ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΝΑΣ



Ο ΑΓΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΙΩΝΑΣ: «ΕΔΩ ΠΟΥ ΖΩ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ»

Στο Μοναστήρι ή μάλλον στο Παλαιομονάστηρο ζούσε ασκητικά ένας άγιος μοναχός ονόματι Ιωνάς, κατά κόσμο Βασίλειος Στούρκο του Ιακώβου, γεννηθείς το 1930 εις Χάρκωφ Ουκρανίας.

Όταν ήλθα στις Καρυές, είχαν επισκεφθεί το Παλαιομονάστηρο δύο συνάδελφοι μου, ό Νικόλαος Κεσίσης και ό Δημήτριος Αθανασόπουλος και μού είπαν ότι δεν συνάντησαν κανένα εκεί. Αργότερα με τον συνάδελφο μου τον Ιωάννη Μαργαρίτη και με τον γέροντα μας τον πατέρα Γρηγόριο και τη συνοδεία του πήγαμε για πρώτη φορά όλοι στο Παλαιομονάστηρο, όπου  κατά παραχώρηση του Θεού συναντήσαμε τον  πάτερα Ιωνά και μας  είπε τα κάτωθι:

-Έδώ πού ζω μόνος, έρχεται ό  Άγγελος και ό διάβολος. Ό διάβολος μου - Εσύ είσαι ό καλός και όλοι οι άλλοι οι μοναχοί είναι οι κακοί και αμέσως τσακώνομαι μαζί του. Ακόμη μου λέει να μην κάνω κομποσκοίνι και τις ακολουθίες.

Βέβαια έρχεται και ό Άγγελος μου σιγά-σιγά και μου λέει: — Είσαι πατσαβούρι, οι άλλοι είναι καλοί, πήγαινε κάμε τις Ακολουθίες και το κομποσκοίνι σου.
Κάθε Σάββατο κατεβαίνω στο Μοναστήρι για να λειτουργηθώ και να κοινωνήσω και τη Δευτέρα το πρωί ανηφορίζω σιγά-σιγά προς τα εδώ. Ό διάβολος δεν έρχεται την Κυριακή έρχεται αργά την Δευτέρα ή την Τρίτη, και μέχρι την Παρασκευή δυναμώνει τις ενοχλήσεις του. Είναι έντονη ή παρουσία του διαβόλου εδώ ένεκα δύο λόγων. Πρώτον επειδή δεν γίνονται εδώ θείες Λειτουργίες και δεύτερον επειδή παλιά είχαν έλθει εδώ εργάτες, οι όποιοι κάπνιζαν και ήκουον ραδιόφωνο και τοιουτοτρόπως απέκτησε εδώ δικαιώματα ό διάβολος.

Βέβαια αν ζούσε τώρα ό πατήρ Ιωνάς (άνεπαύθη εν Κυρίω την Τετάρτη 31/7-13/8-2008 στήν Χορμίτσα Αγίου Όρους, όπου και ετάφη στο εκεί Ιερό Μετόχι της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος), στο ραδιόφωνο, θα προσέθετε την τηλεόραση, τις κρεατοφαγίες, διότι τώρα σε κάθε έργατόσπιτο θα βρεις τηλεόραση και ψυγείο γεμάτο κρέατα, τα όποια καταναλώνονται καθημερινώς δυστυχώς και τις Τετάρτες και τις Παρασκευές και κατά τη διάρκεια των νηστειών της Εκκλησίας μας.

Ακόμη ο μακαριστός πατήρ Ιωνάς μας είπε.
Οι πειρασμοί αρχίζουν από το νου και μετά κατεβαίνουν στήν καρδιά. Τον πατέρα Ιωνά τον γνώρισα πιο καλά όταν μετατέθηκα στον Αστυνομικό σταθμό του Αγίου Παντελεήμονος.

Τον είδα να στέλνει μία μάλλινη φανέλα - με το Ουκρανικό κρουαζιερόπλοιο - στη φτωχή αδελφή του.
Τον είδα να μην δέχεται χρήματα από κάποιον προσκυνητή, όταν εκείνος του έδωσε ένα χαρτί με ονόματα για μνημόνευση.

Τον είδα πολλές φορές να παίρνει λίγο ψωμί και να φεύγει κάθε Δευτέρα για το  Παλαιομονάστηρο πεζός, όλες τις εποχές του έτους. Δηλαδή και με βροχές και με χιόνια, και με λάσπες και με πάγους. Και φυσικά και στην επιστροφή πάλι πεζός κατέβαινε.

Αγαπητέ άναγνώστα, ό μακαριστός μοναχός Ιωνάς είναι ένας Άγιος της Εκκλησίας μας.

Βέβαια στο Μοναστήρι υπήρχαν και υπάρχουν και άλλοι Άγιοι γεροντάδες θα μνημονεύσω μόνο με το όνομα τους τούς εξής: Τον μακαριστό μοναχό Μακάριο, τον μακαριστό μοναχό Ανδρέα, τον μοναχό Ραφαήλ, όστις ήλθε ως προσκυνητής με το Ουκρανικό κρουαζιερόπλοιο και παρέμεινε στο Μοναστήρι.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΕΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ- ΑΙΤΩΝ 50 ΨΑΛΜΟ.
Κ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΚΡΑ ΖΥΜΗ ΘΕΡΜΟΝ ΑΙΤΩΛΙΑΣ

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ





Γέροντας Ιωσήφ. Ασημος κατά κόσμον. Γεννήθηκε στην Δρούσια, ένα μικρό χωριό της επαρχίας Πάφου της νήσου των Αγίων, την 1η Ιουλίου 1921. Η μητέρα του Ευγενία γέννησε όταν ήταν εφτά μηνών το μικρό παιδί της στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων της Γιόλου, την ημέρα της εορτής των Αγίων. Η μητέρα του νόμισε ότι το παιδί ήταν νεκρό, και όμως έζησε. Το βρέφος έλαβε κατά την βάπτιση το όνομα Σωκράτης.
Ο μικρός Σωκράτης μεγάλωσε κοντά στους αγρότες γονείς του ζώντας από μικρός την σκληρή ζωή. Μόλις κατόρθωσε να τελειώσει την τετάρτη τάξη του Δημοτικού, γιατί ήταν απαραίτητος στις αγροτικές εργασίες. Μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια παρέμενε στο χωριό του.
Το 1936 μετά από θεϊκή κλήση προσήλθε στην Ιερά Μονή Σταυροβουνίου με τις ευχές των γονέων του. Εκεί εκάρη ρασοφόρος μοναχός με το όνομα Σωφρόνιος. Παρέμεινε 10 χρόνια στην Μονή και με την παρότρυνση και ευλογία του Γέροντος Κυπριανού, πνευματικού της Μονής, εγκαταβίωσε στο Άγιον Όρος μετά από μία σύντομη επίσκεψη στους Αγίους Τόπους.
Αρχές του 1947 βρίσκεται στην Σκήτη της Αγίας Αννης σε κάποιους συμπατριώτες του πού μόναζαν εκεί, ενώ το καλοκαίρι του ίδιου έτους γνωρίζεται με τον μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή. Ο μοναχός Σωφρόνιος κατάλαβε την πνευματικότητα και την αγιότητα του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού και τον παρακάλεσε να γίνει υποτακτικός του. Ο μακάριος Γέροντας στην αρχή αρνήθηκε, αλλά μετά από «πληροφορία» πού έλαβε, τον δέχθηκε στην συνοδεία του.
Εκεί στην καλύβη του Τιμίου Προδρόμου της Μικρής Αγίας Αννης εκάρη μεγαλόσχημος λαμβάνοντας το όνομα Ιωσήφ το Σάββατο του Λαζάρου (11/24 Απριλίου) του 1948. Το 1951 η συνοδεία μεταφέρθηκε στα ησυχαστικά κελλιά της Νέας Σκήτης κοντά στον Πύργο. Ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής κοιμήθηκε οσιακώς την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1959. Ο αείμνηστος Γέροντάς μας Ιωσήφ ικανοποίησε τον βαθύτατο πόθο της ψυχής του κοντά στον μεγάλο Γέροντα Ιωσήφ.
Ο Γέροντάς μας Ιωσήφ συνασκήθηκε με τον π. Θεοφύλακτο στο κελλί των Αγίων Αναργύρων της Νέας Σκήτης από το 1951 ως το 1959. Κατόπιν μεταφέρθηκε στο ερημικό τμήμα της Νέας Σκήτης όπου οικοδόμησε με τα χέρια του μια ξηροκαλύβα όπου ασκήθηκε άλλα οκτώ χρόνια και το 1967 μετοίκισε στην κοντική καλύβη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, από την οποία είχε αναχωρήσει ο παραδελφός του Γέροντας Εφραίμ (μετέπειτα ηγούμενος Ι. Μ. Φιλοθέου) με την συνοδεία του για να μείνουν στο κελλί του Αγίου Αρτεμίου στην Προβάτα.
Μετά από πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχη κυρού Δημητρίου και προτροπή των πατέρων της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου ο Γέρον¬τάς μας Ιωσήφ έφυγε από την Νέα Σκήτη το 1974 και ανέλαβε την πνευματική πατρότητα της Μονής, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1977.
Στην συνέχεια μετέβη στην Κύπρο μετά από συμβουλή του μακαρίου Γέροντος Παϊσίου και εγκαταβίωσε στην Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού Μίνθης. Την 25η Μαρτίου του 1978 ενεθρονίσθη ηγούμενος. Εδώ συγκαταριθμήθηκαν στην συνοδεία του ο νύν μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος και ο Καθηγούμενος της Μονής μας Γέροντας Εφραίμ.
Στις 26 Οκτωβρίου του 1981 επιστρέφει στο Άγιον Όρος μαζί με την συνοδεία του και παραμένει στο Σιμωνοπετρίτικο κελλί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Καψάλα μέχρι τις 23 Απριλίου 1982, πού μεταβαίνει και πάλι στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. Τον Αύγουστο του 1983 εγκαταβιώνει ξανά στην καλύβη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Νέα Σκήτη. Εκεί αυξάνεται η συνοδεία του και στις 23 Απριλίου του 1987 κατόπιν προσκλήσεως των Γερόντων της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου έρχεται στην Μονή με ένα μέρος της συνοδείας του. Τον Οκτώβριο του 1989 το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποφάσισε να μεταβεί όλη η συνοδεία στην Μονή για να παραλάβει την διοίκησή της. Στις 16/29 Απριλίου του 1990 γίνεται η κοινοβιοποίηση της Μονής και η εκλογή και ενθρόνιση του πρώτου ηγουμένου του Κοινοβίου, αρχιμανδρίτου Εφραίμ. Ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν και παρέμεινε ο πνευματικός πατέρας της Μονής Βατοπαιδίου μέχρι και την κοίμησή του, πού συνέβη την 1 Ιουλίου 2009.
Ο Γέροντάς μας Ιωσήφ συνέχισε την πνευματική εργασία πού παρέλαβε από τον Γέροντά του, έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του ως ησυχαστής. Επεδίωκε την αφάνεια. Δεν ζήτησε ανθρωπίνους επαίνους και δόξες. Δεχόταν με ταπείνωση, ανεξικακία και χωρίς γογγυσμό την περιφρόνηση, την καταφρόνηση, την εξουθένωση, τις κατηγορίες, τις συκοφαντίες. Είχε «σπλάχνα οικτιρμών» και η καρδιά του χωρούσε και συγ-χωρούσε όλους, διότι είχε χωρέσει μέσα του τον Χριστό.
Στα δεκαέξι βιβλία του, πού μάς άφησε ως πνευματική κληρονομιά, καταγράφει και ερμηνεύει θέματα «πράξεως και θεωρίας». Προσπαθεί να οδηγήσει μοναχούς και λαϊκούς προς τον Χριστό και τους εμπνέει στον «καλόν αγώνα». Ιδιαίτερα τόνιζε το άπειρο πέλαγος της φιλανθρωπίας και φιλευσπλαγχνίας του Θεού, ο οποίος δέχεται τον μετανοούντα και επιστρέφοντα αμαρτωλό. Φανερώνει τους κινδύνους της πλάνης του βασικού και αιωνίου εχθρού του ανθρώπου, του διαβόλου, ιδιαίτερα δε κτυπά την αποθάρρυνση πού στις ημέρες μας χρησιμοποιείται από αυτόν. Μιλούσε δε με πόθο για τις επαγγελίες του Θεού, για την υιοθεσία και τον θεανθρωπισμό πού αρχίζουν οι «βεβαιόπιστοι» να γεύονται μέν από την παρούσα ζωή, αλλά το πλήρωμά τους θα τους δοθεί στα έσχατα.
Αυτά τα επουράνια αγαθά, τα οποία όπως λέει ο απόστολος Παύλος, «οφθαλμός ουκ είδε και ούς ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ά ητοίμασεν ο Θεός τοίς αγαπώσιν αυτόν» (Α΄ Κορ. 2,9), έχουμε την πεποίθηση ότι απολαμβάνει τώρα ο μακάριος Γέροντας.
Να έχουμε την ευχή του.

