση έπι­στρέφει για λίγο στη Μονή της Καρυας. Και έν συνεχεία τον βρίσκουμε να άσκη­ται στην κορυφή ενός υψηλού βράχου 740 µέτρων.Εκεί µέσα σε µικρό σπήλαιο θα συνεχίσει τούς αγώνες της θερμής προσευχής του «υπέρ του σύµπαντος κόσμου». Δια την τροφή του θα φροντίζει για µικρό διαστη­µα κάποιος βοσκός. Ό όσιος ένισχύετο µέ την ζωοπάροχη θεία Κοινωνία. Και όλο και έλαµπρύνετο. Ό Κύριος τον ήγάπησε. Και θέλησε να τον φανερώσει στους άνθρώ­πους. Ή αρετή του οσίου Παύλου έλαμπε. Σαν Ισχυρός µαγνήτης είλκυσε κοντά του πλήθος µοναχων. Ή Αδελφότης αυτή ώ­νοµάσθη «Λαύρα του Στύλου».

Έφοβήθη όμως ό όσιος την ανθρώπινη δόξα. Άπεσύρθη και πάλι στην έρημο. Κατά καιρούς όμως ηρχετο και νουθε­τούσε τούς µοναχούς του. 'Έχοντας δε σπουδάσει άριστα τα µυστικα κινήματα της ψυχής τούς καθοδηγούσε σε αληθινή αυτογνωσία και τους έδειχνε συγκεκριµέ­νους τρόπους αγώνος για τον εξαγνισμό τους και την απαλλαγή από τα πάθη.Ό συνεχιζόμενος θόρυβος των πολλών επισκεπτών τον ανάγκασε να έλθει στη Σάμο, όπου ίδρυσε τρεις Μονές µέ νέους µαθητάς.'Ύστερα όμως από επιμονές παρακλή­σεις των µοναχων του της «Λαύρας του Στύλου» επέστρεψε και παρέμεινε εκεί ε­ως της κοιμήσεως του. Τόσο ενάρετη πο­λιτεία είχε ό όσιος, ώστε ή φήμη του είχε φθάσει µέχρι την Κρήτη, την Ιταλία και την Βουλγαρία. Τον έθαύµαζε ακόμη και ό αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ό Πορφυρο­γέννητος (913-959), µέ τον όποιον µάλι­στα διατηρούσε και αλληλογραφία. Με τον φωτισμένο του νου ό όσιος προέβλεψε την ήττα του αυτοκράτορος στην εκστρατεία που έκαμε εναντίον των Αράβων της Κρή­της (949).

Ό όσιος επίσης είχε και το χάρισμα της ιάσεως πολλών ασθενειών και έκδιώξε­ως δαιµονίων. Το πρόσωπό του άκτινο­βολούσε θειο φως και τα λόγια του πα­ρηγορούσαν κατάβαθα τους πονεµένους δείχνοντας τους την ευτυχία και µακαριό­τητα της Βασιλείας των ουρανών.Λίγο πριν άποθάνει ό όσιος άφησε γρα­πτή υποθήκη - διαθήκη µέ κανόνες και συμβουλές προς τους αγαπητούς του µο­ναχούς.Έφρόντισε για την διαδοχή του και αφού τους βεβαίωσε πως δεν θα παύσει να προσεύχεται θεριά γι' αυτούς από τον ουρανό και να τους βοηθεί, έκοιµήθη έν Κυρίω στις 15 Δεκεμβρίου του 955.Εκείνο που κυριαρχεί στην πολυτάρα­χη ζωή του οσίου Παύλου του νέου του Λατρηνού είναι ή δίψα της προσευχής, την οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε. Μέσα από την δυνατή αυτή εμπειρία της επικοινωνίας του µέ τον Θεό φωτίστηκε ό νους του, λαμπρύνθηκε ή καρδιά του και έγινε «φως και οδηγός» του κόσμου.

'Ας αγαπήσουμε και εμείς την προσευχή, την άφωσιωµένη και απερίσπαστη. Τότε θα κυριαρχήσει στην ψυχή µας ή ειρήνη και το φως του Χριστού, που τόσο τα έχουμε ανάγκη όλοι µας.
(Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»).

