Ορθοδοξία

ΜΟΥ ΤΟ ‘ΠΕ ΕΝΑ ΠΟΥΛΑΚΙ

Δόξα Σοι, ο Θεός.
Δόξα Σοι, ο Θεός.
Δόξα Σοι, ο Θεός.

Αν μπορείς
ακόμα
να το λες,
– με επίγνωση -
τότε,
κάτι καλό
θα γίνει
στη ζωή σου
σύντομα.

Σίγουρα.

Μου το ‘πε ένα πουλάκι
του Παράδεισου,
μια μέρα σκοτεινή
που πήγα
να λυγίσω.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

Βραδινή θεία Λειτουργία
Σάββατο στις 9:30 μ.μ.
ιερός Ναός Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, στο Πάτημα Βριλησσίων

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ¨ΤΩΡΑ¨

Κύριε,
μη μου γλιστράς μονίμως
σ’ ένα μέλλον άγνωστο,
αβέβαιο και μακρινό,
αφήνοντας έρημους
τους χτύπους
της καρδιάς μου,
που Σε ζητάει
για να ζήσει.

Σήμερα.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΕΦΗΒΟΙ

Πριν λίγες μέρες πέρασα στο Χαλάνδρι απ’ τον πεζόδρομο με τις πολλές καφετέριες. Πήχτρα νεολαία.
Σ’ ένα απ’ τα τραπέζι καθόταν μια παρέα, 7-8 αγόρια και κορίτσια, που ήταν όλοι μαθητές μου στο σχολείο πριν λίγα χρόνια.
Αντί να με αποφύγει το βλέμμα τους, με κοίταξαν όλοι με ευχάριστη έκπληξη. Μου μίλησαν, κι άρχισαν να μου φιλούν το χέρι.
Οι άλλοι γύρω κοίταγαν.
Εγώ ντράπηκα. Όχι για μένα, μα για τους μαθητές μου, μη γίνουν εξαιτίας μου ρεζίλι.
¨Εντάξει, φτάνει¨ είπα στον δεύτερο, ¨μη μου φιλάτε όλοι το χέρι και γίνετε ρεζίλι¨. Και μου απάντησε ο πιο τολμηρός ¨μα τι λέτε τώρα! Γιατί να γίνουμε ρεζίλι!¨
Δίπλα τους από άλλα τραπέζια, κοπέλες μοντέρνες κι όμορφες, και νεαροί γυμνασμένοι, φίλοι και ζευγαράκια, κοιτούσαν έναν όρθιο ψηλό παπά, και μια παρέα νέων, να του μιλάνε και να του φιλούν το χέρι, λέγοντας ¨την ευχή σας¨.
Ήταν μια δυνατή εμπειρία αγάπης, εν μέσω μη ¨εκκλησιαστικού¨ περιβάλλοντος. Που μου τόνισε την απλότητα κι αυθεντικότητα των νέων ανθρώπων.
Είχαμε ζήσει ωραίες στιγμές στο σχολείο με την παρέα αυτή.
Κι αυτό το χειροφίλημα μετά από τόσα χρόνια, ήταν η απόδειξη, που ένωνε το τότε με το τώρα.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

(Το μήνυμα αυτό ήρθε τις μέρες που ήμουν Κύπρο,
τη βδομάδα που πέρασε.
Για ομιλίες, σε 4 διαφορετικές πόλεις.
Το συγκινητικό ήταν ότι αρκετοί ταξίδεψαν
απ' τη μια πόλη στην άλλη,
και ήρθαν και στις 4 !!
Απ' τη μια άκρη του νησιού, στην άλλη!
Δίψα.)

Πάτερ,
πραγματικά θέλω να σε χαιρετήσω
ακόμα μια φορά,
και να ζητήσω την ευχή σας.
Το έκανα ήδη 3 φορές.
Σήμερα, χτες και προχτές.
Ήμουν στις ομιλίες σας όλες.
Αυτό μου θυμίζει κάποια χρόνια πριν,
που έτρεχα σ’ όλες τις πόλεις
για τις συναυλίες του αγαπημένου
Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Τώρα το σκέφτομαι και γελάω.
Μόνο για δύο ανθρώπους
γυρίζω όλη την Κύπρο
με τόσο ενθουσιασμό:
Για τον Βασίλη, και για σένα, πάτερ!

Σήμερα βράδυ έχουμε τη θεία Λειτουργία για τη γιορτή του Σταυρού. Ενημερώσου απ' τις ¨Εκδηλώσεις¨.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΜΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ

Έλα και γράψε
στην καρδιά μου,
Κύριε,
το πόσο μ’ αγαπάς.
Ότι δεν με ξεχνάς.
Ότι με συγχωράς.
Ότι αναπνέω
Εσένανε
κι ότι μαζί Σου ζω.
Κι ότι αξίζω.

Κι ας πονώ.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.

Ήρθες να τα πούμε.
Μου δήλωσες ξανά
πως είσαι άθεος.
Σε γνώρισα καλύτερα
και ζήλεψα
τη σπάνια ψυχή σου.
Πίστευες,
χωρίς να το ξέρεις.

Κι είπα
με τρόπο μυστικό
στο Ζωντανό Θεό μου:
Χριστέ μου,
με δέκα τέτοιους
¨άθεους¨,
θα μύριζε η Εκκλησία Σου
Άνοιξη
και Ζωή
και Ανάσταση.
Και θα σπαρτάραγε
όλη,
σαν τα μπουμπούκια
που ανοίγουν το ξημέρωμα,
στο πρώτο φως
του ήλιου.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΦΟΡΤΙΣΤΗ ΜΟΥ, ΖΩΟΔΟΤΗ

Ήρθα στη μοναξιά σου
να σε βρω,
για λίγη ώρα.
Και μου 'πες,
φίλε μου
με τόση ειλικρίνεια:

Μερικές φορές,
πατέρα μου,
όταν του κινητού μου
η μπαταρία
αδειάζει,
νιώθω ν’ αδειάζει
κι η ζωή μου
όλη.

Και ν' αρχινά
μια μοναξιά παράξενη
να με τυλίγει.

Και να ερημώνω.

Εν μέσω
πλήθους
φίλων μου,
με φορτισμένες
τις καρδιές,
γεμάτες αγκαλιές,
ψυχές
χορτάτες
χάδι.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου εξομολογήθηκαν διάφορα άτομα,
ειδικά θέματα της ψυχής τους.
Λεπτά, ευαίσθητα, μυστικά, προσωπικά. Χωρίς υπεκφυγές και προσχήματα.
Χύμα. Έκθεση ψυχής.
Κάτι σαν εξευτελισμός. Μα μπροστά στην αγάπη του Χριστού, που αμέσως σε αγκαλιάζει και δεν σε αφήνει να νιώσεις ρεμάλι κι ερείπιο.Ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε ότι έκανε φόνο. Πριν πολλά χρόνια.Το πρώτο διαζύγιο. Με τις χαρτοπετσέτες να κολλούν στο πρόσωπό της, που έκλαιγε ατέλειωτα.
Η πρώτη έκτρωση. Πού δεν ήταν μια, μα έξι. Και της έφεραν κατάθλιψη βαριά.
Η πρώτη κοπέλα που ήταν ομοφυλόφιλη. Ήρθε με τη φίλη της κι ήθελαν να με δουν μαζί. ¨Είμαστε ζευγάρι¨, μου είπαν.
Ο πρώτος νέος που ήταν ομοφυλόφιλος. Ήρθε απ’ τη Βόρεια Ελλάδα, ειδικό ταξίδι με το μηχανάκι του, να πει μόνο αυτό και να φύγει πάλι. Η πρώτη μοιχεία και παράλληλη σχέση. Που οδήγησαν την απατημένη γυναίκα σε καρκίνο.
Το πρώτο πρησμένο μάτι που μαύρισε ο πατέρας δίνοντας μπουνιές στην κόρη, επειδή ήταν μεθυσμένος.
Ο πρώτος σωματικός βιασμός του γονιού στην κόρη, που την τρέλανε και την έκανε μόνιμο θαμώνα ψυχιάτρων και εξορκιστών.Οι ατέλειωτοι ψυχικοί βιασμοί μικρών και μεγάλων.
Η πρώτη σοβαρή κλοπή. Που γέμιζε τον ύπνο εφιάλτες και ιδρώτα.

