ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ



Εκοιμήθη σήμερα 22 Φεβρουαρίου στις 16.00 ο πρώην δικαίος της Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Αγ. Όρους π. Πετρώνιος Τανάσε.
Ο π. Πετρώνιος γεννήθηκε το 1914 στην κοινότητα Φαρκάσα του νομού Νεάμτς. Ο πόθος του από νέος ακόμα να γίνει μοναχός οδήγησε τα βήματά του στη Μονή Νεαμτς όπου και έγινε μοναχός. Έπειτα πήγε στη Μονή Αντίμ του Βουκουρεστίου ενώ σπούδασε και στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου.
Το 1978 πήγε στο Άγιον Όρος. Ο π. Πετρώνιος πήγε εκεί με τη δεύτερη γενιά μοναχών, σταλμένοι από το Πατριαρχείο Ρουμανίας με σκοπό την πνευματική αναγέννηση της σκήτης του Τιμίου Προδρόμου.
Από το 1984 ήταν και πνευματικός αλλά και βιβλιοθηκάριος της Μονής.
Όταν ο Placide Desseille ζήτησε από τον π. Μακάριο τον Σιμωνοπετρίτη να τον πάει σε κάποιον γέροντα για να ακούσει κάποιον πνευματικό λόγο, εκείνος μαζί με τον ηγούμενο Ελισσαίο και άλλους μοναχούς της συνοδείας τους τον πήγαν στον πατέρα Πετρώνιο.
Όταν ζήτησαν από τον γέροντα Αντριάν Φαγκατσεάνου να πεί κάτι για τον γέροντα Πετρώνιο εκείνος είπε: «Τον Πετρώνιο τον Προδρομίτη; Ο πιο ταπεινός, ο πιο ταπεινός, ο πιο ταπεινός»!
Πατώντας το πόδι του στην αθωνική γη της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου ο Νικολάε Μπαλτσιούτ θα γράψει: «Ο πατέρας Πετρώνιος είναι τόσο αγαπητός που τον συμβουλεύονται και οι Έλληνες και οι Ρουμάνοι μοναχοί».
Ο π. Ιωαννίκιος από τη Μονή Σίμωνος Πέτρα θα πει: «Ο π. Πετρώνιος ο Προδρομίτης συνταιριάζει τέλεια την αγάπη με την άσκηση και την πραότητα. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο γέροντας στεκόνταν όρθιος στις αγρυπνίες όλη νύχτα. Το να καθίσει για λίγο γονατιστός ήταν μια ευλογία».
Ψάχνοντας να βρω και κάτι άλλο να γράψω θυμήθηκα τι είχε γράψει πριν από 2 χρόνια στο ορθόδοξο περιοδικό Lumea Monahilor ο George Crasnean: «Έδειξα στη γυναίκα μου 3217 φωτογραφίες με αθωνίτες μοναχούς και την ρώτησα ποιός σου φαίνεται ”καλός άνθρωπος”. Απ’ όλους διάλεξε τον π. Πετρώνιο ίσως επειδή τα μάτια του να ”πρόδωσαν” την ξεχωριστη του ψυχή».
Κανένας από όσους πέρασαν το κατώφλι της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου δεν μπορούν να ξεχάσουν το φως που εξέμπεμπε η μορφή του και τα πνευματικά λόγια που πρόσφερε καθισμένος σ’ ένα παγκάκι κάτω από το φως της ανατόλής ή του δειλινού.
«Μ’αρέσει να περπατάω, αυτή είναι η χαρά μου, επειδή πολλοί Άγιοι Πατέρες αγίασαν τις πέτρες τούτες με τον ιδρώτα τους» έλεγε ο γέροντας. Πατώντας στα χνάρια αυτών των πατέρων, αισθανόνταν τη χαρά της κοινωνίας και της αδιάλειπτης προσευχής.
Ο Θεός να τον αναπαύει.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΟΓΛΟΥ





Η Ιερά Μητρόπολις Αλεξανδρουπόλεως μετά συγκινήσεως αναγγέλει την εκδημίαν προς Κύριον σήμερα στις 6.10 π.μ. σε ηλικία 83 ετών του μακαριστού Γέροντος π. Πολυκάρπου Μαντζάρογλου, πνευματικού υπευθύνου του μοναχικού βίου της Μητροπόλεώς μας.
Ο μακαριστός γέροντας π. Πολύκαρπος καταγόταν από την Έδεσσα, γεννήθηκε το 1929 από τον Αμφιλόχιο Μαντζάρογλου και την Βάγια Κοζανίτη. Εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή του Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο. Χειροτονήθηκε Διάκονος στις 11-10-1951 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Παπαγεωργίου και διορίσθηκε στις 6-11-1952. Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης στις 12-1-1958 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Παπαγεωργίου.
Υπηρέτησε την Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης από το 1952 έως το 1970 όταν και μετετέθη στην Ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας όπου έμεινε έως το 1983. Το 1983 με μερικές μοναχές συνεκρότησε την Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μάκρης δημιουργώντας μία θαυμαστή μοναστική αδελφότητα που απαριθμεί σήμερα 50 μοναχές. Συνταξιοδοτήθηκε ως εφημέριος του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Νικολάου Αλεξανδρουπόλεως στις 31-12-1987.
Για την εν γένει προσφορά του στον μοναχικό βίο του απενεμήθη το 1991 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου ενώ τιμήθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος το 2002 με τον Χρυσό Σταυρό του Αποστόλου Παύλου, το ανώτατο παράσημο της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Ο μακαριστός Γέροντας π. Πολύκαρπος ήταν πνευματικός θησαυρός για την Μητρόπολή μας και τις Ιερές Μονές μας, γνωστός σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό (Συρία-Ρουμανία), ενώ πολλοί επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και μοναχές κατέφευγαν σ’ αυτόν και ζητούσαν τις συμβουλές του και την καθοδήγησή του.
Η κηδεία του μακαριστού Γέροντος π. Πολυκάρπου θα γίνει το Σάββατο 16 Ιουνίου στις 12.00 το μεσημέρι στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μάκρης.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ: http://www.imalex.gr/54973C36.el.aspx

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ





Σύντομα βιογραφίκα στοιχεία
Ο π. Πορφύριος, γεννήθηκε το 1906 από ευσεβείς και πολύ φτωχούς γονείς στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας. Στο σχολείο πήγε μέχρι Β΄ Δημοτικού. Τα γράμματα, όπως μου είπε, τα έμαθα διαβάζοντας το Ευαγγέλιο και τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Κι ο μικρός Ευάγγελος- αυτό ήταν το όνομα του Γέροντα- δούλευε στα χωράφια και έβοσκε τα λιγοστά πρόβατά τους στις πλαγιές του χωριού. Εκεί διάβαζε και το Βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη. Τόσο πολύ τον συνεπήρε η αγία μορφή του Οσίου, που άρχισε να σκέπτεται να τον μιμηθεί.
Μικρός καθώς ήταν, 13-14 ετών, βρήκε τον τρόπο και έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί εγκαταστάθηκε στα Καυσοκαλύβια και έγινε υποτακτικός σε ένα κελί, σε δύο πολύ καλά και αυστηρά Γεροντάκια. Έζησε μαζί τους 5-6 χρόνια, έμαθε την καλογερική, την «άκρα» και «χαρούμενη» όπως έλεγε, υπακοή, την καθαρή αγάπη του θεού και δέχθηκε - άδολο και αγνό παιδί όπως ήταν- το διορατικό χάρισμα. Όμως αρρώστησε άσχημα, και ο Θεός έδειξε ότι ήθελε να τον «μεταθέσει» στον κόσμο, για να μπορέσει να φωτίσει τους ανθρώπους με τη χάρη που είχε, να τους εμπνεύσει, να τους παρηγορήσει, να τους καθοδηγήσει. Έτσι, γύρισε στην πατρίδα του την Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στο Μοναστήρι του Αγ. Χαραλάμπους στο Αυλωνάρι. Εκεί θεραπεύθηκε. Σε ηλικία 20 ετών συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά Πορφύριο, ο οποίος θαύμασε για τα ουράνια χαρίσματα του νέου Μοναχού και τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, δίνοντάς του το όνομά του: Πορφύριος.
Φανταστείτε ότι περιέγραψε στον Αρχιεπίσκοπο την Ιερά Μονή του Σινά με λεπτομέρειες, χωρίς ποτέ να την έχει επισκεφθεί! Όταν η Ι. Μονή του Αγίου Χαραλάμπους έγινε γυναικεία, εγκαταστάθηκε στην Ι. Μ. Αγ. Νικολάου Βάθειας Ευβοίας. Το 1940 ήρθε στην Αθήνα, όπου διορίσθηκε εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, κοντά στην Ομόνοια. Εκεί υπηρέτησε 33 χρόνια το Θεό και τους ανθρώπους, ζώντας στην ταπεινή αφάνεια και μεγαλουργώντας για τη δόξα του θεού. Αφού, να σκεφθείτε, βοήθησε χιλιάδες ανθρώπους να βρουν την ειρήνη του Θεού. Ακόμη και τους γιατρούς βοηθούσε με τις χαρισματικές του διαγνώσεις, και πολλούς ασθενείς θεράπευε με τη χάρη του Θεού. Και όλα αυτά τα έκαμνε, ο αγράμματος για τον κόσμο, π. Πορφύριος, που ήξερε όμως άριστα τα άγια γράμματα του Θεού. «Ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας».
Όταν πήρε τη σύνταξη του από τον Άγιο Γεράσιμο, έζησε μερικά χρόνια στον Άγιο Νικόλαο Καλισσίων Πεντέλης και τελικά κατέληξε στο Μήλεσι της Μαλακάσας, κάπου 39 χιλ. από την Αθήνα, στο δρόμο για τη Λαμία, και άλλα 5 χιλ. στο δρόμο προς Ωρωπό, όπου έζησε το ίδιο ταπεινά, παλεύοντας με τις αρρώστιες του, που του χαρίσθηκαν από την αγάπη του Θεού ως «σκόλοψ τη σαρκί, ίνα μη υπεραίρηται». Ο τόπος εκείνος έγινε αληθινό προσκύνημα. Επεδίωκε ο Γέροντας την αφάνεια, και ο Θεός τον δόξαζε. «Ο κόσμος -θα γράψει αργότερα- με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου ...;και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα».
Ο Γέροντας πέθανε ταπεινά στο κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, στις 2 Δεκεμβρίου 1991. Είχε την εσωτερική πληροφορία ότι το τέλος ήταν «εγγύς» και ήθελε να πεθάνει ταπεινά, μακριά από τον κόσμο, μέσα στη γαλήνη του Θεού. Κανείς δεν πληροφορήθηκε το θάνατό του, παρά μόνο οι κελιώτες των Καυσοκαλυβίων. Η κηδεία του έγινε ταπεινή, απέριττη, καλογερική, μέσα στο ειρηνικό και σεπτό περιβόλι της Παναγίας.