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ



Ο Όσιος Προκόπιος ο Δεκαπολίτης, έζησε τον 8ο αιώνα, επί Λεόντος Γ`του Εικονομάχου. Ώς μοναχός ζούσε με μεγάλη άσκηση και ακρίβεια και καθάρισε πλήρως τον εαυτό του από παντός πάθους και πάσης κηλίδος. Αργότερα επιδόθηκε σε αντιαιρετικούς αγώνες. Έλεγχε ανδρείως τους αιρετικούς, οι οποίοι δεν προσκυνούσαν την εικόνα του Χριστού. Με τον τρόπο αυτό έκανε βέβαιη την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Δέχτηκε όμως και πολλές κακοπάθειες και θλίψεις από τους εικονομάχους. Με την ένθετη διδασκαλία του, αλλά και τα πολλά θαύματα, που έκανε, οδηγούσε τους ανθρώπους στη σωτηρία. Στις 27 Φεβρουαρίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Οσίου και ομολογητού Προκόπιου του Δεκαπολίτου.

Ο ΟΣΙΟΣ ΡΩΜΥΛΟΣ

Ο όσιος Ρωμύλος γεννήθηκε κατά το 1300 στην παραδουνάβια πόλη Βιδίνιο από ευσεβείς γονείς, πατέρα Έλληνα και μητέρα Βουλγάρα. Κατά το άγιο βάπτισμα ονομάστηκε Ράικος. Από την παιδική του ηλικία έδειχνε πόθο για μάθηση και οι διδασκάλοι του, θαυμάζοντας τη σοφία και τη
συνεσή του, τον αποκαλούσαν παιδαριογέροντα. Όταν ανδρώθηκε για να αποφύγει το γάμο που σκέπτονταν οι γονείς του, έφυγε κρυφά σε μοναστήρι της επαρχίας του Τυρνόβου. Εκεί μετά την κανονική δοκιμασία, ονομάστηκε Ρωμανός και διακονούσε με πολλή ευλάβεια στο ναό ως εκκλησιαστικός. Την ίδια εποχή ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης αναχώρησε με τους μαθητές του για το Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στα Παρόρια στα βυζαντινοβουλγαρικά σύνορα. Όταν ο Ρωμανός άκουσε για το διδάσκαλο αυτό της νοεράς προσευχής και του ησυχαστικού βίου, ζήτησε ευλογία από τον ηγούμενο να τεθεί υπό την καθοδήγησή του.
Μαζί του πήρε και άλλον αδελφό, τον Ιλαρίωνα. Ο όσιος Γρηγόριος τους δέχτηκε με πολλή χαρά και καθώς ο Ρωμανός ήταν δυνατός με ισχυρή κράση, του ανέθεσε τις βαρύτερες και κοπιαστικώτερες υπηρεσίες, τις οποίες εκτελούσε με απόλυτη υπακοή. Μετέφερε ξύλα και πέτρες από το όρος, νερό από το ποτάμι που έρρεε στους πρόποδες και έφτιαχνε τον πηλό για τις οικοδομές. Παράλληλα διακονούσε στο μαγειρείο και στο ζυμωτήριο της μονής και είχε τη φροντίδα των ασθενών αδελφών. Του ανατέθηκε επίσης η περιποίηση ενός ηλικιωμένου μοναχού, ασθενούς και θυμώδους ο οποίος για την ασθένειά του έπρεπε να τρώει μόνο φρέσκα ψάρια. Ο Ρωμανός υπηρετούσε τον σκληρό εκείνο γέροντα με θαυμαστή πράοτητα και μακροθυμία και ψάρευε στο ποτάμι. Τον χειμώνα, που τα νερά ήταν παγωμένα, έσπαζε τους πάγους και με τα πόδια γυμνά στο ψυχρότατο νερό και ψάρευε με την απόχη του. Με τον τρόπο αυτό ο Ρωμανός γινόταν μάρτυς κατά προαίρεση, καθώς θυσίαζε τη ζωή του κάθε στιγμή υπέρ της αγάπης του πλησίον.
Μετά το θάνατο του ασθενούς γέροντα και του οσίου Γρηγορίου, ο Ρωμανός τον οποίον καλούσαν καλορωμανό, υποτάχθηκε μαζί με τον Ιλαρίωνα σε έναν άλλο γέροντα. Οι ληστές όμως που λεηλατούσαν τα μέρη εκείνα και καταλαιπωρούσαν τους μοναχούς τους ανάγκασαν να αναχωρήσουν στη Στάρα Ζαγόρα της Βουλγαρίας όπου σύντομα εκοιμήθη ο γέροντάς τους. Έκτοτε ο Ρωμανός υποτάχθηκε στον Ιλαρίωνα, επειδή ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία. Όταν ο τσάρος των βουλγάρων Ιωάννης Αλέξανδρος (1331-1371) κατεδίωξε τους ληστές, επέστρεψαν στην ερημική
ησυχία των Παρορίων, για να συνομιλούν με τον Θεό διά της νοεράς προσευχής. Την εποχή αυτή, μετά την ήττα του σερβοβουλγαρικού στρατού του Ιωάννη Ουγκλέση από τους Οθωμανούς και το θάνατο του ίδιου στη μάχη του Έβρου, ακολούθησε η εισβολή των ατάκτων οθωμανικών στρατευμάτων στη Θράκη και τη Μακεδονία. Τότε πολλοί μοναχοί, φοβούμενοι τη γενική ανασφάλεια των καιρών, έφυγαν από το Άγιο Όρος. Παρακινούμενος και ο όσιος Ρωμύλος αναχώρησε στην Αυλώνα Αλβανίας. Το διάστημα που έμεινε εκεί διόρθωσε τα διεστραμμένα ήθη των κατοίκων και τους εδίδαξε την ορθή πίστη διότι είχαν απομακρυνθεί πολύ από το χριστιανισμό. Ποθώντας όμως την ησυχία, απομακρύνθηκε στη μονή της Θεοτόκου, στη Ραβάνιτσα της Σερβίας. Ο τόπος αυτός υπήρξε η τελευταία επίγεια διαμονή του, διότι ύστερα από λίγο καιρό απήλθε εις
Κύριον. Ο τάφος στον οποίο οι μαθητές του ενταφίασαν το πολύαθλο σώμα του, αναδίδει άρρητη ευωδία, και επιτελούνται συνεχώς πολλά θαύματα και τάσεις στους προσερχόμενους με πίστη.

Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ
(24 Αυγούστου)



Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Είναι γνωστή η Παλαιοδιαθηκική ιστορία με τον πύργο της Βαβέλ, καθώς και η σύγχυση και η ασυνεννοησία που επικράτησαν ένεκα της αλαζονείας και της υπεροψίας. Το αντίθετο του περιστατικού αυτού συνέβη στην Καινή Διαθήκη και συγκεκριμένα την ημέρα της Πεντηκοστής. Εκεί με τον διαμερισμό τον πυρίνων γλωσσών σε κάθε ένα από τους μαθητάς εξαφανίστηκε η σύγχυση, ο φόβος και η όποια διαφωνία και υπήρξε υποδειγματική ενότητα και συμφωνία. Ο ιερός υμνογράφος αντιπαραθέτοντας τα δύο περιστατικά θα μας πή: “Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος, ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε εις ενότητα πάντας εκάλεσεν και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα”. Δηλαδή, τότε που κτιζόταν ο πύργος της Βαβέλ ο Θεός επέφερε σύγχυση στις γλώσσες και εχώρισε τους ανθρώπους σε έθνη, τώρα με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος εκάλεσε όλους σε ενότητα. Η αλαζονεία διχάζει και χωρίζει τους ανθρώπους, ενώ η ταπείνωση ελκύει το άγιο Πνεύμα που ενώνει και αδελφοποιεί τα έθνη και τους λαούς. Η ενότητα χωρίς την θεία Χάρη θα παραμένη πάντοτε όνειρο ανεκπλήρωτο.
Ο Πατροκοσμάς εβίωσε, όπως όλοι οι Άγιοι, την προσωπική του Πεντηκοστή και γι’ αυτό ήταν άνθρωπος ενοποιημένος και ολοκληρωμένος και επομένως σε θέση να διακονήση και να θεραπεύση τους ανθρώπους και να τους οδηγήση στην ενότητα. Στην αληθινή “ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του αγίου Πνεύματος”. Όταν έρχεται η άκτιστη θεία Χάρη στην καρδιά, ο άνθρωπος καίγεται από την αγάπη για τους άλλους. Τον τρώει το σκουλίκι, το σαράκι, όπως έτρωγε τον Ιερομόναχο Κοσμά. Έμαθε την μία και μοναδική γλώσσα, αυτήν της αγάπης, και ήθελε να την γνωρίση και στους άλλους, για να μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ τους και να μην αλληλοσπαράσσονται και να σκοτώνη ο ένας τον άλλο με την συκοφαντία, την αδικία και το ψέμα. Η αληθινή αγάπη, ως καρπός θεοκοινωνίας, προσφέρει στον άνθρωπο εσωτερική πληρότητα και έτσι γίνεται πόλος έλξης και πηγή ενότητας. Αντίθετα τα πάθη, όπως ο φθόνος, η αλαζονεία κ.λ.π. δημιουργούν προβλήματα και όποιος διακατέχεται από αυτά γίνεται στον χώρο του πηγή ανωμαλίας. Διαταράσσει την ενότητα, σχίζει τον άρραφο χιτώνα του Χριστού δημιουργώντας φατρίες και κλίμα πόλωσης. Όσες γλώσσες και να ομιλή κανείς, αν δεν γνωρίζη αυτήν της αγάπης, είναι, κατά τον Απόστολο Παύλο, “κύμβαλον αλαλάζον”, δηλαδή ένας άδειος ντενεκές που απλώς δημιουργεί θόρυβο. Η φωτεινή και αγιασμένη μορφή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού σκορπούσε ειρήνη και δημιουργούσε κλίμα ενότητας. Στην συνέχεια θα τονισθούν τρία σημεία που χαρακτηρίζουν την σεμνή, αλλά και εκρηκτική και μεγαλειώδη