Η πρώτη φορά που άκουσα γι’ αδέρφια που δεν ξαναμιλούν σ' αδέρφια και γονείς εδώ και χρόνια. Για οικόπεδα και κληρονομιές και διαθήκες.
Κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα ατέλειωτα,
ανείπωτα και ταπεινά.
Μα τόσο ανθρώπινα,
αληθινά και καθημερινά,
που χτυπούν την πόρτα και των καλύτερων και ¨ηθικών¨ σπιτιών.

Το πετραχήλι μου.

Ένα πανί τυλιγμένο στο λαιμό μου.
Γεμάτο σταυρούς και κρόσσια.
Την πρώτη μέρα,
όταν το βγάζω απ’ το κουτί του είναι λίγο σκληρό,
άκαμπτο κι ατσαλάκωτο.
Μα σιγά- σιγά γίνεται μαλακό και ευέλικτο.
Και γυρίζει όπως το πας, όπου το πας,
τυλίγοντας το κεφάλι του καθένα που γονατίζει
με δακρυσμένα μάτια στο Χριστό.

Όμως οι απόψεις των ανθρώπων απέξω,
είναι τόσο στενές και μονοκόμματες,
οι κρίσεις στυγνές κι αδίστακτες,
η γλώσσα ξύλινη σα μασίφ ρόπαλο,
και οι αποφάσεις συχνά καταδικαστικές.
Για το πυρ το εξώτερον.

Ευτυχώς η εξομολόγηση γίνεται κρυφά, μυστικά.
Διότι στα φανερά, δεν θα ήταν εξομολόγηση λύτρωσης, μα αφορισμού. Αφού πάντα κάποιοι ¨καλοί¨ θα είχαν τον πειρασμό να τη μετατρέψουν σε λιθοβολισμό και άσπλαχνο θάψιμο ευαίσθητων ψυχών, που παλεύουν να βρουν την ευτυχία, με τον τρόπο του ο καθένας.
Με τα λάθη και τις περιπέτειές του.

Παλεύουν ακόμα.
Μιας και δεν βλέπουν δίπλα τους ανθρώπους - αληθινούς οδοδείκτες ευτυχίας, μα κυρίως λαμπρούς - πομπώδεις κήρυκες φαντασιακής αγιότητας, ανέραστης ευτυχίας και λιπαρής υποκρισίας.

Ένας απ’ αυτούς - λυπηρό- κι εγώ.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook

ΕΞΟΥΣΙΑ

Αυτό που δεν αντέχουνε πολλοί
– πάμπολλοι-
είναι οι εξουσιαστικές μας τάσεις.
Ημών,
των εκκλησιαστικών
προσώπων.
Τάσεις που βαφτίζονται
¨πνευματική καθοδήγηση¨,
¨θείο θέλημα¨,
¨υπακοή στο Θεό¨.
Κι από κάτω κρύβουν
αυτό που με μια λέξη
λέμε ¨εγώ¨
και μάλιστα άρρωστο.

Γι’ αυτό μένουν
τόσοι άνθρωποι
- η πλειοψηφία -
μακριά μας.
Όχι επειδή μισούν το Θεό.
Μα επειδή
δεν αντέχουν εμάς.

Υγ. Μου το ‘πε μια φοιτήτρια γαλλικών πριν χρόνια
όταν έφυγε από κοντά μου,
και δεν ξανάρθε για εξομολόγηση.
Και πολλοί άλλοι μου το ΄πανε.
Μα εγώ, ¨αγρόν ηγόρασα¨
Και – ενίοτε - αγοράζω.

π. Ανδρέας Κονάνος
facebook