Η διαφορά ανάμεσα στην πόρνη και τον Ιούδα
Σήμερα Μεγάλη Τετάρτη η Πατέρες της Εκκλησίας μας υπενθυμίζουν δύο πρόσωπα από την επίγεια ζωή του Χριστού, τη μετανοούσα πόρνη που έπλυνε με μύρο τα πόδια του Χριστού και τα σκούπισε με τα μαλλιά της στην οικία του Σίμωνος του Φαρισαίου (Λουκ. ζ' 36-50) και τον "υιό της απωλείας" τον Ιούδα τον Ισκαριώτη.
Οι ύμνοι του Όρθρου της Μεγ. Τετάρτης τονίζουν ξανά και ξανά την αντίθεση μεταξύ τους. Ποια όμως είναι η πιο ουσιαστική διαφορά. Δεν είναι η αμαρτία, γιατί και οι δύο αμάρτησαν βαριά. Και οι δύο κατάλαβαν το λάθος τους.
Δεν είναι το είδος της αμαρτίας. Ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστό, αλλά και ο Πέτρος Τον πρόδωσε με την τριπλή άρνησή του, όμως μετανόησε και έκλαψε πικρά και συγχωρήθηκε.
Η πόρνη πίστεψε, ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας και τον αγάπησε με όλη της την καρδιά. Ο Χριστός είδε την ειλικρινή μετάνοια, την πίστη και την αγάπη της και με τη φράση:
"αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ" (Λουκ. ζ' 47) την απάλλαξε από βάρος των αμαρτιών της. Έτσι η πρώην πόρνη συνέχισε τη ζωή της εν ειρήνη και μετανοία με την ευλογία του Κυρίου:
"Η πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εις ειρήνην" (Λουκ. ζ' 50).
Ο Ιούδας όμως, όταν κατάλαβε το λάθος του:
"Τότε ιδών Ιούδας ο παραδιδούς αυτόν ότι κατεκρίθη, μεταμεληθείς απέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια τοίς αρχιερεύσι και πρεσβυτέροις 4 λέγων· Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον. οι δε είπον· Τί προς ημάς; σύ όψει". (Ματθ. κζ' 3-4), δεν πήγε να πέσει στα πόδια του Χριστού μπροστά στον Σταυρό και να ζητήσει συγχώρηση, όπως έκανε και ο ληστής. Ο Χριστός θα τον συγχωρούσε. Ο Ιούδας όμως, κλεισμένος μέσα στο διεστραμμένο εγώ του, δεν πίστεψε ποτέ στον Χριστό, δεν ένοιωσε την Αγάπη Του, δεν Τον αγάπησε κι αυτός. Η αναγνώριση του λάθους δεν τον οδήγησε στη μετάνοια. Δεν αποζήτησε το Έλεος και την Δικαιοσύνη του διδασκάλου Του. Αποφάσισε, ότι το λάθος του ήταν ασυγχώρητο, δίκασε και τιμώρησε μόνος του τον εαυτό του, με τον πιο ανόητο και αμετάκλητο τρόπο:
"ρίψας τα αργύρια εν τώ ναώ ανεχώρησε, και απελθών απήγξατο" (Ματθ. κζ' 5).
Η αναγνώριση της αμαρτωλότητας και των λαθών, δεν αρκεί για τη μετάνοια. Η αγάπη στον Κύριο και η πίστη στην Αγάπη, το Έλεος και την Δικαιοσύνη Του, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την μετάνοια και την συγχώρηση. Επίσης είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην προσπάθεια αποφυγής των ίδιων αμαρτιών στη συνέχεια.
Βέβαια η ζωή του Χριστιανού δεν είναι ένα λάθος, μια μετάνοια, μια συγχώρηση και τέλος. Είναι μαραθώνιος:
"ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος, ὃς ζήσεται καὶ οὐχ ἁμαρτήσει" (Νεκρ. Ακολουθία). Ο κύκλος αμαρτίες, μετάνοια, συγχώρηση, αγώνας και πάλι από την αρχή συνεχίζεται μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής μας. Αρκεί η καρδιά να είναι κολλημένη στην αγάπη του Χριστού, και ο νους μας στηριγμένος στο Έλεος και την Δικαιοσύνη Του.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό.