Ορθοδοξία

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ



Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πλούσιος βασιλιάς που είχε τέσσερις γυναίκες.
Αγαπούσε την τέταρτη γυναίκα όσο ήταν δυνατόν περισσότερο και την καλλώπιζε με πλούσια επίσημα ενδύματα και της προσέφερε τα καλύτερα φαγητά. Της έδινε τα καλύτερα.
Επίσης αγαπούσε την τρίτη γυναίκα πάρα πολύ και πάντα την επεδείκνυε στα γειτονικά βασίλεια. Παρόλα αυτά φοβόταν ότι μια μέρα θα τον άφηνε για κάποιον άλλον.
Επίσης αγαπούσε την δεύτερη γυναίκα. Ήταν η έμπιστη του και ήταν πάντα ευγενική, προσεκτική και υπομονετική με αυτόν. Κάθε φορά που ο βασιλιάς αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, μπορούσε να την εμπιστευτεί και αυτή θα τον βοηθούσε στις δύσκολες στιγμές.
Η πρώτη γυναίκα του Βασιλιά ήταν πολύ αφοσιωμένη σύντροφος και είχε μεγάλη συνεισφορά στην διατήρηση του πλούτου και του βασιλείου. Παρόλα αυτά δεν έδειχνε ότι αγαπούσε την πρώτη γυναίκα, αν και την αγαπούσε βαθιά, σπάνια έδειχνε ενδιαφέρον για αυτήν!
Μια μέρα, ο Βασιλιάς έπεσε άρρωστος και ήξερε ότι ο χρόνος του ήταν λίγος. Σκέφτηκε την πλούσια ζωή που πέρασε και αναρωτήθηκε «Τώρα έχω τέσσερεις γυναίκες μαζί μου, αλλά όταν πεθάνω θα είμαι τελείως μόνος».
Έτσι, ρώτησε την τέταρτη γυναίκα: «Σε έχω αγαπήσει όσο το δυνατόν περισσότερο, σου χάρισα τα καλύτερα ρούχα και έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον για εσένα. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;».
«Σε καμία περίπτωση». Απάντησε η τέταρτη σύζυγος και απομακρύνθηκε χωρίς να πει τίποτα άλλο. Η απάντησή της σαν ρομφαία διαπέρασε την καρδιά του.
Ο λυπημένος Βασιλιάς ρώτησε την τρίτη γυναίκα. «Η ζωή είναι τόσο ωραία. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;»
«Όχι!» απάντησε η τρίτη σύζυγος. «Η ζωή είναι τόσο ωραία! Όταν πεθάνεις, θα ξαναπαντρευτώ!». Η καρδιά του έσβησε και έγινε κρύα.
Έτσι μετά ρώτησε την δεύτερη σύζυγό του «Πάντα σε βοηθούσα και εσύ πάντα ήσουν εκεί για εμένα. Τώρα πεθαίνω. Θα με ακολουθήσεις να μου κάνεις παρέα;»
«Συγγνώμη, δεν μπορώ να σε βοηθήσω αυτή την ώρα!», απάντησε η δεύτερη σύζυγος.«Το πιο πολύ, μπορεί να σε στείλω στον τάφο». Η απάντησή της ήρθε σαν κεραυνός και ο Βασιλιάς ισοπεδώθηκε.
Τότε μια φωνή ακούγεται «Θα φύγω μαζί σου και θα σε ακολουθήσω όπου και αν πας».
Ο Βασιλιάς κοίταξε επάνω και ήταν η πρώτη του σύζυγος. Ήταν τόσο σκελετωμένη σαν να υπέφερε από υποσιτισμό και παραμέληση. Ο Βασιλιάς είπε «Θα ενδιαφερόμουν για σένα όταν είχα την ευκαιρία!».
Πραγματικά, όλοι έχουμε τέσσερις γυναίκες στη ζωή μας. Η τέταρτη είναι το σώμα μας. Ανεξάρτητα από πόσο χρόνο και προσπάθεια καταβάλουμε στο να φαίνεται ωραίο, θα μας αφήσει όταν πεθάνουμε.
Η τρίτη μας γυναίκα είναι η περιουσία, η κοινωνική υπόσταση και ο πλούτος. Όταν πεθαίνουμε όλα θα πάνε σε άλλους.
Η δεύτερη γυναίκα είναι η οικογένεια και οι φίλοι μας. Ανεξάρτητα πόσο χρόνο είμαστε μαζί τους, το πιο πολύ που μπορεί να κάνουν είναι να σταθούν πάνω από τον τάφο μας.
Και η πρώτη μας γυναίκα είναι η ψυχή μας. Συχνά παραμελημένη στο κυνήγι του πλούτου, της δύναμης και των χαρών του κόσμου.

Παρόλα αυτά, η ψυχή μας είναι το μόνο πράγμα που θα μας ακολουθήσει όπου και αν πάμε.
Έτσι, καλλιεργήστε την. Δυναμώστε την και φερθείτε της με τρυφερότητα, γιατί είναι το μόνο μέρος του σώματός μας που θα μας ακολουθήσει στον θρόνο του Θεού και θα συνεχίσει μαζί μας στην αιωνιότητα και στην επόμενη ζωή μας.

Όταν ο κόσμος πιέζει τα γόνατά σου… είσαι στην κατάλληλη στάση για προσευχή…
http://orthodoxhparea.blogspot.gr/searc ... E%95%CE%A3

Δέσε την καμήλα σου!


