Ορθοδοξία

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΝΕΑ ΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΙ ΕΝ ΓΕΩΡΓΙΑ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ



ΣΤΑ ανατολικά παράλια του Εύξεινου Πόντου και νοτιοανατολικά της Ρωσίας εκτείνεται ή μαρτυρική Γεωργία. Ό λαός της είχε την ιδιαίτερη ευλογία να δεχθεί τον σπόρο της χριστιανικής πίστεως από τον φλογερό μαθητή του Κυρίου πρωτόκλητο άγιο Ανδρέα. Η οριστική όμως μεταστροφή στην ορθόδοξη πίστη της ευρύτερης περιοχής της Ιβηρίας έγινε στις αρχές του 4ου αιώνος από την αγία Νίνα, την όποια η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας εορτάζει στις 14 Ιανουαρίου και την τιμά ως μεγάλη Ισαπόστολο.
Όμως το φως της χριστιανικής διδασκαλίας δεν είχε εισχωρήσει παντού. Υπήρχαν περιοχές που ήταν λιγότερο ή περισσότερο βυθισμένες στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας.
Βρισκόμαστε στον 6ο μ.Χ. αιώνα. Στην ήσυχη πεδιάδα της Κολά, σε κάποιο χωριό, εκεί όπου αναβλύζουν τα γάργαρα νερά του ποταμού Μτκβάρι (Κύρου), στα νοτιοδυτικά της Γεωργίας, λίγοι ήταν οι Χριστιανοί, ενώ οι πιο πολλοί άθεοι, ειδωλολάτρες. Ανάμεσα σ' αυτούς και εννέα μικρά παιδιά ηλικίας από 7 έως 9 ετών, ο Γκουαράμ, ο Ανταρνασέ, ο Μπακάρ, ο Βάτσε, ο Μπαρτζίμι, ο Τάτσι, ο Τζουανσέρι, ο Ραμάζι και ο Παρσμάν. Μέσα στην παρέα τους τα παιδιά αυτά δέχονται να υπάρχουν και Χριστιανόπουλα. Η παιδική ηλικία δεν ξέρει να κρατά αποστάσεις από τους άλλους.
Όλοι λοιπόν μαζί αναστρέφονται με απλότητα, μελετούν, τρέχουν, παίζουν. Και όταν η γλυκόηχη καμπάνα κτυπούσε για την Εσπερινή Ακολουθία, έτρεχαν όλα τα παιδιά - μαζί αγαπημένα - στην Εκκλησία. Εκεί έφθαναν με λαχτάρα και τα εννέα αυτά παιδιά. Έμεναν όμως έξω από το ναό. Πώς να συμμετάσχουν σε Ακολουθία; Πώς να απολαύσουν τη θαλπωρή της Εκκλησίας; Το ήξεραν καλά. Δεν τους το επέτρεπαν αυτό, γιατί ήταν άβάπτιστα.
Έμενε όμως μέσα τους ένας πικρός πόνος. Και τον έλεγαν: «Γιατί μας ξεχωρίζετε, αφού η πίστη στον Χριστό μας συγκινεί και μας αρέσει;» Και αυτή η σκηνή μαζί με το παράπονο πολλές φορές επαναλαμβανόταν.
Καθώς όμως περνούσε ο καιρός, φούντωνε μέσα τους βαθιά επιθυμία να βαπτισθούν, να γίνουν Χριστιανοί. Οι μικροί τους βαπτισμένοι φίλοι ήταν γι' αυτούς τα φωτεινά παραδείγματα για τη νέα ζωή που ποθούσαν, τη χριστιανική ζωή!
Ζήτησαν λοιπόν και τα εννέα παιδιά να κατηχηθούν.
Ο ιερέας της μικρής κοινότητας ανέλαβε το ιερό αυτό έργο. Τους μίλησε για την πίστη μας στον αληθινό Τριαδικό Θεό, τα ιερά δόγματα, τις εντολές, τον ηθικό νόμο του Ευαγγελίου. Η αγνή ψυχή των άκακων παιδιών απορροφούσε με ευγνωμοσύνη τη θεία διδασκαλία. Σε όλα όλοι συμφωνούσαν. Η καρδιά τους γαλήνευε. Περίμεναν πλέον όλα με λαχτάρα τη βάπτιση τους. Ήξεραν πως μια τέτοια ενέργεια θα τους έφερνε σε σύγκρουση με τους γονείς τους. Όμως πάνω από την αγάπη των γονέων έβαζαν την αγάπη στον Θεό Πατέρα εφαρμόζοντας τον λόγο του Κυρίου: «Ό φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ έμέ ούκ έστι μου άξιος» (Ματθ. Γ 37). Οπλισμένοι λοιπόν με πίστη και με μία ασυνήθιστη για την ηλικία τους σταθερότητα ακολούθησαν ελεύθερα και συνειδητά τον ιερέα στις πηγές του ποταμού Κύρου για να βαπτισθούν. Μαζί τους έφθασαν και οι Χριστιανοί της περιοχής αλλά και οι φίλοι των παιδιών, που θα ήταν οι ανάδοχοι τους.
Η βάπτιση έγινε το βραδάκι, για να προληφθούν αντιδράσεις. Αφού ευλογήθηκαν τα νερά των πηγών, τα παιδιά βαπτίσθηκαν «εις τό όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η Παράδοση αναφέρει και δύο θαυμαστά σημεία που έγιναν κατά την ιερή εκείνη ώρα. Τα παγωμένα νερά του ποταμού έγιναν ζεστά. Και άγγελοι από τον ουρανό ήρθαν και έντυσαν τα παιδιά με ολόλευκους χιτώνες. Πλημμυρισμένα στο φως και τη χαρά του ουρανού ζουν τώρα το θαύμα που ποθούσαν! Από τώρα είναι παιδιά της Εκκλησίας.
Όμως η χαρά των μικρών δεν επρόκειτο να κρατήσει για πολύ. Ένα τέτοιο θαυμαστό γεγονός εξαγρίωσε τους πονηρούς δαίμονες. Αυτοί υποκίνησαν τους γονείς των νεοβαπτισθέντων να στραφούν εναντίον των παιδιών τους. Όταν λοιπόν την επόμενη μέρα πληροφορήθηκαν το γεγονός, έτρεξαν οργισμένοι και άρπαξαν τα παιδιά τους από τα σπίτια των χριστιανών φίλων τους. Τα κτύπησαν βίαια. Τα πίεζαν να δοκιμάσουν από τα είδωλόθυτα, δηλαδή από τροφές που είχαν προσφερθεί ως θυσία στους θεούς τους. Εκείνα όμως σταθερά αρνήθηκαν να φάνε. Παρέμεναν μάλιστα για την αγάπη του Χριστού νηστικά επτά μέρες.
Μάταια οι γονείς τους τούς έταζαν με γλυκόλογα δώρα, ρούχα, παιχνίδια... Εκείνα έλεγαν: «Είμαστε τώρα παιδιά του Χριστού, Χριστιανόπουλα, αφήστε μας ελεύθερα να πάμε στους φίλους μας».
Μπροστά σ' αυτό το αδιέξοδο οι γονείς κατέφυγαν για βοήθεια στον ειδωλολάτρη ηγεμόνα. Αυτός όμως άφησε στους γονείς την τελική γνώμη και κρίση. Τότε εκείνοι αποφάσισαν μαζί και με θυμωμένη φωνή είπαν πως «δεν συμφέρει να αφήνουμε άλλο τα παιδιά μας να ζήσουν. Το παράδειγμα τους μπορεί να οδηγήσει και άλλους στον Χριστιανισμό».
Πρώτος έπρεπε να τιμωρηθεί ο ιερέας, γιατί διευκόλυνε τα παιδιά στην ελεύθερη επιλογή τους. Αυτόν τόν ευλαβή ιερέα τον κτύπησαν άγρια. Και Αφού του αφήρεσαν όλα τα υπάρχοντα του, τον έδιωξαν βίαια. Έτσι επαληθεύθηκε ο λόγος του Κυρίου που ισχύει για τους αληθινούς εκπροσώπους του: «Εί έμέ έδιωξαν, και υμάς διώξουσι» (Ιω. ιε' 20).
Στη συνέχεια ακολούθησε των παιδιών το μαρτύριο.
Με τη συνοδεία του ηγεμόνα και πολλών άλλων οι γονείς έφεραν τα εννέα παιδιά τους στις πηγές του ποταμού. Εκεί όπου πριν από λίγο είχαν βαπτισθεί, θα πάρουν τώρα και δεύτερο, πιο λαμπρό βάπτισμα, τό Βάπτισμα του αίματος. Εκεί πλάι στις πηγές έσκαψαν βαθύ λάκκο και μέσα σ' αυτόν οι άσπλαχνοι γονείς έριξαν οργισμένοι τα παιδιά τους! Και όλα μαζί εκείνα ομολογούσαν και έλεγαν: «Πεθαίνουμε για την πίστη μας στον Χριστό! Στο όνομα του βαπτισθήκαμε και με τον Κύριο αιώνια λαχταρούμε να ζούμε». Τόσο μεγάλη όμως ήταν η μανία των σκληρών γονέων τους, ώστε προκειμένου να συντρίψουν τελείως τα αθώα σώματα των παιδιών τους, έριξαν - μαζί με τους παρευρισκομένους - πέτρες από πάνω τους. Μετά πρόσθεσαν και χώμα. Και αφού το πάτησαν καλά, ανεχώρησαν. Όλα γι' αυτούς είχαν τελειώσει.
Όμως για τα εννέα αυτά αθώα πλάσματα του Θεού είχε αρχίσει το ουράνιο πανηγύρι στο χορό των αγγέλων. Η επιθυμία των παιδιών αυτών είχε εκπληρωθεί και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό. Βρέθηκαν όχι σε επίγειο ναό, που τόσο λαχταρούσαν, αλλά σε «αχειροποίητο ναό», στην Εκκλησία του Ουρανού, απολαμβάνοντας εκεί μέσα με γαλήνη και ασφάλεια το πρόσωπο του Θεού που τόσο αγάπησαν. Η Εκκλησία της Γεωργίας είχε αυξήσει πλέον τον ανεκτίμητο πλούτο της στον ουρανό, τον πλούτο των αγίων της, με άλλους εννέα Αγίους. Εννέα Παιδομάρτυρες, που τους εορτάζει κάθε χρόνο στις 22 Φεβρουαρίου.
Το στεφάνι της δόξης των Αγίων χαρίσθηκε στους αγίους Αποστόλους, στους μεγάλους Πατέρες, στους Οσίους και Ομολογητές και τους Μάρτυρες, ανθρώπους πιστούς της ώριμης ηλικίας. Ξεχωριστή όμως θέση στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατέχουν και οι Παιδομάρτυρες. Μικρά παιδιά από όλο τον ορθόδοξο κόσμο με αδολότητα και σταθερότητα ομολογίας στον αληθινό Θεό μας συνεκίνησαν και έγιναν διδάσκαλοι μας.
Προς τα πρότυπα αυτά, τα τόσο άγνωστα, οφείλουμε να στρέφουμε πιο πολύ σήμερα τα μάτια των παιδιών μας. Για να μαθαίνουν και να ενθουσιάζονται, διότι έχουν τέτοιους θαρραλέους πιστούς στον Χριστό εκπροσώπους τους. Από αυτούς να εμπνέονται στους αγώνες τους και να τους μιμούνται. Ώστε κάποτε να δοξαστούν και αυτά από τον Θεό. Τον Θεό που τιμά και ξέρει να δοξάζει τους Αγίους του και στη γη και στον ουρανό.

