Ορθοδοξία

Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, και όχι μόνο στην Ελλάδα, αισθάνονται, ότι χωρίς την ύπαρξη του Θεού, δύσκολα μπορούν να δώσουν απαντήσεις στις μεταφυσικές τους ανησυχίες. Επιλέγουν όμως, να έχουν μια χαλαρή σχέση με το "ανώτατο όν ή Δημιουργό" που δεν τους δημιουργεί "υποχρεώσεις". Έτσι έχουν μια ψευδαίσθηση "ελευθερίας" και μπορούν να κάνουν τη ζωή τους όπως θέλουν. Πολλοί άλλοι πάλι δημιουργούν στο μυαλό τους ένα δικό τους θεό, όπως τον φαντάζονται ή τους βολεύει.

Στις χώρες με πλειοψηφία ή ισχυρή μειοψηφία Ορθόδοξη οι νέοι προβληματίζονται. Αμφισβητούν τις παραδόσεις των προγόνων τους, αλλά πολλοί καταλήγουν να επιλέξουν την Ορθοδοξία. Εμπόδιο γι αυτό ο αναθεωρητισμός και η εκκοσμίκευση της ίδιας της Εκκλησίας. Οι νέοι δε θέλουν καταστάσεις "δηθεν" ή "περίπου" θέλουν το αυθεντικό και το ουσιαστικό, έστω κι αν είναι απαιτητικό και δύσκολο. Απόδειξη γι αυτό είναι ο δεκαπλασιασμός των μοναχών και των μοναζουσών τα τελευταία 30 χρόνια.

Η διαφορά ανάμεσα στους νέους (15-25) και τους μεγαλύτερους είναι ο ενθουσιασμός της νεότητας σε αντίθεση με τον συμβιβασμό και το βόλεμα των μεγαλύτερων.

Από την Εκκλησία κι εμάς που δηλώνουμε Χριστιανοί εξαρτάται, αν θα αξιοποιήσουμε τον ενθουσιασμό των νέων στην αναζήτηση της Αλήθειας, ώστε ν' αποκτήσουν εμπειρίες που θα τους κρατήσουν κοντά στο Χριστό, όταν οι δυσκολίες και οι μέριμνες της ζωής πολλαπλασιαστούν.

Νικόλαε, σου έχω πει και άλλοτε, η άποψη σου για την επιρροή των υλικών αγαθών στην προσέλκυση ή την απομάκρυνση των πιστών είναι στατιστικά και θεολογικά αστήρικτη. Οι παράγοντες που επηρεάζουν την πορεία των ανθρώπων προς το Θεό, εκτός από τη δική Του καθοριστική παρέμβαση, είναι πάρα πολλοί (κοινωνικοί, πολιτιστικοί, αντικειμενικοί, οικογενειακοί...), ώστε η απομόνωση του οικονομικού παράγοντα είναι υπεραπλούστευση (αριστερής προέλευσης).

Θα διαφωνησω με την παρατήρηση σου γενικά για τις χώρες με ορθόδοξη πλειοψηφία ή έστω με σημαντικες ορθόδοξες μειονότητες. Κάθε χώρα είναι διαφορετική γιατί η κοινωνία της έχει διαμορφωθεί με διαφορετικές ιστορικές και όχι μόνο συνθήκες. Για παράδειγμα με εξαίρεση Ελλάδα και Κύπρο στις άλλες ορθόδοξες χώρες (ή έστω χώρες με σημαντική ορθόδοξη μειονότητα) υπάρχει το πρόσφατο κομμουνιστικό παρελθόν των χωρών αυτών.Επίσης σε αρκετές πρώην κομμουνιστικές ορθόδοξες χώρες(Ρωσία, Γεωργία, Μολδαβία, Σερβική Δημοκρατία της Βοσνίας κτλ) οι νέοι τείνουν να είναι πολύ πιο συντηρητικοί(ή καλύτερα πιο παραδοσιακοί) από τους συνομιλήκους τους σε Ελλάδα και Κύπρο όπως π.χ στο θέμα της ομοφυλοφιλίας ή των προγαμιαιων σχέσεων. Δες εδώ για την Νεολαία στη Ρωσία στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και των προγαμιαιων σχέσεων: https://m.lifo.gr/now/world/147750 και δες εδώ στη Γεωργία για το θέμα των νέων και των προγαμιαιων σχέσεων: https://eurasianet.org/the-virginity-in ... gian-woman όπου εμφανίζονται πολύ πιο συντηρητικοι/παραδοσιακοί από τους νέους έλληνες. Οι συνθήκες και οι αντιλήψεις διαφέρουν από χώρα σε χώρα γι αυτό και η ποιμαντική προσέγγιση(ο τρόπος προσέγγισης) της ορθοδοξίας είναι διαφορετική από χώρα σε χώρα.

Στην εποχή μας η σχέση γονέων παιδιών έχει διαμορφωθεί τελείως διαφορετικά από τις προηγούμενες δεκαετίες. Πάντοτε οι νέοι διαμαρτύρονταν, ότι οι γονείς τους καταπίεζαν και τους υποχρέωναν να υιοθετήσουν τις δικές τους απόψεις και να ζήσουν με το δικό τους τρόπο. Γι αυτό οι νέοι "επαναστατούσαν" και υιοθετούσαν πολλές φορές αντίθετες απόψεις από αντίδραση.

Την τελευταία 20ετία τα ζευγάρια κάνουν 1 παιδί (2 σπανίως). Επίσης το 1 στα 2 ζευγάρια χωρίζει. Έτσι η "αγάπη" όλων, γονέων και παππούδων συγκεντρώνεται όλη στο ένα παιδί (ή τα 2) με αποτέλεσμα να το κακομαθαίνουν. Προσπαθούν να εκφράσουν την "αγάπη" τους προσφέροντας στο παιδί πολύ περισσότερα υλικά αγαθά, απ' όσα έχει ανάγκη, και ικανοποιούν όλες τις επιθυμίες του, ακόμη κι εκείνες που το βλάπτουν. Έτσι μετατρέπουν τα παιδιά σε μικρούς τύρρανους, που όχι μόνο δεν εκπαιδεύονται να ζήσουν σωστά τη ζωή τους, αλλά το μόνο που μαθαίνουν είναι να διεκδικούν αποκλειστικά και μόνο την προσωπική τους ικανοποίηση.

Ευτυχώς αρκετά παιδιά μπουχτίζουν και κάποια στιγμή, με την παρέμβαση του Θεού, αποσπώνται από τον ασφυκτικό κλοιό της άρρωστης "αγάπης" και διεκδικούν την αληθινή αγάπη μέσα από υγιείς σχέσεις με τους άλλους και κυρίως με το Θεό.

Νικόλαε εξακολουθείς να βλέπεις τα πράγματα μέσα από παραμορφωτικό πρίσμα περίεργων πηγών. Η νεολαία των πρώην ανατολικών χωρών, στη συντριπτική της πλειοψηφία, δεν έχει καμιά σχέση με το Θεό και την Εκκλησία. Μάλιστα, αρκετοί απ' αυτούς που λένε ότι έχουν σχέση, το συνδυάζουν με εθνικιστικές απόψεις (αυτούς βλέπεις εσύ) ή με πολιτισμό και την παράδοση της χώρας. Ελάχιστοι είναι πραγματικά μέλη της Εκκλησίας με επίγνωση της Ορθόδοξης αλήθειας.