AnthonydeMello

Ένας μαθητής έφθασε καβάλα στην καμήλα του στην σκηνή του δασκάλου του. Ξεπέζεψε, μπήκε μέσα, υποκλίθηκε και του είπε:

-Δάσκαλε, έχω τόση εμπιστοσύνη στο Θεό, που έχω αφήσει λυμένη την καμήλα μου απ’ έξω, διότι είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο Θεός προστατεύει τα συμφέροντα όσων των αγαπούν.

-Πήγαινε αμέσως έξω, ανόητε, και δέσε την καμήλα σου καλά! Απάντησε ο δάσκαλος και συνέχισε: Ο Θεός δεν ασχολείται με πράγματα που είσαι απόλυτα ικανός να τα κάνεις εσύ!

Μετάφραση από τα Ισπανικά Αθανάσιος Γκάτζιος.
http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

Το καλό που σου έκανα… συνέχισέ το!



Θα ‘θελα να σας μεταφέρω μια ιστορία κάπως διαφορετική, ίσως ουτοπική μα δυνατή και με νόημα μεγάλο. Κάτι που έχουμε ανάγκη πια, σε ότι συμβαίνει δίπλα μας τούτες τις μέρες…
Πριν από χρόνια ένας σπουδαίος γιατρός ταξίδευε με την οικογένειά του στην έρημο με ένα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετά από ένα απότομο τράνταγμα, το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά στο πλάι του δρόμου.
Λάστιχο στον μπροστινό δεξί τροχό. Τα δίδυμα έχουν τρομάξει, η γυναίκα του προσπαθεί να τα ηρεμήσει. «Μην ανησυχείτε», τους λέει, «θα βάλω τη ρεζέρβα και θα συνεχίσουμε». Πράγματι, αλλάζει το λάστιχο με μεγάλο κόπο.
Είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία. Μπαίνει στο αυτοκίνητο και διαπιστώνει πως τα δίδυμα συνεχίζουν να κλαίνε. Η γυναίκα του έχει απελπιστεί. Ο γιατρός της λέει: «Κάνε υπομονή, σε 50 χιλιόμετρα έχει βενζινάδικο και θα σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στο δρόμο, δεν προλαβαίνει όμως να κάνει πάνω από 50 μέτρα και ένας θόρυβος, ίδιος με πριν, τον αναγκάζει να φρενάρει απότομα.
Βγαίνει και τι να δει; Και το άλλο λάστιχο σκασμένο.
Τα δίδυμα έχουν τρομάξει πολύ και κλαίνε πια με λυγμούς. Ο γιατρός είναι απελπισμένος και η γυναίκα του από τον πανικό της βρίσκεται σε κατάσταση υστερίας. Εν τω μεταξύ, αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι και ούτε ένα αυτοκίνητο δε φαίνεται στον ορίζοντα. Ο γιατρός όσο περνά η ώρα καταλαμβάνεται από έναν απίστευτο φόβο, όχι τόσο για τον ίδιο όσο για την οικογένειά του.
Έχουν περάσει δύο ώρες, όταν στο βάθος φαίνονται τα φώτα ενός αυτοκινήτου. Ο γιατρός σαν τρελός με τα χέρια ψηλά τρέχει στη μέση του δρόμου να σταματήσει τον περαστικό για να ζητήσει βοήθεια. Το αυτοκίνητο πλησιάζει και φρενάρει. Είναι ένα μεγάλο αγροτικό που στην καρότσα του έχει ένα λυκόσκυλο. Φαίνεται καλό σκυλί. Ο γιατρός πάει στο τζάμι του οδηγού και αντικρίζει ένα μεγαλόσωμο άνδρα με απεριποίητο μούσι. Στο δεξί κάθισμα βλέπει ένα ζευγάρι δεκανίκια.
«Σε παρακαλώ, έχω δύο μικρά παιδιά, έπαθα δύο φορές λάστιχο, βοήθησέ μας», λέει στον άγνωστο οδηγό. «Και τι θες να κάνω;», του απαντάει εκείνος. «Είδα στο χάρτη ότι σε 50 χιλιόμετρα έχει ένα βενζινάδικο. Θα με πας να φτιάξω το λάστιχο;», του λέει ο γιατρός. «Θες να σου δώσω το αυτοκίνητο να πας εσύ, να μείνω εγώ με την οικογένειά σου, να μη μείνουν μόνοι τους στην ερημιά;», ψιθυρίζει ήρεμα ο άγνωστος. Ο γιατρός κοιτάζει άφωνος τον ξένο για τη διάθεσή του να του δώσει το αυτοκίνητο, αλλά και ανήσυχος να τον αφήσει μόνο με την οικογένειά του. Ο ξένος καταλαβαίνει τον προβληματισμό του και του λέει: «Μην ανησυχείς, είμαι καλή παρέα για τα παιδιά. Εσύ να προσέξεις το σκύλο μου που είναι στην καρότσα. Είναι καλό σκυλί αλλά άγριο και έχει μάθει να με προστατεύει.»
Ο γιατρός από το φόβο του, μήπως ο άγνωστος αλλάξει γνώμη, του λέει: «Σύμφωνοι». Εξηγεί την κατάσταση στη γυναίκα του, ενώ ο άγνωστος πηγαίνει στο τροχόσπιτο με τις πατερίτσες. Έχει δύο ξύλινα πόδια. Ο γιατρός δεν περιμένει την αντίδραση της γυναίκας του. Είναι φοβισμένος και απελπισμένος. Φεύγει με το αγροτικό γεμάτος αγωνία και ενοχές.
Πηγαίνει στο βενζινάδικο, φτιάχνει το λάστιχο και παίρνει το δρόμο της επιστροφής με τον ιδρώτα να στάζει από την αγωνία για την οικογένειά του. Μετά από μιάμιση ώρα από τη στιγμή που έφυγε, φρενάρει απότομα δίπλα στο τροχόσπιτο. Πλησιάζει και αντί για κλάματα, ακούει γέλια.
Ανοίγει την πόρτα και βρίσκεται μπροστά στο εξής θέαμα. Ο άγνωστος κάνει γκριμάτσες στα δίδυμα, τα οποία έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια και η γυναίκα του φτιάχνει κάτι να φάνε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Γυρνάει, τον κοιτάζει και του λέει: «Γεια σου αγάπη μου» Ο γιατρός τους κοιτάζει άφωνος. Ο άλλος δεν περιμένει την απάντησή του, πιάνει τις πατερίτσες του και σηκώνεται μονολογώντας: «Να πηγαίνω κι εγώ.» Ο γιατρός τον συνοδεύει έξω και φτάνοντας στο αυτοκίνητό του, λέει: «Σε ευχαριστώ πολύ, με έσωσες. Πώς μπορώ να σου ξεπληρώσω το καλό που μου έκανες;»
Ο άγνωστος με τα ξύλινα πόδια τον κοιτάζει στα μάτια και του λέει: «Θα σου πω μια μικρή ιστορία. Ήμουν στρατιώτης στο Βιετνάμ, όταν έπεσε δίπλα μου μια χειροβομβίδα. Ένας άνδρας, με κουβάλησε στην πλάτη του 5 χιλιόμετρα . Νιώθω πολύ ευτυχισμένος που μου λείπουν μόνο δύο πόδια. Μόνο μια χάρη θέλω να μου κάνεις. Συνέχισέ το.»
«Ποιο;», τον ρωτάει ο γιατρός. «Το καλό που σου έκανα», του απαντά εκείνος.
Ο γιατρός είναι σήμερα διάσημος για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι οι μοναδικές ικανότητές του ως χειρουργού και ο δεύτερος η φράση «Συνέχισέ το», που έλεγε κάθε φορά που κάποιος χωρίς οικονομική δυνατότητα τον ρωτούσε: «Γιατρέ, τι σου χρωστάω;»
Να ‘ναι άραγε τόσο δύσκολο ή βαρύ για τον καθένα μας να συνεχίσουμε αυτό που μόλις διαβάσαμε;
Ναι έχει σίγουρα κάποιο κόστος, μα εκεί δεν είναι και το δυνατό του σημείο;
Να μπορεί ο κάτοχος ενός τέτοιου φρονήματος να υποτάξει το Εγώ του...