Των Αγίων Επτά Μαρτύρων των εν Σαμοσάτοις τελειωθέντων

Οι Άγιοι επτά Μάρτυρες Φιλόθεος, Υπερέχιος, Άβιβος, Ιουλιανός, Ρωμανός, Ιάκωβος και Παρηγόριος μόλις έγιναν στρατιώτες του Χριστού, με παρρησία και θάρρος στηλίτευσαν την πλάνη της ειδωλολατρείας. Για τον λόγο αυτό συνελήφθησαν από τους ειδωλολάτρες και υποβλήθηκαν σε φρικώδη βασανιστήρια.
Τέλος, τους κρέμασαν και διατρύπησαν τις τίμιες κεφαλές αυτών με σιδερένια καρφιά, ενώ οι Άγιοι σε κάθε νέο κτύπημα ομολογούσαν «είμαι Χριστιανός». Έτσι οι Άγιοι επτά Μάρτυρες παρέδωσαν τις ψυχές τους στον Θεό και έλαβαν το στέφανο του μαρτυρίου.

Πηγή

Οι άγιοι Ηλιόφωτοι
(13 Ιουλίου)



Επαφρόδιτος, Αμμώνιος, Χουλέλαιος, Ευσθένιος και Ηλιόφωτος ο αρχηγός τους.
Πέντε ακόμη μάρτυρες της Νήσου των Αγίων. Πέντε ακαθαίρετοι πύργοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας «πεπελεκισμένοι, όπως λέει το Πνεύμα το Άγιο, στην Αποκάλυψη, δια την μαρτυρίαν Ιησού και δια τον λόγον του Θεού».
Πέντε φωστήρες του νοητού στερεώματος της ποίμνης του Χριστού γνωστοί όλοι με τ' όνομα: Άγιοι Ηλιόφωτοι.
«Αθλοφόροι Κυρίου, μακαριά η γη η πιανθείσα τοις αίμασιν υμών...»

Σύμφωνα με την ιστορική παράδοση και τούτοι οι άγιοι ήσαν από τους τριακόσιους Αλαμάνους, που ήρθαν όπως είδαμε στο νησί μας, μετά τη δεύτερη Σταυροφορία.
Όταν το πλοίο τους τσακίστηκε στα νερά της Πάφου, εξ αιτίας μιας δυνατής τρικυμίας, οι Αλαμάνοι αυτοί άγιοι σκορπίστηκαν στην Κύπρο και συνέχισαν εδώ την ασκητική ζωή τους στα μέρη που διάλεξαν.

Οι πέντε αυτοί μακάριοι αθλητές ύστερα από αρκετή περιπλάνηση, ανέβηκαν στο βουνό Κορώνη, ένα βουνό κοντά στο χωριό Κάτω Μονή. Εκεί έστησαν το ασκητήριό τους σε δύο σπηλιές, που βρήκαν στην κορφή του βουνού. Ο ένας από τους πέντε αυτούς ασκητές, ο Ηλιόφωτος ήταν και ιερέας και πνευματικός πατέρας των άλλων τεσσάρων. Από αυτόν μάλιστα πήραν κι οι υπόλοιποι το όνομα Ηλιόφωτοι με το οποίο είναι και γνωστοί μεταξύ του λαού μας.

Ο Επαφρόδιτος έγινε βοσκός. Στο έργο αυτό ανέλαβαν να τον βοηθούν κι οι άλλοι, για να μπορούν να ζουν και να συντηρούν ακόμη κι άλλους. Βοσκοί λοιπόν οι Άγιοί μας. Βοσκοί αλόγων, αλλά και τέλειοι βοσκοί λογικών προβάτων.

Με τη χάρη του Θεού τα πρόβατα κι οι αίγες τους πλήθαιναν καθημερινά, σαν άλλοτε του μεγάλου Πατριάρχου των Εβραίων του Ιακώβ. Πλήθαιναν σφόδρα-σφόδρα, κι έγιναν εκατοντάδες πολλές, πράγμα που διαπιστούται από την έκταση του χώρου, που κρατούσε η μάνδρα τους. Και σήμερα σώζονται ακόμη στο χωριό Κάτω Μονή οι «Αγιόμανδρες των Ηλιοφώτων» με τα πέτρινα γαλευτήρια, που ήταν λαξευμένα απάνω στον βράχο και τ' αυλάκια που μετέφεραν το γάλα από το ένα γαλευτήρι στο άλλο κι υστέρα σμιγόταν όλο μαζί. Η όλη έκταση υπολογίζεται γύρω στα δώδεκα περίπου στρέμματα.

Πλήθαιναν λοιπόν, τα πρόβατα. Πιο πολύ όμως απ' τα κοπάδια των αλόγων προβάτων πλήθαιναν τα λογικά πρόβατα του Χριστού, που τρέχαν καθημερινά από τα γύρω μέρη κοντά στους ευλαβείς βοσκούς, για ν' ακούσουν με προσοχή τα λόγια τους και να πάρουν την ευλογία τους.

Πόση δύναμη αλήθεια έχει το καλό παράδειγμα των εργατών του χριστιανικού αμπελώνα. Ο χριστιανισμός δεν είναι γνώση. Είναι βίωμα. Είναι ζωή. Και το παράδειγμα της αγίας ζωής καλούνται να δίδουν όλοι οι πιστοί. Ιδιαίτερα όμως καλούνται να το δίδουν οι εργάτες της Εκκλησίας. Για να μπορέσουν όμως αυτοί να γίνουν ζωντανά παραδείγματα για τους άλλους είναι ανάγκη να κάμουν κτήμα τους την ταπεινοφροσύνη και να ζουν συνειδητά και με πολλή προσοχή τη χριστιανική ζωή. Χωρίς την αρετή αυτή, που 'ναι βασίλισσα όλων των αρετών, ο εργάτης της Εκκλησίας δεν υπηρετεί τους άλλους. Αντίθετα υπηρετεί μόνο τον εαυτό του. Κι όπως πολύ ορθά γράφει δόκιμος εκκλησιαστικός συγγραφέας, ο εργάτης της Εκκλησίας στην περίπτωση αυτή «δεν ποιμαίνει, αλλά ποιμαίνεται και το ποιμαίνεται είναι κοντά με το «πιαίνεται».

Τον καλό και ανεπαίσχυντο εργάτη στα μάτια των άλλων δεν τον επιβάλλει ο θόρυβος κι η κοσμική λαμπρότητα, αλλά η ταπείνωση κι η απλότητα. «Επί τίνα επιβλέψω, αλλ' η επί τον ταπεινόν και ησύχιον», δια κηρύττει και το πνεύμα του Θεού.

Αυτό το παράδειγμα το πράο και ταπεινό, το παράδειγμα μιας ενάρετης υποδειγματικής ζωής προέβαλλαν γύρω τους οι πλούσιοι σε υλικά αγαθά, μα πένητες σε επίδειξη κι αυτοπροβολή εργάτες της αληθείας.

Μεγάλη χαρά δοκίμαζαν οι πιστοί, όταν τους πλησίαζαν κι άκουαν τα λόγια τους, «λόγια αγνά, λόγια ζωής». Πιο μεγάλη χαρά όμως ένοιωθαν, όταν προσήρχοντο στην εκκλησιά, που έκτισαν οι Άγιοι, κι εκεί με προσοχή παρακολουθούσαν τη θεία λατρεία που μ' ευλάβεια αυτοί ανέπεμπαν στον Κύριο τακτικά. Η ευσέβεια των Αγίων κι η κατάνυξη με την οποία προσέφεραν το μυστήριο της Ζωής, τη θεία Ευχαριστία, κι έψαλλαν τους ιερούς ύμνους συνεκλόνιζε τις καρδιές κι ανύψωνε την ψυχή όλων σε άλλους κόσμους.
Κάθε καλό όμως και κάθε ζηλευτό έργο γίνεται κατά κανόνα και επίφθονο. Και το πνευματικό και σωτήριο έργο των αγίων Ηλιοφώτων φθονήθηκε από τον άρχοντα του σκότους, τον διάβολο. Πολύ φθονήθηκε.

Αυτή την εποχή το νησί μας κυβερνούσε κάποιος ηγεμόνας σκληρός κι άπιστος, που ονομαζόταν Σαβίνος. Έμαθε τη δράση των Αγίων κι άναψε μέσα του ο θυμός. Χωρίς να χάσει καιρό έστειλε και τους κάλεσε μπροστά του. και τι τους ζήτησε; Ούτε λίγο, ούτε πολύ, τους ζήτησε να αρνηθούν τον Χριστό και Σωτήρα μας. Να αρνηθούν την ορθή πίστη.

Η απάντηση των Αγίων στην πρόταση του υπήρξε κατηγορηματική.
- Να αρνηθούμε τον Κύριο και Θεό μας; Ποτέ! είπαν κι οι πέντε μ' ένα στόμα. Καμιά δύναμη στον κόσμο αυτόν ούτε θλίψη, ούτε στενοχώρια, ούτε βασανιστήρια, ούτε κι αυτός ο θάνατος μπορεί να μας λυγίσει την ψυχή και να μας κάμει ν' αρνηθούμε την αλήθεια, τη σωστή μας πίστη!

Τη σταθερή ομολογία των Αγίων ακολούθησαν τρομερά βασανιστήρια. Μαστίγωμα ανελέητο, φυλάκιση, ξέσχισμα της σάρκας και στο τέλος θάνατος με αποκεφαλισμό.

Οι πιστοί με πόνο και δάκρυα πληροφορήθηκαν το μαρτύριο των πνευματικών τους Πατέρων. Όταν πέρασε η μέρα κι η νύχτα άρχισε να σκεπάζει τη γη με το σκιερό της πέπλο τότε κι αυτοί μ' ευλάβεια πλησίασαν τον τόπο της δραματικής εκτέλεσης των μαρτύρων. Μ' ευλάβεια πλησίασαν, κι αφού με σεβασμό και συγκίνηση περισυνέλεξαν τα ιερά σκηνώματα, τα έθαψαν στα δύο σπήλαια, στα οποία οι Άγιοι συνήθιζαν να προσεύχονται και πάνω απ' τα οποία ήταν κτισμένη η Εκκλησία. Στο ένα σπήλαιο έθαψαν τους τρεις και στο άλλο τους δύο. Έθαψαν τα μαρτυρικά σώματα ψάλλοντες μέσα τους με δάκρυα τούτο τον ύμνο και για τους πέντε:
Μαρτύρων του Χριστού, την πεντάριθμον δόξαν, υμνήσωμεν πιστοί, ευφημίαν ασμάτων, Ηλιόφωτον, Αμμώνιον, Επαφρόδιτον, Χουλέλαιον και Ευσθένιον ούτοι ήθλησαν μέχρι τομής και θανάτου, ούτοι στέφανον της αφθαρσίας λαβόντες, αιτούσι σωθήναι ημάς.

Τα άγια λείψανα των μακαρίων οσιομαρτύρων βρέθηκαν έπειτα από χρόνια, χάρη στα θαύματα που εγίνοντο και γίνονται και σήμερα στον τόπο, όπου είχαν ταφεί.

Δεν μας είναι δυνατό ν' αναφερθούμε εδώ σ' όλα τα θαύματα των Αγίων με τα οποία η χάρη του Θεού επιβράβευσε εκείνους, που με πίστη κατέφυγαν στη χάρη τους. Θα σημειώσουμε μόνο δύο από αυτά για ψυχική ωφέλεια όλων εκείνων, που θέλουν όχι μονάχα να τα γνωρίσουν, μα και να πάρουν μέρος σ' αυτά. Και μπορεί ο καθένας να πάρει μέρος, αρκεί να πιστέψει. Ναι! Να πιστέψει πραγματικά, γιατί τα θαύματα, τα οποιαδήποτε θαύματα, είναι παιδιά της πίστης.

α) Στο χωριό Μαλούντα ήταν ένας ιερέας που υπέφερε από καιρό με τα χέρια του. Είχαν γεμίσει από ογκώματα, τα γνωστά με το όνομα σκάθαροι. Για θεραπεία του κατέφυγε σε πολλούς γιατρούς του καιρού του μα το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Στο τέλος ο ιερέας κατέφυγε και στους Αγίους. Έκαμε τάμα και μ' ευλάβεια πήγε στη χάρη τους. Εκεί με πολλή του λύπη πρόσεξε, πώς έλειπαν οι ιερές κάρες των Μαρτύρων. Επίσης έλειπε κι ένα μεγάλο μέρος από τα άγια λείψανα. Καταστενοχωρημένος έκαμε την προσευχή του και ξάπλωσε να ξεκουραστεί. Σε λίγο, όταν τον πήρε ο ύπνος, είδε να έρχονται προς το μέρος του πέντε άνδρες, που σταμάτησαν μπροστά του και με γλυκιά φωνή του είπαν:
- Γέροντα! κατανοούμε τη θλίψη σου. Όμως παρηγορήσου. Κι αν κλάπηκαν τα λείψανα μας, δεν χάθηκε κι η προστασία μας. Πήγαινε, κάμε ένα ξύλινο κουτί και βάλε μέσα ότι έμεινε από αυτά, για να θυμίζουν σε όλους τη ζωή μας, και θα πάρεις αυτό που ποθείς.
Ο ιερέας έκαμε ό,τι του υπέδειξαν οι Άγιοι. Όταν ξαναγύρισε κι άρχισε να παίρνει και να τοποθετεί μέσα στο κουτί τα λείψανα που απέμειναν, το θαύμα έγινε. Τα χέρια του θεραπεύτηκαν.
β) Μια ευλαβής γυναίκα από τη Λευκωσία έπασχε από ανίατη αρρώστια. Πήγε στη χάρη των Αγίων, έκαμε λειτουργία και στο τέλος ο ιερέας τη σταύρωσε με το κουτί, που είχε μέσα τα ιερά λείψανα. Την ίδια στιγμή που ο ιερέας την σταύρωνε, η γυναίκα θεραπεύτηκε. Έγινε τελείως καλά. Με τον ίδιο τρόπο θεραπεύτηκαν πολλοί που υπέφεραν από βαριές ποδαλγίες κι άλλες αρρώστιες.

«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού» διακηρύττει ο ψαλμωδός. Κι έχει απόλυτα δίκαιο. Όσο καιρό θα στέκει τούτος ο κόσμος, η θαυματουργική χάρη των Αγίων είτε ασκητές είναι τούτοι, είτε μάρτυρες, θα διαλαλεί παντού τα μεγαλεία του Θεού. Οι Άγιοι είναι οι αθλητές, που αγωνίστηκαν τον καλό αγώνα.
Το παράδειγμα τους θέλει πάντα μιμητές. Ιδιαίτερα σήμερα.
Θα θελήσουμε τέτοιοι να γίνουμε εμείς; Αλήθεια! Θα θελήσουμε;

Απολυτίκιο Ήχος β'
Αλαμανίας τους γενναίους μάρτυρας, τους τα της γης καταλιπόντας άπαντα, συνελθόντες ευφημήσωμεν αστέρας ως φαιδρούς, Ηλιόφωτον, Επαφρόδιτον, Αμμώνιον και Χουλέλαιον ομού συν τούτοις και Ευσθένιον καταστέψωμεν, χορείαν τιμών τες την πεντάριθμον.

Εξήγηση : Αφού συνέλθουμε όλοι οι πιστοί, ας τιμήσουμε κι ας δοξολογήσουμε τους γενναίους μάρτυρες απ' την Αλαμανία, που εγκατέλειψαν τον κόσμο και τα ευρισκόμενα στον κόσμο κι έχουν εξελιχθεί σε χαροποιά αστέρια. Ας στεφανώσουμε με ευλάβεια τον Ηλιόφωτο, τον Επαφρόδιτο, τον Αμμώνιο και τον Χουλέλαιο και μαζί μ' αυτούς και τον Ευσθένιο. Όλοι τους αποτελούν μια πεντάριθμη ευλογημένη ομάδα.

Άγιοι Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί



Βίοι των Αγίων Θεοδώρου και Θεοφάνους των Ομολογητών και Γραπτών


Οι Όσιοι Πατέρες ημών Θεόδωρος και Θεοφάνης, οι επικαλούμενοι Γραπτοί, εγεννήθησαν εις την Μωαβίτιδα γήν; ανατολικά της Νεκράς Θαλάσσης, κατά τα έτη 775 και 778 αντιστοίχως. Εξ αρχής οι μακάριοι έλαβαν την μεγίστην ευλογίαν παρά Θεού να έχωσι γονείς ενάρετους και ευλαβείς σφόδρα, επιμελουμένους μετά σπουδής πάσας τας αρετάς, εξαιρέτως δε αυτήν της φιλοξενίας. Ο πατήρ των Ιωάννης, απαρνησάμενος τα του κόσμου εκάρη Μοναχός εις την του Αγίου Σάββα Λαύραν μετονομασθείς Ιωνάς.
Ούτος ο τρισόλβιος δια συντόνου εγκρατείας, υπακοής και ταπεινοφροσύνης έφθασεν εις ύψος αρετής και ηξιώθη της των Οσίων και θεοφόρων Πατέρων χορείας εν τοις ουρανοίς.(Η ετήσιος μνήμη του εορτάζεται την 21ην του μηνός Σεπτεμβρίου μετά του ομωνύμου Προφήτου Ιωνά).
Οι δύο νεαροί αδελφοί, όντες εις ακμάζουσαν νεότητα και δίχως να υπολείπονται εις την πλήρη γνώσιν της ιεράς και θύραθεν σοφίας, εφλέχθησαν υπό του Θείου έρωτος και του πόθου της αγγελικής πολιτείας. Όθεν σπεύσαντες κατέφθασαν εις την περιώνυμον Λαύραν του Αγίου Σάββα περί το έτος 800• παρέμειναν δε πλησίον της Μονής εις τι κελλίον, εις το οποίον ηγωνίζετο ο Θείος Μιχαήλ ο Σύγκελλος, ανήρ έμπλεος των χαρίτων του Πνεύματος. Ένδεκα χρόνους έκαμαν οι Άγιοι εις την υπακοήν της Μονής, και υπερέβησαν άπαντας κατά την ένθεον πολιτείαν. Όθεν με θείαν νεύσιν εκλήθησαν εις την Αγίαν Πόλιν και ηξιώθησαν του υπέρτατου λειτουργήματος της Ιερωσύνης. Δύο χρόνους αργότερον (813) οι θεόπνευστοι άνδρες μετά και του σοφωτάτου διδασκάλου των Μιχαήλ, αναλαμβάνουσι κατόπιν εντολής του Πατριάρχου την εκπλήρωσιν ιερωτάτης και υπευθύνου αποστολής δια θέματα πίστεως (αντίκρουσιν της αιρετικής προσθήκης του filioque υπό Λατίνων Μοναχών) και δια την οικονομικήν ενίσχυσιν του χειμαζόμενου Πατριαρχείου υπό των Αράβων.
Το ταξίδιον προς την Ρώμην σταματά εις την Βασιλεύουσαν. Η παραμονή των Αγίων στην Κων/πολιν συμπίπτει με την αναζωπύρωσιν της εικονομαχικής έριδος (815) επί Λέοντος Ε' του Αρμενίου. Οι ομολογηταί αδελφοί ξεκινούν πλέον την μαρτυρικήν οδόν, η οποία θα τους αναδείξει μεγίστους φωστήρας και Μάρτυρας της Αληθείας. Κατά το διάστημα είκοσι ολοκλήρων ετών οι Άγιοι υφίστανται δεινότατα βασανιστήρια και φυλακίσεις. Εξορίζονται δύο φοράς, σύρονται εις δημοσίους δίκας, μαστιγώνονται απηνώς... Τις δύναται να περιγράψη τας ταλαιπωρίας και τα μαρτύρια, που υπέμειναν οι όσιοι, τας φυλακάς, τα ναυάγια, τους λιμούς, τας ηλιακάς εκκαύσεις, το ψύχος, τους ραβδισμούς, τας πληγάς, τα ραπίσματα, τους καθ' ημέραν θανάτους. Ιδιαιτέρως κατά την τελευταίαν εξορίαν επί του ασεβέστατου και θεομάχου Θεοφίλου (834-836), οι μακάριοι εκόσμησαν έτι περισσότερον τα πολύαθλα σώματά των δια των στιγμάτων του μαρτυρίου και εκάλλυναν τας αγίας των ψυχάς με την υπομονήν και καρτερίαν.
Τον Ιούλιον του 836 διατάσσονται να παρουσιασθώσι ενώπιον του αυτοκράτορος Θεοφίλου εις το Χρυσοτρίκλινον. Οι Άγιοι ίστανται σιωπηλώς και εξοργίζουσι τον αυτοκράτορα, ο οποίος προστάζει την κακοποίησιν και τον στιγματισμόν των.
Κατόπιν τετραημέρου και άσπλαχνου βασανισμού εις την δημοσίαν φυλακήν του Πραιτωρίου υποβάλλονται εις εν πρωτοφανές και απάνθρωπον κολαστήριον: επί πολλάς ώρας εκκεντούνται εις τα μέτωπα με πυρακτωμένας βελόνας και πολλήν βαρβαρότητα.
Το χάραγμα αυτό των Αγίων όπως μας παραδίδεται από τα Συναξάρια και τους Χρονογράφους έγινε σε δώδεκα ιαμβικούς στίχους. Και καθώς εστάλαζεν ακόμη το μαρτυρικόν αίμα από τα τίμια πρόσωπα των απήντησαν περιχαρείς προς τον έπαρχον:
«Γίνωσκε, ότι όταν υπάγωμεν εις τον Παράδεισον και μας ίδωσι τα Χερουβίμ, θέλουσιν ευλαβηθεί τας όψεις ημών, και θα μας κάμουσιν τόπον να εισέλθωμεν ευφραινόμενοι, επειδή άλλος τις ποτέ δεν ηξιώθη ως ημείς να χαράξωσι δια τον Δεσπότην Χριστόν την όψιν αυτού».
Ο ανήμερος Βασιλεύς ευθύς μετά την κακοποίησιν των ομολογητών αδελφών τους εξώρισεν δια τρίτην φοράν εις την Αμάσειαν της Βιθυνίας προστάσσων να μη τους θάψωσι μετά θάνατον, αλλά να μείνωσιν ούτως εις καταφρόνησιν. Εβασανίσθησαν οι μακάριοι πολύν καιρόν εις την δεινήν εκείνην εξορίαν πολιτευόμενοι εναρέτως και ορθοδόξως και τόσην αρετήν και εγκράτειαν είχον, ώστε διήγον ως ασώματοι Άγγελοι.
Ο Άγιος Θεόδωρος από την μεγάλην κακοπάθειαν και το γήρας ησθένησεν• και την ημέραν της τελειώσεως του Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου, ο τούτου ζηλωτής και των δωρεών του Θεού επώνυμος, παρέδωκε την αγίαν αυτού ψυχήν εις τας αχράντους χείρας του Θεού, ον επόθησεν, εν έτει 841.
Ο δε μακάριος αυτάδελφος και ομόζηλος αυτού Θεοφάνης ετίμησε με εγκώμια και Ιερά άσματα το σεπτόν αυτού λείψανον, συνέθεσε δε και τον γνωστόν Κανόνα, που μέχρι σήμερον ψάλλεται εις τας Εκκλησίας, κατά την 27ην του Δεκεμβρίου.
Δεν ετόλμησε δε να ενταφίαση το άγιον λείψανον, κατά το βασιλικόν πρόσταγμα, αλλά το ετοποθέτησεν εις ξυλίνην λάρνακα προσφέρων εις τον θανόντα αντί θρηνωδίας την υμνωδίαν.
Λέγεται ότι το σώμα του μακαρίου Θεοδώρου παρέμεινεν άφθορον, ευωδιάζον και θεραπεύον πάσαν ασθένειαν και δαιμονικήν προσβολήν. Συνέβη μάλιστα, εις Γέρων κατά πολύ ενάρετος και ευλαβής την ώραν της εκδημίας του οσίου να ακούση άνωθεν ψαλμωδίαν γλυκυτάτην και θαυμάσιον, την οποίαν ανέμελπον χοροί Αγίων Αγγέλων μακαρίζοντας και υμνώντας τον αύλως και αγγελικώς πολιτευσάμενον Άγιον Θεόδωρον. Μετά δε την τελευτήν του αυτοκράτορος Θεοφίλου (842) ιερά λάρναξ μετεφέρθη υπό τινος φιλόθεου ανδρός εις την Χαλκηδόνα μετά θυμιαμάτων και ασμάτων ιερών και κατετέθη εις νεόδμητον ναόν προς αγιασμόν πάντων των μετ' ευλάβειας και πίστεως προσερχόμενων.
Με την οριστικήν καθαίρεσιν των εικονομάχων και την άνοδον εις τον θρόνον της Κων/πόλεως του Αγιωτάτου Πατριάρχου Μεθοδίου (842), ο μέγας Θεοφάνης ανακαλείται από την εξορίαν και μετά εν έτος χειροτονείται Μητροπολίτης Νικαίας εις ηλικίαν εξήκοντα πέντε (65) ετών. Ούτως εναρέτως πολιτευσάμενος και πλείστους Κανόνας συνθέσας, προσέτι δε θεοφιλώς κυβερνήσας το λογικόν αυτού ποίμνιον, απήλθεν εκ της παρούσης επικήρου ζωής εις την αίδιον και ατελεύτητον.
Η κοίμησις του μακαρίου Θεοφάνους έγινεν εις την Μονήν της Χώρας εν Κωνοταντινουπόλει την 11ην Οκτωβρίου του 845, κατόπιν βαρύτατης ασθενείας. Η ταφή του πανσόφου Ιεράρχου, Ομολογητού και Μάρτυρος του Χριστού ετελέσθη παρουσία της ευσεβέστατης και Αγίας Βασιλίσσης Θεοδώρας, της Συγκλήτου, πλήθους Αρχιερέων και παντός του πιστού λαού.
Ταις των Αγίων αυταδέλφων και Ομολογητών Θεοδώρου και Θεοφάνους των Γραπτών πρεσβείαις. Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς.
Αμήν.

