Ορθοδοξία

Λόγω της επικαιρότητας της εκπαιδευτικής μεταρύθμισης στη βαθμίδα του Λυκείου, παραθέτω το παρακάτω άρθρο του Σαράντου Καργάκου που νομίζω είναι ενδιαφέρον:

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ότι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιάεργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές... Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε..


Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά.


Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.


Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δενξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς. Oχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τακουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία.


Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στονορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια και πού θεωρεί ως σωστό ότι γράφει το σχολικό. Το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.


Τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.


Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία!


Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά; Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος.


Οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.


Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη.Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Που να φθάσουν και τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).


Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαιπρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».


Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς;


Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πούπροσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...


Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.



του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού

Αυτό που με προβληματίζει με παρόμοια άρθρα είναι η έλλειψη προτάσεων.
Μου θυμίζει ένα φίλο μου που έκανε κάποιο κόμμα στην σχολή για να μιλάει για τα λάθη των άλλων κομμάτων. Σίγουρα σε αυτό τον λόγο υπάρχει αλήθεια αλλά δεν μπορώ να μείνω εκεί, όσο και αν πονάει.

Προχθές ήμουν στο μάθημα και μιλούσα στους φοιτητές μου για την ανάγκη να συνεργαστούν κατά ομάδες. Τους τόνισα ότι για να είναι επιτυχημένη αυτή η συνεργασία θα πρέπει τα μέλη της κάθε ομάδας όχι απλά να συνεισφέρουν κατά δύναμη αλλά να βοηθούν ο ένας τον άλλο αν έχουν κάποια αδυναμία, για παράδειγμα στα μαθηματικά, ώστε να υπάρξει ωφέλεια σε όλους. Τελείωσα το σύντομο αυτό λόγο τονίζοντας ότι τα μέλη της κάθε ομάδας θα πρέπει να γίνουν φίλοι και να νοιαστούν ο ένας για τον άλλο. Τότε ένας από τους φοιτητές μου είπε, γελώντας περίπου ειρωνικά, ότι αυτά δεν γίνονται διότι ζούμε σε μία κοινωνία που ο καθένας ΟΦΕΙΛΕΙ να κοιτάζει "την πάρτη του" και πως αν δεν το κάνει τότε είναι χαμένος αφού όλοι οι υπόλοιποι θα το κάνουν.
Σκέφτηκα τότε το δάσκαλο που είχα στην Τρίτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Φορώντας περίπου το ίδιο κουστούμι κάθε ημέρα, ήταν ταυτόχρονα αυστηρός αλλά και ήπιος. Όταν μας είπε ότι είχε υποσχεθεί στον πατέρα του πως αν και φτωχός θα άφηνε το χωριό τους για να σπουδάσει με κάθε θυσία ο πατέρας του είχε δώσει την ευχή του. Τότε ένα δάκρυ είχε φύγει από τον ώριμο άντρα μπροστά στα παιδάκια που δεν είχαν ακόμα κλείσει τα 10 τους χρόνια, καθώς τόνιζε πως ότι υποσχέθηκε στον πατέρα του το έκανε. Το δάκρυ όμως αυτό που έκρυβε μέσα του ΗΘΟΣ είμαι σίγουρος πως δεν το λησμόνησε ποτέ κανένα από εκείνα τα παιδάκια.
Απάντησα λοιπόν στον φοιτητή μου πως καθήκον κάθε ανθρώπου που βρίσκεται μπροστά σε ένα πίνακα και διδάσκει, είναι εκτός από το περιεχόμενο του μαθήματος να διδάσκει κυρίως ΗΘΟΣ. Με κοίταξε απορημένος, το ίδιο και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους. Έμοιαζε σαν να είχα πει κάτι που δεν είχαν ακούσει ξανά ή έστω είχαν πάρα πολύ καιρό να ακούσουν.

Συγχωρέστε μου την περιαυτολόγηση. Δικαιολογήστε τη από το γεγονός πως αυτή η δεύτερη, κακοπληρωμένη και πάντοτε αργά πληρωμένη δουλειά που όμως λατρεύω, η δουλειά του "μικρο-δασκάλου", βοηθού δηλαδή καθηγητή σε κάποιο εργαστήριο, είναι πολύ πιθανό πως μπορεί να μη την έχω το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Η λέξη που ακούω διαρκώς τον τελευταίο καιρό είναι "περικοπές" οι οποίες ξεκινούν από τους ωρομίσθιους άσχετα από πόσα χρόνια εργάζονται κάτω από αυτό το καθεστώς.

Συγχωρέστε μου τη συγκίνηση. Ξέρω ότι εδώ πρέπει να πω τω Θεώ Δόξα ότι κι αν συμβεί και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω μέσα από την αδυναμία μου.

Anastasios68 έγραψε:Προχθές ήμουν στο μάθημα ........

Σε συγχωρούμε Αναστάσιε, αν και δεν θα έπρεπε να ζητάς συγχώρεση, άνθρωποι ειμαστε και κάποιες φορές έχουμε αυτην την ανάγκη να πούμε δυο λογάκια παραπάνω. Και πολύ καλά έκανες.
Με άγγιξαν κάπως και εμένα τα λόγια σου.
Ο Θεός να είναι μαζί σου.

Ο Θεός να σου χαρίζει πάντοπτε υπομονή και δύναμη...

Σας ευχαριστώ πολύ
Σήμερα (κάθε μέρα σχεδόν μαθαίνω και κάτι δυσάρεστο σχετικά) έμαθα ότι στο ΤΕΙ που εργάζομαι δίνουν λιγότερα λεφτά από ότι σε περιφερειακά ΤΕΙ, ενώ την ίδια ώρα το δικό μας ΤΕΙ έχει υπερπολλαπλάσιους φοιτητές! Τα άλλα ΤΕΙ δεν έχουν φοιτητές και έχουν πλεόνασμα χρημάτων. Το αντίθετο γίνεται στο δικό μας. Πολλά λέγονται περί του ΓΙΑΤΙ συμβαίνει αυτό. Πολλά λέγονται, αλλά ίσως η αιτία είναι μία: βγάλαμε από την Παιδεία το ΗΘΟΣ, θα τολμήσω να πω τα πράγματα με το όνομά τους, το ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΗΘΟΣ και το αντικαταστήσαμε με την "πρακτική" και πολύ χειρότερα με τη "ρεμούλα". Πως τα παιδιά θα βγάλουν προς τα έξω το καλό που έχουν μέσα τους όταν εμείς οι μεγαλύτεροι δεν φροντίζουμε γι' αυτό;

Anastasios68 έγραψε:Προχθές ήμουν στο μάθημα και μιλούσα στους φοιτητές μου για την ανάγκη να συνεργαστούν κατά ομάδες....
Τότε ένας από τους φοιτητές μου είπε, γελώντας περίπου ειρωνικά, ότι αυτά δεν γίνονται διότι ζούμε σε μία κοινωνία που ο καθένας ΟΦΕΙΛΕΙ να κοιτάζει "την πάρτη του" και πως αν δεν το κάνει τότε είναι χαμένος αφού όλοι οι υπόλοιποι θα το κάνουν.
Σκέφτηκα τότε το δάσκαλο που είχα στην Τρίτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Φορώντας περίπου το ίδιο κουστούμι κάθε ημέρα, ήταν ταυτόχρονα αυστηρός αλλά και ήπιος. Όταν μας είπε ότι είχε υποσχεθεί στον πατέρα του πως αν και φτωχός θα άφηνε το χωριό τους για να σπουδάσει με κάθε θυσία ο πατέρας του είχε δώσει την ευχή του. Τότε ένα δάκρυ είχε φύγει από τον ώριμο άντρα μπροστά στα παιδάκια που δεν είχαν ακόμα κλείσει τα 10 τους χρόνια, καθώς τόνιζε πως ότι υποσχέθηκε στον πατέρα του το έκανε. Το δάκρυ όμως αυτό που έκρυβε μέσα του ΗΘΟΣ είμαι σίγουρος πως δεν το λησμόνησε ποτέ κανένα από εκείνα τα παιδάκια.
Απάντησα λοιπόν στον φοιτητή μου πως καθήκον κάθε ανθρώπου που βρίσκεται μπροστά σε ένα πίνακα και διδάσκει, είναι εκτός από το περιεχόμενο του μαθήματος να διδάσκει κυρίως ΗΘΟΣ. Με κοίταξε απορημένος, το ίδιο και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους. Έμοιαζε σαν να είχα πει κάτι που δεν είχαν ακούσει ξανά ή έστω είχαν πάρα πολύ καιρό να ακούσουν.
.

Πόσο δίκιο έχεις Αναστάσιε! Σε κάτι τέτοια περιστατικά, όμως, συνειδητοποιώ ότι είναι σχεδόν αδύνατο για ένα παιδί να έχει ήθος, χωρίς να το έχει διδαχτεί. Και είναι κρίμα για τα σημερινά παιδιά να μην έχουν σχεδόν κανένα παράδειγμα για καλό, αλλά τόσα πολλά για κακό. Επίσης σκέφτομαι ότι δεν απέχω πολύ ηλικιακά από τα παιδιά αυτά ( τελείωσα το σχολείο πριν 10 χρόνια) και όμως η κοινωνία γύρω μας έχει αλλάξει τόσο μα τόσο πολύ τα χρόνια αυτά...