http://agiameteora.net/index.php/istori ... CE%BF.html

Ο ΑΘΕΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΟ ΓΙΟ ΤΟΥ



Πατέρα, είπε την Κυριακή ο μικρός στον πατέρα του, έχω την άδεια σου να πάω στην Εκκλησία;
Όχι, απάντησε ο άπιστος πατέρας.
Η Εκκλησία δεν είναι για σένα.
Είναι για τους γέρους και τις γριές.
Μα, πατερούλη μου, είπε ο μικρός, στο σχολείο έμαθα ότι η τέταρτη εντολή του Θεού, λέει να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, για να λατρέψουμε τον Θεό.
Αυτό είναι ανοησία, συνέχισε ο πατέρας.
Αλλά τότε, πατέρα μου, αν είναι ανοησία να εφαρμόζουμε την τέταρτη εντολή, θα είναι επίσης ανοησία να προσέχουμε την πέμπτη εντολή, που λέει να σεβώμεθα τους γονείς μας....!
Τα λόγια αυτά έπεσαν σαν κεραυνός στ' αυτιά του πατέρα, που τελικώς αποδέχθηκε το μήνυμα του μικρού παιδιού του.
Γιατί ο Θεός μας διδάσκει και δια των μικρών και δια των νηπίων...

ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ..
http://orthodoxhparea.blogspot.gr/searc ... E%95%CE%A3