ΠΡΕΣΒΕΙΣ ΑΓΙΟΙ

1. Ό Άγιος Κυπριανός, ή Άγια Ίουστίνη ή Παρθένος (2/10°υ) και ή Άγια Θωμαΐς (14/4ου),βοηθούν στην καταπολέμηση των σαρκικών πειρασμών , όλων των ειδών της μαγείας, στη λύση (διάλυση) αυτών , και εν γένει μάχονται κατά πνευμάτων ακαθάρτων.
2. Ό Άγιος Ανδρόνικος και ή Αγία Αθανασία (9/10™),βοηθούν τα ανδρόγυνα που θέλουν να έγκρατευθούν για ανώτερη πνευματική διαβίωση .
3. Ή Άγια Φωτεινή (26/2°υ), βοηθά στους πονοκεφάλους, αλλά κα ι των οργάνων της κεφαλής.
4. Ή Άγια Παρασκευή (Προστάτης των Οφθαλμιάτρων). ή Άγια Εριφύλη ( )και ό Άγ.Ίγνάτιος(20/12ου),βοηθούν σ' όλες τις ασθένειες των οφθαλμών.
5. Ό Άγιος Παντελεήμων(27/7°υ), για αιμορραγίες του σώματος, ρινός κ.λπ. καθώς και για στηθικά.
6. Ή Άγια Δωροθέα (5/11°υ) , για τις ασθένειες του προσώπου , και για την μη παραμόρφωση του.
7. Ή Αγία Μαγδαληνή (22/7°υ), για την τριχόπτωση και για τους πόνους των δάκτυλων.
8. Ό Άγιος Άντίπας, (11/40υ) για ασθένειες οδόντων. Προστάτης άγιος . των Οδοντιάτρων .
9. Ό Άγιος Ιωάννης ό Θεολόγος, (26/9ου) για τις παθήσεις της γλώσσας , βραδυγλωσσία, τραυλότητα,
διάφορα πρηξίματα - οιδήματα και για τις αϋπνίες.
10. Ό Άγιος Παύλος ό Ομολογητής (8/30υ) για πόνους λαιμού. Άγ.Άββακούμ (2/120υ) για πόνους αυτιών.
11. Ό Άγιος Χαράλαμπος , (10/2ον), για στομαχικές και εντερικές ενοχλήσεις , λοιμώδεις νόσους, αλλά και για τις λυπηρές σκέψεις - διαλογισμούς.
12. Ό Όσιος Βασίλειος ό Άμασεύς , (20/10°υ), για ρευματισμούς , χεριών , ποδιών , μέσης , αλλά και για την απελπισία και τις απογοητεύσεις.
13. Ή Αγία Ξενία (ή οσία Ξένη), (24/1°υ), για τις παθήσεις της καρδιάς .Για κάθε είδος νευρασθενειών, εξανθημάτων. Για κάθε είδος μαγείας. Για εργασιακές επιτυχίες.
14. Ή Αγία Βαρβάρα ,(4/12ου), βοηθάει στα δερματικά (ευλογιά , ιλαρά , ανεμοβλογιά , λέπρα κ.λπ.). Επίσης βοηθάει όσους ταξιδεύουν με αυτοκίνητο , τραίνο , αεροπλάνο , αλλά και όσους χειρίζονται κάθε μηχανοκίνητο μέσον. Προστάτιδα του "ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ" (Στράτου).
15. Ό Άγιος Θεόδωρος ό Στρατηλάτης, ( 8/2ου ), για κάθε είδους εκζέματα .
16. Ό # # ό Τήρων , (17/2ου), βοηθάει στην ανεύρεση έξαφανισθέντων προσώπων .
17. Ό Άγιος Μήνας , ( 11/11ου ), βοηθάει στον ίκτερο (την λεγομένην "χρυσήν" ). Επίσης για τηνάνεύερεση άπωλεσθέντων πραγμάτων , ή άποπλανηθέντος (ξελογιασμένο) πρόσωπο . Ακόμη προφυλάττει από πυρκαϊές και από κλέπτες.
18. Ό Άγιος Φανούριος, ( 27/8ου ), για όλα τα απολεσθέντα .
19. Ό Άγιος Τρύφων (19/4ου ), ό Άγ.Ίερόθεος ό έξ' Άθηνών (4/10ου), ό Αγ. Χαραλάμπης (10/2°υ) και ό Όσιος Σεραφείμ (8/12ου ή 6/50υ), βοηθούν για τούς κήπους , αγρούς , σπαρτά , δένδρα , φυτά , σταφυδαμπέλους κ.λπ. Ο άγιος Τρύφων είναι προστάτης και των πτηνοτρόφων .
20. Ό Άγιος Νικόλαος (6/12°υ και 20/6ου). Προστάτης των Ναυτικών , (και όσων ταξιδεύουν με πλοίο),
των χηρών , ορφανών και παρθένων. Προστατεύει από βροχή οδοιπόρους και διαλύει λογισμούς (κακούς), όσων τον επικαλούνται.
20α Και ή Αγία Άνθίπη (12/10°υ), βοηθά ορφανά, χήρες και παρθένους.
21. Ή Αγία Πολυξένη (23/90υ), βοηθάει - προστατεύει τούς εργαζομένους σε σκαλωσιές , όσους υποφέρουν από ναυτία (ταξιδεύοντας) , αλλά και εγκύους για να μην αποβάλουν.
22. Οι Άγιοι Ραφαήλ , Νικόλαος και Ειρήνη (Τρίτη της Διακαινισήμου), Άγιος Νεκτάριος (9/11ου), θεραπεύουν πολλούς ασθενείς (διαφόρων παθήσεων).
23* Ό Άγιος Στυλιανός (26/11ου) για προστασία των παιδιών , βρεφών και για απόκτηση τους. Όταν διαβάζεται ή παράκληση του άγιου, σταματούν διαπληκτισμοί αδελφών κάθε ηλικίας.
24. Ή Αγία Άννα (25/7,19/9, κ 9/12ου)και ό Άγιος Φανούριος (27/8ου),για προστασία των τέκνων γενικώς.
25. Ή Αγία Ευανθία (11/9ου), και ή Άγια Άνθια (12/10 ου, μητέρα του Άγ. Ελευθερίου ), βοηθούν τιςγαλακτοτροφούσες μητέρες , καθώς και όσες απ' αυτές, πρήσκονται τα στήθη τους.
26. Ό Άγιος Ελευθέριος (15/Ι2°υ) , βοηθά την εύτοκία στις έγκυες γυναίκες.
27. Ό Άγιος Κωνσταντίνος και ή Άγια Ελένη (21/5ου), για την προστασία των συζύγων.
28. Ό Άγιος Αρτέμιος (20/12ου), για την κήλην κάθε είδους - ώς εντερικών προβλημάτων.
29. Ή Αγία Αικατερίνη (25/11ου) και ό Άγιος Θεόδωρος ό Στρατηλάτης (8/2ου), για τις παθήσεις των γυναικείων γεννητικών οργάνων.
30. Ή Άγια Δροσίς (22/3ου), για τα αφροδίσια νοσήματα .
31. Ό Αγ. Ιωάννης ό Θεολόγος (26/9ου), ή Άγ. Παρασκευή (26/7ου) και ό Αγ. Κλέαρχος ( ), βοηθούν εις τα πάσης φύσεως εγκαύματα.
32. Ό Πρωτομάρτυς Στέφανος (27/12ου), οι Άγιοι Ανάργυροι (1/11°υ) και ό Απόστολος Πέτρος(29/6ου), για τη λιθίαση των νεφρών , της χολής και της κύστεως.
33. Οι Άγιοι Ανάργυροι (1/11ου) ,για κάθε ασθένεια και ψυχοφθόρον πάθος. Προστάτες των ιατρών.
34. Ή Αγία Όλγα , για τους σεισμούς , πλημμύρες και κεραυνούς.
35 Ό Άγιος Μόδεστος(16/12ου), για τις ασθένειες των ζώων (ίππων, βοών, αγελάδων, προβάτων, αιγών κ.λπ.)
36. Ή Άγια Παρασκευή (26/7°υ), για τις συζυγικές έριδες -προστριβές (χρήσιμο να υπάρχει ή εικόνα της).
37. Ό Μέγας Βασίλειος (1/1ου), και οι άγιοι πέντε Μάρτυρες (13/Ι2°υ), για να μην πέσουμε σε αίρεση, η άλλαξοπιστίσουμε , αλλά και για πάσης φύσεως πληγές .
38. Ό Άγιος Χριστόφορος ( 9/5ου, 5/6ου, 9/11ου ), για το χαλάζι. Προστάτης των οδηγών .
39. Ό Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς (18/Ι1°υ ), Προστάτης των Ιατρών και των νοσηλευτών
40. Ό Άγιος Μάρκος ο κωφός, (2/1ου). Προστάτης των Κωφαλάλων .