Εκ της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ



Γεννήθηκε το έτος 1898 εις το χωρίον Λεύκες της Πάρου. Η Πάρος είναι ένα μικρό και ήρεμο νησί των Κυκλάδων. Οι γονείς του ήσαν πτωχοί και αναγκάζονταν να εργάζωνται πολύ δια να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Ο πατέρας του ωνομάζετο Γεώργιος και απέθανε πολύ ενωρίς. Η μητέρα του Μαρία ανέλαβε την προστασία όλης της οικογενείας. Η μητέρα του ήταν ευλογημένη ψυχή και είχε απλότητα και ακεραιότητα χαρακτήρος και επήγαμε πολύ συχνά εις την Εκκλησίαν δια να λειτουργηθή, αλλά και δια να περιποιηθή τον Ιερόν ναόν.
Όταν ο μικρός Φραγκίσκος -αυτό ήταν το κοσμικόν όνομα του Γέροντος Ιωσήφ- έφυγε δια να γίνη μοναχός η μητέρα του είπε εις τους συγγενείς της: «Το εγνώριζα πως θα γίνη μοναχός από την γέννησίν του. Όταν εγέννησα τον Φραγκίσκον μου και ήμουνα ακόμη εις το κρεββάτι με το μωρό δίπλα φασκιωμένο, είδα να ανοίγη η στέγη του σπιτιού και ένας φτερωτός και πολύ ωραίος νέος, που μόλις μπορούσα να τον αντικρύσω από την πολλήν λάμψιν του, κατέβηκε και εστάθηκε πλάι στο μωρό μου και άρχισε να το ξεσκεπάζη με σκοπόν να το πάρη.
Όταν εγώ διαμαρτυρήθηκα λέγοντας, «Τι κάνεις καλέ; Θα μου πάρης το μωρό μου;» Εκείνος επέμενε ότι δια τον σκοπόν αυτόν ήρθε και αυτή είναι η απόφασις. Και δια να με βεβαίωση, μάλιστα μου έδειξε σε ένα σημειωματάριο γραμμένη μια εντολή, ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάρη το μικρό. Όταν αντιστάθηκα, ο Άγγελος μου έδωσε ένα πολύτιμον κόσμημα σε σχήμα σταυρού και μου πήρε το μωρό». Από τότε πίστευα, έλεγε η μητέρα του Μαρία, ότι κάποτε ο Φραγκίσκος θα ακολουθούσε τον Χριστόν.
Ο Γέροντας ως την εφηβικήν του ηλικίαν παρέμεινε εις το χωριό του και βοηθούσε την μητέραν του εις τις διάφορες εργασίες του σπιτιού. Μετά έφυγε δια τον Πειραιά, όπου εργαζότανε ως μικροέμπορος. Εις την ηλικίαν των εικοσιτριών ετών κέντρον της εργασίας του ήτο η Αθήνα. Ήταν πολύ δραστήριος, αλλά απέφευγε την πονηρία και την αδικίαν.
Τότε άρχισε να μελετά πατερικά βιβλία. Μεγάλον ενθουσιασμόν προκαλούσαν εις αυτόν οι βίοι των μεγάλων ασκητών. Την απόφασίν του δια τον μοναχισμόν την επήρε υστέρα από το ακόλουθο όραμα:
«Ένα βράδυ είδα εις τον ύπνο μου ότι περνούσα έξω από τα ανάκτορα και αμέσως με επήραν δυό αξιωματικοί της ανακτορικής φρουράς και με ανέβασαν εις το παλάτι. Δεν εκατάλαβα τον λόγον και δια τούτο διαμαρτυρήθηκα. Τότε μου αποκρίθηκαν με καλωσύνη να μη φοβούμαι, αλλά να ανέβω, διατί είναι θέλημα του Βασιλέως. Ανεβήκαμε σε ένα πολύ υπέροχον ανάκτορον, ανώτερον από κάθε επίγειον, μου εφόρεσαν μια ολόλευκη και πολύτιμη στολή και μου είπαν· «από εδώ και εμπρός θα υπηρετής εδώ». Και μετά με επήγαν να προσκυνήσω τον Βασιλέα.
Ξύπνησα αμέσως και αυτά που είδα και άκουσα χαράχθηκαν τόσο πολύ μέσα μου, ώστε δεν μπορούσα να κάνω η να σκεφθώ τίποτε άλλο. Σταμάτησα τις εργασίες μου και έμεινα σκεπτικός. Άκουγα ζωντανά μέσα μου να επαναλαμβάνεται διαρκώς εκείνη η εντολή «από τώρα και εμπρός θα υπηρετής εδώ». Όλη μου η κατάστασις εσωτερικά και εξωτερικά άλλαξε».
Έτσι επήρε την απόφασιν και έφυγε δια το Άγιον Όρος. Ο πρώτος σταθμός ήταν τα Κατουνάκια. Εκεί ζούσε τότε ο αείμνηστος Γέροντας Δανιήλ, ο ιδρυτής της αδελφότητος των Δανιηλαίων. Από τον Γέροντα Δανιήλ, ο οποίος ήταν ευλαβής και συνετός άνθρωπος, έλαβε μεγάλην βοήθειαν. Δεν έμεινε όμως μαζύ του, διότι αγαπούσε την αυστηρότερη ησυχαστικήν ζωήν.
Σε μια πανηγύρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος εις την κορυφήν του Άθωνα, εγνώρισε τον Γέροντα Αρσένιο. Έκτοτε ο π. Αρσένιος έγινε ο μόνιμος συνασκητής του και δεν εχώρισαν ποτέ πλέον.
Υποτάχθηκαν εις τον Γέροντα Εφραίμ που είχε την καλύβην του Ευαγγελισμού εις τα Κατουνάκια. Έπειτα μαζύ με τον Γέροντά τους Εφραίμ έφυγαν δια την Σκήτην του Αγίου Βασιλείου δια περισσοτέραν άσκησιν.
Μετά την κοίμησιν του Γέροντος Εφραίμ άρχισαν τους μεγάλους ασκητικούς αγώνας. Η άσκησίς τους ήταν η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή. Κυριώτερον όμως έργον αποτελούσεν δι  αυτούς η νήψις και ο εγκλεισμός του νοός εις την καρδίαν.
Το έτος 1938 μαζύ με τον π. Αρσένιον μετεκόμισαν εις τις απόκρημνες σπηλιές της Μικράς Αγίας Άννης. Εις ένα από τα σπήλαια αυτά υπήρχε και Εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου. Διεμόρφωσαν εκεί τον χώρον, έκτισαν και μερικά κελλία και παρέμειναν εις το σπήλαιον αυτό έως και το έτος 1947.
Εις αυτό το ταπεινόν σπήλαιον του Τιμίου Προδρόμου ασκήθηκαν και ετοιμάσθηκαν τα πνευματικά του παιδιά και έγιναν έπειτα ηγούμενοι εις άλλα μοναστήρια. Εις τον μακαριστόν Γέροντα Ιωσήφ οφείλεται η πνευματική αναγέννησις και επάνδρωσις έξι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους και πολλών άλλων γυναικείων αδελφοτήτων εις τον Ελλαδικόν χώρον.
Από το ταπεινόν αυτό σπήλαιον εξεκίνησε και ο Γέροντας Εφραίμ και ίδρυσε εις τον Καναδά και την Αμερικήν ιερούς Παρθενώνες, πνευματικά φυτώρια απ  όπου μεταφυτεύεται και εξακτζώνεται το Ορθόδοξον Πνεύμα, το φως του Χριστού εις τον απόδημον Ελληνισμόν, αλλά και εις τα πέρατα του κόσμου.
Η αρετή έχει κόπον δια να την απόκτηση κανείς. Αλλά όταν την απόκτηση και την ευωδίαν της δεν μπορεί να συγκρατήση. Το Ορθόδοξον ασκητικόν Πνεύμα μπορεί να αναμόρφωση τον κόσμον και να ανάπλαση τον άνθρωπον που σήμερα έχασε τον δρόμον του, τον προορισμόν του και υποφέρει πολύ.
Το έτος 1951 μεταφέρθηκαν εις την Νέαν Σκήτην, εις την καλύβην του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου παρέμεινε έως την κοίμησίν του που συνέβη την 15ην Αυγούστου του έτους 1959, εορτήν της κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Τα περί της κοιμήσεώς του τα περιγράφει πολύ γλαφυρά ο Γέροντάς μου Εφραίμ εις το βιβλίον «Προθύμως Ανάβαινε», το οποίον είναι έκδοσις της Ιεράς Μονής Φιλοθέου:
«Η αγάπη του προς την Παναγίαν μας είναι ανωτέρα πάσης περιγραφής. Μόνον που ανέφερε το όνομά της τα μάτια του έτρεχαν. Την παρακαλούσε από καιρόν, να τον πάρη, να ξεκουρασθή. Και τον εισήκουσεν η Παντάνασσα. Τον επληροφόρησε ένα μήνα πριν δια την αναχώρησίν του. Με εκάλεσε τότε ο Γέροντας και μου υπέδειξε τι να ετοιμάσωμε. Επεριμέναμε.
Την παραμονήν της κοιμήσεώς του -14 Αυγούστου 1959- επέρασε να τον ίδη ο κ. Σχοινάς από τον Βόλον· ήσαν γνώριμοι πολύ.
-Τι κάμετε, του λέγει, πως έχει η υγεία σας;
-Αύριον, Σωτήρη, αναχωρώ δια την αιώνιαν πατρίδα. Όταν ακούσης τις καμπάνες, να ενθυμηθής τον λόγον μου.
Το βράδυ εις την αγρυπνίαν της Κοιμήσεως της Παναγίας μας ο Γέροντας συνέψαλλε όσον ηδύνατο με τους πατέρας. Εις την Θείαν Λειτουργίαν την ώραν που εκοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια είπε· «εφόδιον ζωής αιωνίου».
Ξημέρωσε 15η Αυγούστου. Ο Γέροντας κάθεται στην μαρτυρική του πολυθρόνα στην αυλή του ησυχαστηρίου μας. Περιμένει την ώραν και την στιγμήν. Είναι σίγουρος δια την πληροφορίαν που του είχε δώσει η Παναγία μας, αλλά βλέποντας την ώραν να περνά και τον ήλιον να ανεβαίνη του έρχεται κάτι ωσάν στενοχώρια, ωσάν αγωνία δια την βραδύτητα.
Είναι η τελευταία επίσκεψις του πονηρού. Με φωνάζει και μου λέγει: «Παιδί μου, γιατί αργεί ο Θεός να με πάρη; Ο ήλιος ανεβαίνει και εγώ ακόμη είμαι εδώ!». Βλέποντας εγώ τον Γέροντά μου να λυπήται και σχεδόν να αδημονή του λέγω με θάρρος: «Γέροντα μη στενοχωρήστε, τώρα εμείς θα κάνωμε ευχή» και θα φύγετε».
Εσταμάτησαν τα δάκρυά του. Οι πατέρες, ο καθένας το κομποσχοίνι του και έντονον την ευχήν. Δεν επέρασε ένα τέταρτο και μου λέγει: «Κάλεσε τους πατέρες να βάλουν μετάνοιαν, διότι φεύγω». Εβάλαμε την τελευταίαν μετάνοιαν. Έπειτα από λίγο εσήκωσε τα μάτια του υψηλά και έβλεπε επιμόνως επί δυό λεπτά περίπου. Κατόπιν γυρίζει και πλήρης νηφαλιότητος και ανέκφραστου ψυχικού θάμβους μας λέγει:
«Όλα ετελείωσαν, φεύγω, αναχωρώ, ευλογείτε!» Και με τις τελευταίες λέξεις έγειρε το κεφάλι του δεξιά, ανοιγόκλεισε δυό τρεις φορές ήρεμα το στόμα και τα μάτια, και αυτό ήταν. Παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Εκείνου, τον οποίον επόθησε και εδούλευσεν εκ νεότητος.
Θάνατος όντως οσιακός. Εις ημάς εσκόρπισε αναστάσιμον αίσθησιν. Εμπροστά μας είχαμε νεκρόν και ήρμοζε πένθος, όμως μέσα μας εζούσαμε ανάστασιν. Και τούτο το αίσθημα δεν έλειψε πλέον· με αυτό συνοδεύεται έκτοτε η ενθύμησις του αειμνήστου αγίου Γέροντος».
Η διδασκαλία του περιέχεται εις εξηνταπέντε επιστολάς, τας οποίας έχει εκδόσει η Ιερά Μονή Φιλοθέου. Εις αυτάς φαίνεται καθαρά, ότι είναι συνεχιστής και εκφραστής όλης της νηπτικής παραδόσεως.
Ο εμπειρικός τρόπος της ζωής του έδειξε εφηρμοσμένην όλην την διδασκαλίαν του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Τα κύματα της θείας χάριτος πλημμύριζαν την ψυχήν του και ο νους του ηρπάζετο εις θεωρίαν. Ήτο κάτοχος του ακτίστου φωτός και άριστος διδάσκαλος της νοεράς προσευχής.
Όλος ο βίος του είναι ένα πνευματικόν συναξάρι που θυμίζει τους παλαιούς ασκητάς της ερήμου. Τους αγώνας του με τα δαιμόνια ούτε να τους ακούση κανείς δεν τολμά σήμερα. Ήταν ανδρείος πολεμιστής εναντίον των παθών και εβίαζε τον εαυτόν του εις αφάνταστον βαθμόν. Απέκτησε πολλήν καθαρότητα και αγνότητα ψυχής και σώματος και είχε ως παράδειγμα πάντα την Παναγία μας. Έγραφε σε μία επιστολή: «Δεν ημπορώ να σας περιγράψω πόσον αρέσκει η Παναγία μας την σωφροσύνην και την καθαρότητα. Επειδή Αυτή είναι η μόνη αγνή Παρθένος, δι  αυτό και όλους τοιούτους θέλει και αγαπά».
Ο αείμνηστος Γέρων Ιωσήφ επέρασε όλα τα στάδια της πνευματικής πορείας του ανθρώπου, δηλαδή της καθάρσεως, του φωτισμού και της τελειώσεως. Εγνώρισε όλα τα θεία χαρίσματα αυτών των καταστάσεων.
Έγινε έμπειρος πνευματικός οδηγός, διακριτικός και απλανής οδηγός της πνευματικής ζωής· δι  αυτό έγραφε: «αναγκάζομαι να ανοίγω τους αύλακας εις τον κόσμον· καθότι υπάρχει ελπίς να δεχθούν τον λόγον ψυχαί καθαραί και εις εμέ να γίνη ωφέλεια ο μισθός της αγάπης. Λοιπόν ακούσατέ μου τους λόγους, χαρίσατέ μου τας ακοάς...». Η ζωή του και η διδασκαλία του είναι μια ορθόδοξη εμπειρική θεολογία.
Από πνευματικήν υπακοήν εις τον άγιον αυτόν Γέροντα, τον παππούν μας, οφείλομεν να εκτελούμεν τις συμβουλές του, δια να συνεχίζεται και σήμερα η νηπτική και ησυχαστική παράδοσις εις το Άγιον Όρος και να ευαρεστήται και η Υπεραγία Θεοτόκος, της οποίας το περιβόλι ως ανάξιοι κατοικούμεν.
Να έχωμεν την ευχήν του μακαριστού Γέροντος Ιωσήφ.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ Ο ΝΗΠΤΙΚΟΣ



Ούτος εξ Αθηνών καταγόμενος ήλθεν το πρώτον 18έτης την ηλικίαν εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, μη αναπαυθείς όμως εις τον ιδιόρρυθμον βίον μετέβη εις την Ιεράν Σκήτην της Αγίας Άννης και εκείθεν εις τα Κατουνάκια παρά τω εναρέτω πνευματικώ Παπα Δανιήλ όπου και εξέμαθε την ξυλογλυπτικήν τέχνην.
Εκ της γενεάς του διανυομένου αιώνος ήτο ο πλέον κατα-γινόμενος εις την νοεράν προσευχήν και νήψιν˙ απέτρεπεν όμως εκ ταύτης πάντα μη εξασκηθέντα πρώτον εις την υπακοήν, την υποταγήν και τας λοιπάς πρακτικάς αρετάς, και έλεγεν ότι η νήψις είναι δώρον Θεού, και όπως ο πανάγαθος έπλασε πρώτον τον άνθρωπον και είτα ενεφύσησεν εν αυτώ ψυχήν ζώσαν, ούτω και ο μοναχός πρέπει να εξαγνίση πρώτον εαυτόν σωματικώς δια των πρακτικών αρετών, και είτα θα λάβη εκ Θεού το χάρισμα της νοεράς προσευχής και νήψεως, προβαίνων ως οι νηπτικοί πατέρες εκ πράξεως εις θεωρίας επίβασιν (βάση, στήριγμα).
Δεν ευμοίρησε παιδείας συστηματικής αλλά μελετηρός εις άκρον και με νουν καθαρώτατον, κατώρθωσε να εισδύη εις τα βαθύτερα νοήματα των Γραφών και να δίδη τας ορθοτέρας λύσεις των ζητημάτων.
Ότε το 1913 ανεφύη μεταξύ των Ρώσσων και Ρουμάνων μοναχών του Όρους η αίρεσις των «ονοματολατρών»[*] περί το όνομα Ιησούς, πρώτος αυτός έσπευσεν εις την Ιεράν Κοινότητα και υπέδειξε την σαθρότητα και το αντορθόδοξον της θεωρίας, δώσας και τον πλέον επιτυχή χαρακτηρισμόν ότι «άφησαν το κεφάλι και λατρεύουν την σκούφια».
Η έγκαιρος παρέμβασις του μακαριστού τούτου ανδρός και η σταθερά εμμονή της Ιεράς Κοινότητος εις τας ορθοδόξους απόψεις, απέτρεψαν την εις το ζήτημα ανάμιξιν των άλλων Μοναχών και δη των Ελλήνων, και περιωρίσθη η φοβερά εκείνη αναταραχή μόνον μεταξύ των Ρώσσων, ων οι εμμένοντες εις την ανόητον ταύτην αίρεσιν, κοινή αποφάσει Οικουμενικού Πατριαρχείου και Ρωσσικής Εκκλησίας μετεφέρθησαν δι’ ειδικού πλοίου και περιωρίσθησαν εις τον Καύκασον. Και ούτω και ειρήνη απεκατέστη εν τω ιερώ τόπω, και απεσυμφορήθη ούτος κατά το 1/3 εκ της πληθύος των Ρώσσων μοναχών.
Έζησεν ο μακάριος περί τα 55 έτη εν τη ερημική Καλύβη του Αγίου Γερασίμου του νέου και εκοιμήθη εν αυτή τον ύπνον του δικαίου εις ηλικίαν 77 ετών κατά το σωτήριον ετος 1930. Παρ’ αυτώ εγένετο μοναχός ο τελειόφοιτος του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης Γεράσιμος Μενάγιας ο εκ Κεφαλληνίας.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ Ο ΤΡΑΧΩΝΙΤΗΣ



 Ο πάπα-Καλλίστρατος καταγόταν από το χωριό Τράχωνας της επαρχίας Λευκωσίας. Από μικρό παιδί είχε κλίση προς την θρησκεία και αγαπούσε πολύ την Εκκλησία του Χριστού. Και διά την αγνότητα του ό Θεός τον αξίωσε να γίνει λειτουργός του, δηλαδή ιερέας. Λέγεται ότι έγινε και μεγαλόσχημος μοναχός, δηλαδή ιερομόναχος στην Μονή Σταυροβουνίου.

Από την νεότητα του ήταν στολισμένος με πολλές και διάφορες αρετές και κυρίως κατείχε την ευλογημένη ελεημοσύνη. Κατά διήγηση του συγχωριανού του Λαμπριανίδη όταν ήταν πια Ιερέας γυρνούσε σε διάφορα σπίτια της ενορίας του σε φτωχές γυναίκες και κυρίως ανύπαντρες και τούς έδιδεν ελεημοσύνη. Πολλές φορές έκανε κρυφά την ελεημοσύνη του. Πήγαινε λόγου χάριν σ' ένα σπίτι μιας φτωχής νέας και της έλεγε: «Κάμε μου ένα καφέ ρά». Μέχρι να κάμη τον καφέ ή κοπέλα, ό παπα-Καλλίστρατος πήγαινε και έβαζε χρήματα κάτω από το μαξιλάρι του κρεβατιού της κοπέλας. Όταν έπινε τον καφέ και μετά, χαιρετούσε και αναχωρούσε από το σπίτι χωρίς να κάμει φανερή την ελεημοσύνη του. Από συγχωριανούς του λέγεται και το εξής: ότι πήγαινε τις νύχτες σε σπίτια φτωχών ανθρώπων και αφού έριχνε από το παράθυρο ή την πόρτα δεμένα σε μαντήλι χρήματα, έφευγε κρυπτόμενος χωρίς να τον παίρνουν είδηση, όπως έκανε και ό Άγιος Νικόλαος Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας.

Ό μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Λέοντος είπε όταν ζούσε ότι όταν ήταν μαθητής τού Παγκυπρίου Γυμνασίου Λευκωσίας, πήγε και εξομολογήθηκε στον παπά-Καλλίστρατον και τού είπε ό αοίδιμος ότι θα γίνει αρχιεπίσκοπος Κύπρου, όπως και έγινε.

Κατά τον Λαμπριανίδη, ό παπά-Καλλίστρατος στο σπίτι του στον Τράχωνα δεν κοιμόταν σε κρεβάτι αλλά σε φέρετρο. Σ' αυτό το φέρετρο άνακλινόμενος, σκεπτόταν νύχτα-μέρα τον θάνατον και φιλοσοφούσε την ματαιότητα τού κόσμου. Και έτσι νικούσε και εξαφάνιζε τις σαρκικές ορέξεις, τον θυμό, την γαστριμαργία, την φιλαργυρία, την κενοδοξία και όλα τα πάθη.

Κατά τον ίδιο τον Λαμπριανίδη, ό παπά-Καλλίστρατος κάθε Πάσχα πριν αρχίσει ή Ανάσταση γυρνούσε σ' όλο το χωριό και αφού κτυπούσε σ' όλα τα σπίτια τις πόρτες, ακολούθως πήγαινε στην εκκλησία και κτυπούσε ό Ίδιος την καμπάνα και περίμενε μέχρις ότου έρθουν όλοι και μετά ν' αρχίσει την Άκολουθία.

Σύμφωνα με διήγησιν τού μακαριστού Γέροντος Νικάνδρου Σταυροβουνιώτου Μοναχού πού έκοιμήθη το έτος 1978, όταν πήγαινε κάποτε στο Μετόχι της Αγίας Βαρβάρας Σταυροβουνίου και έμενεν λίγες μέρες, τις νύκτες ξάπλωνε σε κρεβάτι με σανίδια και μια - δύο κανναβίτσες (τσουβάλια), χωρίς στρώμα και κουβέρτες. Και έτσι ταλαιπωρούσε το κορμί του και σκληραγωγούσε την σάρκα του για την ωφέλεια της ψυχής του. Κατά τον ίδιο, ό παπά-Καλλίστρατος φορούσε τα όμματογιάλια του στην μύτη για να μην τον έχουν σε υπόληψη οι κοσμικοί άνθρωποι, θεωρώντας τον σαλόν (τρελλόν). Έτσι αγωνιζόμενος και σκληραγωγούμενος ήρθε ή ώρα για το μεγάλο ταξίδι. Όταν έκοιμήθη, το σεπτό σκήνωμα του τάφηκε στον περίβολο της εκκλησίας της Παναγίας τού Τράχωνα με μεγάλες τιμές από τούς πιστούς της ενορίας του.