Η απόκτηση της εσωτερικής ειρήνης δεν χωρά το «εγώ» μας



Ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζει ότι είναι ειρηνικός διότι έχει αναγάγει την «ειρηνική του κατάσταση» με το αίσθημα ψευτοπληρότητας και φίλαυτης αυτονομίας που βιώνει από την επαγγελματική καταξίωση, την ικανοποίηση του υπερκαταναλωτισμού του, την πραγμάτωση των παθών του, την επίτευξη της ηδονιστικής σχέσης του με τους άλλους. Νιώθει ειρηνικός μέσα
στο βόλεμά του.
Η ειρήνη που νομίζουμε ότι έχουμε πολλές φορές ομοιάζει με την ησυχία που επικρατεί μετά από βομβαρδισμό.
Δεν είναι ειρήνη. Είναι ένας φόβος, ένας σιωπηλός θρήνος, ένα σφίξιμο, μία δειλία, μία πνιγερή κραυγή, ένα μένος που δεν μπορεί να εκφραστεί προς στιγμήν.
Και γι’αυτό εύκολα η ειρήνη μας γίνεται πόλεμος όταν βρούμε την ευκαιρία για αντεπίθεση. Διαμάχη με τους άλλους, με το κόσμο ολάκερο. Φτάνει να κερδίσουμε αυτή την φορά. Δεν μας νοιάζει το κόστος, μας νοιάζει η νίκη. Ο θρίαμβός μας, η εξουθένωση του άλλου, η καταστροφή του, η υποδούλωσή του, η ανγνώριση "του δίκιου μας".
Ποθούμε την νίκη. Μία νίκη με την οποία θα αποδείξουμε την αξιότητά μας, την προσφορά μας, την καλοσύνη μας, την υπεροχή μας, την ηθική μας, την καθαρότητά μας, την αγάπη μας...τις αρετές μας.
Μα αυτό δεν είναι νίκη, είναι ήττα φοβερή. Είναι η εμμονή μας στην διεκδίκηση μιας θέσης στον κόσμο τούτο, στα βιβλία του κόσμου τούτου, στα μπράβο του κόσμου τούτου, στα τρόπαια του κόσμου τούτου.
«Θέλουμε να ανεβούμε ψηλά όχι για να δούμε τον κόσμο αλλά για να μας δει ο κόσμος».
Κι έτσι δεν έχουμε ειρήνη. Έχουμε πόλεμο με τον κάθε έναν που τολμά να μας αμφισβητήσει. Έχουμε πόλεμο με τον κάθε έναν που έχει το θράσος να μας παρατηρήσει. Έχουμε πόλεμο με τον εαυτό μας που τολμά κάποιες φορές να αντιδρά στην μεγαλοσύνη μας.
Δεν έχουμε ειρήνη, έχουμε πόλεμο. Θέλουμε πόλεμο κι ας κηρύττουμε ειρήνη. Διεκδικούμε την ειρήνη με λάθος τρόπους, σε λάθος τόπους.
Παράδοξο; Σίγουρα, ναι. Είναι παράδοξο διότι προσπαθούμε να βρούμε ειρήνη με τρόπους αντιειρηνικούς. Και ο μεγαλύτερος αντιειρηνικός τρόπος είναι ο τρόπος του "εγώ" μας.
Το "εγώ" μας είναι ο μεγάλος πολεμοχαρής, είναι ο μεγάλος κερδισμένος ο οποίος μας σπρώχνει στην μεγαλύτερη ήττα μας, την αυτοδικαίωση.
Ειρήνη πραγματική σημαίνει να βρεις το κουράγιο, την λεβεντιά να δεις την ανεπάρκειά σου. Κι εκεί μέσα στα βαθιά της καρδιάς σου να τοποθετήσεις ένα δάκρυ σου. Όχι δάκρυ ενοχής, αλλά δάκρυ μετανοίας.
Και αυτό το δάκρυ της μετανοίας σου θε να γίνει τόπος θείας παρουσίας και εγκατοίκησης δια του Μυστηρίου· θρόνος μιας κοσμικής ήττας που όμως φέρνει ειρήνη και ανάπαυση στην καρδιά σου.
Ειρήνη. Μεγάλο αγαθό. Μεγάλος σταυρός.
Καρδιές που είναι έτοιμες να απολέσουν για να κερδίσουν, να ντυθούν την πανοπλία της ταπείνωσης και της νήψεως. Αυτές είναι τελικά που ειρηνεύουν «προσευχόμενες εν παντί καιρώ», αιχμάλωτες της ελευθερίας που προσφέρει μόνο η βίωση της Αλήθειας, του Χριστού.
Υ.Γ. για να ειρηνεύσεις τελικά καλείσαι να παραδοθείς άνευ όρων στην δίνη της Θείας Πρόνοιας...

http://armenisths.blogspot.gr/2016/01/b ... .html#more

Και με τα κομποσχοίνια σώζονται οι κολασμένοι!…



Ἡ δύναμη τοῦ κομποσχοινιου.

Κάποτε ἕνας ἀδελφός, ὅταν βρισκόμασταν στὴν Ν. Σκήτη, περιέπεσε σ’ ἕνα ἀμφίβολο λογισμό:

«Προσευχόμαστε, ἀγρυπνοῦμε…, ὡραία αὐτά. Ὅμως κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο βοηθοῦμε καὶ τοὺς ἄλλους ἢ μόνον τὸν ἑαυτό μας;». Ἐνῶ ἑτοιμαζόταν νὰ ἐξομολογηθεῖ αὐτὸν τὸν λογισμὸ στὸν Γέροντα, τὸν πρόλαβε ὁ δεύτερος καὶ μὲ πρόσωπο ποὺ φαινόταν βαθιὰ συγκινημένο, λέγει στὸν ἀδελφό. Ἀπόψε παιδί μου, ὁ Θεός μού ἔδειξε τὸ ἕξης φοβερὸ θέαμα: Ἐνῶ προσευχόμουν, γιὰ μία στιγμή μοῦ φάνηκε ὅτι βρισκόμουν σὲ μία πολὺ μεγάλη τράπεζα.

Στεκόμουν μπροστὰ σὲ μία πόρτα ποὺ ἔμοιαζε σὰν τὴν ὡραία πύλη τῆς ἐκκλησίας. Μέσα ἐκεῖ σ’ αὐτὸν τὸν χῶρο, ἀμέτρητα πλήθη περίμεναν σειρά. Ἐγὼ ἔμοιαζα σὰν ἀρχισιτοποιός. Μέσα σ’ αὐτὸν τὸν χῶρο διέκρινα καὶ σας νὰ βρίσκεστε κοντά μου. Κόβατε κάτι μεγάλα σὰν πρόσφορα καὶ μοῦ τὰ φέρνατε. Ὁ ἄλλος κόσμος περνοῦσε σὲ δύο σειρές, στὴν μία οἱ ζωντανοί, στὴν ἄλλη οἱ πεθαμένοι. Τοὺς μοίραζα ὅλους ἀπὸ μία μερίδα εὐλογία καὶ φεύγανε ὅλοι χαρούμενοι. Διέκρινα μέσα πάρα πολλοὺς γνωστούς μου, ὅσους εἶχα γραμμένους, ζωντανοὺς – πεθαμένους, στὸ μνημονοχάρτι.