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗ



Γόνος γνωστής και πλούσιας οικογένειας της Καρχηδόνας της Λιβύης ήταν ο άγιος Κυπριανός. Έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Διέμεινε στην Αντιόχεια όπου και εξασκούσε τη μαγική τέχνη. Ένα περιστατικό όμως που συνέβει στην πόλη αυτή και για το οποίο ζητήθηκε η βοήθειά του έμελε να αλλάξει τη ζωή του. Ένας ειδωλολάτρης ονόματι Αγλαίδος, ερωτεύθηκε μία παρθένο κόρη, την Ιούστα. Η χριστιανή κόρη όμως απέρριπτε σταθερά τις αμαρτωλές του προτάσεις. Τότε εκείνος τυφλωμένος από το πάθος του κατέφυγε στο μάγο Κυπριανό. Εκείνος δέχτηκε να τον βοηθήσει. Όμως όλες του οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Οι απάτες της μαγικής τέχνης του Κυπριανού δεν μπορούσαν καθόλου να επηρεάσουν τη χριστιανή κόρη. Η αποτυχία του αυτή όμως στάθηκε η αιτία να καταλάβει την πλάνη του, να προσεγγίσει τον χριστιανισμό, να πιστέψει και να θελήσει να βαπτιστεί.
Έτσι μπροστά στον επίσκοπο Άνθιμο, έκαψε τα μαγικά του βιβλία και βαπτίσθηκε χριστιανός. Η μετέπειτα πορεία του υπήρξε λαμπρή. Μάλιστα αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας και μετέπειτα επίσκοπος Καρχηδόνας.
Τη δε Ιούστα τη χειροτόνησε διακόνισσα και την μετονόμασε σε Ιουστίνη. Ο αποστολικός ζήλος τον οποίο και επέδειξε ο πρώην μάγος και νυν επίσκοπος Καρχηδόνας είχε ως αποτέλεσμα να εξοριστεί από τον χριστιανομάχο αυτοκράτορα Δέκιο, μαζί με την Ιουστίνη, στη Νικομήδεια. Εκεί ο ηγεμόνας της περιοχής Κλαύδιος αποκεφάλισε τον Κυπριανό και την Ιουστίνη. Τα τίμια λείψανά τους οι χριστιανοί τα μετέφεραν στη Ρώμη όπου και τα ενταφίασαν με τις πρέπουσες τιμές.

Οι άγιοι Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ – 17 Ιουνίου



Οι ένδοξοι αυτοί μάρτυρες ήσαν τρεις αδελφοί από οικογένεια ευγενών της Περσίας. Καταρτισμένοι από την μητέρα τους στον Χριστιανισμό και έχοντας σπουδάσει τα ιερά γράμματα κοντά σε έναν ιερέα, τον Ευνοϊκό, διήγαν βίο θεοσεβή. Έχαιραν εξάλλου μεγάλης τιμής στην αυλή του βασιλιά Βατάνου, τόσο μάλιστα, ώστε όταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης έστειλε στην Περσία προτάσεις για ειρήνη (362), ο βασιλέας επέλεξε αυτούς για να μεταβούν στην Κωνσταντινούπολη ως πρέσβεις.
Έγιναν δεκτοί με μεγάλες τιμές και ο Ιουλιανός τούς προσκάλεσε να μεταβούν μαζί με τον ίδιο και την αυλή του στην Χαλκηδόνα για να παρευρεθούν σε μεγαλοπρεπείς εορτές, κατά την διάρκεια των οποίων θα προσφέρονταν θυσίες στους θεούς. Όλοι συμμετείχαν στις θυσίες εκτός από τους τρεις νέους Πέρσες πρέσβεις, οι οποίοι, στρέφοντας περιφρονητικά την πλάτη σε τέτοιες εκδηλώσεις ασέβειας, αποσύρθηκαν σε μια γωνιά για να παρακαλέσουν με δάκρυα τον Θεό να δωρίσει το φως της γνώσεώς Του σε όσους βρίσκονταν στα σκοτάδια. Όταν ήλθε ένας θαλαμηπόλος να τους καλέσει να λάβουν μέρος στην θυσία, αποκρίθηκαν ότι αποστολή τους ήταν να δια πραγματευθούν την ειρήνη ανάμεσα στα δύο βασίλεια και επ’ ουδενί να δώσουν την έγκρισή τους στον Αποστάτη απαρνούμενοι την Πίστη τους. Μαθαίνοντας για την αναπάντεχη τούτη αντίσταση εκ μέρους των Περσών, ο Ιουλιανός διέταξε να τους φυλακίσουν επί τόπου και την επομένη παρουσιάσθηκαν ενώπιόν του. Στην αρχή προσπάθησε να τους πείσει με κολακείες, εγκωμιάζοντας την λατρεία της φωτιάς και του ήλιου των μαζδαϊστών Περσών. Οι τρεις νέοι, όμως, απάντησαν μέσω ενός διερμηνέα ότι ήσαν μαθητές του Ιησού Χριστού και ότι για τίποτε στον κόσμο δεν θα δέχονταν να επιστρέψουν στην παράλογη λατρεία των προγόνων τους απομακρυνόμενοι από τον Κτίστη για να λατρέψουν τα κτίσματα. Εξοργισμένος ο Ιουλιανός διέταξε να μαστιγωθούν από τέσσερεις στρατιώτες, και αφού τους κάρφωσαν από τα χέρια σε έναν στύλο, τους ξέσχισαν το σώμα με σιδερένια νύχια. Με τον νου προσηλωμένο στα Πάθη του Χριστού, οι άγιοι παρεκάλεσαν τον Κύριο να τους δώσει την δύναμη να υποφέρουν το μαρτύριο με καρτερία και έτσι σύντομα εμφανίσθηκε ένας άγγελος πού γιάτρεψε τις πληγές τους και τους ενδυνάμωσε. Όταν παρουσιάσθηκαν εκ νέου ενώπιον του τυράννου δήλωσαν ότι ήσαν έτοιμοι να υποστούν κάθε είδους βασανισμό σαν να ήταν χαρά και απόλαυση. Ο Ιουλιανός πήρε τότε κατά μέρος τον Σαβέλ και τον Ισμαήλ και προσπάθησε να τους προσελκύσει κατηγορώντας τον αδελφό τους. Βλέποντας όμως ότι οι προσπάθειές του ήταν μάταιες, τους έστειλε πίσω στους δήμιους που τους έκαψαν τα πλευρά με δαυλούς. Χωρίς να αισθάνονται κανέναν πόνο – τόσο μεγάλη ήταν η χαρά τους που συμμετείχαν στο Πάθος του Χριστού -, οι άγιοι συνέχισαν να διακηρύσσουν μεγάλοφώνως την δύναμη του Σωτήρος. Ο αυτοκράτορας στράφηκε τότε προς τον Μανουήλ, αλλά ο άγιος αρνούμενος να δώσει την παραμικρή προσοχή στις απειλές του, του είπε: «Γιατί, ανόητε, κοπιάζεις τόσο; Μάταια προσπαθείς να μας χωρίσεις, μας ενώνει και τους τρεις η Πίστη και η Αγία Τριάς και ό,τι διακηρύσσει ο ένας είναι η ακλόνητη πεποίθηση και των άλλων. Τίποτε δεν θα μπορούσε να μας κάνει να αλλάξουμε. Δεν πρόκειται να ανταλλάξουμε τα αιώνια αγαθά με ό,τι είναι μάταιο και εφήμερο!» Αντιλαμβανόμενος ότι δεν θα πετύχαινε τίποτε και ότι υπήρχε ο κίνδυνος να προκαλέσει μεταστροφές μεταξύ των δικών του, ο Ιουλιανός διέταξε να τους κάψουν τις μασχάλες, κατόπιν να τους τυλίξουν σφιχτά με καλάμια και να τους τρυπήσουν με βέλη. Είπε εν συνεχεία στους δημίους του να διαπεράσουν το κρανίο και τις ωμοπλάτες των τριών μαρτύρων με καρφιά, και κατόπιν να τους χώσουν καλάμια κάτω από τα νύχια, πριν τους αποκεφαλίσουν και πετάξουν τα σώματά τους στην φωτιά.
Οδηγήθηκαν λοιπόν έξω από την Κωνσταντινούπολη, σε ένα απόκρημνο μέρος ανατολικά του Κωνσταντίνειου τείχους, και αφού ανέπεμψαν ευχαριστία στον Χριστό, στην οποία αποκρίθηκε μία ουράνια φωνή, θανατώθηκαν. Μόλις άφησαν την τελευταία τους πνοή, η γη άνοιξε και κράτησε τα σώματα τους για δύο ήμερες, τα οποία ματαίως αναζητούσαν οι ειδωλολάτρες• έπειτα εμφανίσθηκαν πάλι θαυματουργικώς και οι χριστιανοί που περίμεναν στο μέρος εκείνο μπόρεσαν να τα ενταφιάσουν με τιμή. Εν συνεχεία ανηγέρθη ναός πάνω από τον τάφο τους, στον οποίο οι άγιοι επιτέλεσαν πλήθος θαυμάτων.
Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος δέκατος – Ιούνιος, σ. 209-210)

Άγιοι μάρτυρες Αδριανός και Ναταλία (26 Αυγούστου)



Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Ο άγιος μάρτυς Αδριανός και η σύζυγός του Ναταλία κατάγονταν από την Νικομήδεια και έζησαν την εποχή των διωγμών, κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού (298 μ. Χ.). Η δύσκολη εκείνη περίοδος για την Εκκλησία, έχει να επιδείξει αναρίθμητα πλήθη Ομολογητών και Μαρτύρων, γενναίων αθλητών του πνευματικού στίβου, οι οποίοι επότισαν με το αίμα τους το δένδρο της αυθεντικής πίστης και της αληθινής ελευθερίας. Και ταυτόχρονα φανέρωσαν με την συμπεριφορά και το ήθος τους το τι σημαίνει αρχοντική αγάπη, πραγματική λεβεντιά, υπέρβαση του θανάτου στα όρια της προσωπικής υπάρξεως και βίωση της όντως ζωής, που νεκρώνει τον θάνατο.
Κατά την δεύτερη περίοδο της βασιλείας του Μαξιμιανού, συνελήφθησαν εικοσιτρείς Χριστιανοί, ρίφθηκαν στα μπουντρούμια και βασανίζονταν. Αυτούς τους Μάρτυρες επισκέφθηκε ο άγιος Αδριανός και τους ρώτησε γιατί υπομένουν αυτά τα ανυπόφορα βάσανα και εκείνοι αποκρίθηκαν: «Υπομένουμε, για να κερδίσουμε τα αγαθά, τα οποία είναι ετοιμασμένα στους ουρανούς από τον Θεό, για εκείνους οι οποίοι πάσχουν υπέρ της αγάπης του, τα οποία αγαθά ούτε ακοή δύναται να ακούση, ούτε λόγος να παραστήση». Μετά την απόκριση αυτή ο μακάριος Αδριανός είπε να γράψουν και το δικό του όνομα μεταξύ των Μαρτύρων και αφού ομολόγησε τον Χριστό τον έδεσαν και τον εφυλάκισαν. Όταν η σύζυγός του Ναταλία έμαθε το νέο, πήγε στην φυλακή και φιλούσε συγκινημένη τα δεσμά του, τον μακάριζε για την προθυμία που έδειξε και παρακαλούσε τους άλλους συνδεσμίους να προσεύχονται στον Θεό γι’ αυτόν.
Η αγία Ναταλία έζησε από κοντά το μαρτύριο του συζύγου της και του συμπαραστάθηκε ολόψυχα. Με θαυμαστή ανδρεία και αφάνταστη ψυχραιμία παρέμενε κοντά του, τον ενθάρρυνε, τον εμψύχωνε και τον προέτρεπε να υπομείνει το μαρτύριο μέχρι τέλους, για την αγάπη του Χριστού και έτσι να γευθεί την αληθινή ζωή και την τέλεια χαρά μέσα στο ατέλειωτο πανηγύρι της βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, μαζί με τους Αγίους και τους Αγγέλους. Και όταν ο άγιος Αδριανός ετελείωσε το μαρτύριο μαζί με τους άλλους Μάρτυρες και τα άγια λείψανά τους θα ερίπτοντο στην φωτιά για να καούν, τότε η μακαρία Ναταλία έλαβε το χέρι του συζύγου της, που ήταν κομμένο, και το κρατούσε ως ατίμητο θησαυρό. Όταν έριξαν τα άγια λείψανα στην φωτιά, άρχισε να βρέχει και η φωτιά έσβησε. Τότε κάποιος Χριστιανός μάζεψε τα άγια λείψανα και τα ενταφίασε στην Αργυρούπολη. Όταν παρέδωσε και η Ναταλία την αγία ψυχή της στα χέρια του Θεού, μετά από λίγο καιρό, την ενταφίασαν κοντά στα ιερά λείψανα του συζύγου της και των άλλων αγίων Μαρτύρων.
Οι άγιοι Μάρτυρες είναι οι αθλητές ή μάλλον οι πρωταθλητές του πνευματικού σταδίου, οι οποίοι ήθλησαν καλά και νόμιμα και στεφανώθηκαν από τον αγωνοθέτη Θεό. «Άγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες…». Γιατί εκτός από το γνωστό σε όλους μας στάδιο των σωματικών αθλημάτων, στο οποίο γίνονται κατά καιρούς αγωνίσματα και βραβεύονται οι πρωταθλητές, υπάρχουν άλλα δύο στάδια και άλλα δύο είδη αθλητών. Το ένα είναι το στάδιο της καθημερινής ζωής, όπου καλείται ο καθένας να δώσει τον δικό του αγώνα για επιβίωση και προκοπή. Το άλλο είναι το στάδιο των πνευματικών αγώνων, όπου οι αθλητές δίνουν, εκτός από τον αγώνα της καθημερινής ζωής, και έναν άλλο αγώνα εσωτερικό και υπαρξιακό. Έναν αγώνα που γίνεται μέσα στην καρδιά και γίνεται αντιληπτός μόνον από εκείνους που έχουν πνευματικά βιώματα. Αγωνίζονται να καθαρίσουν την καρδιά τους από τα πάθη και να γίνουν αληθινοί άνθρωποι. Γιατί κάθε εποχή και κάθε κοινωνία έχει ανάγκη από αληθινούς ανθρώπους. Από ανθρώπους με ανυπόκριτη απλότητα, ανιδιοτελή αγάπη και πνεύμα θυσίας και προσφοράς για τους άλλους και όχι από φίλαυτους και εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου.
Το πρώτο στάδιο, της σωματικής γυμναστικής, είναι αξιόλογο και όσοι αθλούνται σε αυτό είναι άξιοι επαίνου. Το δεύτερο στάδιο, της βιολογικής ύπαρξης, δεν είναι ούτε για έπαινο ούτε για κατάκριση, αφού ούτως ή άλλως όλοι οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται μέσα σε αυτό και από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης. Το τρίτο στάδιο, των πνευματικών αγώνων, που είναι και το ωραιότερο, επιλέγεται συνήθως από τους λίγους. Από τα ανήσυχα εκείνα πνεύματα που δεν αρκούνται στις αισθησιακές απολαύσεις, αλλά επιθυμούν μια ανώτερη πνευματική ζωή, που τους καταξιώνει ως ανθρώπους. Αυτοί αναδύονται σε έναν εσωτερικό αγώνα για να κυριαρχήσουν επάνω στα πάθη τους και να βιώσουν μέσα στην καρδιά τους την αληθινή ηδονή, που είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος, και είναι απαλλαγμένη από την πίκρα και την οδύνη. Γιατί η καρδιά είναι ο χώρος εκείνος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος βιώνει τον παράδεισο ή την κόλαση στην παρούσα ζωή, αλλά και στην μέλλουσα, αφού η ανθρώπινη ζωή δεν έχει τέλος.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πνευματικό θεραπευτήριο, αλλά ταυτόχρονα και στάδιο πνευματικών αγώνων. Με τον τρόπο ζωής που προσφέρει έχει αναδείξει ένα αναρίθμητο πλήθος αθλητών και πρωταθλητών της πνευματικής ζωής. Αυτοί είναι οι Απόστολοι, οι Προφήτες, οι Όσιοι, οι Μάρτυρες, οι Ομολογητές. Με έναν λόγο όλοι οι Άγιοι, αλλά και όλοι εκείνοι που αγωνίζονται συνεχώς, ημέρα και νύκτα, με την προσευχή, την μυστηριακή ζωή και την άσκηση, να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό.
Η σωματική άσκηση είναι αξιόλογη και επαινετή, αλλά «πρός ολίγον εστίν ωφέλιμος, η δε ευσέβεια προς πάντα ωφέλιμός εστιν, επαγγελίας έχουσα ζωής, την νυν και της μελλούσης» (Α΄ Τιμ. δ΄ 8). Ας την αγαπήσουμε.

Οι άγιοι μάρτυρες Αριστοκλής ο πρεσβύτερος, Δημητριανός διάκονος και Αθανάσιος αναγνώστης
(23 Ιουνίου)



«Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνει αυτός μόνος μένει' εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει».
Τα λόγια τούτα του Κυρίου βρίσκουν πλήρη την εφαρμογή τους στη ζωή της Αγίας μας Εκκλησίας. Ένας πιστός αποφασίζει να προσφέρει τη ζωή του «θυσίαν ζώσαν ευάρεστον τω Κυρίω» και αμέσως εκατόν άλλοι πιστοί φυτρώνουν στη θέση του. Φυτρώνουν αποφασισμένοι κι έτοιμοι να θυσιάσουν κι αυτοί τη ζωή τους για τη δόξα του Χριστού.
Σε τούτο το γεγονός στηρίζεται κι ο ιστορικός των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού Τερτυλλιανός να διακηρύσσει πως «το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος των χριστιανών». Αυτήν την αλήθεια βλέπουμε στη ζωή όλων των αγίων και μαρτύρων της πίστεως.
Αυτήν και στη ζωή των τριών μαρτύρων που τα ονόματά τους αναγράφουμε στην αρχή της σελίδας μας:

Αριστοκλής πρεσβύτερος, Δημητριανός διάκονος ή Δομιτιανός και Αθανάσιος αναγνώστης.
Σ' αυτούς αναφέρονται και οι ολίγες γραμμές που ακολουθούν.
Έζησαν όλοι στο μυρωμένο νησί της Κύπρου στα χρόνια που τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβερνούσε ο σκληρός και αδυσώπητος διώκτης του χριστιανισμού Μαξιμιανός (245-310 μ.Χ.). Κατά τα οκτώ χρόνια που κράτησαν οι διωγμοί, που σήκωσε η πυρωμένη αυτή ψυχή ενάντια στη θρησκεία του Εσταυρωμένου Ιησού, χιλιάδες πιστοί πλήρωσαν με ανήκουστα μαρτύρια την αγάπη και την αφοσίωσή τους στον Κύριο.

Σύμφωνα με την Ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κύπρου του Χάκκετ (τόμος Β', σελ. 175-176), ο Αριστοκλής είχε πατρίδα την ξακουστή Ταμασό. Στην πόλη αυτή, όπως γνωρίζουμε, είχε ιδρυθεί από την πρώτη αποστολική περιοδεία του Παύλου και του Βαρνάβα (46-50 μ.Χ.) χριστιανική Εκκλησία με πνευματικό ηγέτη τον μετέπειτα Ηρακλείδιο.
Η Εκκλησία αυτή χάρη στον ζήλο των πρώτων πιστών παρουσίασε μεγάλη άνθηση, αλλά και πνευματική ακτινοβολία σε όλη τη νήσο. Στην πόλη αυτή γνώρισε κι ο Αριστοκλής τη χριστιανική πίστη από τα παιδικά του χρόνια. Την γνώρισε από τους χριστιανούς γονείς του και την αγάπησε με όλη τη θέρμη της παιδικής αγνής ψυχής του. Πόσες φορές σ' αυτή την ηλικία δεν μετέβαινε στον ναό μονάχος του και γονατιστός σε κάποια γωνιά προσευχόταν με κατάνυξη σ' Εκείνο; Με βαθιά συναίσθηση της σταυρικής θυσίας του Κυρίου, ένοιωθε την ανάγκη με προθυμία να υποτάσσει τον εαυτό του στον χρηστό ζυγό Του. Έτσι μεγάλωνε. Και μαζί του μεγάλωνε κι ο πόθος να υπηρετήσει τον Χριστό. Τον πόθο του πιστού νέου διέγνωσε από νωρίς ο τότε επίσκοπος, που με προσοχή τον παρακολουθούσε και κάποια μέρα τον κάλεσε και του πρότεινε να τον χειροτονήσει. Ο Αριστοκλής με βαθιά συγκίνηση δέχτηκε και σε λίγες μέρες έγινε η ποθητή χειροτονία.

Πόσο ευλογημένη υπήρξε η μέρα εκείνη. Μικροί και μεγάλοι χάρη καν και πανηγύρισαν το χαρμόσυνο γεγονός της χειροτονίας του σε διάκονο και μετά από λίγες μέρες σε ιερέα.

Στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου και φλογερού κληρικού βρήκαν οι πιστοί τον στοργικό κι αληθινό πατέρα. Η αγάπη του για το ποίμνιό του μοναδική. Και το ενδιαφέρον του για τη χριστιανική κοινότητα ανώτερο από κάθε περιγραφή. Όλοι την μακάριζαν για τον άξιο κι ακούραστο Ιερέα της. Χριστιανός συνειδητός, μα και πρεσβύτερος άγιος και φλογερός, μελετούσε καθημερινά την Αγία Γραφή κι από αυτή αντλούσε δύναμη και αντοχή, μα και φωτισμό. Είχε απόλυτη επίγνωση της χριστιανικής του ιδιότητας, μα και των υψηλών του καθηκόντων. Συχνά πυκνά στις ομιλίες του δίδασκε κι έλεγε πως οι αληθινοί οπαδοί του Χριστού πρέπει να φροντίζουν να είναι σαν «το άλας της γης» και σαν «το φως του κόσμου» (Ματθ. ε', 13-14).
Η ζωή τους πρέπει να είναι μεστή από έργα καλοσύνης και αγάπης. Και σ' αυτόν τον τρόπο ζωής έδινε ο ίδιος πρώτος τον εαυτό του ζωντανό παράδειγμα. Τα λόγια του Κυρίου «ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» τα είχε πάντα μπροστά του. Αλλά και του εκλεκτού σκεύους του Κυρίου, του θείου Παύλου η ομολογία «τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;» (Β' Κορινθ. ία', 29), τον συνείχε καθημερινά. Το κάθε πρόβλημα των πνευματικών παιδιών του ήταν και δικό του πρόβλημα. Κι η κάθε ατομική ή οικογενειακή δυσκολία, που αντιμετωπιζόταν, γινόταν και προσωπική του υπόθεση. Με τη δική του μεσολάβηση πλείστες διαφορές μεταξύ των οπαδών της νέας θρησκείας εξομαλύνονταν κι η αγάπη κι η ειρήνη ξαναγύριζε και πυρ ζωνόταν στις καρδιές. Με τη ζηλωτή δράση του φλογερού εργάτη του Ευαγγελίου και προ παντός με το παράδειγμα του πολλοί ειδωλολάτρες προσέρχονται προσήλυτοι στη χριστιανική πίστη και με χαρά τους εγκαταλείπουν την ειδωλολατρία και βαπτίζονται και γίνονται χριστιανοί. Με τούτο τον τρόπο η χριστιανική κοινότητα της ξακουστής πόλεως αυξάνει μέρα με τη μέρα και φιλοδοξεί με τον καιρό να αγκαλιάσει όλους τους κατοίκους.