προσωπικότητά του και αποδεικνύουν την αλήθεια των όσων αναφέρθηκαν πιο πάνω: Πρώτον, είχε φρόνημα εκκλησιαστικό. Δεν περιφρονούσε τους ανωτέρους του, αντίθετα τους σεβόταν και ζητούσε την γνώμη και την ευλογία τους. Ξεκίνησε την ιεραποστολική του πορεία μετά από ευλογία μεγάλων Γερόντων του Αγίου Όρους, αλλά και με την ευλογία και έγκριση του Πατριάρχη, όπως και των κατά τόπους Επισκόπων από όπου περνούσε. Δεν έκανε ατομικό έργο, δεν δίχαζε, αντίθετα δημιουργούσε προϋποθέσεις σωστής επικοινωνίας. Δεύτερον, γνώριζε πάρα πολύ καλά, ως αληθινός θεολόγος, δηλαδή ως θεόπτης, ότι η πολυμορφία των γλωσσών είναι φαινόμενο μεταπτωτικό και εδράζεται στα πάθη. Τα πάθη είναι εκείνα που εμποδίζουν την συνεννόηση. Πολλές φορές μπορούν και συνεννοούνται άνθρωποι αλλοεθνείς με διαφορετική γλώσσα και κουλτούρα και δεν μπορούν να το κάνουν κάποιοι άλλοι που φαινομενικά τουλάχιστον ομιλούν την ίδια γλώσσα. Είναι φανερό ότι αυτό που εμποδίζει την συνεννόηση είναι τα πάθη που δημιουργούν ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Πώς μπορούν π. χ. να συνεννοηθούν δύο άνθρωποι, όταν ο ένας ομιλή την γλώσσα της λογικής και ο άλλος καταλαβαίνει μόνο την γλώσσα του συμφέροντος; Όταν ο Άγιος παρακαλή τους Έλληνες να πάψουν να ομιλούν αρβανίτικα και να μάθουν ελληνικά και αν το κάνουν, παίρνει πάνω του όλες τις αμαρτίες τους, ασφαλώς δεν το κάνει από ρατσισμό ή εθνικισμό, αλλά για να τους δώση την δυνατότητα να μελετούν την Αγία Γραφή και να διδαχθούν την γλώσσα της αγάπης. Τρίτο, από όπου περνάει, στήνει Σταυρό και ένα μικρό βάθρο. Ανεβαίνει σε αυτό και κηρύττει κάτω από την σκιά του Σταυρού. Και αυτό δεν είναι απλώς μια συνήθεια χωρίς βαθύτερο νόημα. Ο Σταυρός είναι το σύμβολο της νίκης της ζωής εναντίον του θανάτου, αλλά και το μυστήριο της αγάπης. Χωρίς την αγάπη ο Σταυρός θα ήταν ουτοπία. Ο μεγάλος Ιεραπόστολος ήταν σταυρωμένος και αναστημένος και γι’ αυτό δεν δίστασε να τα βάλη με την αδικία, την εκμετάλλευση, την αμάθεια και το ψέμα, παρ’ όλο που γνώριζε ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί στο Μαρτύριο. Ο Σταυρός που έστηνε ήταν σύμβολο του άλλου, του προσωπικού του Σταυρού, που βίωνε και γι’ αυτό δεν φοβόταν να πεθάνη. Ο θάνατος δεν τον τρόμαζε, αφού τον είχε νικήση στα όρια της προσωπικής του ζωής. Μόνον ένας πεθαμένος και αναστημένος μπορεί να βιώνη και να κηρύττη την αληθινή αγάπη, που οδηγεί στην θεοκοινωνία, στην ενότητα και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των ανθρώπων.
Η κοινωνία μας, αυτή η σύγχρονη Βαβέλ, χρειάζεται μεγάλες αγιοπατερικές Μορφές σαν του Πατροκοσμά, που βιώνουν και εκφράζουν καθημερινά στην ζωή τους το μυστήριο της Πεντηκοστής και “λαλούν” την μοναδική γλώσσα της αγάπης.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ, ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ



Στις 5 Σεπτεμβρίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του προφήτου Ζαχαρίου, πατρός του Προδρόμου. Ο Συναξαριστής σημειώνει τις αιτίες για τις οποίες ο Ηρώδης οργάνωσε τη δολοφονία του. Ο προφήτης Ζαχαρίας κήρυττε με παρρησία τη Θεοτόκο Μαρία, ότι δηλαδή είναι συγχρόνως μητέρα και Παρθένος. Την πρόσταξε δε ως Θεοτόκον, αφού γέννησε τον Χριστο, να μη βγαίνει έξω από τον τόπο που ήταν καθορισμένος να μένουν οι παρθένες. Αυτή είναι η πρώτη αιτία.
Ο Ζαχαρίας επίσης κατά τον καιρό της βρεφοκτονίας προστάτεψε τον γιο του Ιωάννη και τη γυναίκα του κρύβοντας τους σε ένα σπήλαιο που ήταν πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό. Αυτή ήταν η δεύτερη αιτία, που προκάλεσε τη δολοφονία του από Ιουδαίους στο μέσον του θυσιαστηρίου. Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνει και ο 13ος Κανόνας του αγίου Πέτρου Αλεξάνδρειας.

Το Κοντάκιον του προφήτου Ζαχαρία αναφέρει:
«Ο Προφήτης σήμερον και ιερεύς του Υψίστου,
Ζαχαρίας προύθηκεν,ο του Προδρόμου γενέτης,
τράπεζαν,της αυτού μνήμης,πιστούς εκτρέφων,
πόμα τε δικαιοσύνης τούτοις κεράσας.
Διό τούτον ευφημούμεν,ως Θείον μύστην
Θεού της χάριτος».

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ



Ο προφήτης Ηλίας καταγόνταν από τη Θέσβη της Αραβίας, από τη φυλή του Ααρών και ήταν γιος του Σωβάκ, ο οποίος κατά την γέννηση του Ηλία είδε οπτασία λευκοφόρους άνδρες να τον ονομάζουν Ηλία, και να τον σπαργανώνουν με φωτιά και να του δίνουν να φάει πύρινες φλόγες. Στη συνέχεια ο Σωβάκ φανέρωσε την οπτασία του στους ιερείς της Ιερουσαλήμ, οι οποίοι προφητικώς του αποκάλυψαν ότι η ζωή του παιδιού θα είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, θα κρίνει δε το Ισραήλ με μαχαίρι και φωτιά.
Πράγματι ο Ηλίας προφήτευσε 25 χρόνια συνολικά, 816 περίπου έτη προ της ελεύσεως του Χριστού. Μεταξύ των θαυμασίων της ζωής του είναι ότι κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό, ανέστησε τον νεκρό υιό της χήρας Σαρεφθίας, έσχισε τον Ιορδάνη ποταμό, είδε τον Θεό κατά το μέτρο του ανθρωπίνου δυνατού στο όρος Χωρήβ και αναλήφθηκε με πύρινη άμαξα στον ουρανό. Τέλος αυτός παραστάθηκε στο όρος Θαβώρ κοντά στον μεταμορφωμένο Ιησού, μαζί με τον προφήτη Μωυσή. Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του στις 20 Ιουλίου.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ



Στις 9 Μαΐου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του προφήτου Ησαίου, που καταγόνταν από τα Ιεροσόλυμα και έζησε τον 8ον αιώνα π.Χ. Το όνομα του συνοδεύεται πάντα από το υπερθετικό «μεγαλοφωνότατος», το οποίο οφείλεται στις σπουδαίες του προφητείες για τον Ιησού Χριστό. Ο Ησαΐας υπήρξε μεγάλος προφήτης και μεγάλος μάρτυρας. Έζησε κατά τους χρόνους του βασιλιά Μανασσή, υιού του βασιλιά Εζεκίου, από τον οποίο και κατακόπηκε με πριόνι και τελείωσε τη ζωή του με τέλος μαρτυρικό.
Ενταφιάστηκε στον τόπο τον λεγόμενο Αρωήλ ή Ρογήλ, που ήταν κοντά σε τρεχούμενο νερό, το οποίο ο βασιλιάς κατέχωσε και εξαφάνισε. Ο δε Θεός ως σημείο για τον προφήτη Ησαΐα επανέφερε.