Καὶ ὁ ἀδελφὸς μὲ τὴν σειρά του: – Γέροντα, αὐτὸ γιὰ μένα ἦταν. Μοῦ ἔλυσες τὴν ἀπορία μου. Τώρα κατάλαβα, τί προσφέρουν οἱ προσευχὲς καὶ τὸ μνημόνευμα στὴν…
προσκομιδὴ γιὰ ὅλον τὸν κόσμον.

Ἀφοῦ παιδί μου ἐνδιαφέρεσαι, νὰ σοὺ πῶ καὶ κάτι γιὰ τὸ κομποσχοίνι πιὸ φοβερό, γύρω ἀπὸ τὴν ζωὴν τοῦ Γέροντά μου. Ὁ Γέροντάς μου, εἶχε στὸν κόσμον μία ἐξαδέλφη. «Ἂν καὶ ἡ ζωή της δὲν ἦταν τόσο καλή, ὁ Γέροντας ὅμως τὴν ἀγαποῦσε πολύ. Κάποτε τὸν εἰδοποίησαν ὅτι ἡ ἐξαδέλφη του πέθανε καὶ μάλιστα ὄχι καλά. Ἔκαμνε διάφορους μορφασμούς, θεατρινισμούς· μιλοῦσε ἄσχημα κλπ. καὶ σ’ αὐτὰ τὰ χάλια πάνω ξεψύχησε. Μόλις τὸ μαθαίνει ὁ Γέροντας, ἄρχισε τὰ κλάματα. Ἐγὼ παραξενεύτηκα· τόση εὐαισθησία· νὰ κλαίει τόσον πολύ. Ὅμως κατάλαβε ὁ ἴδιος τὸν λογισμό μου καὶ μὲ προλαβαίνει: «Ἐγὼ δὲν κλαίω παιδί μου ποὺ πέθανε· ἀλλὰ κλαίω γιατί κολάστηκε».

Ὡστόσο ἀπ’ ἐκείνη τὴν ἡμέραν ὁ Γέροντας δώστου συνέχεια νηστεία καὶ προσευχὴ γιὰ τὴν ἐξαδέλφη του. Ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὲς ἡμέρες, βλέπω τὸν Γέροντα πολὺ χαρούμενο. «τί συμβαίνει Γέροντα;». «Νὰ σοὺ πῶ παιδί μου. Ἀφοῦ ὅλες αὐτὲς τὶς μέρες δὲν ἡσύχασα νὰ προσεύχομαι καὶ ν’ ἀγρυπνῶ μὲ νηστεία καὶ δάκρυα γιὰ τὴν ξαδελφούλα μου, σήμερα εἶδα τὸ ἕξης εὐχάριστο καὶ θαυμαστὸ ὅραμα. Ἐνῶ προσευχόμουν βλέπω ζωντανὰ τὴν ξαδελφούλα μπροστά μου καὶ μοῦ φωνάζει μὲ πολλὴ ἀγαλλίαση: «Σήμερα εἶναι ἡ μέρα τῆς σωτηρίας μου. Σήμερα γλίτωσα ἀπὸ τὴν κόλασιν. Σήμερα πηγαίνω στὸν παράδεισο».

Ξαφνικὰ τὴν ἴδια στιγμὴ βλέπω τὸν μακαρίτη τὸν παπα-Γιώργη μπροστά μου. Αὐτὸς εἶναι ἕνας σύγχρονος ἅγιος. Ὅταν ἤμουν στὸν κόσμον τὸν πρόλαβα. Ἔβαλε στὸ μυαλό του, εἶναι δυνατόν, νὰ βγάλει ὅλους τούς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τὴν κόλασιν. Κάθε μέρα λειτουργοῦσε καὶ μνημόνευε χιλιάδες ὀνόματα. Κατόπιν γυρνοῦσε τὰ μνήματα καὶ ὅλη μέρα διάβαζε τρισάγια καὶ μνημόσυνα στοὺς πεθαμένους. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐν ὄρομα τὸν εἶδα μπροστά μου, τὸν ἀκούω καὶ μὲ μεγάλο θαυμασμό μού λέγει: «Βρὲ-Βρέ… ἐγὼ μέχρι τώρα νόμιζα ὅτι οἱ πεθαμένοι σώζονται μόνο μὲ λειτουργίες καὶ μνημόσυνα. Τώρα ὅμως εἶδα καὶ κατάλαβα ὅτι καὶ μὲ τὰ κομποσχοίνια σώζονται οἱ κολασμένοι». καὶ ξανὰ μὲ θαυμασμό: «καὶ μὲ τὰ κομποσχοίνια σώζεται ὁ κόσμος…!». Μ’ αὐτὸ τὸ ὅραμα πληροφορήθηκα ὅτι ἡ ξαδελφούλα σώθηκε, ἀλλά μοῦ ’δειξε ὁ Θεὸς καὶ τὴν δύναμιν τοῦ κομποσχοινιοῦ ὥστε καὶ ἀπὸ τὴν κόλασιν νὰ βγάζει ψυχήν».

Λέγοντας στὸν ἀδελφὸ συγκινημένος ὁ Γέροντας αὐτά, τοῦ ἔδωσε τὴν εὐλογία του καὶ τοῦ εὐχήθηκε: «Ἄντε στὴν εὐχή μου καὶ κοίταξε νὰ βιαστὴς ὅσο μπορεῖς στὴν ὑπακοὴ καὶ στὴν εὐχή, ἂν θέλεις καὶ τὸν ἑαυτό σου καὶ τοὺς ἄλλους νὰ βοηθήσεις».