Την ευλογημένη αυτή προσπάθεια έρχεται να ανακόψει ο φθονερός του κόσμου τούτου άρχοντας με ένα νέο τρομερό διωγμό, που κήρυξε ο τότε επί κεφαλής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ευρισκόμενος Μαξιμιανός. Η εντολή του ήταν να μη μείνει ζωντανός κανένας οπαδός της χριστιανικής πίστεως. Οι ειδωλολάτρες άρχοντες κινούνται παντού. Το μίσος τους στρέφεται προ παντός ενάντια στους ποιμένες της εκκλησίας. «Πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ματθ. κστ', 31) είπε κάποτε ο Κύριος. Γνωρίζουν οι εχθροί του Χριστού, ότι οι ποιμένες είναι οι καθοδηγητές κι οι εμπνευστές του λαού. Κι αυτούς κτυπούν πρώτα, για να διαλύσουν το ποίμνιο.

Τα σχέδιά τους τα γνωρίζουν οι χριστιανοί. Γι' αυτό και σπεύδουν, προτού ο διωγμός επεκταθεί στο νησί, να παρακαλέσουν τον ιερέα τους να φύγει για λίγες μέρες από την πόλη στην εξοχή, μέχρις ότου ξεκαθαρίσει η κατάσταση.
Μπροστά στις παρακλήσεις των πιστών ο ταπεινός Ιερέας με οδηγό τα λόγια του Κυρίου, που λέγει, «όταν δε διώκωσιν υμάς εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την άλλην» (Ματθ. ι', 23), δηλαδή, όταν σας διώχνουν στην πόλη που βρίσκεσθε, φεύγετε και πηγαίνετε σε άλλη, για να εξακολουθήσετε εκεί το έργο σας, δέχτηκε κι έφυγε στο κοντινό βουνό και κρύφτηκε σε μια σπηλιά. Εκεί περνά τις ημέρες του προσευχόμενος και με δάκρυα εκζητεί τον φωτισμό του Θεού και την προστασία των πιστών. Συχνά-πυκνά επαναλαμβάνει τη φράση του ψαλμωδού: «Γνώρισαν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου» (Ψαλμ. ρμβ', 8). Κύριε, γνώρισε μου, σε παρακαλώ, τον δρόμο που πρέπει να βαδίσω, ώστε να είμαι αρεστός μπροστά σου, γιατί σε Σένα ύψωσα την ψυχή μου και δεν θέλω ποτέ να χωρισθεί αυτή από Σένα.

Ένα πρωί εκεί που προσευχόταν γονατιστός στη σπηλιά άστραψε ένα δυνατό φως πιο λαμπρό κι απ' τον ήλιο και φώτισε όλο το εσωτερικό της. Την ίδια ώρα ακούστηκε και μια φωνή δυνατή που έλεγε: «Αριστόκλεις, έφτασε η ώρα να πας στη μητρόπολη της Κύπρου, τη Σαλαμίνα και να ομολογήσεις ενώπιον όλων το όνομά μου».

Με δάκρυα βαθιάς συγκίνησης, σηκώθηκε ο ευλαβής και υπάκουος Ιερέας, έκαμε τον σταυρό του και χωρίς καμιά καθυστέρηση πήρε το δρόμο προς τη Σαλαμίνα. Περπατώντας συνέχεια ύστερα από λίγες μέρες έφτασε στην εκκλησία του αποστόλου Βαρνάβα. Εκεί συνήντησε τον διάκονο Δημητριανό και τον αναγνώστη Αθανάσιο, στους οποίους απεκάλυψε τον εαυτό του, την οπτασία που είδε και τη φωνή που άκουσε, τον σκοπό του ταξιδιού του και κατέληξε:
— Αδελφοί μου, είπε ο ευλαβής ιερέας, ήρθε η ώρα να φανερώσουμε τον εαυτό μας. «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. α', 29). Σε μας δόθηκε από τον Θεό σαν χάρη όχι μόνο να πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό, αλλά και να πάσχουμε για το όνομά Του. Εγώ προχωρώ τον δρόμο μου. Ευχηθείτε, αδελφοί μου, να με ενισχύσει ο Κύριος.
- Πατέρα Αριστόκλεις, σε ακολουθούμε κι εμείς. Δεν σε αφήνουμε μόνο σου. Τα λόγια του Πνεύματος του Θεού, που αναφέρονται στην Αποκάλυψη, μας δείχνουν τον δρόμο. «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. 6', 10). Φροντίστε να γίνετε πιστοί, αποφασισμένοι και θάνατο ακόμη να υποστείτε για την πίστη σας και θα σας δώσω, σαν στεφάνι των αγώνων σας, την αιώνια ζωή.

Πιστοί μέχρι θανάτου, επανέλαβαν κι οι τρεις με ένα στόμα.

Ύστερα από τα λόγια τους αυτά σηκώθηκαν, μπήκαν στην εκκλησία, γονάτισαν μπροστά στην εικόνα του Εσταυρωμένου, κι αφού ανέπεμψαν θερμή προσευχή, προχώρησαν και κοινώνησαν όλοι τους των Αχράντων Μυστηρίων. Με το εφόδιο της αιωνίου ζωής στην ψυχή και την απόφαση στην καρδιά να ομολογήσουν οπουδήποτε και με οποιεσδήποτε συνέπειες την πίστη τους, ξεκίνησαν για τη Σαλαμίνα. Όταν έφτασαν, βρήκαν την πόλη ανάστατη. Ο τότε ηγεμόνας Μάξιμος με τα όργανα του σκορπούσαν παντού τον τρόμο και τα δάκρυα.

Η άφιξη στην πόλη του Τεύκρου και του Ευαγόρα των τριών πιστών της νέας θρησκείας έγινε πολύ γρήγορα γνωστή. Η σύλληψή τους υπήρξε άμεσος.
Στην αρχή με λόγια γλυκά και κολακείες ζητήθηκε από τον Ιερέα Αριστοκλή να αρνηθεί τον Χριστό και να σπεύσει να προσφέρει θυσία στους θεούς. Στην πρόταση του κόλακα άρχοντα, όπως ήταν επόμενο, η απάντηση υπήρξε αρνητική. Τότε τις κολακείες ακολούθησαν οι απειλές και τις απειλές η εκτέλεσή τους.
Ένας σκληρός ξυλοδαρμός, ξυλοδαρμός αιματηρός υπήρξε η πρώτη τιμωρία. Με τούτο το μέσο και φυλάκιση σε σκοτεινό κελί περίμεναν οι διώκτες να φοβηθούν οι χριστιανοί και με τη δεύτερη εμφάνιση τους μπροστά στους δήμιους να αρνηθούν τον Χριστό και να σπεύσουν να προσφέρουν τη θυσία που τους ζητούσαν.

Εκεί στη φυλακή τα κελιά ήταν γεμάτα ματωμένους πιστούς και με τις σάρκες καταξεσχισμένες. Στη φυλακή συνήντησαν και τον πνευματικό τους πατέρα, τον γνωστό επίσκοπο του Κουρίου Φιλωνίδη. Η συνάντηση ευλογημένη. Όλη τη νύχτα την πέρασαν οι μάρτυρες χωρίς ύπνο, προσευχόμενοι και ψάλλοντες. Η μέρα τους βρήκε ακόμη γονατιστούς με τους στίχους του ψαλμωδού στα χείλη: «Ανάστα, Κύριε, βοήθησαν ημίν και λύτρωσαι ημάς ένεκεν του ονόματος Σου» (Ψαλμ. μγ', 27). Σήκω, Κύριε, βοήθησε μας και λύτρωσε μας για το όνομα σου το δοξασμένο και την ευσπλαχνία σου.
Στο σημείο αυτό η πόρτα της φυλακής άνοιξε κι ένας δήμιος κάλεσε τους τρεις νεόφερτους να βγούνε έξω. Οι τρεις πιστοί, αφού φίλησαν το χέρι του γηραιού επισκόπου και πήραν την ευχή του, βγήκαν με το βήμα σταθερό κι ακολούθησαν το όργανο της εξουσίας.

Η σκηνή και πάλι μπροστά στον αδυσώπητο άρχοντα. Οι ερωτήσεις στερεότυπες. Μα κι οι απαντήσεις σταθερές:

— Αν δεν σπεύσετε να προσφέρετε κι εσείς θυσία στους μεγάλους θεούς μας, ο θάνατος σας περιμένει σκληρός και τρομερός.
- Άρχοντα, στο είπαμε και το επαναλαμβάνουμε. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να κάμψει τη θέληση μας και να κλονίσει την αγάπη μας στον Χριστό και Θεό μας. Μην αυταπατάσαι πως οι απειλές σου μπορούν να μας τρομοκρατήσουν.

Με τα μάτια κατακόκκινα από τα νεύρα του και τη φωνή τσακισμένη από τις φωνές το όργανο του διαβόλου, φωνάζει στους εκεί δήμιους και λέει•.
- Γδάρτε τον ζωντανό και σκοτώστέ τον.

Την ίδια ώρα τέσσερα χέρια άρπαξαν τον πιστό και ομολογητή Ιερέα κι αφού τον ξεγύμνωσαν μπροστά σε όλους, με μαχαίρια κοφτερά αρχίζουν να του σχίζουν τις σάρκες. Το αίμα τρέχει σαν ποτάμι, ενώ από τα χείλη του ιερέα ακούονται σιγά τα λόγια του Πρωτομάρτυρας του Γολγοθά: «Θεέ μου, συγχώρησε τους δημίους μας και σώσε την εκκλησία σου».

Ένας θόρυβος, σαν βοή ποταμού, ακούεται από το πλήθος που παρακολουθεί. Μια φράση ξεχωρίζει κι επαναλαμβάνεται: «Είμαστε κι εμείς χριστιανοί».

Για την αποφυγή του σκανδάλου, ένας δήμιος κτυπά με το σπαθί τον ιερέα στο σβέρκο και το μαρτύριο τελειώνει. Η άγια ψυχή του ομολογητή Ιερέα πέταξε στα χέρια του Λυτρωτού των ψυχών μας.

Παρόμοια υπήρξε κι η στάση των δύο άλλων μαρτύρων. Του διακόνου Δημητριανού και του αναγνώστη Αθανασίου.
Το μαρτύριο του ευλαβικού Ιερέα όχι μόνο δεν τους φόβισε την καρδιά, αλλά τουναντίον τους ατσάλωσε την πίστη. Αφού κλήθηκαν κι αυτοί να δηλώσουν μετάνοια και να θυσιάσουν στους θεούς κι αρνήθηκαν, καταδικάσθηκαν να καούν ζωντανοί. Μια μεγάλη φωτιά άναψε σε λίγο στην αυλή και μέσα σ' αυτή ρίχτηκαν οι μάρτυρες. Η σκηνή των Τριών Παίδων της Βαβυλώνας επαναλαμβάνεται. Οι γλώσσες της φωτιάς με στοργή περιβάλλουν τους μάρτυρες, που ψάλλουν και δοξολογούν τον Θεό μέχρι της στιγμής που οι δήμιοι διατάζονται να τους κόψουν τα κεφάλια.