Όταν έγινε ή εκταφή των λειψάνων του υπό τού Αρχιεπισκόπου Λεοντίου, εύωδίαζαν τα λείψανα του, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Το 1974 με την προσφυγιά τα λείψανα του έμειναν κάτω από την Άγία Τράπεζα της εκκλησίας.
Διά των ευχών του, είθε ό Θεός ελευθερώσει τον κατεχόμενον Τράχωνα πού βρίσκονται τα λείψανα του, ως και όλα τα κατεχόμενα ελληνοχριστιανικά εδάφη της άγιονήσου Κύπρου. Αμήν.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΥΔΩΝΙΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ



Τον Αύγουστο του 1922, ο προδομένος Ελληνικός στρατός, έχοντας φθάσει πλησίον της Άγκυρας μετά από μια σειρά νικηφόρων μαχών επί 3 έτη, διατάσσεται να αποχωρήσει από το μέτωπο και να εκκενώσει τη Μικρά Ασία, εγκαταλείποντας ανυπεράσπιστους τους αμάχους ελληνικούς πληθυσμούς. Οι Τούρκοι κυριεύουν τα εδάφη που αφήνουν οι Έλληνες στρατιώτες, και φθάνουν ως τα παράλια. Η 29η Αυγούστου ήταν η αποφράδα ημέρα για τις Κυδωνίες, το μαρτυρικό Αϊβαλί, το οποίο περιήλθε και πάλι στους Τούρκους. Οι δημογέροντες της Ελληνικής αυτής πόλης, μαθαίνοντας ότι οι Τούρκοι έρχονται προς την πολιτεία τους σφάζοντας τους χριστιανούς και ερημώνοντας τα πάντα, αποφασίζουν να προϋπαντήσουν οι εκκλησιαστικές και δημοτικές αρχές της πόλης στις 6 Σεπτεμβρίου τον τουρκικό στρατό που θα έμπαινε και επισήμως στις Κυδωνίες, ώστε να εξευμενίσουν τις άγριες διαθέσεις τους, όπως και έγινε μόνο που οι Τούρκοι δεν έδωσαν καμία σημασία στους Έλληνες φοβούμενοι πληροφορίες ότι στην πόλη υπήρχε κρυμμένο πολεμικό υλικό………
Μετά την κατάληψη της πολιτείας κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος και τις επόμενες ημέρες συνελήφθησαν 4.000 Έλληνες οι οποίοι οδηγήθηκαν και φονεύθηκαν στα μεταλλεία του Ταμ-Ασαλή και στις χαράδρες του Μουσλού-ντάγ.
Ο Μητροπολίτης Κυδωνιών Γρηγόριος, παρακολουθούσε με πόνο ψυχής τα όσα συνέβαιναν στο ποίμνιό του, κάνοντας ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να διασωθούν όσοι χριστιανοί εναπέμειναν. Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, τελεί την τελευταία λειτουργία στον μητροπολιτικό ναό και από τότε οι καμπάνες των 11 ενοριών σιγούν. Στενοχωρημένος πληροφορείται ότι την ίδια ημέρα, όλη η πόλη των Μοσχονησίων που αριθμούσε 6.000 χριστιανούς κάθε ηλικίας, μαζί με τον Εθνομάρτυρα Επίσκοπο Αμβρόσιο, οδηγήθηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και σφαγιάσθηκαν ομαδικά.
Η τουρκική μεραρχία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εξολοθρεύσει και τους υπολοίπους Έλληνες που παρέμειναν εγκλωβισμένοι στις Κυδωνίες, των οποίων οι ελπίδες άρχισαν να αναπτερώνονται όταν έφθασαν στο λιμάνι δύο Ελληνικά επιβατικά με αμερικάνικη σημαία και με την επέμβαση των Αμερικάνων έγιναν διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους, παρόντος και του Μητροπολίτη Γρηγορίου, αποφασίζοντας να επιτρέψουν οι Τούρκοι την μεταφορά Ελλήνων προσφύγων στη Λέσβο, αφού περάσουν από έλεγχο. Αλλόφρονες οι κάτοικοι, μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση, έσπευδαν να φύγουν άρον άρον ώστε να γλιτώσουν τις θηριωδίες.
Για την τραγική κατάληξη όσων απέμειναν γράφει ο Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος Β΄ (Κλεομβρότου) στο βιβλίο του «Ο Εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Κυδωνιών Γρηγόριος ο από Στρωμνίτης»: ‘‘Κατά τας τραγικάς εκείνας ημέρας ο μητροπολίτης Γρηγόριος καρτερικός και ακατάβλητος εξηκολούθει να παραμένει στη θέση του μετά των συμμαρτύρων κληρικών του. Εφρόντισε δια την συγκέντρωση των κειμηλίων των ιερών Ναών, άτινα ετοποθέτησε προς φύλαξη στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, στην δε κρύπτη του μητροπολιτικού Ναού συγκέντρωσε τα ανυπολογίστου αξίας εκκλησιαστικά σκεύη, τους κώδικες της Ι. Μητροπόλεως κ.α. Οι 21 Ιερείς των μεγάλων ναών της πόλεως μαζί με τους ιεροψάλτες, οι οποίοι είχαν περιβληθεί το ράσο για να αποφύγουν την στράτευση τους, συνελθόντες κατ’ επανάληψη στη Μητρόπολη κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες, όπως πείσουν τον Μητροπολίτη να επικαλεσθεί την προστασία του Γάλλου προξένου και φύγει μαζί τους στην Μυτιλήνη. «Δεν εννοώ, έλεγε με φωνή σταθερά, να φύγω. Προτιμώ να πέσω θύμα παρά να εγκαταλείψω την θέση μου σε στιγμές τόσο κρισίμους. Εφ’ όσον και ένας ακόμη εκ των πιστών του ποιμνίου μου ευρίσκεται ενταύθα, είμαι υποχρεωμένος να μείνω και εγώ». Επέτρεψε όμως ο ηρωϊκός Ιεράρχης στους κληρικούς να αναχωρήσουν την ημέρα που είχαν ορίσει οι τουρκικές αρχές… Η αναχώρηση των Ιερέων ορίσθηκε να γίνει την 30η Σεπτεμβρίου. Την ημέρα εκείνη ο Ιεράρχης κατόδυνος στην ψυχή μετά του εναπομείναντος Ιερέως (αρχιμ. Ευγενίου Λακαλιώτη) συνόδευσε του Ιερείς μέχρι της αποβάθρας για να δώσει ίσως τον ύστατο χαιρετισμό και να δεχθεί παρ’ αυτών την τελευταίον ασπασμόν. Αλλά κατά την συγκινητικότατη εκείνη στιγμή, κατά την οποία οι Ιερείς μετά δακρύων απεχωρίζοντο από του μαρτυρικού Ποιμενάρχου των, και ήσαν έτοιμοι να επιβιβασθούν στη λέμβο, μία διμοιρία στρατού ελθούσα όλως αιφνιδίως εμποδίζοντάς τους να αναχωρήσουν. Τους διέταξε να τους ακολουθήσουν…
Μόνον ο Μητροπολίτης Γρηγόριος παρέμεινε γαλήνιος και σιωπηλός, οιονεί μαντεύων τις μηχανορραφίες των τούρκων και το οικτρό τέλος, στο οποίο ήσαν καταδικασμένοι εκ των προτέρων όλοι οι λειτουργοί του Υψίστου. Τότε αντί να προφέρει οιανδήποτε διαμαρτυρία ετέθη επί κεφαλής της πενθίμου συνοδείας και εβάδιζε εν μέσω διπλού στοίχου εξαγριωμένων τούρκων, ακολουθούμενος υπό των άλλων κληρικών. Η κουστωδία εκείνη αγομένη διά μέσου των κεντρικοτέρων οδών της πόλεως, εκ των οποίων κατήρχοντο προς την παραλία τα τελευταία πλέον πλήθη γυναικοπαίδων, είχε κάτι το εξαιρετικώς τραγικό. Ωμοίαζε με τον μεγαλύτερο εξευτελισμό της Εκκλησίας και προκαλούσε δάκρυα σε όσους αντίκριζαν, ιδίως κατά τις στιγμές που όταν κανείς απεπειράτο να διαμαρτυρηθεί ή ζητήσει τον λόγο από τον πλησιέστερο στρατιώτη, ή τσαούση, σπρωχνόταν βιαίως ή χτυπιόταν με κοντακιές ή ραπιζόταν. Ο Μητροπολίτης προηγείτο καθ’ όλη την διαδρομή κρατώντας την ποιμαντική του ράβδο. Ακολουθούσε ο αρχιμανδρίτης Ευγένιος και μετ’ αυτόν οι 21 Ιερείς και οι ιεροψάλτες ρασοφορούντες. Πάντες αυτοί οδηγήθηκαν στον προ του Νοσοκομείου χώρο και κατόπιν ερρίφθησαν στις φυλακές, όπου επρόκειτο να υποστούν μυρίας στερήσεις και απερίγραπτα βασανιστήρια. Επί τέσσερα συνεχή ημερονύκτια ευρίσκοντο μέσα στην παραπλεύρως του Νοσοκομείου φυλακή χωρίς να δυνηθούν να εύρουν ούτε στιγμή ησυχίας από τους δημίους τους, οι οποίοι όταν δεν ασχολιόταν με την απογύμνωσή τους από κάθε πολύτιμο ή και απλό ένδυμα, τους κτυπούσαν, τους ράπιζαν και τους κεντούσαν με τις ξυφολόχες τους για να καγχάζουν σαδιστικά στις φωνές του πόνου και της οδύνης…
Προς την οδό του μαρτυρίου
Την τετάρτη ημέρα από της φυλακίσεώς τους όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, ημιθανείς σχεδόν, παρελήφθησαν υπό τούρκων στρατιωτών και μεγάλου αριθμού ενόπλων τσετών και οδηγήθησαν έξω της πόλεως προς τον δρόμο του Αγιασματίου και των Αλυκών. Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος ήταν και αυτός μαζί με τη θλιβερά εκείνη συνοδεία, αλλ’ οι στερήσεις και οι ανήκουστοι κακώσεις, στις οποίες υπεβλήθη τον είχαν κάμει αγνώριστο. Τα χείλη του ήσαν κάτωχρα και έκαιαν από πυρετό. Η φυσιογνωμία του, όσο και αν διατηρούσε την γαλήνη της, ήταν αγνώριστη και φρικτή. Τα πόδια του ήσαν εξαντλημένα και τα έσυρε με δυσκολία, αλλά κατέβαλε μία υπερτάτη προσπάθεια για να μη αναγκασθεί, έστω και επ’ ελάχιστον, να ζητήσει την επιείκεια των δημίων του και εσιώπα. Εκείνοι τον έβριζαν συνεχώς με τις χειρότερες λέξεις και με ανήκουστες βωμολοχίες. Τον έσπρωχναν και τον κτυπούσαν ανά παν βήμα, καγχάζοντες σαδιστικώς δια τους εξευτελισμούς που υφίστατο ο μάρτυς Ιεράρχης. Αλλ’ εκείνος αντί πάσης απαντήσεως, αντί οιασδήποτε διαμαρτυρίας ύψωνε τους οφθαλμούς του προς τον ουρανό και τα χείλη του ψέλλιζαν διαρκώς προσευχές και δεήσεις. Σε απόσταση μισής ώρας περίπου μακράν της πόλεως, το απόσπασμα των δημίων σταμάτησε στο άκρο μιας ατραπού δεξιά της οδού προς το Αγιασμάτι και κατέναντι των αλυκών, σε μία απότομη και βραχώδη χαράδρα. Δύο τούρκοι στρατιώτες και τρεις τσέτες εφοδιασμένοι με σκαπάνες και πτύα, προηγήθησαν περί τα διακόσια μέτρα, από την αντίθετη πλευρά της χαράδρας και άρχισαν να σκάπτουν στην γη ένα βαθύ λάκκο. Ήταν ο τάφος εντός του οποίου επρόκειτο να θάψουν ζωντανό τον Μητροπολίτη Γρηγόριο. Αλλ’ εν τω μεταξύ οι άλλοι άρχιζαν να σφάζουν ανηλεώς και κατά τρόπο θηριώδη, τον ένα κατόπιν του άλλου, άπαντες τους Ιερείς, μεταχειριζόμενοι ίδιον πρωτότυπο σύστημα δια την σφαγή ενός εκάστου εξ αυτών, εν μέσω σπαρακτικών κραυγών και σκηνών αφαντάστου τραγικότητας.
Ο Μητροπολίτης Γρηγόριος αφού αναγκάσθηκε να παραστεί μέχρις ενός σημείου μάρτυς του αιματηρού και αγρίου εκείνου θεάματος, συγκρατεί με δυσκολία την φρικίαση του σώματός του και αφήνων να ρέουν κατά κρουνούς τα δάκρυα της οδύνης και του σπαραγμού εκ των οφθαλμών του, μετεφέρθη υπό δύο γιουρούκιδων στην απέναντι πλευρά της χαράδρας στο σημείο όπου οι προηγηθέντες τούρκοι είχαν ήδη σκάψει τον βαθύ λάκκο. Εκεί έφθασαν μετ’ ολίγον και οι άλλοι τούρκοι, ο δε επικεφαλής αυτών υπολοχαγός, ένας αποκρουστικός τύπος αιμοχαρούς τουρκοκρητός, που ακτινοβολούσε από χαρά διότι σε αυτόν έπεσε ο κλήρος της ομαδικής σφαγής όλων των Ιερέων μετά του Αρχιερέως τους, δείχνοντας στον Γρηγόριο τον νεοσκαφέντα λάκκο είπε: «Εσένα (μπουγιούκ παπάζ, μπουγιούκ εντεψίζ) μεγάλε παπά και αναιδέστατε, δεν θα σε σφάξω, γιατί ξέρεις εγώ πόσο σ’ αγαπώ. Δι’ αυτό δα και κούρασα τους ανθρώπους αυτούς να σκάβουν για να σε κάνουν ένα οντά (δωμάτιο), όπου θα σε χώσω μέσα ζωντανό να περάσεις όλα τα χρόνια της ζωής σου». Ο φοβερός εκείνος σαρκασμός πάγωσε το αίμα στις φλέβες του Γρηγορίου. Τώρα είδε πλέον το οικτρό τέλος που τον περίμενε. Μια σκοτοδίνη θόλωσε τα μάτια του. Ανάπνευσε με δυσκολία. Κάτι θέλησε να αρθρώσει, αλλά δεν το κατόρθωσε και την στιγμή που οι δύο εκ των δημίων του έσκυψαν για να τον κρατήσουν από τα χέρια και να τον σύρουν προς τον τάφο, το πρόσωπό του έγινε καταπόρφυρο, έγειρε την κεφαλή του καί έπεσε άπνους στο χείλος του τάφου. Προφανώς είχε υποστεί συμφόρηση του εγκεφάλου’’.
Ο Ακαδημαϊκός Ηλίας Βενέζης, αιχμάλωτος των Τούρκων και ένας εκ των ελαχίστων που γλίτωσε το θάνατο, περιγράφοντας την τραγωδία, αναφέρει: «Ήμουνα με την προτελευταία αποστολή σκλάβων που οι Τούρκοι οδηγούσανε στο εσωτερικό της Ανατολής. Γυμνοί, πεινασμένοι, διψασμένοι, ματωμένοι, είχαμε φθάσει στην Πέργαμο. Μας ρίξαν σε μια αποθήκη. Την άλλη μέρα, κατά το μεσημέρι, άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα νέο κοπάδι σκλάβων: ήταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση, οι παπάδες του Αϊβαλιού: αλλοσούσουμοι, καταματωμένοι κι’ αυτοί, με ξεσκισμένα ράσα, πεινασμένοι, ξυπόλητοι, άγριοι απ’ τη μαρτυρική πορεία. Ο Κυδωνιών Γρηγόριος, αν και είχε ξεκινήσει μαζί τους, δεν έφθασε στην Πέργαμο. Έξω απ’ το Αϊβαλί οι Τούρκοι τον ξεχωρίσανε μαζί με μερικούς άλλους απ’ το κοπάδι και τον παραδώσανε σ’ ένα απόσπασμα –εκτελεστικό- που είχε, εκτός απ’ τα όπλα και φτυάρια. Οι άλλοι οι παπάδες συνεχίσανε το δρόμο. Σαν πέρασε λίγη ώρα ακούσανε πίσω τους ντουφεκιές. Το απόσπασμα ενώθηκε μαζί τους αργότερα. Ένας Τούρκος του αποσπάσματος, είπε: ‘‘Τον Δεσπότη τον θάψαμε ζωντανό. Οι ντουφεκιές ήταν για τους άλλους’’.
Απ’ την Πέργαμο συνεχίσαμε τη μαρτυρική πορεία προς το εσωτερικό της Ανατολής, μαζί με τους παπάδες. Έξω από την Πέργαμο σκοτώσαν το γέρο ιερέα της ενορίας μας, που δεν μπορούσε να βαδίσει. Τον παραδώσανε στον όχλο –στους πολίτες και στα παιδιά- που παρακολουθούσαν την θλιβερή πορεία. Κι’ ο όχλος τον σκότωσε μπρος τα μάτια μας με λιθοβολισμό. Φτάσαμε στο Κιρκαγάτς. Εκεί, τη νύχτα οι Τούρκοι ξεχώρισαν τους παπάδες και τους πήραν δεμένους να τους πάνε στο Αξάρι. Μάθαμε αργότερα πως τους σκότωσαν όλους στο δρόμο…».
Με τον μαρτυρικό θάνατο του Μητροπολίτου Κυδωνιών Γρηγορίου, την σφαγή των 21 λειτουργών του Υψίστου, τον εξανδραποδισμό 4.000 περίπου ανδρών, τους οποίους απέκτειναν εντός των χαραδρών και των μεταλλείων, οι Κυδωνίες, η ακρόπολις του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, ο τηλαυγής τούτος φάρος των Ελληνικών Γραμμάτων, η σεμνή νύμφη της Αιολίδας, έκλεισε ήρεμα την κεφαλή και έσβησε…

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ






ο γλυκός, άγιος γέροντας της Εύβοιας

Στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ του γέροντος, πάνω από τις Ροβιές της Εύβοιας, φτάνεις μέσα από μια μοναδική διαδρομή τυλιγμένη με ολοκάθαρο ζωογόνο οξυγόνο και δυνατό γαλάζιο πινέλο του ουρανού, ανάμεσα από πυκνά πεύκα, μικρολίβαδα και αγριολούλουδα, ένα παραδεισένιο τοπίο, που σε γεμίζει δέος για τον έξοχο Δημιουργό του!
Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη περίμενε πάντα μέσα! Το τρεχούμενο και άφθονο κρυστάλλινο Αγιονέρι, που ανάβλυσε με θαύμα του Οσίου Δαυίδ, ο πανέμορφος πέτρινος Ιερός Ναός, η εικόνα του επιβλητικού Οσίου με τα πλήθος ευχαριστήρια τάματα ιάσεων, ο τάφος του αγίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη και ιδίως το καλοσυνάτο και γλυκό χαμόγελο του μέχρι πρότινος ηγουμένου Γέροντα Κυρίλλου, που κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου 2012 μ.Χ.



