Ορθοδοξία

ΚΑΝΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ, ΝΗΜΑ

Θυμάσαι
που κάποτε ένιωθες
ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος
στη γη,
και η χαρά σου
σε έπνιγε
και η αγαλλίασή
ξεχείλιζε
από παντού;
Καρδιά,
μάτια,
χείλη,
χέρια,
βήμα,
όλα ήταν μια απόδειξη!
Κάτι σα μεθύσι,
σαν έρωτας,
σα τρέλα,
σαν κάτι που
δε μπαίνει σε λέξεις.

Θυμήσου!
Θυμήσου!
Κι ίσως η μνήμη
γίνει νήμα
που θα σε πάει βήμα βήμα
πάλι εκεί.
Να βρεις πώς έφυγε,
τι έγινε,
πώς ατόνησε,
γιατί ξεθώριασε
αυτή η μεγάλη ευτυχία
που αξίζεις.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΛΟΓΙΣΜΟΙ ¨ΖΑΛΙΣΤΙΚΟΙ¨

Μην έχεις λογισμούς
ζαλιστικούς!
Μη ψάχνεις
υψηλά νοήματα
και σκοπούς,
με τρόπο
που στο τέλος χάνεσαι!!
Η ομορφιά είναι στη στιγμή,
σε μια καλή κουβέντα,
σε μια βόλτα,
λίγο καρπούζι,
ένα σουβλάκι,
ένα φιλί,
μια προσευχή.

Εδώ.
Τώρα.
Ως τα παιδία.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΓΕΙΤΣΕΣ

Καυγάς τρικούβερτος
στο σπίτι.
Τα σπάτε με τον άντρα σου.
Περνούν δυο ώρες
στη σιωπή, στα μούτρα
και τα σήριαλ.
Ξαφνικά αυτός φτερνίζεται.
Κι εσύ του λες ¨υγεία¨!
Μπράβο, κορίτσι μου!
Είσαι ωραία!!
Έχεις καρδιά.
Απλώνεις γέφυρες αγάπης.
(Φίλε μου, ανύπαντρε,
μια τέτοια γυναίκα,
να πάρεις! )

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση,
μου 'γραψε ένα φίλος ότι αυτός όταν φτερνίζεται,
του λέει η γυναίκα του ¨λύσσα κακιά¨!!
Τι να πω. Δύσκολα.Άντε τώρα να φτερνιστείς
μπροστά σε μια τέτοια γυναίκα!..

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ.

¨Δεν μπορώ να νηστέψω,
δεν μπορώ να προσευχηθώ,
ούτε να ξυπνήσω πρωί να πάω εκκλησία.
Δεν μπορώ ούτε να διορθώσω τη διατροφή μου,
ούτε να κόψω τα γλυκά.
Θέλω, μα δεν μπορώ.
Ούτε να γυμναστώ μπορώ,
ούτε να κουνηθώ.¨
Ε, τι μπορείς τότε;!!!!!!!....
Πού ‘ναι ο ασκητής της ερήμου να μας πει το κλασικό:
¨Κάντε λίγο κουάκερ, του παιδιού!! Καθότι, άρρωστο!¨
Μα δεν είσαι άρρωστο.
Κάτι άλλο έχεις.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

Η ΓΥΜΝΙΑ ΜΑΣ

Είχα βρεθεί σ’ ένα μαιευτήριο μια μέρα Κυριακής πρωί, του αγίου ¨Σπυριδώνου¨, αν θυμάμαι καλά.
Γεννούσε μια κοπέλα που εξομολογούσα.
Λειτούργησα πρωί, κι ύστερα πήγα να πω μια καλημέρα, και να δώσω μια ευλογία στο μωρό και τους γονείς του.
Με είχαν παρακαλέσει και το δέχτηκα.
Αυτό που με συγκλόνισε ήταν πως πέτυχα τη στιγμή που για πρώτη φορά έντυσαν το βρέφος.
Ήμουν εκεί την πρώτη φορά που στη ζωή του φόρεσε ρούχο αυτό το ανθρωπάκι.
Η νοσοκόμα το έφερε ολόγυμνο.
Πέρασε από μπροστά μου και το κεφάλι μου έσκυψε αυθόρμητα. Σα να περνούσαν τα ¨άγια¨.
Θύμιζε θάνατο και ζωή μαζί ετούτη η σκηνή.
Θύμιζε αυτό που όλο ακούμε, ότι ¨γυμνοί γεννιόμαστε¨.
Το είδα. Είδα τη γύμνια της γέννησης.
Τη φτώχια του ανθρώπου που έρχεται στη ζωή.
Ανυπεράσπιστο, παραδομένο, αφημένο και παντελώς ανήμπορο.
Και η γιαγιά του κράταγε απείραχτα, αφράτα, ευωδιαστά, πλυμένα και ραντισμένα μ’ αγιασμό, τα πρώτα ρουχαλάκια του. Μια ροζ φορμούλα.
Πρώτη φορά στη ζωή του: Του άπλωσαν τα χεράκια, του πέρασαν τα μανίκια, καλύφθηκε το κορμάκι, κούμπωσαν τα μικροσκοπικά κουμπιά στην πλάτη, μπήκε η πρώτη σφραγίδα του πολιτισμού και της σεμνότητας επάνω του.
Δεν είναι πια γυμνό.
Είναι ¨πολιτισμένο¨.
Καλή συνέχεια να ‘χει το παιδί.
Μαζί και οι γονείς του.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ

Μου ‘πε ένας φοιτητής αυτές τις μέρες:
Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω,
μα κάτι δεν μ’ αρέσει
και νιώθω να πνίγομαι.
Γενικά.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ...