Ορθόδοξοι μπορεί να μην είναι 100% αλλά σε κάποιες πρώην κομμουνιστικές νυν ορθόδοξες χώρες (ανέφερα το παράδειγμα Ρωσίας και Γεωργίας) οι αντιλήψεις τους σχετικά με πολλά θέματα (π.χ ομοφυλοφιλία, προγαμιαίες σχέσεις κτλ) είναι πολύ πιο κοντά στην Ορθοδοξία σε σχέση με τους έλληνες συνομηλίκους τους(παρέθεσα έρευνα που λέει πως η συντριπτική πλειοψηφία των νέων στη Ρωσία είναι κατά της ομοφυλοφιλίας ενώ έδωσα και σχετικά έρευνα στη Γεωργία που λέει πως το 77% των Γεωργιανών θεωρεί απαράδεκτες τις προγαμιαίες σχέσεις όταν στην Ελλάδα μόνο το 11% λέει το ίδιο για τις προγαμιαίες σχέσεις).Επίσης επειδή ανέφερα τη Γεωργία στη Γεωργία βάση ερευνών οι νέοι είναι πιο πιστοί σε σχέση με τους μεγαλύτερους σε ηλικία(οι μονές δύο χώρες στην παγκόσμια αυτή έρευνα στις οποίες οι νέοι εμφανίστηκαν πιο θρησκευόμενοι από τους μεγαλύτερους είναι η Ορθόδοξη Γεωργία και η(κατά πλειοψηφία αιρετική χριστιανική) Γκάνα. Στις χώρες της ΕΕ καθώς και στις ΗΠΑ οι νέοι διαπιστώθηκαν λιγότερο πιστοί από τους μεγαλύτερους ενώ στην Ελλάδα διαπιστώθηκε η δεύτερη μεγαλύτερη διαφορά παγκοσμίως στην θρησκευτικότητα μεταξύ νέων και μεγαλύτερων (με απλά λόγια παγκοσμίως η Ελλάδα έχει από τις λιγότερο πίστες νεολαίες παγκοσμίως). Στις χώρες του τρίτου κόσμου δεν παρατηρήθηκε διαφορά θρησκευτικότητας μεταξύ νέων και μεγαλύτερων αφού εμφάνισαν παρόμοια ποσοστά θρησκευτικότητας. Ο λόγος που χρησιμοποιω τις έρευνες για να βλέπω τι ισχύει στις άλλες χώρες (βασικά εδώ μας ενδιαφέρουν οι ορθόδοξες) είναι πως δεν ζω εκεί άρα δεν μπορώ αλλιώς να ξέρω τι γίνεται.

Και για να επανέλθουμε στο θέμα μας με βάση ερωτήσεις που έχω θέσει σε ορθόδοξους θεολόγους, με βάση ερωτήσεις που έθεσα σε νεανικό σάιτ στο Facebook κτλ έχω καταλήξει στα συμπεράσματα που ανέφερα πιο πάνω για το τι ισχύει στην Ελλάδα. Νομίζω πως η πλειοψηφία θα συμφωνήσει με τα συμπερασματα μου.Αν κάποιος έχει καταλήξει σε κάποιο άλλο συμπέρασμα ας το γράψει θα χαρώ να τον ακούσω. Ας μείνουμε όμως στην Ελλάδα και ας αφήσουμε τις άλλες χώρες.Θα διαφωνήσω ότι στην Ελλάδα οι νέοι αναζητούν την αυθεντική Ορθοδοξία. Οταν ακούω τους νέους να λένε πως η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία πρέπει να "εκσυγχρονιστεί" και να αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία και τις προγαμιαίες σχέσεις κτλ αυτό δεν είναι αναζήτηση της αυθεντικής ορθοδοξίας, είναι δημιουργία μιας "εκκλησίας" στα δικά τους μέτρα και σταθμά.Ελα όμως που όταν κάποιος ακούει "εκκλησία της Ελλάδας" ή "εκκλησία της Κρήτης ή Κύπρου" δεν καταλαβαίνει πως δεν είναι η εκκλησία που φτιάχνει αυτούς τους κανόνες. Αυτοί οι κανόνες είναι οι κανόνες της Ορθοδοξίας. Αν δεν τους αποδεχτεί κάποιος δεν γίνεται να θεωρείται ορθόδοξος. Δεν αρκεί απλά να πιστεύεις σε έναν Θεό ο οποίος απλά ζητά από εσένα να φέρεσαι ευγενικά στους γύρω σου και να μην κάνεις ούτε νηστεία, ούτε να έχεις εγκράτεια. Αυτά δεν είναι ορθοδοξία είναι ντεϊσμός (η πίστη σε μία γενικά και αόριστη ανώτερη δύναμη)