Ἀπό: Ἱερομόναχο Χαράλαμπο Διονυσιάτη, ἐκδόσεις Ἰωσὴφ Μ.Δ.
ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ, ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ, ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ, ΩΦΕΛΙΜΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ.
http://paterikos.blogspot.gr/2016/01/bl ... .html#more

Το τελευταίο φύλλο



Η Ιωάννα ήταν μια νεαρή γυναίκα που αρρώστησε από πνευμονία και βρισκόταν πολύ κοντά στο θάνατο. Έξω ακριβώς από το παράθυρο του δωματίου της υπήρχε ένα αμπέλι. Η Ιωάννα παρατηρούσε καθημερινά τα φύλλα του που έπεφταν. Πίστευε ότι όταν πέσει και το τελευταίο φύλλο, θα έχει φτάσει κι η ώρα να πεθάνει κι αυτή. Όμως η καλύτερη φίλη της, η Ελένη, η οποία έμενε μαζί της, προσπαθούσε να τη πείσει να σταματήσει να σκέφτεται τόσο απαισιόδοξα.

Στην ίδια πολυκατοικία ζούσε και ο Ζήσης, ένας ηλικιωμένος κύριος, αποτυχημένος καλλιτέχνης. Ισχυριζόταν συνεχώς ότι σύντομα θα ζωγραφίσει έναν πίνακα αριστούργημα, όμως ακόμα δεν τον είχε καν ξεκινήσει. Η Ελένη επισκέφτηκε τον Ζήση και τον ενημέρωσε πως η Ιωάννα είναι άρρωστη κι ότι χάνει σιγά σιγά την επιθυμία για ζωή. Του φανέρωσε κι ότι η Ιωάννα πιστεύει πως μόλις πέσει από το αμπέλι και το τελευταίο φύλλο θα πεθάνει. Ο Ζήσης χαρακτήρισε αυτό τον ισχυρισμό σαν ανοησία, όμως παρόλα αυτά πήγε να επισκεφθεί τη Ιωάννα και να δει το αμπέλι.

Την επόμενη νύχτα ξέσπασε μια μεγάλη καταιγίδα, ο άνεμος λυσσομανούσε και οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν ανελέητα το παράθυρο. Η Ελένη έκλεισε τις κουρτίνες κι είπε στην Ιωάννα να κοιμηθεί. Στο αμπέλι είχε πια μείνει μόνο ένα φύλλο... Αν κι η Ιωάννα επέμενε να τις αφήσει ανοιχτές, η Ελένη επέμενε να τις κλείσουν, αφού δεν ήθελε να δει η Ιωάννα την πτώση του τελευταίου φύλλου. Το πρωί αμέσως η Ιωάννα ξανάνοιξε τις κουρτίνες κι έψαχνε με το βλέμμα της το αμπέλι για να βεβαιωθεί ότι είχαν πέσει πια όλα τα φύλλα, όμως παρόλα αυτά αυτό ήταν ακόμη εκεί!

Παρόλο που η Ιωάννα εντυπωσιάστηκε από το γεγονός, συνέχισε να πιστεύει ότι θα πέσει το φύλλο μέσα στη μέρα. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Και δεν έπεσε ούτε τη νύχτα, αλλά ούτε και την επόμενη ημέρα. Η Ιωάννα άρχισε πια να πιστεύει ότι το φύλλο παρέμενε εκεί για να της δείξει πόσο λάθος έκανε να θέλει να πεθάνει. Άρχισε να ανακτά την επιθυμία της να ζήσει, κάτι που είχε άμεσα θετικό αντίκτυπο στην υγεία της.

«Έχω κάτι να σου ανακοινώσω», της είπε η Ελένη εκείνο το απόγευμα. «Ο κ. Ζήσης πέθανε σήμερα από πνευμονία στο νοσοκομείο. Ήταν πολύ άρρωστος τις τελευταίες δύο ημέρες. Ο επιστάτης του τον βρήκε χθες το πρωί στο δωμάτιό του πεσμένο κάτω, αβοήθητο, με δυνατούς πόνους. Τα παπούτσια και τα ρούχα του ήταν υγρά και παγωμένα».

Δεν μπορούσαν να φανταστούν τι είχε γίνει εκείνη τη φοβερή νύχτα που είχε ξεσπάσει η μεγάλη καταιγίδα. Στη συνέχεια όμως βρήκαν ένα φανάρι, που ήταν ακόμα αναμμένο, μια σκάλα, μερικές βούρτσες πεταμένες από δω κι από κει, και μια παλέτα ζωγραφικής με πράσινα και κίτρινα χρώματα.

«Για κοίταξε, έξω από το παράθυρο αυτό το τελευταίο φύλλο του αμπελιού. Δεν αναρωτιέσαι γιατί δεν κουνιέται όταν φυσάει ο άνεμος; Αχ, καλή μου, αυτό είναι το αριστούργημα του κ. Ζήση. Το ζωγράφισε εκείνο το βράδυ που έπεσε το τελευταίο φύλλο».

«Το τελευταίο φύλλο» είναι μια μικρή ιστορία που δημοσίευσε το 1997 ο O. Henry.
http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html

Η Ψωροκώσταινα…



Ήταν μιά πλούσια πού φτώχεψε, καί πλούτισε μέ τό παράδειγμά της τις σελίδες τής ιστορίας μας. Ηταν μιά καρδιά πού ράγισε άπ’ τόν πόνο καί τή δυστυχία, άλλά δέν έπαψε ποτέ ν’ άγαπά τόν άνθρωπο καί τήν Πατρίδα.