Aπό το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ Ανθολόγιο Συμβουλών»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τους νιώθουμε δικούς μας, να προσευχόμαστε για όλους, να πονάμε για την σωτηρία τους, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι' αυτούς, όπως ο Χριστός για μας. Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό. Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς. να μπουν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία. Και μ' αυτή την επιθυμία πρέπει να φύγει κανείς απ' τον κόσμο, για να πάει στο μοναστήρι ή στην έρημο.
Μέσα στην Εκκλησία, που έχει τα μυστήρια που σώζουν, δεν υπάρχει απελπισία. Μπορεί να είμαστε πολύ αμαρτωλοί. Εξομολογούμαστε, όμως, μας διαβάζει ο παπάς κι έτσι συγχωρούμαστε και προχωρούμε προς την αθανασία, χωρίς καθόλου άγχος, χωρίς καθόλου φόβο.
Όποιος ζει τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του, με την Εκκλησία Του. Ζει μια τρέλα! Η ζωή αυτή είναι διαφορετική απ' τη ζωή των ανθρώπων. Είναι χαρά, είναι φως, είναι αγαλλίαση, είναι ανάταση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή του Ευαγγελίου, η Βασιλεία του Θεού. «Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν» (Λουκ. 17,21). Έρχεται μέσα μας ο Χριστός κι εμείς είμαστε μέσα Του. Και συμβαίνει όπως μ' ένα κομμάτι σίδηρο που τοποθετημένος μες στη φωτιά γίνεται φωτιά και φως. έξω απ' τη φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.
Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για την διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε, βέβαια τον Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζουμε κάθε μέλος της και κάνομε ό,τι κάνει ο Χριστός. Θυσιαζόμαστε, αγρυπνούμε, κάνομε το παν, όπως εκείνος, ο οποίος «τις λοιδορίες δεν τις ανταπέδιδε, και όταν έπασχε δεν απειλούσε» (Α' Πετρ. 2,23).
Να προσέχουμε και το τυπικό μέρος. Να ζούμε τα μυστήρια, ιδιαίτερα το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Σ' αυτά βρίσκεται η Ορθοδοξία. Προσφέρεται ο Χριστός στην Εκκλησία με τα μυστήρια και κυρίως με την Θεία Κοινωνία.
Για πολλούς, όμως, η θρησκεία είναι ένας αγώνας, μία αγωνία κι ένα άγχος. Γι' αυτό πολλούς απ' τους «θρήσκους» τους θεωρούνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σε τι χάλια βρίσκονται. Και πράγματι. Γιατί αν δεν καταλάβει κανείς το βάθος της θρησκείας και δεν την ζήσει, η θρησκεία καταντάει αρρώστεια και μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, που ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των πράξεών του, γίνεται άβουλος κι ανίσχυρος, έχει αγωνία κι άγχος και φέρεται υπό κακού πνεύματος (δηλ. δαιμονικής ενέργειας). Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι όλη αυτή η ταπείνωση είμαι μία σατανική ενέργεια. Ορισμένοι τέτοιοι άνθρωποι ζούνε τη θρησκεία σαν ένα είδος κολάσεως. Μέσα στην εκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «είμαστε αμαρτωλοί, ανάξιοι», και μόλις βγούνε έξω, αρχίζουν να βλασφημάνε τα θεία, όταν κάποιος λίγο τους ενοχλήσει. Φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει στο μέσον δαιμόνιο.
Στην πραγματικότητα, η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση, για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια, είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια.
Στις αιρέσεις πάνε όλοι οι μπερδεμένοι. Μπερδεμένα παιδιά μπερδεμένων γονέων.
Πολλές φορές ούτε ο κόπος, ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν τη χάρη. Υπάρχουν μυστικά. Το ουσιαστικότερο είναι να φύγεις απ' τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη.
Όταν δεν ζεις με τον Χριστό, ζεις μές στη μελαγχολία, στη θλίψη, στο άγχος, στη στενοχώρια. δεν ζεις σωστά. Τότε παρουσιάζονται πολλές ανωμαλίες και στον οργανισμό. Επηρεάζεται το σώμα, οι ενδοκρινείς αδένες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, το στομάχι. Σου λένε: «Για να είσαι υγιής, πάρε το πρωί το γάλα σου, το αυγουλάκι σου, το βουτυράκι σου με δυο-τρία παξιμάδια». Κι όμως, αν ζεις σωστά, αν αγαπήσεις τον Χριστό, μ' ένα πορτοκάλι κι ένα μήλο είσαι εντάξει. Το μεγάλο φάρμακο είναι να επιδοθεί κανείς στην λατρεία του Χριστού. Όλα θεραπεύονται. Όλα λειτουργούν κανονικά. Η αγάπη του Θεού όλα τα μεταβάλλει, τα μεταποιεί, τα αγιάζει, τα διορθώνει, τα αλλάζει, τα μεταστοιχειώνει.
Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει ...; Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος  θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό.   Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν' αρχίσει η ζήλια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία. Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.
Όταν αγαπάς τον Χριστό, παρόλες τις αδυναμίες και τη συναίσθηση που έχεις γι' αυτές έχεις τη βεβαιότητα ότι ξεπέρασες τον θάνατο, γιατί βρίσκεσαι στην κοινωνία της αγάπης του Χριστού.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΡΟΚΛΟΣ NICAU



Ο γέροντας Πρόκλος-κατά κόσμον Γεώργιος Νικέου-δεν θυμάται χρονολογίες,έχει μόνο αναμνήσεις.Απαρνούμενος τα εγκόσμια φαίνεται πως τα βιογραφικά του στοιχεία δεν έχουν τόσην σημασία.''Έλιωσαν'' στην φωτιά της Προσευχής.Θυμάται πως όταν νεαρός μπήκε στην Μονή της Σιχαστρίας,στα 13 του χρόνια,βρήκε εκεί πατέρες με υψηλό πνευματικό επίπεδο.
Κάποια περίοδο-εμείς υπολογίζουμε γύρω στο 1950- το αθείστικό καθεστώς έκλεισε το μοναστήρι.
«Έμεινα στην Σιχαστρία 8 χρόνια.Τότε ο πατριάρχης έστείλε τον γέροντα Κλεόπα(Ιλίε) στην Μονή Σλάτινα για να την αναδιοργανώσει.Πήρε μαζί του κάποιους μοναχούς μεταξύ των οποίων και εμένα.Οι κομμουνιστές μας έδιωξαν από το μοναστήρι,όχι μόνο εμένα αλλά και τον γέροντα Κλεόπα.Δεν τον έπιασαν όμως επειδή κρύφτηκε στο δάσος»
Τον π.Πρόκλο και τους άλλους μοναχούς τους έβαλαν οι κομμουνιστές να υπογράψουν ένα χαρτί πως εγκαταλείπουν με τη θέλησή τους το μοναστήρι.
«Μα εγώ σύντροφε»είπα σε εκείνον από το κόμμα«δεν θέλω να φύγω από το μοναστήρι»
«Και ποιός θα καλλιεργήσει τα χωράφια»;ρώτησε αυτός
«Σταματήστε τις εκτρώσεις για να έχετε ποιός να δουλέψει»του απάντησα.«Γιατί δεν αφήνετε τους μοναχούς να προσεύχονται στον Θεό»;
Για το ανελέητο ξύλο που του έδωσαν οι βασανιστές δεν θέλει να μιλήσει,αφού όπως λεει ο γέροντας: «Εγώ τους συγχώρησα όλους».

 Ο γέροντας δεν μπόρεσε να γυρίσει στο μοναστήρι αφού το 1959 οι κομμουνιστές έδιωξαν τους μοναχούς από τα μοναστήρια.Ο γέροντας Πρόκλος πήγε στο σπίτι του.

Με την ευλογία του πνευματικού του του γέροντος Κλεόπα Ιλίε,έφτιαξε ένα ξύλινο κελάκι  κοντά στο πατρικό του, στην άκρη του δάσους,όπου ζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και δεν το εγκατέλειψε ποτέ.Λίγο πιο πάνω,σ'ένα ξύλινο κελάκι ''πνιγμένο''στο πράσινο ζει η κατά σάρκα αδελφή του μοναχή Φιλοθέη ενώ πιο πέρα ζούσε η άλλη αδελφή του η μοναχή Ζηνοβία η οποία εκοιμήθη.
Ο γέροντας εκεί στην άκρη του δάσους προσεύχεται για όλον τον κόσμο.Δεν γυρεύει την δημοσιότητα,δεν ψάχνει ''τα σα'' αλλά τον πόνο των ανθρώπων.Μόνος στο κελί του,με τις προσευχές που κάνει για τους ζώντες και τους κεκοιμημένους,βρίσκεται σε κοινωνία με όλους.

«Άκου»είπε μια φορά.«Ξέρω κάποιον όπου σαράντα ημέρες προσευχόνταν χωρίς να φάει και χωρίς να πιεί τίποτα.Όταν αποκτάς την ευχή του Ιησού δεν σου χρειάζεται ούτε τροφή,ούτε νερό,ούτε φωτιά...»

Ο γέροντας Πρόκλος δεν είναι ένας γέροντας μορφωμένος με διπλώματα.«Εγώ είμαι ένας χαζός »συνηθίζει να λέει«δεν ξέρω τίποτα και γι αυτό κάθομαι μόνος μου μακριά από τους ανθρώπους.Για τους μοναχούς όμως «τα δίπλωματα δεν δίνονται εδώ στην γη,αλλά στην μετά θάνατον ζωή»όπως έλεγε ο γέροντας Σοφρώνιος του Έσσεξ.
Όποιος τον γνωρίζει ξέρει πόσο αγαπαέι το να σε μαθαίνει να προσεύχεσαι.Αυτό είναι το μεγάλο του ''μάθημα''

«Να προσεύχεσθε...Να μην αφήνετε την προσευχή...Αλοίμονο εαν δεν είναι έτσι...Για κοιτάχτε...Εγώ γυρεύω να μην κρατάω κακία σε κανέναν,να μην έχω κάτι με κάποιον για να μπορώ να προσευχηθώ.Αν εσείς όταν φεύγετε από εδώ φεύγετε εν ειρήνη,τότε έχω και εγώ ειρήνη.Εαν φεύγετε ταραγμένοι είμαι και εγώ ταραγμένος.Να μην κρατάμε κακία σε κανέναν αφού δεν ξέρουμε πότε θα έρθει το τέλος...Έρχονται κάποιοι και με ρωτάνε πότε θα είναι το τέλος του κόσμου και εγώ τους λέω να σκέφτονται τα δικά τους τέλη,αφού το τέλος του κόσμου είναι το τέλος του καθενός από εμάς...Με εμάς τελειώνει ένας κόσμος.Ο κόσμος μας..Γι αυτό να προσέχουμε.Πρέπει οι άνθρωποι να έχουν πνευματικό και να μην αποκοπούν από την εκκλησία.Είναι μεγάλη ανάγκη όπως τώρα όλοι οι μοναχοί,οι ιερείς και οι μοναχές να προσεύχονται για την ειρήνη...»

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΡΟΚΛΟΣ



Σε Ηλικία ογδόντα τέσσερα χρονων, χαιρει τον σεβασμό της Ρουμανίας ο γέροντας, Fr. Πρόκλος (Niceu) είναι ένας ερημίτης που ζει στα περίχωρα ενος απομακρυσμένου χωριου των Καρπαθίων, όπου τα κινητά τηλέφωνα δεν λειτουργούν. Παίρνει τους ανθρώπους σε ένα μικρό υπόστεγο, στην οποία υπάρχουν δύο μεγάλα παγκάκια, ένα τραπέζι για να τους ταιριάζει, μια βαριά barrel περιέχει κεράσματα για τους επισκέπτες, και ένας τοίχος καλύπτεται πλήρως με εικόνες. Εμφανίζονται πιο συχνά μεταξύ των εικονων η εικόνα του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, και εκείνων που γνωρίζουν και αγαπούν το γέροντα τον συγκρινουν συχνά με αυτόν τον άγιο. Είναι πράγματι τόσο χαρούμενος και γεμάτος αγάπη, και το σκουφακι που κράτησε γλιστρώντας πάνω στο μέτωπό του είναι πολύ παρόμοιο με αυτό που θα δείτε στο Diveyevo ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα ενός αγίου τόσο αγαπητου σε κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό. Ο Fr. Πρόκλος νοιώθει χαρά να βλεπει κάθε ψυχή που έρχεται να τον επισκεφθει. Αυτός μπορεί να μιλα μαζί τους για ώρες, και η αγάπη που πηγάζει σας κάνει να ξεχάσετε μέσα σε δέκα λεπτά για το μείον 12 Θερμοκρασία βαθμό Κελσίου στο κελί (ήταν εξίσου κρύο έξω).

[ΦΩΤΗΣ]

Ο ΠΡΩΝ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΗΡ ΣΕΡΓΙΟΣ ΜΠΟΥΛΓΚΑΚΩΦ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. (ΠΑΣΧΑ ΠΑΤΗΡ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΜΕΜΑΝ)



Στη μνήμη τού π. Σέργιου Μπουλγκάκωφ

Χριστός άνέστη! - Αληθώς άνέστη ό Κύριος». «Πάσχα Κυρίου Πάσχα!», «εορτών εορτή, και πανήγυρίς έστι πανηγύρεων»'. Χρειαζόμαστε άλλες λέξεις απ’ αυτές; Πράγματι, «μηδείς θρηνείτω πενίαν έφάνη γάρ ή κοινή Βασιλεία».

Όμως πριν καλά καλά ακούσουμε τα υπέροχα αυτά λόγια, πριν τα χαρούμε κι ακουμπήσουμε πάνω τους την πίστη μας, έρχεται έξαφνα ή συνειδητοποίηση πώς στη διάρκεια αυτής της έόρτιας νύχτας και της επερχόμενης, απαστράπτουσας ημέρας, μυριάδες είναι οι άνθρωποι εκείνοι πού δεν ακούν κι ίσως ποτέ δεν έχουν ακούσει τούτα τα λόγια. Για πάρα πολλούς ανθρώπους ή αναγγελία των λόγων αυτών δεν σημαίνει τίποτα. Άλλοι επιδεικνύουν ακούγοντας τα κυνισμό, εχθρότητα και σκεπτικισμό. 

Πώς μπορείς να χαρείς όταν τόσοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τη χαρά, δεν την αποδέχονται και κρατούν τις καρδιές τους ερμητικά κλεισμένες απέναντι της; Πώς είναι δυνατόν να εξηγήσεις αυτά τα λόγια και να αγγίξεις τις καρδιές τόσο πολλών ανθρώπων; Κι ακόμα, πώς είναι δυνατόν να τούς δώσεις πειστικές αποδείξεις; Εάν γι’ αυτούς τούς ανθρώπους ισχύει εκείνο πού είπε ό Χριστός, «ουδέ εάν τις εκ νεκρών άναστή πεισθήσονται» (Λουκ. 16,31), εμείς τί περιμένουμε να πετύχουμε με τις φτωχές μας «αποδείξεις»; Κι όμως, όλη ή δυναμική τού πασχάλιου θριάμβου ίσως συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι δεν υπάρχει έδώ τίποτα για να αποδειχτεί. Όλη ή ανθρώπινη γνώση, όλες οι ανθρώπινες αποδείξεις αποδείχνονται ολότελα ισχνές μπροστά στην αλήθεια της γιορτής.

Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, στην καρδιά της Ρωσίας, συναντούμε σε μια ιερατική οικογένεια, ένα νέο αγόρι ονόματι Σεργκέι («Σεριόζα») Μπουλγκάκωφ. Ανδρώνεται με μια απλή, άμεση και άστασίαστη πίστη, σαγηνευμένο από την ποίηση και την ομορφιά τών Ακολουθιών της Εκκλησίας. Καμιά αμφιβολία, κανένα εγχείρημα αναζήτησης «αντικειμενικών αποδείξεων». «Δεν είχαν ποτέ περάσει από το παιδικό μας μυαλό», έγραφε αργότερα, «ούτε θα ήταν δυνατό να έχουν περάσει τέτοια πράγματα, δεδομένου ότι ή λειτουργική ζωή μάς είχε διαποτίσει σε μεγάλο βαθμό και αγαπούσαμε το ναό και την ομορφιά τών Ακολουθιών του. Πόσο βαθιά, πλούσια και αγνή ήταν ή παιδική μας ηλικία! Πώς λούζονταν οι ψυχές μας από το ουράνιο φώς πού ακτινοβολούσε διαρκώς πάνω τους!».

Ήρθε όμως κάποτε ή ώρα τών «αντικειμενικών αποδείξεων» και της αμφισβήτησης. Βγαίνοντας από την απλή και άδολη παιδικότητά του ό μικρός αυτός Ρώσος, ό φλογερός, τίμιος και ειλικρινής, έπεσε στα χέρια της απιστίας και τού αθεϊσμού, στον κόσμο των «καθαρών αποδείξεων» και της νοησιαρχίας. Ό «Σεριόζα» Μπουλγκάκωφ, ό γιος ενός ταπεινού ιερέα κάποιου κοιμητηρίου. έγινε ό Καθηγητής Σεργκέι Νικολάγιεβιτς Μπουλγκάκωφ, ένας από τούς μπροστάρηδες τού ρωσικού προοδευτισμού της επαναστατικής ίντελιγκέντσια- ένας από τούς ηγέτες της επιστήμης τού Μαρξισμού στη Ρωσία.

Γερμανία - πανεπιστημιακές σπουδές -φιλία με τους ηγέτες τού Μαρξισμού -πρώτες επιστημονικές εργασίες - πολιτική οικονομία -δοξασμός και αναγνώριση από ολόκληρη τη ρωσική διανόηση. ’Αν κάποιος έζησε «στο πετσί του», κατά τη λαϊκή ρήση, ολόκληρη την εξέλιξη της πάλης με την αμφισβήτηση, ήταν σίγουρα αυτός. Αν κάποιος άδραξε όλη την επιστημονική γνώση, τη δόξα και το στέφανο τού Μαρξισμού, τότε ήταν σίγουρα αυτός. Αν υπήρξε κάποιος πού απέρριψε την απλοϊκή και ανεύθυνη πίστη, τότε ήταν και πάλι αυτός. Πολλά τά χρόνια της επιστημονικής του καταξίωσης, πολυάριθμοι οι ογκώδεις τόμοι τού συγγραφικού του μόχθου, εκατοντάδες οι οπαδοί του...