Δεδομένου ότι αυτή την περίοδο οι ναοί στην επαρχία γεμίζουν νέους υποψηφίους των πανελληνίων(στην ενορία τηε γειτονιάς μου το τελευταίο διάστημα όπως κάθε χρόνο παρατηρείται μεγάλη νεανική προέλευση ενόψει πανελληνίων από νέους που στη λειτουργία έρχονται μόνο στις γιορτές, γάμους,βαφτίσεις και κηδείες) πρέπει να παραδεχτούμε κάτι βασικό: αν όλοι αυτοί οι νέοι που πριν τις πανελλήνιες πάνε στους ναούς ζούσαν ορθόδοξη ζωή δεν θα ήταν η χώρα μας σε αυτή την πνευματική παρακμή σήμερα. Την ορθοδοξία δεν πρέπει να την θυμόμαστε μόνο στα δύσκολα αλλά και στα εύκολα: https://www.news247.gr/koinonia/panelli ... oruQ3nLJ_w

NikolaosArvanitidis έγραψε:Στις χώρες της ΕΕ καθώς και στις ΗΠΑ οι νέοι διαπιστώθηκαν λιγότερο πιστοί από τους μεγαλύτερους ενώ στην Ελλάδα διαπιστώθηκε η δεύτερη μεγαλύτερη διαφορά παγκοσμίως στην θρησκευτικότητα μεταξύ νέων και μεγαλύτερων (με απλά λόγια παγκοσμίως η Ελλάδα έχει από τις λιγότερο πίστες νεολαίες παγκοσμίως). Στις χώρες του τρίτου κόσμου δεν παρατηρήθηκε διαφορά θρησκευτικότητας μεταξύ νέων και μεγαλύτερων αφού εμφάνισαν παρόμοια ποσοστά θρησκευτικότητας. Ο λόγος που χρησιμοποιω τις έρευνες για να βλέπω τι ισχύει στις άλλες χώρες (βασικά εδώ μας ενδιαφέρουν οι ορθόδοξες) είναι πως δεν ζω εκεί άρα δεν μπορώ αλλιώς να ξέρω τι γίνεται.

Ποιος είναι ο θεολογικός λόγος που χρησιμοποιείς τις συγκριτικές έρευνες; Δεν υπάρχει. Ο καθένας πρέπει να επικεντρώνεται κατά βάση στα του οίκου του. Δεν υπάρχει πραγματική σύγκριση μεταξύ της κοινωνικής και ιδίως θρησκευτικής συμπεριφοράς μεταξύ των χωρών, επειδή είναι πολύ διαφορετικές οι κοινωνικές συνθήκες. Η μεθοδολογία σου σε οδηγεί συνεχώς σε λανθασμένα συμπεράσματα, επειδή η βάση του συλλογισμού είναι λανθασμένη. Είναι σα να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια. Άνθρωποι είμαστε όλοι και ίσοι απέναντι στο Θεό, αλλά με πολύ διαφορετικό υπόβαθρο. Ακόμη και η κρίση του Θεού για τους διάφορους λαούς θα είναι κατά βάση διαφορετική (βλ. Ρωμ. β' 11-16), επειδή λαμβάνει υπόψη την επίδραση του περιβάλλοντος στη συμπεριφορά κάθε ανθρώπου.

Το ίδιο άλλωστε λες και συ, αλλά μετά το ξεχνάς:

NikolaosArvanitidis έγραψε:Οι συνθήκες και οι αντιλήψεις διαφέρουν από χώρα σε χώρα γι αυτό και η ποιμαντική προσέγγιση (ο τρόπος προσέγγισης) της ορθοδοξίας είναι διαφορετική από χώρα σε χώρα.