‘Ήταν μιά γυναίκα πού έχασε τά λογικά της, γιά νά διδάσκει μέσα στήν παράκρουσή της γενεές γενεών τή μωρία τού Σταυρού τού Χριστού, γιά τήν όποια πρωτομίλησε ό άπόστολος Παύλος.
Λεγόταν Πανωραία Χατζηκώστα, μιά άρχόντισσα μέ μεγάλη περιουσία άπό τις Κυδωνιές τής Μικράς Ασίας, σύζυγος τοΰ Κώστα Άϊβαλιώτη, τού πάμπλουτου έμπορου τής μικρασιατικής γής.
«Ηταν ό χρόνος πού ξέσπασε ή Ελληνική Επανάσταση. Τό 1821. Τό έτος πού καταστράφηκαν όλοσχερώς οί Κυδωνιές τής Μικράς Ασίας μετά τήν άποτυχημένη έπαναστατική κίνηση πού έπιχειρήθηκε έκεΐ. Άπό τότε ξεκινά τό προσωπικό μαρτύριο τής Πανωραίας Χατζηκώστα. Ή σφαγή στις Κυδωνιές ήταν άνελέητη. Όσοι έπέζησαν άπ’ αύτήν – άνάμεσά τους καί ή Πανωραία – μετέβησαν όπως-όπως στά Ψαρά. Μέ τις σκηνές τής σφαγής τού συζύγου της καί τών παιδιών της νά κάνουν τόν ύπνο της έφιάλτη καί τά μάτια της βρύσες όταν ήταν ξύπνια, προσπαθεί νά έπιζήσει πανέρημη στό ξερονήσι τών Ψαρών. Ολομόναχη, φτωχή καί άνήμπορη γυρίζει στό μικρό ψαροχώρι. Σύντομα ό τόπος καταφυγής της καί τό όνομα τού συζύγου της τής χαρίζουν τό πρώτο παρατσούκλι: Ψαροκώσταινα! Καλά πού βρέθηκε ό λόγιος δάσκαλος τής Ακαδημίας τών Κυδωνιών καί Φιλικός Βενιαμίν Λέσβιος μαζί μέ κάποιους άλλους συντοπίτες της νά τή βοηθήσουν καί νά τή συνδράμουν.
Όμως δέν άντεξε πολύ στά Ψαρά. Δέν μπορούσε νά άτενίζει άπέναντι τή χαμένη γή της. Σύντομα έγκαταστάθηκε στήν τότε πρωτεύουσα τού ‘Ελληνικού Κράτους, τό Ναύπλιο. Στήν άρχή όλα πήγαιναν καλά, άφού ζοϋσε άπό τις ύπηρεσίες πού προσέφερε στόν δάσκαλο καί φιλόσοφο Βενιαμίν Λέσβιο, ό όποιος καί αύτός κατέφυγε στό Ναύπλιο καί παρέδιδε μαθήματα γιά νά ζήσει. Όχι όμως γιά πολύ. Τό 1824 ό Βενιαμίν Λέσβιος πεθαίνει άπό τύφο, καί άπό τότε άρχίζει ένα άλλο μαρτύριο γιά τήν Πανωραία. Μόνη καί άγνωστη βγάζει τό ψωμί της, πότε κάνοντας τήν άχθοφόρο, πότε τήν πλύστρα καί πότε ζητώντας ελεημοσύνη.
Παράλληλα μέ τήν πολύπαθη ζωή τής Πανωραίας πορεύεται καί ή ’Επανάσταση των ‘Ελλήνων. Εκείνη τήν περίοδο δοκιμαζόταν άρκετά έξαιτίας τής έπελάσεως τού Ίμπραήμ, ό όποιος σύν τοΐς άλλοις άφηνε στό πέρασμά του έκατοντάδες ορφανά, πού συγκεντρώνονταν στό Ναύπλιο. Ή θέα τού δράματος τών ορφανών συντάραξε τήν εύαίσθητη καρδιά τής Πανωραίας. Στά πρόσωπά τους είδε τά δικά της παιδιά, πού τό ’ίδιο χέρι τά κατέσφαξε. Ή μητρική καρδιά ξύπνησε. Ζήτησε καί πήρε ύπό τήν προστασία της ορφανά παιδιά! Γιά νά τά θρέψει, περνούσε άπό σπίτι σέ σπίτι καί ζητιάνευε.
Είχε παραμελήσει σέ τέτοιο βαθμό τόν έαυτό της, πού τά άλητάκια τής παραλίας τήν πείραζαν καί άντί Ψαροκώσταινα κοροϊδευτικά τήν άποκαλοΰσαν Ψωροκώσταινα.
Τό 1826 έγινε έρανος στό Ναύπλιο, γιά νά βοηθήσουν τό μαχόμενο Μεσολόγγι. Στήθηκε ένα τραπέζι στήν πλατεία, άλλά λόγω τής γενικής φτώχειας καί τής έξαθλιώσεως κανείς δέν πλησίαζε νά προσφέρει. Όλοι δύσκολα τά οικονομούσαν. Τότε ή φτωχότερη όλων, ή χήρα Χατζηκώσταινα, ή Πανωραία, ή Ψωροκώσταινα τού Ναυπλίου, πλησίασε, έβγαλε τό άσημένιο δακτυλίδι πού φορούσε στό δάκτυλό της κι ένα γρόσι πού είχε στήν τσέπη της καί τά παρέδωσε στήν έρανική έπιτροπή λέγοντας: «Δέν έχω τίποτα άλλο άπ’ αύτό τό δακτυλίδι κι αύτό τό γρόσι. Αύτά τά τιποτένια προσφέρω στό μαρτυρικό Μεσολόγγι».
Ύστερα άπ’ αύτή τή χειρονομία κάποιος άπό τό πλήθος φώναξε: «Γιά δέστε, ή πλύστρα, ή Ψωροκώσταινα, πρώτη προσέφερε τόν όβολό της»! Και