Τρεις ακόμη μάρτυρες. Τρεις ομολογητές της θρησκείας του Ιησού. Τρεις αλύγιστοι κι ατρόμητοι πιστοί της Νήσου των Αγίων μας καλούν και μας λένε:
«Μιμητοί μας γενήτε, καθώς και ημείς Χριστού». Εκείνος που πεθαίνει για την αγάπη, ουσιαστικά δεν πεθαίνει. Σαν φωτεινή λαμπάδα η αγία του ψυχή στον ουρανό ανεβαίνει.

Φυσικά σήμερα δεν μας ζητάει κανείς ακόμη να αρνηθούμε την πίστη μας και να πετάξουμε τα ιδανικά μας. Εκείνο που ζητά ο Χριστός από όλους μας είναι: Μετάνοια και προσευχή. Κάθε πράγμα πολύτιμο είναι κι επίφθονο. Πολύτιμος θησαυρός είναι η πίστη μας. Αλλά και επίφθονος. Την ζηλεύει ο διάβολος. Την περιφρονεί ο κόσμος της αμαρτίας. Την προσβάλλουν με όλα τα δόλια μέσα οι άθεοι και οι αιρετικοί.
Ας την προσέξουμε. Και ας συνέλθουμε. Από το θλιβερό κατάντημα, στο οποίο οι ίδιοι ρίξαμε τον εαυτό μας με την επιπολαιότητα και την αφροσύνη μας, μόνο ένας μπορεί να μας σώσει: Ο Χριστός. «Ουκ εστίν εν άλλω ουδενί η σωτηρία• ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν, το δεδομένον εν ανθρώποις, εν ω δει σωθήναι ημάς, ει μη το όνομα Ιησούς Χριστός».
Αυτός μονάχα μπορεί να μας σώσει.
• Αυτόν αγάπησαν κι οι μάρτυρες μας. Αυτόν να αγαπήσουμε κι εμείς.
• Σ' Αυτόν έδωσαν την καρδιά τους. Σ' Αυτόν ας την δώσουμε κι εμείς.
Ας τους μιμηθούμε. Ας τους κάνουμε πρότυπα της ζωής μας. Πρότυπα αρετής. Και τότε, ναι! Τότε θα έλθουν «οι καιροί αναψύξεως από προσώπου του Κυρίου». Τότε θα αξιωθούμε να δούμε καλύτερες μέρες.
Ναι! Μόνον τότε...

Απολυτίκιο Ήχος δ'

Οι μάρτυρες σου, Κύριε...

Πηγή

Ο Βίος των Αγίων Ρηγίνου και Ορέστη



Οι Άγιοι Ρηγίνος και Ορέστης γεννήθηκαν στην πόλη Χαλκηδονία, που βρίσκεται στα παράλια της Μ. Ασίας, στην Προποντίδα.
Οι τρόποι και η συμπεριφορά των νέων αυτών, μαρτυρούσε την ευγενή καταγωγή και σωστή ανατροφή, που πήραν από τους γονείς τους, που πολύ σύντομα διακρίθηκαν.

Ας δούμε όμως την πορεία του γενναίου αθλητή Ρηγίνου, τον οποίο ακολούθησε πιστά και ο φίλος του Ορέστης.
Το Ρωμαϊκό του όνομα ήταν Βονομήλιξ, που σημαίνει Ρηγίνος. Όταν λοιπόν, ο Ρηγίνος κατατάχτηκε στο στρατό, για να μην έχει καμιά υλική, προσωπική υποχρέωση, πούλησε τα υπάρχοντά του και έδωσε ελεημοσύνη στους φτωχούς. Ελεύθερος πλέον από τις υλικές φροντίδες, αγωνίζεται να ζήσει τη ζωή της εγκράτειας και της σωφροσύνης, εφαρμόζοντας στην πράξη τις αρετές που βοηθούν τον άνθρωπο να τελειωθεί στην πνευματική ζωή. Εφαρμόζει σωστά την αρετή της νηστείας, τρώγοντας ξερό ψωμί μια φορά την ημέρα, για να δαμάσει τη σάρκα. Ασκείται συνεχώς στην ευσέβεια, έστω και αν είναι στο στρατό, πάνω απ’ όλα είναι η κατά Θεό ζωή και όχι το αμαρτωλό θέλημα της σάρκας. Οι ειδωλολάτρες συνάδελφοι του Ρηγίνου, πρόσεξαν την άσκησή του και τον πρόδωσαν στον ηγεμόνα Πρεζεντίνο τον Στρατηλάτη, ο οποίος πρόσταξε να παρουσιασθεί μπροστά του.
Ο ειδωλολάτρης ηγεμόνας, σαν να μην γνώριζε τίποτε, ρωτά τους παρευρισκόμενους στρατιώτες, ποιος είναι και τι είναι το όνομά του, και εκείνοι είπαν, λέγεται Βονομήλιξ, που σημαίνει Ρηγίνος. Ο ηγεμόνας απευθυνόμενος προς τον Ρηγίνο τον ρώτησε, αν είναι αλήθεια αυτά που λένε οι συνάδελφοί του, γι’ αυτόν. Τότε ο γενναίος του Χριστού αθλητής, με θάρρος και παρρησία, απαντά στον τύραννο. «Ό, τι έχουν να ειπούν εναντίον μου να το ειπούνε». Βέβαια ο Πρεζεντίνος ήτανε κατατοπισμένος για όλα και δεν χρειαζόταν την απάντηση του Ρηγίνου, γι’ αυτό του λέγει αμέσως, «Θυσίασε στους Θεούς, Ρηγίνε, για να γλιτώσεις τη ζωή σου και να αποφύγεις τα βασανιστήρια». Η απάντηση του Ρηγίνου ήταν θαρραλέα: «Δεν θυσιάζω στους ψεύτικους θεούς σας, παρά μόνο στο Θεό μου».
Με τη θαρραλέα αυτή απάντηση του Ρηγίνου, ο Πρεζεντίνος προστάζει εννέα στρατιώτες, να ξαπλώσουν κατά γης το μάρτυρα και να τον τιμωρήσουν. Ξαπλωμένος στη γη ο Άγιος με υπομονή και καρτερία, προσηλωμένος στο πάθος του Χριστού, υπέμεινε τους σκληρούς και ανελέητους ραβδισμούς των στρατιωτών, μέχρι που ξεσχίστηκαν οι σάρκες του και η γη κοκκίνισε από το αίμα του αθλητή.
Οι δήμιοι κουράστηκαν, αλλά του Χριστού ο αγωνιστής δόξαζε τον κύριο, που τον αξίωσε να βασανιστεί για το όνομά Του.
Τα βασανιστήρια του Ρηγίνου δεν τελείωσαν. Προστάζει και έφεραν μια χάλκινη τάβλα, κάτω από την οποίαν άναψαν φωτιά, μέχρι που έγινε η ίδια φωτιά και πάνω σ’ αυτή την πυρακτωμένη μάζα, ξάπλωσαν τον Ρηγίνο γυμνό, για να καεί. Όμως, ο Κύριος που ξέρει να λυτρώνει τους δούλους του από την κακία του διαβόλου, άκουσε την προσευχή του δικού του αγωνιστή, εξουδετέρωσε τη φωτιά και την μετέτρεψε σε δρόσο, και ο Ρηγίνος έμεινε αβλαβής, χωρίς το παραμικρό σημάδι, όπως οι τρεις παίδες στην κάμινο του πυρός.
Το θαύμα αυτό εξέπληξε τους παρευρισκομένους. Ο Πρεζεντίνος άρχισε να κολακεύει τον Άγιο, λέγοντάς του, «Ρηγίνε, θυσίασε στους θεούς για να τους τιμήσεις και εγώ θα σου δώσω μεγαλύτερες τιμές από πριν. Εάν δε μου παρακούσεις, θα σε ρίξω στη θάλασσα να γίνεις τροφή των ψαριών».
Ο δε Ρηγίνος απαντά «Τις τιμές, που μου υπόσχεσαι και τα χαρίσματα, άφησέ τα για σένα να τα πάρεις μαζί σου στη φωτιά της κόλασης. Όσο για το βυθό της θάλασσας που με φοβερίζεις, εγώ δεν το λογαριάζω για τίποτε, ο δε Κύριος τους ουρανούς εποίησε».
Τότε ο ηγεμόνας οργίστηκε πολύ και διέταξε και έφεραν ένα σάκο μεγάλο, έβαλαν μέσα τον Ρηγίνο και τον σφράγισαν με μολύβι, τον παρέδωσε στους ναύτες και τους παράγγειλε να τον πάνε μακριά μέσα στη θάλασσα και να τον ρίξουν να γίνει τροφή των ψαριών.

Μόλις οι στρατιώτες έριξαν τον Άγιο στη θάλασσα, ο σάκος σχίστηκε και ο Άγιος ελευθερώθηκε, βρέθηκαν κοντά του δυο δελφίνια, τα οποία τον σήκωσαν στη ράχη τους και τον έβγαλαν σώο στην ξηρά. Όταν φάνηκε να έρχεται από μακριά ο Άγιος πάνω στην ράχη των δελφινιών, διαδόθηκε το γεγονός σαν αστραπή στην πόλη και πολύς κόσμος, μαζί και ο Ορέστης, πήγαν στην παραλία και βλέποντες το θαυμαστό αυτό γεγονός, φώναζαν «μέγας ο Θεός των χριστιανών». Ο ασεβής ειδωλολάτρης ηγεμόνας, βλέποντας τον Άγιο να βγαίνει ζωντανός από τη θάλασσα, νόμισε πως ο Ρηγίνος σώθηκε δια μαγείας.
Ο φίλος του Ρηγίνου, ο Ορέστης, κήρυττε παρρησία το Χριστό και πολλοί από τους ειδωλολάτρες πίστεψαν στο Χριστό. Ο Πρεζεντίνος διέταξε και συνέλαβαν τον Ρηγίνο, τον Ορέστη και πολλούς από εκείνους που έγιναν χριστιανοί και τους έβαλαν στη φυλακή μέχρι την επόμενη μέρα, για να σκεφθεί με ποιο θάνατο να τους τιμωρήσει.
Στη φυλακή ο Ρηγίνος δίδασκε τους νέους χριστιανούς τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Σ’ αυτή τη χαρούμενη και πνευματική σύναξη της φυλακής κυριαρχούσε το θάρρος και η θερμή πίστη στον αληθινό Θεό. Κατά την αυγή, που η προσευχή έφθασε στο αποκορύφωμά της, ήλθε άγγελος Κυρίου, άνοιξε τις πόρτες της φυλακής και οι φυλακισμένοι λευτερώθηκαν και αναχώρησε ο καθένας εκεί που ο Θεός τον οδήγησε. Τον δε Άγιο Ρηγίνο με τον Ορέστη και μερικούς άλλους, οδήγησε η χάρη του Θεού στην Κύπρο, όπου η ειδωλολατρία κυβερνούσε ακόμα.
Όταν έφθασε στην Κύπρο η ομάδα αυτή των πιστών δούλων του Χριστού, σκορπίσανε σε διάφορους τόπους και ασκήτευαν μακριά από τον κόσμο. Ο γενναίος Ρηγίνος και ο φίλος του Ορέστης, διάλεξαν το ιεραποστολικό έργο. Εκεί που δίδασκαν υπήρχε κέντρο της ειδωλολατρίας, όπως φαίνεται από παλιά ερείπια. Εκεί τους συνέλαβαν οι κάτοικοι της περιοχής, τους βασάνισαν και τους αποκεφάλισαν.
Κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί, που κρυφά παρακολουθούσαν το γεγονός, πήγαν και πήραν κρυφά τους μάρτυρες και τους έθαψαν.
Οι Άγιοι Ρηγίνος και Ορέστης απολαμβάνουν μεγάλης τιμής, στο Απλίκι. Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη των Αγίων μεγαλομαρτύρων Ρηγίνου και Ορέστη στις 20 Αυγούστου.