Επομένως, ας μιλήσουμε για την Ελληνική νεολαία και τους παράγοντες που επηρεάζουν τη θρησκευτικότητα της. Οι παράγοντες που επηρεάζουν την ανάπτυξη θρησκευτικότητας είναι:

1) Το οικιακό περιβάλλον, γονείς, αδέλφια, παππούδες κλπ.
2) Το σχολείο.
3) Η Εκκλησία και οι άλλοι θρησκευτικοί φορείς.
4) Η κοινωνία σε στενό και ευρύτερο κύκλο.
5) Διάφορα πολύ σημαντικά γεγονότα, ιδίως απρόβλεπτα, όπως αιφνίδιοι θάνατοι και βαριές ασθένειες, φυσικές καταστροφές, επιδημίες, πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις κλπ.

Εξετάζοντας την βαρύτητα του καθενός και την επιρροή του στη διαμόρφωση της θρησκευτικότητας των νέων μπορούμε να βγάλουμε σχετικά ασφαλή συμπεράσματα και να τα συγκρίνουμε με τα στατιστικά στοιχεία, αν υπάρχουν έγκυρα και τεκμηριωμένα.

Αυτή η ανάλυση είναι επιστημονική και μπορεί να οδηγήσει σε δράσεις κυρίως την Εκκλησία και την Πολιτεία, εφόσον θεωρούν, ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να διορθωθεί.

Αν μπορείς να βρεις τέτοιες μελέτες από έγκυρες πηγές για την Ελληνική νεολαία, θα θέλαμε να τις διαβάσουμε. Μην ξαναπαρουσιάσεις όμως αμφίβολης προέλευσης στατιστικά στοιχεία και αυθαίρετα συμπεράσματα, γιατί δεν βοηθούν κανένα και μάλλον μπερδεύουν τους αναγνώστες μας.

Νίκο αυτά που λες τα έγραψα πριν καιρό(και ακόμα τα πιστεύω).Όσον αφορά το θέμα της μαζικής προσέλευσης των υποψηφιων νεων των πανελληνίων στους ναούς για να πάρουν ευλογία και αγιασμένα στυλό διαφωνείς με την παρατήρηση μου ότι αν όλοι αυτοί οι νέοι που αυτή την περίοδο προσέρχονται στους ναούς μαζικά(στην ενορία μου ας πούμε πάνω απο τους μισούς νέους της περιοχής έρχονται τέτοια περίοδο στην εκκλησία) ζούσαν ορθόδοξα και στην ζωή τους τότε δεν θα ήμασταν στην σημερινή πνευματική παρακμή της κοινωνίας μας;

Βάζεις πολλά θέματα συγχρόνως. Ας τα πάρουμε ένα ένα.

Πολλοί νέοι. λες, πηγαίνουν στους ναούς να πάρουν ευλογία για να τους ενισχύσει στις εξετάσεις. Αυτό είναι μάλλον θετικό, δε συμφωνείς; Διότι:

1) Πιστεύουν στο Θεό.
2) Πιστεύουν, ότι μπορεί να τους βοηθήσει να πάνε καλά στις εξετάσεις τους.
3) Πιστεύουν, ότι ο ναός είναι το μέρος που μπορούν να συναντήσουν το Χριστό για να ζητήσουν τη βοήθειά Του και δεν αρκεί μια προσευχή στο σπίτι.

Αρκεί αυτό για να θεωρήσουμε, ότι ζουν Ορθόδοξα; Τι σημαίνει για σένα ζω Ορθόδοξα;

Αυτό θέλει μάλλον μεγάλη συζήτηση.

Ας αρκεστούμε επομένως, ότι πολλοί νέοι πιστεύουν και ξέρουν που να βρουν το Χριστό, όταν θα νοιώσουν, ότι τον χρειάζονται στη ζωή τους.

Τώρα, τα περί παρακμής της κοινωνίας, επίσης θέλουν πολλή συζήτηση που δεν αφορά αυτό το θέμα.

Οι νέοι και η Εκκλησία
Συνέντευξη, την οποία παραχώρησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος(+} στον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αμαθούντος κ. Νικόλαο, για την "Παράκληση", αναφορικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι μας.