ΤΟ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ
Είχα φτάσει από μακριά, φορτωμένος προβλήματα και ερωτήματα στη Μονή. Μου είχαν πει να ζητήσω το γέροντα Κύριλλο, για τον οποίο πρώτη φορά είχα ακούσει και ποτέ δεν είχα δει μέχρι εκείνη την ώρα…

Μπήκα στο Ναό και προσκύνησα και αναπάντεχα σαν καλός άγγελος βρέθηκε πλάι μου ο γέροντας. Ταπεινός, απίστευτα φιλικός και πράος! Με το γλυκό του χαμόγελο, πριν προφτάσω να πω οτιδήποτε, με πήρε παράμερα στα στασίδια και μου είπε με το «ν» και με το «σίγμα» αυτό που με απασχολούσε και πιο ακριβώς ήταν το θέλημα του Θεού για να το κάνω!

Εκείνη την ώρα δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει! Μα μόλις ανακουφισμένος και ανάλαφρος βγήκα από το Μοναστήρι σαν να πετούσα, τότε κατάλαβα το θαύμαστό γεγονός! Ο γέροντας Κύριλλος είχε το διορατικό χάρισμα του Θεού. Έβλεπε μέσα, αλλά και πιο βαθιά από το μέσα, φτάνοντας στην αιτία ιδίως την πνευματική αιτία που προκαλούσε μια κατάσταση… Γιατί σε μια στιγμή, αφού μου είχε εξηγήσει τα πάντα από μόνος του – εγώ κουνούσα μόνο συγκαταβατικά το κεφάλι – με κοίταξε αυτή τη φορά πίσω από τα γυαλιά του, με μια ματιά που θα μου μείνει αξέχαστη, προσδιορίζοντάς μου με ακρίβεια και πολύ διάκριση την πνευματική αιτία της δικής μου τότε ακαταστασίας, από κάτι που είχε γίνει πολλά χρόνια πριν! Έτσι με έλεγξε μεν με πολύ αγάπη αλλά και ευστοχία και αποτελεσματικότητα, γιατί θεράπευσε απευθείας και την αιτία και ταυτόχρονα με το αποτέλεσμα!

Όσο απομακρυνόμουν από το Μοναστήρι, τόσο το συνειδητοποιούσα και έμενα έκθαμβος! Όταν μάλιστα έφτασα στη γραφική Λίμνη Ευβοίας, όπου και η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς που έσωσε το χωριό από ολοκαύτωμα των Γερμανών, τότε πια είχα έρθει σε πλήρη συνειδητοποίηση! Ρώτησα αμέσως τότε τη γυναίκα μου, μην τυχόν είχε πάει ποτέ, μην τυχόν είχε πάρει εκείνη ποτέ τηλέφωνο στο Γέροντα και του είχε πει τι με βασάνιζε! Και όμως πως ήταν δυνατόν, αφού ούτε και εκείνη τον γνώριζε, ούτε το Μοναστήρι είχε δει ποτέ σαν νεοφερμένη τότε, ούτε το τηλέφωνο ήξερε, ούτε το να βρεις και να μιλήσεις τον γέροντα στο τηλέφωνο ήταν εύκολο πράγμα! Και εγώ το ότι τον είδα, ήταν από μόνο του θαυμαστό!

«Ναι σου λέω, ξαναείπα στη σύζυγό μου, μου τα είπε όλα, ό,τι με βασάνιζε, ό,τι με απασχολούσε, χωρίς να προλάβω να βγάλω λέξη»!
«Πω, πω, πω», έκανε έκπληκτη η γυναίκα μου και ζήτησε να την πάω το γρηγορότερο στη Μονή, να πάρει την ευχή του Γέροντα Κύριλλου, όπως και έγινε!



«ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ ΜΥΓΕΣ ΠΙΑΝΕΙΣ»
Πήγαμε λοιπόν πάλι και μας δέχτηκε εκεί μέσα στον αγαπημένο μας πια Ναό του Μοναστηριού, με τόση αγάπη, με τόση γλυκύτητα, λες και ήταν πατέρας μας, λες και μας γνώριζε από χρόνια! Πράγματι ομόρφυνε τη ζωή μας! Έλυσε εκείνο που μας απασχολούσε και έφερε τέτοια ανακούφιση στις καρδιές μας, μόνο και με την παρουσία του δίπλα μας!

Μας σταύρωσε με την θαυματουργή κάρα του Οσίου Δαυίδ και συχνά μας έλεγε:
«Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»! Θέλοντας να τονίσει πως ο καλός τρόπος και η καλή συμπεριφορά φέρνει καλύτερα αποτελέσματα ακόμα και με τους πιο δύστροπους ή δύσκολους ή νευρικούς ανθρώπους. Κάτι το οποίο θα το καταλάβαινα πολλές φορές αργότερα…
Και πάλι:
«Το κακό δε χτυπιέται με το κακό. Το κακό μόνο με το καλό νικιέται! Να το θυμάστε αυτό»…



Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ
Κόντευε να τελειώσει η θητεία μου στην Εύβοια, όταν ξέσπασε μια κρίση με τον Γενικό Διευθυντή της Υπηρεσίας στο νησί, ο οποίος είχε έναν ολίγο αυταρχικό τρόπο διοίκησης κλείνοντας με ευκολία τοπικά τμήματα και μετακινώντας προφορικά υπαλλήλους με ξαφνικές αποσπάσεις προκαλώντας σοβαρά προβλήματα και στο προσωπικό, αλλά και στα ίδια τα χωριά και τους κατοίκους, που μου συμπαραστάθηκαν από την πρώτη στιγμή, με διαμαρτυρίες και ανακοινώσεις και στις τοπικές εφημερίδες… Ο Γενικός όμως ήταν συνηθισμένος να κάνει το δικό του και να μη λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Ήμουν πλέον υπ΄ ατμόν και υπό απόλυση, όπως εμμέσως ήδη μου ανακοινωνόταν και καταλάβαινα πια πολύ καλά πόσο σοβαρά είχαν γίνει τα πράγματα… Θυμήθηκα τότε τα λόγια του γέροντα Κυρίλλου: «με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»… Αλλά το μέλι το είχα ξεχάσει και η «μύγα» θα μ’ έτρωγε…
Πήρα τότε το αυτοκίνητο και ξεκίνησα αμέσως για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ. Και ευτυχώς ο Γέροντας ήταν πάλι εκεί στον εσπερινό, στον τόσο πια οικείο και απαραίτητο μου ευλογημένο Ναό.
- Γέροντα, αυτό κι αυτό του είπα… Φταίω και εγώ βέβαια, γιατί μίλησα λίγο απότομα και φούντωσε…
- Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις… έκανε με νόημα ο γέροντας, θυμίζοντάς μου τα σοφά λόγια που δεν τα είχα κάνει πράξη, αν και μου τα είχε πει από την πρώτη φορά, σαν να ήξερε…
-Έχετε δίκιο γέροντα, απάντησα κουνώντας το κεφάλι με απόγνωση…Έπρεπε να προσέξω περισσότερο, αλλά τώρα θα με απολύσουν…
- Ποιος, ο τάδε είναι; με ρώτησε.
- Αυτός γέροντα, είπα.
- Μια φορά για ώρες τον περίμενα έξω από το γραφείο του…
- Εσείς;…
- Ναι, είχε κλείσει άλλο ένα τμήμα σε ένα χωριό και πήγα να τον παρακαλέσω για λογαριασμό του κόσμου …
- Κι εγώ τι έπρεπε να κάνω;
- Έπρεπε να του πεις «ελάτε τώρα κύριε τάδε, εσείς που είστε τόσο καλός και τόσο σας εκτιμούμε όλοι… δεν θα μας το κάνετε αυτό και θα αφήσετε να λειτουργήσει το τμήμα…Με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις…
- Έχετε δίκιο γέροντα… Αλλά τώρα τι θα κάνω; Θα με απολύσουν από ώρα σε ώρα…
- Μη φοβάσαι, πρόσθεσε. Όλα θα πάνε καλά…

Μια μεγάλη ανακούφιση ήρθε τότε στην ψυχή μου και γαλήνεψα… Τώρα η υπόθεσή μου θα ήταν στο κομποσκοίνι του Γέροντα Κύριλλου και στους φίλους του, τον Όσιο Δαυίδ, τον Γέροντα Ιάκωβο και τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο…
Και πράγματι, η φουρτούνα κόπασε έξαφνα… Και δεν με ενόχλησε ποτέ ξανά ο Γενικός… Ο θυμός και οι απειλές του, η αποφασισμένη απόλυσή μου, σβήστηκαν με μιας! Ήταν πραγματικό θαύμα…
Αλλά θαύμα ήταν και αυτό που έγινε μέσα μου… Και το Πάσχα - για να ξαλαφρώσω και τη συνείδησή μου - έστειλα και μια ευχητήρια κάρτα στον Γενικό με λίγα συμβολικά λόγια, δίνοντάς του με καλό τρόπο να καταλάβει ότι τότε είχα κάνει απλά, ό,τι θα έκανε και εκείνος στη θέση μου …
Μετά μάλιστα από καιρό, μια εργασία μου, επιλέχθηκε πρώτη ανάμεσα από όλο τον νομό, από τη …Γενική Διεύθυνση…
Γιατί πράγματι, όπως μου έμαθε ο Γέροντας Κύριλλος, «με το μέλι πιο πολλές μύγες πιάνεις»…



Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ
Εκείνον τον καιρό το Μοναστήρι ετοιμαζόταν να αγιογραφήσει ολόκληρο τον Ιερό Ναό και το μάθαμε από τον πάτερ-Γαβριήλ, το δεξί χέρι του Γέροντα και σημερινό πλέον Ηγούμενο… Αποφασίσαμε με τη σύζυγο να κάνουμε τότε και εμείς την εικόνα του Οσίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, τον οποίο ευλαβούμασταν πολύ, καθώς ήταν ο Όσιος που έκανε τον σαλό, τον τρελό για αγάπη του Χριστού στην Κωνσταντινούπολη και είχε αξιωθεί να δει την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου, οφθαλμοφανώς, σε αγρυπνία, μέσα στον Ναό των Βλαχερνών, αλλά και αξιώθηκε να του δείξει ο Θεός τον ίδιο τον Παράδεισο! Επιπρόσθετα ο Θεός του είχε αποκαλύψει τα μέλλοντα σχετικά με την Πόλη και τον Αντίχριστο, με πολλές λεπτομέρειες με όλα όσα θα συμβούν κατά τόπους και την ανάληψη ακόμη του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος και εμποδίζει τον ερχομό του εχθρού…Πρόκειται για ένα βιβλίο-οδηγό επιβίωσης στο πλέον τόσο κοντινό, αυριανό πια μέλλον, που δεν πρέπει να λείπει από κανένα χέρι…
Όταν μετά από μήνες άρχισαν οι αγιογραφήσεις, το ανέφερα στον Γέροντα Κύριλλο, καθώς συζητούσαμε μόνοι στην αυλή και τότε σταμάτησε και μου είπε:
- Ξέρεις ότι χειροτονήθηκα την ημέρα της εορτής του; (σ.σ. 28 Μαΐου 1971)
- Στην εορτή του Οσίου Ανδρέα;
- Ναι…μου είπε και συνέχισε: Κάποτε αναρωτιόμουν τι θέση να έχει στον ουρανό ο Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός… Και μια φωνή μου απάντησε στον ύπνο μου «Καθηγητής εστί»!
- Πω, πω γέροντα! «Καθηγητής»;
- Ναι… «Καθηγητής»!



«ΨΟΦΙΑ ΣΚΥΛΙΑ»
Σε μια άλλη κουβέντα πάνω, εκφράζοντάς του την ευγνωμοσύνη μου για την τόσο πολύτιμη και καθοριστική βοήθειά του σε διάφορες στιγμές της ζωής μου στην Εύβοια, ξεχειλίζοντας από ταπείνωση, είπε:
«Ε, εμείς ψόφια σκυλιά είμαστε»!...
Ναι, αυτός ο άγιος γλυκός, πράος, καλοσυνάτος και τόσο φιλικός και προσιτός γέροντας, γεμάτος απλότητα, είχε την μεγάλη αρετή της ταπείνωσης, που είναι η βάση της αγιότητας και χαρακτήριζε τον εαυτό του με τη φράση «ψόφια σκυλιά»…
Ενώ εμείς, οι αμαθείς και περήφανοι, οι πάντα έτοιμοι για φασαρίες και έριδες, για εγωισμούς και συγκρούσεις, εμείς είμαστε «κάποιοι», είμαστε τελικά τα «λυσσασμένα σκυλιά»… Και εκείνος τα «ψόφια σκυλιά»!...
Κι ας άκουγα στο χωριό, από τους ίδιους τους ανθρώπους, τόσες και τόσες ιστορίες με θαύματα που τους έγιναν με την ευχή του! Επειδή σε κάθε δύσκολη περίσταση, στον Γέροντα Κύριλλο έτρεχαν… Γιατί «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού»…



ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΙΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ
Συμβούλευε ο Γέροντας Κύριλλος:
Τα ανδρόγυνα πρέπει να είναι μαζί. Σε όλες τις μεταθέσεις πρέπει και η γυναίκα να έρχεται με τον άνδρα. Γιατί όταν ο άνδρας έχει τη γυναίκα του δεν κινδυνεύει… Ο Θεός θέλει τα ανδρόγυνα να είναι μαζί. Όχι χώρια!
Να μη βάζετε άλλες γυναίκες στο αυτοκίνητο. Ποτέ να μην είσαστε με μια άλλη γυναίκα μόνοι στο αυτοκίνητο. Ποτέ!
Μην κάνετε στους άλλους ή τις άλλες, ό,τι δεν θα θέλατε να κάνουν και οι άλλοι μεθαύριο στα παιδιά σας!



Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΟ
Το πώς κλήθηκε στο Μοναστήρι από τον ίδιο τον Όσιο Δαυίδ ο Γέροντας Κύριλλος, κοσμικός όντας ακόμη τότε, μας το παραθέτει μια μαρτυρία του π. Σταύρου Αναγνώστου, εφημερίου Ιστιαίας Ευβοίας, στην εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας», Ιούνιος 2005, που διηγείται πως στις 5 Δεκεμβρίου 1960, παραμονή του Αγίου Νικολάου, όντας ψάλτης στα χωριά Κούλουρη και Μαρούλη Ευβοίας (σ.σ. σημερινά Κούλουρος και Μαρούλι), ξεκίνησε με τη σύζυγό του και το κοριτσάκι τους για την Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ.
Στο Μοναστήρι συνάντησαν και άλλους προσκυνητές και ανάμεσά τους τον Γέροντα Κύριλλο, που είχε έρθει τότε μαζί με τη μητέρα του, εκμεταλλευόμενος μια άδεια που είχε από τον στρατό, όπου και υπηρετούσε τότε.

«Ήταν 2:45 π.μ. – διηγείται για εκείνη τη νύχτα ο π. Σταύρος - όταν οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να κτυπούν χαρμόσυνα. Πεταχτήκαμε έξω. Κτυπούσαν μόνες τους. Το γεγονός αυτό το εκλάβαμε ως το θαύμα που αναμέναμε. Εισήλθαμε πάλι στον Ναό. 
Το ρολόι έδειχνε 3:00. Ξαφνικά η ματιά όλων μας επικεντρώθηκε στο πάνω μέρος του τέμπλου. Στο ύψος του μικρού παραθύρου στον λευκό τοίχο παρουσιάστηκε μια σκιά που τράβηξε σαν μαγνήτης την προσοχή μας. Διερωτηθήκαμε, τι προκαλεί αυτή τη μαύρη σκιά στον τοίχο; 
Τότε είδαμε να προβάλλει το κεφάλι του Οσίου Δαβίδ, με τα λευκά γένια του, όπως ακριβώς είναι στην εικόνα η μορφή του. Φάνηκε ακόμη το πετραχήλι, καθώς και δύο ή τρεις σταυροί από το πετραχήλι! Κουνούσε το κεφάλι του. Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατό. Άρχισε να θυμιάζει. Τα κουδουνάκια του θυμιατού ακουγόντουσαν δυνατά. Δάκρυα κατάνυξης πλημμύρισαν τους πάντες. Ικετεύαμε τον Άγιο να μας ελεήσει! Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα! Ο Άγιος έπαιρνε το θυμιατό στο αριστερό χέρι και με το δεξί ευλογούσε τον κόσμο!
Ομολογώ ότι το θυμάμαι όσο ζω και δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την γλυκύτητα του προσώπου του. Μια γλυκύτητα που αγαλλίαζε την ψυχή μου! 
Τη στιγμή που ο Άγιος έσκυψε και προσκυνούσε, το κοριτσάκι (σ.σ. ένα κοριτσάκι από το χωριό Αγία Άννα που της φανερωνόταν ο Όσιος) φωνάζει δυνατά:
- Παναγιά μου! Χριστέ μου! Περνάει ο Χριστός, περνάει η Παναγία, ο Μ. Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Δημήτριος! Ανέφερε πλειάδα Αγίων για αρκετή ώρα. 
Του λόγου μας διακρίναμε μόνο τον Όσιο Δαβίδ που έκανε αυτή την υπόκλιση. Εξ αυτών που έλεγε το κορίτσι δεν βλέπαμε τίποτε…
…Επί μία ώρα ο Όσιος Δαυίδ παρέμεινε ορατός δια γυμνού οφθαλμού μέσα στον Ναό του!
- Παιδιά μου ιδού ο Άγιος μας είναι εδώ κοντά μας. Να τον παρακαλείτε να σας βοηθάει πάντα. Ας αρχίσουμε όμως τώρα τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία” (σ.σ. είπε ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης). 

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας συνομίλησα με τον τότε φαντάρο και φίλο μου και σημερινό Ηγούμενο της Μονής πατέρα Κύριλλο.
- Είδες Κώστα- είπα- απόψε τι έγινε;
- Ναι Σταύρο, ζωντανά πράγματα αυτά, έχω συγκλονισθεί. Όπως βλέπεις είμαι στρατιώτης και αυτή τη στιγμή σου λέω πως όταν απολυθώ θα έλθω κατευθείαν εδώ και δεν θα πάω στο χωριό μου. Γιατί πλέον θέλω να υπηρετήσω τον Άγιο τον οποίο απόψε είδα με τα μάτια μου. Θα μείνω μοναχός στην Ιερά Μονή του Αγίου, διότι όπως είδες και συ τον είδα ζωντανό, τι άλλη απόδειξη θέλω;
Πράγματι έτσι και έγινε. Όταν απολύθηκε πήγε στο Μοναστήρι. Σήμερα είναι ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ.
Εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα Άξιος, να του δίδουν ο Όσιος Δαβίδ και ο Μακαριστός προκάτοχός του Ιάκωβος, δύναμη, κουράγιο και υγεία για να υπηρετεί τους πιστούς που προστρέχουν σε αυτό το λιμάνι, ώστε να βρουν την γαλήνη της ψυχής τους. 




ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΛΛΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ
Και συμπληρώνουμε εμείς, τώρα που ο άγιος Γέροντάς μας Κύριλλος, είναι μαζί με τον Όσιο Δαυίδ και τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο στον ουρανό, να μην μας ξεχάσουν όλους μας και να είναι πλάι στον καθέναν μας αδιάλειπτα, όπως ήταν και εδώ στον κόσμο και καλύτερα πλέον, καθώς δεν υπάρχει πια το εμπόδιο των αναγκών και ασθενειών του σώματος…
Να γίνουν φρουροί των παιδιών μας, παρακαλώντας τον Θεό να τα δώσει ευσέβεια και πίστη… Γιατί σε αυτά βρίσκει ανάπαυση, αγαλλίαση και προορισμό η ψυχή του ανθρώπου, αλλά και μέλλον η Πατρίδα…

Γέροντα Κύριλλε, γλυκές μας Γέροντα, καλέ μας και στοργικέ μας, σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε για κάθε βοήθεια, κάθε προσευχή, κάθε ευχή σου! Διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη»!
Δόξα στον Τριαδικό Θεό που στόλισε τις ημέρες και τη ζωή μας, με ένα τόσο καλό και άγιο παιδί Του! Με τον αγιασμένο Γέροντα Κύριλλο!

Γέροντα Κύριλλε, πρέσβευε υπέρ ημών!

Την ευχή του να έχουμε! Αμήν!

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ








Προσκυνητάριον
Ἱ.Μ. Παναγίας Φανερωμένης
Ἀροανίας Καλαβρύτων
Παρουσίασις πονήματος π. Μαξίμου Ἰβηρίτου
ἐν Ἀροανίᾳ, τῇ 20ῇ Μαΐου 2006, ὑπὸ Νεκταρίου ἐλαχίστου
Σεβασμιώτατε, σεβαστοὶ πατέρες, ἐντιμώτατοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀρχῶν, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Γνωριμία μὲ π. Μάξιμο
Ἔχουν περάσει πλέον ἀρκετὰ χρόνια, ἀπὸ τότε πού, πρώτη φορὰ προσκυνητὴς στὸ Ἅγιον Ὄρος, περιηγούμην ἔκθαμβος μεταξύ τῶν περικαλλῶν καὶ πανσεβάστων προσκυνημάτων τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους τοῦ Ἄθωνος. Προσερχόμενος δέ, στὴ μείζονα πανήγυρη τῆς Παναγίας Πορταϊτίσσης καὶ συμμετέχων κι ἐγώ, ἐλάχιστος νεανίας, στὸν λαμπρότατο ἑορτασμὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἔνιωσα ὑψίστη ἀνάτασι ἐντὸς ἐκείνης τῆς λειτουργικῆς μεθέξεως.
Ἀπὸ τὴν βόρεια δὲ κόγχη τοῦ Καθολικοῦ, εἰς τὸ ἀριστερὸ ἀναλόγιο τῶν ψαλτῶν, καίτοι τὸ μέγα πλῆθος δὲν ἐπέτρεπε τὴν ἄμεση ὀπτικὴ προσπέλαση, ἐξεχώριζε εὔκολα μία στεντόρεια στιβαρὴ φωνή, ποὺ ἔψαλλε ἀκούραστα καὶ ὑποβλητικά, ὄχι μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ στὶς λοιπὲς ἀκολουθίες. Ἡ στάση τοῦ πατρὸς ἐκείνου ἦτο ἡγεμονικῶς σεμνή, ἐνῷ τὸ παρουσιαστικό του φανέρωνε ἄνθρωπο ἐν γένει δουλεμένο μὲ πολλὴ χειρωνακτικὴ ἐργασία. Μὲ συνέστησαν ἀργότερα, λόγω κυρίως τῆς μοραΐτικης προελεύσεως. Ἐνθυμοῦμαι ὡσὰν νὰ εἶναι τώρα ἐκείνη τὴν γνωριμία, ἔξω ἀπὸ τὸ παρεκκλήσιο σιμὰ στὴν πύλη τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων.
Στὴν πορεία μας στὴν ζωή, γιὰ λίγους ἀνθρώπους μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐκ βαθέων ὅτι ἀποτελοῦν, εἰς τὸ διηνεκές, ἀπόλυτα πρότυπα συνεπείας, ἀγωνιστικότητος, ἐπιμελείας, ἐπιμονῆς καὶ ὑπομονῆς, σοβαρότητος, φιλαδελφείας, φιλοπατρίας, φιλοσοφίας, γενναιοδωρίας, ἀκτημοσύνης. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ -σεβαστοὶ πατέρες, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ- ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ ἀρετὲς νὰ ἀποτελοῦν χαρακτηριστικὲς συμπεριφορὲς ἑνὸς προσώπου. Χαρὰ ποὺ τὄχουν τοῦτα τὰ ἡρωϊκὰ βουνὰ τῆς Ἀζανίδας σὰν βλέπουν ἕνα παιδί τους, νὰ κραδαίνει ὡς ἄλλος Ἀθανάσιος Διάκος τὸ σπαθὶ τῆς φιλαλήθους ἱστορικῆς ἐρεύνης, ὡς ἄλλος Παπαφλέσσας νὰ βάλει μὲ τὸ ντουφέκι τῆς φιλοπάτριδος γραφίδος του, κι ὡς Γερμανὸς Πατρῶν νὰ ῾φκιέται πνευματικῶς ὑπὲρ ἡμῶν ἁπάντων ἀπὸ τὸν ἁγιορείτικο ναΐσκο τοῦ ἱερομάρτυρος Γρηγορίου Ε´ ποὺ ἰδίαις χερσὶ ἔκτισε ὁ ἐν λόγῳ, Ὁσιολογιώτατος Μοναχὸς Γέρων Μάξιμος Ἰβηρίτης Νικολόπουλος ὁ Καμενιανίτης.
Πνευματικὸ ἀνάστημα π. Μαξίμου
Προσκρούοντας ὁπωσδήποτε στὴν εἰλικρινῆ ταπεινοφροσύνη του, θὰ γίνει πάραυτα μία μικρὴ ἀναφορὰ στὴν ἕως τώρα πορεία, καλλιέργεια καὶ καρποφορία τοῦ σιωπηλοῦ αὐτοῦ γεωργοῦ.
Τιμὴ υψηλὴ ἀποτελεῖ γιὰ τὸν ὁμιλοῦντα, ὁ πνευματικὸς σύνδεσμος μὲ τὸν π. Μάξιμο Ἰβηρίτη, ἀκάματο ἐργάτη τῶν ἠθικῶν καὶ πνευματικῶν ἀξιῶν ὑπὲρ καὶ περὶ τῶν ὁποίων ἡ παροῦσα σύναξις, κλασικὸ ἐκφραστὴ τῆς μοναδικῆς πολιτείας, μιμητὴ ἄξιο μεγάλων μορφῶν τοῦ ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ.
Τιμὴ ὑψηλὴ ἀποτελεῖ γιὰ τὸν ὁμιλοῦντα, μειράκιον κυριολεκτικῶς τῶν γραμμάτων, νὰ τυγχάνει τῆς ἀναθέσεως παρουσιάσεως τοῦ νέου συγγραφικοῦ ἐγχειρήματος τοῦ π. Μαξίμου, ὑπὸ τὸν γενικὸ τίτλο «Προσκυνητάριον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Φανερωμένης Ἀροανίας Καλαβρύτων».
Συγγραφικὴ πορεία π. Μαξίμου
Δὲν εἶναι, φυσικά, ἡ πρώτη συνθετικὴ ἐπὶ χάρτου ἀπόπειρα τοῦ π. Μαξίμου· ἔχουν προηγηθεῖ κατὰ τὴν τελευταία ὀκταετία, ὁμιλίες εὶς συνέδρια, δημοσιεύσεις σὲ συλλογικὲς ἐπιστημονικὲς ἐκδόσεις, ἀλλὰ καὶ μονογραφίες, ποὺ πραγματεύονται ἱστορικὰ ἐθνικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, ὅπως περὶ τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ Ὁσιομάρτυρος Παύλου τοῦ Νέου, τοῦ Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ε´, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τοῦ θαυματουργοῦ, καθὼς καὶ τοῦ ἥρωος τοῦ ῾21, Ξενοχρήστου Καμενιανίτη. Οἱ μονογραφίες εἰδικῶς αὐτές, πολυσέλιδες πολυτελεῖς ἐκδόσεις, μὲ ὑψηλὲς εὐλογίες ἱεραρχῶν καὶ ἀφειδεῖς χορηγίες τῶν εὐεργετῶν Ἰωάννου καὶ Αἰκατερίνης Ἀναγνωστοπούλου, ἀποτελοῦν ἀπαύγασμα πολυετοῦς ἐπιμελοῦς ἱστορικῆς ἐθνικῆς καὶ ἐκκλησιολογικῆς μὲν ἐρεύνης, προσεκτικῆς δὲ συνθέσεως πολυτίμων πληροφοριῶν, αἵτινες συνήχθησαν εἰς Ἅγιον Ὄρος, Πελοπόννησο καὶ ἀλλαχοῦ. Τοῦτο ἔγινε εἰς μελέτες προγενεστέρων καὶ δι᾿ αὐτοψίας ἀρχαιολογικῆς, ἱστορικῆς, λαογραφικῆς καὶ ἁγιογραφικῆς, κυρίως τοῦ ἰδίου τοῦ π. Μαξίμου.
Πρόσφατες ἀξιολογήσεις
Ἡ κριτικὴ ἀξιολόγηση τῶν ἔργων αὐτῶν ἦτο πολλὰ θετική. Ἡ ἐπιμελὴς καὶ διεξοδικὴ παράθεση πολλῶν ὠφελίμων, γενικῶν τε καὶ εἰδικῶν ἱστορικῶν στοιχείων, καθὼς καὶ ἡ συμπερίληψη καταγραφῶν καὶ πηγῶν προσδίδει ἐγκυρότητα στὴν ἔρευνα, ἐνῶ οἱ συνημμένες μαρτυρίες, φωτογραφίες μνημείων, εἰδικοὶ χάρτες καὶ τοπογραφικὰ συμπληρώνουν τὴν πληρότητα τῶν μελετῶν. Ἡ ἀναδρομὴ δὲ σὲ πολύτιμα ἱστορικὰ ἀρχεῖα, ὅπως τοπικὰ ἢ τὰ Γενικὰ Ἀρχεῖα τοῦ Κράτους τεκμαίρει καὶ πιστοποιεῖ ἀναντίρρητα τὰ γραφόμενα. Γιὰ τὴν συνεισφορὰ τῶν πονημάτων τοῦ π. Μαξίμου ἔχουν ἀποφανθεῖ ἔγκριτοι ἱστορικοὶ ἐρευνητές, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ συγγραφεὺς συνεργάζεται καὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀποδέχεται τὸν ἀναγκαῖο ἐπαναπροσανατολισμὸ στὴν περαιτέρω ἐξέλιξη τῶν προσπαθειῶν του.
Δομὴ τοῦ παρόντος ἔργου
Συνεχίζοντας λοιπὸν τὴν ἐπιλογὴ θεμάτων, πολλὰ σημαντικῶν μὲν γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ τόπου, σχετικῶς ἀγνώστων δὲ στὸν κόσμο, ὁ π. Μάξιμος τούτη τὴν φορὰ ἐπέλεξε νὰ ἐκπονήσει μελέτη γιὰ μία ἐκ τῶν ἀρχαιοτέρων ἱστορικῶν ἱερῶν μονῶν τοῦ περιωνύμου Καλαβρυτινοῦ τόπου, τῆς Παναγίας Φανερωμένης Ἀροανίας.
Προερχόμενος ὁ ἴδιος ἀπὸ τὸ παράπλευρο χωρίον Καμενιάνοι, ἀντελήφθη ἐπ᾿ ἐσχάτων -γράφει ὁ ἴδιος- τὸ μέγεθος τοῦ κεκυμμένου ἱστορικο-πνευματικοῦ πλούτου αὐτῆς, καθὼς καὶ τὴν ἔλλειψιν μιᾶς ἐν ἐκτάσει συγγραφῆς, προκειμένου νὰ συμβάλῃ πέραν τῆς καταγραφῆς, εἰς τὴν ἀποκατάστασιν, καὶ εἰ δυνατὸν ἐπαναλειτουργίαν αὐτῆς, 170 ἔτη μετὰ τὴν διάλυσίν της ὑπὸ τῆς Βαυαρικῆς Κυβερνήσεως τοῦ Ὄθωνος.
Ἔτσι, ἐκτὸς τοῦ κυρίως ἱστορικοῦ μέρους, ὁ π. Μάξιμος περιλαμβάνει ὁρισμένα συναφῆ στοιχεῖα, ὅπως: εἰδικὴ μελέτη περὶ τοῦ προσωνυμίου Φανερωμένη, ἄγνωστα θαύματα τῆς Παναγίας Φανερωμένης εἰς τὴν Ἀροανίαν, τὸ σπουδαιότερον μέρος τοῦ σχετικῶς ἀγνώστου φακέλλου τῆς Μονῆς εἰς τὰ Γενικὰ Ἀρχεῖα τοῦ Κράτους, τοπογραφικόν, ἀνθολογία κειμένων προγενεστέρων ἐγκρίτων ἱστορικῶν συγγραφέων, καθὼς καὶ πλούσιο φωτογραφικὸ ὑλικό.
Τὸ ἐπωνύμιον Φανερωμένη
Δηλοῖ τὴν ἐμφάνισι τῆς Θεοτόκου εἰς ἓν μέρος, ἢ τὴν διὰ θαυμαστοῦ τρόπου εὕρεσιν (φανέρωσιν) εἰκόνος αὐτῆς. Ὑπάρχουν μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα Εἰκόνες, Ναοί, Μονές, χωριά, ὁδοί. Σὲ ἕνα συνημμένο χωρίο ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Πέργης τῆς Μ.Χ.Ε. Εὐάγγελο Γαλάνη, γράφει: «Φανερωμένη θὰ πεῖ ὑπαρκτὴ ἐλπίδα, ὁλοφάνερη, χειροπιαστή, ἀθανασίας πλήρης. Παναγία μὲ μάτια ὁλάνοικτα, ποὺ βλέπουν ὡς τὴν ψυχὴ τὸν ἄνθρωπο, μὲ παρουσία αἰώνια, ποὺ στέκει ἀσάλευτη κοντὰ στὸν ἄνθρωπο. Παναγία γιὰ μᾶς. Πάντα Φανερωμένη, πάντα ἕτοιμη. Περισσότερο ζωντανὴ στὴν εἰκονικὴ ἀκινησία της, στὴν Κοίμησή της».
Θέση τῆς Μονῆς
Ἡ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας Φανερωμένης εὑρίσκεται εἰς τὸ νότιον μέρος τῆς τ. ἐπαρχίας Καλαβρύτων, μεταξὺ Σοπωτοῦ καὶ Ἀγριδίου, καὶ πλησίον τῆς ἐπαρχιακῆς ὁδοῦ Καλαβρύτων - Τριποτάμων. Κεῖται δὲ ἐπὶ περιόπτου θέσεως εἰς τὸ μέσον τῆς βορείου πλευρᾶς τοῦ ὄρους Τάρταρος καὶ εἰς ὑψόμετρον 1000μ. Ἡ τοποθεσία εἶναι ἤρεμη, μὲ μεγάλη ὁρατότητα, πολλὰ ἀναβρύοντα ὕδατα καὶ ἰκανὴ νεαρὰ χλωρίδα.
Ἵδρυση, ἱστορία, μορφὴ καὶ κατάσταση τῆς Μονῆς
Συμφώνως πρὸς τοπικὴν παράδοσιν ἡ Θεοτόκος ἐφανερώθη ἐν καιρῷ εἰς ἕνα ἀσθενῆ πιστὸν καὶ τὸν ἐθεράπευσε ἐκ βαρυτάτου ἀσθενείας, ὑπὸ τῆς ὁποίας ἐταλαιπωρεῖτο. Κατόπιν τούτου ἀφιερώθηκε Ἱερὰ Μονὴ στὴν Παναγία. Αὐτὸ ἐκτιμᾶται ὅτι ἔγινε περὶ τὸν 8ο αἰ., ἐνῷ κατὰ τὸν 11ο ἱδρύθη μετόχιον, αὐτὸ τῶν Ἁγίων Θεοδώρων.
Περὶ τὸ 1616 ἔλαβε χώρα ἀνακαίνιση τῆς Φανερωμένης, ὁ δὲ ὑπάρχων ναός, μικροεπισκευὲς καὶ ἀναδάσωση ἔγιναν τὸ 1966, ἀφοῦ ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ Ὄθωνος, ἡ Μονὴ εἶχε πάψει νὰ συντηρεῖται καὶ κατέρρεε.
Ἡ Μονὴ περιβάλλεται ἀπὸ ἰσχυρὸ τεῖχος, μὲ ἐνσωματωμένη πυργοειδὴ κατασκευή· τὸ παλαιὸ κατάγραφο Καθολικὸν δὲν ὑπάρχει πλέον, καθὼς καὶ δὲν διασώζονται παλαιὰ κειμήλια.
Μεγάλες ἐκτάσεις ὡς Μετόχια, δωρεὲς καὶ ὑψηλὴ δραστηριότητα τῶν Μοναχῶν ἀπέφερε ἰδιαίτερη εὐρωστία στὴν Μονή, ἕως καὶ τὴν διάλυσίν της.
Μεγάλες λεηλασίες, καταστροφὲς καὶ σφαγὲς ἔγιναν κατὰ τὴν ἑνετικὴ κατάκτησι, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι ἀρχιερεῖς τῆς περιόδου ὑπῆρξαν πρόσωπα κατώτερα τῶν περιστάσεων, καθότι «ἐνέτισαν». Ἐπίσης, οἱ Ἀλβανικὲς ἐπιδρομὲς (1771) μετὰ τὰ ὁρλωφικά, καὶ ἡ εἰσβολὴ στὸν Μοριᾶ τοῦ Ἰμπραὴμ πασᾶ (1825-1826), προηγήθηκαν τοῦ καιρίου πλήγματος ὑπὸ τοῦ ἰδίου τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους στὰ 1834.
Ὑπῆρχαν τότε 574 ἀνδρῶες Μονὲς μὲ 3000 Μοναχοὺς καὶ 18 γυναικεῖες μὲ 277 Μοναχές. Διὰ τοῦ ἀπὸ 25 Σεπτεμβρίου 1833 Β.Δ. διελύθησαν 412 Μονὲς (70%). Ἐνδεικτικὸν τῆς ἐχθρικῆς πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν στάσεως τῆς τότε κυβερνήσεως εἶναι ὅτι 160 παπικὲς Μονὲς ἐν Ἑλλάδι ἐξῃρέθησαν τῆς διαλύσεως καὶ οὐδὲν ἔπαθον.
Οἱ Μοναχοί, καταδιωκόμενοι ἀπὸ τὰς Ἱερὰς Μονὰς τῆς Μετανοίας των, περιήρχοντο ὡς πρόσφυγες καὶ πένητες τῇδε κἀκεῖσε.
Παραθέτει ἐδῶ ὁ π. Μάξιμος ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τ᾿ ἀπομνημονεύματα τοῦ Μακρυγιάννη, ποὺ ἀναφέρεται στὴν μεγάλη προσφορὰ τῶν ὀρθοδόξων μονῶν καὶ τὴν διάλυσίν των: «Διάλυσαν τὰ μοναστήρια· συνφώνησαν μὲ τοὺς Μπαυαρέζους καὶ πούλαγαν τὰ δισκοπότηρα κι᾿ ὅλα τὰ γερὰ εἰς τὸ παζάρι καὶ τὰ ζωντανὰ διὰ-δίχως τίποτα. Παίρναν οἱ τοιοῦτοι... Τότε πιαστήκαμεν καὶ γενήκαμεν κομμάτια. Μὲ διόρισαν ᾿πίτροπόν τους ὅλοι οἱ νοικοκυραῖγοι καὶ τρομάξαμεν νὰ λευτερωθοῦμεν ἀπὸ τὰ ζωντανά, ὁποὺ κάμαν λάφυρα ὅλοι αὐτεῖνοι τὰ μούλκια. Ἀφάνισαν ὅλως-διόλου τὰ μοναστήρια καὶ οἱ καϊμένοι οἱ καλογέροι, ὁποῦ ἀφανίστηκαν εἰς τὸν ἀγῶνα, πεθαίνουν τῆς πείνας μέσα τοὺς δρόμους, ὁποῦ αὐτὰ τὰ μοναστήρια ἦταν τὰ πρῶτα προπύργια τῆς ἀπανάστασής μας. Ὅτι ἐκεῖ ἦταν καὶ οἱ τζεμπιχανέδες μας κι᾿ ὅλα τ᾿ ἀναγκαῖα τοῦ πολέμου ὅτ᾿ ἦταν παράμερον καὶ μυστήριον ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Καὶ θυσιάσαν οἱ καϊμένοι οἱ καλογέροι καὶ σκοτώθηκαν οἱ περισσότεροι εἰς τὸν ἀγῶνα. Καὶ οἱ Μπαυαρέζοι παντήχαιναν ὅτ᾿ εἶναι οἱ Καπουτζίνοι τῆς Εὐρώπης, δὲν ἤξεραν ὅτ᾿ εἶναι σεμνοὶ κι᾿ ἀγαθοὶ ἄνθρωποι καὶ μὲ τὰ ἔργα τῶν χεριῶν τους ἀπόχτησαν αὐτά, ἀγωνίζοντας καὶ δουλεύοντας τόσους αἰῶνες καὶ ζοῦσαν μαζί τους τόσοι φτωχοὶ κ᾿ ἔτρωγαν ψωμί. Καὶ οἱ ἀναθεματισμένοι τῆς πατρίδας πολιτικοί μας καὶ οἱ διαφταρμένοι ἀρχιγερεῖς κι᾿ οἱ τουρκοπιασμένοι συνφώνησαν μὲ τοὺς Μπαυαρέζους καὶ χάλασαν καὶ ρήμαξαν ὅλους τοὺς ναοὺς τῶν μοναστηριῶν».
Ἐπίσης, ὁ περὶ τὰ 1951 Μητροπολίτης Κορυτσᾶς Εὐλόγιος Κουρίλας Λαυριώτης, ἀσχολούμενος καὶ οὗτος μὲ τὴν θλιβερὰν ὑπόθεσιν τῆς διαλύσεως τῶν Ἱερῶν Μονῶν εἰς τὸ περισπούδαστον ἔργον αὐτοῦ «Πατριαρχικὴ Ἱστορία», ἐπιῤῥίπτει εὐθύνες καὶ εἰς τὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας, λέγων: «...Ἡ Ἱεραρχία ἐξαπέλυε ἀριστερὰ καὶ δεξιὰ ἀποστόλους νὰ πείσωσι τὸν λαόν, ὅτι εὖ τε καὶ καλῶς εὐοδοῦνται τὰ πράγματα, ὅτι εἶναι ἄγρυπνοι φύλακες τῶν δογμάτων τῆς πίστεώς μας καὶ ποτὲ δὲν ἤθελε ἀνδώσει, ἐὰν ἤθελε ἰδεῖν, ὅτι προσβάλλεται κατὰ μικρὸν ἡ ἱερὰ ἡμῶν θρησκεία. ... Ἀλλ᾿ ὅλ᾿ αὐτὰ ἦσαν φενάκη καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ἀντὶ νὰ λάβωσι τὸ φραγγέλιον ἀνὰ χεῖρας νὰ ἐκδιώκωσι τοὺς ἱεροσύλους, ψεύδονται ἀναιδῶς πρὸς τὸν λαόν, γινόμενοι τυφλὰ τῶν ἀχρείων καὶ ἱεροφάγων πολιτικῶν ὄργανα. ... Ἀλλ᾿ αὐτοῖς τοῖς μισθωτοῖς ποιμέσι περὶ ἑνὸς μόνον ἔμελλε, τὸ πῶς νὰ ἐξασφαλίσωσι τὴν εὔνοιαν τῶν κρατούντων...».
Προσφορὰ τῆς Μονῆς, Μέλλον;
Τὰ ἱερὰ καθιδρύματα, παρὰ τὴν κατασυκοφάντησίν τους ἀπὸ ὑποτιθεμένους προοδευτικοὺς κύκλους, εἶναι πλήρως ἀποδεδειγμένο καὶ ἀποκεκαταστημένο ὅτι διετήρησαν θερμὴ τὴν Ὀρθόδοξη πατροπαράδοτη πίστι, ἐθεράπευσαν προθύμως τὰ ἱερὰ γράμματα, καὶ ἠργάσθησαν ἐθνοφελῶς. Ἡ ἵδρυση καὶ στήριξη τῆς ἄλλοτε ἀκμαζούσης Σχολῆς τοῦ Σοπωτοῦ ὑπῆρξε ἀνεκτίμητη. Ἡ σχολή, ὡς Γυμνάσιο, ἔπαυσε νὰ λειτουργεῖ πρὸ εἰκοσαετίας μόλις, ἐλλείψει μαθητῶν...
Εἶναι πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀνεβαπτίσθησαν εἰς τὴν πνευματικὴ κολυμβήθρα της καὶ δέονται ὑπὲρ αὐτῆς: ὁ διδάσκαλος τοῦ Γένους Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης ὁ ἐξ Ἑβραίων, ὁ Ὁσιομάρτυς Παῦλος ὁ Νέος ὁ ἐκ Σοπωτοῦ, ὁ ἐθνεγέρτης Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, οἱ Καλαβρυτινοὶ ὁπλαρχηγοὶ τοῦ 1821 καὶ τόσοι ἄλλοι!
Παρὰ δὲ τὶς ἀνηλεεῖς λεηλασίες καὶ καταστροφές, ἡ χάρις τῆς Θεοτόκου οὐδέποτε ἐξέλειψε· διὰ τοῦτο καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι πνευματικὸν θησαυροφυλάκιον διὰ τὸν τόπον καὶ τὸ γένος ὅλον.
«Σὲ ποιὸ καλύβι ἀγνώριστο, σὲ ποιὰ καρδιὰ θλιμμένη
νὰ πέρασες τὴ νύχτα σου, Κυρὰ Φανερωμένη;
Ποιὸ μαραμένο λούλουδο ἡ χάρη Σου, Κυρούλα
κρυφὰ - κρυφὰ ν᾿ ἀνάστησε, σὰν τ᾿ οὐρανοῦ δροσούλα;»
Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης
Ἐπίλογος
Εὐχαριστίες θερμὲς ἀξίζουν στὸν Γέροντα Μάξιμο Ἰβηρίτη γιὰ τὸν ἄοκνο ἀγῶνα του ὑπὲρ τῶν πατρῴων. Ἐπὶ πολὺ μοχθεῖ καὶ συντρέχει ἰκανῶς στὴν διάσωση θεσμῶν καὶ ἀξιῶν. Εὐχή μας νὰ συνεχίσει νὰ τοῦ ἐπιδαψιλεύει ὁ Κύριος πλούσιες τὶς πνευματικὲς δωρεές, μὲ τὶς πρεσβεῖες ποὺ τοῦ δίδει ἡ Κυρία Θεοτόκος ἡ Πορταΐτισσα, ἡ Μεγαλοσπηλαιώτισσα, ἡ Τρυπητή, ἡ Φανερωμένη. Στὴν Παναγία ἄλλωστε, κατετάγη ὁ π. Μάξιμος, αὐτὴν ἰσοβίως καὶ ἀξίως ὑπηρετεῖ.
ΑΛΗΘΩΣ, φημί, ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ







Εισαγωγικά
Εκοιμήθη σήμερα το πρωί ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος σε ηλικία 79 ετών.
Ο μακαριστός μετά από πολύμηνη ταλαιπωρία λόγω προβλήματος της υγείας του από τον περασμένο Νοέμβριο έκλεισε τα μάτια του στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλεία στα Φλάμπουρα όπου βρισκόταν τους τελευταίους μήνες.
Η σωρός του θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στον Μητροπολιτικό ναό της Πρέβεζας ενώ η μέρα της νεκρώσιμης ακολουθίας θα είναι αργία για την πόλη της Πρέβεζας.
Από σήμερα στον Ιερό Ναό του Αγ. Κωνσταντίνου στην Πρέβεζα η σωρός του Μακαριστού θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα ενώ το Σάββατο στις 11:00 θα γίνει η νεκρώσιμος ακολουθία.
Σύντομα βιογραφικά στοιχεία
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος (Καλαμαράς) γεννήθηκε το 1933 στην Αλαγονία Καλαμάτας. Είναι πτυχιούχος Θεολογίας και Φιλολογίας-Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.  Χειροτονήθηκε διάκονος και  πρεσβύτερος υπό του αοιδίμου Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Α΄ (Δασκαλάκη 1945 – 1961). Διετέλεσε Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Μεσσηνίας και Γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου επί των Διεκκλησιαστικών Σχέσεων.  Εξελέγη και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης την 01 – 03 – 1980. Είναι συγγραφεύς πολλών εποικοδομητικών βιβλίων και έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών για το βιβλίό του «Η Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος».
Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας, γνωρίζει και μιλάει καλά την Ελληνική γλώσσα, μπορεί και χρησιμοποιεί τα Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ρωσικά και τα Ιταλικά. Διαβάζει και κατανοεί τα Βουλγαρικά, Σερβικά, Ρουμανικά και τα Εβραϊκά
Ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης.
“Με βαθειά θλίψη αναγγέλουμε στους χριστιανούς αδελφούς μας την κοίμηση του Πνευματικού μας πατέρα Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελετίου.
Η παρουσία του ανάμεσά μας, αυτά τα 32 χρόνια που ο Χριστός μας τον χάρισε, αποτέλεσε σ’ όλους εμάς τους πιστούς χριστιανούς, βάση για να θεμελιώσουμε την πίστη μας και την σχέση μας με τον Χριστό και την Εκκλησία.
Το λείψανό του μπορούμε να το προσκυνήσουμε όλο το εικοσιτετράωρο και να πάρουμε την ευχή του, στον Άγιο Κωνσταντίνο Πρεβέζης.
Το προσεχές Σάββατο στις 11.00 π.μ. όλοι μαζί θα συναχθούμε στον μεγάλο Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου, που εκείνος (ο Σεβ. Μελέτιος) έχτισε, να ευχαριστήσουμε τον Χριστό για την μεγάλη Του δωρεά προς εμάς να έχουμε τον π. Μελέτιο επίσκοπό μας και να Τον παρακαλέσουμε να αναπαύση τον πατέρα μας κοντά Του, μέσα στην ατελεύτητη ευτυχία της χαράς του προσώπου Του, Αυτού που είναι η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ.
Ας έχουμε όλοι την ευχή του Δεσπότη μας, συνοδό βοηθό και ευλογία της ζωής μας”.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη του μακαριστου Ιεράρχη δημοσιεύουμε ένα μικρό ανθολόγιο άρθρων του.
Ο ΝΙΚΗΤΗΣ
Ὁ Χριστός πέθανε στόν σταυρό. Ὅπως τό πόθησαν οἱ ἐχθροί Του! Καί Τόν ἔβαλαν στόν τάφο, ὅπως τό θέλησαν, ἐκεῖνοι πού μίσησαν τήν παρουσία Του.
Καί νά, ὁ Χριστός-πεθαμένος! Ἄψυχος· χωρίς πνοή· χωρίς τίποτε! Σάν νά μήν ὑπῆρξε! Κάτι λιγότερο ἀπό ἕνα τίποτε! Ἕνα τίποτε!
Ὅμως ἀναστήθηκε. Δηλαδή σηκώθηκε. Αὐτεξουσίως. Σάν Θεός. Καί σηκώθηκε, ὄχι καταεξαντλημένος, σάν ἕνα χιλιοταλαιπωρημένο γεροντάκι, πού μόλις θά κατάφερνε νά σταθεῖ στά πόδια Του, ἀλλά λάμποντας ὁλόκληρος. Σάν γίγαντας ἀθλητής, πού ξεκινάει νά κάμει τό ἄθλημά Του (Ψαλμ. 18, 5)· καί σάν νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, πού ἀστράφτει ἀπό χαρά! Ἀπό τήν χαρά τῆς νίκης.
*          *          *
Ἡ ἁγία Γραφή, ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ, μᾶς λέει γιά τόν Χριστό:
Ἐξῆλθε νικῶν· καί ἵνα νικήσῃ!
•           Νικητής βγῆκε ἀπό τήν κοιλιά τῆς ἁγίας Παρθένου.
•           Νικητής βγῆκε καί ἀπό τήν κοιλιά τῆς γῆς, ἀπό τόν τάφο.
•           Νικητής τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδη!
Ἐξῆλθε καί ἦλθε γιά μᾶς!
Καί νίκησε γιά μᾶς!
Τά εἴχαμε χάσει ὅλα. Εἴχαμε γίνει δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας· δοῦλοι στόν αἰώνιο θάνατο καί στόν ἅδη. Στόν χειρότερο, στόν πιό ἀπάνθρωπο ἐχθρό! Δοῦλοι! Ψυχικά δοῦλοι!
*          *          *
Καί ἦρθε ὁ Χριστός γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς σώσει. Γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τοῦ θανάτου τά δεσμά. Νά διαλύσει τό σκοτάδι. Σκοτάδι στήν ψυχή. Σκοτάδι στό μυαλό. Σκοτάδι στό σῶμα. Σκοτάδι στά ἔργα. Σκοτάδι, στόν τόπο τῆς καταδίκης. Στήν χώρα, πού βασιλεύει ἡ σκιά τοῦ θανάτου.
Ἦρθε γιά μᾶς, νά μᾶς σώσει. Νά μᾶς δώσει ἐλευθερία, ζωή, φῶς, ἐλπίδα.
Ὑπέμεινε τόν θάνατο. Ὅπως Τοῦ τόν σκάρωσαν. Πέθανε στόν σταυρό. Καί κατέβη στόν ἅδη! Ἀλλά ἐνίκησε! Καί τόν θάνατο. Καί τόν ἅδη.
Καί βγῆκε ἀπό τόν τάφο, αὐτεξουσίως. Ἐπειδή ἔτσι τό θέλησε. Σάν παντοδύναμος. Ἐνδεδυμένος, δηλαδή φορώντας, στολή νίκης, στολή ἐκδίκησης!
Ἀφοῦ, ὅπως τό λέμε στήν προσευχή μας: Σταυρόν γάρ ὑπομείνας δι᾿ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.
Μέ τήν ἀνάστασή Του, ὁ Χριστός, ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός μας, ὁ πρωτότοκος Υἱός τοῦ Πατέρα μας, ἐπῆρε ἀπό τόν διάβολο ἐκδίκηση, γιά τήν τραγωδία πού πέρασε ἡ ἀνθρωπότητα, τά ἀδέρφια Του, ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι σήμερα!…
Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν· θανάτῳ θάνατον πατήσας· καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.(Λυχνία Νικοπόλεως-Απρίλιος 2012)
—————————————————————-
ΠΩΣ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ;
Ἅγια, εἶναι ἡ νύχτα, πού ἦρθε στόν κόσμο ὁ Χριστός. Ἅγια· καί ὁλόφωτη.
•           Τότε ἦρθε στόν κόσμο τό ΦΩΣ· τό ΦΩΣ τό ἐκ ΦΩΤΟΣ.
Μά, αὐτό τό γενικό, μόνο του ΔΕΝ ἀρκεῖ! Πρέπει καί ἐμεῖς, ὁ καθένας μας, νά Τόν δεχθῆ· νά ᾿ρθῆ σέ σχέση προσωπική μαζί Του. Πρέπει νά γίνει πιστός· χριστιανός. Πιστός στόν Χριστό!
Τότε κάποιοι Τόν βρῆκαν. Μποροῦμε νά Τόν βροῦμε καί ἐμεῖς. Ἀρκεῖ νά Τόν ἀναζητήσουμε σωστά· ἀκολουθώντας, ὄχι κάποιο δρόμο, ἀλλά ἕνα ἐγγυημένο δρόμο.
Καί δρόμοι ἐγγυημένοι εἶναι δύο:
Ὁ ἕνας εἶναι ὁ δρόμος τῆς Παναγίας.
Ὁ ἄλλος εἶναι ὁ δρόμος τῶν Ποιμένων καί τῶν Μάγων.
*          *          *
1. Ἡ Παναγία, ἡ Μαρία ἀπό τήν Ναζαρέτ, ἦταν μιά ἁπλῆ κοπέλλα. Δέν ἦταν, οὔτε ἱστοριοδίφης· οὔτε φυσιοδίφης· οὔτε στοχαστής. Πίστευε στήν πραγματικότητα. Καί εἶχε ὁδηγό της, τήν πραγματικότητα.
Τῆς μίλησε ὁ ἄγγελος Γαβριήλ. Τῆς εἶπε, ὅτι θά γεννήσει τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Μά αὐτή ΔΕΝ χάρηκε. Ἀντέδρασε. Καί ἀπάντησε: Πῶς μπορεῖ γυναίκα νά γεννήσει παιδί, χωρίς συνεύρεση μέ ἄνδρα;
Τῆς ἀπάντησε ὁ ἄγγελος: Μπορεῖ! Ὅταν θέλει ὁ Θεός, δέν λειτουργοῦν, πάνε στήν ἄκρη, οἱ νόμοι τῆς φύσης! ΔΕΝ στέκουν ἐμπόδιο στήν θέληση τοῦ Θεοῦ!
Καί ἡ Μαρία, τό κατάλαβε. Τό κατάλαβε σωστά. Καί εἶπε:
Ἐγώ εἶμαι ΔΟΥΛΗ τοῦ Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου!
Καί συνέλαβε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ: «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου».
Καί γι᾿ αὐτό ἡ Παναγία ξέροντας, ὅλα αὐτά καί τόν τρόπο πού γέννησε, μόλις ἔτεκε τόν Χριστό, Τόν προσκύνησε! Σάν Θεό της. Σάν σωτήρα της. Σάν σωτήρα ὅλου τοῦ κόσμου.
2. Ἄλλος δρόμος, ἁπλούστερος, πιό βατός σέ μᾶς τούς ἀδύναμους, εἶναι ὁ δρόμος τῶν ποιμένων.
Ἀγρυπνοῦσαν κοντά στά πρόβατά τους. Καί ἐκεῖ εἶδαν ξαφνικά ἄγγελο. Καί ὁ ἄγγελος τούς μίλησε καί τούς εἶπε:
-Σᾶς φέρνω χαρμόσυνο μήνυμα. Γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου! Πηγαίνετε νά Τόν ἰδεῖτε· καί νά Τόν προσκυνήσετε!
Καί αὐτοί μέ ἁπλότητα· μά ἀποφασιστικά εἶπαν:
- Πᾶμε! Ἐπιτρέπεται, μετά ἀπό τέτοιο μήνυμα, νά διστάζει ἄνθρωπος καί νά βαριέται; Νά μετράει βήματα;
Καί ξεκίνησαν νά ἰδοῦν. Τί νά ἰδοῦν; Ἕνα νεογέννητο! Καί ἐπῆγαν. Καί τό βρῆκαν στό σπήλαιο. Καί τό εἶδαν. Καί τό προσκύνησαν! Τόσο εὔκολα;
Ναί. Γιατί κατάλαβαν, ὅτι τά λόγια τοῦ Ἀγγέλου, ἦταν λόγια σοβαρά. Καί τά δέχθηκαν. Γιατί κατάλαβαν, ὅτι τό βρέφος ἐκεῖνο, δέν ἦταν ἕνα κάποιο βρέφος, ἀλλά ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ συνάναρχος, καί ὁμόθρονος μέ τόν ΠΑΤΕΡΑ.
Καί «ἐθαύμασαν». Δηλαδή κατάλαβαν, πόσο μεγάλη εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ· καί πόσο ἀπέραντη ἡ ἀγάπη Του γιά μᾶς.
Κάτι ἀνάλογο ἔκαμαν καί οἱ μάγοι. Εἶδαν ἀστέρι στόν Οὐρανό. Καί κατάλαβαν. Καί ξεκίνησαν, ψάχνοντας γιά ἕνα μεγάλο βασιλιά, κυρίαρχο στόν κόσμο ὅλο! Καί ἐπῆγαν. Καί Τόν βρῆκαν μικρό παιδί, μωρουδάκι. Καί κατάλαβαν πολύ περισσότερα ἀπό ὅσα ἄφιναν νά φανοῦν τά φαινόμενα. Κατάλαβαν, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ταπείνωση.
Ἀγάπη πού ἦρθε νά μᾶς σώσει μέ τήν ταπείνωσή Του.
Καί Τόν προσκύνησαν μέ διπλό πόθο καί μέ ἀπέραντη πίστη!…
*          *          *
Γιά τήν Παναγία, γιά τούς μάγους καί γιά τούς ποιμένες, αὐτά ἦταν… αὐτονόητη πορεία!
Γιατί γιά μᾶς ἁπλῶς μένουν ἀπορία; Μήπως, γιατί δέν ἔχομε καλή καί καθαρή καρδιά;
Ἄς φροντίσωμε, νά κάνωμε τήν καρδιά μας λίγο πιό καθαρή. Γιά νά μπορεῖ νά ᾿ρθῆ ὁ Χριστός κοντά μας, καί νά τήν γεμίσει μέ τήν χάρη Του, μέ τήν εἰρήνη Του, μέ τήν εὐλογία Του.(Λυχνία Νικοπόλεως -Δεκέμβριος 2011).
——————————————————
ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΑΓΗΤΟ
Φαγί καί ψωμί πνευματικό.
Ἀπό τά θεόσοφα λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.
– · –
-Κάνετε μέσα στήν Ἐκκλησία λακριντιά;
-Κάνουμε, ἅγιε!
-Σεῖς, ἅγιοι ἱερεῖς, τί τούς λέτε;
-Νά μή κουβεντιάζουν· ἀλλά δέν μᾶς ἀκοῦνε!
-Μά γιατί δέν σᾶς ἀκοῦνε; Ποιός φταίει; Μοῦ φαίνεται, πώς σεῖς φταῖτε· οἱ παπάδες!
Ἄν ἐρωτήσεις: Σύ παπά μου, ἔχεις παιδιά;
-Ἔχω.
-Ὅταν βάνεις τράπεζα, νά φᾶνε ψωμί τά παιδιά σου, ποῦ τήν βάζεις; στήν μέση ἀπό ὅλα, νά φθάνουν νά τρῶνε ὅλα, ἤ στήν ἄκρη, τά μισά νά τρῶνε καί τά ἄλλα νά μή τρῶνε;
-Στήν μέση. Γιά νά τρῶνε ὅλα!
-Ἄν τήν βάλεις στήν ἄκρη καί τά μισά δέν φθάνουν νά φᾶνε, ποιός θά φταίει;
*            *            *
Λοιπόν, παπᾶ μου, πατέρας εἶσαι σύ. Τράπεζα εἶναι τό ἀναλόγι, φαγί εἶναι τά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας. Παιδιά οἱ Χριστιανοί!
Δέν πρέπει καί σύ νά βάζεις τό ἀναλόγι στήν μέση ὥστε ὅλοι νά ἀκοῦνε καλά; Καί σύ δέν ἔχεις χρέος νά διαβάζεις παστρικά καί καθαρά καί δυνατά, νά ἀκοῦνε οἱ Χριστιανοί; Ἀμή, ἄν τά διαβάζεις σέ μιά ἄκρη μέσα σου, γιά ποιόν τά διαβάζεις; Γιά τόν Χριστό; Ὁ Χριστός τά ξέρει!
Καί οἱ Χριστιανοί ὡσάν δέν ἀκοῦνε, καί δέν ἔχουν φαγί,… ὕστερα σηκώνονται καί φεύγουν. Καί δέν ἔχουν ὄρεξη νά ματαέρθουν.
Καί γίνεσαι σύ αἰτία, παπᾶ μου, καί κολάζονται. Καί κολάζεσαι καί σύ!
*            *            *
Τά λόγια αὐτά εἶναι ἕνα κομμάτι ἀπό τήν Διδαχή Ζ΄ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Μᾶς λέγει:
Τά ἅγια λόγια τῶν προσευχῶν στήν Ἐκκλησία εἶναι γιά ὅλους τροφή, φαγί.
Τά «παιδιά» πού ἔρχονται στήν Ἐκκλησία, πρέπει νά τρῶνε καλά. Νά παίρνουν δύναμη· νά ἀντέχουν.
Ἄν δέν τά ἀκοῦνε, ἤ δέν τά καταλαβαίνουν, τό ἀποτέλεσμα εἶναι τό ἴδιο: Μένουν τά παιδιά νηστικά καί φεύγουν νηστικά! Τό βλέπουν, τό καταλαβαίνουν. Καί λένε. Ἀφοῦ δέν ἀκοῦμε καί δέν ἔχουμε φαγί, γιατί νά ματα-πᾶμε;
Καί δέν ἔχουν ὄρεξη νά ματα-πᾶνε, νά ματαέρθουν, στήν Ἐκκλησία.
Ποῖος φταίει;  Τίνος εἶναι τό κρῖμα;
*            *            *
Ἀλήθεια τίνος εἶναι τό κρῖμα;
Ἀπάντηση: Τοῦ πατέρα· δηλ. τοῦ παπᾶ· τοῦ δεσπότη· τοῦ πατριάρχη. Χρειάζεται ἀγωνία γιά τά παιδιά: γιά τό φαγητό τους σέ ποσότητα καί σέ ποιότητα. Εἶναι τροφή καλή, νά δίνει ὑγεία καί δύναμη καί ἀντοχή; Πῶς νά μή φύγουν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅταν οὔτε γιά τόν πατέρα τους τόν Χριστό ἀκοῦνε τίποτε, οὔτε γιά τό σπίτι τους τήν Ἐκκλησία, οὔτε γιά τήν αἰώνια ζωή.
+ ὁ Ν. Μ.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ
Ἄν ἀξιώθηκες νά πᾶς νά ἐξομολογηθῆς, καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ξεπλυθῆς ἀπό τόν ρύπο τῶν ἁμαρτιῶν σου, μή νομίσεις ὅτι ὅλα πιά τελείωσαν, ὅτι μέχρις ἐδῶ ἦταν!
Ὄχι! Μή τό βάλεις αὐτό μέσα στό μυαλό σου! Μέ τήν ἐξομολόγηση, δέν τελείωσαν ὅλα! Ἀντίθετα, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἀρχίζει ὁ μεγάλος ἅγιος ἀγώνας γιά εὐαρέστηση τοῦ Κυρίου.
Μέ τήν ἐξομολόγησή σου, ἔκαμες μιά δήλωση στόν Θεό, ὅτι ἀποτάσσεσαι τόν σατανᾶ καί τά ἔργα του. Τό δήλωσες δυνατά καί δυναμικά. Καί τό ὑποσχέθηκες ὅτι τώρα πιά θά ζεῖς μέ ἀρχηγό σου τόν Χριστό.
*            *            *
Θυμήσου ὅτι: Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ζεῖ περιορισμένος καί δεμένος στό σπίτι του καί στήν δουλειά του, κανέναν δέν ἐνοχλεῖ· καί κανένας δέν τόν φοβᾶται.
Μά ἄν τύχει καί μπεῖ σέ ἐπαναστατική ὁμάδα, ὅλοι ἀρχίζουν καί τόν τρέμουν! Τό ἴδιο παθαίνει ὁ διάβολος, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἐπαναστατώντας ἐναντίον του, γίνεται πρόκληση καί γιά ἄλλους πολλούς νά τόν μιμηθοῦν. Ὁ ἐπαναστατημένος τέως δοῦλος τοῦ διαβόλου, τοῦ χαλάει τώρα τήν δουλειά. Καί γι᾿ αὐτό σκάει καί γίνεται θηρίο ἐναντίον του. Καί κινητοποιοῦνται ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους (=τοῦ κόσμου καί τοῦ ὑποκόσμου) ἐναντίον του! Νά τόν ξαναγυρίσουν στήν «ὄμορφη ζωή του»!
Καί ἀρχίζει μιά παράξενη ψυχική πίεση. Νά θυμηθῆ, τί χάνει. Καί ὅτι θά χαλάει τά πιό ὄμορφα χρόνια τῆς ζωῆς του, ἄν εἶναι νέος. Καί, ὅτι – στό κάτω-κάτω – ἔχει περιθώριο χρόνο καί προθεσμία, νά ἀλλάξει λίγο ἀργότερα!
Καί τοῦ θυμίζει: Ἡ ψυχή θέλει ψίχαλα! Ἐδῶ εἶναι ὁ παράδεισος. Ἐδῶ εἶναι καί ἡ κόλαση.
*            *            *
Μή γίνεσαι τόσο ρηχός, νά παίρνεις τόν σατανᾶ ὁδηγό σου καί δάσκαλό σου!
Στάσου γενναῖος.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα «θέλω».
Τό ζῶο ἔχει ἔνστικτα!
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει νόμο μέσα του πνευματικό. Καί ἐλευθερία. Μπορεῖ νά εἰπεῖ ναί. Μπορεῖ νά εἰπεῖ καί ὄχι.
Μέ τήν τοποθέτηση-ἀπόφασή του δείχνει τί ἄνθρωπος εἶναι καί πόσο ζυγίζει πνευματικά.
Δεῖξε, ὅτι κάτι ἀξίζεις.
Μέ τήν σταθερή σου τοποθέτηση.
Εἶναι ἡ πιό ἅγια καί θαυμαστή.
Χαρά γίνεται στόν οὐρανό, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος μετανοεῖ.
Καί ὅταν μένει σταθερός, πολλαπλασιάζεται ἡ χαρά στόν οὐρανό.
Χαίρουν οἱ ἄγγελοι. Καί ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων ὁ Χριστός. Καί ἡ Κυρία τῶν ἀγγέλων, ἡ Παναγία μητέρα μας.(Λυχνία Φεβρουάριος 2011)
—————————
Η ΚΡΥΨΩΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Τήν Μεγάλη Παρασκευή τό βράδυ, ἀρχίζουμε τήν ἀκολουθία μέ ἕνα λίγο παράξενο τροπάριο. Ἕνα τροπάριο, ὄχι πένθιμο, ἀλλά χαρμόσυνο. Ὄχι θρῆνο, ἀλλά δοξολογία! «Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν…». Δηλαδή: Ὁ Θεός φανερώθηκε σέ μᾶς!  Ἦρθε στήν γῆ! Καί μᾶς ἔδειξε ὅτι εἶναι: ὁ Ἕνας καί ὁ Μόνος Ἀληθινός Κύριος. Καί τόν δοξάζομε, ὡς Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς!
Ὅμως, τό τροπάριο δέν ταιριάζει μέ τήν ταφή τοῦ Χριστοῦ. Γιατί, τότε, ὁ Χριστός προτίμησε νά κρυφτῆ! Προτίμησε νά κρύψει, ὄχι μόνο τήν Θεία Του φύση -τήν Θεότητά Του-, ἀλλά καί τήν ἀνθρώπινη φύση Του! Καί τί κρυψώνα διάλεξε; Ἕνα τάφο! Καί ἄφησε, νά Τόν σκεπάσει ὁλόκληρο, ἡ νύχτα τοῦ θανάτου!
*       *       *
Γιατί, Κύριε, τέτοιο «κρυφτό»; Γιατί τέτοια πρόκληση στήν λογική μας; Ποιός μπορεῖ τώρα, βλέποντάς Σε «νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον», νά σέ δοξάσει «Θεό Ἀληθινό καί Κύριο τῆς Δόξης»; Ποιός μπορεῖ νά πιστέψει, ὅτι Αὐτός, πού τώρα ἑτοιμάζουμε νά κηδέψουμε, εἶναι ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Κύριος καί κυβερνήτης τοῦ κόσμου;
Καί ὅμως, ἡ Ἐκκλησία, μᾶς κρατάει τά μάτια ἀνοιχτά! Καί μᾶς ζητεῖ, νά βλέπωμε, ὅτι ΚΑΙ στόν Σταυρό ΚΑΙ στόν Τάφο, ὁ Χριστός δέν ἔπαψε, οὔτε στιγμή, νά εἶναι Σύνθρονος καί Ὁμοούσιος μέ τόν Θεό Πατέρα.
Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς, ἀλλάξαμε τήν ἐπιγραφή, πού ἔβαλαν πάνω στόν Σταυρό Του οἱ σταυρωτές Του! Ἐκεῖνοι ἔγραψαν: «Ἰησοῦς Ναζωραῖος, Βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων»! Καί ἐμεῖς τό διορθώσαμε. Καί γράφομε: «Ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης»! Γιατί ὁ Τάφος τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό πιό φωτεινό μέρος τοῦ κόσμου. Πηγή Θείου Φωτός! «Παραδείσου ὡραιότερος ὄντως». Γιατί; Διότι μέσα σ’ αὐτόν κρύφτηκε ὁ Χριστός· γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν φθορά.
*          *          *
Ὁ Χριστός, ὑπακούοντας μέχρι θανάτου στό θέλημα τοῦ Πατέρα Του, ταπεινώνεται, ἐξευτελίζεται, βασανίζεται, πεθαίνει. Καί ἐνῶ θά μποροῦσε, νά κάμει μιά θεαματική ἐπίδειξη τῆς θεϊκῆς Του δύναμης, «κρύβει» ἑκούσια τήν Θεία Του δόξα· μέσα σέ ἕνα τάφο!
Αὐτό ὅμως, τό ἑκούσιο κρύψιμό Του, (ὅπως παρατηρεῖ ὁ κορυφαῖος σύγχρονος θεολόγος ὁ ἀείμνηστος Γεώργιος Φλωρόφσκι) ὁδηγεῖ σέ κάποιες τραγικές ἀποκαλύψεις:
•           Ξεσκεπάζει τό μῖσος καί τήν τύφλωση τοῦ κόσμου.
•           Ξεσκεπάζει τήν ἠλιθιότητα τῆς ἀνθρώπινης κακίας.
•           Ξεσκεπάζει τήν παγωνιά τῶν καρδιῶν μας.
•           Καί πάνω ἀπό ὅλα, ξεσκεπάζει τό μεγάλο ψέμα τῆς δῆθεν «ἐλευθερίας» τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς δείχνει, πόσο νυχτωμένος εἶναι ἐκεῖνος, πού νομίζει, ὅτι –ξεγράφοντας τόν Θεό ἀπό τήν ζωή του– γίνεται τάχα «αὐτόνομος»  καί δῆθεν «ἐλεύθερος»!
Ὁ Χριστός ἔρχεται σήμερα, νά μᾶς χαρίσει τήν ὕψιστη καί τέλεια ἐλευθερία: τήν ἐλευθερία ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου! Ποιός δέν λαχταράει μιά τέτοια ἐλευθερία; Ποιός δέν νιώθει, μπροστά στόν θάνατο, φόβο καί τρόμο; Ποιός δέν καταλαβαίνει ὅτι, μπροστά στόν θάνατο, ψευτοπαλληκαριές δέν περνᾶνε!
*      *      *
Ὁ Χριστός ἦταν ὁ μόνος, πού μποροῦσε νά βλέπει τόν θάνατο… ἀφ’ ὑψηλοῦ! Ὅμως, ἀπό ὑπακοή στόν Πατέρα Του, καί γιά χάρη μας, κατέβηκε ὁ Ἴδιος «νά τά βάλει» μέ τόν θάνατο! Νά παλέψει μαζί του! Ἔζησε ὅλη τήν ἀγωνία τοῦ θανάτου στήν μεγαλύτερή της φρίκη! Ἵδρωσε ἱδρῶτα-αἷμα! Καί δείλιασε, σάν ἄνθρωπος!
Ἀλλά, ἐνῶ εἶχε τήν ἐλευθερία, νά εἰπῆ στόν Πατέρα Του ἕνα «ὄχι», τελικά ἔφτυσε τό παραμύθι τῆς ἀνθρώπινης «ἐλευθερίας». Καί ὑπόταξε τελείως τό θέλημά Του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα Του! Δέχθηκε ἑκούσια, νά πεθάνει γιά μᾶς! Καί ἔτσι ἐπάτησε γιά χάρη μας τόν θάνατο· «θανάτῳ θάνατον πατήσας»!
Ἔτσι μᾶς δίδαξε ὅτι: ἀληθινά ἐλεύθερος, εἶναι μόνο ὁ ἄνθρωπος πού ξέρει νά λέει συνειδητά στόν Θεό: «γενηθήτω τό θέλημά Σου»! Αὐτή εἶναι ἡ ὕψιστη ἀνθρώπινη ἐλευθερία! Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἄσκηση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Καί μόνο    αὐτή, νικάει τόν θάνατο!(Λυχνία Νικοπόλεως-Απρίλιος 2011)
——————
ΠΩΣ «ΧΟΡΤΑΙΝΕΙ» Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
Ἀνθρώπινα, ἡ Παναγία ἦταν μιά φτωχούλα καί σάν φτωχούλα πέθανε. Καί φτωχικά κηδεύτηκε ἡ Μητέρα Ἐκείνου, πού γεννήθηκε σέ στάβλο, καί πέθανε στόν Σταυρό.
Φτωχικά· μά γεμάτη δόξα!
Ὄχι σέ ροῦχα. Ὄχι σέ λάμψη.
Ὄχι σέ στολίδια. Ὄχι σέ «παράτες».
Ὄχι σέ στέμματα, διαμάντια και μπριλάντια. Χωρίς λουλούδια καί στεφάνια!
Στολισμός δόξας γιά τήν Παναγία στήν κηδεία της ἦταν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι· καί πρό παντός ὁ Κύριος, ὁ βασιλεύς τῆς Δόξης, ὁ Χριστός, πού κατέβη νά πάρει τήν ψυχή της. Τί μεγαλύτερο; Τί ἁγιώτερο;
•           Ὑμνοῦμε τόν Σωτήρα μας, γιά τήν εὐσπλαγχνία Του· καί γιά τήν καλωσύνη Του. Τόν ὑμνοῦμε, Τόν εὐλογοῦμε, Τόν δοξολογοῦμε, Τόν προσκυνοῦμε. Αὐτός εἶναι τό Φῶς. Τό φῶς τοῦ κόσμου.
•           Ἡ Δὀξα τοῦ Κυρίου μας εἶναι τό φῶς τοῦ προσώπου Του! Αὐτό εἶδαν καί οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι στό Θαβώρ καί στήν Πεντηκοστή. Καί γέμισαν καλωσύνη καί συμπόνια. Καί χόρτασαν!
•           Αὐτό, τό Φῶς τοῦ Κόσμου, ἀξιώθηκε, ὄχι ἁπλά νά τό ἰδεῖ, ἀλλά νά τό δεχθῆ μέσα στά σπλάγχνα της, καί νά τό κρατάει στήν ἀγκαλιά της, ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία! Πῶς νά μή γέμιζε τό εἶναι της μέ τήν λάμψη του; μέ ἀγάπη, μέ καλωσύνη καί μέ συμπόνια; Πῶς νά μή γίνει ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητη καί σέ διάθεση γιά προστασία μας ἀνύστακτη· καί ἐλπίδα μας, ἀμετάθετη;
Τί ἔβλεπε; Τί ἐβάσταζε; Τί περισσότερο; Τό Φῶς τοῦ Κόσμου!
Πῶς νά μή χόρταινε!
*          *          *
Μά τί τελικά σημαίνει, αὐτό τό «χόρτασε»;
Ἐδῶ στήν γῆ, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος λέει ὅτι χόρτασε, ἐννοεῖ: προσωρινά· γιά σήμερα· γιά λίγο!
Ὁ ἄνθρωπος χορταίνει γιά πάντα, μόνο ὅταν γνωρίσει τόν Χριστό· ὅταν Τόν ἀγαπήσει.
Ὁ ἄνθρωπος γιά πάντα χορταίνει μόνο, ὅταν ἔλθει σέ ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό· μόνο, ὅταν ἰδεῖ τήν δόξα Του.
Ἐδῶ στήν γῆ, ὁ ἄνθρωπος ἀληθινά καί γιά πάντα χορταίνει, μόνο ὅταν γνωρίσει τόν Θεό.
Μᾶς λέει ὁ Χριστός. Μεγαλύτερη ἀγάπη, ἀπό ἐκείνη πού ἔχει ὅποιος θυσιάζει τόν ἑαυτό του γιά ἄλλον ἤ γιά ἄλλους, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ (Ἰωαν. 15, 13). Καί ἐκεῖ, ἐπάνω ἀπό τόν Σταυρό, τότε πού ὁλοκλήρωνε τήν θυσία Του γιά μᾶς, ὁ Κύριος καί Σωτήρας μας, ἀνακήρυξε τήν ἁγία Θεοτόκο, Μητέρα μας. Τῆς ἔδειξε ἀντιπροσωπευτικά ἕναν μαθητή Του· καί τῆς εἶπε: Αὐτός εἶναι ὁ υἱός σου. Καί ἡ Παναγία τό «ἔπιασε»· καί τό κράτησε· καί ἀνάλαβε, κατά θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, τήν φροντίδα μας.
Καί μᾶς ἀγάπησε σάν μητέρα μας. Ὅλους. Καί ἰδιαίτερα ἐκείνους, πού θλίβονται καί κινδυνεύουν.
Καί ὁ Χριστός τήν ἔκαμε γιά μᾶς: θησαυρόν σωτηρίας· καί πηγήν ἀφθαρσίας· καί πύργον ἀσφαλείας· καί θύραν μετανοίας! Γιά μᾶς.
Καί μᾶς φροντίζει. Ἔρχεται κοντά μας νά μᾶς παρηγορήσει· νά σκουπίσει τά δάκρυα στά μάτια τῶν πονεμένων· νά θεραπεύσει τά συντρίματα τῶν ψυχῶν μας· νά μᾶς θυμίσει τήν μετάνοια· νά γίνει γιά μᾶς θύρα μετανοίας· νά μᾶς περάσει ἀπό τήν ἀδιαφορία στήν ζέση τῆς πίστης.(Λυχνία Αύγουστος 2011)