άμέσως τό φιλότιμο τού Έλληνα ξύπνησε. Άρχισαν νά προσφέρουν λίρες, γρόσια καί άσημικά. Άπό τότε βαφτίστηκε κι έπίσημα στήν τοπική κοινωνία τού Ναυπλίου ώς Ψωροκώσταινα!
Φιλόπατρις καί φιλάνθρωπη, λίγο άργότερα όταν ό Καποδίστριας ‘ίδρυσε ’Ορφανοτροφείο, προσφέρθηκε ήλικιωμένη πιά καί μέ σαλεμένο τό νοΰ άπό τόν πόνο καί τις στερήσεις νά πλένει τά ρούχα τών ορφανών χωρίς καμία άμοιβή. Σ’ αύτή τή διακονία καί τήν προσφορά τήν βρήκε ό θάνατος. Οί έπίσημοι δέν τήν τίμησαν. Τήν τίμησαν όμως μέ τόν καλύτερο τρόπο τά παιδιά τού Ορφανοτροφείου, συνοδεύοντάς την στήν τελευταία της κατοικία μέ λυγμούς καί άναφιλητά.
Αύτή ήταν ή γυναίκα πού χάρισε τό παρατσούκλι της σ’ όποιον θέλει νά περιγράφει τήν άνέχεια καί τή φτώχεια. Ή σ’ όποιον θέλει νά μιλήσει άπαξιωτικά γιά κάποιον, προσδιορίζοντάς τον ώς τόν «φτωχό συγγενή» ένός συνόλου ή τόν «τελευταίο τροχό τής άμάξης». Χαρακτηρισμός πού καί τήν έποχή τού Καποδίστρια σέ κάποια συνεδρία τής Συνελεύσεως κάποιος άπέδωσε στό έλληνικό δημόσιο καί κατόπιν τό 1942 σέ άλλη συνεδρίαση τής Βουλής κάποιος βουλευτής άπέδωσε στήν Ελλάδα.
Τούτες τις ώρες πού τό έθνος μας περνά δύσκολες στιγμές καί άρκετοί συνάνθρωποί μας βρίσκονται στά όρια τής άπόγνωσης, χρειάζονται ψυχές σάν τήν άπλή Ψωροκώσταινα. Χρειάζεται όλοι μας νά δούμε τόν συνάνθρωπο, τόν συνέλληνα, τόν πατριώτη. Νά ξεφύγουμε άπό τό προσωπικό μας συμφέρον καί νά νοιαστούμε γιά τό μέλλον τής φτωχής μας Πατρίδας. Νά στερηθούμε γιά χάρη των πτωχών, των άνέργων, των πεινασμένων. Πλούσιοι ή φτωχοί νά συντρέξουμε, νά προσφερθοΰμε καί νά προσφέρουμε. Νά πιστέψουμε ότι όλα ξεκινούν άπ’ τόν καθένα μας μ’ ό,τι μικρό καί εύτελές έχει νά προσφέρει. Νά θέσουμε τόν έαυτό μας, τήν ιδιότητά μας, τήν όποια δυνατότητά μας ύπέρ τού συνόλου. Νά πιστέψουμε ότι άπό τά μικρά κτίζονται τά μεγάλα. Νά δώσουμε στούς φτωχούς. Νά σταθούμε μέ άνθρωπιά καί κατανόηση. Νά δώσουμε μέ άγάπη. Μέ προσευχή. Μέ έλπίδα.
Πρυτάνευσαν τά τελευταία χρόνια παραδείγματα κακοδιαχειρίσεως τού δημοσίου χρήματος. Τό χειρότερο άπ’ όλα είναι ότι ή σπατάλη, ή φοροαπαλλαγή καί ή κλοπή έγιναν πρότυπα ζωής καί μέσα εύζωΐας γιά τόν σύγχρονο Έλληνα. Γι» αύτό καί τέτοια φωτεινά παραδείγματα σάν τής Ψωροκώσταινας μπορεί καί πρέπει νά λειτουργήσουν άφυπνιστικά γιά μετάνοια όλων μας καί παρακινητικά γιά φιλανθρωπία, έλεημοσύνη καί άγάπη.
http://tostavroudaki.blogspot.gr/2016/0 ... .html#more

ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ



Ένα βράδυ ένας γέρος Ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Είπε:
«Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο «λύκων» που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλεια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό».
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
«Ποιος λύκος νικάει;»
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...
«Αυτός που ταΐζεις...»

http://poimenikos-avlos.blogspot.gr/201 ... .html#more

Η επίκληση του Θεού


Από το Γεροντικό

Είπε κάποιος Γέροντας: «Έχε έτοιμο το σπαθί σου για αγώνα».

Και ο αδελφός απάντησε:

«Το θέλω αλλά δεν μ’ αφήνουν τα πάθη».

Κι ο Γέροντας πρόσθεσε: «Η αγία Γραφή λέει: Ζήτησέ με, όταν θλίβεσαι, και θα σε απαλλάξω και θα με δοξάσεις. Να επικαλείσαι λοιπόν Αυτόν και θα σε λυτρώσει από κάθε πειρασμό».

http://www.isagiastriados.com/2012-02-29-11-16-42.html