Σεβασμιώτατε,
Ποια βλέπετε ως τα κυριότερα προ­βλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας σήμερα;

Θεωρώ ότι το κυριότερο άμεσο πρόβλημά τους είναι η εγκατάλειψή τους από εμάς τους μεγάλους. Σήμερα διαρκώς αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών που χάνουν το χαμόγελο μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Η τόσο απαραίτητη επικοινωνία με τους γονείς, που πρέπει να αρχίζει από τη βρεφική ηλικία είναι ανύπαρκτη. Οι γονείς δεν γνωρίζουν τι απασχολεί τα παιδιά τους, ούτε τους κινδύνους στους οποίους είναι εκτεθειμένα.

Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι η κακή παιδεία που τους προσφέρεται. Το παιδί μέσα στο σχολείο περνάει τα κρισιμότερα χρόνια του. Τα χρόνια κατά τα οποία διαμορφώνει την προσωπικότητά του. Ένα παιδί σε αυτή την ηλικία γίνεται αυτό που θα είναι αύριο. Το σχολείο δεν αγγίζει τον μαθητή σαν πρόσωπο. Εκπαιδεύει ίσως το μυαλό του, αλλά αφήνει ανέγγιχτη την ψυχή του. Στόχος της παιδείας σήμερα είναι να φορτώνει δεδομένα το μυαλό του παιδιού. Αλλά ένα παιδί δεν είναι ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής αλλά ένα ζωντανό πρόσωπο, που χρειάζεται αλήθεια και αγάπη.

Η απουσία νοήματος στη ζωή είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο θέμα και πρόβλημα για πολλούς νέους ανθρώπους. Τους έχουμε μπερδέψει εμείς οι μεγάλοι. Κοιτάνε τη ζωή μας και δεν βλέπουν φως.

Οι εξαρτήσεις είναι επίσης μια μεγάλη μάστιγα, που θερίζει τα νέα παιδιά. Σε αυτές πολλές φορές αναζητούν το νόημα που δεν τους βοηθήσαμε να βρουν. Η ραγδαία εξάπλωσή τους σημαίνει ότι ζούμε σε μια εποχή παρακμής. Ρώτησα ένα νέο παιδί: «γιατί, παιδί μου, παίρνεις ναρκωτικά;» η απάντησή του ήταν: «πέστε μου εσείς, γιατί να μην πάρω!». Αν λοιπόν στα παιδιά μας τους προσφέρουμε μια παιδεία και μια αγωγή που δεν τα έμαθε γιατί να μην πάρουν, έχουμε πραγματικά χρεοκοπήσει.

Σήμερα οι νέοι άνθρωποι είναι η μεγάλη αγορά από την οποία όλοι «οι έμποροι» προσπαθούν να ψωνίσουν.

Η Εκκλησία τι μπορεί να απαντήσει και να προβάλει στις αναζητήσεις των νέων της εποχής μας και με ποιους τρόπους θα μπορούσε να τους προσεγγίσει και να επικοινωνήσει καλύτερα μαζί τους;

Η Εκκλησία από τη φύση της είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος των νέων, γιατί μπορεί με τον πιο ουσιαστικό τρόπο να πλη­ρώσει τις υπαρξιακές τους ανάγκες και να νοηματοδοτήσει τη ζωή τους.

Στην Εκκλησία ο νέος άνθρωπος δεν στοχάζεται για τον Θεό, δεν φιλοσοφεί αφηρημένα για την ύπαρξή Του, αλλά βιώνει εν σαρκί την παρουσία Του, γίνεται μέτοχος της Θείας ζωής Του. Στην Εκκλησία πάντοτε, αλλά και σήμερα, ο νέος άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ψηλαφήσει τη δυνατότητα της θεώσεως στα πρόσωπα των παλαιοτέρων και των νεωτέρων ανθρώπων του Θεού. Γνω­ρίζω ότι η απλή συνάντηση και μόνον, ακόμη και επαναστατημένων νέων, με μορφές όπως ο π. Ιάκωβος, ο π. Παΐσιος, ο π. Πορφύριος, ήταν γι’ αυτούς το πέρας πάσης αντιλογίας.