Πώς θα τον δεχθούμε; τ
Η πίστη και η χριστιανική αρετή δεν πάει ούτε με τα χρόνια, ούτε με τα χρήματα, ούτε με τα αξιώματα.
Έχομε γέρους αθεόφοβους, τελείως αθεόφοβους, και παιδιά νεαρά γεμάτα πίστη και ευσέβεια.
Έχομε φτωχούς υπερήφανους και βλάσφημους και βασιλιάδες γεμάτους ταπείνωση.
Έχομε πλούσιους ανελεήμονες, και φτωχούς γεμάτους καλωσύνη και συμπόνια.
Η πίστη και η αρετή, είναι κόπος και αγώνισμα του κάθε ένα μας.
Θέλει ο άνθρωπος και έχει πίστη.
Θέλει και έχει αγάπη και αρετές.
* * *
Ήταν κάποτε ένας μεγάλος βασιλιάς. Είχε βαθειά πίστη. Απέραντη ευλάβεια. Και ταπείνωση.
Κάποια ημέρα χρειάστηκε να πάει να μείνει στο σπίτι ενός κατωτέρου του. Φυσικά, εκείνος το θεώρησε μεγάλη του τιμή. Και κυριολεκτικά «έγινε κομμάτια», για να τον περιποιηθή! Έκαμε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να τον ευχαριστήσει.
Φεύγοντας την άλλη μέρα ο βασιλιάς, τον κράτησε από το χέρι και του είπε:
- Σε ευχαριστώ πολύ. Έκαμες ό,τι καλύτερο μπορούσες για χάρη μου. Παρ’ όλο που το ξέρεις, και το ξέρω, ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος και εγώ. Σε μένα έδωσες τόση αξία και σημασία! Στον Θεό που είναι ο Κύριός μας και Σωτήρας μας, όσο ήμουν στο σπίτι σου, το έβλεπα, δεν δίνεις καμμία σημασία! Πρόσεξε, αδελφέ. Λάθος κάνεις. Ζημία για σένα. Κακό για σένα. Μετά από λίγες ημέρες έρχονται τα Χριστούγεννα. Έρχεται ο Χριστός σε μας. Είναι πολύ μεγαλύτερος από εμένα. Άκουσέ με. Δείξε την φιλοτιμία σου. Βάλε την καλή σου διάθεση. Να τον δεχθής «στο σπίτι σου», τουλάχιστον όπως δέχθηκες σήμερα εμένα.
Τον εφίλησε και έφυγε.
* * *
Μένοντας μόνος του ο άρχοντας εκείνος ντράπηκε τα λόγια του βασιλιά του. Και φρόντισε να δεχθή τον Χριστό όσο πιο καλά μπορούσε:
Με νηστεία.
Με εξομολόγηση.
Με προσευχή.
Με θεία κοινωνία.
Αποκτώντας κάθε ημέρα μεγαλύτερη επίγνωση, για το πόσο λάθος του ήταν η μέχρι τότε ζωή του και νοοτροπία του.
(* Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως, Δεκέμβριος 2002)
Η γλώσσα μας
Πολύ συχνά η συζήτηση, ανάμεσα σε ανθρώπους με φόβο Θεού, στρέφεται γύρω από τις διάφορες αμαρτίες.
Ψάχνουν να βρουν, σε τι βαθμό είναι βαρειές και ασυγχώρητες· και σε τι βαθμό είναι συγγνωστές.
* * *
Μια φορά η συζήτηση είχε στραφή γύρω από τα αμαρτήματα της γλώσσας: κατάκριση, βρωμόλογα, βλαστημίες και άλλα. Και φυσικά, μερικοί τα αμαρτήματα της γλώσσας τα εύρισκαν, όλα, μικρά και ελαφρά!
Στεκόταν δίπλα τους, μαζί τους, και ο όσιος Σισώης. Τον ερώτησαν, τι γνώμη είχε. Και τους απάντησε:
- Εγώ, τριάντα χρόνια τώρα, ένα έχω προσευχή! Για ένα και μόνο παρακαλώ τον Κύριο: να με φυλάει από την γλώσσα μου!
(Γεροντικό, αββά Σισώη)
* * *
Τι ήθελε να μας ειπεί με τα λόγια του αυτά ο όσιος Σισώης († 6 Ιουλίου);
Ήθελε να μας ειπεί:
- Είναι λάθος μας, να θεωρούμε τα αμαρτήματα της γλώσσας μικρά. Αντίθετα. Είναι αμαρτήματα πολύ βαριά! Μας το λέει, στο Ευαγγέλιο, ο Χριστός: «Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα» (Ματθ. 12, 34). Δηλαδή: Ό,τι έχει κανείς στην καρδιά του, αυτό βγαίνει στο στόμα του.
* * *
Με λίγα λόγια ο όσιος Σισώης τα είπε όλα!
Είναι  προτιμότερο να έχεις βρώμα στο σώμα, παρά στην καρδιά!
Είναι μεγάλο κακό, μεγάλο κρίμα, να έχεις καρδιά γεμάτη βρώμα και βούρκο!
Τι χειρότερο από το να έχωμε βρώμικη και μολυσμένη καρδιά;
Πώς θα έλθει ο Χριστός μέσα μας;
Πού θα βρει τόπο να σταθή, να καθήσει;
* * *
Έχομε χρέος να τα διορθώσωμε τα αμαρτήματα της γλώσσας μας.
Δεν είναι αστεία υπόθεση.
Δεν είναι παρωνυχίδα.
Είναι θέμα πολύ σοβαρό!
Γι’ αυτό αγωνιζόταν με τόση περίσκεψη και τόσο επίμονα ο άγιος Σισώης.
(* Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως, Φεβρουάριος 2003
Άνθη εύοσμα από τον λειμώνα του οσίου Σεραφείμ *
Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ είναι ένας από τους πιο μεγάλους αγίους της Εκκλησίας.
Επήρε από τον Κύριο πολλά χαρίσματα. Και το χάρισμα να διδάσκει με γλύκα και χάρη.
* * *
Μια φορά ο όσιος Σεραφείμ είδε ένα όραμα. Και το διηγήθηκε. Αλλά, με τι ταπείνωση! Και με τι γλυκύτητα!
Είπε: – Ο Κύριος μου φανέρωσε, τι θα γίνει «στις έσχατες ημέρες».Τότε οι αρχιερείς μας, εδώ στη Ρωσία, και μαζί τους και άλλοι υψηλόβαθμοι κληρικοί, θα πάψουν να ζουν την ορθόδοξη πίστη και ζωή σε όλη τους την καθαρότητα. Και η οργή του Κυρίου θα πέσει επάνω τους!
Εγώ, όταν είδα το όραμα αυτό, τρεις ολόκληρες ημέρες παρακαλούσα τον Κύριο γονατιστός, να τους λυπηθή. Τον παρακαλούσα, να τιμωρήσει εμένα, τον τρισάθλιο Σεραφείμ, και να μου στερήσει την βασιλεία Του· όχι τους αρχιερείς μας.
Αλλά ο Κύριος δεν με εισάκουσε, τον άθλιο. Και μου είπε: Δεν θα τους λυπηθώ. Γιατί τα λόγια τους και η διδαχή τους θα είναι ανθρώπινα. Και η καρδιά τους θα απέχει από εμένα και από το θέλημά Μου».
* **
Κάποια άλλη φορά ο όσιος είπε:
- Φρόντισε να αποκτήσεις μέσα σου ειρήνη· φρόντισε να αποκτήσεις πνεύμα ειρήνης· πνεύμα ειρηνικό· και γύρω σου θα σώζονται χιλιάδες!
Και πρόσθεσε:
- Όσο πιο πολύ ένας άνθρωπος γεμίζει τον εσωτερικό του κόσμο με διάθεση ειρήνης, με πνεύμα ειρήνης, τόσο πιο πολλά χαρίσματα θα παίρνει. Και να το ξέρει: θα τα παίρνει με την αγία λαβίδα, μαζί με την θεία κοινωνία· κάθε φορά που θα κοινωνάει.
Και επεξήγησε:
- Αν θέλεις να έχεις μέσα σου ειρήνη, μην κρίνεις, και μην κατακρίνεις, ποτέ, κανέναν, με κανέναν τρόπο!…
Και αν θέλεις να μάθεις, να μην κρίνεις και να μην κατακρίνεις, πρόσεχε! Μην αφήνεις ποτέ τον εαυτό σου να επηρεάζεται από τους άλλους. Μη συμφωνείς με αυτά που λένε. Και γίνε κουφός και νεκρός για αυτά που σου λένε!
* Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως, Μάρτιος 2003
Είμαι άξιος; *
Πριν από μερικούς αιώνες, ένας άγιος, ο άγιος μητροπολίτης Αλέξιος, γονατιστός τη νύχτα μπροστά στην εικόνα της, ικέτευε τη μητέρα του Χριστού:
-Πάρε μας, μητέρα, υπό την προστασία Σου! Άπλωσε επάνω μας την σκέπη Σου! Δείξε και σε μας την στοργή Σου!
Και τότε άκουσε φωνή αγγέλου, που του έλεγε:
-Έρχεται! Έρχεται η Παναγία! …
Έσκυψε και ακούμπησε το πρόσωπό του στην γη. Και σκέπασε τα μάτια του, με τα χέρια του.
Έκανε τη σκέψη:
Είμαι εγώ άξιος, να ιδώ το πρόσωπό της;
-Εκείνη – τιμιωτέρα των Χερουβείμ∙ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ∙ και πάσης κτίσεως τιμιωτέρα!
Και εγώ; Αμαρτωλός∙ και τρισάθλιος. Γεμάτος ρύπο και δυσωδία.
-Εκείνη, – υπηρέτησε την σωτηρία όλου του κόσμου!
-Και εγώ; Αδιαφορώ ακόμη και για την δική μου σωτηρία!
-Εκείνη, – είχε το θάρρος και έλεγε: Εποιησέ μοι, μεγαλεία ο δυνατός. Τα μεγαλεία; Μετά τόκον παρθένος∙ και μετά θάνατον ζώσα. Ζωντανή κατά Θεόν. Γεμάτη πίστη. Γεμάτη χάρη. Γεμάτη αγάπη. Γεμάτη καλοσύνη. Γεμάτη ζωή. Γεμάτη ενδιαφέρον, για την ζωή και για την σωτηρία όλων∙ όλου του κόσμου! Και των αμαρτωλών. Γυρίζει όλον τον κόσμο. Και ψάχνει για μας. Να μας ξαναφέρει κοντά στον Χριστό!
-Και εμείς; Αλλοίμονό μας, αν δεν έχομε αγάπη και πίστη! Γιατί τότε, δεν είμαστε τίποτε! Γιατί τότε είμαστε κάτι χειρότερο από παλιοτενεκέδες∙ πεταμένοι στον σκουπιδοτενεκέ.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ




Ήταν από τους παλαιούς Γέροντες, εκείνους που εξέφρασαν το Άγιον Όρος της νεανικής ηλικίας μου. Τον γνώρισα πριν από λίγα χρόνια, όταν μου δόθηκε ευλογία να συναντηθούμε στα πλαίσια ερευνητικής εργασίας μου για τα Κελλιά των Καραμανλήδων. Έκτοτε στις τακτικές επισκέψεις μου στο Περιβόλι της Παναγίας, ήμουν συχνός συνδαιτημόνας στο Κελλί της Αγίας Τριάδος Καρυών. Ο Γέρο-Νεκτάριος δεν ήταν Καραμανλής την καταγωγή. Είχε όμως ταυτιστεί με την παράδοση του Κελλιού του και μου τη δίδαξε.
Ήταν πνεύμα οξύ και διορατικό. Ένας ενορατικός ασκητής, που εμψύχωνε τις μελέτες μου καλλιεργώντας ταυτόχρονα και την πνευματική μου ανέλιξη. Δίκαιος και φιλάδελφος. Φιλόξενος (μολονότι θύμα κάποτε αυτής της φιλοξενίας) επεδίωκε την εν Χριστώ εναρμόνιση των απολεσθέντων ψυχών, που συχνά περιέθαλπε.
Έτσι χαράχθηκε στην ψυχή μου ως ένας από «εκείνους όπου στη ζωή τους ώρισαν και φυλάγουν θερμοπύλες». Που, κατά τον Αλεξανδρινό ποιητή, είναι «δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία». «Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούν: πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδόμενους». Κυρίως, όμως, ως ένας από εκείνους, που «περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ό Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ' οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Ας είναι η μνήμη του αιώνια! Κοιμήθηκε σήμερα στις 3 τα ξημερώματα, σε ηλικία 88 ετών, ο μοναχός Νεκτάριος, Γέροντας του Λαυριωτικού Ιερού Κελλιου Αγία Τριάδα (Καραμανλή) στις Καρυές.