ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

[ΦΩΤΗΣ]

Η καλύτερη ευχή !


Να ’ν’ η αγάπη σας της θάλασσας αφρόκυμα
που τα χαϊδεύει κι ημερεύουν τ’ άγρια κύματα,
να ’ναι τα λόγια σας δαντέλα από μάλαμα
καθώς του άλλου θα αγγίζουν την ψυχή,
να ’ν’ το χαμόγελο στα χείλη σας ολόγλυκο,
σαν την κηρήθρα που ξεχείλισε το μέλι,
να ’ν’ οι ματιές σας σαν τ’ αστέρια π’ ασημίζουνε,
να ’ν’ η σιωπή σας σαν σεμνό ηλιοβασίλεμα,
μενεξεδιά ν’ ανθίζουν πάλι τα γλυκόλογα,
σαν την πηγή που ξαποσταίνει να ’ν’ το δάκρυ σας,
να ’ναι το χάδι σας μπαλσάμι γιατρικό,
το πρόσωπό σας σαν βελούδινη πανσέληνο,
το σπιτικό σας σαν το στάχυ να ’ν’ μεστό!

Μα το καλύτερο ακόμα δεν το ευχήθηκα,
το πιο τρανό, το πιο ψηλό, το πιο μεγάλο.
Σαν το αμπέλι καρπερό και ετοιμότρυγο
Να ’ναι οι μέρες, να ’ν’ οι ώρες, να ’ν’ το σπίτι σας,
μπροστά στο θρόνο Του σεμνά να τ’ απιθώσετε,
στο Βασιλιά μας, στο Σωτήρα και τον Κύρη σας,
να κάμει Εκείνος τη ζωή σας ένα θαύμα Του,
το πιο γλυκόπιοτο κρασί σ’ ολη τη γη,
γιατί δε θα ’ναι καλεσμένος επισκέπτης σας,
μα θα ’ναι ο Κύριος! ετούτης της γιορτής.

[ΦΩΤΗΣ]

Σαν φάτνη είν΄ η καρδιά μου ταπεινή,
στης Βηθλεέμ το στάβλο χάμου.
Αγάπη που σε ψάλουν οι Ουρανοί,
έλα να γεννηθείς μες στην καρδιά μου.

Να νοιώσω θέλω πάλι τη χαρά,
το δυνατό παλμό της πίστης
και κάτω απ΄ των αγγέλων τα φτερά,
να πω κι εγώ το δόξα εν υψίστοις.

Αγάπη που προσκύνησαν βοσκοί,
μες στην καρδιά μου ξαναγύρνα.
Λατρεία προσφορά ευλαβική,
σου φέρνω για λιβάνι και για σμύρνα.

Να μπω μέσα στο άφωτο στρατί,
να με φωτίσει ξάφνου τ΄ άστρο.
Να βρω και να ντυθώ την αρετή,
να στυλωθώ σαν άπαρτο ένα κάστρο.

[ΦΩΤΗΣ]

Στην κόγχη του Ιερού
σαν δυό φτερά
τα χέρια σου ανοίγεις, Πλατυτέρα.
Και σαν νεφέλη ανυψώνεις μυστικά
κάθε μας δέηση
στον ουράνιο Πατέρα.

Αλλοτε Οδηγήτρια κυρά
και άλλοτε Βρεφοκρατουσα,
το βλέμμα σου, καλή μας Παναγιά,
-βύθος αμέτρητο- μιλά
για την αγάπη σου την πελαγίσια.

Αγρυπνη στέκεις πάντα σιωπηλά
σε κάθε τέμπλο και προσκυνητάρι.
Ν᾿αφουγκραστεις κάθε ανθρώπινη χαρά
και να δεχθεις το δάκρυνο μαργαριτάρι.

Κλίμακα ουράνια, ανεβάζεις κάθε νου
στου παραδείσου τους ουράνιους λειμωνες
και με το βρέφος που κρατας στην αγκαλιά
μύρο ακένωτο αναβλύζεις στους αιώνες.

Της Εκκλησίας μας είσαι θησαυρός.
Με την πρεσβεία σου κάθε ψυχή πλουτίζεις.
Και με τη χάρη που σου έδωσε ο Θεός
χαρά μες στην καρδιά όλων σκορπίζεις.

[ΦΩΤΗΣ]

Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται για τους εχθρούς.
Η ψυχή που διδάχθηκε από τη χάρη Του Θεού να προσεύχεται, αγαπά και λυπάται όλη τη δημιουργία, και προπαντός τον άνθρωπο, για τον οποίο (ο Κύριος) έπαθε επάνω στο σταυρό και πονούσε βαθιά για όλους μας.


Ο Ελεήμων Κύριος με δίδαξε με τη χάρη Του να αγαπώ τους εχθρούς. Χωρίς τη χάρη Του Θεού δεν μπορούμε να αγαπούμε τους εχθρούς! Το Άγιο Πνεύμα, όμως, εμπνέει αγάπη, και τότε η ψυχή λυπάται ακόμη και τους δαίμονες, γιατί εξέπεσαν από το αγαθό και έχασαν την ταπείνωση και την αγάπη για τον Θεό!


Κύριε , δώσε μου να ΑΓΑΠΩ μόνο Εσένα.
Εσύ με έπλασες, Εσύ με φώτισες με το άγιο βάπτισμα,
Εσύ συγχωρείς τις αμαρτίες μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα Σου.
Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά Σου.
Κύριε, δώσε μου αδαμιαία μετάνοια και την αγία σου ταπείνωση!


Αρχιμανδρίτου Σωφρόνιου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλία

[ΦΩΤΗΣ]

Χριστέ μου ήρθες σαν αμνός
Το κόσμο για να σώσεις,
Εσύ απάνω στο Σταυρό
Το τίμημα θα δώσεις.

Για τα τριάντα αργύρια
Πρόδοσε ο Σκαριώτης,
Που αχαριστία στη καρδιά
Θέση κρατούσε πρώτη.

Σου δώσαν όξον και χολή
Τρυπήσαν τη πλευρά σου ,
Και εις στον κλήρο έριξαν
Και τα Ιμάτια σου.

Αγκάθινο σου έβαλαν
Στη κεφαλή στεφάνι,
Άδικα πως σε δίκασαν
Δεν είδαν τη πλεχτάνι.

Σε κάρφωσαν πας στο Σταυρό
Με τους ληστές μαζί σου,
Για την αγάπη που έδωσες
Αυτή ήταν η ποινή σου.

Ω! Γλυκύ μου έαρ ,
Η μάνα ξεφωνίζει,
Ο σπαραγμός στα στήθια της
Κι ο πόνος ξεχειλίζει.

[ΦΩΤΗΣ]

Οἱ βοσκοί στή Φάτνη

Πέρα, στή Βηθλεέμ, ἐκεῖ,
κοπάδια βόσκουν οἱ βοσκοί,
κοπάδια βόσκουν στό λιβάδι
καί ξαγρυπνοῦνε αὐτό τό βράδυ.

Μέ ὄργανα ποιμενικά
τραγούδια παίζουνε γλυκά
καί τραγουδᾶ βοσκόπουλο ἕνα,
κάπου ἀλυχτᾶ σκυλί κανένα.

Κι ἕνας βοσκός θωρεῖ σοφός
πλημμύρα ἀπό οὐράνιο φῶς
κι ἀνασηκώνοντας τό χέρι
ὑπέρλαμπρο δείχν’ ἕνα ἀστέρι.

Γερο-βοσκός
— Κοιτάξτε τ’ ἄστρο αὐτό, παιδιά,
πῶς λάμπει μέσα στή βραδιά,
δέ μοιάζει στά καθάρια αἰθέρια
μ’ ἄλλο κανένα ἀπό τ’ ἀστέρια.

῞Ενα τσοπανόπουλο
— ᾿Ακοῦς, γερο-τσοπάνε, ἀκοῦς,
τερπνά ὡσαννά, ψαλμούς γλυκούς;

Γερο-βοσκός
— Τά ψέλνουν ῎Αγγελοι χιλιάδες,
τά λένε οὐράνιοι σαλπιγγτάδες.
῎Αλλο τσοπανόπουλο
— Γιά νά σταθῶ καί γιά νά δῶ.
῎Αγγελοι φτάνουν ὥς ἐδῶ.

῎Αγγελοι
— Μές στή σπηλιά π’ ἀστροφωτιέται,
ἀπόψε ὁ Χριστός γεννιέται.

Γερο-βοσκός
— Κοπάδι ἀφῆστε καί μαντρί,
πάρτε τήν γκλίτσα τή χοντρή
καί πᾶμε ἐκεῖθε, μήν ἀργοῦμε,
τό ῞Αγιο τό Παιδί νά δοῦμε.
* * *
Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ,
ἀφήνουν τά κοπάδια αὐτοῦ,
φυλάει ᾿Εκεῖνος τά κοπάδια,
ἀόρατος μές στά λιβάδια.

Τραβᾶν μέ πόδι ὅλοι γοργό.
῞Ενα τσοπανόπουλο
— Σταθεῖτε γιά νά ’ρθῶ κι ἐγώ!
Νά, τό βοσκόπουλο πάει κάτου
μ’ ἀρνί μικρό στήν ἀγκαλιά του.

Νά, κι ἄλλο τσοπανούδι, νά,
φεύγει κι αὐτό ἀπ’ τά ζωντανά,
φεύγει κι αὐτό ἀπ’ τό στρουγκοσταύλι
μ’ ἕνα στόν κόρφο του σουραύλι.
* * *
᾿Εδῶ πού κρέμεται τ’ ἀστρί,
οὔτε παλάτι, οὔτε καστρί,
ὁλόφτωχη μιά φάτνη ἐδῶ ’ναι,
τά ζῶα μές στό παχνί τους τρῶνε.

Γύρω οἱ ἀνάσες τους κι οἱ ἀχνοί,
σέ τέτοιο ταπεινό παχνί,
μέσα σ’ ἀχύρινο κρεβάτι,
ἡ ὄψη τ’ ῞Αγιου Βρέφους, νά τη!

Δέν ἔχει ἀσήμι Αὐτό ἤ φλουρί,
μά φωτοστέφανο φορεῖ
στό θεῖο κεφάλι, τ’ ἁγιασμένο,
στεφάνι κυκλογυρισμένο.

῾Η Παναγιά φεγγοβολᾶ,
σκυμμένη πλάγι Του ἁπαλά,
κοιτοῦν περίγυρα τά βόδια,
λυγοῦν οἱ Μάγοι αὐτοῦ τά πόδια.

Σμύρνα, λιβάνι καί χρυσό
μπρός στό Χριστό εἶναι περισσό,
φτεροκοποῦνε τ’ ᾿Αγγελούδια
στή φάτνη μέσα μέ τραγούδια.
* * *
Νά τοι, πού φτάνουν κι οἱ βοσκοί
ἀπ’ τά λιβάδια βιαστικοί,
νά τοι, πού φτάνουν κι οἱ ποιμένες,
φορώντας τίς χοντρές τους χλαῖνες.

Καί γονατοῦν ἐδῶ κι αὐτοί,
καθένας δίνει κάτι τι,
ἕνας τήν κάπα του, γιά στρώση,
τό νιόγεννο Παιδί μήν κρυώσει.

Ρίχν’ ἄλλος τό φτωχό ραβδί,
δαυλί νά γίνει καί κλαδί,
στή φλόγα ἀνάβει αὐτό καί καίγει,
μές στῆς σπηλιᾶς τήν κρύα τή στέγη.

Τό ’νά βλαχόπουλο κι αὐτό
ἀπό τήν ἀγκαλιά του τό
μικρό τ’ ἀρνί, πού κουβαλάει,
τ’ ἀφήνει στοῦ Χριστοῦ τό πλάι.

Τ’ ἄλλο βοσκόπουλο ἁπαλό
φυσᾶ σκοπό μέ τόν αὐλό,
μέ τόν αὐλό καί τή φλογέρα,
πού φέρνει ἀπ’ τά λιβάδια πέρα.