Η Εκκλησία ταιριάζει στους νέους, είναι ο φυσικός τους χώρος, γιατί είναι ένας δυναμικός χώρος, ένας χώρος γεμάτος δύναμη και ζωή, ένας χώρος άθλησης. Το αγώνισμα μέγιστον. Η πραγμάτωση της ζωής, σαν αγάπη, ο αγιασμός του προσώπου, η θέωσή του, δηλαδή η πλήρης καταξίωση της ζωής του.

Όσον άφορα τους τρόπους και τους δρόμους προσέγγισης των νέων ανθρώπων το πρώτο που χρειάζεται είναι η υπομονή και η αγάπη. Η ποιμαντική διακονία των νέων στη Μητρόπολη σας, τη Μητρόπολη Λεμεσού, είναι μια ολοκληρωμένη απάντηση για το τι μπορεί να κάνει ένας Πατέρας πνευματικός, για να πλησιάσει και να διαλεχθεί με τους νέους ανθρώπους. Δεν είναι κυρίως τα μέσα αλλά ο τρόπος και ο τρόπος είναι η αγάπη.

Πόσο εύκολο είναι να πετύχουν οι γονείς στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους εν όψει της κρίσης θεσμών και αξιών και αλλοτρίωσης γενικά της κοινωνίας μας; Πώς μπορεί να βοηθήσει η Εκκλησία τους γονείς στο θέμα αυτό;

Η αίσθηση που έχω είναι ότι οι γονείς αργούν να ασχοληθούν με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και όταν αρχίζουν τα προβλήματα είναι πλέον αργά. Η διαπαιδαγώγηση αρχίζει από τη βρεφική ηλικία και προϋποθέτει γονείς που είναι αληθινά κοντά στα παιδιά τους. Πολλοί γονείς, ενώ με μεγάλη επιμέλεια κάνουν τα εμβόλια στα παιδιά τους, παραλείπουν τα πνευματικά εμβόλια, τη μύηση των παιδιών τους στη ζωή της Εκκλησίας, στην προσευχή, την κοινωνία τους με τη χάρη του Θεού. Ένας γονιός που διαρκώς διαλέγεται με το παιδί του, μπορεί να κουβεντιάσει τα πάντα για όσα ζει το παιδί μέσα στον κόσμο. Τον πρώτο λόγο παίζει το παράδειγμα των γονέων. Η εφηβεία είναι μια δύσκολη ηλικία που δεν αντιμετωπίζεται με καταστολή και καταπίεση αλλά με υπεύθυνο διάλογο. Μπορούμε κάλλιστα να θέσουμε όρια στα παιδιά μας, αρκεί να τους εξηγούμε το κάθε τι. Μαζί με το προσωπικό παράδειγμα των γονέων η προσευχή στον Θεό για τα παιδιά τους είναι βασικό όπλο στον πνευματικό αγώνα. Όπως έλεγε ο π. Πορφύριος, όταν εμείς συμβουλεύουμε τα παιδιά μας, η φωνή μας φτάνει στα αυτιά τους. Όταν όμως τους μιλάει ο Θεός, ο λόγος Του φθάνει στην καρδιά τους. Εάν ένα παιδί έχει σωστά βιώματα από την παιδική ηλικία, τότε θα ξεπεράσει καλά τον κάβο της εφηβείας. Οι σχολές γονέων που λειτουργούν σε πολλές Μητροπόλεις είναι ένας τρόπος που η Εκκλησία μπορεί να βοηθήσει τους γονείς, αρκεί και οι γονείς να έχουν την ταπείνωση, για να μπορούν να δεχθούν συμβουλές. Η οργανωμένη ποιμαντική διακονία των νέων στην Ενορία είναι μια πολύ σημαντική βοήθεια για τους γονείς και είναι σημαντικό να συνεργάζονται με την ενορία τους προς αυτή την κατεύθυνση. Οι Κατασκηνώσεις με τη μοναδικότητα της εμπειρίας που προσφέρουν στα νέα παιδιά, είναι ένα ισχυρό ανάχωμα στη διαλυτική εποχή μας. Νομίζω τελικά ότι η συνεργασία της Οικογένειας με την Εκκλησία είναι μια πολύ μεγάλη ελπίδα.

Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού