Ορθοδοξία

Ν. Σμύρνης Συμεών "Όσοι έφεραν τον τόπο σ’ αυτό το κατάντημα να πληρώσουν"
Δευτέρα, 23 Μάιος 2011 - Συντάχθηκε απο τον/την με πληροφορίες Ι.Μ. Νέας Σμύρνης



Μετά τον εορτασμό της Ιεράς Πανηγύρεως της Αγία Φωτεινής, που είναι προστάτης της πόλεως της Νέας Σμύρνης (και παλιότερα της Σμύρνης) ο Σεβασμιότατος Νέας Σμύρνης κ. Συμεών εκφώνησε κατά την λιτανεία της Ιεράς Εικόνας της Αγίας την ακόλουθη εόρτια προσλαλιά:

«Ημέρα ευφρόσυνη και ξεχωριστή για την πόλη και την τοπική μας Εκκλησία, αγαπητοί μου αδελφοί, η σημερινή. Η πανήγυρη της προστάτιδος και πολιούχου μας Μεγαλομάρτυρος του Χριστού αγίας Φωτεινής. Μια εορτή που γίνεται ακόμη λαμπρότερη, καθώς συμπίπτει με την ευλογημένη πασχάλια περίοδο· καθώς συνοδεύεται με το φως και τις μοσχοβολιές της άνοιξης.

Ιερουργήσαμε το πρωί το μέγα μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Και λιτανεύουμε αυτή την ώρα την ιερή εικόνα της αγίας Φωτεινής επικαλούμενοι τις πρεσβείες της προς τον αναστάντα Κύριο, τον λυτρωτή μας Ιησού Χριστό.

Η εφετινή εορτή της αγίας Φωτεινής βρίσκει την πατρίδα μας σε πολύ δύσκολη θέση· στη δίνη μιας πρωτοφανούς κρίσεως, που όμοιά της δεν αντιμετώπισε εδώ και μισόν αιώνα. Κρίση οικονομική, που στο βάθος της όμως είναι πνευματική κρίση. Κρίση ήθους. Κρίση αξιών. Κρίση νοήματος ζωής. Και η κατάσταση αυτή προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί τον διεθνή διασυρμό της χώρας και του ελληνικού ονόματός μας.

Για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσεως τι άραγε έχει να μας προτείνει η Μεγαλομάρτυς και πολιούχος μας αγία Φωτεινή;

* Να επιστρέψουμε, αδελφοί μου, στον Χριστό μας, τον ζώντα και αληθινό Θεό. Να επιστρέψουμε όσοι Τον ξεχάσαμε· όσοι Τον εγκαταλείψαμε· όσοι χλευάζουμε την πίστη σ᾽ Αυτόν· όσοι προκλητικά βλαστημούμε το όνομά Του.

* Να θυμηθούμε και πάλι το Ευαγγέλιό Του και να ακολουθήσουμε τις εντολές Του. Να ζήσουμε την ευλογημένη χριστιανική ζωή στην οποία μας καλεί.

* Να ομονοήσουμε και να μην τρωγόμαστε μεταξύ μας. Να διδαχτούμε από την ιστορία ότι η διχόνια, τα πολιτικά πάθη, ο κομματικός φανατισμός και οι διχασμοί ζημίωσαν τον τόπο· έβλαψαν το γένος.

* Να εργαστούμε περισσότερο. Με ενθουσιασμό. Με φιλοτιμία. Με εντιμότητα. Να εργαστούμε όχι μόνο για το ατομικό μας συμφέρον, αλλά και για το κοινό καλό και για την προκοπή του τόπου.

Και να μάθουμε, επιτέλους, να λειτουργούμε ως πολίτες σε πλαίσια νομιμότητας και όχι ανομίας.

* Τέλος, όσοι ευθύνονται· όσοι έφεραν τον τόπο σ᾽ αυτό το κατάντημα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πληρώσουν! Για να ικανοποιηθεί το αίσθημα της δικαιοσύνης. Για να παραδειγματίσουμε τα παιδιά μας. Τους το οφείλουμε."

Πηγή: romfea.gr

Χαρτούμ Εμμανουήλ: "Προσευχή...η πιο ειρηνική μορφή διαμαρτυρίας"
Παρασκευή, 27 Μάιος 2011 - Συντάχθηκε απο τον/την Μητροπολίτης Χαρτούμ Εμμανουήλ



ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΓΩΝΙΑ

Συμμετέχοντας «προσευχόμενοι» και παρακολουθούντες «τα γενόμενα» στην Πανελλαδική αγωνία, για το παρόν και το μέλλον της ένδοξης πατρίδας μας, της Ελλάδας, θέλω να καταθέσω ελάχιστες σκέψεις. Ὀχι τόσο προσωπικές, αλλά να τοποθετηθώ πάνω στις σκέψεις ενός μεγάλου «κοσμοκαλόγερου», του Σκιαθίτη λογοτέχνη και ιδιαίτερα πιστού ανθρώπου, του μεγάλου Παπαδιαμάντη.

Οι όπου Γής Έλληνες αγωνιούν.... Όσων η ψυχή και το υπέδαφός της παραμένει γνήσια ελληνικό πονούν και υποφέρουν. Συμπάσχουμε όλοι οι Πανέλληνες....

Σ’ αυτή όμως τη δύσκολη ώρα, τι κάνουν οι πιστοί του Θεού; Τι κάνει το Σώμα των πιστευόντων; Η Εκκλησία, δηλαδή, όλοι εμείς, που αποτελούμε το Σώμα της;

Κύριο έργο των πιστών είναι η προσευχή. Όλα τα άλλα είναι πάρεργα... Κυρίαρχο ρόλο σ’ όλες τις ενέργειες του πιστού ανθρώπου είναι η προσευχή. Το πρόσταξε πρώτος ΕΚΕΙΝΟΣ: «Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μή εν προσευχή και νηστεία» (Μάρκος θ΄,29). Ας το αναλύσει ο καθένας αυτό μέ ή χωρίς θεολογικές γνώσεις και κάπου θα βρεί την επικαιρότητα των λόγων αυτών και την αλήθεια τους.

Θεωρίες επί θεωριών, κηρύγματα επί κηρυγμάτων. Συνθήματα και συνθηματολογίες. Διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Αναλύσεις επί αναλύσεων. Φωνές επί φωνών!... Και στο τέλος «φωνή... βοώντος εν τη ερήμω...»(Μάρκος α΄,3)! Χαρακτηριστικά λέει η πείρα των πατέρων: μιά προσευχή ενός αγίου ανθρώπου είναι ανώτερη από δέκα κηρύγματα στους άμβωνες των Εκκλησιών....

Καμμιά φωνή δεν μπορεί να ακουσθεί και να φέρει καρπούς, αν δεν προέρχεται από καρδιά βαθειά π ρ ο σ ε υ χ ο μ έ ν η ... Προσεύχομαι σημαίνει ζώ... Όλα τα μεγάλα έργα, αληθινά μεγάλων ανθρώπων, ήταν πάντοτε έργο των προσευχομένων.

Αντιπαραθέσεις επί αντιπαραθέσεων. Φωνές βαθειά κομματιασμένες ή με σκοπιμότητα κομματικοποιημένες, που δεν φέρουν λύση...

Είναι η ώρα της Προσευχής... Το λέει χαρακτηριστικά ο μεγάλος Παπαδιαμάντης, τον οποίον τιμά φέτος, όλως ιδιαιτέρως, ένας μεγάλος Ιεράρχης των έργων και όχι των λόγων, ο Επίσκοπος και Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, ο οποίος πραγματοποιεί μαζί με τοπικούς φορείς, μιά μεγάλη βραδυά για τον Παπαδιαμάντη.

Να τι λέει ο αληθινός του Θεού άνθρωπος: «Η θρησκεία, όχι μόνον δεν είναι ξεπερασμένη, αλλά δεν άρχισε ακόμη αιώνες τώρα να γίνεται τρόπος ζωής..». Δεν άρχισε κάν να γίνεται τρόπος ζωής... Να η μεγάλη αλήθεια, που με πόνο ψυχής και συντετριμμένοι γιά ό,τι δεν κάναμε στον μέχρι τώρα κύκλο της ζωής μας, ας το κάνουμε τώρα. Ας κάνουμε μιά αρχή τώρα.

Ανάβοντας κανδήλι και θυμίαμα, ας μεταφράσουμε την αγωνία μας σε προσευχή. ΕΚΕΙΝΟΣ, ο Κύριος μας, «γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο!» (Λουκάς κβ΄,44)

Κι εμείς ΟΛΟΙ, ας κάνουμε αυτό το έργο πιό εντατικό, πιό γνήσιο, πιό ταπεινό, πιό ανεπιτείδευτο, πιό καρδιακό.

Αυτό ήταν το κύριο έργο της Εκκλησίας πάντοτε. Αυτό είναι το έργο των πιστών. Δεν είναι παθητική κατάσταση η προσευχή. Είναι ενεργοποιός δύναμη, είναι πορεία και συνοδοιπορία στην οδύνη του κόσμου.

Προσευχηθείτε! Ας κλείνουμε τα γόνατα της ψυχής και του σώματος για περισσότερη προσευχή τώρα.

«Κύριε, εισάκουσον της προσευχής πάντων των πιστευόντων και λύτρωσε την χώρα των Ελλήνων, των Ορθοδόξως πιστευόντων, από την ασθένεια του κατακερματισμένου ανθρώπου, στην υγεία της ομοψυχίας και της ενότητας... υπό την Σκέπην Σου, με τις πρεσβείαις ΟΛΩΝ των Αγίων Σου».

Πηγή: romfea.gr

Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι τώρα πια δεν αρκεί η προσευχή, χρειάζεται και ειρηνική αντίδραση στην πορεία καταστροφής της Πατρίδας μας.

Ήλθε η σειρά μας; Οι προειδοποιήσεις που δεν ακούσαμε
Ημ. Δημοσίευσης: Jul 14, 2011



Στις πρόσφατες διαδηλώσεις αγανάκτησης για το κατάντημα της χώρας μας παρατηρήθηκε το φαινόμενο να απευθύνονται διαμαρτυρίες και προς κάποιους κληρικούς οι οποίοι τις επισκέφθηκαν. Περιεχόμενο των διαμαρτυριών ήταν ως επί το πλείστον η περιουσία της Εκκλησίας, αλλά και διάφορες άλλες πλευρές της διασύνδεσής της με το κράτος και την εξουσία. Γενικά η Εκκλησία αντιμετωπίζεται από τους αγανακτισμένους ως τμήμα ενός κατεστημένου, μιας άρχουσας τάξης η οποία διαφεντεύει αυτή τη χώρα χωρίς καμία λογοδοσία.

Η αντίδραση των κληρικών που δέχθηκαν αυτή την κριτική παρουσίαζε την ποικιλία που παρουσιάζουν οι ανθρώπινοι χαρακτήρες. Φυσικά έπαιζε τον ρόλο του κατά περίπτωση και το μέγεθος της επίθεσης. Εν ολίγοις, σε άλλες αντιδράσεις κυριαρχούσε η συνήθης αμήχανη αμυντική ανασκευή, ενώ σε άλλες μια φραστική «αντεπίθεση» κ.ο.κ. Συμπαριστάμενος ψυχικά στους πατέρες που αισθάνθηκαν τόσο άβολα, ως εξιλαστήρια θύματα εν μέσω εριστικών διαδηλωτών, θα ήθελα να μεταφέρω τη συζήτηση κάπου αλλού.

Διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες κατά πόσο οι κληρικοί μας όλων των βαθμών (όσο ψηλότερα τόσο το χειρότερο) έχουμε συνειδητοποιήσει τι εκπροσωπούμε για τη μεγάλη πλειονότητα του λαού. Απομονωμένοι εν μέσω των πιστών που μάς σέβονται, ακόμη και μάς εξιδανικεύουν, έχουμε «χάσει επεισόδια» από τις εξελίξεις των τελευταίων ετών. Καλώς ή κακώς, συνειρμικά συνδεόμαστε πλέον με λέξεις όπως: εξουσία, βόλεμα, φιλαργυρία, πολυτέλεια, αδιαφάνεια, παρασκήνια. Μπορεί πράγματι η εκκλησιαστική περιουσία να αποτελεί έναν βολικό για πολλούς μύθο, όμως ο αντίλογος σ’ αυτό δεν επιτρέπεται να είναι η συγκαταβατική και θριαμβολογική αναφορά στο άδικο των αιτιάσεων. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και τα θύματα αυτής της προκατάληψης είναι ψυχές που αξίζουν την προσοχή και την αγάπη μας, είναι ποίμνιό μας!

Ή μήπως η σχέση μας με το χρήμα είναι ανεπίληπτη; Όχι απλώς περιλαμβάνει πλήθος αμαρτωλών στάσεων και συνηθειών, αλλά θα ήθελα να τονίσω επιπρόσθετα και με έμφαση πως ο κόσμος εν γένει αγνοεί τις περισσότερες πτυχές της προβληματικής σχέσης Εκκλησίας και χρήματος. Από τα λίγα και θραυσματικά που γνωρίζει κρίνει και αγανακτεί.

Ας μου συγχωρηθή να αναφέρω εδώ πως είκοσι χρόνια πριν είχα γράψει το εξής: «Οι επίσκοποί μας νομίζουν ότι επικοινωνούν με την πραγματικότητα ακόμη και κατανοούν το τι γίνεται. Κάνουν μεγάλο λάθος, δυστυχώς. Γνωρίζουν ένα μόνο μέρος της πραγματικότητος, αυτό το οποίο φτιασιδώνεται προκειμένου να έλθει σε επαφή μαζί τους σε πνεύμα φιλοφρονήσεων. Το θολό ποτάμι δουλεύει υπόγεια και δεν τους συναντά, παρά μόνο αν και όσο το θελήσουν οι ίδιοι» (Σύναξη, τ. 38, 1991, σ. 94. Για το ίδιο θέμα βλ. και το πρώτο κείμενο στο βιβλίο μου «Εκ της αυλής ταύτης», εκδ. Αρμός ). Στα χρόνια που μεσολάβησαν εν τω μεταξύ το θολό ποτάμι θέριεψε και απειλεί. Το να φθάσει κάποιος να κατηγορεί στην πλατεία επίσκοπο ότι με αυτό που φορά (εννοώντας το μαύρο ράσο) θα μπορούσαν να τραφούν χιλιάδες, δείχνει μόνο τυφλό παράλογο μίσος. Προφανώς κάτι άλλο θέλει να πει. Το να υποδεικνύουμε απλώς τον παραλογισμό των αδέξιων κατηγοριών και να νομίζουμε ότι με αυτό «καθαρίσαμε» δεν είναι παρά αδικαιολόγητη υπεκφυγή.

Η οργή των ανθρώπων θα διαρκέσει για καιρό ακόμη αφού δεν προβλέπεται σύντομα οικονομική ανάκαμψη. Κανείς μας λοιπόν δεν γνωρίζει ποιά μορφή θα πάρει ο θυμός στο εγγύς μέλλον. Θα τολμήσω όμως μια πρόβλεψη που εύχομαι να αποδειχθή υπερβολική και λανθασμένη. Στο επόμενο κύμα ομαδικών διαμαρτυριών (μετά από κάποια χρόνια; ) θα κινδυνεύσουν με σωματικό προπηλακισμό και κληρικοί. Οι τωρινές φραστικές επιθέσεις υπήρξαν προειδοποίηση.

Αν αυτό συμβή, κανείς ας μην αισθάνεται ασφαλής, όσο και αν τώρα νοιώθει καλά κλεισμένος μέσα σε γραφεία και περιστοιχισμένος από πρόθυμους ακόλουθους. Μακάρι να διαψευστώ αλλά φρονώ ότι το αντικληρικό μένος στην Ελλάδα πρόκειται να αυξάνεται με τον χρόνο όσο ο εκκλησιαστικός οργανισμός αποδεικνύεται ένας βραδυκίνητος «δεινόσαυρος» που, όπως εκείνοι, κινδυνεύει με εξαφάνιση, όχι βέβαια εν γένει από την ιστορία αλλά απο το προσκήνιό της. Όπως και με τους αληθινούς δεινόσαυρους, η εξαφάνιση αυτή θα επέλθει με βίαιο τρόπο.

Αν προβαίνω τώρα στην (άκομψη) ενέργεια να θυμάμαι παλιά γραφτά και να προειδοποιώ είναι διότι επιθυμώ σφοδρά να μη χρειαστή να τα ανακαλέσω στη δημοσιότητα όταν η πρόβλεψη θα έχει πραγματοποιηθή πλέον και κληρικοί μας θα έχουν δεχθή βιαιοπραγίες. Τότε δεν θα έχει νόημα διότι θα είναι πλέον αργά. Επιθυμώ να το λάβουμε υπ’ όψη όσο έχουμε ακόμη καιρό.

Για να ακυρωθούν αυτές οι δυσμενείς εξελίξεις απαιτούνται μέτρα, εντελώς διαφορετικά όμως από όσα μέχρι τώρα η Εκκλησία μας έχει συνηθίσει να λαμβάνει. Ο εκκλησιαστικός μας οργανισμός έχει «εκπαιδευθή» (και όχι πάντα σωστά) σε επικοινωνιακές μεθόδους και όχι σε ουσιαστικές αλλαγές. Αρκεί να αναλογισθούμε τα δήθεν «μέτρα» που ανακοίνωσε η Ιεραρχία το 2005 υπό το καταιγιστικό βάρος των σκανδάλων, ελλιπή και επιφανειακά τα περισσότερα, από τα οποία μάλιστα δεν εφαρμόστηκε σχεδόν κανένα.

Δεν είναι του παρόντος σημειώματος να υποδείξει τα κατάλληλα μέτρα (διοικητικά, θεσμικά, λειτουργικά κ.ά.). Το έχουν πράξει άλλα κείμενά μου στο παρελθόν, καθώς και γραπτά άλλων αξιώτερων εμού. Σημασία έχει να τονίσουμε ότι τα μέτρα πρέπει να τα υπαγορεύσει η μετάνοια.

Και μάλιστα η μετάνοια ως αγάπη. Όχι δηλαδή για να μη μάς δείρουν αλλά για να μην υποφέρουν οι ψυχές των αδελφών μας.

Πηγή: amen.gr

Με όλο μου το σεβασμό για το σχήμα του και την προσωπικότητά του, θα ήθελα να σχολιάσω αυτό τό άρθρο π. Βασιλείου Θερμού.

Σημασία δεν έχει που έχει σπρώξει η προπαγάνδα των τελευταίων ετών την εικόνα της Εκκλησίας και του κλήρου, αλλά ποια είναι η πραγματική σχέση που πρέπει να έχει η Εκκλησία και ο κλήρος με το λαό. Όπως έχουμε κι άλλη φορά συζητήσει, η Εκκλησία είναι πολύ πάνω από την πολιτική επειδή είναι διαχρονικό και αιώνιο θεανθρώπινο ίδρυμα που πατά σ΄αυτό τον κόσμο μόνο όμως για να ανεβάσει το ανθρώπινο γένος στη Βασιλεία των Ουρανών.

Η Εκκλησία και ο κλήρος δεν διεκδικούν κοσμική εξουσία και κατά συνέπεια δεν μπορεί να τους προσπαπτεται και η ευθύνη των λαθών της κοσμικής εξουσίας. Κάποτε υπήρχε στενότερη σχέση και αλληλεπίδραση Πολιτείας (με την όποια μορφή) και Εκκλησίας. Η σχέση αυτή έσπασε με την καταστροφή του Βυζαντίου και δεν επανακτήθηκε ποτέ μετά τη μεταπολίτευση. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια η σχέση αυτή είναι από τυπική έως εχθρική χωρίς αυτό να οφείλεται στην πλευρά της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία ασκούσε και ασκεί κοινωνικό έργο, όχι επειδή είναι υποχρεωμένη, αλλά επειδή αυτό είναι αποτέλεσμα της αγαπητικής της σχέσης με τους ανθρώπους, όλους ανεξαιρέτως, είτε είναι μέλη της είτε όχι. Βεβαίως η αποτελεσματικότητα του έργου αυτού εξαρτάται εν μέρει από τη διαχειριστική ικανότητα των ανθρώπων που το υλοποιούν και από τη διάθεση των μελών της Εκκλησίας να το ενισχύουν είτε με πόρους είτε με την προσωπική τους συμμετοχή.

Η Εκκλησία όμως κυρίως ασκεί πνευματικό έργο, προς την κατεύθυνση της πνευματικής βελτίωσης του λαού, που η πρόοδός του εξαρτάται τόσο από την ίδια τη δική της πνευματικότητα όσο και και από τη διάθεση του λαού ν΄ αγωνιστεί πνευματικά.

Αν κάτι μπορεί να προσάψει επομένως κάποιος στην Εκκλησία και τον κλήρο, δεν είναι η "πολιτική" τους συμπεριφορά, όπως κάνει ο π. Βασίλειος Θερμός, αλλά η πνευματική τους αποτελεσματικότητα. Η μόνη ευθύνη που έχει η Εκκλησία για την σημερινή κατάσταση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι γιατί δεν παρενέβαινε αποτελεσματικά στα πολιτικά πράγματα της χώρας, για να συνετίσει τους πολιτικούς που την οδηγούσαν στον γκρεμό, αλλά γιατί δεν συγκράτησε το λαό να μην ακολουθήσει τους πολιτικούς στην πνευματική κατηφόρα του εγωκεντρισμού, του λαΙκισμού και της διαφθοράς.

Είναι μεγάλο λάθος σημαντικοί εκπρόσωποι του κλήρου, όπως ο π. Βασίλειος, να κάνουν εσφαλμένη διάγνωση της ευθύνης της Εκκλησίας για τη σημερινή κατάσταση, επειδή έτσι δεν βοηθούν στην διόρθωσή της. Καλύτερα θα ήταν να ξαναδιαβάσουν την εξαιρετική διάγνωση των αιτίων της κρίσης και των σχετικών ευθυνών της Εκκλησίας όπως είχαν αποτυπωθεί στα συμπεράσματα της σχετικής έρευνας της Ιεράς Συνόδου και είχαν αποτυπωθεί περιληπτικά στην ανακοίνωση ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ.

Τα υπόλοιπα περί του ότι μπορεί ο κλήρος να υποστεί φαινόμενα βίας, είναι μάλλον υπερβολικά και δεν θα έπρεπε να λέγονται, επειδή:
1. δεν υπάρχει καμιά σύγκριση ή ταύτιση από το λαό μεταξύ πολιτικών και κλήρου, κι αν υπάρχει είναι από μια ελάχιστη μειοψηφία,
2. τα φαινόμενα βίας προς το παρόν είναι μάλλον προβοκάτσια του συστήματος για να απαξιώση τη γνήσια ειρηνικη αντίδραση των πολιτών
3. κάθε αληθινός Χριστιανός και ιδίως κληρικός είναι έτοιμος να χάσει ακόμη και τη ζωή του κατά την τέλεση του λειτουργήματός του, αρκεί φυσικά μην το έχει προκαλέση ο ίδιος με τη συμπεριφορά του.

Μοναχός Μωυσής: "Η Εκκλησία στη σημερινή κρίση"
Κυριακή, 17 Ιούλιος 2011 - Συντάχθηκε απο τον/την Εφ. Μακεδονία



Ξαναείπαμε και ξαναγράψαμε πως η παρούσα σοβαρή ελληνική κρίση είναι μία ακόμη σημαντική ευκαιρία για τη συνάντηση της Εκκλησίας με τον ανήσυχο, αποκαρδιωμένο και απογοητευμένο λαό.

Η Εκκλησία όμως διά των περισσοτέρων εκπροσώπων της σιωπά ενοχλητικά. Είναι απούσα από την αγωνία του κόσμου, Αναιρεί δηλαδή και δυστυχώς τον εαυτό της. Κρίμα να χάνει τέτοιες ευκαιρίες και να παρακολουθεί από μακριά τα γενόμενα.

Όταν λέμε να πλησιάσει τον κόσμο, καθόλου δεν εννοούμε να το κάνει με οίκτο, συγκατάβαση και λύπηση. Καλύτερα τότε να μην το κάνει καθόλου.

Η κάθοδός της δεν θα πρέπει να σημαίνει απλά την παρουσία της, να φανερώνει τη δύναμη και την ισχύ της, αλλά να είναι μία απλή, ανυπόκριτη, αδελφική και αγαπητική συμπαράσταση.

Να είναι μια φανέρωση εγκάρδια, ειλικρινής, απρογραμμάτιστη και δίχως να καλεί φωτογράφους. Η σχέση της Εκκλησίας με τον σε μεγάλη αγωνία λαό δεν είναι φωνές από τον άμβωνα σκληρές, αλλά δίπλα και χαμηλόφωνα, χτυπώντας φιλικά την πλάτη, σφίγγοντας το χέρι, μερικές φορές και δίχως λόγια παχιά.

Όπως λέει ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, “για να αποδεικνύει τη σχέση της με τον λαό, να ομολογεί τη διαφωνία της με το σύστημα που μας προδίδει και να φανερώνει την ετοιμότητά της”.

Μάλλον πρόκειται για φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας είναι. Εμείς δεν θα πάψουμε να τονίζουμε λησμονημένες αλήθειες, απαραίτητες για τις τωρινές περιστάσεις.

Η αγανάκτηση μόνη δεν λέει πολλά πράγματα. Χρειάζεται κάπου να διοχετευτεί. Η λύση δεν είναι οι φωτιές, οι τραυματισμοί, οι ύβρεις και οι προπηλακισμοί. Η Εκκλησία λέει πως ποτέ με το κακό δεν έρχεται το καλό.

Το καλό με το καλό θα έλθει. Χρειάζεται υγιής αντίδραση, υπομονή, επιμονή και σταθερότητα. Η Εκκλησία σκέπτεται, συμπαθεί και συντρέχει σε όλους, περισσότερο όμως στους αδικημένους, τους κατατρεγμένους, τους περιφρονημένους, τους στερημένους.

Η Εκκλησία βέβαια δεν είναι απλά ένα ακόμη φιλανθρωπικό ταμείο, που μοιράζει λίγα χρήματα, ένα πιάτο φαί, ένα πλυμένο ρούχο και κάποιο φάρμακο. Η Εκκλησία δίνει κουράγιο, εγκαρτέρηση, παραμυθία και ελπίδα.

Δεν λύνει ως διά μαγείας αμέσως όλα τα προβλήματα, αλλά σε μαθαίνει να καρτεράς, να προσδοκάς, να μην απελπίζεσαι. Η Εκκλησία φωτίζει, χαροποιεί, σώζει και λυτρώνει.

Η λιτότητα, η εγκράτεια, η ολιγάρκεια θα πρέπει πλέον να γίνουν τρόπος ζωής για τον κάθε Νεοέλληνα. Το ευαγγέλιο, πριν δύο χιλιάδες χρόνια, το είπε ξεκάθαρα, στον κόσμο αυτό θα έχετε θλίψεις, αλλά μη χάσετε το θάρρος σας ποτέ.

Θέλουν να μειώσουν τις θέσεις των ιερέων και τους μισθούς τους. Τους θεωρούν απλούς δημόσιους υπάλληλους και ότι δεν αποδίδουν σημαντικό έργο. Δεν τους βλέπουν ως λειτουργούς του Υψίστου, ως παρηγορητές του κόσμου, ως κοινωνικούς εργάτες.

Το κύριο έργο τους είναι να μοιράζουν ελπίδες, να χαρίζουν παρηγοριά, να μην αφήνουν να έλθει να σκηνώσει στις καρδιές η δαιμονοκίνητη απόγνωση, η θεομίσητη απελπισία.

Η πίστη στον Θεό είναι λάδι στο καντήλι της καρδιάς, που φωτίζει ιλαρά και θερμαίνει στοργικά. Ο κλήρος μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υπάρχει για να συμπαρίσταται, να ανορθώνει, να προφυλάγει, να καιροφυλακτεί, να συνδράμει στις ανάγκες, τις λύπες και τους πολλούς πόνους των ανθρώπων.

Οι πλείστοι ιερείς είναι αξιοθαύμαστοι και αξιοτίμητοι για το όλο έργο τους, όπως και οι αρχιερείς, που ασφαλώς περισσότερα σήμερα θα μπορούσαν να πράξουν.

Πέρασε ο καιρός που ο περισσότερος κόσμος θαύμαζε τα πολύτιμα άμφια και τις πολυαρχιερατικές εκδηλώσεις, εορτές πολυδάπανες και δεξιώσεις φαντασμαγορικές.

Είναι ο καιρός της σεμνότητας, του ασκανδάλιστου βίου, του μέτρου, της σωφροσύνης και της αλληλεγγύης. Οι μοναχοί προσεύχονται για την παρηγορία και τη θεία επίσκεψη του ορφανεμένου κόσμου.

Η Εκκλησία πάσχει για το κυνηγημένο αγαπητό της ποίμνιο και προσπαθεί με όλη της τη δύναμη να εμπνεύσει τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία και την αξιοποίηση του πνευματικού της πλούτου, ώστε να δώσει τη χρυσόφτερη αισιοδοξία, τη γλυκιά και ωραία ελπίδα και την αληθινή χαρά.

Η Εκκλησία, παρά τις παρατυπίες, παραφωνίες και ολιγωρίες κάποιων, παραμένει θεσμός ιερός και ισχυρός, που δεν μπορεί να αφήσει μόνο τον λαό και μάλιστα αυτούς που πιστεύουν στον θεμελιωτή της και εμπιστεύονται τη ζωή τους όλη.

Η Εκκλησία μπορεί και πρέπει να συνδράμει σημαντικά και σήμερα και πάντοτε.

Πηγή: http://www.romfea.gr

Ο Γέροντας Μωυσής μιλά κι αυτός για το ρόλο που πρέπει να έχει η Εκκλησία στην κρίση βάζοντας μια ακόμη διάσταση του ρόλου αυτού, την παρηγορητική. Ζητά από τον κλήρο να συμπαρίσταται ενεργά στους δοκιμαζόμενους, ώστε να απαλύνει τον πόνο τους (όχι αναγκαστικά με τη φιλανθρωπία).

Εγώ θα επαναλάβω ότι κι ο Γέροντας Μωυσής μιλά για την Εκκλησία και απευθύνεται αποκλειστικά στον κλήρο, λες κι εμείς οι πιστοί δεν έχουμε ρόλο στην Εκκλησία ή ευθύνη στη συμπαράσταση στους συμπάσχοντες συνανθρώπους μας.

Η Εκκλησία δεν είναι μόνο θεσμός, είναι ένας ζωντανός θεανθρώπινος οργανισμός. Όταν ένα μέλος του πονά, ο πόνος πρέπει να μεταδίδεται και στα υπόλοιπα μέλη, ώστε να φροντίζουν για την διόρθωση του προβλήματος, αλλιώς δεν αποτελούν στην πραγματικότητα μέλη του ίδιου οργανισμού (Ρωμ. κεφ. 12) (Κορινθ. Α 12, 13-27).

Με λίγα λόγια, αν αισθανόμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, οφείλουμε να συμπαραστεκόμαστε όλοι, κατά δύναμιν, στους πάσχοντες από την κρίση αδελφούς μας. Αυτό ισχύει για όλους, όχι μόνο για τους κληρικούς. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι που ζητά από μας ο Θεός μέσα απ΄τη δοκιμασία της κρίσης, να γίνουμε πάλι άνθρωποι Αγάπης, μέλη του ίδιου σώματος του Χριστού, όπως είμασταν πριν από την κρίση νεοπλουτισμού της μεταπολίτευσης. Έτσι και την κρίση θα ξεπεράσουμε με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και τις μεταξύ μας σχέσεις θα βελτιώσουμε και θα έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα προς τη Βασιλεία των Ουρανών.

Αν δεν εκμεταλλευτούμε όλοι αυτή την ευκαιρία, που μας δίνει η παρούσα δοκιμασία, τότε είμαστε αξιολύπητοι και άξιοι της τύχης μας. Τότε δε θα μας φταίει κανένας άλλος εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό, ούτε οι πολιτικοί ούτε ο κλήρος. Άντε να δεχτώ ότι ο κλήρος και ιδίως οι Ιεράρχες έχουν ένα μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης κυρίως στο να εμπνεύσουν και να συντονίσουν αυτή την έμπρακτη ενίσχυση της φιλαδελφείας, αλλά η αξιοσύνη ή αναξιότητά τους δεν απαλλάσσει όλους εμάς από τις προσωπικές μας ευθύνες.