Χριστός γεννιέται στή σπηλιά.
Καί στῆς νυχτιᾶς τή σιγαλιά
σμίγουν τ’ αὐλοῦ τά πολυβούια
μέ τῶν ᾿Αγγέλων τ’ ἀλληλούια.

Γιάννης Α. Σαντάρμης
———————
Γλωσσάρι
παχνί, τό = ξύλινο ἤ τσίγκινο κατασκεύασμα
γιά τήν τοποθέτηση τῆς ζωοτροφῆς.

[ΦΩΤΗΣ]

''Γεσθημανή''

Του Παναγιώτη Γ. ''ΕΜΑΝΟΥΗΛ''

Τρέμουν τα γόνατα ξανά,
Όπως τότε Θεέ μου,
Φίλος μέσα απ’ την συντροφιά
Σε πρόδωσε Ακριβέ μου.

Θυμάμαι στην Γεσθημανή
Το σούρουπο κοντά σου,
Τον σατανά να έρχεται
Να κάθεται μπροστά σου,

Να θέλει να παραδοθείς
Στα όπλα τα δικά του,
Πόσο γλυκά σε κράταγε
Το δειλινό αγκαλιά του...

Η προσευχή σε φύλαξε,
Άγρυπνος ο Πατέρας,
Σου έδωσε την δύναμη
Και έλιωσες το τέρας.

Την ένταση που είχε απλωθεί
Σ’ όλο τον ελαιώνα,
Δεν θα την ζήσει πια κανείς
Ποτέ εις τον αιώνα.

Το βράδυ κύλησε αργά
Συνέχεια μας ξυπνούσες,
Στην προσευχή να πέσουμε
Μ’ αγάπη μας ζητούσες,

Ήξερες Παντοκράτορα,
Το τέλος που φυλούσε
Για σένα ο Πατέρας μας,
Και σε καθοδηγούσε

Όμως εμείς αδύναμοι,
Aνάξιοι αγάπης,
Δεν βλέπαμε οι δύστυχοι
Την πλάνη της απάτης.

Η πέτρα που ακούμπαγες,
Εκεί που προσευχόσουν,
Έχει βουλιάξει στην μεριά
Εκεί που στηριζόσουν,

Τρύπες διάσπαρτες πολλές
Υπάρχουν και στους βράχους,
Απ’ της αγάπης την καυτή ροή
Κι από τα δάκρυα σου.

Τα δένδρα απ’ το σπαραγμό
Είναι χαρακωμένα,
Και τα κλαδιά ουρλιάζανε
Σα να ’ταν μαγεμένα,

Το χώμα ανέδυε οσμή
Που έμοιαζε πεθαμένου,
Το πένθος ένιωθε του νου
Του χιλιοματωμένου...

Ήρθες πάλι μας ξύπνησες,
Ήρθαν κι οι στρατιώτες,
Τελειώνει το κεφάλαιο
Κλείνουνε πια οι πόρτες...

Μπροστά σου κάποιος στέκεται,
Ιούδας το όνομα του,
Είναι αιώνες πια γνωστός
Για τα γλυκά φιλιά του,

Και σένα έτσι γλύκανε,
Με πίκρα και φαρμάκι,
Με άψινθο σε ράντισε,
Σ’ έσφαξε με μπαμπάκι.

Με ζήλο κάποιος αδερφός
Μπήκε μπροστά σε σένα,
Πίσω, αμέσως φώναξες
Αυτά είναι για μένα.

