Ορθοδοξία

ΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Πριν γράψεις, σκέψου!
Πριν κατακρίνεις, περίμενε!
Πριν προσευχηθείς, συγχώρα!
Πριν παραιτηθείς, προσπάθησε!

ΛΥΠΑΜΑΙ...

Λυπάμαι ,δακρύζω ντροπή.Κρυώνω σιωπηλά κάτω από το ολόγλυκο
βλέμμα σου.
ποιος είσαι?Γιατί ήρθες σ'εμάς αφού ήξερες ότι το κέρινο σώμα σου θα έσταζε αίμα κ τα μάτια σου θα γινόταν βροχή ασταμάτητη πάνω στο αγνό πρόσωπό σου.Σταυρώστε τον ......Ακούγετε ,μα εσύ πιο τέλειος και από μικρό παιδί
σκύβεις το κεφάλι σκορπίζοντας ευωδία ταπεινότητας σ'εμας .
Σε βλέπω σαν περιστέρι να πετάς και το αίμα σου να σκεπάζει όλη τη γη μα να μη πνίγει κανέναν ,μόνο να τρέφει
μόνο να θεραπεύει μόνο να καθαρίζει.Ποιος είσαι?Είσαι το Α και το Ω η ΑΡΧΗ και το ΤΕΛΟΣ ,είσαι ο ΘΕΟΣ.
Συγχώρα μας για τις πληγές που σου ανοίξαμε στα λευκά σου φτερά μα πιο πολύ συγχώρα μας που σε κοιτάμε στα μάτια!

Μαζί με Τον Χριστό μου , λαχτάρησα να ζήσω ,
μαζί με Τον Χριστό μου , ώσπου να ξεψυχήσω .

Στις φοβερές φουρτούνες , στα ήσυχα νερά ,
στα γαλανά Ουράνια , κυβέρνα Βασιλειά .

Μαζί με Τον Χριστό μου , λακτάρησα να ζήσω ,
μαζί με Τον Χριστό μου , ώσπου να ξεψυχήσω .

Συντρόφευε το βήμα , φλόγιζε την καρδιά ,
Γλυκειέ Ναζαρινέ μου , και κράτα με γερά.

Μαζί με Τον Χριστό μου , λαχτάρησα να ζήσω,
μαζί με Τον Χριστό μου , ώσπου να ξεψυχήσω


Αφιερωμενο σε καποιες ψυχες που αθορυβα
και σιωπηλα προσευχονται για εμας

και μας χαριζουνε αγαπη

(ΜΑΘΕ ΜΕ ΚΥΡΙΕ Ν' ΑΓΑΠΩ)

Συ η Ελπίδα της καρδιάς μου,
το καταφύγιο και η χαρά, Θεέ μου,
Συ το απάνεμο λιμάνι,
το φως του ήλιου μες την σκοτεινιά.

Μάθε με Κύριε ν' αγαπώ,
τον εαυτό μου να ξεχνώ,
μες το λιμάνι Σου να ζω
και νύχτα-μέρα για Σε να τραγουδώ Θεέ μου

πως μακρυά Σου η ζωή μου
μοιάζει μ' ανθό που ζει χωρίς νερό και
πως τώρα Χριστέ που Σε γνωρίζω
ζώντας στη γη, πετώ στον ουρανό!

Μάθε με Κύριε ν'αγαπώ,
τον εαυτό μου να ξεχνώ,
μες το λιμάνι Σου να ζω
και νύχτα-μέρα για Σε να τραγουδώ Θεέ μου

πως η ψυχή δίχως Εσένα
είναι καράβι δίχως οδηγό και
πως τώρα που μ' άγγιξε η πνοή Σου
για τη δική Σου δόξα μόνο ζω!

Μείνε, Κύριε, και μη μ' αφήσεις μόνο.
Θέλω, όταν έρθουν οι εχθροί μου,
Που ζητούν να καταπιούν την ψυχή μου,
να σε βρούν μέσα μου,
και να φύγουν για πάντα,
για να μη μπορέσουν ξανά να με βλάψουν
βλέποντάς σε τον ισχυρότερο πάντων
να κάθεσαι στον οίκο της ταπεινής μου ψυχής.
Ναί, Δέσποτα,
όπως με θυμήθηκες όταν ζούσα στον κόσμο
και χωρίς να το καταλάβω
με διάλεξες εσύ, με χώρισες απ' τον κόσμο
και μ' έκανες κοινωνό της θείας σου δόξης,
έτσι και τώρα φύλαξέ με
πάντοτε σταθερό κι αμετακίνητο
στην ενοίκησή σου εντός μου.
Βλέποντάς σε αδιάκοπα εγώ ο νεκρός
θ'ανασταίνομαι και θα ζω,
έχοντάς σε εγώ ο φτωχός
θα πλουτίζω διαρκώς
και θα γίνω πλουσιότερος
απ' όλους τους βασιλιάδες.
και θα σε τρώγω και θα σε πίνω
και θα σε ντύνομαι κάθε ώρα,
ώστε να ζω και τώρα και πάντα
εντρυφώντας σε ανεκλάλητα αγαθά.
Γιατί εσύ είσαι
κάθε αγαθό και κάθε δόξα και κάθε τρυφή
και σε σένα πρέπει η δόξα
στην Αγία και Ομοούσιο και Ζωοποιό Τριάδα,
που όλοι οι πιστοί
τη σέβονται και τη γνωρίζουν,
την προσκυνούν και τη λατρεύουν
στα πρόσωπα
του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων.
Αμήν.

"Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!
και το κορμί μου γίνεται ναός,

δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή
μέσα λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,


το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...
Στό Θεό φανήτε τώρα, ήρθεν ή ώρα,
από τα γνωστα μυστικά σας μέρη,


Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.
Φέρτε μου, Μάγοι, θεία βουλή το γράφει
τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι
της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι!


Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!
Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια, στην καρδιά μου στην κούνια του σκυμένα,
με της αθανασίας τα τραγούδια υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.
Μέσα λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,
kαί το κορμί μου, φάτνη ταπεινή.
βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός

ώ! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ
(στο μπαλκόνι ενός κελιού δίπλα στην όχθη του ποταμού)
Πλάι στο ποτάμι πού κυλά, και σ' όνειρα
απόλυτης σιωπής πού σε μαγεύουν
μόνη μες στο κελί μου ξαγρυπνώ
και τα μεσάνυχτα περνούν και φεύγουν.
Τρέμει ό αέρας και στον μαύρο ορίζοντα
κηλίδες βλέπω της αυγής, πού σχάζουν
-χαιρετισμό της φύσης,
λες παράξενο- όλα κοιμούνται τώρα κι ησυχάζουν.
Και την γαλήνη δεν ταράζει τίποτε παρά τα κύματα,
πού αφρίζουν, σπούνε καθώς μιας βάρκας τα κουπιά
τα σχίζουνε πού τον ψαρά στον τόπο του οδηγούνε.
Στέκω και καρφωμένο έχω τον βλέμμα μου
μες στην βαθειά την νύχτα και τον νοιώθω
πώς λαχταρά ή ψυχή μου στην γαλήνη Σου
στην προσευχή να πέσω μ' άγιο πόθο.
Ξένος κι απόμακρος φαντάζει ό κόσμος μας
κι όλες οι μπόρες της ζωής, μακριά μου!
Ψηλά στον ουρανό βλέπω τον Πλάστη μου
κι ειρήνη τέλεια έχω στην καρδιά μου.

Έρχεται το τέλος γοργά,
τρέμει η γη μας κι αγωνιά
θέλει λευτεριά.
Μέρες ταραγμένες, κακές,
φόβος, μίσος μες ’ στις καρδιές
πίκρα μοναξιά.

Όπου κι αν κοιτάξεις
γκρίζος ουρανός
κύκλωσαν σημάδια,
έρχετ ’ ο Χριστός.
Μην αργήσεις γιε μου,
δως Του την καρδιά!
σαν γλυκά χαράξει, θαν’ αργά.

Πάντοτε η πίστη νικά,
δίνει στην ελπίδα φτερά,
τα ουράνια.
Περιμένει μ’ υπομονή
ζει στα χέρια του Λυτρωτή
του θριαμβευτή.

Όσο αναπνέω, θα παρακαλώ,
μ’ υψωμένα χέρια
τον Ιησού Χριστό.
Ο ουρανός της Χάρης,
γιε μου αν κλειστεί,
σ’ έχασα για πάντα, μα κι εσύ.

Γιε μου το πιστεύω,
και το καρτερώ,
θα ‘μαστε αντάμα
και στον ουρανό.
Προσευχή της μάνας, μύρο ακριβό
πυρωμένη ελπίδα, στο Θεό.

Έρχεται το τέλος κι εγώ
γιε μου ένα μόνο ζητώ
θέλω να σε δω,
στ ΄ ανηφόρι του Γολγοθά
νέο πνεύμα νέα καρδιά
μες ’τη λευτεριά.

Μην ψάξεις φίλε μου να βρεις τον Θεό ψηλά στον ουρανό σαν επιστήμονας. Γιατί η γη είναι στρογγυλή, και γύρω της ο ουρανός.
Μην ψάξεις τον Θεό στο φως του ήλιου, ούτε στο καύμα των ηλιακών εκλάμψεων. Γιατί το φως του είναι ασύγκριτο, και η φλόγα της αγάπης του απροσμέτρητη.
Ούτε στις αμμοθύελες του Άρη θα τον βρεις, γιατί ο γνόφος του είναι πυκνότερος.
Να μην τον ψάξεις ούτε στη μεγαλοσύνη του γιγάντιου Δία, ούτε στη βίαιη ορμή των καταιγίδων του. Γιατί Εκείνος είναι Μέγας, κι ο Δίας ένας κόκκος, και κόκκος κόκκου άμμου.
Δεν θα τον βρεις ούτε στα παγωμένα τα βουνά του Γανυμίδη, γιατί η δικαιοσύνη του είναι λευκότερη από το χιόνι.
Ούτε στα δαχτυλίδια του Κρόνου θα τον βρεις, γιατί το δαχτυλίδι που Εκείνος δίνει είναι πολυτιμότερο απ’ όλους τους πλανήτες.
Μην τον ζητήσεις καν στον Πλούτωνα τον μακρινό, γιατί είναι όλοι οι πλανήτες, «βόλοι» μέσα στα χέρια του, κι Αυτός τόσο κοντά!
Μα ούτε στου Μαγγελάνου τα νέφη, ούτε στης Ανδρομέδας την αμέτρητη άμμο άστρων θα τον ανακαλύψεις, και ούτε καν στο σύμπαν όλο. Γιατί σ’ ολόκληρο το σύμπαν δεν χωράει, μάλλον αυτό χωρείται απ’ Αυτόν.


Αναζήτησέ τον σαν παιδί, πιο χαμηλά. Εδώ στη μικρή τη γη μας. Ψάξε τον στην ομορφιά ενός μικρού κι ασήμαντου λουλουδιού, κι ας μην τον βρεις ούτε κι εκεί.
Αναζήτησέ τον στο χαριτωμένο παιχνίδισμα μιας γάτας, και στο πιστό βλέμμα του σκύλου σου, κι ας μην τον συναντήσεις.
Προσπάθησε να τον διακρίνεις στα μάτια του ζητιάνου που χτυπάει την πόρτα σου, και δώσε την ελεημοσύνη σου, σαν να τη δίνεις σε Αυτόν, και ας μην τον αναγνωρίσεις.
Σκύψε στα δάκρυα του ορφανού και της χήρας, και πες ότι είναι δάκρυα δικά Του, και ρίξε λίγο βάλσαμο στον πόνο τους, κι ας μην μπορέσεις να Τον εννοήσεις.
Ψάχνε τον πάντα, και παντού, και κάνε το καλό με αγάπη σ’ όλους, σαν να το κάνεις σε Αυτόν, και ψάχνε πίσω από κάθε τι, και μέσα σ’ όλα να τον συναντήσεις. Κι ας μην τον αντικρίσεις.


Και τότε, δεν θα χρειαστεί να τον ανακαλύψεις, (γιατί ποτέ δεν θα μπορέσεις). Θα έρθει Εκείνος να σε βρει, γιατί σε βλέπει, και σ’ αγαπά, και σε γνωρίζει. ΚΑΙ ΘΑ Σ’ ΑΦΗΣΕΙ ΛΙΓΟ ΝΑ ΤΟΝ ΝΙΩΣΕΙΣ. Και θα ξανακρυφτεί από σένα.