Κι όμως, λίγο λίγο όλες οι «αντικειμενικές αποδείξεις» άρχισαν ή μία πίσω από την άλλη να γκρεμίζονται και να επιστρέφουν στη σκόνη• μέχρι που τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Τί του συνέβη; Αρρώστια, τρέλα, κατάθλιψη; Όχι. 

Καμιά αλλαγή δεν έγινε στις εξωτερικές συνθήκες της ζωής του. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ή ψυχή του, ή καρδιά της συνείδησής του, έπαψε να αποδέχεται τά επίπεδα ερωτήματα και τις εξίσου επίπεδες απαντήσεις τους. Οι απορίες έπαψαν να είναι εύλογες, οι απαντήσεις έπαψαν να είναι επαρκείς. ’Έγινε ξαφνικά ξεκάθαρο ότι όλη αυτή ή συσσωρευμένη γνώση ήταν ανίκανη να κομίσει απαντήσεις για οτιδήποτε. Χρηματιστηριακές αγορές, κεφάλαιο, «υπεραξία» - τί γνώση μπορεί να κουβαλούν εντός τους όλα αυτά, τί μπορούν στ’ αλήθεια να μάς πουν για την ανθρώπινη ψυχή, για την άσβεστη δίψα και την ασίγαστη λαχτάρα της, πού στο βαθύτερο επίπεδο, στις μύχιες γωνιές της, παραμένει πάντοτε ακόρεστη;

Κι έτσι ξεκίνησε ή επιστροφή στις πηγές. Όχι το πισωγύρισμα σε μια παιδική πίστη, απλοϊκή και αφελή, ούτε ή νοσταλγία της παιδικής ηλικίας -όχι, ό Σεργκέι Μπουλγκάκωφ παρέμεινε για όλη την υπόλοιπη ζωή του ένας διανοούμενος, ένας καθηγητής, ένας φιλόσοφος. Μόνο πού πλέον τα βιβλία του άρχισαν να δηλώνουν κάτι άλλο, τα εμπνευσμένα του λόγια άρχισαν να μαρτυρούν μια άλλη πραγματικότητα.

Αν συσχετίζω τδ πρόσωπό του με την πασχάλια χαρά, είναι γιατί μου φαίνεται πώς ό π. Σεργκέι Μπουλγκάκωφ με όλη τη ζωή και την πείρα του ήταν ό πλέον κατάλληλος για να απαντήσει στο ερώτημα πού θέσαμε παραπάνω: τί αποδείξεις μπορεί κανείς να κομίσει για την αλήθεια της πασχαλιάς χαράς; Το ασάλευτο ερώτημα αρχίζει έξαφνα μέσα από το παράδειγμα τού Μπουλγκάκωφ να κλονίζεται, διότι εκείνος περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο γνώριζε την ανεπάρκεια και την αποτελεσματικότητα όλων αυτών τών «αποδείξεων». Ήταν πεπεισμένος πώς το νόημα τού Πάσχα δεν κρύβεται σε «αποδείξεις», ούτε αντλεί την πνευματική του δυναμική απ’ αυτές .

Αξίζει να σταθούμε σε όσα είπε προς το τέλος
της ζωής του για τη γιορτή του Πάσχα: «Όταν οι πόρτες ανοίγουν και εισερχόμαστε στον απαστράπτοντα ναό, οι καρδιές μας ακούγοντας τον υπέροχο Κανόνα της γιορτής γεμίζουν από ανόθευτη χαρά για την εκ νεκρών Ανάσταση του Χριστού. Τη στιγμή εκείνη τελείται στις καρδιές μας ένα πασχάλιο θαύμα: αντικρίζουμε την Ανάσταση τού Χριστού και το ολόλαμπρο φώς τού προσώπου Του ζυγώνουμε το Νυμφίο πού εξέρχεται από το μνήμα. 

 Παύουμε τότε να αντιλαμβανόμαστε ότι συμβαίνει γύρω μας κι είναι σαν να εξερχόμαστε από τον εαυτό μας. Μέσα στη σιωπή τού ακύμαντου χρόνου, στο πύρωμα τού καθάριου λευκού της πασχαλιάς γιορτής, κάθε γήινο χρώμα ξεθωριάζει κι οι ψυχές μας σαγηνεύονται από το άφατο φώς της Ανάστασης - «νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Τη νύχτα της Ανάστασης προσφέρεται στον άνθρωπο μια πρόγευση τών εσχάτων προσφέρεται ή δυνατότητα εισόδου στο βασίλειο της δόξης, στη Βασιλεία τού Θεού. Ή γλώσσα αυτού έδώ τού κόσμου δεν έχει λέξεις για να εκφράσει την αποκάλυψη πού συντελείται τη   νύχτα της Ανάστασης, και την αμόλυντη χαρά της. Πάσχα σημαίνει αιώνια ζωή, ζωή εν Χριστώ, κοινωνία μαζί Του- σημαίνει αλήθεια, ειρήνη και χαρά εν Πνεύματα Αγίω. “Χαίρετε!”, αυτή ήταν ή πρώτη πρώτη λέξη πού είπε ό αναστημένος Κύριος στις μυροφόρες (Ματθ. 28, 9). Κι όταν αντάμωσε με τούς Αποστόλους, τα πρώτα Του λόγια ήταν: “ειρήνη υμίν” (Λουκ. 24,36)».

Πρέπει με έμφαση να τονίσω πώς αυτά τά λόγια του Μπουλγκάκωφ δεν είναι λόγια παιδιού, λόγια κάποιου ανόητου πού δεν έχει ακόμα υψωθεί στο επίπεδο της αμφισβήτησης και των «αντικειμενικών αποδείξεων». Είναι λόγια κάποιου πού μιλά όταν όλες οι ερωτήσεις έχουν πλέον τεθεί, όταν όλες οι αποδείξεις έχουν πλέον δοθεί. Κι αυτό δεν είναι ή «απόδειξη» της αλήθειας τού Πάσχα, άλλα το φως, ή δύναμη και ή νίκη της πασχαλιάς πανηγύρεως μέσα στον άνθρωπο.

Γι’ αυτό και τη νύχτα αυτή, τη φεγγοβόλο και χαρμόσυνη, δεν υπάρχει τίποτα για να αποδείξουμε. Απ’ όλη τη «μωρία» αυτής της χαράς και της επίγνωσης, το μόνο που μπορούμε να φανερώσουμε σε ολόκληρο τον κόσμο -στους έγγϋς και τούς απώτερους- είναι μονάχα μία φράση: «Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη ό Κύριος!».

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

Ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού. 
Γεννήθηκε το 1866 στη Ρωσία από γονείς ευσεβείς. Ύστερα από διάφορες μεταπτώσεις των πρώτων νεανικών του χρόνων, ένα αποκαλυπτικό όραμα της Υπεραγίας Θεοτόκου τον έκανε να μετανοήσει βαθιά και να ποθήσει την ισάγγελη μοναχική πολιτεία.
Το 1892 ήρθε στο Άγιον Όρος, στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Μικρόσχημος μοναχός έγινε το 1896 και μεγαλόσχημος το 1911. Η ζωή του στον Άθωνα, διαποτισμένη από τη διαρκή μνήμη του Θεού, ξεχώριζε για τη συνέπεια και την ακρίβειά της τόσο στους πνευματικούς αγώνες όσο και στις μοναστηριακές διακονίες.
Υπομονετικός και μακρόθυμος, πράος και άκακος, ταπεινός και υπάκουος ο όσιος Σιλουανός, κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση των συμμοναστών του, αλλά και δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους φθονερούς και μισόκαλους δαίμονες
Έχοντας παραδώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό, πολύ σύντομα αξιώθηκε να λάβει το δώρο της ακατάπαυστης ευχής από την Κυρία Θεοτόκο, αλλά και να δει τον ζώντα Χριστό μέσα στο ναό του προφήτη Ηλία, στο μυλώνα της μονής.
Η θεοφάνεια εκείνη ήταν ο σημαντικότερος σταθμός της ζωής του. Από τότε η οξεία πνευματική αίσθησή του έγινε ακόμα οξύτερη. Αισθανόταν αφόρητο πόνο για την αμαρτία. Λυπόταν και έκλαιγε για τις ψυχές που βρίσκονται μακριά από την αλήθεια. Προσευχόταν αδιάλειπτα για όλο τον κόσμο. Αγαπούσε τούς ανθρώπους και το Θεό χωρίς όρια. Μολονότι ολιγογράμματος, απέκτησε σπάνια σοφία και πείρα με τους αγώνες και τις μελέτες του. Η επικοινωνία μαζί του ήταν πηγή χαράς. Η παρουσία του χάριζε ειρήνη και ανάπαυση.
Μέσα στην προσευχή και τη δοξολογία του Θεού τελείωσε την επίγεια πορεία του. Κοιμήθηκε στις 11/24 Σεπτεμβρίου 1938 στη μονή της μετανοίας του.
Η διδασκαλία του, που έχει αποτυπωθεί στις γραφές του, είναι βαθιά βιωματική και αναφέρεται σε καίρια ζητήματα της πνευματικής ζωής -προσευχή, χάρη, δοκιμασίες, ταπείνωση, ειρήνη, ελευθερία, μετάνοια, αγάπη, υπακοή, θεογνωσία….
ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ
*  Ή αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξ αιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας.
* Τέτοιος είναι ο παράδεισος του Κυρίου. Όλοι θα βρίσκονται μέσα στην αγάπη και από την κατά Χριστόν ταπείνωση όλοι θα χαίρονται να βλέπουν τους άλλους ανώτερούς τους. Η ταπείνωση του Χριστού κατοικεί στους μικρότερους κι αυτοί χαίρονται που είναι μικροί.
*  Για να σωθείς είναι ανάγκη να ταπεινωθείς. Για τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση, γιατί δεν θα είναι ικανοποιημένος και θα λέγει: «Γιατί δεν είμαι εγώ στην πρώτη θέση;»
*  Η ψυχή του ταπεινού μοιάζει με πέλαγος. Ρίξε μια πέτρα στο πέλαγος. Θα ταράξει για λίγο την επιφάνεια και μετά καταδύεται αμέσως στα βάθη. Έτσι καταβυθίζονται στην καρδιά του ταπεινού οι θλίψεις, γιατί η δύναμη του Κυρίου είναι μαζί του.
* Ή υπερηφάνεια καίει σαν την φωτιά κάθε καλό, ενώ η κατά Χριστόν ταπείνωση είναι γλυκεία και δεν περιγράφεται. Κι αν το ήξεραν αυτό οι άνθρωποι, τότε όλη η οικουμένη θα σπούδαζε αυτήν την επιστήμη.
*  Ψυχή αμαρτωλή, αιχμάλωτη στα πάθη, δεν μπορεί να έχει ειρήνη και χαρά εν Κυρίω, έστω κι αν έχει όλα τα πλούτη της γης, έστω κι αν βασιλεύει σ” όλον τον κόσμο.
* Αν οι άρχοντες τηρούσαν τις εντολές του Κυρίου και ο λαός και οι υπήκοοι υπάκουαν με ταπείνωση, θα υπήρχε μεγάλη ειρήνη και αγαλλίαση πάνω στη γη. Εξαιτίας όμως της φιλαρχίας και της ανυπακοής των υπερήφανων υποφέρει όλη η οικουμένη.
* Το μέτρο της εγκράτειας πρέπει να είναι τέτοιο που να παραμένει η καρδιά στην προσευχή μετά το γεύμα.
* Να η πιο σύντομη και εύκολη οδός για την σωτηρία: Να είσαι υπάκουος εγκρατής, να μην κατακρίνεις και να φυλάγεις τον νου και την καρδιά σου απ’ τους κακούς λογισμούς.
*    Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζουμε τις θλίψεις με ελπίδα.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ







Ο Γέροντας έλεγε πώς για να είναι ο Θεός μαζί μας, πρέπει να μην στενοχωρούμε κανέναν και να μην κάνουμε παρατηρήσεις σε κανέναν. Συμβούλευε επίσης να αγαπούμε την νηστεία, η οποία αδυνατίζει το σώμα, αλλά κάνει τον ανθρωπο όλο υγεία, δυνατό σαν ατσάλι. Προέτρεπε όλους να έχουν πίστη στον Θεό και να μην ταλαντεύονται καθόλου, γιατί και ο ίδιος ό,τι έχει το έχει με την δύναμη της πίστεως. Έβαζε πάνω από όλα την βοήθεια στους φτωχούς και την δικαιοσύνη. Θεωρούσε πολύ σημαντικό να μην χάνουμε την ελπίδα όταν δοκιμαζόμαστε και σε όλα να ρωτάμε τον Κύριο «τί θέλεις ποιήσαι με;». Ζητούσε από όλους να είμαστε συγκεντρωμένοι στην εκκλησία, στην καθημερινή μας ζωή να διαβάζουμε βίους αγίων και τον βίο του αγίου της ημέρας. Ιδιαίτερα σύστηνε να διαβάζουμε τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Ήταν αντίθετος στον θυμό και την κατάκριση. Μάλιστα για το θέμα του θυμού είχε κάνει ιδιαίτερο αγώνα και προσευχή ο ίδιος να τον νικήσει. Όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, πήγε να κόψει ξύλα παίρνοντας δανεικό τσεκούρι από τον θείο του. Το διάστημα εκείνο προσευχόταν να κόψει τον θυμό. Συνάντησε στο βουνό τον δασοφύλακα, ο οποίος ζήτησε χρήματα για τα ξύλα πού θα έκοβε, αλλά ο Παναγιώτης -αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Γέροντα- δεν είχε μαζί του. Ο δασοφύλακας ζήτησε ως ενέχυρο το τσεκούρι, αλλά ήταν αδύνατο να το αφήσει αφού ήταν του θείου του και μάλιστα το χρειαζόταν πάλι. Τότε ο δασοφύλακας άρχισε να χτυπάει με ένα χοντρό ξύλο τον Παναγιώτη στην πλάτη, ο οποίος προσευχόταν συνεχώς να μην ανταποδώσει τα χτυπήματα, γιατί με την σωματική δύναμη πού είχε θα μπορούσε, όπως ομολογούσε μετά ο Γέροντας, να του κάνει μεγάλο κακό και να καταλήξει στην φυλακή. Παραδόξως δεν ένιωθε πόνο από τα χτυπήματα παρά το γεγονός ότι φορούσε μόνο ένα λεπτό φανελάκι. Όταν ο δασοφύλακας είδε ότι δέχεται αδιαμαρτύρητα τα χτυπήματα συγκινήθηκε, του ζήτησε συγγνώμη και επιπλέον τον βοήθησε να κόψει όσα ξύλα ήθελε. Όταν ο Παναγιώτης επέστρεψε στο σπίτι και κοίταξε την πλάτη του στον καθρέφτη δεν είχε ούτε γρατσουνιά. Από τότε κανένας δεν τον είδε να θυμώνει ποτέ.simon-arvanitis-5

«Τελείωσις εν ασθενεία»
Σιγά-σιγά η υγεία του καμπτόταν και η όρασή του χάθηκε, ενώ τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του το μέγεθος της οδύνης και του συνεχούς άλγους τον έκαιγε σαν καμίνι φοβερό. Παρουσιάστηκε πρόβλημα στον προστάτη και εισήχθη στο νοσοκομείο. Επί μια εβδομάδα έβγαζε αίμα και πονούσε φοβερά χωρίς όμως να το δείχνει καθόλου. Εξομολογούσε μάλιστα και διάφορα πνευματικά του παιδιά πού έρχονταν γι’ αυτόν τον λόγο. Στην συνέχεια χειρουργήθηκε από σκωληκοειδίτιδα και κήλη. Οι περιπέτειες της υγείας του δεν τελείωσαν.

Προέκυπταν ουρολοιμώξεις, το σώμα του πλήγιασε, είχε αιμορραγίες και όλα αυτά τα υπέμενε αδιαμαρτύρητα. Επειδή οι πόνοι του ήταν αβάστακτοι κρατούσε ένα λαστιχένιο μπαλάκι στην παλάμη του και το έσφιγγε για να μην δείχνει ότι πονάει. Από το σφίξιμο, τελικά, η παλάμη του σάπισε και χρειάστηκε ειδική περιποίηση για να κλείσει η πληγή. Όσο πλησίαζαν οι μέρες προς το τέλος του, μάς προειδοποιούσε για αυτό παίρνοντας την στάση του νεκρού με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος. Στις 4 Μαρτίου 1988 παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο πού τόσο αγάπησε. Η σορός του μεταφέρθηκε στον Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας, την οποία έκτισε και η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονα χοροστατούντος του μητροπολίτου πρώην Κεφαλληνίας Προκοπίου. Τότε κατά το «δεύτε τελευταίον ασπασμόν…» πραγματοποιήθηκε ένα τελευταίο αξοθαύμαστο γεγονός . Όταν πήγε ο μητροπολίτης να τον ασπαστεί, ο Γέροντας του πρότεινε το χέρι και εκείνος το ασπάστηκε. Ο τάφος του βρίσκεται εκεί και αποτελεί πόλο έλξης πολλών ταλαιπωρημένων ψυχών. Πολλοί προσέρχονται με βαθιά πίστη και έχουμε μαρτυρίες πολλών θαυματουργικών επεμβάσεων του Γέροντα σε ποικίλα προβλήματα.

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ ΜΠΟΓΚΙΟΥ




Αναμφίβολα ο π. Σόφιαν ήταν ένας κρίκος των σταρετς της Ρουμανικής Εκκλησίας  οι οποίοι, όμοια με τους πατέρες του Γεροντικού, φρόντιζε να μεταδώσει τη διδασκαλία  και τον τρόπο που οδηγούν στη θέωση. Όταν επικαλούμαστε το πρόσωπο κάποιου γέροντα , μια κάποια περιέργεια (όχι χρήσιμη άλλα χαρακτηριστική των καιρών μας ) μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ο συγκεκριμένος έχει αποκτήσει τη καρδιακή προσευχή Στη περίπτωση του π. Σόφιαν η απάντηση βρισκόταν αποτυπωμένη στη μορφή του.
      Γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1912 στη σημερινή Μολδαβία (Βεσσαραβία) στο χωριό Κοκονέστι Βέκι. Στη βάπτιση πήρε το όνομα Σέργιος. Στα 14 μπήκε σα δόκιμος στη σκήτη Ρούγκι.  Μετά από δύο χρόνια-έχοντας και πολύ ωραία φωνή- γράφτηκε στη  σχολή ψαλτικής της μονής Ντομπρούσα, ενώ το 1932 φοίτησε στο Θεολογικό σεμινάριο της μονής Τσέρνικα όπου είχε συμμαθητή τον μετέπειτα πατριάρχη Ρουμανίας Θεόκτιστο. Το 1937 έγινε μοναχός στη Μονή Νταμπρούσα παίρνοντας το όνομα Σοφιάν ενώ το 1939 χειροτονήθηκε διάκονος. Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Βεσαραβία οι μοναχοί της μονής Ντομπρούσα διώχθηκαν και μεταφέρθηκαν στη Μονή Καλντορουσάνι της Ρουμανίας..Εκάρη μοναχός στις 25 Δεκεμβρίου 1937.Μεταξύ 1942-1946 φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου,έχοντας ως θέμα στη διπλωματική του εργασία  «Η μορφή του Σωτήρος στην εικονογραφία»
      Το 1945 απεφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Βουκουρεστίου  Στις  15 Νοεμβρίου 1945 χειροτονήθηκε ιερέας στη Μονή  Αντίμ. Το 1958 τον σύνελλαβαν οι κομμουνιστές  μαζί με άλλους 16 διανοούμενους μέλη της πνευματικής κινήσεως «Η καιόμενη βάτος»
      Ο πατέρας Σοφιάν ήταν  άριστος γνώστης της Φιλοκαλίας αλλά και των βαθύτερων ερμηνειών τους από τις γραφές των μεγάλων Ρώσων πνευματικών  Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και του Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, τα οποία μοίραζε δακτυλογραφημένα ,στους πιστούς που ερχόταν  στη Μονή Αντίμ στα  πρώτα χρόνια κατά  τα οποία ήταν ηγούμενος (1950-1960) Καταδικάστηκε σε 16ετη φυλάκιση για ''μηχανορραφία ενάντια στην ασφάλεια του κράτους, μέσω επικίνδυνης μυστικιστικής δραστηριότητας''. Μετά  από 6 χρόνια ελευθερώθηκε. Το όνομά του θα μείνει αιώνια  δεμένο με τη Μονή Αντίμ.

Σε πολλά όμως μοναστήρια άφησε τα ίχνη των χειρών του(ως αγιογράφος) και  τα στόλισε με το ταπεινό κόπο του όπως  στη Σκήτη Νταρβάρι (1964) Μονή Αγαπία (1970), Μονή  Deir-el-harf-Λίβανος(1971), Μονή Ράντου-Βόντα(1973), τον καθεδρικό ναό του  Homs – Συρία(1978) και την εκκλησιά της Hama –Συρίας(1979) κ.α
Μέχρι το 1998 όπου έπεσε στο κρεβάτι του πόνου,από το πετραχείλι του γέροντα Σοφιανού πέρασαν χιλιάδες ψυχές.Τον είχαν ονομάσει «Απόστολο Του Βουκουρεστίου»Εκοιμήθη στις 14 Σεπτεμβρίου 2002 και κατόπιν επιθυμίας του ετάφη στην Μονή Καλνταρουσάνι.

 Ας δούμε τι έλεγε γι τον γέροντα Σοφιανό μία άλλη μεγάλη μορφή του ρουμανικού μοναχισμού ο γέροντας Ιωαννίκιος Μπαλάν;«Μια ξεχωριστή πνευματική προσωπικότητα,ομόφωνα αναγνωρισμένη ο οποίος τιμάει τον μοναχισμό και την εκκλησία του Χριστού.Ο γέροντας Σοφιανός είναι γνωστός για τρία χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε ο Θεός.Καταξιωμένος αγιογράφος,έμπειρος πνευματικός και καθοδηγητής ψυχών και μοναδικός ψάλτης.Είχε εκ γενετής διαλεχθεί για να ομολογήσει την ευαγγελική αλήθεια μέσω του λόγου και του χρώματος,των πνευματικών του τέκνων και των εικόνων.Στόλιζε τις εκκλησίες με πανέμορφες εικόνες και έκανε τις ψυχές των ανθρώπων ζωντανους ναούς,πνευματικές εικόνες των καλών πράξεων,της αγάπης και τη ταπεινοφροσύνης,όπου αποτυπωνόνταν η ταπεινή μορφή του Σωτήρα Χριστού.Να ανακαινίζει παλιές όμορφες εικόνες και ψυχές ανθρώπων,αυτή ήταν η κλίση και ο σκοπός του γέροντα Σοφιανού.Σε όλα αυτά να προσθέσουμε
στο πνευματικό του πορτραίτο την σπάνια ταπεινοφροσύνη του,την ηρεμία του,την μετριοφροσύνη του,την μακροθυμία του και τις θεολογικές του γνώσεις»
Κάθε συνάντηση μαζί του ήταν μία ευκαιρία για ψυχική ανάταση,μία γιορτή.
Ας αφήσουμε όμως τον γέροντα Σοφιανό να μιλήσει:
      -Μια φωνή μέσα από τη καρδιά  μου με παροτρύνει  να ψάξω να βρω  το Πρόσωπο του Κυρίου. Το ψάχνω και ως ταπεινός αγιογράφος , αλλά και επειδή το ζητάει η ψυχή μου ως χριστιανός μοναχός
**
      -Το μίσος ζητάει μίσος . Η αγάπη ζητάει αγάπη. Και όταν βάζεις την αγάπη πάνω από το μίσος είναι  μία  έκπληξη , είναι σαν τη φωτιά με την οποία καις κάποιον.
**
       -Υπάρχουν άνθρωποι που όσα και να τους πεις σχετικά με το Θεό δεν τα δέχονται. Δεν δέχονται τίποτα άλλο από αυτά που γνωρίζουν. Όταν τους μιλάς για το Θεό αρχίζουν να χασμουριούνται και ετοιμάζονται να φύγουν. Εάν κάτι κακό τους συμβεί όμως τότε ίσως να λειώσει αυτή η σκληρή αδιαφορία. Για αυτό υπάρχουν στο κόσμο πόλεμοι ασθένειες και πόνος. Ο πόνος παίζει το ρόλο της φωτιάς που λειώνει και το σίδερο το κοκκινίζει και ύστερα το λυγίζει.
**
-Έρχονται κάποιοι και μου λένε ''Πάτερ,εγώ δεν έχω αμαρτίες''!Αυτό είναι μεγάλο λάθος.Είναι αδύνατο.Ο Άγ.Ιωάννης ο Θεολόγος μας λεει ότι δεν υπάρχει στη γη άνθρωπος χωρίς αμαρτία.Όσο και να προσπαθείς όλο και κάτι σου ξεφεύγει.Για παράδειγμα ο διασκορπισμός του νου μας κατά την ώρα της προσευχής.Διάβαζεις για μισή ώρα αλλά δεν ξέρεις τι διαβάζεις.Είναι μία προσβολή προς τον Θεό αυτό.Μιλάς μαζί Του αλλά το μυαλό σου είναι αλλού.Αν πας για μία ακρόαση σε κάποιον σημαντικό άνθρωπο και αρχίζεις να απαντάς άλλα αντί άλλων,τότε θα σε διώξουν
**
-Λέει  στην Φιλοκαλία ότι ένας άγιος προσευχόνταν από το πρωί μέχρι το βράδυ.Όταν κουραζόνταν διάβαζε την Αγία Γραφή.Ήταν σε μόνιμη επικοινωνία με το Θεό.Πως προευχόνταν,όρθιος,γονατιστός ή με τα χέρια ψηλά δεν ξέρουμε.Κάθε άνθρωπος κάνει διαφορετικές κινήσεις.Ήταν όμως μία προσευχή,που τον υποχρέωνε να κάθεται στατικός σε μία γωνία.
Αυτό βέβαια στην σημερινή εποχή,η οποία είναι αγχωδης και οι ρυθμοί είναι γρήγοροι αυτό είναι δύσκολο να γίνει.Αλλά όσο και να βιαζόμαστε.όπου και να βρισκόμαστε,καλό είναι να λέμε το ''Κύριε Ιησού Χριστέ Υιε Θεού ελέησον με''Ή τουλάχιστον ''Ιησού ελέησον με''Τουλαχιστον αυτές τις δύο λέξεις να λέμε σε όλη μας την ζωή!Δύο λέξεις!
Ήξερα έναν γέροντα ο οποίος γνωρίζω ότι προσευχόνταν αδιαλείπτως.Μια φορά μας μιλούσε για κάποια γεγονότα που συνέβησαν μετά την ρωσική επανάσταση.Έβαλα το χέρι μου στον ώμο του και τον ρώτησα«π.Ιωάννη,τώρα προσεύχεστε»;Η διήγησή του είχε φτάσει στο αποκορύφωμα,όμως η καρδιά του προσευχόνταν.Η προσευχή είχε κατεβεί στην καρδιά του και όταν γίνει αυτό τότε η καδιά προσεύχεται,όπως εμείς αναπνέουμε.Γι'αυτό και εμείς σήμερα μπορούμε να τραφούμε απ'αυτήν την προσευχή
μετάφραση-επιμέλεια www.proskynitis.blogspot.com

[ΦΩΤΗΣ]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΛΑΧΟΣ




Είναι γνωστόν ότι οι Κύπριοι φοιτητές των Αθηνών το 1954 ίδρυσαν την επαναστατική οργάνωση Κ.Α.Ρ.Η. (Κύπριοι Αγωνιστές υπό Ριψοκίνδυνη Ηγεσία). Μοναδικός σκοπός της Κ.Α.Ρ.Η ήταν η προετοιμασία επαναστατικού αγώνα για επίτευξη του ιερού πόθου της Ένωσης της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος.
Περί τα τέλη Απριλίου του 1955 ήλθε μήνυμα από τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ, Διγενή, να διακόψουν οι φοιτητές της Κ.Α.Ρ.Η τις σπουδές τους και να πάνε στην αγωνιζόμενη Κύπρο για να στελεχώσουν τον Αγώνα.
Οι φοιτητές είχαν καλή στρατιωτική εκπαίδευση. Οκτώ απ’ αυτούς δήλωσαν αμέσως ότι ήταν έτοιμοι για τον Αγώνα. Για να πάνε όμως στην Κύπρο χρειαζόντουσαν χρήματα για τα εισιτήρια και για την αγορά μερικών απαραιτήτων υλικών.
Αποφασίσθηκε να απευθυνθούν προς τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σπυρίδωνα, που ήταν και Πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Αυτοδιαθέσεως Κύπρου.
Η πρόχειρη, σημείωση,, που δόθηκε στον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα από μέλη της Κ.Α.Ρ.Η.
Τηλεφώνησε τότε ο Αρχηγός της Κ.Α.Ρ.Η αείμνηστος Γιάννης Ιωαννίδης στον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα και μας δέχτηκε αμέσως. Πήγαμε στην κατοικία του στο Ψυχικό. Καθόταν σε μια Δεσποτική καρέκλα. Ήτανε γέρος με κατάλευκη γενειάδα και μάτια γεμάτα χαρά και ζωντάνια.
Μας καλωσόρισε με ένα αληθινό χαμόγελο, του φιλήσαμε το χέρι και αρχίσαμε να του λέμε τον σκοπό της επίσκεψής μας.
Έλαμψε από χαρά στο άκουσμα του σκοπού μας. Παράλληλα με τη χαρά του μας μετρούσε αν είμαστε άξιοι για τέτοια αποστολή. Του δώσαμε μια μικρή σημείωση, στην οποία αναφέρονταν τα ελάχιστα υλικά που θα χρειαζόντουσαν στον Αγώνα μας.
Μόνο αυτά θέλετε; μας ρώτησε. Η ερώτησή του μας ξάφνιασε. Λες και περίμενε περισσότερα και πιο δυνατά αιτήματα.
Μας εντυπωσίασε η μεγάλη του συγκίνηση και η διάθεσή του να προσφέρει τα πάντα για τον ενωτικό Αγώνα της Κύπρου.
Αποχωρώντας από την αρχιεπισκοπική κατοικία, είπα από μέσα μου: “Τέτοιος μας έπρεπε αυτό τον καιρό να είναι Αρχιεπίσκοπος πάσης Ελλάδος”.
Σε τρεις μέρες κατεβήκαμε στην Κύπρο και ενταχθήκαμε στις τάξεις της Ε.Ο.Κ.Α.
Τον Σεπτέμβρη του 1956 βρισκόμασταν με τον Αρχηγό του Αγώνα Διγενή στα βουνά της Πιτσιλιάς. Ήταν μια καταραμένη μέρα για τον Ελληνισμό. Οι Τούρκοι αποφάσισαν να διώξουν το Ελληνικό στοιχείο από την Κωνσταντινούπολη με κάθε βρώμικο μέσο: Λεηλασίες και καταστροφές των Ελληνικών περιουσιών και διωγμός των Ελλήνων με κάθε απάνθρωπο και βάρβαρο μέσο.
Αφορμή μια έκρηξη στο σπίτι που γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ, που την προκάλεσαν οι ίδιοι οι Τούρκοι, στη Θεσσαλονίκη.
Ακούγαμε από ένα μικρό ραδιόφωνο με μπαταρίες τα νέα.
Περιμέναμε από την Ελληνική Κυβέρνηση ή κάποιον επίσημο να στηλιτεύσει αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα των Τούρκων και να κάνει κάτι που να αναστήσει την περηφάνεια μας και να σβήσει τη λύπη μας.
Πέρασε μια μέρα και τίποτε δεν ακούσαμε.
Σε μια στιγμή, την ώρα των νέων, χωρίς να λεχθεί τίποτα, ακούγεται η φωνή του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα.
Διαμαρτύρεται έντονα για το κακό που έπεσε στον Ελληνισμό. Ζητά τιμωρία των βάρβαρων Τούρκων και καταδίκη της βρώμικης συμπεριφοράς τους έναντι των Ελλήνων.
Με φωνή γεμάτη αγανάκτηση και θλίψη παρακαλεί τους πάντας να σταματήσουν το κακό και να τιμωρήσουν αυτούς που καταστρέφουν την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων.
Φάνηκε πως έκανε εισβολή ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων στον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών και μίλησε χωρίς την άδεια κανενός.
Πήραμε λίγη ανάσα. Με πολλή χαρά χαιρετήσαμε την ομιλία του Μακαριωτάτου. Εκείνη τη στιγμή ο Διγενής μίλησε: “Αυτός ο Αρχιεπίσκοπος είναι σπουδαίος άνθρωπος”.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων έζησε μια πολυκύμαντη, ταραχώδη, γεμάτη κινδύνους ζωή, πλήρη όμως θρησκευτικών και εθνικών πράξεων, καρποφόρα και άξια για μίμηση.
Εγεννήθη στην κωμόπολη Χιλή του Βοσπορικού Πόντου το 1873 από γονείς Ηπειρώτες.
Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.
Σαν τέλειωσε τις σπουδές του, εργάστηκε ως δάσκαλος στο Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και στη συνέχεια, ως Αρχιμανδρίτης, τοποθετήθηκε Αρχιερατικός Επίτροπος και Ιεροκήρυκας στην Καβάλα.
Από τότε ως το 1906 που χειροτονήθηκε επάξια Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης, δίνει το αναγκαίο και ζωντανό παρόν του στο προσκλητήριο για την απαλλαγή της Μακεδονίας μας από τον ξενικό κίνδυνο.
Ήταν παρών στα λαμπροφόρα προπύλαια των Μακεδονικών προμαχώνων, που σταμάτησαν και έδιωξαν την πλημμυρίδα αυτών που ήθελαν σώνει και καλά να εξαφανίσουν τη Μακεδονία μας από τον χάρτη της Ελλάδος.
Μπροστάρης πάντοτε στους Εθνικούς Αγώνες, λες και τον έστειλε ο Θεός να φυλάει σ’ όλη του τη ζωή τις Θερμοπύλες του Έθνους.
Στη συνέχεια ως Μητροπολίτης Βελλάς και Κονίτσης, κατά τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13, ανεμίζει τα φλογισμένα ράσα του στην Κόνιτσα, εμπνέει και ενθουσιάζει τους μαχητές που διώχνουν αυτούς που επιβουλεύονταν την ελευθερία του Λαού μας.
Παράλληλη έγνοια του είναι και ο βασανισμένος Ελληνικός κόσμος της Β. Ηπείρου που οι Αλβανοί θέλουν να τον κρατούν υπόδουλο.
Ο φλογερός Ιεράρχης δημιουργεί, με άλλους διαπρεπείς άνδρες, το κίνημα της Αυτονομίας της Β. Ηπείρου, θέτοντας έτσι τα στερεά θεμέλια της διεκδίκησης των απαράγραπτων δικαίων του υπόδουλου τούτου τμήματος της Πατρίδας.
Ο Ηπειρώτης πολιτικός Γεώργιος Ζωγράφος, μαζί με τον Υπουργό Εσωτερικών Σπυρίδωνα , κηρύσσει την Αυτονομία της Β. Ηπείρου και υψώνει στο Αργυρόκαστρο στις 17 Φεβρουαρίου 1913 τη σημαία της Αυτονομίας και συγκροτείται προσωρινή Κυβέρνηση.
Ο Σπυρίδων Βλάχος είναι η ψυχή αυτών των γεγονότων. Οργανώνεται στρατός που νίκησε τους Αλβανούς στη μάχη του Αργυρόκαστρου. Ελευθερώνονται οι πόλεις της Β. Ηπείρου από τους Τουρκαλβανούς και τα Γιάννενα από τους Τούρκους το 1913 και όλη η περιοχή της Β. Ηπείρου αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας.
Στις 17.5.1914 υπογράφεται το πρωτόκολλο της Κέρκυρας με το οποίο αναγνωρίζεται διεθνώς και από αυτούς τους Αλβανούς η Ελληνικότητα της Β. Ηπείρου και η αυτονομία της, υπό σκιώδη Αλβανική επικυριαρχία. Η χαρά και η συγκίνηση του Δεσπότη είναι απερίγραπτη. Βλέπει τους αγώνες του και αυτούς των συμπατριωτών του να στέφονται με επιτυχία. Ζει τη χαρά των Β. Ηπειρωτών που απαλλάσσονται από την κυριαρχία των Αλβανών και γίνονται ελεύθεροι Έλληνες. Το 1915, παράλληλα με τις εκλογές στην Ελλάδα, γίνονται εκλογές και στη Β. Ήπειρο. Εκλέγονται 15 βουλευτές που εισήλθαν στη Βουλή των Ελλήνων, όπου έγιναν ενθουσιωδώς δεχτοί από την Ελληνική Αντιπροσωπεία.
Τούτο ήταν η τελείωση της χαράς του Δεσπότη και το επιστέγασμα της νίκης των Β. Ηπειρωτών.
Δέκα χρόνια διήρκεσαν οι νικηφόροι αυτοί αγώνες.
Ακούραστος περιέρχεται την Β. Ήπειρο και υψώνει τη σημαία της Αυτονομίας σε κάθε χωριό και πόλη σε αντίθεση με το Ελληνικό κράτος, που δέχτηκε την παραχώρηση της Β. Ηπείρου στους Αλβανούς έναντι της παραχώρησης στην Ελλάδα μερικών νήσων του Αιγαίου.
Στην Κορυτσά, που ήδη είχε παραδοθεί από το ελληνικό κράτος στους Αλβανούς, σπεύδει ο Μητροπολίτης Σπυρίδων να υψώσει τη σημαία της Αυτονομίας. Εκεί συλλαμβάνεται από τους Τούρκους και καταδικάζεται σε θάνατο. Με την παρέμβαση όμως του βασιλιά της Ελλάδος διάδοχου Κωνσταντίνου αποφυλακίζεται.
Το 1916 μετετέθη στη Μητρόπολη των Ιωαννίνων, όπου πιο έντονα συνεχίζει το θρησκευτικό του έργο, παράλληλα με την συνεχή προσφορά του στους αδελφούς Β. Ηπειρώτες.
Ιδρύει την Ιερατική Σχολή και φροντίζει ώστε οι Ιεροί Ναοί της Μητροπολιτικής του περιφέρειας να είναι ζωντανά κέντρα λατρείας.
Στις 29 Ιουλίου 1919 γίνεται η Συμφωνία Βενιζέλου-Τοτόνι (Υπουργού Εσωτερικών της Ιταλίας), με την οποία η Β. Ήπειρος παραχωρείται στην Ελλάδα.
Η Ιταλία αμέσως με την αλλαγή του Υπουργού Εξωτερικών καταγγέλλει τη Συμφωνία αυτή και καταφέρνει να επαναφέρει το Σύμφωνο της Φλωρεντίας του 1913 και έτσι ορίζεται Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου για τη χάραξη των συνόρων Ελλάδας και Αλβανίας, πράγμα που έφερε τον διαχωρισμό της Ηπείρου σε Βόρειο και Νότιο.
Ο Δεσπότης Σπυρίδων γίνεται περίλυπος μέχρι θανάτου. Αποσύρεται στη Μητρόπολή του και παρακαλεί τον Κύριο των Δυνάμεων να προστατεύει τον Ελληνισμό της Β. Ηπείρου. Παράλληλα κάνει ο,τι μπορεί για την πνευματική προκοπή του ποιμνίου του.
Κατά τον ένδοξο πόλεμο των Ελλήνων κατά των Ιταλών το 1940-41, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του Αγώνα και με τη μεγάλη προσφορά του ελευθερώνεται ξανά η Β. Ήπειρος από τον Ελληνικό Στρατό.
Μετά τη Γερμανική εισβολή πάλι ο μεγάλος Δεσπότης βρίσκεται κοντά στο ποίμνιό του και του προσφέρει κάθε βοήθεια, πνευματική και υλική.
Το 1949, λόγω του αδιαμφισβήτητου κύρους του και της αξιόλογης πείρας που απέκτησε από μια ολόκληρη ζωή προσφοράς στον Χριστό και την Ελλάδα, εκλέγεται επάξια από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.
Από τη νέα αυτή έπαλξη ανέπτυξε για μια επταετία υπεράνθρωπη δραστηριότητα. Συμμετείχε ενεργά σε κάθε εκδήλωση και ενέργεια του Έθνους.
Στο πρόσωπό του και στον αγώνα του ετιμάτο ολόκληρη η Εκκλησία της Ελλάδος. Παρών στον επαναπατρισμό των συμμοριτοπλήκτων και στην επιστροφή των παιδιών του παιδομαζώματος.
Παρών στην ανοικοδόμηση των καταστραφέντων ναών κατά το συμμοριτοπόλεμο και στην ανοικοδόμηση των σεισμοπλήκτων Νήσων. Ιδρύει τυπογραφείο και θεολογικό οικοτροφείο στην Αποστολική Διακονία στην Αθήνα.
Παρών στον Αγώνα των Κυπρίων για ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Από τη θέση του Προέδρου της Επιτροπής Αυτοδιαθέσεως Κύπρου ενεργοποιεί όλες του τις δυνάμεις και κάνει ό,τι του είναι δυνατό, για να πετύχει η Αγωνιζόμενη Κύπρος τον ιερό σκοπό της.
Στις 20 Αυγούστου 1954, ημέρα της κατάθεσης της προσφυγής της Ελληνικής Κυβέρνησης για το Κυπριακό ενώπιον του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, καλεί τον Ελληνικό Λαό στην Πλατεία Συντάγματος.
Εκατοντάδες χιλιάδες ακούνε το λόγο του Αρχιεπισκόπου.
«Ο αγών διά την Κύπρον είναι αγών Πανελλήνιος. Είναι αγών ιερός».
«Χώρος ελληνικός υπήρξε πάντοτε εις την ιστορίαν η Κύπρος και λαός Ελληνικός κατώκει και κατοικεί την μεγαλόνησον».
«Η Εκκλησία της Ελλάδος, ήτις κατά μακραίων παράδοσιν αυτής συμμετέσχεν εις πάσας τας περιπετείας του Έθνους, επρωτοστάτησεν απ’ αρχής και εις τον εθνικόν τούτον αγώνα».
«Εμμείνατε, αδελφοί Κύπριοι, σταθερώς και αμετακινήτως, υπερασπίζοντες τας εθνικάς επάλξεις. Η εμμονή σας και η έντασις του αγώνος θα διδάξη τους κυριάρχους, ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την Κύπρον, όπως εγκατέλειψαν ήδη και άλλους τόπους».
«Αδελφοί Κύπριοι, η ελευθερία δεν παρέχεται και δεν χαρίζεται εις τους υποδούλους λαούς, κατακτάται και παίρνεται δια των θυσιών τους».
«Διότι το πανελλήνιον αίτημα δια την Ένωσιν της Κύπρου μετά της Ελλάδος, εν πάση περιπτώσει και παρά πάσαν αντίδρασιν, θα εκπληρωθεί».
Απευθυνόμενος προς τον Ελληνικό Λαό, είπε:
«Πρέπει να έχης την ευκαιρίαν να δείξης, ότι η Ένωσις της Κύπρου, όχι μόνον αποτελεί διακαή πόθον σου, αλλά, εφ’ όσον δεν εκπληρούται, είναι και ο βαθύτατος πόνος σου και το πλέον επίμονον και επιτακτικόν αίτημά σου».
Η Κυπριακή Πρεσβεία του Δημοψηφίσματος της 15ης Ιανουαρίου, τον Ιούλιο του 1950 βρίσκεται στην Αθήνα.
Την υποδέχεται ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδωνας με ιερή συγκίνηση στο κέντρο του ελευθέρου Ελληνισμού.
Δηλώνει στον Πρόεδρο της Πρεσβείας, Μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανό, ότι, αν το επίσημο κράτος σιγήσει στην υποστήριξη του ιερού αγώνα της Κυπριακής Πρεσβείας, ουδεμία δύναμη θα μπορέσει να συγκρατήσει τη φωνή του Πανελληνίου, με την Εκκλησία επίκεφαλής, που θα ακουστεί στα πέρατα του κόσμου.
Οι εφημερίδες ενθουσιωδώς υποδέχονται την Κυπριακή Πρεσβεία και προβάλλουν κάθε εκδήλωσή της.
Η Πανελλήνια Επιτροπή Ενώσεως Κύπρου διοργάνωσε την 21 Ιουλίου 1950 συλλαλητήριο στο καλλιμάρμαρο Στάδιο των Αθηνών. Παρόντες και όλοι οι ιερείς των Αθηνών. Στη μέση του Σταδίου υπήρχε το περίγραμμα της Κύπρου, στο κέντρο του οποίου στήθηκε το βήμα, απ’ όπου ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων μίλησε, απευθυνόμενος προς τις χιλιάδες του λαού και προς το επίσημο κράτος, όπως και προς κάθε ελεύθερο άνθρωπο.
Με στεντόρεια φωνή συγκίνησε τους πάντες και έκανε το κυπριακό αίτημα πανελλήνιο, ενθουσίασε και χαροποίησε την Κυπριακή Πρεσβεία και με τις ευχές και τις ευλογίες του την κατευόδωσε στον προορισμό της για τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων διακονούσε πιστά την Εκκλησία του Χριστού και πρωτοστατούσε σε κάθε μεγάλο εθνικό θέμα. Ακολούθησε πιστά το του Κυρίου «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτου τίθησιν υπέρ των προβάτων».
Πλήρως ικανοποιημένος ότι εκτελούσε στο ακέραιο το καθήκον απέναντι στην Ελληνική Εκκλησία και με την άνθιση της Επανάστασης στην Κύπρο, που ήταν ο μεγάλος του καημός, απεδήμησε προς Κύριον την 21 Μαρτίου 1956.
Ο θάνατος του μακαριστού Σπυρίδωνα λύπησε βαθιά όχι μόνο την Εκκλησία αλλά και το Έθνος ολόκληρο, γιατί υπήρξε ηρωικός και ακατάβλητος πρωταγωνιστής στους δύσκολους καιρούς.
Με το άκουσμα του θανάτου του συνήλθε εκτάκτως η Ιερά Σύνοδος, όπου μίλησαν Δεσποτάδες για τον Μεγάλο Νεκρό και διαγωνίζονταν ποιος θα πει καλύτερα λογια και μεγαλύτερους επαίνους.
Ελέχθησαν πολλά για τον Σπυρίδωνα, αδύναμα όμως να πλησιάσουν τα έργα, Θρησκευτικά, Εθνικά και Κοινωνικά του ενός και μόνου, που θα ‘ναι δύσκολο να παρουσιαστεί ξανά όμοιός του.
Πέρασε και ο Αυλάρχης του Βασιλιά, για να υποβάλει τα συλλυπητήρια της Βασιλικής Οικογένειας.
Υπέβαλαν τα συλλυπητήρια Υπουργοί και Αξιωματούχοι του Κράτους.
Αποφασίστηκε η ταφή να γίνει το Σάββατο, 24 Μαρτίου, και στη συνέχεια ο νεκρός μεταφέρθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, όπου εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα.
Κατά χιλιάδες ο κόσμος περίλυπος πλησίαζε και προσκυνούσε τον μεγάλο νεκρό.
Ήταν ο δικός του, ο μπροστάρης του, ο Αρχιεπίσκοπός του.
Η κηδεία του έγινε την 24 Μαρτίου.
Παρών ο Βασιλεύς των Ελλήνων και όλοι οι επίσημοι του Κράτους και αμέτρητο πλήθος λαού.
Στον αείμνηστο Σπυρίδωνα αποδόθηκαν τιμές Πρωθυπουργού εν ενεργεία. Ο Δήμος Αθηναίων, τιμής ένεκεν, παρεχώρησε δωρεάν χώρο στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Πάνω στον τάφο οι Ηπειρώτες έρριψαν χώμα Ηπειρώτικο, για να θυμίζει τους μεγάλους αγώνες, Εθνικούς και Θρησκευτικούς που έκανε γι’ αυτούς ο Μεγάλος Δεσπότης, ο Σπυρίδωνας Βλάχος.
Πηγή: «Ενατενίσεις», Περιοδική Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Κύκκου και Τηλλυρίας, Τεύχος 10ο, Ιανουάριος – Απρίλιος 2010.