Μαχαίρι που δεν πρόλαβε
Μάτι ποτέ να πιάσει,
Τ’ αυτί του Μάλχου έκοψε
Κάποιος να κάνει κάτι,

Τη σάρκα ευθύς εκολλησες
Του δούλου με αγάπη,
Και ετοιμάστηκες να μπεις
Σε ένα μονοπάτι,

Δύσβατο κι απροσπέλαστο
Αδύνατο γι’ ανθρώπους,
Και χώραγε μόνον Αυτός
Που είναι απ’ αγάπης κόκκους,

Που όμοιο ποτέ κανείς
Δεν δύναται να αντιληφθεί,
Ποτέ δεν θα διαβάσει,
Δεν θα αντικρίσει στην ζωή,
Ώσπου να την εχάσει

Δρόμος τραχύς και δύσκολος,
Εκούσια θυσία,
Μονόδρομος, με έπαινο,
Αιώνια σωτηρία.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ

Για αύριο Θεέ μου, Σύ έχεις προνοήσει
.
Για μιας ημέρας μάννα έχεις Εσύ φροντίσει
.
Η δύναμη κι η Χάρη, το θάρρος και η πίστη
.
Ειν' αρκετά για μένα μέχρι να έρθει η δύση.
.
Ν' ανησυχώ, το ξέρω, δεν είναι θέλημά Σου
.
Όλα ασφαλή ευρίσκονται στα χέρια τα δικά Σου
.
Τώρα που βλέπω κύματα γύρω μου αφρισμένα
.
Τώρα είν' η ώρα Κύριε να εμπιστευτώ Εσένα!
.
Για σήμερα, Πατέρα, τα μάτια άνοιξέ μου
.
Κράτησε την καρδιά μου σε υπακοή Θεέ μου
.
Βοήθα με να κάνω μ' απλότητα και χάρη
.
Αυτό που Εσύ μ' αγάπη μπροστά μου έχεις βάλει ! "

.

[ΦΩΤΗΣ]

Θεέ μου, Εσύ που στάθηκες
μ΄αγάπη στο πλευρό μου,
Και που στον κάθε κίνδυνο
σε είχα βοηθό μου!

Δώσ' μου και τώρα δύναμη,
στις δύσκολες τις ώρες,
στις ώρες της απόγνωσης
και στις ζωής τις μπόρες!

Γυρνώντας με τη σκέψη μου
Στα χρόνια τα παλιά,
Να βρω στην ευσπλαχνία σου
γλυκειά παρηγοριά!

Για όλα όσα μου χάρισες,
να νοιώσω ευγνωμοσύνη,
και να αντικρύσω τη ζωή
ξανά μ΄ εμπιστοσύνη!

Και την Αγάπη Του Χριστού
Έχοντας για πυξίδα,
Στα χέρια Του Σωτήρα μου.
ν΄ αφήσω κάθ΄ ελπίδα!

[ΦΩΤΗΣ]

Γλυκύτατε Ιησού μου, σκέπτομαι πόσο με αγάπησες
Κάτι με τραβούσε κοντά Σου
Πόσες φορές, το γνωρίζεις, το είδες,
Σε άφησα.
Με τη ζωή μου την αμαρτωλή Σού έλεγα :δεν Σε αγαπώ.
Και όμως Συ Κύριε, "επέτασας χείρας" σ΄ένα παιδί άτακτο και δύστροπο.
Έφτασα μέχρι το τέλος της αβύσσου
Την τελευταία στιογμή με έπιανες και με τραβούσες από την καταστροφή.
Πολλές φορές έφυγα από κοντά Σου κι άλλες τόσες φορές , Φίλε μου Καλέ,
Γλυκέ, Σύντροφε της ζωής μου, παρηγοριά της ψυχής,
πεφιλημένε και αγαπητικέ της καρδιάς μου,
με δάκρυα και λυγμού Σού έλεγα:
Σοί μόνω αμαρτάνω και Σοί μόνω προσπίπτω
ελέησον με ...και με ελεούσες.
Δεν μπορούσα όμως ποτέ,Κύριε μου, να φαντασθώ
Πως τόσο πολύ θα με αγαπούσες
Τι να πώ; Εσύ ξέρεις πιο πολλά απ΄όλους μας
Οι αναστεναγμοί μου Σού τα λένε.
Κύριε, Κύριε θα απαντήσω πως είσαι ο πόθος της καρδιάς μου.
Ναι, Κύριε, Σ΄αγαπώ , παρ όλα τα ανθρώπινα στοιχεία μου.

Σελέντης Νικόλαος (+) Μητροπολίτης Χαλκίδος.