Τότε θ’ αρχίσεις ΝΑ ΤΟΝ ΠΟΘΕΙΣ, όπως το ελάφι τα νερά, όπως η νύμφη τον νυμφίο, όπως ο εραστής την ερωμένη του, όπως το νεογέννητο το μητρικό το γάλα. Κι Εκείνος θα κρύβεται από σένα, και θα γελάει με το κλάμα σου χαρούμενος, όπως γελάει η μητέρα ευτυχισμένη με το κλάμα του μωρού της, όταν το βλέπει να τη θέλει τόσο πολύ, μέχρι δακρύων, κι όπως γελάει ο εραστής, που κρύβεται από την ερωμένη του στο πρώτο ραντεβού, και χαίρεται όταν εκείνη τον αναζητάει με πόθο.

Θα σε αφήνει να πέσεις από την κούνια σου, προσέχοντας μη χτυπηθείς ανεπανόρθωτα, για να γνωρίσεις την αδυναμία σου.
Όταν θα λες: «περπάτησα!» Θα σε αφήνει να σκοντάφτεις, για να ζητάς το χέρι του στα πρώτα βήματά σου.
Θα σε παρατηρεί στις δύσκολες στιγμές της εφηβείας σου, θα σε παιδαγωγεί και θα σε συμβουλεύει μυστικά, σκληρά η τρυφερά.
Κι όταν ανδρώνεσαι, θα σε διδάσκει την τέχνη του πολέμου, και θα σε μάθει χίλιες τέχνες. Και θα καλεί μπροστά σου μονομάχους, όλο και δυνατότερους, όλο και αξιότερους, και θα διδάσκεσαι από τις πτώσεις σου κι από τον πόνο σου, ώσπου να γίνεις δυνατός.


Μα τότε, πια, δεν θα τον ψάχνεις. Γιατί αργά μα σταθερά, ανεπαίσθητα, ΘΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ. Θα τον διακρίνεις γύρω σου παντού. Θα βρίσκεις μέσα σου νοήματα που ποτέ δεν διδάχθηκες, θ’ αντιλαμβάνεσαι υπάρξεις που ποτέ δεν είδες. Θα βρίσκεις δύναμη που ποτέ δεν είχες. Θα Τον γνωρίζεις, και θα τον εμπιστεύεσαι. Κι Εκείνος, θα γίνεται σιγά σιγά μοναδική σου σκέψη και λαχτάρα…

…Ώσπου η φωνή Του ν’ ακουστεί μεσ’ την καρδιά σου. Και τότε, θα τον πεις: «Πατέρα!» και θα τον νιώθεις να σου λέει: «Παιδί μου!» Θα ψάλλετε μαζί και θα γιορτάζετε στις δυσκολίες, και η φωνή Του θα’ ναι πια για σένα τόσο γνώριμη! Θ’ ακούς, και θα γελάς με αυτούς που τον αναζητούν ακόμα, Εκείνον που για σένα θα’ ναι πια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Και θ’ απομένει η επίγνωση κι ο γάμος…

Μητέρα εσύ των Ουρανών
κι απανταχού Μητέρα
Εορτάζεις 15 η του μηνός
είναι η δική σου μέρα.

Σε όλα τα πέρατα της γής
σ᾽ όλη την οικουμένη
η εκκλησιά σου ολόγιομη
κι ανθοστολισμένη.

Πιστοί πέφτουν γονατιστοί
συγχὠρεση ζητούνε
σ᾽ εσένα Παναγία μου
έρχοντε να προσευχηθούνε.

Τάματα στην εικόνα σου
κρέμασαν Παναγιά μου
κι εγώ γλυκιά Παρθένα μου
ζητάω την υγειά μου.

Μάτια δακρύζουν βλέποντας
το άψυχό σου σώμα
κι εσύ Υπεραγία μου κάνεις
ένα σου θαύμα ακόμα.

Σε κάποιο παιδί αμίλητο
δωρίζεις τη φωνή του
σε έναν γιό παράλυτο
δίνεις τη δυναμή του.

Σε έναν πού αόματος
σκύβει και προσκυνάει
φώς του χαρίζεις Δέσποινα
κι εκείνος κοινωνάει.

Μητέρα εσύ των Ουρανών
δέξου στην αγκαλιά σου
όλη την ανθρωπότητα
κάνε τα εσύ παιδιά σου.

Μεγάλη η χάρη σου Παναγιά
δοξάζω τ᾽ όνομά σου
ανάβω λαμπάδα και κερί
γονατιστός μπροστά σου.