Ο μόνος που σου χαμογελά
όταν ζεις τη ζωή
και τις βαθιές επιθυμίες σου
είναι ο Χριστός.
Οι άνθρωποι, όμως,
είναι συνήθως
σα τους μαθητές Του,
μονίμως
πρόβλημα.
Ακόμα και τα μικρά παιδάκια
θέλησαν να απομακρύνουν
προκειμένου να μη κουράζουν
το Διδάσκαλο.

Πάντα έτσι γίνεται μέχρι σήμερα.

(Φύγετε, μην ενοχλείτε τον Κύριο.
Κι αλλού: Κύριε, να πούμε να πέσει φωτιά να τους κάψει;
Και στη γυναίκα που άλειψε τον Κύριο με το μύρο είπαν: Γιατί τέτοια έξοδα;
Κι όταν ο Ιησούς χαιρόταν κι έτρωγε με τους αμαρτωλούς:
Τι δουλειά έχει αυτός μαζί με τους αλήτες;
Κι άλλα πολλά τέτοια.
Γραμμένα κι άγραφα. )

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

... ψάχνω το παραμύθι μου

(κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία)

...τα όσα είναι γραμμένα σ’ αυτό το νέο μας βιβλίο, δεν είναι μόνο
δικά μου.
Είμαι ο πατέρας τους ίσως. Μα η μάνα τους η αληθινή, η μήτρα που με τράβηξε κοντά της για μια σύλληψη, είσαι εσύ. Τα όσα μου είπες, κι όσα δεν είπες. Αυτά που είδα κι όσα διαισθάνθηκα.
Για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά και τα διαζύγια.
Την κρίση, τη φτώχεια στο πορτοφόλι, μα και στην καρδιά μας.
Τη χαρά και τη λύπη τής ζωής.
Τη δίψα του απολύτου, και το απόλυτο του θανάτου
που μας περιβάλλει.
Την αθωότητα της καρδιάς μας που ψάχνει ευκαιρία να επιστρέψει.
Για το Θεό-είδωλο που πιπιλίζουμε διαρκώς στο στόμα μας, αγνοώντας εν πολλοίς παντελώς την αγάπη και αλήθεια Του.
Για το Χριστό που διψάμε όταν μεθάμε με αλκοόλ και ουσίες.
Για τον έρωτα που χάσαμε επειδή μεγαλώσαμε και σκληρύναμε, πνίγοντας αισθήματα, ευαισθησίες, λέξεις, αλήθειες.
Για την πίστη, που σε κάνει να βλέπεις αλλιώς τη ζωή.
Για την αξία σου, που είναι εντελώς πέρα απ’ το τι λένε οι άλλοι για σένα.
Για φοβίες, αμαρτίες, καημούς κι επιτυχίες.
Για λάθη που έκαναν επάνω μας «χριστιανοί» μονάχα της ταυτότητας.
Για τα δύσκολα που τελικά είναι απλά.
Και τα απλά που όμως μας δυσκολεύουν τόσο.
Ποιήματα, σκέψεις, και λογισμοί μου.
Εύχομαι να σε αγγίξουν.
Να κάνουν μέσα σου ρωγμές, σεισμούς και κραδασμούς.
Για να ‘ρθει Αυτός που αρέσκεται να μπαίνει μέσα
από σχισμές ταπείνωσης και ν’ αγκαλιάζει τα συντρίμμια μας.
Να παίρνει τα κομμάτια μας
ώστε μ’ αυτά να χτίζει της καρδιάς μας το ναό.
Χωρίς να κατακρίνει, χωρίς να κρατά λίθο αναθέματος και κόλαση στο
χέρι Του.
Ο Ιησούς
Της αγάπης
Της αλήθειας
Της ενότητας
Της παραμυθίας.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Αν ένιωθα την προσευχή
ως άγγιγμά Σου, Κύριε,
τότε όλα θα έσβηναν
τα προβλήματα
μέσα μου.
Τα πάντα θα άντεχα,
ενωμένος με Σένα,
το Δυνατό Θεό.
Όλα θα τα μπορούσα,
ζώντας μέσα στο Φως
και τη Χάρη Σου.
Όλα θα τα προσπερνούσα,
κοιτώντας τα
από το ύψος
του Σταυρού Σου.

Μα δεν νιώθω.
Διότι ο χρόνος
που αφιερώνω
στο Άγγιγμά Σου,
είναι τόσο λίγος.

Σαν να φοβάμαι την ευτυχία.
Σα να αποφεύγω
τη χαρά.

π. Ανδρέας Κονάνος
πηγή : facebook